Filmforum

Blue Jasmine (Woody Allen, 2013

^ah, veelbelovend.

Heat and Dust
Niet dat je een Merchant/Ivory productie met Claire Denis moet gaan zitten vergelijken, maar jemig, wat is Chocolat toch een goede koloniale film. En wat is Heat and Dust matig. Toch is er een opvallende overeenkomst in elementen. De Europeanen die in de middle of nowhere zitten te lijden. De echtgenotes vervelen zich. Hitte en verveling leiden tot geilheid. En er is altijd wel een 'inlander' beschikbaar. ('Want all they want to do is you know what with a white woman', volgens een van de Engelse dametjes.) Het blasé racisme van de Engelsen is goed getroffen; ze willen eigenlijk niet eens meer in India zijn. Ruth Prawer Jhabvala bewerkte haar eigen boek tot scenario en kon blijkbaar van geen enkel laagje afscheid nemen. Julie Christie is overbodig als het moderne meisje dat in het verleden van haar tante gaat spitten, en ondertussen flauwtjes hetzelfde beleeft. In haar gedeelte van het verhaal loopt ook 'de gek die de waarheid vertelt' rond. (Hier met goeroe-ambities.) Charles McCaughan doet nog verdraaid veel met die kleine clichématige rol. Zijn afscheid (per trein, terug naar de stralend witte wereld) is een van de weinige aandoenlijke momentjes. Het echte koloniale melodrama (met een heuse prins) is echter uiterst saai, en ontbeert elk karakter. Echt zo'n film waarin eerst iets wordt gesignaleerd ('goh wat is het hier saai') voordat we het te zien krijgen.

The Overlanders
Microgeschiedenis is altijd fascinerend. Ik lees op dit moment Presser's onderduik-dagboek Homo Submersus, en dat is weer bijzonder leerzaam. Joodse meisjes die tegen betaling van duizenden guldens bij Nederlandse boerengezinnen mogen onderduiken, maar in ruil daarvoor wel als een slaaf worden afgebeuld! (En de Nederlanders die netjes in schriftjes bij houden hoeveel 'hun duikelingen' eten, zodat er later afgerekend kan worden...) The Overlanders gaat ook over een alledaags detail uit de Tweede Wereldoorlog. De koeien van Australië! Ja, heus. Als de Japanse dreiging Australië bereikt beginnen verschillende farmers een trek dwars door het binnenland, om hun veestapel te redden. Een mars van een mijl of 1000, met een snelheid van een mijl of 7 per dag. Het allermooiste aan The Overlanders is dat hier het Australische cliché ontstaat. De film was cruciaal in het creëren van het beeld van een natie. De onverschrokkenheid, de vechtlust, maar ook het gezuip en gegok. (Net als in Wake in Fright wordt er two-up gespeeld.) Tijdens de tocht leren we van alles over koeien. Het gevaar van de geur van water, bijvoorbeeld. En dat je de beesten langzaam moet wekken: 'anders komen ze de hele dag niet niet in beweging.' Niet dat de film geen tijd vindt voor een beetje 'vakantieliefde', met een prachtmeisje in een houtbakkersblouseje en een lange broek.

Il Gattopardo
Het Italiaanse staatsvormingssproces verliep niet bepaald soepel, en je zou kunnen stellen dat de vele koninkrijkjes nooit een natie zijn geworden. Het resultaat van de woelige 19e eeuw was een ongewild groot land, waarin de ene koning door de andere was vervangen. Of zoals een van de personages opmerkt: 'Savoye, dat blijft voor mij toch een kool.' Alles moet veranderen, om hetzelfde te blijven, is de kernregel van deze grootse film over 'bewegen in groepen'. Burt Lancaster, de Principe van een Siciliaans gebied, wedt als een goede edelman op alle paarden om zo zijn dynastie overeind te houden. Maar de fut is er bij de oude krijger wel uit. Hij lijkt op de vermoeide leeuw uit de Wizard of Oz. De prins wordt omringd door zwakke hebberige mannetjes, en het is in dialoog met hen dat de film zich ontvouwt. De ijverige Rowan Atkinson-achtige priester, die als een vervelende vlieg steeds wordt weggewimpeld. De lokale steenrijke magistraat die o zo graag van adel wil zijn. En natuurlijk Alain Delon, de jonge neef van de prins. Hij sluit zich aan bij de Garibaldini (de revolutionaire roodhemden) en lijkt aanvankelijk oprecht in een nieuwe loop der dingen te geloven. De prins weet wel beter. 'Die jongen heeft geld nodig, veel geld.' Daarvoor komt de magistraatsdochter Claudia Cardinale als geroepen. Toch is hun restauratieorde-romance niet het belangrijkst. Veel pijnlijker en indringender is de bekentenis van de prins aan een Piemontese ambtenaar. 'Wij Sicilianen vinden onszelf te perfect om te veranderen, onze ijdelheid is groter dan onze miserie.'

