Filmforum

oh dat is wel tof 'eersteling' ja. :)

Spike Lee revitaliseerde in zijn eentje Brooklyn met deze film, las ik op Wikipedia. ook mooi :)

Speaking of Brooklyn: Brooklyn castle is een recente mooie docu over lagere scholen met "chess programs" en richt zich op een succesvolle school in Brooklyn waar talenten gekweekt worden. Aandoenlijk. Voor mensen die van docu's als "Spellbound" houden is dit een must. En als je dan toch in de docu-mode zit: Harlan county, USA. Fantastisch. Over een 13 maanden durende, grimmige mijnwerkersstaking. The real thing. Doorspekt met bluegrassliedjes over coal miners on the picket line.

oh yeah Harlan County. gruwelijk (en gruwelijk goed) en daarna een week lang die plaat van Jim Ford gedraaid

Brooklyn Castle gaat op de lijst voor ooit. <3 chess.

@Ludo: als je tijd over hebt zou je Métisse eens moeten zien, het speelfilmdebuut van Mathieu Kassovitz uit 1993, en die film vergelijken met She's Gotta Have It. Kassovitz was behoorlijk beïnvloed door Spike Lee.

Ik ben Lee na de documentaire When The Levees Broke eerlijk gezegd volledig uit het oog verloren. Zijn films Miracle At St. Anna en Red Hook Summer hebben de Nederlandse bioscoop nooit gehaald. Iemand benieuwd naar Lee’s remake van Oldboy?

http://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BMTkzMDk4MDMzMl5BMl5BanBnXkFtZTcwMTU4ODgyMQ@@._V1_SY317_CR8,0,214,317_.jpg

gheh. nou op de lijst dan :) (ik verwarde Kassovitz eerst met Jean-Marc Barr, dan had ik 'm laten zitten)

Days of Wine and Roses
Pass out. Drank. Wake up. Drank. Je merkt het meteen in deze Blake Edwards-film. Er klopt iets niet. De grapjes zijn matig, de romantiek geforceerd, en bovendien is het stelletje wel heel snel bij een eerste kus. Was Edwards zijn joie de vivre kwijt? Tijdelijk seniel? Het is een bewussie natuurlijk, de oh la la romantiek zaklt binnen het half uur door zijn hoeven, door een overdaad aan drank. Niks kokette komedie. Melodrama! Jack Lemmon doet zijn uiterste best (alsof hij een spoedcursusje method acting had gedaan). De public relations guy valt voor de secretaresse van zijn baas. Lee Remick is opgetuigd met ouderwets slechte noir-kapsels, en heeft het als mooie vrouw toch moeilijker om een goeie 'wino' neer te zetten. Haar personage komt pas tot leven wanneer het stelletje haar pa opzoekt. Pa heeft een boomkwekerij, een ideale plek om 'terug in de natuur' van de af te kicken. Extra pijnlijk dat het dus juist daar volledig misgaat. In de allerbeste scene draait Lemmon tussen de plantenpotten volledig door. 'Who took it!'. Het laatste half uurtje wordt een bitter reclamespotje voor de AA. Het kind van het stel komt er ondertussen wel zeer bekaaid vanaf. Laf of zoetsappig wordt de film echter nergens, en in de laatste shots kan de film zelfs wedijveren met The Man with the Golden Arm. Zowel Edwards, Lemmon als Remick waren dan ook ervaringsdeskundigen.

The Long Good Friday
Things just ain't the same for gangstas. Ook niet voor Bob Hoskins, in de rol van zijn leven. Massiever en rauwer dan ooit, maar met een Raoul Heertje-achtige jovialiteit. Net als hij denkt het absolute moment du gloire te gaan beleven in zijn 'I'm a businessman'-carriere, komt zijn imperium aan alle kanten onder vuur te liggen. Het maffiabaasje heeft een stel Amerikanen naar Londen gehaald, om ze een nieuw vastgoed-project te laten financieren. Londen moet in de vaart der volkeren worden opgestoten. The Long Good Friday zag het goed. Het profiteert nog van de Thatcheriaanse verslonzing, maar ontvouwt intussen de grootse plannen die Londen inderdáád tot het (financial) capital van Europa zouden maken. (Al was dat dan uiteindelijk niet met Amerikaans maar met Russisch crimineel geld, geloof ik....) Helen Mirren is de aangeefster als echtgenote én sterke vrouw. Aan het eind begint ze zelfs klappen uit te delen! De handlangers om Hoskins heen zoeken homoseksueel vertier in het 'Deep End' zwembad, en gaandeweg dient zich een Judas-motiefje aan. Daarvoor heeft Hoskins op zoek naar 'leads' in het gepast verwarrende plot al flink huisgehouden. Een scene in het abattoir kan wedijveren met de waanzin uit Prime Cut. Het laatste shot had wat mij betreft met één klap bevroren kunnen worden, maar het Black Book of Movies prijst (niet onterecht) die hele woordloze slotminuut. Een crimefilm die klopt als een slagader.

