Filmforum

goed punt natuurlijk, aan die Iraanse film moet je me volgend jaar nog eens herinneren. :)

Turtles Can Fly vond ik trouwens hartverscheurend mooi, prompt stelt Rhino Season me nog wat meer teleur, was eigenlijk geen bal an.

OMC wrote this on thread Filmforum on board De Subjectivisten on 2-aug-2008

Ben overigens niet zo filmkijker in de zomer, desondanks gisteren wel even lui Witness gezien (echt zo'n film die je door osmose al denkt te kennen). Best wel goed op een soort ambachtelijke Hollywood manier die je tegenwoordig zelden meer ziet. Mooie shots, opvallend weinig woorden en de jonge Aragorn in figurantenrol.

Zag 'm gisteren voor het eerst sinds 1985. Ambachtelijk indeed. Traag, maar plezant. De borsten van McGinnis was ik vergeten (terwijl ik toen toch echt 13 was), de bloedige moord in het toilet harmoniëerde vrijwel volledig met mijn herinnering ervan.
En inderdaad
http://24.media.tumblr.com/cde1b59fc7d07c41d8d4571b86281e35/tumblr_mlp1xfxQBS1s5bh5uo4_250.gif

De borsten van McGinnis was ik vergeten (terwijl ik toen toch echt 13 was)

LOL (ook om de laadtijd die je moest verdragen om dat citaat terug te vinden).

oh Viggo helemaal niet gespot toen! (een jaar of 2-3 geleden ofzo)

ik zag wel de zwarte kat in Zero Dark Thiry, trouwens, laatst vergeten op te merken. (op een cruciaal momentje)

Ik kende Viggo in eerste instantie alleen van de platen die hij met Buckethead maakte. Toen werd ie ineens beroemd. :)

(ook om de laadtijd die je moest verdragen om dat citaat terug te vinden).

Zoeken op Witness in De Subjectivisten did the trick :)

Ik kende Viggo in eerste instantie alleen van de platen die hij met Buckethead maakte. Toen werd ie ineens beroemd. :)

Dat meen je (niet)!

hah, dat wist ik niet. één ding waarvoor Buckethead garant staat: ook Viggo heeft zo een gigantisch oeuvre aan albums

Bucket heeft dit jaar al ongeveer 25 albums (digitaal, dat wel) uitgekakt.

hij zal de afwas wel nooit hoeven doen

Oh, wacht, 't zijn er maar 19. Toch nog tijd voor de afwas. :)

Le Passé (Asghar Farhadi, Frankrijk, 2013)
Het boegbeeld van de Iraanse diasporafilm komt met een nieuwe en het is weer een schoonheid. Zoals de titel impliceert draait de intrige om het verleden (achteruitkijkwissers wissen ‘Le Passé’ aan het begin). Een samengesteld gezin, een ex die komt logeren en zelfs echtgenotes die in coma liggen. Al deze ballast staat een goede, nieuwe, frisse relatie van de protagonisten in de weg. Niet verrassend. Wel onontkoombaar. Steeds dieper grijpt de emotionele ellende zich vast in de twee persoonlijke geschiedenissen. ‘Tot het breekt’ zou ik bijna willen zeggen, maar zover komt het niet, want niets impliceert dat deze cascade van gebeurtenissen tot een einde komt als de fat lady na 2 uur zonder pauze de aftocht blaast.
Mooi hoor. Bijzonder ook. Bijzonder goed.

Rijdend van New York naar Chicago haalde ik eens een huifkar met strafgeklede mormonen op een parallelweg in. Dan valt het niet mee om niet aan Kelly McGillis te denken.

Excusé, Mennonieten moet dat natuurlijk zijn en dan ook nog een bijzondere subtak.

Near Dark
Een vampierenfilm van Kathryn Bigelow die de laatste jaren toch met een ander soort films de aandacht trok. Helegaar niet slecht, goeie sfeer al had Tangerine Dream beter de nacht stil kunnen laten. Ik kan me weinig van Lost Boys (zelfde onderwerp, zelfde tijd) herinneren maar volgens mij is dit veel beter.

