Filmforum

Mijn nieuwe appartementje heeft zo'n halletje/gangetje waar alle kamerdeuren op uit komen, wat iets 'hotel-achtigs' heeft, daar wil ik die afbeelding van de tweelingen hangen, maar zo'n eng behangetje zou ook niet mistaan :)

Nee, zo komen de mensen wel gezellig eten...

Een skeltertje staat al voor de voordeur klaar... ;)

Heb je een badkamer met ligbad? Kun je wat leuks van maken.

Overigens heb ik het oog laten vallen op een bloedmooie filmposter van All About Eve
http://www.allposters.nl/-sp/All-About-Eve-Spanish-Movie-Poster-1950-Poster_i6282811_.htm
Weet alleen niet waar ik deze dan moet hangen.

En weet iemand waar ik een high-rez afbeelding kan downladen van de bekende kaars van Gerhard Richter (albumhoes van Sonic Youth's Daydream Nation)?
Voor in de slaapkamer...

goed bezig arnout, wordt een hit op Funda zodra je het weer verkoopt. ik zeg rood/geel tapijtje met bijenraat-motiefje op de vloer

ik denk niet dat je een posterwaardig hi-res bestand van een film still kan maken.

deze komt wel een beetje in de buurt: http://www.movieposterdb.com/poster/6f81d47c

Probleem is idd dat zelfs HD nog niet echt genoeg is, al heb je niet gelijk drukwerk resolutie nodig, ik zie echter dat 1080 px @ 200 dpi resulteert in iets meer dan 5 cm. :(

Haha, 5 cm!
Hmm, nee dat gaat hem dus niet worden, jammer.

Best een mooie poster Ludo!, ik overweeg die.

wel een heel gedoe om 'm aan te schaffen zie ik al, meer een soort fanboys-amateur-site. maar vind 'm zelf ook mooi :)
maar ik heb al een After Hours poster natuurlijk

http://i.imgur.com/TWWxkR1.jpg?1

Mooie poster, gave film :)

The Addiction
Grauw zwartwit, literatuur, filosofie, hiphop, NYC, drugs dit is een vampierenfilm maar dan anders. Erg sterk.

da's Ferrara he, we noteren.

Passion
Een beetje dom. Toen ik het matige origineel Crime d'Amour had gekeken, verbaasde ik me over de aangekondigde remake van Brian De Palma. En nu heb ik 'm nog gezien ook... Ik meldde toen: 'laten we hopen dat ie de boel dan ingewikkelder én erotischer maakt.' Het eerste gebeurt juist niet, het tweede nogal berekenend (in Vijftig Tinten). Een groter probleem is dat de wederom matige Noomi Rapace de hoofdrol speelt. Kantoorbitch Rachel McAdams treft aanvankelijk een betere toon. Meer ironie, richting zedenkomedie. Later in de film wordt ze wel gedwongen dat los te laten, omdat De Palma het gewoon ook niet weet. Zijn grootste fout is het omgooien van de structuur. Als Crime d'Amour íets had was het de vorm, die het einde al weggaf, zodat de noir geen maalstroom van onnavolgbare verwikkelingen werd, maar een 'hoe is dit zo gekomen'-verhaaltje overbleef. De Palma vertelt het dus gewoon lineair, wat het bespottelijke van de verwikkelingen enkel benadrukt. De hoekige beelden van de blauwige kantoorhel zijn creepy, maar spannend wordt het nergens. Hoeveel Hitchcock-odes kan een mens maken, Brian? Opmerkelijk is de grote rol voor production placement. Moeten we bij de bekende appel soms aan zonden gaan denken? Mooie filmwet: Rapace rijdt een auto in de prak, en prompt zien we het merk van de kar níet.

The Sessions
Hartstikke lieve film, die tegelijkertijd doet schateren én stilletjes maakt. Gehandicapten en seks is een lastige combinatie, maar doordat de film er totaal niet pathetisch over doet wordt het geen tear-jerker kleenex Oscar bait. Niet dat John Hawkes (want hij speelt de maagdelijke polio-lijder) geen awards verdiende, want hij doet het intens. (En met een jongenslijfje.) Laura Linney is nog een stuk dapperder. Ze trekt als 'sex surrogate' (Philip K Dick-woord!) het juiste therapeutengezicht, en praat prompt over doelen. (En wat jíj wil.) De favoriete onderwerpen van haar beroepsgroep. Maar deze therapeut gaat dus uit de kleren. (En hoe.) The Sessions rommelt er in het eerste kwart de backstory doorheen. Daar is niet zoveel te halen. Willem Defoe is een parodie op een priester, passend bij de goedgemutste, licht ongemakkelijke meligheid van de film. Ook de andere 'assistenten' van de ijzeren long-poëet zijn clichématig. (Zo ongeveer alle rassen flitsen langs...) Maar de kwaliteit schiet als een 'substantial erection' omhoog zodra Linney verschijnt, en de sessies beginnen. De therapeut geeft onze boekenwurm geen haast geen kans om zenuwachtig te worden. Het hoogtepunt is een half uurtje later Proustiaans intiem. Wuivend gras, een schipper op de zilte zee. Het laatste kwart is wel wat overbodig. Zakelijke, therapeutische seks zonder band (en vooral zónder twee gelijkwaardige partijen) dáár durft de film zich toch niet aan te wagen.