Woman of the Year
Ga toch koken mens, zei Pimmetje. En deze Tracy/Hepburn komedie lijkt het met hem te zeggen. Wat heb je aan een slimme en succesvolle vrouw met een grote waffel als ze geen wafels voor je kan bakken? Niets. Dat ís simpelweg geen vrouw. (Zo wordt het hier letterlijk gesteld.) Een beetje pijnlijk is het allemaal wel, omdat Katherine Hepburn het eerste uur van de film wél een succesvol journalist 'mag' zijn. Connecties in de allerhoogste kringen, prijzen, 100 talen sprekend. Een echtgenoot past eigenlijk niet in het leven van deze workaholic, maar toch dient zich daar Spencer Tracy aan, als eenvoudig sportjournalistje. Hij snapt niets van politiek, zij niets van de regels der honkbal. (De film laat zich de kans niet ontgaan voor een paar honkbal-innuendo's.) De opbloeiende romance tussen de twee mag niet al te geloofwaardig zijn, amusant is het wel. De dame weet wat ze wil, de man weet niet of ie moet vluchten of blijven. (Hij krijgt lieve bitchy telegrammetjes 'here's your hat, what's the hurry', als hij 'm is gepeerd, nadat Hepburn hem besprong.) Tracy is de conservatief die eerst wil trouwen. Hepburn gaat erin mee, maar dan moet het wel méteen. In het tweede uur ontspoort het bliksemhuwelijk. Tracy is met zijn eeuwige goofball hats aandoenlijk (en begrijpelijk) ongelukkig, want overbodig. Je hoopt dat ze elkaar halverwege kunnen vinden. Maar nee, Hepburn moet de keuken in. Point Blank!

Claudine
Als ik toch met pophits aan het vergeleken ben kan je deze 'black seventies'-film ergens tussen Papaoutai en dat 'you always order the special'-liedje van Alicia Keys plaatsen. Sensualiteit en een bittere boodschap wisselen elkaar af. Hoofdpersonage Claudine heeft zes kids van een hele zwik verdwenen vaders. Ze klust 'zwart' bij, en leeft intussen van Mr. Welfare Man. Haar vriendinnen in de bus vinden dat ze wat 'vitamin F' nodig heeft. En zo geschiedt, dankzij een 200 pound garbage man. James Earl Jones is het enige blaxploitation-elementje aan de film. Hij kust wel héél overdreven, met getuite lippen. Aan de andere kant, juist zijn klungelige charme heeft ook wel wat. Hij versiert Claudine – na wat aandringen en chantage – en nog op het eerste avondje valt ze bij hem in bad in slaap. Uitgeput van 'de leven'. Haar love interest heeft intussen een plaatje van Curtis Mayfield en Gladys opgezet (de soundtrack werd terecht een enorm succes) en zit intussen maar te wachten.... De tweede helft van de film is voor 'the message'. Waarom gaan al die papa's er vandoor? Deze kijker peinst over voorbehoedsmiddelen. (En één van de karakters neemt daarin een radicale oplossing.) Toch zit het probleem elders natuurlijk. Een combinatie van teveel slechte voorbeelden, en de staat die je dom in de ghetto wil houden. Een scene bij de 'UWV' is geniaal. 'Do you understand?' 'Which is fraud!'

Telstar
Die Meek was een 'moeilijke' man maar ik kan 'm niet uitstaan in deze biopic, dus ik trek deze film slecht. En Kevin Spacey is ook weer erg goed als zichzelf. :) Wel grappig dat Ritchie Blackmore daar begonnen is, dat wist ik niet (meer).

Dig!
Op aanraden van Olaf een documentaire over twee bands waar ik als metalhead niets mee op had en heb, maar vooral die Brian Jonestown Massacre dude is wel een vage gast zeg. Daar steken die Dandy Warhols nog zeer professioneel bij af. Na een uurtje begint de desinteresse in de bands (en ga die gitaar toch eens stemmen man) wel op te spelen.

Victory Under The Sun
Een documentaire over Laibach in de begintijd. Toch weer wat nieuwe inzichten opgedaan (ik zie de gitarist playbacken als geregisseerd door Riefenstahl en ik denk: "ja! Rock als Freedom™ propaganda"), het blijft een fascinerend fenomeen.

Starman
E.T voor volwassenen van alle leeftijden, met Jeff Bridges in de rol van de alien who fell to earth. Het is ongeveer zo amusant als je verwacht. Een pure publieksfilm van John Carpenter. Geen horror trekjes, of stoner-humor. (Daavoor moet je bij 'Paul' zijn, een film die hier bijna een remake blijkt... I had no idea.) Jeff Bridges landt als geestelijke substantie in de huiskamer van Karen Allen, en neemt in zijn 'uitgebreide' staat de gedaante van Allens overleden echtgenote aan. Overigens door netjes het groeiproces van baby tot man door te maken, en dat in één minuut, veruit het mooiste special effect van de film. Allen is vanzelfsprekend wat in verwarring, maar Bridges is die eerste minuten ook hilarisch, in zo'n vreemd lichaam. Al snel concentreren de integratie-problemen zich echter op taal, waarbij de alien de zich continu verwonderende filosoof uithangt. ('What is beautiful?' 'It's better than Dutch apple pie'.) De alien wenst naar Arizona te worden gebracht, en zijn chauffeuse voldoet – na aanvankelijke tegenzin – aan die wens. De film benadrukt aanvankelijk wat te weinig dat haar reisgenoot een reïncarnatie van d'r echtgenote is. (Maar één scene, 's nachts in een motel, doet dat richting einde gelukkig alsnog.) De tegenkrachten in het plot zijn de baasjes van Snowden, dus erg slim pakken ze het niet aan. Doet er niet toe. Dit is een Close Encounter-film. From 'Hert' to Eternity. (Wie 'm ziet snapt 'm.)

