Filmforum

zweverige types he, vrouwen :P

(ik vind het jammer bij de theremin dat de lagere tonen niet zo mooi zijn, hoog is het echt bizar en fantastisch)
maar op de piano vind ik de lage tonen ook minder. hmm.

Louisiana Story
Docufictie in de spirit van Lomax. Uit dezelfde tijd ook. De ontdekking van het volkse Amerika, de folk revival. Zoals je tegenwoordig nog altijd etnologische filmmakers hebt die op de vlakte van Mongolië in een yurt gaan zitten. Hier filmt 'Nanook' Flaherty het leven van een Cajun-jongetje (een kleine Joseph Gordon-Levitt). Weinig tekst, een Copeland-achtige score, en veel gepeddel door de swamps. Het jongetje ravot met z'n 'coon'. Het beestje zit met een touwtje aan de kano vast, en lijkt toch het liefst weg te zwemmen. De natuur is prachtig, maar er komen andere tijden aan. (Flaherty was precies op tijd, en er niet voor niets dán.) In de swamps zit olie, en de pa van het jongetje tekent een contract voor een 'well' op zijn terrein. De mannen van de oil company ginnegappen met het jongetje, en maken flauwe grapjes die over zijn hoofd heengaan. Moeder zet koffie voor iedereen. Wat wil je nog meer? De oliewinning verloopt niet zonder problemen, maar het zien van de oude technieken levert bij de moderne kijker méér verwondering op dan de natuurplaatjes. Louisiana Story is in alles een liefdevol project, tot en met de aftiteling. We zien foto's van de hele crew op locatie, en dus nog meer stokoud materiaal. Een 'special thanks' is er voor het Nederlands Filmmuseum. Zoveel toffer als zo'n instituut een Nederlandstalige naam heeft...

Jagten
Vaker gezegd, maar ach, het is zo'n prachtvoorbeeld weer. Kinderen zijn de nieuwe iconen. Zij kunnen niets verkeerd doen. Hoe schaarser het kroost hoe groter het idealiseren. In Jagten wordt een kinderdagverblijfmedewerker (Mads Mikkelsen) van misbruik beschuldigd. Althans, een pienter kind roept uit wraak wat. En dan is bal aan het rollen. Veruit de mooiste scene heeft niks van doen met de opgejaagde 'saint' Lukas, maar met het prima acterende meisje. Ze zit op schoot bij moeder en biecht de waarheid op. Moeder wil het niet geloven. 'Soms wil je dingen vergeten die wél zijn gebeurd'. Maar dat is de rationalisering. Volgens mij kan ze niet hebben dat haar dochter heeft gelogen en offert ze nog liever het leven van een brave volwassen kerel op dan haar dochter te laten 'vallen'. Zo geeft de film een hoop stof om over na te denken. Zeker met die creepy Woody Allen-case... Als film is Jagten niet zo indringend kafkaësk als ik had gehoopt. Vinterberg heeft teveel melodramatische effecten nodig om het personage van Mikkelsen ('lelijk' met Rouvoet-bril) te schetsen. Terwijl de plotse eenzaamheid al had volstaan. Het scenario en het acteerwerk schieten ook tekort, bijvoorbeeld in 'dorpschemie'. Olafs Subs-analyse (eindelijk gelezen!) is fijn, maar áls de film over de gemeenschap gaat – en de jacht als bindmiddel – dan had een ander perspectief beter gewerkt. Meer scenes zoals die waarin het gezinnetje vanuit de veilige auto de geslagen hond spot. Meta-lollig is het kasteel waar één van de weinige medestanders van Mikkelsen woont. Blijkt er – denkend aan Festen – ook wel eens goed volk te huizen....

¡Vivan las Antipodas!
Elke reden om mooie UNICEF-plaatjes te schieten is er eentje, zullen de makers gedacht hebben. En ze ontvouwen in het intro het concept van de 'antipodas' met een quote van Lewis Carroll. Als je door een gat in de aarde recht naar de andere kant zou vallen, waar zou je dan uitkomen. De film volgt een paar van die lijnen. Van Argentinië naar China bijvoorbeeld. In een spreekwoordelijk gat in Entre Rios staan de Perez broertjes, de twee helden van de film. Als Statler en Waldorf becommentariëren zij de weinige passerende auto's, de dierengeluiden, en filosoferen over China. 'Het zijn er zovéél, ze moeten wel slim zijn.' Heerlijke droogkloten. Het bekende Zuid-Amerikaanse machismo, maar met zelfspot. 'Alle vrouwen bedienen me als een wasmachine, ze raken al mijn knoppen aan...' Alle andere segmenten in dit Koyaanisqatsi-achtig mozaiek schieten daarbij tekort. Sterker nog, ze zijn een beetje clichématig. China is razenddruk, Rusland is spiritueel armoedig. In Afrika zijn er wilde beesten. Ook de wat bombastische muziek deed me weinig. (Geen Philip Glass helaas) De plaatjes zijn gelukkig schilderachtig kleurig en vaak amusant poëtisch. Een Chinese pizza wordt een droge aardkorst. Een omgekeerde strandwandelaar lijkt op een paradijsvogel. De wereld op zijn kop zetten is een duizeligmakend trucje dat nog werkt ook.

Ook Trespassing Bergman gezien in het Uur van de Wolf (Droste-effect) donderdagavond?

Philomena [Stephen Frears, Engeland, 2013]
De nieuwe Frears dus. 'Comfortably his best since The Queen'… Dat zou zomaar kunnen, want Skip tracer, Chéri, Tamara Drewe, Lay the favorite en Muhammad Ali’s greatest fight heb ik allemaal niet gezien. (Vous?) Toch vond ik het niet best. Dat lag zeker niet aan Judi Dench, die straalde als de oudere vrouw die op zoek ging naar haar voor adoptie door nonnen ‘afgenomen’ zoon. Naast haar stak Steve Coogan, als journalist die haar bij haar zoektocht terzijde staat, bleekjes af. Verbazingwekkend, want Coogan schreef nota bene zelf mee aan het scenario. Ook Frears zal niet vrij van schuld zijn bij dit debacle. Bij sommige scènes waande ik me in het dorpshuis bij het jaarlijkse blijspel van het dorpstoneel. Toch krijgt deze collectieve (op Dame Judi na dan) wanprestatie een 7,8 bij IMDb en is het een filmhuishit. Zou ik gewoon mijn dag/avond niet hebben gehad? Was ik zo teleurgesteld na onze last-minute switch van Die andere Heimat (geen zin in een zit van vier uur) naar dit gedrocht? Kan het aan de toeschouwer liggen? Opties die op het subjectivismeforum kunnen. Lijkt me.

Djangan loepah valt me nog mee, Martijn. Vooral een mooi zelfbeeld van de belanda. Zal mijn moeder eens vragen of ze het origineel nog heeft.