Stoker
'Lush', is het beste wat ik hierover kan zeggen. Park Chan-wook waagt zich aan het recent zo geliefde vampieren-thema, maar doet zonder het te benadrukken. (Terwijl ik het typ peins ik nog of er eigenlijk wel één duidelijke hint in de film zit dat we met vampiers te maken hebben...) Er wordt in elk geval gemoord... 'This soil is good for digging', zegt 'uncle' Charlie (Matthew Goode) als hij in de Victoriaanse villa van Mia Wasikowska en Nicole Kidman komt logeren. Moeder Nicole wil lekker gaan shoppen, en snel vergeten dat pa het loodje heeft gelegd, maar Mia leest in morbide boekjes dat er 2 jaar gerouwd moet worden. Mompelende oompje leidt beide af, met kookkunsten en gerommel in de kelder. Mijn ironie komt voort uit onbegrip, want Stoker begínt maar niet. De stijl van Park is verder uit duizenden herkenbaar, zwierend en broeierig, met af en toe een goedgeplaatst bloedbad. Mia ontdekt zichzelf en de jongens, want dat is ook een vorm van bloedlust, natuurlijk. Goode is de ene scene intrigerend en even raadselachtig als Gatsby, en dan weer weggelopen uit een platte Twilight-tv-serie. De twist die allerlei acties verklaart, is niet onaardig, maar er zijn daarna nog ongeveer 10 minuten te gaan. Zou er soms een tweede deel volgen? Geen moment aan Shadow of a Doubt gedacht trouwens, oei!

I vinti (Antonioni, 1952)

Matterhorn (Ebbinge, 2013)

De ontmaagding van Eva van End (Ten Horn, 2012)

Room at the top (Clayton, 1959)

Saturday night and Sunday morning (Reisz, 1961)

leuke discussie bij Matterhorn.

e openingsequentie van Room at the Top is zo goed :)

Kokuriko-zaka Kara
Ik stelde deze van Miyazaki jr. een beetje uit, dat kan toch nooit goed gaan, zoons die de Grote Vader navolgen? Vrees niet, ik denk dat pa trots is op Gorō want niet alleen heeft kan hij net als zijn vader miraculeuze luchten tekenen, hij vertelt een prachtig klein verhaal, in de meer realistische Ghibli traditie. Voor Japanners van een bepaalde generatie waarschijnlijk een heel nostalgisch verhaal van een school begin jaren '60 waar het clubhuis van de jongens plaats moet maken voor nieuwbouw in verband met de komende Olympische Spelen. Er ontvouwt zich weer een van die typische voorzichtige jeugdliefdes met een vederlichte twist. Alles -humor, techniek, details- in balans, prachtige film kortom.

oeh :) (zijn Ursula Le Guin verfilming - jawel - viel een beetje tegen, maar ja... was ook geen eenvoudige opgave)

Ja, daar kom ik maar niet aan toe wegens "verschuivende ondertiteling", moet ik toch eens gaan fixen. Deze was iig verrassend goed.

Geen poster van de tweelingen uit The Shining? dan maar een Totoro knuffel :)
http://ecx.images-amazon.com/images/I/61OvJUejwGL.jpg

ha!

regen included vandaag
http://3guys1movie.com/wp-content/uploads/2012/02/take-shelter.jpg

Ja hij had eigenlijk in plaats van dat tasje/buideltje een parapluutje moeten hebben ;)

Haha, die zorgelijke blik van Shannon, mooie film.

