Filmforum

Nou, da's een ingewikkeld verhaal en bovendien wonen ze niet in Israël, het was een Amerikaans-Braziliaans stel, woonachtig in Amerika. Zij had wel lang in een kibboets gewoond.

o.a. Simon killer

re MB: ah nee Amerika dat kennen we nou wel ;)

en oh ja... Zin. *chuckles* better prepare. Muntthee!

Petal dance (Hiroshi Ishikawa, 2013)

Before Midnight
Mooie locatie (Griekenland), wordt er niet optimaal gebruik van gemaakt: een groot deel van de film is opgenomen op een hotelkamer zonder ramen. Nog onbegrijpelijker is dat het stel waar de film om draait werkelijk geen moment hun mond kunnen houden, wat steeds op ruzie uitloopt. Als er dan eindelijk een fles wijn opgetrokken wordt, wordt er niet gedronken, maar verder geruzied. Gek dat de acteur in kwestie geen droge keel heeft na al dat geruzie. Had meer in gezeten in deze film.

Frances Ha
Alles wat Ludo zei. Die dialogen ook: 'Op je blog ben je zo anders´. ´Ik wil niet dat mijn moeder depressieve dingen over me leest´.

Dan is dit een must voor je:

https://www.youtube.com/watch?v=RIHRFx-OSc0

Wat een vreselijk charmante, erudiete en grappige mensen. Wou dat het mijn vrienden waren.

After Hours óók nog. :)

'Op je blog ben je zo anders´. ´Ik wil niet dat mijn moeder depressieve dingen over me leest´.

hihi oh ja.

Room 237
'What ís in room 237?' 'Whatever you say Lloyd, whatever you say.' De Zizek-methode op één film toegepast, door wat internet-afficionados. Ja things go batshit insane. Religie 'shinet' door afwezigheid, maar de andere gebruikelijke web-denkramen zijn aanwezig. (Nazi's, seks, cijfers.) Geen van de geschetste theorietjes over 'de waarheid achter' The Shining overtuigt afzonderlijk, maar bij elkaar bewijzen ze moeiteloos dat Kubrick een belachelijk slim genie was. De film fokt zonder meer met diepe angsten. De genocide op de indianen- en holocaust-theorie vertonen raakvlakken en lijken me nog enigszins plausibel. Het hotel staat ten slotte op een indian burial ground en Kubrick was ook werkelijk van plan een film over de holocaust te maken. Het maanlandings-verhaal daarentegen... Room 237 is het leukst op het meta-niveau. Het zoeken naar clous, het eindeloos staren naar beelden. Frame voor frame. Alsof je in het spookhotel gaat wonen. Zo wordt Room 237 bijna net zo creepy en spannend als de echte film. The devil is in the details. Mooiste moment: een van de geïnterviewden wordt onderbroken door zijn jengelende zoon. Hij legt later zelf het verbandje. Leukste verrassing: de fijne seventies-synths soundtrack blijkt in de aftiteling van Jonathan Snipes. Een kerel die ooit nog alle sporen van mijn debuut-album redde – mijn pc was te traag geworden – en vanuit Los Angeles naar Breda stuurde. Dan ben je een goed mens.

Antiviral
Soms lijken alle mensen in de kunst-sector een beroemde pa of ma te hebben. Valt me op Wikipedia echt vaak op. Maar aan de andere kant, je maakt waarschijnlijk ook een vliegende start in de zuivelhandel, als je van de melkboer bent... Brandon Cronenberg is de zoon van David en dat is te merken ook. Intellectuele body horror leeft! Smakelijk onsmakelijk, vol goede ideetjes, die nog net niet helemaal op een coherente manier tot één verhaal zijn gesmeed. (Het is Brandons debuut.) Met het design zit het al wel helemaal goed. Lijkbleke mensen dwalen door klinische kaders, terwijl ze gruwelijke dingen doen. Het bloed is zo rood dat het zwart wordt, en het vleugje vampirisme wordt aan het slot alsnog expliciet gemaakt. Daarvóór is de film vooral een rommelige satire op de steeds verder voortschrijdende celebrity cultuur. Er wordt niet eens meer verteld waarom de mensen beroemd zijn, ze 'zijn' het gewoon. En de fans willen het liefst met ze versmelten. Hoe kan dat nu beter dan met een virusje? 'She's more than perfect', 'more than human', kreunt Caleb Jones terwijl hij injecties bacteriën verkoopt. Hij neemt er zelf ook wel eens eentje, maar niet omdat ie zo'n grote fan is... Brandon verluchtigt het verhaal dat (vanzelfsprekend!) misselijkmakend ontspoord met wat kantoorhumor. 'Catch you later!'

What Richard Did
Elke film ná Simon Killer met hetzelfde onderwerp zou tegenvallen, dus What Richard Did is de klos. (Al vormen ze – zoals Vido Liber signaleerde – wel een mooie double bill.) Richard lijkt een Prince William/Harry-achtige goeiige kerel, en zijn leven is haast ergerlijk geslaagd. Dat maakt zijn daad irritanter, en hemzelf een stuk minder interessant. De film speelt zich af in een dure buitenwijk van Dublin. Paradijselijke bungalow-villa's en veel groen zijn de setting voor eindexamen-feestjes. De jongens zijn allemaal breednekkig opgetrainde rugbyspelers. Niet al te snugger, maar volkomen zeker van zichzelf; geslaagde puberhaantjes. De mooie meisjes zwermen eromheen, terwijl de mannetjes erom vechten. What Richard Did wordt op zijn beste in de korte sequentie dat Richard een nieuw vriendinnetje maakt. Ze liggen buiten op een campingbed, en delen wat momentjes. Richard vindt het echter niet genoeg. 'Je was stilletjes vanavond', zegt hij als hij het meisje aan zijn ouders heeft voorgesteld. Het is een verwijt dat hij ook aan zichzelf zou kunnen maken. What Richard Thinks blijft onduidelijk, zonder dat de makers er een soort 'tienercode'-mysterie mee weten op te roepen. Iets wat bijvoorbeeld in Simon Werner A Disparu wel lukte. De film is te lief voor Richard. Op de paar momenten dat zijn schulp dreigt te worden opengebroken (als de crisis inmiddels in volle gang is) knalt de film er snel een pianomuziekje doorheen.

