Filmforum

The Sadistic Baron Von Klaus
Een lineaire, coherente film van Jess Franco. Hij kan het dus wel. En toch is een eigenlijk mislukte film als Lorna beter. Zo werkt het bij Franco.

Beware Of Mr. Baker
Ginger Baker, het is me er eentje. Geweldige drummer maar een moeilijke man. De documentairemaker krijgt ook een dreun, maar het hoort erbij, zoals iedereen in de film eigenlijk vindt. Behalve de familie en dan vooral zoon Kofi. Maar het is een veelbewogen leven en dus een onderhoudende en goed gemaakte documentaire.

ForeBears
Vrouwlief Marie kampeert wild (in berenvellen) met de kids, Varg (Burzum) is vooral en route. Veel mooie plaatjes van 'de natuur', fossielen, grotten, sferische ;) synthmuziek en onbegrijpelijke tekst uit het Egyptische Dodenboek. De IJslandse tekst wordt dan weer in het IJslands ondertiteld, mkay … Meditatief, zullen we maar zeggen.

oh ForeBears. de website is a masterpiece.

Anna and the King of Siam
Wat de Pruis Frederik de Grote met hulp van Voltaire voor elkaar kreeg, deed de koning van Siam een dikke eeuw later, dankzij een Britse gouvernante! Een absoluut monarch die zijn land probeert te verlichten. Het heeft altijd iets kroms, hier nog eens versterkt doordat de Westerse waarden via een Westerling aan een duizenden jaren oude samenleving worden gedicteerd. Lesjes in Locke. (De conservatieve filosoof Charles Taylor betoogde ooit dat je het natuurrecht evengoed op de goddelijke status van de Thaise koning kon funderen, iets waar de man hier juist vanaf wordt geholpen!) De film, vol personages in yellowface, is ondanks het daarmee samenhangende sinterklaasgevoel eigenlijk heel elegant. Lee J. Cobb is de wegwijspiet richting de excentrieke koning. Een prima hoofdrol van Rex Harrison als de tanige en vinnige heerser die langzaam voor zijn no nonsense gouvernante Irene Dunne valt. (Het woord 'love' krijgt hij godzijdank nét niet over zijn lippen.) Er gebeurt eigenlijk vrij weinig, en toch kreeg ik het voor elkaar een van de meest traumatische gebeurtenissen te missen. (Die werd dan ook in een flits van 15 seconden getoond.) Maar het kalme ritme klopt wél bij het tempo van dermate fundamentele veranderingen.

Que La Bête Meure
Chabrol kun je omschrijven als de Franse Hitchcock, en ik denk dat hij de vergelijking ook bewust zocht, door hier bijvoorbeeld een Tipi Hedren-achtig meisje te casten in een van de hoofdrollen. Zijn koele fileer-stijl werkt weer aardig, maar toch mist hij een prachtige kans voor een echte humane Wenders-film. De eerste twintig minuten gaat het nog wél die kant op. Een kind wordt doodgereden, de dader smeert 'm, en de vader is woest. (Er zijn ook niet veel dingen die mensen zo kwaad maken, laatst vlogen er nog stoelen door een rechtszaal...) Goed, de man – tevens schrijver – wil bloed zien, maar tast in het duister. 'Het is zoeken naar een speld in een hooiberg', sipt ook de politie. Nee zegt de vader. 'Een naald in een naaldendoos.' En deze crypto-hint doet 'm een theorie ontvouwen die 'm in gang trekt. Dit soort overpeinzingen doen aan Wenders' literaire kompaan Handke denken, en in de allerbeste scene gooit Chabrol wat Wenders-karakters in de mix. Het boerengezinnetje van een knauwende oude kerel, die zijn dochtertje de kamer uitstuurt, en wijntjes aanbiedt. Een vroeg kalende zoon geeft de definitieve hint. (Zonder dat door te hebben.) De volgende anderhalf uur zijn een stuk minder boeiend, en meer bourgeois van aard. Het hoofdpersonage wordt meer en meer constructie. Hem overkomt van alles en overvalt niks.

Tom Jones
'It's hard when a woman leaves a man nothing but memories... and a muff.' Zou de classic van Fielding werkelijk zó ironisch en lollig zijn geweest? De voice-over klinkt authentiek literair, maar verder gaat men net zo wild met de bron om als Andrea Arnold in Wuthering Heights. De film zit vol zichzelf op de hak nemende grapjes. Ook filmisch doet Tony Richardson een goedgeluimde duit in het zakje. door personages tegen de camera te laten praten, of een hoed over de lens te laten gooien, als er weer eens gerollebold moet worden. De onwaarschijnlijk Willem Alexander-achtige Albert Finney speelt de laconieke 'bastard' Tom Jones, die als een Prins Pils onbekommerd door het country leven struint. Hij heeft zijn 'wicked will' met boerse Hardy-vamps, maar bewondert ook zijn sexy buurmeisje Susannah York. Tot ontzetting van tantetjes en vaders is dat wederzijds! Jones wordt het dorp uitgejaagd en beleefd talrijke schrans-avonturen op weg naar Londen. Met ruim twee uur is het epos voor een komedie aan de lange kant, ondanks dat Richardson de boel om de haverklap in fast forward doorspoelt. Tom en de voice-over zijn overigens niet de enige lolbroeken. Straatrover: 'Stand and deliver!' Pedant tantetje: 'I'm no travelling midwife, sir!'

Kramer vs. Kramer
Een mooie companion piece bij An Unmarried Woman. Twee vrij gladde seventies-films, die de verschuivende opvattingen over mannen- en vrouwenrollen tonen, en daarvoor één helft van een echtpaar in crisis gebruiken. Hier moet Dustin Hoffman – tot dan ambitieuze kantoorslaaf – zichzelf heruitvinden als Meryl Streep plotseling vertrekt, haar echtgenoot achterlatend met 'het kind'. Het scheidingsdrama bestaat dus veel minder uit ruzies dan je zou denken. Ja, er volgt een rechtszaak, een wending die precies volgens het Hollywood-schema op de helft van het verhaal zit... Maar de nadruk ligt gewoon op de nieuwbakken pa die met veel moeite de dagelijkse taakjes uitvoert. Van supermarktbezoekjes tot verhaaltjes voorlezen. Zo'n film waarvan je dan zegt: niks op aan te merken. Zo weinig, dat ik de neiging heb zelfs de voor alle personages verrassende naaktscene aan te stippen. (In Nobody's Fool, eveneens van regisseur Benton, zat ook al een leuke.) Aan het einde van de film merk je wel dat Kramer vs Kramer méér had kunnen zijn. Natuurlijk ontstaat er een laatste crisisje, zit het kind er middenin, en denk je met weemoed terug aan het eindeloos veel hardere A Separation. Hier geen onpeilbare dilemma's. De personages weten het zelf op te lossen.

女番長(スケバン) 玉突き遊び Girl Boss 6: Mano-a-mano a.k.a. Diamond Showdown
Meiden gangs bevechten elkaar en nemen vraag op boosaardige zakenmannen, nog iets met een terug gevonden broer, hippe kleding (die ook vaak uit gaat) en dito muziek, kortom: the stuff Tarantino movies are made of.

Alexander Nevsky
Eindelijk Eisenstein! Dancing on ice. Glad ijs, wel te verstaan. Deze door Stalin geprezen propaganda-film redde het hoofd van de regisseur, en bevat een kletterend zwaardgevecht van dik een half uur. Op een meer. Daar vecht De Rus (het spirituele boerenvolk is één) tegen de Teutoonse ridders, die er als koektrommeltjes bij lopen. Het zal óók wel met het genie van Eisenstein te maken hebben het gemat niet saai wordt, maar de allergrootste held van de film is toch echt Prokofjev. De Amerikaanse WWII-films zijn heel wat gevoeliger en gelaagder, maar een componist van die klasse hadden niet! Prokofjev leeft zich uit in manisch getoeter (ik zal het woord jazz niet laten vallen) en bijzonder veel koorgezang. (Zingen kunnen ze, die Russen! 'Rise o mighty RUS!') Als de slachtpartij voorbij is dwalen de personages tussen de ijsschotsen en de lijken door, terwijl Prokofjev zijn meest weemoedige thema laat spelen. In het uurtje dat aan de strijd voorafgaat vallen vooral de Duitsers op. In 'hun' eerste scene mikken ze wat naakte kindertjes in het vuur, en is de hele setup onvermijdelijke metal. Omineuze zwarte kruizen en adelaars steken af tegen witte Ku Kux Klan-achtige gewaden. Alexander Nevsky en zijn kompanen zijn als goeien echter evengoed blond, zodat het Wicky de Vicking-gevoel toch niet helemaal kan worden afgeschud.