Frankenstein's Army
De bedenker van Worst Case Scenario (een financieel nooit rond gekregen Nederlandse zombiefilm) heeft zijn heil in Tsjechië gezocht voor een film met 'zombots'. Flinterdun verhaal maar toch weer een aparte draai aan 'found footage' en de special effects maken het toch een vermakelijke film. Ondanks het afgezaagde gegeven van nazi's maar in dit geval in die zin gerechtvaardigd hoe de wetenschap (destijds natuurlijk eugenetica en darwinisme) voor een ideologisch karretje zijn gespannen. Aan de andere kant: zó diep graaft het allemaal zeker niet.

Helemaal vergeten dat Near Dark van Bigelow is, haar beste dan (tenminste, neem aan dat die laatste propagandafilms van haar dat niet niveau niet gaan halen) samen met de eerste aflevering van Wild Palms. Lost Boys is wel geinig.

Die Wand
Ik kreeg vooral zin om Zen en de Kunst van het Motoronderhoud opnieuw te lezen. Gedurende Die Wand krijgen we ten slotte ook gewoon een volledig boek te horen. Zoveel filosofische voice-over werkt beter op papier. Nu bleef er niet veel hangen.. 'Een mens kan geen dier worden, ze kukelt óver het dier heen de afgrond in', vond ik wel een mooie. Een vrouw komt tot dit soort bespiegelingen wanneer ze als een dystopische variant op Robinson Crusoe letterlijk onder een 'glazen stolp' belandt. Haar rest niets anders dan de dieren in het bos, omringd door een onzichtbare grens. Ongetwijfeld een metafoor voor depressie. Na een tijdje wíl de akelig onrustig dromende vrouw helemaal geen andere mensen meer zien. (En veel pogingen om het raadsel op te lossen doet ze dan ook niet.) Het spijtige aan de film is dat alle potentiële 'situatie-spanning' alvast is geëlimineerd. Het ontdekken van de wand gebeurt via een hond, en is alleen maar eng omdat de kijker wel weet dat het eraan zit te komen. De andere grote gebeurtenis van de film wordt ruim van tevoren op voice-over aangekondigd. Een beklemmende dagelijkse survival-film is het zo niet geworden. Blijven de mooie maar haast overbodige plaatjes over. De koe van Paulus Potter, de blaadjes van Altdorfer.

Kid
De Waalse treurnis begint blijkbaar al als je naar de Kempen kart. Lege dorpjes, één supermarkt, boerderijen die niet meer floreren, recht naast de snelweg. Maar ook, dure villa's en bijbelclubjes. Het is de setting waarin jongetjes als Kid ravotten. Meisjes zijn hier volslagen afwezig. Kid is het schoffie, zijn iets oudere broertje het engeltje met page-kapsel. Beide bekommeren zich om hun moeder, die eerst nog 'gewoon' depressief lijkt. Ze zweeft als een gedoemde duistere fee door het huis, waar halfgesloten rolluiken de zon buiten dienen te houden. L'Humanité all over again. En in lijn met Bruno Dumont lijden de personages in de film op haast religieuze wijze. Het effect wordt versterkt door de fenomenale muziek. Drones, orgels die ein-de-loos op één akkoord blijven hangen en anonieme koorgezangen. De dramatische gebeurtenissen die volgen zijn bijna ergerniswekkend wreed. Toch weet regisseur Fien Troch de film op een indringend spoor van langzame maar onvermijdelijke ontsporing te houden.Wel verlichten de jongetjes de sfeer af en toe met strapatsen. 'Amai ik zat vast', zegt er eentje na een fenomenale bos-stunt. Nog leuker zijn hun activiteiten in de treurige buurtsuper. Kid stort een ongelofelijke hoeveelheid snoep op de band. 'Dat is 16,20'. 'Ik heb maar 5...'

