Filmforum

Nou die waardering heeft hij echt wel gehad (tenzij je waardering operationaliseert als "oscar krijgen"). Ben zelf nogal gevoelig voor zijn james dean cool in rumble fish.

Leonera
Teleurstellende film, na een intrigerend begin. We zien een meisje in bed, besmeurd met bloed, ook in de fraai duister belichte kamer een grote chaos. Er liggen ook 2 lichaam, later blijkt de ene dood en de andere, eh, niet. Het meisje gaat gewoon naar college, komt terug en belt dan hysterisch de politie dat ze 't niet meer aan kan. Ze wordt opgepakt en belandt in de gevangenis. Mooi, en nu in flashback zien hoe 't zover is gekomen, wat er is gebeurd. Heeft ze 't gedaan? Maar de film verandert in een gevangenisleven-film op de vrouwenvleugel. Het meisje is zwanger, van 1 van de 2, maar welke. Maar nogmaals, we volgen meer de dagelijkse handelingen. Het meisje heeft geluk want de afdeling voor zwangere vrouwen is het meest "normaal". Maar als de kinderen 4 zijn worden ze afgenomen, we zien al hoe een vrouw haar polsen doorsnijdt en dat is een voorteken natuurlijk. Het eindigt met de welbekende eindes van gevangenisfilms, maar ik weet niet of het positief bedoeld is, alsof een landgrens oversteken genoeg is om nooit meer terug te worden gevonden.

RocknRolla
Crap. Dacht na de gematigde recensies dat het vast acceptabel brainless vermaak op zou leveren, maar niets van dat. Guy Ritchie lijkt hier te denken dat als je veel personages introduceert het vanzelf leuk vond. Het plot is onbegrijpelijk (en chaotisch) en de twist aan 't eind is totaal niet leuk, omdat ie elk "oh zo zit 't-mist". Het hele punt wat onthuld wordt is in het labyrinth van subplotjes alweer ondergesneeuwd geraakt. Min of meer leuk is nog Tom Wilkinson die in zijn rol als gangsterbaas duidelijk naar Jack Nicholson heeft gekeken.

Wonderful Town
Heerlijk arthouse-cliche, inclusief het gekwartet met de hoofdzonden om aan 't end nog iets spannends te laten gebeuren. Dacht eerst dat 'r zelfs incest in zat, maar dat kwam geloof ik omdat ik die Thaise mannen niet uit elkaar kan houden. Vooral het begin van de film is fijn. Een man arriveert in een inderdaad wonderful stadje, tussen 't strand en de bergen, hij rijdt wat rond, settlet zich in een goedkoop hotelletje waar hij de jonge knappe bazin opmerkt, er klinkt wat raak gitaargepiel, en ik ben al tevreden.

oh om nog even op Wonderful Town door te gaan.. het moet opgemerkt worden dat de film heel duidelijk tegen de achtergrond van de tsunami speelt. Het is onduidelijk hoe de 2 personages daaronder geleden hebben. Het is best mogelijk dat de pa & ma van het meisje erdoor verzwolgen zijn.. En de man is nog vreemder, hij doet zich voor als vreemde in 't stadje, en zegt de tsunami alleen op tv te hebben gezien, maar soms kreeg ik 't idee dat ie er toch bewust terug naar toe ging, misschien was ie er eerder als toerist geweest. Op 't laatst zit ie een auto te telefoneren en te huilen, het was mij onduidelijk waarom.

Wonderful town was ik al aan het downloaden. Was toch tiger award winnaar? Vorige maand nog op televisie, donderdagmiddag of zo...

ohh was niet eens film van de dag in de VPRO gids dan, geloof ik.
maar er zit inderdaad wel veel NL (en Rotterdams festival) geld in merkte ik bij de aftiteling.. dus die tiger award zou me niet verbazen.

Monsters inc. Weer een inventieve Pixar-film die draait als een tierelier omdat het basis-idee (net als in Ratatouille en Wall-E) op het geniale af is.

Say anything (Crowe, 1989) Een vroege film van Cameron Crowe die in zekere zin een standaard teenager-highschool-film is maar alles effe net iets beter doet dan normaal. Vooral John Cusack is genietbaar als slungelige jongen die het gewoon maar probeert bij dat ene meisje. Verrrrry eighties.

After the wedding (Bier, 2006). Niet onaardig. Wat al te voor de hand liggende zetten worden met uitstekend spel goed gemaakt.

Rachel getting married Zie Subs-site

http://4.bp.blogspot.com/_-MbidE2sLhc/SKHt4mYqDHI/AAAAAAAAAO4/YQZlu4yL7fQ/s400/sayanything.jpg

all my instincts, they return
classic!

لذت دیوانگی (The Joy Of Madness)
We volgen Samira Makhmalbaf in haar zoektocht naar acteurs voor haar film Panje asr. Gekkenhuis! Vinden is nog het makkelijke gedeelte, maar mensen overtuigen mee te doen is een hels karwei. En dan denk je dat het voor elkaar is en dan bedenken ze zich weer! De potentiële acteurs zijn vreselijk achterdochtig en bang voor evt. gevolgen. De Making of… is bijkans nog interessanter dan de film (die toch al niet slecht was). Mooi lied aan het eind ook, Afghaanse doom: My living was gradual death. I regarded my drudgery as my life. Life on my shoulders is nothing but a heavy load. Eternal life is nothing but eternal suffering.

