Filmforum

Evan Almighty
Snipverkouden, even wat lichtgewicht stuff … Bruce Almighty vond ik nog wel grappig en ik weet niet hoe deze film zich verhoudt tot die film behalve de titel maar het is een nog zijige aangelegenheid. Een enkel grappig moment na is de kleffe religieuze boodschap te truttig.

The Invention of Lying
Ik heb eigenlijk nog nooit iets van Ricky Gervais gezien, op een enkel fragment in De TV Draait Door na. Ondanks dat ik de premisse van de film simplistisch en zelfs wat arrogant vind (religie gereduceerd tot domme regeltjes en makebelief) worden er genoeg leuke grappen gemaakt om me toch prima te vermaken, al vond ik het grappiger toen die agenda nog niet boven was komen drijven. Opvallend klef Hollywood einde wat ik niet van Gervais had verwacht maar misschien heb ik toch geen goed beeld van 'm.

A Late Quartet
Een echte classicistische film. Als er een gedicht wordt geciteerd is het van TS Eliot, als er een schilderij wordt bekeken is het een Rembrandt. Voor minder doen de mensen van de goede smaak het niet! A Late Quartet volgt de dan ineens wel héél soapy relationele verwikkelingen binnen een strijkkwartet. De hardcore onder de klassieke composities. Zodoende was ik aan het eind van de film was vooral benieuwd naar de Korngold-aria... Het kwartet wordt vertolkt door topacteurs PS Hoffman, Christopher Walken, Mark Ivanir en Catherine Keener. Omdat het viertal het verhaal ook nog met een participerende wilde dochter moet delen gaat het al snel van hapsnap. De gezinscrisis bij Hoffman en Keener is aardig – let op hoe vooral de moeder weer de verwijten krijgt – maar de crisis binnen het kwartet is eigenlijk veel interessanter. Hoffman speelt letterlijk tweede viool. Zijn jarenlange gefnuikte frustratie vindt zijn uitlaatklep als de oude maestro Walken in de fysieke malheur raakt. Walken's haar zit zoals het altijd zit, en zoals altijd komt hij er weer mee weg. Ivanir heeft de meest interessante rol. Hij is de geobsedeerde perfectionist om wie het kwartet draait. Streng voor anderen, geen contact met zichzelf. In een cameo zien we trouwens nog de onverbeterlijke Wallace Shawn. In een restaurant. Waarom zou je 'm ook naar de set brengen...

Call Girl
Een trailer van 134 minuten. Niet zozeer als aankondiging voor wat komen gaat (dit is ondanks de gelijkenis geen trilogie zoals Mannen Die Vrouwen Haten) maar wel in het bruuske gevoel dat we van highlight naar highlight flitsen. Zelfs in de laatste vijf minuten gebeurt nog zo veel. Het wordt dan bijna hilarisch. Dat kan niet de bedoeling zijn geweest, want Call Girl is een kwaad pamflet. De schaduwzijde van de Zweedse seventies. Dat wat we in A Swedish Love Story nog zonovergoten zagen – Mopeds, heel veel sigaretten en 'vogelende' jeugd – is hier een pijnlijke affaire geworden. Politici die minderjarige meisjes uit jeugdhuizen bestellen. Van die 'vrijzinnige' jeugdhuizen van doodgeknuffelde hippie-snit. Door de film ondertussen te larderen met linkse manifestaties over 'gelijkheid' wordt de film zo al snel kattig rechts. Als hoofdpersonages pogen we twee meisjes en een agent te volgen. De meisjes gedragen zich als depressieve makke schapen, en wekken weinig sympathie. De agent is een Johan Cruijff-mannetje op een Zodiac-missie. De muziek hamert in zijn passages heel synthy op de duisternis van het corrupte staatsapparaat, maar echt meeslepend wil zijn queeste maar niet worden. Call Girl is zo'n film waarvan je na 45 minuten in een willekeurige scene nog steeds niet helemaal door hebt wie we zien, en waarom.

