Filmforum

Mala Noche
Debuut van Van Sant en een typisch Kunstacademie-student-filmpje. (Ook al was hij geloof ik al in de dertig en mogelijk helemaal geen kunstacademiestudent..) Naar men zegt voor slechts 50 dollar gemaakt. Een jonge homo wordt verliefd op een minderjarige illegale Mexicaanse immigrant. Hij loopt er de hele film achteraan a la Mahler achter Thomas in Death in Venice. Het Mexicaantje is niet geïnteresseerd, zijn kompaan wel, al is 't ook niet echt van harte. Alles in arty zwart-wit in beeld gebracht natuurlijk, met uitzondering van het (enige magische) Dark Horse-moment dat de drie een camera op de kop hebben getikt en 'm uittesten. Wij zien wat ze filmen. In kleur. Leuk wordt de film verder niet, want het obsessieve hoofdpersonage is maar 'n eikel en, als gezegd, enige vriendschappelijkheid onbtreekt.

Things We Lost In The Fire
Junkie meets- verwerkingsfilm, wat ietwat veel hooi op 1 vork is, maar uiteindelijk wel vakwerk oplevert. Benicio Del Torro schittert met z'n gepast Chinezige uitgeleefde kop als junk en Halle Berry is ook niet onaardig als de vrouw die net haar echtgenoot (David Duchovny) heeft verloren. Als je (het slaat nergens op) Berry met Jolie vergelijkt (Changeling was tenslotte ook een verwerkingsfilm) wint Berry glansrijk. De junkie heeft een onwaarschijnlijke good luck streak ook al begint 't slecht, als zijn beste/enige vriend (Duchovny dus) sterft. Berry weet niet meer wat ze moet doen en neemt de junk in huis! Jawel. Hij mag in de garage wonen.. De buurman biedt 'm een baan aan! Het wachten is nog op 't meisje. (Het zal toch niet Berry zijn?) Oh ja en hij is ook nog zonder problemen cold turkey afgekickt, zwaar onrealistisch en 't wordt nog vreemder als ie halverwege (natuurlijk!) terugvalt en weer afkickt krijgt hij ineens wel de bekende ontwenningsverschijnselen. Een leuke verklaring zou zijn geweest als ie alleen maar zei dat hij sinds de begrafenis van zijn beste vriend clean was, maar ondertussen gewoon doorgebruikte. Meest tearjerkerige (en ook wel lekker zielige) aspect is de relatie van de junkie met de twee kinderen. Hij wordt natuurlijk langzaam een soort surrogaat-vader.

Le Silence de Lorna
Het lijkt vreemd voor een Dardennes-film maar in 't begin dacht ik, ze zouden hier zelfs een Hollywood-remake van kunnen maken. Een vrouw trouwt met een junkie om zo de Belgische nationaliteit te verkijgen, ze doet dit in opdracht van een bende die deze nieuwbakken Belgische vervolgens weer willen laten trouwen met een rijke (?) Rus, die op zijn beurt dan weer Belg wordt. Maar ja, de vrouw gaat zich aan de junkie hechten en ze wil 'm niet meer, zoals het oorspronkelijke plan was, laten vermoorden. Dat levert prachtige scenes op als hij op Lorna's eigen verzoek haar moet slaan, maar 't niet kan. (In dat geval zouden ze "gewoon" kunnen scheiden) Niet zo vreemd trouwens dat de junkie (die broer uit Nue Propriete) bij haar wil blijven, want het is een plaatje hoor. Toch, echt enerverend wil de film maar niet worden, ik zou bijna zeggen, had er maar meer geweld in gezeten. De bende nog wat gemener ofzo. De ondertitels die ik had waren trouwen hilarisch/filosofisch. "Hij heeft een baard" > "He brings a beard" "Het (eten) is bijna klaar} > "Since almost everything is" etc.

Ondertitels kunnen wonderlijk zijn, ook in de bios en zeker als ze door een Vlaming zijn geschreven. De meest wonderlijke zag ik afgelopen week bij Synecdoche, New York waarbij de zinsnede ‘Maria uit The Sound Of Music’ werd vertaald als ‘Maria uit West Side Story’.

lol, nah dit was gewoon broddelwerk van een goedwillend amateurtje. Het vreemde was, bij de Albanese gedeelten leek er een lichte verbetering in te zitten. Misschien dat de vertaler dat nog beter machtig was dan 't Frans.
mooi moppie Beethoven trouwens aan 't eind, heel verrassend die plotselingen piano-akkoorden. Zat wel een horror-film in, in dat einde, eenzame jonge mooie vrouw schuilt in blokhut. Waarom!?!? Ik zou gewoon doorgerend zijn tot je de bewoonde wereld bereikt. Stel je voor dat die Albanese schurk als ie wakker werd uit z'n KO zijn matties belde en dan systematisch het bos afkomen. "hee een blokhut. en een rokend schoorsteentje". ;)

*afkammen*

oh en het allerleukste detail in le Silence de Lorna is als Lorna en Claudy (de junkie, die de hele film erom jengelt) een potje gaan zitten kaarten. Ze spelen "Zenuwen" een heel geinig, vrij wild kaartspelletje. Bijna net zo leuk als Gin Rummy in the Apartment. ;)

Il divo (Paolo Sorrentino, 2008, Italië)
Duizelingwekkend portret van één van de meest illustere figuren uit naoorlogs Europa: Giulio Andreotti. Met forse kwaststreken en humor neergezet als sfinx en survivor zonder gelijke in de slangenkuil van de Italiaanse politiek. Waar parlementaire democratie rotsvast is verankerd in een rijpe traditie van millennia machtsdenken. Waar boven- en onderwereld samenballen tot een onontwarbare kluwen en goed en kwaad vervloeien. Het Apennijnse schiereiland, een exotisch oord op slechts 2,5 uur vliegen, mooier en slechter dan je het kan verzinnen.

