Filmforum

شرایط (Circumstance)
Door de setting in Iran krijgt de film een politieke lading maar die blijft wat oppervlakkig. De lesbische hoofdpersonages zijn misschien net wat té mooi en de broer heeft heeft een té valse glimlach om een echt politiek pamflet te worden. Ondanks het interessante inkijkje in een upperclass Iraans gezin is het vooral een mooi sprookje over een onmogelijke liefde.

Jug Face
Iemand op een forum ergerde zich aan de cliché's over het Amerikaanse platteland maar de hele premisse van de film lijkt me niet erg realistisch. Horror in the backwoods, helaas is het allemaal nogal oppervlakkig.

To The Wonder
Een Amerikaanse bodemingenieur gelooft niet in zijn relatie met een mooie Française die geen seconde kan stilzitten. Een Spaanse priester gelooft niet meer in zijn relatie met God, want Hij pleegt zich de hele dag te verstoppen. En dus(?) flirt de ingenieur met een paardenfokster en overweegt de priester een andere standplaats. Alle communicatie gaat via voice-overs en da’s logisch: pseudo-spirituele vaagheden als ‘does love love?’ houdt een mens immers liever voor zich...
De camera maakt voortdurend cirkelbewegingen en de zon gaat gedurende de hele film onder. Er zijn bizons. En er zijn paarden. Er is onnoemlijk veel wuivend gras. Er is een zeeschildpad(?) Maar een wonder wil maar niet komen in deze slaapverwekkende neuzelfilm.

gheh, je zou denken dat ie dat wuivende gras in Days of Heaven wel afdoende had geanalyseerd.

The Nun Story
Audrey Hepburn goes 'beyond the hills'. En helemaal alleen. Zoals alle religieuze films is The Nun Story heel erg traag, maar dat past bij het kloosterleven. Les 1: onthechting. Niks vriendinnetjes, niks herinneringen, niets haast! Je mag alleen aan God denken. Soms is katholicisme echt heel Zen boeddhistisch. Tegelijkertijd zijn er vreemde wereldse trekjes, als de nonnetjes worden ingewijd trouwen ze met Jezus. Trouwen!? Religie overstijgt zo'n ceremonie toch? (Er komt zelfs een ring aan te pas.) The Nun Story speelt van pakweg 1930 tot WWII. In België. Audrey zal zich er wel thuis hebben gevoeld, want de film werd op locatie opgenomen. (In prachtig technicolor.) Aan het eind belandt ze zelfs aan de Nederlandse grens, en prompt zien we een molentje... Maar het gewetensconflict van de film ontvouwt zich in de Congo. Het wordt almaar duidelijker dat het nonnetje niet écht die religieuze spirit heeft. Ze is een 'mensenmens'. Waarom ben je geen gewone verpleegster geworden, vraagt de Gregory Peck-achtige dokter ter plaatse, die verliefd wordt op zijn assistente. De non-reden volgt nooit, of bestaat niet. Wat dat betreft is de film heel arthouse, met een daarbij passend prachtig einde. Het habijt gaat af, de ene deur gaat dicht (als een gevangenis) de andere gaat open. Het echte leven.

The Family Game
Als je de titel googlet krijg je de suggestie 'analysis' en 'ending', dus dan weet je het wel. Eentje voor de liefhebbers van ongrijpbare meesterwerkjes. Iedere cinefiel dus. Aanvankelijk lijkt de film gewoon haar 'tenten' op te zetten in het Japanse absurdisme-kampje. Een mal gezin, met een obsessie voor goede schoolcijfers, en eten. De hele film lang wordt er keer op keer uitgebreid gedineerd. De familie zit strak op één horizontale fresco-lijn. Je denkt: het zal wel iets Japans zijn. Maar een buurvrouwtje merkt op 'dat dit toch wel krap is'. Buuf brengt sowieso hints mee, want ze huilt om haar stervende grootvader, die ze 'niet de flat uit kan krijgen'. De film heeft naast komische ook dystopische trekjes. Het landschap is Antonioni-achtig industrieel, net als de knikkerbanen die het hoofdpersonage bouwt. Op school, waar het jongetje móet presteren, lijkt alles nog normaal. Zijn punten gaan vooruit nu hij een nieuwe tutor heeft. Deze krankzinnige kerel is de Takeshi Miike-indringer in het gezin. Hij heeft iets van een jonge Gerard Depardieu, glimlachend en beleefd, maar er borrelt bruut geweld. Waar het gezin eet, is hij op zijn beurt meer van het drinken. Hij klokt alles weg. Het slot is voor Buñuel en Haneke. (Hoeveel grote regisseurs kun je in één stukje noemen?) Een laatste grote schranspartij, en een akelige wending. Alsof de regisseur je een inside joke vertelt die je volledig ontgaat. Maar hij vertelt 'm góed.

Préparez Vos Mouchoirs
Provocateur pur sang Bertrand Blier is me er eentje. Hij zet hier de hele Franse cinema te kakken – Truffauts Jules et Jim voorop – om uit te komen op... een heel erg Franse film, die 'm ook nog een Oscar opleverde. Het is nauwelijks te geloven. Depardieu en 'Coupe de Tete' Dewaere zijn hilarisch op dreef als twee niet al te snuggere mannen. (Intellect, inclusief iq-tests is een themaatje.) Depardieu heeft zijn eígen vrouw (Laure) aan Dewaere opgedrongen (oeh la la) om haar van een depressie af te helpen. Ze moet gewoon bezwangerd worden, denken de mannen, maar lukken wil dat niet. En de vrouw zelf? Die zwijgt en breit, in een parodie op het brave huisvrouwtje dat gewillig met zich laat sollen. (Blier laat geen al te hoge pet op te hebben van de vrouwen.) De allerbeste sequentie draait om Mozart. Jawel! Depardieu houdt de beste film-rant ooit over de Salszburgse meester, en overtuigde ook mij bijna van zijn klasse. Na het concerto volgt een knip, en mag de vrouw alsnog op de voorgrond treden. De mannen zijn met hun dametje (en een heel stel hormoongedreven 13-jarige jongetjes) op zomerkamp. Alle Meilleur Facon de Marcher-alarmbellen gaan af. En niet voor niets. Het slimste jongetje van het kamp blijkt ook de enige die vrouw weet te verleiden. Geen kind in de buik, dan maar een kind in... Ach ja... Leuke film.

Dat gezeik over Mozart kan ik drie keer achter elkaar zien. Vind deze iets beter dan Les Valseuses geloof ik, maar die moet ik snel weer eens herkijken.

die is ook met Dewaere he. vond deze in elk geval 10x leuker dan Tenue de Soirée

en Depardieu is in die periode zó goed.

A Walk in the Sun
Aparte, literaire oorlogsfilm. Verbaast me niets dat het scenario (van Robert Rossen) op een beroemde roman werd gebaseerd. (De contemporaine recensies deden dan ook van 'het boek was beter'.) De actie in A Walk in the Sun is uiterst gering. Alles is monoloog of dialoog. Veelal uit stilstand ook, als oude oorlogsfoto's die heel eventjes in beweging komen, om wat te mopperen. 'Waar gaat deze oorlog eindigen? In Tibet?' De eerste twintig minuten zijn nagenoeg donker. Een platoon landt ergens in Italië. Op de vlakte aangekomen begint het gesjok, terwijl er af en toe een Duits vliegtuigje een bom dropt, en er een mannetje met 'butts' wordt achtergelaten. Maar er heerst toch vooral een omineuze rust. Er zijn zoveel personages dat er werkelijk geen één echt opvalt. En dat terwijl ze in het intro nog allemaal uitgebreid per voice-over zijn geïntroduceerd. Daarna volgt een liedje, zoals de film een paar keer onderbroken wordt door een nogal pompeuze balladezanger. Het maakt de ervaring nog wat vreemder, maar echt werken doet dat musical-trucje niet. Aan het eind bereikt het platoon haar missie-doel. Een huisje bij een brug. Eindelijk treedt er iemand uit de groep naar voren. Het is sergeant Dana Andrews in doodsnood. Hij kruipt tussen de bosjes richting het landhuis. 'How long would it take to crawl around the world?'