Berberian Sound Studio
Ook voor giallo moet u de groente van Hak hebben. Berberian Sound Studio is een fijne film in film-film. Bijzonder leuk voor de cinefiel. Toby Jones speelt een Brits geluidsmannetje dat naar het zuiden is gevlogen, voor het mixen van een 'meesterwerk'. De kerel is een pro en begint meteen op- en aanmerkingen te maken over 'condensers' en weet ik wat. 'Dat is ook niet beleefd', zeggen de Italianen. Maar ze hebben de man zelf niet verteld wat voor film het is. Duivenliefhebber Toby is geshockeerd. 'Ik dacht dat het over een paardenmeisje ging'. Zo is Jones het ultieme onschuldige horror-slachtoffer. De man schrijft brieven naar zijn moeder, onbevlekt als hij is. En nu moet ie het geluid doen voor een heksenfilm waarin er weinig lichaamsdelen onaangeroerd blijven. Splat! Daar gaat weer een courgette. Hoewel de regisseur en producer smakelijk vieze kerels zijn, en de scream queens flirterig weet Berberian Sound Studio geen al te scherp verhaal uit de audio-martelingen te wringen. Het blijven betrekkelijk losstaande scenes, die afwisselend magisch (de UFO!) en intrigerend zijn. Als een echte giallo-film ontbeert ook de ode dus richting, wat aan het eind tot een opeenvolging van halve meta-eindes leidt. Ik had gewoon voluit voor de postmoderne dub-twist gekozen. Bizar genoeg maakt het spannendste moment tóch gebruik van een scherm...

De Ontmaagding van Eva van End
'Wat je met je eigen tijd doet moet je zelf weten, maar ik wil niet dat je high aan tafel zit.' Nederland. Iemand leest dit forum, want ik heb wel eens geroepen dat ze eens eens aan de imitatio moeten, bijvoorbeeld met Solondz. Zie daar. De poster is heel Ghost World, en ook de titel doet een harde film over het hart van een dik meisje vermoeden, maar het kind is maar één van de personages. Het hele gezin doet mee in deze lekker cynische komedie. Ton Kas is er net als in Matterhorn bij. Duidelijk een goed filmjaar voor hem. Hier werkt ie in de frikadellen-fabriek, wat 'm blijkbaar wel een kast van een suburban huis heeft opgeleverd. Moeder cijfert zich weg. De ene zoon blowt, de andere zoon is the good kid. Dan arriveert een Duitser voor een schoolproject van Eva. De jongen heet Veit, 'naar de heilige die eigenlijk een martelaar was'. Hint! De Duitser met het uiterlijk van een willekeurige 1D'er zet alle gezinsleden aan tot actie. Dikke Eva doet zelfs wat make-up op. Moeder is vooral geïnteresseerd in de solar plexus. De film is goed op dreef met allochtonen, want elk gezinslid heeft zo zijn interactie met 'de ander'. De grapjes zijn niet altijd van het niveau van de prima beelden, en ook de muziek van Awkward I en Alamo Race Track blijft wat in de polderklei steken, maar dat past eigenlijk wel bij de gezochte lulligheid.

Spoorloos
Hé, iedereen houdt zijn/haar kleren aan in deze Nederlandse film. De helft is Frans gesproken, maar goed, dit toch gewoon een prima Nederlandse film en als Vrienten wat minder synths had gebruikt had ie nog een stuk tijdlozer geweest.

Hé, iedereen houdt zijn/haar kleren aan in deze Nederlandse film

hij ligt in een kist onder de grond toch? :P

wel een sfeervol (oef wat een woord) filmpje ja

Ja Ludo ga het enige wat je aan het begin van die film ECHT niet moet weten effe weggeven :)

ghehe.
(iedereen had het boek op de middelbare toch al moeten lezen.)

Ik heb 't volgens mij niet gelezen en anders ben ik 't vergeten. :)

Over imitatio en "De Ontmaagding van Eva van End" gesproken. Mij schoot een heel andere naam te binnen: Wes Anderson. De zorgvuldige kadrering, het uitzoemen, licht melancholische toon, prominente liedjes, met slow motion beelden eronder, de zoete kleuren, moet ik nog even doorgaan?

hmm. daarvoor moet de film wel heel goed zijn, wil ik aan Wes Anderson gaan denken
maar de kleurtjes mochten er zeker zijn. dus inderdaad het piekfijne heeft het eigenlijk wel ja.

richting einde vond ik een van de liedjes dan weer een echt Magnolia's Save Me-momentje. elk karakter apart in beeld. was eigenlijk alles wel klaar. (maar ja de Afrikadel grap moest natuurlijk nog wel gemaakt worden)

Nou je kunt ook een heel slechte film maken die op Wes Anderson lijkt natuurlijk. Maar ik vond Ontmaagding heel aangenaam. Niet bijster origineel qua thematiek en motieven ('De Indringer') maar quite confident in execution.

