Filmforum

Funny Games
Akelige kijkbeleving en dan vond ik het nog niet eens erg dat het geweld buiten beeld werd gehouden. De lijdensweg van het gezin wordt er alleen maar pijnlijker voor. Ik kan me zo voorstellen dat sommige mensen het een belerende, cocky film vinden maar ik vind het toch vooral een intelligente film. Dit was de Duitse overigens.

Linnea Quigley’s Horror Workout
Screamqueen (bekend van films als Return Of The Living Dead, Creepazoid en Sorority Babes in the Slimeball Bowl-O-Rama) vertelt ons hoe ze haar slanke lijn behoudt. Driekwart van de film bestaat uit de workout, eerst met zombies dan met haar vriendinnen. Dat is behoorlijk saai en dat andere kwartier is ook niet om naar huis te schrijven.

@Martijn:
Heb ze allebei gezien maar prefereer de Duitse versie. Iets met die taal...

@Arnout:
Dig! Eindelijk. Keer of 5 gezien inmiddels. Blijft hilarisch. Die gast met die tamboerijn alleen al, dan lig ik al naast de bank.

Was vandaag op IFFR en werd daar heel blij van:

La jalousie, Nebraska, R100

Ze zijn ook zo heel erg Duits, netjes. Dat gezin dan, die jongens zijn weer extra akelig.

En Naked City, ook leuk, zit dat nog in de Amerikaanse?

This one is about a guy who has a contract to let himself be surprised by dominatrix ladies in daily life.

hahaha excellent

Apres Mai
'Ik heb nog wel wat mooie idealen, goed van snit hoewel ze uit de mode zijn...' Film om weemoedig van te worden. Na 1968 leek de vlam ook in West-Europa even in de pan te slaan. Maar de deksel ging er snel weer op. En nu, via zo'n film terugkijkend op 1971, lijken die mooie idealen inderdaad alleen maar treurig. Het lot van de 'verliezers'? Communisme als een soort academisch kunstprojectje, van het type futurisme, subjectivisme. Assayas plant deze gedachten meanderend in de kop van de kijker. En laat ze dan uitspreken door zijn personages. Voor de jonge Franse tieners is die zo gehoopte revolutie meer een kick dan een noodzaak. En zelfs als ze 'm in gebieden najagen waar de werkers 'm werkelijk kunnen gebruiken, houden ze zich wederom vooral bezig met het maken van kunst. (Agitprop, Afghaanse tapijten...) Zo maken de kids eigenlijk een 'grand tour' richting volwassenheid, net zoals de bourgeoisie al die eeuwen daarvoor óók al deed. Ondertussen klinkt er prima seventies-muziek (Beefheart, Drake, Engelse proggers). Het blijft wel wat schetsmatig. Ik kon halverwege nog niet onthouden hoe de jongen heette die het meest in beeld is, toen pa verscheen begon ik 'm te 'vatten', typisch genoeg. Veel van de meer dramatische gebeurtenissen worden afgedaan alsof het allemaal één grote in scene gezette droom is, die langzaam vervliegt. Het einde is juist daarom prachtig passend.

Tchoupitoulas
Dit is al de tweede docu-pendant die ik voor Beasts Of The Southern Wild vind. Net als Bombay Beach esthetiseert Tchoupitoulas de armoede een beetje. Slum kids in hempies die filosofische voice-overs mompelen. Maar als je daar overheen bent barst Tchoupitoulas van de joie de vivre. Drie Afro-American jongetjes gaan aan de wandel, naar Tchoupitoulas Street, voor de Mardi Gras. En wat een feest is dat zeg! Carnaval is overal ter wereld hetzelfde (verkleedpartijen, bier, broeierige vibes) maar de muziek in New Orleans is gewoon een stuk beter. Letterlijk overal spelen muzikanten; jazzorkesten op de praalwagens, country-bandjes in de cafés en travestiete playbackers in de gaybars. De jongetjes kijken er allemaal met opengesperde ogen naar, in een nachtelijk parcours dat me gewoon door de filmmakers lijkt te zijn uitgezet. Iedereen probeert zijn graantje mee te pikken van het carnaval, dus er zijn ook tal van straatmuzikanten. Een jongen op accordeon doet een Beirut (nog een Bombay Beach gelijkenis) en een vrouw verkleed als goede fee legt het kleinste jongetje de dwarsfluit uit. Deze William is het hoofdpersonage, met zijn Michael Jackson-moves, diva-gezeur ('I want to go home I need my beauty sleep') en vele dromen. Zoals een goeie moderne Faulkner-film betaamt eindigen we – net als in Beasts – op een mysterieuze boot.

Short Term 12
Psychologische hulpverlening is een kwestie van doseren. De patiënt (pardon, cliënt) verdient bevestiging, maar niet teveel, want hij moet vooruit. De cliënt heeft tegengas nodig, maar niet veel, want je wil 'm binnenboord van het programma houden. Tot slot – en daar wordt het nog het meest penibel – schreeuwt de cliënt om liefde. Maar ja, je kan geen vrienden worden... Deze koorddans zit prachtig in de eerste helft van Short Term 12. De hoofdpersonages werken 'in de begeleiding', van een woongroep. Ze zijn zo de papa en mama van een hele schare aan getroebleerde zielen. Eerste foutje van de film: Grace (een soort Christina Ricci) en Mason (net Vieze Freddy) zijn wérkelijk een stel. Lijkt me uitgesloten dat een beetje instelling dat accepteert. Er komt vanzelf teveel privé mee naar het werk zo. Voor de film is dat juist makkelijk... Toch verslikt regisseur Cretton zich al snel in de dosering. Nadat we kennisgemaakt hebben met wat bijzondere cliënten (en al bijna zaten te janken...) begint het melodrama in de levens van Grace en Mason in pijlsnel tempo op te lopen. De getraumatiseerde Grace blijkt zélf rijp voor een 'indicatie'. Ze verschilt in niets van de cliënten. En dat voelt al snel overdreven. Tuurlijk, iedereen heeft wel wat. Maar voor een baan als deze moet je zéér steady zijn. Blijft een hartstikke lieve indiefilm verder, vol aandoenlijke verhalen.

A Story Of Children and Film
'We blink before he does'. Ik had tot nu toe alleen in boekvorm met Mark Cousins kennisgemaakt. Wat blijkt. Je moet 'm horen vertellen. (En ja, dat had ik kunnen weten na alle jubel voor zijn cinema odyssee, die ik dit jaar toch echt eens ga kijken.). In deze kortere docu richt de Noord-Ier zich op de 'wee boys and girls'. Quatre Cents Coups ligt voor de hand, net zoals Zero de Conduite en The Night of the Hunter – met die prachtige bootscene! – maar Cousins is natuurlijk een breedgeschakeerde cinefiel. Hij komt met obscure Iraanse en Oost-Europese pareltjes. Vooral uit die laatste categorie ga ik 'r eens flink wat noteren. Cousins is zeer visueel ingesteld. Hij is gek op het beschrijven van cameraposities en kleurgebruik; dat oog op heb ik zelf niet zo. Juist daarom is de docu ook wel weer leerzaam. Over het slot van Les Quatre Cents Coups merkt ie bijvoorbeeld óók nog op: 'the panning camera tracks him like a race horse'. Mooi. En subjectivistisch natuurlijk, want Cousins schakelt zijn neef en nichtje in voor een raamvertelling. Het meisje is de stille ongerepte verlegenheid pur sang. De jongen is de pochende kant van cinema. Zie mij dansen, geinen, slopen, zijn.

