Filmforum

Ik zou 't niet weten, ik ben al ruim twintig jaar niet meer bij de kapper geweest. :)

@OMC: Goed idee! De bon ligt nog in de la, dus het verhaal is nog niet uit :) De haarkleur is op smaak (peper en zout, vooral zout). De dikte van de dos zal de achilleshiel zijn.

Lost in America
'I've lost a woman. A whole woman.' Albert Brooks maakt soms grapjes waar alleen hijzelf om kan gniffelen. Echte 'private jokes'. Dat maakt zijn films wel sympathieker dan de eerste de beste sitcom. Het zijn niet enkel one-liners hengelend naar de lachsalvo's van een geluidsband. Lost in America neemt dat soort humor in de meta-openingsscene juist op de hak, door ons minutenlang naar een radiodiscussie te laten luisteren over komedies. De camera kruipt horror-achtig sloom dichterbij en vindt... Een kibbelend echtpaar in bed. Leuk. Brooks en Julie Hagerty zijn hun leven en huwelijk een beetje zat. Alleen Brooks' promotie kan nog redding brengen. Denkt Brooks. 'Now I can be irresponsible. I'm in a position of responsibility.' Gezien de titel mag het geen verrassing zijn dat het enigszins anders loopt. 'I've seen the future! It's a bald-headed man from New York!' Het echtpaar koopt een 'mobile home' en begint – geïnspireerd door Easy Rider – aan de tocht. Ik had er zin in. Maar zoals wel vaker is het road movie-aspect slechts schijnbeweging. Er volgen al snel uitgebreide tragikomische 'intermezzi' op toeristische plekken. En het echte 'ridin' for the feeling'-gevoel bevangt de kijker pas richting het einde. Het slot maakt wel een fijne After Hours-achtige cirkel. Precies in die context werd de film dan ook getipt door Baumbach/Gerwig.

Jeanne Dielman, 23 Quai du Commerce, 1080 Bruxelles
Er zit in Breda een kinderdagverblijf met de naam Woelewippie naast een bordeel. Echt waar. De vrouw die op het beroemdste adres uit de arthouse-filmgeschiedenis woont is ook van beide markten thuis. Jeanne ontvangt thuis één klant per dag, en af en toe past ze op een baby. Ook het huishouden wordt tiptop in orde gehouden. Zo vervult Jeanne de drie rollen die een vrouw van oudsher kan (en mag?) vervullen. Alleen liefst niet tegelijk natuurlijk! De film bekritiseert indringend traag deze onmogelijke en ondergewaardeerde evenwichtsact. Heel seventies-politiek moeten we 'r verder niet over gaan doen. In de stilte van het lege appartement heerst de film áls film. Het eerste half uur is onnavolgbaar emotioneel. De simpele dagelijkse dingetjes worden met een ambachtelijke precies volbracht. Het geschuifel door het huis, het deponeren van het verdiende geld. (De po-achtige geldpot alleen is al een essay waard, net als de lift.) Het blauwige licht van het verkeer schijnt omineus in de huiskamer, waar Jeanne en zoon naar de radio luisteren. De afgemeten trips naar buiten vormen een memorabel tijdsbeeld. Terug binnen beginnen de dingen mis te gaan als het kapsel van propere Jeanne in de war raakt. Genoot ze soms iets teveel van haar baantje? (Ze staat ineens wel heel sensueel schnitzels te maken...) Schuchtergeknuffelde zoon met dominant-seksuele oprispingen merkt het meteen. Een imperfecte moeder die begint te voelen. Dat kán niet. De climax introduceert het inmiddels beruchte arthouse-cliché. Drie uur niks, één klap. Maar het had nog veel radicaler gehad. Eten gestreste konijnenmoeders hun kroost niet op?

Mean Girls
Ja, dat is een privé-grapje for me, myself, and I. Het zal lastig zijn een positief-feministische interpretatie van deze film te geven, al doorstaat ie de Bechdel test wel. Het is echter toch vooral 'oh Lohita, light of my life, fire of my loins'. Kortom, een parade van rondborstige grietjes, die elkaar beconcurreren in een permanente bitchfight. 'Made out with a hot dog?' 'Oh, my God, that was one time!' Lindsay Lohan komt recht uit Afrika – 'maar je bent wit!?' – en begint na jaren homeschooling (waarom eigenlijk?) aan de gesegregeerde middelbare school-jungle. We kennen de situaties al van Clueless. Het moet gezegd, Mean Girls hoeft zich in die vergelijking niet als een gepeste nerd op het toilet te verstoppen. Dat is vooral te danken aan de licht politiek-incorrecte grapjes. Zo is de moeder van de queen bee heerlijk verliefd op zichzelf. Het schoolhoofd bereidt Amerika alvast voor op Obama. 'I didn't leave the southside for this!' Tegen die tijd staat de school helemaal op stelten. 'The girls have gone wild'. Lindsay heeft de troon van Rachel McAdams 'onbedoeld' opgeëist. Het zit 'r allemaal wel érg mee hoor. Zelfs in wiskunde blinkt deze miss universe/uomo universale uit. Of zoals de coole juf stelt: 'I would love to have a girl on the team, just, you know, so the team could meet a girl.'

They Live
'It's business, that's all it is.' Zou John Carpenter ooit van de biopouvoir hebben gehoord? They Live is ongetwijfeld de meest foucaultiaanse Hollywood-film ooit. Een linkse boodschap gedeponeerd door een gespierde rouwdouwer. ''I have come here to chew bubble gum and kick ass. And I'm all out of bubble gum.' De hoofdrol wordt gortdroog en overdadig gecoiffeerd vertolkt door een worstelaar. Van acteren kan je dus echt niet spreken... Maar het verklaart wel de tien minuten lange WWF-achtige knokscene in een steegje. Eigenlijk jammer, zo blijft er wel weinig tijd over voor een consistent plot, of het uitdiepen van de metafoor. Met de metafoor is verder niets mis. Zizek liet 'm in The Pervert's Guide of Ideology snuivend van plezier zien als schoolvoorbeeld van... Nou ja dat moet u 'm zelf maar horen uitleggen. Wat zal hij trouwens jaloers zijn geweest op de baardige man op de tv, die de kapitalistisch-utilitaristische mythe mag doorprikken. Ze lijken zelfs wat op elkaar. De working class hoofdrolspeler ontdekt mede door de hints van de tv het grote complot. Zijn ogen worden geopend door middel van... een coole zonnebril. Popcorn meets Adorno. De billboards veranderen van gedaante. 'Consume!' 'Obey!' 'Reproduce!' En het geld? 'I AM YOUR GOD.'