Rhino Season
De aanwezigheid van Monica Bellucci verklapt het in de intiteling al. Dit is niet de 'echte' Iraanse film, waarop ik hoopte. Hier geen kritiek op het regime van binnenuit – want daaruit lijkt Iraanse cinema toch altijd te bestaan – maar vanuit een wat gemakkelijkere Istanboelse zetel. Regisseur Ghobadi maakte eerder het wilde No One Talks About Persian Cats, maar Rhino Season heeft daar niets van weg. De beelden zijn juist hypergestileerd. Iemand heeft driftig zitten photoshoppen. Prachtig coloriet, kunnen we dan mompelen, maar vaker wordt de film zo wel erg neppig. Nu is het verhaal toch al een uiterst verwarrend duister sprookje, met Grieks tragische momenten. Water is een associatief thema. Seks in het water, waterboarding, auto te water.We zien hoe een dichter én zijn vrouw (Bellucci) eind jaren '70 in de bajes belanden wegens verkeerde gedachten. De maalstroom van geweld is er indrukwekkend. In het nu rijdt de dichter apathisch door de Turkse metropool. Niet geheel toevallig komt hij 2 jonge vrouwen tegen. Zonder hoofddoekjes en modern opgemaakt. Een verademing... Blijken het hoeren. Hmm. Het plot is ondertussen afwisselend onnavolgbaar, en dan weer voor de hand liggend melodramatisch. Aardige associatieve gedichten konden niet verhinderen dat ik langzaam afhaakte.

The Master
'Are you a lying?' 'No.' 'Are you a liar?' 'Yes.' Kan een film tegelijkertijd saai én intrigerend zijn? Ik heb de neiging PT Anderson het voordeel van de twijfel te geven, maar aan de andere kant, had ik 'm dat al niet gegeven met There Will Be Blood? Die film bestond dan in elk geval nog uit een paar conflicten. The Master is op een vreemde manier leeg en kalm. Joaquin Phoenix speelt een tanige gek, die een paar keer flink uitbarst, maar gevaarlijk of meelijwekkend wordt ie niet. Hij is geen Shannon in Take Shelter. De marinier is een postgetraumatiseerde doler geworden, recht uit de Wereldoorlog kan hij zijn rust niet vinden in een warenhuisje. (Zelfs niet als zijn hunger for pussy gevoed wordt.) Wat later maakt The Master zijn entree. PS Hoffman kan symbool staan voor de film. Hij is achteloos goed, maar het is ook wéér een keer Hoffman in een Anderson-film. Hij had zijn definitieve vertolking in diens oeuvre al gegeven. De Scientology-achtige goeroe (één deel onzin, één deel hypnose, één deel self help-clichés) neemt Phoenix op geheel eigen wijze in behandeling. Of de therapie werkt lijkt niemand te interesseren. Zo kabbelt de film uitzichtloos, met op de achtergrond een broeierige Amy Adams, die niks met d'r rol mag doen. Jammer, want dat het hoofdpersonage zijn redding in vrouwen moet vinden, is overduidelijk.

Después de Lucía
Heerlijk hoe deze film de kijker keer op keer op het verkeerde been zet. Steeds een stapje verder richting fucked up waanzin. De eerste minuten doen nog een old skool handelingenfilm vermoeden. Pa en dochter. Een trauma. En dan maar zwijgen en autorijden. Maar al snel wordt er toch vrij veel gesproken en even later krijgt het meisje op de middelbare zoentjes van een hele nieuwe vriendenkring. Een feel good-film? Think again. De kokhalsneigingen van een van de pauze-'maatjes' zijn een eerste hint. Vanaf dat moment belanden we in een Lynchiaans achtbaan. Alsof elk shot een hint voor een verklaring zou kunnen zijn. Concentratie is vereist. Wat is er nou precies gebeurd met de moeder van het meisje? En die auto? Is het allemaal schuldgevoel? In elk geval gaat voor het o zo lieve poppetje alles mis op school. We zien een ander Mexico dan gebruikelijk, want alles en iedereen is zo upper class als wat. Wiet, iPhones en jacuzzi. Ongeacht de gladde omstandigheden worden de daden van zowel daders als slachtoffers almaar rauwer. Alsof de moraal van de drugsbendes nu ook de uptown heeft bereikt. Después de Lucia is in setting, broeierigheid én geweld de zusterfilm van Antonio Campos' Afterschool. En het is ook naschools dat de film zijn ultieme 'high' (of low) vindt.