Er staan wat highlights in het boekje van de dvd, die moest ik nog lezen. ;)

Moest 'belanda' ff opzoeken, maar idd, da's natuurlijk wat 'integratie' dan is. Als 'vreemdelingen' zich nog niet zo voelden dan komt dat wel met dit soort geneuzel.

Als je 'belanda' moest opzoeken zal ik maar niet vragen of je ook indisch bloed hebt ;)

Door gebrek aan laatste versie Flash kon ik de toets van de huidige inburgeringscursus niet afdraaien. Wat me er van verteld is, is die nogal hoog gegrepen. Als je die aan een CITO-toetser zou voorleggen, zou slechts >5% van de brugklassers zijn ingeburgerd. De Djangan loepah is veel vriendelijker; gaat minstens zo vaak uit van de wij-vorm als van de gebiedende wijs. Herstellen, verstellen, vermaken en veranderen van gedragen kleding. Wat een vervelend onderwerp voor ons mensen uit Indië. Verstellen, vermaken, wat een onzin - als het kapot is gooi je het weg!

O jee, die puntmuts moet de andere kant op: minder dan 5%.

mooi dat stencil :)

maar de vrouw voor laten gaan, als ze de trap afgaat... dan kun je haar dus niet opvangen?
(trap op, man voor, kan ik me voorstellen ;) )

Na het debacle van The Look Of Love vond ik Steve Coogan in Philomena een verademing. Ik denk dat hij zijn rol bewust bescheiden heeft gehouden om Dench te laten stralen als Philomena. In haar verhaal is hij slechts aangever en de man die alles optekent. Ik vond de manier waarop de twee nader tot elkaar kwamen subtiel verfilmd. Check b.v. de dialoog bij het buffet in het restaurant waar de twee al scheppend en pratend letterlijk dichterbij elkaar komen. Heel simpel, maar zeer effectief. Voor Coogan de komiek kun je terecht bij het recente Alan Partridge: Alpha Papa, al heeft die film halverwege wel last van een tijdelijke inzakking.

Nee, ik heb die film van een vriend met Indisch bloed geleend. Het is inderdaad mild gesteld, je ziet wel goede bedoelingen, meer dan in die nogal angstige houding van nu. Ze hebben die inburgering toch eens op tv gedaan? Een schamele zes was de score, met idiote vragen die suggereren dat verpaupering van wijken komt omdat buitenlanders niet weten wat een kliko is.

Tabutta Rövaşata (Somersault in a coffin)
De soundtrack van Baba Zula stond al jaren op de plank, eindelijk de film erbij gezien. Dakloze, verstokte autodief Mahsun is stilletjes verliefd op een heroïneverslaafde (hoertje wellicht). Hij hoort als bij het Rumeli Hisarı fort een tv-reportage dat de pauwen, geschenken van Iran aan Turkije, symbool staan voor voorspoed en rijkdom. Hij sluipt naar binnen om bij ze te zijn en er lijkt enige vooruitgang te zijn, hij schopt 't al snel tot toiletheer in zijn theehuis. Maar goed, je kan geen salto maken in een kist … de symboliek eindigt dan ook niet bij de uitgespelde pauw. Dat rumeli (Romeins = Europa) fort is natuurlijk Europa en de pauwen haar geneugten, de sloeber is Turkije, in 1996 een stuk minder aantrekkelijk dan nu (iig tot een paar jaar geleden voor Erdoğan z'n hand begon te overspelen). Wellicht verwijzen die pauwen ook naar de Koerden, want de pauw staat centraal in de Iraans-Koerdische Yezidi religie en in die tijd was iedereen hier in het westen nogal druk met de voormalig joegoslaven voor barbaren uitmaken terwijl de NATO er geen probleem in zag de strijd tegen de Koerden in Turkije te financieren. De film is een beetje rough around the edges maar wel interessant dus.

Hij hoort als bij het Rumeli Hisarı fort een tv-reportage wordt opgenomen dat de pauwen …

The Hunger Games: Catching Fire
Vakwerk. Het beste sf-avonturenvehikel voor jonge tieners op de markt (zat in de Large catalogus te bladeren en die merchandising is echt op meisjes gericht, weer wat anders dan de Disneyprinsessen). De geoefende filmkijker kan de clichéshots, waardoor je meteen weet dat een personage in de problemen zit, er zo uitpikken, maar dat mag de pret niet drukken. Eigenlijk is de aanloop naar het spel het leukst, met die nare neo-Romeinse praktijken waar iedereen de balen van heeft, want The Hunger Games zelf blijft een beetje een computergame waar je toch van weet dat de belangrijkste personages niet doodgaan. Jennifer Lawrence met haar Plaaggeestwangetjes heeft een bepaald is-ze-mooi-is-ze-niet-mooi charisma dat ze naar een fijne tristesse weet te kanaliseren . En ach, Philip Seymour Hoffman, heel minimaal acterend, in een van zijn laatste klussen.

Only Lovers Stay Alive
Toch weer een originele draai aan een stokoud gegeven. Zeer stemmig en onderkoeld, soms een grapje, gave muziek al is Yasmine er wat bij de haren bijgesleept (maar mij hoor je niet klagen) en die geluiden die uit de oed haalt zijn wat eh, onrealistisch maar verder een erg mooie en sfeervolle film.

@Vido Liber: Dat Coogan zijn rol bescheiden heeft gehouden om Dench te laten stralen. Daar kan ik me wel in vinden. Het ruimtelijk 'dichter bij elkaar komen' als middel om emotionele toenadering te tonen zat er inderdaad vaker in, inclusief de ultieme verbondenheid: de aanraking.

Computer Chess
De abominabele beeld- en geluidskwaliteit van mumblecore-films was altijd al tof, maar hier is ze heel functioneel één van de pijlers van een zeer geslaagde film. Computer Chess schaakt de kijker met een kapotte retro-look, die ons op een congresje in de jaren '80 dropt. Een verzameling (wannabe) academici neemt 't daar per schaakcomputer tegen elkaar op. Dat betekent dus dat je gewoon tijdens je partij kan babbelen, want het wachten is toch tot je machine zijn (slechte) zet heeft uitgerekend. Andere tijden, toen Deep Blue de schaaksport nog niet had vermoord. (De meningen onder het panel in de film lopen uiteen óf en wanneer dit zal gebeuren.) Ik merk al dat ik precies doe wat de film beoogt, het gebeuren als een docu a la The King of Kong beschrijven. De vibe is precies hetzelfd. Met een pedante voorzitter (tevens GM), stoners, verlegen nerds, én als allerleukste personage een enfant terrible. Michael Papageorge struint door het hotel op zoek naar kicks, drugs, seks, geld, en een manier om van zijn frustraties af te komen. Kortom, wat mensen doen die op een congres zijn.... Na een behoorlijke technische eerste helft wordt de film in het tweede gedeelte trippy. Een therapiegroepje en een (weder)geboorte later zitten we op Lynchiaans terrein. Een zwart-wit film die heel even op kleur overschakelt is gewoon altijd fijn. En de maagd, die gaat last minute toch nog voor de mat.