Il Divo staat genoteerd. Uit betrouwbare bronnen vernam ik dat het handig is van tevoren even in te lezen over Andreotti. Is voorkennis een voordeel? Moet ik Andreotti's lemma in de Wiki uit mijn hoofd leren alvorens de bios te betreden?

Enige basiskennis is wel van belang. 't Is handig als Brigade Rosse, Aldo Moro, P2-loge, Lucio Gelli, Banco Ambrosiano, Roberto Calvi, Toto Riina, enz. wat bellen doen rinkelen. Anderzijds is het niet aan te raden om alle personages die worden geïntroduceerd op te slaan, want dan word je helemaal gek. Het is de politieke rollercoaster ride van een schijnbaar onaangedane droogstoppel en dat brengt de film mijns inziens goed over. Bizar trouwens, dat de film nog slechts één aspect van Andreotti belicht.

>>'t Is handig als Brigade Rosse, Aldo Moro, P2-loge, Lucio Gelli, Banco Ambrosiano, Roberto Calvi, Toto Riina, enz. wat bellen doen rinkelen.

Nou, laat maar zitten dan...:)

gaan we in Nederland ook naar toe he, eerst 5-partijen coalities, fascisten als Wilders er al dan niet bij, en dan een sterke man a la Berlusconi.

@Olaf: Hier beginnen :)

@Ludo: Welnee, Reinout Oerlemans en John de Mol zijn geen partij voor brave refojongens :) Al steekt il Divo zelfs Norbert Schmelzer en Dries van Agt moeiteloos in zijn zak natuurlijk.

Maak daar maar "refojongens en roomse knapen" van.

teletekst meldt dat Tullio Pinelli dood is (100 jaar!) hij schreef o.a. Otto e Mezzo van Fellini. Nooit geweten, wat doet die Fellini dan bij de "auteurcinema" ;)

in de Volkskrant van donderdag een leuk artikel over film in Hollywood ten tijde van de Grote Depressie (die van de thirties)
vijf tips (van de VK dus)
1.The Grapes of Wrath (John Ford, 1940) (beetje laat eigenlijk)
2.My Man Goddfrey (La Cava, 1936) (gaat op mijn lijst)
3.Kuttke Caesar (LeRoy, 1931) (met Edward G Robinson)
4.Mr. Deeds Goes to Town (Capra natuurlijk, 1936) (moet ik ook nog altijd zien
5.Gold Diggers of 1933 (1933 dus) een musical..

Ik weet niet wat er met mij aan de hand is, maar zo'n slecgt filmweekend had ik nog nooit. Ik heb twee films halverwege uitgezet. Twee! De ene was My dinner with André van Louis Malle (na 45 minuten). Film bestaande uit één conversatie die de eerste 45 minuten zo stomvervelend was dat ik meende te mogen geloven dat het niets meer zou worden. De andere was Mon oncle van Jacues Tati, die mijn vriendin spot-on beschgreef als Mr. Bean voor cinefielen. Dan maar geen cinefiel, dacht ik toen. Daarnaast heb ik Mister Lonely uitgekeken, waar ik ook geen ene reet mee kon. Leuk gegeven (de persoonlijke eenzaamheid van een groep impersonators die zich voorhouden een werkelijke persoonlijkheid te hebben gevonden), toffe soundtrack, leuk om Werner Herzog voorbij te zien komen, paar originele scenes in de tweede helft, maar als hele film vond ik het nogal stomvervelend.

My Diner with Andre is toch een klassieker, jammer :)

De andere was Mon oncle van Jacues Tati, die mijn vriendin spot-on beschgreef als Mr. Bean voor cinefielen.
Vido woest! ;)

voor buitenkant-film Mister Lonely moet je een beetje in de stemming zijn (en die was al verknald begrijp ik)

Tabu
Het beroemdste leenwoord uit het Polynesische taalgebied en ook een klassieker van F.W. Murna, die net voor de premiere bij een auto-ongeluk omkwam. Niet zomaar een! Hij was bezig een veertienjarige (illegale Mexicaanse immigrant, Mala Noche!) knaap te pijpen.. Maar goed. Tabu lijkt eerst Riefenstahliaanse exploitatie te worden, als wordt vermeldt dat er allemaal echte South Islanders in voorkomen en de meisjes vooral geselecteerd zijn op hun billendraai-kwaliteiten. (Topless natuurlijk, alhoewel dat destijds natuurlijk werd gecensureerd) Het verhaaltje is eigenlijk heel modern over conservatieve geloofsfundamentalisten die verordenneren dat een meisje aan de Goden toebehoord en zelfs kijken naar haar taboe is. Haar vriendje pikt dat niet en ze vluchten samen naar een Franse kolonie, waar de jongens parels opduikt (die voor een habbekrabts verkoopt) en schulden maakt. De fundi's komen ze natuurlijk achterna voor een bitter en (tragisch) mooi einde.

