Filmforum

(en bovendien kraakhelder ook, die torens waren gemaakt om er een keer tussen te lopen.)

precies. :) (als je daar de schoonheid niet van in kan zien..) ik vind 't mooier dan de Mount Everest beklimmen waar dan je voet eraf vriest.

Ach ja, dat misverstand dat documentaires altijd maar moeten uitleggen... Nogal wat mensen stoorden zich aan de re-enactments. Kan ik me iets bij voorstellen, had ik geen last van.

ze leken me ook niet cruciaal (en het "design" ervan was ook niks vergeleken met die prachtige jaren '70 smalfilmpjes) maar storen, nah.

Synecdoche, New York (Kaufman, 2008). In zekere zin een losgeslagen uitvergroting van Adaptation, waarin ook het kunstenaarschap, en de relatie tot het eigen leven, centraal stond. Ditmaal is de hoofdpersoon (Seymour Hoffman) een theater-regisseur met hyperchondrische trekjes die een prestigieuze prijs krijgt, waarmee hij een groots project aanvangt. In een grote hal laat hij kleine groepjes scenes uit zijn leven naspelen. Een en ander wordt met de scene gekker, met een inverted Droste-effect (de synecdoche uit de titel) als resultaat. Het eerste half uur is werelds. Ideeën tuimelen over elkaar heen en het is opletten én genieten geblazen. Naarmate de film vordert wordt het tempo, met het ouder worden van naarmate onze held, aanzienlijk langzamer. Hetgeen een mooi dramatisch effect heeft, ware het niet dat de film – ondanks alle vindingrijke ontwikkelingen – uiteindelijk effectief stilstaat, omdat de bonding met Seymour Hoffman eerder afneemt dan groeit. In plaats van een film die middels een krankzinnige logica tot een hartverscheurend eind komt, zitten we een film uit die misschien wel een half uur te lang duurt. Ik vind dat de concessieloosheid van Kaufman niet goed uitpakt. Maar driemaal hulde voor de poging.

Vivement Dimanche!
Zie voorpagina.

Blindness
Lang geleden het boek van Saramago gelezen, in mijn herinnering een geweldig begin en een wat moeizaam einde. Vreemd genoeg is in de film precies het omgekeerde het geval. Een stad wordt langzaam blind en de regering reageert nogal panisch door de mensen in quarantaine te gooien, waar ze af en toe eten naar binnen gooien. (Iets wat we helaas niet heel duidelijk zien) In 1 zo'n kamp ook oogarts Mark Ruffalo en z'n vrouw Julianne Moore, die slechts pretendeert dat ze blind is. Wat natuurlijk handig. Lang zijn ze samen de baas, totdat wat opportunisten verschijnen olv van Gael García Bernal, met pistool en een ECHTE blinde, die dus in deze nieuwe samenleving perfect geïntegreerd is. Ondertussen gaat Ruffalo vreemd met 'n andere kampbewoner, waar ze natuurlijk door z'n vrouw betrapt worden, die 't evengoed ze heel snel weer vergeeft. (Raar want zelfs voor de epidemie uitbrak leek hun huwelijk al niks meer) Goed wordt de film echter pas als de patiënten ontdekken dat de bewakers verdwenen zijn en ze de straat op gaan. Door de stad lopen "slierten" blinden, hand in hand. Een indrukwekkend bizar apocalyptisch beeld. Het probleem met Blindness zit er vooral in dat de personages nauwelijks tot leven kunnen, met als dieptepunt een "wijze neger", die met gezwollen stem in tegeltjes praat. (Al helpt ook hij wel bij 't aardige einde)

The Unbearable Lightness Of Being
Was me door een familielied aangeraden en zag 'm toevallig ook nog in de lijst beste films verkozen door lezers van de Volkskrant staan. In 1988, dus ik vraag me af of de Oranje-gekte nog heeft meegeholpen aan een positief gevoel bij deze film. Het is geen slechte film, maar de 100% positieve score op Metacritic lijkt me ook wat overdreven. In dit geval heb ik 't boek trouwens niet gelezen, wat toch ook eerder een voordeel zou moeten zijn. (Geen boek was beter gevoel) Typisch Tsjechisch verhaal verder, de lijntjes met Empties, I Served the King of England en Closely Observed Trains zijn best te trekken. Flauwe seksgrapjes! Oh dokter kunt u me onderzoeken! Daniel Day-Lewis speelt deze arts met een vruchtbaar seksleven, maar de show wordt gestolen door de piepjongen Juliette Binoche, het meest ge(s)laagde personage. Waarom blijft ze toch bij hem? Aan 't einde worden de pionnen rücksichtslos van het bord geschoven, door Kundera neem ik aan, we zien een flashback van "de laatste nacht", maar helaas kan de film het niet laten dit gelukzalig moment nog even uit te spellen in een dialoog vlak voor 't einde..