Ginger & Rosa
Abominabel slechte Britse coming of age-film. Ik heb nog nooit zo'n ongeïnspireerd sixties-beeld gezien. Natuurlijk wordt het beeld dat wij van die tijd hebben bepaald door films – en is het aardig daarvan af te wijken – maar door de moderne cameravoering en de hippe looks had deze film net zo goed in 2013 kunnen spelen. Ginger (Ellen Fanning) and Rosa (Alice Englert) moeten ' best friends forever' voorstellen, maar tonen onderling de hele film lang niets wat daar op wijst. 'We tell each other everything', meldt Rosa triomfantelijk. Dat dat nog gezegd moet worden, zegt genoeg. De film gaat eigenlijk meer over de ouders van Ginger. Pa is 'iets' creatiefs. Moeder lijkt gebotoxt en al meer op Lolo Ferrari die in een kitchen sink drama is belandt. Hoewel Rosa in dezelfde straat woont is haar moeder ineens schoonmaakster, terwijl de pa van Ginger een 'yacht' heeft. Op de boot ontstaat het enige geslaagde moment, als pa zijn verheven 'ideas of freedom' in praktijk brengt, en Ginger een potje schreit. Haar pijn is begrijpelijk, maar de film legt een Detachment-achtig debiel verbandje met de 'ban de bom beweging', waardoor overspel zo erg als een nucleaire oorlog wordt. In de slotscene brullen alle personages conveniently op een rijtje verzameld het uit. Ginger laat nóg maar weer eens een traantje. De kijker ook, om heel andere redenen.

De Wederopstanding van een Klootzak
'Stuur het filmpje maar naar James Joyce.' Het wordt nog eens wat met de Nederlandse cinema. Yorick van Wageningen heeft zichzelf in Hollywood heruitgevonden als vetklepperige bad guy, en gaat hier los in een Tarantino-mozaiek. De Wederopstanding probeert heel ambitieus wel net iets meer dan geweld te zijn. Daarover zo, want de beste scenes zijn toch voor Van Wageningen als het gangsterbaasje in de 'securitybusiness'. 'Is er nog kroepoek?' vraagt een kompaan, 'Nee', zegt Van Wageningen terwijl het het laatste stukje in de mond propt. De loan sharks zien eruit als Peter Pan Speedrock-fans. Tijdens een klusje volgt die opmerking over James Joyce, wat naast een toepasselijke literaire verwijzing ook gewoon de naam van de oppergangster is. Jeroen Willems (RIP) mag de man in één scene met een rant over parkietjes (!) smakelijk neerzetten. Naast de maffiose ontwikkelingen (onder meer op een soort Sensation White) zien we in de schaduw van het verhaal een donkere asielzoeker. Hier heeft de film het lastig. De Wolkenatlas komt niet echt van de grond, zeg maar. Ik hoopte dat de jongen als een soort voodoo-schaduw van de gangster zijn 'goede' herboren kant zou moeten voorstellen. In een droom komt dat idee even dichtbij. De latere vervlechting van het verhaal is echter moeizaam. Klein minpuntje, van een verder toffe graphic novel verfilming (Taste of Tea-style!). Of zoals een gangster zegt. 'Ik weet goeie cinema te waarderen ja.'

Ja, ik was ook positief over "Wederopstanding". Ik zag in feite drie Nederlandse films op rij die ik goed vond (Hemel, Boven is het stil, Wederopstanding) en eentje best goed (De ontmaagding van Eva van End). The spell werd dit weekend verbroken met Matterhorn overigens, dat ik niks vond. Maar over die vervlechting van verhaallijnen in Wederopstanding, Ludo: het feit dat wij er nog niet uit zijn kun je toch niet tegen de film laten gelden? Het betekent alleen dat de film niet na 1 keer alle geheimen prijsgeeft. Hoeveel films en boeken die tot het klassieke canon behoren hebben dat niet? Hier hebben we een Nederlandse speelfilm die we niet helemaal begrijpen. Van mij mag het in de krant.

o zeker. :)

alleen leek het me een beetje jammer dat de personages die vereist zijn om Van Wageningen en Grovogui bij elkaar te brengen uit een ander verhaallijntje kwamen. (ik voelde meer voor een buitenbocht van kosmische verbondenheid, waar alle dromen wel een beetje op wijzen)

Even een cosmetisch vraagje: ik ben pas verhuisd naar een nieuw appartementje en ik zou graag een ingelijste poster van The Shining willen hebben...om specifieker te zijn, een goede still van die tweelingen.
http://feedmyego.net/wp-content/uploads/2011/08/the-shining-twins.jpg
Internet al afgezocht en helaas, geen poster van die tweelingen...
Iemand een suggestie hoe ik zo'n still toch met goede kwaliteit op groot formaat kan laten afdrukken?
Hoe groot (resolutie) moet zo'n afbeelding (JPEG) zijn om daar een goed uitziende afbeelding bij een copy shop van te laten drukken?