Body of Lies
Topentertainment de eerste driekwartier. De high-tech Amerikanen vanachter bureau's met onbemande vliegtuigjes inzoomend op hun Google Maps, terwijl een paar figuren op de grond (in 't Midden-Oosten dus) 't zware werk doen. Leonardo DiCaprio is zo iemand, hij spreekt (zogenaamd) prima Arabisch en fopt zelfs fundi met een mooi moslim-hoedje. Zijn Amerikaanse baas (Russell Crowe) is rucksichtlos en bekommert zich niet om een mensenleventje meer of minder. DiCaprio krijgt last van in 't script ingelaste schuldgevoel-momenten, die geen van allen overtuigen. (Hij was eigenlijk veel stoerder als fanatieke agent uit 't begin) Helemaal mis gaat 't als hij een flirt begint met een lokale verpleegster. Een absurd en belachelijk risico. En waarom dan weer de film om een meisje laten draaien.. Ook jammer dat ze niet in 't Arabisch converseren. Ze gaan uit wandelen in fundi-wijken waar DiCaprio ineens wel opvalt, ineens laat hij enige vermomming achterwege. Een glansrol is er voor de GID (de Jordaanse geheime dienst) met baas Mark Strong, die schittert als (voor de Amerikanen onmisbare) schurk.

21 Grams
Hoe langer ik erover nadacht hoe teleurstellender ie werd. Amores Perros blijft de beste van het "Babel-duo". En dat terwijl deze een fabuleuze cast heeft. Ik zat eerst op een verkeerd spoor en dacht dat het om een junkiefilm ging. Sean Penn is kapot, dus dat zou kunnen kloppen. Naomi Watts zit in de coke en Benicio Del Toro loopt ook rond als ex-convict huidige Jesus Freak. Maar Penn blijkt "normaal" ziek, sterker nog hij is niet eens een man van de zelfkant maar wiskundeleraar. (Let wel dit las ik pas achteraf.. Tsja) In de doorelkaar gegooide mozaiek-vertelling krijgen de 3 natuurlijk wat met elkaar te maken. Naomi Watts heeft het meest te lijden, al weet de film geen emotie op te roepen. Sean Penn is en blijft (in deze film) een stalkende zak, die niet genoeg liefde heeft voor de actrice met 't allermooiste Engelse accent: Charlotte Gainsbourg. Blijft over het allerbeste lijntje met Del Toro, die jongens op rechte pad probeert te krijgen maar er zelf pas net oploopt. Let ook op de autorijleraar uit Happy Go Lucky) die weer knap bezig is als enge priester. Del Toro zet ook de ellende in gang waardoor hij een geloofscrisis krijgt. (De hele film gaat over schuld, boete en vergeving) Het verhaalmozaiek wordt ook steeds irritanter en overbodiger, waarna de film ook nog 't einde verknald door op het moment waar we naar hebben zitten uitkijken het geluid weg te draaien voor een "drone". Simpeltjes.

Cordero de Dios
Hier voegt de structuur wel wat toe. Argentinie in de jaren '70 ten tijde van de dictatuur en Argentinie in de jaren '00 als de Economische Crisis daar al is begonnen. Films waarin je sympathie drastisch verschuift verdienen sowieso respect. Een opa wordt onvoerd. Zijn kleindochter doet er alles aan om 't geld te verzamelen. Moeder komt vanuit Parijs terug naar Argentinie en via haar (in de jaren '70) leren we waarom ze zo'n hekel heeft aan deze grootvader. (Ook waarom ze is weggegaan vermoedelijk) Mooie beeldrijmpjes en overgangen. Enigszins incrowd allemaal, ik denk dat de film pas echt aangrijpend is voor een Argentijn, vanuit hier is ie misschien wat koel. Maar een prachtig beeld als de moeder in een huidige trein zit met een zak geld voor de ontvoerders waarna de trein "langzaam" verouderd.

My Diner with Andre is toch een klassieker?, jammer :)

en de meisjes vooral geselecteerd zijn op hun billendraai-kwaliteiten.

nou ja dat staat er niet hoor, ;) dat denk ik.

Vido woest! ;)

Vido krijg je niet woest. Die denkt er gewoon het zijne van...;-) Ik wil Playtime overigens nog wel proberen, lijkt me een stuk interessanter. Ik vond van Mon oncle vooral de vormgeving fantastisch, die aangeharktheid. De rest deed me niets, en de muziek maakte me horendol.

Die denkt er gewoon het zijne van

maar ondertussen moet ie wel naar de tandarts om van al dat geknars er een nieuw laagje op te laten zetten. ;)

overigens niets gemerkt van enig kaderings-probleem in Cordero de Dios. wel dat de ondertiteling steeds wegzakte (en te vroeg begon te verschijnen) dus de hele film op ctrl-H lopen rammen om dat ding goed te timen.
Modern Times.... (heeft iets met de frames per second te maken)

Ik ben allerminst een cinefiel, maar ik heb erg genoten van Mon Oncle.
Olaf lijkt niet van vrijblijvend pretentieloos vermaak te houden?

Olaf lijkt niet van vrijblijvend pretentieloos vermaak te houden?

Oh krijgen we die weer :) Welnu, ik zag dit weekend ook Office space (Mike Judge, 1999) en na een half uur dacht ik "Jeetje, ik zit gewoon naar een erg leuke Amerikaanse comedy te kijken!" Het is een beetje jammer dat de film in de tweede helft zo zijn best besluit te doen om een verhaallijn in orde te krijgen )regisseur zou na ijn eigen Beavis _ Butthead toch beter moeten weten', want het eerste deel geeft een leuke draai aan Linklateriaans slacken. Gast die zijn kantoorbaan enorm haat, op een goede dag besluit er met zijn pet naar te gooien en juist dan promotie maakt. Erg geestig!

@Vido:

Ik heb er nog eentje: Synecdoche is Otto e mezzo zonder vangnet. De parallellen met deze Fellini zijn zo duidelijk dat het eigenlijk verwonderlijk is dat de film niet in elke Synecdoche-recensie genoemd wordt.

