Filmforum

The Hunger Games
Toen deze net werd uitgebracht circuleerde de briljante grap "What do they call The Hunger Games in Paris?" nou? "Battle Royale with cheese."
Acceptabele film, waar ik als 12-jarige totaal voor was gegaan. Het gegeven is niet bijster origineel, Stephen King alleen al heeft er twee verhalen over geschreven (Running Man en vooral die ene van die hele lange marathon): dystopie in de toekomst, fragmentatie, totalitaire rotzooi, spektakel, opgefokte media, vreemde kleren en een nieuwe variant op gladiatoren. In dit geval uitgekozen tiener die elkaar Rambo/Deliverance stilo moet afmaken tot er een overblijft. Twee dingen irriteerden me: het inmiddels achterhaalde Parkinson-camerawerk waar Amerikaanse politieseries een tijd niet van konden afblijven en plottechnisch dat de spelregels tijdens het spel worden veranderd.

eens wat betreft Museum Hours. die andere 2 zal ik eens opsporen, meta-illegale shame shame opmerking maar ik heb een waslijst aan films uit dit jaar die ik niet kan vinden, het zal wel aan het verdwijnen van is0hunt liggen, oid. andere jaren merkte ik dit 'probleem' (kuch kuch) pas eind december, en nu, eh, nu al. Misschien moet ik ook The Hunger Games kijken heheh, zo bezien. (ik dacht 't niet)

Les salauds (Claire Denis) & Inside Llewyn Davis (Coen brothers)

https://lh3.ggpht.com/_gLfeaVZEwNo/Sw2h8nahJLI/AAAAAAAAC1E/7Q3nZz3BB9Q/s1600/peter_otoole.jpg

snif.

http://2.bp.blogspot.com/-jrJ6CZIyJ7g/T7vrX7UsFlI/AAAAAAAAFuI/xwwLZoUJU8I/s1600/how-to-steal-a-million-lace-outfit-closeup.jpg

http://www.doctormacro.com/Images/Fontaine,%20Joan/Annex/Annex%20-%20Fontaine,%20Joan%20%28Rebecca%29_02.jpg

Gloria
Het is een beetje gemeen van me, maar eigenlijk vond ik die Gloria maar een wicht. Dat eeuwige verleidelijke glimlachje! Ze is nu niet bepaald een muurbloempje, ondanks d'r afzichtelijke bril. (Een exemplaar uit de goede Hollywoodse 'lelijke' eendjes-traditie...) Gloria is al jaren gescheiden. De kinderen zijn in de dertig, en hebben het wel gehad met haar (goedbedoelde) bemoeienissen. Dan maar weer naar de dansvloer, denkt Gloria. Is het een midlife crisis of oprecht plezier? De eindeloze hobbyclubjes waar we de vrouw zingeving zien zoeken doen het eerste vermoeden. Bovendien gooit ze zich wel heel fanatiek in de armen van de kerel die zich aanbiedt. Al typende vraag ik me af waarom ik de film niet als een vijftigers-versie van Muriel's Wedding heb kunnen zien. De muziek is ten slotte ABBA-esque. Gloria's nieuwe liefde heeft zichzelf zogezegd ná de midlife crisis heeft opnieuw uitgevonden. Zo beweert hij in elk geval keer op keer. Elke keer wordt het minder waar. Ik begon een Catfish-achtige onthulling te vermoeden. Dialogen tussen de twee blijven echter vrij summier, van echte liefde is geen sprake. Beide leven hun eigen overgeacteerde 'script'; een 'avontuurtje' voor dummies. Misschien is de film toch wel tragisch, zo bezien. Het liedje van Jobim dat de film in tweeën deelt hakt er in elk geval in.

Elysium
De eerste drie minuten zijn nog het best aan deze sci-fi film. Een intiteling met sfeervolle lettertjes, en dito beelden. De aarde is eind 21e eeuw in een groot vergiftigd 'slum' veranderd, maar net buiten de dampkring hangt een groot Mercedes-teken. Binnen deze perfect circle hebben de rijken zich teruggetrokken, in een subterran wit paradijsje. Meteen rijst de vraag: waarom eigenlijk zo dicht bij aarde gebleven? Waarom geen koers zetten naar een ander zonnestelsel, zeker gezien het feit dat men op Elysium wel in staat is om alle mogelijke ziekten in een zonnebank te genezen. ('Re-atomizing'...) Terug op aarde vent de film op de vlooienmarkt aangeschafte sci-fi elementen uit. Mad Max meets Johnny Mnemonic. Matt Damon hosselt zijn kostje in een onbestemde fabriek bij elkaar. Eén van de citizens van Elysium runt 'r met Jorg Haider-achtige evilness de boel. Zoals vaker in het genre zijn er echter veel te veel bad guys, met Jodie Foster als matig dieptepunt. Segregatie-specialist Neil Blomkamp heeft gelukkig nog een Suid-Afrikaner meegenomen. Sharlto Copley spreekt 'wife' uit als 'waffle' en is best vermakelijk. Tussen al het geschreeuw en epileptisch wapengekletter valt Matt Damon zo nauwelijks meer op. De eindeloze aanzetjes van het script botsen verwoed tegen elkaar op, maar pas aan het einde staan ze heel eventjes op één lijn.