Accattone
Beste Pasolini? Ik denk het wel. Zelfs zijn einde voel je al aankomen in dit debuut. En stijl hoefde je hem niet te leren. Zelfs in de 'slums' van Rome praten de kerels nog als Shakespeariaanse helden, worden hun koppen gefilmd als sculpturen uit de klassieke oudheid en klinkt er Bach als ze elkaar te lijf gegaan. Lijkt een garantie voor protserigheid en oeverloze ambitie, maar Pasolini gaat het allemaal zo naturel af dat je de film zelfs als working class hustle tale nog bijna realistisch aanvoelt. Accattone is een depressieve pooier, die zijn eigen falen onderkend, zonder dat hij weet wat eraan te doen. Zijn 'meisje' belandt in de cel, zodat er ook geen inkomsten meer zijn. Accattone en zijn 'gang' der apostelen hebben het leven op niks (of op retoriek) tot kunst verheven. Iedereen die wél werkt wordt uitgefoeterd. Maar zonder 'working girl', dwaalt de 'papa' (een woord voor pooier, als ik het goed hoorde...) door de ruines van een arme, nog niet herbouwde stad. Accattone zoekt liefde bij zijn zoontje. En jat diens ketting. 'De dingen die ik moet doen.' Dan is Accattone echter al een nieuw meisje tegenkomen. Een struise plattelandse. En even flakkert er hoop. Hij probeert zelfs te werken. 'Zitten we hier soms in Buchenwald.' Het meisje weet allang waar dat op uitdraait.. En Accattone rest slechts een laatste lucide droom. Ingmar Bergman had het niet beter gedaan.

Jack Goes Boating
'Horses running free, carrying you and me', kreunt Cat Power, tijdens de catharsis, terwijl Philip Seymour Hoffman zich heeft opgesloten in de badkamer. Buiten staan zijn vrienden met de moed der wanhoop 'positive vibes' te zingen. Ja, het regiedebuut van Hoffman is akelig toepasselijk. De onzekere lobbes die zichzelf ten gronde richt speelt zijn 'trademark' rol. En het gaat 'm weer nét iets te goed af... Jack Goes Boating is verder standaard Amerikaanse indie. Lief en niet al te schurend. In dit type films twijfelen we nooit aan een gelukkig einde. Hoffman – met onafscheidelijk mutsje – woont in de kelder van zijn oom, werkt als chauffeur en heeft precies één vriend. John Ortiz loopt erbij als een klassieke Hollywood-ster, zo ergens tussen Gable en Grant. Hij heeft van zijn 'best friend' een projectje gemaakt. Jack moet aan de vrouw! Vanzelfsprekend vlucht Ortiz daarbij weg voor iets anders. En het is juist in dat lijntje – met zijn eigen vrouw – dat de film wat rake stiltes laat vallen. De andere gaatjes worden gevuld met teveel Fleet Foxes en Grizzly Bear (in deze film bijna identieke bands...) én met Jack's love interest. Amy Ryan loopt ook al met een mutsje rond, dat werkt als een schild: raak me niet aan, kijk me niet aan. Als de petjes af gaan wordt de film nog best emotioneel. Maar nergens zo erg als rond die badkamer. Zeker gezien wat er daarna op tafel komt. Jack past. Hij wél.

The Addiction
'You want an apology for ethical relativism, or something?' Veel arthouse en cultregisseurs waarvan je het niet 1,2,3 verwacht gingen Abel Ferrara al voor. Claire Denis, Werner Herzog, Chan-Wook Park en recent Jim Jarmusch. Ze maakten allemaal een vampierenfilm. Niet echt een onderwerp dat me bijzonder boeit, al zijn er – met die titel – onmiddellijk de kansen. Vampirisme als het zoeken naar 'the fix'. Iets anders dan jezelf neemt de controle over, en mensen worden slechts middel. Mag niet van Kant! Ferrara haalt er nog veel meer bij. Genocide, aids, filosofie, katholicisme. Het wordt zo een grote maar vermakelijke warboel. (Terzijde: ik zou best een film willen zien over een vampier als de 'patient zéro' van de aids-epidemie... Cronenberg?) In The Addiction is Lili Taylor lekker uitzinnig op dreef. Houd je vooral niet in, zal Ferrara gezegd hebben. Zelfs Christopher Walken steekt daar, eh, bleekjes bij af. Maar die is dan ook al tig jaar op dieet. Edie Falco is leuk als 'bloedserieus' studievriendinnetje van Taylor. De filosofische teksten vol standaard vocabulaire (een hoop transcendentie, zeg maar) deden me minder en leken toch vooral warrige parodie. De zwart-wit beelden van New York met Cypress Hill op de soundtrack kun je daarentegen altijd aan Ferrara overlaten. Maar wat niet? Ik lees net dat hij debuteerde met 9 Lives of a Wet Pussy...

@Martijn
Speaking of The Wire...

https://www.youtube.com/watch?v=IAiZ2Y4UJ6U

mooi zijn die he :) Game of Thrones de 'Zelda'-versie :)

One Perfect Day
Danceparties lopen in cinema altijd uit op ellende. Zelfs in One Perfect Day – dat toch een ode aan de muziek denkt te zijn – gaat het weer clichématig mis. Er is blijkbaar niets gevaarlijker dan een pilletje slikken als je intussen beats hoort... De film opent in chiquere kringen. Een man met loser-mutsje loopt met een kekke MD-recorder 'geluiden te vangen', en heeft klassieke muziek-ambities. Ook al is die wereld, volgens de film, een reservaat voor dode academici. Zelf speelt de jongen – heel Songfestival-nep – de elektronische viool. Hoe vernieuwend! Toch is zijn triomfmomentje, vroeg in de film, het schamele hoogtepunt hier. De podiumkunsten worden doorsneden met het tragische dansfeestje. En even later zit de man terug thuis in Australië te treuren om zijn zusje. Zei ik treuren? Zonder muts lijkt ons hoofdpersonage op Kluun, en hij is minstens even hypocriet. De rest van de abominabel slechte film bekommert de man zich enkel om een nieuwe carrière. Als DJ! Dáár gebeurt het. (Laurent Garnier, Underworld!) Trance Zen Dance, weet je wel. Maffe Australiërs – die geheel toevallig ook de drugs aan zuslief hebben geleverd – leren hem 'mixen' (lees: scratchen en lukraak aan fadertjes plukken) en vervolgens kabbelen we op het ritme van snel weggedraaide fragmenten richting finale. Vast de favoriete film van Tiesto en Hardwell....