Fruitvale Station
'The Police Department is like a crew it does whatever it wants to do'. Ver voor de boel op het metrostation ontspoorde zat ik al aan Prince Pauls hiph-opera A Prince Among Thieves te denken. Fruitvale Station is bepaald geen master class in acteren, er zitten tal van momenten in die me aan slechte rap-skits deden denken... Het treurige is natuurlijk dat het flinterdunne verhaaltje van Prince Pauls album hier – in variatie – sentimenteel werkelijkheid wordt. Een jonge gozer 'hustles', doet pogingen 'legit' te gaan, maar is ontslagen op zijn werk, en als voormalig bajesklant liggen nieuwe kansen niet voor het oprapen. Fruitvale Station is zo'n film waarin je je weer eens kwaad kan gaan zitten maken over de brute criminalisering van de drugshandel. Het is duidelijk dat de overheid drugsgebruik (en dus verkoop) enigszins moet ontmoedigen. Maar in Amerika wordt zo echt een arme gestigmatiseerde onderklasse van vooral allochtonen gecreëerd. Het hoofdpersonage is geen rapper (al lijkt hij op 50 Cents) en kan dus ook die ontsnappingsroute niet nemen. Zijn laatste dag zit avol met slechte voortekenen (het bange dochtertje was er net één teveel). Het verbaasde me dat ik dan toch zo door het einde werd geraakt. Moeder met dochter onder de douche, met heel slecht nieuws in petto. Een film met een goed hart, dat wel, bruh.

About Time
Vlotte tijdreisfilm, met leuke grapjes en liedjes – Paul Buchanan! – en toch heb ik de neiging er eens flink op in te hakken. Is de kern niet gewoon 'verbreinsterend' egocentrisch, conservatief, vrouwonvriendelijk en simpel? Een jongen uit een steenrijke Britse snobfamilie krijgt op zijn 21e van pa (Bill Nighy) een geheim te horen. De mannen uit de familie kunnen tijdreizen, 'maar alleen terug'. De jongen doet wat iedere kerel zou bedenken. Hij probeert de 'perfect date' te wezen, en de mooiste chick te versieren. (Ik zou best nog eens terug willen reizen naar een zeker eindexamenfeestje...) Een tijdlang is de film best grappig. Het is wel een makkelijk leventje zo, als je altijd een tweede of derde kans hebt... Maar al snel wordt het vervelend. Is dit niet de ultieme moderne fantasie. Een doorgedraafde controledrang, mannelijke rationalisering ten top. Het grootste genot kan toch niet zijn om nooit meer een fout te hoeven maken? Pas in de laatste 10 minuten (van de twee uur) lijkt de film zich dit te realiseren. Dat is bijna schofferend laat om nog met een melancholisch, bitter 'leef in het nu'-boodschapje aan te komen zetten. Bovendien heeft de jongen (en hier komt het conservatieve, vrouwonvriendelijke aspect op de proppen) dan al valsspelend wél zijn Amerikaanse droommeisje (Rachel McAdams, met bril, dus 'onzeker') veroverd en bezwangerd, terwijl hij intussen zijn geheim níet met haar deelt... Heel fout eigenlijk.

Michael Kohlhaas
Zeer Kafkaesk, dacht ik, tevreden met mijn inzichtje. Blijkt dat de novelle van Heinrich von Kleist Kafka's favoriete boek was. Om te janken zo mooi vond ie. Het lag ook wel erg voor de hand, want in de novelle (en de film) voert Kohlhaas een uitzichtloze strijd om zijn 'rechten' te krijgen. De bovenbaasjes piepelen en traineren de boel zolang dat Kohlhaas haast zelf vergeet waar ie die strijd nu eigenlijk om begonnen was. Dat is bureaucratie voor je. Zelfs ergens in de 16e eeuw. Elke film vóór de industriele revolutie, heeft iets bijzonders. Iets mystieks en ongrijpbaars. Misschien komt het door Mads Mikkelsen, die curieus Frans sprekend toch meer weg heeft van de viking die hij eerder bij Refn was. Niet voor niets is de alternatieve titel 'Age of Uprising'. Michael Kohlhaas heeft als film eenzelfde zoekende (noem het tentatieve) sfeer. De speellengte is die van een epos, maar daarvoor zijn de avonturen eigenlijk veel te wazig en verwarrend. Kohlhaas dwaalt met manschappen door Franse 'sprookjes'landen. De prinses van Navarre duikt op, weggelopen uit een stokoud schilderij. En daar is Bruno Lavant! Hij confronteert Kohlhaas in de enige uitgebreide monoloog van de film met diens egoïsme. Het briljante einde brengt ons terug bij Kafka, en bij Tavernier. Le juge is hier ook l'assassin.

met bril, dus 'onzeker'

LOL, klassieker. En ik zie een film voor de lijst.

Days of Heaven
Zo mooi (helemaal in de Criterion versie). De aarzelende Brooklyn voice-over van Linda Manz, de bijna permanente zonsondergang, even het gevoel dat het goede leven tot het einde zal doorgaan (ook al weet je beter), de opkomende sprinkhanenplaag. Tegen het einde gebeurd een beetje het onvermijdelijke...daarna gelukkig toch nog een paar "kleine" scenes waarmee het verhaal wegdrijft.

Communisme als een soort academisch kunstprojectje, van het type futurisme, subjectivisme. :)

Late at night – Voices of ordinary madness (Xiaolu Guo, Engeland, 2014)
De Chinese schrijver/filmmaker Xiaolu Guo woont sinds 10 jaar in het Londense East End. Een wijk die we kennen uit de volkse, blanke BBC-soap Eastenders, maar die sinds de zeventiger jaren vooral multiculti is. De laatste jaren is het stadsdeel volgens Guo enorm gegentrificeerd. Reden voor haar om al die uiteenlopende bewoners eens aan het woord te laten. De portretten worden afgewisseld door een nieuwslezeres, gespeeld door haar literaire agent, die een gossipbericht uit een tabloid oplepelt. Tijdens dit bericht verschijnt er een, meestal bekend, citaat in beeld van een beroemde filosoof of schrijver. Gossipbericht, citaat en portret komen random gekozen over. Oorspronkelijk wilde de regisseur beelden van winkelend publiek in de supermarkt in plaats van de nieuwstijdingen, maar de buurtsupers maakten bezwaar. Onderhoudend filmessay, dat echter weinig indruk achterlaat. De indruk bestaat, dat met een kieskeuriger portret- en citaatkeuze, kritischer editing, strakkere regie en mogelijk zelfs een boodschap, een veel interessantere film zou zijn ontstaan.

maar de buurtsupers maakten bezwaar

haha. :) (bizar, reclame = reclame lijkt me)

Contractpensions (Djangan Loepah!)
Over de Indo's die gesteld voor de keuze tussen 'terug naar hun eigen land' of een tweederangsburger worden in onafhankelijk Indonesië voor het eerste kozen. Anekdotes over de ontvangst die laveert van racistisch naar goedbedoeld paternalisme maar ook rijkelui die de stap terug niet konden handlen. Gebrek aan inlevingsvermogen (misschien is Westerbork niet zo fijn als je net uit een Jappenkamp komt) en truttigheid als een cursus aardappelschillen komen erg bekend voor. Same shit, different day.