Working Girl
Als je deze Nichols-film nou zo 'mergen' met Married to the Mob van Demme had je een echt goeie film. Married to the Mob verdiende wat meer structuur, Working Girl wat meer gesprankel. Joan Cusack is de verbindende factor, en hier weer leuk als de hartsvriendin van Melanie Griffith. Griffith heeft torenhoge kantoorambities maar Cusack zegt: 'Ik dans soms in mijn ondergoed door de kamer, that doesn't make me Madonna. Never will.' Griffith laat zich echter niet door pimpende bovenbaasjes, bitchy catfights of Baldwin-beunhaasvriendjes tegenhouden. Eindelijk krijgt de secretaresse haar kans wanneer Sigourney Weaver haar nieuwe bazin wordt. No more skirtchasin', maar een two way street.... Of toch niet? Control freak Sigourney is heerlijk geobsedeerd door zichzelf – thuis hangt een Warholiaans print met haar eigen beeltenis in viervoud – maar belandt door een akkefietje op non-actief. Nu kan Griffith de office runnen en verandert de film definitief in een poging tot screwball-komedie. De secretaresse drijft met behulp van een deadpan Harrison Ford (kan ie iets anders?) haar plannetjes door. Het is allemaal best gezellig, maar ik zat toch te wachten op wat echt slimme lol-momentjes, die je toch op kantoor mag verwachten. Nu is de humor vooral fysiek, zo loopt Griffiths continu in luxueuze Christine Le Duc-setjes rond, omdat haar vriendje Baldwin haar maar geen normale cadeaus wil geven...

Sahara
Ik dacht dat ik elke Humphrey Bogart-film van enig statuur had gezien, maar hier is er nog eentje. Een oorlogsfilmpje met Bogie als de sergeant van een 'cement mixer'. Ze hoeven dus niet door de zon te lópen, zoals het bataljon uit – nou ja! – A Walk In The Sun. Sahara is een mespuntje zand beter, wat eigenlijk vreemd is want de personages en dialogen zijn zeer ganbgaar. Toch werkt het aardig. Misschien komt het door Bogie, misschien is het de regenboog-multiculturaliteit van de film. Dit is de eerste stokoude oorlogsfilm die ik zie waarin een 'donkere' jongen serieus mee mag doen. Hij zit natuurlijk niet in het Amerikaanse bataljon, maar komt als Britse Soedanees met een Italiaanse krijgsgevangene aanwaaien. Er volgen discussies over de geopolitiek. (Vooral een Fransman vertegenwoordigt zijn cuisine met verve.) De Soedanees wordt dan wel gelijkwaardig behandeld, hij mag wel de lastige klusjes doen. Dat heeft echter voordelen, want in de mooiste sequentie van de film vinden de mannen een nagenoeg lege bron. Iemand moet afdalen om bekertjes te gaan vullen. Het gelummel rond de bron is geweldig. Dat er nog een groot slotgevecht moet volgen (om en op dezelfde plek) is niet eens zo van belang. Veel leuker is hoe de Duitsers jaloers worden gemaakt. Nazi: 'where are you men?' Frenchie: 'They're bathing'. (En twee mannen goeie hun enige kopje water heen en weer over elkaar...)

Zie nu 'nemen vraag' staan in mijn Girl Boss dingetje, moet 'wraak' zijn natuurlijk. :)

hihi (anders was het een Zomergasten-aflevering, nee, een Frans existentiële Godard vague film)

Intouchables
Ergens zit er wel iets in van noble savage en de die roomblanke beschaving enzo en ze hadden toch echt beter een noord-Afrikaan kunnen casten maar al met al viel 't me mee. Het is niet té sentimenteel en de acteurs zijn innemend dus best een onderhoudende lekker-lui-op-de-bank film.

Snow On Tha Bluff
Found footage duidt meestal op horror maar nu krijgen we een kijkje in de hood van Atlanta, Georgia. De hele dag 'get lifted on a 40 and blunt' terwijl dope schuift en de hele tijd uitkijken of niemand je overhoop schiet. Geen vrolijk stemmend verhaal dus, maar dat laten de makers wel aan de kijker over. Genoeg gastjes die Menace II Society een coole film vinden.

Into Eternity
Kernenergie is leuk maar wat doe je met dat afval. Opslaan voor tenminsten 10.000 jaar in een gat in Finland, maar hoe maak je mensen over een paar honderd jaar duidelijk dat ze er beter af kunnen blijven? Of kan je beter gewoon je mond houden en hopen dat ze het gewoon weg niet zullen vinden? Zeer fraai vormgegeven documentaire, beetje Herzogiaans al had die er andere muziek bij gezet.

Frankenweenie (3D) (Tim Burton, Verenigde Staten, 2012)
Ons eigen, meegebrachte, anaglyphe 3D-brilletje was niet goed genoeg. Met een fietsenrek op onze neus waar Jules de Corte zich niet voor had geschaamd, werden we de zaal in gestuurd. 'Zo dadelijk legt mijn collega het uit.'
Het systeem projecteert twee keer hetzelfde beeld. Nou ja, niet helemaal hetzelfde; net iets anders, net een tikje verschoven. De ene keer voor het linkeroog. Vervolgens snel daarna voor het rechteroog. En dan heel snel: twee keer zoveel beelden als normaal. Het fietsenrek ontvangt signalen, zodat afwisselend de linker- en rechterlens worden in- en uitgeschakeld. Precies zo snel als de beeldwisselingen op het scherm. En je hersenen maken er dan een stereoscopisch beeld van. Ook heel snel. 'Hoe snel?' vroeg een vrouw, 'wat is de frequentie?' Dat wist de vriendelijke meneer niet. 'Bent u epileptisch?' 'Nee hoor, gewoon nieuwsgierig.'
Maar hoe was de film? Nou, leuk, onderhoudend, vermakelijk enzo. Wat had je dan gedacht?

Ons eigen, meegebrachte..

zelfgeknutseld van een theefolietje zeker Mic? :D

Spring Breakers
Na dat stukje Trash Humpers en Korine's verschijning in Until The Light Takes Us verwachtte ik niet veel, maar het viel alleszins mee. Ten eerste had ik niet zulke mooie beelden verwacht, maar ook het verhaal is duidelijk ondanks de non-lineaire elementen. Weer erg nihilistisch, na Only God Forgives en Snow On The Bluff. Die hoofdrolspeler lijkt erg op Riff Raff trwns.

Na Zomergasten ben ik ook wel benieuwd naar Korine.

@Ludo: De term 'theefolie' moest ik googlen. Het bracht me terug naar de zonsverduistering in 2001 (en dan specifiek in Zuid-Afrika :)

Dat stukje in Zomergasten riekte naar raar doen. Dat is deze zeker niet.

Precies, dat fragment Trash Humpers zag eruit als Jackass door (nep-)bejaarden, handgeschoten met VHS. De trailer van Spring Breakers ziet er gelikt uit, dus ik snap je verrastheid.

Gummo heb ik lang geldeden gezien maar dat was ook vrij low budget, en raar, maar wel goed.

@Ludo: De term 'theefolie' moest ik googlen. Het bracht me terug naar de zonsverduistering in 2001 (en dan specifiek in Zuid-Afrika :)

ik ben een kijkdozen expert. :P

Trash Humpers was ondragelijk flauw. Gummo is tof en vergeet je nooit meer. :) Spring Breakers bewaar ik voor het najaar. Schijnbaar heeft Coppola net iets soort van vergelijkbaars 'uit' trouwens (The Bling Ring)

Unde la soare e frig
Een vrouw strandt na een vakantie in Dobrugea (Roemenië) en na ruzie bij een vuurtoren, aan de kust van de Zwarte Zee. Tussen de vuurtorenwachter en haar bloeit aarzelend iets moois op maar uiteindelijk moeten ze toch naar Constanța omdat haar partner toch gaat zoeken. Mooi ingetogen drama uit 1990 maar toch in zwart wit, waardoor je het moeilijk in een tijd kan plaatsen. Enkel de synthesizers geven een hint.