Models
Seidl en modelllen. Dat het geen pretje wordt weet je van tevoren. Net na die Paradies trilogie was er voor mij duidelijk nog niet genoeg 'hersteltijd' overheen gegaan. Poeh, wat is deze wereld weer cynisch en bitter. De beste momenten kunnen zo als provocerende installation art het museum in. De openingsscene bijvoorbeeld. Een vrouw zit in een dure badkamer voor de spiegel. Haar hoofd gaat precies schuil achter de spiegel. Letterlijk een creepy gezicht. De totale anonimisering, hoe hard ze ook 'ich liebe dich', tegen zichzelf schreeuwt. Medelijden met de modellen heeft Seidl terecht niet. De dames aan de onderkant van het modesegment zijn van een verbijsterende oppervlakkigheid. Veel parties, veel coke, en vooral veel 'hoe zie ik eruit?'. Op werkelijk élk ontoepasselijk en onpasselijk moment. In tal van scenes wordt de camera ingenieus zelf de spiegel. Zo kijken de dames recht in het gezicht van de kijker, náár zichzelf. Ongemakkelijk is er een understatement bij... Op een gegeven moment was ik wel murw gebeukt door het kotsen en zuipen. Maar net toen ik peinsde dat er toch wel erg weinig modellenwérk in de film zat breekt er een nieuwe fase in de film aan. Screentests met piepjonge meisjes, en een 'test' bij een vunzige fotograaf (what else). De film eindigt met ijskoude handen én een ijskoude lach in bed. Het slot van de Stilte Rond Christine M, maar dan anders.

Frequently Asked Question About Time Travel
'I hate sci-fi.' 'Science-fiction!', corrigeert de opper-nerd, pardon 'imagineer' zijn maat in deze behoorlijk slimme tijdreiskomedie. Vorig jaar was er zo'n waardeloze Pegg/Frost-film rond bier en zombies, en die film wordt nog wat slechter als je merkt hoeveel ie op deze lijkt... (Al zou je kunnen tegenwerpen dat Pegg/Frost wat betreft bromance-komedies zélf de originals zijn.) Hoe dan ook, in FAQ zitten drie losers in de kroeg, te babbelen over dingen waar mannen zonder vrouw over babbelen. (Films. Grijns.) Dan gaat er eentje (een Steve Coogan-type) naar het toilet en zie nou. Hij komt een meisje tegen. Uit de toekomst. Yeah right, denkt hij zelf. Maar het is allemaal echt! De eerste veertig minuten van de korte komedie zijn nog aan de flauwe, ginnegappende kant, maar na genoeg verwarrende wendingen belandt de film toch even op Nothing-terrein. Magisch absurdisme. Zeker als de jongens op een feestje belanden, waarin iedereen verkleedt is als zijzelf. Deed mij denken aan de beste Where's Waldo-tekening. Zoek Waldo tussen de Waldo's. Trippy. Dat het eind toch nog een beetje 'knallen' wordt moeten we dan maar voor lief nemen. Het blijven ten slotte films van en voor jongetjes van tien. 'Are you nappie-wearing motherfuckers ready to lock and load?'

Grappig, maar wel Spoiler alert! ;)

Zo, The Wire is done. Geweldige serie, ik hoor veel wisselende voorkeuren en hoewel ik het derde seizoen het beste vind hebben ze allemaal zo hun kwaliteiten. Alleen al door de verschillende thema's zal je toch nooit alle lijnen even interessant vinden.

When the Road Bends: Tales of a Gypsy Caravan
Docu over een Amerikaans tour van Maharaji, Antonio El Pipa, Esma Redzepova, Fanfare Ciocărlia en Taraf De Haidouks. India, Spanje, Macedonië en Roemenië, verbonden door de zigeuner/roma oorsprong. Uiteraard komt Johnny Depp weer opdraven maar het blijft tot een minimum beperkt. De muziek wordt ook kort gehouden, maar als je daar bij neer kunt leggen genoeg interessante verhalen en een dramatisch en indrukwekkend einde.

Vücut (Body)
Turks drama over een porno-actrice en haar jonge lover. Modern maar niet zo op het grote publiek mikkend, dus niet té sentimenteel al is het gebruik van Canım Dediklerim van arabesk-zangeres Bergen natuurlijk wel door en door Turks (ze hadden de tekst ook wel mogen ondertitelen, ik versta het helaas nog niet maar ik ga er vanuit dat die er toe doet). Mooi drama maar net niet bijzonder genoeg en/of net te Turks om echt internationaal indruk te maken denk ik.

When the road bends klinkt een beetje als de romaversie van The last waltz.

From dusk til dawn [Robert Rodriguez, Verenigde Staten, 1996]
Ik heb nog ergens een Schorem-bon liggen van 25 Euro. Van die toffe Rotterdamse kappers, weetjewel, met die taa-tooos, gezichtsbeharing en vlotte babbel. Die je willen doen geloven, dat ze de enige rechtgeaarde erfgenamen zijn van de ouderwetse barbier, die je alleen van zwartwitfilmpjes of uit Italië kent. Toen ik die bon kreeg kon je jezelf voor dat bedrag nog laten wassen/watergolven, knippen, tonderen, scheren, oren uitsmeren en lekker luchie opdoen. Nu betaal je je een ongeluk en moet je ook nog een halve dag wachten voor je aan de beurt bent.
Die gasten van Schorem dus, die waren vorige week bij Matthijs van Nieuwkerk op bezoek op tv om hun favoriete film-, tv- en muziekfragmenten te laten zien. Matthijsje doet een zomergastje… Eén van de favo fragmenten was Santanico Pandemonium (lees: Selma Hayek) die een erotische tafeldans doet voor Quentin Tarantino (alias: Richie Gecko). Compleet met drankoverdracht via de teen en de mond. Wat op de publieke omroep niet werd getoond, is de ontaarding van een slechts spannende, broeierige, hooguit hitsige spaghetti-scene in compleet over-the-top vampiergeweld. En, misschien klinkt het niet zo, maar dat is verdomde lekker.
Toevallig was ie gratis bij UPC on demand. Deze crime- turns road- turns spaghetti- turns vampire- turns whatever-movie. Tarantino op zijn best?

Was het maar net zo'n afgezaagde keuze van BN-ers voor programma's als Zomergasten die DWDD Muziekavond enzo. :)

Ik dacht dat het verhaal eindigde dat je met zo'n kapsel als Clooney de deur uitliep.

De film? Wel vermakelijk. En in 020 heb je ook zo'n hipster barbier ergens in de 9 straatjes...zelfde idiote prijzen ongetwijfeld.