Post Tenebras Lux
Het gebeurt niet elke dag dat een spiritueel spiegelende maalstroom-film in Tarkovsky-trant zo goed klikt. Reygadas daalt af in een delirium, dat zich even associatief als Nostalghia ontvouwt. Wel een tikkeltje begrijpelijker – goddank! – want ik bleef de volle twee uur geboeid. In de openingsscene groet een meisje 'de dingen'. Reygadas vervormt de beelden met bijzondere lenzen, waardoor we door een soort caleidoscoop kijken. De mensen, dieren en bomen krijgen er aura's van, en tegelijkertijd wordt de kijker een beetje dronken. De juiste toestand om de film te ondergaan, want verslaving is een thema. In een gammel krot komt de AA bijeen, met ditmaal in hun gezelschap de patron. Een blanke kerel tussen 'de echte Mexicanen'. Hij heeft ook wat op te biechten... De man ravot thuis vrolijk met zijn kroost, maar moppert op zijn vrouw, en vecht agressief met zijn honden. 'De dierenarts vertrouwt me niet', geeft hij toe als hij weer een hond heeft toegetakeld. Waar we deze elementen nog als een hanteerbaar set-up voor een gezinsdrama kunnen zien, is Reygadas ondertussen keihard bezig de boel te ontregelen. Een duivel doet het huis aan, een rugbyclub pept zich op, een citaat van Tolstoj, een orgastische traan... En opeens ligt de man in bed. Sterft hij? 'It's a dream, only a dream, and it's fading now.'

Like Someone in Love
Het lijkt me wel leuk, als wereldberoemd arthouse-regisseur de wereld rond reizen, en overal een 'homegrown' movie maken. Kiarostami schiet hier (met Frans geld) een Japanse film. Zozeer zelfs dat ik de hand van de man er nauwelijks meer in zie. Dat is dan weer het gevaar van zulke projecten, regisseren is sowieso al een subtiele communicatie-klus, heeft dat wel nut als je geen Japans spreekt? Autorijden is in elk geval overal ter wereld hetzelfde, en Kiarostami is er groot fan van. Deze film zit weer vol met ritjes, waarvan de eerste het beste is. Nachtelijk Tokyo, een animeermeisje op weg naar een klant. Op haar foon staan voice-mails van oma, die ergens op haar wacht. Het meisje verkeert duidelijk in dubio of ze haar grootmoe moet zien (heeft ze soms met haar familie gebroken?). Dan maar door naar de klant. Die oude kerel heeft toch wat Perzisch. Een goeie witte snor, een vleugje Kader Abdolah, en een baan als intellectuele vertaler/schrijver. Even lijken er kansen op meta-ferelen – schrijft de man dit allemaal? – maar de film blijft gewoon doorkabbelen. De man heeft vooral behoefte aan gezelschap, en het wat domme meisje aan slaap. Morgen heeft ze een tentamen sociologie. Daar lijkt ze toch echt wat te sullig voor (op het Italiaans belachelijke af). Langzaam wordt de eerst zo lekker wegdoezelende kalmte unheimischer...

Fill The Void
Goochelaars en geesten. De orthodoxe joodse gemeenschap fascineert altijd. De outfits alleen al. De rabbi is met zijn rijk versierde jas een carnavalsuitvoering van een tovenaar. Ik googlede 'big jewish hat' en leerde dat die dingen Shtreimels heten. De mannen lopen erbij als levende schaakstukken. Fill The Void maakt naar meer nieuwsgierig, en zo is de film misschien ook wel bedoeld. In het begin wordt Poerim gevierd, en zie daar, twee van de personages heten Mordecai en Esther. Het drama ontstaat door hen, maar niet mét hen. (Spoiler!) Esther sterft, waarna pa met het zoontje Mordecai blijft zitten. Hij overweegt een 'move' naar Belgie, maar de oplossing ligt dichtbij. Het jonge meisje Shira is het hoofdpersonage, popelend om uitgehuwelijkt te worden staat ze in de openingsscene op een 'date' te wachten. ('Hij staat bij de zuivelsectie!') En alleen maar kijken hè. Het lijkt wel Austen... Het volgende uur zien we hoe twee mensen zachtjes richting het onvermijdelijke worden geduwd. Met wat druk van de familie, maar toch ook gewoon de stroom van het leven volgend. De soundtrack is me wat te cheesy (Orthodoxe boybandjes, ze bestaan!) maar de emoties zijn mooi klein gehouden. In het eerste echte gesprekje zit de weduwnaar zenuwachtig heen en weer te wiegen. Zo lijkt de toenadering wel een religieus ritueel.

