Filmforum

A taste of honey

Stromboli

oh yeah. die kerel met zijn baantje in de schoenenwinkel :) :) :) (en 101 andere dingen)

28 Hotel Rooms
De Before Sunset-reeks, maar dan in hotelbedden, kon je overal lezen. En het klopt ook wel. Zo intiem als Delpy en Hawke en hun hotel-poging tot romantiek 'omdat het moet' wordt het niet. Daarvoor leent de situatie van een moderne one night stand zich ook niet. 'I'm never gonna call you', meldt de dame van het stelletje. Ze lijkt op een gepensioneerde Russische tennisster (of gewoon Mary Pierce?). Haar kompaan is zo bekeken een Spaanse voetballer in een scheermesjes-reclame. Dat hij schrijver is, is weer eens volslagen onnozel. Natuurlijk belt de vrouw tóch. De eerste trits hotelkamers wordt nog optimaal benut. Echt sexy, geil of expliciet is de film echter niet. Al snel wordt er onder de dekens vooral gebabbeld. Maar waarover? Aanvankelijk wil het tweetal niet aan 'small talk' doen (we hoeven niets van elkaar te weten ten slotte), maar diepzinnigere gedachten, daar moet je ook maar net opkomen. Halverwege doet het scenario dan maar het onvermijdelijke. Drama talk. Obstakels, plannen, kortom een veel minder 'alledaagse' film dan had gemoeten. Dan blijven me toch eerder de lawaaiigere passages bij. 'I'm the king of Liechtenstein!' Naakt staan schreeuwen op een hoteldak. Overspel is ook gewoon een fijn excuus om in alle opzichten stout te zijn. Wel vreemd dat de titel de kamers telt, maar de film dat níet doet.

The Iceman
Uiterst rommelige crime-film. Jammer, want het uitgangspunt van The Iceman is interessant. Een volslagen anonieme huurmoordenaar leeft met zijn gezin in een rijtjeshuis. Familie noch buren merken blijkbaar iets. Daarvoor zou je twee verklaringen kunnen bedenken. Ofwel de man is een geniaal dubbelspel-pleger, ofwel de familie weet het best, maar doet alsof ze niets doorhebben. De film kiest voor de makkelijkere eerste optie, zonder daarin te overtuigen. Michael Shannon loopt er door de decennia continu bij als een schurk. Porno-snor (oké, had iedereen in de seventies) zonnebrillen, foute kleren, foute kompanen. Je hebt niet de indruk dat de man zijn best doet om zijn louche bestaan te verbergen. Juist daarom had de rol van Winona Ryder als echtgenote kunnen én moeten boeien. Helaas. Het pluspunt van de film is de simpele spanning die Shannons baan met zich meebrengt. Daarin werkt de chaos juist wel. Elk moment kan er iemand overhoop worden geknald. De dead count is gigantisch. Al die lijken verhinderen wel het ontstaan van persoonlijke relaties. De film had beter één decennium en één kompaan kunnen kiezen om op te focussen. Nu hopt Shannon van Liotta, naar een broer, naar een oude vriend, en blijft elke tegenspeler vrij inwisselbaar. De uitzondering is Chris Evans. Die rijdt dan ook werkelijk met een ijscotruck rond!

Paradies: Hoffnung
Ja, het is een echte trilogie. Dit derde deel spiegelt het eerste, waardoor het tweede deel óf het minst óf de sleutel wordt... In elk geval worden de (visuele) patronen almaar duidelijker. Hoffnung heeft de mooiste shots van de reeks. Mensen in kille rijtjes gevangen, verwikkeld in een eindeloos herhaalde activiteiten. (Koprollen, cirkeltjes rennen, polonaise door het zwembad.) Het lijkt wel een schreeuw om 'fremdzwang'. Laat iemand ons dwingen onze lusteloze apathie achter ons te laten. (Wildeman, God, Dokter redt ons!) Van de 3 vrouwen uit de trilogie is de jongste het minst schuldig, en degene die het meest een vaderfiguur nodig heeft. Ze gaat hier op dieetkamp, waar ze tussen de fatsos (verbale) lesjes in intimiteit krijgt. (Net zoals haar moeder in Kenia daarover 'lag' te filosoferen...) Maar seks is eigenlijk niet wat dikke Melli nodig heeft. Ze projecteert haar onbestemde verlangen op het ultieme Grunbergiaanse Seidl-personage van de reeks. Een Saab-bezitter die het 'randje rijden' tot ultieme kunst heeft verheven. Eén millimeter verder en hij is een héél vieze crimineel. Nu is ie haast even tragisch in zijn spelletjes met het jonge meisje. Seidls mannen worstelen net zo goed. In een bijzonder grappige scene belanden de meisjes in een 'tanzbar'. Eén man ligt al laveloos aan de bar. Twee anderen bestuderen het nieuw aangekomen vlees. Danstijd!

The Impossible
Met kerst staat niemands hoofd naar rampen. Ik heb die beelden van de tsunami na wat eerste flitsen gewoon genegeerd. The Impossible brengt ze keihard terug. De ramp zelf is van onwaarschijnlijk apocalyptische grootte. Enger dan welke andere tornado dan ook. Misschien door het aardse aspect. De grond zelf keert zich tegen je. Zomaar ineens (en volkomen willekeurig) wordt je meegesleept door een gruwelijke maalstroom van water, en troep dat tegen je harses knalt. Had een zeer goede 'real time' film kunnen zijn. Nu krijgen we echter – na een korte kennismaking met de familie om wie het gaat – een paar minuutjes intense ramp, en dan anderhalf uur lang 'we zijn allemaal helden'-melodrama. Het aanvankelijke contrast tussen pa en oudste zoon is onbedoeld hilarisch. Pa wordt in de eerste 12 minuten weggezet als twijfelaar met een piepstemmetje. Niet zo vreemd dat ie 'ten onder gaat'. Prompt mag zoon de Echte Kerel uithangen, en zijn moeder (Naomi Watts) 'redden'. Het is bijna akelig. Dat pa gespeeld wordt door Ewan McGregor is een hint dat dit misverstand nog wordt rechtgezet. De mierenhoop van provisorische hulpverlening is indrukwekkend, maar ook dan blijft de film die Livestrong-mentaliteit uitstralen. Je kunt berusten en je laten helpen, óf je kunt rond gaan struinen. Het laatste helpt je geen snars, maar geeft de illusie dat je het lot tóch beheerst.