Nou, een vriendin die al wat langer in die rockabilly/fifties/bluegrass/etc. scene rondloopt zei dat er genoeg van dat soort zaakjes zijn die wat minder in de media te vinden zijn maar dus wel minder druk en duur.

het grote voordeel - vind ik dan altijd - van dat soort zaakjes is dat je niet als bij de Brainwash anderhalf uur moet gaan zitten wachten.
wel blijken die kerels met tattoos altijd net zoveel te lullen als je gemiddelde kapstertje

Ik zou 't niet weten, ik ben al ruim twintig jaar niet meer bij de kapper geweest. :)

@OMC: Goed idee! De bon ligt nog in de la, dus het verhaal is nog niet uit :) De haarkleur is op smaak (peper en zout, vooral zout). De dikte van de dos zal de achilleshiel zijn.

Lost in America
'I've lost a woman. A whole woman.' Albert Brooks maakt soms grapjes waar alleen hijzelf om kan gniffelen. Echte 'private jokes'. Dat maakt zijn films wel sympathieker dan de eerste de beste sitcom. Het zijn niet enkel one-liners hengelend naar de lachsalvo's van een geluidsband. Lost in America neemt dat soort humor in de meta-openingsscene juist op de hak, door ons minutenlang naar een radiodiscussie te laten luisteren over komedies. De camera kruipt horror-achtig sloom dichterbij en vindt... Een kibbelend echtpaar in bed. Leuk. Brooks en Julie Hagerty zijn hun leven en huwelijk een beetje zat. Alleen Brooks' promotie kan nog redding brengen. Denkt Brooks. 'Now I can be irresponsible. I'm in a position of responsibility.' Gezien de titel mag het geen verrassing zijn dat het enigszins anders loopt. 'I've seen the future! It's a bald-headed man from New York!' Het echtpaar koopt een 'mobile home' en begint – geïnspireerd door Easy Rider – aan de tocht. Ik had er zin in. Maar zoals wel vaker is het road movie-aspect slechts schijnbeweging. Er volgen al snel uitgebreide tragikomische 'intermezzi' op toeristische plekken. En het echte 'ridin' for the feeling'-gevoel bevangt de kijker pas richting het einde. Het slot maakt wel een fijne After Hours-achtige cirkel. Precies in die context werd de film dan ook getipt door Baumbach/Gerwig.

Jeanne Dielman, 23 Quai du Commerce, 1080 Bruxelles
Er zit in Breda een kinderdagverblijf met de naam Woelewippie naast een bordeel. Echt waar. De vrouw die op het beroemdste adres uit de arthouse-filmgeschiedenis woont is ook van beide markten thuis. Jeanne ontvangt thuis één klant per dag, en af en toe past ze op een baby. Ook het huishouden wordt tiptop in orde gehouden. Zo vervult Jeanne de drie rollen die een vrouw van oudsher kan (en mag?) vervullen. Alleen liefst niet tegelijk natuurlijk! De film bekritiseert indringend traag deze onmogelijke en ondergewaardeerde evenwichtsact. Heel seventies-politiek moeten we 'r verder niet over gaan doen. In de stilte van het lege appartement heerst de film áls film. Het eerste half uur is onnavolgbaar emotioneel. De simpele dagelijkse dingetjes worden met een ambachtelijke precies volbracht. Het geschuifel door het huis, het deponeren van het verdiende geld. (De po-achtige geldpot alleen is al een essay waard, net als de lift.) Het blauwige licht van het verkeer schijnt omineus in de huiskamer, waar Jeanne en zoon naar de radio luisteren. De afgemeten trips naar buiten vormen een memorabel tijdsbeeld. Terug binnen beginnen de dingen mis te gaan als het kapsel van propere Jeanne in de war raakt. Genoot ze soms iets teveel van haar baantje? (Ze staat ineens wel heel sensueel schnitzels te maken...) Schuchtergeknuffelde zoon met dominant-seksuele oprispingen merkt het meteen. Een imperfecte moeder die begint te voelen. Dat kán niet. De climax introduceert het inmiddels beruchte arthouse-cliché. Drie uur niks, één klap. Maar het had nog veel radicaler gehad. Eten gestreste konijnenmoeders hun kroost niet op?

Mean Girls
Ja, dat is een privé-grapje for me, myself, and I. Het zal lastig zijn een positief-feministische interpretatie van deze film te geven, al doorstaat ie de Bechdel test wel. Het is echter toch vooral 'oh Lohita, light of my life, fire of my loins'. Kortom, een parade van rondborstige grietjes, die elkaar beconcurreren in een permanente bitchfight. 'Made out with a hot dog?' 'Oh, my God, that was one time!' Lindsay Lohan komt recht uit Afrika – 'maar je bent wit!?' – en begint na jaren homeschooling (waarom eigenlijk?) aan de gesegregeerde middelbare school-jungle. We kennen de situaties al van Clueless. Het moet gezegd, Mean Girls hoeft zich in die vergelijking niet als een gepeste nerd op het toilet te verstoppen. Dat is vooral te danken aan de licht politiek-incorrecte grapjes. Zo is de moeder van de queen bee heerlijk verliefd op zichzelf. Het schoolhoofd bereidt Amerika alvast voor op Obama. 'I didn't leave the southside for this!' Tegen die tijd staat de school helemaal op stelten. 'The girls have gone wild'. Lindsay heeft de troon van Rachel McAdams 'onbedoeld' opgeëist. Het zit 'r allemaal wel érg mee hoor. Zelfs in wiskunde blinkt deze miss universe/uomo universale uit. Of zoals de coole juf stelt: 'I would love to have a girl on the team, just, you know, so the team could meet a girl.'

They Live
'It's business, that's all it is.' Zou John Carpenter ooit van de biopouvoir hebben gehoord? They Live is ongetwijfeld de meest foucaultiaanse Hollywood-film ooit. Een linkse boodschap gedeponeerd door een gespierde rouwdouwer. ''I have come here to chew bubble gum and kick ass. And I'm all out of bubble gum.' De hoofdrol wordt gortdroog en overdadig gecoiffeerd vertolkt door een worstelaar. Van acteren kan je dus echt niet spreken... Maar het verklaart wel de tien minuten lange WWF-achtige knokscene in een steegje. Eigenlijk jammer, zo blijft er wel weinig tijd over voor een consistent plot, of het uitdiepen van de metafoor. Met de metafoor is verder niets mis. Zizek liet 'm in The Pervert's Guide of Ideology snuivend van plezier zien als schoolvoorbeeld van... Nou ja dat moet u 'm zelf maar horen uitleggen. Wat zal hij trouwens jaloers zijn geweest op de baardige man op de tv, die de kapitalistisch-utilitaristische mythe mag doorprikken. Ze lijken zelfs wat op elkaar. De working class hoofdrolspeler ontdekt mede door de hints van de tv het grote complot. Zijn ogen worden geopend door middel van... een coole zonnebril. Popcorn meets Adorno. De billboards veranderen van gedaante. 'Consume!' 'Obey!' 'Reproduce!' En het geld? 'I AM YOUR GOD.'