I Saw The Devil
Koreaanse geweldsexplosie, een man wreekt zijn zwangere vrouw en heeft in zijn sadisme geen oog voor innocent bystanders, daardoor een buitengewoon onsympathiek geheel en in bijna 2 en een half uur geen medelijden met de hoofdpersoon.

Ach jongens toch.... Beste van zijn generatie?

http://www.hotflick.net/flicks/1997_Boogie_Nights/fhd997BGN_Philip_Seymour_Hoffman_003.jpg

http://1.bp.blogspot.com/_XUWgyi9favs/SkHtdW9sc8I/AAAAAAAABgA/w_2wnDCXSlU/s1600-h/the+savages.jpg

WTF. poeh.

was me uberhaupt ontgaan dat die man into drugs was (corpulent en ongezond, ok... maar heroine.)

Nou moe. Klinkt een beetje als een ongeluk (er zijn niet zoveel heroïnegebruikers die op gewicht blijven.) Mooie, vaak "onsympathieke" acteur.

The Counselor
'How do you know how to do that? From hanging out with really nasty girls.' De mafste film van vorig jaar moest ook gezien worden. You wouldn't believe wie deze film in alle ernst aan mij tipte. (Misschien poogde ze een therapeutische catharsis te bewerkstelligen.) Ik denk niet dat ik er nog op terug ga komen. The Counselor is een typisch voorbeeldje van 'too smart for its own good'. Cormac McCarthy kan schrijven – duh – maar waarom dan anno nu nog een slecht Tarantino-doordrukje pennen? Zelfs als film noir parodie crasht de film over zelfgespannen verhaaldraadjes. Iedere filmkenner ziet na ongeveer 10 minuten de Madonna én de Hoer, en weet dan al wie er met het been (of het hoofd) weg gaat lopen. Het eerste half uur bevat deze woordenboekwoordenbrij nog wel wat aardige oneliners, vooral van de oversekste (dus gevaarlijke) Cameron Diaz. 'You don't think that's a bit cold?' 'I think truth has no temperature.' Javier Bardem is een stuk minder grappig als all around fout kereltje. Hij lijkt op Ruud Gullit die de persoonlijk assistent van Khadaffi is geworden. 'It was too gynaecological to be sexy' is Bardems 'hamvraag', en de enige anekdote die met Tarantino kan wedijveren. Zoveel tekst, en de titelrol is nog niet eens genoemd. Fassbender heeft een merkwaardig afgetraind krom lichaam en verkwanselt zijn talent. Maar dat doen er wel meer hier. Misschien is dát de boodschap aan ondergetekende?

Jimmy P
Psychotherapy of a Plains indian, luidt de al even moeizame ondertitel. Desplechin en Amalric in de psychiatrische inrichting, het zou moeten werken, maar nee. In de eerste plaats omdat Benicio del Toro opmerkelijk slecht op dreef is. Hij speelt een indiaanse oorlogsveteraan, die met mysterieuze hoofdpijnen in het legerhospitaal belandt. Del Toro dacht blijkbaar 'aha een indiaan, ik doe mijn beste Marlon Brando.' Werkelijk oubollig jaren '50 acteren. Alsof ie de film bewust saboteert, zo matig. Amalric is beter als psychotherapeut die Jimmy komt helpen. Beide acteurs worden tegengewerkt door overheersende muziek van Howard Shore, en een warrig script. De indiaan zou eerst catatonisch zijn, maar Amalric begint de eerste sessie een doodnormaal gesprek. Weg dramatisch momentje. De twee beginnen in het verleden van de indiaan te graven, zoals het een goede psychoanalyticus vrij associërend betaamt, maar Desplechin lijkt zélf niet goed te weten hoe hij deze mindtrip wil gaan verbeelden. De flashbacks zijn één grote bende. Deconstructing Jimmy wordt het nergens. Een 40-jarige man die zijn moeder 'betrapt' met haar nieuwe lover. Dat was leuk geweest. Nu zijn juist de momentjes in de marge van Amalric nog het best. Een dame met een zweepje. En een opplak-baard als erotisch cadeautje. 'I don't like surprises...' 'Maar Dr. Freud!'

Brooklyn Castle
Rook Dreams. Het Amerikaanse schoolsysteem is niet van 'ontdek je plekje' maar van 'kent uw talent!'. Je kunt pas iets zijn als je ergens de beste in bent. De first female African-American chessmaster bijvoorbeeld. En dat is toch wat anders dan Nederlandse kinderen die bij het stoplicht pochen over 'dinsdag turnen, woensdag hockey, donderdag zangles'... De beloningen zijn reëel, dus elke kans is welkom voor een kind met sappelende ouders. Een school in Brooklyn is goed in schaken én marching bands. (Een fanfare-docu was ook best leuk geweest: 'Well, the first time I ever laid eyes on you, was my first year at marching band camp', zong Vic Chesnutt al...) Een andere keer. De schaakles wordt gegeven door een spitsig juffie, van het Julie Doiron-type. In de loop van de film gaan d'r lange haren eraf. Raakte wel benieuwd naar haar achtergrond, maar de film focust op de kids. Ook Justus – het toptalent van de klas – laat zijn manen wieken. Hij liep erbij als Royston Drenthe en dreigde te imploderen onder de druk. Blending in with the crowd om jezelf terug te vinden, wijs. Het spiegelbeeld daarvan is Pobo. Een kolossale twaalfjarige Nigeriaan met een cowboyhoed. De gangmaker valt maar zelden uit zijn rol. (Alleen als een nerdje 0 punten dreigt te scoren wordt Pobo even grimmig...) En als hij zelf 'mat in 2' mist zijn er tranen... Levert ook weer geweldige beelden op.

Where It Is Cold In The Sun
Had een tip van Mark Cousins kunnen zijn. (Het was er een van Martijn, dank!) Deze Roemeense film uit 1991 is pure Europese cinema. Die continentale filmtaal bestaat. Bergman, Antonioni, vroege Polanski, ze hebben allemaal hun sporen nagelaten. Met zulke grote namen gaan schermen wekt wellicht te hoge verwachtingen, maar Bogdan Dumitrescu's debuut is een geslaagde en lieve romance. Het Roemenië dat we zien is haast onwerkelijk archaïsch. Je gelooft bijna niet dat het '91 was. Het lijkt eerder '61. De tijd is 'r ondanks de zon bevroren. Een vrouw krijgt tijdens een kampeeruitje mot met haar vriend, en gaat ervandoor. De velden zijn leeg. De auto's schaars. Uiterst schaars. Ze kon net zo goed een verstekeling op de maan zijn. Dan ontmoet ze een mede-kosmonaut. De vuurtorenwachter. Wie hem betaald, en of er wel eens vervoersmiddel langs komt op weg naar Constanta is onduidelijk. Maar de tanige man heeft tijd genoeg om samen met de vrouw op een auto te wachten die haar naar Constanta kan brengen. De vrouw zwijgt veelal, of glimlacht; de man haalt zijn beste grapjes en anekdotes boven. En anders kan er eigenlijk nog backgammon worden gespeeld. De dialogen en de synthesizer-muziek zijn wat knullig, maar dat geldt niet voor de beelden. Het briljante einde is zelfs literair te noemen, en Bresson-waardig.