The reader (Daldry, 2008). Be-spot-te-lijk! Hoe hebben ze dit kunnen maken? Gastje van 15 ontmoet Kate Winslet, liefdesgeschiedenis (jaja taboes mensen!) duurt drie kwartier en dan komt eindelijk the big point: een nazi-verleden. Joehoe, handen op elkaar, dit wordt Drama met een grote D, met morele issues en verantwoordelijkheden en mixed feelings en dat het allemaal slecht was met die nazi’s maar dat er ook wel een ander kantje zat aan sommige mensen blabla. Kortom, gooi er wat nazi’s en een rechtbank in en het publiek juicht wel. Daldry heeft zo’n acht be-spot-te-lijke scenes nodig (ik zal u een beschrijving besparen) om er een eind aan te draaien. Je zou overigens kamp-overlevende zijn en dit voor je giechel krijgen. Blijft over de met een Oscar genomineerde rol van Kate Winslet, die als winnaar getipt wordt. Ben nooit zo erg onder de indruk van haar (to say the least) maar in deze film valt vooral op dat de gelaatsuitdrukking van Kate zo’n beetje de hele film hetzelfde is: of ze nou als aangeklaagde in een rechtbank zit, door de gevangenis loopt, zichzelf leert lezen of zichzelf door een 15-jarige jongen laat naaien. Laat het ALSJEBLIEFT gewoon weer Merl Streep worden. Nog verdiend ook.

Toch naar Winslet en inderdaad niet naar Rourke (maar naar Penn.)

haha pracht-review van Olaf in elk geval.

La Femme d'a Cote
Leuk om Gerard Depardieu nog 'ns in een Truffaut-film te zien. Niet zo'n bijzonder overspeldrama verder. Met de buurvrouw inderdaad. Die komt naast Gerard wonen, totaal onverwacht en ze kennen elkaar van vroeger toen hun relatie stukliep. (Inclusief abortus) De film speelt met het idee wie van de 2 nou 't gevaarlijkst is. Is zij de femme fatale of is Gerard de man met de losse handjes, die nu weer geactiveerd nadat ie tijdelijk rustvond in een nieuw gezin.

Changeling
Gelukkig geen Oscar voor Jolie. Ze bakt er niet veel van. In de beginscenes als 'r zoontje net weg is, vind ik ze te overdreven geëmotioneerd. En ook in de rest van de film ligt 't er wat dik op. En dan (buiten haar schuld) dat hoedje! De hele film heeft 't mens een hoedje op. Binnen, buiten, in een rechtszaal, het maakt niet uit. Altijd maar dat hoedje! Verder forgettable degelijkheid van Eastwood. De corrupte LA politie is altijd wel interessant. Goeie rollen van zowel een good cop (Michael Kelly) als een bad cop (Jeffrey Donovan). Na 100 minuten zou ik zeggen wrap it up boys, maar we gaan nog 40 minuten duur, waarin dan de seriemoordenaar kan schitteren. Da's een vrij waardeloos gedeelte, maar Eastwood moest wel door. Helemaal aan 't eind zit namelijk nog wel een fascinerende wending met een opgedoken slachtoffertje. Daarna is de film weer wat laf als de film EN niet vermeldt dat de corrupte cop die eerst ontslagen werd binnen no-time terug is op z'n plek EN (spoiler) na de mededling dat de moeder bleef zoeken naar d'r zoon niet vermeldt dat ze 'm nooit vond. (Ok bij het tegenovergestelde was de film heel anders gelopen)

Der Freie Wille
Zoveel films zijn er niet die van een geflipte verkrachter het hoofdpersonage maken. Hij probeert "normaal" te worden en een plek in de samenleving te vinden. Denk aan The Woodsman, maar voor Kevin Bacon, als pedofiel notabene, kreeg je daar toch wel meer sympathie. Dit is en blijft een monster. Van de gruwelijke verkrachting uit 't begin. (Hoe cast je een verkrachtingsslachtoffer die alleen naakt mag schreeuwen?) Daarna zappen we naar 10 jaar later, verkrachter komt uit TBS kliniek, heeft ondertussen aan z'n fysiek gewerkt, en lijkt nu een potige Volkert van der G. (zou die ook dagelijks aan de rekstok hangen?) Plot gat 1: nadat ie vrijkomt komt de hele film lang geen enkele therapeut 'm op zoeken, terwijl ie toch meteen in 't oude gedrag vervalt. Hij begint vrouwen te volgen, in metro's, zelfs tot in hun slaapkamer. Wat tot fantastisch intense scènes lijdt. Het kelnerinnetje weigert met 'm iets te gaan drinken, wat een enorme daad van moed is, zo weet de kijker. Daaraan parallel loopt een meisje dat haar vreemde vader verlaat en op zichzelf gaat wonen. Plot gat 2: het meisje's pa is de baas van onze verkrachter, ze wonen allemaal in 't kleine Mulheim, desalniettemin krijgt vader nooit iets door (want inderdaad de 2 krijgen natuurlijk wat) Het meisje weet niet waar ze aan begint en net als de man zijn leven op de rails heeft, gaat ie weer de fout in en nu komt 't meisje 't wel te weten. Zij begint raar te doen, hij raarder. Volgt een pathetisch einde dat nog 'n hoop verknalde, in een hoe dan ook zeer boeiende film.