Is er overigens een film die door de jaren heen zoveel aan status heeft gewonnen als The Shining? Ik weet niet of het in Room 237 ter sprake komt maar in 1980 werd het als een mislukking gezien (net als Blade Runner een film die is gered door VHS.) Toevallig zit ik zelf net in de materie omdat mijn dochter als King-adept-in-de-dop zwaar beledigd was door de film. Ben daarna gedwongen om de mini-serie uit 1997 te kijken en zorgt wel voor een mooie case over interpretatie, vrijheid, auteur vs regisseur, etc. Was verbaasd dat 2/3 van die serie best wel goed is, minder virtuoos camerawerk vanzelfsprekend en vooral Steven Weber die de ondankbare taak heeft om Jack Torrance te spelen doet dat eigenlijk veel subtieler dan Jack/Jack (derde deel zwabbert vreemd genoeg richting moralisme, je ziet opeens ook dat televisieconventies in VS best radicaal zijn veranderd de laatste jaren.)

Arthur
Romantische komedie over verwend joch dat om zaken met een bitch moet trouwen maar verliefd wordt op een ander. Niks revolutionairs maar toch leuk als je Russell Brands eloquentie en humor kunt waarderen en ik wordt achtervolgd door Greta Gerwig geloof ik. :)

Frank en Eva
Slettebak Frank en zwangere Eva living apart together in Amsterdam van begin jaren zeventig. Heel erg jaren zeventig dus, veel bloot maar net iets meer om 't lijf dan een echte skin flick, ondanks aanwezigheid van Sylvia Kristel en de borsten van Gé Braadslee.

Pineapple Express
Stonercomedy, als nietroker toch wel te genieten omdat ik het soort melige dialogen nuchter toch wel grappig vind, al duurt ie minstens een half uur te lang.

Because Of The Cats
Een bende verwende nesten uit Bloemendaal wordt op de hielen gezeten door de politie, de nogal onsmakelijke verkrachtig in het begin is gelukkig niet representatief voor de hele film. Aardige detective met een rare soundtrack van Ruud van Hemert.

al duurt ie minstens een half uur te lang.

ja, alhoewel dat stukje dat ze bij 'de plantage' komen. 'El Dorado, the legends are true' (die opmerking, zie ik nu, is precies met nog een half uur te gaan...)

ja, daar begon ik te wachten op het einde. :)

The Woodsman & The Rain
'He may be a zombie, but he's my only son.' Truffauts Day For Night in Japan. Met zombies dus. En houthakkers. The Woodsman is in de fraaie openingsscène zagend aan de gang als een iel mannetje met pet hem komt storen. 'Sorry we're shooting a film!'. Het kost wat tijd voor de simpele houthakker een en ander duidelijk is gemaakt. 'Kan ik wel snoeien?' En hop, daar gaat ie de boom weer in, als een mythisch wezentje uit een Takashi Miike-film. Meteen Zen-magisch. De film neemt ook daarna overal de tijd voor. Dit is zo'n komedie waarin het tien minuten wachten is op de volgende grap. Maar die is dan wél raak. Bovendien worden de stiltes met melancholie gevuld. De houthakker sluit een vriendschap met de piepjonge en bloednerveuze regisseur van de zombie-productie. Hij kan wel wat vaderlijke kordaatheid gebruiken. De twee hebben een handvol prachtige 'bonding' scenes. De mooiste is aan een eettafeltje en zorgt voor een kleine maar hartverwarmende psychologische doorbraak. Ondertussen loopt het hele dorp uit. Nadat de houthakker als eerste een rolletje heeft gekregen is het houten hek van de dam... De soundtrack maakt het af, met een paar naïeve Me and You and Everyone We Know-melodietjes. Het slot is pure transcendente traumaverwerking. J.D. Salinger would approve.

Chronique d'un Eté
Je meta-documentaire eindigen met groepsdiscussie, laat dat maar aan Edgar Morin over. De Franse socioloog maakte deze cinema verité-film samen met Jean Rouch. De twee viezige mannetjes duiken zelf veelvuldig op om het 'experiment' in goede banen te leiden. In de sixties was een handzame camera iets nieuws, en zijn de norse Parijzenaars nog niet gewend aan straatinterviews. 'Bent u gelukkig?' De scenes in de fabriek behoren tot de mooiste. Renault is echt nog een lage lonen-locatie, maar voor een uitgebreide lunch hebben de Fransen altijd tijd. Gaandeweg focussen Rouch en Morin op een handjevol mensen. Een Amy Winehouse-achtige drama queen steelt de show. Een joodse vrouw houdt een beroemde monoloog over haar oorlogservaringen. Pijnlijk zijn de scenes met Landry. De donkere kerel wordt als een soort Afro-Kuifje in Europa getoond. Maar er zijn al zóveel misstanden om te bediscussiëren: de uitbuiting van arbeiders bijvoorbeeld. Later zitten de donkere jongemannen met de joodse vrouw en de crew aan tafel. 'Weten jullie wat dat nummer op d'r arm is?'... De film verscheen trouwens in 1961 in Cannes, het jaar dat de Vichy-nazi Papon zijn Parijse politietroepen een slachtpartij onder demonstranten liet aanrichten. De lijken werden in de Seine gedumpt. Andere Tijden.