Here Comes Mr Jordan
In deze oldie is de hemel een soort KLM-paradijs, waar je per vliegtuig naartoe wordt gebracht. Robert Montgomery is er ook doordát hij met het (privé)vliegtuig ging, want hij stort neer terwijl hij ondertussen saxofoon (!) zat te spelen. Absoluut het meest krankzinnige shot uit de hele film, en de saxofoon blijft gelukkig als running gag een rol spelen. De engelen van dienst hebben niet het melodrama van het thematisch verwante A Matter of Life and Death. Ze maken zelfs fouten, want Montgomery werd geacht pas in 1991 te sterven. Zie je wel, zegt ie keer op keer triomfantelijk. 'My body was in the pink!' Naast hobby-saxofonist was hij als bokser op weg naar een titelgevecht. De engelen beloven hem terug in zijn lichaam te plaatsen, maar helaas, dat is al in het crematorium belandt. Dan maakt de film een cruciale fout. De engelen beginnen Montgomery in nieuwe lichamen 'te plaatsen', maar we blijven Montgomery zien. 'Van binnen blijf je namelijk hetzelfde'. Maar dit verondersteld nu juist dat je ziel een uiterlijk heeft. Nu kan Montgomery de volledige rol spelen – duh – maar dat is toch een gemiste kans op allerlei nieuwe inzichten.... Bovendien vond ik de engelen maar bemoeizuchtig. Ze blijven maar met hints strooien hoe de dommere kerel zijn nieuwe levens in moet vullen.

Chan Is Missing
Chinese mumblecore avant la lettre. Vol Chinese whispers dus. Chan Is Missing is een mysterieuze filosofische immigranten-film van Wayne Wang, en doet qua plot wel een beetje denken aan Cold Weather. Iemand is verdwenen, amateurs spelen voor detective, en uiteindelijk gaat het niet om het vinden. Of zoals een Filippino hier zegt: 'kijk in de plas water op de grond, en je vindt wat je zoekt.' De film bevat wel meer onnavolgbare Aziatische wijsheden, waar de personages trouwens ook toegeven niet veel van te snappen. Er is een tweetal hoofdpersonages. Een oud kereltje doet de fraaie bespiegelende voice-over. Zijn jongere kompaan is er voor de grappen. Deze kerel 'denkt dat ie Richard Pryor is, imiteert ook nog wat Mexicanen, kortom, een wannabe. Maar integreren is een lastige zaak. Tijdens de zoektocht naar een verdwenen (zaken)vriend karren de personages door Chinatown, en belanden onder meer op een taalcursus, in restaurants (duh!) en in een bejaardenhuis. Alles gefilmd in zwart-wit trouwens, en begeleid door wat Chinese popliedjes. Politiek speelt ook nog een rolletje, omdat in Chinatown de aanhangers van PRC (dan net in opkomst) en Taiwan (het 'echte' China) elkaar naar het leven staan. Voor een film van nog geen 80 minuten is het middengedeelte wat sloom (het scenario stelt duidelijk heel weinig voor) maar het contemplatieve slot is prachtig.

Chan Is Missing bevat trouwens ook nog een leuk taalwetenschap-lesje. (typisch zo'n scene waarvan je weet dat ie op YouTube gaat staan)

https://www.youtube.com/watch?v=F3krl72glCE

Nachtrit
De Dominee
Hollandsche films, die Lammers zie je overal maar nu eens niet geheel onterecht. De eerste met wel erg veel geknok de tweede uiteindelijk wel een onderhoudende gangsterfilm save some cheesy stuff (vooral die flashback naar de kindertijd).

The Act Of Killing
Een bont groepje aan Indonesisiërs die in 1965 een aanzienlijk aantal 'communisten' over de kling joegen wordt gevraagd de gebeurtenissen te verfilmen. Een bizarre documentaire met diverse ijskoude types en absurde scenes. Voor eentje lijkt het hele avontuur zowaar als een soort regressie therapie uit te pakken.

Blue Jasmine (Woody Allen, 2013

^ah, veelbelovend.

