Filmforum

de Nederlandse editie

heheh...bestaat dat nog? [voor series en blockbusters kan ik me voorstellen maar is dat nog rendabel voor het betere cultwerk? Doet me een beetje denken aan sciencefictionboeken die op een gegeven moment niet meer vertaald werden omdat iedereen die het graag leest gewoon de Engelse edities leest]

Gadverdamme, The Human Centiped. Die beschrijving alleen al. Ik voelde me bijna onpasselijk worden. Nooit zal ik dit uit vrije wil kijken.

Er hoort nog wel een 'e' achter. :)

Ik huiver voor deel 2, naar verluidt nog zieker dan deel een. Ik vraag me af hoe 't kan … en dan word ik toch wel een beetje benieuwd. :)

Don Jon
'You would look so sexy with a real job!' Sjonnie Joseph Gordon-Levitt sleept zich naar de nightclass om Anita Scarlett Johansson tevreden te houden. Daar betrapt Julianne Moore 'm op het kijken van porno op zijn smartphone. Moore's rol is op meta-niveau erg lollig. Sinds The Kids Are Allright en Boogie Nights is ze de Goedele van Hollywood. Een fiets om het écht op te leren. (Met kennis van porno.) Don Jon mag dan meisjes bij de vleet hebben, zijn tissues zijn 'm toch liever. Hetzelfde geldt eigenlijk voor meisjes als Scarlett die liever substanties lozen bij romcoms. Uiteindelijk is het allebei nep, poogt de film duidelijk te maken. Dat is waar, maar iets in de boodschap is toch weer wat te makkelijk. Het personage van Moore heeft niet zomaar behoefte aan 'meaningless sex' (als daar al iets mis mee is), neen, ze heeft een keihard trauma. Dingen écht uitspreken gebeurt niet, om nog maar te zwijgen van echt venijnig komische situaties waarin beide seksen zichzelf voor gek zetten. Dat had toch een wat betere schrijver vereist dan 'JGL' himself. Maar voor een pet projectje is het onderwerp in elk geval amusant. En het tempo zit er goed in. De running gag rond biechten bijvoorbeeld, zou Žižek bevallen. De kerk geeft je bi(ech)tcoins, in te wisselen voor porno en een strak lijf.

Samsara
Koyaanisqatsi zette n één klap de definitieve film neer, in een 'genre' dat mét die film werd uitgevonden. Ron Fricke was de cinematographer (cruciaal dus!) en het is niet zo vreemd dat zijn eigen films in hetzelfde stijltje voortrazen. Het is maar goed dat ie er niet elk jaar één maakt, maar ruim twintig jaar na Baraka mocht het wel weer eens. Samsara bevat vele beelden die we al kennen, van generiek (fast forward auto's in een metropool) tot obscuur (Japanse Elvis-kuiven). Eén van Fricke's eigen interesses is de Derde Wereld. Droef kijkende halfnaakte negerinnen met kinderen, sloppenwijken, boeddhistische monniken. Die laatste zorgen voor het eerste fraaie moment als ze een delicaat zandmozaïek 'schilderen'. Fricke's film wordt beter als er gewaagdere thema's worden opgezocht (oorlog, dood, seks) en de gefilmde mensen niet enkel 'zijn', maar zelf ook creëren. Een man achter een bureau voert een Pan's Labyrinth-achtig gruwelijk ritueel uit. Even is de film geen mooie plaatjes-documentaire meer, maar een performance. Hetzelfde geldt voor de swingende gevangenen. Langzaam wordt de kijker zo toch weer in trance gewiegd. Een land als Myanmar heeft plots esthetisch nut. Hypnotiserende massale synchroniciteit. Zou Fricke niet eens een visum voor Noord Korea aan kunnen vragen?

The Pervert's Guide To Ideology
Slavoj Žižek eet een kindersurprise-ei! Het is een van de hoogtepunten in deze bijzonder vermakelijke docu. Žižek – een verzameling neurotische tics met baard – is marxist én pscyho-analyticus. Het kan niet dubieuzer, hoor Karel van het Reve denken. Ook niet veel amusanter wat mij betreft. Een zeldzame stem. Het discursieve denken is volledig verdwenen achter neoliberaal consumentisme. Žižek geeft hierover (en waarover niet!) college vanuit filmscenes. Letterlijk. Zittend op het toilet van Full Metal Jacket, bijvoorbeeld! Zijn hoofd klopt het best in de zeppelin van Triumph des Willens. De morsige 'ghettojood' is stiekem mee als verstekeling. The Dark Knight krijgt de verwachte behandeling, en ook Titanic wordt smakelijk gefileerd. Hollywood marxmise, en het vampierengedrag van de rijken. Revitalizing themselves by sucking up the energy of the lower classes. (Žižek begint er als een vitalist te klinken.) Daarna is het nog maar een kleine stap naar een Hegeliaanse verdediging van het christendom (meer atheïstisch dan het atheïsme zelf). Zodra de ruimere kaders worden opgezocht wordt zijn betoog wat moeizamer. Eigenlijk lijkt hij keer op keer de laatste twee, drie zinnen die zijn gedachte 'af' kunnen maken níet uit te spreken. Waarschijnlijk omdat hij het ook niet helemaal weet... Over eieren gesproken, de film bevat een van de leukere easter eggs.