Synecdoche is Otto e mezzo zonder vangnet

Ha, da's ook een mooie. Ik had die link nog niet gelegd.

My Dinner With André heb ik wel helemaal uitgezeten. Vraag me niet hoe. Ik zag 'm in het Filmmuseum met nog 1 betalende bezoekster, een Amerikaanse die na afloop moest bekennen in slaap te zijn gevallen zo rond het moment dat Olaf afhaakte. My Dinner With André is vooral leuk als referentie en niet zozeer als film.

Il Divo is heel bijzonder. Tijdens het kijken vond ik het wel, voor heel even, jammer dat ik geen Italiaan ben. De details ontgingen me namelijk vaak nogal. Ondanks de verklarende woordenlijst aan het begin van de film gingen de namen van maffioso en het ander geboefte mij veel te snel over het scherm en was de lading aan informatie zo vlak voor de rechtzitting moeilijk bij te benen. Het onrustige publiek in Rialto (waaronder een kletsend Russisch paar, een lange man wiens kruin soms in beeld kwam en een hoorbaar aangeschoten Rik Zaal) maakte het lastig de benodigde concentratie te behouden. Toni Servillo speelt Andreotti als Nosferatu en dat is niet alleen vanwege zijn spookachtige tred en zijn puntige oortjes. Net als Nosferatu zit Andreotti eenzaam in zijn kasteel en is hij onsterfelijk omdat hij het bloed van anderen laat vloeien.

en een hoorbaar aangeschoten Rik Zaal

lol! ai nog steeds niet over z'n deportatie uit Sesamstraat heen :( (oh nee ik verwar 'm met.. hoe heet die Rik dan.. Hoogendoorn)

http://img26.imageshack.us/img26/9767/fp1s.gif

quizje, in welke prachtklassieker (net gezien) zwaait de hoofdrolspeler zo naar zijn secretaresse (die natuurlijk heimelijk op hem verliefd is)
(gifje maken is nog best lastig)

Jij bent hier beter in :)

http://www.rowthree.com/wp-content/uploads/2008/01/nosferatu2.jpghttp://web.tiscali.it/addaveni/Andreotti.jpg

Nosferatu... maar die ander.

Hij is niet moeilijk, Ludo ;) Het antwoord op de jouwe moet ik schuldig blijven. Vast een oja-belevenis.

@Ludo en zijn miniquiz: de acteur is zo goed als zeker James Cagney. De film? The Roaring Twenties?

http://i1.fc-img.com/CTV02/Comcast_CIM_Prod_Fancast_Image/682/848/1208446140396_6ShadowoftheVampire_mif_408_209.jpg http://www.xs4all.nl/~gert01/ildivo.jpg

Ik heb een beetje gesmokkeld, want de Nosferatu links is Willem Defoe in de rol van Max Schreck.

die van Vido rechts is die president!

@Ludo en zijn miniquiz: de acteur is zo goed als zeker James Cagney

mijn respect is sehr gross! (geen Roaring Twenties though)

wacht ik maak nog een gifje, omdat die film zo leuk was. (met name de razendsnele 1e helft, in de 2e helft volgt het in musicals gangbare ellenlange slotnummer, waar ze gigantisch uitpakken, dat wel, maar ik houd meer van het komedie-wisecrack-gedeelte) "As long as they've got sidewalks YOU'VE got a job."

deze is nog beter, alleen zegt ie nu ineens dat 't een jpg is, kijken of ie nog beweegt:
http://s5.tinypic.com/316nudw.jpg

Dankzij de quote en Google kom ik op Footlight Parade, een film die ik nog nooit gezien heb. Een aanrader dus? Die gaat dan zeker op mijn to-do-lijstje.

vond ik wel. :) kwam uit mijn 1000 best movies Black Book, dus ik zal niet de enige zijn. het is een co-directie van Lloyd Bacon en Busby Berkeley (die de choreografie deed) een duidelijke artistieke lijn is (dus) niet te vinden, wat het geheel wat chaotisch maakt. (maar wel erg leuk) Met behoorlijk gewaagde passages, er zit een kwartier nimfenballet in waarin de dames het minimum van het minimum aan hebben om de censor te passeren. (ik weet wel een paar grappen te bedenken met .. Parade)

(oh het is een Pre-Code film, alhoewel de musical studio in de film al wel een eigen censor in dienst heeft, die afgeschilderd wordt als belachelijke viezerik)
"you must put brassieres on these dolls"

Finding Forrester
Wilde zeggen: Van Sant's duidelijkste poging om de mainstream te bereiken, maar vergat even dat hij dat met Good Will Hunting al glorieus had gedaan. Deze film haalt 't daar bij lange na niet bij. Sean Connery speelt een kluizenaar/schrijver die (Forrester) bijna z'n hele leven in de Bronx woont, terwijl de buurt ondertussen langzaam "zwart" is geworden. Buiten basketballen de jongens, hij bespioneert ze, zij kijken naar 'm. De vreemdste verhalen doen de ronde. Een van de jongens (Jamal) leest thuis James Joyce en T.S. Eliot, maar doet zich op straat "street" voor en gaat bij een truth or dare dapper een kijkje nemen bij de kluizenaar. Natuurlijk laat hij zijn tas liggen en vervolgens raken ze bevriend. Nou ja bevriend. Forrester is eigenlijk bijzonder onsympathiek, ik kreeg zelfs medelijden met de echte slechterik van het verhaal: een literatuurprofessor die Jamal dwarszit, maar zelf tot 2x toe in zijn leven wordt vernederd door Forrester. De literatuurprofessor kan niet geloven dat Jamal EN goed kan basketballen EN een schrijverstalent is. Ik betrapte me op dezelfde gedachte. Hij is wel irritant uomo universalis, bovendien had de film wat mij betreft best alleen over een delicate jongen-leermeester-vriendschap kunnen gaan en er niet een cliché sportfilm (met uiteindelijk wel een twist) overheen te gooien. Overbodige epiloog ook. (En bonuspuntjes voor Anna Paquin die als Harry Potter's Hermelien rondloopt op de elite-school waar Jamal naartoe mag)