Ninotchka
Lubitsch regisseerde, maar de hand van Billy Wilder (één van scenaristen) is al heel duidelijk te zien. Hij deed de film zelf later nog eens over als One, Two, Three, Four, ook een parodie op de clash van kapitalisme en communisme. Die is een stuk beter, vooral omdat Amerika daar zelf ook op de hak wordt genomen. Hier krijgen de Russen alle klappen, en mag Parijs het Westen als paradijselijk oord vertegenwoordigen. Een Sovjet-delegatie bezoekt de stad om een dure ketting te verkopen. Waarom ze dat in Parijs doen – terwijl de aristocratisch-Russisch eigenares er ook woont – is onduidelijk, in elk geval wordt de deal opgehouden door Melvyn Douglas, het vriendje van de gravin. Als troubleshooter sturen de Sovjets Greta Garbo, en met Ninotchka's komst wordt de film lollig. Garbo is gortdroog als de enkel door ratio gedreven Lenin-fan. Douglas ziet er een uitdaging in: 'I've been fascinated by your 5 year plan for the last 15 years!'. Natuurlijk smelt de in een juten zak geklede Celine Dion-look a like voor de charmes van het Erik van Muiswinkel-achtige heertje. Eigenlijk iets te snel, want het laatste half uur is de jus er wel af. Toen Garbo nog in ontkenning zat was het leuker. 'Is this what you call the "butler"?' 'Yes.' 'Good evening comrade! (Garbo kijkt streng.) This man is very old. You shouldn't make him work. Do you whip him?''

Kiss of the Spider Woman
William Hurt en Raul Julia zijn allebei acteurs die doen opveren, maar hoeveel films van de twee zijn nu eigenlijk écht goed? Deze mag er in elk geval zijn. Kiss of the Spider Woman is een bijzondere Latijns-Amerikaanse gevangenisfilm. Hurt speelt met veel zwier een homoseksuele gevangene, die samen met de politieke activist Julia op één cel zit. Hun dialogen zijn een ode aan het escapisme. De eerste tien minuten vertelt Hurt – terwijl hij sensuele moves maakt – zélf ook een film. We schieten heen en weer tussen cel en cheesy nazi-drama vol verraad (hint!), en beide lagen werken prima. Het hoeft dus niet altijd mis te gaan, zo'n mozaïek, want later in het verhaal – als de vriendschap tussen de twee groeit – begint ook Julia puzzelstukjes aan te dragen, en doet Hurt nog in symbolische dromen. Toch is de tweede helft wat minder, door een cynische en bruuske wending, die ervoor zorgt dat de weggedroomde kijker teruggeworpen wordt in de harde gevangenisrealiteit. Ik vond dat eigenlijk onnodig, en kon me niet echt meer inhaken in de meer Coppola-achtig seventies-paranoiasfeer. Daar had eerder in de film aan gebouwd moeten worden. Nu rent de film zichzelf wat voorbij in ambities en is het einde afgeraffeld. Gelukkig blijven de twee mannen de film moeiteloos dragen.

La Chienne
Iemand moet een keer een film noir maken over het leven van Jean Renoir onder de titel 'Renoir'. Beetje magisch realistisch citeren uit zijn oeuvre. La Chienne (vast niet als 'The Bitch' uitgebracht) is zowel komedie als protonoir, alhoewel toch vooral het eerste. Het materiaal is op zichzelf wel duister genoeg, iets wat Fritz Lang bewees in Scarlett Street, dat op hetzelfde boek werd gebaseerd. La Chienne is dus de femme fatale, gold digster en hoertje. Haar Paul Dano-achtige vriend zoekt rijke vrindjes voor zijn meise, zodat hij zelf een dikke kar kan kopen. (Ja ook in 1931 waren die er al.) Het beste projectje vindt het meisje echter zelf. Enter Michel Simon. Dé Franse acteur van de thirties, hier een soort Joost Prinsen. (Een engerd zal ie altijd wel blijven.) Maar waar hij in L'Atalante een viezige zeeman speelde is hij nu braaf kantoorklerkje, die niet weet wat hem overkomt met zijn 'cocotte'. Dat hij er een dúrft te nemen is al heel wat, met een bijzonder vermakelijke feeks van een vrouw thuis. Simon heeft één passie: schilderen. En dat levert op! Voor de pooier dan... La Chienne is zeker niet perfect, zo wordt de mooiste twist (de terugkeer van een 'geest') eigenlijk hopeloos verknald. Maar het kabbelt aangenaam, en het arty Parijs van de thirties zien is nooit verkeerd op de avond van 100 jaar Tour.

Victor Victoria
Blake Edwards voelt zich opperbest thuis in dit Parijse wonderland. De flikkerlichtjes knipperen je tegemoet in deze superschmierende gender-rollen musical. Het zou Endemol voor alle leeftijden kunnen zijn (Julie Andrews!) ware het niet dat de innuendo's ditmaal geen innuendo's meer zijn. Het gaat van 'I am horny!' tot 'You can't get it... up 'til now you were grand.' Het plezier van de cast is geweldig, en natuurlijk heeft Edwards ook wat Pink Panther-losertjes meegenomen. (Graham Stark is fijn als sullig obertje en de onvermijdelijke Alex Karras verrassend goed als bodyguard 'in de kast'.) De personages bespioneren elkaar trouwens ook vanuit de badkamerkast, want gangster James Garner wil nu wel eens weten of ie echt voor een man is gevallen. Julie Andrews speelt de vrouw die zich voordoet als man die zich voordoet als vrouw (I kid you not!) en doet dat plezierig. Haar stem is me te intimiderend, je hebt geen orkest meer nodig... Ook geen champagneglazen trouwens... Maar ach, het gaat ook niet om de liedjes. De heerlijkste rol is voor Tony Preston, met zijn Jean Marie Pfaff-coiffure is hij geknipt voor de rol als de oude gay die de plannetjes verzint. Als de nood aan de man is kan hij zelfs dienen als dubbelganger van de dubbelganger. Verbijsterde agent: 'If that was a woman, she was wearing the greatest disguise I've seen'

Coupe de Foudre
Ook bekend als Entre Nous. Na de Blier-blitzkrieg is het wennen om het wife swappen (nou ja) en andere melodramatische verwikkelingen weer gewoon serieus te moeten nemen. Coupe de Foudre is autobiografisch, maar het neigt toch naar Douglas Sirk, en dan haalt men er ook de Tweede Wereldoorlog nog bij. In het intro, dat nogal verwarrend uitpakt, zien we Isabelle Huppert in een interneringskamp. Ze ontsnapt dankzij een legionnaire, die haar trouwt en zo een ritje naar een veel erger kamp bespaart. Wat is je naam, vraagt Isabelle haar man. 'Mordechai Abraham Isaac Korski'. Van de regen in de drup, constateert zijn verse echtgenote verbijsterd. Je verwacht een oorlogsfilm waarin een onmogelijk toevals-tweetal nader tot elkaar komt, maar de film switcht plots naar de fifties. Alles is goedgekomen en Huppert heeft nu een luxeprobleempje. Ze is een desperate housewife geworden en vindt een medestander in Miou Miou, van wie we trouwens eerder óók al wat dramatische oorlogsflitsen zagen. Maar die vijf jaar zijn kennelijk al een eeuwigheid geleden, en in de fifties lijken de twee knappe dames eerder geknipt voor eighties. Op een paar charmante gezinsscenes na – de papa's komen er verder bekaaid vanaf – volgt er een dubbelspel waarin al het lonken en janken me verveelde.

