Filmforum

Maniac
Een moederskindje slacht, stijlvol gefilmd, de ene na de andere chick af. Een 1st Person Giallo en deze nieuwe film is eigenlijk best ok, al is het wel zo'n typische jaren tachtig giallo dus meer gore dan strikt noodzakelijk. Maar wel origineel en zoals gezegd: mooi gefilmd en de elektronische soundtrack van 'Rob' draagt daaraan bij.

Child's Pose
Deze Roemeense film begint het net even anders dan anders. Twee opgedofte dames babbelen over een akkefietje. Het is lastig hoogte van ze te krijgen. Zijn het twee oude opgedofte hoeren? (Ik dacht het écht even...) Even later zijn we op een duur feestje, en blijkt de film zich onder de Nieuwe Rijken van Roemenië af te spelen. Een wonderlijke wereld, waarin iedereen nog wat onwennig lijkt. Eén telefoontje later crasht de verwachte grauwe Roemeense arthouse de film binnen. Letterlijk. Een auto-ongeluk, een zoon in de penarie. En hop daar gaat de moeder (één van de dames uit het intro) op pad in haar Audi. De politiebureau-procedures zijn de cinefiel – die ten slotte urenlang in Aurora ronddwaalde – volkomen vertrouwd. Erg is dat niet. De kleine ritselingen der corruptie, ze intrigeren altijd. Bovendien heeft de film een langzaam ontploffend moeder en zoon-conflict. Moeder (een soort Connie Palmen) is een doodknuffelaar. Zoonlief is een depri-loser, die maar niet onder haar juk vandaan komt. Een schisma van alle tijden, maar hier weer heel galant op het doek gebracht. Daarbij gebruik makend van dat o zo symbolische auto-ongeluk, dat zowel de breuk als de oplossing forceert. En dan blijkt corruptie zowaar goede kantjes te hebben. Krokodillentranen ontmoeten echte tranen.

Django Unchained
“It's a nigger on a horse!' Bij Tarantino werken vreemde combinaties wél... Jay-Z en Gatsby ging niet samen, maar Rick Ross en 2Pac op de soundtrack van een western met Duitse sage-invloeden? Kein problem! Heel erg western is de film eigenlijk niet, ik had toch een duidelijker The Good, The Bad and The Ugly-gevoel verwacht. Django Unchained is uiteindelijk meer een blaxploitation-film die zich 'toevallig' in 1858 afspeelt. Christopher Waltz bewijst onbedoeld nog maar eens dat zijn rol in Inglourious Basterds de rol van zijn leven was. Hij is hier als Woody Allen meets Werner Herzog-achtige bounty hunter zeker niet verkeerd, maar toch vooral maniertjes. (Het leukste grapje komt van zijn paard!) Jamie Foxx is ook al een betrekkelijk leeg en straight character. Maar goed... Karakters, characters. Het gaat zoals gewoonlijk bij Tarantino om snappy dialogen en bizarre (gewelds)botsingen. Beginnend met tandarts Waltz die op uiterst galante wijze wat slavenhandel probeert te drijven... Even later rijdt 'freeman' Foxx in een bizar 'valet'-pakje rond. De helden reizen van hot naar her, en steeds zijn hun entrees het leukst. De begroeting van 'house nigger' Samuel Jackson met zijn plantation owner DiCaprio is bijvoorbeeld onvergetelijk. Binnenshuis is de film meer een weinig urgent spelletje. Maar iedereen heeft plezier, de kijker incluis.

Prince Avalanche
'If you were in a regional beauty pageant, and you were a girl, what would your special talent be?' 'Triple jump.' David Gordon Green vindt altijd wel een plaatsje voor wat stonerhumor. Gelukkig, want Prince Avalanche is een wat steriele Amerikaanse arthouse-film geworden. Het onderwerp is juist lekker working class. Twee kerels trekken in 1988 de (immer Lynchiaanse) highway lijntjes op Texaanse wegen, nadat er de zomer ervoor bosbranden de boel hebben verwoest. Budgettair is er niet veel van de chaos te merken, maar er liggen ook zonder stille getuigen van het natuurdrama genoeg kansen voor stofwolken en kampeergelummel. (En ook de handelingen van het baantje zelf zijn al leuk genoeg.) Een zekere surreële rust is zeker aanwezig, maar de visuele en muzikale plaatjes zijn nét even te mooi. Explosion In The Sky speelt een neoklassieke postrock-soundtrack die veel te 'nu' klinkt, en dat terwijl hoofdrolspelers Paul Rudd en Emile Hirsch er wel als eighties-clichémannetjes uitzien. Rudd is de dromer en dwaler met snor, Hirsch de eenzame Jack Black-achtige geilerd die met tegenzin de natuur opsnuift. Prince Avalanche is zeker lief, maar ook heel Amerikaans, zo'n film waarin de spanning zelfs in een dergelijke minimalistische setup van buiten komt, en niet vanuit het samenzijn van de twee mannen.

Child's Pose: Connie Palmen, inderdaad, nu je het zegt. Acteur Vlad Ivanov mag zich zeer weer ‘s uitleven als bad guy, een rol waar hij zich sinds 4 Months, 3 Weeks and 2 Days niet meer aan lijkt te kunnen onttrekken. Het levert hem ook buiten Roemenië emplooi op: o.a. The Whistleblower (2010) en In The Fog (2012). In die laatste film speelt hij, hoe kan het ook anders, een nazi.

Na Beyond The Hills (2012) is Child's Pose de tweede achtereenvolgende Roemeense film die eindigt in een auto. Is hier een patroon te ontwaren of lijkt dat maar zo?

gheh. :)

op je site staat trouwens Child's Posse, Vido :) (ook wel een goeie titel)

film had kunnen eindigen met een freeze bij dat achteruitkijkspiegel-shot. (maar ik denk standaard dat een film 1 tot 5 minuten eerder moet eindigen dan ie doet)

ik kreeg het niet goed geformuleerd maar tussen de regels door mag men trouwens lezen dat ik Django Unchained een ietsjepietsje teleurstellend vond. verre van saai, maar wel tweeënhalf uur OMDAT het nou eenmaal een epos moest worden.