Anna, quel particolare piacere
Die vuurtorenwachter is een lulletje rozenwater vergeleken bij de door en door foute man in deze film. Die pakt de mooie Anna (Edwige Fenech) eenvoudig in maar ze betaalt een stevige prijs. Het is zo'n man die vooral tikken uitdeelt om je tot rede te brengen en zijn leven in de snelle laan is ook moeilijk achter je te laten. Italiaans vakwerk.

Als je moet kiezen tussen Spring Breakers en The Bling Ring, houd het vooral bij de eerste. The Bling Ring in een paar zinnen (met eventuele spoiler): onuitstaanbare verveelde rijkeluiskinderen stelen modieuze accessoires uit villa’s van leeghoofdige societysterren die zo onverstandig zijn hun huissleutel onder de deurmat te bewaren. De daders worden gearresteerd. Bummer. Aftiteling.

De synopsis sprak me niet buitengewoon aan, maar misschien had Spring Breakers dat ook niet gedaan, daar was ik vooral nieuwsgierig naar door berichten van vrienden.

BLing Ring moet je natuurlijk eerst bedenken dat het echt gebeurd is. Is een geweldig artikel overgeschreven (helaas tijdschrift vergeten, echt Amerikaans sappig journalistiek vakwerk) waarvan je dacht "daar moeten ze een film over maken!"

Ik weet het weer: Vanity Fair.

Bij The Bling Ring blijf je werkelijk nergens aan haken. Het is wat het is en dan is het afgelopen. Het wil nergens meer worden, en de toon is soms ronduit ergerlijk. Slordige film. (Hetgeen betekent dat Sofia blijft steken op 1 goede film - laten we het niet meer maken dan dat het is). Spring breakers wint dus met glans, al vond ik dat ook niet geweldig.

1? alleen Virgin Suicides of alleen Lost In Translation? :P

Unde la soare e frig genoteerd. Da's dus Roemeense cinema van voor de new wave daar. :)

Women in Love
Women!? Als het boek ook zo heette was het zeker een grapje van D.H. Lawrence – die zijn tijd zo ver vooruit was dat ie in de sixties modern werd – want de kern van dit verhaal wordt toch gevormd door de onbeantwoorde liefde van een man voor zijn beste vriend. Het gebabbel over katjes en vijgjes is slechts een wanhopige poging tot afleiding. De naaktworstel-scene is de essentie. In het schemerig rode licht van een haardvuurtje gaan de twee vrienden elkaar te lijf. 'We are mentally and spiritually close. Therefore, we should be physically close too.' Het is maar voor even, want beide mannen zijn dan al gevlucht in een relatie met een meisje uit een lagere klasse. (Het tweede thema van de film: mijneigenaren vs workers.) De meisjes zijn twee gepassioneerde redheads waarvan ik stiekem elk moment vermoedde dat ze óók wat met elkaar zouden beginnen. (Het blijft bij een hint.) Zo is de film dus eigenlijk heel erg Frans, en Ken Russell mag je voor deze één keer de Engelse Truffaut noemen. Zo ver weg van Deux Anglaises et le Continent zitten we hier niet. Onderdrukte seksualiteit, uiteindelijk ijskoud en frigide opgelost. Moet toegeven dat de film in die laatste winterse fase me wat kwij traakte. Niettemin een fijne film. Russels gekte in toom gehouden door literatuur, en een potentieel saaie naturalistische boekverfilming in toon gehouden door Russell.

Lola
Geef een recalcitrant en eigenzinnig regisseur een bordeel, en hij maakt een goede film. Ik zou het bijna gaan denken na eerder dit jaar al Atom Egoyans Exotica te hebben bekeken en dan nu Fassbinder's Lola. Voor mij zijn beste film, al zegt dat niet zoveel, want geen fan. Lola bevat in elk geval de beste rol uit zijn hele oeuvre. Nee, niet de hoer Lola. (Dat is een typisch Schygulla-achtig Fassbinder-meisje). Lola gaat vooral over 'herr Schuckert', briljant vertolkt door Mario Adorf. De man combineert het uiterlijk van Cantona met de charme van Clooney en de smakelijke schweinerei van Balla (de hoofdrol uit Spur der Steine). Je kunt Lola wel als de BRD-counterpiece van die film zien. Beide films gaan over de bureaucratische molen der bouwprojecten, wat in het westen neerkomt op corruptie... En hoeren natuurlijk. Yab Yum in de fifties. 'Herr' Schuckert troont de burgemeester en co mee naar de salon, om daar te genieten van gedane zaken. Dan arriveert Armin Mueller-Stahl als de onberispelijke bouwinspecteur. Coburg staat op zijn kop. Zoveel edelmoedigheid, zo onomkoopbaar, zo vlekkeloos van moraal! Het kost de ganse stadsgemeenschap een héle film om zelf daarvan te herstellen, of beter, Von Bohm opnieuw af te stellen. Smakelijke satire, flamboyant fleurig in beeld gebracht, want ook qua cinematografie is deze Fassbinder om door een (trouw)ringetje te halen.

The Producers
'Will the dancing Hitlers please wait in the wings? We are only seeing singing Hitlers.' Berend Dubbe had ooit een rubriekje in de VPRO gids waarin hij een imaginaire zender met absurdistische programma-omschrijvingen vulde. The Producers is zo'n film die er eigenlijk genoeg aan heeft dáár te bestaan, en in die 3 regeltjes geniaal is: twee joodse producers zien zich genoodzaakt de slechtste musical aller tijden te maken en brengen Springtime For Hitler naar Broadway. Zero Mostel (als de opper-producer) heeft hier veruit de beste comb-over in de filmgeschiedenis. En bij veruit bedoel ik vanuit zijn nek naar zijn voorhoofd. De openingstitels zijn hilarisch, Zero verwent de dametjes die de 'checkie checkies' brengen' om zijn geflopte showbiz-bureautje overeind te houden. Dan meldt Gene Wilder zich, als accountant die de boeken komt 'checken'. Gene speelt een van zijn mindere rollen. Het is natuurlijk de bedoeling dat hij irritant is, maar irritant zónder grappig te zijn, dat lijkt me niet... Na de intiteling begint dus eigenlijk het wachten op de show zelf. Gelukkig zijn de audities ook al leuk. Dick Shawn steelt vooral dán de show als hippie die in een verkeerde setting is belandt. (Met een begeleidingsbandje van nonchalant kijkende 'chicks'!) Even later is het showtime for Hitler en gaan alle remmen los. Een Busby Berkeley-swastika van dansers. Alleen dat shot is de volle 88 (oh nee 84...) minuten waard.

La Ciociara
Dat betekent 'de vrouw uit Ciociara (een Italiaanse regio). Een plek die verder helemaal niet genoemd wordt, de film had veel beter 'Moeder en dochter' kunnen heten. Sophia Loren speelt een winkeleigenares die door de oorlog (de geallieerden beginnen Rome te bombarderen) gedwongen wordt met haar dochter naar het zuiden te trekken. Terug naar de plek van haar jeugd. Familierelaties vormen een specialiteitje van Vittori De Sica (Fietsendieven) en het wankele evenwicht tussen moeder en puberende dochter gaat hem evengoed af als die tussen vader en zoon. 'Je wordt al een echte dame!' merkt Loren vrolijk op, en mept haar dochter op de billen, terwijl die zich wast. Jean-Pierre Belmondo is per ongeluk getuige van het tafereeltje, en terwijl dochter gillend op zoek gaat naar een handdoek, put hij zich uit in excuses. Belmondo is Peter Fonda-achtig mager, en verrassend sereen katholiek als de jonge Italiaanse anti-fascist. Jammer dat zijn rol al met al beperkt blijft, want La Ciociara is een zeer rommelige film, met een moeizame grote lijn. Het ene moment is het Italiaanse leven goed, een moment later zit iedereen honger te lijden. Elke scene neemt de ellende toe. De Sica neemt van alles onder vuur. Dat gaat van rijke adel, Italiaanse collabo's én geallieerde soldaten. Juist die laatste zorgen voor het haast té brute einde.

weet niet of de VPRO Gids (en dan met name de achterkant, die kidsrubriek) hier fans/lezers heeft, maar het gaat dus al weken over Coraline, en HOe eng die film wel niet is.

deze (aankomende) week raadt iemand aan: 'om de film opnieuw te kijken en dan een glaasje citroenlimonade te drinken' (om van de angst af te komen)

:) :)

en het is inderdaad een heel Freudiaans/existentiële/whatever mindfuck. Niet echt geschikt voor tienjarigen.