Huey Long
'Louisiana, they're trying to wash us away'.' Eindelijk, een eerste kennismaking met Ken Burns, de grote chroniqueur van Amerika. De titel zei me niets, en dat terwijl ik toch 2 versies van All The King's Men heb gezien. De dictator uit Louisiana heeft altijd tot de verbeelding gesproken, en de docu laat fraai zien waarom. De energie van de man. De thirties zijn een eeuwigheid geleden maar de speeches van Long zijn komisch en enthousiasmerend, enkel het Hitleriaanse armgezwaai is vermoeiend. Zijn ideetjes zijn simpel: geen gezeik iedereen rijk. Share the wealth is het motto, maar de enige die echt rijk werd was hij zelf. Maar of het geld de man nou zo interesseerde... Eerder pure machtshonger. Burns doet niet in theorietjes van het waarom, maar laat een lange rij stokoude talking heads (die Long nog gekend hebben) voorbij trekken. Het plebs is op hand van bruggen- en wegenbouwer, de journalisten en elite verafschuwt 'm. Het doet allemaal sterk aan Chavez denken. Een populist heeft duidelijk éven zijn nut, maar strand toch altijd weer in grootheidswaan. Als Long naar Washington trekt en een concurrent van 'FDR' wordt begint het rond te zingen dat hij 'dood moet'. En dan is het wachten tot iemand de trekker overhaalt. Long (die ook vanuit zijn sterfbed nog de boel commandeerde) zal gebaald hebben, maar voor de volksmythe is het zo slecht nog niet.

Only God Forgives
Wederom een stilistisch kunststuk van Winding Refn. Geen heldere boodschop maar ik zie een dualistische dog-eat-dog-world waar goed en kwaad eigenlijk geen van beide deugen.

Sharknado
Voor special fx crew pijnlijk om te zeggen maar echt slecht, maar dan wel zo dat het toch best vermakelijk is (ik vreesde dat de trailer eigenlijk genoeg zou zijn zoals wel vaker bij van die what-were-they-thinking? films).

https://www.youtube.com/watch?v=3saKaKXSy-A

The Birds 2.0

The Sadistic Baron Von Klaus
Een lineaire, coherente film van Jess Franco. Hij kan het dus wel. En toch is een eigenlijk mislukte film als Lorna beter. Zo werkt het bij Franco.

Beware Of Mr. Baker
Ginger Baker, het is me er eentje. Geweldige drummer maar een moeilijke man. De documentairemaker krijgt ook een dreun, maar het hoort erbij, zoals iedereen in de film eigenlijk vindt. Behalve de familie en dan vooral zoon Kofi. Maar het is een veelbewogen leven en dus een onderhoudende en goed gemaakte documentaire.

ForeBears
Vrouwlief Marie kampeert wild (in berenvellen) met de kids, Varg (Burzum) is vooral en route. Veel mooie plaatjes van 'de natuur', fossielen, grotten, sferische ;) synthmuziek en onbegrijpelijke tekst uit het Egyptische Dodenboek. De IJslandse tekst wordt dan weer in het IJslands ondertiteld, mkay … Meditatief, zullen we maar zeggen.

oh ForeBears. de website is a masterpiece.

Anna and the King of Siam
Wat de Pruis Frederik de Grote met hulp van Voltaire voor elkaar kreeg, deed de koning van Siam een dikke eeuw later, dankzij een Britse gouvernante! Een absoluut monarch die zijn land probeert te verlichten. Het heeft altijd iets kroms, hier nog eens versterkt doordat de Westerse waarden via een Westerling aan een duizenden jaren oude samenleving worden gedicteerd. Lesjes in Locke. (De conservatieve filosoof Charles Taylor betoogde ooit dat je het natuurrecht evengoed op de goddelijke status van de Thaise koning kon funderen, iets waar de man hier juist vanaf wordt geholpen!) De film, vol personages in yellowface, is ondanks het daarmee samenhangende sinterklaasgevoel eigenlijk heel elegant. Lee J. Cobb is de wegwijspiet richting de excentrieke koning. Een prima hoofdrol van Rex Harrison als de tanige en vinnige heerser die langzaam voor zijn no nonsense gouvernante Irene Dunne valt. (Het woord 'love' krijgt hij godzijdank nét niet over zijn lippen.) Er gebeurt eigenlijk vrij weinig, en toch kreeg ik het voor elkaar een van de meest traumatische gebeurtenissen te missen. (Die werd dan ook in een flits van 15 seconden getoond.) Maar het kalme ritme klopt wél bij het tempo van dermate fundamentele veranderingen.

Que La Bête Meure
Chabrol kun je omschrijven als de Franse Hitchcock, en ik denk dat hij de vergelijking ook bewust zocht, door hier bijvoorbeeld een Tipi Hedren-achtig meisje te casten in een van de hoofdrollen. Zijn koele fileer-stijl werkt weer aardig, maar toch mist hij een prachtige kans voor een echte humane Wenders-film. De eerste twintig minuten gaat het nog wél die kant op. Een kind wordt doodgereden, de dader smeert 'm, en de vader is woest. (Er zijn ook niet veel dingen die mensen zo kwaad maken, laatst vlogen er nog stoelen door een rechtszaal...) Goed, de man – tevens schrijver – wil bloed zien, maar tast in het duister. 'Het is zoeken naar een speld in een hooiberg', sipt ook de politie. Nee zegt de vader. 'Een naald in een naaldendoos.' En deze crypto-hint doet 'm een theorie ontvouwen die 'm in gang trekt. Dit soort overpeinzingen doen aan Wenders' literaire kompaan Handke denken, en in de allerbeste scene gooit Chabrol wat Wenders-karakters in de mix. Het boerengezinnetje van een knauwende oude kerel, die zijn dochtertje de kamer uitstuurt, en wijntjes aanbiedt. Een vroeg kalende zoon geeft de definitieve hint. (Zonder dat door te hebben.) De volgende anderhalf uur zijn een stuk minder boeiend, en meer bourgeois van aard. Het hoofdpersonage wordt meer en meer constructie. Hem overkomt van alles en overvalt niks.

Tom Jones
'It's hard when a woman leaves a man nothing but memories... and a muff.' Zou de classic van Fielding werkelijk zó ironisch en lollig zijn geweest? De voice-over klinkt authentiek literair, maar verder gaat men net zo wild met de bron om als Andrea Arnold in Wuthering Heights. De film zit vol zichzelf op de hak nemende grapjes. Ook filmisch doet Tony Richardson een goedgeluimde duit in het zakje. door personages tegen de camera te laten praten, of een hoed over de lens te laten gooien, als er weer eens gerollebold moet worden. De onwaarschijnlijk Willem Alexander-achtige Albert Finney speelt de laconieke 'bastard' Tom Jones, die als een Prins Pils onbekommerd door het country leven struint. Hij heeft zijn 'wicked will' met boerse Hardy-vamps, maar bewondert ook zijn sexy buurmeisje Susannah York. Tot ontzetting van tantetjes en vaders is dat wederzijds! Jones wordt het dorp uitgejaagd en beleefd talrijke schrans-avonturen op weg naar Londen. Met ruim twee uur is het epos voor een komedie aan de lange kant, ondanks dat Richardson de boel om de haverklap in fast forward doorspoelt. Tom en de voice-over zijn overigens niet de enige lolbroeken. Straatrover: 'Stand and deliver!' Pedant tantetje: 'I'm no travelling midwife, sir!'

Kramer vs. Kramer
Een mooie companion piece bij An Unmarried Woman. Twee vrij gladde seventies-films, die de verschuivende opvattingen over mannen- en vrouwenrollen tonen, en daarvoor één helft van een echtpaar in crisis gebruiken. Hier moet Dustin Hoffman – tot dan ambitieuze kantoorslaaf – zichzelf heruitvinden als Meryl Streep plotseling vertrekt, haar echtgenoot achterlatend met 'het kind'. Het scheidingsdrama bestaat dus veel minder uit ruzies dan je zou denken. Ja, er volgt een rechtszaak, een wending die precies volgens het Hollywood-schema op de helft van het verhaal zit... Maar de nadruk ligt gewoon op de nieuwbakken pa die met veel moeite de dagelijkse taakjes uitvoert. Van supermarktbezoekjes tot verhaaltjes voorlezen. Zo'n film waarvan je dan zegt: niks op aan te merken. Zo weinig, dat ik de neiging heb zelfs de voor alle personages verrassende naaktscene aan te stippen. (In Nobody's Fool, eveneens van regisseur Benton, zat ook al een leuke.) Aan het einde van de film merk je wel dat Kramer vs Kramer méér had kunnen zijn. Natuurlijk ontstaat er een laatste crisisje, zit het kind er middenin, en denk je met weemoed terug aan het eindeloos veel hardere A Separation. Hier geen onpeilbare dilemma's. De personages weten het zelf op te lossen.