La grande bellezza De grote schoonheid (Paolo Sorrentino, Italië, 2013)
Sorrentino, de regisseur van Il Divo, pakt weer uit met een overrompelend spektakel in beeld en geluid. De sfeer en dynamiek van Fellini’s La Dolce Vita (die stad, ja), de enscenering en symmetrie van Greenaway’s Prospero’s Books en de vuigfraaie koppen van Giardino’s Hongaarse Rapsodie. Jullie hebben vast andere referentiepunten.
Toni Servillo, in Divo Andreotti, neemt ons nu mee in de Romeinse beau monde als schrijver/journalist/feestganger Jep Gambardella. Het happy-technofeest voor zijn 65e verjaardag is startpunt van een duizelingwekkende deels droom-, deels waaksequentie die via wagonladingen bijfiguren, subplots en zijpaden weer terugvoert naar het begin.
Eerlijk is eerlijk. Anders dan bij Il Divo zaten we niet de volle tweeënhalf uur op de punt van onze stoel. Daarvoor is met name de eerste helft te stroboscopisch en abstract. Na de pauze, als de personages bekender zijn en nieuwe hilarische worden geïntroduceerd zoals de 104-jarige, tandeloze ‘heilige’ Maria daalt gevoelsmatig het tempo en is er zelfs ruimte voor een gulle lach. Veel mooier worden ze niet gemaakt.

And it contains not one but two references to the peacock in 'Amarcord'.

De giraf die er opeens is. Bam.

En de verwondering die daarbij hoort. Ik snap 'm.

Blackbird
'Procedure is long, life is short'. Kafka wist het al, en in deze sterke Canadese variant op We Need To Talk About Kevin leert een Sunn 0)))-fan het ook. De jongen loopt er bij als een paradijsvogel, en dat levert in een smalltown reacties op. Pa zegt simpel: 'people don't like people who stand out'. Probleem van puberjongens aller tijden, hoe alto je ook bent, je wordt toch gewoon verliefd op het mooiste meisje van de klas. En als de 'puck bunny' dan ineens met wil praten, wordt je leven helemaal ingewikkeld. Wat gebral later zit de jongen op het politiebureau. Het inkijkje in het Canadese rechtssysteem is fascinerend. Het lijkt meer een dorpsgericht. Tot op dat moment is de film al best goed geweest; ín de jeugdgevangenis doet iedereen er een schepje bij. Allereerst komt een van de beste schurken van het filmjaar aanlopen. 'Can't whistle. Birds whistle and birds are free.' Zangerig dreigend is Alex Ozerov minstens zo goed in de weer als Ray 'Scum' Winstone, en dat zonder biljartbal. Jeugdgevangenissen zijn net even wat 'opener' en daardoor gevaarlijker dan de volwassen equivalent. Elke stap die de 'goth' zet lijkt een gevaarlijke provocatie. 'That bird don't like people'. De rest van de film pendelt het hoofdpersonage heen en weer tussen verschillende stadia van ellende. 'A lesson learned' zou zijn advocaat zeggen...

Flight
Lijnvlucht, zou de meer dan correcte Nederlandse titel zijn. De leukste scene schetst op hilarische wijze de voordelen van drugsgebruik. Met dank aan John Goodman. 'Here comes the banana boat!' Tarantino had het niet beter gedaan. Je verwacht het niet in een Zemeckis-melodrama, dat daarna (en ervoor) gewoon over God, het lot, en alcoholisme gaat. Echt doorgepakt wordt er dus niet, ondanks een uitstekende openingsscene. Van een tiet naar een Joe Cocker-song. 'I'm not feeling too good myself'. Denzel Washington speelt de haantjespiloot, die letterlijk uit de bocht vliegt. Het pijnlijke is dat het ongeluk niet eens zijn fout is, maar hij wél alle schijn tegen heeft. Parallel aan zijn avonturen zien we Kelly Reilly met een heroïne-probleem worstelen. Zodra de twee in een Desplechin-achtig ziekenhuis-momentje door een 'chemo brain' bij elkaar zijn gebracht is de film echter prompt klaar met de vrouw. Qua acteren de wijze keuze, maar waarom dan die verhaalstructuur op poten gezet? De piloot belandt in een typisch Amerikaans proces. Iemand moet boeten, en in het kapitalisme kan dat nooit het bedrijf zijn. Zo wordt het einde weeïg en fout. Tussendoor zijn er echter genoeg aardige scenes, met Don Cheadle en Bruce Greenwood als aangevers op Denzels ramkoers.

La Grande Bellezza
'The Ethiopian jazz scene is the only interesting one today.' De Italiaanse jetset... Heel zijn leven dacht de gefnuikte schrijver Jep te zoeken naar Grote Schoonheid. In werkelijkheid zwom hij met zwembandjes in het binnenbad De Grote Leegte. 'Op onze feestjes is De Trein het allerbeste!' 'Omdat ie nergens heengaat', antwoordt Jep gevat, de vleesgeworden cynicus. Zijn zelfkwelling is een gewoonte geworden. Het heffen van zijn hoed is inspannend genoeg. Zichzelf een keer uit het moeras trekken, dat zou werkelijk pijn doen. (En een 'verdwijntruc' van formaat.) De man die zo graag filosofisch als Antonioni wilde zijn, dwaalt de hele film door Fellini's satirische oeuvre. 'Jij bent niemand', krijgt hij te horen van een meisje in de Tempietto. Zelfs de resten van de oudheid lijken creaties uit een pretpark. Hier regeert Martini. Toch komt na het mijmeren, het feesten, de 'selfies', en de liedjes (Damien Jurado!) een Malick-achtig katholicisme om de hoek piepen. Jep fileert de belachelijkheid, maar kan tegelijkertijd zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. 'Bent u werkelijk zo'n goede exorcist?' De oplossing voor Jeps zielenpuzzel ligt eerder bij zijn even geflopte vriend de dichter. 'I spend all my summers making plans for september.' 'Now I just remember the good intentions'. Het echte antwoord op de vraag naar la Grande Bellezza is een eerlijk antwoord.