The Cameraman
Buster Keaton vs. The Wu Tong Clan. Gewapend met een camera... Als ijverige wannabe newsreporter filmt Buster een feestje in Chinatown, dat zoals aangekondigd op een gang war uitloopt. Grappigste moment: Buster mept met zijn camera een mannetje neer, en filmt 'm vervolgens, want de studiobazen zitten verlekkerd op dat soort taferelen te wachten. The Cameraman begint erg flauw met onwillige deuren – zou Buster daar zelf nou elke nacht van dromen? – dan is er het meisje, en vervolgens het zwembad. De sequentie máákt de film. Er hangen matrozen, muscles en pestkoppen rond, de sfeer is broeierig. Buster staat opeengepropt met een dikzak in een kleedhokje. Minutenlang proberen de mannen op en over elkaar hun kleren uit te doen, of dan in elk uit elkaars kluwen te komen. (Ondertussen toont de acrobaat Buster dat hij best voor een Don Jon met sixpack door kan gaan.) Eindelijk bij het diepe aangekomen paradeert Busters love interest in een heerlijk gestreept badpakje, en verliest Buster Keaton het zijne. Opnieuw komt een Chinese connectie hem 'passend' uit... In een film over film zijn er ook wat fijne meta-geintjes. Wanneer Buster nog oefent voor cameraman schiet hij Samsara-waardige beelden, die op hoongelach worden onthaald...

Mijn hoogtepunt in de pervert-docu is de analyse van "Titanic". Erg moeten lachen. Ik vind dat die gast wel onsamenhangend kan vertellen hoor! Ook in de pervert's guide to cinema. Grote woorden, weinig inzicht. En op andere momenten is het weer volledig aanstekelijk en raak. Zoals met Titanic.

genau.

toch die andere ook maar eens kijken, zeker als die helemaal over cinema gaat (en dat zal wle)

uit deze in elk geval Black Peter als tipje meegenomen (oude Forman die ik nog niet had gezien)

Ik lees Žižek liever, zijn geslis+accent leidt nogal af. :)

Zeder
Italiaanse horror van regisseur Pupi Avati van het erg goeie La casa dalle finestre che ridono en deze stelt ook niet teleur. Levende doden maar dan anders en uitstekend verfilmd, met stijl, zeg maar.

The Snow Devils
Ik ben geen grote science-fictionfan (tenminste, niet van de fantasy die daar vaak voor doorgaat), maar de space age heeft een eigen charme. De nylondraadjes, de apparaten met alle knopjes en lampjes en modellandingsbanen zijn koddig en de blauwe yeti-achtige vijand niet erg angstaanjagend, maar dat maakt 't allemaal wel leuk. Het plan om de aarde te veroveren door 'm op te warmen is dan weer bijna profetisch te noemen (dat was in de jaren zestig toch nog geen issue?).

Days Of Heaven
Toch al wat wuivend graan, het blijkt een langlopende obsessie van Malick. Toch is dit meer te vergelijken met Badlands, uitgestrekte landschappen enzo maar toch een duidelijke plotlijn en voor de rest diepgang waar je het zien wil. En natuurlijk geweldige cinematografie. Morricone krijg componistencredits maar ik had het idee dat alles van bekende componisten was.

The Heat
Foulmouthing women, de helft van het team tegen wil en dank tenminste (yep, zo'n film), de brave Bullock moet ff loskomen. Ik verwachte er niet zoveel van maar ik heb toch wel een paar keer erg gelachen.

ah Days of Heaven mijn favoriete Malick, toch wel. soundtrack vond ik IN de film magistraal, los blijft ie toch niet overeind. (doet er verder niet toe natuurlijk) :)

Ik moet Days of Heaven dan toch nog maar eens afkijken (ooit na 30 min. genokt).

Žižek in boekvorm (over cinema ten minste) lijdt een beetje aan hetzelfde euvel dat Olaf aanstipt: reutelreutelreutel-briljant inzicht!-reutelreutel.

Z'n cinema-inzichten vind ik minder interessant dan z'n overige observaties, over economie, politiek, Laibach.

Beter gezegd: ik heb hem nog niet aan de hand van films aan 't werk gehoord/gelezen.

Mijn jaaroverzicht in film staat op de voorpagina:

Klik!

Z'n cinema-inzichten vind ik minder interessant dan z'n overige observaties, over economie, politiek, Laibach.

ah vandaar dat ie in de Pervert Guide to Ideology ook nog even een detour maakt om Rammstein te verdedigen.

Wat heeft Rammstein nou weer met Laibach te maken. ;)

http://i.imgur.com/Hf5Ix0E.gif

The Hitcher
Klassieker natuurlijk, het is ook prima film met Rutger Hauer in een uitstekende rol. Erg jaren tachtig natuurlijk maar niet op een campy manier.

Cyrus
Charmant familiedrama over zoon die de nieuwe vriend van z'n moeder wil wegpesten, komedie is een wat al te groot woord al is het soms grappig. Prettig gebrek aan hysterie. Grappig hoe mensen het camerawerk dan weer amateuristisch vinden, ik vond dat er een zekere intimiteit door werd geschapen.

Plan C
Toch weer een film waar iedereen z'n kleren aan houdt, al komt dat wellicht omdat er geen vrouwelijke rollen van betekenis in zitten. Vermakelijke komedie waar ik hoofdrolspeler Ruben van der Meer toch wel kan hebben (z'n trukendoos blijft redelijk dicht).

De Heineken Ontvoering
Beetje half-assed, omdat het aspect waargebeurd wordt ondermijnd door bekende namen en fictieve karakters. Onderhoudend – Hauers relatie met zijn vrouw is mooi – maar voor Holleeder (wink wink nudge nudge) noch de anderen krijg je ook maar een greintje sympathie. En wat een standaardscore van Holkenborg.

Brick
Film noir op een high school, het is een beetje gek. Het overstijgt de gimmick ternauwernood.