Il Futuro
Een Bolaño-verfilming, dat moest gebeuren natuurlijk. Geen Wilde Detectives – hoe zou dat ook kunnen? – maar een van zijn kleine werkjes: Una Novelita Lumpen. Il Futuro is het debuut van de Chileens regisseuse Alicia Scherson. Afgaand op de film is het boekje van Bolaño typisch literatuur. Veel contemplatie, weinig actie, op de seks na. Maar naakt wordt in een film al snel exploitatief, en gedachtekronkels zonder plot wat saai. Il Futuro is zo'n film die vijf minuten voor het einde nog moet beginnen... Zeker, de teksten zijn af en toe poëtisch raak. Leuk is een terugkerende vraag. 'Als je iemand zou doden, wie zou dat dan zijn?' 'Anyone', antwoordt het hoofdpersonage, een Tegan & Sara-achtige meisje dat haar ouders door een auto-ongeluk is verloren. 'Myself', antwoord Rutger Hauer (jawel!) als de man waar een en ander wordt verwerkt. Hauer is amusant, op een manier die aan Dennis Hopper in River's Edge doet denken. Toch is de film beter voordat hij verschijnt. Het meisje en haar broer rommelen thuis rond, verveeld en verward nu ze wezen zijn geworden. Zusje kijkt gepast wezenloos, de sfeer is Lynchiaans onwezenlijk. Maar net als de film over hun connectie lijkt te gaan, arriveren er sportschool-kerels. De actrice leek altijd al te oud voor de negentien jaar die ze moest voorstellen en de Sleeping Beauty-achtige wending komt dan ook niet als een verrassing...

De Nieuwe Wildernis
Dierentuin 2.0. De film had best met een landkaartje mogen beginnen. Of werd dat expres niet gedaan? De Oostvaardersplassen worden hier 'opgeblazen' tot een Serengeti wildernis, maar in werkelijkheid is het gebied 7 bij 8 km. Een postzegeltje. Knap dat ze die dravende paarden in prachtige shots dravend over de 'eindeloze' vlakte vangen, dat zal een slimme camera-standpunt zijn geweest. Tegelijkertijd is het daarom wel erg stoer dat er in zo'n klein gebied zoveel verschillende beestjes leven. Dat gaat dan toch snel. Ik vraag me af hoeveel ingrepen van Staatsbosbeheer daarvoor nodig waren. De meeste dieren zullen niet vanzelf aan zijn komen wandelen. En wat nu als de wolf verschijnt, en alles op begint te vreten? Ik gok dat ze 'm gewoon afschieten. Uiteindelijk is het een zelffelicitatie. Zie je, we hebben best natuur in Nederland! De voice-over is heel modern antropomorf bezig. Als de mens steeds meer als een soort dier wordt gezien ('wij zijn ons brein') kunnen dieren ook een soort mensen worden. Roodborstjes die een laatste groet brengen aan een overleden veulen, beestjes die 'het leven vieren'. Teksten uit sentimentele begrafenis-advertenties. Is de film dan zo vreselijk? Nee hoor. In die goeie BBC-stijl zijn de beelden betoverend. Het ijsvogeltje is altijd weer de ster in dit soort tafereeltjes. Plons!

Il futuro staat voor deze week op het programma. Het betreft geen debuut overigens. Ze heeft twee eerdere films, mij onbekend. "Play" is een festivalhit.

oh f*ck ja die stond nota bene al op mijn to see list.

het plaatje bij dit artikel sums up the movie quite nicely, I reckon (dus ergens een soort van spoiler)

http://www.indiewire.com/article/meet-the-2013-sundance-filmmakers-alicia-scherson-adapts-bolano-in-il-futuro

Black Shampoo
Een kapperszaak, de mannen zijn übergay, op een na. Die zwarte stud heeft een happy end voor z'n hele blanke, verwende clientele (en hun hulpjes). Romantiek is er voor de (toegegeven, erg mooie) sista bij de receptie. Die zit echter in een tight spot en daar gaat het hier en daar vreselijk trage tempo omhoog voor een gewelddadige climax! Het is blaxploitation, dus je mag niet te veel verwachten, maar zo vol met allerhande stereotyperingen dat dat al een behoorlijke bende strafpunten oplevert.