Wat ik uit ervaring weet is dat het best wel grotere files moeten zijn dan je denkt. Je kan met zo'n HEMA fotoservice foto's uploaden en dan geeft hij meteen aan of het wel mooi wordt op het formaat dat je wenst. Ongetwijfeld zijn er tig online concurrenten waar je het mee kan checken.

Overigens dacht ik een flits dat je ging vragen: "...en ik wil net zulk behang als in het Overlook." Maar dat zou creepy zijn. ;)

Mijn nieuwe appartementje heeft zo'n halletje/gangetje waar alle kamerdeuren op uit komen, wat iets 'hotel-achtigs' heeft, daar wil ik die afbeelding van de tweelingen hangen, maar zo'n eng behangetje zou ook niet mistaan :)

Nee, zo komen de mensen wel gezellig eten...

Een skeltertje staat al voor de voordeur klaar... ;)

Heb je een badkamer met ligbad? Kun je wat leuks van maken.

Overigens heb ik het oog laten vallen op een bloedmooie filmposter van All About Eve
http://www.allposters.nl/-sp/All-About-Eve-Spanish-Movie-Poster-1950-Poster_i6282811_.htm
Weet alleen niet waar ik deze dan moet hangen.

En weet iemand waar ik een high-rez afbeelding kan downladen van de bekende kaars van Gerhard Richter (albumhoes van Sonic Youth's Daydream Nation)?
Voor in de slaapkamer...

goed bezig arnout, wordt een hit op Funda zodra je het weer verkoopt. ik zeg rood/geel tapijtje met bijenraat-motiefje op de vloer

ik denk niet dat je een posterwaardig hi-res bestand van een film still kan maken.

deze komt wel een beetje in de buurt: http://www.movieposterdb.com/poster/6f81d47c

Probleem is idd dat zelfs HD nog niet echt genoeg is, al heb je niet gelijk drukwerk resolutie nodig, ik zie echter dat 1080 px @ 200 dpi resulteert in iets meer dan 5 cm. :(

Haha, 5 cm!
Hmm, nee dat gaat hem dus niet worden, jammer.

Best een mooie poster Ludo!, ik overweeg die.

wel een heel gedoe om 'm aan te schaffen zie ik al, meer een soort fanboys-amateur-site. maar vind 'm zelf ook mooi :)
maar ik heb al een After Hours poster natuurlijk

http://i.imgur.com/TWWxkR1.jpg?1

Mooie poster, gave film :)

The Addiction
Grauw zwartwit, literatuur, filosofie, hiphop, NYC, drugs dit is een vampierenfilm maar dan anders. Erg sterk.

da's Ferrara he, we noteren.

Passion
Een beetje dom. Toen ik het matige origineel Crime d'Amour had gekeken, verbaasde ik me over de aangekondigde remake van Brian De Palma. En nu heb ik 'm nog gezien ook... Ik meldde toen: 'laten we hopen dat ie de boel dan ingewikkelder én erotischer maakt.' Het eerste gebeurt juist niet, het tweede nogal berekenend (in Vijftig Tinten). Een groter probleem is dat de wederom matige Noomi Rapace de hoofdrol speelt. Kantoorbitch Rachel McAdams treft aanvankelijk een betere toon. Meer ironie, richting zedenkomedie. Later in de film wordt ze wel gedwongen dat los te laten, omdat De Palma het gewoon ook niet weet. Zijn grootste fout is het omgooien van de structuur. Als Crime d'Amour íets had was het de vorm, die het einde al weggaf, zodat de noir geen maalstroom van onnavolgbare verwikkelingen werd, maar een 'hoe is dit zo gekomen'-verhaaltje overbleef. De Palma vertelt het dus gewoon lineair, wat het bespottelijke van de verwikkelingen enkel benadrukt. De hoekige beelden van de blauwige kantoorhel zijn creepy, maar spannend wordt het nergens. Hoeveel Hitchcock-odes kan een mens maken, Brian? Opmerkelijk is de grote rol voor production placement. Moeten we bij de bekende appel soms aan zonden gaan denken? Mooie filmwet: Rapace rijdt een auto in de prak, en prompt zien we het merk van de kar níet.

