Filmforum

gheheh. (wel een studie, met perspectief) :)

en een nieuwe single! mijn moeder vond 'm mooi. ik bedoel, wat wil je nog meer.

http://fullsource.bandcamp.com/album/string-theory-divisible )

want ik zit weer muziek te maken

dit is evengoed fijn nieuws!

ik post mijn Something Wild plaatje nog maar weer eens dan, of is het geen nieuwe Yearlings plaat

http://i.imgur.com/OKFXizW.jpg

True Detective
Ik doe hem onder film, aangezien schrijver Nic Pizzolatto van te voren in een interview stelde dat hij de achtdelige serie eigenlijk had opgezet als een film. Ik vraag me af of het daadwerkelijk zou werken als je die bijna 8 uur achter elkaar zou bekijken of dat er toch bepaalde tv-ritmes opvallen. Hoe dan ook, als tussenvorm geeft het bepaalde voordelen: je kunt personages veel meer uitdiepen en True Detective krijgt daardoor ook een loom ritme wat weer goed past bij Louisiana, dat erg mooi in beeld is gebracht (bijna een soort subtropisch Nederland). De moordzaak is je standaard Amerikaanse rituele moord die twee detectives in de jaren '90 schijnbaar oploste. Beide heren worden in het heden uitgebreid geïnterviewd door collega's waardoor je natuurlijk gaat afvragen wat er werkelijk is gebeurd en waarom men weer is opgetrommeld. Woody Harrelson met zijn Brando "watten in de mond" acteren wordt in eerste instantie overschaduwd door Matthew McConaughey. In de eerste aflevering dreunt deze een spiel af over bewustzijn als een evolutionaire fout waardoor ik meteen op het puntje van mijn stoel ging zitten. Er is veel te doen over de laatste aflevering en ik vermoed dat dit een typisch interwebz-fenomeen is geworden: TD met zijn literaire verwijzingen en misleidende plotbewegingen nodigt uit tot verhitte discussies, recaps en speculaties over het einde, dat dan altijd toch anders is. Het enige wat ik er niet-spoiler over kwijt wil is dat in een zeer intense scene geweldige muziek zit, richting de elektronische muziek in Apocalypse Now.

Soon …

Vrienden van me die erg belezen zijn in weird fiction vinden de aandacht op Chthulhu nogal overdreven btw, The Green Man is veel meer van toepassing en hoewel die laatste me niks zegt zie ik net 7 afleveringen ook nog geen Chthulhu. Ik ken mijn Lovecraft-lore alleen via death metal (o.a. zoals elke gezonde metalhead het catchy refrein Ia iak sakkakh iak sakkakth, Ia shaxul!).

Mijn Lovecraft gaat ook niet verder dan de hoes van Live after Death en een Metallica instrumental. :) Zelf zie ik ook niet hoe die Chthulhu riff zo is ontspoord wat betreft True Detective (The King in Yellow van Robert Chambers is dan wel weer erg aanwezig), maar misschien pikt iedereen zo zijn ding op.

True Detective krijgt daardoor ook een loom ritme wat weer goed past bij Louisiana, dat erg mooi in beeld is gebracht (bijna een soort subtropisch Nederland)

oeh ik krijg meteen Blood Simple vibes. (van de Coen bros)

Black Peter
Het is weer schateren geblazen met deze vroege Forman. De ironische Praagse Lente-films behoren tot mijn favoriete zwarte komedies. Black Peter is de droogste van allemaal. Voor de lol volstaat hier vaak al de slapstick-mimiek van de jonge Tsjechische mannetjes in hun zoektocht naar zingeving. En vrouwen. Natuurlijk. We zijn in Tsjechië, het Nederland van Midden-Europa. De beste politieke grap zit aan het begin. Petr – een dommig ogende kereltje a la Lionel Messi – heeft een nieuw baantje in de supermarkt. De manager zegt: 'we vertrouwen onze klanten voor 100%', maar om proletarisch winkelen te voorkomen houden we ze tóch scherp in de gaten.' Petr doet zijn best, maar wordt al snel teruggeroepen door de manager. 'Waarom heb je dat supermarkt-uniform aan, je moet juist níet opvallen, oen!'. Nou ja, lijkt me duidelijk hè. (En later achtervolgt onze supermarkt-KGB'er op hilarische wijze de verdachte. Heel Praag door.) Buiten werktijd zit Petr achter de Tsjechische power puff girls aan. Bijvoorbeeld op een dansbal. (Denk aan The Firemen's Ball.) Op het feestje benadert Forman Japans absurdisme. Eindeloze dialogen die enkel over hoe je 'hoi' zegt gaan... 'AHOY!' Maar vergis je niet. Tussen de meligheid en maffe dansmoves zit ook genoeg dronken tristesse. En het slot steekt compleet verrassend Les Quatre Cents Coups naar de koruna.

In The Company Of Men
'I don't trust anything that bleeds for a minut and doesn't die'. Mannen over vrouwen. Ze winden er geen, eh, doekjes om... Vrouwen over mannen zijn overigens geen haar beter, weten we uit het nog wat slimmere Le Declin de L'Empire Américain, dat allebei de kanten laat zien. In The Company Of Men houdt het zoals de titel al aangeeft op mannen. Kantoorlosers om precies te zijn. Een sfeerverhogende factor natuurlijk. De beknelling van de stropdas remt de driften. En constipeert bovendien. Aaron Eckhart en Matt Malloy zijn naar een of andere smalltown gevlogen om een kortstondige bedrijfsoperatie uit te voeren. Eckhart overtuigt Malloy dat er on the side ook nog wel een projectje in zitten. 'We versieren allebei dezelfde chick, en dumpen haar genadeloos. Liefst een zo zwak mogelijk exemplaar'. Het dove kantoormuurbloempje (Stacy Edwards) voldoet perfect. Edwards doet de 'Flipper voice' van de dove indringend. Het medelijden! (Ook de kijker moet ten slotte in dit project 'gespankt' worden.) De grappen zijn, eh, pikzwart. En dat is precies een van de andere interesses van Eckhart. Het lachen wordt intussen almaar grimmiger en aarzelender. Precies de bedoeling natuurlijk. In The Company Of Men schuurt en zaagt. Een romantische wending is uitgesloten. Maar wat dan wel? Hobbes had het wel geweten. Homo homini lupus.

Identificazione di una donna
Behoudens een samenwerking met Wenders was dit de laatste echte Antonioni. En 'ze' voelt ook zo. Heel eigen, maar ook archaïsch. Op een feestje babbelen wat personages over Mitterand. Mitterand!? Dat lijkt veel te dichtbij, een tijd waarin Antonioni niet meer thuishoort. Het gevoel van ontheemding past wel bij de adellijke cirkels waarin het hoofdpersonage zich begeeft. De filmregisseur (die ook uiterlijk wat op Antonioni lijkt) zoekt de ideale vrouw, en denkt ze te vinden in de vorm van een adellijke schone. De klassiek bleke jonge dame lijkt eerder Habsburgs dan Italiaans. Even uit de tijd dus. De twee beleven wat avontuurtjes – Identificazione is hoekig sexy – waarna de regisseur alleen achterblijft. Hij zoekt en zoekt. Maar het moment 'dat ie stil kan zijn met een vrouw' of 'Een vrouw beleven alsof ze de natuur zelf is' blijft onbereikbaar. Naast een paar van deze rake filosofische teksten blijven twee subjectivistische momentjes me bij. Beide zitten al vroeg in de film. Het eerste moment is een shot van een pittoresk uitzicht vanuit het appartement van de regisseur. Alsof dat schilderij van Magritte voor het raam staat. Het tweede momentje is muzikaal. De regisseur hoort het kinderstemmetje van zijn neefje (een sci-fi fan) op het antwoordapparaat. Hij zet vervolgens zelf maar een Boards of Canada-achtige synthsplaat op!

Hij zet vervolgens zelf maar een Boards of Canada-achtige synthsplaat op!