Barbershop
Barbershop 2: Back in Business
Dit had ook zo'n Wayans-achtige parade van zulke stereotypen en bovenal flauwe grappen kunnen worden, maar daar is hoofdrolspeler Ice Cube toch te slim voor. Nergens wereldschokkend maar gewoon goed gemaakte entertainment. In deel twee is meer black history en romantiek, maar het gaat allemaal net goed.

The Sitter
Ik kan er niks aan doen, maar ook dit over-the-top Jonah Hill vehikel vond ik toch weer erg grappig. Zwabbert echt alle kanten op en komt toch wonderbaarlijk op z'n pootjes terecht.

Anchorman: The Legend of Ron Burgundy
Deze is ook over-the-top maar ondanks een paar goede grappen toch een stuk minder.

The Conjuring
Klopgeesten! Exorcisme! Vrij platgetreden paden maar crammed met actie, een Scelsi-achtige soundtrack en voor wie er gevoelig voor is (zoals ik) enkele echte kippenvelmomenten.

Demons
Met Argento en een Bava op de titelrol verwacht je meer dan een barrage aan corny special effects. Ik stoor me niet altijd aan slecht acteerwerk maar dit is toch al te bont. Lachwekkend hier en daar maar toch gewoon een misbaksel.

Upstream Color
Die Walden referentie lag er dik bovenop, jammer dat ik het niet gelezen heb. De Wiki-entry scannend herken ik wel wat maar ondanks de mooie plaatjes neigt mijn wijzertje zo vlak na het bekijken naar 'pretentieus', maar laat ik er nog een nachtje over slapen.

Jayne Mansfield's Car
Geen Week With Marilyn. Sterker nog, het object uit de titel komt maar in 1 scene langs. Billy Bob Thornton (regisseur/schrijver/speler) zal er wel een diepere betekenis in hebben gezien... De film namedropt Tennessee Williams en doet een poging tot een Cat on a Hot Tin Roof. Flamboyante families, dominante types. In werkelijkheid is het meer een Flodder meets Crash-melodrama. Billy Bob trekt een blik bekende namen open, onder wie de eeuwig jonge Kevin Bacon, die in plaats van aan zijn fysiek beter weer eens een goeie rol zou spelen. Ook John Hurt en Robert Duvall kachelen op de automatische piloot. Beide hebben hun beste scene onder invloed. Dat zegt ook iets, dat je dialogen alleen in de overdrive een beetje werken. Thornton speelt zelf het enige boeiende personage. Ook in een mislukte film is hij weer prima als de autistische lelijkerd met de Leo Beenhakker-grimas. Hij leeft als een klein kind in zijn verleden van 'Navy' en autootjes. En zijn idee van seks is beating off to an English accent. Voor dat laatste dient zich een kansje aan als een Engelse familie (met een Cary Grant look-a-like) op bezoek komt om smoeder te begraven. (Die van de ene naar de andere familie is overgelopen.) Thornton papt aan met een stiefzusje (geen familieband, geloof ik...) en van het een komt het ander, ontlading in een schrijnende onthulling.

Upstream Color
Ja, zeg er maar eens wat over. Het is een mannetje regisseur Shane Carruth. Hij speelt hier weer een van de hoofdrollen, en doet dat best Ben Affleck-achtig. Bovendien schreef hij óók nog de cruciale soundtrack. Upstream Color is zonder al teveel budget en tamtam een film op zijn Terrence Malicks. Eentje voor OMC. Een maalstroom van associaties, parallellen en stemmige strijkers. Carruths geslaagde eigen toevoeging aan de mix is de sci-fi. Ik moest ineens aan spaceboy Christopher Froome denken, die onlangs van zijn Keniaanse parasiet werd verlost. Zul je zien dat ie nu ineens ook z'n talent kwijt is! Microbiology goes macro, mensen sjouwen in Upstream Color rond met wormpjes in pillen. Kortom de science gaat voor de fiction. Maar voor de film echt heel body-creepy wordt ontstaat er een Eternal Sunshine-romance. Carruth en de geweldige hoofdrolspeelster Amy Seimetz ontmoeten elkaar in de trein, lijken elkaar van vroeger te kennen. En dan gaat het los met de verwarring. Zijn ze volkomen identiek? Wie heeft wát met hun herinneringen gedaan? En waarom loopt de varkensboer experimentele avant-garde electronica op te nemen... Ik moest achteraf gewoon de bijsluiter lezen, maar ergens na de sensualiteit wordt de film opnieuw intens. Als je hele universum gemanipuleerd design is, en de concrete schepper bestaat, would you kill him? (Nonsens, maar hé...)