Pietà
Poeh. Een en al morbide leegte in deze 18e film van Kim Ki-duk. (De intiteling benadrukt vreemd genoeg dat cijfer.) Ki-duk heeft bijzondere films gemaakt, maar met Seidl achter de kiezen was het wel even genoeg geweest met het Grote Lijden. En dat is precies wat we hier krijgen. Gestileerd maar ook wat futloos geweld. In het begin zat ik nog even op het Koreaanse absurdisme spoor. Een knoertharde loan shark hosselt insurance claims bij elkaar in een bijzonder wijkje. Allemaal noir-waardige krotjes waarin mensen koperplaten snijden, en meer van dat soort technische klusjes. De apparatuur kan ook voor andere doeleinden worden ingezet... Onze nihilistische held loopt er bij als een uitgebluste jonge Elvis. De 'shiiiiba's zijn weer rijkelijk voorradig, net zoals bijzondere Koreaanse eetgewoonten. (Je moet een beest gewoon levend kopen, om mee te beginnen...) Na een paar akkefietjes duikt 'r een vrouw op, die de moeder van de man zegt te zijn. Daarmee belanden we op typisch Kim ki-duk-terrein. Een film rond twee personen die elkaar liefhebben en afstoten, en dan liefst zo verknipt mogelijk. Het werkt pas aan het slot, na een paar wendingen van opera-allure. Ergens tussen waanzin en bijbelse opoffering. Ik moest denken aan Rafaels genezing van de maanzieke jongen. Maar dat is eigenlijk te hoopvol.

Frances Ha
Frances Woah! Maakt alle verwachtingen waar. Greta Gerwig en Noah Baumbach waren al helden, maar zijn wéér wat in mijn achting gestegen. Dit is Baumbach's Manhattan. 'I tried to make a frittata, but it's really more of a scramble', zegt Greta (Frances) over haar kookkunsten, maar evengoed over haar leven. 'I look like I'm asking a question.' Ze is 27 ('old!') maar zit nog vol met kinderlijke energie. Frances heeft in Sophie (Mickey Sumner) een lichtjes dominante kompaan. 'We are like a lesbian couple that doesn't have sex anymore.' Voor de seks wordt gescharreld, maar verder hebben ze aan elkaar genoeg. Of hadden ze, want Sophie begint aan het Saaie Burgerlijk Echte Leven. En dat doet pijn bij Frances. Het confronteert haar met haar eigen richtingloze energie. Grapjes werken ineens niet meer. ('We're the same person, but with different hair.') Wat nu Frances? 'Ik ga naar Parijs, en dan moet je Proust lezen.' Eén tel later: 'Misschien moet ik éérst Frans leren en Proust dan in het Frans lezen...' Anderhalf uur lang jakkert de film in een haast verslavend hoog tempo langs kleine gebeurtenisjes. Frances hopt van huis naar huis, en elke keer als de film weer een close-up van haar gezicht toont zien wij álles. Elk deel is constant de som. Of Frances nu in bad ligt te peinzen, een beetje beschaamd emotioneel afscheid neemt van haar ouders, of aan het einde vastberaden (en met een doel!) op haar lip bijt. Wat een film, wat een vrouw. Iedere lezer van dit stukje zal zich in haar herkennen.

Le Passé
Een vriendin in coma, ik weet dat het serieus is, maar Farhadi maakt het in Le Passé toch te groot. De grote Iraanse plotlijntjes-jongleur begint weer ijzersterk en heeft intense dialogen voor ons in petto. Een indringende zwijgende openingsscene (de glazen wand is heel symbolisch) toont twee van de hoofdpersonages. Een man, teruggekeerd uit Iran om te scheiden van zijn vrouw. Bij haar thuis – ergens in een rommelig Frans voorstadje – treft de man drie kinderen. Ook de nieuwe vriend (een Bruce Springsteen-achtige Tahar Rahim) komt met tegenzin aansloffen. Veel ongemak, een zwijgend haantjesgevecht. Maar ook heel intiem, zoals Le Pere des Mes Enfants van Mia Hansen Love. De Iraanse man moet met een van de kids in een stapelbed slapen, bijvoorbeeld. Je ruikt het nachtelijk huis bijna. (Proust!) Supergoed. Je voelt dat alle aanwezigen pijnlijke verhalen hebben, het probleem is nu juist dat Farhadi die in het 2e uur allemaal héél duidelijk gaat stellen. Het moment dat het mis begint te lopen is makkelijk aan te wijzen. De Iraanse man zit met het oudste kind – niet het zijne – op een terras info te vissen bij een werkneemster van de huidige vriend van zijn ex. (Volgt u het nog?) Dat ene zinnetje zegt het wat mij betreft. De boel wordt net even te ingewikkeld, te soapy, met een te grote nadruk op het meest gruwelijke element. Farhadi is getalenteerd genoeg om de film bovengemiddeld goed te houden, dat wel. Ook Le Passé stemt ten slotte wel weer tot nadenken: is er een aanwijzing hoe de moeder haar pols heeft geblesseerd?

Ik snap je kritiek op Le passe wel. Er zit iets gekunstelds in dat in A separation ontbrak.

En Frances Ha, daar vinden we elkaar weer eens volkomen, Ludo. Zo springerig, vluchtig en snel aan de oppervlakte maar ik vond het vooralsnog de ontroerendste film van het jaar.

:)

Le Passé is natuurlijk nog altijd een dikke, dikke 7 waard.

Frances Ha, ja! aaneenschakeling van goeie momentjes. (met de nadruk op jes) Dat Sophie een kamer binnenkomt en iets zegt van 'It's just, this apartment is very... aware of itself.'
(En daarna de troep van Frances begint op te ruimen.)

en natuurlijk is de film ook nog een kleine Franse film-ode, met al die Delerue muziek.

...en de verwijzing naar Mauvais Sang.

die had ik gemist, want die film kende ik niet. #foei (dat het nog kan!)

volgend jaar dan maar.

https://www.youtube.com/watch?v=7zSWE3G-fc0

iconisch als altijd

Weer bedankt voor je filmstukjes, Ludo. Helemaal eens met je conclusies. Was ik overigens de enige die pas heel laat doorhad dat actrice Mickey Sumner de dochter is van Sting?

you're welcome :)

ik pas tijdens de aftiteling in elk geval.

The Bling Ring
Een film met Can en Plastikman op de soundtrack kan niet slecht zijn. Coppola houdt het straight door het legendarisch Vanity Fair artikel gewoon te volgen (handig want ook juridisch al dichtgetimmerd) en voor de rest doen Californië en haar inmiddels eigen afstandelijke stijl de rest. Eerste uur is geweldig: beetje cruisen, beetje roken, wat inbraken en feesten maar. Niemand is echt sympathiek (behalve de gortdroge Chloe). Een onderkoelde trip door een bizarre wereld. Vreemd genoeg brengt Google ze hun weelde en neemt Facebook het ze weer af. Laatste deel wanneer de humorloze autoriteiten de bubbel doorprikken is onvermijdelijk maar daardoor een beetje richtingloze moralistische tienerfilm (after school special is de term nietwaar?)

Vreemd genoeg brengt Google ze hun weelde en neemt Facebook het ze weer af.

heh. mooi :) (vandaar zeker dat de jeugd Facebook en masse heeft verlaten, las ik althans net nog in het ochtendkrantje)

Gönül yarası
Ulak
Twee keer Turks Drama, en Levenslessen. Idealist keert na pensionering terug in İstanbul en leert wat hij allemaal fout heeft gedaan. Grote Gebaren, maar ik had niet anders verwacht al had ik het toch weer vrij rigoreuze eind in hartwond had ik niet aan zien komen. Met een mooie intense performance van Neşet Ertaş als bonus. Ulak is een fantasy-achtig gebeuren in een fictief dorp. Een parabel maar losgekoppeld van een bestaande religie, of eigenlijk juist de betekenis die veel bestaande religies delen. Ook weer wat sentimenteel maar goed gemaakt.