Ha! Sowieso een film met een fascinerende elektronische soundtrack.

jep. ergens in die eerste fase zitten ook wel wat goeie moody gitaartjes.

en even nog het beste shot

http://i.imgur.com/RbwBe0y.png

Films kijken, muziek maken, teksten schrijven, banen hebben... Is de ware Subjectivist niet eigenlijk een Uomo-universalist?

For those in peril (Paul Wright, Groot-Brittannië, 2013)
Mijn smaak maal mijn smaak (ook nog eens fraai in beeld gebracht) = beste film die ik in tijden zag.
Sociaal-realistisch, Brits drama over een jongeman die als enige overlevende thuiskomt in een Schots vissersdorp. Moet dealen met de spreekwoordelijke achterdocht in vissersdorpen (‘Waarom ben jij wel teruggekomen en je broer of mijn zoon niet?’). Langzaam gek wordt, gevangen in Persona-achtige, psychotisch-surrealistische beeldsequenties. Met een onverwacht einde toe.

Wolf
Gangstashit, niet erg sympathieke hoofdpersoon (serieus, zou Sergio er nog zo bij zitten na zo'n pak slaag) en toch goed genoeg om 'm uit te kijken.

20 Feet From Stardom
Geöliede documentaire, ik hoopte op iets meer nadruk op de lol van samen muziek maken, een factor die in deze tijd van Idols en al haar spinoffs nogal genegeerd wordt. De magie van muziek gaat niet om spotlights, nota bene Sting benadrukt het nog even. Dat wat Nederlandse 'cultuurpaus' Van Nieuwkerk bijvoorbeeld niet lijkt te begrijpen, slechts een paar nuanceren het maar uiteindelijk wordt toch ook wel gefocust op de ambities die sommige zangeressen wel degelijk hadden. Maar verder leuke vrouwen en leuke anekdotes, beetje teveel aandacht voor dat Rape, murdergedoe.

Death Metal Zombies
LCD-schermpjes, hoog opgetrokken broeken, te-nen-krom-men-de acteerprestaties en een paar coole death metal nummers in de soundtrack (gesponsord door Relapse Records). Erg slecht maar voor een metalhead die de nineties heeft meegemaakt toch lollig.

hear hear (re: 20 Feet From Stardom)

en re Mic: ja.

;)

The Interrupters
Diep onder zeil droomde ik dat ik bij de drogist over deze film stond te vertellen. Nog een wonder dat niemand (of ikzelf?) een stick-up pleegde. The Interrupters is van de eerste tot de laatste minuut ontzettend emotioneel. Veel tranen on screen, en thuis gaat het nét. Waar moet je in hemelsnaam beginnen met leven in de ghettos van Chicago. Hoop noch dreams. Alleen vandaag. Mensen vertrouwen elkaar voor geen cent, er is geen Leviathan, en er zijn ook geen banen die een minimale burgerlijke samenleving mogelijk maken. Wat rest is een oorlog met je laatste restje eergevoel als inzet. Enter de Violence Interrupters. Buurtwerkers die letterlijk tussen de partijen in gang staan, om zo die 'andere wang'-beweging af te dwingen. Twee van de interrupters (alledrie ex-gangstas) hebben hun eigen vaste grond gevonden in religie. Er is een islamitische powergirl die met een hoop theatraliteit het gif te lijf gaat. In groepen lijkt haar excentrieke gedrag vooral zelfbescherming, maar 1 op 1 werkt die 'touchy touchy'-mentaliteit wel. Ze slaat én knuffelt. Een Mexicaan is filmisch gezien het boeiendst. Katholicisme is gemáákt voor cinema. Eeuwig tevergeefs boeten voor die zonden. Maar mijn favoriet is een hooggestemde softie, die ooit 'in fake hasj dealde'. Hij heeft zichzelf omgevormd tot een sulletje. Zelfs zijn vrouw 'vind 'm maar een nerd'. Maar juist híj benadert de mensen het meest open. Hij kijkt hén aan, zonder masker. En dan zie je het gelaat van de ander. (Om Levinas maar weer eens aan te halen). Verantwoordelijkheid. Solomon's oordeel: 'If your expectations aren't met in me today/There is always tomorrow, or tomorrow night.'

Céline et Julie Vont en Bateau
Als Lewis Carroll en Remco Campert samen een scenario voor Tarkovsky schreven – en Tarkovsky eigenlijk Tarkovskaya heette – had je zo'n film gekregen. De nouvelle vague te Montmartre, hermetischer dan je het ooit zag. Het leven is een vurrukkuluk taalspel. Luid bejubeld door mensen als David Thomson, en inderdaad, dit is 'r een voor academici. Je kunt er heel gemakkelijk heel duur over doen. Er is één groot probleem. De film duurt 193 minuten. En de laatste honderd daarvan vond ik stiekem ondragelijk irritant en saai. In die 'fase' sabbelen Céline en Julie als twee moderne heksjes op snoepjes. Snoepjes die het tweetal naar een verhaal in het verhaal laten kijken. (Een bewust goedkoop doktersromannetje.) De film keert af en toe terug naar het tweetal, dat dan luid zit te smakken. Wonderluk, wonderlik. Het eerste uur is wél bijzonder, en meer Zazie voor volwassenen. De fenomenale zwijgende openingsscene duurt tien minuten. Julie achtervolgt Céline. Of was het nou omgekeerd? (Verwisselingen en verkleedpartijen zijn een rennend thema.) Hollen op hakken met het verhaal op je hielen. De vriendinnen hebben een interesse voor magie (hint!) en na wat goocheltrucs duiken de dames zelfgedrogeerd het meta-verhaal in. Een Klokhuis-sketch waarin Eva de appel met steeltje en al opvreet. Laat je niks voorschrijven. Schrijf zelf.

Outrage
B-films, zoals de melodramas van RKO, plachten nog wel eens een taboetje te slechten. Outrage is een van de eerste films over die over een verkrachting gaat, vanuit vrouwelijk perspectief. Mala Powers wordt ook vóór de gruweldaad al omringd door overijverige, creepy en bezitterige mannen. Zowel haar pa als haar vriendje kun je daar rustig toe rekenen. Het onvermijdelijke van wat er gaat komen wordt zo erg unheimisch. Tegenstribbelen lijkt zinloos. Alsof je het maar beter kunt laten gebeuren. Daarna neemt het hoofdpersonage een dappere keuze, die Simone de Beauvoir zou waarderen. Powers gaat weg uit haar vertrouwde leventje, en gaat op eigen wankele benen staan. De reisfase is weer eens erg kort, maar ook de eerste scenes in een nieuwe omgeving zijn sterk. The working life op een sinaasappelplantage. Opnieuw zijn er natuurlijk genoeg mannen die d'r willen. De vreemdste en meest intrigerende rol is voor Tod Andrews. Hij combineert linkse ideeën met diepe religiositeit, én een wat ongemakkelijk paternalistisch conservatisme, waaraan de film dan toch niet helemaal kan ontsnappen. Voor de beeldtaal grijpt regisseur Ida Lupino terug op oude tijden. In die stomme cinema (M!) broeide het seksuele gevaar toch altijd al sterk. Alsof juist taal het beest op afstand kan houden.