A Slight Case Of Murder
Eddie G. noemen ze hem op TCM liefkozend. Het lijkt wat onwaarschijnlijk voor zo'n lelijke kerel die meestal slechteriken vertolkte. Maar iets in Edward G. Robinson is inderdaad knuffelberig. Alsof hij stiekem met een brede grijns de film binnen is komen rennen, even zijn ding doet, en dan weer naar het volgende verhaaltje verkast. In A Slight Case of Murder is de lol helemaal gerechtvaardigd, want dit is een vroege gangster-komedie. Eddie neemt zijn eigen imago op de hak, als bierbaasje dat rijk is geworden in de tijd van de drooglegging, en nu 'legit' probeert te wezen. Da's nog niet zo eenvoudig, als je product naar lauwe pis smaakt! (En arme Eddie heeft geen idee, want drinkt zelf niet!) Niet alle grappen zijn raak, zo was ik de Keeping Up Appearances-act van 'mevrouw Robinson' al snel zat. Ze corrigeert zichzelf continu als ze in gangster-taal vervalt en probeert de handlangers af te richten. Die kompanen zijn dan weer wel droog, en vormen met zijn allen een Tarantino-mob avant la lettre. 'Kan ik er niet eentje in de keuken bewaren, dan bedenk ik later wel wat ik er mee doe', vraagt een van hen als ze opgezadeld zitten met wat lijken. A Slight Case of Murder barst uit elkaar van de personages, zo lopen er ook nog een weesjongen en een potentiële son in law rond. Alles komt tezamen voor een sentimenteel schuimfeest. dat eindigt in een Pistorius-tafereeltje. Jawel.

Horrible Bosses
Raar verhaal over drie gasten die hun respectievelijke bazen willen vermoorden. Veel flauwe humor, soms goed voor een glimlach, vaak ook dat niet eens.

Le Retour de Martin Guerre
Verbeelding en herinnering zorgen ervoor dat we iemand een identiteit toe kunnen kennen, stelt Hume. Vandaar dat identiteitsfraude zo makkelijk is! Je ziet wat je wil zien. En al helemaal als je in een nog niet onttoverde wereld leeft, zoals de mensen uit de middeleeuwen van Montalliou. Le Retour is een aardige geschiedenisfilm, waarin Gerard Depardieu na acht – 'nee negen winters' – terugkeert naar zijn gezin. In het intro zien we de reden van zijn vertrek. Tijdens een symbolische jacht is hij vervloekt (en zelfs 'gecastreerd') geraakt. De priester probeert van alles (met de zweep!) maar het is kennelijk niet genoeg om te blijven. Nathalie Baye – van een toepasselijk iconische schoonheid – blijft achter. Het knappe aan de film is dat de terugkeer meteen emotioneel wordt, terwijl we niets zien van de tijd dat de man weg is. En er dus geen filmtijd overheen gaat. Dat is toch weer de klasse van Gerard Depardieu, die hier letterlijk en figuurlijk goed acteert als de verloren zoon. De intrigerende bijna Glassiaanse muziek suggereert al snel dat er iets niet in de haak is. Het tweede uur wordt de film een wat lang rechtbankdrama, met Martin versus familie en gezagsdragers, die zijn gaan twijfelen aan zijn identiteit. Het wachten is op de metafysische afslag. Even hoopte ik dat de man door iedereen als een ander zou worden gezien. Maar zelfs de ontkenning van wat niet zo is kan niet worden volgehouden.