Sorcerer
Vier outcasts zitten vast en zien in een riskante opdracht een uitweg. De opbouw is misschien net iets te lang, maar de tocht met de explosieven is spannend.

Mr. Death: The Rise and Fall of Fred A. Leuchter, Jr.
De techniek van de doodstraf leidt naar een logica die van Leuchter een verstokt holocaust-ontkenner maakt. Helaas voor hem schiet zijn specifieke (en curieuze) expertise toch behoorlijk te kort, zo wordt door andere wetenschappers toch wel glashard bewezen.

De opbouw is misschien net iets te lang

Beetje als het origineel dus. :) Deze versie staat ook nog op de lijst. Tangerine Dream soundtrack nietwaar?

Tangerine Dream ja. Lijkt me dat het boek wel tijd heeft voor echte karakteropbouw maar in de film is het daar weer net te kort voor.

Nah, de originele film. :) Le salaire de la peur (een paar keer hierboven besproken).

Oh, grappig is Sorcerer iig niet.

The Look Of Love
Soms lijkt het alsof het leven der 'rijken' altijd hetzelfde is. Veel coke, veel titties, maar in alle decadentie ook uiterst vervelend en depressief. Zou dat nou echt waar zijn, of gewoon een beeld dat film graag oproepen om ons poor suckers wat beter te laten voelen. Niettemin eindigde ook een van de rijkste mannen van Groot-Brittanie als kluizenaar. Daaraan besteedt Michael Winterbottom echter aandacht – misschien vond hij dát ook een cliché – maar aan de coke en titties méér dan voldoende. In een wazige en futloze vertelstructuur leren we zo pornoboer Paul Raymond kennen. Vertolkt door Steve Coogan is hij toch vooral gewoon Steve Coogan. Inclusief imitaties. Winterbottom laat Coogan zo in zijn comfort zone zitten... Te makkelijk. Het eerste uur is gevuld met orgies en fotosessies voor mannenmagazines. Raymond beleeft wat akkefietjes met familie uit het verleden, en langzamerhand dringt zich een dochter (een prima Imogen Poots) op de voorgrond. Als er iets van potentie in de film aanwezig is, is het in die relatie, maar Winterbottom ruilt de witte lijntjes te laat in voor een goed verhaallijntje. Het laatste half uur is geen onaardig melodrama, maar bepaald geen Boogie Nights.

No
No is de beste 'pure' politieke film sinds 12:08 East Of Bucharest, en even aangenaam ambigu. Het gewiekste grapje zit aan het begin. Enkele 'tussentitels' leggen de situatie van Chili in 1988 uit. Er komt een referendum aan over Pinochet. De keuze is simpel: ja hij mag blijven, nee hij moet weg. Dan verschijnt de titel. Spoiler!? Dat zelfs de uitslag nog spannend wordt bewijst de kracht van de film. Gael García Bernal speelt een succesvolle Chileense reclamemaker, tevens rich kid. We zien hem (en zijn zoontje) de hele film lang klooien met moderne speeltjes. Een magnetron, treintjes, een skateboard, spelcomputers. De reclamemaker lijkt de ultieme ja-stemmer, net als zijn baas, een wat oudere kerel met wie gedurende de film een kleine strijd ontstaat. Oude vrienden komen Gael ompraten om voor de Nee-campagne te gaan werken. 'Het is slechts advies', zegt hij tegen de baas... Op het meta-niveau van de massamedia is de film meer dan geweldig. God wat is 1988 lang geleden alweer, maar ook zo dichtbij. Sentimentele reclametaal zal wel altijd hetzelfde blijven. De film geeft een uitstekend lesje in simpele symbolentaal: hoe maken we van 'nee' iets positiefs. Eromheen legt regisseur Pablo Larrain een John Sayles-achtig mensenmozaïek, met bijvoorbeeld een aardig lijntje rond het mislukte huwelijk van de reclamemaker. Het documentaire karakter wordt naast de vele nieuws- en tv-fragmenten versterkt door een geslaagde overbelichte cinematografie. Ja!

Yeralti
Moderne Turkse Dostojevski-adaptie, waar de schrijver zich goed in zou kunnen vinden, denk ik. De film heeft een koud registrerende intensiteit, die de Turken vaker goed afgaat. (Zie ook Ceylan's Climates, bijvoorbeeld.) Het bewust afstotende en afstotelijke hoofdpersonage is een echte Dostojevski-troll. Op de rand van de waanzin, maar nog scherp en Socratisch de wereld bekritiserend. Dit alles gebracht vanonder een verfomfaaid kapsel en een meewarige grijns die de mensen het bloed onder de nagels vandaan haalt. Intens kereltje. 's Ochtends aan de eieren, overdag ambtenaar, 's nachts 'Wolf Bey'. Hij huilt door het portiek en dwaalt door Ankara op zoek naar verzetjes. 'For a time I created my own small world out of prostitution.' Goed gedoseerde voice-over houdt de leegte behapbaar. De film piekt in een eindeloze restaurantscene. De wolfman dineert met wat vrienden, en vindt het tijd om eens goed de waarheid te vertellen. Flink wat wijntjes verhinderen hem zijn gedachtegang echter naar wens uit te drukken, waardoor hij nog wat gefrustreerder weggaat dan hij was aangekomen. Zonder meer een puntje van het stoel-moment. Dat geldt minder voor de afwikkeling, die net even teveel tijd in beslag neemt.

Arbitrage
Oude rotten worden moe. Richard Gere ziet er hier nog precies zo uit als tien of zelfs twintig jaar geleden, maar zijn kop lijkt met watjes gevuld. (Botox wellicht...) Zijn ogen kunnen bijna niet meer open. Alles aan deze saaie maar degelijke film moet vertrouwd voor hem voelen. Rondsjokken op een kunsttentoonstelling (Internal Affairs!) en als hoofdpersonage een shady figuur spelen. Tim Roth oogt nog een graadje uitgebluster, hij besloot daarom op de set bij te slapen, en de hele film zo verticaal mogelijk door te brengen. De detective hangt over zijn stoel als Nicolas Cage in een b-film. Grappig, maar de bedoeling zal dat niet zijn geweest. Ik had van tevoren helemaal niks over Arbitrage gelezen, waarmee de snelle en grote wending van het verhaal een echt rake en verrassende klap wordt. De film ontspoort daarna echter zelf ook – gechargeerd – want er volgt een 'kwartjes'-verhaal. Kwart van een verhaaltje hier, kwart van een dialoogje daar. Alles snel weggedraaid. De familiezaken van louche hedgefund-koning Gere worden verdeeld door Susan Sarandon en Britt Marling, waar het voor het gemak maar gewoon alleen Sarandon had moeten zijn. Detective Roth leidt teveel af met zijn ouderwetse politiefilm-tactieken, waardoor de echte financiele malversaties helemaal op de achtergrond verdwijnen. Misschien is dat wel realisme, glibberige cijfertjes. Can't touch that,