Grappig, ik heb drie weken geleden ook "Lost in America" zitten kijken, ook naar aanleiding van Baumbach/Gerwig. Ik vond het so-so. Wat je zegt, het roadmovie-achtige wordt er een beetje bijgesleept.

nu Something Wild nog (volgens mij waren dat de 2 tips die ik aan dat interview had overgehouden. in Something Wild heb ik meer vertrouwen, want Demme vóór de nineties)

Dielman is overigens een verbijsterende omissie in de NY Times best 1000 movies of all time. (tuurlijk die lijst is zéér Amerikaans genoteerd) maar dan nog.

Something wild is da bomb. Beste rol van Ray Liotta. "Shit, Charlie..."

Dielman gaat op de lijst.

Fëmijet e saj (Her Children)
Korte, maar eerste film uit Albanië, uit 1957. Vrouw neemt een verkeerde (traditionele) beslissing en raakt haar enige kind kwijt. Gelukkig is er nog een mouw aan te passen. Echt geweldig is het niet maar het heeft zo z'n charme, baby steps, zullen we maar zeggen.

Aftermath
Ook kort, gelukkig maar. Ranzige mortuariumporno. Als het nog een boodschap had is nog pretentieus op de koop toe. Toch ook hier niet misselijk geworden. :)

La Grande Bellezza
Ik kom ook nog eens aankakken. Rome, schrijver, feesten, wandelingen, schoonheid. Thuiswedstrijd dus. Maar verre van een perfecte film, zo'n film van geweldige momenten en details (dat rode colbert! De sleutelman) waardoor je de mindere stukken moet vergeven (de onnodige ADHD-introductie bijvoorbeeld vgl met de sublieme aftiteling). Door de manier van vertellen een film die ik nog wel een paar keer moet zien om tot een bevredigende conclusie te komen. Fellini had trouwens een echte giraffe en flamingo's gebruikt. ;) Vreemd waarom dat zo'n afknapper was, alsof er een bepaalde filmafspraak is geschonden (vale CGI mag alleen in dit en dat genre).

Moest overigens denken aan een opmerking van Olaf Boswijk van Trouw laatst dat het in Nederland zo not-done is om als je ouder wordt (lees over de 35) nog naar een club te gaan. Je vraagt je toch af hoe Latijnen het volhouden (klimaat + wil + coke?)

Hickey & Boggs
Bill Cosby in een film geschreven door Walter Hill!? Waarom ook niet. Cosby gaat het knauwen op sigaren en het uiten van vrouwonvriendelijkheden best aardig af. Hij speelt de ene helft van het private eye-duo. De Charles Groenhuijsen-achtige Boggs komt voor rekening van regisseur Robert Culp. Beide mannen zijn in de goede noir-traditie geflopt in hun privé-leven, maar als detectives nog redelijk bij de pinken. (Al spenderen ze ook genoeg tijd met cynisch kankeren op de professie...) De twee outcasts zijn op elkaar aangewezen. Hickey leeft gescheiden van zijn vrouw. Boggs' relationele status is nog onduidelijker. Even lijkt de film zelfs te suggereren dat hij 'faggy tendencies' vertoont. Dat lijntje blijft bij een enkele losse flodder, waar ik misschien meer in zag dan Walter Hill... De femme fatale mag als een McGuffin (met een koffer geld) het plot in gang zetten, maar verder zwijgen de dames vooral. Slechts Cosby krijgt nog wel wat weerwerk: 'waarom bel je me altijd als ik net naar bed ga'. Hill is niet van de snappy dialogen, wél van de actie. Ik vind een neonoir niet echt het soort film waarin er met machinegeweren moet worden gerateld, maar heck, it works. En de scene in een leeg American Football-stadium had ik ook niet willen missen. Als grimmige curiositeit voldoet de film. Oog om oog, kogel om kogel.

Omar
Paradise Now was echt een eye-opener voor veel mensen. En niet alleen door de zelfmoordterrorist serieus te nemen. Het tonen van de Palestijnse openlucht-gevangenis hakte er ook al in. Stoffig, uitzichtloos. Fictie verslaat het journaalbeeld. Regisseur Abu-Assad ging vervolgens naar Amerika, maakte een neergesabelde actiefilm, maar is nu terug op bekend terrein. Zijn Amerikaanse lesjes is ie echter nog niet verleerd. Helaas. Het eerste uur van Omar valt zwaar tegen. Het lijkt wel een b-film. De Palestijnen zijn jong en mooi – Omar als een Johnny Heitinga, zijn dinnetje lijkt op Charlotte Gainsbourg – en de Israëli's zijn allemaal nazi-zwijnen. Van de uitleggerige en goedkope dialogen moet de film het ook niet hebben. De actiescenes profiteren wél van de stoomcursus Hollywood. Rennen voor je leven krijgt hier een 'nauwe' dimensie. Walter Hill zou tevreden zijn. En Abu-Assad? Hij hervindt zich in het laatste half uurtje. Het gebruik van De Muur is vanaf het begin al een waanzinnig goed idee. En op momenten dat het murwgebeukte hoofdpersonage het obstakel bijna niet meer 'overkomt', wordt de film alsnog ambigu. Of beter, noirig onnavolgbaar. Iedereen naait iedereen. Het gevaar is en blijft vooral Israëlisch, maar in de gevangenis heerst ook 'ons kent ons'-controle. Bovendien stipt de film iets aan wat me in de Shin Bet-docu al fascineerde. De enorme hoeveelheid luistervinkjes die de Israëli's hebben geronseld...

Das Wunder von Bern
'Wir haben den Krieg verloren, wir verlieren auch dieses Endspiel.' Als 'wij' ooit op miraculeuze wijze een WK-finale weten te winnen (en God Only Knows hoeveel kansen we nodig hebben...) zal Steven de Jong er zo'n soort Kameleon-film over maken. Guitig kereltje met een onafscheidelijke grijns en korte broek, op avontuur in het West-Duitsland van 1954. Super-retro. De auto's worden nog net niet met een paard voortgetrokken. Het jongetje is de 'mascotte' van Helmut Rahn, sterspeler van Rot-Weis Essen. Thuis heeft het jongetje het moeilijker. Zijn enige echte vrinden zijn de konijnen. Ma is druk met d'r 'kleine kneipe', zus helpt moeder, en de grote zoon is druk met linkse idealen. (Lijkt me aan de vroege kant...) Maar dan komt pa thuis. Uit een Sovjet-kamp. Hij is een punktliche nazi met de kop van Daniel Craig. Dat botst met alle andere familieleden, die hem na tien jaar net verdrongen hadden! Het J-woord valt helaas nergens. (Zijn er naoorlogse joodse spelers bij Nationalmannschaft geweest? Of Nederlandse for that matter... Aron Winter?) Maar op weg naar de finale wordt de film toch wel lief hoor. Het blijft een prachtig sprookje. Was helemaal vergeten dat de Duitsers zelfs 2-0 achter kwamen. Dus daar begint de grote comeback-act. En zo werden Puskás en de zijnen mythen... Dat is ook wat waard. In een zijlijn zorgt een Norah Jones-achtige journalistenvrouw voor de eye candy. 'Ach, was für Oberschenkel!'