Watjes.

Coraline is in 3D gemaakt en was volgens de buitenlandse recensies in dat formaat niet te versmaden. In Nederland draaide de film indertijd in de Nederlandse bioscopen in 2D. Misschien vond ik hem daarom niet zo eng.

Voor volwassenen is hij sowieso niet eng. Heb even de draad uitgesponnen en zag dat mijn jongste zes jaar moet geweest zijn toen we hem in de bioscoop zagen. Maar goed die moet ik nu uit The Shining voorlezen (was vergeten hoe godvergeten saai dat boek is).

een paar van die VPRO kids hadden 'm wel in 3D gezien geloof ik (in het Gooi wel in 3D i guess) ;)

(mompelt ook nog iets over brrr doppelgangers)

https://www.youtube.com/watch?v=unfhmi6L300

The Trip to Bountiful
Sympathiek oude van dagen-filmpje, waarbij het een beetje pijn doet dat hoofdrolspeelster Geraldine Page er bejaard uitziet, maar dat helemaal niet was! (Ze ging wél vrij snel dood na de opnamen...) Page speelt een zuidelijke dame die bij haar zoon inwoont. Zoon is net ziek geweest – mogelijk een burn-out – en zit volledig onder de plak bij zijn clichématig foute echtgenote. We wachten de hele film lang op de 'rounding' of dat flat character, maar dat zit er niet in. Gelukkig gaat omaatje er al snel vandoor. Naar Bountiful dus. Er gaan geen treinen meer naartoe, en bussen stoppen slechts in de nabijgelegen grote plaats. Jammer dat we onderweg met de Greyhound niet wat vaker naar buiten kijken. (Maar Bountiful is dan ook niet schokkend ver weg.) Zou je eigenlijk ghost towns in Nederland hebben? Lijkt me een typisch Amerikaans verschijnsel. Hoe dan ook... Onderweg doet oma lief nerveus en zingt ze eindeloze hymns (nu schoondochter uit de buurt is kan het). De ontmoetingen zijn gelukkig redelijk kort, wat helpt om de al te sentimentele valkuil te vermijden. Dit is gewoon een simpele bejaarde, met een simpele wens. Nog een keer het dorpje van haar jeugd zien. Een straight story. En aan het eind heeft ook zoon – met de vreselijke naam Ludie– nog één mooie scene. 'I want to stop remembering!'

The World of Henry Orient
'I'm unmanageable!' meldt een meisje hier trots aan haar nieuwe maatje. De twee outcasts van het 'girls gymnasium' hebben dan al lopen mopperen op leraren en Latijnse geschiedwerken, en sluiten een aanstekelijke Malle vriendschap. Dertien jaar, het laatste jaar als kind. Nog een jaar uitgelaten over straat huppelen. ('Splitsing!') Maar de opmaak, en de opmaat tot het echte leven nadert. In eerste instantie in de vorm van pedante Peter Sellers, die achter een rots in Central Park een beetje overspel ligt te spelen. De twee meisjes ('Val en Gil') kijken gefascineerd toe. Dan zien ze de man bij een concert. Het is de sterpianist Henry Orient. Een geweldige scene, niet in de laatste plaats doordat Elmer Bernstein zich mag uitleven in een 'modern' klassiek stuk. Het publiek vindt het maar niets, Sellers trekt gekke bekken, en tóch is de scene óók nog een ode aan 'de moeilijke stijl'. Ook op de lastige Valerie maakt het indruk. 'I think I'm in love.' Het volgende uurtje worden er plakboeken aangelegd, en wordt Sellers almaar nerveuzer van die meisjes die hij uit zijn ooghoeken ontwaard. Tussendoor zijn er leuke alledaagse scenes. Val is een in de steek gelaten rijkeluiskind, in dure jurkjes. Gil is juist zo plain als wat. Toch heeft zij ook een bijzonder dingetje: ze heeft namelijk twee moeders thuis zitten. De film benadrukt het niet expliciet, maar moeder's Velma-bril is een dead giveaway. Bovendien hebben beide vrouwen – na een scheiding! – net als Val bij de psy gelopen, wat ook een band schept... Tegen hun dochter: 'You stay out of this, you're normal!'

Tunes of Glory
Het leger buiten oorlogstijd. De doelloze neuzen staan niet langer dezelfde kant op, en er ontstaat teeel ruimte voor klootzakken en doedelzakken. Een Schots bataljon 'pipet' er hier lustig op los, om daarna van een welverdiende whiskey in de mess te genieten. Alec Guinness speelt de kolonel, die zijn mannen in de binnenzak heeft. Maar hij heeft een slechte mededeling: er is een change of command op komst. Nieuwe baas John Mills is het tegenovergestelde van Guinness. Hij drinkt niet eens. ('Give this man... a lemonade'.) De arme kerel heeft een universitaire opleiding, en wordt door de officiers meewarig bekeken. Als hij vervolgens op zijn strepen gaat staan zijn de legerpoppetjes helemaal aan het dansen. Het spijtige aan Tunes of Glory is de oneerlijk verdeelde screentime. Guinness krijgt alle ruimte om – met smakelijk Schots accent – zijn pompeuze rol neer te zetten. Mills, die in dit mentale duel toch minstens even belangrijk had moeten worden gemaakt, krijgt één scene om iets van zichzelf (en het hart van zijn personage) te tonen. Tuurlijk, het is de bedoeling dat de kerel hier wordt weggeblazen, maar dan nog had men een kwartier van Alecs screentime af moeten veilen. Nu wordt de film pas echt goed als de zaken beslist zijn, en is het slotkwartier nog even genieten. Buiten oorlogstijd wordt geweld weer echt geweld, en een schot weer echt een knal voor je kop.

Le passé
Toevalligerwijs in gezelschap van mede-Subber Olaf de nieuwe Farhadi gezien. Een web van menselijke relaties, nu een vrouw met haar Perzische ex, haar Arabische nieuwe vlam en de kinderen inbetween. En een vrouw in coma en vooral de vraag waarom. Net als in A Separation is de schuldvraag ommogelijk te beantwoorden, iedereen heeft prettige en minder prettige kanten en hoewel de hoofdrolspeelster misschien niet direct de sympatiekste is neemt zij misschien wel het verstandigste besluit: het verleden achter zich laten. Prachtig geacteerd, vooral ook door de kinderen.

Ja prachtfilm he, Martijn! Wat kan die man schrijven.

Behind the candelabra (Steven Soderbergh, Verenigde Staten, 2013)
Michael Douglas als Liberace! Op mijn uitdrukkelijke verzoek verlegden we onze vaste zombiegang van het Delftse filmhuis naar Lantaren/Venster in Rotterdam. Michael Douglas, in navolging van zijn vader Kirk (de kinnekuil!), de protohetero pur sang, als overgesoigneerde, hilarische relnicht. Met Matt Damon als efebofilisch object van verlangen en Soderbergh als regisseur. Schmiergarantie, spekkie naar het bekkie van Hollywoodscenaristen van vaak gelijke geaardheid. Het water liep langs mijn kin.
Het viel dus tegen. Waar was de valsheid? Waar de gevatheid? Waar was de humor? De enige momenten, waarop de zaal rechtop kwam, waren als Rob Lowe in beeld verscheen als plastisch chirurg Dr. Jack Startz. Karikaturaal? Ja, graag!
Maar vooral: waar was de geilheid? Twee hetero’s, twee topacteurs okay, een homoseksueel liefdesstel laten spelen is een waagstuk. Maar bij Mike en Matt droop de frigiditeit eraf. Die Matt bakte er sowieso weinig van. Liberace ging nog wel.
Jammer, dit.

Nog een kleine, lucide nabrander. Dit perspectief (vanuit het saaie Scott/Matt Damon-perspectief) werkt mijns inziens alleen als de andere rollen over the top gaan. Kuifje, Asterix, enzo, met Haddock/Zonnebloem/Castafiore, Obelix/piraten/Romeinen als smaakmakers. Dr. Startz en Liberace's ma en manager kwamen karikaturaal uit de verf. Maar de rest, Liberace zelf voorop, werd te zeer gespaard.