Quartet
Dit is pas een echt 'Late' Quartet, want deze opera-komedie speelt zich af in het bejaardenhuis. 'Het is net een gevangenis', moppert een van de oudjes. En dat klopt, de film doet zeer sterk aan Lucky Break denken, waarin James Nesbitt met medegevangenen het plezier terugvond door een musical op te voeren. Het valt nog mee dat het geen kerstmis is in Quartet, want zo'n film is het. Goedmoedig en vol flauwe grapjes. Billy Connolly neemt het laatste aspect voor zijn rekening, als de oude viespeuk die continu met de blonde 'huisbazin' flirt. 'Ik ben als een goede wijn... Seasoned wood.' Tom Courtenay vormt de serieuze kant van het verhaal. De man ziet er nog piekfijn uit als 75-jarige. Toprollen als Billy Liar houden je jong. Iedere heer verdient een vrouw, en daarmee is het kwartet (nu met diva) compleet. Hoewel de film geen tijd maakt voor echte aftakeling is de kindse verwarring van de continu tetterende Pauline Collins een mooi schrijnpuntje. Veel verder dan dat gaan de emoties niet. Er wordt vooral gestresst voor de grote show, met Michael Gambon als de Kaddhafi-achtige regisseur/dictator. Op de achtergrond zijn tal van grote namen uit de klassieke muziek-wereld te zien, zo leerde ik van de fraaie aftiteling. Trevor Peacock! Dat Dustin Hoffman de regie deed is volgens mij ook meer een ererondje.

Quartet Op de achtergrond zijn tal van grote namen uit de klassieke muziek-wereld te zien. En acteur Andrew Sachs, beter bekend als Manuel uit Fawlty Towers. Ik had dat overigens zelf pas door tijdens de aftiteling. Verder vond ik het nogal een belegen film.

ja. de aftiteling was het hoogtepunt.

was je er trouwens helemaal zeker van dat oma bij dat standbeeld stond in Like Someone In Love, want ik zag ze niet. (zelfs nog een keer extra gekeken)

Op het grote doek was oma in Like Someone In Love goed te zien, bepakt en bezakt. Hartverscheurend moment.

oke :)

ik zie nu pas dat het niet Laura Linney maar Helen Hunt was die de therapeut in The Sessions speelde. #nocomment

Ja die scene met die oma, een hoogtepunt van dit jaar.

Gravity (Cuaron, 2013)

Misschien is dit er wel eentje om dan toch eens mijn 3D cherry te poppen. :)

next to a guy eating his popcorn like there is no tomorrow

lol

(the only way to eat popcorn)

http://danskmagazine.com/wp-content/uploads/2013/10/PRE_Made_From_Cool_297x210mm_1_MAGAZINE1.jpg

de betere reclameborden, als ik bij J&J werkte zou ik het wel weten en 'm thuis ophangen :)

Lincoln
Het voelt toch als een opgelepeld geschiedenislesje. Natuurlijk moest Spielberg ooit het leven van de grootste Amerikaan verfilmen, maar om nou te zeggen dat hij er heel enthousiast van raakt. Zelfs Daniel Day-Lewis maakt geen verpletterende indruk. Van opzij 'klopt' hij nog wel, maar elders wekt hij de indruk van een depressieve Robbie Williams, met een opplakbaard. Tegen het eind van de film zegt iemand tegen Abe 'dat ie de afgelopen maanden 10 jaar ouder is geworden', maar juist die fragiliteit, het naderende einde, de gelopen koers, ik zie het niet. (Misschien te zeer beïnvloed door een roman van Doctorow die dat wél fraai aanstipte.) Spielberg probeert in Lincoln een tv-serie in dik twee uur samen te vatten. Alles zit erin. Een beetje oorlog, onderhandelingen met de Zuiderlingen, conflicten met vrouw en zoon, politiek gekonkel. Zelfs de moord ontbreekt uiteindelijk niet. Had Spielberg maar voluit gekozen voor het politieke gekonkel, want daar is de film op zijn sprankelendst. Louche mannen die Democratische stemmen gaan fixen, als lobbyisten avant la lettre. Ook de debatten in het House of Whatever zijn smakelijk, vol geinige beledigingen ('you, unnatural noise!'). De taal is eloquent en smakelijk. En Thaddeus Stevens (Tommy Lee Jones) is de revolutionaire held. Alsof Spielberg stiekem liever een film over hém had gemaakt.