Black Christmas
Officieel de eerste slasher en een goeie ook. Niet los gaan in gore maar spannend en rijk aan sfeer. En leuk ook, een telefoontje tracen in de seventies. :)

Indie Game The Movie
'If you don't see a vulnerability in somebody, you're probably not relating to them on a very personal level.' Prachtquote van een van de computerspelletjesprogrammeurs uit deze docu. Jonathan Blow heeft 'het' al gemaakt, maar is het type controlfreak dat eigenlijk ook zijn eigen succes wil regisseren. Hoe, wanneer, en waarom. Heeft ie met zijn centjes nou zijn voorhoofd laten botoxen? Intens mannetje. De 3 andere, meer aimabele game designers zijn nog een paar stappen verwijderd van de centjes. Op zichzelf zijn de taferelen bekend van alle artiesten aller tijden. Paniekaanvallen, woede, en nachtenlang doorwerken. Ze praten ook allemaal in het gangbare 'ik ben een auteur'-kader. Die indiegames hebben door de retro-feel een dubbele betekenislaag. Ze gaan ook nog óver computerspelletjes spelen. Dat maakt ze als vanzelf persoonlijker en liefdevoller dan het 'grote werk'. Wat gaming van andere kunstvormen onderscheidt is (natuurlijk) hun interactiviteit. Dat maakt iedere speelbeurt een soort concert 2.0. De artiest zet wel de parameters uit, maar hij moet zijn 'klant' een 'gitaar' in handen geven, en dan maar hopen dat het goed gaat. Het testen van een eerste speelbare demo op een beurs, illustreert fraai de zenuwslopendheid van dit gegeven.

In The Fog
Ik heb de halve film aan My Joy gedacht, de vorige film van regisseur Sergei Loznitsa. Die kwam de perfectie daar toch wel akelig dichtbij. Het is nauwelijks te geloven dat de film zo soepel over zowel een moderne trucker als de Tweede Wereldoorlog kan gaan. In The Fog is een wat 'gewonere' oorlogsfilm. De film doet wél aan flashbacks, maar deze verklaren op vrij klassieke wijze hoe de drie hoofdpersonages in hun situatie zijn belandt. Een zekere parabel-metafysica kan de film echter wederom niet ontzegd worden. Verlossing, schuld en boete in de mist. Zeker het eerste half uur is van hoog niveau. Sjokkend richting het noodlot. De Duitsers die de boel in Belarus overnemen, en dan plots een 'cut' naar twee mannen op een paard. Eentje broeit als Michael Shannon, de ander een beetje dommig. Aanvankelijk is niet duidelijk wat ze precies in hun schild voeren en aan welke kant ze staan, maar dat soort grenzen zijn toch al fluïde. De man die ze met een bezoekje 'vereren' ziet de bui in elk geval wél hangen en vraagt: 'moet ik een schep meenemen'. In The Fog is – natuurlijk – geen gewone wraak of verzetsfilm. En gedurende de film steunen de 3 mannen in steeds wisselende 'constellaties' op elkaar. Soms letterlijk. Met de sfeer zit het goed, de nazi is creepy, en het einde is raak, en toch bleven de personages wat 'verstopt'.

The Butler
Lee Daniels kijkt niet op een celebrity meer of minder. Mariah Carey is 'r weer, en ook Lenny Kravitz draaft op, maar zelfs met de namen van hun personages erbij kan ik ze me niet voor de geest halen. Dat krijg je in een film die 80 jaar bestrijkt. Van zwarte slaven naar een zwarte president in één leven: dat van een authentieke 'house nigger' in het, kuch, Witte Huis. De man (Forrest Whitaker) heeft zich als elke goede butler gespecialiseerd in 'wegcijferen' en doet dat ook thuis. Ik zie het potentiële drama, met een serviele zwarte die de witteman dient terwijl ondertussen de blackpower losbarst, maar door de ongelofelijk sentimentele clichés is het moeilijk meeleven met het gezin van de butler. Vrouwlief (Oprah Winfrey, celebrities he) raakt een beetje aan de drank en een beetje aan de minnaar, zonder dat daar echt tijd voor is. Een andere zoon wordt politiek actief (de scenes bij Malcolm X zijn hilarisch hipsterig) en de andere zoon moet het Vietnamese akkefietje uit die tijd op de meest voor de hand liggende (!) manier bestrijken. Ironisch gekregen krijgen zodoende vooral een handjevol witte acteurs de kans om lekker te schmieren, in een opeenvolgende reeks van presidenten. John Cusacks eerste 2 regeltjes als Nixon zijn heerlijk, maar prompt lijkt iedereen zich te realiseren dat er al zóveel films over Nixon zijn gemaakt....

De Bende Van Oss
Ah gelukkig, er wordt weer geneukt. :) Verder vooral een orgie van geweld en dat grijsfilter maakt 't wat gekunsteld.

The Human Centipede II
In deel een gebeurde het tenminste nog steriel, de astmatische fanboy in deel twee pakt het kwantitatief ambitieuzer (10 personen) aan maar chirurgisch is het behelpen, met keukengerei en gaffertape in een afgetrapte fabriekshal. Mocht je na het eerste deel denken: kan het nog erger? Ja, het kan nog erger. Gedurende het in zwartwit (genade!) geschoten deel twee denk je ook nog eens regelmatig, wow, het kan dus nóg erger.

en daarna kalkoen, I presume? :P

Hehe, Steven Smegma zou 'm moeten recenseren, er werd wel e.e.a. 'als een ware facial op de neusbrug beboerd', zoals ie laatst in de Incubate-grind-recensie schreef. :)

hahahaha. heel goed :)

Todo modo
De boodschap van Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto, ook van regisseur Elio Petri, was universeler. In Todo modo wordt heel specifiek de politiek van Italië destijds (en sommigen zeggen nu nog) behandeld. De hoofdrolspeler is de christendemocraat Aldo Moro, al wordt de naam niet genoemd, die 2 jaar later werd vermoord. De film is visueel weer adembenemend door een geweldige locatie en de sfeer is koortsachtig dus nog steeds uitstekend te bekijken en sommige aspecten zijn ook universeel (ongezonde invloed van de kerk op de politiek, Vrijmetselaars en hun puzzeluurtjes, etc.), maar je houdt het gevoel dat een Italiaan er meer uit haalt.