Grappig, ik heb drie weken geleden ook "Lost in America" zitten kijken, ook naar aanleiding van Baumbach/Gerwig. Ik vond het so-so. Wat je zegt, het roadmovie-achtige wordt er een beetje bijgesleept.

nu Something Wild nog (volgens mij waren dat de 2 tips die ik aan dat interview had overgehouden. in Something Wild heb ik meer vertrouwen, want Demme vóór de nineties)

Dielman is overigens een verbijsterende omissie in de NY Times best 1000 movies of all time. (tuurlijk die lijst is zéér Amerikaans genoteerd) maar dan nog.

Something wild is da bomb. Beste rol van Ray Liotta. "Shit, Charlie..."

Dielman gaat op de lijst.

Fëmijet e saj (Her Children)
Korte, maar eerste film uit Albanië, uit 1957. Vrouw neemt een verkeerde (traditionele) beslissing en raakt haar enige kind kwijt. Gelukkig is er nog een mouw aan te passen. Echt geweldig is het niet maar het heeft zo z'n charme, baby steps, zullen we maar zeggen.

Aftermath
Ook kort, gelukkig maar. Ranzige mortuariumporno. Als het nog een boodschap had is nog pretentieus op de koop toe. Toch ook hier niet misselijk geworden. :)

La Grande Bellezza
Ik kom ook nog eens aankakken. Rome, schrijver, feesten, wandelingen, schoonheid. Thuiswedstrijd dus. Maar verre van een perfecte film, zo'n film van geweldige momenten en details (dat rode colbert! De sleutelman) waardoor je de mindere stukken moet vergeven (de onnodige ADHD-introductie bijvoorbeeld vgl met de sublieme aftiteling). Door de manier van vertellen een film die ik nog wel een paar keer moet zien om tot een bevredigende conclusie te komen. Fellini had trouwens een echte giraffe en flamingo's gebruikt. ;) Vreemd waarom dat zo'n afknapper was, alsof er een bepaalde filmafspraak is geschonden (vale CGI mag alleen in dit en dat genre).

Moest overigens denken aan een opmerking van Olaf Boswijk van Trouw laatst dat het in Nederland zo not-done is om als je ouder wordt (lees over de 35) nog naar een club te gaan. Je vraagt je toch af hoe Latijnen het volhouden (klimaat + wil + coke?)

Hickey & Boggs
Bill Cosby in een film geschreven door Walter Hill!? Waarom ook niet. Cosby gaat het knauwen op sigaren en het uiten van vrouwonvriendelijkheden best aardig af. Hij speelt de ene helft van het private eye-duo. De Charles Groenhuijsen-achtige Boggs komt voor rekening van regisseur Robert Culp. Beide mannen zijn in de goede noir-traditie geflopt in hun privé-leven, maar als detectives nog redelijk bij de pinken. (Al spenderen ze ook genoeg tijd met cynisch kankeren op de professie...) De twee outcasts zijn op elkaar aangewezen. Hickey leeft gescheiden van zijn vrouw. Boggs' relationele status is nog onduidelijker. Even lijkt de film zelfs te suggereren dat hij 'faggy tendencies' vertoont. Dat lijntje blijft bij een enkele losse flodder, waar ik misschien meer in zag dan Walter Hill... De femme fatale mag als een McGuffin (met een koffer geld) het plot in gang zetten, maar verder zwijgen de dames vooral. Slechts Cosby krijgt nog wel wat weerwerk: 'waarom bel je me altijd als ik net naar bed ga'. Hill is niet van de snappy dialogen, wél van de actie. Ik vind een neonoir niet echt het soort film waarin er met machinegeweren moet worden gerateld, maar heck, it works. En de scene in een leeg American Football-stadium had ik ook niet willen missen. Als grimmige curiositeit voldoet de film. Oog om oog, kogel om kogel.

Omar
Paradise Now was echt een eye-opener voor veel mensen. En niet alleen door de zelfmoordterrorist serieus te nemen. Het tonen van de Palestijnse openlucht-gevangenis hakte er ook al in. Stoffig, uitzichtloos. Fictie verslaat het journaalbeeld. Regisseur Abu-Assad ging vervolgens naar Amerika, maakte een neergesabelde actiefilm, maar is nu terug op bekend terrein. Zijn Amerikaanse lesjes is ie echter nog niet verleerd. Helaas. Het eerste uur van Omar valt zwaar tegen. Het lijkt wel een b-film. De Palestijnen zijn jong en mooi – Omar als een Johnny Heitinga, zijn dinnetje lijkt op Charlotte Gainsbourg – en de Israëli's zijn allemaal nazi-zwijnen. Van de uitleggerige en goedkope dialogen moet de film het ook niet hebben. De actiescenes profiteren wél van de stoomcursus Hollywood. Rennen voor je leven krijgt hier een 'nauwe' dimensie. Walter Hill zou tevreden zijn. En Abu-Assad? Hij hervindt zich in het laatste half uurtje. Het gebruik van De Muur is vanaf het begin al een waanzinnig goed idee. En op momenten dat het murwgebeukte hoofdpersonage het obstakel bijna niet meer 'overkomt', wordt de film alsnog ambigu. Of beter, noirig onnavolgbaar. Iedereen naait iedereen. Het gevaar is en blijft vooral Israëlisch, maar in de gevangenis heerst ook 'ons kent ons'-controle. Bovendien stipt de film iets aan wat me in de Shin Bet-docu al fascineerde. De enorme hoeveelheid luistervinkjes die de Israëli's hebben geronseld...

Das Wunder von Bern
'Wir haben den Krieg verloren, wir verlieren auch dieses Endspiel.' Als 'wij' ooit op miraculeuze wijze een WK-finale weten te winnen (en God Only Knows hoeveel kansen we nodig hebben...) zal Steven de Jong er zo'n soort Kameleon-film over maken. Guitig kereltje met een onafscheidelijke grijns en korte broek, op avontuur in het West-Duitsland van 1954. Super-retro. De auto's worden nog net niet met een paard voortgetrokken. Het jongetje is de 'mascotte' van Helmut Rahn, sterspeler van Rot-Weis Essen. Thuis heeft het jongetje het moeilijker. Zijn enige echte vrinden zijn de konijnen. Ma is druk met d'r 'kleine kneipe', zus helpt moeder, en de grote zoon is druk met linkse idealen. (Lijkt me aan de vroege kant...) Maar dan komt pa thuis. Uit een Sovjet-kamp. Hij is een punktliche nazi met de kop van Daniel Craig. Dat botst met alle andere familieleden, die hem na tien jaar net verdrongen hadden! Het J-woord valt helaas nergens. (Zijn er naoorlogse joodse spelers bij Nationalmannschaft geweest? Of Nederlandse for that matter... Aron Winter?) Maar op weg naar de finale wordt de film toch wel lief hoor. Het blijft een prachtig sprookje. Was helemaal vergeten dat de Duitsers zelfs 2-0 achter kwamen. Dus daar begint de grote comeback-act. En zo werden Puskás en de zijnen mythen... Dat is ook wat waard. In een zijlijn zorgt een Norah Jones-achtige journalistenvrouw voor de eye candy. 'Ach, was für Oberschenkel!'