İntikam Kadını
Een van de weinige overgebleven sexploitation films uit de Turkse late jaren zeventig en het is ook vreselijk slechte videorip waar we het mee moeten doen. Een remake van I Spit On Your Grave, die ik niet gezien heb maar het is dus zo'n typische wraak film (de titel betekent ook zoveel als 'vrouwenwraak'). Plattelandsmeisje Aysel wordt verkracht en haar vader vermoord door een stel bruten en verkiest wraak boven zelfmoord. Aldus gebeurt onder een curieus melange van soundtrack muziek, van Moğollar tot Moroder, van salsa tot een lounge versie van Penny Lane. Voor een film van amper een uur een enorme lange sex scene aan 't eind. Nee, een goede film kan je het niet noemen.

The Dunwich Horror
De Les Baxter soundtrack, een cult klassieker, werd ook uitvoerig geplunderd in de bovengenoemde film, dus een mooi moment om die ook eens te bekijken. Roger Corman als executive producer en je verwacht niet veel maar het viel me mee. Het is een Lovecraft verfilming dus er wordt gesold met onnoembare kwaden. Met al z'n fouten is de film goed qua sfeer en stijl, vooral de nachtmerrie passages zijn retecool. En die soundtrack natuurlijk.

Suspiria
De klassieker, nu van bluray, en dat is een hele ervaring.

Knife in the Water
Had veel van dit debuut van Polanski verwacht, maar de film liet me vrij koud. Het is een nogal steriel gebeuren. Een thriller die maar geen echte thriller wordt, al was dat misschien een te goedkope oplossing. Chique stijl is hier juist op alle mogelijke manieren aanwezig. Een echtpaar rijdt in een dure kar naar hun dure bootje, om daar in fraaie outfits een dagje door te brengen. Maar niet met zijn tweeën. Onderweg weet een jonge lifter de auto – met gevaar voor eigen leven – tot stoppen te brengen. De bestuurder (een soort Nicolas Cage op het randje van een breakdown) is not amused, maar is daarmee eigenlijk kwaad op zichzelf, want de jongen is zijn roekeloze spiegelbeeld. Er ontstaat een haantjesgevecht, niet eens zozeer om de vrouw (die langzaamaan op de voorgrond treedt) maar om de krachtmeting zelf. Soms is dat hilarisch, zoals wanneer de jongen de kampeerspullen van het echtpaar uitlacht. Dat men met zijn allen Mikado (!) gaat zitten spelen heeft ook wel wat. Maar ondertussen verstrijkt de tijd en kruipt de film maar niet onder de huid. Dan wordt dit dus een afstandelijk genieten van een hele collectie aan fenomenale zwart-wit shots. De driehoekige boot vanuit de lucht, de jongen languit zonnend middenin. Maar ook meer acrobatische composities, de jongen klauterend in de mast, of 'lopend' over water...

Who's Afraid of Virginia Woolf?
Onwaarschijnlijk, hoe goed deze op Knife in the Water aansluit. Je zou 'm als de babbelzieke toneel-versie kunnen zien. Het jonge en het oude haantje, plus de echtgenote die haar eigen strijd voort, en daarvoor onder meer de jonge kerel gebruikt... Who's Afraid voert in de driehoek wel een extra personage op, maar de echtgenote van 'our little visitors' is vrij overbodig en moet er door de personages voor de slotakte van buiten beeld 'bijgehaald' worden. De film van Mike Nichols is in de eerste plaats een spetterende acteer-exercitie van Richard Burton en Elizabeth Taylor. (Ook in het echt een stel.) 'Hebben jullie ruzie', vraagt het bezoek. 'No, we're just exercising'. Het is dan ook de Totale Oorlog. Taylor gaat schaamteloos goed door het lint. Het jongere echtpaar belandt diep in de nacht voor een na-borrel bij de professor (echtgenote vol dedain: 'Associate professor'!). Zij is een venijnig drankvatje vol frustratie, hij cynisch en moedeloos. Gedurende de twee uur (haast real-time, zeg van 3 uur 's nachts tot 5) converschreeuwt het viertal in verschillende combi's ontboezemingen die mens helemaal niet hadden willen delen. Een uurtje is dat spannend, maar dan begint mijn toneeljeuk toch weer op te spelen. Eén laatste overeenkomst met Knife in the Water zijn de prachtige zwart-wit beelden. Haskell Wexler was de meester.

Manon des Sources
Ik was blijkbaar in een betere bui dan toen ik deel 1 Jean de Florette keek. Of is dit zo'n zeldzaam tweede deel dat echt een stukkie beter is? Ach nee, maar het is zeker geen vervolg-vervolg. Het sterpersonage van de eerste film (Gerard Depardieu) legde aan het eind daarvan het loodje, en komt ook niet in flashbacks terug. In Manon des Sources nemen de mannetjes Montand en Auteuil het verhaal (en het roer) weer over, net zoals ze het eerste half uur van deel 1 voor hun rekening hadden genomen. Waren ze daar guitig, vilein en hilarisch, hier worden ze tragisch. Hun plannetje heeft gewerkt, maar gelukkig zijn ze niet geworden. 'Je moet trouwen', zegt Montand tegen zijn rattige maatje. Auteuil kent de woorden noch de daden van l'amour. Complicerende factor is dat hij zijn hart verpand aan Manon, de schone 'boer'n'dochter van Depardieu. Béart is ongeveer wat Houllebecq zich bij een schaapsherderin zou voorstellen, en mag verder weinig zeggen. Ze lijkt zo mínder pienter dan haar jongere ik. Auteuil gaat eerst nog vol goede moed op het vrijerspad – het moment dat hij in duur jagerspak verschijnt is het leukste van de hele 'serie' – maar de deksel (van de bron...) valt keihard op zijn neus. Harder dan verwacht zelfs, want de idylle is geen rurale idylle meer. Er wordt zelfs een dorpsvergadering belegd. Jammer dat het wat wijdlopige slot wel erg veel cinelogisme bevat.

When Harry Met Sally...
The Days of the Week Underpants. Goeie bandnaam, en een van de leukere grappen uit deze Woody Alleneske romcom. Vanzelfsprekend is ie wel veel zoeter en 'romiger' dan Woody ze zou maken. Bovendien doet hij niet aan on screen orgasmes. Fake of niet. (Alhoewel... Match Point.) De beroemde restaurantscene is een goed staaltje stem acteren van Meg Ryan. (Ik zat me laatst nog af te vragen hoe je mensen vindt die Duitse porno willen nasynchroniseren, en of dat een specialisatie is...) Het leukste en minst zoete gedeelte zit echter ver voor dat krijspartijtje. De eerste ontmoeting tussen Meg Ryan en Billy Crystal is een autoritje in hun studententijd. Ik hoopte dat ze de hele film van dinner naar dinner zou trekken terwijl Crystal bot doet en (on)smakelijk druiven eet.... Maar de film begint snel daarna door de tijd te zappen, afgewisseld met bejaarde talking heads, die aandoenlijk over hun jarenlange huwelijken vertellen. Die intermissies zijn noodzakelijk voor het ritme, maar wel erg gescript. Harry en Sally draaien zoals het hoort eindeloos om elkaar heen. Crystal wordt met de jaren helaas minder Seinfeld en meer romantisch, waar hij niet zo geschikt voor is. Meg Ryan blijft het meisje uit een shampoo-reclame. When Harry Met Sally is een nostalgische flashback naar de Hepburn/Tracy-films. Kibbelen tot het knuffelen wordt.

She's Gotta Have It
Spike Lee's debuut roept herinneringen op aan Cassavetes' vroege werk. Low budget, zwart-wit, een flinke portie jazz, en een heel eigen ritme. Seks op de klanken van tribale drums, maar in beeld gebracht als de Franse nouvelle vague. Natuurlijk geeft She's Gotta Have It in de eerste plaats een stem aan 'the hood'. Een eigenzinnige Janelle Monae-achtige vrouw heeft 'a healthy sexdrive' en 'onderhoudt' drie mannen tegelijk. Zíj heeft de broek aan (alle mannen zijn kleiner dan de dame). Er is de muscle man, vol van zichzelf en neerkijkend op de ghetto, de funny man (Spike zelf), en de romanticus. (Een Harry Belinfonte-achtige light skinned negro.) Dat soort termen worden door Spike echt niet geschuwd, wie is de zwartste, wie wil er blank zijn, et cetera. Het moge duidelijk zijn dat de film tegelijkertijd een parodie is op mannen met maîtresses die in het rondneuken, maar dat van een vrouw totaal niet accepteren. De hele mikmak wordt pseudo-documentair verteld door de betrokkenen zelf. Bonuspuntje voor de korte overgang naar kleur (juist op het moment dat de film expres nep-romantisch wordt!) She's Gotta Have It is echter niet perfect. Na een uurtje is de jus er wel af, en in de paar dialogen merk je duidelijk een zeker amateurisme. Maar ja, Spike maakte de film met vrienden en familie...