女番長(スケバン) 玉突き遊び Girl Boss 6: Mano-a-mano a.k.a. Diamond Showdown
Meiden gangs bevechten elkaar en nemen vraag op boosaardige zakenmannen, nog iets met een terug gevonden broer, hippe kleding (die ook vaak uit gaat) en dito muziek, kortom: the stuff Tarantino movies are made of.

Alexander Nevsky
Eindelijk Eisenstein! Dancing on ice. Glad ijs, wel te verstaan. Deze door Stalin geprezen propaganda-film redde het hoofd van de regisseur, en bevat een kletterend zwaardgevecht van dik een half uur. Op een meer. Daar vecht De Rus (het spirituele boerenvolk is één) tegen de Teutoonse ridders, die er als koektrommeltjes bij lopen. Het zal óók wel met het genie van Eisenstein te maken hebben het gemat niet saai wordt, maar de allergrootste held van de film is toch echt Prokofjev. De Amerikaanse WWII-films zijn heel wat gevoeliger en gelaagder, maar een componist van die klasse hadden niet! Prokofjev leeft zich uit in manisch getoeter (ik zal het woord jazz niet laten vallen) en bijzonder veel koorgezang. (Zingen kunnen ze, die Russen! 'Rise o mighty RUS!') Als de slachtpartij voorbij is dwalen de personages tussen de ijsschotsen en de lijken door, terwijl Prokofjev zijn meest weemoedige thema laat spelen. In het uurtje dat aan de strijd voorafgaat vallen vooral de Duitsers op. In 'hun' eerste scene mikken ze wat naakte kindertjes in het vuur, en is de hele setup onvermijdelijke metal. Omineuze zwarte kruizen en adelaars steken af tegen witte Ku Kux Klan-achtige gewaden. Alexander Nevsky en zijn kompanen zijn als goeien echter evengoed blond, zodat het Wicky de Vicking-gevoel toch niet helemaal kan worden afgeschud.

Working Girl
Als je deze Nichols-film nou zo 'mergen' met Married to the Mob van Demme had je een echt goeie film. Married to the Mob verdiende wat meer structuur, Working Girl wat meer gesprankel. Joan Cusack is de verbindende factor, en hier weer leuk als de hartsvriendin van Melanie Griffith. Griffith heeft torenhoge kantoorambities maar Cusack zegt: 'Ik dans soms in mijn ondergoed door de kamer, that doesn't make me Madonna. Never will.' Griffith laat zich echter niet door pimpende bovenbaasjes, bitchy catfights of Baldwin-beunhaasvriendjes tegenhouden. Eindelijk krijgt de secretaresse haar kans wanneer Sigourney Weaver haar nieuwe bazin wordt. No more skirtchasin', maar een two way street.... Of toch niet? Control freak Sigourney is heerlijk geobsedeerd door zichzelf – thuis hangt een Warholiaans print met haar eigen beeltenis in viervoud – maar belandt door een akkefietje op non-actief. Nu kan Griffith de office runnen en verandert de film definitief in een poging tot screwball-komedie. De secretaresse drijft met behulp van een deadpan Harrison Ford (kan ie iets anders?) haar plannetjes door. Het is allemaal best gezellig, maar ik zat toch te wachten op wat echt slimme lol-momentjes, die je toch op kantoor mag verwachten. Nu is de humor vooral fysiek, zo loopt Griffiths continu in luxueuze Christine Le Duc-setjes rond, omdat haar vriendje Baldwin haar maar geen normale cadeaus wil geven...

Sahara
Ik dacht dat ik elke Humphrey Bogart-film van enig statuur had gezien, maar hier is er nog eentje. Een oorlogsfilmpje met Bogie als de sergeant van een 'cement mixer'. Ze hoeven dus niet door de zon te lópen, zoals het bataljon uit – nou ja! – A Walk In The Sun. Sahara is een mespuntje zand beter, wat eigenlijk vreemd is want de personages en dialogen zijn zeer ganbgaar. Toch werkt het aardig. Misschien komt het door Bogie, misschien is het de regenboog-multiculturaliteit van de film. Dit is de eerste stokoude oorlogsfilm die ik zie waarin een 'donkere' jongen serieus mee mag doen. Hij zit natuurlijk niet in het Amerikaanse bataljon, maar komt als Britse Soedanees met een Italiaanse krijgsgevangene aanwaaien. Er volgen discussies over de geopolitiek. (Vooral een Fransman vertegenwoordigt zijn cuisine met verve.) De Soedanees wordt dan wel gelijkwaardig behandeld, hij mag wel de lastige klusjes doen. Dat heeft echter voordelen, want in de mooiste sequentie van de film vinden de mannen een nagenoeg lege bron. Iemand moet afdalen om bekertjes te gaan vullen. Het gelummel rond de bron is geweldig. Dat er nog een groot slotgevecht moet volgen (om en op dezelfde plek) is niet eens zo van belang. Veel leuker is hoe de Duitsers jaloers worden gemaakt. Nazi: 'where are you men?' Frenchie: 'They're bathing'. (En twee mannen goeie hun enige kopje water heen en weer over elkaar...)

Zie nu 'nemen vraag' staan in mijn Girl Boss dingetje, moet 'wraak' zijn natuurlijk. :)

hihi (anders was het een Zomergasten-aflevering, nee, een Frans existentiële Godard vague film)

Intouchables
Ergens zit er wel iets in van noble savage en de die roomblanke beschaving enzo en ze hadden toch echt beter een noord-Afrikaan kunnen casten maar al met al viel 't me mee. Het is niet té sentimenteel en de acteurs zijn innemend dus best een onderhoudende lekker-lui-op-de-bank film.

Snow On Tha Bluff
Found footage duidt meestal op horror maar nu krijgen we een kijkje in de hood van Atlanta, Georgia. De hele dag 'get lifted on a 40 and blunt' terwijl dope schuift en de hele tijd uitkijken of niemand je overhoop schiet. Geen vrolijk stemmend verhaal dus, maar dat laten de makers wel aan de kijker over. Genoeg gastjes die Menace II Society een coole film vinden.

Into Eternity
Kernenergie is leuk maar wat doe je met dat afval. Opslaan voor tenminsten 10.000 jaar in een gat in Finland, maar hoe maak je mensen over een paar honderd jaar duidelijk dat ze er beter af kunnen blijven? Of kan je beter gewoon je mond houden en hopen dat ze het gewoon weg niet zullen vinden? Zeer fraai vormgegeven documentaire, beetje Herzogiaans al had die er andere muziek bij gezet.

Frankenweenie (3D) (Tim Burton, Verenigde Staten, 2012)
Ons eigen, meegebrachte, anaglyphe 3D-brilletje was niet goed genoeg. Met een fietsenrek op onze neus waar Jules de Corte zich niet voor had geschaamd, werden we de zaal in gestuurd. 'Zo dadelijk legt mijn collega het uit.'
Het systeem projecteert twee keer hetzelfde beeld. Nou ja, niet helemaal hetzelfde; net iets anders, net een tikje verschoven. De ene keer voor het linkeroog. Vervolgens snel daarna voor het rechteroog. En dan heel snel: twee keer zoveel beelden als normaal. Het fietsenrek ontvangt signalen, zodat afwisselend de linker- en rechterlens worden in- en uitgeschakeld. Precies zo snel als de beeldwisselingen op het scherm. En je hersenen maken er dan een stereoscopisch beeld van. Ook heel snel. 'Hoe snel?' vroeg een vrouw, 'wat is de frequentie?' Dat wist de vriendelijke meneer niet. 'Bent u epileptisch?' 'Nee hoor, gewoon nieuwsgierig.'
Maar hoe was de film? Nou, leuk, onderhoudend, vermakelijk enzo. Wat had je dan gedacht?