Er zit in Breda een kinderdagverblijf met de naam Woelewippie naast een bordeel. :D

(klimaat + wil + coke?)
De stimulantia zijn aan te komen. De wil is er. Het klimaat schuift op. Wat let ons?

Zijn er naoorlogse joodse spelers bij Nationalmannschaft geweest? Of Nederlandse for that matter...
Sjakie Swart en Bennie Muller natuurlijk! Leider geen jüdische Nationalmannschaft Fussballspieler in der Nachkriegszeit meines wissens nach.

Nebraska (Alexander Payne, Verenigde Staten, 2013)
Publieksprijswinnaars van IFFR zijn allemansvrienden. Met Nebraska is dat niet anders.
Lichtelijk verwarde, alcoholische senior is er van overtuigd, dat het officieel aandoende certificaat, dat hij heeft ontvangen, betekent, dat hij een miljoen dollar heeft gewonnen in een loterij. Zoon heeft mededogen en neemt hem mee van hun woonplaats Billings, Montana naar Lincoln in Nebraska. In die stad kan de prijs worden opgehaald. Onderweg komen vader en zoon door het geboortedorp van de ouwe. Uiteraard doet de tijdelijke terugkomst van de virtuele miljonair veel stof opwaaien.
De senior is het middelpunt en de junior de aangever. Will Forte, komiek van Saturday-Nightlivefaam, gaat dat laatste goed af. Oude knar Bruce Dern speelt de pannen van het dak. Niet extatisch, maar ingetogen. Een verwarde oude man die nergens zijn waardigheid verliest.
Veel van de lol van deze stukjes schrijven, zit in het googlen tijdens en vooraf. Dat Dern in ontelbare westerns heeft gespeeld als bandiet (met Longhair in The Cowboys op het netvlies gegrifd), dat wist ik. Dat ie vader is van Laura ook. Maar de grootste vangst vandaag is het wikifeitje, dat hij petekind is van Eleanor Roosevelt. Lid van de gevestigde politieke orde. Wie had dat gedacht? Zal het hem helpen de Oscar voor beste hoofdrol binnen te slepen? Overmorgen weten we meer…

oh Sjakie natuurlijk ja :)

Дзифт (Zift)
Het is Baba Marta vandaag, dus behalve een Bulgaarse mixtape voor de gelegenheid ook een Bulgaarse film. "Zift" is iets met asfalt, pruimtabak (populair onder gangsters in Sofia) maar ook slang voor shit. Het is een een film noir gemixt met zwarte comedy en een flinke politieke inslag. Dat laatste is lastig als buitenstaander, al herken je je er wel een paar (misdadigers die terugkeren op het plaats delict slaat natuurlijk op politici die oude posities innemen). Ik denk dat ondanks dat het over de communisten en het verleden gaat ook nog op de huidige situatie slaat. Same shit, different day. Technisch fraai gemaakt, inclusief de eerst CGI in een Bulgaarse film. Opvallend veel naakt ook (en echte borsten, maar misschien heb ik teveel pop-folk clips gezien). De soundtrack is de zwakste schakel, beetje Laibacherig maar met veel slechtere orchestral patches.

Tepenin Ardı
Een aanklacht tegen het Turkse volk dat zich maar van alles laat aanleunen en mopperend in de traditie blijft hangen. Een groep mannen, familie (dede, baba, abi, etc.) hangt een beetje rond in een pittoresk bergdal waarin ook de af en toe opduikende 'nomaden' (militairen) niet een strobreed in de weg wordt gelegd. Er zijn heftige gebeurtenissen nodig om de mannen te bewegen een kijkje "achter de berg" te nemen (de titel). Zeer ingetogen, mooi gefilmd al is het bijna onmogelijk iets lelijks te maken in zo'n landschap.

The Hunger Games: Catching Fire
Vakwerk. Het beste sf-avonturenvehikel voor jonge tieners op de markt

Voor jonge tieners? Als je nooit een trailer hebt gezien of vooraf gelezen hebt waar het over gaat dan tast je het eerste half uur in het duister: Waar gaat het over? Waarom zit die Donald Sutherland haar zo te dreigen?
En het einde van de film is denk ik voor de gemiddelde tiener niet bepaald bevredigend, geen echte overwinning van de good guys.

Je moet natuurlijk wel de eerste film kijken. ;) En dan komt de derde nog, het einde van Empire Strikes Back baalde ik destijds ook van. :)

Het klimaat schuift op. Wat let ons?

Ja, ik weet nog dat ons een Middellands klimaat werd beloofd, helaas neigt klimaatverandering tegenwoordig naar nog meer regen. Maar goed ik zal mij best doen. ;)

Oh, er komt nog een film voor?!! haha

erm...Middellandse zeeklimaat om precies te zijn.

Maar eigenlijk wel jammer, ik zou ook wel eens zo midden in een trilogie willen vallen, gewoon voor het vervreemdende effect. Empire Strikes Back destijds dus, maar daar kende je het eerste deel toch dankzij culturele osmose/schoolplein.

Ik neem honneurs wel waar, RIP Alain Resnais. Een zeer acceptabele 91 jaar.

http://www.askergren.com/z_3tabl.jpg

jep RIP

http://deeperintomovies.net/journal/image08/stavisky22.jpg

National Lampoon's Vacation
Harold Ramis ging heen. Naast die ene beroemde rol, regisseerde hij ook een paar komedie-klassiekers. Groundhog Day natuurlijk, en de flauwe cultfilm Caddyshack. National Lampoon's Vacation lijkt vooral op laatstgenoemde. Zeker als het gezinnetje te Kamp Komfort Bill tegenkomt. Is het Bill wel? De aftiteling meldt Brian Doyle Murray. Geen grap. Het is een onbekendere identieke broer! Vacation werd gepend door John Hughes, en voelt inderdaad vooral als zijn kindje. Daar is Anthony Michael Hall al bijvoorbeeld. En met Hughes weet je dat er een pubermeisje aanwezig is, dat foute 'dirty' grapjes maakt. ('I just started my period!') Eigenlijk een wonder dat Hughes er nooit met zijn zeventienjarige adoptiedochter vandoor ging. Vacation is Lost in America: de gezineditie. We karren met Chevy Chase als overijverige vader dwars door Amerika richting het ultieme doel der doelen: Walleyland. Eerste uur is ondraaglijk flauw (en houden enkel Hughes' seksgrapjes de boel op de been...) Maar in de loop van de film gaat er zó sardonisch veel mis, dat we alsnog op een soort Jacques Godard's Weekend-terrein belanden. Nou ja.... In elk geval wordt de film echt behoorlijk morbide en waanzinnig. En het einde is met wat fantasie een keiharde kapitalistische afrekening met Uncle Sam in de gedaante van Marty Moose. 'Sorry! Huhuhuhuh!'