Heat and Dust
Niet dat je een Merchant/Ivory productie met Claire Denis moet gaan zitten vergelijken, maar jemig, wat is Chocolat toch een goede koloniale film. En wat is Heat and Dust matig. Toch is er een opvallende overeenkomst in elementen. De Europeanen die in de middle of nowhere zitten te lijden. De echtgenotes vervelen zich. Hitte en verveling leiden tot geilheid. En er is altijd wel een 'inlander' beschikbaar. ('Want all they want to do is you know what with a white woman', volgens een van de Engelse dametjes.) Het blasé racisme van de Engelsen is goed getroffen; ze willen eigenlijk niet eens meer in India zijn. Ruth Prawer Jhabvala bewerkte haar eigen boek tot scenario en kon blijkbaar van geen enkel laagje afscheid nemen. Julie Christie is overbodig als het moderne meisje dat in het verleden van haar tante gaat spitten, en ondertussen flauwtjes hetzelfde beleeft. In haar gedeelte van het verhaal loopt ook 'de gek die de waarheid vertelt' rond. (Hier met goeroe-ambities.) Charles McCaughan doet nog verdraaid veel met die kleine clichématige rol. Zijn afscheid (per trein, terug naar de stralend witte wereld) is een van de weinige aandoenlijke momentjes. Het echte koloniale melodrama (met een heuse prins) is echter uiterst saai, en ontbeert elk karakter. Echt zo'n film waarin eerst iets wordt gesignaleerd ('goh wat is het hier saai') voordat we het te zien krijgen.

The Overlanders
Microgeschiedenis is altijd fascinerend. Ik lees op dit moment Presser's onderduik-dagboek Homo Submersus, en dat is weer bijzonder leerzaam. Joodse meisjes die tegen betaling van duizenden guldens bij Nederlandse boerengezinnen mogen onderduiken, maar in ruil daarvoor wel als een slaaf worden afgebeuld! (En de Nederlanders die netjes in schriftjes bij houden hoeveel 'hun duikelingen' eten, zodat er later afgerekend kan worden...) The Overlanders gaat ook over een alledaags detail uit de Tweede Wereldoorlog. De koeien van Australië! Ja, heus. Als de Japanse dreiging Australië bereikt beginnen verschillende farmers een trek dwars door het binnenland, om hun veestapel te redden. Een mars van een mijl of 1000, met een snelheid van een mijl of 7 per dag. Het allermooiste aan The Overlanders is dat hier het Australische cliché ontstaat. De film was cruciaal in het creëren van het beeld van een natie. De onverschrokkenheid, de vechtlust, maar ook het gezuip en gegok. (Net als in Wake in Fright wordt er two-up gespeeld.) Tijdens de tocht leren we van alles over koeien. Het gevaar van de geur van water, bijvoorbeeld. En dat je de beesten langzaam moet wekken: 'anders komen ze de hele dag niet niet in beweging.' Niet dat de film geen tijd vindt voor een beetje 'vakantieliefde', met een prachtmeisje in een houtbakkersblouseje en een lange broek.

Il Gattopardo
Het Italiaanse staatsvormingssproces verliep niet bepaald soepel, en je zou kunnen stellen dat de vele koninkrijkjes nooit een natie zijn geworden. Het resultaat van de woelige 19e eeuw was een ongewild groot land, waarin de ene koning door de andere was vervangen. Of zoals een van de personages opmerkt: 'Savoye, dat blijft voor mij toch een kool.' Alles moet veranderen, om hetzelfde te blijven, is de kernregel van deze grootse film over 'bewegen in groepen'. Burt Lancaster, de Principe van een Siciliaans gebied, wedt als een goede edelman op alle paarden om zo zijn dynastie overeind te houden. Maar de fut is er bij de oude krijger wel uit. Hij lijkt op de vermoeide leeuw uit de Wizard of Oz. De prins wordt omringd door zwakke hebberige mannetjes, en het is in dialoog met hen dat de film zich ontvouwt. De ijverige Rowan Atkinson-achtige priester, die als een vervelende vlieg steeds wordt weggewimpeld. De lokale steenrijke magistraat die o zo graag van adel wil zijn. En natuurlijk Alain Delon, de jonge neef van de prins. Hij sluit zich aan bij de Garibaldini (de revolutionaire roodhemden) en lijkt aanvankelijk oprecht in een nieuwe loop der dingen te geloven. De prins weet wel beter. 'Die jongen heeft geld nodig, veel geld.' Daarvoor komt de magistraatsdochter Claudia Cardinale als geroepen. Toch is hun restauratieorde-romance niet het belangrijkst. Veel pijnlijker en indringender is de bekentenis van de prins aan een Piemontese ambtenaar. 'Wij Sicilianen vinden onszelf te perfect om te veranderen, onze ijdelheid is groter dan onze miserie.'