Nue Propriete
Soort Dardennes-b-film. Die grauwe Waalse sfeer en zelfs de acteurs hebben vergelijkbare koppen als de personages die in Le Fils en L'Enfant rondlopen. Isabelle Huppert speelt een gescheiden moeder, haar 2 zoons (het blijkt op t laatst een tweeling) zijn twee lamzakken die thuis hangen. De ene studeert nog wel, maar lijkt meer geinteresseerd in z'n vriendin en de ander schuurt de deur.. Pa (gehaat door moeder natuurlijk) komt af en toe langs om geld uit te delen aan eenieder. Ook 't huis is door hem betaald. Meest interessante personage is de Vlaamse buurman, die wat met moeder heeft, ze willen samen een Bed & Breakfast beginnen, alleen daar is geld voor nodig. Moeder wil 't huis verkopen? Maar dat is eigenlijk van de jongens. Buurman komt langs voor 'n preek, maar bij 'n zuchtje tegenwind van de jongens begint ie al laf terug te krabbelen. Aan 't eind volgt dan 't gebruikelijke geweld, alhoewel het me hier niet ergerde.

Je zou overigens kamp-overlevende zijn en dit voor je giechel krijgen.

Ach, als kamp-overlevende lijkt me bioscoopbezoek sowieso een precaire zaak.

Die Say Anything komt me bekend voor...dát is dus de film met Lili Taylor die al die liedjes als "Joe Lies" zingt (was in mijn herinneringen dankzij Cusack versmolten met The Sure Thing.) Fantastisch.

zelfs de acteurs hebben vergelijkbare koppen als de personages die in Le Fils en L'Enfant rondlopen

oh krek in Nue Propriete speelt die jongen van L'Enfant een van de broers, vandaar dat z'n kop redelijk overheen kwam ;)

http://robertswartwood.files.wordpress.com/2008/10/wire-towers.jpg
en Man on Wire wint beste docu-Oscar. leuk :)

Bij de uitreiking rende Philippe Petit, de hoofdpersoon van Man On Wire, ook naar het grote Oscar-podium. Hij keek daarbij in eerste instantie om zich heen alsof hij het binnenste van een UFO was binnengelopen, groette de in de zaal aanwezige Werner Herzog, deed een verdwijntruc met een muntje van Herzog en liet een Oscarbeeldje ondersteboven op zijn kin balanceren. Wonderlijke man.

Zie ook dit gammele filmpje.

Kan ik eindelijk eens gaan zien want ik ben wel benieuwd hoe je toch met flappende wijde pijpen niet naar beneden flikkert.

Heb namelijk eindelijk alle 17 episodes van The Prisoner (1967) gekeken. Ja, ja de Maiden fans knipogen al. Wonderbaarlijke welhaast proto-Lynchiaanse serie over een geheim agent die ontslag neemt, vervolgens thuis wordt bedwelmd en terecht komt in een liefelijk kustdorp waar hij niet uit kan ontsnappen en met een nummer (6) wordt geïdentificeerd. Wordt zo rond episode 12 razend eksperimenteel (wel elke aflevering even wat vuistgevechten), vond het net daarvoor op zijn top, de ene aflevering wordt hij met allerlei gemene scenario's bijkans gek gemaakt (men wil namelijk graag weten waarom hij ontslag nam), de andere neemt hij surveillanten (onder wie bijna elke aflevering een nieuwe nr.2, briljante zet!) op de hak. De onlangs overleden McGoohan is als nr.6 fantastisch, de eerste afleveringen nerveus als een opgejaagd dier, daarna ingehouden en ironisch (en met prachtige stem.) De laatste legendarische aflevering was bijna geen touw aan vast te knopen en moet wel een van de vaagste dingen zijn geweest die ooit op tv is uitgezonden (in Nederland door de AVRO in 1971 :)

Wil ik ook nog eens zien, en meer vanwege Secret Chiefs 3 dan Iron Maiden.

Zie ook dit gammele filmpje.

fantastisch! wat 'n man :)

Wil ik ook nog eens zien, en meer vanwege Secret Chiefs 3 dan Iron Maiden.

Je kan ze ook online zien (ik heb ze vrij snel gedownload en relaxed op tv gekeken.) Iig erg de moeite waard, heel erg sign 'o times 67-68.

En ja hoor IMDB is een verzamelplek van Prisoner nrrds die ruzie maken over wat de juiste volgorde is om de serie in te kijken. :)

The Prisoner: Ik ben om en ga direct op zoek Omar (dat soort IMDB-praat draagt alleen maar bij aan de mythe, toch? :) )

Vanwaar de Secret Chiefs 3-connectie Martijn?