Blackfish
Laat de orka's deze docu niet zien, bibberen ze nu bij Seaworld. Het korte pamflet toont zonder drammen overtuigend aan dat de beesten niet in een bassin horen. Maar ja, eigenlijk kon iedere idioot dat wel bedenken. Het zijn zo de debiliserende Seaworld-reclamecampagnes die het punt nog het sterkst illustreren. Dan ben je één van de meest intelligente soorten op aarde, en dan geniet je nog het meest als een ander slim wezen je nat spettert met zijn reuzenvin. Mensen... Wat we niet begrijpen, willen we vangen en controleren, en orka's zijn nu eenmaal bijzonder mysterieuze beesten. Ieder groepje een taal, een zeer sociale gemeenschap gebaseerd op mededogen, maar ook met een goed ontwikkeld wraakgevoel. Komt me vaagjes bekend voor... Blackfish houdt het beschaafd, het wordt geen larmoyant bloedbad, alhoewel dat best had gekund. Pijnlijk gewiekst is vooral de bekende tegenzet van Seaworld bij elk incident. Keer op keer is het de fout van een individuele trainer. Zij stond uitdagend met d'r paardenstaart te zwaaien, vind je het gek dat zo'n orka haar opeet! Blaming the victim. Had zij nog een ander baantje kunnen kiezen, het echte slachtoffer werd op een dag gewoon uit het water gehengeld.

Ταγκό 2001 (Tango of Perversion)
Griekse sleaze over een playboy en een impotente gluurder in een club die Tango heet. Vermakelijk door groovy seventies sfeer en retecoole soundtrack.

Abraham Lincoln vs. Zombies
Zo’n titel en je weet dat je niet te veel moet verwachten. Voor een film die om special fx draait is het vooral de gezichtsbeharing die wel erg nep is. Verder ook gewoon slecht slecht.

Soul Power
Een festival, live in Kinshasa in 1974. James Brown een horde andere artiesten. Cool door de muziek die echter vaak aan de korte kant is. O ja, ook nog wat leuke shots met jammen in het vliegtuig met Celia Cruz.

Garfield - A Tale of Two Kitties
Tja, poeh … best belabberd maar de ‚heiligschenniskaart’ blijft in de zak, want ik heb geen bijzondere band met Garfield.

Museum Hours
Hij is 'every inch a gentleman', de museumwacht van het Kunsthistorisches Museum te Wenen. Een soort Britse progrocker. De man was ooit manager van bandjes maar brengt nu zijn door met met het observeren van de bezoekers. 'I had my share of loud, now I'll have my share of quiet'. Ooit manager van bandjes. Doordat wij als filmbezoeker met de man in het museum rondhangen, krijgen we gratis lesjes schilderijen. De collectie is indrukwekkend. De film focust op Bruegel, de 'Where's Waldo' uit de kunstgeschiedenis. Fantastische zoekplaatjes. Regisseur Jem Cohen gaat ook buiten het museum op zoek naar details. Afgebladderde huizen, karakterkoppen, verdwaalde foto's op de flea market. Wenen lijkt net als de schilderijen tijdloos, vastgevroren in de grauwe winter. Als dramatisch elementje introduceert de film een even stabiel gegeven. Een dame in een coma. Haar nicht is uit Canada overgekomen. Ze wordt onder de hoede genomen van de museum-suppoost. Waar de film in het kalme dwalen door de zalen punten scoort, en ook de voice-over aangenaam is, zijn de dialogen tussen de twee van een geforceerd geïmproviseerd niveau. De vrouw (folkzangeres Mary Margaret O'Hara) zingt wel een paar prachtige a capella liedjes. Beter in kunst dan in leven.

The Act of Killing
De gruwel-attractie van het jaar. Je koopt je 'kaartje' (geinig die leenwoorden) bij de 'bioscoop freemen', en vervolgens daal je af in de door hun gecreëerde private hell. Alhoewel, hoe privé is het nog met 1 miljoen slachtoffers, en al die mensen die er vrolijk over doen op de nationale tv. Onvergetelijke toestanden. Een eindeloze stoet doodenge schurken. Onderuitgezakte kerels die opscheppen over het verkrachten van veertienjarige meisjes... Regisseur Joshua Oppenheimer is een soort-waarheidscommissie én Leni Riefenstahl tegelijk. Er moeten momenten zijn geweest dat hij vreesde dat zijn 're-enactment'-plannetje toch niet zo'n slim idee was... Ik denk dat er in de hele film maar 2 of 3 scenes zitten die ietsje minder hard aankomen. (De diamanten vissen, bijvoorbeeld.) Vrijwel alle andere situaties zijn volkomen gestoorde, bizarre mokerslagen. Anwar, een man die zich vooral bekommert om zijn tanden, laat even zien hoe een en ander in zijn werk ging. 'Eerst stonden we bij de bios, en toen staken we de straat over, nog steeds dansend en in the mood, en hier is waar ik dan de mensen begon te doden'. Op dat moment – ergens vroeg in de film – heeft het haast nog wat komisch. Anwar zelf zou er het woord 'sadis' voor gebruiken. Net zoals Reservoir Dogs 'lekker' is. Dat is precies de manier waarop Anwar heeft geprobeerd zijn daden een plekje te geven. Veel verwijzingen naar 'gangsterrr' films. Maar met de film noir hoeden op komt de waarheid van toen ineens keihard terug. Zelfs bij een psychopaat. Nep en echt in een danse macabre. Aan het eind snakt ook de kijker naar wat 'breinvitaminen'...