Drug War
Supervlotte, maar daardoor ook wel vermoeiende crime-film van Johnnie To. Niet dat ik het gevoel heb dat hij zelf ergens de draad kwijtraakt; alhoewel waar blijven die kinderen in die schoolbus? To's gevoel voor humor is fysiek en soms boertig, maar tegelijkertijd kan hij heel gestileerd uit de hoek komen. The Mission combineert beide aspecten, het fraaie Vengeance (met godbetert Johnny Halliday) is in mijn herinnering vooral sfeervol. Drug War is een parade van handicaps, geschmier en kogels. Je moet respect hebben voor de actiefilm die 2 doofstomme broers serieus neemt, en toch gewoon het kansje benut om een doofstomme crimineel 'huishoudelijke bezigheden' te zien verrichten – met een krantje erbij – terwijl de kogels om hem heen knetteren. Drug War opent nog behoorlijk serieus, bolletjesslikken is smerige business... Met de entree van de hoofdagent (Zhang Lei) wordt de film snel maller. Hij probeert een drugskartel op te rollen met behulp van een 'gevangen rat', maar de vraag is wie nu wie gebruikt. Er volgt een tocht langs drugsbaasjes. Eentje heet 'Haha', en maakt zijn naam Bean-ig waar. Zo valt ie makkelijk te imiteren... Leukste geintje: Lei haalt in een van zijn dure karretjes twee mede-agenten in, en lost ze zo af in de achtervolging. Die kerels zetten op de drukke weg meteen hun bak aan de kant voor een plaspauze!

Gaslight
'There's only two things I've ever wanted to be: A gardener or a burglar. Both of them nice, quiet occupations', aldus het corpulente baasje dat in dit psychologisch melodrama voor aardige comic relief-momentjes zorgt. 'Wat een opmerkelijk mens ben ik toch!', zegt hij als hij de oplossing van de breinpuzzel heeft geleverd. Een beetje jammer dat het slachtoffer in kwestie (een door haar echtgenoot geterroriseerde dame) er zelf niet zoveel aan bijdraagt. Hooguit een Stockholm Syndroompje. Ik probeer te titel de bedenken van een Freudiaanse film over een medaillon (o.i.d.) maar kom er niet op. Gaslight heeft er in elk geval veel van weg. Diamanten zijn hier het leitmotief, en Scarlett Street (om een andere verwante film te noemen) heet hier Pilmico Square. Aan dat plein is een buitenlander ('but respectable') komen wonen met zijn rijke echtgenote. Anton Walbrook (van La Ronde) speelt de slechte echtgenoot met een venijnig plezier. De film is te goedmoedig om het echt spannend te laten worden, maar Walbrooks psychologische spelletjes zijn behoorlijk indringend. Echtgenote Wynyard flipt authentiek, al had ik nog wel wat meer spiegelende shots willen zien. (Op een gegeven moment staart ze in verbijstering naar de reflectie van zichzelf.) Gelukkig, die filmtitel schiet me toch alsnog te binnen: The Locket, eveneens pseudo-kleptomanisch.

Πιο Θερμή κι από τον Ήλιο (The Two Faces Of Love)
Grieks 'psychosexueel' drama hit begin jaren zeventig, een prostituee probeert een relatie aan te gaan met een knappe bouwvakker uit west-Thracië. Ik moet eens achter soundtracks van Poulopoulos aan.

O vasilias
Nannerl, la soeur de Mozart
American hustle

The Invisible War
'Ask her when she's sober' vat het beleid van het Amerikaanse leger tegen verkrachting wel samen. Onwaarschijnlijk denigrerend! Ik heb nog nooit een docu gezien waarin zoveel 'talking heads' zó totaal 'to pieces' gaan. Alsof er nog niet genoeg redenen waren om het fenomeen 'leger' te haten. 'Most rapists are repetitive criminals' leren we. En het leger is een gekende 'hunting ground'. Als hogergeplaatste kom je 'r makkelijk mee weg, en áls er al aangifte wordt gedaan zijn het de leidinggevenden zelf die beslissen of er iets mee wordt gedaan. Het engste is toch die schaduw-realiteit van eigen wetten en militaire tribunalen, die AWOL keihard afstraffen maar verkrachting door de vingers zien. (“Want je hebt het waarschijnlijk zelf uitgelokt”.) Moet gezegd, een tijdje terug werd hier in Breda een studente op klaarlichte dag verkracht, de dader had 'gewoon' bij haar studentenflatje aangebeld. De man werd gepakt, bleek al eerder voor verkrachting in de gevangenis te hebben gezeten en kreeg nu vijf (!) jaar. Ik ben een softe jongen, maar zelfs ik vind dat wat weinig. Dat betekent in praktijk gewoon dat hij weer rondloopt nog voor die studente klaar is met haar studie. Als ze die ooit nog hervat, want The Invisible War laat de worsteling zien van de aftermath. Stress, medicijnen, angsten, het gaat een leven lang niet meer weg. Pffff...