@Ludo:
"Neighboring sounds" al gezien? Zeer geslaagde Braziliaanse arthouse die "Ludo, Ludo!" schreeuwt.

ah! had 'r nog niet van gehoord.

gaat op de lijst voor het voorjaar.

La Caza
Elk konijntje dat hier onder luid gekrijs sneuvelde dacht waarschijnlijk: 'Moge Frith regisseur Saura zegenen, ze zullen me tientallen generaties later nog zien!' En als het beestje onder Franco ook nog wat familie was verloren – dat zou zomaar kunnen bij al die jachtpartijen van El Caudillo – schreeuwde het nog wat fanatieker. Natuurlijk is Saura's film uit 1961 een nauwelijks verhulde kritiek op het regime. Drie oude vrienden gaan op jacht, samen met een jonger (minder schuldig) neefje en wat 'personeel'. De vrienden zijn eigenlijk geen vrienden meer, maar verbitterde falangisten annex faalangsthazen. De grootste fascist heeft zakelijk ook het meeste succes geboekt, maar is tegelijkertijd geobsedeerd door het verval van zijn uiterlijk. (Hij vindt immer dat de zwakken moeten worden opgeruimd... Wat nu als hij zelf zwak wordt?) Een tweede is dronkenlap geworden (en vlucht in sci-fi romannetjes). De derde kerel ís zo'n gehate loser, die zijn handje bij de sterkste op moet houden. Genoeg intense elementen in dit Wake In Fright-achtige kruitvat dus. (En dan vergat ik nog te melden dat bij het bedienend voetvolk ook nog een heupendraaiend meisje is...) Saura leidt zijn personages kalm naar het onvermijdelijke. Wat een plezier-uitje lijkt is eigenlijk een mentale afdaling in de konijnenburcht, alle uitgangen van het brein zijn dicht. Enkel de fretten vreten zich nog naar buiten.

Bestiaire
Woordloze film om eens rustig aan andere dingen te denken. (Hebben konijnen werkelijk 2 baarmoeders zoals in La Caza werd gesteld? Jep...) Het Israëlisch-Palestijns conflict duikt ook altijd weer ergens in het achterhoofd op. We zien in dieren-docu Bestiaire een groot hek waar een verzorger stukjes eten (appel?) in plaatst. Beestjes steken hun snuit erdoorheen om het hapje te verorberen. En ik zie ineens de Klaagmuur voor me... Misschien door de wiegende beweging van de verzorger. De beelden van de Canadese dierentuin in de winterperiode zijn verder gepast kil en droog. Veel droevige en verveelde dieren. Het geluidsdesign is fraai. Subtiele drones zorgen voor een licht ongemakkelijke sfeer, zeker als zebra's dan ook nog neurotisch met hun hoeven beginnen te stampen en ratelen. Een goeie noise-muzikant had die scene zo op kunnen nemen. Maar waar het staren naar starende beestjes ondanks hun ellende stiekem toch wat meditatiefs heeft, wordt de film ironisch genoeg pas echt leuk als er weer gewoon naar 'de mensaap' kan worden gekeken. Zet een mens náást een aap en er ontstaat altijd wat komisch. Ineens is de homo sapiens zó overduidelijk een vlooiend zoogdier. Ook naar het ambacht van een taxidermist kan ik zonder af te dwalen tien minuten kijken. (En die kans krijgen we ook.)

Touki Bouki
Het is Animal Planet-week blijkbaar. In de openingsscène van Touki Bouki komt een jongen op een 'heilige koe' aanrijden. Tegelijkertijd klinkt het geluid van een brullende motor. Simpel en komisch. Dan verschijnt de motor werkelijk, met een stierenschedel op het stuur gemonteerd. De sequentie zet de toon voor anderhalf uur lang poëtisch associëren. Touki Bouki is een absolute pioniersfilm, en alleen al daarom een klassieker. 1973, Senegal. De nouvelle vague heeft Afrika bereikt. Regisseur Mambéty laveert ergens tussen Tati en Godard, maar wel op eigen termen. De film is een spoedcursusje in Afrikaanse dromen, maar wordt ook verteld áls een Afrikaanse droom. Van de hak op de tak. Soms onnavolgbaar, vaak onnavolgbaar grappig. De motorrijder heeft een Janelle Monae-achtige heldin als vriendin, en de twee beginnen een road trip op zoek naar geld – droom 1 – om naar het paradijs te trekken. (Europa, Droom 2.) Voor ze ook maar in de buurt komen van het doel raken ze echter afgeleid door... het neokolonialisme. (Droom 3.) Parades van Sinterklazen op schimmels (ik verzin dit niet), memorials voor De Gaulle... En de kleren van de (homoseksuele) keizer. Een dom Frans deuntje van Josephine Bakker begeleidt de schelmenstreken. Het laatste kwart werd de grap wat vermoeiend, maar tussen alle joie de vivre zit ook grimmige pijn. De getoonde beestjes (geiten, koeien) worden allemaal gekeeld... Blaxploitation maar dan anders.

Gedo Senki
Het semi-controversiële debuut van Goro Miyzaki: pa was ongelukkig dat zoon de verantwoordelijkheid op zich nam, Le Guin is wel/niet gelukkig met de film (grotendeels haar eigen schuld). Ik ben zelf niet zo fantasy-liefhebber, heb het altijd jammer gevonden dat Le Guin die kant op is gegaan, maar de eerste helft van de film is gewoon erg goed, junior kan echt wel wat. Daarna verzandt het verhaal enigszins in de gebruikelijke good guy/bad guy verwikkelingen, waarschijnlijk voelt dat niet goed omdat het best wel lang duurt voordat de slechterik eindelijk eens ten tonele verschijnt en het juist zo prettig is dat het verhaal daarvoor alle kanten opgaat met van die heerlijke lome stukken.

巨乳ドラゴン 温泉ゾンビVSストリッパ (Big Tits Zombie
Normaal ben ik niet zo van de ironische horror (zie Troma) maar in deze Japanse gekte is het wel eens verfrissend. Allesbehalve een goede film, maar ik heb toch wel even gelold bij dingen als de (onbegrijpelijk vertaalde) Bataille-quote die Maria uitte terwijl de zombies haar omsingelden en vooral de vuurspuwende vagina dentata en zo waren er nog een paar momenten.

Ride Along
Ice Cube als norse aangever voor Kevin Hart, goed voor hier en daar een glimlach maar onder de streep matig.

The Wire seizoen 1-3 (bijna, 2 episoden te gaan, kan niet wachten)
Ook maar eens een serie opgepakt en na een wat trage opbouw (seizoen 1 is OK, seizoen 2 is al erg goed en bij het derde wordt het geniaal). Peter R. De Vries zal vast wel foutjes vinden maar dat zijn details, het web tussen straathosselaars onderaan tot aan de politiek wat inmiddels geweven is is (vrees ik) realistisch en fascinerend.

in dat Earthsea-verhaal moeten ze boek 1 nog eens verfilmen. de bildung of de tovenaar.