The Sessions
Hartstikke lieve film, die tegelijkertijd doet schateren én stilletjes maakt. Gehandicapten en seks is een lastige combinatie, maar doordat de film er totaal niet pathetisch over doet wordt het geen tear-jerker kleenex Oscar bait. Niet dat John Hawkes (want hij speelt de maagdelijke polio-lijder) geen awards verdiende, want hij doet het intens. (En met een jongenslijfje.) Laura Linney is nog een stuk dapperder. Ze trekt als 'sex surrogate' (Philip K Dick-woord!) het juiste therapeutengezicht, en praat prompt over doelen. (En wat jíj wil.) De favoriete onderwerpen van haar beroepsgroep. Maar deze therapeut gaat dus uit de kleren. (En hoe.) The Sessions rommelt er in het eerste kwart de backstory doorheen. Daar is niet zoveel te halen. Willem Defoe is een parodie op een priester, passend bij de goedgemutste, licht ongemakkelijke meligheid van de film. Ook de andere 'assistenten' van de ijzeren long-poëet zijn clichématig. (Zo ongeveer alle rassen flitsen langs...) Maar de kwaliteit schiet als een 'substantial erection' omhoog zodra Linney verschijnt, en de sessies beginnen. De therapeut geeft onze boekenwurm geen haast geen kans om zenuwachtig te worden. Het hoogtepunt is een half uurtje later Proustiaans intiem. Wuivend gras, een schipper op de zilte zee. Het laatste kwart is wel wat overbodig. Zakelijke, therapeutische seks zonder band (en vooral zónder twee gelijkwaardige partijen) dáár durft de film zich toch niet aan te wagen.

Stoker
'Lush', is het beste wat ik hierover kan zeggen. Park Chan-wook waagt zich aan het recent zo geliefde vampieren-thema, maar doet zonder het te benadrukken. (Terwijl ik het typ peins ik nog of er eigenlijk wel één duidelijke hint in de film zit dat we met vampiers te maken hebben...) Er wordt in elk geval gemoord... 'This soil is good for digging', zegt 'uncle' Charlie (Matthew Goode) als hij in de Victoriaanse villa van Mia Wasikowska en Nicole Kidman komt logeren. Moeder Nicole wil lekker gaan shoppen, en snel vergeten dat pa het loodje heeft gelegd, maar Mia leest in morbide boekjes dat er 2 jaar gerouwd moet worden. Mompelende oompje leidt beide af, met kookkunsten en gerommel in de kelder. Mijn ironie komt voort uit onbegrip, want Stoker begínt maar niet. De stijl van Park is verder uit duizenden herkenbaar, zwierend en broeierig, met af en toe een goedgeplaatst bloedbad. Mia ontdekt zichzelf en de jongens, want dat is ook een vorm van bloedlust, natuurlijk. Goode is de ene scene intrigerend en even raadselachtig als Gatsby, en dan weer weggelopen uit een platte Twilight-tv-serie. De twist die allerlei acties verklaart, is niet onaardig, maar er zijn daarna nog ongeveer 10 minuten te gaan. Zou er soms een tweede deel volgen? Geen moment aan Shadow of a Doubt gedacht trouwens, oei!

I vinti (Antonioni, 1952)

Matterhorn (Ebbinge, 2013)

De ontmaagding van Eva van End (Ten Horn, 2012)

Room at the top (Clayton, 1959)

Saturday night and Sunday morning (Reisz, 1961)

leuke discussie bij Matterhorn.

e openingsequentie van Room at the Top is zo goed :)