Thirst
Ik had toevallig net een Zola gelezen (Germinal/De Mijn, fantastisch.) en Thirst is een Koreaanse vampieren-versie van Therese Raquin. Goed, dat zegt dus weinig tot niets, al zijn sommige van de teksten literair te noemen. Het hoofdpersonage – een ascetische priester die in vampier verandert – bidt: 'Like a leper rotting in flesh, let all avoid me. Like a cripple without limbs, let me not move freely. Remove my cheeks, that tears may not roll down them.' Et cetera. Dat schietgebedje zit in het sterke eerste half uur, waarin de typisch Koreaanse balanceer-act weer een genot is om naar te kijken. Er worden minstens vijf filmregisters tegelijk bespeeld. De film is op dat moment stijlvol, zelfs weelderig decadent, en best grappig. Ik vind de Koreaanse taal trouwens uit zichzelf al heel ironisch klinken. De priester laat zich door een Afrikaanse dokter (voodoo!) besmetten met een virus, gaat eraan en staat weer op als ware hij Lazarus. Drunk on blood probeert zijn waardigheid te behouden, maar zijn eega moppert: 'doe niet zo humaan, we zijn geen mensen meer!' De gore neemt per lijk toe, en het verhaaltje stort zich gaandeweg at random op elk cliché. Van een Koreaanse film had ik wel een theorie over bloedlijnen verwacht... Chan-wook Park deed het later trouwens opnieuw, en wat subtieler, in Stoker.

Owning Mahowny
Philip Seymour Hoffman blijft maar zuchten in deze film. De junkie en zijn verlangen. Jon Hassell 'pffft' met hem mee. Toch heeft Mahowny naar eigen zeggen geen gokverslaving. 'It's... a financial problem.' Gelukkig werkt hij bij de bank! De film kopt 'm ook zelf in. Het bankieren 'is a bit of a gamble', waarvan de nummers je eerst doen duizelen, en vervolgens niet meer uitmaken. 'You know why he wants to win? So he has the money to keep losing.' 'PSH' is weer prima in de hoofdrol, maar veel tegenwerk krijgt hij niet. Het moeten de eighties zijn, dus Minnie Driver loopt rond met een uitzinnige bril, en een pruik die niet in een film noir zou misstaan. Ze lijkt op Mariah Carey en fungeert als onversneden enabler. John Hurt is amusanter als de casino-eigenaar. High rollers zijn een zegen voor Atlantic City, maar ze zijn ook de enige die de boel de kop kunnen spelen. Zo kan de casino-eigenaar ook weer eens 'scherp staan'. Je belangrijk voelen, daar gaat het toch om. (De uitverkiezing, zou Levinas zeggen.) Zelfs de kijker krijgt de smaak te pakken, als de VIP door de zaal schrijdt. De film als geheel voldoet als 'minor' Soderbergh, maar de kansjes tot een betekenisvolle dialoog worden niet benut. Ik had best een verhaal rond de apathische gokker en de door het casino toegewezen (en toegewijde) persoonlijk assistent, willen zien. Nu blijft het bij vlot vertelde leegte. The Iceman, zonder de doden, maar met dezelfde bijnaam.

The White Balloon
Pareltje uit de Iraanse cinema, waarvoor twee grootheden de handen ineen sloegen. Kiarostami deed het script, Panahi de regie. Alleen Makhmalbaf ontbreekt hier van de 'heilige drie-eenheid', zogezegd. The White Balloon heeft de bekende Zakmes-thematiek. Een kind dat iets wenst, een kind dat iets kwijtraakt. Een meisje wil dolgraag voor het Iraanse nieuwjaar een goudvis. Thuis in haar hofje hebben ze d'r genoeg zwemmen, maar nee het moet een nieuwe, grotere en mooiere zijn. 'Met vinnen als een witte bruid.' De taferelen rond het hofje leveren prachtig gekaderde beelden op. Moeder stofzuigend in de huiskamer, omsloten door pittoreske muren. Pa die schreeuwt vanuit de douche, dat 'er shampoo moet komen'. Zijn piepkuiken zeurt zoals alleen kinderen kunnen, en na een interventie van haar 'ik ben belangrijk'-broertje gaat ze op weg, met 500 toman. Het is het begin van een obstakelkoers, langs derwisjen en mopperige winkeleigenaars. De Iraanse samenleving barst van de kleuren en etniciteiten. Oude blanke dametjes, Aziatische jongetjes, zingende Afrikanen. Ik voelde me helemaal thuis. Cruciaal is de volslagen onsentimentaliteit van de film. Kinderen zijn egoïsten, volwassenen klierkoppen. Zo moet het ook zijn. Noem het de spiegel, of de cirkel van het leven. Het einde is geen einde, maar een nieuw begin.

>>The White Balloon heeft de bekende Zakmes-thematiek.

LOL. Prachtige film idd. Meer zakmesthematiek, van recentere schnitt: "Wadjda" (Haifaa Al-Mansour, 2012). Ijzersterk.

Gave film inderdaad, heb ik pakweg 15 jaar geleden eens op NED 2 (wereldcinema) gezien en is me altijd bijgebleven, was de titel vergeten.

Gravity (Alfonso Cuarón, 2013)
Eerste 45 minuten is magistraal, echt heel meeslepend, maar dan moet alles weer naar bekende Amerikaanse sentimentele Hollywood proporties worden teruggebracht.
Jammer.

Cousins tipte 'm in die kinder-docu-film. Als al zijn tips van dit niveau zijn wordt dat nog gegeten :)

het einde van Wadjda (althans van die wedstrijd) is zo hilarisch :)

even nog naar die saaie Oscars kijken. 12 Years A Slave zal wel vooral politiek correct Lijden zijn, mooi dat McConnaughey een prijs pakt, hij is goed in vorm de laatste tijd. Ze durfde blijkbaar toch nog een Woody-film te bekronen. (of die rol erg pleit voor diens vrouwbeeld...) WTF Jared Leto!? et cetera.

gegeten!? hmm. Freud. genieten :)

Ik vond 12 years a slave wel een degelijke film, met nadruk op degelijk. Er is 1 scene die boven de degelijkheid uitspringt. Een afschuwelijke scene waar alles inzit, inclusief de erotiek die doet suggereren dat de afstand tussen slavernij en nazisme, of more to the point tussen 12 years a slave en Pasolini's Salo, heel klein is.

ah, jep, de VPRO Gids had ook zo'n mening, maar gaf dan wel 4 sterren. weet niet of dat samengaat met degelijkheid. (over sterren discussieren is verder ook wel treurig, i know, maar het was wel een beetje lafjes)