Four Lions
Vijf, later vier klunzen op een missie. Je kan ’t bijna romantiek noemen hoe het beeld van de fanaticus, onze vijand, is. De War On Terror™ is ook veel PR. Deze gasten lijken meer op die jongen die nog wel eens bij P&W zit en zijn eigenlijk veel realistischer, alhoewel het bij vlagen wel erg cartoonesk is. Aan de ene kant grappig maar het is toch ook een zaak van leven en dood.

hij besloot daarom op de set bij te slapen, en de hele film zo verticaal mogelijk door te brengen.

horizontaal, doh, back to the basisschool for me

Wadjda
Een Saudische film, da's nieuw. Dat het zomaar kan! En dan gaat het verhaal ook nog over een recalcitrant meisje met een eigen willetje. 'We mochten willen dat jij verlegen was', verzucht haar soapster-schone moeder. Wadjda is een lief en modern sprookje, waarin bittere en hilarische momenten soepeltjes worden afgewisseld. Om met het eerste te beginnen, natuurlijk maakt de film uitgebreid (en zonder drammen) het punt dat vrouwen in Saudi-Arabië niets mogen. Niet fietsen bijvoorbeeld. Het Zakmes-element dat het plot voortdrijft is een 800 riyaal kostend exemplaar, waar Wadjda van droomt. Pa kan dat makkelijk betalen, maar besteedt zijn tijd elders. (En als hij wel thuis is zit ie op een giga flat screen te playstationnen.) Als de Ali B-achtige tomboy die ze is probeert Wadjda het geld (met mixtapes!) zelf bij elkaar te hosselen, maar dat gaat toch wel langzaam. De juf – als de slechte schoonmoeder clichématig 'scherp' – moet ook al niets van d'r hebben. Dit verandert als 'r een Koran-wedstrijd wordt aangekondigd. Met een geldprijs. Klinkt als de entree van clichés, maar het resulteert in de leukste grap van het filmjaar. Ten koste van alles en iedereen: vrome mensen, Palestijnen en Wadjda zelf. Hartverwarmend.

Prisoners
Retespannende crime-film, in Fincheriaanse stijl. Toch is de Se7en-achtige duisternis – hoe geslaagd ook – een beetje een trucje. Het regent de hele tijd, en alle huizen zijn pikdonker of vervallen. Urban desolation. Het ogenschijnlijk zo gecompliceerde verhaal is een goochelshow. Alles wijst op een onoplosbare zaak, en als die oplossing dan toch komt, ontbeert een lekker 'aha zo zit het dus'-momentje. Prisoners is zo'n film waarin grote namen lelijke (dus echte) mensen spelen door een bril op te zetten. Paul Dano is met ziekenhuisbril de grootste creep, en met hem gebeuren die je bijblijven. En hoe! De kids van twee gezinnen worden op Thanksgiving ontvoerd, en Dano staat als weirdo met een campertje in de buurt. 1 + 1 = 2, denkt vooral pa Hugh Jackman. (Lelijk, met baard.) Jake Gyllenhaal als gefrustreerde agent (lelijk met buikje) heeft zo zijn twijfels, en begint aan een aanvankelijk smakelijke puzzel. Hij moet een super-agent voorstellen die nooit een zaak heeft verloren, maar in de loop van de film vallen de puzzelstukjes vrijwel continu in zijn schoot. Jammer eigenlijk. Typerende genoeg is de vrij onbekende acteur (David Dastmalchian) de meest intrigerende en surreele verdachte. Hij krijgt echter weinig tijd. Doolhofjes spelen dankzij hem wel een rol, maar verder is de film is niet zo'n briljante breinbreker of karakterstudie als ze pretendeert. Dat laat onverlet dat de film dik tweenhalf uur moeiteloos wordt gevangen.

Greetings From Tim Buckley
Eigenlijk is het Tim die de groeten krijgt. En meer ook niet. Hoewel de film genoeg van zijn liedjes laat horen, gaat het armetierige verhaaltje over Jeff. De paar flashbacks die Tim krijgt zijn zo onwaarschijnlijk summier en onbelangrijk dat ze net zo goed achterwege hadden kunnen blijven. En dat terwijl er met wat inspiratie toch best wat parallelen waren te trekken. Jonggestorven bijzondere stemmen, en behoorlijk onhandelbare mensen. Jeff wordt vertolkt door een kerel die puur op uiterlijk lijkt te zijn uitgekozen. Ja, hij kan het vocale 'van hmm naar iiiiiiii!'-effectje, maar om nou te zeggen dat zijn zang an sich indrukwekkend is. Neen, eerder ridicuul. (Als een groot artiest balanceerde Jeff natuurlijk zelf ook al op dat koord.) Veel problematischer is dat deze lege film bestaat uit het 'stagen' van een tribute voor Tim, maar dat de band waarin Gary Lucas Gary Lucas speelt nul komma nul indruk maakt. Al wat er aan verhaal overblijft tussen de uitvoering en de repetities is autistische klootzak Jeff die met Imogen Poots wat onbestemde reisjes maakt en wat onbestemde emoties uit. In een erg grappige scene jankt Jeff tranen met tuiten, en deze kijker had geen idee waarom. Omdat ie zijn vader – die hij nooit kende – miste? Yeah right...

Nu toch maar eens zoeken naar een album van Tim Buckley dat me bevalt. Ik herinner me dat het Subs-forum (ik verdenk OMC) in 2001 heel hard Starsailor riep, maar dat kon ik toen echt nog niet handlen...

Blue Afternoon is een goede instapplaat. Daarna gewoon via Lorca richting Starsailor. Forum weet ik niet, heb nog wel een groot stuk geschreven (gratis als ebook te lezen...hinterdespam).

thx, will check

en oh! doe eens een link, al weet ik niet of ik apparatuur heb dat ebooks aan kan, is dat iets voor op een smartphone?