Cargo 200
Tipje voor Martijn Busink. Inktzwarte komedie (of toch gewoon drama) vol zieke humor. En, ook leuk, een interessante Russische soundtrack. '84 was daar zeker een goed popjaar. De professor wetenschappelijk atheïsme luistert in zijn auto naar far-out dance, de hippe jeugd luistert een bizarre mengeling van synthpop en Black Metalliaans gekrijs en af en toe klinkt 'r een cheesy ballade, al dan niet meegezongen door seniele oma's. De minister brengt een bezoekje aan z'n moeder en vrienden, maar z'n auto gaat kaduuk, waardoor hij in the middle of nowhere bij Russische roodnekken belandt die wel eens in discussie willen met 'm. Over God. Parallel daaraan een plotje met wat jongeren, die hij net bij z'n vrienden is tegengekomen. Ook zij belanden bij de roodnekken, toevallig drankhandelaren, en die zien wel wat in 't mooie meisje. Hierna nog iets verklappen zou zonde zijn, maar de spiraal van geweld begint zo ongeveer als de Vietnamese huisslaaf van de roodnekken wordt afgeknald.

De minister brengt een bezoekje aan z'n moeder en vrienden

professor dus. raakte in de war door het meisje waarmee later gruwelijke dingen gebeuren, die de hele tijd roept, mijn vader is een blabladibla hoge Partijcommisaris" (ok da's ook geen minister)

Barren illusions (Kurosawa, 1999). Van de maker van Tokyo Sonata. Er zijn zo van die films die voor je gemaakt lijken en je toch niet raken. Dit is er zo één. Liefdesgeschiedenis in stedelijk Japan, er wordt niet veel gesproken, mensen doen hun best iets van betekenis te vinden, lukt niet zo goed. Heerrrrlijk op zich. Op een of andere manier doet Kurosawa het allemaal te bedacht. Geef mij maar Ryuichi Hiroki.

Barcelona (Stillman, 1994). Zie Ludo’s verhaal hierboven ergens. Ik hou van Stillmans toon, de lichtvoetigheid, het geouwehoer. Niet zo bijzonder als Metropolitan, stukje beter dan Last days of disco, zo schat ik op dit moment in. Ach wat maakt zo’n ranglijst uit. Leuke film.

Mein liebster Feind (Herzog, 1999). Zeer enerverende docu van Herzog over zijn uiterst problematische samenwerkingen met Klaus Kiski. Propvol geweldige anekdotes. Zie hier ergens pal boven Ludo (en vast OMC wel ergens). Ik blijf erbij dat de verhalen en docu’s over Herzogs filmmakerij leuker zijn dan de films zelf. Van zijn films blijven enkele shots bij. De opening van Aguirre, de boot over de berg in Fitzcarraldo. Heb van deze docu meer genoten.

Ik blijf erbij dat de verhalen en docu’s over Herzogs filmmakerij leuker zijn dan de films zelf.

zit zeer zeker wat in.

Barcelona wel minder dan Last Day m.i, maar Barcelona ligt wel meer in 't verlengde van Metropolitan. en die gast die in Barcelona in z'n Amerikaanse marine-pakkie rondloopt is wel heel geinig.

Het Parool kwam niet verder dan twee zure sterren, maar Cinema.nl gaf vier van de vijf sterren en ook het NRC was positief over de Franse familiefilm Le Premier Jour Du Reste De Ta Vie (Rémi Bezançon, 2008). Alle vijf gezinsleden (vader de taxichauffeur, moeder, twee zoons, dochter) krijgen een episode toebedeeld in een verhaal dat loopt van de jaren tachtig tot en met 2000. Le Premier Jour… is afwisselend grappig en weemoedig. Herinneringen en de band tussen de gezinsleden worden meestal aan voorwerpen verbonden: o.a. 8mm-filmpjes, een tv-uitzending van The Magnificent Seven, stukjes haar, een dagboek, een foto en oude wijn. Het lot van de kettingrokende vader laat zich niet raden, maar waar het verhaal melodramatisch had kunnen eindigen, houdt Rémi Bezançon zich gelukkig in. Mensen met een voorkeur voor Franstalige feel good movies kunnen zonder probleem instappen.

Op dvd zag ik dit weekend Savage Grace (Tom Kalin, 2007). Ook een familiedrama in episodes verteld, maar ondanks Julianne Moore niet te harden. Kille vormgeving en kille personages zorgen voor een gevoelsarm resultaat. Het is ook irritant wanneer een personage (vermoedelijk heet hij Sam) niet geïntroduceerd wordt, terwijl hij gedurende een hele episode wel degelijk een belangrijker rol speelt. Dat er ergens in ons pand rond 22.00 uur geboord werd, hielp de film ook niet. Zie ook hierboven bij 8 december 2008 de opmerkingen van Ludo.

Julianne Moore moet heel snel eens een totaal andere rol gaan spelen, haar carriere lijkt ietwat te versloffen. In Children of Men viel ze me nog positief op, maar Blindness was ook al degelijk lopende band werk. En verrek zat ze in I'm Not There!? (ja volgens Wikipedia)

Flow; for love of water (Salina, 2007). Documentaire over the War on Water die keurig laat zien hoe deze oorlog al in volle gang is. Met nadruk op de bedrijven die zich op dit moment het water op de aarde gewoon toeëigenen en vervolgens (terug)verkopen. Zo zien we dat in gebieden waar de arme bevolking is aangewezen op water bedrijven gewoon een stuwdam bouwen. Dan is het water van hun en kun je het vervolgens verkopen. In de VS pompt Nestle de grond leeg en staat het beekje in je achtertuin opeens leeg. De brutaliteit van de corporates roept vragen op waar nu op gereageerd moet worden omdat ze aan de essentie van het leven en menszijn raken, en de docu laat zien dat de acties ondernomen worden maar nog niet erg succesvol zijn. Schokkend, maar zolang de kraan het doet denk je morgen weer ergens ander over natuurlijk.