Footlight Parade
Ik ben geen kenner van de jaren '30-musicals, wie weet waren ze allemaal wel zo goed, maar dit sprankelt in razende vaart. Eerste 45 minuten zijn een dollemansrit van uitgewisselde hatelijkheden op de studiovloer. Hollywood was in 1932 al meta door een film te maken over hoe de musical-producenten reageerden op de talkies! James Cagney is de creative director in een driemanschap (de andere doen niks en zuigen 'm uit) hij werkt zich de pleuris geholpen door zijn lieftallige tot over d'r oren verliefde secretaresse (Joan Blondell) die bijvoorbeeld ergens als hij weer opgaat in een manische monoloog haar hoofd zachtjes tegen 'm aanvleit. Hij ziet vervolgens meer in haar huisgenootje (hoe gemeen!) een omhoog gevallen upper-class wanna-be, die de toorn van Blondell dus krijgt te verduren. Ze heet ook nog 'ns Miss Rich (zet daar maar 'n b voor) En natuurlijk de klassieker: as long as they've got sidewalks YOU've got a job. In de bijrollen nog klassiekers als het suffe meisje met de bril die zich ontpopt als vamp en tapdanser, een (homoseksuele, fobische) co-regisseur weggelopen uit Samson & Gert en een Danny de Munk-achtige zanger die alles uit de kast haalt voor 't brillenmeisje. In het laatste half uur gaat Busby Berkeley los in 3 briljante tafereeltjes, waaronder de beroemde nimfenwaterval. Die had eigenlijk als laatst gemoeten, want 't slotnummer is wel erg patriottistisch (op z'n Noord-Koreaans) Enigzins bizar zijn zelfs de liedjes niet eens zo goed, (te) degelijk, niettemin een heerlijke film.

Jagdhunde
Mislukte arthouse, volledig volgens de voorspelbare regels van 't boekje. Een jongen en z'n uit bepaalde hoeken op Ron Jans lijkende pa wonen in een dorpje dat hen nogal vijandig gezind is. "Wanneer gaan ze nou eindelijk met ons praten". De jongen speelt wat met zijn 2 honden en (heel ongeloofwaardig in zo'n klein dorpje) precies als ie weggaat, terug naar Berlijn komt ie, natuurlijk, een meisje tegen. Doof (wat in films altijd schattig is..... ik weet 't niet hoor) dus communicatie gaat primitief, al dan niet met wolvenmaskers op in scene als een Aphex Twin-videoclip. (Helaas is de soundtrack itself daar en elders matig) Het meisje lijkt op de jongen, ook zij woont alleen met d'r pa. Deze pa is een foute kerel die gefrustreerd is dat z'n vrouw hem verliet en alleen nog geïnteresseerd is in jagen. Hij schiet op alles wat beweegt. Het eindigt met een genant kerstdinertje, waar de emoties eruit komen en, zoals een arthouse hoort te eindigen, met iets gruwelijks.

oh dan en vergeet ik nog in Finding Forrester is Forrester dus een kluizenaar die zegt "ik ga best naar buiten" waarmee hij bedoelt dat ie de ramen wast op z'n balkon... Vervolgens neemt Jamal 'm in een klap mee naar een honkbalmatch. We zien Forrester nog wel even twijfelen op de drempel maar vervolgens krijgt hij pas een aanvalletje als ze in de hal van 't stadion zijn. Ietwat ongeloofwaardig (misschien was ie alleen kluizenaar en niet fobisch..?!) maar goed, anders had het mooier geweest als ze eerst gewoon 'n rondje in de buurt liepen.

The Black Dahlia
Josh Hartnett en Aaron Eckhart zijn de twee bekendste politiemannen in het LA van 1946 wegens hun verleden als profbokser en wat heldendaden. Ze moeten de gruwelijke moord op een meisje dat bekend wordt als The Black Dahlia oplossen. Maar dit is zo een film waarbij die eigenlijke zaak al snel op de achtergrond raakt onder een web van intriges. Belangrijkste daarvan is dat Eckhart hokt met het door hem geredde hoertje Scarlett Johansson in een veel te groot huis, wat helemaal niet mag in 1946. Bovendien lonkt Johansson wel erg opzichtig naar Hartnett, wat Eckhart niet te veel lijkt te kunnen schelen. Hartnett denkt er toch verstandiger aan te doen door aan te pappen met de tijdens het onderzoek opgeduikelde Hillary Swank, maar komt zo in de Addams Family terecht.
Het is een Brian DePalma film, dus allemaal nogal afstandelijk en klinisch, maar het tempo blijft er wel in en het ziet er allemaal schitterend uit dankzij de legendarische art director Dante Ferretti en cameraman Vilmos Sigmond, die wonderen verricht met dat mooie Californische licht. Met Manns Collateral misschien de beste L.A. promofilm van de laatste jaren.
Een vermakelijke film, die je meteen weer vergeten bent als hij is afgelopen, op één ding na: samenwonen in 1946 nog een probleem voor heterostellen, maar een lesbienne kan kiezen uit een hele reeks zeer glamoureuze damesclubs.

vond 'm zelf te kil.

hm nu schiet me een andere(?) film te binnen waar Marcia Gay Harden haar dochter (junkiehoer) gaat opspeuren.. (Of nee dochter was dood hmm) ah, The Dead Girl. Een mozaiek-verhaaltje waar misschien nog wat meer in had gezeten (http://www.imdb.com/title/tt0783238/)

Ik heb de afgelopen twee weken zoveel tegenvallende films gezien (nog ergens het vermeende meesterwerk Vengeance is mine afgezet) dat ik even vreesde dat ik klaar was met intensief cinema kijken. Dat lijkt mee te vallen want – hoewel het niet door kan gaan voor “intensief”- ik zag twee puike films dit weekend.