Gabrielle
De wereld van de verstandelijk gehandicapte is klein en intens. Ik heb een oom met het syndroom van Down die erg van zingen houdt. Op een avond tokkelde ik op de banjo en mijn oom zong valser en emotioneler dan Jandek de hits van Frans Bauer. En het Wilhelmus... Gabrielle en de andere VB'ers van haar woongroep hebben 'ietwat' meer talent. Ze gaan dan ook een concert gegeven met de Quebecoise charmezanger Robert Charlebois. Met de liefdesliedjes komen ook de vlinders. Gabrielle wil een vriendje! En een appartement. Een emotioneel mijnenveld natuurlijk, niets pijnlijker dan de beperkte die tegen grenzen aanloopt. Maar liefde dát zou toch moeten kunnen? Mijn oom is in elk geval aan de vrouw in de woongroep. Al hebben ze soms ruzie 'als ie niks mag van haar'. Ik bedoel maar. De zus van Gabrielle is een 'pusher' en een dromer. Gabrielle moet alles kunnen. De moeder van het vriendje heeft het er maar lastig mee, en is juist een 'beschermer'. Wat later verwijten beiden elkaar dat de gehandicapte van de andere partij niet is gesteriliseerd! Zo'n film dus. Hard, eerlijk en lief. Op zoek naar de middenweg. Omarm de beperking zonder ontkenning en zie het bijzondere. De muziek, dáár kan alles. 'Je suis un gars ben ordinaire/J'fumerais du pot, j'boirais de la bière/J'ferais de la musique avec le gros Pierre.'

Ik zit al drie jaar tegen Celine en Julie aan te hikken. Een keer een half uur gekeken en vond het maar een verknipte wijvenfilm. Misschien toch doorzetten.

Zijn er al meningen over True Detective? Ik zit het met plezier te kijken (Matthew McConaughey is inderdaad fenomenaal, met Harrelson heb ik altijd een probleem) maar kan me niet aan de indruk onttrekken dat de schrijver zijn uiterste best doet om precies op de juiste eigentijdse knopjes te drukken. Heel veel Cormac McCarthy-knopjes vooral. Goed bedacht en geschreven allemaal, maar het mist de oorspronkelijkheid die bijv. Breaking bad naar mijn gevoel wel had.

Geweldige serie, True Detective, al verstond ik de allerlaatste zin gewoon niet. Dat gemompel de hele tijd. :)

Nodigt iig uit tot een tweede keer kijken, want het barst uit z'n voegen van de tidbits.

Dat gemompel inderdaad, vrouwlief zat ook de hele tijd "wat zegt ie?" Ik, bluffend: "maakt niet uit." Ik moet zeggen dat Harrelson, tijdens de eerste afleveringen enigszins weggeblazen door McConaughey, in de laatste afleveringen komt bovendrijven. Ik zeg, de magistrale scène waar hij spaghetti eet, wat een demasqué. Pizzolatto kent wel zijn klassieke detective plothints, waar je als geoefende kijker allang niet meer intrapt. Een groot voordeel vond ik 8 afleveringen-1 afgerond verhaal, geen kans op Breaking Bad oprektrucs. Eigenlijk het enige waar ik moeite mee had was aflevering vier dat het opeens gaat van "ik heb een koffer met mitrailleurs en nu duiken we het getto in, doe even die politiepakken aan!"

Jongens, er is niets mis met ondertitels. Ik ben doctorandus Engelse Taal en Cultuur en ik heb ze nodig. Schaam me nergens voor.

Ik zit al drie jaar tegen Celine en Julie aan te hikken. Een keer een half uur gekeken en vond het maar een verknipte wijvenfilm.

that's exactly what it is volgens mij ;)
Maar voor Rivette's doen is het in elk geval nog redelijk toegankelijk. (hij heeft er ook één van 13 uur ten slotte)

Ik weet niet wat Martijns excuus is, maar bij mij deed de ondertiteldatabase het precies niet op het moment dat ik me had geïnstalleerd om de ontknoping te kijken. Ik mag overigens niet klagen, er zijn afleveringen geweest dat binnen 24 uur een Nederlands ondertiteling was geleverd.

Mijn excuus is dat ik geen ondertitels had.

Weet niet of dit al een spoiler is maar dat huis en taalgebruik aan 't eind suggereert ook wel iets literairs.

Niets tegen ondertitels verder hoor. Engelse taal- en letterkunde zou bij The Wire (yo Snoop) ook weinig soelaas bieden trwns. ;)

Een Amerikaanse vriendin van me keek die serie ook met subs for the hard of hearing btw.

Wrong
In David Lynch films heb je altijd van die momenten waar de meest basale communicatie tussen mensen net verkeerd loopt, alsof ze de regels van een gesprek niet kennen. Wrong lijkt wel een hele wereld te bouwen rond dit idee, gesprekken met buren verlopen moeizaam, je kunt opeens met de telefoniste van de pizza bestelservice een uitgebreid gesprek houden over het logo van de pizzeria, etc. Bovendien weet je op het moment dat 's ochtends de wekker ipv op 8:00 op 8:60 springt dat er wel meer niet klopt. Het verhaal is verder niet na te vertellen, de hoofdpersoon probeert in ieder geval zijn hond terug te vinden die opeens is verdwenen. Veel absurde humor, William Fichtner die ik echt in 10.000 bijrollen heb gezien, speelt een prachtig geflipte figuur die meer weet over wat er gebeurd is met de hond. En toch wordt het uiteindelijk niet echt legendarisch. Een soort gemiddelde cultfilm. Pluspunt: prachtige elektronische soundtrack van Mr.Oizo

L'Ecume des Jours
Zou Michel Gondry hier zijn eigen centjes in hebben gestoken? Geen idee of The Green Hornet een commercieel succes was, maar de Franse regisseur zal er wel een aardig bedrag voor hebben gekregen. Boris Vian-verfilming L'Ecume des Jours wekt een peperdure en gelikte indruk. En dat is jammer. Gondry's visuele grapjes zijn het leukst als je het knutselwerk er nog 'doorheen' kunt zien. En dat is hier zelden het geval, zelfs niet bij de stop motion-trucage. Meer nog dan de hi-fi looks is de overdaad een probleem. Gondry kan zich niet meer inhouden. Alsof elk shot niet één, maar vijf visuele grapjes tegelijk moet bevatten. Voorbeeldje. Hoofdrolspeler Romain Duris koopt bloemen voor love interest Audrey Tautou. Hij draait daarvoor in de winkel aan een groot ijzeren wiel (Gondry is gek op technologie) waarna een bloemenveld in een kas van soort verschiet. Aardig. Maar op de achtergrond zien we een nog veel aandoenlijker grapje, want de verkoopster switcht op dezelfde momenten van bloemenjurkje! Zo verzuipen we al snel in deze duizelingwekkende confetti-parade. Gondry's obsessies zijn er nog wel – denk aan de vele en groteske lichaamsdelen – en de man is er zélf ook bij in een passende medische cameo. Maar de handtekening die Gondry hier zet is zo rijkelijk gekalligrafeerd dat ie eigenlijk niet meer te lezen is.

La Sentinelle
Met die toestand op de Krim krijgen we vast weer meer van dit soort films. Koude Oorlog-paranoia. Stangen en uitlokken. Jammer van de echte wereld, in de cinema is het altijd lekker. Meteen die seventies-sfeer. The Ghost Writer van Polanski had ook zulke momenten. Desplechin's eerste grote film (als jonge dertiger) barst van het zelfvertrouwen. Hij lijkt wel een veteraan! La Sentinelle is hoekig als een wankele boekverfilming, maar een zeker Antonioni-gevoel alles bij elkaar. Koude Oorlog betekent ook diplomaten en hun zoontjes. Mensen die tussen de regels, schaduwen en werelddelen door manoeuvreren. Het hoofdpersonage – een Sarkozy-achtig sulletje – valt precies in zo'n 'crack'. In de openingsscene reist hij met een kompaan naar Parijs. Zijn thuis is het niet. En de wereld van de upperclass (feestje met opera en cello) gaat 'm ook niet goed af. Vrouwen, idem dito. Zelden zo'n heerlijke stuntelaar gezien. Als een losbandig Frans dinnetje hem durft te vragen of ie 'nog maagd is', zegt hij doodleuk 'neen'. Hij is de enige die het gelooft. Emanuelle Devos is zwoel als de love interest numero 1. Maar dit is toch vooral een mannenwereld. Kameraden die geen kameraden zijn... Desplechin had de komende CSI-hype al in de smiezen. Forensische gruwelheden en geknutsel houden het plot onnavolgbaar gaande. McGuffin heeft een gezicht.