Just The Wind
De Roma, ze hebben het overal lastig, maar Hongarije is zo'n beetje hun minst geschikte thuisland. Rare pseudo-fascistische groeperingen (en politici) zetten er de toon... Maar ja, hoe kom je weg uit de spiraal van armoede, haat en criminaliteit. Just The Wind is arthouse-fictie, dus haast documentair kalm. We volgen de leden van een Roma gezinnetje. Ma werkt hondenbaantjes, zoonlief is hangjongere (en steelt poederkoffie, 'the licking kind') en het dochtertje is een in en in goed mens. Ze bekommert zich in tedere scenes om een verwaarloosd buurmeisje, ontwerpt tatoeages voor de lokale goths, en skypet met pa (die naar Canada is verhuisd, hopende dat zijn familie hem ooit nog achterna kan reizen). Simpele scenes kunnen heel pijnlijk zijn. Het Roma-meisje komt bewust vroeg op school om haar mobieltje op te kunnen laden. (Natuurlijk wordt ze betrapt door de leraar.) Met haar veel te diepe decolleté vrees je elk moment dat iemand zich aan haar gaat vergrijpen. Op bescherming van agenten hoeven de Roma ook niet te rekenen. Wat eerst nog een film met een soort Italiaanse sentimentele hoop lijkt te worden, wordt zo almaar bitterder. Voor je kijken doorlopen, lijkt het devies van de hele familie. Grimmig doorstappend op weg naar iets beters. Maar is er wel een weg?

Ik weet niet waarom ik dit hier post, maar ik ben zo blij als een kind met mijn...

http://cdn.onemorething.nl/uploads/community/e37998d4dbdd2616f38b30bb486568174df49d7a_31796.jpg

...uit Kiki's Delivery Service

:) (afmetingen? :P)

20 cm hoog.
Kicke he? Ok, het is wat kinderachtig van me, maarre...Boeien!

top. (ik stelde me even zo'n beest a la 1 meter in de hal voor, dat was dan misschien net even too much, zo bij de kapstok)

^ Liefste side-kick ooit. ^

Hair
Een vreemde film. Miloš Forman filmt na zijn Oscaroogst One Over The Cuckoo's Nest de beroemde hippiemusical die al in 1971 eigenlijk retro was, dus waarom in 1979 daar nog mee aan komen? Musicals, meestal lastig, maar hier werkt het wel met die hippies die steeds dreigen terug te vallen in Zabriskie Pointachtige dansen. Eerste minuten zijn prachtig staaltje Americana-door-de-ogen-van-de-Europeaan, daarna is het vooral New York en een hick die op weg is naar Vietnam maar eerst een paar dagen optrekt met best wel vervelende hippies. Echt vrolijk wordt het zelden (behalve bij het hilarische liedjes waar zwarte officieren verlekkerend zingen over blanke jongens -dat gaan we *nooit* meer zien in een Amerikaanse film-) en het tragisch einde past wel goed in de 1979 sfeer, Reagan die definitief een streep zet onder dit soort multiraciale/antiautoritaire/antimilitaristische joligheid. Moest daarna ook denken: waarschijnlijk de meerderheid van zangers/dansers was binnen 10 jaar dood.

https://www.youtube.com/watch?v=ejomg_OSm1o

The Killing Of America
Een "Mondo" film uit 1982 dus neem het met een korreltje zout, maar zelfs dan is blik op de duistere kant van de Land of the Free, het land waar deze film schijnbaar verboden is (blijft me verbazen, zoals ook bijv. de verbrandingen van Reichs boeken). Anyway, er is een gebrek aan analyse en de 'oplossing' is wat al te simplistisch (registration!), maar het maakt triest, stemt tot nadenken en zou moeten aanzetten tot een wat bescheidener houding.

… maar zelfs dan is het een ontluisterende blik …

Museum hours (Jem Cohen, 2012)
Leviathan (Lucien Castaing-Taylor, 2013)
Upstream color (Shane Carruth, 2013)

The Hunger Games
Toen deze net werd uitgebracht circuleerde de briljante grap "What do they call The Hunger Games in Paris?" nou? "Battle Royale with cheese."
Acceptabele film, waar ik als 12-jarige totaal voor was gegaan. Het gegeven is niet bijster origineel, Stephen King alleen al heeft er twee verhalen over geschreven (Running Man en vooral die ene van die hele lange marathon): dystopie in de toekomst, fragmentatie, totalitaire rotzooi, spektakel, opgefokte media, vreemde kleren en een nieuwe variant op gladiatoren. In dit geval uitgekozen tiener die elkaar Rambo/Deliverance stilo moet afmaken tot er een overblijft. Twee dingen irriteerden me: het inmiddels achterhaalde Parkinson-camerawerk waar Amerikaanse politieseries een tijd niet van konden afblijven en plottechnisch dat de spelregels tijdens het spel worden veranderd.

eens wat betreft Museum Hours. die andere 2 zal ik eens opsporen, meta-illegale shame shame opmerking maar ik heb een waslijst aan films uit dit jaar die ik niet kan vinden, het zal wel aan het verdwijnen van is0hunt liggen, oid. andere jaren merkte ik dit 'probleem' (kuch kuch) pas eind december, en nu, eh, nu al. Misschien moet ik ook The Hunger Games kijken heheh, zo bezien. (ik dacht 't niet)

Les salauds (Claire Denis) & Inside Llewyn Davis (Coen brothers)

https://lh3.ggpht.com/_gLfeaVZEwNo/Sw2h8nahJLI/AAAAAAAAC1E/7Q3nZz3BB9Q/s1600/peter_otoole.jpg

snif.

http://2.bp.blogspot.com/-jrJ6CZIyJ7g/T7vrX7UsFlI/AAAAAAAAFuI/xwwLZoUJU8I/s1600/how-to-steal-a-million-lace-outfit-closeup.jpg

http://www.doctormacro.com/Images/Fontaine,%20Joan/Annex/Annex%20-%20Fontaine,%20Joan%20%28Rebecca%29_02.jpg