Jailhouse Rock
'Technical adviser: Colonel Tom Parker', meldt de intiteling, en hoewel Dries niet meer zal hebben gedaan dan cijfertjes op bierviltjes krabbelen is dat fascinerend genoeg precies waar de film over gaat. Geen liefde voor muziek, maar liefde voor het geld. 'Pity is a commodity', krijgt Elvis Presley in de gevangenis te horen van een country-veteraan, die dollartekens begint te zien als hij Elvis' stem hoort. Weer op vrije(rs) voeten begint Elvis de lessen in de praktijk te brengen. 'I'm thinking of going for red'. (Een corvette natuurlijk.) Zo is Jailhouse Rock een soort gangstarap-epos avant la lettre. Met Elvis als uiterst onsympathieke klootzak die enkel in eigenbelang denkt. En dat van de eerste tot de laatste minuut, eindigend in Hollywood. In de hossel-fase rijdt Elvis met zijn manager Judy Tyler per auto langs de jukeboxen om de plaatjes uit de achterbak te verkopen. Maar met het succes wordt de film almaar curieuzer. Jailhouse Rock echoot Elvis' tragische einde. Zijn personage stikt (!) hier haast letterlijk in verveling. (Daarvoor moppert iemand al dat zijn honden 'lazy and fat' zijn geworden.) The King zelf blijft een wonderlijk wezen. Merkwaardige vrouwelijk soepele dansmoves, dijk van een stem – ook pratend, net een mompelende Robert Mitchum – maar wat ging er nou in dat hoofd om!? Niets, waarschijnlijk. Elvis liet zich als een dressuurpaardje door Parker over het vooraf bedachte parcours leiden. En hield intussen enkel van zijn moeder. Zoals hij hier van zijn manager-meisje houdt, bíjna platonisch.

Smile
Even though your mouth is achin'! Smile is as seventies as Hollywood can get. Michael Ritchie (van de Bad News Bears) toont zich een Altman lite, met deze cynische mozaïek-komedie over een miss-verkiezing. Dat houdt intrinsiek een satire op Amerika in. Een enorme competitiedrang verhuld in gladde show. Vooral de professionals zijn heerlijk cynisch. De choreograaf meldt 'I look older in person don't I', de mc houdt vooral van zichzelf, en de dirigent maakt de arme kandidaatjes af. (Dit is Idols ten slotte...) Zij zijn echter allemaal zij-figuren, want Smile gaat vooral over suburban America. Bruce Dern – the man you love to hate! – speelt een van zijn allerbeste rollen als de voorzitter van het gebeuren. De man praat in opbeurende reclametaal, en is nepper dan nep. Probleempjes dienen zich al snel aan. Zoonlief (net het mannetje uit A Swedish Love Story) ziet met zijn maatjes een schone kans. Gewapend met polaroid camera wagen ze zich in 'no man's land', waar de high school missjes zich omkleden. 'You want to see something that will develop even faster than the film?'. Wat later zit het zoontje van Dern bij de psychiatrist. 'How long have you been calling your son little Bob', vraagt die aan pa 'big Bob'. Topscene. Ondanks het obligate geweerschot (denk aan They Shoot Horses) blijft de miss-show wel de hoofdmoot. Daar valt ook genoeg te grimlachen. De overcompensatie van de allochtoon bijvoorbeeld. Oef.

Biggie & Tupac
Kurt & Courtney
Als een soort Louis Theroux meets Frans Bromet dwaalt Nick Bloomfield door een woud van verdachtmakingen, zeer onderhoudend al weet je aan 't eind van de bonte stoet van betrokkenenen eigenlijk nog niet veel meer.

Saxon: Heavy Metal Thunder - The Movie
Debauchery and tea, dat vat de 30 jaar dat deze Britse metalband bestaat wel samen. Ik ben geen grote fan als was Strong Arm Of The Law de eerste metalplaat die ik van de bibliotheek in Utrecht leende, maar er zijn veel vermakelijke anekdotes. Meer biografische info over bandleden die vervangen worden enzo boeit minder, net als recentere ontwikkelingen al boert de band nog opvallend goed.