L'Ordre et la Morale
Regisseur en hoofdrolspeler Matthieu Kassovitz heeft een fraaie vergeten micro-historie opgeduikeld. Een crisis in Nieuw-Caledonië. Wijs dat maar eens aan op de kaart! De jongens van de GIGN (een interventie-eenheid) beginnen in het vliegtuig al van surfen te dromen... Op de eilandengroep is eind jaren '80 een opstandje aan de gang, niks al te groots, maar er zijn wel wat Franse officials gegijzeld én gedood. Kassovitz speelt zelf de leider van de eenheid, die al snel merkt dat zijn speelruimte net zo ingeperkt is als de kolonie. Door het jungle-terrein krijgt L'Ordre een Apocalypse Now-achtige paranoïde kwaliteit. Ik overdrijf, maar zeker het eerste uur voel je de kans. (En dat Kassovitz dáárom het projectje is begonnen.) L'Ordre is de zeldzame film die juist wat méér voice-over had kunnen gebruiken. Wat voor eenheid GIGN nou precies is wordt maar langzaam duidelijk, en ik had wel wat meta-filosofische bespiegelingen van Kassovitz willen horen. Dan was het ook minder erg geweest dat de finale in de chaotische soep loopt. De film is op haar best als de aanvangssituatie wordt uitgelegd door middel van een galante Saylesiaanse flashback. Later wordt achteloos onthuld waarom de Fransen eigenlijk geïnteresseerd zijn in het gebied en is er een pijnlijk tv-debat tussen Mitterand en president Chirac. Een paar rebellen ombrengen in een departement waarvan nooit iemand heeft gehoord... C'est rien.

De Stilte rond Christine M.
'Misschien bidden jullie wel tot Freud na het neuken.' Beetje flauw om juist die quote eruit te pikken, want De Stilte Rond Christine M is een stijlvolle Nederlandse productie. Zelfs de trademark openingsscene met seks bevat geen naakt. Dat zou ook raar zijn want Marleen Gorris vertelt hier een echt feministisch verhaal. Heel erg seventies, ook al speelt de film dan begin jaren '80. Mannen die vrouwen haten versus vrouwen die mannen haten. En het moge duidelijk zijn op wiens hand de film is. Cox Habbema speelt een koele en succesvolle psychologe die geleerd heeft met de zogenaamd objectieve blik van 'de man' naar de wereld te kijken. Een beetje diagnose-stempeltjes zetten, en af en toe haar echtgenoot op details corrigeren. ('Het zijn geen patiënten maar cliënten.') Echt verwarrend wordt het voor Habbena als ze in de gevangenis de toerekeningsvatbaarheid van 3 vrouwen moet vaststellen, die samen een man om zeep hebben geholpen. Habbema's entree in de gevangenis is de mooiste scene. De soundtrack van Lodewijk de Boer bubbelt omineus (vol stokoude synths) en de gevangenis is een prachtig voorbeeld van een gemechaniseerde wereld vóór ie gedigitaliseerd werd. Het Huis van de Toekomst. De daad zelf wordt intussen in flashbacks getoond. Een boutique, modepoppen, spiegels. Ik zeg: 'Sie stellt sich zu Schau fuer das Konsumprodukt/Und wird von millionen Augen angeguckt'

En het moge duidelijk zijn op wiens hand de film is.

Samsara (Ron Fricke, Verenigde Staten, 2011)
‘Heb ik Koyaanisqatsi nou met jullie gezien toen het filmhuis nog in de Kromstraat zat?’
‘Huh? Wat? Cola is gatsie?’
‘Nee, de Qatsi-trilogie, weet je wel, met die muziek van Philip Glass onder mooie beelden van het moderne Amerikaanse leven vermengd met Indianen en zo?’
‘Zegt me niks.’
‘Daar doet Samsara me aan denken…’

‘O, kijk joh, Wikipedia zegt, dat Ron Fricke de cameraman was van Koyaanisqatsi. Die stond zonet bij de aftiteling genoemd als regisseur.’
‘Dus Samsara is eigenlijk Cola is gatsie, maar dan met mooie beelden van over de hele wereld en niet alleen uit de VS?’
‘Ja, en met muziek van Lisa Gerrard en Michael Stearns.’
‘Die ken jij dan weer. Die Lisa is toch van Dead can Dance?’

‘Zeg, op welke plekken uit de film zijn jullie eigenlijk geweest? Ik eigenlijk alleen in Versailles.’
‘Ik de Sint Pieter.’
‘Zat die er ook in? Ik bij die zandduinen in Namibië.’
‘Waar willen jullie nog heen?’
‘Mianmar. Die tempels.’
‘De Hagia Sophia.’
‘Ik de klinische kippenslachterij in China.’
‘Ach, gatsie.’

’Nog een biertje?’
‘Ja, doe er maar een borrelhapje bij. Portie kipkluifjes, of zo.’

Klinkt als Baraka, ook Dead Can Dance in de soundtrack, waar 't bij Glass nog net goed gaat (de eerste '-qatsi' iig) is Baraka me iets te new age.

Moet dat niet ‘op wier hand’ zijn? ;)

hihi, ja meneertje.