Gloria
Het is een beetje gemeen van me, maar eigenlijk vond ik die Gloria maar een wicht. Dat eeuwige verleidelijke glimlachje! Ze is nu niet bepaald een muurbloempje, ondanks d'r afzichtelijke bril. (Een exemplaar uit de goede Hollywoodse 'lelijke' eendjes-traditie...) Gloria is al jaren gescheiden. De kinderen zijn in de dertig, en hebben het wel gehad met haar (goedbedoelde) bemoeienissen. Dan maar weer naar de dansvloer, denkt Gloria. Is het een midlife crisis of oprecht plezier? De eindeloze hobbyclubjes waar we de vrouw zingeving zien zoeken doen het eerste vermoeden. Bovendien gooit ze zich wel heel fanatiek in de armen van de kerel die zich aanbiedt. Al typende vraag ik me af waarom ik de film niet als een vijftigers-versie van Muriel's Wedding heb kunnen zien. De muziek is ten slotte ABBA-esque. Gloria's nieuwe liefde heeft zichzelf zogezegd ná de midlife crisis heeft opnieuw uitgevonden. Zo beweert hij in elk geval keer op keer. Elke keer wordt het minder waar. Ik begon een Catfish-achtige onthulling te vermoeden. Dialogen tussen de twee blijven echter vrij summier, van echte liefde is geen sprake. Beide leven hun eigen overgeacteerde 'script'; een 'avontuurtje' voor dummies. Misschien is de film toch wel tragisch, zo bezien. Het liedje van Jobim dat de film in tweeën deelt hakt er in elk geval in.

Elysium
De eerste drie minuten zijn nog het best aan deze sci-fi film. Een intiteling met sfeervolle lettertjes, en dito beelden. De aarde is eind 21e eeuw in een groot vergiftigd 'slum' veranderd, maar net buiten de dampkring hangt een groot Mercedes-teken. Binnen deze perfect circle hebben de rijken zich teruggetrokken, in een subterran wit paradijsje. Meteen rijst de vraag: waarom eigenlijk zo dicht bij aarde gebleven? Waarom geen koers zetten naar een ander zonnestelsel, zeker gezien het feit dat men op Elysium wel in staat is om alle mogelijke ziekten in een zonnebank te genezen. ('Re-atomizing'...) Terug op aarde vent de film op de vlooienmarkt aangeschafte sci-fi elementen uit. Mad Max meets Johnny Mnemonic. Matt Damon hosselt zijn kostje in een onbestemde fabriek bij elkaar. Eén van de citizens van Elysium runt 'r met Jorg Haider-achtige evilness de boel. Zoals vaker in het genre zijn er echter veel te veel bad guys, met Jodie Foster als matig dieptepunt. Segregatie-specialist Neil Blomkamp heeft gelukkig nog een Suid-Afrikaner meegenomen. Sharlto Copley spreekt 'wife' uit als 'waffle' en is best vermakelijk. Tussen al het geschreeuw en epileptisch wapengekletter valt Matt Damon zo nauwelijks meer op. De eindeloze aanzetjes van het script botsen verwoed tegen elkaar op, maar pas aan het einde staan ze heel eventjes op één lijn.

Il Futuro
Een Bolaño-verfilming, dat moest gebeuren natuurlijk. Geen Wilde Detectives – hoe zou dat ook kunnen? – maar een van zijn kleine werkjes: Una Novelita Lumpen. Il Futuro is het debuut van de Chileens regisseuse Alicia Scherson. Afgaand op de film is het boekje van Bolaño typisch literatuur. Veel contemplatie, weinig actie, op de seks na. Maar naakt wordt in een film al snel exploitatief, en gedachtekronkels zonder plot wat saai. Il Futuro is zo'n film die vijf minuten voor het einde nog moet beginnen... Zeker, de teksten zijn af en toe poëtisch raak. Leuk is een terugkerende vraag. 'Als je iemand zou doden, wie zou dat dan zijn?' 'Anyone', antwoordt het hoofdpersonage, een Tegan & Sara-achtige meisje dat haar ouders door een auto-ongeluk is verloren. 'Myself', antwoord Rutger Hauer (jawel!) als de man waar een en ander wordt verwerkt. Hauer is amusant, op een manier die aan Dennis Hopper in River's Edge doet denken. Toch is de film beter voordat hij verschijnt. Het meisje en haar broer rommelen thuis rond, verveeld en verward nu ze wezen zijn geworden. Zusje kijkt gepast wezenloos, de sfeer is Lynchiaans onwezenlijk. Maar net als de film over hun connectie lijkt te gaan, arriveren er sportschool-kerels. De actrice leek altijd al te oud voor de negentien jaar die ze moest voorstellen en de Sleeping Beauty-achtige wending komt dan ook niet als een verrassing...

De Nieuwe Wildernis
Dierentuin 2.0. De film had best met een landkaartje mogen beginnen. Of werd dat expres niet gedaan? De Oostvaardersplassen worden hier 'opgeblazen' tot een Serengeti wildernis, maar in werkelijkheid is het gebied 7 bij 8 km. Een postzegeltje. Knap dat ze die dravende paarden in prachtige shots dravend over de 'eindeloze' vlakte vangen, dat zal een slimme camera-standpunt zijn geweest. Tegelijkertijd is het daarom wel erg stoer dat er in zo'n klein gebied zoveel verschillende beestjes leven. Dat gaat dan toch snel. Ik vraag me af hoeveel ingrepen van Staatsbosbeheer daarvoor nodig waren. De meeste dieren zullen niet vanzelf aan zijn komen wandelen. En wat nu als de wolf verschijnt, en alles op begint te vreten? Ik gok dat ze 'm gewoon afschieten. Uiteindelijk is het een zelffelicitatie. Zie je, we hebben best natuur in Nederland! De voice-over is heel modern antropomorf bezig. Als de mens steeds meer als een soort dier wordt gezien ('wij zijn ons brein') kunnen dieren ook een soort mensen worden. Roodborstjes die een laatste groet brengen aan een overleden veulen, beestjes die 'het leven vieren'. Teksten uit sentimentele begrafenis-advertenties. Is de film dan zo vreselijk? Nee hoor. In die goeie BBC-stijl zijn de beelden betoverend. Het ijsvogeltje is altijd weer de ster in dit soort tafereeltjes. Plons!