A Slight Case Of Murder
Eddie G. noemen ze hem op TCM liefkozend. Het lijkt wat onwaarschijnlijk voor zo'n lelijke kerel die meestal slechteriken vertolkte. Maar iets in Edward G. Robinson is inderdaad knuffelberig. Alsof hij stiekem met een brede grijns de film binnen is komen rennen, even zijn ding doet, en dan weer naar het volgende verhaaltje verkast. In A Slight Case of Murder is de lol helemaal gerechtvaardigd, want dit is een vroege gangster-komedie. Eddie neemt zijn eigen imago op de hak, als bierbaasje dat rijk is geworden in de tijd van de drooglegging, en nu 'legit' probeert te wezen. Da's nog niet zo eenvoudig, als je product naar lauwe pis smaakt! (En arme Eddie heeft geen idee, want drinkt zelf niet!) Niet alle grappen zijn raak, zo was ik de Keeping Up Appearances-act van 'mevrouw Robinson' al snel zat. Ze corrigeert zichzelf continu als ze in gangster-taal vervalt en probeert de handlangers af te richten. Die kompanen zijn dan weer wel droog, en vormen met zijn allen een Tarantino-mob avant la lettre. 'Kan ik er niet eentje in de keuken bewaren, dan bedenk ik later wel wat ik er mee doe', vraagt een van hen als ze opgezadeld zitten met wat lijken. A Slight Case of Murder barst uit elkaar van de personages, zo lopen er ook nog een weesjongen en een potentiële son in law rond. Alles komt tezamen voor een sentimenteel schuimfeest. dat eindigt in een Pistorius-tafereeltje. Jawel.

Horrible Bosses
Raar verhaal over drie gasten die hun respectievelijke bazen willen vermoorden. Veel flauwe humor, soms goed voor een glimlach, vaak ook dat niet eens.

Le Retour de Martin Guerre
Verbeelding en herinnering zorgen ervoor dat we iemand een identiteit toe kunnen kennen, stelt Hume. Vandaar dat identiteitsfraude zo makkelijk is! Je ziet wat je wil zien. En al helemaal als je in een nog niet onttoverde wereld leeft, zoals de mensen uit de middeleeuwen van Montalliou. Le Retour is een aardige geschiedenisfilm, waarin Gerard Depardieu na acht – 'nee negen winters' – terugkeert naar zijn gezin. In het intro zien we de reden van zijn vertrek. Tijdens een symbolische jacht is hij vervloekt (en zelfs 'gecastreerd') geraakt. De priester probeert van alles (met de zweep!) maar het is kennelijk niet genoeg om te blijven. Nathalie Baye – van een toepasselijk iconische schoonheid – blijft achter. Het knappe aan de film is dat de terugkeer meteen emotioneel wordt, terwijl we niets zien van de tijd dat de man weg is. En er dus geen filmtijd overheen gaat. Dat is toch weer de klasse van Gerard Depardieu, die hier letterlijk en figuurlijk goed acteert als de verloren zoon. De intrigerende bijna Glassiaanse muziek suggereert al snel dat er iets niet in de haak is. Het tweede uur wordt de film een wat lang rechtbankdrama, met Martin versus familie en gezagsdragers, die zijn gaan twijfelen aan zijn identiteit. Het wachten is op de metafysische afslag. Even hoopte ik dat de man door iedereen als een ander zou worden gezien. Maar zelfs de ontkenning van wat niet zo is kan niet worden volgehouden.

Jailhouse Rock
'Technical adviser: Colonel Tom Parker', meldt de intiteling, en hoewel Dries niet meer zal hebben gedaan dan cijfertjes op bierviltjes krabbelen is dat fascinerend genoeg precies waar de film over gaat. Geen liefde voor muziek, maar liefde voor het geld. 'Pity is a commodity', krijgt Elvis Presley in de gevangenis te horen van een country-veteraan, die dollartekens begint te zien als hij Elvis' stem hoort. Weer op vrije(rs) voeten begint Elvis de lessen in de praktijk te brengen. 'I'm thinking of going for red'. (Een corvette natuurlijk.) Zo is Jailhouse Rock een soort gangstarap-epos avant la lettre. Met Elvis als uiterst onsympathieke klootzak die enkel in eigenbelang denkt. En dat van de eerste tot de laatste minuut, eindigend in Hollywood. In de hossel-fase rijdt Elvis met zijn manager Judy Tyler per auto langs de jukeboxen om de plaatjes uit de achterbak te verkopen. Maar met het succes wordt de film almaar curieuzer. Jailhouse Rock echoot Elvis' tragische einde. Zijn personage stikt (!) hier haast letterlijk in verveling. (Daarvoor moppert iemand al dat zijn honden 'lazy and fat' zijn geworden.) The King zelf blijft een wonderlijk wezen. Merkwaardige vrouwelijk soepele dansmoves, dijk van een stem – ook pratend, net een mompelende Robert Mitchum – maar wat ging er nou in dat hoofd om!? Niets, waarschijnlijk. Elvis liet zich als een dressuurpaardje door Parker over het vooraf bedachte parcours leiden. En hield intussen enkel van zijn moeder. Zoals hij hier van zijn manager-meisje houdt, bíjna platonisch.