他人の顔 (The Face of Another)
Een man zonder gezicht krijgt een nieuw aangemeten en ziet de wereld uit een nieuw perspectief. Een filosofische film over identiteit maar door meerdere referenties aan Duitsland wijzen ook naar een trauma van de WW2. Dit alles is prachtig vormgegeven (dat kantoor van de psychiater!) inclusief een fraaie soundtrack van Takemitsu. Bijzondere film die gelijk vraagt om herbekijken (iets waar ik nog veel te weinig aan doe).

Christine
Simple and plain, good ol' American horror.

Sugar Hill
Blaxploitation met zombies, voodoo! "Sugar" neemt wraak op de moordenaars van haar lover en krijgt hulp van Baron Samedi en zijn ondoden. Ik had lage verwachtingen maar het was best leuk.

20 Feet From Stardom
Nu al een megahit onder alle Top 2000-fans, me dunkt. Echt een feel good-kerstfilm: hits en sentiment, met de underdog in de hoofdrol. Een stoet aan grote namen bejubelt achtergrondvocalisten, onder meer Springsteen en Sting draven op. Het is leuk om Mick Jagger eens als het oude mannetje dat ie is te zien. Hij deed 'het' met één van de Ikettes, want het bleef natuurlijk niet bij zingen! De tragiek van de 'ster' op de achtergrond is dat die ook best fel zou willen schijnen. De 'echte sterren' peinzen waarom het succes toch uitbleef bij zulke grote stemmen. 'Too fat', is een van de simpelere verklaringen. (En vaak een ware, vrees ik.) Looks gaan voor de kwaliteit in de popbiz, 'duh'. 20 Feet From Stardom is echter nog wel wat meer dan het rise & fall-verhaal, dat er met Darlen Love gewoon inzit. De film schittert ook met black power (en is daarin veel beter dan The Butler). De achtergrondzangeressen zijn ten slotte vrijwel zonder uitzondering black powerhouses, die het shouten in de kerk leerden. Tot slot draagt 20 Feet eigenlijk de hele popmuziek ten grave. De creativiteit was 'r in de sixties, de explosie van muzikale megalomanie in de seventies en eighties. Daarna worden de achtergrondzangeressen langzaam overbodig... En mogen ze enkel nog bij de grijze dino's op hun zoveelste tournee opdraven.

Wreck-It Ralph
Indie Game: The Blockbuster Movie. 'They're calling us retro, I guess that means we're old, but cool', concludeert Ralph. De 'bewoners' van een arcadehal hebben het maar lastig in hun survival of the fittest. Dit is Computer Game Story en net als toys kun je zomaar uit de gratie vallen. Genoeg ruimte voor nerd referenties natuurlijk ((Pacman, Frogger, Robotnik...) al miste ik Larry. I know, dat kán niet in een Disney-film, maar er is wel ruimte voor de barflies van Tapper én geweld uit moderne HD-games. Wreck-It Ralph en Fix-It Felix zijn de Mario Bros-achtige hoofdpersonages. De ene is de bad guy en depressed, de andere good en oppervlakkig. Als Ralph 'r uit pure ellende vandoor gaat ('he's gone turbo!') belandt hij in een rose variant van Mario Kart. Daar treft hij een ander lastpak, een glitch' met de stem van Sarah Silverman. 'Als je een vriendje hebt, waarmee je alles kunt delen' is het oude Disney-sentiment, en het is best een geslaagd tweetal. Door de snoepwereld is er plaats voor wat gewiekste production placements ('drowning in nesquick sand!' is een goeie) maar de allerleukste grap zit helemaal aan het begin van de film. De slechteriken komen bij elkaar op 'bed anon', en stellen dapper hun mantra: I'm bad, and that's good, I will never be good and that's not bad!

The Innocents
Klassieke Engelse spookhuisfilm, zo gotisch als wat. Dankzij Truman Capote vertoont de film ook Faulkneriaanse trekjes. Het zuiden van Engeland wordt zo haast het zuiden van de States. To Kill A Mockingbird de Freudiaanse horror-versie. Deborah Kerr (een 'repressed' vicar's daughter) komt op een estate werken. Behoudens een huishoudster en de twee kids is het er leeg. Or is it? Al meteen ziet de gouvernante een man op het dak staan, in een fraai shot dat The Game later nog eens leende. Kerr begint te puzzelen – en doet dat wel heel expliciet met een hoop expositie – en begint al snel te denken dat de kinderen iets met de geestverschijningen te maken hebben. Bevlekte onschuld, zullen we maar zeggen, want The Innocents is voor een sixties-film eigenlijk best erotisch en gewaagd. Kate Bush schreef er nog eens een liedje over. (The Infant Kiss...) The Innocents is eerder tragisch dan spannend, en af en toe wel wat rommelig. Maar de etherische, bijna doorzichtige sfeer van het huis is knap gemaakt. En de regressietherapie is indringen. De arme gouvernante probeert dapper een traumaverwerkingsessie te organiseren, maar gaat dit uiteindelijk niet gewoon over haar eigen angsten?