Lacombe Lucien (Malle, 1974). Opportunistische nietsnuttige Franse jongen die net de volwassenheid bereikt sluit zich aan bij de moffen tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog. Erg nazi-minded is hij niet dus het staat hem vrij vervolgens op een Joods meisje verliefd te worden. Interessante film over ideologieloze collaboratie, die enerveert zoals een Franse film kan enerveren. Je zit erin zonder dat je met hoogstandjes om je oren wordt geslagen, maar aan het einde overheerst een tevreden gevoel. Malle is er een meester in.

Gururi no koto (a.k.a. All around us; Hashigushi 2008). Sterk Japans drama over een afstandelijke relatie die steeds getroubleerder raakt. Vrouw kwijnt weg bij uitgever en man tekent verdachten in de rechtzaal. Door de baan van de laatste zien we allerlei ontsporingen en gekken de revue passeren en het is tegen deze achtergrond dat Hashigushi zijn relaas opbouwt. De ware kunst, zo lijkt de stelling, is om niet te ontsporen en trouw te blijven aan degene voor wie je gekozen hebt. Kan een kleffe film opleveren, is het niet. Hashigushi doseert zorgvuldig, kiest de juiste details en houdt het luchtig. Acteursprestaties zijn navenant. De mannelijke hoofdrol wordt vertolkt door Lily Franky, die dat weer even ingetogen doet als in Tokyo Tower: Mom and me, and sometimes dad, een drama dat qua toon ook veel doet denken aan deze. Andere associaties die ik had waren It’s only talk van Ryuichi Hiroki, die dit genre ook enorm goed beheerst, en het paradepaardje Yi Yi.

nog ergens het vermeende meesterwerk Vengeance is mine afgezet

Aaargh. Imamura is een van mijn lievelingsregisseurs. Pure rauwe levenskracht. De Wolkers van de Japanse cinema.

The Bride with White Hair
Zwaardvechtdrama werkelijk waanzinnig vormgegeven. Wel baggermuziek uit een synthesizer helaas, maar visueel een waar spektakel.

Sie tötete in Ekstase
Jess Franco op z'n best. Susan Korda/Soledad Miranda moordt zich fraai gekleed of ontkleed door een serie supergroovy locaties om wraak te nemen op degenen die ze schuldig acht aan de zelfmoord (zelden zo'n funky zelfmoordscene gezien) van haar vriendje. Op de hielen gezeten door Horst Tappert. Vergelijkbaar met Venus In Furs en Vampyros Lesbos, en deze keer zelfs een begrijpelijk lineair verhaal.

Perkele! Kuvia Suomesta
In 1970 volgen we de verkiezingen in Finland met een paar linksgeoriënteerde filmmakers. Interviews met onbekende Finnen en voor ons al even onbekende Finse politici over het juk van Helsinki en de trek van het platteland naar de stad. Jongeren op Ruisrock, het Finse Woodstock, maar dan zonder politiek. Sexreisjes naar het losbandige Stockholm, emigrerende Finnen wat soms doet denken aan de Nederlanders die de laatste jaren Nederland wilden ontvluchten. Kortom weer niks nieuws. Veel typische maatschappijkritiek voor die jaren, vooral wanneer deze zich uit in teksten van Finse tango en late-night jazz werkelijk hilarisch. De makers maken zelfs gebruik van de diensten van een hoertje in Lahti, wat ook in de film zit... merkwaardige film maar ook zeer vermakelijk.

en het paradepaardje Yi Yi.
ik kan 'm niet vinden nog.. Had je die online te pakken?

Battle Royale
Volslagen overschatten Japanse spektakelfilm, waarin het spektakel (en dus het popcornvermaakgehalte) eigenlijk ook wel meevalt. Het uitgangspunt is prima. In de toekomst wordt de jeugd in Japan gehaat (respect voor ouderen is daar sowieso groot natuurlijk) en worden af en toe hele klassen naar een eiland verscheept om elkaar daar af te maken. Het was met niet helemaal duidelijk of dat nou ook als reality-serie op tv werd uitgezonden, als die superheldenmonsters-gevechten. Takeshi Kitano speelt de leraar die zijn klas opgeeft (letterlijk/figuurlijk) en hij mag achter de controls zitten en de score doorgeven. De klas wordt uitgebreid voorgesteld, maar psychologisch gezien komt de film nergens van de grond. Er zijn wat bitchfights, er plegen er een paar zelfmoord en andere beginnen al hackend een plan op te stellen om te ontsnappen. Het wel echter allemaal maar geen spannende survival-feel krijgen. Misschien hadden ze nog meer moeten doen met de statistieken die nu af en toe in beeld verschijnen. In plaats van af en toe af te tellen, constant een plattegrondje en teller met aantal dooien. Typisch vind ik ook dat er op 't eiland steeds wisselende kill zones zijn, waar je niet mag komen, maar in de hele film belandt niemand er per ongeluk als nog in. (Als dat zou gebeuren zou je worden opgeslagen dankzij een tikkende tijdbomketting die iedereen om heeft gekregen)