Popculture meets mystiek en metafysica. Past in het rijtje van Alejandro Jodorowsky, P.K. Dick, Grant Morrisson e.d., van wat ik er over hoor.

dat soort IMDB-praat draagt alleen maar bij aan de mythe, toch?

Ja natuurlijk, maar het daadwerkelijk onder ogen zien vind ik best wel zwaar, alsof weer een doolhof van informatie zich aan je opent en je moet tegenwoordig selectief zijn in welke doolhoven je daadwerkelijk wil verdwalen, niet? :) En ik zag dat McGoohan (die zelf actief meeschreef, produceerde, regisseerde aan de serie) met een paar observaties het allemaal op een mooie manier wist te kaderen. Verder is het vooral aan te raden niets van te voren te lezen, die prachtige gesproken "we want information...information...information" intro bevat eigenlijk al de oplossing van een van de centrale vragen van de serie.

Hier online te zien al is dat wel klein beeld.

Schijnen ook allemaal remakes aan te komen -zucht-

"be seeing you"

Habana Blues
Muziekfilm met matige muziek, dat is killing natuurlijk. We zien een Lenny Kravitz-look-a-like strugglen in Havana. Hij en z'n bandje (en alle talloze andere groepen in de film) maken op Amerikaanse leest geschoeide muziek. Helaas. Tuurlijk zijn er wel wat Cubaanse invloeden, wat rumba hier en daar. Maar al met al is het heel foute wereldmuziek-rock-cross-over, niveautje Sting. Beetje wrang dat het beste nummer (een seksistisch dansliedje gezongen door 'n dikke en een smachtend en gillend achtergrondkoortje) niet eens van de hoofdpersonages komt. Er zit wel een hoop maatschappijkritiek in de teksten, wat de vraag oproept waarom het regime deze film gewoon in Havana liet opnemen. Welnu, daar hebben we de plotwending wanneer onze held gewetenswroeging krijgt. Er komen wat Spaanse a&r-mensen, die willen ze naar Amerika over laten vliegen, maar ze dan in de publiciteit als anti-regime laten optreden. So what zou je denken want het leven is duidelijk kut en net daarover zong iedereen net nog. Maar nee onze held weet hoe het moet. Vaderland (en Familie) boven Kunst.

Mio Fratello E Figlio Unico
Een familie-epos in 100 minuten is lastig. Het gaat hier om 2 Italiaanse broers in de jaren '60, de ene, een recalcitrant, vechtjas, fascist, is de verteller en geslaagde anti-held. De andere (oudere) broer is communist, later crimineel, 't lievelingetje van 't gezin. Zijn personage komt volstrekt niet tot leven. En daardoor mislukt de film. Er is geen flow, het worden geen broers. Als een van de 2 het loodje legt aan 't end, staat de ander maar wat verdwaasd voor zich uit te kijken. Het einde is sowieso een rommelige chaos. Wel leuk is hoe zowel de communisten als de fascisten belachelijk worden gemaakt. Een nieuwe tekst voor Ode an die Freude (met Mao en Stalin enzo) en de fascisten, die zijn potsierlijk van zichzelf natuurlijk met hun geduce, duce, duce. (En Benito-lakens!)

Mein Liebster Feind
Heel wat leuker dan die "achter de schermen van Fitzcarraldo"-docu. Hier kijkt Herzog jaren na Kinski's dood terug op debizarre samenwerkingen met zijn liefste vijand. Het is altijd een plezier om Herzog te horen praten en zeker de eerste helft is ie grappig en aangrijpend. Daar gaat het met name om Aguirre, duidelijk Herzog's favoriete film van de 5. (Ook de eerste, dat zal helpen) Prachtanekdotes over hoe hij in de middle of nowhere in een tentje sliep, terwijl naast 'm een dwergindiaanse met 9 kinderen en 150 cavia's woonde, die 's nachts rond en over hem heen scharrelden ("een onaangenaam gevoel") De opening is ook classic als Herzog een huis uit zijn jeugd bezoekt, waar bij toeval Kinski ook een tijdje woont. Het huis (toen dus voor meerdere gezinnen) is nu omgebouwd tot villa waar 2 puissant rijke figuren Herzog braafjes ontvangen om naar z'n verhalen te luisteren. En meer ook niet, want dat wordt het probleem in het tweede deel. Herzog vertelt t liefst zelf, hij praat ook niet met mensen, maar tegen. Ze zijn gewoon decorum voor zijn grote show. Ook jammer is dat hij aan 't einde bijzonder weinig zegt over 't einde van hun samenwerking. De laatste film was Cobra Verde, Herzog haat Kinski op dat moment definitief, maar die film doet ie in een paar minuten af. Kinski wil dat Herzog een film over Paganini met 'm maakt. Herzog weigert (had ie dat echt niet kunnen doen als vriendendienst?) Nou ja.. vrienden.....

ook wel typisch Herzog. hij "interviewt" Eva Mattes (hoofdrolspeler in Woyzeck) maar dat hij samen met haar een kind heeft gekregen net na die film, laat ie onvermeld.

stukje over Vivement Dimanche! Truffaut's laatste film op de voorpagina. (shortcut: http://subjectivisten.typepad.com/de_subjectivisten/2009/02/vivement-dimanche.html#more)