Summer Wars
Is het niet ongelooflijk dat juist Japan door 'Fukushima' werd getroffen. Kunnen ze wéér honderd jaar vooruit met dat nucleaire trauma. (En is het tegelijkertijd niet ongelooflijk typerend voor de condition humaine, dat er in Japan überhaupt kernreactors stáán...) Het gevaar van een aanslag op een kerncentrale speelt ook in deze anime weer een rol. Belangrijker is een ander probleem dat de film aanstipt. De versmelting offline en online. Die dystopische vibe uit Eggers' The Circle. Iedereen één account (hallo Google, of hallo Facebook) waarna het stelen van je online identiteit ook in de offline wereld (letterlijk) tal van deuren opent. Haast vanzelfsprekend countert de film dit gevaar met een wel erg traditioneel Aziatische oplossing. De familie. Een rijke familie, wel te verstaan. De film is niet vrij van feodale en nationalistische trekjes, die me snel tegen stonden. (Ooit zal Japan het weer tegen Amerika opnemen, weet iedereen.) Een jongen moet in de zomervakantie het vriendje spelen (identiteitsfraude!) van een schoolgenote. De familie is rijk geworden in de zijde, en heeft schimmige Bilderburgse invloed. Een tijdje gaat het nog van tralala. De vrolijke Japanse tafereeltjes. Samen tafelen, samen baderen. Maar als de boel (of beter de A.I.) dankzij een met pen en papier (!) opgelost sommetje ontploft, gaat de hele familie aan de slag. 'En wie zichzelf redt, redt de ander.'

The Canyons
Op heel veel niveaus een vreemde film. Het begon al op twittert waar Brett Easton Ellis verreweg de leukste bijdrages levert. En zo kon je al jaren Bretts avonturen in Hollywood volgen, hoe hij zijn scenario pitcht, een kickstartercampagne start, popi pornoster James Deen in de hoofdrol droomt en vervolgens persoonlijk overtuigd om mee te doen, de uitgebrande Paul Schrader wordt de regisseur en, oh perfectie, Lindsey Lohan wil de vrouwelijke hoofdrol doen. Er zijn een paar prachtig sappige artikels verschenen over de productie van de film, maar je wist ook dat The Canyons nooit een eerlijke kans ging krijgen en met dedain zou worden onthaald. Zo geschiedde. Maar inmiddels beginnen de recalcitrante critici (en andersoortige Fransen) zich er tegen aan te bemoeien en, let op mijn woorden, over een paar jaar worden er BFI boeken vol geschreven over The Meta Hollywood Cinema (of zoiets). De film? De begintitels met beelden van verlaten bioscopen moet het meta-alarm doen afgaan en vervolgens kun je, als je wilt, door duizelingwekkende interpretatielagen knallen. Schrader kan nog steeds mooi filmen (achteraf dacht ik, oh natuurlijk hij regisseerde American Gigolo daadwerkelijk, eerder midden in de film voel je de echo's erg sterk) en de lange praatscene in het begin is Japans ongemakkelijk. De dialogen van Ellis knisperen heerlijk op een vreemde realistisch/theatrale manier. Plot doet er niet zo toe, het gaat om de beweging door de achterkamertjes van Hollywood en oogverblindende villa. James Deen met zijn coole loopje is prima creepy en heeft als voordeel dat hij zijn hand niet omdraait voor een sekscene waar je een mainstreamacteur heel lastig voor weet te strikken. Bedacht ook dat ik La Lohan nog nooit in een film had gezien (typisch). Geweldig stem en de rol is haar op het lijf geschreven, maar wat een contrast tussen lijf en dat opgezwollen gezicht. Heb altijd met haar te doen. Ellis doet inmiddels nonchalant dat de film wel okay is, maar hij weet prima dat ergens in The Canyons een radicaal statement ligt verborgen.

Bedankt voor de tip. Ik was de film bijna vergeten. De artikelen en recensies die ik over The Canyons heb gelezen vind ik beter dan de film zelf. De enige scène die ik wel grappig vond is die bij de psychiater waar een personage voor de vorm acteert dat hij zichzelf geestelijk bloot geeft tegenover een psychiater die gespeeld wordt door een regisseur (Gus Van Sant). Een ander interessant moment vindt plaats tijdens een dialoog tussen de vreselijke LiLo en een kleurloze actrice aan een terrasje langs een drukke weg. Op de achtergrond komt opeens een UPS-wagen op de twee afrijden. Helaas neemt de wagen daarna netjes de bocht. Bij de villa van het clichémonster James Deen (alles behalve een James Dean) moest ik telkens denken aan de villa in Zabriskie Point en zat ik tevergeefs te wachten tot de boel opgeblazen zou worden. Als The Canyons gaat over de dood van cinema dan is de film een self-fulfilling prophecy.

Leviathan
Prachtige beelden en het geluid werkt ook als muziek (field recordings enz.). Zegt meer dan 20 interviews en is bovendien mooier om naar te kijken.

Nuit et Brouillard
Hiroshima, Mon Amour
Nog meer poëtische documentaires, van Resnais. De eerste in ieder geval, die gaat over de verschrikkingen van de holocaust in een film van net 10 jaar geleden na het eind van de oorlog. Het politieke (mis)bruik van die gebeurtenissen doet je wel eens een beetje vergeten wat een absurd zwarte bladzijde uit de moderne geschiedenis het is. De tweede is meer een echte film omdat na een bijna even brute documentaire-achtige ouverture gaat Resnais toch met behulp van twee acteurs (een Frans-Japanse affaire) het over herinneringen en vergeten hebben. Fantastisch mooi gemaakt, unapologetically arty-farty. En wederom een akelige les nederigheid voor de 'vooruitgang' en actueel met die bobo's in Den Haag.

oh als je in die Resnais-zit 'moet' je deze ook even bestuderen

http://en.wikipedia.org/wiki/Mon_oncle_d%27Am%C3%A9rique

(de synposis verraadt niks, er valt niks te verraden zo ingewikkeld is 't, maar ik vond 'm wel boeiend)

Ik heb nu Providence nog staan. :)

oh ja. :) Resnais op zijn Lynchst

EdTV
Nooit een minuut van Big Brother gezien en toch doet het subgenre 'speelfilms over realityshows' het hier altijd goed. The Truman Show! Reality (Bites)! Veel andere voorbeelden schieten me niet te binnen. EdTV is ook best tof, al is het een gelikte versie. Meer romcom dan satire. McConnaughey en Harrelson zijn een geweldig stel. Ze zouden zo écht (…) twee broertjes kunnen zijn. Woody speelt de man die dolgraag op tv wil, maar het is zijn loser-broertje die het camerateam op zijn nek krijgt. Ed doorloopt het bekende stadium. Zelfliefde (als een kleuter die voor het eerst een spiegel zit), fame en ten slotte ergernis en paranoia. (Juist in dat laatste aspect zijn bovengenoemde voorbeelden beter.) EdTV laat de broedertwist na een tijdje voor wat ie (niet) is, en focust op een voor de hand liggend stukje 'echte liefde'. De neppe obstakels zorgen voor de komedie. Een menigte verzamelt zich voor het huis waar Ed het wellicht met een model gaat doen. In de marge een hoop cameos (Leno e.d.) en een lollige bijrol van stiefvader Martin Landau. 'Don't blame your mother, I was irrestible'. Het laatste half uur is er teveel aan. De honderd minuten-regel werd weer eens uit het oog verloren. De 'oplossing' uit het net van reality is eigenlijk heel preuts Amerikaans. (Romance ja, kinky shit neen). De makers hadden duidelijk nooit van Sex voor de Buch gehoord.