The Men Who Stare At Goats
Vreemde anti-oorlogsfilm dit. Sterrenensemble met Clooney, McGregor, Bridges en Spacey lijkt op de kluchttoer te gaan met een verhaal van een onsuccesvolle journalist die in Irak een verhaal op het spoor denkt te zijn over een geheime legereenheid uit de jaren '80 die een soort mix van hippie, New Age en Star Wars wijsheden in praktijk dacht te brengen (meteen een vette metagrap als Clooney over jedi masters begint tegen de "ekte-ekte" jonge Obi Wan Kenobi). Soort Pynchon light bijna. Eigenlijk best wel knap hoe het én Amerikaanse New Age en Amerikaanse oorlogzucht op de hak neemt. Dat laatste dan nog wel wat meer, hoe eenvoudig maar effectief wanneer Clooney in een cel kijkt waar een Irakees met stroboscoop en irritante liedjes wordt wakker gehouden stelt: "that's the dark side in there."

Ik vond die mehriffic. In the meantime:

Martyrs
Tortureporn met een air van diep filosofisch te zijn, nu zijn er mensen die haken in hun rug laten slaan indachtig zulke stonertheorietjes maar ik trek de pretentieuze bs-kaart.

Melancholia
Fraai, en eigenlijk vrij somber en ingetogen, vooral deel twee. En dat met een apocalyps. Dat dogmacamerawerk had niet echt gehoeven van mij.

Cleopatra Jones
Vermakelijke blaxploitation, vooral ook door de geweldige outfits.

The wolf of Wall Street (Martin Scorsese, 2013)

wow een x-post, vind die filmtitel al zo inspiratieloos

Blue Jasmine
Woody kreeg een oeuvre-award op de Globes, waarna de Farrows op Twitter hun gebruikelijke shitstorm lanceerden. Ik vrees dat er wel iets van de beschuldigingen waar zal zijn, maar misschien is wat heisa niet verkeerd. Het wordt tijd dat Woody weer een echt persoonlijke film maakt, in zijn eigen psyche probeert te graven. In Blue Jasmine lijkt dat aanvankelijk ver weg. We zien een parade van volslagen ongrappige typetjes. Zo wordt het een wat genreloze en zouteloze film, waarin álle personages het alter ego van Woody zijn geworden, en daardoor geen personage meer zijn. Bovendien zijn de toch al wat overbodige flashbacks amateuristisch slecht getimed. Het is een rommeltje. Cate Blanchett speelt de hoofdneuroot van dienst wél opmerkelijk fanatiek. De ooit rijke vrouw moet nu bij haar 'simpele' zusje Sally Hawkins intrekken. Blanchett moet voor het eerst in jaren aan de bak, en belandt zo als receptioniste bij de tandarts. Om zijn halfbakken versier- dan wel verkrachtingspoging moest ik stiekem nog het hardst lachen. Maar in de tweede helft van Blue Jasmine gebeurt er toch nog iets... nieuws. Blanchett blijft maar cynische opmerkingen spuien, er komen steeds meer crisisjes, en ook het fenomeen adoptie komt ineens opmerkelijk vaak langs. (Iedereen is geadopteerd, wil gaan adopteren, of neukt de negentienjarige au pair...) De film wordt zwartgallig! En dat werkt vrij goed. Gelukkig.

Here Then
De eerste échte handelingenfilm van het jaar is een Aziatische, zoals het hoort. Ze komen niet veel slomer als deze, en ook niet veel dialooglozer. Het inzoomen van de camera is een van de meest enerverende dingen die er in deze film gebeuren, en dat gebeurt dan ook keer op keer haast hypnotiserend traag. Zo naderen we de personages op kousenvoeten. Mooiste voorbeeld zijn de twee secuur opgemaakte poppetjes van meisjes die op de schelle tonen van een C-Pop liedje bij de bushalte staan te dansen. Of nou ja dansen, al inzoomend lijkt een van de meisjes steeds meer op zo'n hondje dat op de hoedenplank staat te schuddebollen... Van armesloebers is dus geen sprake meer. De tieners van het plattelandsdorpje zijn piekfijn gekleed (misschien omdat die Westerse modekleren in China worden gemaakt?) maar ook met dure mobieltjes is hun plattelandsleven leeg en vervelend. Is dat een verkrachting? 'Ga je al weg?' In de tweede helft van de film zien we de nue wat 'oudere jongeren' in een grotere stad. Heel veel vooruitgang lijkt de move niet te hebben opgeleverd. Het wachten is op wat (meer) ongemakkelijke seks. Nog zo'n teken dat China in deze film arthouse-Westers is geworden. 'Mijn been jeukt'.

Captain Phillips
Gijzelingen kun je wel aan Greengrass overlaten. Ook Captain Phillips is weer een spannende en technische actiefilm geworden, vol insider-termen. Enkel in de matige openingsscene is er een poging tot expositie, een handreiking om wat sympathie voor de saaie kapitein (Tom Hanks) te kweken. Daarna gaat het echter in sneltreinvaart. Het gigantische Maersk-schip wordt varend om de hoorn van Afrika opgejaagd door een paar Somalische bootjes. Enteren is nog niet zo eenvoudig, gezien de golven die 'de Alabama' (best toepasselijk...) kan maken. Het loont kennelijk niet om een een paar beveiligers op het schip te hebben staan. Als de kapers eindelijk aan boord zijn, weten ze het ook even niet. Wat nu? Een prachtig moment van verwarring. En misschien wel cruciaal. 'Cap Irish' heeft inmiddels de Britse (?) kustwacht gebeld. Aan de telefoon gaat ie er zelf met een vleugje Engels accent van 'kleppen'... Daarna wordt het grote Amerikaanse materieel uitgerold. Dit is geen onderhandelingsfilm zoals het softere Kapringen. We krijgen een HD war, net zoals in Zero Dark Thirty. Maar de Somalische piraten roepen het ook zelf: 'No Al Qaeda here'. Het David en Goliath-aspect wordt almaar pijnlijker. Vermalen door brute, mechanische staatmacht. Dat maakt de film, haast onbedoeld en ongewild, subtieler, en Hanks' tranen aan het eind indringend.