Met de populariteit van Games of Thrones is het eigenlijk opzienbarend dat ze niet die hele 70s fantasy (Moorcock) aan het plunderen zijn. Van mij hoeft het niet. Left Hand of Darkness? Kijk, ga maar los met je effecten.

Ook maar eens een serie opgepakt en na een wat trage opbouw

Ik weet nog goed toen ik aan aflevering 1 (zonder ondertitels) begon (in 2010) dat ik de serie een maandje had laten liggen (Ik kon geen dialoog volgen) voordat ik de moed vond verder te gaan.
Maar niet nadat ik eerst de ondertitels die ik had gedownload nog heb moeten 'syncen', wat een kut karwei was, ik heb er wat voor over gehad.
Erg goeie serie.

Mijn Time Machine back-up had 'em nog!, eventjes teruggezet en Ik ga 'em weer kijken :)

Ja, ik mis wel 'ns wat niet eens door de slang maar vooral dat binnensmondse geneuzel. Uiteindelijk kan ik het toch allemaal wel volgen. Ik hoop dat ik er ook steeds handiger in wordt, nog een 2 series om te oefenen. :)

Tamako in moratorium, Wadjda, The selfish giant, Wolf, A touch of violence

Κυνόδοντας (Dogtooth)
Weird, ik kon er niet inkomen. Misselijkmakend ook niet (volgens de gids wel), eerder vervelend.

Аршы Мал Алан/Arşın Mal Alan (Arshin the cloth peddler)
Een Azerbeidzjaanse musical uit 1945, in kleur, gewoon op op Youtube, ondertiteld en wel. Jammer dat het geluid zo slecht is, zeker vergeleken met de uitstekende beeldkwaliteit. Verder suikerzoete romantiek met een hoofdrol voor de beroemde zanger Rəşid Behbudov, maar gewoon erg interessant om te zien, veel prachtige beelden in een soms handgeschilderd decor.

Аршын, op zoek naar die ы de n vergeten. :)

Je t'aime, je t'aime
Alain Resnais waagt zich in 1968 aan een tijdreisfilm. Met muziek van Penderecki! Kan bijna niet mis gaan, gaat het ook niet. Man die net uit een ziekenhuis wordt ontslagen na een mislukte zelfmoord (in België, extra sfeer) wordt opgewacht door wat vriendelijke lui die hem meenemen naar een kliniek. Of hij wil meedoen aan een tijdreisexperiment? Hoeft maar 4 minuten. Hop de proto-Cronenbergmachine in, samen met een testmuis. En daarna is elke hoop op een lineair plot de grond ingeboord. Claude Riche is te gek als laconiek hoofdpersoon die vast komt te zitten in zijn verleden met veel mooi vrouwen. Een soort psychedelische Rohmer is het resultaat, met subtiele humor af en toe. Aan het eind ben je helemaal dolgedraaid en wrijf je jezelf over de kin: "wat betekent dit allemaal?"

Jij was zeker op het woord "misselijkmakend" afgegaan, Martijn :)

Speaking of Resnais. Stond wel een mooie anekdote over de nouvelle vague in de volkskrant laatst. Ging over J-L Godard die aan Jean-Pierre Melville vroeg of hij eens naar A Bout de Souffle wilde kijken. Hij had het idee dat het rotzooi was geworden. Het is inderdaad rotzooi, concludeerde Melville, maar als je het uitbrengt is het een revolutie.

Il Fiore delle Mille e una Notte
Pasolini's Sextyricon. De gelijkenis met Fellini's Satyricon is opmerkelijk. Ook hier zoekt het hoofdpersonage in een wereld van seks naar zijn geliefde slaaf. Waar Fellini in zijn Satyricon vooral verliefd was op zichzelf (en zijn eigen mogelijkheden), is Pasolini's interesse meer oprecht. Schandknaapjes! Hoe jonger, hoe naakter, hoe stijver, hoe beter. En hij komt ermee weg. 1001 Nachten is een aanstekelijke hippiedroom van vrije seks, zelfs voor een betrekkelijk preutse kijker... De raampjes van de raamvertelling buitelen net zo door elkaar als de mensen. De film begint bijzonder authentiek Arabisch. De intiteling bedankt de regeringen van Jemen en Iran. Lijkt me stug dat je anno nu nog zo'n film in die contreien kan schieten. De 'lokale' acteurs hebben er in elk geval veel meer plezier in dan de fundi's ooit zouden willen geloven. Mannen die verlekkerd naar 'de minaretten van Bagdad kijken', en vele (véle) conversaties over vijgen en bananen. Niet dat het bij metaforen blijft hè, verre van. De tweede helft van de film is wat minder Arabisch (misschien waren de acteurs aldaar op die naakt rond wilde rennen) en krijgen we alsnog een wat saaier, meer klassiek Grieks-decadent gevoel. Minder vrouwelijk, meer Oedipaal, broederlijk. Die demon! Had dat niet gewoon Christopher Walken moeten zijn.

Heaven's Gate
Het regende de hele dag... Michael Cimino's megaflop is met de jaren zo mythisch geworden, dat het bijna zinloos lijkt hem nog te kijken. De film die in 1980 in één klap (van 3.5 uur...) een einde maakte aan Hollywoods Golden Age of Cinema. Na al die verhalen is Heaven's Gate zelf opmerkelijk rustig. Er gebeurt arthouse-weinig. 'Almost anarchy', maar nooit helemaal. Sterker nog, het zijn de scenes binnenshuis die de film aangenaam maken. Zodra Cimino zijn budget opblaast voor 'bewegen in groepen' scenes – The Leopard! – vind ik zijn epos rommelig en weinig meeslepend. Heaven's Gate is daarmee een werk geworden zoals Dr Zhivago of Women In Love. Je denkt: ach de film is oké, maar het boek zal wel héél goed (en beroemd) zijn. En dat is dan toch wel weer knap van Cimino, er is namelijk helemaal geen boek. Toch heeft zijn western over klassenstrijd soms de allure van Lawrence en Zola. Kris Kristofferson speelt een Harvard rich kid, geboren om te regeren, maar uiteindelijk 'deputy' in een uithoek. Hij ziet de Oost-Europese immigranten (The Deer Hunter hè) sappelen. De Balkan-groepen dreigen vooral elkáár naar het leven te staan, terwijl de bovenbaasjes (geleid door John Hurt) enkel om de centjes geven. Kristofferson voert ondertussen een persoonlijke strijd met mede-heertje Christopher Walken om het mooie hoertje Isabelle Huppert. De Française baadt in de lichtjes van topcinematograaf Vilmos Zsigmond, terwijl haar mannen vaak als omineuze silhouetten verschijnen. Once upon a time in Wyoming...