Er zit in Breda een kinderdagverblijf met de naam Woelewippie naast een bordeel. :D

(klimaat + wil + coke?)
De stimulantia zijn aan te komen. De wil is er. Het klimaat schuift op. Wat let ons?

Zijn er naoorlogse joodse spelers bij Nationalmannschaft geweest? Of Nederlandse for that matter...
Sjakie Swart en Bennie Muller natuurlijk! Leider geen jüdische Nationalmannschaft Fussballspieler in der Nachkriegszeit meines wissens nach.

Nebraska (Alexander Payne, Verenigde Staten, 2013)
Publieksprijswinnaars van IFFR zijn allemansvrienden. Met Nebraska is dat niet anders.
Lichtelijk verwarde, alcoholische senior is er van overtuigd, dat het officieel aandoende certificaat, dat hij heeft ontvangen, betekent, dat hij een miljoen dollar heeft gewonnen in een loterij. Zoon heeft mededogen en neemt hem mee van hun woonplaats Billings, Montana naar Lincoln in Nebraska. In die stad kan de prijs worden opgehaald. Onderweg komen vader en zoon door het geboortedorp van de ouwe. Uiteraard doet de tijdelijke terugkomst van de virtuele miljonair veel stof opwaaien.
De senior is het middelpunt en de junior de aangever. Will Forte, komiek van Saturday-Nightlivefaam, gaat dat laatste goed af. Oude knar Bruce Dern speelt de pannen van het dak. Niet extatisch, maar ingetogen. Een verwarde oude man die nergens zijn waardigheid verliest.
Veel van de lol van deze stukjes schrijven, zit in het googlen tijdens en vooraf. Dat Dern in ontelbare westerns heeft gespeeld als bandiet (met Longhair in The Cowboys op het netvlies gegrifd), dat wist ik. Dat ie vader is van Laura ook. Maar de grootste vangst vandaag is het wikifeitje, dat hij petekind is van Eleanor Roosevelt. Lid van de gevestigde politieke orde. Wie had dat gedacht? Zal het hem helpen de Oscar voor beste hoofdrol binnen te slepen? Overmorgen weten we meer…

oh Sjakie natuurlijk ja :)

Дзифт (Zift)
Het is Baba Marta vandaag, dus behalve een Bulgaarse mixtape voor de gelegenheid ook een Bulgaarse film. "Zift" is iets met asfalt, pruimtabak (populair onder gangsters in Sofia) maar ook slang voor shit. Het is een een film noir gemixt met zwarte comedy en een flinke politieke inslag. Dat laatste is lastig als buitenstaander, al herken je je er wel een paar (misdadigers die terugkeren op het plaats delict slaat natuurlijk op politici die oude posities innemen). Ik denk dat ondanks dat het over de communisten en het verleden gaat ook nog op de huidige situatie slaat. Same shit, different day. Technisch fraai gemaakt, inclusief de eerst CGI in een Bulgaarse film. Opvallend veel naakt ook (en echte borsten, maar misschien heb ik teveel pop-folk clips gezien). De soundtrack is de zwakste schakel, beetje Laibacherig maar met veel slechtere orchestral patches.

Tepenin Ardı
Een aanklacht tegen het Turkse volk dat zich maar van alles laat aanleunen en mopperend in de traditie blijft hangen. Een groep mannen, familie (dede, baba, abi, etc.) hangt een beetje rond in een pittoresk bergdal waarin ook de af en toe opduikende 'nomaden' (militairen) niet een strobreed in de weg wordt gelegd. Er zijn heftige gebeurtenissen nodig om de mannen te bewegen een kijkje "achter de berg" te nemen (de titel). Zeer ingetogen, mooi gefilmd al is het bijna onmogelijk iets lelijks te maken in zo'n landschap.

The Hunger Games: Catching Fire
Vakwerk. Het beste sf-avonturenvehikel voor jonge tieners op de markt

Voor jonge tieners? Als je nooit een trailer hebt gezien of vooraf gelezen hebt waar het over gaat dan tast je het eerste half uur in het duister: Waar gaat het over? Waarom zit die Donald Sutherland haar zo te dreigen?
En het einde van de film is denk ik voor de gemiddelde tiener niet bepaald bevredigend, geen echte overwinning van de good guys.

Je moet natuurlijk wel de eerste film kijken. ;) En dan komt de derde nog, het einde van Empire Strikes Back baalde ik destijds ook van. :)

Het klimaat schuift op. Wat let ons?

Ja, ik weet nog dat ons een Middellands klimaat werd beloofd, helaas neigt klimaatverandering tegenwoordig naar nog meer regen. Maar goed ik zal mij best doen. ;)

Oh, er komt nog een film voor?!! haha

erm...Middellandse zeeklimaat om precies te zijn.

Maar eigenlijk wel jammer, ik zou ook wel eens zo midden in een trilogie willen vallen, gewoon voor het vervreemdende effect. Empire Strikes Back destijds dus, maar daar kende je het eerste deel toch dankzij culturele osmose/schoolplein.

Ik neem honneurs wel waar, RIP Alain Resnais. Een zeer acceptabele 91 jaar.

http://www.askergren.com/z_3tabl.jpg

jep RIP

http://deeperintomovies.net/journal/image08/stavisky22.jpg

National Lampoon's Vacation
Harold Ramis ging heen. Naast die ene beroemde rol, regisseerde hij ook een paar komedie-klassiekers. Groundhog Day natuurlijk, en de flauwe cultfilm Caddyshack. National Lampoon's Vacation lijkt vooral op laatstgenoemde. Zeker als het gezinnetje te Kamp Komfort Bill tegenkomt. Is het Bill wel? De aftiteling meldt Brian Doyle Murray. Geen grap. Het is een onbekendere identieke broer! Vacation werd gepend door John Hughes, en voelt inderdaad vooral als zijn kindje. Daar is Anthony Michael Hall al bijvoorbeeld. En met Hughes weet je dat er een pubermeisje aanwezig is, dat foute 'dirty' grapjes maakt. ('I just started my period!') Eigenlijk een wonder dat Hughes er nooit met zijn zeventienjarige adoptiedochter vandoor ging. Vacation is Lost in America: de gezineditie. We karren met Chevy Chase als overijverige vader dwars door Amerika richting het ultieme doel der doelen: Walleyland. Eerste uur is ondraaglijk flauw (en houden enkel Hughes' seksgrapjes de boel op de been...) Maar in de loop van de film gaat er zó sardonisch veel mis, dat we alsnog op een soort Jacques Godard's Weekend-terrein belanden. Nou ja.... In elk geval wordt de film echt behoorlijk morbide en waanzinnig. En het einde is met wat fantasie een keiharde kapitalistische afrekening met Uncle Sam in de gedaante van Marty Moose. 'Sorry! Huhuhuhuh!'