Dat laat onverlet dat de film dik tweenhalf uur moeiteloos wordt gevangen.

hmm zo kan ie misschien ook wel, heel abstract, maar bedoelde dat de kijker wordt gevangen (of bevangen door de spanning)

Hier staat hij in. Is pdf als ik me niet vergis.

oh ja die bundel, top. ik haal 'm binnen :)

La grande bellezza (Sorrentini, 2013)

Rembetiko (Costas Ferris, 1983)

Paradies: Glaube (Ulrich Seidl, 2013)

Oh Boy
Woah Boy, roepen we niet, maar ondanks het kwaliteitsverschil kun je Oh Boy zeker de depri-jongetjes-versie van Frances Ha noemen. Quarter life crisis, balletvoorstelling, zwart-wit beelden, wandering, het zit er allemaal in. Hier door de ogen van een gesjeesde, lichtjes elitair uitziende student. Gedurende de film (die één etmaal toont) sjokt Niko door Berlijn en komt hij een stoet vreemden, vrienden en vage bekenden tegen. Het patroon is ongeveer als volgt: de jongen doet afwerend, opent zich dan toch, waarna de mensen alsnog terugdeinzen. Maar is dat wel zo? 'Misschien ben ik zelf gewoon raar', peinst hij. Het acteerniveau wisselt nogal, op de mindere momenten is Oh Boy een film die je goed moet willen vinden. Gelukkig zijn voldoende match-ups tragikomisch raak. De pa van de jongen bijvoorbeeld. Oozin' succes (met golfpetje) zorgt hij voor nog meer Ferris Bueller gone depressed-vibes. Ook Niko's kompaan Matze (met festivalhoedje) mag er wezen. Hij zorgt voor wat hilarische filmreferenties ('Jemand sollte diese Stadt ausmisten.') en sleept Niko mee naar een film-opname. (Altijd goed voor een wat extra Woody en Fellini meta-credits.) Matzo zit ook bij de cruciale balletvoorstelling, waar de film eerst op zijn grappigst is, en vervolgens een pijnlijke afslag neemt. Seks als nutteloze wraak.

Camille Claudel 1915
Normaal lokt een minder werk van Bruno Dumont toch een stevige reactie uit. (Dat je het idee hebt de slechtste film ooit gezien te hebben, bijvoorbeeld...) Maar Camille Claudel is schokkend saai. Gewoontjes zelfs. Misschien had Dumont dat religie-thema even te ver uitgebeend. Juliette Binoche speelt de titelrol nochtans niet onaardig. Vooral visueel is haar rol dapper. Binoche is oud en lelijk, zonder dat het overdreven wordt. Ze zit in 1915 bij de nonnen in de inrichting, geplaagd door wanen. De nonnen zijn, in tegenstelling tot wat je verwacht, lief en hulpeloos. Ze blijven die typische zachte-sector vraag stellen: 'hoe gaat het vandaag?'... Of je nou als non 24 uur in een inrichting werkt, of er opgesloten zit, maakt het eigenlijk veel verschil? Binoche's mooiste moment ontstaat tijdens het bekijken van een toneelstuk, dat door de gekken wordt geoefend. Dumont focust zoals overal doet doet rustig op Binoche. De actrice doorloopt tijdens het kijken een hele schakel aan emoties. Heel eenvoudig, best intens. Maar het is een van de weinige echt goeie scenes. Als de film richting einde van personage wisselt, en ruimte maakt voor diepreligieuze voice-over dwaalden mijn gedachten helemaal richting andere, aardse zaken.

Trance
Danny Boyle heeft zijn eigen Swordfish gemaakt. Een uiterst matige heistfilm die toch nog jaren in de uitverkoop-bakken gaat overleven, dankzij één kinky scene. In Swordfish had Halle Berry de 'eer' de film topless te redden. Rosario Dawson haalt haar hier rechts in. En de scene is nog functioneel ook, zo zou Boyle waarschijnlijk niet nalaten te melden. Het is de enige bizarre ingeving in een verder uiterst kaal plot. Voeg daarbij de teleurstellend gladde muziek van Rick Smith en je zit naar een eindeloze trailer te kijken. Het bruusk voortdenderende verhaaltje moet over een kunstroof gaan, maar zodra het doek 'valt', neemt de film ineens een wending naar hypnose. Hypnose ja, u las het goed. Dat werkt al amper in een komedie... Dawson speelt de therapeut vanaf minuut één alsof ze een page three-girl is. Ze is daardoor meer een treurig slachtoffer dan een selfmade woman, laat staan femme fatale. Vincent Cassel en James McAvoy zijn de mannen in de driehoek op zoek naar het verdwenen stuk. Even lijkt er een kans te liggen voor een Lynchiaanse verwarring, maar Boyle maakt het zichzelf niet al te moeilijk. De 'late' Brian De Palma zal wel fan zijn. Ik vond het vooral een gemiste kans dat we niet met Courbets L'Origin du Monde eindigden. Of nog beter: Cellini's Perseus. Een piemeltje en een afgehakt vrouwenhoofd, dat was nog eens Freudiaanse zelfspot geweest!

The World's End
Rondje om de kerk voor Pegg en Frost. Ze waren toch al eens in een Britse smalltown geweest waar ze een zombiefilm parodieerden? Okee, de bad guys zijn hier technisch gezien geen zombies, maar veel scheelt het niet. Veel erger is dat de film totaal niet grappig is. Twee keer geglimlacht. Wat een afgang. Aanvankelijk lijkt er ook iets heel anders geparodieerd te gaan worden. Pegg zit als een soort James Hetfield in een zelfhulp-groep te reminiscen over bier, en trommelt later zijn vrienden op, for old times sake. Ik zag een film voor me waar alle hedendaagse bromances én classics als The Big Chill op de hak werden genomen, gedoopt in liters lager. Het bier vloeit wel rijkelijk, maar dronkemanslol is géén stoner-humor. (God wat was 'Paul' hilarisch, vergeleken hiermee.) Nadat het vrienden groepje aan de pubtocht is begonnen – in Breda noemen ze dat een 'kluntocht' – ontstaat er plots een Matrix-achtige knokpartij in de toiletten. Het is het begin van heel veel geweld en nog meer smurfenbloed. De makers hebben fanatiek hun best gedaan op de geweldschoreografie, en laten die begeleiden door een ronkend Zimmer-orkestje. Dan is het dus geen parodie meer he? Maar gewoon een formulefilm die enkel tienjarigen aan mag spreken.

Idle Hands
Beetje flauwe horrorfilm, heeft z’n momenten maar daar staat flauwe (stoner)humor en oubollige muziek (Offspring die Ramones covert, ugh!) tegenover.

Mustafa Hakkında Herşey
Mustafa is een akelig mannetje met een akelig verleden. „Alles over Mustafa” luidt de titel, voor ons en dus ook voor Mustafa zelf. Je krijgt alleen niet echt medelijden door de manier waarop hij tot inzicht komt (een gewelddadige kidnapping).

La grande bellezza
Jep is ook geen echte aardige man en komt ook tot inzichten. Stijl is weer het sleutelwoord voor deze op en top Italiaanse film. Verder: wat Olaf zegt. (De pauw is een symbool voor 't eeuwige leven en heropstanding btw, lijkt toepasselijk.)

Maniac
Een moederskindje slacht, stijlvol gefilmd, de ene na de andere chick af. Een 1st Person Giallo en deze nieuwe film is eigenlijk best ok, al is het wel zo'n typische jaren tachtig giallo dus meer gore dan strikt noodzakelijk. Maar wel origineel en zoals gezegd: mooi gefilmd en de elektronische soundtrack van 'Rob' draagt daaraan bij.