Ja, ja, Man On Wire...wat een onzin! Nee, geintje. Fantastisch, een soort De Vijf Gaan Koorddansen. Hypnotiserend, grappig (mijn favoriet: "ik rook al 35 jaar achter elkaar, dus, ja, ik zal die avond ook wel stoned zijn geweest."), emotioneel en mooi in elkaar gezet (wat voor een camera hadden ze daar in Frankrijk in de 70s? Belachelijk goede beeldkwaliteit, want dat was niet nagespeeld.) Trouwens degene die dit in NRC.Next recenseerde moet op staande voet worden ontslagen want die kwam niet verder dan "tsja...we komen er niet achter waarom hij het doet." Was volgens mij al na 2 minuten duidelijk (en bovendien kraakhelder ook, die torens waren gemaakt om er een keer tussen te lopen.)

(en bovendien kraakhelder ook, die torens waren gemaakt om er een keer tussen te lopen.)

precies. :) (als je daar de schoonheid niet van in kan zien..) ik vind 't mooier dan de Mount Everest beklimmen waar dan je voet eraf vriest.

Ach ja, dat misverstand dat documentaires altijd maar moeten uitleggen... Nogal wat mensen stoorden zich aan de re-enactments. Kan ik me iets bij voorstellen, had ik geen last van.

ze leken me ook niet cruciaal (en het "design" ervan was ook niks vergeleken met die prachtige jaren '70 smalfilmpjes) maar storen, nah.

Synecdoche, New York (Kaufman, 2008). In zekere zin een losgeslagen uitvergroting van Adaptation, waarin ook het kunstenaarschap, en de relatie tot het eigen leven, centraal stond. Ditmaal is de hoofdpersoon (Seymour Hoffman) een theater-regisseur met hyperchondrische trekjes die een prestigieuze prijs krijgt, waarmee hij een groots project aanvangt. In een grote hal laat hij kleine groepjes scenes uit zijn leven naspelen. Een en ander wordt met de scene gekker, met een inverted Droste-effect (de synecdoche uit de titel) als resultaat. Het eerste half uur is werelds. Ideeën tuimelen over elkaar heen en het is opletten én genieten geblazen. Naarmate de film vordert wordt het tempo, met het ouder worden van naarmate onze held, aanzienlijk langzamer. Hetgeen een mooi dramatisch effect heeft, ware het niet dat de film – ondanks alle vindingrijke ontwikkelingen – uiteindelijk effectief stilstaat, omdat de bonding met Seymour Hoffman eerder afneemt dan groeit. In plaats van een film die middels een krankzinnige logica tot een hartverscheurend eind komt, zitten we een film uit die misschien wel een half uur te lang duurt. Ik vind dat de concessieloosheid van Kaufman niet goed uitpakt. Maar driemaal hulde voor de poging.

Vivement Dimanche!
Zie voorpagina.

Blindness
Lang geleden het boek van Saramago gelezen, in mijn herinnering een geweldig begin en een wat moeizaam einde. Vreemd genoeg is in de film precies het omgekeerde het geval. Een stad wordt langzaam blind en de regering reageert nogal panisch door de mensen in quarantaine te gooien, waar ze af en toe eten naar binnen gooien. (Iets wat we helaas niet heel duidelijk zien) In 1 zo'n kamp ook oogarts Mark Ruffalo en z'n vrouw Julianne Moore, die slechts pretendeert dat ze blind is. Wat natuurlijk handig. Lang zijn ze samen de baas, totdat wat opportunisten verschijnen olv van Gael García Bernal, met pistool en een ECHTE blinde, die dus in deze nieuwe samenleving perfect geïntegreerd is. Ondertussen gaat Ruffalo vreemd met 'n andere kampbewoner, waar ze natuurlijk door z'n vrouw betrapt worden, die 't evengoed ze heel snel weer vergeeft. (Raar want zelfs voor de epidemie uitbrak leek hun huwelijk al niks meer) Goed wordt de film echter pas als de patiënten ontdekken dat de bewakers verdwenen zijn en ze de straat op gaan. Door de stad lopen "slierten" blinden, hand in hand. Een indrukwekkend bizar apocalyptisch beeld. Het probleem met Blindness zit er vooral in dat de personages nauwelijks tot leven kunnen, met als dieptepunt een "wijze neger", die met gezwollen stem in tegeltjes praat. (Al helpt ook hij wel bij 't aardige einde)

The Unbearable Lightness Of Being
Was me door een familielied aangeraden en zag 'm toevallig ook nog in de lijst beste films verkozen door lezers van de Volkskrant staan. In 1988, dus ik vraag me af of de Oranje-gekte nog heeft meegeholpen aan een positief gevoel bij deze film. Het is geen slechte film, maar de 100% positieve score op Metacritic lijkt me ook wat overdreven. In dit geval heb ik 't boek trouwens niet gelezen, wat toch ook eerder een voordeel zou moeten zijn. (Geen boek was beter gevoel) Typisch Tsjechisch verhaal verder, de lijntjes met Empties, I Served the King of England en Closely Observed Trains zijn best te trekken. Flauwe seksgrapjes! Oh dokter kunt u me onderzoeken! Daniel Day-Lewis speelt deze arts met een vruchtbaar seksleven, maar de show wordt gestolen door de piepjongen Juliette Binoche, het meest ge(s)laagde personage. Waarom blijft ze toch bij hem? Aan 't einde worden de pionnen rücksichtslos van het bord geschoven, door Kundera neem ik aan, we zien een flashback van "de laatste nacht", maar helaas kan de film het niet laten dit gelukzalig moment nog even uit te spellen in een dialoog vlak voor 't einde..