Thirst
Ik had toevallig net een Zola gelezen (Germinal/De Mijn, fantastisch.) en Thirst is een Koreaanse vampieren-versie van Therese Raquin. Goed, dat zegt dus weinig tot niets, al zijn sommige van de teksten literair te noemen. Het hoofdpersonage – een ascetische priester die in vampier verandert – bidt: 'Like a leper rotting in flesh, let all avoid me. Like a cripple without limbs, let me not move freely. Remove my cheeks, that tears may not roll down them.' Et cetera. Dat schietgebedje zit in het sterke eerste half uur, waarin de typisch Koreaanse balanceer-act weer een genot is om naar te kijken. Er worden minstens vijf filmregisters tegelijk bespeeld. De film is op dat moment stijlvol, zelfs weelderig decadent, en best grappig. Ik vind de Koreaanse taal trouwens uit zichzelf al heel ironisch klinken. De priester laat zich door een Afrikaanse dokter (voodoo!) besmetten met een virus, gaat eraan en staat weer op als ware hij Lazarus. Drunk on blood probeert zijn waardigheid te behouden, maar zijn eega moppert: 'doe niet zo humaan, we zijn geen mensen meer!' De gore neemt per lijk toe, en het verhaaltje stort zich gaandeweg at random op elk cliché. Van een Koreaanse film had ik wel een theorie over bloedlijnen verwacht... Chan-wook Park deed het later trouwens opnieuw, en wat subtieler, in Stoker.

Owning Mahowny
Philip Seymour Hoffman blijft maar zuchten in deze film. De junkie en zijn verlangen. Jon Hassell 'pffft' met hem mee. Toch heeft Mahowny naar eigen zeggen geen gokverslaving. 'It's... a financial problem.' Gelukkig werkt hij bij de bank! De film kopt 'm ook zelf in. Het bankieren 'is a bit of a gamble', waarvan de nummers je eerst doen duizelen, en vervolgens niet meer uitmaken. 'You know why he wants to win? So he has the money to keep losing.' 'PSH' is weer prima in de hoofdrol, maar veel tegenwerk krijgt hij niet. Het moeten de eighties zijn, dus Minnie Driver loopt rond met een uitzinnige bril, en een pruik die niet in een film noir zou misstaan. Ze lijkt op Mariah Carey en fungeert als onversneden enabler. John Hurt is amusanter als de casino-eigenaar. High rollers zijn een zegen voor Atlantic City, maar ze zijn ook de enige die de boel de kop kunnen spelen. Zo kan de casino-eigenaar ook weer eens 'scherp staan'. Je belangrijk voelen, daar gaat het toch om. (De uitverkiezing, zou Levinas zeggen.) Zelfs de kijker krijgt de smaak te pakken, als de VIP door de zaal schrijdt. De film als geheel voldoet als 'minor' Soderbergh, maar de kansjes tot een betekenisvolle dialoog worden niet benut. Ik had best een verhaal rond de apathische gokker en de door het casino toegewezen (en toegewijde) persoonlijk assistent, willen zien. Nu blijft het bij vlot vertelde leegte. The Iceman, zonder de doden, maar met dezelfde bijnaam.

The White Balloon
Pareltje uit de Iraanse cinema, waarvoor twee grootheden de handen ineen sloegen. Kiarostami deed het script, Panahi de regie. Alleen Makhmalbaf ontbreekt hier van de 'heilige drie-eenheid', zogezegd. The White Balloon heeft de bekende Zakmes-thematiek. Een kind dat iets wenst, een kind dat iets kwijtraakt. Een meisje wil dolgraag voor het Iraanse nieuwjaar een goudvis. Thuis in haar hofje hebben ze d'r genoeg zwemmen, maar nee het moet een nieuwe, grotere en mooiere zijn. 'Met vinnen als een witte bruid.' De taferelen rond het hofje leveren prachtig gekaderde beelden op. Moeder stofzuigend in de huiskamer, omsloten door pittoreske muren. Pa die schreeuwt vanuit de douche, dat 'er shampoo moet komen'. Zijn piepkuiken zeurt zoals alleen kinderen kunnen, en na een interventie van haar 'ik ben belangrijk'-broertje gaat ze op weg, met 500 toman. Het is het begin van een obstakelkoers, langs derwisjen en mopperige winkeleigenaars. De Iraanse samenleving barst van de kleuren en etniciteiten. Oude blanke dametjes, Aziatische jongetjes, zingende Afrikanen. Ik voelde me helemaal thuis. Cruciaal is de volslagen onsentimentaliteit van de film. Kinderen zijn egoïsten, volwassenen klierkoppen. Zo moet het ook zijn. Noem het de spiegel, of de cirkel van het leven. Het einde is geen einde, maar een nieuw begin.

>>The White Balloon heeft de bekende Zakmes-thematiek.

LOL. Prachtige film idd. Meer zakmesthematiek, van recentere schnitt: "Wadjda" (Haifaa Al-Mansour, 2012). Ijzersterk.

Gave film inderdaad, heb ik pakweg 15 jaar geleden eens op NED 2 (wereldcinema) gezien en is me altijd bijgebleven, was de titel vergeten.

Gravity (Alfonso Cuarón, 2013)
Eerste 45 minuten is magistraal, echt heel meeslepend, maar dan moet alles weer naar bekende Amerikaanse sentimentele Hollywood proporties worden teruggebracht.
Jammer.