Theremin: An Electronic Odyssey
Docu's zijn vaak 'interessant', maar Theremin is een heerlijk voorbeeld van echte magie. Zo is er in een zijlijn een prachtig optreden van Brian Wilson. Als talking head. Begin jaren '90 hadden ze 'm net uit die zandbak opgevist, en was ie nog niet zo apathisch. Zijn enige probleem is dat iemand zijn tapijt heeft gejat. Maar zelfs in dat ene gesprekje van vijf minuten zie je 'm alweer 'uit elkaar vallen'. Toch zegt hij wel wat rake dingen over de theremin, 'that eerie instrument.'. 'Almost sexual'. De docu vertelt het wonderlijke verhaal van het ontstaan ervan. Leon Theremin is een goeie opvolger van Tesla, en een echte mad scientist. De Rus knutselt met magnetische velden, heeft nog veel wildere plannen, maar belandt uiteindelijk in New York in een soort artiestentroupe. Ze zoeken naar de ultieme synesthesie. Geluid wordt tastbaar. Niet als snaar, of dierenvel, maar als 'toon'. Een lucht-orkest. But then he dissapeared into... Clara Rockmore krijgt de toepasselijke woorden niet uitgesproken. De diva laat het instrument nog altijd zingen. Niet zo vreemd dat de professor haar adoreerde. Guy Maddin zou een moord doen voor die oude beelden. Maar ook het slot – haast letterlijk een eeuw later – is heerlijk. De diva is een Suske & Wiske-achtig stripfiguur geworden ('de waanzinnige waarzegster') maar ze ziet het moment, en heeft volkomen gelijk. 'Cut!'.

Boudu Sauvé des Eaux
Wow, ik kwam er nu pas achter dat Jean de zoon van de beroemde impressionistische schilder is! Erg schilderachtig is deze vroege klucht verder niet. Al zijn de plaatjes van het Parijs van begin jaren '30 wel pittoresk. Geen studio-sets, maar echte straten, bruggen en kades. Een zwerver (Michel Simon) wil er een eind aan maken, en springt in het water. Een overijverige boekhandelaar haalt 'm met veel hoempapa weer uit. 'Nu ben ik verdomme verkouden', moppert Simon. ' Thuis bij de middenklasse ontpopt Simon zich als Borgman. 'Hij spuugde op Balzac, heeft ie dan nergens respect voor!' Eén cruciaal (en spijtig) verschil is 'r wel. De zwerver is geïnteresseerd in seks. Sterker nog, dat is één van de weinige dingen waar hij wel iets extra's wil doen. (Ook zijn haren gaan eraf.) De dametjes stribbelen tegen, maar een verkrachtinkje later zijn ze helemaal in de ban... (Ook dat zat eigenlijk – in fantasie – in Borgman...) Het eerste half uur is lekker absurd. Zo spoedt Simon zich – nog voor zijn wanhoopsdaad – naar een dure kar om de deur open te houden. De kerel die uitstapt zoekt naar een fooitje, maar Simon is 'm voor. 'Hier heb je 5 Franc, om een brood te kopen.' De jus sijpelt echter al vrij snel uit het verhaal. Het wordt een flauwe boel. Het einde is dan weer wel Van Warmerdam. De Borgman gaat terug naar zijn natuurlijke habitat...

Jij was zeker op het woord "misselijkmakend" afgegaan, Martijn :)

Ja, ik dacht dat is wat voor mij. :)

Na dat moppie Marinella (volgens mij) in de auto was het mooiste wel geweest. :)

En ja, Rockmore was een van de eerste en nog steeds een van de beste bespelers die ik ooit gehoord heb. In z'n algemeenheid lijken vrouwen er het best in te zijn (May Roosevelt, Barbara Buchholz, Pamelia Kurstin) …

zweverige types he, vrouwen :P

(ik vind het jammer bij de theremin dat de lagere tonen niet zo mooi zijn, hoog is het echt bizar en fantastisch)
maar op de piano vind ik de lage tonen ook minder. hmm.

Louisiana Story
Docufictie in de spirit van Lomax. Uit dezelfde tijd ook. De ontdekking van het volkse Amerika, de folk revival. Zoals je tegenwoordig nog altijd etnologische filmmakers hebt die op de vlakte van Mongolië in een yurt gaan zitten. Hier filmt 'Nanook' Flaherty het leven van een Cajun-jongetje (een kleine Joseph Gordon-Levitt). Weinig tekst, een Copeland-achtige score, en veel gepeddel door de swamps. Het jongetje ravot met z'n 'coon'. Het beestje zit met een touwtje aan de kano vast, en lijkt toch het liefst weg te zwemmen. De natuur is prachtig, maar er komen andere tijden aan. (Flaherty was precies op tijd, en er niet voor niets dán.) In de swamps zit olie, en de pa van het jongetje tekent een contract voor een 'well' op zijn terrein. De mannen van de oil company ginnegappen met het jongetje, en maken flauwe grapjes die over zijn hoofd heengaan. Moeder zet koffie voor iedereen. Wat wil je nog meer? De oliewinning verloopt niet zonder problemen, maar het zien van de oude technieken levert bij de moderne kijker méér verwondering op dan de natuurplaatjes. Louisiana Story is in alles een liefdevol project, tot en met de aftiteling. We zien foto's van de hele crew op locatie, en dus nog meer stokoud materiaal. Een 'special thanks' is er voor het Nederlands Filmmuseum. Zoveel toffer als zo'n instituut een Nederlandstalige naam heeft...

Jagten
Vaker gezegd, maar ach, het is zo'n prachtvoorbeeld weer. Kinderen zijn de nieuwe iconen. Zij kunnen niets verkeerd doen. Hoe schaarser het kroost hoe groter het idealiseren. In Jagten wordt een kinderdagverblijfmedewerker (Mads Mikkelsen) van misbruik beschuldigd. Althans, een pienter kind roept uit wraak wat. En dan is bal aan het rollen. Veruit de mooiste scene heeft niks van doen met de opgejaagde 'saint' Lukas, maar met het prima acterende meisje. Ze zit op schoot bij moeder en biecht de waarheid op. Moeder wil het niet geloven. 'Soms wil je dingen vergeten die wél zijn gebeurd'. Maar dat is de rationalisering. Volgens mij kan ze niet hebben dat haar dochter heeft gelogen en offert ze nog liever het leven van een brave volwassen kerel op dan haar dochter te laten 'vallen'. Zo geeft de film een hoop stof om over na te denken. Zeker met die creepy Woody Allen-case... Als film is Jagten niet zo indringend kafkaësk als ik had gehoopt. Vinterberg heeft teveel melodramatische effecten nodig om het personage van Mikkelsen ('lelijk' met Rouvoet-bril) te schetsen. Terwijl de plotse eenzaamheid al had volstaan. Het scenario en het acteerwerk schieten ook tekort, bijvoorbeeld in 'dorpschemie'. Olafs Subs-analyse (eindelijk gelezen!) is fijn, maar áls de film over de gemeenschap gaat – en de jacht als bindmiddel – dan had een ander perspectief beter gewerkt. Meer scenes zoals die waarin het gezinnetje vanuit de veilige auto de geslagen hond spot. Meta-lollig is het kasteel waar één van de weinige medestanders van Mikkelsen woont. Blijkt er – denkend aan Festen – ook wel eens goed volk te huizen....