Smile
Even though your mouth is achin'! Smile is as seventies as Hollywood can get. Michael Ritchie (van de Bad News Bears) toont zich een Altman lite, met deze cynische mozaïek-komedie over een miss-verkiezing. Dat houdt intrinsiek een satire op Amerika in. Een enorme competitiedrang verhuld in gladde show. Vooral de professionals zijn heerlijk cynisch. De choreograaf meldt 'I look older in person don't I', de mc houdt vooral van zichzelf, en de dirigent maakt de arme kandidaatjes af. (Dit is Idols ten slotte...) Zij zijn echter allemaal zij-figuren, want Smile gaat vooral over suburban America. Bruce Dern – the man you love to hate! – speelt een van zijn allerbeste rollen als de voorzitter van het gebeuren. De man praat in opbeurende reclametaal, en is nepper dan nep. Probleempjes dienen zich al snel aan. Zoonlief (net het mannetje uit A Swedish Love Story) ziet met zijn maatjes een schone kans. Gewapend met polaroid camera wagen ze zich in 'no man's land', waar de high school missjes zich omkleden. 'You want to see something that will develop even faster than the film?'. Wat later zit het zoontje van Dern bij de psychiatrist. 'How long have you been calling your son little Bob', vraagt die aan pa 'big Bob'. Topscene. Ondanks het obligate geweerschot (denk aan They Shoot Horses) blijft de miss-show wel de hoofdmoot. Daar valt ook genoeg te grimlachen. De overcompensatie van de allochtoon bijvoorbeeld. Oef.

Biggie & Tupac
Kurt & Courtney
Als een soort Louis Theroux meets Frans Bromet dwaalt Nick Bloomfield door een woud van verdachtmakingen, zeer onderhoudend al weet je aan 't eind van de bonte stoet van betrokkenenen eigenlijk nog niet veel meer.

Saxon: Heavy Metal Thunder - The Movie
Debauchery and tea, dat vat de 30 jaar dat deze Britse metalband bestaat wel samen. Ik ben geen grote fan als was Strong Arm Of The Law de eerste metalplaat die ik van de bibliotheek in Utrecht leende, maar er zijn veel vermakelijke anekdotes. Meer biografische info over bandleden die vervangen worden enzo boeit minder, net als recentere ontwikkelingen al boert de band nog opvallend goed.

Wat ik me van Broomfields dubieuze documentaire over Cobain nog goed herinner is het interview met ‘the nanny’ (op YouTube te zien vanaf 1:17:27 https://www.youtube.com/watch?v=UAt04wID4Mo). Wie is deze dame? De echte babysitter? Of is ze een licht benevelde, matige actrice die schamper lacht om haar eigen leugentjes?

Dubieus? Dat vond ik toch niet. Waar bij Kurt die conspiracists er volgens mij ver naast zitten, denk ik dat er bij Pac en Biggie wel een luchtje aan zit. Waar dat stijlmiddel om altijd meer in beeld te komen met die microfoon en koptelefoon nu goed voor is weet ik nog niet maar je wordt wel alert gemaakt op wie er allemaal níet willen meewerken.

Klass
Een soort Estse Elephant maar er wordt wel meer op de sentimenten gespeeld door de pesterijen die voorafgaan aan schoolshooting breed uit te meten. Die shootingscene zelf hakte er wel weer behoorlijk in.

Welt am Draht
Scifi van Rainer Werner Fassbinder, dus dat zijn geen gadgets en maillots maar eerder Plato en andere filosofen en concepten als het Theatron Animatronique, verplichte kost voor Secret Chiefs 3 fans. Ruim drie uur en wonderschoon met veel waanzinnige decors (spiegels!).

Joh! [snel op de lijst]

Die Dritte Generation
'Das ist so vernünftig das ich überhaupt nicht begreiff warum du darüber solange diskussieren musst.' Fassbinder in een notendop. Een beetje gemeen, maar ik was er stiekem blij mee dat deze tegenviel. Na het fantastische Lola had ik anders mijn mening over de man volledig moeten herzien. Die Dritte Generation parodieert op onnavolgbare Godard-wijze de RAF-terroristen. Alles in die voor Fassbinder typerende setup: grote huizen waarin decadente mensen eindeloos lopen te wauwelen. Ik zat bijzonder ingespannen de ondertiteling te volgen, maar nog ging de film grotendeels langs me heen. Het acteren heeft een schamel Nederlands niveau. De opening is nog aardig met een paranoïde pompende intiteling. We zien een zakenman, een secretaresse met een geheim plan (en een wachtwoord van Schopenhauer). Een meisje zit drugs te gebruiken, een ander geeft lessen in '1848', en na een tijdje komen er twee soldaten aanwaaien, waaronder de Grote Zwarte Beer. Er gaat weer een half uur voorbij en nog is het onduidelijk wat deze 'terreurcel' nu wil. Fassbinder heeft in de vele tussentitels de film als komedie gepresenteerd, en heeft zelf lol met gevonden graffiti-opschriften, maar wij... Wij wachten. Lootjes trekken en verkleedpartijen, dat gaat deze mensen goed af. Verder interesseert niets ze. Zelfs als het geweld dan toch komt is een bepiste broek belangrijker.