Cousins tipte 'm in die kinder-docu-film. Als al zijn tips van dit niveau zijn wordt dat nog gegeten :)

het einde van Wadjda (althans van die wedstrijd) is zo hilarisch :)

even nog naar die saaie Oscars kijken. 12 Years A Slave zal wel vooral politiek correct Lijden zijn, mooi dat McConnaughey een prijs pakt, hij is goed in vorm de laatste tijd. Ze durfde blijkbaar toch nog een Woody-film te bekronen. (of die rol erg pleit voor diens vrouwbeeld...) WTF Jared Leto!? et cetera.

gegeten!? hmm. Freud. genieten :)

Ik vond 12 years a slave wel een degelijke film, met nadruk op degelijk. Er is 1 scene die boven de degelijkheid uitspringt. Een afschuwelijke scene waar alles inzit, inclusief de erotiek die doet suggereren dat de afstand tussen slavernij en nazisme, of more to the point tussen 12 years a slave en Pasolini's Salo, heel klein is.

ah, jep, de VPRO Gids had ook zo'n mening, maar gaf dan wel 4 sterren. weet niet of dat samengaat met degelijkheid. (over sterren discussieren is verder ook wel treurig, i know, maar het was wel een beetje lafjes)

Spring Breakers
Nog een waar ik lang tegen aan heb zitten hikken. Nergens voor nodig. Bij die hyperactieve tatoo-dominee ("Dudes, how cool is that!") wist ik al dat het niet mis kon gaan. Korine, hoogleraar in de Amerikaansche Popvulgariteit, zuigt alles op en maakt er fluoriserende droom van die natuurlijk eindigt in geweld. Sowieso prachtig gefilmd, en met een paar mooie vondsten als Faith, het morele kompas en misschien de echte ster van de film, gewoon halverwege op de bus zetten. Gucci Mane mooi stoïcijns met zijn "my baby's gotta eat. My baby is hungry." Maar het gaat natuurlijk om "Look at my SHIIEEETT! I got Scarface on repeat. Look at my SHHIIEETT!" Wat een tragiek.

ah :) probeerde van de week nog aan iemand duidelijk te maken dat die film de happy hardcore van de Amerikaanse cinema is.

http://i.imgur.com/OKFXizW.jpg
(waarover later)

Riff Raff denkt pak die geld.

https://www.youtube.com/watch?v=xmzp0o6ZkSM

haha, dat bewijst maar weer hoe goed "ingelezen" Korine is. Spring Breakers had echt een verkeerde poster, niet commercieel gezien natuurlijk omdat je er iedereen met valse voorwendselen de bios mee inkrijgt, maar die film is net zo arthouse als je gemiddelde Roemeense incestdrama. Veel boze yanquis op IMDB ook. :)

The Man Who Loved Yngve
'Eins, zwei, drei, Satan!' Middle class kids te Stavanger eind jaren '80. Het hoofdpersonage is een egocentrische en cynische redhead. Een buitenbeentje pur sang, zo lijkt het althans de eerste twee minuten. Maar dan komt hij een nieuwe maat tegen. Wat openingscredits later hebben de twee een band opgericht én heeft onze vuurtoren een beeldschoon vriendinnetje. Nou moe. Niks loser vindt zijn plekkie, of 'gutt meets jente'-story. Het dilemma komt van elders. Van Yngve dus. Een Bieberiaanse mooiboy met een voorliefde voor Japan's Tin Drum. Ah, zo'n film dus! De vriendengroep (minus nieuwkomer Yngve) rommelt lekker in het oefenhok. Een soort verlaten atoomkelder. Deed Motorpsycho dat ook niet? En als de 'Mattias Rust Band' optreedt in de 'Folken' komen er vast wel wat Noorse vips langslopen. Op de soundtrack klinken The Stones Roses en Jesus and the Mary Chain. De film is best goed in het groepsproces, zowel van een band als van tieners. Het is nooit eenvoudig een feestje te filmen, maar de kids gaan hier toch behoorlijk geloofwaardig los. Op het feestje valt ook de Bom. (Net als de Muur op tv...) Daarna zwenkt de film twijfelend heen en weer tussen groot gebaar en plots pessimisme. Ikzelf zag mijn gebruikelijke andere oplossing: zou het hele avontuur niet gewoon imaginair kunnen zijn. Het slot biedt hints.

Something Wild
'Park it. Lock it. Let's go'-film. Jeff Daniels wordt van de sokken gereden én geblazen als Melanie Griffith zijn leven binnen komt stormen. In bed houdt hij ze toch maar aan... Griffith heeft in haar gebruikelijke lingerie-setje de touwtjes (pardon, boeien) stevig in handen. Ze is de droom van iedere sullige kantoorklerk. Een man wordt toch het best uit zijn sluimer gewekt door wat erotische spanning. Anders blijft ie maar aan cijfertjes denken. 'I've just channeled my rebellion into the mainstream.' Dit is The Game zonder grenzen. Jonathan Demme jakkert het verhaaltje op zijn bekende vlotte eighties-manier voort. Heel veel toffe muziek bijvoorbeeld, zowel on screen als off screen. Alles danst en zingt. Van David Byrne in de openingscredits tot het ultieme high school reunion bandje: The Feelies. Tegen die tijd heeft de film aan diepte gewonnen. De rush van het eerste half uur moest ergens door gecomplementeerd worden, en ook dat lukt in de middenfase prima. Melancholie en leugens. Levensweg, levens weg. Dan verschijnt Ray Liotta. Hij is de antithese van Griffith. Die andere manier waarop een man kan worden uitgedaagd. Het haantjesgevecht. Geen seks, maar geweld. Een Amerikaanse film kan niet zonder 'body', kennelijk. En begint het bloed in de badkamer bij Psycho, of gaat het nog dieper? Gelukkig is ook Liotta grotendeels ingetuned op malligheid. Zijn eyeliner-blik en enthousiasme als hij óók gered wordt, door een verbijsterd thriftshop-winkelmeisje. Something wild indeed.

Je T'Aime, Je T'aime
'C'etait bien?' 'Tres!' De dood en de tijd. Zonder causaliteit. 'Over 1000 jaar zal het nog steeds 6 maart even voor negenen zijn.' Een jetlag hakt er al behoorlijk in, kun je nagaan hoe je je voelt als je nog straffer door de tijd reist. Alain Resnais koppelt het thema vrij associatief, maar logisch aan depressies. Een suïcidale man wordt in Brussel opgepikt door wat wetenschappers. Ze hebben een plannetje met hem, en de man is moedeloos genoeg om mee te gaan. 'Ik ben het ideale proefkonijn', stelt hij zelf vast. In het lab wordt af en toe Vlaams gesproken, wat de film soms onbedoeld de sfeer van een Suske en Wiske-avontuur geeft. Waar is Barabas? Als de reis begint wordt de film echter zo modernistisch als je van Resnais verwacht. En behoorlijk behapbaar. Misschien had hij vaker vanuit een genrefilm moeten vertrekken. Michel Gondry heeft zich voor Eternal Sunshine of the Spotless Mind vast door deze film laten beïnvloeden. Ook hier valt een liefdesaffaire in 'flashbacks die geen flashbacks zijn' uiteen. De editing is hypnotiserend, en keert keer op keer terug naar bepaalde ijkpuntjes. Gaandeweg vergeet Resnais het tijdreizen zelfs een beetje, de affaire interesseert 'm meer dan het technisch verdwalen. Een beetje jammer is dat wel. Het verhaal wordt er ondanks de modernistische trucs iets te 'echt' van. Te normaal. Ik vond de film vooral tof tijdens de glitches, en de korte momenten dat de tijdreiziger even terug is in zijn baarmoederlijke cabine. Stuck in a loop.