Ons eigen, meegebrachte..

zelfgeknutseld van een theefolietje zeker Mic? :D

Spring Breakers
Na dat stukje Trash Humpers en Korine's verschijning in Until The Light Takes Us verwachtte ik niet veel, maar het viel alleszins mee. Ten eerste had ik niet zulke mooie beelden verwacht, maar ook het verhaal is duidelijk ondanks de non-lineaire elementen. Weer erg nihilistisch, na Only God Forgives en Snow On The Bluff. Die hoofdrolspeler lijkt erg op Riff Raff trwns.

Na Zomergasten ben ik ook wel benieuwd naar Korine.

@Ludo: De term 'theefolie' moest ik googlen. Het bracht me terug naar de zonsverduistering in 2001 (en dan specifiek in Zuid-Afrika :)

Dat stukje in Zomergasten riekte naar raar doen. Dat is deze zeker niet.

Precies, dat fragment Trash Humpers zag eruit als Jackass door (nep-)bejaarden, handgeschoten met VHS. De trailer van Spring Breakers ziet er gelikt uit, dus ik snap je verrastheid.

Gummo heb ik lang geldeden gezien maar dat was ook vrij low budget, en raar, maar wel goed.

@Ludo: De term 'theefolie' moest ik googlen. Het bracht me terug naar de zonsverduistering in 2001 (en dan specifiek in Zuid-Afrika :)

ik ben een kijkdozen expert. :P

Trash Humpers was ondragelijk flauw. Gummo is tof en vergeet je nooit meer. :) Spring Breakers bewaar ik voor het najaar. Schijnbaar heeft Coppola net iets soort van vergelijkbaars 'uit' trouwens (The Bling Ring)

Unde la soare e frig
Een vrouw strandt na een vakantie in Dobrugea (Roemenië) en na ruzie bij een vuurtoren, aan de kust van de Zwarte Zee. Tussen de vuurtorenwachter en haar bloeit aarzelend iets moois op maar uiteindelijk moeten ze toch naar Constanța omdat haar partner toch gaat zoeken. Mooi ingetogen drama uit 1990 maar toch in zwart wit, waardoor je het moeilijk in een tijd kan plaatsen. Enkel de synthesizers geven een hint.

Anna, quel particolare piacere
Die vuurtorenwachter is een lulletje rozenwater vergeleken bij de door en door foute man in deze film. Die pakt de mooie Anna (Edwige Fenech) eenvoudig in maar ze betaalt een stevige prijs. Het is zo'n man die vooral tikken uitdeelt om je tot rede te brengen en zijn leven in de snelle laan is ook moeilijk achter je te laten. Italiaans vakwerk.

Als je moet kiezen tussen Spring Breakers en The Bling Ring, houd het vooral bij de eerste. The Bling Ring in een paar zinnen (met eventuele spoiler): onuitstaanbare verveelde rijkeluiskinderen stelen modieuze accessoires uit villa’s van leeghoofdige societysterren die zo onverstandig zijn hun huissleutel onder de deurmat te bewaren. De daders worden gearresteerd. Bummer. Aftiteling.

De synopsis sprak me niet buitengewoon aan, maar misschien had Spring Breakers dat ook niet gedaan, daar was ik vooral nieuwsgierig naar door berichten van vrienden.

BLing Ring moet je natuurlijk eerst bedenken dat het echt gebeurd is. Is een geweldig artikel overgeschreven (helaas tijdschrift vergeten, echt Amerikaans sappig journalistiek vakwerk) waarvan je dacht "daar moeten ze een film over maken!"

Ik weet het weer: Vanity Fair.

Bij The Bling Ring blijf je werkelijk nergens aan haken. Het is wat het is en dan is het afgelopen. Het wil nergens meer worden, en de toon is soms ronduit ergerlijk. Slordige film. (Hetgeen betekent dat Sofia blijft steken op 1 goede film - laten we het niet meer maken dan dat het is). Spring breakers wint dus met glans, al vond ik dat ook niet geweldig.

1? alleen Virgin Suicides of alleen Lost In Translation? :P

Unde la soare e frig genoteerd. Da's dus Roemeense cinema van voor de new wave daar. :)

Women in Love
Women!? Als het boek ook zo heette was het zeker een grapje van D.H. Lawrence – die zijn tijd zo ver vooruit was dat ie in de sixties modern werd – want de kern van dit verhaal wordt toch gevormd door de onbeantwoorde liefde van een man voor zijn beste vriend. Het gebabbel over katjes en vijgjes is slechts een wanhopige poging tot afleiding. De naaktworstel-scene is de essentie. In het schemerig rode licht van een haardvuurtje gaan de twee vrienden elkaar te lijf. 'We are mentally and spiritually close. Therefore, we should be physically close too.' Het is maar voor even, want beide mannen zijn dan al gevlucht in een relatie met een meisje uit een lagere klasse. (Het tweede thema van de film: mijneigenaren vs workers.) De meisjes zijn twee gepassioneerde redheads waarvan ik stiekem elk moment vermoedde dat ze óók wat met elkaar zouden beginnen. (Het blijft bij een hint.) Zo is de film dus eigenlijk heel erg Frans, en Ken Russell mag je voor deze één keer de Engelse Truffaut noemen. Zo ver weg van Deux Anglaises et le Continent zitten we hier niet. Onderdrukte seksualiteit, uiteindelijk ijskoud en frigide opgelost. Moet toegeven dat de film in die laatste winterse fase me wat kwij traakte. Niettemin een fijne film. Russels gekte in toom gehouden door literatuur, en een potentieel saaie naturalistische boekverfilming in toon gehouden door Russell.

Lola
Geef een recalcitrant en eigenzinnig regisseur een bordeel, en hij maakt een goede film. Ik zou het bijna gaan denken na eerder dit jaar al Atom Egoyans Exotica te hebben bekeken en dan nu Fassbinder's Lola. Voor mij zijn beste film, al zegt dat niet zoveel, want geen fan. Lola bevat in elk geval de beste rol uit zijn hele oeuvre. Nee, niet de hoer Lola. (Dat is een typisch Schygulla-achtig Fassbinder-meisje). Lola gaat vooral over 'herr Schuckert', briljant vertolkt door Mario Adorf. De man combineert het uiterlijk van Cantona met de charme van Clooney en de smakelijke schweinerei van Balla (de hoofdrol uit Spur der Steine). Je kunt Lola wel als de BRD-counterpiece van die film zien. Beide films gaan over de bureaucratische molen der bouwprojecten, wat in het westen neerkomt op corruptie... En hoeren natuurlijk. Yab Yum in de fifties. 'Herr' Schuckert troont de burgemeester en co mee naar de salon, om daar te genieten van gedane zaken. Dan arriveert Armin Mueller-Stahl als de onberispelijke bouwinspecteur. Coburg staat op zijn kop. Zoveel edelmoedigheid, zo onomkoopbaar, zo vlekkeloos van moraal! Het kost de ganse stadsgemeenschap een héle film om zelf daarvan te herstellen, of beter, Von Bohm opnieuw af te stellen. Smakelijke satire, flamboyant fleurig in beeld gebracht, want ook qua cinematografie is deze Fassbinder om door een (trouw)ringetje te halen.

The Producers
'Will the dancing Hitlers please wait in the wings? We are only seeing singing Hitlers.' Berend Dubbe had ooit een rubriekje in de VPRO gids waarin hij een imaginaire zender met absurdistische programma-omschrijvingen vulde. The Producers is zo'n film die er eigenlijk genoeg aan heeft dáár te bestaan, en in die 3 regeltjes geniaal is: twee joodse producers zien zich genoodzaakt de slechtste musical aller tijden te maken en brengen Springtime For Hitler naar Broadway. Zero Mostel (als de opper-producer) heeft hier veruit de beste comb-over in de filmgeschiedenis. En bij veruit bedoel ik vanuit zijn nek naar zijn voorhoofd. De openingstitels zijn hilarisch, Zero verwent de dametjes die de 'checkie checkies' brengen' om zijn geflopte showbiz-bureautje overeind te houden. Dan meldt Gene Wilder zich, als accountant die de boeken komt 'checken'. Gene speelt een van zijn mindere rollen. Het is natuurlijk de bedoeling dat hij irritant is, maar irritant zónder grappig te zijn, dat lijkt me niet... Na de intiteling begint dus eigenlijk het wachten op de show zelf. Gelukkig zijn de audities ook al leuk. Dick Shawn steelt vooral dán de show als hippie die in een verkeerde setting is belandt. (Met een begeleidingsbandje van nonchalant kijkende 'chicks'!) Even later is het showtime for Hitler en gaan alle remmen los. Een Busby Berkeley-swastika van dansers. Alleen dat shot is de volle 88 (oh nee 84...) minuten waard.