Il futuro staat voor deze week op het programma. Het betreft geen debuut overigens. Ze heeft twee eerdere films, mij onbekend. "Play" is een festivalhit.

oh f*ck ja die stond nota bene al op mijn to see list.

het plaatje bij dit artikel sums up the movie quite nicely, I reckon (dus ergens een soort van spoiler)

http://www.indiewire.com/article/meet-the-2013-sundance-filmmakers-alicia-scherson-adapts-bolano-in-il-futuro

Black Shampoo
Een kapperszaak, de mannen zijn übergay, op een na. Die zwarte stud heeft een happy end voor z'n hele blanke, verwende clientele (en hun hulpjes). Romantiek is er voor de (toegegeven, erg mooie) sista bij de receptie. Die zit echter in een tight spot en daar gaat het hier en daar vreselijk trage tempo omhoog voor een gewelddadige climax! Het is blaxploitation, dus je mag niet te veel verwachten, maar zo vol met allerhande stereotyperingen dat dat al een behoorlijke bende strafpunten oplevert.

Barbershop
Barbershop 2: Back in Business
Dit had ook zo'n Wayans-achtige parade van zulke stereotypen en bovenal flauwe grappen kunnen worden, maar daar is hoofdrolspeler Ice Cube toch te slim voor. Nergens wereldschokkend maar gewoon goed gemaakte entertainment. In deel twee is meer black history en romantiek, maar het gaat allemaal net goed.

The Sitter
Ik kan er niks aan doen, maar ook dit over-the-top Jonah Hill vehikel vond ik toch weer erg grappig. Zwabbert echt alle kanten op en komt toch wonderbaarlijk op z'n pootjes terecht.

Anchorman: The Legend of Ron Burgundy
Deze is ook over-the-top maar ondanks een paar goede grappen toch een stuk minder.

The Conjuring
Klopgeesten! Exorcisme! Vrij platgetreden paden maar crammed met actie, een Scelsi-achtige soundtrack en voor wie er gevoelig voor is (zoals ik) enkele echte kippenvelmomenten.

Demons
Met Argento en een Bava op de titelrol verwacht je meer dan een barrage aan corny special effects. Ik stoor me niet altijd aan slecht acteerwerk maar dit is toch al te bont. Lachwekkend hier en daar maar toch gewoon een misbaksel.

Upstream Color
Die Walden referentie lag er dik bovenop, jammer dat ik het niet gelezen heb. De Wiki-entry scannend herken ik wel wat maar ondanks de mooie plaatjes neigt mijn wijzertje zo vlak na het bekijken naar 'pretentieus', maar laat ik er nog een nachtje over slapen.

Jayne Mansfield's Car
Geen Week With Marilyn. Sterker nog, het object uit de titel komt maar in 1 scene langs. Billy Bob Thornton (regisseur/schrijver/speler) zal er wel een diepere betekenis in hebben gezien... De film namedropt Tennessee Williams en doet een poging tot een Cat on a Hot Tin Roof. Flamboyante families, dominante types. In werkelijkheid is het meer een Flodder meets Crash-melodrama. Billy Bob trekt een blik bekende namen open, onder wie de eeuwig jonge Kevin Bacon, die in plaats van aan zijn fysiek beter weer eens een goeie rol zou spelen. Ook John Hurt en Robert Duvall kachelen op de automatische piloot. Beide hebben hun beste scene onder invloed. Dat zegt ook iets, dat je dialogen alleen in de overdrive een beetje werken. Thornton speelt zelf het enige boeiende personage. Ook in een mislukte film is hij weer prima als de autistische lelijkerd met de Leo Beenhakker-grimas. Hij leeft als een klein kind in zijn verleden van 'Navy' en autootjes. En zijn idee van seks is beating off to an English accent. Voor dat laatste dient zich een kansje aan als een Engelse familie (met een Cary Grant look-a-like) op bezoek komt om smoeder te begraven. (Die van de ene naar de andere familie is overgelopen.) Thornton papt aan met een stiefzusje (geen familieband, geloof ik...) en van het een komt het ander, ontlading in een schrijnende onthulling.

Upstream Color
Ja, zeg er maar eens wat over. Het is een mannetje regisseur Shane Carruth. Hij speelt hier weer een van de hoofdrollen, en doet dat best Ben Affleck-achtig. Bovendien schreef hij óók nog de cruciale soundtrack. Upstream Color is zonder al teveel budget en tamtam een film op zijn Terrence Malicks. Eentje voor OMC. Een maalstroom van associaties, parallellen en stemmige strijkers. Carruths geslaagde eigen toevoeging aan de mix is de sci-fi. Ik moest ineens aan spaceboy Christopher Froome denken, die onlangs van zijn Keniaanse parasiet werd verlost. Zul je zien dat ie nu ineens ook z'n talent kwijt is! Microbiology goes macro, mensen sjouwen in Upstream Color rond met wormpjes in pillen. Kortom de science gaat voor de fiction. Maar voor de film echt heel body-creepy wordt ontstaat er een Eternal Sunshine-romance. Carruth en de geweldige hoofdrolspeelster Amy Seimetz ontmoeten elkaar in de trein, lijken elkaar van vroeger te kennen. En dan gaat het los met de verwarring. Zijn ze volkomen identiek? Wie heeft wát met hun herinneringen gedaan? En waarom loopt de varkensboer experimentele avant-garde electronica op te nemen... Ik moest achteraf gewoon de bijsluiter lezen, maar ergens na de sensualiteit wordt de film opnieuw intens. Als je hele universum gemanipuleerd design is, en de concrete schepper bestaat, would you kill him? (Nonsens, maar hé...)