Child's Pose
Deze Roemeense film begint het net even anders dan anders. Twee opgedofte dames babbelen over een akkefietje. Het is lastig hoogte van ze te krijgen. Zijn het twee oude opgedofte hoeren? (Ik dacht het écht even...) Even later zijn we op een duur feestje, en blijkt de film zich onder de Nieuwe Rijken van Roemenië af te spelen. Een wonderlijke wereld, waarin iedereen nog wat onwennig lijkt. Eén telefoontje later crasht de verwachte grauwe Roemeense arthouse de film binnen. Letterlijk. Een auto-ongeluk, een zoon in de penarie. En hop daar gaat de moeder (één van de dames uit het intro) op pad in haar Audi. De politiebureau-procedures zijn de cinefiel – die ten slotte urenlang in Aurora ronddwaalde – volkomen vertrouwd. Erg is dat niet. De kleine ritselingen der corruptie, ze intrigeren altijd. Bovendien heeft de film een langzaam ontploffend moeder en zoon-conflict. Moeder (een soort Connie Palmen) is een doodknuffelaar. Zoonlief is een depri-loser, die maar niet onder haar juk vandaan komt. Een schisma van alle tijden, maar hier weer heel galant op het doek gebracht. Daarbij gebruik makend van dat o zo symbolische auto-ongeluk, dat zowel de breuk als de oplossing forceert. En dan blijkt corruptie zowaar goede kantjes te hebben. Krokodillentranen ontmoeten echte tranen.

Django Unchained
“It's a nigger on a horse!' Bij Tarantino werken vreemde combinaties wél... Jay-Z en Gatsby ging niet samen, maar Rick Ross en 2Pac op de soundtrack van een western met Duitse sage-invloeden? Kein problem! Heel erg western is de film eigenlijk niet, ik had toch een duidelijker The Good, The Bad and The Ugly-gevoel verwacht. Django Unchained is uiteindelijk meer een blaxploitation-film die zich 'toevallig' in 1858 afspeelt. Christopher Waltz bewijst onbedoeld nog maar eens dat zijn rol in Inglourious Basterds de rol van zijn leven was. Hij is hier als Woody Allen meets Werner Herzog-achtige bounty hunter zeker niet verkeerd, maar toch vooral maniertjes. (Het leukste grapje komt van zijn paard!) Jamie Foxx is ook al een betrekkelijk leeg en straight character. Maar goed... Karakters, characters. Het gaat zoals gewoonlijk bij Tarantino om snappy dialogen en bizarre (gewelds)botsingen. Beginnend met tandarts Waltz die op uiterst galante wijze wat slavenhandel probeert te drijven... Even later rijdt 'freeman' Foxx in een bizar 'valet'-pakje rond. De helden reizen van hot naar her, en steeds zijn hun entrees het leukst. De begroeting van 'house nigger' Samuel Jackson met zijn plantation owner DiCaprio is bijvoorbeeld onvergetelijk. Binnenshuis is de film meer een weinig urgent spelletje. Maar iedereen heeft plezier, de kijker incluis.

Prince Avalanche
'If you were in a regional beauty pageant, and you were a girl, what would your special talent be?' 'Triple jump.' David Gordon Green vindt altijd wel een plaatsje voor wat stonerhumor. Gelukkig, want Prince Avalanche is een wat steriele Amerikaanse arthouse-film geworden. Het onderwerp is juist lekker working class. Twee kerels trekken in 1988 de (immer Lynchiaanse) highway lijntjes op Texaanse wegen, nadat er de zomer ervoor bosbranden de boel hebben verwoest. Budgettair is er niet veel van de chaos te merken, maar er liggen ook zonder stille getuigen van het natuurdrama genoeg kansen voor stofwolken en kampeergelummel. (En ook de handelingen van het baantje zelf zijn al leuk genoeg.) Een zekere surreële rust is zeker aanwezig, maar de visuele en muzikale plaatjes zijn nét even te mooi. Explosion In The Sky speelt een neoklassieke postrock-soundtrack die veel te 'nu' klinkt, en dat terwijl hoofdrolspelers Paul Rudd en Emile Hirsch er wel als eighties-clichémannetjes uitzien. Rudd is de dromer en dwaler met snor, Hirsch de eenzame Jack Black-achtige geilerd die met tegenzin de natuur opsnuift. Prince Avalanche is zeker lief, maar ook heel Amerikaans, zo'n film waarin de spanning zelfs in een dergelijke minimalistische setup van buiten komt, en niet vanuit het samenzijn van de twee mannen.

Child's Pose: Connie Palmen, inderdaad, nu je het zegt. Acteur Vlad Ivanov mag zich zeer weer ‘s uitleven als bad guy, een rol waar hij zich sinds 4 Months, 3 Weeks and 2 Days niet meer aan lijkt te kunnen onttrekken. Het levert hem ook buiten Roemenië emplooi op: o.a. The Whistleblower (2010) en In The Fog (2012). In die laatste film speelt hij, hoe kan het ook anders, een nazi.

Na Beyond The Hills (2012) is Child's Pose de tweede achtereenvolgende Roemeense film die eindigt in een auto. Is hier een patroon te ontwaren of lijkt dat maar zo?

gheh. :)

op je site staat trouwens Child's Posse, Vido :) (ook wel een goeie titel)

film had kunnen eindigen met een freeze bij dat achteruitkijkspiegel-shot. (maar ik denk standaard dat een film 1 tot 5 minuten eerder moet eindigen dan ie doet)

ik kreeg het niet goed geformuleerd maar tussen de regels door mag men trouwens lezen dat ik Django Unchained een ietsjepietsje teleurstellend vond. verre van saai, maar wel tweeënhalf uur OMDAT het nou eenmaal een epos moest worden.

La grande bellezza De grote schoonheid (Paolo Sorrentino, Italië, 2013)
Sorrentino, de regisseur van Il Divo, pakt weer uit met een overrompelend spektakel in beeld en geluid. De sfeer en dynamiek van Fellini’s La Dolce Vita (die stad, ja), de enscenering en symmetrie van Greenaway’s Prospero’s Books en de vuigfraaie koppen van Giardino’s Hongaarse Rapsodie. Jullie hebben vast andere referentiepunten.
Toni Servillo, in Divo Andreotti, neemt ons nu mee in de Romeinse beau monde als schrijver/journalist/feestganger Jep Gambardella. Het happy-technofeest voor zijn 65e verjaardag is startpunt van een duizelingwekkende deels droom-, deels waaksequentie die via wagonladingen bijfiguren, subplots en zijpaden weer terugvoert naar het begin.
Eerlijk is eerlijk. Anders dan bij Il Divo zaten we niet de volle tweeënhalf uur op de punt van onze stoel. Daarvoor is met name de eerste helft te stroboscopisch en abstract. Na de pauze, als de personages bekender zijn en nieuwe hilarische worden geïntroduceerd zoals de 104-jarige, tandeloze ‘heilige’ Maria daalt gevoelsmatig het tempo en is er zelfs ruimte voor een gulle lach. Veel mooier worden ze niet gemaakt.