Kokuriko-zaka Kara
Ik stelde deze van Miyazaki jr. een beetje uit, dat kan toch nooit goed gaan, zoons die de Grote Vader navolgen? Vrees niet, ik denk dat pa trots is op Gorō want niet alleen heeft kan hij net als zijn vader miraculeuze luchten tekenen, hij vertelt een prachtig klein verhaal, in de meer realistische Ghibli traditie. Voor Japanners van een bepaalde generatie waarschijnlijk een heel nostalgisch verhaal van een school begin jaren '60 waar het clubhuis van de jongens plaats moet maken voor nieuwbouw in verband met de komende Olympische Spelen. Er ontvouwt zich weer een van die typische voorzichtige jeugdliefdes met een vederlichte twist. Alles -humor, techniek, details- in balans, prachtige film kortom.

oeh :) (zijn Ursula Le Guin verfilming - jawel - viel een beetje tegen, maar ja... was ook geen eenvoudige opgave)

Ja, daar kom ik maar niet aan toe wegens "verschuivende ondertiteling", moet ik toch eens gaan fixen. Deze was iig verrassend goed.

Geen poster van de tweelingen uit The Shining? dan maar een Totoro knuffel :)
http://ecx.images-amazon.com/images/I/61OvJUejwGL.jpg

ha!

regen included vandaag
http://3guys1movie.com/wp-content/uploads/2012/02/take-shelter.jpg

Ja hij had eigenlijk in plaats van dat tasje/buideltje een parapluutje moeten hebben ;)

Haha, die zorgelijke blik van Shannon, mooie film.

Post Tenebras Lux
Het gebeurt niet elke dag dat een spiritueel spiegelende maalstroom-film in Tarkovsky-trant zo goed klikt. Reygadas daalt af in een delirium, dat zich even associatief als Nostalghia ontvouwt. Wel een tikkeltje begrijpelijker – goddank! – want ik bleef de volle twee uur geboeid. In de openingsscene groet een meisje 'de dingen'. Reygadas vervormt de beelden met bijzondere lenzen, waardoor we door een soort caleidoscoop kijken. De mensen, dieren en bomen krijgen er aura's van, en tegelijkertijd wordt de kijker een beetje dronken. De juiste toestand om de film te ondergaan, want verslaving is een thema. In een gammel krot komt de AA bijeen, met ditmaal in hun gezelschap de patron. Een blanke kerel tussen 'de echte Mexicanen'. Hij heeft ook wat op te biechten... De man ravot thuis vrolijk met zijn kroost, maar moppert op zijn vrouw, en vecht agressief met zijn honden. 'De dierenarts vertrouwt me niet', geeft hij toe als hij weer een hond heeft toegetakeld. Waar we deze elementen nog als een hanteerbaar set-up voor een gezinsdrama kunnen zien, is Reygadas ondertussen keihard bezig de boel te ontregelen. Een duivel doet het huis aan, een rugbyclub pept zich op, een citaat van Tolstoj, een orgastische traan... En opeens ligt de man in bed. Sterft hij? 'It's a dream, only a dream, and it's fading now.'

Like Someone in Love
Het lijkt me wel leuk, als wereldberoemd arthouse-regisseur de wereld rond reizen, en overal een 'homegrown' movie maken. Kiarostami schiet hier (met Frans geld) een Japanse film. Zozeer zelfs dat ik de hand van de man er nauwelijks meer in zie. Dat is dan weer het gevaar van zulke projecten, regisseren is sowieso al een subtiele communicatie-klus, heeft dat wel nut als je geen Japans spreekt? Autorijden is in elk geval overal ter wereld hetzelfde, en Kiarostami is er groot fan van. Deze film zit weer vol met ritjes, waarvan de eerste het beste is. Nachtelijk Tokyo, een animeermeisje op weg naar een klant. Op haar foon staan voice-mails van oma, die ergens op haar wacht. Het meisje verkeert duidelijk in dubio of ze haar grootmoe moet zien (heeft ze soms met haar familie gebroken?). Dan maar door naar de klant. Die oude kerel heeft toch wat Perzisch. Een goeie witte snor, een vleugje Kader Abdolah, en een baan als intellectuele vertaler/schrijver. Even lijken er kansen op meta-ferelen – schrijft de man dit allemaal? – maar de film blijft gewoon doorkabbelen. De man heeft vooral behoefte aan gezelschap, en het wat domme meisje aan slaap. Morgen heeft ze een tentamen sociologie. Daar lijkt ze toch echt wat te sullig voor (op het Italiaans belachelijke af). Langzaam wordt de eerst zo lekker wegdoezelende kalmte unheimischer...