Eat Sleep Die
Films die zich op de fabrieksvloer afspelen zijn altijd fijn. Ruby in Paradise was eerder dit jaar weer een mooi voorbeeld. Het Zweedse Eat Sleep Die is een stuk grauwer en durft het aan om het hoofdpersonage realistisch simpel te laten zijn. Klinkt een beetje grof, maar in werkelijkheid hoef meestal geen poëtische gedachten van de mensen in de 'assembly line' te verwachten. Raša pakt rucola in dozen, en weet precies 175 gram af te wegen, zoals ze later als een van haar kwaliteiten omschrijft. Het jonge meisje is geliefd in de fabriek, stuiterend van energie. Thuis houdt pa van haar, en de twee Montenegrijnse immigranten lijken het ondanks de armoe prima te hebben. Eten en slapen, dat zijn de hoofdzaken. Maar sterven komt een mespuntje dichterbij als het meisje wordt ontslagen. Plots is er schrijnende eenzaamheid. De collega's van de fabriek denken aan hun eigen hachje en interesseren zich niet meer voor hun lunchkompaan. Het meisje dondert in het Zweedse vangnet, een re-integratie praatgroep. Heel modern, maar als gezegd, op zo'n meta-niveau denkt het meisje helemaal niet. Ze gaat liever boodschappen inpakken bij de supermarkt, of probeert de kermis naar haar eigen variant van Fucking Amal te halen. De kijker is binnen no time op haar hand. Ik spring voor Raša.

The lunchbox (Ritesh Batra, India, 2013)
In Mumbai ontvangen de bijna 200.000 kantoorklerken hun middageten op bijzondere wijze. Zij gaan niet tijdens de lunch naar huis en hebben geen vooraf gesmeerde bammetjes bij zich of halen een kleffe kroket van de Sodexho. In plaats daarvan is er een ingenieus systeem, waarbij zogeheten dabawalla’s de door moeder de vrouw gevulde rantangs met versbereide curries op kantoor bezorgen en de lege pannen weer terugbrengen aan huis. Dag in, dag uit.
Irrfan Kahn -- met een bekend hoofd vanwege Life of Pi, Slumdog millionaire en The amazing spider-man -- speelt een wat verzuurde weduwnaar die na 35 jaren in dienst van dezelfde firma met vervroegd pensioen gaat. Bij toeval ontvangt hij een lunch die niet voor hem bedoeld is. Via briefjes ontstaat er een romance met de afzendster en breekt een glimlach door.
You’ve got mail, maar dan anders. En leuker.

Curries bij de lunch, ook geen slecht idee.

A Field in England
Geen idee hoe ik hier op kwam. Zwart/wit en je wordt meteen gewaarschuwd voor stroboscopische effecten. In Engeland? In de tijd van Cromwell? Dan worden er paddenstoelen geconsumeerd. Driepunter! Typische cultfilm, eigenlijk teveel een cultfilm volgens de regels: vervreemding, onzeker narratief, psychedelisch moment en dan post-Peckinpah geweldsexplosie. De puzzelstukjes lijken net niet te passen en dat is jammer want de film heeft een mooie existentialistisch lading (met een vleugje Beckett en Malickachtige momenten van verwondering), zo'n veld waar de hoofdpersonen maar niet uit lijken te kunnen ontsnappen. Het moment dat ze opeens een touw aan een heidense paal vinden, er vervolgens aan gaan trekken en -floep- een soort duivelsachtige persoon mee vinden is geweldig. Ik had uiteindelijk het idee dat met het gegeven een andere, kalmere film was te maken.

Ik wilde nog zeggen: wel iets voor Martijn B. maar die had hem dus al gezien. Bollocks. :)

Curries bij de lunch, ook geen slecht idee.

ik weet het niet. in Nederland. begint iedereen dan niet ongelofelijk gepeperde scheten te laten die de rest van de dag blijven hangen. :P

die Wheatley werkt stevig door, ik gok dat A Field volgend jaar in de Nederlandse bios zal komen

gepeperde scheten

Dat is inderdaad een punt van zorg bij de Mumbaise kantoortuinmedewerkers. Sidekick Shaikh zweert bij twee bananen als dessert, hoewel onze Nederlandse flatulentiehelpdesk vindt dat die remedie de kwestie alleen maar verergert.

A Field In England - ik gok dat A Field volgend jaar in de Nederlandse bios zal komen. Reken daar maar niet op. De film heeft eerder dit jaar op Lowlands gedraaid en zal in de loop van 2014 hooguit op dvd uitkomen. Dan heeft Wheatley vast al twee nieuwe films hebben gemaakt.

gheheh goed scrabblewoord daar bij Mic

Wheatley, oh ja... nou ja ik schuif 'm toch maar door.

Ik zie nu pas dat mijn laatste zin door Yoda is geschreven. Waar 'heeft' staat had 'zal' moeten staan. #stopdetijd

A Field in England is overigens al op DVD uit (schijnt tegelijkertijd met bioscooprelease en televisie-uitzending te zijn gebeurd).

Over scheten gesproken:

The Human Centiped
Onsmakelijk, ik bedoel, ik kijk de nodige horrorfilms, maar dit is echt goor. Niet eens visueel, de gore valt best mee, het hele idee is zo onsmakelijk dat dat niet eens meer nodig is. Verder niet slecht gemaakt ondanks de nodige vraagtekens die nou eenmaal bij dit slag horrorfilms horen.

okee... de Wiki is weer heer leerzaam, bovendien, een porn parody, dan heb je toch iets bereikt :P

A Field in England is overigens al op DVD uit In Engeland. In 2014 wellicht de Nederlandse editie.

de Nederlandse editie

heheh...bestaat dat nog? [voor series en blockbusters kan ik me voorstellen maar is dat nog rendabel voor het betere cultwerk? Doet me een beetje denken aan sciencefictionboeken die op een gegeven moment niet meer vertaald werden omdat iedereen die het graag leest gewoon de Engelse edities leest]

Gadverdamme, The Human Centiped. Die beschrijving alleen al. Ik voelde me bijna onpasselijk worden. Nooit zal ik dit uit vrije wil kijken.