And it contains not one but two references to the peacock in 'Amarcord'.

De giraf die er opeens is. Bam.

En de verwondering die daarbij hoort. Ik snap 'm.

Blackbird
'Procedure is long, life is short'. Kafka wist het al, en in deze sterke Canadese variant op We Need To Talk About Kevin leert een Sunn 0)))-fan het ook. De jongen loopt er bij als een paradijsvogel, en dat levert in een smalltown reacties op. Pa zegt simpel: 'people don't like people who stand out'. Probleem van puberjongens aller tijden, hoe alto je ook bent, je wordt toch gewoon verliefd op het mooiste meisje van de klas. En als de 'puck bunny' dan ineens met wil praten, wordt je leven helemaal ingewikkeld. Wat gebral later zit de jongen op het politiebureau. Het inkijkje in het Canadese rechtssysteem is fascinerend. Het lijkt meer een dorpsgericht. Tot op dat moment is de film al best goed geweest; ín de jeugdgevangenis doet iedereen er een schepje bij. Allereerst komt een van de beste schurken van het filmjaar aanlopen. 'Can't whistle. Birds whistle and birds are free.' Zangerig dreigend is Alex Ozerov minstens zo goed in de weer als Ray 'Scum' Winstone, en dat zonder biljartbal. Jeugdgevangenissen zijn net even wat 'opener' en daardoor gevaarlijker dan de volwassen equivalent. Elke stap die de 'goth' zet lijkt een gevaarlijke provocatie. 'That bird don't like people'. De rest van de film pendelt het hoofdpersonage heen en weer tussen verschillende stadia van ellende. 'A lesson learned' zou zijn advocaat zeggen...

Flight
Lijnvlucht, zou de meer dan correcte Nederlandse titel zijn. De leukste scene schetst op hilarische wijze de voordelen van drugsgebruik. Met dank aan John Goodman. 'Here comes the banana boat!' Tarantino had het niet beter gedaan. Je verwacht het niet in een Zemeckis-melodrama, dat daarna (en ervoor) gewoon over God, het lot, en alcoholisme gaat. Echt doorgepakt wordt er dus niet, ondanks een uitstekende openingsscene. Van een tiet naar een Joe Cocker-song. 'I'm not feeling too good myself'. Denzel Washington speelt de haantjespiloot, die letterlijk uit de bocht vliegt. Het pijnlijke is dat het ongeluk niet eens zijn fout is, maar hij wél alle schijn tegen heeft. Parallel aan zijn avonturen zien we Kelly Reilly met een heroïne-probleem worstelen. Zodra de twee in een Desplechin-achtig ziekenhuis-momentje door een 'chemo brain' bij elkaar zijn gebracht is de film echter prompt klaar met de vrouw. Qua acteren de wijze keuze, maar waarom dan die verhaalstructuur op poten gezet? De piloot belandt in een typisch Amerikaans proces. Iemand moet boeten, en in het kapitalisme kan dat nooit het bedrijf zijn. Zo wordt het einde weeïg en fout. Tussendoor zijn er echter genoeg aardige scenes, met Don Cheadle en Bruce Greenwood als aangevers op Denzels ramkoers.

La Grande Bellezza
'The Ethiopian jazz scene is the only interesting one today.' De Italiaanse jetset... Heel zijn leven dacht de gefnuikte schrijver Jep te zoeken naar Grote Schoonheid. In werkelijkheid zwom hij met zwembandjes in het binnenbad De Grote Leegte. 'Op onze feestjes is De Trein het allerbeste!' 'Omdat ie nergens heengaat', antwoordt Jep gevat, de vleesgeworden cynicus. Zijn zelfkwelling is een gewoonte geworden. Het heffen van zijn hoed is inspannend genoeg. Zichzelf een keer uit het moeras trekken, dat zou werkelijk pijn doen. (En een 'verdwijntruc' van formaat.) De man die zo graag filosofisch als Antonioni wilde zijn, dwaalt de hele film door Fellini's satirische oeuvre. 'Jij bent niemand', krijgt hij te horen van een meisje in de Tempietto. Zelfs de resten van de oudheid lijken creaties uit een pretpark. Hier regeert Martini. Toch komt na het mijmeren, het feesten, de 'selfies', en de liedjes (Damien Jurado!) een Malick-achtig katholicisme om de hoek piepen. Jep fileert de belachelijkheid, maar kan tegelijkertijd zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. 'Bent u werkelijk zo'n goede exorcist?' De oplossing voor Jeps zielenpuzzel ligt eerder bij zijn even geflopte vriend de dichter. 'I spend all my summers making plans for september.' 'Now I just remember the good intentions'. Het echte antwoord op de vraag naar la Grande Bellezza is een eerlijk antwoord.

Blackfish
Laat de orka's deze docu niet zien, bibberen ze nu bij Seaworld. Het korte pamflet toont zonder drammen overtuigend aan dat de beesten niet in een bassin horen. Maar ja, eigenlijk kon iedere idioot dat wel bedenken. Het zijn zo de debiliserende Seaworld-reclamecampagnes die het punt nog het sterkst illustreren. Dan ben je één van de meest intelligente soorten op aarde, en dan geniet je nog het meest als een ander slim wezen je nat spettert met zijn reuzenvin. Mensen... Wat we niet begrijpen, willen we vangen en controleren, en orka's zijn nu eenmaal bijzonder mysterieuze beesten. Ieder groepje een taal, een zeer sociale gemeenschap gebaseerd op mededogen, maar ook met een goed ontwikkeld wraakgevoel. Komt me vaagjes bekend voor... Blackfish houdt het beschaafd, het wordt geen larmoyant bloedbad, alhoewel dat best had gekund. Pijnlijk gewiekst is vooral de bekende tegenzet van Seaworld bij elk incident. Keer op keer is het de fout van een individuele trainer. Zij stond uitdagend met d'r paardenstaart te zwaaien, vind je het gek dat zo'n orka haar opeet! Blaming the victim. Had zij nog een ander baantje kunnen kiezen, het echte slachtoffer werd op een dag gewoon uit het water gehengeld.

Ταγκό 2001 (Tango of Perversion)
Griekse sleaze over een playboy en een impotente gluurder in een club die Tango heet. Vermakelijk door groovy seventies sfeer en retecoole soundtrack.

Abraham Lincoln vs. Zombies
Zo’n titel en je weet dat je niet te veel moet verwachten. Voor een film die om special fx draait is het vooral de gezichtsbeharing die wel erg nep is. Verder ook gewoon slecht slecht.

Soul Power
Een festival, live in Kinshasa in 1974. James Brown een horde andere artiesten. Cool door de muziek die echter vaak aan de korte kant is. O ja, ook nog wat leuke shots met jammen in het vliegtuig met Celia Cruz.

Garfield - A Tale of Two Kitties
Tja, poeh … best belabberd maar de ‚heiligschenniskaart’ blijft in de zak, want ik heb geen bijzondere band met Garfield.