Daniel
IJzingwekkend mooi drama van Sidney Lumet en schrijver E.L. Doctorow. Je merkt dat het hard werken is om de literaire vertelstructuur van boek naar doek te krijgen, maar het lukt, al is het met hangen en wurgen. In tussenpassages vertelt het hoofdpersonage namelijk over doodstraf-praktijken. Hij is ervaringsdeskundige, als zoon van de 'Isaacsons', een idealistisch communistisch echtpaar, gebaseerd op de Rosenbergs. Met Beatrice de Graaf in Zomergasten had ik me al weer op zitten vreten over die buttons met 'Nederland tegen terrorisme': net zo nuttig is als een button 'Nederland tegen het het levend verbranden van kleuters'. In deze film is het weer wrang te zien hoe het speuren naar terroristen snel leidt tot het niet meer accepteren van welke afwijkende mening dan ook. De McCarthy-periode is die immer sluimerende paranoia in overdrive. En als het erop begint te lijken dat de Sovjets de Amerikanen voorbij gaan streven is het tijd voor zondebokken. De Isaacsons worden geïntimideerd door knokploegen, en later opgepakt. De kinderen zijn de klos. In de aandoenlijkste sequentie dwalen de twee wezen in worden door New York, begeleid door 'This Little Light Of Mine' van Paul Robeson, zelf ook slachtoffer van de link(s)e soep. In het nu van de film zoekt het de zoon vrede. Voor zichzelf, maar vooral voor zijn zusje, die aangrijpend is doorgedraaid. Ontmoetingen met mede- en tegenstanders zorgen voor een paar pijnlijke illustraties van verwoeste levens. Maar de allermooiste scene zit in het verleden. De kinderen bezoeken pa en ma in de gevangenis. Ma doet van 'kom in mijn armen kids'. Maar (intellectuele) vaders kunnen zoiets niet. De man houdt een uitzinnige monoloog: rouwverwerking als showproces.

Twelve O'Clock High
Het zou wel leuk zijn een kaartje van de Tweede Wereldoorlog te maken, waarin je bij elk campagne-deel een oorlogsfilm plakt. Ik denk niet dat er veel verhalen onvermeld zijn gebleven. Met Twelve O'Clock High zitten we aanvankelijk in The Right Stuff-territoria. De Amerikanen hebben zich officieel nog niet gemengd in het strijdgewoel, maar zijn in Engeland wel bezig met het afstellen van hun bommenwerpers. Codewoorden: daytime precision bombing en maximum effort. Het eerste kun je zien als het eufemisme voor het tweede. Om de luchtoorlog te winnen moeten er grote risico's worden genomen, en moeten jonge piloten dus tot het uiterste worden gedreven. Enorme formaties in de lucht (als vogelzwermen) en dag na dag na dag in actie komen. De film gaat niet zozeer over de battles zelf (die krijgen we pas aan het eind op archiefbeelden te zien) maar om de trucs die de legerleiding uit moet halen om de mannen gemotiveerd te houden. Gregory Peck speelt een hoge pief die zijn beste vriend aan de kant schuift om zelf het commando over te nemen. (De trainer krijgt weer eens de schuld, en de TD gaat op zijn stoel zitten!) Peck is in tegenstelling tot zijn voorganger van de harde lijn (denk aan Tunes of Glory) en krijgt dus weerwerk. Echt spannend wordt het verder niet, maar het is allemaal wel verrassend onsentimenteel. De flight simulator onder de oorlogsfilms.

She's Gotta Have It - heb 'm indertijd met m'n ouders en broer+zus in de bios gezien. Naakt (ik was 14 dus dat maakte indruk), fris en droge humor zijn kwalificaties die ik er achteraf op projecteer. Vond 't heel tof. Was denk ik de eerste 'kleine' film die ik zag, m'n bioscoopbezoeken tot dan toe waren meer gericht op dingen als E.T., Schatjes e.d. Ik ga 'm herbekijken.

oh dat is wel tof 'eersteling' ja. :)

Spike Lee revitaliseerde in zijn eentje Brooklyn met deze film, las ik op Wikipedia. ook mooi :)

Speaking of Brooklyn: Brooklyn castle is een recente mooie docu over lagere scholen met "chess programs" en richt zich op een succesvolle school in Brooklyn waar talenten gekweekt worden. Aandoenlijk. Voor mensen die van docu's als "Spellbound" houden is dit een must. En als je dan toch in de docu-mode zit: Harlan county, USA. Fantastisch. Over een 13 maanden durende, grimmige mijnwerkersstaking. The real thing. Doorspekt met bluegrassliedjes over coal miners on the picket line.

oh yeah Harlan County. gruwelijk (en gruwelijk goed) en daarna een week lang die plaat van Jim Ford gedraaid

Brooklyn Castle gaat op de lijst voor ooit. <3 chess.

@Ludo: als je tijd over hebt zou je Métisse eens moeten zien, het speelfilmdebuut van Mathieu Kassovitz uit 1993, en die film vergelijken met She's Gotta Have It. Kassovitz was behoorlijk beïnvloed door Spike Lee.

Ik ben Lee na de documentaire When The Levees Broke eerlijk gezegd volledig uit het oog verloren. Zijn films Miracle At St. Anna en Red Hook Summer hebben de Nederlandse bioscoop nooit gehaald. Iemand benieuwd naar Lee’s remake van Oldboy?

http://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BMTkzMDk4MDMzMl5BMl5BanBnXkFtZTcwMTU4ODgyMQ@@._V1_SY317_CR8,0,214,317_.jpg

gheh. nou op de lijst dan :) (ik verwarde Kassovitz eerst met Jean-Marc Barr, dan had ik 'm laten zitten)

Days of Wine and Roses
Pass out. Drank. Wake up. Drank. Je merkt het meteen in deze Blake Edwards-film. Er klopt iets niet. De grapjes zijn matig, de romantiek geforceerd, en bovendien is het stelletje wel heel snel bij een eerste kus. Was Edwards zijn joie de vivre kwijt? Tijdelijk seniel? Het is een bewussie natuurlijk, de oh la la romantiek zaklt binnen het half uur door zijn hoeven, door een overdaad aan drank. Niks kokette komedie. Melodrama! Jack Lemmon doet zijn uiterste best (alsof hij een spoedcursusje method acting had gedaan). De public relations guy valt voor de secretaresse van zijn baas. Lee Remick is opgetuigd met ouderwets slechte noir-kapsels, en heeft het als mooie vrouw toch moeilijker om een goeie 'wino' neer te zetten. Haar personage komt pas tot leven wanneer het stelletje haar pa opzoekt. Pa heeft een boomkwekerij, een ideale plek om 'terug in de natuur' van de af te kicken. Extra pijnlijk dat het dus juist daar volledig misgaat. In de allerbeste scene draait Lemmon tussen de plantenpotten volledig door. 'Who took it!'. Het laatste half uurtje wordt een bitter reclamespotje voor de AA. Het kind van het stel komt er ondertussen wel zeer bekaaid vanaf. Laf of zoetsappig wordt de film echter nergens, en in de laatste shots kan de film zelfs wedijveren met The Man with the Golden Arm. Zowel Edwards, Lemmon als Remick waren dan ook ervaringsdeskundigen.

The Long Good Friday
Things just ain't the same for gangstas. Ook niet voor Bob Hoskins, in de rol van zijn leven. Massiever en rauwer dan ooit, maar met een Raoul Heertje-achtige jovialiteit. Net als hij denkt het absolute moment du gloire te gaan beleven in zijn 'I'm a businessman'-carriere, komt zijn imperium aan alle kanten onder vuur te liggen. Het maffiabaasje heeft een stel Amerikanen naar Londen gehaald, om ze een nieuw vastgoed-project te laten financieren. Londen moet in de vaart der volkeren worden opgestoten. The Long Good Friday zag het goed. Het profiteert nog van de Thatcheriaanse verslonzing, maar ontvouwt intussen de grootse plannen die Londen inderdáád tot het (financial) capital van Europa zouden maken. (Al was dat dan uiteindelijk niet met Amerikaans maar met Russisch crimineel geld, geloof ik....) Helen Mirren is de aangeefster als echtgenote én sterke vrouw. Aan het eind begint ze zelfs klappen uit te delen! De handlangers om Hoskins heen zoeken homoseksueel vertier in het 'Deep End' zwembad, en gaandeweg dient zich een Judas-motiefje aan. Daarvoor heeft Hoskins op zoek naar 'leads' in het gepast verwarrende plot al flink huisgehouden. Een scene in het abattoir kan wedijveren met de waanzin uit Prime Cut. Het laatste shot had wat mij betreft met één klap bevroren kunnen worden, maar het Black Book of Movies prijst (niet onterecht) die hele woordloze slotminuut. Een crimefilm die klopt als een slagader.