Beeswax
Mumblecore kan ook ondragelijk saai en irritant zijn. Bujalski verdrinkt hier in een poel van politieke correctheid. Beetje in de stijl van Miranda July. Hippe, fladderende mensen die o zo self conscious door het leven gaan. Ze willen het allemaal zo goed doen, maar dat gaat zo lastig als je je na elke wat gewaagdere opmerking uit gaat putten in excuses. Ze zouden toch eens ruzie krijgen! En een borrelende bitchfight is wel waar de film om gaat, en waarin ie interessant hád kunnen zijn. In Austin, Texas runt een meisje een vintage thrift shop. Leuke kleertjes en kleurtjes, maar ze leeft op voet van oorlog met haar mede-eigenares. Zei ik voet. Foei! Het hoofdpersonage zit in een rolstoel, een handicap waar – dat moet ik toegeven – jaloersmakend luchtig over wordt gedaan. Aan de andere kant is het 'rolstoelmeisje' waarschijnlijk geen tegenwind gewend, alles moet gaan zoals zij het wil... Haar wél lopende tweelingzus en beste vriendin fladdert wat meer door het leven. Zo net na Frances Ha zijn de teksten van dit best friends forever-tweetal echter maar slapjes geïmproviseerd. Voor wat potentieel vuurt zorgt een typische mumblecore-douchebag die aanvankelijk opgetrommeld wordt voor wat juridisch advies, maar later ook beenmassages mag geven. Tegen die tijd is de film echter vervelend geworden; de helft van de bijrollen lijkt doodzenuwachtig voor hun filmdebuut...

De YouTube edit van The Wolf... met alleen de fuck is helaas verdwenen, maar als je die eruit knipt is de film ongeveer een uur korter. ;)

mehriffic

Wat ik vreemd vond is dat het voor een Hollywood film, waar je al die scenario-binkies hebt, juist verteltechnisch niet klopte, alsof bij de omzetting van het boek (dat ik niet ken) iemand heel erg in de problemen is gekomen en teveel is gaan snijden. Maar als tegenhanger van neofascistische Bigelowtroep al verfrissend genoeg.

Ik herinner me nu dat ik dacht naar een Coen bros. film te kijken en daar heb ik wel een zwak voor, maar deze viel dus tegen. Verwachtingen zijn een bitch.

Ja, de Coens hadden het waarschijnlijk wat strakker gekregen en er een olijk banjomuziekje onder gegooid, maar goed het is duidelijk mijn soort humor (ik zie op IMDB precies nu precies wie de andere dudes zijn :)

DMT: The Spirit Molecule
Interessante materie, maar om dan alles tot materie te reduceren en er nog een positivistische draai aan te geven? Het was te verwachten en de documentaire is ook geen What the Bleep … maar toch veel strafpunten voor de 'boodschap'. Wel veel wetenschappers die wel interessante dingen brengen (zij het wat aan de oppervlakte) en de verslagen van de ervaringen zijn ook wel de moeite.

The Black Mirror afl. 1, 2 en 3
Her is de talk of the town maar The Black Mirror is stukken interessanter waar het om toekomstbeelden gaat (afgaand op de verslagen is er veel waar ik in ieder geval niet op hoop, lullen tegen computers met name). Anyway, de eerste aflevering is sterk met social media als ongeleid projectiel. Aflevering twee heeft het horrorbeeld dat je moet gaan betalen om reclame over te slaan. Beide afleveringen zijn vrij cynisch. De klapper is aflevering drie, waar de Silicon Valley utopie van alles willen vastleggen wordt afgebroken. Tenminste, ik vond het al een slecht idee en dat wordt bevestigd. Vergeten heeft een functie die de Kurzweills van deze wereld niet zien.

Borgman
Ik realiseerde me plots dat ik helemaal niet zo veel Van Warmerdams heb gezien! Schande, voor één van onze weinige echte 'auteurs'. Wordt tijd dus, ik heb het beste nog niet gehad. Van Warmerdam heeft aparte, absurde humor, en een duister sprookjesgevoel, maar brengt ook heel cartoonesk geweld, iets wat Vido Liber al eens aanstipte. Borgman woont aanvankelijk als een soort boswezentje onder de grond – Van Warmerdam zal de berichtjes over valkuilen in Limburgse bossen met interesse gevolgd hebben – totdat priester Pierre Bokma langskomt. Dan maar naar de suburbia. De setting van Onder Ons. Nederlandse nieuwbouw is ideaal voor film, zo blijkt wederom. Het eerste half uur was ik ervan overtuigd dat Van Warmerdam een topfilm aan het maken was. Religie, Wagner (een kind heet Isolde), de genoemde sprookjes (gedoe met monsters in vijvers, en een au pair als Roodkapje) en vooral raadsels. Alleman en controleur van angsten Borgman dringt zich bij een gezin binnen, en begint 'voor tuinman te spelen'. Vrouw van het huis Hadewych Minis wil hem. Maar de Borgman sleutelt aan een ander plan. Van Warmerdam is zelf leuk als aangever in een bijrol, en Annet Malherbe is nuttig met ijsstokjes. (En eieren.) Maar het moet gezegd, het slot stelde me toch wat teleur. De onthulling van de 'tuin' is geen onthulling. Het mysterie sijpelt weg. Maar ja, daar staat genoeg tegenover, zoals dat onderwater shot!