Ascenseur Pour L'échafaud (Malle, 1958). Louis Malle was 24 toen hij dit zelfgeschreven screenplay verfilmde. Dan gaan we dus niet zitten zeiken over het feit dat de dialogen tussen de bijrol spelende young delinquents een beetje onbeholpen zijn, en dat hij Jeanne Moreau wel erg lang op de muziek van Miles Davis laat rondzwalken door Parijs. Want afgezien van het dipje in het midden is het een puik verteld verhaal. Het mist een beetje het hermetische van Les Diaboliques of Hitchcocks uit die tijd, maar zoals gezegd, het gastje was 24. Ik speelde toen nog met playmobil zeg maar.

Mala Noche
Debuut van Van Sant en een typisch Kunstacademie-student-filmpje. (Ook al was hij geloof ik al in de dertig en mogelijk helemaal geen kunstacademiestudent..) Naar men zegt voor slechts 50 dollar gemaakt. Een jonge homo wordt verliefd op een minderjarige illegale Mexicaanse immigrant. Hij loopt er de hele film achteraan a la Mahler achter Thomas in Death in Venice. Het Mexicaantje is niet geïnteresseerd, zijn kompaan wel, al is 't ook niet echt van harte. Alles in arty zwart-wit in beeld gebracht natuurlijk, met uitzondering van het (enige magische) Dark Horse-moment dat de drie een camera op de kop hebben getikt en 'm uittesten. Wij zien wat ze filmen. In kleur. Leuk wordt de film verder niet, want het obsessieve hoofdpersonage is maar 'n eikel en, als gezegd, enige vriendschappelijkheid onbtreekt.

Things We Lost In The Fire
Junkie meets- verwerkingsfilm, wat ietwat veel hooi op 1 vork is, maar uiteindelijk wel vakwerk oplevert. Benicio Del Torro schittert met z'n gepast Chinezige uitgeleefde kop als junk en Halle Berry is ook niet onaardig als de vrouw die net haar echtgenoot (David Duchovny) heeft verloren. Als je (het slaat nergens op) Berry met Jolie vergelijkt (Changeling was tenslotte ook een verwerkingsfilm) wint Berry glansrijk. De junkie heeft een onwaarschijnlijke good luck streak ook al begint 't slecht, als zijn beste/enige vriend (Duchovny dus) sterft. Berry weet niet meer wat ze moet doen en neemt de junk in huis! Jawel. Hij mag in de garage wonen.. De buurman biedt 'm een baan aan! Het wachten is nog op 't meisje. (Het zal toch niet Berry zijn?) Oh ja en hij is ook nog zonder problemen cold turkey afgekickt, zwaar onrealistisch en 't wordt nog vreemder als ie halverwege (natuurlijk!) terugvalt en weer afkickt krijgt hij ineens wel de bekende ontwenningsverschijnselen. Een leuke verklaring zou zijn geweest als ie alleen maar zei dat hij sinds de begrafenis van zijn beste vriend clean was, maar ondertussen gewoon doorgebruikte. Meest tearjerkerige (en ook wel lekker zielige) aspect is de relatie van de junkie met de twee kinderen. Hij wordt natuurlijk langzaam een soort surrogaat-vader.

Le Silence de Lorna
Het lijkt vreemd voor een Dardennes-film maar in 't begin dacht ik, ze zouden hier zelfs een Hollywood-remake van kunnen maken. Een vrouw trouwt met een junkie om zo de Belgische nationaliteit te verkijgen, ze doet dit in opdracht van een bende die deze nieuwbakken Belgische vervolgens weer willen laten trouwen met een rijke (?) Rus, die op zijn beurt dan weer Belg wordt. Maar ja, de vrouw gaat zich aan de junkie hechten en ze wil 'm niet meer, zoals het oorspronkelijke plan was, laten vermoorden. Dat levert prachtige scenes op als hij op Lorna's eigen verzoek haar moet slaan, maar 't niet kan. (In dat geval zouden ze "gewoon" kunnen scheiden) Niet zo vreemd trouwens dat de junkie (die broer uit Nue Propriete) bij haar wil blijven, want het is een plaatje hoor. Toch, echt enerverend wil de film maar niet worden, ik zou bijna zeggen, had er maar meer geweld in gezeten. De bende nog wat gemener ofzo. De ondertitels die ik had waren trouwen hilarisch/filosofisch. "Hij heeft een baard" > "He brings a beard" "Het (eten) is bijna klaar} > "Since almost everything is" etc.