Ghobadi maakte eerder tearjerkers als Time Of Drunken Horses en Turtles Can Fly.

Iraanse cinema die hier in 't westen aankomt ja, net als Chan-Wook Park stelde in het interview in de VPRO Gids gevraagd naar de 'zieke' Koreaanse cinema: wij (het westen) zijn alleen daar in geïnteresseerd blijkbaar, dat zegt meer over ons dan over de Koreanen. Er is genoeg andere, 'bubblegum', die het land (of de expatkring) niet uitkomt.

Ik heb een 'gewone' Iraanse publieksfilm gezien, Marriage, Iranian Style, een soort My Fat Greek Wedding. Ik heb 'm volgens mij nog op dvd, dus als je interesse hebt.

goed punt natuurlijk, aan die Iraanse film moet je me volgend jaar nog eens herinneren. :)

Turtles Can Fly vond ik trouwens hartverscheurend mooi, prompt stelt Rhino Season me nog wat meer teleur, was eigenlijk geen bal an.

OMC wrote this on thread Filmforum on board De Subjectivisten on 2-aug-2008

Ben overigens niet zo filmkijker in de zomer, desondanks gisteren wel even lui Witness gezien (echt zo'n film die je door osmose al denkt te kennen). Best wel goed op een soort ambachtelijke Hollywood manier die je tegenwoordig zelden meer ziet. Mooie shots, opvallend weinig woorden en de jonge Aragorn in figurantenrol.

Zag 'm gisteren voor het eerst sinds 1985. Ambachtelijk indeed. Traag, maar plezant. De borsten van McGinnis was ik vergeten (terwijl ik toen toch echt 13 was), de bloedige moord in het toilet harmoniëerde vrijwel volledig met mijn herinnering ervan.
En inderdaad
http://24.media.tumblr.com/cde1b59fc7d07c41d8d4571b86281e35/tumblr_mlp1xfxQBS1s5bh5uo4_250.gif

De borsten van McGinnis was ik vergeten (terwijl ik toen toch echt 13 was)

LOL (ook om de laadtijd die je moest verdragen om dat citaat terug te vinden).

oh Viggo helemaal niet gespot toen! (een jaar of 2-3 geleden ofzo)

ik zag wel de zwarte kat in Zero Dark Thiry, trouwens, laatst vergeten op te merken. (op een cruciaal momentje)

Ik kende Viggo in eerste instantie alleen van de platen die hij met Buckethead maakte. Toen werd ie ineens beroemd. :)

(ook om de laadtijd die je moest verdragen om dat citaat terug te vinden).

Zoeken op Witness in De Subjectivisten did the trick :)

Ik kende Viggo in eerste instantie alleen van de platen die hij met Buckethead maakte. Toen werd ie ineens beroemd. :)

Dat meen je (niet)!

hah, dat wist ik niet. één ding waarvoor Buckethead garant staat: ook Viggo heeft zo een gigantisch oeuvre aan albums

Bucket heeft dit jaar al ongeveer 25 albums (digitaal, dat wel) uitgekakt.

hij zal de afwas wel nooit hoeven doen

Oh, wacht, 't zijn er maar 19. Toch nog tijd voor de afwas. :)

Le Passé (Asghar Farhadi, Frankrijk, 2013)
Het boegbeeld van de Iraanse diasporafilm komt met een nieuwe en het is weer een schoonheid. Zoals de titel impliceert draait de intrige om het verleden (achteruitkijkwissers wissen ‘Le Passé’ aan het begin). Een samengesteld gezin, een ex die komt logeren en zelfs echtgenotes die in coma liggen. Al deze ballast staat een goede, nieuwe, frisse relatie van de protagonisten in de weg. Niet verrassend. Wel onontkoombaar. Steeds dieper grijpt de emotionele ellende zich vast in de twee persoonlijke geschiedenissen. ‘Tot het breekt’ zou ik bijna willen zeggen, maar zover komt het niet, want niets impliceert dat deze cascade van gebeurtenissen tot een einde komt als de fat lady na 2 uur zonder pauze de aftocht blaast.
Mooi hoor. Bijzonder ook. Bijzonder goed.

Rijdend van New York naar Chicago haalde ik eens een huifkar met strafgeklede mormonen op een parallelweg in. Dan valt het niet mee om niet aan Kelly McGillis te denken.

Excusé, Mennonieten moet dat natuurlijk zijn en dan ook nog een bijzondere subtak.