Wat ik me van Broomfields dubieuze documentaire over Cobain nog goed herinner is het interview met ‘the nanny’ (op YouTube te zien vanaf 1:17:27 https://www.youtube.com/watch?v=UAt04wID4Mo). Wie is deze dame? De echte babysitter? Of is ze een licht benevelde, matige actrice die schamper lacht om haar eigen leugentjes?

Dubieus? Dat vond ik toch niet. Waar bij Kurt die conspiracists er volgens mij ver naast zitten, denk ik dat er bij Pac en Biggie wel een luchtje aan zit. Waar dat stijlmiddel om altijd meer in beeld te komen met die microfoon en koptelefoon nu goed voor is weet ik nog niet maar je wordt wel alert gemaakt op wie er allemaal níet willen meewerken.

Klass
Een soort Estse Elephant maar er wordt wel meer op de sentimenten gespeeld door de pesterijen die voorafgaan aan schoolshooting breed uit te meten. Die shootingscene zelf hakte er wel weer behoorlijk in.

Welt am Draht
Scifi van Rainer Werner Fassbinder, dus dat zijn geen gadgets en maillots maar eerder Plato en andere filosofen en concepten als het Theatron Animatronique, verplichte kost voor Secret Chiefs 3 fans. Ruim drie uur en wonderschoon met veel waanzinnige decors (spiegels!).

Joh! [snel op de lijst]

Die Dritte Generation
'Das ist so vernünftig das ich überhaupt nicht begreiff warum du darüber solange diskussieren musst.' Fassbinder in een notendop. Een beetje gemeen, maar ik was er stiekem blij mee dat deze tegenviel. Na het fantastische Lola had ik anders mijn mening over de man volledig moeten herzien. Die Dritte Generation parodieert op onnavolgbare Godard-wijze de RAF-terroristen. Alles in die voor Fassbinder typerende setup: grote huizen waarin decadente mensen eindeloos lopen te wauwelen. Ik zat bijzonder ingespannen de ondertiteling te volgen, maar nog ging de film grotendeels langs me heen. Het acteren heeft een schamel Nederlands niveau. De opening is nog aardig met een paranoïde pompende intiteling. We zien een zakenman, een secretaresse met een geheim plan (en een wachtwoord van Schopenhauer). Een meisje zit drugs te gebruiken, een ander geeft lessen in '1848', en na een tijdje komen er twee soldaten aanwaaien, waaronder de Grote Zwarte Beer. Er gaat weer een half uur voorbij en nog is het onduidelijk wat deze 'terreurcel' nu wil. Fassbinder heeft in de vele tussentitels de film als komedie gepresenteerd, en heeft zelf lol met gevonden graffiti-opschriften, maar wij... Wij wachten. Lootjes trekken en verkleedpartijen, dat gaat deze mensen goed af. Verder interesseert niets ze. Zelfs als het geweld dan toch komt is een bepiste broek belangrijker.

Moonlighting
'Taal van klussers onderling', vroeg Steenhuis ooit in een cryptogram. In Moonlighting wordt genoeg Pools gesproken, maar het is duidelijk níet de bedoeling dat we het verstaan. Het gaat de film om vervreemding. De kijker moet zich net zo gedesoriënteerd voelen als hoofdpersonage Jeremy Irons. Hij is begin jaren '80 met wat maten vanuit Warschau naar Londen gereisd. Ze lijken genoeg spullen bij zich te hebben voor een spectaculaire bankoverval, maar komen probleemloos door de douane. 'Are you a member of Solidarity?' vraagt een beambte. 'No', antwoordt Irons. 'That was the only true answer I gave him.' Irons is de enige van de groep die een beetje Engels spreekt, maar hij doet dat wel met een akelig dik accent. Knap staaltje van de acteur, maar voor de kijker (of beter luisteraar) ietwat ergerlijk. Het gaat ook niet om de woorden. Regisseur Jerzy Skolimowski (van het fantastische Deep End) probeert hier een tragische Tati in ballingschap. Mannetjes tegenover machten die ze te boven gaan. De Poolse bouwvakkers laten een 'puinbakkie' komen, waar de buren prompt ook hún rommel in beginnen te smijten. Als een truck de overvolle container komt halen moet de helft er weer uit, maar zodra men ermee wegrijdt gooien de bouwvakkers alles weer terug erin! Zo lijkt de film misschien Kaurismäki-vrolijk, maar de twijfelende Irons ontpopt zich tot dief én matig dictator. Vul zelf de metafoor maar in.