Tokyo.Sora
David Verbeek-favoriet, kan niet missen. Aziatische arthouse. Zwijgen in liften. Dalen van skies (sora) naar de grond. Niet alleen gebeurt er niets, doordat ik de mensen ook niet echt uit elkaar kon houden (foei!) had ik vaak ook niet door met welke niemand er nu niets gebeurde... Uiteindelijk kreeg ik vooral zin om Three Times van Hsou-Hsien Hou nog eens te kijken om The Platters mee te blèren. Hou's zwijgende films zijn een stuk broeieriger. Intense smog-dampen. Tokyo.Sora is vooral mistig, zonder adembenemend te worden. In het begin kon ik het nog prima volgen. Een Chinese immigrante in Japan. Taalcursusje. Avondjes eenzaamheid, thuis en in de wasserette. Doe er een piano-muziekje bij (de eerste duikt op na een half uur) en het wordt toch al snel aandoenlijk. Kalme vastberadenheid om een leven te vinden. Tokyo.Sora is verder geen film van armoede. We zien mooie jonge vrouwen. Tekenlessen, barflies met culinaire discussies, en typische studentenbaantjes zoals flyeren. Maar de film hopt van het ene meisje naar het andere (het wie = wie was ik al dus vrij snel kwijt) en zelfs wat arthouse-clichés (ongemakkelijke toenaderingspogingen bijvoorbeeld) deden me niet meer terug het verhaal in schieten. Misschien ben ik toch een Viva-lezer; dat gehalte was een stuk groter in Strawberry Shortcakes.

Les Parapluies de Cherbourg
Het wielerpeloton deed onlangs Cherbourg aan. Wuyts: 'Bekend van Les Demoiselles de Cherbourg!' De Cauwer: '…'. Wuyts: 'Nee wacht, het was Demoiselles de Rochefort. Ik bedoel Les Parapluies de Cherbourg. Die kennen de mensen wel.' De Cauwer: '…'. Ik had Parapluies ook nog niet gezien. Pracht van een toepasselijk woord wel hoor. Het klapt zelf al open en begint te zingen. Para-plOE-IE! En zingen is wat de mensen doen in deze musical van Jacques Demy. Alles is Zang. Een technisch hoogstandje om paraplu voor in te klappen en je hoed voor af te nemen. Word je wel nat van de vele buien die Cherbourg teisteren. Gene Kelly is er niet(s) bij. En eerlijk gezegd kon de film hem wel gebruiken. Er klinken in Cherbourg erg veel schelle vrouwenstemmen. Doe mij maar wat gebromde en gedanste melancholie. Zoals het een fijne musical betaamt is de opening wél sterk. Garagemonteurs die over opera zingen. 'Ik houd niet van al dat gezang, geef mij maar de ciné'. Ha! Deneuve is de begeerde ice queen, Castelnuovo de lover die naar een oorlog vertrekt. Als de oproept net is gekomen zweven de twee in wanhoop door de straten. (Demy zal ze wel op een karretje hebben gezet.) De tweede helft van de film had wat ironischer gemogen. Het einde is wel fenomenaal. Geen regen, maar sneeuw. En de tristesse van kerst op een Hopperiaans tankstation.

Silent Running
De environmentalists bereikten Hollywood begin jaren '70. En ze trokken meteen door richting outer space. De Green Star ontsnapt aan de Silent Spring, zeg maar. We hebben meer aardes nodig, met die ecologische voetafdruk van ons. En dus zit astronaut Bruce Dern met konijntjes te spelen. Op de soundtrack zet een solide seventies-baslijn een Air-thema in. Dan komen de andere crewleden aangescheurd. In Mario Karts. Stelletje egoistische kapitalisten! De eeuwig verbaasde Dern gaat door het lint, maar even later zit ie (met gelukszonneklep op) wel met ze te pokeren. Ik ga 'r ook eens goed voor zitten. Dark Star-meligheid met een hippie-sausje. Moet leuk worden, toch? Valt tegen. Joan Baez kan ons nog zo fanatiek van die christelijke folk-deuntjes aansmeren, het script raakt er maar niet geolied door. Dern heeft geen duidelijk plan om zijn geliefde bos te redden, en dat maakt de actiescenes wel erg onduidelijk en soms bizar inconsistent. De losse ideetjes leggen wel kiemen voor latere sci-fi films – Wall-E!- maar Silent Running zelf valt al snel stil. Bruce Dern is eerder Dion Graus-verdwaasd dan milieuridder. En juist als die leegte gaat werken schakelt de film terug op komedie. Pokeren met schattige robots, die trouwens vertolkt werden door 'bilateral amputees'. Moet je ook maar durven vragen.

Daisies
'Ahoy!' 'Ahoy!' Tsjechische blommenmeisjes 'vont en bateau'. Daisies is minstens zo'n irritant giebelfestijn als de film van Rivette. Gelukkig is ie wel drie keer zo kort. Cocorosie(s) met de turbo erop. Gek doen om gezien te worden. Een vrouw danst nóóit zomaar op tafel. De waarde van Daisies zit 'm niet in de bewust kinderlijke Pippi Langkous op de kleuterschool-dialogen, maar in de visuele kwaliteiten. De film is een collectie briljante Tumblr-shots. Véél quasi-sexy gedans in beeldschone lingeriesetjes. Gedoe met melk, eieren, en het pellen der bananen. En het mooiste is; de film is supersensueel terwijl er hooguit één stel billetjes is te zien. Dat is de touch van een vrouwelijke regisseur, denk ik dan. Maar niet alleen de zusjes (blond + brunette) zijn even rusteloos als mooi. De geweldige beelden zijn dat ook. Elke 4 seconden een andere kleurenfilter of trucje, zoals een camera die in scherven uiteenvalt. Beste voorbeeld vormt een psychedelisch regenboog-shot van een voortrazende trein. Zet er Star Guitar van Chemical Bros en je hebt hun videoclip verbeterd. De film – tot dan een ogenschijnlijke verheerlijking van oppervlakkigheid – eindigt met een copieus voedselgevecht. De slottitels doen vermoeden dat we daarmee dan toch het langverwachte speldenprikje richting de dictatuur te pakken hebben. Zulke Daisies konden niets anders dan de Praagse Lente aankondigen.

Inside Llewyn Davis
Het folk-duo The Milk Carton Kids bracht vorig jaar een fraai album uit, dat tegelijkertijd wat te bestudeerd aanvoelde. Geen centje pijn. Inside Llewyn Davis worstelt met hetzelfde probleem. Het eerste half uur lijkt het wel karaoke voor intellectuelen. De teksten verschijnen nog nét niet met meehuppelend balletje in beeld, maar de liedjes zijn wel instant makkelijk meezingbaar. Misschien de invloed van Mumford, die als music producer in een package deal met Carey Mulligan meekwam. Folk is natuurlijk een traditioneel genre, je emuleert de groten uit het verleden. Wel logisch dus dat de sappelende folkzanger Davis een film lang wordt geconfronteerd met oude mannen die over hem oordelen. Het begint nog lichtvoetig bij zijn bejaarde publisher die de stal samen met zijn even oude assistente runt. Van haar krijgt Davis later nog een hele doos onverkochte exemplaren van zijn solo-debuut. Veel muzikanten zullen dat herkennen. (En de film weet het ook, zo bewijst een grapje later.) Toch wordt de film pas echt goed als de Coens hun hoofdpersonage een (op zich erg) vertrouwde Ulysseaanse tocht laten maken. John Goodman mag weer de Duivel zijn. Leuk – en op de nachtelijke snelwegen zelf unheimisch – maar toch blijft de film wat gemakkelijk episodisch. Geen kolkende maalstroom naar de ambachtelijk gesloten cirkel, maar een setje lekkere scenes. Davis mag een gefrustreerde klootzak zijn, de film weigert zijn kloten er écht af te draaien.