Boven Is het Stil
De meest Roemeense film uit Nederland ooit? In elk geval is het eerste half uur van een zeldzaam kalme, lege schoonheid. Realisme was hét kenmerk van de Nederlandse (gouden) schildereeuw, dus waarom zou dat ook niet voor het cinema-doek kunnen gaan gelden.Van de zon op een maisveld naar een bedompte boerderij. Alles in natuurlijk licht. Behalve op de slaapkamer. ('Licht aan? Licht aan.') Ongerealiseerd. Jeroen Willems – inmiddels dood, wat een pechvogel – speelt eindelijk de grote rol die hij allang had moeten krijgen. Geblokt, broeierig, onderdrukte emoties, een scheve glimlach. Hij sleept met zijn oude pa door het huis. Ik ruik bijna de vliering van mijn dorps-oma. Spullen die jaren niet verplaatst zijn, worden buiten gegooid nu pa 'op' is. ('Gewoon oud'.) De boerderij stelt weinig voor, maar in zijn eentje kan Willems het toch niet af. De buurvrouw biedt aan te helpen. (Nederlanders houden van koeien en buurvrouwen, en de melkman...) Het regent. Het sneeuwt. En er komt een nieuwe knecht. In de beste scene – even daarvoor – heeft Willems zijn eigen lijf staan monsteren. Voor mijn gevoel worden daar even twintig pagina's van Bakker's boek in één intiem momentje gevangen. Knap gedaan van Nanouk Leopold, je vraagt je af wat ze zou kunnen met Knielen op een Bed Violen. Maar eigenlijk hoeft dat al niet meer. Meest Roemeens? Neen, de wolken van Wolkers. Thuis.

Pacific Rim
Er glipt toch elk jaar weer een superheldenfilm doorheen. Ik kan maar niet onthouden dat Pan's Labyrinth de uitzondering is, in Guillermo del Toro's comicbook-oeuvre. Pacific Rim is een stuk leuker dan The Avengers, dat wel. Het poogt zowaar een lopend verhaal te zijn. Met mensen. En machines. 'We're a walking nuclear reactor! Dino's 2.0 zijn bezig de aarde te vernietigen, dus de mensheid zet alle meningsverschillen opzij, en stuurt een soort Transformers op de monsters af. Elke Transformer wordt bediend door 2 personen (één voor de left en één voor de right hemisphere). Heel veel wetenschappelijks wordt daar niet mee gedaan, maar omdat de 2 bestuurders één moeten worden moeten ook hun memories 'mergen'. (Noem het een vleugje Inception.) Een jongen/meisje-duo blijkt – goh – het beste te werken. En dat nog wel interraciaal. Het meisje is eerst nog typisch... Aziatisch. ('That's not obedience, it's respect.) Later blijkt ze, heel Westers, en letterlijk en figuurlijk tits & ass te hebben. Continentaal Europa komt er in de Unicef-kalender bekaaid vanaf. Wij zijn geflipte wetenschappers... (Eén wetenschapper brengt het soort humor dat je op YouTube overal ziet.) Leukste onbedoelde grapje is een 'haantjesgevecht' tussen de latere love interests. Het meisje maakt al kreunend ontzettend veel lawaai. De jongen zwijgt en stoot.

(Boven is het stil) Ongerealiseerd ongeïdealiseerd, natuurlijk

Is dat een beetje kinderwaardig Pacific Rim?

oh ja. niet eng, spectaculaire kleurtjes... hooguit een beetje saai ofzo. Het is wel een behoorlijk generieke film, met name de soundtrack is een anoniem drama. Als de film daar ineens op de Blade Runner-toer was gegaan, had het meteen aan pseudo-diepgang gewonnen. Want je je merkt trouwens heel duidelijk de rise van Azie in de film. (Het speelt in Hong Kong, bijvoorbeeld, dus genoeg neon lights sci-fi Gibson vibes)

Ik bedenk me dat er wel een potentieel traumatische scene inzit a la de keuken in jurassic park, dus laten we het op mild eng houden.

Ja, okay, ze kunnen tegen een stootje. :) Ben net klaar met voorlezen uit The Shining (jr. is er helaas achter gekomen dat er ook een vervolg is) en die Harry Potter films zijn toch eigenlijk gewoon Introductiecursussen voor de Jonge Horrorliefhebber.

:) Pan's Labyrinth daarentegen, is natuurlijk wél gewoon eng. (wat mij betreft.) enge monsters, enge Franco.
Pacific Rim... da's Playmobil-oorlog

Gravity
3D is niet genoeg om een crappy film te redden en hoewel de film qua inhoud niet heel bijzonder is moet ik als scepticus toch zeggen dat ik aardig meegezogen werd. Beetje kitscherige muziek op de jubelmomenten (andere momenten konden wel wat Darkspace gebruiken) maar verder gewoon een uitstekende film die ik 2D ook al prima had gevonden maar 3D volgde er toch eh, een extra dimensie aan toe. :)

Alceste à bicyclette (Philippe le Guay, Frankrijk, 2013)
Alceste is de ‘mensenhatende’ hoofdpersoon uit Molière’s Le Misanthrope. ‘Geslaagde’ tv-acteur bezoekt zijn leermeester op het Île de Ré om hem over te halen samen dit stuk te spelen. Tussen de repetities door, waarbij ze om beurten Alceste en diens tegenpool en vriend, de inschikkelijke Philinte spelen, fietsen ze over het eiland. Net als in de classicistische komedie draaien ze rondjes om een vrouw. Deze heet in de huidige tijd geen Célimène en is geen weduwe, maar herleeft in de Italiaanse Francesca die in scheiding ligt. Naast de plot trekt ook de stijl, die van een komedie met tragische trekken, parallellen met het geparafraseerde verleden.
Op de tribune verwachtte ik de boekenclub, die doorgaans bestaat uit middelbare dames. Maar het blijkt een mannenfilm. Met lachsalvo’s bij een last minute afgeblazen vasectomie en penopauzisch gesmacht als een Bardot-lookalike Molière’s alexandrijnen citeert. Wel een film voor mannen die van toneel houden.