The Set-Up
Mooi dat er in mijn cinema-reis nog altijd klassieke noirtjes op kunnen duiken. The Set-Up is een favoriet van Martin Scorsese, en daarmee inspiratiebron voor Raging Bull. The Set-Up bevat een van de langste en beste boksmatchen uit de filmgeschiedenis, vandaar. Achttien minuten lang maaien de armen, afgewisseld met shots van verlekkerd (en soms hilarisch bloeddorstig) publiek. The build-up is nog een tikje beter. De boksers hangen rond in de kleedkamer, dromend van vroeger, of van daden die nog moeten komen. Robert Ryan werpt een blik naar buiten, waar de lichtjes van Paradise City blinken. Edward Hopper had dat blokje oldschool Amerika niet beter neer kunnen zetten. Tussen de penny arcades dwaalt Audrey Totter, de vrouw van de bokser. Ze wil dat hij stopt. Met manlief 'vast' (want wachtend) in de kleedkamer - en zij geëmotioneerd - krijgt de film iets van Ascenseur pour l'Échafaud. Het is bijna jammer dat de match moet beginnen! Niettemin zijn er ook genoeg fijne karakters binnen de arena. De twee trainers, bijvoorbeeld, die de wedstrijd van hun veteraan hebben verkocht. Eentje onafscheidelijk met sigaarstompje in de mondhoek, de ander (de immer memorabele Percy Helton) met de zenuwen. Puur op plot en personages bezien is de film vrij plat, maar de stijl houdt alles overeind. Een technische knock-out.

En toen was het tijd voor een
http://dribbble.s3.amazonaws.com/users/14248/screenshots/279417/intermission.jpg

en de liefhebbers kunnen het hier nalezen zoals altijd

http://gracekellyblues.blogspot.nl/

(end spam)

Iemand van de Subs ook Hatfields & McCoys aan het volgen?
http://www.imdb.com/title/tt1985443/

Deel 1 was gisteren op RTL7 en ik heb zelden zo'n goede mini-serie gezien...nou ja deel 1 was erg goed, deel 2 en 3 moeten ook nog goed gaan blijken natuurlijk...
Vanavond deel 2, om 20:30 uur op RTL7

Forgetting Sarah Marshall
Get Him To The Greek
Vrij onrealistisch om die Sarah Marshall te blijven begeren terwijl Mila Kunis zich op een dienblad aanbiedt, maar verder een grappige film. Russel Brand wordt veel op gehaat heb ik 't idee maar ik vind 'em ondanks dat Rock of Ages debacle gewoon grappig ("I lost a shoe, like the the opposite of this one, not like, evil but …"). Hem en veel van de cast (maar helaas geen Mila) zie je dan weer terug in Get Him … die ook erg grappig is vooral voor muziekliefhebbers vanwege alle muzikale cameo's (en zelfs een economische). Zelfs Puff Daddy is grappig.

https://www.youtube.com/watch?v=i2NpMvH_BTo

P Diddy bringing hte lolz. (of lulz natuurlijk)

Voor wie het nog niet heeft meegekregen, Akira overtreft Children of Men met Olympische voorspelling in 1988:

http://www.spoon-tamago.com/wp-content/uploads/2013/09/806941032.png

Fantastisch :)

The Five-Year Engagement
Van de regisseur van Get Him … en Forgetting … maar veel meer rom-com. Wat subtieler, meer emo enzo maar alleszins vermakelijk omdat er nog genoeg te lachen valt.

Dat Get him... vond ik niet veel Martijn. Gisteren gekeken en het eerste half uur is heel vermakelijk. Maar het duurt en duurt maar...

Het is flauw en voor zo'n film wel lang inderdaad. Werkt bij toch vrij goed en ik ging er met lage verwachtingen in (Veronica, dat is meestal niveau White Chicks en American Pie). :)

Grappig dat Jiskefet er ook nog in beland is (in het hotel op tv).

Ja, viel mij ook op. Heb zelfs een screenshot gemaakt.