¡Vivan las Antipodas!
Elke reden om mooie UNICEF-plaatjes te schieten is er eentje, zullen de makers gedacht hebben. En ze ontvouwen in het intro het concept van de 'antipodas' met een quote van Lewis Carroll. Als je door een gat in de aarde recht naar de andere kant zou vallen, waar zou je dan uitkomen. De film volgt een paar van die lijnen. Van Argentinië naar China bijvoorbeeld. In een spreekwoordelijk gat in Entre Rios staan de Perez broertjes, de twee helden van de film. Als Statler en Waldorf becommentariëren zij de weinige passerende auto's, de dierengeluiden, en filosoferen over China. 'Het zijn er zovéél, ze moeten wel slim zijn.' Heerlijke droogkloten. Het bekende Zuid-Amerikaanse machismo, maar met zelfspot. 'Alle vrouwen bedienen me als een wasmachine, ze raken al mijn knoppen aan...' Alle andere segmenten in dit Koyaanisqatsi-achtig mozaiek schieten daarbij tekort. Sterker nog, ze zijn een beetje clichématig. China is razenddruk, Rusland is spiritueel armoedig. In Afrika zijn er wilde beesten. Ook de wat bombastische muziek deed me weinig. (Geen Philip Glass helaas) De plaatjes zijn gelukkig schilderachtig kleurig en vaak amusant poëtisch. Een Chinese pizza wordt een droge aardkorst. Een omgekeerde strandwandelaar lijkt op een paradijsvogel. De wereld op zijn kop zetten is een duizeligmakend trucje dat nog werkt ook.

Ook Trespassing Bergman gezien in het Uur van de Wolf (Droste-effect) donderdagavond?

Philomena [Stephen Frears, Engeland, 2013]
De nieuwe Frears dus. 'Comfortably his best since The Queen'… Dat zou zomaar kunnen, want Skip tracer, Chéri, Tamara Drewe, Lay the favorite en Muhammad Ali’s greatest fight heb ik allemaal niet gezien. (Vous?) Toch vond ik het niet best. Dat lag zeker niet aan Judi Dench, die straalde als de oudere vrouw die op zoek ging naar haar voor adoptie door nonnen ‘afgenomen’ zoon. Naast haar stak Steve Coogan, als journalist die haar bij haar zoektocht terzijde staat, bleekjes af. Verbazingwekkend, want Coogan schreef nota bene zelf mee aan het scenario. Ook Frears zal niet vrij van schuld zijn bij dit debacle. Bij sommige scènes waande ik me in het dorpshuis bij het jaarlijkse blijspel van het dorpstoneel. Toch krijgt deze collectieve (op Dame Judi na dan) wanprestatie een 7,8 bij IMDb en is het een filmhuishit. Zou ik gewoon mijn dag/avond niet hebben gehad? Was ik zo teleurgesteld na onze last-minute switch van Die andere Heimat (geen zin in een zit van vier uur) naar dit gedrocht? Kan het aan de toeschouwer liggen? Opties die op het subjectivismeforum kunnen. Lijkt me.

Djangan loepah valt me nog mee, Martijn. Vooral een mooi zelfbeeld van de belanda. Zal mijn moeder eens vragen of ze het origineel nog heeft.

Er staan wat highlights in het boekje van de dvd, die moest ik nog lezen. ;)

Moest 'belanda' ff opzoeken, maar idd, da's natuurlijk wat 'integratie' dan is. Als 'vreemdelingen' zich nog niet zo voelden dan komt dat wel met dit soort geneuzel.

Als je 'belanda' moest opzoeken zal ik maar niet vragen of je ook indisch bloed hebt ;)

Door gebrek aan laatste versie Flash kon ik de toets van de huidige inburgeringscursus niet afdraaien. Wat me er van verteld is, is die nogal hoog gegrepen. Als je die aan een CITO-toetser zou voorleggen, zou slechts >5% van de brugklassers zijn ingeburgerd. De Djangan loepah is veel vriendelijker; gaat minstens zo vaak uit van de wij-vorm als van de gebiedende wijs. Herstellen, verstellen, vermaken en veranderen van gedragen kleding. Wat een vervelend onderwerp voor ons mensen uit Indië. Verstellen, vermaken, wat een onzin - als het kapot is gooi je het weg!

O jee, die puntmuts moet de andere kant op: minder dan 5%.

mooi dat stencil :)

maar de vrouw voor laten gaan, als ze de trap afgaat... dan kun je haar dus niet opvangen?
(trap op, man voor, kan ik me voorstellen ;) )

Na het debacle van The Look Of Love vond ik Steve Coogan in Philomena een verademing. Ik denk dat hij zijn rol bewust bescheiden heeft gehouden om Dench te laten stralen als Philomena. In haar verhaal is hij slechts aangever en de man die alles optekent. Ik vond de manier waarop de twee nader tot elkaar kwamen subtiel verfilmd. Check b.v. de dialoog bij het buffet in het restaurant waar de twee al scheppend en pratend letterlijk dichterbij elkaar komen. Heel simpel, maar zeer effectief. Voor Coogan de komiek kun je terecht bij het recente Alan Partridge: Alpha Papa, al heeft die film halverwege wel last van een tijdelijke inzakking.

Nee, ik heb die film van een vriend met Indisch bloed geleend. Het is inderdaad mild gesteld, je ziet wel goede bedoelingen, meer dan in die nogal angstige houding van nu. Ze hebben die inburgering toch eens op tv gedaan? Een schamele zes was de score, met idiote vragen die suggereren dat verpaupering van wijken komt omdat buitenlanders niet weten wat een kliko is.

Tabutta Rövaşata (Somersault in a coffin)
De soundtrack van Baba Zula stond al jaren op de plank, eindelijk de film erbij gezien. Dakloze, verstokte autodief Mahsun is stilletjes verliefd op een heroïneverslaafde (hoertje wellicht). Hij hoort als bij het Rumeli Hisarı fort een tv-reportage dat de pauwen, geschenken van Iran aan Turkije, symbool staan voor voorspoed en rijkdom. Hij sluipt naar binnen om bij ze te zijn en er lijkt enige vooruitgang te zijn, hij schopt 't al snel tot toiletheer in zijn theehuis. Maar goed, je kan geen salto maken in een kist … de symboliek eindigt dan ook niet bij de uitgespelde pauw. Dat rumeli (Romeins = Europa) fort is natuurlijk Europa en de pauwen haar geneugten, de sloeber is Turkije, in 1996 een stuk minder aantrekkelijk dan nu (iig tot een paar jaar geleden voor Erdoğan z'n hand begon te overspelen). Wellicht verwijzen die pauwen ook naar de Koerden, want de pauw staat centraal in de Iraans-Koerdische Yezidi religie en in die tijd was iedereen hier in het westen nogal druk met de voormalig joegoslaven voor barbaren uitmaken terwijl de NATO er geen probleem in zag de strijd tegen de Koerden in Turkije te financieren. De film is een beetje rough around the edges maar wel interessant dus.

Hij hoort als bij het Rumeli Hisarı fort een tv-reportage wordt opgenomen dat de pauwen …

The Hunger Games: Catching Fire
Vakwerk. Het beste sf-avonturenvehikel voor jonge tieners op de markt (zat in de Large catalogus te bladeren en die merchandising is echt op meisjes gericht, weer wat anders dan de Disneyprinsessen). De geoefende filmkijker kan de clichéshots, waardoor je meteen weet dat een personage in de problemen zit, er zo uitpikken, maar dat mag de pret niet drukken. Eigenlijk is de aanloop naar het spel het leukst, met die nare neo-Romeinse praktijken waar iedereen de balen van heeft, want The Hunger Games zelf blijft een beetje een computergame waar je toch van weet dat de belangrijkste personages niet doodgaan. Jennifer Lawrence met haar Plaaggeestwangetjes heeft een bepaald is-ze-mooi-is-ze-niet-mooi charisma dat ze naar een fijne tristesse weet te kanaliseren . En ach, Philip Seymour Hoffman, heel minimaal acterend, in een van zijn laatste klussen.