Near Dark
Een vampierenfilm van Kathryn Bigelow die de laatste jaren toch met een ander soort films de aandacht trok. Helegaar niet slecht, goeie sfeer al had Tangerine Dream beter de nacht stil kunnen laten. Ik kan me weinig van Lost Boys (zelfde onderwerp, zelfde tijd) herinneren maar volgens mij is dit veel beter.

Frankenstein's Army
De bedenker van Worst Case Scenario (een financieel nooit rond gekregen Nederlandse zombiefilm) heeft zijn heil in Tsjechië gezocht voor een film met 'zombots'. Flinterdun verhaal maar toch weer een aparte draai aan 'found footage' en de special effects maken het toch een vermakelijke film. Ondanks het afgezaagde gegeven van nazi's maar in dit geval in die zin gerechtvaardigd hoe de wetenschap (destijds natuurlijk eugenetica en darwinisme) voor een ideologisch karretje zijn gespannen. Aan de andere kant: zó diep graaft het allemaal zeker niet.

Helemaal vergeten dat Near Dark van Bigelow is, haar beste dan (tenminste, neem aan dat die laatste propagandafilms van haar dat niet niveau niet gaan halen) samen met de eerste aflevering van Wild Palms. Lost Boys is wel geinig.

Die Wand
Ik kreeg vooral zin om Zen en de Kunst van het Motoronderhoud opnieuw te lezen. Gedurende Die Wand krijgen we ten slotte ook gewoon een volledig boek te horen. Zoveel filosofische voice-over werkt beter op papier. Nu bleef er niet veel hangen.. 'Een mens kan geen dier worden, ze kukelt óver het dier heen de afgrond in', vond ik wel een mooie. Een vrouw komt tot dit soort bespiegelingen wanneer ze als een dystopische variant op Robinson Crusoe letterlijk onder een 'glazen stolp' belandt. Haar rest niets anders dan de dieren in het bos, omringd door een onzichtbare grens. Ongetwijfeld een metafoor voor depressie. Na een tijdje wíl de akelig onrustig dromende vrouw helemaal geen andere mensen meer zien. (En veel pogingen om het raadsel op te lossen doet ze dan ook niet.) Het spijtige aan de film is dat alle potentiële 'situatie-spanning' alvast is geëlimineerd. Het ontdekken van de wand gebeurt via een hond, en is alleen maar eng omdat de kijker wel weet dat het eraan zit te komen. De andere grote gebeurtenis van de film wordt ruim van tevoren op voice-over aangekondigd. Een beklemmende dagelijkse survival-film is het zo niet geworden. Blijven de mooie maar haast overbodige plaatjes over. De koe van Paulus Potter, de blaadjes van Altdorfer.

Kid
De Waalse treurnis begint blijkbaar al als je naar de Kempen kart. Lege dorpjes, één supermarkt, boerderijen die niet meer floreren, recht naast de snelweg. Maar ook, dure villa's en bijbelclubjes. Het is de setting waarin jongetjes als Kid ravotten. Meisjes zijn hier volslagen afwezig. Kid is het schoffie, zijn iets oudere broertje het engeltje met page-kapsel. Beide bekommeren zich om hun moeder, die eerst nog 'gewoon' depressief lijkt. Ze zweeft als een gedoemde duistere fee door het huis, waar halfgesloten rolluiken de zon buiten dienen te houden. L'Humanité all over again. En in lijn met Bruno Dumont lijden de personages in de film op haast religieuze wijze. Het effect wordt versterkt door de fenomenale muziek. Drones, orgels die ein-de-loos op één akkoord blijven hangen en anonieme koorgezangen. De dramatische gebeurtenissen die volgen zijn bijna ergerniswekkend wreed. Toch weet regisseur Fien Troch de film op een indringend spoor van langzame maar onvermijdelijke ontsporing te houden.Wel verlichten de jongetjes de sfeer af en toe met strapatsen. 'Amai ik zat vast', zegt er eentje na een fenomenale bos-stunt. Nog leuker zijn hun activiteiten in de treurige buurtsuper. Kid stort een ongelofelijke hoeveelheid snoep op de band. 'Dat is 16,20'. 'Ik heb maar 5...'