http://www.nrc.nl/breedbeeld/2014/01/10/filmcriticus-nyt-haalt-uit-naar-kleine-filmtheaters-stop-met-die-overvloed-aan-films/

interessant artikel (via @Stonehead)

Precies hetzelfde met muziek natuurlijk. De hoeveelheid goede maar niet opzienbarende rock-, pop-, jazz-, blues-, rap-en-vult-u-zelf-maar-in-muziek is natuurlijk belachelijk.

Bij muziek kan ik nog traditioneel redeneren dat dat soort bands gewoon lokaler zouden moeten opereren. Meer op live spelen in de regio concentreren en niet een wereldmarkt willen aanboren. Genoeg regio's waar de grote namen toch nooit komen. Beetje de oldschool troubadourmanier, ambachtelijk uitvoerend, niet zozeer scheppend. Dan is goeie (bijna)coverband geen probleem. Met een uitsluitend opgenomen kunstvorm als film vind ik het wat ingewikkelder.

Moest natuurlijk ook meteen aan die analogie denken. Weet niet of het echt te vertalen is naar Nederland, waar eigenlijk overal ongeveer dezelfde films draaien. Misschien vergis ik me maar heeft pakembeet France Ha in de bioscoop gedraaid en zo ja: hoe lang?

Minstens anderhalve maand.

Acceptabel. :) Maar hebben jullie het gevoel dat er zoveel van gemiddelde kwaliteit in de bioscoop draait? Ook in vergelijking met vroegâh?

Ik ga eigenlijk blind op recensies af, op lijstjes en op goed bevonden regisseurs. Derhalve zie ik op jaarbasis voor mijn gevoel relatief weinig echt ondermaatse films. Goed, ik ben het vaak genoeg oneens met recensies maar ik vind ze verre van nutteloos. Maar je kunt er donder op zeggen dat 't Hoogt en Springhaver/Hartooper in Utrecht wekelijks een behoorlijk portie slaapverwekkend presenteren. En ja, daar beland je weleens. "Zal wel weer een pareltje uit het oosten zijn", zeggen wij dan tegen mekaar. Vergelijking met vroeger vind ik moeilijk. Toen ging ik niet zo vaak.

ik heb niet het gevoel dat de kwaliteit daalt (en de wereld is natuurlijk veel groter geworden, films komen overal vandaan inmiddels, dus hoppa daar gaat je kwantiteit)

maar iets in het artikel voelt toch als 'ja dat klopt'. en dat zal dan toch wel een combi zijn van het gevoel dat MB bij muziek omschrijft, en het feit dat kranten en kunstliefhebbers heel erg 'inhalig' zijn geworden. Heel erg van alles, alles, alles. Liever elke week 15 kleine stukjes over alle films die dan uit zijn, dan 1 stuk over 1 film. (oftewel gewoon die 'duimpje omhoog, duimpje omlaag en we gaan weer verder'-mentaliteit.) Ik zeg niet dat ik het ook niet doe. ;) Dus wellicht is het stiekem meer een kritiek op kunstbeschouwing (dus op zichzelf) dan op de filmmakers.

streven naar volledigheid is in zijn algemeenheid een slecht teken van kunstbeschouwing (tegel ik)

eind 19e eeuw waren ze in de schilderkunsthoek als idioten op zoek naar nuttelozer biografische feitjes, en ontdekte ze eindeloos veel 'vergeten' schilders uit de Gouden Eeuw (die eigenlijk helemaal niet zo interessant waren)
past toen iemand weer eens een nieuwe synthese ontwikkelde (Riegl, Wolfflin) begonnen er weer interessante gedachten te vloeien (en krijg je ook in de contemporaine kunst wordt er dan weer door die nieuwe 'bril' gekeken, en krijg je nieuwe ideeen, is een wisselwerking natuurlijk)

L'Hiver Dernier
Vaak is het platteland wel erg idyllisch in de cinema. Daarom is het goed dat L'Hiver Dernier die wereld van een andere, duistere kant laat zien. De Laatste Boer. Hij sterft uit. In het mistige Franse groen sappelt een jonge kerel. Pa is dood. De boerderij is vervallen. En de koeien worden nog op die ouderwetse manier 'gehouden'. Als koeienherder. De moderne cowboy. L'Hiver Dernier is pure arthouse. Geen teksten, onderdrukte emoties, en letterlijk nauwelijks licht. (Boven Is Het Stil!). In de mooiste scene babbelt de jongen met zijn vriendin. Het meisje verzorgt de vogels en staat achter een hek. Twee paar handen grijpen elkaar door de tralies heen. Een zeldzaam momentje van contact, want verdere hulp wordt door de boer geweigerd, terwijl de moderne tijd hem aan alle kanten inhaalt. In een gewiekst shot hangt hij aan zijn geweer, als ware hij Jezus aan het kruis. Zuslief is een LVB'er (of gewoon Shining-gek geworden), de medecowboys uit de coöperatie beginnen te morren. En de jongen dwaalt als een vreemde door zijn eigen dorp. Zijn vriendin zegt: je moet hier weg, en het is alsof de film na die woorden zelf ook afscheid neemt. Het laatste half uur is vervreemdend leeg. De prima muziek van DAAU dissoneert stemmig, maar mijn gevoel werd opgeslokt door de duisternis.