Moonlighting
'Taal van klussers onderling', vroeg Steenhuis ooit in een cryptogram. In Moonlighting wordt genoeg Pools gesproken, maar het is duidelijk níet de bedoeling dat we het verstaan. Het gaat de film om vervreemding. De kijker moet zich net zo gedesoriënteerd voelen als hoofdpersonage Jeremy Irons. Hij is begin jaren '80 met wat maten vanuit Warschau naar Londen gereisd. Ze lijken genoeg spullen bij zich te hebben voor een spectaculaire bankoverval, maar komen probleemloos door de douane. 'Are you a member of Solidarity?' vraagt een beambte. 'No', antwoordt Irons. 'That was the only true answer I gave him.' Irons is de enige van de groep die een beetje Engels spreekt, maar hij doet dat wel met een akelig dik accent. Knap staaltje van de acteur, maar voor de kijker (of beter luisteraar) ietwat ergerlijk. Het gaat ook niet om de woorden. Regisseur Jerzy Skolimowski (van het fantastische Deep End) probeert hier een tragische Tati in ballingschap. Mannetjes tegenover machten die ze te boven gaan. De Poolse bouwvakkers laten een 'puinbakkie' komen, waar de buren prompt ook hún rommel in beginnen te smijten. Als een truck de overvolle container komt halen moet de helft er weer uit, maar zodra men ermee wegrijdt gooien de bouwvakkers alles weer terug erin! Zo lijkt de film misschien Kaurismäki-vrolijk, maar de twijfelende Irons ontpopt zich tot dief én matig dictator. Vul zelf de metafoor maar in.

The Set-Up
Mooi dat er in mijn cinema-reis nog altijd klassieke noirtjes op kunnen duiken. The Set-Up is een favoriet van Martin Scorsese, en daarmee inspiratiebron voor Raging Bull. The Set-Up bevat een van de langste en beste boksmatchen uit de filmgeschiedenis, vandaar. Achttien minuten lang maaien de armen, afgewisseld met shots van verlekkerd (en soms hilarisch bloeddorstig) publiek. The build-up is nog een tikje beter. De boksers hangen rond in de kleedkamer, dromend van vroeger, of van daden die nog moeten komen. Robert Ryan werpt een blik naar buiten, waar de lichtjes van Paradise City blinken. Edward Hopper had dat blokje oldschool Amerika niet beter neer kunnen zetten. Tussen de penny arcades dwaalt Audrey Totter, de vrouw van de bokser. Ze wil dat hij stopt. Met manlief 'vast' (want wachtend) in de kleedkamer - en zij geëmotioneerd - krijgt de film iets van Ascenseur pour l'Échafaud. Het is bijna jammer dat de match moet beginnen! Niettemin zijn er ook genoeg fijne karakters binnen de arena. De twee trainers, bijvoorbeeld, die de wedstrijd van hun veteraan hebben verkocht. Eentje onafscheidelijk met sigaarstompje in de mondhoek, de ander (de immer memorabele Percy Helton) met de zenuwen. Puur op plot en personages bezien is de film vrij plat, maar de stijl houdt alles overeind. Een technische knock-out.

En toen was het tijd voor een
http://dribbble.s3.amazonaws.com/users/14248/screenshots/279417/intermission.jpg

en de liefhebbers kunnen het hier nalezen zoals altijd

http://gracekellyblues.blogspot.nl/

(end spam)

Iemand van de Subs ook Hatfields & McCoys aan het volgen?
http://www.imdb.com/title/tt1985443/

Deel 1 was gisteren op RTL7 en ik heb zelden zo'n goede mini-serie gezien...nou ja deel 1 was erg goed, deel 2 en 3 moeten ook nog goed gaan blijken natuurlijk...
Vanavond deel 2, om 20:30 uur op RTL7

Forgetting Sarah Marshall
Get Him To The Greek
Vrij onrealistisch om die Sarah Marshall te blijven begeren terwijl Mila Kunis zich op een dienblad aanbiedt, maar verder een grappige film. Russel Brand wordt veel op gehaat heb ik 't idee maar ik vind 'em ondanks dat Rock of Ages debacle gewoon grappig ("I lost a shoe, like the the opposite of this one, not like, evil but …"). Hem en veel van de cast (maar helaas geen Mila) zie je dan weer terug in Get Him … die ook erg grappig is vooral voor muziekliefhebbers vanwege alle muzikale cameo's (en zelfs een economische). Zelfs Puff Daddy is grappig.

https://www.youtube.com/watch?v=i2NpMvH_BTo

P Diddy bringing hte lolz. (of lulz natuurlijk)

Voor wie het nog niet heeft meegekregen, Akira overtreft Children of Men met Olympische voorspelling in 1988:

http://www.spoon-tamago.com/wp-content/uploads/2013/09/806941032.png

Fantastisch :)

The Five-Year Engagement
Van de regisseur van Get Him … en Forgetting … maar veel meer rom-com. Wat subtieler, meer emo enzo maar alleszins vermakelijk omdat er nog genoeg te lachen valt.

Dat Get him... vond ik niet veel Martijn. Gisteren gekeken en het eerste half uur is heel vermakelijk. Maar het duurt en duurt maar...

Het is flauw en voor zo'n film wel lang inderdaad. Werkt bij toch vrij goed en ik ging er met lage verwachtingen in (Veronica, dat is meestal niveau White Chicks en American Pie). :)

Grappig dat Jiskefet er ook nog in beland is (in het hotel op tv).

Ja, viel mij ook op. Heb zelfs een screenshot gemaakt.