Ginger & Rosa
Abominabel slechte Britse coming of age-film. Ik heb nog nooit zo'n ongeïnspireerd sixties-beeld gezien. Natuurlijk wordt het beeld dat wij van die tijd hebben bepaald door films – en is het aardig daarvan af te wijken – maar door de moderne cameravoering en de hippe looks had deze film net zo goed in 2013 kunnen spelen. Ginger (Ellen Fanning) and Rosa (Alice Englert) moeten ' best friends forever' voorstellen, maar tonen onderling de hele film lang niets wat daar op wijst. 'We tell each other everything', meldt Rosa triomfantelijk. Dat dat nog gezegd moet worden, zegt genoeg. De film gaat eigenlijk meer over de ouders van Ginger. Pa is 'iets' creatiefs. Moeder lijkt gebotoxt en al meer op Lolo Ferrari die in een kitchen sink drama is belandt. Hoewel Rosa in dezelfde straat woont is haar moeder ineens schoonmaakster, terwijl de pa van Ginger een 'yacht' heeft. Op de boot ontstaat het enige geslaagde moment, als pa zijn verheven 'ideas of freedom' in praktijk brengt, en Ginger een potje schreit. Haar pijn is begrijpelijk, maar de film legt een Detachment-achtig debiel verbandje met de 'ban de bom beweging', waardoor overspel zo erg als een nucleaire oorlog wordt. In de slotscene brullen alle personages conveniently op een rijtje verzameld het uit. Ginger laat nóg maar weer eens een traantje. De kijker ook, om heel andere redenen.

De Wederopstanding van een Klootzak
'Stuur het filmpje maar naar James Joyce.' Het wordt nog eens wat met de Nederlandse cinema. Yorick van Wageningen heeft zichzelf in Hollywood heruitgevonden als vetklepperige bad guy, en gaat hier los in een Tarantino-mozaiek. De Wederopstanding probeert heel ambitieus wel net iets meer dan geweld te zijn. Daarover zo, want de beste scenes zijn toch voor Van Wageningen als het gangsterbaasje in de 'securitybusiness'. 'Is er nog kroepoek?' vraagt een kompaan, 'Nee', zegt Van Wageningen terwijl het het laatste stukje in de mond propt. De loan sharks zien eruit als Peter Pan Speedrock-fans. Tijdens een klusje volgt die opmerking over James Joyce, wat naast een toepasselijke literaire verwijzing ook gewoon de naam van de oppergangster is. Jeroen Willems (RIP) mag de man in één scene met een rant over parkietjes (!) smakelijk neerzetten. Naast de maffiose ontwikkelingen (onder meer op een soort Sensation White) zien we in de schaduw van het verhaal een donkere asielzoeker. Hier heeft de film het lastig. De Wolkenatlas komt niet echt van de grond, zeg maar. Ik hoopte dat de jongen als een soort voodoo-schaduw van de gangster zijn 'goede' herboren kant zou moeten voorstellen. In een droom komt dat idee even dichtbij. De latere vervlechting van het verhaal is echter moeizaam. Klein minpuntje, van een verder toffe graphic novel verfilming (Taste of Tea-style!). Of zoals een gangster zegt. 'Ik weet goeie cinema te waarderen ja.'

Ja, ik was ook positief over "Wederopstanding". Ik zag in feite drie Nederlandse films op rij die ik goed vond (Hemel, Boven is het stil, Wederopstanding) en eentje best goed (De ontmaagding van Eva van End). The spell werd dit weekend verbroken met Matterhorn overigens, dat ik niks vond. Maar over die vervlechting van verhaallijnen in Wederopstanding, Ludo: het feit dat wij er nog niet uit zijn kun je toch niet tegen de film laten gelden? Het betekent alleen dat de film niet na 1 keer alle geheimen prijsgeeft. Hoeveel films en boeken die tot het klassieke canon behoren hebben dat niet? Hier hebben we een Nederlandse speelfilm die we niet helemaal begrijpen. Van mij mag het in de krant.

o zeker. :)

alleen leek het me een beetje jammer dat de personages die vereist zijn om Van Wageningen en Grovogui bij elkaar te brengen uit een ander verhaallijntje kwamen. (ik voelde meer voor een buitenbocht van kosmische verbondenheid, waar alle dromen wel een beetje op wijzen)

Even een cosmetisch vraagje: ik ben pas verhuisd naar een nieuw appartementje en ik zou graag een ingelijste poster van The Shining willen hebben...om specifieker te zijn, een goede still van die tweelingen.
http://feedmyego.net/wp-content/uploads/2011/08/the-shining-twins.jpg
Internet al afgezocht en helaas, geen poster van die tweelingen...
Iemand een suggestie hoe ik zo'n still toch met goede kwaliteit op groot formaat kan laten afdrukken?
Hoe groot (resolutie) moet zo'n afbeelding (JPEG) zijn om daar een goed uitziende afbeelding bij een copy shop van te laten drukken?