Aşk Tesadüfleri Sever
Een soort The Notebook "a la Turca", die naar het einde toe zelfs nog in de overdrive gaat, want Turken houden van groots en meeslepend. De liefde houdt van toevalligheden, luidt de titel en dat is zeker zo. In z'n over-the-topness toch fascinerend en voor mijzelf nog wel leuk doordat er een beetje een rock angle aan zit met muziek van Şebnem Ferah en zelfs een flard Pentagram.

O ja, de titelsong is de Björks Bachelorette door een soort Turkse André Hazes Müslüm Gürses (al had die geen fans die zich openhaalden met scheermesjes). Op zijn album met die titel ook een geweldige cover van I'm Deranged van Bowie.

Meleğin Düşüşü
Van de maker van Yumurta/Süt/Bal dus van een orde is deze 'val van een engel'. We volgen een wat kleurloos meisje in een grijs İstanbul die door de een blik in het leven van een andere vrouw tot een heftige daad komt. Verstild drama.

die Turkse Bowie is beter dan het origineel :P

Paradies: Glaube
Terug in Oostenrijk met Siedl, met het tweede deel uit zijn Paradijs-trilogie. Hier wordt de verlossing in religieus extatisch fanatisme gezocht, iets dat – hoe kan het ook anders – neerkomt op goed katholiek masochisme. Het is allemaal erg Grunberg, en soms zelfs een beetje clichérijk. (Dat de kat niet met liefde zal worden ontvangen voel je wel aankomen.) Een dame van middelbare leeftijd leeft in haar lege huisje in haar eigen christelijk ritueel. Van zweepslagen tot keyboard spelen. Biddend voor onze zonden, maar ook op pad. Het is buiten de deur dat de film tragikomisch goed wordt. De vrouw op pad met een groot beeld ('die Mutter Gott'). Ik dacht steeds dat ze met een stokbrood rondliep. Binnen dringt ze bidprentjes op. Als het meezit. In de allerbeste scene komt ze in het volledig verrommelde huis van een OCD'er. We krijgen de man nauwelijks goed in beeld, maar zelfs in de schaduw weet hij al een hele wereld op te roepen. Denk Luc de Vos, als ie bij moederlief was blijven wonen. De man heeft niks aan moeders bed veranderd, sinds ze (op die plek!) stierf. Dan moet daar dat Mariabeeld maar staan. Even later begint hij aan een rant over 'speckfleisch', en de werking der vrouwelijke hormonen. Onbetaalbaar. Bij het hoofdpersonage thuis is ondertussen een oude bekende teruggekeerd. De Asielzoeker.

Tabu
Twee films voor de prijs van één. Het is een talentje, die Miguel Gomes. In Our Beloved Of August was een eigenzinnige maalstroom, Tabu is een meer klassieke Europese-arthouse film. Zeer chique gefilmde kalmte. De Portugese poëtische tristesse van Pessoa ontmoet Murnau (of gewoon The Artist). Het begint al met een fantastische openingsscene. Een piano tinkelt als een harpje, en een Livingstone-achtige man met een tropenhoed staat depressief te wezen, terwijl om hem heen de natives voorbij komen sjouwen. De koloniaal op avontuur. Claire Denis. Maar voor we naar het Portugese verleden schieten krijgen we een modern katholiek verhaal, dat best bij Seidl aansluit. (De filmdelen heten hier 'Paradise Lost' en 'Paradise'.) Een vrouw van middelbare leeftijd wacht op het vliegveld van Lissabon tevergeefs op een Pools nonnetje. Zo blijft er mee tijd over voor de excentrieke buurvrouw. In het volgende fenomenale shot vertelt deze diva (met Gena Rowlands-zonnebril) over een droom, die haar richting casino bracht. Een mysterieus typetje, met een mysterieus verleden. Gomes serveert het met een vleugje Kaurismaki-humor en een uurtje later glijden we soepel in het paradijselijke twee deel. Mount Tabu. De jaren '60. De decadente slotjaren van het Europese wereldrijk. Het is gedaan met dialogen, enkel voice-over volstaat om een koloniaal melodrama overeind te houden. Bijna elk moment kan de film op pauze om van een compositie te genieten.