Woman of the Year
Ga toch koken mens, zei Pimmetje. En deze Tracy/Hepburn komedie lijkt het met hem te zeggen. Wat heb je aan een slimme en succesvolle vrouw met een grote waffel als ze geen wafels voor je kan bakken? Niets. Dat ís simpelweg geen vrouw. (Zo wordt het hier letterlijk gesteld.) Een beetje pijnlijk is het allemaal wel, omdat Katherine Hepburn het eerste uur van de film wél een succesvol journalist 'mag' zijn. Connecties in de allerhoogste kringen, prijzen, 100 talen sprekend. Een echtgenoot past eigenlijk niet in het leven van deze workaholic, maar toch dient zich daar Spencer Tracy aan, als eenvoudig sportjournalistje. Hij snapt niets van politiek, zij niets van de regels der honkbal. (De film laat zich de kans niet ontgaan voor een paar honkbal-innuendo's.) De opbloeiende romance tussen de twee mag niet al te geloofwaardig zijn, amusant is het wel. De dame weet wat ze wil, de man weet niet of ie moet vluchten of blijven. (Hij krijgt lieve bitchy telegrammetjes 'here's your hat, what's the hurry', als hij 'm is gepeerd, nadat Hepburn hem besprong.) Tracy is de conservatief die eerst wil trouwen. Hepburn gaat erin mee, maar dan moet het wel méteen. In het tweede uur ontspoort het bliksemhuwelijk. Tracy is met zijn eeuwige goofball hats aandoenlijk (en begrijpelijk) ongelukkig, want overbodig. Je hoopt dat ze elkaar halverwege kunnen vinden. Maar nee, Hepburn moet de keuken in. Point Blank!

Claudine
Als ik toch met pophits aan het vergeleken ben kan je deze 'black seventies'-film ergens tussen Papaoutai en dat 'you always order the special'-liedje van Alicia Keys plaatsen. Sensualiteit en een bittere boodschap wisselen elkaar af. Hoofdpersonage Claudine heeft zes kids van een hele zwik verdwenen vaders. Ze klust 'zwart' bij, en leeft intussen van Mr. Welfare Man. Haar vriendinnen in de bus vinden dat ze wat 'vitamin F' nodig heeft. En zo geschiedt, dankzij een 200 pound garbage man. James Earl Jones is het enige blaxploitation-elementje aan de film. Hij kust wel héél overdreven, met getuite lippen. Aan de andere kant, juist zijn klungelige charme heeft ook wel wat. Hij versiert Claudine – na wat aandringen en chantage – en nog op het eerste avondje valt ze bij hem in bad in slaap. Uitgeput van 'de leven'. Haar love interest heeft intussen een plaatje van Curtis Mayfield en Gladys opgezet (de soundtrack werd terecht een enorm succes) en zit intussen maar te wachten.... De tweede helft van de film is voor 'the message'. Waarom gaan al die papa's er vandoor? Deze kijker peinst over voorbehoedsmiddelen. (En één van de karakters neemt daarin een radicale oplossing.) Toch zit het probleem elders natuurlijk. Een combinatie van teveel slechte voorbeelden, en de staat die je dom in de ghetto wil houden. Een scene bij de 'UWV' is geniaal. 'Do you understand?' 'Which is fraud!'

Telstar
Die Meek was een 'moeilijke' man maar ik kan 'm niet uitstaan in deze biopic, dus ik trek deze film slecht. En Kevin Spacey is ook weer erg goed als zichzelf. :) Wel grappig dat Ritchie Blackmore daar begonnen is, dat wist ik niet (meer).

Dig!
Op aanraden van Olaf een documentaire over twee bands waar ik als metalhead niets mee op had en heb, maar vooral die Brian Jonestown Massacre dude is wel een vage gast zeg. Daar steken die Dandy Warhols nog zeer professioneel bij af. Na een uurtje begint de desinteresse in de bands (en ga die gitaar toch eens stemmen man) wel op te spelen.

Victory Under The Sun
Een documentaire over Laibach in de begintijd. Toch weer wat nieuwe inzichten opgedaan (ik zie de gitarist playbacken als geregisseerd door Riefenstahl en ik denk: "ja! Rock als Freedom™ propaganda"), het blijft een fascinerend fenomeen.

Starman
E.T voor volwassenen van alle leeftijden, met Jeff Bridges in de rol van de alien who fell to earth. Het is ongeveer zo amusant als je verwacht. Een pure publieksfilm van John Carpenter. Geen horror trekjes, of stoner-humor. (Daavoor moet je bij 'Paul' zijn, een film die hier bijna een remake blijkt... I had no idea.) Jeff Bridges landt als geestelijke substantie in de huiskamer van Karen Allen, en neemt in zijn 'uitgebreide' staat de gedaante van Allens overleden echtgenote aan. Overigens door netjes het groeiproces van baby tot man door te maken, en dat in één minuut, veruit het mooiste special effect van de film. Allen is vanzelfsprekend wat in verwarring, maar Bridges is die eerste minuten ook hilarisch, in zo'n vreemd lichaam. Al snel concentreren de integratie-problemen zich echter op taal, waarbij de alien de zich continu verwonderende filosoof uithangt. ('What is beautiful?' 'It's better than Dutch apple pie'.) De alien wenst naar Arizona te worden gebracht, en zijn chauffeuse voldoet – na aanvankelijke tegenzin – aan die wens. De film benadrukt aanvankelijk wat te weinig dat haar reisgenoot een reïncarnatie van d'r echtgenote is. (Maar één scene, 's nachts in een motel, doet dat richting einde gelukkig alsnog.) De tegenkrachten in het plot zijn de baasjes van Snowden, dus erg slim pakken ze het niet aan. Doet er niet toe. Dit is een Close Encounter-film. From 'Hert' to Eternity. (Wie 'm ziet snapt 'm.)

Here Comes Mr Jordan
In deze oldie is de hemel een soort KLM-paradijs, waar je per vliegtuig naartoe wordt gebracht. Robert Montgomery is er ook doordát hij met het (privé)vliegtuig ging, want hij stort neer terwijl hij ondertussen saxofoon (!) zat te spelen. Absoluut het meest krankzinnige shot uit de hele film, en de saxofoon blijft gelukkig als running gag een rol spelen. De engelen van dienst hebben niet het melodrama van het thematisch verwante A Matter of Life and Death. Ze maken zelfs fouten, want Montgomery werd geacht pas in 1991 te sterven. Zie je wel, zegt ie keer op keer triomfantelijk. 'My body was in the pink!' Naast hobby-saxofonist was hij als bokser op weg naar een titelgevecht. De engelen beloven hem terug in zijn lichaam te plaatsen, maar helaas, dat is al in het crematorium belandt. Dan maakt de film een cruciale fout. De engelen beginnen Montgomery in nieuwe lichamen 'te plaatsen', maar we blijven Montgomery zien. 'Van binnen blijf je namelijk hetzelfde'. Maar dit verondersteld nu juist dat je ziel een uiterlijk heeft. Nu kan Montgomery de volledige rol spelen – duh – maar dat is toch een gemiste kans op allerlei nieuwe inzichten.... Bovendien vond ik de engelen maar bemoeizuchtig. Ze blijven maar met hints strooien hoe de dommere kerel zijn nieuwe levens in moet vullen.