Fill The Void
Goochelaars en geesten. De orthodoxe joodse gemeenschap fascineert altijd. De outfits alleen al. De rabbi is met zijn rijk versierde jas een carnavalsuitvoering van een tovenaar. Ik googlede 'big jewish hat' en leerde dat die dingen Shtreimels heten. De mannen lopen erbij als levende schaakstukken. Fill The Void maakt naar meer nieuwsgierig, en zo is de film misschien ook wel bedoeld. In het begin wordt Poerim gevierd, en zie daar, twee van de personages heten Mordecai en Esther. Het drama ontstaat door hen, maar niet mét hen. (Spoiler!) Esther sterft, waarna pa met het zoontje Mordecai blijft zitten. Hij overweegt een 'move' naar Belgie, maar de oplossing ligt dichtbij. Het jonge meisje Shira is het hoofdpersonage, popelend om uitgehuwelijkt te worden staat ze in de openingsscene op een 'date' te wachten. ('Hij staat bij de zuivelsectie!') En alleen maar kijken hè. Het lijkt wel Austen... Het volgende uur zien we hoe twee mensen zachtjes richting het onvermijdelijke worden geduwd. Met wat druk van de familie, maar toch ook gewoon de stroom van het leven volgend. De soundtrack is me wat te cheesy (Orthodoxe boybandjes, ze bestaan!) maar de emoties zijn mooi klein gehouden. In het eerste echte gesprekje zit de weduwnaar zenuwachtig heen en weer te wiegen. Zo lijkt de toenadering wel een religieus ritueel.

Quartet
Dit is pas een echt 'Late' Quartet, want deze opera-komedie speelt zich af in het bejaardenhuis. 'Het is net een gevangenis', moppert een van de oudjes. En dat klopt, de film doet zeer sterk aan Lucky Break denken, waarin James Nesbitt met medegevangenen het plezier terugvond door een musical op te voeren. Het valt nog mee dat het geen kerstmis is in Quartet, want zo'n film is het. Goedmoedig en vol flauwe grapjes. Billy Connolly neemt het laatste aspect voor zijn rekening, als de oude viespeuk die continu met de blonde 'huisbazin' flirt. 'Ik ben als een goede wijn... Seasoned wood.' Tom Courtenay vormt de serieuze kant van het verhaal. De man ziet er nog piekfijn uit als 75-jarige. Toprollen als Billy Liar houden je jong. Iedere heer verdient een vrouw, en daarmee is het kwartet (nu met diva) compleet. Hoewel de film geen tijd maakt voor echte aftakeling is de kindse verwarring van de continu tetterende Pauline Collins een mooi schrijnpuntje. Veel verder dan dat gaan de emoties niet. Er wordt vooral gestresst voor de grote show, met Michael Gambon als de Kaddhafi-achtige regisseur/dictator. Op de achtergrond zijn tal van grote namen uit de klassieke muziek-wereld te zien, zo leerde ik van de fraaie aftiteling. Trevor Peacock! Dat Dustin Hoffman de regie deed is volgens mij ook meer een ererondje.

Quartet Op de achtergrond zijn tal van grote namen uit de klassieke muziek-wereld te zien. En acteur Andrew Sachs, beter bekend als Manuel uit Fawlty Towers. Ik had dat overigens zelf pas door tijdens de aftiteling. Verder vond ik het nogal een belegen film.

ja. de aftiteling was het hoogtepunt.

was je er trouwens helemaal zeker van dat oma bij dat standbeeld stond in Like Someone In Love, want ik zag ze niet. (zelfs nog een keer extra gekeken)

Op het grote doek was oma in Like Someone In Love goed te zien, bepakt en bezakt. Hartverscheurend moment.

oke :)

ik zie nu pas dat het niet Laura Linney maar Helen Hunt was die de therapeut in The Sessions speelde. #nocomment

Ja die scene met die oma, een hoogtepunt van dit jaar.

Gravity (Cuaron, 2013)

Misschien is dit er wel eentje om dan toch eens mijn 3D cherry te poppen. :)

next to a guy eating his popcorn like there is no tomorrow

lol

(the only way to eat popcorn)