Ondertitels kunnen wonderlijk zijn, ook in de bios en zeker als ze door een Vlaming zijn geschreven. De meest wonderlijke zag ik afgelopen week bij Synecdoche, New York waarbij de zinsnede ‘Maria uit The Sound Of Music’ werd vertaald als ‘Maria uit West Side Story’.

lol, nah dit was gewoon broddelwerk van een goedwillend amateurtje. Het vreemde was, bij de Albanese gedeelten leek er een lichte verbetering in te zitten. Misschien dat de vertaler dat nog beter machtig was dan 't Frans.
mooi moppie Beethoven trouwens aan 't eind, heel verrassend die plotselingen piano-akkoorden. Zat wel een horror-film in, in dat einde, eenzame jonge mooie vrouw schuilt in blokhut. Waarom!?!? Ik zou gewoon doorgerend zijn tot je de bewoonde wereld bereikt. Stel je voor dat die Albanese schurk als ie wakker werd uit z'n KO zijn matties belde en dan systematisch het bos afkomen. "hee een blokhut. en een rokend schoorsteentje". ;)

*afkammen*

oh en het allerleukste detail in le Silence de Lorna is als Lorna en Claudy (de junkie, die de hele film erom jengelt) een potje gaan zitten kaarten. Ze spelen "Zenuwen" een heel geinig, vrij wild kaartspelletje. Bijna net zo leuk als Gin Rummy in the Apartment. ;)

Il divo (Paolo Sorrentino, 2008, Italië)
Duizelingwekkend portret van één van de meest illustere figuren uit naoorlogs Europa: Giulio Andreotti. Met forse kwaststreken en humor neergezet als sfinx en survivor zonder gelijke in de slangenkuil van de Italiaanse politiek. Waar parlementaire democratie rotsvast is verankerd in een rijpe traditie van millennia machtsdenken. Waar boven- en onderwereld samenballen tot een onontwarbare kluwen en goed en kwaad vervloeien. Het Apennijnse schiereiland, een exotisch oord op slechts 2,5 uur vliegen, mooier en slechter dan je het kan verzinnen.

Il Divo staat genoteerd. Uit betrouwbare bronnen vernam ik dat het handig is van tevoren even in te lezen over Andreotti. Is voorkennis een voordeel? Moet ik Andreotti's lemma in de Wiki uit mijn hoofd leren alvorens de bios te betreden?

Enige basiskennis is wel van belang. 't Is handig als Brigade Rosse, Aldo Moro, P2-loge, Lucio Gelli, Banco Ambrosiano, Roberto Calvi, Toto Riina, enz. wat bellen doen rinkelen. Anderzijds is het niet aan te raden om alle personages die worden geïntroduceerd op te slaan, want dan word je helemaal gek. Het is de politieke rollercoaster ride van een schijnbaar onaangedane droogstoppel en dat brengt de film mijns inziens goed over. Bizar trouwens, dat de film nog slechts één aspect van Andreotti belicht.

>>'t Is handig als Brigade Rosse, Aldo Moro, P2-loge, Lucio Gelli, Banco Ambrosiano, Roberto Calvi, Toto Riina, enz. wat bellen doen rinkelen.

Nou, laat maar zitten dan...:)

gaan we in Nederland ook naar toe he, eerst 5-partijen coalities, fascisten als Wilders er al dan niet bij, en dan een sterke man a la Berlusconi.

@Olaf: Hier beginnen :)

@Ludo: Welnee, Reinout Oerlemans en John de Mol zijn geen partij voor brave refojongens :) Al steekt il Divo zelfs Norbert Schmelzer en Dries van Agt moeiteloos in zijn zak natuurlijk.

Maak daar maar "refojongens en roomse knapen" van.

teletekst meldt dat Tullio Pinelli dood is (100 jaar!) hij schreef o.a. Otto e Mezzo van Fellini. Nooit geweten, wat doet die Fellini dan bij de "auteurcinema" ;)

in de Volkskrant van donderdag een leuk artikel over film in Hollywood ten tijde van de Grote Depressie (die van de thirties)
vijf tips (van de VK dus)
1.The Grapes of Wrath (John Ford, 1940) (beetje laat eigenlijk)
2.My Man Goddfrey (La Cava, 1936) (gaat op mijn lijst)
3.Kuttke Caesar (LeRoy, 1931) (met Edward G Robinson)
4.Mr. Deeds Goes to Town (Capra natuurlijk, 1936) (moet ik ook nog altijd zien
5.Gold Diggers of 1933 (1933 dus) een musical..

Ik weet niet wat er met mij aan de hand is, maar zo'n slecgt filmweekend had ik nog nooit. Ik heb twee films halverwege uitgezet. Twee! De ene was My dinner with André van Louis Malle (na 45 minuten). Film bestaande uit één conversatie die de eerste 45 minuten zo stomvervelend was dat ik meende te mogen geloven dat het niets meer zou worden. De andere was Mon oncle van Jacues Tati, die mijn vriendin spot-on beschgreef als Mr. Bean voor cinefielen. Dan maar geen cinefiel, dacht ik toen. Daarnaast heb ik Mister Lonely uitgekeken, waar ik ook geen ene reet mee kon. Leuk gegeven (de persoonlijke eenzaamheid van een groep impersonators die zich voorhouden een werkelijke persoonlijkheid te hebben gevonden), toffe soundtrack, leuk om Werner Herzog voorbij te zien komen, paar originele scenes in de tweede helft, maar als hele film vond ik het nogal stomvervelend.