Cargo 200
Tipje voor Martijn Busink. Inktzwarte komedie (of toch gewoon drama) vol zieke humor. En, ook leuk, een interessante Russische soundtrack. '84 was daar zeker een goed popjaar. De professor wetenschappelijk atheïsme luistert in zijn auto naar far-out dance, de hippe jeugd luistert een bizarre mengeling van synthpop en Black Metalliaans gekrijs en af en toe klinkt 'r een cheesy ballade, al dan niet meegezongen door seniele oma's. De minister brengt een bezoekje aan z'n moeder en vrienden, maar z'n auto gaat kaduuk, waardoor hij in the middle of nowhere bij Russische roodnekken belandt die wel eens in discussie willen met 'm. Over God. Parallel daaraan een plotje met wat jongeren, die hij net bij z'n vrienden is tegengekomen. Ook zij belanden bij de roodnekken, toevallig drankhandelaren, en die zien wel wat in 't mooie meisje. Hierna nog iets verklappen zou zonde zijn, maar de spiraal van geweld begint zo ongeveer als de Vietnamese huisslaaf van de roodnekken wordt afgeknald.

De minister brengt een bezoekje aan z'n moeder en vrienden

professor dus. raakte in de war door het meisje waarmee later gruwelijke dingen gebeuren, die de hele tijd roept, mijn vader is een blabladibla hoge Partijcommisaris" (ok da's ook geen minister)

Barren illusions (Kurosawa, 1999). Van de maker van Tokyo Sonata. Er zijn zo van die films die voor je gemaakt lijken en je toch niet raken. Dit is er zo één. Liefdesgeschiedenis in stedelijk Japan, er wordt niet veel gesproken, mensen doen hun best iets van betekenis te vinden, lukt niet zo goed. Heerrrrlijk op zich. Op een of andere manier doet Kurosawa het allemaal te bedacht. Geef mij maar Ryuichi Hiroki.

Barcelona (Stillman, 1994). Zie Ludo’s verhaal hierboven ergens. Ik hou van Stillmans toon, de lichtvoetigheid, het geouwehoer. Niet zo bijzonder als Metropolitan, stukje beter dan Last days of disco, zo schat ik op dit moment in. Ach wat maakt zo’n ranglijst uit. Leuke film.

Mein liebster Feind (Herzog, 1999). Zeer enerverende docu van Herzog over zijn uiterst problematische samenwerkingen met Klaus Kiski. Propvol geweldige anekdotes. Zie hier ergens pal boven Ludo (en vast OMC wel ergens). Ik blijf erbij dat de verhalen en docu’s over Herzogs filmmakerij leuker zijn dan de films zelf. Van zijn films blijven enkele shots bij. De opening van Aguirre, de boot over de berg in Fitzcarraldo. Heb van deze docu meer genoten.

Ik blijf erbij dat de verhalen en docu’s over Herzogs filmmakerij leuker zijn dan de films zelf.

zit zeer zeker wat in.

Barcelona wel minder dan Last Day m.i, maar Barcelona ligt wel meer in 't verlengde van Metropolitan. en die gast die in Barcelona in z'n Amerikaanse marine-pakkie rondloopt is wel heel geinig.

Het Parool kwam niet verder dan twee zure sterren, maar Cinema.nl gaf vier van de vijf sterren en ook het NRC was positief over de Franse familiefilm Le Premier Jour Du Reste De Ta Vie (Rémi Bezançon, 2008). Alle vijf gezinsleden (vader de taxichauffeur, moeder, twee zoons, dochter) krijgen een episode toebedeeld in een verhaal dat loopt van de jaren tachtig tot en met 2000. Le Premier Jour… is afwisselend grappig en weemoedig. Herinneringen en de band tussen de gezinsleden worden meestal aan voorwerpen verbonden: o.a. 8mm-filmpjes, een tv-uitzending van The Magnificent Seven, stukjes haar, een dagboek, een foto en oude wijn. Het lot van de kettingrokende vader laat zich niet raden, maar waar het verhaal melodramatisch had kunnen eindigen, houdt Rémi Bezançon zich gelukkig in. Mensen met een voorkeur voor Franstalige feel good movies kunnen zonder probleem instappen.

Op dvd zag ik dit weekend Savage Grace (Tom Kalin, 2007). Ook een familiedrama in episodes verteld, maar ondanks Julianne Moore niet te harden. Kille vormgeving en kille personages zorgen voor een gevoelsarm resultaat. Het is ook irritant wanneer een personage (vermoedelijk heet hij Sam) niet geïntroduceerd wordt, terwijl hij gedurende een hele episode wel degelijk een belangrijker rol speelt. Dat er ergens in ons pand rond 22.00 uur geboord werd, hielp de film ook niet. Zie ook hierboven bij 8 december 2008 de opmerkingen van Ludo.