Fat City
Voorstudie van John Huston naar Under the Volcano. Nou ja, of dat nodig was weet ik niet, want ik geloof dat hij ook zelf alcoholist was. Dit is er ook een van voor de fans van The Wrestler. Stacy Keach (bijna 30, maar hij ziet er uit als 45) speelt de uitgerangeerde bokser Tully. Zijn vrouw heeft 'm verlaten. Hij lummelt maar wat rond, zegt steeds dat ie weer in training zal gaan.. Superieure eindeloze intiteling/opening met een folky deuntje, Tully die op bed ligt, sigaretje op wil steken en dan geen aansteker kan vinden. De muziek stopt. Tully gaat staan. En er volgt weer een liedje, nu een van Kris Kristoffersson. Vervolgens besluit Tully dan toch maar naar de gym te gaan, waar ie Jeff Bridges tegenkomt in een van zijn 1e rollen. Hij foolt wat around, maar Tully beeldt zich in dat het een geniale bokser is, die hij zou kunnen begeleiden naar succes. Dat loopt allemaal niet zo op rolletjes als ie had gehoopt. Bridges maakt ook nog z'n piepjonge vriendinnetje zwanger, vertelt ze 'm in de auto, terwijl hij aan de AM-radio draait (we horen Bread's If! Bonuspunten) Speciale aandacht verdient ook Susan Tyrrell, die voor een Oscar genomineerd wordt. Zij zet een fantastische alcholiste neer. Totaal depressief, overdreven, de hele film is niet bepaald van de subtiele method acting, en vooral bij haar pakt 't waanzinnig goed uit, al "sobbend" en klagend en schreeuwend. Aan 't end zit Tully, nog even ver als voorheen aan de bar, hij kijkt in 't rond, het geluid valt weg, een "moment of clarity" waarin ie zich realiseert hoe eenzaam en nutteloos hij is geworden. Pijnlijk.

Esther Kahn
Een epos dat een eindsprintje doet, dat vind ik nou jammer. Verder een overduidelijke (en geslaagde) ode aan Truffaut. Een combinatie van Le Dernier Metro (Joodse milieu, het Toneel) en Adele H. (ook de waanzin en depribuien van Kahn voel je al snel uitkomen) Vreemd is dat niet, het Joodse meisje wordt door haar moeder gehaat, zelfs voor aap uitgemaakt. Ze wil naar 't toneel, niemand heeft 'r vertrouwen in, maar ze weet natuurlijk toch wat te bereiken. Met name dankzij het begeleidende werk van Ian Holm (mooie rol) die (in zijn rol in de film) niet zo'n goed acteur is, maar 't wel over kan brengen. (Ik ben gek op uitleg-scenes, een of andere aseksuele fetisj van me, heerlijk) Typisch voor de film is trouwens dat als hij een heel parcours van emoties heeft uitgezet op 't toneel, de film niet laat zien hoe Esther z'n opdracht uitvoert. Wel mooi eigenlijk. Lekker dissonant. Dan komt de liefde op Kahn's pad, of nou ja, ze zoekt 't op want ze moet wat levenservaring hebben. (Ik had zelf 't gevoel dat ze lesbisch was) Een broer van regisseur Desplechin speelt deze schrijver en criticus. Het lijkt een simpele zakelijke deal, maar in een hysterisch einde blijkt Kahn toch echt van 'm te houden. (Nee nee.. ze voelt zich verraden, misschien een catharsis van het gedoe uit 'r jeugd) Hoe dan ook, het maakt haar aan 't end erg onsympathiek (ze doet nog een Wolfsbergen-stuntje door glas in haar mond te stouwen) maar wat is sympathie, het blijft een fascinerende wat houterige film, die soms expres elke flow achterwege lijkt te laten.

4:30
Nog een film over schrijnende eenzaamheid. Een jongetje uit Koreaans/Chinese co-productie woont in Singapore. Zijn ma verdient in China geld, hij ziet 'r nooit en voelt zich terecht in de steek gelaten. Hij schrijft ergens een opstel over pa, maar die zal ie wel helemaal nooit hebben gezien. Hij zit in z'n eentje in een flatje, er loopt wel een andere man rond af en toe. (Of was dat nou ook zijn buurman? Of toch z'n pa??) Het jongetje bespioneert 's nachts (diezelfde?)n buurman, die in de put zit na een stukgelopen relatie. In feite is 't de enige menselijke relatie die hij heeft. In een boekje verzamelt ie een schaamhaar, een traan en een stiekem gemaakte foto van deze man. Als de gemene Juf (school in 't midden van de zomer?) zijn boek wil afpakken rent ie hard weg. Verder gebeurt er natuurlijk vooral niets, slechts een dwalende staat van insomnia of 't nou dag of nacht is.

Ah, 4:30 klinkt in ieder geval interessant.. Yi Yi heb ik 2 jaar geleden ergens vandaan geplukt. Lukt het je niet, laat effe weten, dan regelen we wat, want Yi Yi is wel must-see.

En Martin, ik zal deel twee van Vengeance gewoon doen. Misschien was het een stemmingskwestie.

ja 4.30 is een Olaf-tipje (Vido was overigens nog wat enthousiaster dan ik, haalde z'n jaarlijst)

Yiyi loopt al binnen, vreemd ik zweerde dat ik 'm laatst nergens kon vinden (de grote torrent-spinnen misschien niet) (maar dan is er nog altijd google)

4.30 is overigens te vinden via foriegnmoviesddl.com, moet je wel langs de explicitiete porno kijken, lijkt daar "erger", misschien omdat het voor de rest zo'n serieuze/arthouse site is..