Hoe zou Jiskefet in Get Him To The Greek zijn beland? Indertijd vermoedde ik dat het met de Nederlandse production designer Jan Roelofs te maken heeft gehad. Hij is onder meer bekend van Peter Greenaway en werkte ook mee aan Prospero's Books (1991) waar Michiel Romeyn een klein rolletje in speelt.

Maar het zal vast heel anders zijn gegaan.

World War Z
Zombiefilms met budget, het blijft toch behelpen. Veel geschreeuw maar weinig wol.

Dead Europe
Griekse immigrantenzoon gaat de as van zijn vader terugbrengen naar Griekenland en beland in de intriges van zijn vader uit de oorlog. Met wat open eindjes maar de sfeer is goed waardoor het spannend blijft.

David Wants To Fly
Duitse filmmaker vraagt zich af hoe zijn idool David Lynch geïnspireerd raakt en ontmaskerd de Transcendal Meditation beweging als een akelige cult. Ik herinner me een interview dat Joyce Roodnat deed met Lynch waar ik hem het voordeel van de twijfel gaf omdat zij sowieso niet geïnteresseerd was maar hoewel het nauwelijks nieuws is te noemen is die TM een grote scam en Lynch wast z'n handen bepaald niet in onschuld. Toch wijt ik wacke spiritualiteit (want ja, ik denk dat er ook serieus te nemen spiritualiteit is, zie de sadhu's aan het eind van de film) van die supersterren niet altijd aan kwade intenties. Wat het wel is komen we ook nu weer niet achter.

Kill List
Sightseers deed me weinig, deze van Ben Wheatley is een stuk interessanter. Het is een beetje random allemaal maar ook deze weet door de omineuze sfeer de aandacht stukken beter vast te houden.

This Is The End
Echt over-the-top gaat het in dit spektakel waarin de acteurs die we kennen uit Knocked Up, Get Him To The Greek etc. Gaat helemaal nergens over, volstrekte onzin doorspekt met flauwe grappen maar daardoor toch aanstekelijk.

belandt …

Transcendental …

Сёстры
De (half)zusjes mogen mekaar niet zo, maar op elkaar aangewezen omringt door gangsters komen de arme oudste en verwende jongste tot elkaar. Ondanks alle gangsters een zeer ingetogen film.

Yeraltı
Een duik in de bleke wereld van een wat miezerig mannetje in Ankara. Gebaseerd op Aantekeningen uit het ondergrondse (in het Turkse letterlijker dan de Engelse titel Inside btw) van Dostojevski. Je wordt er niet echt vrolijk van al zit er een enkel komisch moment in.

To The Wonder
Wel vergelijkbaar met The Tree of Lifep, sowieso in stijl. Wat minder pompeus, deze keer geen Universum of Kosmos, wel veel relaties. Het is iig weer zo'n peinzende trip (het camera-werk moet je ook tegen kunnen) die moet bezinken.

… en ook weer veel wuivend gras … :)

Toevallig dit weekend ook Yeralti gedaan. Ik vond het idee (protagonist is een vervelend wil-niet-deugen-mannetje) verfrissender dan de wat vermoeiende uitwerking.

Heb je nog andere films van die regisseur gezien? Ben wel benieuwd naar ander werk.

Nee dit was mijn eerste.

Ben benieuwd naar Yeralti. Had ‘m wel gepland voor afgelopen weekend, maar dat zat iets te vol met theater en muziek. De enige nieuwe film die ik heb gezien was Gloria. Karakterstudie staat boven plot, maar dat is wel toevertrouwd aan Paulina García.

Gloria is de Chileense inzending voor de Oscars en zou best wel eens de shortlist kunnen halen. Dat gaat ‘onze’ Borgman niet lukken, vrees ik, hoe ik het Van Warmerdam ook gun.