Julianne Moore moet heel snel eens een totaal andere rol gaan spelen, haar carriere lijkt ietwat te versloffen. In Children of Men viel ze me nog positief op, maar Blindness was ook al degelijk lopende band werk. En verrek zat ze in I'm Not There!? (ja volgens Wikipedia)

Flow; for love of water (Salina, 2007). Documentaire over the War on Water die keurig laat zien hoe deze oorlog al in volle gang is. Met nadruk op de bedrijven die zich op dit moment het water op de aarde gewoon toeëigenen en vervolgens (terug)verkopen. Zo zien we dat in gebieden waar de arme bevolking is aangewezen op water bedrijven gewoon een stuwdam bouwen. Dan is het water van hun en kun je het vervolgens verkopen. In de VS pompt Nestle de grond leeg en staat het beekje in je achtertuin opeens leeg. De brutaliteit van de corporates roept vragen op waar nu op gereageerd moet worden omdat ze aan de essentie van het leven en menszijn raken, en de docu laat zien dat de acties ondernomen worden maar nog niet erg succesvol zijn. Schokkend, maar zolang de kraan het doet denk je morgen weer ergens ander over natuurlijk.

Ascenseur Pour L'échafaud (Malle, 1958). Louis Malle was 24 toen hij dit zelfgeschreven screenplay verfilmde. Dan gaan we dus niet zitten zeiken over het feit dat de dialogen tussen de bijrol spelende young delinquents een beetje onbeholpen zijn, en dat hij Jeanne Moreau wel erg lang op de muziek van Miles Davis laat rondzwalken door Parijs. Want afgezien van het dipje in het midden is het een puik verteld verhaal. Het mist een beetje het hermetische van Les Diaboliques of Hitchcocks uit die tijd, maar zoals gezegd, het gastje was 24. Ik speelde toen nog met playmobil zeg maar.

Mala Noche
Debuut van Van Sant en een typisch Kunstacademie-student-filmpje. (Ook al was hij geloof ik al in de dertig en mogelijk helemaal geen kunstacademiestudent..) Naar men zegt voor slechts 50 dollar gemaakt. Een jonge homo wordt verliefd op een minderjarige illegale Mexicaanse immigrant. Hij loopt er de hele film achteraan a la Mahler achter Thomas in Death in Venice. Het Mexicaantje is niet geïnteresseerd, zijn kompaan wel, al is 't ook niet echt van harte. Alles in arty zwart-wit in beeld gebracht natuurlijk, met uitzondering van het (enige magische) Dark Horse-moment dat de drie een camera op de kop hebben getikt en 'm uittesten. Wij zien wat ze filmen. In kleur. Leuk wordt de film verder niet, want het obsessieve hoofdpersonage is maar 'n eikel en, als gezegd, enige vriendschappelijkheid onbtreekt.

Things We Lost In The Fire
Junkie meets- verwerkingsfilm, wat ietwat veel hooi op 1 vork is, maar uiteindelijk wel vakwerk oplevert. Benicio Del Torro schittert met z'n gepast Chinezige uitgeleefde kop als junk en Halle Berry is ook niet onaardig als de vrouw die net haar echtgenoot (David Duchovny) heeft verloren. Als je (het slaat nergens op) Berry met Jolie vergelijkt (Changeling was tenslotte ook een verwerkingsfilm) wint Berry glansrijk. De junkie heeft een onwaarschijnlijke good luck streak ook al begint 't slecht, als zijn beste/enige vriend (Duchovny dus) sterft. Berry weet niet meer wat ze moet doen en neemt de junk in huis! Jawel. Hij mag in de garage wonen.. De buurman biedt 'm een baan aan! Het wachten is nog op 't meisje. (Het zal toch niet Berry zijn?) Oh ja en hij is ook nog zonder problemen cold turkey afgekickt, zwaar onrealistisch en 't wordt nog vreemder als ie halverwege (natuurlijk!) terugvalt en weer afkickt krijgt hij ineens wel de bekende ontwenningsverschijnselen. Een leuke verklaring zou zijn geweest als ie alleen maar zei dat hij sinds de begrafenis van zijn beste vriend clean was, maar ondertussen gewoon doorgebruikte. Meest tearjerkerige (en ook wel lekker zielige) aspect is de relatie van de junkie met de twee kinderen. Hij wordt natuurlijk langzaam een soort surrogaat-vader.

Le Silence de Lorna
Het lijkt vreemd voor een Dardennes-film maar in 't begin dacht ik, ze zouden hier zelfs een Hollywood-remake van kunnen maken. Een vrouw trouwt met een junkie om zo de Belgische nationaliteit te verkijgen, ze doet dit in opdracht van een bende die deze nieuwbakken Belgische vervolgens weer willen laten trouwen met een rijke (?) Rus, die op zijn beurt dan weer Belg wordt. Maar ja, de vrouw gaat zich aan de junkie hechten en ze wil 'm niet meer, zoals het oorspronkelijke plan was, laten vermoorden. Dat levert prachtige scenes op als hij op Lorna's eigen verzoek haar moet slaan, maar 't niet kan. (In dat geval zouden ze "gewoon" kunnen scheiden) Niet zo vreemd trouwens dat de junkie (die broer uit Nue Propriete) bij haar wil blijven, want het is een plaatje hoor. Toch, echt enerverend wil de film maar niet worden, ik zou bijna zeggen, had er maar meer geweld in gezeten. De bende nog wat gemener ofzo. De ondertitels die ik had waren trouwen hilarisch/filosofisch. "Hij heeft een baard" > "He brings a beard" "Het (eten) is bijna klaar} > "Since almost everything is" etc.