Anne Karenina
In 3D, by André Rieu. En dat terwijl ik dacht dat deze recente versie juist sober zou zijn. Zou de film niet op het toneel plaatsvinden? Ja en nee. Er zijn wel wat meta-geintjes, maar die zijn ingebed in een dermate weelderige Russian Ark-achtige maalstroom (en een hoop CGI) dat ze beter achterwege hadden kunnen blijven. Meer 'stage antics' dan stage. Minimalisme wordt maximalisme, en de 'third wall' wordt nergens écht gebroken. De filmkijker weet toch al dat alles nep is, voor het 'vlees & bloed-gevoel' van toneel moet je op het doek meer doen dan af en toe een coulisse laten zien. De luchtigheid van het eerste uur is opmerkelijker. Veel danspartijtjes en violen. De kleurtjes van Scorsese's Hugo. Fluffy, maar met een zekere verslavende werking. Keira Knightley is een geboren hysterica, en de manier waarop ze opbloeit en weer verwelkt is indrukwekkend. Jude Law speelt haar droge echtgenoot ingehouden en dapper lelijk. De film heeft het lastiger in de passages die níet om seks en crisis cirkelen. Iemand zal toch eens een verfilming moeten maken die de spotlights op Levin en Kitty zet. 'ILY', spelt het tweetal hier met speelgoedblokken. Ik las in lijn met de naderende tragedie: 'I lie'... Helemaal wegfilteren kun je Tolstojs weemoed nooit. Onveranderlijk onheuse mannen, onheilspellend ongedurige vrouwen.

JFK
Ook in dit geval kun je beter het boek lezen. Of een van de vele boeken... Oliver Stone laat de JFK-moordmythes door een stoet figuren oplepelen. Uit veel meer bestaat de film urenlang niet. In anonieme settings vertellen anonieme kerels elkaar vermoedens. Dat er iets 'naar vis stinkt' is makkelijk te ruiken. Een eenzame, professionele sluipschutter die vervolgens zó snel werd gevonden? En Jack Ruby dan... Kevin Costner gelooft er als de DA van New Orleans ook niks van. Hij doet zijn best in een fragiele, Billy Bob Thornton-achtige rol. Heel veel menselijke background krijgt hij echter niet om mee te werken. Stone's complotdenken wordt het leukst in de gay onderwereld. (Tegelijkertijd is dat ook hilarisch clichématig. Alsof onder elk doofpot-dekseltje poten en chipsholen schuilen... Hallo Demmink!) Pesci en Bacon zijn hoe dan ook smakelijk hysterisch. Sutherland leidt wat later de finale in. Daar wordt de film dan toch nog Zodiac spooky. Stone serveert de kaart die hij vanaf het intro tegen de borst heeft gehouden. Zapruder. De regisseur overtuigt vooral zichzelf, in een paranoïde slotmantra. Het industrieel-militaire complex, het industrieel-militaire complex, het industrieel-militaire complex. Zeg het nog 10x en je gelooft het. En ik denk dat de wereld altijd cynischer is dan je zou wensen...

Cat People
De film schermt zelf met bijbelse quotes, maar het is natuurlijk een Freudiaans gebeuren. Katjes die je niet zonder handschoenen aan kan pakken. Cat Woman meets Minoes. De vrije en eigengereide vrouw als (stoei)poes beangstigt én betovert de man. (We zullen een etymologische uiteenzetting over het woord verder achterwege laten.) Kent Smith komt een exotische dame (Simone Simon) in de dierentuin tegen. Ze staat een panter te schetsen. Even later zitten de twee aan de thee, en voelt Kent zich het mannetje. 'Boys who come for tea can't expect to stay to dinner!' In de erg economisch vertelde film is de trouwerij echter zo gepiept. We krijgen niet eens uitgebreid exposé over het 'kattenverhaal', waaraan de personages zelf wel refereren. Tourneur houdt het consequent bij suggestie en schaduwen. Een dierenwinkel die op stelten staat als 'het kattenvrouwtje' binnentrippelt bijvoorbeeld. De verwikkelingen worden intussen erotischer. Er wordt maar niet gezoend. En op het werk van Kent staat er een girl next door te smachten. Zij hóudt een kat. Dat is heel wat gezonder dan er een zijn. Ook de geconsulteerde psychiater is amusant. Angsten en frigiditeit, daar denkt de macho het zijne van, en hij zwaait met een uitschuifbare wandelstok. Koppig kijkt hij de erotiek en de dood in de ogen. Veel transcendenter komen ze niet.

Ik zie nauwelijks nog films want ik zit weer muziek te maken. Hoe Ludo dat doet, films en muziek... Straks gaattie me nog vertellen dat hij ook een baan heeft. Goed, L’Amour Est Un Crime Parfait wil ik wel tippen. Vido had er een 7 voor over, ik een 8. Heb erg moeten lachen om de hoofdpersoon.

gheheh. (wel een studie, met perspectief) :)

en een nieuwe single! mijn moeder vond 'm mooi. ik bedoel, wat wil je nog meer.

http://fullsource.bandcamp.com/album/string-theory-divisible )

want ik zit weer muziek te maken

dit is evengoed fijn nieuws!

ik post mijn Something Wild plaatje nog maar weer eens dan, of is het geen nieuwe Yearlings plaat

http://i.imgur.com/OKFXizW.jpg

True Detective
Ik doe hem onder film, aangezien schrijver Nic Pizzolatto van te voren in een interview stelde dat hij de achtdelige serie eigenlijk had opgezet als een film. Ik vraag me af of het daadwerkelijk zou werken als je die bijna 8 uur achter elkaar zou bekijken of dat er toch bepaalde tv-ritmes opvallen. Hoe dan ook, als tussenvorm geeft het bepaalde voordelen: je kunt personages veel meer uitdiepen en True Detective krijgt daardoor ook een loom ritme wat weer goed past bij Louisiana, dat erg mooi in beeld is gebracht (bijna een soort subtropisch Nederland). De moordzaak is je standaard Amerikaanse rituele moord die twee detectives in de jaren '90 schijnbaar oploste. Beide heren worden in het heden uitgebreid geïnterviewd door collega's waardoor je natuurlijk gaat afvragen wat er werkelijk is gebeurd en waarom men weer is opgetrommeld. Woody Harrelson met zijn Brando "watten in de mond" acteren wordt in eerste instantie overschaduwd door Matthew McConaughey. In de eerste aflevering dreunt deze een spiel af over bewustzijn als een evolutionaire fout waardoor ik meteen op het puntje van mijn stoel ging zitten. Er is veel te doen over de laatste aflevering en ik vermoed dat dit een typisch interwebz-fenomeen is geworden: TD met zijn literaire verwijzingen en misleidende plotbewegingen nodigt uit tot verhitte discussies, recaps en speculaties over het einde, dat dan altijd toch anders is. Het enige wat ik er niet-spoiler over kwijt wil is dat in een zeer intense scene geweldige muziek zit, richting de elektronische muziek in Apocalypse Now.