Er hoort nog wel een 'e' achter. :)

Ik huiver voor deel 2, naar verluidt nog zieker dan deel een. Ik vraag me af hoe 't kan … en dan word ik toch wel een beetje benieuwd. :)

Don Jon
'You would look so sexy with a real job!' Sjonnie Joseph Gordon-Levitt sleept zich naar de nightclass om Anita Scarlett Johansson tevreden te houden. Daar betrapt Julianne Moore 'm op het kijken van porno op zijn smartphone. Moore's rol is op meta-niveau erg lollig. Sinds The Kids Are Allright en Boogie Nights is ze de Goedele van Hollywood. Een fiets om het écht op te leren. (Met kennis van porno.) Don Jon mag dan meisjes bij de vleet hebben, zijn tissues zijn 'm toch liever. Hetzelfde geldt eigenlijk voor meisjes als Scarlett die liever substanties lozen bij romcoms. Uiteindelijk is het allebei nep, poogt de film duidelijk te maken. Dat is waar, maar iets in de boodschap is toch weer wat te makkelijk. Het personage van Moore heeft niet zomaar behoefte aan 'meaningless sex' (als daar al iets mis mee is), neen, ze heeft een keihard trauma. Dingen écht uitspreken gebeurt niet, om nog maar te zwijgen van echt venijnig komische situaties waarin beide seksen zichzelf voor gek zetten. Dat had toch een wat betere schrijver vereist dan 'JGL' himself. Maar voor een pet projectje is het onderwerp in elk geval amusant. En het tempo zit er goed in. De running gag rond biechten bijvoorbeeld, zou Žižek bevallen. De kerk geeft je bi(ech)tcoins, in te wisselen voor porno en een strak lijf.

Samsara
Koyaanisqatsi zette n één klap de definitieve film neer, in een 'genre' dat mét die film werd uitgevonden. Ron Fricke was de cinematographer (cruciaal dus!) en het is niet zo vreemd dat zijn eigen films in hetzelfde stijltje voortrazen. Het is maar goed dat ie er niet elk jaar één maakt, maar ruim twintig jaar na Baraka mocht het wel weer eens. Samsara bevat vele beelden die we al kennen, van generiek (fast forward auto's in een metropool) tot obscuur (Japanse Elvis-kuiven). Eén van Fricke's eigen interesses is de Derde Wereld. Droef kijkende halfnaakte negerinnen met kinderen, sloppenwijken, boeddhistische monniken. Die laatste zorgen voor het eerste fraaie moment als ze een delicaat zandmozaïek 'schilderen'. Fricke's film wordt beter als er gewaagdere thema's worden opgezocht (oorlog, dood, seks) en de gefilmde mensen niet enkel 'zijn', maar zelf ook creëren. Een man achter een bureau voert een Pan's Labyrinth-achtig gruwelijk ritueel uit. Even is de film geen mooie plaatjes-documentaire meer, maar een performance. Hetzelfde geldt voor de swingende gevangenen. Langzaam wordt de kijker zo toch weer in trance gewiegd. Een land als Myanmar heeft plots esthetisch nut. Hypnotiserende massale synchroniciteit. Zou Fricke niet eens een visum voor Noord Korea aan kunnen vragen?

The Pervert's Guide To Ideology
Slavoj Žižek eet een kindersurprise-ei! Het is een van de hoogtepunten in deze bijzonder vermakelijke docu. Žižek – een verzameling neurotische tics met baard – is marxist én pscyho-analyticus. Het kan niet dubieuzer, hoor Karel van het Reve denken. Ook niet veel amusanter wat mij betreft. Een zeldzame stem. Het discursieve denken is volledig verdwenen achter neoliberaal consumentisme. Žižek geeft hierover (en waarover niet!) college vanuit filmscenes. Letterlijk. Zittend op het toilet van Full Metal Jacket, bijvoorbeeld! Zijn hoofd klopt het best in de zeppelin van Triumph des Willens. De morsige 'ghettojood' is stiekem mee als verstekeling. The Dark Knight krijgt de verwachte behandeling, en ook Titanic wordt smakelijk gefileerd. Hollywood marxmise, en het vampierengedrag van de rijken. Revitalizing themselves by sucking up the energy of the lower classes. (Žižek begint er als een vitalist te klinken.) Daarna is het nog maar een kleine stap naar een Hegeliaanse verdediging van het christendom (meer atheïstisch dan het atheïsme zelf). Zodra de ruimere kaders worden opgezocht wordt zijn betoog wat moeizamer. Eigenlijk lijkt hij keer op keer de laatste twee, drie zinnen die zijn gedachte 'af' kunnen maken níet uit te spreken. Waarschijnlijk omdat hij het ook niet helemaal weet... Over eieren gesproken, de film bevat een van de leukere easter eggs.

The Cameraman
Buster Keaton vs. The Wu Tong Clan. Gewapend met een camera... Als ijverige wannabe newsreporter filmt Buster een feestje in Chinatown, dat zoals aangekondigd op een gang war uitloopt. Grappigste moment: Buster mept met zijn camera een mannetje neer, en filmt 'm vervolgens, want de studiobazen zitten verlekkerd op dat soort taferelen te wachten. The Cameraman begint erg flauw met onwillige deuren – zou Buster daar zelf nou elke nacht van dromen? – dan is er het meisje, en vervolgens het zwembad. De sequentie máákt de film. Er hangen matrozen, muscles en pestkoppen rond, de sfeer is broeierig. Buster staat opeengepropt met een dikzak in een kleedhokje. Minutenlang proberen de mannen op en over elkaar hun kleren uit te doen, of dan in elk uit elkaars kluwen te komen. (Ondertussen toont de acrobaat Buster dat hij best voor een Don Jon met sixpack door kan gaan.) Eindelijk bij het diepe aangekomen paradeert Busters love interest in een heerlijk gestreept badpakje, en verliest Buster Keaton het zijne. Opnieuw komt een Chinese connectie hem 'passend' uit... In een film over film zijn er ook wat fijne meta-geintjes. Wanneer Buster nog oefent voor cameraman schiet hij Samsara-waardige beelden, die op hoongelach worden onthaald...

Mijn hoogtepunt in de pervert-docu is de analyse van "Titanic". Erg moeten lachen. Ik vind dat die gast wel onsamenhangend kan vertellen hoor! Ook in de pervert's guide to cinema. Grote woorden, weinig inzicht. En op andere momenten is het weer volledig aanstekelijk en raak. Zoals met Titanic.