Ondertitels kunnen wonderlijk zijn, ook in de bios en zeker als ze door een Vlaming zijn geschreven. De meest wonderlijke zag ik afgelopen week bij Synecdoche, New York waarbij de zinsnede ‘Maria uit The Sound Of Music’ werd vertaald als ‘Maria uit West Side Story’.

lol, nah dit was gewoon broddelwerk van een goedwillend amateurtje. Het vreemde was, bij de Albanese gedeelten leek er een lichte verbetering in te zitten. Misschien dat de vertaler dat nog beter machtig was dan 't Frans.
mooi moppie Beethoven trouwens aan 't eind, heel verrassend die plotselingen piano-akkoorden. Zat wel een horror-film in, in dat einde, eenzame jonge mooie vrouw schuilt in blokhut. Waarom!?!? Ik zou gewoon doorgerend zijn tot je de bewoonde wereld bereikt. Stel je voor dat die Albanese schurk als ie wakker werd uit z'n KO zijn matties belde en dan systematisch het bos afkomen. "hee een blokhut. en een rokend schoorsteentje". ;)

*afkammen*

oh en het allerleukste detail in le Silence de Lorna is als Lorna en Claudy (de junkie, die de hele film erom jengelt) een potje gaan zitten kaarten. Ze spelen "Zenuwen" een heel geinig, vrij wild kaartspelletje. Bijna net zo leuk als Gin Rummy in the Apartment. ;)

Il divo (Paolo Sorrentino, 2008, Italië)
Duizelingwekkend portret van één van de meest illustere figuren uit naoorlogs Europa: Giulio Andreotti. Met forse kwaststreken en humor neergezet als sfinx en survivor zonder gelijke in de slangenkuil van de Italiaanse politiek. Waar parlementaire democratie rotsvast is verankerd in een rijpe traditie van millennia machtsdenken. Waar boven- en onderwereld samenballen tot een onontwarbare kluwen en goed en kwaad vervloeien. Het Apennijnse schiereiland, een exotisch oord op slechts 2,5 uur vliegen, mooier en slechter dan je het kan verzinnen.

Il Divo staat genoteerd. Uit betrouwbare bronnen vernam ik dat het handig is van tevoren even in te lezen over Andreotti. Is voorkennis een voordeel? Moet ik Andreotti's lemma in de Wiki uit mijn hoofd leren alvorens de bios te betreden?

Enige basiskennis is wel van belang. 't Is handig als Brigade Rosse, Aldo Moro, P2-loge, Lucio Gelli, Banco Ambrosiano, Roberto Calvi, Toto Riina, enz. wat bellen doen rinkelen. Anderzijds is het niet aan te raden om alle personages die worden geïntroduceerd op te slaan, want dan word je helemaal gek. Het is de politieke rollercoaster ride van een schijnbaar onaangedane droogstoppel en dat brengt de film mijns inziens goed over. Bizar trouwens, dat de film nog slechts één aspect van Andreotti belicht.

>>'t Is handig als Brigade Rosse, Aldo Moro, P2-loge, Lucio Gelli, Banco Ambrosiano, Roberto Calvi, Toto Riina, enz. wat bellen doen rinkelen.

Nou, laat maar zitten dan...:)

gaan we in Nederland ook naar toe he, eerst 5-partijen coalities, fascisten als Wilders er al dan niet bij, en dan een sterke man a la Berlusconi.

@Olaf: Hier beginnen :)

@Ludo: Welnee, Reinout Oerlemans en John de Mol zijn geen partij voor brave refojongens :) Al steekt il Divo zelfs Norbert Schmelzer en Dries van Agt moeiteloos in zijn zak natuurlijk.

Maak daar maar "refojongens en roomse knapen" van.

teletekst meldt dat Tullio Pinelli dood is (100 jaar!) hij schreef o.a. Otto e Mezzo van Fellini. Nooit geweten, wat doet die Fellini dan bij de "auteurcinema" ;)

in de Volkskrant van donderdag een leuk artikel over film in Hollywood ten tijde van de Grote Depressie (die van de thirties)
vijf tips (van de VK dus)
1.The Grapes of Wrath (John Ford, 1940) (beetje laat eigenlijk)
2.My Man Goddfrey (La Cava, 1936) (gaat op mijn lijst)
3.Kuttke Caesar (LeRoy, 1931) (met Edward G Robinson)
4.Mr. Deeds Goes to Town (Capra natuurlijk, 1936) (moet ik ook nog altijd zien
5.Gold Diggers of 1933 (1933 dus) een musical..