Soon …

Vrienden van me die erg belezen zijn in weird fiction vinden de aandacht op Chthulhu nogal overdreven btw, The Green Man is veel meer van toepassing en hoewel die laatste me niks zegt zie ik net 7 afleveringen ook nog geen Chthulhu. Ik ken mijn Lovecraft-lore alleen via death metal (o.a. zoals elke gezonde metalhead het catchy refrein Ia iak sakkakh iak sakkakth, Ia shaxul!).

Mijn Lovecraft gaat ook niet verder dan de hoes van Live after Death en een Metallica instrumental. :) Zelf zie ik ook niet hoe die Chthulhu riff zo is ontspoord wat betreft True Detective (The King in Yellow van Robert Chambers is dan wel weer erg aanwezig), maar misschien pikt iedereen zo zijn ding op.

True Detective krijgt daardoor ook een loom ritme wat weer goed past bij Louisiana, dat erg mooi in beeld is gebracht (bijna een soort subtropisch Nederland)

oeh ik krijg meteen Blood Simple vibes. (van de Coen bros)

Black Peter
Het is weer schateren geblazen met deze vroege Forman. De ironische Praagse Lente-films behoren tot mijn favoriete zwarte komedies. Black Peter is de droogste van allemaal. Voor de lol volstaat hier vaak al de slapstick-mimiek van de jonge Tsjechische mannetjes in hun zoektocht naar zingeving. En vrouwen. Natuurlijk. We zijn in Tsjechië, het Nederland van Midden-Europa. De beste politieke grap zit aan het begin. Petr – een dommig ogende kereltje a la Lionel Messi – heeft een nieuw baantje in de supermarkt. De manager zegt: 'we vertrouwen onze klanten voor 100%', maar om proletarisch winkelen te voorkomen houden we ze tóch scherp in de gaten.' Petr doet zijn best, maar wordt al snel teruggeroepen door de manager. 'Waarom heb je dat supermarkt-uniform aan, je moet juist níet opvallen, oen!'. Nou ja, lijkt me duidelijk hè. (En later achtervolgt onze supermarkt-KGB'er op hilarische wijze de verdachte. Heel Praag door.) Buiten werktijd zit Petr achter de Tsjechische power puff girls aan. Bijvoorbeeld op een dansbal. (Denk aan The Firemen's Ball.) Op het feestje benadert Forman Japans absurdisme. Eindeloze dialogen die enkel over hoe je 'hoi' zegt gaan... 'AHOY!' Maar vergis je niet. Tussen de meligheid en maffe dansmoves zit ook genoeg dronken tristesse. En het slot steekt compleet verrassend Les Quatre Cents Coups naar de koruna.

In The Company Of Men
'I don't trust anything that bleeds for a minut and doesn't die'. Mannen over vrouwen. Ze winden er geen, eh, doekjes om... Vrouwen over mannen zijn overigens geen haar beter, weten we uit het nog wat slimmere Le Declin de L'Empire Américain, dat allebei de kanten laat zien. In The Company Of Men houdt het zoals de titel al aangeeft op mannen. Kantoorlosers om precies te zijn. Een sfeerverhogende factor natuurlijk. De beknelling van de stropdas remt de driften. En constipeert bovendien. Aaron Eckhart en Matt Malloy zijn naar een of andere smalltown gevlogen om een kortstondige bedrijfsoperatie uit te voeren. Eckhart overtuigt Malloy dat er on the side ook nog wel een projectje in zitten. 'We versieren allebei dezelfde chick, en dumpen haar genadeloos. Liefst een zo zwak mogelijk exemplaar'. Het dove kantoormuurbloempje (Stacy Edwards) voldoet perfect. Edwards doet de 'Flipper voice' van de dove indringend. Het medelijden! (Ook de kijker moet ten slotte in dit project 'gespankt' worden.) De grappen zijn, eh, pikzwart. En dat is precies een van de andere interesses van Eckhart. Het lachen wordt intussen almaar grimmiger en aarzelender. Precies de bedoeling natuurlijk. In The Company Of Men schuurt en zaagt. Een romantische wending is uitgesloten. Maar wat dan wel? Hobbes had het wel geweten. Homo homini lupus.

Identificazione di una donna
Behoudens een samenwerking met Wenders was dit de laatste echte Antonioni. En 'ze' voelt ook zo. Heel eigen, maar ook archaïsch. Op een feestje babbelen wat personages over Mitterand. Mitterand!? Dat lijkt veel te dichtbij, een tijd waarin Antonioni niet meer thuishoort. Het gevoel van ontheemding past wel bij de adellijke cirkels waarin het hoofdpersonage zich begeeft. De filmregisseur (die ook uiterlijk wat op Antonioni lijkt) zoekt de ideale vrouw, en denkt ze te vinden in de vorm van een adellijke schone. De klassiek bleke jonge dame lijkt eerder Habsburgs dan Italiaans. Even uit de tijd dus. De twee beleven wat avontuurtjes – Identificazione is hoekig sexy – waarna de regisseur alleen achterblijft. Hij zoekt en zoekt. Maar het moment 'dat ie stil kan zijn met een vrouw' of 'Een vrouw beleven alsof ze de natuur zelf is' blijft onbereikbaar. Naast een paar van deze rake filosofische teksten blijven twee subjectivistische momentjes me bij. Beide zitten al vroeg in de film. Het eerste moment is een shot van een pittoresk uitzicht vanuit het appartement van de regisseur. Alsof dat schilderij van Magritte voor het raam staat. Het tweede momentje is muzikaal. De regisseur hoort het kinderstemmetje van zijn neefje (een sci-fi fan) op het antwoordapparaat. Hij zet vervolgens zelf maar een Boards of Canada-achtige synthsplaat op!

Hij zet vervolgens zelf maar een Boards of Canada-achtige synthsplaat op!

Ha! Sowieso een film met een fascinerende elektronische soundtrack.

jep. ergens in die eerste fase zitten ook wel wat goeie moody gitaartjes.

en even nog het beste shot

http://i.imgur.com/RbwBe0y.png

Films kijken, muziek maken, teksten schrijven, banen hebben... Is de ware Subjectivist niet eigenlijk een Uomo-universalist?

For those in peril (Paul Wright, Groot-Brittannië, 2013)
Mijn smaak maal mijn smaak (ook nog eens fraai in beeld gebracht) = beste film die ik in tijden zag.
Sociaal-realistisch, Brits drama over een jongeman die als enige overlevende thuiskomt in een Schots vissersdorp. Moet dealen met de spreekwoordelijke achterdocht in vissersdorpen (‘Waarom ben jij wel teruggekomen en je broer of mijn zoon niet?’). Langzaam gek wordt, gevangen in Persona-achtige, psychotisch-surrealistische beeldsequenties. Met een onverwacht einde toe.