Eat Sleep Die
Films die zich op de fabrieksvloer afspelen zijn altijd fijn. Ruby in Paradise was eerder dit jaar weer een mooi voorbeeld. Het Zweedse Eat Sleep Die is een stuk grauwer en durft het aan om het hoofdpersonage realistisch simpel te laten zijn. Klinkt een beetje grof, maar in werkelijkheid hoef meestal geen poëtische gedachten van de mensen in de 'assembly line' te verwachten. Raša pakt rucola in dozen, en weet precies 175 gram af te wegen, zoals ze later als een van haar kwaliteiten omschrijft. Het jonge meisje is geliefd in de fabriek, stuiterend van energie. Thuis houdt pa van haar, en de twee Montenegrijnse immigranten lijken het ondanks de armoe prima te hebben. Eten en slapen, dat zijn de hoofdzaken. Maar sterven komt een mespuntje dichterbij als het meisje wordt ontslagen. Plots is er schrijnende eenzaamheid. De collega's van de fabriek denken aan hun eigen hachje en interesseren zich niet meer voor hun lunchkompaan. Het meisje dondert in het Zweedse vangnet, een re-integratie praatgroep. Heel modern, maar als gezegd, op zo'n meta-niveau denkt het meisje helemaal niet. Ze gaat liever boodschappen inpakken bij de supermarkt, of probeert de kermis naar haar eigen variant van Fucking Amal te halen. De kijker is binnen no time op haar hand. Ik spring voor Raša.

The lunchbox (Ritesh Batra, India, 2013)
In Mumbai ontvangen de bijna 200.000 kantoorklerken hun middageten op bijzondere wijze. Zij gaan niet tijdens de lunch naar huis en hebben geen vooraf gesmeerde bammetjes bij zich of halen een kleffe kroket van de Sodexho. In plaats daarvan is er een ingenieus systeem, waarbij zogeheten dabawalla’s de door moeder de vrouw gevulde rantangs met versbereide curries op kantoor bezorgen en de lege pannen weer terugbrengen aan huis. Dag in, dag uit.
Irrfan Kahn -- met een bekend hoofd vanwege Life of Pi, Slumdog millionaire en The amazing spider-man -- speelt een wat verzuurde weduwnaar die na 35 jaren in dienst van dezelfde firma met vervroegd pensioen gaat. Bij toeval ontvangt hij een lunch die niet voor hem bedoeld is. Via briefjes ontstaat er een romance met de afzendster en breekt een glimlach door.
You’ve got mail, maar dan anders. En leuker.

Curries bij de lunch, ook geen slecht idee.

A Field in England
Geen idee hoe ik hier op kwam. Zwart/wit en je wordt meteen gewaarschuwd voor stroboscopische effecten. In Engeland? In de tijd van Cromwell? Dan worden er paddenstoelen geconsumeerd. Driepunter! Typische cultfilm, eigenlijk teveel een cultfilm volgens de regels: vervreemding, onzeker narratief, psychedelisch moment en dan post-Peckinpah geweldsexplosie. De puzzelstukjes lijken net niet te passen en dat is jammer want de film heeft een mooie existentialistisch lading (met een vleugje Beckett en Malickachtige momenten van verwondering), zo'n veld waar de hoofdpersonen maar niet uit lijken te kunnen ontsnappen. Het moment dat ze opeens een touw aan een heidense paal vinden, er vervolgens aan gaan trekken en -floep- een soort duivelsachtige persoon mee vinden is geweldig. Ik had uiteindelijk het idee dat met het gegeven een andere, kalmere film was te maken.

Ik wilde nog zeggen: wel iets voor Martijn B. maar die had hem dus al gezien. Bollocks. :)

Curries bij de lunch, ook geen slecht idee.

ik weet het niet. in Nederland. begint iedereen dan niet ongelofelijk gepeperde scheten te laten die de rest van de dag blijven hangen. :P

die Wheatley werkt stevig door, ik gok dat A Field volgend jaar in de Nederlandse bios zal komen

gepeperde scheten

Dat is inderdaad een punt van zorg bij de Mumbaise kantoortuinmedewerkers. Sidekick Shaikh zweert bij twee bananen als dessert, hoewel onze Nederlandse flatulentiehelpdesk vindt dat die remedie de kwestie alleen maar verergert.

A Field In England - ik gok dat A Field volgend jaar in de Nederlandse bios zal komen. Reken daar maar niet op. De film heeft eerder dit jaar op Lowlands gedraaid en zal in de loop van 2014 hooguit op dvd uitkomen. Dan heeft Wheatley vast al twee nieuwe films hebben gemaakt.

gheheh goed scrabblewoord daar bij Mic

Wheatley, oh ja... nou ja ik schuif 'm toch maar door.

Ik zie nu pas dat mijn laatste zin door Yoda is geschreven. Waar 'heeft' staat had 'zal' moeten staan. #stopdetijd

A Field in England is overigens al op DVD uit (schijnt tegelijkertijd met bioscooprelease en televisie-uitzending te zijn gebeurd).