La Ciociara
Dat betekent 'de vrouw uit Ciociara (een Italiaanse regio). Een plek die verder helemaal niet genoemd wordt, de film had veel beter 'Moeder en dochter' kunnen heten. Sophia Loren speelt een winkeleigenares die door de oorlog (de geallieerden beginnen Rome te bombarderen) gedwongen wordt met haar dochter naar het zuiden te trekken. Terug naar de plek van haar jeugd. Familierelaties vormen een specialiteitje van Vittori De Sica (Fietsendieven) en het wankele evenwicht tussen moeder en puberende dochter gaat hem evengoed af als die tussen vader en zoon. 'Je wordt al een echte dame!' merkt Loren vrolijk op, en mept haar dochter op de billen, terwijl die zich wast. Jean-Pierre Belmondo is per ongeluk getuige van het tafereeltje, en terwijl dochter gillend op zoek gaat naar een handdoek, put hij zich uit in excuses. Belmondo is Peter Fonda-achtig mager, en verrassend sereen katholiek als de jonge Italiaanse anti-fascist. Jammer dat zijn rol al met al beperkt blijft, want La Ciociara is een zeer rommelige film, met een moeizame grote lijn. Het ene moment is het Italiaanse leven goed, een moment later zit iedereen honger te lijden. Elke scene neemt de ellende toe. De Sica neemt van alles onder vuur. Dat gaat van rijke adel, Italiaanse collabo's én geallieerde soldaten. Juist die laatste zorgen voor het haast té brute einde.

weet niet of de VPRO Gids (en dan met name de achterkant, die kidsrubriek) hier fans/lezers heeft, maar het gaat dus al weken over Coraline, en HOe eng die film wel niet is.

deze (aankomende) week raadt iemand aan: 'om de film opnieuw te kijken en dan een glaasje citroenlimonade te drinken' (om van de angst af te komen)

:) :)

en het is inderdaad een heel Freudiaans/existentiële/whatever mindfuck. Niet echt geschikt voor tienjarigen.

Watjes.

Coraline is in 3D gemaakt en was volgens de buitenlandse recensies in dat formaat niet te versmaden. In Nederland draaide de film indertijd in de Nederlandse bioscopen in 2D. Misschien vond ik hem daarom niet zo eng.

Voor volwassenen is hij sowieso niet eng. Heb even de draad uitgesponnen en zag dat mijn jongste zes jaar moet geweest zijn toen we hem in de bioscoop zagen. Maar goed die moet ik nu uit The Shining voorlezen (was vergeten hoe godvergeten saai dat boek is).

een paar van die VPRO kids hadden 'm wel in 3D gezien geloof ik (in het Gooi wel in 3D i guess) ;)

(mompelt ook nog iets over brrr doppelgangers)

https://www.youtube.com/watch?v=unfhmi6L300

The Trip to Bountiful
Sympathiek oude van dagen-filmpje, waarbij het een beetje pijn doet dat hoofdrolspeelster Geraldine Page er bejaard uitziet, maar dat helemaal niet was! (Ze ging wél vrij snel dood na de opnamen...) Page speelt een zuidelijke dame die bij haar zoon inwoont. Zoon is net ziek geweest – mogelijk een burn-out – en zit volledig onder de plak bij zijn clichématig foute echtgenote. We wachten de hele film lang op de 'rounding' of dat flat character, maar dat zit er niet in. Gelukkig gaat omaatje er al snel vandoor. Naar Bountiful dus. Er gaan geen treinen meer naartoe, en bussen stoppen slechts in de nabijgelegen grote plaats. Jammer dat we onderweg met de Greyhound niet wat vaker naar buiten kijken. (Maar Bountiful is dan ook niet schokkend ver weg.) Zou je eigenlijk ghost towns in Nederland hebben? Lijkt me een typisch Amerikaans verschijnsel. Hoe dan ook... Onderweg doet oma lief nerveus en zingt ze eindeloze hymns (nu schoondochter uit de buurt is kan het). De ontmoetingen zijn gelukkig redelijk kort, wat helpt om de al te sentimentele valkuil te vermijden. Dit is gewoon een simpele bejaarde, met een simpele wens. Nog een keer het dorpje van haar jeugd zien. Een straight story. En aan het eind heeft ook zoon – met de vreselijke naam Ludie– nog één mooie scene. 'I want to stop remembering!'

The World of Henry Orient
'I'm unmanageable!' meldt een meisje hier trots aan haar nieuwe maatje. De twee outcasts van het 'girls gymnasium' hebben dan al lopen mopperen op leraren en Latijnse geschiedwerken, en sluiten een aanstekelijke Malle vriendschap. Dertien jaar, het laatste jaar als kind. Nog een jaar uitgelaten over straat huppelen. ('Splitsing!') Maar de opmaak, en de opmaat tot het echte leven nadert. In eerste instantie in de vorm van pedante Peter Sellers, die achter een rots in Central Park een beetje overspel ligt te spelen. De twee meisjes ('Val en Gil') kijken gefascineerd toe. Dan zien ze de man bij een concert. Het is de sterpianist Henry Orient. Een geweldige scene, niet in de laatste plaats doordat Elmer Bernstein zich mag uitleven in een 'modern' klassiek stuk. Het publiek vindt het maar niets, Sellers trekt gekke bekken, en tóch is de scene óók nog een ode aan 'de moeilijke stijl'. Ook op de lastige Valerie maakt het indruk. 'I think I'm in love.' Het volgende uurtje worden er plakboeken aangelegd, en wordt Sellers almaar nerveuzer van die meisjes die hij uit zijn ooghoeken ontwaard. Tussendoor zijn er leuke alledaagse scenes. Val is een in de steek gelaten rijkeluiskind, in dure jurkjes. Gil is juist zo plain als wat. Toch heeft zij ook een bijzonder dingetje: ze heeft namelijk twee moeders thuis zitten. De film benadrukt het niet expliciet, maar moeder's Velma-bril is een dead giveaway. Bovendien hebben beide vrouwen – na een scheiding! – net als Val bij de psy gelopen, wat ook een band schept... Tegen hun dochter: 'You stay out of this, you're normal!'

Tunes of Glory
Het leger buiten oorlogstijd. De doelloze neuzen staan niet langer dezelfde kant op, en er ontstaat teeel ruimte voor klootzakken en doedelzakken. Een Schots bataljon 'pipet' er hier lustig op los, om daarna van een welverdiende whiskey in de mess te genieten. Alec Guinness speelt de kolonel, die zijn mannen in de binnenzak heeft. Maar hij heeft een slechte mededeling: er is een change of command op komst. Nieuwe baas John Mills is het tegenovergestelde van Guinness. Hij drinkt niet eens. ('Give this man... a lemonade'.) De arme kerel heeft een universitaire opleiding, en wordt door de officiers meewarig bekeken. Als hij vervolgens op zijn strepen gaat staan zijn de legerpoppetjes helemaal aan het dansen. Het spijtige aan Tunes of Glory is de oneerlijk verdeelde screentime. Guinness krijgt alle ruimte om – met smakelijk Schots accent – zijn pompeuze rol neer te zetten. Mills, die in dit mentale duel toch minstens even belangrijk had moeten worden gemaakt, krijgt één scene om iets van zichzelf (en het hart van zijn personage) te tonen. Tuurlijk, het is de bedoeling dat de kerel hier wordt weggeblazen, maar dan nog had men een kwartier van Alecs screentime af moeten veilen. Nu wordt de film pas echt goed als de zaken beslist zijn, en is het slotkwartier nog even genieten. Buiten oorlogstijd wordt geweld weer echt geweld, en een schot weer echt een knal voor je kop.