Museum Hours
Hij is 'every inch a gentleman', de museumwacht van het Kunsthistorisches Museum te Wenen. Een soort Britse progrocker. De man was ooit manager van bandjes maar brengt nu zijn door met met het observeren van de bezoekers. 'I had my share of loud, now I'll have my share of quiet'. Ooit manager van bandjes. Doordat wij als filmbezoeker met de man in het museum rondhangen, krijgen we gratis lesjes schilderijen. De collectie is indrukwekkend. De film focust op Bruegel, de 'Where's Waldo' uit de kunstgeschiedenis. Fantastische zoekplaatjes. Regisseur Jem Cohen gaat ook buiten het museum op zoek naar details. Afgebladderde huizen, karakterkoppen, verdwaalde foto's op de flea market. Wenen lijkt net als de schilderijen tijdloos, vastgevroren in de grauwe winter. Als dramatisch elementje introduceert de film een even stabiel gegeven. Een dame in een coma. Haar nicht is uit Canada overgekomen. Ze wordt onder de hoede genomen van de museum-suppoost. Waar de film in het kalme dwalen door de zalen punten scoort, en ook de voice-over aangenaam is, zijn de dialogen tussen de twee van een geforceerd geïmproviseerd niveau. De vrouw (folkzangeres Mary Margaret O'Hara) zingt wel een paar prachtige a capella liedjes. Beter in kunst dan in leven.

The Act of Killing
De gruwel-attractie van het jaar. Je koopt je 'kaartje' (geinig die leenwoorden) bij de 'bioscoop freemen', en vervolgens daal je af in de door hun gecreëerde private hell. Alhoewel, hoe privé is het nog met 1 miljoen slachtoffers, en al die mensen die er vrolijk over doen op de nationale tv. Onvergetelijke toestanden. Een eindeloze stoet doodenge schurken. Onderuitgezakte kerels die opscheppen over het verkrachten van veertienjarige meisjes... Regisseur Joshua Oppenheimer is een soort-waarheidscommissie én Leni Riefenstahl tegelijk. Er moeten momenten zijn geweest dat hij vreesde dat zijn 're-enactment'-plannetje toch niet zo'n slim idee was... Ik denk dat er in de hele film maar 2 of 3 scenes zitten die ietsje minder hard aankomen. (De diamanten vissen, bijvoorbeeld.) Vrijwel alle andere situaties zijn volkomen gestoorde, bizarre mokerslagen. Anwar, een man die zich vooral bekommert om zijn tanden, laat even zien hoe een en ander in zijn werk ging. 'Eerst stonden we bij de bios, en toen staken we de straat over, nog steeds dansend en in the mood, en hier is waar ik dan de mensen begon te doden'. Op dat moment – ergens vroeg in de film – heeft het haast nog wat komisch. Anwar zelf zou er het woord 'sadis' voor gebruiken. Net zoals Reservoir Dogs 'lekker' is. Dat is precies de manier waarop Anwar heeft geprobeerd zijn daden een plekje te geven. Veel verwijzingen naar 'gangsterrr' films. Maar met de film noir hoeden op komt de waarheid van toen ineens keihard terug. Zelfs bij een psychopaat. Nep en echt in een danse macabre. Aan het eind snakt ook de kijker naar wat 'breinvitaminen'...

Just The Wind
De Roma, ze hebben het overal lastig, maar Hongarije is zo'n beetje hun minst geschikte thuisland. Rare pseudo-fascistische groeperingen (en politici) zetten er de toon... Maar ja, hoe kom je weg uit de spiraal van armoede, haat en criminaliteit. Just The Wind is arthouse-fictie, dus haast documentair kalm. We volgen de leden van een Roma gezinnetje. Ma werkt hondenbaantjes, zoonlief is hangjongere (en steelt poederkoffie, 'the licking kind') en het dochtertje is een in en in goed mens. Ze bekommert zich in tedere scenes om een verwaarloosd buurmeisje, ontwerpt tatoeages voor de lokale goths, en skypet met pa (die naar Canada is verhuisd, hopende dat zijn familie hem ooit nog achterna kan reizen). Simpele scenes kunnen heel pijnlijk zijn. Het Roma-meisje komt bewust vroeg op school om haar mobieltje op te kunnen laden. (Natuurlijk wordt ze betrapt door de leraar.) Met haar veel te diepe decolleté vrees je elk moment dat iemand zich aan haar gaat vergrijpen. Op bescherming van agenten hoeven de Roma ook niet te rekenen. Wat eerst nog een film met een soort Italiaanse sentimentele hoop lijkt te worden, wordt zo almaar bitterder. Voor je kijken doorlopen, lijkt het devies van de hele familie. Grimmig doorstappend op weg naar iets beters. Maar is er wel een weg?

Ik weet niet waarom ik dit hier post, maar ik ben zo blij als een kind met mijn...

http://cdn.onemorething.nl/uploads/community/e37998d4dbdd2616f38b30bb486568174df49d7a_31796.jpg

...uit Kiki's Delivery Service

:) (afmetingen? :P)

20 cm hoog.
Kicke he? Ok, het is wat kinderachtig van me, maarre...Boeien!

top. (ik stelde me even zo'n beest a la 1 meter in de hal voor, dat was dan misschien net even too much, zo bij de kapstok)

^ Liefste side-kick ooit. ^

Hair
Een vreemde film. Miloš Forman filmt na zijn Oscaroogst One Over The Cuckoo's Nest de beroemde hippiemusical die al in 1971 eigenlijk retro was, dus waarom in 1979 daar nog mee aan komen? Musicals, meestal lastig, maar hier werkt het wel met die hippies die steeds dreigen terug te vallen in Zabriskie Pointachtige dansen. Eerste minuten zijn prachtig staaltje Americana-door-de-ogen-van-de-Europeaan, daarna is het vooral New York en een hick die op weg is naar Vietnam maar eerst een paar dagen optrekt met best wel vervelende hippies. Echt vrolijk wordt het zelden (behalve bij het hilarische liedjes waar zwarte officieren verlekkerend zingen over blanke jongens -dat gaan we *nooit* meer zien in een Amerikaanse film-) en het tragisch einde past wel goed in de 1979 sfeer, Reagan die definitief een streep zet onder dit soort multiraciale/antiautoritaire/antimilitaristische joligheid. Moest daarna ook denken: waarschijnlijk de meerderheid van zangers/dansers was binnen 10 jaar dood.

https://www.youtube.com/watch?v=ejomg_OSm1o

The Killing Of America
Een "Mondo" film uit 1982 dus neem het met een korreltje zout, maar zelfs dan is blik op de duistere kant van de Land of the Free, het land waar deze film schijnbaar verboden is (blijft me verbazen, zoals ook bijv. de verbrandingen van Reichs boeken). Anyway, er is een gebrek aan analyse en de 'oplossing' is wat al te simplistisch (registration!), maar het maakt triest, stemt tot nadenken en zou moeten aanzetten tot een wat bescheidener houding.

… maar zelfs dan is het een ontluisterende blik …