Behind The Candelabra
De lp-bakken hebben altijd mijn aandacht in kringloopwinkels, of op marktjes. Maar een lp van Liberace... Nooit gezien. Is hij al vergeten? Of was hij altijd al meer bekend als flamboyant typetje dan als muzikant. Behind The Candelabra zou wel eens Paul Haenens favoriete film van het jaar kunnen zijn. Extravagante malligheid, met een zeurend stemmetje. Rob Lowe als pillenpusher! 'There are no studies that prove these pills are addictive. By the way you look great', zegt ie tegen een tot over zijn (nieuwe?) oren verslaafde Matt Damon. Damon is ingepalmd door Liberace, die hem wel heel fanatiek tot zijn protegé kneedt. Het zou tragisch kunnen (en moeten?) zijn, maar dat wordt het toch nergens, op het geweldige Faustiaanse einde na. Ook daarvoor is de palacial kitsch al kil en extreem. En Damon is misschien wat te oud. In werkelijkheid was zijn personage jáááren jonger, wat zijn aanhankelijkheid toch wat beter verklaart. Nu is het een combinatie van opportunisme en verveling. Ondanks geniale shots van een belipstickte Damon in chauffeurspakkies blijf je de, eh, steracteur zien. Het is net zoiets als een gehandicapte spelen... Zogenaamd dapper. Michael Douglas haalt wel alles uit de kast e is zeer overtuigend als de geflipte veteraan-entertainer. 'Good morning', zegt hij verlekkerd na het eerste avondje samen in bed. 'Look who's up...'

Kapringen
Leerzaam en spannend, dat is Kapringen, als een tot leven gekomen nieuwsberichtje. Misschien had die Somalische piraat die laatst naar Brussel was gelokt de film ook gezien. In Kapringen zien we de gebeurtenissen rond de kaping van een 'klein' Noors schip, ergens tussen Afrika en India. Veel tijd om kennis te maken met de crew is er niet. Van mij had de film met een 'dag 0' mogen beginnen. Ik had best de dagelijkse gang van zaken willen zien. Hoe groot de boot is, wordt bijvoorbeeld nooit echt duidelijk. (Behoorlijk groot, ongetwijfeld, maar toch, 7 crewleden, dat heeft een Nederlandse binnenvaartschipper ook bij zich...) De film gaat echter niet alleen over de kaping – het moment dat die begint zien we zelfs niet eens – de film gaat over onderhandelen, en daarmee over keiharde business. De CEO van het bedrijfje wil het allemaal zelf doen, en toont zich daarmee naast een moderne baas ook een koppige workaholic. (Een ingehuurde kapingsadviseur waarschuwt hem nog...) Aanvankelijk lijken de twee zijden van het verhaal zo nét niet te werken. Maar, als een goede genrefilm wordt de spanning toch verrassend goed opgebouwd, af en toe verluchtigd met bedrieglijk vrolijke momentjes. Het vangen van een vis! Maar hengel je een kaper binnen, die alle tijd van de wereld heeft?

Pacific Rim
Waarschijnlijk de grootste rotzooi die ik sinds Independence Day heb gezien. Nou heb ik sinds mijn kindertijd een zwak gehad voor de Japanse vechtrobot (Mazinger Z, een geweldige tragedie) maar Del Toro maakt er een hele nare film mee. Zit nog wel een cool idee in, de drift als een versmelting van mens en machine, maar daarna is het twee uur grauwgrijs digi-lelijkheid (over 10 jaar lachen we daarover zoals we nu over die geprojecteerde autoritten lachen) met een hele nare fascistoïde onderstroom, niet zozeer de "we gonna get dem folks" sfeer als een opgefokte agressiviteit die heel sneaky wordt gekanaliseerd.

hehehe.

het digitale wordt wel erg irritant ja.

daarover gesproken. RIP Is0hunt

>>>Behind The Candelabra
De lp-bakken hebben altijd mijn aandacht in kringloopwinkels, of op marktjes. Maar een lp van Liberace... Nooit gezien. Is hij al vergeten? Of was hij altijd al meer bekend als flamboyant typetje dan als muzikant.

Zelfde hier; volgens mij was hij hier destijds volstrekt onbekend terwijl het een typisch artiest was voor Mies Bouwman/Bruce Forsythe tv-shows. Maar hij was waarschijnlijk te beroemd/rijk/fucked up om naar Europa te komen.

jep. :) en dan eindigen als Las Vegas-artiest. (en what happens in Vegas...)