Le passé
Toevalligerwijs in gezelschap van mede-Subber Olaf de nieuwe Farhadi gezien. Een web van menselijke relaties, nu een vrouw met haar Perzische ex, haar Arabische nieuwe vlam en de kinderen inbetween. En een vrouw in coma en vooral de vraag waarom. Net als in A Separation is de schuldvraag ommogelijk te beantwoorden, iedereen heeft prettige en minder prettige kanten en hoewel de hoofdrolspeelster misschien niet direct de sympatiekste is neemt zij misschien wel het verstandigste besluit: het verleden achter zich laten. Prachtig geacteerd, vooral ook door de kinderen.

Ja prachtfilm he, Martijn! Wat kan die man schrijven.

Behind the candelabra (Steven Soderbergh, Verenigde Staten, 2013)
Michael Douglas als Liberace! Op mijn uitdrukkelijke verzoek verlegden we onze vaste zombiegang van het Delftse filmhuis naar Lantaren/Venster in Rotterdam. Michael Douglas, in navolging van zijn vader Kirk (de kinnekuil!), de protohetero pur sang, als overgesoigneerde, hilarische relnicht. Met Matt Damon als efebofilisch object van verlangen en Soderbergh als regisseur. Schmiergarantie, spekkie naar het bekkie van Hollywoodscenaristen van vaak gelijke geaardheid. Het water liep langs mijn kin.
Het viel dus tegen. Waar was de valsheid? Waar de gevatheid? Waar was de humor? De enige momenten, waarop de zaal rechtop kwam, waren als Rob Lowe in beeld verscheen als plastisch chirurg Dr. Jack Startz. Karikaturaal? Ja, graag!
Maar vooral: waar was de geilheid? Twee hetero’s, twee topacteurs okay, een homoseksueel liefdesstel laten spelen is een waagstuk. Maar bij Mike en Matt droop de frigiditeit eraf. Die Matt bakte er sowieso weinig van. Liberace ging nog wel.
Jammer, dit.

Nog een kleine, lucide nabrander. Dit perspectief (vanuit het saaie Scott/Matt Damon-perspectief) werkt mijns inziens alleen als de andere rollen over the top gaan. Kuifje, Asterix, enzo, met Haddock/Zonnebloem/Castafiore, Obelix/piraten/Romeinen als smaakmakers. Dr. Startz en Liberace's ma en manager kwamen karikaturaal uit de verf. Maar de rest, Liberace zelf voorop, werd te zeer gespaard.

İntikam Kadını
Een van de weinige overgebleven sexploitation films uit de Turkse late jaren zeventig en het is ook vreselijk slechte videorip waar we het mee moeten doen. Een remake van I Spit On Your Grave, die ik niet gezien heb maar het is dus zo'n typische wraak film (de titel betekent ook zoveel als 'vrouwenwraak'). Plattelandsmeisje Aysel wordt verkracht en haar vader vermoord door een stel bruten en verkiest wraak boven zelfmoord. Aldus gebeurt onder een curieus melange van soundtrack muziek, van Moğollar tot Moroder, van salsa tot een lounge versie van Penny Lane. Voor een film van amper een uur een enorme lange sex scene aan 't eind. Nee, een goede film kan je het niet noemen.

The Dunwich Horror
De Les Baxter soundtrack, een cult klassieker, werd ook uitvoerig geplunderd in de bovengenoemde film, dus een mooi moment om die ook eens te bekijken. Roger Corman als executive producer en je verwacht niet veel maar het viel me mee. Het is een Lovecraft verfilming dus er wordt gesold met onnoembare kwaden. Met al z'n fouten is de film goed qua sfeer en stijl, vooral de nachtmerrie passages zijn retecool. En die soundtrack natuurlijk.

Suspiria
De klassieker, nu van bluray, en dat is een hele ervaring.

Knife in the Water
Had veel van dit debuut van Polanski verwacht, maar de film liet me vrij koud. Het is een nogal steriel gebeuren. Een thriller die maar geen echte thriller wordt, al was dat misschien een te goedkope oplossing. Chique stijl is hier juist op alle mogelijke manieren aanwezig. Een echtpaar rijdt in een dure kar naar hun dure bootje, om daar in fraaie outfits een dagje door te brengen. Maar niet met zijn tweeën. Onderweg weet een jonge lifter de auto – met gevaar voor eigen leven – tot stoppen te brengen. De bestuurder (een soort Nicolas Cage op het randje van een breakdown) is not amused, maar is daarmee eigenlijk kwaad op zichzelf, want de jongen is zijn roekeloze spiegelbeeld. Er ontstaat een haantjesgevecht, niet eens zozeer om de vrouw (die langzaamaan op de voorgrond treedt) maar om de krachtmeting zelf. Soms is dat hilarisch, zoals wanneer de jongen de kampeerspullen van het echtpaar uitlacht. Dat men met zijn allen Mikado (!) gaat zitten spelen heeft ook wel wat. Maar ondertussen verstrijkt de tijd en kruipt de film maar niet onder de huid. Dan wordt dit dus een afstandelijk genieten van een hele collectie aan fenomenale zwart-wit shots. De driehoekige boot vanuit de lucht, de jongen languit zonnend middenin. Maar ook meer acrobatische composities, de jongen klauterend in de mast, of 'lopend' over water...

Who's Afraid of Virginia Woolf?
Onwaarschijnlijk, hoe goed deze op Knife in the Water aansluit. Je zou 'm als de babbelzieke toneel-versie kunnen zien. Het jonge en het oude haantje, plus de echtgenote die haar eigen strijd voort, en daarvoor onder meer de jonge kerel gebruikt... Who's Afraid voert in de driehoek wel een extra personage op, maar de echtgenote van 'our little visitors' is vrij overbodig en moet er door de personages voor de slotakte van buiten beeld 'bijgehaald' worden. De film van Mike Nichols is in de eerste plaats een spetterende acteer-exercitie van Richard Burton en Elizabeth Taylor. (Ook in het echt een stel.) 'Hebben jullie ruzie', vraagt het bezoek. 'No, we're just exercising'. Het is dan ook de Totale Oorlog. Taylor gaat schaamteloos goed door het lint. Het jongere echtpaar belandt diep in de nacht voor een na-borrel bij de professor (echtgenote vol dedain: 'Associate professor'!). Zij is een venijnig drankvatje vol frustratie, hij cynisch en moedeloos. Gedurende de twee uur (haast real-time, zeg van 3 uur 's nachts tot 5) converschreeuwt het viertal in verschillende combi's ontboezemingen die mens helemaal niet hadden willen delen. Een uurtje is dat spannend, maar dan begint mijn toneeljeuk toch weer op te spelen. Eén laatste overeenkomst met Knife in the Water zijn de prachtige zwart-wit beelden. Haskell Wexler was de meester.

Manon des Sources
Ik was blijkbaar in een betere bui dan toen ik deel 1 Jean de Florette keek. Of is dit zo'n zeldzaam tweede deel dat echt een stukkie beter is? Ach nee, maar het is zeker geen vervolg-vervolg. Het sterpersonage van de eerste film (Gerard Depardieu) legde aan het eind daarvan het loodje, en komt ook niet in flashbacks terug. In Manon des Sources nemen de mannetjes Montand en Auteuil het verhaal (en het roer) weer over, net zoals ze het eerste half uur van deel 1 voor hun rekening hadden genomen. Waren ze daar guitig, vilein en hilarisch, hier worden ze tragisch. Hun plannetje heeft gewerkt, maar gelukkig zijn ze niet geworden. 'Je moet trouwen', zegt Montand tegen zijn rattige maatje. Auteuil kent de woorden noch de daden van l'amour. Complicerende factor is dat hij zijn hart verpand aan Manon, de schone 'boer'n'dochter van Depardieu. Béart is ongeveer wat Houllebecq zich bij een schaapsherderin zou voorstellen, en mag verder weinig zeggen. Ze lijkt zo mínder pienter dan haar jongere ik. Auteuil gaat eerst nog vol goede moed op het vrijerspad – het moment dat hij in duur jagerspak verschijnt is het leukste van de hele 'serie' – maar de deksel (van de bron...) valt keihard op zijn neus. Harder dan verwacht zelfs, want de idylle is geen rurale idylle meer. Er wordt zelfs een dorpsvergadering belegd. Jammer dat het wat wijdlopige slot wel erg veel cinelogisme bevat.