Şimdi Masumiyet'e bakıyorum (ik kijk nu naar Masumiyet) …

Masumiyet
Wat is 1996 dan ineens weer lang geleden. Hier is de hoofdrolspeler een ex-gevangene die liever was gebleven en die eenmaal buiten weer in allerlei shady zaken belandt, buiten zijn schuld (de titel betekent 'onschuld'). Wat minder stroef en veel 'Turkser' dan Yeraltı door de alom aanwezige arabesk, in de Orhan Gencebay-films op de tv in de lobby tot de nachtclub waar de hoofdrolspeelster zingt.

deze ooit gezien Martijn? http://www.imdb.com/title/tt0084934/

Nee, wel naar op zoek geweest maar niet kunnen vinden.

heh, ja herinner me wel dat het geen blu-ray was (ik kan 'm du moment trouwens makkelijk vinden op bepaalde plekken)

bepaalde plekken … wink wink nudge nudge … :)

Zal nog eens kijken. Netflix krijg ik nog ff niet aan de praat op mijn Smart TV … lijkt me toch een kwestie van een appje …

*fluit Clandestino*

zou overigens zéér voor Netflix pleiten als ze Yol in hun collectie zouden hebben. (mij lijkt het stug, ze zullen geen aan Spotify - ehh - analoge diepte bieden... toch?)

Ik zag weinig opzienbarends zo op 't eerste gezicht. Yol is binnen. ;)

Mission To Lars
Zus neemt haar broer mee op sleeptouw om zijn droom om Lars Ulrich te ontmoeten waar te maken. Dat zou niet zo bijzonder zijn als de jongen geen Fragile X had (autism with bells on). Charmante documentaire, maar ook geen hoogvlieger.

allez hop

Sightseers
'Traditiegetrouw' beginnen we de tweede helft van het filmjaar met een matige Britse film. Tyrannosaur deed me vorig jaar op een paar momentjes na weinig, Sightseers is nog een stukje flauwer. Het is een soort Borat meets Tarantino aanrecht-drama, waarbij ik er niet uitkwam of dit nou een pikzwarte komedie moest zijn, of toch ietwat serieus was bedoeld. Ben Wheatley begint hier weer met wat Wicker Man-motiefjes te goochelen, zoals hij in het veel betere Kill List al had gedaan. In Sightseers zijn de sjamanen en plotse mysterieuze beelden echter overbodig. Dit was beter een sneue film over 2 losers die uit kamperen gaan geweest, waarna de man een nogal bloeddorstig type blijkt. De caravan als moordwapen vormt het begin van de waanzin. (Zouden ze de kar werkelijk na één dagje op het bureau weer vrijgeven?) Het tweetal zet in elk geval 'doodgemoedereerd' de vakantie langs sullige musea voort. Alles staat of valt toch met de vrouwelijke helft van het tweetal. Alice Lowe's getormenteerde domme konijntjes-blik werkt lange tijd goed, maar als haar potentieel dramatische personage in de loop van de anderhalf uur maar een Toren C-typetje blíjft stort de film definitief in. Zelfs de hippie-kampeerder met zijn cocon-prototype heeft meer mens in zich.

Paradies: Liebe
Oostenrijkse mongolen op de kermis in de botsauto's, voor dat soort shit lééft de arthouse-liefhebber! En gelukkig heeft Ulrich Seidl hard doorgewerkt. Een heuse trilogie. Niet te snel na elkaar kijken, anders ga je bij de Gamma een touw en een spijker halen... Wenen wordt hier (helaas) snel verlaten, voor een Keniaans resort (Iedereen: 'Hakuna matata') waar het hoofdpersonage een paar weken vakantie houdt. De Rubensvrouw van middelbare leeftijd is een vrij raadselachtig wezen. Ze lijkt ontzettend naïef, of is dat gewoon gespeeld uit zelfbescherming? Als ze werkelijk naïef was zou ze toch wel op het resort blijven om daar vermaakt te worden door het brave entertainment-programma. Het shot van een groepje dikke vrouwen afgewisseld met knappe jonge zwarte mannen die met zijn allen de polonaise in het zwembad doen is onbetaalbaar. Op het droge zijn echter veel explicietere avonturen te beleven zo leert het hoofdpersonage al snel. Genoeg zwarte mannen die zich voor je uitsloven en lieve pseudo-Duitse woordjes willen mompelen. Zelfs de betaling is galant geregeld: we doen alsof we verliefd zijn, en later volgt een verhaal van een 'ziek' familielid. Seidl is vilein genoeg voor nare parallellen. In het openingsshot geeft het hoofdpersonage een aapje op het balkon wat te eten, ze wil 'm op de foto zetten maar het beestje is haar te snel af. Later lukt dat bij een naakte zwarte man in bed wél prima.