Blood Ties
De criminele seventies houden nooit meer op, denk ik. Hoewel Blood Ties in het decennium spéélt is dat op zichzelf al zo'n cliché dat het net zo goed nu had kunnen zijn. Blood Ties blijft zo een beetje zweven in een Scorsese-fantasiewereld. Na afloop kon ik me niet eens herinneren in welke stad we waren. Leuke liedjes spotten wilde wél lukken. Janis Ian's At Seventeen en Al Wilson's You Do What You Gotta Do vallen op. Laatstgenoemde zorgt voor een aardig plot-grapje. Maar Heroin van Lou laten klinken op een junkie-momentje... Clive Owen speelt volslagen ongeloofwaardig de hoofdrol als het zwarte schaap van een criminele familie. Hij komt net uit de bak, en bezoekt meteen pa. Family first is de moraal hier ten slotte. Lastiger wordt dat met broerlief (een degelijke Billy Crudup) want die is agent geworden. De twee partijen in één familie, het komt me vaag bekend voor. Toch is het broederconflict wel wat de film aan de gang houdt. De flashback ergens na een uur lijkt inspiratieloos, maar zet het aardige slot voor. Vast het ideetje waarmee het scenario 'begon'. In de marge van het verhaal is ene Mark Mahoney hologig goed op dreef, als een soort Willy DeVille. Ik leerde wel nog wat. Ik dacht door de wielerploeg en de Bredase fabriek dat Skil een Nederlands bedrijf is. Hangt er in een garage in Blood Ties gewoon een Skil promotieklok!

Sorority Babes in the Slimeball Bowl-O-Rama
Prachtige titel, uiteraard best slecht. Niet zo sexbelust als je zou verwachten. Nerds en mooie jonge meiden in strijd met een rubberen pop die wensen in vervulling laat gaan, maar niet voor niks.

Evim Sensin
Turkse tatlı (zoetigheid). Bouwvakker valt op mooie dochter van de baas en dat komt toch nog goed maar dan wordt een vorm van dementie geconstateerd bij Leyla en bovendien heeft İskender ook nog wat demonen te bevechten. Supersentimenteel, vooral goed voor m'n Turks al vang ik nog nauwelijks meer op dan in Wolf. Een scene waar Leyla de eerste keer rakı drinkt met haar vlam is nogal suggestief, het wordt wel aslan sütü (leeuwinnenmelk) genoemd maar hier dacht ik aan iets anders.

Русский ковчег
Totaal langs me heen gegaan destijds. Mooi hoor zo'n wandeling door het Hermitage, al is een tweede keer kijken wel nodig om alle verwijzingen te kunnen plaatsen, want ergens is het ook een vermoeiende ervaring (beetje wat ik als kind had in musea.) Technisch gezien natuurlijk een belachelijke onderneming en ik zag toch twee momenten die ik enigszins twijfelachtig vond als mogelijk edit-punt. Enige wat mij tegenstond was die Fransoos waar de Stem mee optrekt, vermoeiend type, gelukkig raakt hij hem tegen het einde kwijt (geweldige scene overigens naar de uitgang terwijl er eigenlijk niets speciaals gebeurt.)

The Strong Man
Een vergeten comedian uit het tijdperk van de stomme film zweeg altijd al, maar áls hij anno nu nog wordt opgeduikeld klinkt hij nergens meer naar. Keaton en Chaplin worden begeleid door peperdure orkestpartijen. Harry Langdon moet het doen met een MIDI-orkestje. Wat een gruwel. Langdon's faam was van korte duur, eerst wat two-reels en vervolgens deze hit met Frank Capra. Voor Capra het begin van een lange carrière, voor Langdon het einde. Alles wat hij erna nog probeerde flopte. Toch is het wel een bijzonder mannetje. Klein van stuk, witgeschminkt, wufte maniertjes. Niet de tristesse van Keaton, maar gewoon écht sneu. Zelfs als hij met vrouwen sjouwt (en dat gebeurt!) blijft Langdon een en al onderdanigheid uitstralen. Zijn ideale vrouw kán 'm niet eens zien staan... De twee beste grappen van de film draaien om voedsel. Langdon krijgt het in de Eerste Wereldoorlog aan de stok met een Kraut. Een 'big gun' is niks voor Langdo. Toastjes en uien daarentegen! De jankende Duitser zet snel een gasmasker op. Vele avonturen later zit hypochonder Langdon in een koetsje. Hij heeft een sjaaltje om en kucht, snuift en bibbert minutenlang bijzonder aandoenlijk. Een huis tuin en keuken-middeltje op de bleke blote borst moet redding brengen. Maar voorin zit nog altijd die Duitser. En die krijgt net trek in een broodje Limburger käse.

To the Left of the Father
Dit bijzonder pittige Braziliaanse epos start met een verknipt hoogtepunt. Een magere man siddert doodziek op een bedompte houten vloer. Of ligt ie nou te rukken!? Different Trains schieten langs hem heen. Zijn we in een wagon die hem naar Auschwitz brengt? Intens tafereel. Later blijkt het een 'gewone' kamer, maar ook de kijker is meteen bevangen door paranoia. De man begint in Shakespeariaanse volzinnen te vertellen over zijn jeugd. 'Ik zat aan de tafel links naast vader, daar waar de getekenden zaten...' Een Arabische familie in Brazilië, ik had het nog nooit gezien. Vader regeert de boerderij Oudtestamentisch. 'Geduld is de grootste kwaliteit van de mens.' Ook de kijker heeft geduld nodig, want deze film is een spraakwaterval van drie uur. Respect voor de hoofdrolspeler, hij heeft haast alle tekst. Veelal verteld tégen zijn broer, die de paria komt ophalen. De reden van de gek en zijn vertrek is Freudiaans zinderend. Het begint allemaal met een bijzonder sexy volksdansje. Onze held kijkt vanaf een afstandje naar zijn beeldschone zusje. Hij doet zijn schoenen uit en kriebelt zichzelf aards. Fetisjisme, voyeurisme, gekte. En dan de schanddaad der schanddaden, als pure poëzie. 'Verzamel onze zusters, laat ze zich schalks kleden in mousseline, schilder hun kalme wangen karmozijn, laat oorbellen oorlellen bijten, en vergeet niet, de sensuele gebaren...'

Style Wars
Welke van de '3 elements of hiphop' je het minst interesseert zegt vast iets belangrijks. Ik vind dat breakdancing maar onnozel lichamelijk bijvoorbeeld... Graffiti heeft juist iets mysterieus. 'In situ' kunst in optima forma, geen wonder dat de museumwereld het oppikte. Maar graffiti hoort in de letterlijke en figuurlijke underground. De 'burners' brandden kort en hevig. De stijl kán best worden vastgelegd. Maar niet op canvas. Een fotoboek werkt al iets beter. Of deze klassieke documentaire. In de extras vertellen de twee middelbare kalende witte men die de docu schoten hoe ze langzaamaan het vertrouwen wonnen van de piepjonge 'schoffies' die de New Yorkse treinen versierden dan wel versjteerden. Henry Chalfant, de grote documentalist van de beweging werd eerst voor een agent aangezien die 'intelligence' verzamelde... Eentje van 16 zegt over eentje van 14 al 'I am like his father'. Weer een ander staat met zijn moeder te kibbelen: 'I don't doodle. - Yes, you do. You do doodle on the paper.' De twee zijn de Statler & Waldorf van de film. Tragische held is Kase2. Een 'one armed bandit'. Het fysieke gebrek wordt gecompenseerd met wagonladingen talent, charisma én zelfvertrouwen. “I didn't mind generating my generosity'. De docu is precies op tijd. Het reminiscen is al begonnen. De jongens van de generatie '74 reciteren de namen van oude 'kings of the line', en geven nu lesjes. Hoofdregel: 'Follow the outline!'