Stratosphere Girl
De makers van deze film baalden enorm óf ze waren heel gewiekst. Een jaartje na Lost In Translation kwamen ze met een identieke film. Scarlett Johansson-modelmeisje dwaalt door Tokyo. Het beroemde openingsshot van Lost in Translation is hier, eh, uitgespreid over 90 minuten, want het achttienjarige meisje belandt in een 'hostess'-baantje. Een goed excuus voor heel veel mooie meisjes (waaronder Tara Elders) in heel weinig 'kleedjes'. De Japanners houden van jong en blank, en de club voldoet eraan. De 'stratosphere girl' is een manga-liefhebber, dus vindt het allemaal even spannend en leuk. Ze denkt een mysterieuze verdwijning op het spoor te zijn, en slaat al tekenend aan het fantaseren. Filip Peeters heeft een amusante, Porgy Franssen-achtige nonsens rol als de mogelijke slechterik. 'A pen friend hm, that still exists?!' Doordat we het verhaal via geslaagde striptekeningen tot leven zien komen is het niet geheel duidelijk wat waar is, en wat enkel in het hoofd van het meisje gebeurt. Heel diep lijken de makers daar verder ook niet over nagedacht te hebben. Aan budget ontbrak het ze niet, want Nils Petter Molvaer schreef de soundtrack, en Blonde Redhead doet ook mee.

zowaar eens een keer op tijd

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2013/12/cinema-in-2013-ludo.html

heb ik morgen de hele dag om huiswerk te noteren ;)

ben ik ineens benieuwd of ik Martijn B kan pushermannen tot het schrijven van een filmjaaroverzichtje? :)

Hah, nou heb ik dit jaar zowaar een aantal recente films gezien, maar ik moet me eerst eens op muziek storten.

Wreck-It Ralph
Ja, die was bijna vergeten, goeie tip voor een oudejaarsavond. Mij weer iets te wink-wink voor volwassenen (je ziet ook dat AA erg groot is in Hollywood) en in de Amerikaanse tekenfilm blijft men wel erg hangen in steeds dezelfde individu vs het systeem trip. Maar wel vermakelijk en aantal coole vondsten. Alleen die stem van Sarah Silverman, een soort helium Demi Moore, hoe irritant wil je het hebben (okay, dat figuur zelf was ook rete-irritant).

City Of Ember
De betere kinderfilm dit. Nog een uit de "films die je vergeten bent te kijken" lijst. Aan de vooravond van een wereldramp wordt een ondergrondse stad gebouwd die vervolgens afgesloten raakt van de rest van de wereld. Door de tijd heen vergeet men het hoe en waarom en blijft men braaf ondergronds leven. De stad begint echter gebreken te vertonen en sommige inwoners vragen zich af of er meer bestaat. Aparte, ik zou bijna zeggen Europese kinderfilm met mooi uitgedachte technologieën en sociale conventies. Bill Murray doet onderkoeld zijn ding als discutabele burgemeester maar ook wat betreft plot worden veel conventies genegeerd, oftewel goed vs kwaad wordt minder belangrijk dan de zoektocht.

had je deze al gezien? http://www.imdb.com/title/tt0095709/

dat stemmetje van Sarah Silverman was inderdaad vrij... expressief. dacht een tijdje dat het Cameron Diaz was. (waarom weet ik eigenlijk niet.)

(want dat is Tarkovsky als betere kinderfilm, wat mij betreft)

Ja, die is geweldig. Weet alleen niet of het een echte kinderfilm is. :) Is 'Hanna' eigenlijk een beetje geschikt voor de beginnende tiener? [zie dat de hoofdrolspeelster uit City of Ember daar ook in speelt]

Greenberg
Zat ik ook al minstens een half jaar tegen aan te hikken. Ben Stiller altijd geknipt geweest voor dit soort rollen, maar die duffe komedies zullen wel beter betalen. Ergens je typische indie "geknakte zielen dolen door het moderne leven", alleen is het allemaal net wat herkenbaarder, niet alleen de issues maar ook die rommelige interieurs enzo. Dankzij Harris Savides met zijn "jaren 70 licht" ook een de prettigste films om naar te kijken. Een punt van kritiek: teveel muziek. Dit is nou een typische film voor de Éric Rohmer manier van muziek in film al was het omdat de personages al genoeg met muziek bezig zijn in hun leven (nu krijg je weer dat plamuureffect.) Wel mooi gebruik van Gainsbourgs 'Melody' tegen het einde.

Zie net dat Savides twee jaar geleden is overleden. :(

Death Race 2000
Hah, een vliegende start van 2014. Proto-Carmageddon, door en door Amerikaanse racefilm. Coole auto's, morbide humor, Sly Stallone voor ie beroemd werd, topvermaak.

Auch Zwerge haben klein angefangen
Van Herzog zag ik volgens mij alleen nog Nosferatu van de speelfilms (verder alleen documentaires). Goed begin, dit is toch wel een behoorlijk vreemde film. Al zijn hangups zijn al vertegenwoordigd (gruwelijke chaos en die vreselijke natuur), maar het is in een behoorlijke 'WTF?!' vorm gegoten die om allerlei redenen nu niet meer door de beugel kan.

The Hangover II
Net als Maassens eindejaarsconference: soms grappig maar ook van 'tja' en 'ach' …

re OMC: ah mooizo. Hanna kan wel volgens mij. gewoon een soort meisje op een Bourne-missie met vrij neppig (maar wel veel) geweld en wat schmierende slechteriken. ik zeg 11+

vond het einde van Greenberg zelfs een beetje doorgesnoven Shampoo Ashby :)

Auch Zwerge met de stokken'maaiende' blinden. ghehehe. wat een film.