My Diner with Andre is toch een klassieker, jammer :)

De andere was Mon oncle van Jacues Tati, die mijn vriendin spot-on beschgreef als Mr. Bean voor cinefielen.
Vido woest! ;)

voor buitenkant-film Mister Lonely moet je een beetje in de stemming zijn (en die was al verknald begrijp ik)

Tabu
Het beroemdste leenwoord uit het Polynesische taalgebied en ook een klassieker van F.W. Murna, die net voor de premiere bij een auto-ongeluk omkwam. Niet zomaar een! Hij was bezig een veertienjarige (illegale Mexicaanse immigrant, Mala Noche!) knaap te pijpen.. Maar goed. Tabu lijkt eerst Riefenstahliaanse exploitatie te worden, als wordt vermeldt dat er allemaal echte South Islanders in voorkomen en de meisjes vooral geselecteerd zijn op hun billendraai-kwaliteiten. (Topless natuurlijk, alhoewel dat destijds natuurlijk werd gecensureerd) Het verhaaltje is eigenlijk heel modern over conservatieve geloofsfundamentalisten die verordenneren dat een meisje aan de Goden toebehoord en zelfs kijken naar haar taboe is. Haar vriendje pikt dat niet en ze vluchten samen naar een Franse kolonie, waar de jongens parels opduikt (die voor een habbekrabts verkoopt) en schulden maakt. De fundi's komen ze natuurlijk achterna voor een bitter en (tragisch) mooi einde.

Body of Lies
Topentertainment de eerste driekwartier. De high-tech Amerikanen vanachter bureau's met onbemande vliegtuigjes inzoomend op hun Google Maps, terwijl een paar figuren op de grond (in 't Midden-Oosten dus) 't zware werk doen. Leonardo DiCaprio is zo iemand, hij spreekt (zogenaamd) prima Arabisch en fopt zelfs fundi met een mooi moslim-hoedje. Zijn Amerikaanse baas (Russell Crowe) is rucksichtlos en bekommert zich niet om een mensenleventje meer of minder. DiCaprio krijgt last van in 't script ingelaste schuldgevoel-momenten, die geen van allen overtuigen. (Hij was eigenlijk veel stoerder als fanatieke agent uit 't begin) Helemaal mis gaat 't als hij een flirt begint met een lokale verpleegster. Een absurd en belachelijk risico. En waarom dan weer de film om een meisje laten draaien.. Ook jammer dat ze niet in 't Arabisch converseren. Ze gaan uit wandelen in fundi-wijken waar DiCaprio ineens wel opvalt, ineens laat hij enige vermomming achterwege. Een glansrol is er voor de GID (de Jordaanse geheime dienst) met baas Mark Strong, die schittert als (voor de Amerikanen onmisbare) schurk.

21 Grams
Hoe langer ik erover nadacht hoe teleurstellender ie werd. Amores Perros blijft de beste van het "Babel-duo". En dat terwijl deze een fabuleuze cast heeft. Ik zat eerst op een verkeerd spoor en dacht dat het om een junkiefilm ging. Sean Penn is kapot, dus dat zou kunnen kloppen. Naomi Watts zit in de coke en Benicio Del Toro loopt ook rond als ex-convict huidige Jesus Freak. Maar Penn blijkt "normaal" ziek, sterker nog hij is niet eens een man van de zelfkant maar wiskundeleraar. (Let wel dit las ik pas achteraf.. Tsja) In de doorelkaar gegooide mozaiek-vertelling krijgen de 3 natuurlijk wat met elkaar te maken. Naomi Watts heeft het meest te lijden, al weet de film geen emotie op te roepen. Sean Penn is en blijft (in deze film) een stalkende zak, die niet genoeg liefde heeft voor de actrice met 't allermooiste Engelse accent: Charlotte Gainsbourg. Blijft over het allerbeste lijntje met Del Toro, die jongens op rechte pad probeert te krijgen maar er zelf pas net oploopt. Let ook op de autorijleraar uit Happy Go Lucky) die weer knap bezig is als enge priester. Del Toro zet ook de ellende in gang waardoor hij een geloofscrisis krijgt. (De hele film gaat over schuld, boete en vergeving) Het verhaalmozaiek wordt ook steeds irritanter en overbodiger, waarna de film ook nog 't einde verknald door op het moment waar we naar hebben zitten uitkijken het geluid weg te draaien voor een "drone". Simpeltjes.

Cordero de Dios
Hier voegt de structuur wel wat toe. Argentinie in de jaren '70 ten tijde van de dictatuur en Argentinie in de jaren '00 als de Economische Crisis daar al is begonnen. Films waarin je sympathie drastisch verschuift verdienen sowieso respect. Een opa wordt onvoerd. Zijn kleindochter doet er alles aan om 't geld te verzamelen. Moeder komt vanuit Parijs terug naar Argentinie en via haar (in de jaren '70) leren we waarom ze zo'n hekel heeft aan deze grootvader. (Ook waarom ze is weggegaan vermoedelijk) Mooie beeldrijmpjes en overgangen. Enigszins incrowd allemaal, ik denk dat de film pas echt aangrijpend is voor een Argentijn, vanuit hier is ie misschien wat koel. Maar een prachtig beeld als de moeder in een huidige trein zit met een zak geld voor de ontvoerders waarna de trein "langzaam" verouderd.