Leviathan
Pos Tenebaars Lux. Of zoiets. Regeydas had dubbele lenzen nodig voor zijn psychedelische effecten, maar je kan je camera ook gewoon nat laten spetteren. Leviathan is een meesterlijk staaltje van cameravoering. Een grimmige kleurenpracht. Bloedrood, asgrauw, lijkblauw. 'It's like being on an actual ship', zou de voor de hand liggende grap zijn. Maar het is méér dan dat. In mijn favoriete shot worden we zélf een dode vis, heen en weer drijvend op het dek van het schip. Later duiken we met de meeuwen onder water, om de overbodige restjes van de inmiddels onthoofde vissen op te peuzelen. (Diezelfde restjes zijn eerst door het schip uitgekotst, bijzonder onsmakelijk.) De mannen aan boord roken veel en spreken weinig, daarvoor dreunen de scheepsmotoren en machines ook veel te luid. Het enige liedje dat klinkt is een metal-song, en dat klopt precies. Niet alleen heeft de stoere aftiteling de letters van een Dimmu Borgir-album (met Latijnse credits voor de Mare en de Luna!) ook het overkoepelende gevoel van de film is heel erg, eh, grindcore. (Of graatjescore.) Het ratelen van de masochistische ijzeren visnetten alleen al... Het eerste uur zat ik er helemaal in, het laatste half uurtje werd ik wat iebel. Maar goed, de bezigheden van de mannen zijn even repetitief en eindeloos.

Wolf
'Dat ding kan 250, maar ik rijd 10'... De dromen van de Boyz 'n the Hood. In Utrecht, om precies te zijn. In stijlvol zwart-wit geschoten kan ook Lombok voor een La Haine-ghetto doorgaan. De invloeden liggen er heel dik bovenop – de clichés worden sowieso nergens geschuwd – maar tijdens het 'hangen op de blok'-gebeuren (zeg, de avonturen van Hef & Crooks) bevatten de dialogen toffe straattaal, en zijn de acteurs op hun plekkie. Staren naar langsrijdende auto's ('is dat een agent'), drugshandel, en tasjesdiefstal, dat werk. In de geniale openingsscene (met wat verdwaalde feuten) lijkt de film nog vrolijk. Je verwacht dat Taihattu er bij de openingscredits een hiphop-stamper opknalt, maar dat doet ie niet. Wolf wordt al snel telenovela-tragischer. Hoofdpersonage Majid werkt op de bloemenveiling, doet aan kickboksen (Badr Hadri!) en wordt thuis door zijn pa genegeerd. 'Dit is een gunst he, geen recht', verkondigt de reclassering. Net als Dustin Hoffman in Straight Time weet je dan al dat het mis gaat lopen. Het kickbocksen loopt uit op klusjes voor Turkse gangsters (inclusief ritje naar Breda, helaas geen duidelijke exterior shots) en een korte vakantie te Alanya. Daar probeert Taihuttu ook nog even 'Un Prophete', maar krabbelt wijselijk terug. De film is er een van veel teveel hooi op de vork, maar is als poging prima te waarderen.

Eens over laatste half uurtje Leviathan. Borgman moet ik ook nog doen. Het is een beetje lullig om te zeggen over een van de weinige cinema-auteurs in Nederland, maar ik hik er altijd een beetje tegenaan. Komt vanwege het halve-film syndroom. Tot op de helft vind ik het altijd meesterlijk, en hoogst origineel. Maar de tweede helft van Abel of De Noordelingen: ik moet dan echt hard denken.

Zelf zag ik "her":

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10203221067226730&set=a.2049619399339.2130125.1210101778&type=1&theater

Die vorige van Van Warmerdam is magistraal (zie 543 post hierboven ;).

Aflevering 3 van Black Mirror is een van de meer deprimerende toekomstvisioenen die ik ken en dat soort politiestaat en killercyborgs. Het is al de manier waarop die mensen praten. Her heb ik nog niet gezien (is toch nog niet in de bios?) maar veel van de interessante dingen in die film schijnen meer ambient te zijn, niet zo zeer of een computer kan praten/voelen/etc. Maar goed, dat zullen wel allemaal nog wel zien.

Dat Sagmeister bij het design is betrokken stemt wel positief.

Ik heb gewoon een angstbeeld van een wereld vol mensen die hardop tegen computers ouwehoeren. :D

Sinds Lems Golem XIV vind ik het wel aannemelijker dan machines 'de geest' krijgen.

dan = dat

en dat soort politiestaat en killercyborgs.

en dat zonder politiestaat en killercyborgs. Hier een artikel over het design van Her, heb het nog niet verder gelezen (spiolers enzo, je weet maar nooit ;) maar Wired is wel goed wat betreft dit soort dingen.

Oh, Lombok, nu wil ik Wolf zeker zien. :)

Na ruim anderhalf seizoen The Wire begin ik er eindelijk in te komen trouwens. Mijn serie-cherry is gepopt.

Tot op de helft vind ik het altijd meesterlijk, en hoogst origineel. Maar de tweede helft van Abel of De Noordelingen: ik moet dan echt hard denken.

dat was nu dus ook weer... inderdaad.