Super Fly
'I'm your mummy, I'm your daddy, I'm your pusherman.' Zoals elke toffe blaxploitation-film is Super Fly afwisselend geweldig en geweldig slecht. Ik weet dat je het hier niet in een plot hoeft te zoeken, maar waar de warrigheid aanvankelijk nog een Cassavetes-charme heeft, wordt het later wel erg bruusk. Op dat moment heeft iemand de supergoede lp van Curtis Mayfield ook gewoon opnieuw opgezet, volgens mij komen alle liedjes 2x langs, als het niet vaker is. Ron O'Neal speelt de hoofdrol als een light skinned negro die genoeg krijgt van de cokebiz. (Letterlijk en figuurlijk.) Zowel vriend als vijand geeft 'm te kennen dat ie 'nergens anders voor geschikt is', maar de man droomt in zijn heerlijk uitzinnige pakken van een beter leven. (Dat dan zowel minder als meer wit bevat...) O'Neal 'sport' een geweldige Nick Cave snor (hij lijkt sowieso wel een beetje), draagt bijzondere hoeden, en snuift coke van kokette lepeltjes. (Hoe oncool is die drug eigenlijk.) De dialogen zijn even stoer als komisch. Gangstarap, maar met een flinke dosis zelfspot. Een vroeg hoogtepunt buiten coke-akkefietjes is een uitgebreide liefdesscène in bad. Het hele scherm wordt gevuld met huid, zonder dat er nu veel te zien is. De 'cut' naar een orgastisch gillende politiesirene is een pracht van een poëtische climax.

Pineapple Express
'Fuck Jeff Goldblum, maaaahn'. Pinexapple Express is best een geinige stonerfilm, maar zoals veel van dit soort Amerikaanse komedies wil het uiteindelijk geen stonerfilm blijven. Wat wel gewoon had gemoeten. James Franco (in een Steve Cooganeske rol) introduceert een nieuwe wietsoort bij zijn vaste klant Seth 'nee he, hij weer' Rogen. 'This is the dopest dope you've ever smoked'. 'Smell it... God's vagina'. In het appartementje van de dealer zijn de rants prima, onder meer over urban designers, maar zodra Seth met de Pinexapple Express (die nieuwe wietsoort dus) buiten rondkart is het snel gedaan met de goede grappen. Rogen is getuige van een moord ('what an adorable little cop') en even later worden de twee kompanen in kush achterna gezeten door de halve stad. Rogen is nog wel te tolereren zolang hij zijn mond houdt, maar na een uur roept zijn 'stemmetje' weer enkel weerzin op. Hangt alles dus af van James Franco, en die houdt met zijn surfer-nonsens de film nog wel redelijk op de been. Nou ja óp de been... In een van de beter fysieke grappen plant hij zijn been in een autoruit. De ene achtervolging leidt tot de volgende, en het crescendo van steeds bruter wapengekletter kan weer beginnen. Het is altijd hetzelfde. Waren ze maar op die bank blijven zitten, 'watching shit on the internet'. Alhoewel: 'you just got killed by a Daewoo Lanos, motherfucker!'

Simon Killer
Goed begin weer. Después de Lucia deed me al aan Afterschool van Antonio Campos denken, en nu blijkt de man zelf ook gewoon weer een prima film te hebben afgeleverd. Ook in de filmbiz is het maar een kwestie van pr en distributie of je de aandacht weet te krijgen die je verdiende. Je mag Campos voorlopig onderschat noemen, en dan moet je maar hopen dat ie nóg beter kan, anders is het helemaal zonde geweest. Voor Nederland is Simon Killer bijzonder interessant, omdat het hoofdpersonage overduidelijk op Joran van der Sloot is gebaseerd. Jonge gozer is charmant met de meisjes, maar van binnen een koude psychopaat. Toch hangt er een zweem van slachtoffer om deze gasten. Had iemand eerder in moeten grijpen? Waarom kwam Joran toch uiteindelijk weer in een situatie waarin de knoppen doorsloegen, dat soort dingen... Simon zoekt zijn heil in Parijs, na zijn graduation. (Of zijn afstuderen één van zijn vele leugens is blijft onduidelijk.) Hij briest door de Parijse straten vol opgekropte lust en frustratie. Simon Killer is een duister-geile film, een Eyes Wide Shut. Niet zo vreemd dat Simon in het bordeel belandt. De sfeer is zwoel met weerhaakjes, en even later zit Simon bij een lief hoertje thuis. De twee doen een van de leukste dansjes van het filmjaar (let op hoe het meisje zich even 'in the mood' moet denken) maar de kijker ziet de Keane-waanzinwolken allang opdoemen. Antonio Campos als de nieuwe Lodge Kerrigan. Mooi.

vond het einde van Greenberg zelfs een beetje doorgesnoven Shampoo Ashby :)

Ha! Inderdaad, maar dan met tussendoor de afwas doen. Het is sowieso een film die wel blijft hangen, vraag me bijvoorbeeld af of de vaak opgehemelde kritiek van Greenberg op die twintigers wel terecht is of zou oud als de weg naar Athene. En nog zo een paar dingen.

Vraag me af hoe het nu verder moet met de stonerfilm nu legalisatie in VS een kwestie van tijd is. Krijg je dan een hausse of is de lol er dan vanaf?

Greenberg heeft veel muziek, maar daar zit wel een schattig schuchtere uitvoering tussen van Judee Sills There's A Rugged Road door Greta Gerwig, inclusief effectief dolly shot in de richting van Ben Stiller. En daarna meteen Galaxie 500 op de soundtrack. Dan hoor je mij niet klagen.

https://www.youtube.com/watch?v=Hphhz5U08EE

Short Eyes
Een pedo komt in de gevangenis en de ontvangst van zijn medegevangenen is niet hartelijk. Grimmig beeld van het gevangenisleven. Ik had door de soundtrack van Curtis Mayfield en de Camp Lo referenties iets funkiers verwacht, maar het is een sterke film over de mensonterendheid van het systeem.

Frances Ha
Niet direct mijn genre maar de hoofdrolspeelster is dan wel een beetje gek maar niet irritant. Dit had namelijk heel irritant kunnen worden, met allemaal rare mensen die rare dingen doen waar ik niet mee kan relaten. Nu is het wel raar maar charmant raar waardoor ik me prima vermaakt heb.