My Diner with Andre is toch een klassieker?, jammer :)

en de meisjes vooral geselecteerd zijn op hun billendraai-kwaliteiten.

nou ja dat staat er niet hoor, ;) dat denk ik.

Vido woest! ;)

Vido krijg je niet woest. Die denkt er gewoon het zijne van...;-) Ik wil Playtime overigens nog wel proberen, lijkt me een stuk interessanter. Ik vond van Mon oncle vooral de vormgeving fantastisch, die aangeharktheid. De rest deed me niets, en de muziek maakte me horendol.

Die denkt er gewoon het zijne van

maar ondertussen moet ie wel naar de tandarts om van al dat geknars er een nieuw laagje op te laten zetten. ;)

overigens niets gemerkt van enig kaderings-probleem in Cordero de Dios. wel dat de ondertiteling steeds wegzakte (en te vroeg begon te verschijnen) dus de hele film op ctrl-H lopen rammen om dat ding goed te timen.
Modern Times.... (heeft iets met de frames per second te maken)

Ik ben allerminst een cinefiel, maar ik heb erg genoten van Mon Oncle.
Olaf lijkt niet van vrijblijvend pretentieloos vermaak te houden?

Olaf lijkt niet van vrijblijvend pretentieloos vermaak te houden?

Oh krijgen we die weer :) Welnu, ik zag dit weekend ook Office space (Mike Judge, 1999) en na een half uur dacht ik "Jeetje, ik zit gewoon naar een erg leuke Amerikaanse comedy te kijken!" Het is een beetje jammer dat de film in de tweede helft zo zijn best besluit te doen om een verhaallijn in orde te krijgen )regisseur zou na ijn eigen Beavis _ Butthead toch beter moeten weten', want het eerste deel geeft een leuke draai aan Linklateriaans slacken. Gast die zijn kantoorbaan enorm haat, op een goede dag besluit er met zijn pet naar te gooien en juist dan promotie maakt. Erg geestig!

@Vido:

Ik heb er nog eentje: Synecdoche is Otto e mezzo zonder vangnet. De parallellen met deze Fellini zijn zo duidelijk dat het eigenlijk verwonderlijk is dat de film niet in elke Synecdoche-recensie genoemd wordt.

Synecdoche is Otto e mezzo zonder vangnet

Ha, da's ook een mooie. Ik had die link nog niet gelegd.

My Dinner With André heb ik wel helemaal uitgezeten. Vraag me niet hoe. Ik zag 'm in het Filmmuseum met nog 1 betalende bezoekster, een Amerikaanse die na afloop moest bekennen in slaap te zijn gevallen zo rond het moment dat Olaf afhaakte. My Dinner With André is vooral leuk als referentie en niet zozeer als film.

Il Divo is heel bijzonder. Tijdens het kijken vond ik het wel, voor heel even, jammer dat ik geen Italiaan ben. De details ontgingen me namelijk vaak nogal. Ondanks de verklarende woordenlijst aan het begin van de film gingen de namen van maffioso en het ander geboefte mij veel te snel over het scherm en was de lading aan informatie zo vlak voor de rechtzitting moeilijk bij te benen. Het onrustige publiek in Rialto (waaronder een kletsend Russisch paar, een lange man wiens kruin soms in beeld kwam en een hoorbaar aangeschoten Rik Zaal) maakte het lastig de benodigde concentratie te behouden. Toni Servillo speelt Andreotti als Nosferatu en dat is niet alleen vanwege zijn spookachtige tred en zijn puntige oortjes. Net als Nosferatu zit Andreotti eenzaam in zijn kasteel en is hij onsterfelijk omdat hij het bloed van anderen laat vloeien.

en een hoorbaar aangeschoten Rik Zaal

lol! ai nog steeds niet over z'n deportatie uit Sesamstraat heen :( (oh nee ik verwar 'm met.. hoe heet die Rik dan.. Hoogendoorn)

http://img26.imageshack.us/img26/9767/fp1s.gif

quizje, in welke prachtklassieker (net gezien) zwaait de hoofdrolspeler zo naar zijn secretaresse (die natuurlijk heimelijk op hem verliefd is)
(gifje maken is nog best lastig)

Jij bent hier beter in :)

http://www.rowthree.com/wp-content/uploads/2008/01/nosferatu2.jpghttp://web.tiscali.it/addaveni/Andreotti.jpg

Nosferatu... maar die ander.

Hij is niet moeilijk, Ludo ;) Het antwoord op de jouwe moet ik schuldig blijven. Vast een oja-belevenis.

@Ludo en zijn miniquiz: de acteur is zo goed als zeker James Cagney. De film? The Roaring Twenties?

http://i1.fc-img.com/CTV02/Comcast_CIM_Prod_Fancast_Image/682/848/1208446140396_6ShadowoftheVampire_mif_408_209.jpg http://www.xs4all.nl/~gert01/ildivo.jpg

Ik heb een beetje gesmokkeld, want de Nosferatu links is Willem Defoe in de rol van Max Schreck.

die van Vido rechts is die president!