Offline
Het wordt tijd om weer eens een kleinschalig Belgisch filmpje te gaan zien. Offline is net als The Broken Circle Breakdown een groot en degelijk melodrama, met een iets galanter en subtieler scenario, maar aanzienlijk mindere acteerprestaties. De twee hoofdrollen zijn nog wel ok. Een hologige bebaarde kerel (op een of andere manier nú al een Belgisch cliché) keert terug naar Gent. Of nou ja, terug. 'Ik woon hier al twintig jaar', zegt ie tegen het uitzendbureau-typetje dat Nederlands overdreven een yoghurtje zit te verorberen. Tuurlijk, onze loser is een bajesklant, maar wát ie nu precies op zijn kerfstok heeft blijft gelukkig lang in het ongewisse. Wél zit hij almaar te webcammen met een chick op een betaalsite... Als je net uit een Siedl-film komt twijfel je er niet aan dat het meisje zijn dochter is, en de man een incestpleger. Da's half juist. De vader-dochter relatie levert een handjevol aardige scenes op, zodat de film de kijker vrij moeiteloos op het puntje van de stoel houdt. Maar de moeder van de dochter draagt niets aan de film bij, en de nieuwe vlammen van beide hoofdpersonages minder dan niets. Dat Gent flink wat centjes in de film stak wordt wel fraai duidelijk. Niet alleen wordt er flink 'Hents' geklapt, de beelden van de wegen rondom de stad zijn van Amerikaanse metropool-allure.

Oostenrijkse mongolen op de kermis in de botsauto's, voor dat soort shit lééft de arthouse-liefhebber!

hahaha.

:)

Piranha 3DD
"Josh cut off his dick because of something that came out of my vagina!", ja, deze tekst vat de film wel samen. Beetje Sharknado met meer boobies, siliconen echter dus dat maakt de film niet veel beter.

I Am Not A Hipster
De obsessie van sommige anti-hipsters is op teh intarwebz bijna even irritant als echte hipsters. Die zitten wel in deze indie film over een indie muzikant, maar het is vooral een film over het verwerken van een verlies en slaagt daar maar matig in. De hoofdrol is niet sympathiek genoeg, z'n zussen wel, maar die gun je hem dan ook bijna niet.

A Field In England
Bollocks in goed Engels. Van Kill List via Sightseers … ik zie een gang naar beneden. Weird for the sake of weird, op een paar mooie plaatjes na is er weinig om de aandacht vast te houden.

Yol
IJskoud portret van Turkije in moeilijke tijden maar ook een nogal gitzwart beeld van het traditionele leven in Koerdistan. Vijf mannen mogen een week op verlof en gaan naar het Koerdische oosten van Turkije. Het uitgesproken Koerdisch karakter (vooral veel muziek, men spreekt wel Turks) doet vermoeden dat deze film clandestien is gedraaid en dat klopt. Een moeilijke klus en dat dwingt respect af maar het is in veel opzichten ook een vrij westerse film, wat de makers natuurlijk vrij staat te doen, maar de politieke agenda stoort me een beetje (ik denk door een recente forum discussie net veel na over feminisme e.d.). De Turkse junta komt naar mijn gevoel veel makkelijker weg dan de karikaturaal geportretteerde traditionele samenleving terwijl ik denk dat de eerste toch echt hardere kritiek verdient.

herinnerde me zelf vooral de synths uit de openingsscene (tja)

(en Turkije als een soort Iran door de ogen van Von Trier)

Turkije werd naast de gevangenis gerepresenteerd door een paar westerse dames maar ook Bülent Ersoy (een transsexuele superster) en die hoertjes. Dat 'Iran' is Koerdistan (Urfa, Diyarbakır, Adana, etc.). ;)

nou ja Koerdistan is een Turkse provincie toch

*ducks :P

Hehe, ja, maar in deze film lag er vrij duidelijk een scheiding tussen de Turkse Republiek (behalve een politiestaat wel modern) en Koerdistan (stond ook met koeienletters op het scherm toen ze er belandden en als achtergebleven, of zelfs achterlijk).