Over scheten gesproken:

The Human Centiped
Onsmakelijk, ik bedoel, ik kijk de nodige horrorfilms, maar dit is echt goor. Niet eens visueel, de gore valt best mee, het hele idee is zo onsmakelijk dat dat niet eens meer nodig is. Verder niet slecht gemaakt ondanks de nodige vraagtekens die nou eenmaal bij dit slag horrorfilms horen.

okee... de Wiki is weer heer leerzaam, bovendien, een porn parody, dan heb je toch iets bereikt :P

A Field in England is overigens al op DVD uit In Engeland. In 2014 wellicht de Nederlandse editie.

de Nederlandse editie

heheh...bestaat dat nog? [voor series en blockbusters kan ik me voorstellen maar is dat nog rendabel voor het betere cultwerk? Doet me een beetje denken aan sciencefictionboeken die op een gegeven moment niet meer vertaald werden omdat iedereen die het graag leest gewoon de Engelse edities leest]

Gadverdamme, The Human Centiped. Die beschrijving alleen al. Ik voelde me bijna onpasselijk worden. Nooit zal ik dit uit vrije wil kijken.

Er hoort nog wel een 'e' achter. :)

Ik huiver voor deel 2, naar verluidt nog zieker dan deel een. Ik vraag me af hoe 't kan … en dan word ik toch wel een beetje benieuwd. :)

Don Jon
'You would look so sexy with a real job!' Sjonnie Joseph Gordon-Levitt sleept zich naar de nightclass om Anita Scarlett Johansson tevreden te houden. Daar betrapt Julianne Moore 'm op het kijken van porno op zijn smartphone. Moore's rol is op meta-niveau erg lollig. Sinds The Kids Are Allright en Boogie Nights is ze de Goedele van Hollywood. Een fiets om het écht op te leren. (Met kennis van porno.) Don Jon mag dan meisjes bij de vleet hebben, zijn tissues zijn 'm toch liever. Hetzelfde geldt eigenlijk voor meisjes als Scarlett die liever substanties lozen bij romcoms. Uiteindelijk is het allebei nep, poogt de film duidelijk te maken. Dat is waar, maar iets in de boodschap is toch weer wat te makkelijk. Het personage van Moore heeft niet zomaar behoefte aan 'meaningless sex' (als daar al iets mis mee is), neen, ze heeft een keihard trauma. Dingen écht uitspreken gebeurt niet, om nog maar te zwijgen van echt venijnig komische situaties waarin beide seksen zichzelf voor gek zetten. Dat had toch een wat betere schrijver vereist dan 'JGL' himself. Maar voor een pet projectje is het onderwerp in elk geval amusant. En het tempo zit er goed in. De running gag rond biechten bijvoorbeeld, zou Žižek bevallen. De kerk geeft je bi(ech)tcoins, in te wisselen voor porno en een strak lijf.

Samsara
Koyaanisqatsi zette n één klap de definitieve film neer, in een 'genre' dat mét die film werd uitgevonden. Ron Fricke was de cinematographer (cruciaal dus!) en het is niet zo vreemd dat zijn eigen films in hetzelfde stijltje voortrazen. Het is maar goed dat ie er niet elk jaar één maakt, maar ruim twintig jaar na Baraka mocht het wel weer eens. Samsara bevat vele beelden die we al kennen, van generiek (fast forward auto's in een metropool) tot obscuur (Japanse Elvis-kuiven). Eén van Fricke's eigen interesses is de Derde Wereld. Droef kijkende halfnaakte negerinnen met kinderen, sloppenwijken, boeddhistische monniken. Die laatste zorgen voor het eerste fraaie moment als ze een delicaat zandmozaïek 'schilderen'. Fricke's film wordt beter als er gewaagdere thema's worden opgezocht (oorlog, dood, seks) en de gefilmde mensen niet enkel 'zijn', maar zelf ook creëren. Een man achter een bureau voert een Pan's Labyrinth-achtig gruwelijk ritueel uit. Even is de film geen mooie plaatjes-documentaire meer, maar een performance. Hetzelfde geldt voor de swingende gevangenen. Langzaam wordt de kijker zo toch weer in trance gewiegd. Een land als Myanmar heeft plots esthetisch nut. Hypnotiserende massale synchroniciteit. Zou Fricke niet eens een visum voor Noord Korea aan kunnen vragen?