@Ludo en zijn miniquiz: de acteur is zo goed als zeker James Cagney

mijn respect is sehr gross! (geen Roaring Twenties though)

wacht ik maak nog een gifje, omdat die film zo leuk was. (met name de razendsnele 1e helft, in de 2e helft volgt het in musicals gangbare ellenlange slotnummer, waar ze gigantisch uitpakken, dat wel, maar ik houd meer van het komedie-wisecrack-gedeelte) "As long as they've got sidewalks YOU'VE got a job."

deze is nog beter, alleen zegt ie nu ineens dat 't een jpg is, kijken of ie nog beweegt:
http://s5.tinypic.com/316nudw.jpg

Dankzij de quote en Google kom ik op Footlight Parade, een film die ik nog nooit gezien heb. Een aanrader dus? Die gaat dan zeker op mijn to-do-lijstje.

vond ik wel. :) kwam uit mijn 1000 best movies Black Book, dus ik zal niet de enige zijn. het is een co-directie van Lloyd Bacon en Busby Berkeley (die de choreografie deed) een duidelijke artistieke lijn is (dus) niet te vinden, wat het geheel wat chaotisch maakt. (maar wel erg leuk) Met behoorlijk gewaagde passages, er zit een kwartier nimfenballet in waarin de dames het minimum van het minimum aan hebben om de censor te passeren. (ik weet wel een paar grappen te bedenken met .. Parade)

(oh het is een Pre-Code film, alhoewel de musical studio in de film al wel een eigen censor in dienst heeft, die afgeschilderd wordt als belachelijke viezerik)
"you must put brassieres on these dolls"

Finding Forrester
Wilde zeggen: Van Sant's duidelijkste poging om de mainstream te bereiken, maar vergat even dat hij dat met Good Will Hunting al glorieus had gedaan. Deze film haalt 't daar bij lange na niet bij. Sean Connery speelt een kluizenaar/schrijver die (Forrester) bijna z'n hele leven in de Bronx woont, terwijl de buurt ondertussen langzaam "zwart" is geworden. Buiten basketballen de jongens, hij bespioneert ze, zij kijken naar 'm. De vreemdste verhalen doen de ronde. Een van de jongens (Jamal) leest thuis James Joyce en T.S. Eliot, maar doet zich op straat "street" voor en gaat bij een truth or dare dapper een kijkje nemen bij de kluizenaar. Natuurlijk laat hij zijn tas liggen en vervolgens raken ze bevriend. Nou ja bevriend. Forrester is eigenlijk bijzonder onsympathiek, ik kreeg zelfs medelijden met de echte slechterik van het verhaal: een literatuurprofessor die Jamal dwarszit, maar zelf tot 2x toe in zijn leven wordt vernederd door Forrester. De literatuurprofessor kan niet geloven dat Jamal EN goed kan basketballen EN een schrijverstalent is. Ik betrapte me op dezelfde gedachte. Hij is wel irritant uomo universalis, bovendien had de film wat mij betreft best alleen over een delicate jongen-leermeester-vriendschap kunnen gaan en er niet een cliché sportfilm (met uiteindelijk wel een twist) overheen te gooien. Overbodige epiloog ook. (En bonuspuntjes voor Anna Paquin die als Harry Potter's Hermelien rondloopt op de elite-school waar Jamal naartoe mag)

Footlight Parade
Ik ben geen kenner van de jaren '30-musicals, wie weet waren ze allemaal wel zo goed, maar dit sprankelt in razende vaart. Eerste 45 minuten zijn een dollemansrit van uitgewisselde hatelijkheden op de studiovloer. Hollywood was in 1932 al meta door een film te maken over hoe de musical-producenten reageerden op de talkies! James Cagney is de creative director in een driemanschap (de andere doen niks en zuigen 'm uit) hij werkt zich de pleuris geholpen door zijn lieftallige tot over d'r oren verliefde secretaresse (Joan Blondell) die bijvoorbeeld ergens als hij weer opgaat in een manische monoloog haar hoofd zachtjes tegen 'm aanvleit. Hij ziet vervolgens meer in haar huisgenootje (hoe gemeen!) een omhoog gevallen upper-class wanna-be, die de toorn van Blondell dus krijgt te verduren. Ze heet ook nog 'ns Miss Rich (zet daar maar 'n b voor) En natuurlijk de klassieker: as long as they've got sidewalks YOU've got a job. In de bijrollen nog klassiekers als het suffe meisje met de bril die zich ontpopt als vamp en tapdanser, een (homoseksuele, fobische) co-regisseur weggelopen uit Samson & Gert en een Danny de Munk-achtige zanger die alles uit de kast haalt voor 't brillenmeisje. In het laatste half uur gaat Busby Berkeley los in 3 briljante tafereeltjes, waaronder de beroemde nimfenwaterval. Die had eigenlijk als laatst gemoeten, want 't slotnummer is wel erg patriottistisch (op z'n Noord-Koreaans) Enigzins bizar zijn zelfs de liedjes niet eens zo goed, (te) degelijk, niettemin een heerlijke film.