Only Lovers Stay Alive
Toch weer een originele draai aan een stokoud gegeven. Zeer stemmig en onderkoeld, soms een grapje, gave muziek al is Yasmine er wat bij de haren bijgesleept (maar mij hoor je niet klagen) en die geluiden die uit de oed haalt zijn wat eh, onrealistisch maar verder een erg mooie en sfeervolle film.

@Vido Liber: Dat Coogan zijn rol bescheiden heeft gehouden om Dench te laten stralen. Daar kan ik me wel in vinden. Het ruimtelijk 'dichter bij elkaar komen' als middel om emotionele toenadering te tonen zat er inderdaad vaker in, inclusief de ultieme verbondenheid: de aanraking.

Computer Chess
De abominabele beeld- en geluidskwaliteit van mumblecore-films was altijd al tof, maar hier is ze heel functioneel één van de pijlers van een zeer geslaagde film. Computer Chess schaakt de kijker met een kapotte retro-look, die ons op een congresje in de jaren '80 dropt. Een verzameling (wannabe) academici neemt 't daar per schaakcomputer tegen elkaar op. Dat betekent dus dat je gewoon tijdens je partij kan babbelen, want het wachten is toch tot je machine zijn (slechte) zet heeft uitgerekend. Andere tijden, toen Deep Blue de schaaksport nog niet had vermoord. (De meningen onder het panel in de film lopen uiteen óf en wanneer dit zal gebeuren.) Ik merk al dat ik precies doe wat de film beoogt, het gebeuren als een docu a la The King of Kong beschrijven. De vibe is precies hetzelfd. Met een pedante voorzitter (tevens GM), stoners, verlegen nerds, én als allerleukste personage een enfant terrible. Michael Papageorge struint door het hotel op zoek naar kicks, drugs, seks, geld, en een manier om van zijn frustraties af te komen. Kortom, wat mensen doen die op een congres zijn.... Na een behoorlijke technische eerste helft wordt de film in het tweede gedeelte trippy. Een therapiegroepje en een (weder)geboorte later zitten we op Lynchiaans terrein. Een zwart-wit film die heel even op kleur overschakelt is gewoon altijd fijn. En de maagd, die gaat last minute toch nog voor de mat.

Accattone
Beste Pasolini? Ik denk het wel. Zelfs zijn einde voel je al aankomen in dit debuut. En stijl hoefde je hem niet te leren. Zelfs in de 'slums' van Rome praten de kerels nog als Shakespeariaanse helden, worden hun koppen gefilmd als sculpturen uit de klassieke oudheid en klinkt er Bach als ze elkaar te lijf gegaan. Lijkt een garantie voor protserigheid en oeverloze ambitie, maar Pasolini gaat het allemaal zo naturel af dat je de film zelfs als working class hustle tale nog bijna realistisch aanvoelt. Accattone is een depressieve pooier, die zijn eigen falen onderkend, zonder dat hij weet wat eraan te doen. Zijn 'meisje' belandt in de cel, zodat er ook geen inkomsten meer zijn. Accattone en zijn 'gang' der apostelen hebben het leven op niks (of op retoriek) tot kunst verheven. Iedereen die wél werkt wordt uitgefoeterd. Maar zonder 'working girl', dwaalt de 'papa' (een woord voor pooier, als ik het goed hoorde...) door de ruines van een arme, nog niet herbouwde stad. Accattone zoekt liefde bij zijn zoontje. En jat diens ketting. 'De dingen die ik moet doen.' Dan is Accattone echter al een nieuw meisje tegenkomen. Een struise plattelandse. En even flakkert er hoop. Hij probeert zelfs te werken. 'Zitten we hier soms in Buchenwald.' Het meisje weet allang waar dat op uitdraait.. En Accattone rest slechts een laatste lucide droom. Ingmar Bergman had het niet beter gedaan.

Jack Goes Boating
'Horses running free, carrying you and me', kreunt Cat Power, tijdens de catharsis, terwijl Philip Seymour Hoffman zich heeft opgesloten in de badkamer. Buiten staan zijn vrienden met de moed der wanhoop 'positive vibes' te zingen. Ja, het regiedebuut van Hoffman is akelig toepasselijk. De onzekere lobbes die zichzelf ten gronde richt speelt zijn 'trademark' rol. En het gaat 'm weer nét iets te goed af... Jack Goes Boating is verder standaard Amerikaanse indie. Lief en niet al te schurend. In dit type films twijfelen we nooit aan een gelukkig einde. Hoffman – met onafscheidelijk mutsje – woont in de kelder van zijn oom, werkt als chauffeur en heeft precies één vriend. John Ortiz loopt erbij als een klassieke Hollywood-ster, zo ergens tussen Gable en Grant. Hij heeft van zijn 'best friend' een projectje gemaakt. Jack moet aan de vrouw! Vanzelfsprekend vlucht Ortiz daarbij weg voor iets anders. En het is juist in dat lijntje – met zijn eigen vrouw – dat de film wat rake stiltes laat vallen. De andere gaatjes worden gevuld met teveel Fleet Foxes en Grizzly Bear (in deze film bijna identieke bands...) én met Jack's love interest. Amy Ryan loopt ook al met een mutsje rond, dat werkt als een schild: raak me niet aan, kijk me niet aan. Als de petjes af gaan wordt de film nog best emotioneel. Maar nergens zo erg als rond die badkamer. Zeker gezien wat er daarna op tafel komt. Jack past. Hij wél.

The Addiction
'You want an apology for ethical relativism, or something?' Veel arthouse en cultregisseurs waarvan je het niet 1,2,3 verwacht gingen Abel Ferrara al voor. Claire Denis, Werner Herzog, Chan-Wook Park en recent Jim Jarmusch. Ze maakten allemaal een vampierenfilm. Niet echt een onderwerp dat me bijzonder boeit, al zijn er – met die titel – onmiddellijk de kansen. Vampirisme als het zoeken naar 'the fix'. Iets anders dan jezelf neemt de controle over, en mensen worden slechts middel. Mag niet van Kant! Ferrara haalt er nog veel meer bij. Genocide, aids, filosofie, katholicisme. Het wordt zo een grote maar vermakelijke warboel. (Terzijde: ik zou best een film willen zien over een vampier als de 'patient zéro' van de aids-epidemie... Cronenberg?) In The Addiction is Lili Taylor lekker uitzinnig op dreef. Houd je vooral niet in, zal Ferrara gezegd hebben. Zelfs Christopher Walken steekt daar, eh, bleekjes bij af. Maar die is dan ook al tig jaar op dieet. Edie Falco is leuk als 'bloedserieus' studievriendinnetje van Taylor. De filosofische teksten vol standaard vocabulaire (een hoop transcendentie, zeg maar) deden me minder en leken toch vooral warrige parodie. De zwart-wit beelden van New York met Cypress Hill op de soundtrack kun je daarentegen altijd aan Ferrara overlaten. Maar wat niet? Ik lees net dat hij debuteerde met 9 Lives of a Wet Pussy...

@Martijn
Speaking of The Wire...

https://www.youtube.com/watch?v=IAiZ2Y4UJ6U