The Pervert's Guide To Ideology
Slavoj Žižek eet een kindersurprise-ei! Het is een van de hoogtepunten in deze bijzonder vermakelijke docu. Žižek – een verzameling neurotische tics met baard – is marxist én pscyho-analyticus. Het kan niet dubieuzer, hoor Karel van het Reve denken. Ook niet veel amusanter wat mij betreft. Een zeldzame stem. Het discursieve denken is volledig verdwenen achter neoliberaal consumentisme. Žižek geeft hierover (en waarover niet!) college vanuit filmscenes. Letterlijk. Zittend op het toilet van Full Metal Jacket, bijvoorbeeld! Zijn hoofd klopt het best in de zeppelin van Triumph des Willens. De morsige 'ghettojood' is stiekem mee als verstekeling. The Dark Knight krijgt de verwachte behandeling, en ook Titanic wordt smakelijk gefileerd. Hollywood marxmise, en het vampierengedrag van de rijken. Revitalizing themselves by sucking up the energy of the lower classes. (Žižek begint er als een vitalist te klinken.) Daarna is het nog maar een kleine stap naar een Hegeliaanse verdediging van het christendom (meer atheïstisch dan het atheïsme zelf). Zodra de ruimere kaders worden opgezocht wordt zijn betoog wat moeizamer. Eigenlijk lijkt hij keer op keer de laatste twee, drie zinnen die zijn gedachte 'af' kunnen maken níet uit te spreken. Waarschijnlijk omdat hij het ook niet helemaal weet... Over eieren gesproken, de film bevat een van de leukere easter eggs.

The Cameraman
Buster Keaton vs. The Wu Tong Clan. Gewapend met een camera... Als ijverige wannabe newsreporter filmt Buster een feestje in Chinatown, dat zoals aangekondigd op een gang war uitloopt. Grappigste moment: Buster mept met zijn camera een mannetje neer, en filmt 'm vervolgens, want de studiobazen zitten verlekkerd op dat soort taferelen te wachten. The Cameraman begint erg flauw met onwillige deuren – zou Buster daar zelf nou elke nacht van dromen? – dan is er het meisje, en vervolgens het zwembad. De sequentie máákt de film. Er hangen matrozen, muscles en pestkoppen rond, de sfeer is broeierig. Buster staat opeengepropt met een dikzak in een kleedhokje. Minutenlang proberen de mannen op en over elkaar hun kleren uit te doen, of dan in elk uit elkaars kluwen te komen. (Ondertussen toont de acrobaat Buster dat hij best voor een Don Jon met sixpack door kan gaan.) Eindelijk bij het diepe aangekomen paradeert Busters love interest in een heerlijk gestreept badpakje, en verliest Buster Keaton het zijne. Opnieuw komt een Chinese connectie hem 'passend' uit... In een film over film zijn er ook wat fijne meta-geintjes. Wanneer Buster nog oefent voor cameraman schiet hij Samsara-waardige beelden, die op hoongelach worden onthaald...

Mijn hoogtepunt in de pervert-docu is de analyse van "Titanic". Erg moeten lachen. Ik vind dat die gast wel onsamenhangend kan vertellen hoor! Ook in de pervert's guide to cinema. Grote woorden, weinig inzicht. En op andere momenten is het weer volledig aanstekelijk en raak. Zoals met Titanic.

genau.

toch die andere ook maar eens kijken, zeker als die helemaal over cinema gaat (en dat zal wle)

uit deze in elk geval Black Peter als tipje meegenomen (oude Forman die ik nog niet had gezien)

Ik lees Žižek liever, zijn geslis+accent leidt nogal af. :)

Zeder
Italiaanse horror van regisseur Pupi Avati van het erg goeie La casa dalle finestre che ridono en deze stelt ook niet teleur. Levende doden maar dan anders en uitstekend verfilmd, met stijl, zeg maar.

The Snow Devils
Ik ben geen grote science-fictionfan (tenminste, niet van de fantasy die daar vaak voor doorgaat), maar de space age heeft een eigen charme. De nylondraadjes, de apparaten met alle knopjes en lampjes en modellandingsbanen zijn koddig en de blauwe yeti-achtige vijand niet erg angstaanjagend, maar dat maakt 't allemaal wel leuk. Het plan om de aarde te veroveren door 'm op te warmen is dan weer bijna profetisch te noemen (dat was in de jaren zestig toch nog geen issue?).

Days Of Heaven
Toch al wat wuivend graan, het blijkt een langlopende obsessie van Malick. Toch is dit meer te vergelijken met Badlands, uitgestrekte landschappen enzo maar toch een duidelijke plotlijn en voor de rest diepgang waar je het zien wil. En natuurlijk geweldige cinematografie. Morricone krijg componistencredits maar ik had het idee dat alles van bekende componisten was.

The Heat
Foulmouthing women, de helft van het team tegen wil en dank tenminste (yep, zo'n film), de brave Bullock moet ff loskomen. Ik verwachte er niet zoveel van maar ik heb toch wel een paar keer erg gelachen.

ah Days of Heaven mijn favoriete Malick, toch wel. soundtrack vond ik IN de film magistraal, los blijft ie toch niet overeind. (doet er verder niet toe natuurlijk) :)

Ik moet Days of Heaven dan toch nog maar eens afkijken (ooit na 30 min. genokt).