*ffieuw* ;)

Frozen

Op verzoek van jarige dochter voor het eerst in jaren weer eens in een bioscoopstoel gezeten. (Normaal ga ik op vinyljacht als de rest naar de film is.) Na twee uur voelden mijn knieën nog best redelijk aan. Het was een 3D film. In the old days, toen er van die plaatjes in rood en groen in de Kijk verschenen zag ik het al niet, en nu kreeg ik ook het gevoel dat de helft langs mij heen ging. Het kwam wel aan, maar dan in de vorm van licht misselijke gevoelens en onscherpe beelden. (Ik had de bril op.) Het voorfilmpje met een jaren dertig platte zwartwitte Mickey Mouse die door het bioscoopscherm scheurde en daar als moderne gekleurde 3D-variant uit tevoorschijn kwam werkte beter. De hoofdrolspeelsters barstten wel erg vaak in gezang uit, met een musicalachtige samenzang als dieptepunt. Het was nagesynchroniseerd dus ik kon geen disneyprinsesjes aan de stem herkennen. Als die überhaupt van elkaar te onderscheiden zijn voor niet-specialisten.

(Ik had de bril op.)

ghehehe

Hanna
Onzin-trip. De Duitse lulligheid werd wel erg goed gevangen met die drie fouterikken in dat busje. Redelijk goeie intro tot het domme actiewerk voor de kids, al doet Leon dat vele malen beter. Het moet maar eens gezegd worden: wat is Cate Blanchett eigenlijk irritant. Eric Bana overigens ook (man, ooit was je Chopper, nu ben je Droopy.)

To the Wonder
Wat een dramatische trailer heeft deze film. Zet je compleet op het verkeerde been. Dit was weer verfrissend anders. Malick, je weet toch? Niemand kan mooier filmen. En check die schildpad. De Française werd ik overigens binnen 5 minuten erg zenuwachtig van, zit eens stil vrouw! En waarom Tattoo Ben die veel leukere Rachel McAdams laat zitten kon ik ook niet bij (alhoewel, ik zou toch wel even moeten slikken als een vrouw opeens zegt dat ze met je wil bidden.) Was verder erg te spreken over het feit dat hele gesprekken niet te horen zijn (volgens mij zegt Affleck uiteindelijk tien zinnen in de hele film) en dat welhaast Herzog/Korine-achtige motief rond Bardem ("I know you're in there, loverboy!" Geweldig.)

The House Of The Devil
Ik dacht even: o jee, tv-film-horror, maar het valt alleszins mee. Goeie atmosfeer, neemt wel erg de tijd om op te bouwen maar wel met gevoel voor stijl en respect voor de klassiekers gemaakt. En he, die blonde, da's toevallig, Frances Ha!

Le spie vengono dal semifreddo (Dr. Goldfoot and the Girl Bombs)
Dr. Goldfoot (Vincent Price) ruimt generaals op met robots die eruit zien als mooie jonge meiden. Bij een kus ontploffen ze. Idiote film, hoog slapstick gehalte door een dom Italiaans duo, niet erg grappig. Ongetwijfeld inspiratie voor Austin Powers, waar ik ook al geen hoge pet van op hem maar evengoed nog beter aan te zien dan dit. En dat voor een Bava.

To The Wonder - Was verder erg te spreken over het feit dat hele gesprekken niet te horen zijn

Op verzoek van de regisseur werden veel van dit soort dialogen in de Nederlandse bioscopen niet ondertiteld.

Dat hoort dan inderdaad. :) Overigens mooi interview met Emmanuel Lubezki over To the Wonder en over wat er zoal bij komt kijken om met Malick een film te maken (sowieso een goed tijdschrift).

Fruitvale Station
Indrukwekkend verhaal van de laatste dag van een afro-amerikaanse jongen in Oakland. Beetje sentimenteel misschien maar toch erg mooi en met recente gebeurtenissen in Den Haag in 't achterhoofd helemaal geen ver van m'n bed.

Invasion of the Bee Girls
Even wat lichters: op het eerste gezicht verwacht je iets als de Girl Bombs maar dit is wel veel beter. Een even mooie als boosaardige bijenonderzoekster die de locale dames ombouwt tot queenbees om de mannen tijdens de daad van hun leven te beroven. Een meesterwerk niet maar wel a nice B-movie (pun intended).

The Gatekeepers
Pijnlijke geschiedenisles. Het lijkt wel alsof Israëli's grootste overwinning (die in de Six Day War) tegelijkertijd ook haar einde zal zijn. Na die oorlog werd Israël (definitief?) een koloniale mogendheid, en dat blijft niet goed gaan. Als zelfs een havik van de veiligheidsdienst Shin Bet over 'we gedragen ons als nazi's' begint... (Hij schrikt er zelf wel van.) The Gatekeepers laat de mannen van Shin Bet hun activiteiten beschrijven. Het ritselen, het martelen, en de huidige 'pc war'. De succesjes worden verlekkerd opgedist – vergelijkbaar met Bigelows OBL-film – maar op de meeste episodes is het lastig trots zijn. Politici tonen zelden de moed die nodig is om tot een tweestaten-oplossing te komen, en als ze het wel doen (Rabin) worden ze door 'a punk who could hardly shoot' afgemaakt. Religie staat er in beide kampen weer eens zwaar gekleurd op. Fundi's geven niks om mensenlevens, of om de staat van deze wereld. De dood of de gladiolen. En ondanks alle mankracht en money kon Shin Bet het blijkbaar niet helpen. Zo rest slechts een bittere nasmaak, want de Shin Betters mogen dan fijn links lullen, ze zaten wel jarenlang in een positie om iets aan de situatie te veranderen. Zoals eentje het stelt: 'iets wél doen' (lees het conflict voortzetten) is makkelijker dan iets níet doen. Iemand haten is makkelijker dan van iemand houden.