Wat ik uit ervaring weet is dat het best wel grotere files moeten zijn dan je denkt. Je kan met zo'n HEMA fotoservice foto's uploaden en dan geeft hij meteen aan of het wel mooi wordt op het formaat dat je wenst. Ongetwijfeld zijn er tig online concurrenten waar je het mee kan checken.

Overigens dacht ik een flits dat je ging vragen: "...en ik wil net zulk behang als in het Overlook." Maar dat zou creepy zijn. ;)

Mijn nieuwe appartementje heeft zo'n halletje/gangetje waar alle kamerdeuren op uit komen, wat iets 'hotel-achtigs' heeft, daar wil ik die afbeelding van de tweelingen hangen, maar zo'n eng behangetje zou ook niet mistaan :)

Nee, zo komen de mensen wel gezellig eten...

Een skeltertje staat al voor de voordeur klaar... ;)

Heb je een badkamer met ligbad? Kun je wat leuks van maken.

Overigens heb ik het oog laten vallen op een bloedmooie filmposter van All About Eve
http://www.allposters.nl/-sp/All-About-Eve-Spanish-Movie-Poster-1950-Poster_i6282811_.htm
Weet alleen niet waar ik deze dan moet hangen.

En weet iemand waar ik een high-rez afbeelding kan downladen van de bekende kaars van Gerhard Richter (albumhoes van Sonic Youth's Daydream Nation)?
Voor in de slaapkamer...

goed bezig arnout, wordt een hit op Funda zodra je het weer verkoopt. ik zeg rood/geel tapijtje met bijenraat-motiefje op de vloer

ik denk niet dat je een posterwaardig hi-res bestand van een film still kan maken.

deze komt wel een beetje in de buurt: http://www.movieposterdb.com/poster/6f81d47c

Probleem is idd dat zelfs HD nog niet echt genoeg is, al heb je niet gelijk drukwerk resolutie nodig, ik zie echter dat 1080 px @ 200 dpi resulteert in iets meer dan 5 cm. :(

Haha, 5 cm!
Hmm, nee dat gaat hem dus niet worden, jammer.

Best een mooie poster Ludo!, ik overweeg die.

wel een heel gedoe om 'm aan te schaffen zie ik al, meer een soort fanboys-amateur-site. maar vind 'm zelf ook mooi :)
maar ik heb al een After Hours poster natuurlijk

http://i.imgur.com/TWWxkR1.jpg?1

Mooie poster, gave film :)

The Addiction
Grauw zwartwit, literatuur, filosofie, hiphop, NYC, drugs dit is een vampierenfilm maar dan anders. Erg sterk.

da's Ferrara he, we noteren.

Passion
Een beetje dom. Toen ik het matige origineel Crime d'Amour had gekeken, verbaasde ik me over de aangekondigde remake van Brian De Palma. En nu heb ik 'm nog gezien ook... Ik meldde toen: 'laten we hopen dat ie de boel dan ingewikkelder én erotischer maakt.' Het eerste gebeurt juist niet, het tweede nogal berekenend (in Vijftig Tinten). Een groter probleem is dat de wederom matige Noomi Rapace de hoofdrol speelt. Kantoorbitch Rachel McAdams treft aanvankelijk een betere toon. Meer ironie, richting zedenkomedie. Later in de film wordt ze wel gedwongen dat los te laten, omdat De Palma het gewoon ook niet weet. Zijn grootste fout is het omgooien van de structuur. Als Crime d'Amour íets had was het de vorm, die het einde al weggaf, zodat de noir geen maalstroom van onnavolgbare verwikkelingen werd, maar een 'hoe is dit zo gekomen'-verhaaltje overbleef. De Palma vertelt het dus gewoon lineair, wat het bespottelijke van de verwikkelingen enkel benadrukt. De hoekige beelden van de blauwige kantoorhel zijn creepy, maar spannend wordt het nergens. Hoeveel Hitchcock-odes kan een mens maken, Brian? Opmerkelijk is de grote rol voor production placement. Moeten we bij de bekende appel soms aan zonden gaan denken? Mooie filmwet: Rapace rijdt een auto in de prak, en prompt zien we het merk van de kar níet.