Hoe zou Jiskefet in Get Him To The Greek zijn beland? Indertijd vermoedde ik dat het met de Nederlandse production designer Jan Roelofs te maken heeft gehad. Hij is onder meer bekend van Peter Greenaway en werkte ook mee aan Prospero's Books (1991) waar Michiel Romeyn een klein rolletje in speelt.

Maar het zal vast heel anders zijn gegaan.

World War Z
Zombiefilms met budget, het blijft toch behelpen. Veel geschreeuw maar weinig wol.

Dead Europe
Griekse immigrantenzoon gaat de as van zijn vader terugbrengen naar Griekenland en beland in de intriges van zijn vader uit de oorlog. Met wat open eindjes maar de sfeer is goed waardoor het spannend blijft.

David Wants To Fly
Duitse filmmaker vraagt zich af hoe zijn idool David Lynch geïnspireerd raakt en ontmaskerd de Transcendal Meditation beweging als een akelige cult. Ik herinner me een interview dat Joyce Roodnat deed met Lynch waar ik hem het voordeel van de twijfel gaf omdat zij sowieso niet geïnteresseerd was maar hoewel het nauwelijks nieuws is te noemen is die TM een grote scam en Lynch wast z'n handen bepaald niet in onschuld. Toch wijt ik wacke spiritualiteit (want ja, ik denk dat er ook serieus te nemen spiritualiteit is, zie de sadhu's aan het eind van de film) van die supersterren niet altijd aan kwade intenties. Wat het wel is komen we ook nu weer niet achter.

Kill List
Sightseers deed me weinig, deze van Ben Wheatley is een stuk interessanter. Het is een beetje random allemaal maar ook deze weet door de omineuze sfeer de aandacht stukken beter vast te houden.

This Is The End
Echt over-the-top gaat het in dit spektakel waarin de acteurs die we kennen uit Knocked Up, Get Him To The Greek etc. Gaat helemaal nergens over, volstrekte onzin doorspekt met flauwe grappen maar daardoor toch aanstekelijk.

belandt …

Transcendental …

Сёстры
De (half)zusjes mogen mekaar niet zo, maar op elkaar aangewezen omringt door gangsters komen de arme oudste en verwende jongste tot elkaar. Ondanks alle gangsters een zeer ingetogen film.

Yeraltı
Een duik in de bleke wereld van een wat miezerig mannetje in Ankara. Gebaseerd op Aantekeningen uit het ondergrondse (in het Turkse letterlijker dan de Engelse titel Inside btw) van Dostojevski. Je wordt er niet echt vrolijk van al zit er een enkel komisch moment in.

To The Wonder
Wel vergelijkbaar met The Tree of Lifep, sowieso in stijl. Wat minder pompeus, deze keer geen Universum of Kosmos, wel veel relaties. Het is iig weer zo'n peinzende trip (het camera-werk moet je ook tegen kunnen) die moet bezinken.

… en ook weer veel wuivend gras … :)

Toevallig dit weekend ook Yeralti gedaan. Ik vond het idee (protagonist is een vervelend wil-niet-deugen-mannetje) verfrissender dan de wat vermoeiende uitwerking.

Heb je nog andere films van die regisseur gezien? Ben wel benieuwd naar ander werk.

Nee dit was mijn eerste.

Ben benieuwd naar Yeralti. Had ‘m wel gepland voor afgelopen weekend, maar dat zat iets te vol met theater en muziek. De enige nieuwe film die ik heb gezien was Gloria. Karakterstudie staat boven plot, maar dat is wel toevertrouwd aan Paulina García.

Gloria is de Chileense inzending voor de Oscars en zou best wel eens de shortlist kunnen halen. Dat gaat ‘onze’ Borgman niet lukken, vrees ik, hoe ik het Van Warmerdam ook gun.

Şimdi Masumiyet'e bakıyorum (ik kijk nu naar Masumiyet) …

Masumiyet
Wat is 1996 dan ineens weer lang geleden. Hier is de hoofdrolspeler een ex-gevangene die liever was gebleven en die eenmaal buiten weer in allerlei shady zaken belandt, buiten zijn schuld (de titel betekent 'onschuld'). Wat minder stroef en veel 'Turkser' dan Yeraltı door de alom aanwezige arabesk, in de Orhan Gencebay-films op de tv in de lobby tot de nachtclub waar de hoofdrolspeelster zingt.

deze ooit gezien Martijn? http://www.imdb.com/title/tt0084934/

Nee, wel naar op zoek geweest maar niet kunnen vinden.

heh, ja herinner me wel dat het geen blu-ray was (ik kan 'm du moment trouwens makkelijk vinden op bepaalde plekken)

bepaalde plekken … wink wink nudge nudge … :)

Zal nog eens kijken. Netflix krijg ik nog ff niet aan de praat op mijn Smart TV … lijkt me toch een kwestie van een appje …

*fluit Clandestino*

zou overigens zéér voor Netflix pleiten als ze Yol in hun collectie zouden hebben. (mij lijkt het stug, ze zullen geen aan Spotify - ehh - analoge diepte bieden... toch?)