Jagdhunde
Mislukte arthouse, volledig volgens de voorspelbare regels van 't boekje. Een jongen en z'n uit bepaalde hoeken op Ron Jans lijkende pa wonen in een dorpje dat hen nogal vijandig gezind is. "Wanneer gaan ze nou eindelijk met ons praten". De jongen speelt wat met zijn 2 honden en (heel ongeloofwaardig in zo'n klein dorpje) precies als ie weggaat, terug naar Berlijn komt ie, natuurlijk, een meisje tegen. Doof (wat in films altijd schattig is..... ik weet 't niet hoor) dus communicatie gaat primitief, al dan niet met wolvenmaskers op in scene als een Aphex Twin-videoclip. (Helaas is de soundtrack itself daar en elders matig) Het meisje lijkt op de jongen, ook zij woont alleen met d'r pa. Deze pa is een foute kerel die gefrustreerd is dat z'n vrouw hem verliet en alleen nog geïnteresseerd is in jagen. Hij schiet op alles wat beweegt. Het eindigt met een genant kerstdinertje, waar de emoties eruit komen en, zoals een arthouse hoort te eindigen, met iets gruwelijks.

oh dan en vergeet ik nog in Finding Forrester is Forrester dus een kluizenaar die zegt "ik ga best naar buiten" waarmee hij bedoelt dat ie de ramen wast op z'n balkon... Vervolgens neemt Jamal 'm in een klap mee naar een honkbalmatch. We zien Forrester nog wel even twijfelen op de drempel maar vervolgens krijgt hij pas een aanvalletje als ze in de hal van 't stadion zijn. Ietwat ongeloofwaardig (misschien was ie alleen kluizenaar en niet fobisch..?!) maar goed, anders had het mooier geweest als ze eerst gewoon 'n rondje in de buurt liepen.

The Black Dahlia
Josh Hartnett en Aaron Eckhart zijn de twee bekendste politiemannen in het LA van 1946 wegens hun verleden als profbokser en wat heldendaden. Ze moeten de gruwelijke moord op een meisje dat bekend wordt als The Black Dahlia oplossen. Maar dit is zo een film waarbij die eigenlijke zaak al snel op de achtergrond raakt onder een web van intriges. Belangrijkste daarvan is dat Eckhart hokt met het door hem geredde hoertje Scarlett Johansson in een veel te groot huis, wat helemaal niet mag in 1946. Bovendien lonkt Johansson wel erg opzichtig naar Hartnett, wat Eckhart niet te veel lijkt te kunnen schelen. Hartnett denkt er toch verstandiger aan te doen door aan te pappen met de tijdens het onderzoek opgeduikelde Hillary Swank, maar komt zo in de Addams Family terecht.
Het is een Brian DePalma film, dus allemaal nogal afstandelijk en klinisch, maar het tempo blijft er wel in en het ziet er allemaal schitterend uit dankzij de legendarische art director Dante Ferretti en cameraman Vilmos Sigmond, die wonderen verricht met dat mooie Californische licht. Met Manns Collateral misschien de beste L.A. promofilm van de laatste jaren.
Een vermakelijke film, die je meteen weer vergeten bent als hij is afgelopen, op één ding na: samenwonen in 1946 nog een probleem voor heterostellen, maar een lesbienne kan kiezen uit een hele reeks zeer glamoureuze damesclubs.

vond 'm zelf te kil.

hm nu schiet me een andere(?) film te binnen waar Marcia Gay Harden haar dochter (junkiehoer) gaat opspeuren.. (Of nee dochter was dood hmm) ah, The Dead Girl. Een mozaiek-verhaaltje waar misschien nog wat meer in had gezeten (http://www.imdb.com/title/tt0783238/)

Ik heb de afgelopen twee weken zoveel tegenvallende films gezien (nog ergens het vermeende meesterwerk Vengeance is mine afgezet) dat ik even vreesde dat ik klaar was met intensief cinema kijken. Dat lijkt mee te vallen want – hoewel het niet door kan gaan voor “intensief”- ik zag twee puike films dit weekend.

Lacombe Lucien (Malle, 1974). Opportunistische nietsnuttige Franse jongen die net de volwassenheid bereikt sluit zich aan bij de moffen tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog. Erg nazi-minded is hij niet dus het staat hem vrij vervolgens op een Joods meisje verliefd te worden. Interessante film over ideologieloze collaboratie, die enerveert zoals een Franse film kan enerveren. Je zit erin zonder dat je met hoogstandjes om je oren wordt geslagen, maar aan het einde overheerst een tevreden gevoel. Malle is er een meester in.

Gururi no koto (a.k.a. All around us; Hashigushi 2008). Sterk Japans drama over een afstandelijke relatie die steeds getroubleerder raakt. Vrouw kwijnt weg bij uitgever en man tekent verdachten in de rechtzaal. Door de baan van de laatste zien we allerlei ontsporingen en gekken de revue passeren en het is tegen deze achtergrond dat Hashigushi zijn relaas opbouwt. De ware kunst, zo lijkt de stelling, is om niet te ontsporen en trouw te blijven aan degene voor wie je gekozen hebt. Kan een kleffe film opleveren, is het niet. Hashigushi doseert zorgvuldig, kiest de juiste details en houdt het luchtig. Acteursprestaties zijn navenant. De mannelijke hoofdrol wordt vertolkt door Lily Franky, die dat weer even ingetogen doet als in Tokyo Tower: Mom and me, and sometimes dad, een drama dat qua toon ook veel doet denken aan deze. Andere associaties die ik had waren It’s only talk van Ryuichi Hiroki, die dit genre ook enorm goed beheerst, en het paradepaardje Yi Yi.