The Sessions
Hartstikke lieve film, die tegelijkertijd doet schateren én stilletjes maakt. Gehandicapten en seks is een lastige combinatie, maar doordat de film er totaal niet pathetisch over doet wordt het geen tear-jerker kleenex Oscar bait. Niet dat John Hawkes (want hij speelt de maagdelijke polio-lijder) geen awards verdiende, want hij doet het intens. (En met een jongenslijfje.) Laura Linney is nog een stuk dapperder. Ze trekt als 'sex surrogate' (Philip K Dick-woord!) het juiste therapeutengezicht, en praat prompt over doelen. (En wat jíj wil.) De favoriete onderwerpen van haar beroepsgroep. Maar deze therapeut gaat dus uit de kleren. (En hoe.) The Sessions rommelt er in het eerste kwart de backstory doorheen. Daar is niet zoveel te halen. Willem Defoe is een parodie op een priester, passend bij de goedgemutste, licht ongemakkelijke meligheid van de film. Ook de andere 'assistenten' van de ijzeren long-poëet zijn clichématig. (Zo ongeveer alle rassen flitsen langs...) Maar de kwaliteit schiet als een 'substantial erection' omhoog zodra Linney verschijnt, en de sessies beginnen. De therapeut geeft onze boekenwurm geen haast geen kans om zenuwachtig te worden. Het hoogtepunt is een half uurtje later Proustiaans intiem. Wuivend gras, een schipper op de zilte zee. Het laatste kwart is wel wat overbodig. Zakelijke, therapeutische seks zonder band (en vooral zónder twee gelijkwaardige partijen) dáár durft de film zich toch niet aan te wagen.

Stoker
'Lush', is het beste wat ik hierover kan zeggen. Park Chan-wook waagt zich aan het recent zo geliefde vampieren-thema, maar doet zonder het te benadrukken. (Terwijl ik het typ peins ik nog of er eigenlijk wel één duidelijke hint in de film zit dat we met vampiers te maken hebben...) Er wordt in elk geval gemoord... 'This soil is good for digging', zegt 'uncle' Charlie (Matthew Goode) als hij in de Victoriaanse villa van Mia Wasikowska en Nicole Kidman komt logeren. Moeder Nicole wil lekker gaan shoppen, en snel vergeten dat pa het loodje heeft gelegd, maar Mia leest in morbide boekjes dat er 2 jaar gerouwd moet worden. Mompelende oompje leidt beide af, met kookkunsten en gerommel in de kelder. Mijn ironie komt voort uit onbegrip, want Stoker begínt maar niet. De stijl van Park is verder uit duizenden herkenbaar, zwierend en broeierig, met af en toe een goedgeplaatst bloedbad. Mia ontdekt zichzelf en de jongens, want dat is ook een vorm van bloedlust, natuurlijk. Goode is de ene scene intrigerend en even raadselachtig als Gatsby, en dan weer weggelopen uit een platte Twilight-tv-serie. De twist die allerlei acties verklaart, is niet onaardig, maar er zijn daarna nog ongeveer 10 minuten te gaan. Zou er soms een tweede deel volgen? Geen moment aan Shadow of a Doubt gedacht trouwens, oei!

I vinti (Antonioni, 1952)

Matterhorn (Ebbinge, 2013)

De ontmaagding van Eva van End (Ten Horn, 2012)

Room at the top (Clayton, 1959)

Saturday night and Sunday morning (Reisz, 1961)

leuke discussie bij Matterhorn.

e openingsequentie van Room at the Top is zo goed :)

Kokuriko-zaka Kara
Ik stelde deze van Miyazaki jr. een beetje uit, dat kan toch nooit goed gaan, zoons die de Grote Vader navolgen? Vrees niet, ik denk dat pa trots is op Gorō want niet alleen heeft kan hij net als zijn vader miraculeuze luchten tekenen, hij vertelt een prachtig klein verhaal, in de meer realistische Ghibli traditie. Voor Japanners van een bepaalde generatie waarschijnlijk een heel nostalgisch verhaal van een school begin jaren '60 waar het clubhuis van de jongens plaats moet maken voor nieuwbouw in verband met de komende Olympische Spelen. Er ontvouwt zich weer een van die typische voorzichtige jeugdliefdes met een vederlichte twist. Alles -humor, techniek, details- in balans, prachtige film kortom.

oeh :) (zijn Ursula Le Guin verfilming - jawel - viel een beetje tegen, maar ja... was ook geen eenvoudige opgave)

Ja, daar kom ik maar niet aan toe wegens "verschuivende ondertiteling", moet ik toch eens gaan fixen. Deze was iig verrassend goed.