Chan Is Missing
Chinese mumblecore avant la lettre. Vol Chinese whispers dus. Chan Is Missing is een mysterieuze filosofische immigranten-film van Wayne Wang, en doet qua plot wel een beetje denken aan Cold Weather. Iemand is verdwenen, amateurs spelen voor detective, en uiteindelijk gaat het niet om het vinden. Of zoals een Filippino hier zegt: 'kijk in de plas water op de grond, en je vindt wat je zoekt.' De film bevat wel meer onnavolgbare Aziatische wijsheden, waar de personages trouwens ook toegeven niet veel van te snappen. Er is een tweetal hoofdpersonages. Een oud kereltje doet de fraaie bespiegelende voice-over. Zijn jongere kompaan is er voor de grappen. Deze kerel 'denkt dat ie Richard Pryor is, imiteert ook nog wat Mexicanen, kortom, een wannabe. Maar integreren is een lastige zaak. Tijdens de zoektocht naar een verdwenen (zaken)vriend karren de personages door Chinatown, en belanden onder meer op een taalcursus, in restaurants (duh!) en in een bejaardenhuis. Alles gefilmd in zwart-wit trouwens, en begeleid door wat Chinese popliedjes. Politiek speelt ook nog een rolletje, omdat in Chinatown de aanhangers van PRC (dan net in opkomst) en Taiwan (het 'echte' China) elkaar naar het leven staan. Voor een film van nog geen 80 minuten is het middengedeelte wat sloom (het scenario stelt duidelijk heel weinig voor) maar het contemplatieve slot is prachtig.

Chan Is Missing bevat trouwens ook nog een leuk taalwetenschap-lesje. (typisch zo'n scene waarvan je weet dat ie op YouTube gaat staan)

https://www.youtube.com/watch?v=F3krl72glCE

Nachtrit
De Dominee
Hollandsche films, die Lammers zie je overal maar nu eens niet geheel onterecht. De eerste met wel erg veel geknok de tweede uiteindelijk wel een onderhoudende gangsterfilm save some cheesy stuff (vooral die flashback naar de kindertijd).

The Act Of Killing
Een bont groepje aan Indonesisiërs die in 1965 een aanzienlijk aantal 'communisten' over de kling joegen wordt gevraagd de gebeurtenissen te verfilmen. Een bizarre documentaire met diverse ijskoude types en absurde scenes. Voor eentje lijkt het hele avontuur zowaar als een soort regressie therapie uit te pakken.

Blue Jasmine (Woody Allen, 2013

^ah, veelbelovend.

Heat and Dust
Niet dat je een Merchant/Ivory productie met Claire Denis moet gaan zitten vergelijken, maar jemig, wat is Chocolat toch een goede koloniale film. En wat is Heat and Dust matig. Toch is er een opvallende overeenkomst in elementen. De Europeanen die in de middle of nowhere zitten te lijden. De echtgenotes vervelen zich. Hitte en verveling leiden tot geilheid. En er is altijd wel een 'inlander' beschikbaar. ('Want all they want to do is you know what with a white woman', volgens een van de Engelse dametjes.) Het blasé racisme van de Engelsen is goed getroffen; ze willen eigenlijk niet eens meer in India zijn. Ruth Prawer Jhabvala bewerkte haar eigen boek tot scenario en kon blijkbaar van geen enkel laagje afscheid nemen. Julie Christie is overbodig als het moderne meisje dat in het verleden van haar tante gaat spitten, en ondertussen flauwtjes hetzelfde beleeft. In haar gedeelte van het verhaal loopt ook 'de gek die de waarheid vertelt' rond. (Hier met goeroe-ambities.) Charles McCaughan doet nog verdraaid veel met die kleine clichématige rol. Zijn afscheid (per trein, terug naar de stralend witte wereld) is een van de weinige aandoenlijke momentjes. Het echte koloniale melodrama (met een heuse prins) is echter uiterst saai, en ontbeert elk karakter. Echt zo'n film waarin eerst iets wordt gesignaleerd ('goh wat is het hier saai') voordat we het te zien krijgen.

The Overlanders
Microgeschiedenis is altijd fascinerend. Ik lees op dit moment Presser's onderduik-dagboek Homo Submersus, en dat is weer bijzonder leerzaam. Joodse meisjes die tegen betaling van duizenden guldens bij Nederlandse boerengezinnen mogen onderduiken, maar in ruil daarvoor wel als een slaaf worden afgebeuld! (En de Nederlanders die netjes in schriftjes bij houden hoeveel 'hun duikelingen' eten, zodat er later afgerekend kan worden...) The Overlanders gaat ook over een alledaags detail uit de Tweede Wereldoorlog. De koeien van Australië! Ja, heus. Als de Japanse dreiging Australië bereikt beginnen verschillende farmers een trek dwars door het binnenland, om hun veestapel te redden. Een mars van een mijl of 1000, met een snelheid van een mijl of 7 per dag. Het allermooiste aan The Overlanders is dat hier het Australische cliché ontstaat. De film was cruciaal in het creëren van het beeld van een natie. De onverschrokkenheid, de vechtlust, maar ook het gezuip en gegok. (Net als in Wake in Fright wordt er two-up gespeeld.) Tijdens de tocht leren we van alles over koeien. Het gevaar van de geur van water, bijvoorbeeld. En dat je de beesten langzaam moet wekken: 'anders komen ze de hele dag niet niet in beweging.' Niet dat de film geen tijd vindt voor een beetje 'vakantieliefde', met een prachtmeisje in een houtbakkersblouseje en een lange broek.

Il Gattopardo
Het Italiaanse staatsvormingssproces verliep niet bepaald soepel, en je zou kunnen stellen dat de vele koninkrijkjes nooit een natie zijn geworden. Het resultaat van de woelige 19e eeuw was een ongewild groot land, waarin de ene koning door de andere was vervangen. Of zoals een van de personages opmerkt: 'Savoye, dat blijft voor mij toch een kool.' Alles moet veranderen, om hetzelfde te blijven, is de kernregel van deze grootse film over 'bewegen in groepen'. Burt Lancaster, de Principe van een Siciliaans gebied, wedt als een goede edelman op alle paarden om zo zijn dynastie overeind te houden. Maar de fut is er bij de oude krijger wel uit. Hij lijkt op de vermoeide leeuw uit de Wizard of Oz. De prins wordt omringd door zwakke hebberige mannetjes, en het is in dialoog met hen dat de film zich ontvouwt. De ijverige Rowan Atkinson-achtige priester, die als een vervelende vlieg steeds wordt weggewimpeld. De lokale steenrijke magistraat die o zo graag van adel wil zijn. En natuurlijk Alain Delon, de jonge neef van de prins. Hij sluit zich aan bij de Garibaldini (de revolutionaire roodhemden) en lijkt aanvankelijk oprecht in een nieuwe loop der dingen te geloven. De prins weet wel beter. 'Die jongen heeft geld nodig, veel geld.' Daarvoor komt de magistraatsdochter Claudia Cardinale als geroepen. Toch is hun restauratieorde-romance niet het belangrijkst. Veel pijnlijker en indringender is de bekentenis van de prins aan een Piemontese ambtenaar. 'Wij Sicilianen vinden onszelf te perfect om te veranderen, onze ijdelheid is groter dan onze miserie.'

A Slight Case Of Murder
Eddie G. noemen ze hem op TCM liefkozend. Het lijkt wat onwaarschijnlijk voor zo'n lelijke kerel die meestal slechteriken vertolkte. Maar iets in Edward G. Robinson is inderdaad knuffelberig. Alsof hij stiekem met een brede grijns de film binnen is komen rennen, even zijn ding doet, en dan weer naar het volgende verhaaltje verkast. In A Slight Case of Murder is de lol helemaal gerechtvaardigd, want dit is een vroege gangster-komedie. Eddie neemt zijn eigen imago op de hak, als bierbaasje dat rijk is geworden in de tijd van de drooglegging, en nu 'legit' probeert te wezen. Da's nog niet zo eenvoudig, als je product naar lauwe pis smaakt! (En arme Eddie heeft geen idee, want drinkt zelf niet!) Niet alle grappen zijn raak, zo was ik de Keeping Up Appearances-act van 'mevrouw Robinson' al snel zat. Ze corrigeert zichzelf continu als ze in gangster-taal vervalt en probeert de handlangers af te richten. Die kompanen zijn dan weer wel droog, en vormen met zijn allen een Tarantino-mob avant la lettre. 'Kan ik er niet eentje in de keuken bewaren, dan bedenk ik later wel wat ik er mee doe', vraagt een van hen als ze opgezadeld zitten met wat lijken. A Slight Case of Murder barst uit elkaar van de personages, zo lopen er ook nog een weesjongen en een potentiële son in law rond. Alles komt tezamen voor een sentimenteel schuimfeest. dat eindigt in een Pistorius-tafereeltje. Jawel.