In de Rock 'n' Roll mythologie is eindigen in Las Vegas iets slechts , maar voor Liberace (en heel veel anderssoortige artiesten) is dit het non plus ultra.

Still Mine
Amour in Canada, oftewel, hoeveel films kunnen we zien waarin juist de vrouw van een bejaard echtpaar de vrouw aftakelt? (Volcano, Away From Her...) Het geeft de man kans eindelijk eens die vermaledijde zorgfunctie uit te oefenen, maar aan de andere kant kan de vrouw zo het lijdzame 'object of attention' blijven. Hier geen gedoe met kussens, maar een boeren(senti)mentaliteit. What's mine will be mine. James Cromwell heeft zo een nieuwe 'Babe' om voor te zorgen. En ze is haast net zo schattig. De echtgenote van de boer is optisch dus goed gecast, maar mag verder niet al teveel zeggen. De film gaat over de stoere mannetjesputter van in de tachtig. Nu zijn vrouw aftakelt wil hij een nieuw huisje bouwen. Hij heeft 2000 acres land (tot jaloezie van de buurman) dus plek is er wel. Maar vergunningen? 'Since when has this land become a bureaucracy'. Veel gemopper over regeltjes en gefucked worden door het systeem, en aanvankelijk weinig menselijks. Pas als het echt niet meer gaat komen de twee bijeen, en wordt de film toch nog even aandoenlijk. In de beste scene zitten ze aan de huiskamertafel. We horen de dialoog in voice-over, wat heel goed past na 61 jaar huwelijk. De oude tafel heeft alles gezien. 'The ghost of someone's handwriting pressed through a single piece of paper.'

Only God Forgives
Refn mag Jodorowsky dan wel danken in de coole Thaise aftiteling, zijn eigen maalstroom-film zuigt dit keer de kijker niet echt mee. Daarvoor is het toch teveel een b-film zonder idee, gepimpt met wat A-list stars, chique synthesizers en dito beelden. De rol van Ryan Gosling is bijna bespottelijk eenvoudig, alsof hij nog 'on set' mocht uitrusten van al die akkefietjes in Drive. Zelfs zijn matpartijtje gaat de mist in. (En dat is dan nog een redelijk enerverende scene.) In de meeste shots staat Gosling maar een beetje lamlendig te staan, tegenover een mooie achtergrond, een mooi meisje, óf een kwaaie Thai. De 'slechterik' (er zijn geen goeien in deze film) is een Thai met een machete. Zijn signature move wordt snel saai, en bovendien zat die grindhouse-film nog te vers in het hoofd. Dat er een stukje karaoke wordt gezongen hoefde na David Lynch eigenlijk óók al niet meer. Wél leuk is Kristin Scott Thomas als de moeder van Gosling (en diens dooie broer). Geblondeerd en ultrafit zet ze een soort 'you wanna be like me, you better work bitch'-typetje neer. Ongezond geobsedeerd met haar kroost. Eentje doodgeknuffeld (en nu letterlijk dood) de andere doodgekleineerd. 'Waarom laat je je dit aandoen', zegt Gosling's ingehuurde vriendinnetje. Hij schiet zowaar even uit zijn slof: 'It's my mom!'.

Hitchcock
'Achter elke grote kunstenaar staat een sterke vrouw' zo luidt het wat cliché. Deze film had beter Alfred & Alma geheten. Je verwacht een film over de meester, je krijgt een prent over de midlife-crisis van zijn echtgenote, die schijnbaar een hoop bijdroeg aan zijn carriere. Nooit geweten, en gaandeweg de film begin je ook wel te twijfelen aan de feitelijkheid ervan... Stiekem heeft het ook wel wat lief feministisch. Alle goede ideeën waren eigenlijk van Alma! Helen Mirren vertolkt 'r heel kordaat. Thuis heeft ze de touwtjes sowieso in handen, op de set als het moet ook. Hitchcock wordt door Anthony Hopkins erg karikaturaal neergezet. Dat werkt alleen in de toch al geacteerde meer pompeuze passages, zoals het typische intro- en slotpraatje. Voor de rest is de man een nogal eendimensionale viezerik. Tussen het shoppen van de echtgenote (en haar mogelijke overspel) en het schranzen van Hitchcock is er maar weinig tijd om iets van Psycho te laten zien. Het wordt nooit een kijkje achter het gordijn van de Wizard of Oz, de geheimen van het vak blijven geheim. Het blijven citaten. Een beetje een kleinering van de kijker. Psycho wordt gecomprimeerd tot de douchescene, en die wordt simpelweg overgedaan met Hitchcock als “dader'. Veruit het leukste moment is de première, met Hitchcock als The Man Who Knew The Audience.