Hide Your Smiling Faces
Emoties uit, altijd lastig voor FC de Jongetjes. Niks groepsgesprek, of een goede knuffel. Moeten ze nou zichzelf pijn doen, of elkaar? Dat lijken de enige opties. Kid was vorig jaar ook al een mooie film met precies hetzelfde thema. Hide Your Smiling Faces doet het op zijn arthouse-Amerikaans. Een tikje gestileerder en zwijgender. Ietsje minder ook. Als er ergens in de openingsminuten een kereltje met een pistool aan komt zetten weet je dat dit een 'shotgun story' wordt. Continu die dreiging. Wordt het een implosie of een explosie. De prachtige omgeving vol bossen en gigantische bruggen deed me aan mede-opgroeifilm Breaking Away denken. De jongetjes hier fietsen weliswaar, maar toch puur om het hoofd leeg te maken. Lol hebben ze niet meer na het verlies van één van hen. Lachen mág niet eens. Ouders kunnen ze niet meer raken. Eén van de beste scenes speelt zich af in een supermarktje. Familie 1 komt Familie 2 tegen. Moeders doen alsof het goed gaat. 'We're coping well'. De jongetjes ontploffen intussen. Voor er nog meer doden naast de River's Edge vallen dwingen de hoofdpersonages (een jonger en een ouder broertje) elkaar om dan in elk geval een confrontatie aan te gaan. Wandelend, samen alleen. 'Wat nu als ik in mijn slaap van de brug rol.' 'Ik houd je vast.'

RE: Русский ковчег. Daar is geen edit aan te pas gekomen. The Making Of van deze film is zeer de moeite waard. Er was maar één dag beschikbaar, tijdens de korte buitenopname bestond het risico dat de apparatuur door bevriezing aangetast zou worden en de cameraman was tegen het einde van de film bijna fysiek niet meer in staat de camera te tillen. Bijna een wonder dat het toch gelukt is.

Daar is geen edit aan te pas gekomen.

Ik geloof het hoor, maar er waren gewoon twee momenten vooral die ene dat het even donker wordt, wat eigenlijk onnodig was geweest, dat ik twijfelde. Making of lijkt me ook interessant al werd ik plaatsvervangend zenuwachtig van de planning (en het idee dat iemand op het laatst zijn tekst verhaspelt. ;)

Die plaatsvervangende zenuwachtigheid herken ik. Het is een van de weinige filmdocu's waarbij het zweet me uitbrak. Teksten kun je achteraf nog oppoetsen (en er zal wel meer postproductie zijn uitgevoerd), maar een verkeerde camerabeweging of een figurant die over een jurk struikelt zijn minder makkelijk te verdoezelen.

@Ludo: mooi om de naam van Harry Langdon weer eens tegen te komen. In de jaren zeventig (opa spreekt) werd hij door de onvolprezen Maarten van Rooijen bij VPRO en VARA in de programma's Zwijgen Is Goud en Horen, Zien & Zwijgen voor het laatst op de Nederlandse televisie bejubeld. Het bleken de allerlaatste programma's over zwijgende films. Chaplin was de zwerver, Keaton de man die nooit lachte, Harold Lloyd de stuntelende alleman en Langdon het tragische clowntje.

:) ik had 'm uit een boekje (what else) van ene Thomas Leeflang. ('Cinema Nostalgia') verder het lezen nauwelijks waard, want nogal automatische piloot, knippen-en-plakken uit eerder werk

4 elements, bruh. ;)

what? hmm (ik had het nog halfslachtig gegoogled. hiphopnoob dat ik ben)

rapping, breaking, graffiti en wat dan?

ah... spinning those turntables. (het is ook leuker als het 4 elementen zijn natuurlijk)

Ed de Goey maakte trouwens nog zijn opwachting in de doc

http://i.imgur.com/h5jO6mal.png

De straatbeelden, het lijkt wel een warzone. Wat ik wel weer grappig vond aan die docu is het gebrek aan gangsterism en de gemengdheid van het "schrijvers"gilde.

Bomb It is een leuke internationale versie (en ietsje later).

De straatbeelden, het lijkt wel een warzone. Wat ik wel weer grappig vond aan die docu is het gebrek aan gangsterism en de gemengdheid van het "schrijvers"gilde.

ja. :)

New York was echt heeeel ver heen toen.

Bomb It gaat op de lijst.

Timebomb
'Fuck the receipt! Timebomb maakt ongetwijfeld indruk als je 'm als elfjarige alleen thuis ziet. Te laat opgebleven, vanzelfsprekend. Zo staat me nog altijd een scene uit een b-film bij waarin een actieheld zijn vrouwelijke kompaan euthanaseerde. Met een kruisboog. Timebomb was eigenlijk bedoeld als Jean Claude van Damme-vehikel. Uiteindelijk koos men voor Michael Biehn. De man moet in het begin een 'horloger' voorstellen. 'Ik dacht dat horlogers Frans, oud en baardig waren', zegt een klant. Zij blijkt psychologe, zodat Biehn met dezelfde opmerking kan counteren. Het psychologie-aspectje aan de film is lekker mal. Vanzelfsprekend heeft Patsy Kensit in functie een frigide ijzeren bril op. Maar vanaf het moment dat ie 'afgaat' gaat ze los, hoor. De rest van de film laat ze zich welwillend (om niet te zeggen zaadvragend) door Biehn van hot naar her slepen. Zelfs diens doodsbedreigingen en sadistische spelletjes kunnen de liefde blijkbaar niet om zeep helpen. Of juist niet. 'Want mijn vader leerde me geen emoties te tonen'. En die was godbetert ook psycholoog! Het plotje draait om Biehns nachtmerries. Hij is een Bourne ná de reset. De psychologe komt dus goed van pas om die repressed memories (tieten en geweld!) op te duikelen. Gekste momentje is in het mental hospital. Als variant van de sofa vindt het tweetal een mal. De psychologe kan zich niet meer inhouden en begint lukraak knopjes in te drukken...

Wild Boys of the Road
Nooit was Hollywood zo links als in de jaren '30, althans, voordat Hayes met zijn beruchte 'codex' kwam. Wild Boys schrikt zniet terug voor bruut geweld tegen Vadertje Staat. In een bijzonder verrassende scene komt de politie een vluchtelingenkamp opvegen. Het gezag wordt zonder waarschuwing op 'Palestijnse' wijze begroet. Een half uurtje filmtijd daarvoor is alles nog vredig bij de hoofdpersonages thuis in een smalltown. Ze kachelen met een oude bak ('Rolls Rough') langs feestjes, er wordt gezopen, op billen gemept, en op achterbanken gezoend. Maar dan raakt pa zijn baan kwijt. De auto wordt verkocht. 'Makes a fella feel kinda funny.' Wat rest is de weg. Steinbeckiaanse taferelen. Als vee richting het stoffige platteland, en later naar de grote stad. Onderweg komen de James Cagney-achtige mannetjes – de hele film schreeuwt om zijn entree – een toffe tomboy tegen. Ze lacht als een snuivend konijntje, en vecht als een tijger. (Regisseur Wellman smolt ook, en trouwde met 'r...) De tweede helft is na een indringende wending – tevens het moment dat ik me realiseerde dat ik 'm uit Scorsese's cinema-geschiedenis kende – wat sentimenteler. Natuurlijk moest de kijker door deze Depression tale niet volledig depressief de zaal verlaten. Ik zie goede mogelijkheden voor een remake. De tragische driehoeksverhouding ontbeert wat romantische sprankels, terwijl de film daar toch zo losjes over was begonnen.