Žižek in boekvorm (over cinema ten minste) lijdt een beetje aan hetzelfde euvel dat Olaf aanstipt: reutelreutelreutel-briljant inzicht!-reutelreutel.

Z'n cinema-inzichten vind ik minder interessant dan z'n overige observaties, over economie, politiek, Laibach.

Beter gezegd: ik heb hem nog niet aan de hand van films aan 't werk gehoord/gelezen.

Mijn jaaroverzicht in film staat op de voorpagina:

Klik!

Z'n cinema-inzichten vind ik minder interessant dan z'n overige observaties, over economie, politiek, Laibach.

ah vandaar dat ie in de Pervert Guide to Ideology ook nog even een detour maakt om Rammstein te verdedigen.

Wat heeft Rammstein nou weer met Laibach te maken. ;)

http://i.imgur.com/Hf5Ix0E.gif

The Hitcher
Klassieker natuurlijk, het is ook prima film met Rutger Hauer in een uitstekende rol. Erg jaren tachtig natuurlijk maar niet op een campy manier.

Cyrus
Charmant familiedrama over zoon die de nieuwe vriend van z'n moeder wil wegpesten, komedie is een wat al te groot woord al is het soms grappig. Prettig gebrek aan hysterie. Grappig hoe mensen het camerawerk dan weer amateuristisch vinden, ik vond dat er een zekere intimiteit door werd geschapen.

Plan C
Toch weer een film waar iedereen z'n kleren aan houdt, al komt dat wellicht omdat er geen vrouwelijke rollen van betekenis in zitten. Vermakelijke komedie waar ik hoofdrolspeler Ruben van der Meer toch wel kan hebben (z'n trukendoos blijft redelijk dicht).

De Heineken Ontvoering
Beetje half-assed, omdat het aspect waargebeurd wordt ondermijnd door bekende namen en fictieve karakters. Onderhoudend – Hauers relatie met zijn vrouw is mooi – maar voor Holleeder (wink wink nudge nudge) noch de anderen krijg je ook maar een greintje sympathie. En wat een standaardscore van Holkenborg.

Brick
Film noir op een high school, het is een beetje gek. Het overstijgt de gimmick ternauwernood.

Black Christmas
Officieel de eerste slasher en een goeie ook. Niet los gaan in gore maar spannend en rijk aan sfeer. En leuk ook, een telefoontje tracen in de seventies. :)

Indie Game The Movie
'If you don't see a vulnerability in somebody, you're probably not relating to them on a very personal level.' Prachtquote van een van de computerspelletjesprogrammeurs uit deze docu. Jonathan Blow heeft 'het' al gemaakt, maar is het type controlfreak dat eigenlijk ook zijn eigen succes wil regisseren. Hoe, wanneer, en waarom. Heeft ie met zijn centjes nou zijn voorhoofd laten botoxen? Intens mannetje. De 3 andere, meer aimabele game designers zijn nog een paar stappen verwijderd van de centjes. Op zichzelf zijn de taferelen bekend van alle artiesten aller tijden. Paniekaanvallen, woede, en nachtenlang doorwerken. Ze praten ook allemaal in het gangbare 'ik ben een auteur'-kader. Die indiegames hebben door de retro-feel een dubbele betekenislaag. Ze gaan ook nog óver computerspelletjes spelen. Dat maakt ze als vanzelf persoonlijker en liefdevoller dan het 'grote werk'. Wat gaming van andere kunstvormen onderscheidt is (natuurlijk) hun interactiviteit. Dat maakt iedere speelbeurt een soort concert 2.0. De artiest zet wel de parameters uit, maar hij moet zijn 'klant' een 'gitaar' in handen geven, en dan maar hopen dat het goed gaat. Het testen van een eerste speelbare demo op een beurs, illustreert fraai de zenuwslopendheid van dit gegeven.