En Martijn, ik zal deel twee van Vengeance gewoon doen. Misschien was het een stemmingskwestie.

Het is als seriemoordenaarfilm wel een beetje een buitenbeentje in het oeuvre. Unagi of The Ballad of Narayama zijn meer typerend.

Ah ja, Unagi heb ik ook. Doen we die erachteraan. Gezellig avondje seriemoordenaren.

@Olaf: regisseur Imamura ging altijd graag tegen de stroom in. Vengeance Is Mine moest ik een tweede keer bekijken om de waarde er van in te kunnen zien. Van een retrospectief jaren geleden in het Filmmuseum zijn Pigs & Battleships en Black Rain mij bijgebleven.

@MartijnB: helaas hebben veel van die fantasievolle martial arts films baggermuziek. Zelfs de opgepoetste soundtrack in Ashes Of Time Redux is moeilijk vol te houden.

@MartijnH: het enige positieve van The Black Dahlia (op het als altijd imposante camerawerk na) is dat ik daarna op zoek ben gegaan naar The Man Who Laughs (Paul Leni, 1928) met Conrad Veidt, een klassieker die een belangrijke rol speelt in de plot van The Black Dahlia.

Ah Black rain is ook van hem!! Da's inderdaad een hele sterke.

Milk
Laatste van Sant die ik nog moest zien. Een redelijke, maar weinig aangrijpende biopic. En dat terwijl er toch tearjerk-momenten genoeg zijn. Zoals vaker werd ik nog 't meest geraakt door de aftiteling! Daar volgt zo'n typisch "hoe verliep het hen"-tekst, en zie je beelden van de acteurs die overgaan in beelden/foto's van de ware personen. Harvey Milk in slow-motion lachend, vol ongeloof over een overwinning en geniale muziek van Danny Elfman. (Zijn muziek is bijna te goed voor de film) Milk geeft, denk ik een redelijk tijds- en strijdbeeld. Maar de 2 belangrijke relaties die Milk gedurende de film heeft komen niet echt tot leven. Josh Brolin doet niet veel voor de Oscar-winnende Sean Penn onder, in zijn rol als slechterik. Grappig/wrang detail.. De moordenaar van Milk kreeg later strafvermindering dankzij de beruchte Twinkie (junkfood)-defense. En in de hele film zie je 'm geen junkfood eten. Vast expres.

The 39 Steps
Een van de 2 bekendste Britse Hitchcock-films. (De ander is The Lady Vanishes, die is beter) The 39 Steps is nogal rommelig: plotwendingen (eigenlijk de hele McGuffin waar de spionage-verwikkelingen om draaien) en ontsnappingen zijn grappig, maar ook chaotisch en totaal onwaarschijnlijk. Met een belangrijke rol voor een hymne-boek. Wel leuk is dat een groot gedeelte van de film in Schotland speelt. Robert Donat belandt aldaar in totaal uiteenlopende omgevingen.. Een hotelletje, een kakvilla en een hutje waar een oude man met z'n piepjonge echtgenote leeft. (Je denkt Donat en zij ontsnappen samen, maar de film is hard) Uiteindelijk moet Donat natuurlijk toch in 't gezelschap van een leuke vrouw belanden. Hij kan zelfs letterlijk niet meer van ie weg als ie a la The Defiant Ones in handboeien aan een blondine vastzit. Goed voor wat flauwe grappen. De allerbeste grap volgt echter eerder als Donat wordt aangezien voor een politicus en een speech moet improviseren.

L'Ascenseur pour l'Echafaud"
Galg naar het schavot dus. Ik dacht ik ga ook maar Malletjes kijken dan. Dit was zijn debuut. Over budget hoefde ie duidelijk niet te klagen (rijke familie he) er zijn heel wat dure auto's, Jeanne Moreau en (daar is de film geloof ik vooral bekend om tegenwoordig) Miles Davis op de soundtrack! Werkt prima in dit Hitchcockiaans verhaaltje. Eerste half uur is zelfs ijzersterk. Een supersimpel en mooi gegeven. Een oorlogsveteraan pleegt, een duidelijke lang over nagedachte moord, maakt 1 foutje, gaat terug om 't te herstellen, maar raakt dan opgesloten.. In de lift! De film besteedt iets te weinig tijd in die lift, ik had z'n paranoia nog wel wat uitgebreider willen zien. Met een mesje gaat ie aan de slag om wat los te schroeven, maar 't wil sigaret na sigaret niet lukken. Als ie dan eindelijk wel wat voor elkaar krijgt, vind ik 't jammer dat ie zichzelf niet even voor de kop slaat. Uiteindelijk blijkt ie overigens ook daar niks aan te hebben. Maar Malle vond een man in een lift alleen wat magertjes, dus hij volgt in het typische Hitchcock-verwisselingsplot een vervelend Klaas Jan Huntelaar-achtige punk die met z'n dinnetje aan de wandel gaat in de auto van onze moordenaar. (De rest kan u invullen) Jeanne Moreau dwaalt rond, heeft nagenoeg alleen maar voice-over en vraagt zich af waar haar vriendje (inderdaad de moordenaar) blijft. Ergens na een half uur begint het tempo wat te dalen, de hele sfeer wordt wat knulliger, waarna pas aan 't end nog een paar goeie twists volgen. (Helaas houdt de politie-inspectuer nog een slot-speech, beter was om gewoon zwijgend naar de verschijning van een zeker object te kijken. Hmm zoals ik 't nu typ had dat eigenlijk ook de lift kunnen zijn!)