Miami Blues
Het Jersey Shore-mannetje (Bobby Cannavale) vond ik stiekem best vermakelijk in het verder toch serieuze Blue Jasmine. De kerel had perfect in Miami Blues gepast. Hier speelt de jonge Alec Baldwin eenzelfde soort patser. (Baldwin zat trouwens ook al in Blue Jasmine!) Zo wordt de hamvraag van Miami Blues eigenlijk of we hier te maken hebben met een film van recent Woody-niveau, of van Woody in de eighties. Jonathan Demme produceerde en omdat ook zijn komedies hier niet ver weg zijn geef ik Miami Blues een klein plusje. Jennifer Jason Leigh doet haar specialiteit – een hoertje – desperately seeking nou ja... Wat eigenlijk. Een burgerleventje? In elk geval kan ze haar twee absolute pluspunten tonen. (Spiegels moeten een fijn object zijn in het leven van Jennifer!) Maar de rol die déze film maakt is van Fred Ward. Een van de smoezeligste cops uit de filmgeschiedenis. Net mijn biertjesdrinkende buurman. In Stray Dogs voelt een agent zich vernederd als hij zijn dienstwapen verliest. Hier verliest Ward zijn wapen, zijn badge, en... zijn tanden. En Alec Baldwin is natuurlijk de dader. Miami Blues barst van het cartooneske geweld, en komt ermee weg. De one-liners zijn nog niet eens zó sterk, maar de koddigheid wordt consequent gortdroog volgehouden. 'I used to rob people who robbed people.' 'Kind of like Robin Hood?' 'Except I didn't give the money to the poor people.'

כלבת (Rabies)
All-American horror uit Israël. Toch las ik dan weer iemand die er een parabel over Israël in zag, dus dan toch nog een beetje oosters.

Desperate Man Blues
Zo, daar word je blij van. Een immer kortgebroekte en goedgemutste verzamelaar van bakelieten platen van blues, hillbillymuziek en vroege jazz (of de enige jazz, volgens hem) met na 47 jaar nog steeds een aanstekelijk enthousiasme.

man zelfs 10 seconden kijken van die doc bewijst al dat die kerel een CHARACTER is. :)

(heb even geen tijd voor 3 uur though)

De hoofdfilm is maar een uurtje, de rest zijn extra's. ;)

ohh :)

Les Plages d'Agnès
Agnès Varda is een bijzondere vrouw, met unieke films op haar naam. Als zo iemand 80 wordt verdient ze een feestje. Met een speech van de jarige. Aldus geschiedt in deze cinemoires. Nu is Varda's stijl altijd al heel persoonlijk, waardoor er een spiegeleffect optreedt. Magrittean mirrors. Varda countert haar eigen verlegenheid met gebabbel over zichzelf. Verschuilen achter een camera werkt zo lastig als je innerlijk oog altijd op jezelf gericht is. Soms verliest ze de ander uit het oog, en dreigen we in narcisme te belanden. Dan wordt het allemaal net té particulier. We moeten bijvoorbeeld haar gezinnetje uitgebreid bewonderen. Iedereen lijdt er ongemakkelijk onder. (Gezin in witte gewaden, buitenstaander Varda in het zwart.) Elders als ze echt dicht bij de Harde Kern komt vlucht Varda weg in een associatie. Weg van de worsteling met seks als twintiger, bijvoorbeeld. Eigenlijk is ze net Frida Vogels. Vinden Varda en Vogels vaste grond nu in hun werk, of toch in een Grote Man? Jacques Demy vervult die rol hier. Bijna onbewust wordt de film zo toch weer een eerbetoon aan hem. Onterecht. Wie is er nou jarig? Bovendien, Varda is degene met films die iedereen moet zien. Haar autobiografie zit eigenlijk gewikkeld in die fictie. Dáár is ze open. La Pointe Courte, Sans Toit Ni Loi, Cléo.

The Belly of an Architect
Het unieke aan Peter Greenaway is dat hij boekenwijsheid met carnal knowledge combineert. Lichaam en geest. Weg met het dualisme. Niemand anders dan hij weet een fictiefilm rond het nooit gebouwde oeuvre van Etienne Louis Boullée te volbrengen. Een film die tegelijkertijd ook weer haast misselijkmakend fysiek is. Een Amerikaan komt naar Rome om een Boullée-tentoonstelling op te zetten. Zijn medewerkers verrassen hem met een taart in de vorm van de Cenotaph. In een fraai viezig shot steekt er later nog slechts een verfrommeld 1 ponds-biljet (met Newton) uit. De bolvorm van de taart is zowel fallisch als buikig. De architect is Italië neukend binnengekomen – 'What a way to enter Italy!' – maar krijgt al snel last van vermoedens van overspel. En gruwelijke maagpijnen. Het geeft Greenaway de kans om in Pasolini-stijl langs door Rome te sjokken, om er overal verval en jaloersmakende torso's te signaleren. Waar dat soms wat conceptueel aanvoelt, zijn de brieven die de architect aan zijn imaginaire held schrijft een rake zet. (En dat voor een voice-over, een wondertje!) Ze geven de film net dat taartpuntje melancholie mee, zo tussen het gekots door. Typisch Greenaway is de grijze hond (van Romulus en Remus) die de troep komt 'opruimen'... Als de architect eindelijk (door een sleutelgat) de bevestiging van zijn vermoeden krijgt, pakt hij er uitgeput een zetel bij.

The Hobbit: An Unexpected Journey
'So this is the Hobbit.' Zo'n film waar veel teveel geld en belangen mee zijn gemoeid. Na het megasucces van The Lord of the Rings kon de prequel natuurlijk niet kleinschaliger en gewaagder worden aangepakt. En dat terwijl het goedgemutste (of goedbebaarde) sprookjesboek De Hobbit zich daar prima voor leent. We zullen nooit weten hoe de film er had uitgezien als Guillermo del Toro aan boord was gebleven, maar met Peter Jackson wordt er op veilig gespeeld. En veilig is hier recht richting het brein van Starwars-jongetjes. In het begin ziet de film er zelfs bevreemdend sci-fi uit. Geen blut und boden maar lelijke techniek. Niemand mocht zich bekocht voelen. We starten volkomen overbodig opnieuw met Elijah Wood en Ian Holm, alsof iedereen is vergeten dat The Hobbit vóór de Ring begint. Zelfs Riefensthaliaanse knokscenes ontbreken in die eerste minuten niet. De introductie der Reisgenoten is verder een koddige toestand, in Studio 100 decors. Plopperdeplop! Wel fijn en terecht Tolkieniaans dat er wat liedjes worden gezongen. Uiteindelijk wordt dit eerste deel van de The Hobbit pas aardig als het slappe geacteer wordt vervangen door semi-geanimeerde personages. In de hal van de Bergkoning werkt de boertige goblin-humor zowaar wél. En dan is daar de entree van Gollem: de jonge dagen van de schizofreen. Toch nog een half uurtje op het puntje van de stoel. 'Baggins! Thief!'

He Ran All The Way
'You hold me so tight I can hardly breathe.' 'Well, that's the way I dance.' Verbitterd en tragisch noirtje. Een dik uur opgekropte frustraties bij alle betrokkenen. Dit zijn Funny Games USA avant la lettre. John Garfield speelt een totaal mislukte sjacheraar die bij zijn dronken hosselende moeder woont. De twee kunnen het bepaald niet met elkaar vinden. De enige vriend van Garfield is een Poetin-schurkje. 'He was going to do all the thinking for me'. De heist is knudde pur sang, en Garfield zit met de gebakken peren. Of overrijpe, want een sprintje later ligt hij in het zwembad, met het overijverige bakkersmeisje Shelley Winters. Ik had het eerst niet zo door – ben gek op retro-badpakken ten slotte – maar ze moet een lelijk eendje voorstellen. Precies in het midden van de film valt het kwartje ineens. Dáárom is de familie van het meisje zo tolerant als ze een jongen mee naar huis neemt. Eíndelijk is er iemand! Impotentie is een Freudiaanse subtekst. 'Have you ever shot someone with your gun?' Welke virgin gaat hier 'all the way'. De opgejaagde en paranoïde tasjesrover heeft het gezinnetje inmiddels in hun eigen huis gegijzeld. Pa voelt zich behoorlijk in zijn mannelijkheid aangetast. En Garfield? Die kan het alleen vinden met de moeder des huizes. Och had hij zélf maar een goede moeder gehad, dan was dit nooit gebeurd...

Many films (some of the best) are boring and make you feel as if you might want to leave to get a drink or look for an available woman.

Francois Truffaut, in The Films in my Life (een verzameling van zijn artikelen, merendeel voor Cahiers du Cinema, natuurlijk)