Lombok was wel een gokje, dus ik moet eigenlijk een slag om de arm houden. Maar het was wel Utrecht, hood, dus... het zal wel.

fok, het was Kanaleneiland.

ghehehe

Oh, maar Kanaleneiland ken ik ook wel. :)

Ik vond in die Fahrenheit film van Moore ook mooi dat ze naar die kruising in South Central gaan, het imago van ultimate gangsta maar eigenlijk niks bijzonders. Ik merk ook nooit wat van dat imago van Kanaleneiland, nu kom ik er natuurlijk overdag en er schijnt dan een winkelcentrumpje te zijn waar ik dan weer nooit kom, maar toch. Er zullen heus problemen zijn maar een extreem plaatje is gauw geschetst.

oh en nog even een OMC quoteje (hij liet me zelf de draad uitklappen dusss)

Wat ik altijd intrigerend aan Van Warmerdam vind is dat hij zijn Vrouwen altijd zo...geil weet te brengen. :) Ik weet niet, er zit een of andere Latijn in die man gevangen.

klopt hier ook wel weer. Hadewych in een soort Vijftig Tinten Grijs ik moet eraan fantasie (rape dreams) de mikmak.

Als hordes mannen Freudiaanse fantasieën krijgen van Hadewych 'Kruidvat' Minis (*bekent*) is er wel iets aan de hand.

@Martijn B: Baraka is inderdaad Fricke’s vorige. Hij doet er blijkbaar 20 jaar over om die plaatjes bij elkaar te schieten.

Bucureşti, unde eşti Waar ben je Boekarest? (Vlad Petri, Roemenië, 2014)
Het Rotterdamse filmfestival is er weer! (Jullie ook?) Wereldpremière van een documentaire over protesten in 2012 op het Piața Universității in Boekarest. Een beladen plek die een grote rol speelde tijdens de revolutie in 1989. De protesten naar aanleiding van privatisering van de gezondheidszorg luidden een afzettingsprocedure in van de Roemeense president en leiden zelfs tot een volksreferendum. Daadwerkelijke afzetting werd uiteindelijk door een uitspraak van het constitutionele hof gedwarsboomd.
Door de gekozen vorm – eerder een registratie, dan een documentaire met verhaal en uitleg – mis je als krantenlezende westerling de finesses. Wat overblijft is een mogelijk universeel verhaal over spontaan protest, repressief geweld, oprecht geloof in een omslag, individuele moed, discussie, emotie, ontstaan van facties, territoriale drift, gebiedsafbakening, ironische ontlading, geregisseerde onvrede en uiteindelijk het gevoel dat alles bij het oude blijft. Samsara.

Hopsakee! IFFR van start en de eerste recensie van een film die ik dolgraag had willen zien maar te laat draaide voor een jongen uit Utrecht...

Borgman (Van Warmedam, 2013)
Wat was dit een tegenvaller zeg!
Zonder bijdehand te willen doen had ik werkelijk geen moment het gevoel dat ik naar 'cinema' zat te kijken, het was een aardige telefilm op zijn best.

Zie ik nog subs-folk in Rotterdam? Dit is mijn programma:

Zondag 26
La jalousie 1130
Nebraska 1345
R100 1645

Vrijdag 31
Intruders 1930
Tamako in moratorium 2200

zaterdag 1
a touch of sin 1845
big bad wolves 2130

Ik dacht eerst ik ga niet, toen gisterenavond heel kort ik ga wel (vrienden die vrijdag geweest waren hadden de smaak te pakken en we werden toch benieuwd naar deze maar ze zien er toch vanaf). Dus ik denk dat het toch maar thuisbioscopen wordt. :)

Blijft bizar vroeg de laatste trein naar Utrecht gaat op een zaterdagavond trwns en dan leg ik me er al bij neer dat het laatste stukje een taxi wordt.

Maandag ga ik op de bonnefooi naar IFFR voor films die op die dag en dinsdag overdag draaien. Ik zie ter plekke wel wat nog beschikbaar is, maar Tamako In Moratorium staat hoog op mijn verlanglijstje. Hopelijk draait R100 later dit jaar ook tijdens Imagine in Amsterdam.

Borgman
Ik ook dan. :) Wat Ludo zei. Bonusmateriaal met extra commentaar: Van Warmerdam zit in een Pasolini-circa-Teorama-trip, maar dan zonder de katholieke shizzle en met een soort Rattenvanger van Hamelen/Repelsteeltje mash-up die best wel vervreemdend werkt. In zekere zin een herhaling van Emma Blank maar dit keer komt de ontwrichting van buiten af...ik vind dat als ik eerlijk ben, wat minder interessant. Hoe vreemd die gasten ook mogen zijn (de aseksualiteit van Borgman en co is trouwens een hele vondst). Hele nare film. Mooi huis weer, trouwens.

The Black Mirror afl. 1, 2 en 3 Her is de talk of the town maar The Black Mirror is stukken interessanter waar het om toekomstbeelden gaat

Vannacht was op de VPRO een marathon, 3 afleveringen, met als hoogtepunt inderdaad die aflevering over het opslaan van herinneringen. Knap gemaakt zeg, en ook niet eens zo erg onaannemelijk.

Dig! (Ondi Timoner, 2004)
Fantastisch!
Mijn sympathie ligt bij Anton Newcombe van The Brian Jonestown Massacre (uit vage 'rockistische' overwegingen?), maar ik snap Courtney Taylor van The Dandy Warholes toch wel wat beter :)
http://vimeo.com/56817422

Hele nare film. Mooi huis weer, trouwens.

http://imgur.com/OyXHQcw

??
http://i.imgur.com/OyXHQcw.jpg