When Harry Met Sally...
The Days of the Week Underpants. Goeie bandnaam, en een van de leukere grappen uit deze Woody Alleneske romcom. Vanzelfsprekend is ie wel veel zoeter en 'romiger' dan Woody ze zou maken. Bovendien doet hij niet aan on screen orgasmes. Fake of niet. (Alhoewel... Match Point.) De beroemde restaurantscene is een goed staaltje stem acteren van Meg Ryan. (Ik zat me laatst nog af te vragen hoe je mensen vindt die Duitse porno willen nasynchroniseren, en of dat een specialisatie is...) Het leukste en minst zoete gedeelte zit echter ver voor dat krijspartijtje. De eerste ontmoeting tussen Meg Ryan en Billy Crystal is een autoritje in hun studententijd. Ik hoopte dat ze de hele film van dinner naar dinner zou trekken terwijl Crystal bot doet en (on)smakelijk druiven eet.... Maar de film begint snel daarna door de tijd te zappen, afgewisseld met bejaarde talking heads, die aandoenlijk over hun jarenlange huwelijken vertellen. Die intermissies zijn noodzakelijk voor het ritme, maar wel erg gescript. Harry en Sally draaien zoals het hoort eindeloos om elkaar heen. Crystal wordt met de jaren helaas minder Seinfeld en meer romantisch, waar hij niet zo geschikt voor is. Meg Ryan blijft het meisje uit een shampoo-reclame. When Harry Met Sally is een nostalgische flashback naar de Hepburn/Tracy-films. Kibbelen tot het knuffelen wordt.

She's Gotta Have It
Spike Lee's debuut roept herinneringen op aan Cassavetes' vroege werk. Low budget, zwart-wit, een flinke portie jazz, en een heel eigen ritme. Seks op de klanken van tribale drums, maar in beeld gebracht als de Franse nouvelle vague. Natuurlijk geeft She's Gotta Have It in de eerste plaats een stem aan 'the hood'. Een eigenzinnige Janelle Monae-achtige vrouw heeft 'a healthy sexdrive' en 'onderhoudt' drie mannen tegelijk. Zíj heeft de broek aan (alle mannen zijn kleiner dan de dame). Er is de muscle man, vol van zichzelf en neerkijkend op de ghetto, de funny man (Spike zelf), en de romanticus. (Een Harry Belinfonte-achtige light skinned negro.) Dat soort termen worden door Spike echt niet geschuwd, wie is de zwartste, wie wil er blank zijn, et cetera. Het moge duidelijk zijn dat de film tegelijkertijd een parodie is op mannen met maîtresses die in het rondneuken, maar dat van een vrouw totaal niet accepteren. De hele mikmak wordt pseudo-documentair verteld door de betrokkenen zelf. Bonuspuntje voor de korte overgang naar kleur (juist op het moment dat de film expres nep-romantisch wordt!) She's Gotta Have It is echter niet perfect. Na een uurtje is de jus er wel af, en in de paar dialogen merk je duidelijk een zeker amateurisme. Maar ja, Spike maakte de film met vrienden en familie...

Daniel
IJzingwekkend mooi drama van Sidney Lumet en schrijver E.L. Doctorow. Je merkt dat het hard werken is om de literaire vertelstructuur van boek naar doek te krijgen, maar het lukt, al is het met hangen en wurgen. In tussenpassages vertelt het hoofdpersonage namelijk over doodstraf-praktijken. Hij is ervaringsdeskundige, als zoon van de 'Isaacsons', een idealistisch communistisch echtpaar, gebaseerd op de Rosenbergs. Met Beatrice de Graaf in Zomergasten had ik me al weer op zitten vreten over die buttons met 'Nederland tegen terrorisme': net zo nuttig is als een button 'Nederland tegen het het levend verbranden van kleuters'. In deze film is het weer wrang te zien hoe het speuren naar terroristen snel leidt tot het niet meer accepteren van welke afwijkende mening dan ook. De McCarthy-periode is die immer sluimerende paranoia in overdrive. En als het erop begint te lijken dat de Sovjets de Amerikanen voorbij gaan streven is het tijd voor zondebokken. De Isaacsons worden geïntimideerd door knokploegen, en later opgepakt. De kinderen zijn de klos. In de aandoenlijkste sequentie dwalen de twee wezen in worden door New York, begeleid door 'This Little Light Of Mine' van Paul Robeson, zelf ook slachtoffer van de link(s)e soep. In het nu van de film zoekt het de zoon vrede. Voor zichzelf, maar vooral voor zijn zusje, die aangrijpend is doorgedraaid. Ontmoetingen met mede- en tegenstanders zorgen voor een paar pijnlijke illustraties van verwoeste levens. Maar de allermooiste scene zit in het verleden. De kinderen bezoeken pa en ma in de gevangenis. Ma doet van 'kom in mijn armen kids'. Maar (intellectuele) vaders kunnen zoiets niet. De man houdt een uitzinnige monoloog: rouwverwerking als showproces.

Twelve O'Clock High
Het zou wel leuk zijn een kaartje van de Tweede Wereldoorlog te maken, waarin je bij elk campagne-deel een oorlogsfilm plakt. Ik denk niet dat er veel verhalen onvermeld zijn gebleven. Met Twelve O'Clock High zitten we aanvankelijk in The Right Stuff-territoria. De Amerikanen hebben zich officieel nog niet gemengd in het strijdgewoel, maar zijn in Engeland wel bezig met het afstellen van hun bommenwerpers. Codewoorden: daytime precision bombing en maximum effort. Het eerste kun je zien als het eufemisme voor het tweede. Om de luchtoorlog te winnen moeten er grote risico's worden genomen, en moeten jonge piloten dus tot het uiterste worden gedreven. Enorme formaties in de lucht (als vogelzwermen) en dag na dag na dag in actie komen. De film gaat niet zozeer over de battles zelf (die krijgen we pas aan het eind op archiefbeelden te zien) maar om de trucs die de legerleiding uit moet halen om de mannen gemotiveerd te houden. Gregory Peck speelt een hoge pief die zijn beste vriend aan de kant schuift om zelf het commando over te nemen. (De trainer krijgt weer eens de schuld, en de TD gaat op zijn stoel zitten!) Peck is in tegenstelling tot zijn voorganger van de harde lijn (denk aan Tunes of Glory) en krijgt dus weerwerk. Echt spannend wordt het verder niet, maar het is allemaal wel verrassend onsentimenteel. De flight simulator onder de oorlogsfilms.

She's Gotta Have It - heb 'm indertijd met m'n ouders en broer+zus in de bios gezien. Naakt (ik was 14 dus dat maakte indruk), fris en droge humor zijn kwalificaties die ik er achteraf op projecteer. Vond 't heel tof. Was denk ik de eerste 'kleine' film die ik zag, m'n bioscoopbezoeken tot dan toe waren meer gericht op dingen als E.T., Schatjes e.d. Ik ga 'm herbekijken.

oh dat is wel tof 'eersteling' ja. :)

Spike Lee revitaliseerde in zijn eentje Brooklyn met deze film, las ik op Wikipedia. ook mooi :)

Speaking of Brooklyn: Brooklyn castle is een recente mooie docu over lagere scholen met "chess programs" en richt zich op een succesvolle school in Brooklyn waar talenten gekweekt worden. Aandoenlijk. Voor mensen die van docu's als "Spellbound" houden is dit een must. En als je dan toch in de docu-mode zit: Harlan county, USA. Fantastisch. Over een 13 maanden durende, grimmige mijnwerkersstaking. The real thing. Doorspekt met bluegrassliedjes over coal miners on the picket line.

oh yeah Harlan County. gruwelijk (en gruwelijk goed) en daarna een week lang die plaat van Jim Ford gedraaid

Brooklyn Castle gaat op de lijst voor ooit. <3 chess.