China Gate
Samuel Fuller werd wel eens voor fascist uitgemaakt, maar tot op heden had ik daar geen aanwijzingen voor Compromisloos en cynisch, ja dat wel. China Gate is echter inderdaad nogal Geen Stijlloos stoer. Als altijd is de film written, produced and directed by Fuller zelf, dus we kunnen het niet op Hollywood gooien dat de film begint met een uitgebreide bejubeling van het Franse kolonialisme in Azië. De Fransen zorgden (zo horen wij) voor de bloei van het achterlijke Azië, en het waren de agressieve Japanners die daar een einde aan maakten. Daarna wordt elke kans aangegrepen om de 'commies' te dissen in contrast met de humane Amerikanen... Aan het eind van de film zijn er van de hele troep hoofdpersonages ook slechts yanks over! (Onder meer door... wat Aziatische zelfopoffering.) Genoeg gemopperd, want het is niet zo dat Fuller ineens slecht is geworden in zijn favoriete genre. Er flippen hier weer soldaten, en het gesjacher en onderling gedonder is weer fijn. Nat King Cole speelt een verrassende rol. Zonder pet ziet ie eruit als een serviele Afro-American, maar mét is hij een vervaarlijke, grimmige actieheld. Enkel wat battle scars ontbreken. Ik begon Seal al in een remake te zien. Cole zingt trouwens ook nog een fraai liedje. Een Casablanca is het daarmee niet geworden.

Straight Time
Moest wel een beetje om mezelf lachen. In Silver Linings Playbook redt een bloedmooie meid de 'deviant', en vond ik dat maar irritant. In Straight Time lijkt echter hetzelfde te gebeuren. Is het dan ineens wel oké als we een gouden haast Franse seventies Hollywood-film zien? (Ja!) Dustin Hoffman komt in scene één uit de gevangenis en dwaalt door L.A. De ochtend erna meldt hij zich bij de reclassering. Hij krijgt meteen een veeg uit de pan van de heerlijke 'pig' M. Emmet Walsh. Het is het begin van het niet te winnen gevecht tegen 'the man' én het oude leven. Het eerste half uur is van Altman-klasse vol alledaagse rommeligheid. Dustin op bezoek bij een oude kompaan, wiens vrouw (Kathy Bates) níet op hem zit te wachten. De twee oude vrienden slepen met een matrasbodem om Dustin's nieuwe kamertje aangenamer te maken. Het knappe meisje komt ook als vanzelf. Theresa Russell is op en top seventies (de broeken!) en het geflirt en het eerste handje onder tafel zijn heerlijk romantisch. Schrijnend mooi is de omineuze aarzeling van de ex-convict. Hij durft het zelf nauwelijks te geloven. Kan het werkelijk zó goed gaan? Nee dus. De glazen wand 'valt' er letterlijk weer tussen, en Straight Time wordt weer Crime Time. Harry Dean Stanton draaft op voor de spannende heists, en Ulu Grosbard doet zijn beste Dassin.

A Field In England
'You shall not escape the field. 'Then I shall become the field!' Wheatley weet van doorwerken, en vroeg of laat zal hij van een interessante regisseur in een goede veranderen. A Field In England is zonder meer een stapje in de juiste richting. Britse films die zich in de tijd van Cromwell afspelen zijn eigenlijk te zeldzaam. (Een verdrongen episode misschien?) De middeleeuwen zijn net voorbij, maar om nou te zeggen dat er hier sprake is van de renaissance. Veel fysieke grappen over constipatie, een heuse 'soa-test', en natuurlijk een hoop vrome rituelen. 'If wishes were horses, beggars would ride.' De film zit vol fraai geformuleerde 'Shakespeariaanse' beledigingen. 'Damn your impudence, you obsequious little turd!' Een groepje kerels wordt door de Voorzienigheid bij elkaar gebracht in een open veld. Twee kerels zijn 'hooggeleerd' – wat wil zeggen dat ze alchimistische dan wel astrologische bedoelingen hebben – de rest is voetvolk dat nog nooit een blik naar boven heeft geworpen. ('My balls scream like harpies.') De hoogste pief (zeg de Witchfinder General) meent dat er een schat in het veld ligt, en de manier om deze te vinden is nogal... anders. De domste kerel loopt erbij als Klaus Kinski in een Herzog-film, en die sfeer heeft de film zeker. Paddestoelen zorgen voor Wicker Man-psychedelica, maar ik miste een momentje van kleur...

Twee staten is imo helemaal geen oplossing, eerder een recept for meer conflict (zoals de afgelopen 50 jaar wel gezien),, om te kunnen kijven heb je twee partijen nodig. Israël gaat er prat op erg multiculti te zijn, laat 't maar 'ns zien.

Maar ik ben wel gefascineerd door dat land, wat zijn bijvoorbeeld Palestijnen? Er wonen Arabieren in Israël die geen problemen veroorzaken, zijn Palestijnen simpelweg dwarsliggers? Probleem bij een staat is dan weer al de verdreven Palestijnen natuurlijk. Zo'n Shimon Peres ziet geen apartheid omdat er Arabische universiteiten zijn bijvoorbeeld. Sadeghi heeft een fraaie documentaire over (Joodse) Iraniërs in Israël (staat op Uitzendinggemist).

De politieke verhoudingen zijn nu erg aan het veranderen nu Amerika andere geopolitieke interesses begint te krijgen nu Assad blijft zitten, er gepraat wordt met Rohani, Poetin niet meer valt weg te zetten als een homofobe clown, Netanyahu zich als een boze kleuter gedraagt en Saoedi Arabië de paria in de regio lijkt te worden. :)