In The Fog
Ik heb de halve film aan My Joy gedacht, de vorige film van regisseur Sergei Loznitsa. Die kwam de perfectie daar toch wel akelig dichtbij. Het is nauwelijks te geloven dat de film zo soepel over zowel een moderne trucker als de Tweede Wereldoorlog kan gaan. In The Fog is een wat 'gewonere' oorlogsfilm. De film doet wél aan flashbacks, maar deze verklaren op vrij klassieke wijze hoe de drie hoofdpersonages in hun situatie zijn belandt. Een zekere parabel-metafysica kan de film echter wederom niet ontzegd worden. Verlossing, schuld en boete in de mist. Zeker het eerste half uur is van hoog niveau. Sjokkend richting het noodlot. De Duitsers die de boel in Belarus overnemen, en dan plots een 'cut' naar twee mannen op een paard. Eentje broeit als Michael Shannon, de ander een beetje dommig. Aanvankelijk is niet duidelijk wat ze precies in hun schild voeren en aan welke kant ze staan, maar dat soort grenzen zijn toch al fluïde. De man die ze met een bezoekje 'vereren' ziet de bui in elk geval wél hangen en vraagt: 'moet ik een schep meenemen'. In The Fog is – natuurlijk – geen gewone wraak of verzetsfilm. En gedurende de film steunen de 3 mannen in steeds wisselende 'constellaties' op elkaar. Soms letterlijk. Met de sfeer zit het goed, de nazi is creepy, en het einde is raak, en toch bleven de personages wat 'verstopt'.

The Butler
Lee Daniels kijkt niet op een celebrity meer of minder. Mariah Carey is 'r weer, en ook Lenny Kravitz draaft op, maar zelfs met de namen van hun personages erbij kan ik ze me niet voor de geest halen. Dat krijg je in een film die 80 jaar bestrijkt. Van zwarte slaven naar een zwarte president in één leven: dat van een authentieke 'house nigger' in het, kuch, Witte Huis. De man (Forrest Whitaker) heeft zich als elke goede butler gespecialiseerd in 'wegcijferen' en doet dat ook thuis. Ik zie het potentiële drama, met een serviele zwarte die de witteman dient terwijl ondertussen de blackpower losbarst, maar door de ongelofelijk sentimentele clichés is het moeilijk meeleven met het gezin van de butler. Vrouwlief (Oprah Winfrey, celebrities he) raakt een beetje aan de drank en een beetje aan de minnaar, zonder dat daar echt tijd voor is. Een andere zoon wordt politiek actief (de scenes bij Malcolm X zijn hilarisch hipsterig) en de andere zoon moet het Vietnamese akkefietje uit die tijd op de meest voor de hand liggende (!) manier bestrijken. Ironisch gekregen krijgen zodoende vooral een handjevol witte acteurs de kans om lekker te schmieren, in een opeenvolgende reeks van presidenten. John Cusacks eerste 2 regeltjes als Nixon zijn heerlijk, maar prompt lijkt iedereen zich te realiseren dat er al zóveel films over Nixon zijn gemaakt....

De Bende Van Oss
Ah gelukkig, er wordt weer geneukt. :) Verder vooral een orgie van geweld en dat grijsfilter maakt 't wat gekunsteld.

The Human Centipede II
In deel een gebeurde het tenminste nog steriel, de astmatische fanboy in deel twee pakt het kwantitatief ambitieuzer (10 personen) aan maar chirurgisch is het behelpen, met keukengerei en gaffertape in een afgetrapte fabriekshal. Mocht je na het eerste deel denken: kan het nog erger? Ja, het kan nog erger. Gedurende het in zwartwit (genade!) geschoten deel twee denk je ook nog eens regelmatig, wow, het kan dus nóg erger.

en daarna kalkoen, I presume? :P

Hehe, Steven Smegma zou 'm moeten recenseren, er werd wel e.e.a. 'als een ware facial op de neusbrug beboerd', zoals ie laatst in de Incubate-grind-recensie schreef. :)

hahahaha. heel goed :)

Todo modo
De boodschap van Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto, ook van regisseur Elio Petri, was universeler. In Todo modo wordt heel specifiek de politiek van Italië destijds (en sommigen zeggen nu nog) behandeld. De hoofdrolspeler is de christendemocraat Aldo Moro, al wordt de naam niet genoemd, die 2 jaar later werd vermoord. De film is visueel weer adembenemend door een geweldige locatie en de sfeer is koortsachtig dus nog steeds uitstekend te bekijken en sommige aspecten zijn ook universeel (ongezonde invloed van de kerk op de politiek, Vrijmetselaars en hun puzzeluurtjes, etc.), maar je houdt het gevoel dat een Italiaan er meer uit haalt.

他人の顔 (The Face of Another)
Een man zonder gezicht krijgt een nieuw aangemeten en ziet de wereld uit een nieuw perspectief. Een filosofische film over identiteit maar door meerdere referenties aan Duitsland wijzen ook naar een trauma van de WW2. Dit alles is prachtig vormgegeven (dat kantoor van de psychiater!) inclusief een fraaie soundtrack van Takemitsu. Bijzondere film die gelijk vraagt om herbekijken (iets waar ik nog veel te weinig aan doe).

Christine
Simple and plain, good ol' American horror.

Sugar Hill
Blaxploitation met zombies, voodoo! "Sugar" neemt wraak op de moordenaars van haar lover en krijgt hulp van Baron Samedi en zijn ondoden. Ik had lage verwachtingen maar het was best leuk.