Filmforum

Wrong
In David Lynch films heb je altijd van die momenten waar de meest basale communicatie tussen mensen net verkeerd loopt, alsof ze de regels van een gesprek niet kennen. Wrong lijkt wel een hele wereld te bouwen rond dit idee, gesprekken met buren verlopen moeizaam, je kunt opeens met de telefoniste van de pizza bestelservice een uitgebreid gesprek houden over het logo van de pizzeria, etc. Bovendien weet je op het moment dat 's ochtends de wekker ipv op 8:00 op 8:60 springt dat er wel meer niet klopt. Het verhaal is verder niet na te vertellen, de hoofdpersoon probeert in ieder geval zijn hond terug te vinden die opeens is verdwenen. Veel absurde humor, William Fichtner die ik echt in 10.000 bijrollen heb gezien, speelt een prachtig geflipte figuur die meer weet over wat er gebeurd is met de hond. En toch wordt het uiteindelijk niet echt legendarisch. Een soort gemiddelde cultfilm. Pluspunt: prachtige elektronische soundtrack van Mr.Oizo

L'Ecume des Jours
Zou Michel Gondry hier zijn eigen centjes in hebben gestoken? Geen idee of The Green Hornet een commercieel succes was, maar de Franse regisseur zal er wel een aardig bedrag voor hebben gekregen. Boris Vian-verfilming L'Ecume des Jours wekt een peperdure en gelikte indruk. En dat is jammer. Gondry's visuele grapjes zijn het leukst als je het knutselwerk er nog 'doorheen' kunt zien. En dat is hier zelden het geval, zelfs niet bij de stop motion-trucage. Meer nog dan de hi-fi looks is de overdaad een probleem. Gondry kan zich niet meer inhouden. Alsof elk shot niet één, maar vijf visuele grapjes tegelijk moet bevatten. Voorbeeldje. Hoofdrolspeler Romain Duris koopt bloemen voor love interest Audrey Tautou. Hij draait daarvoor in de winkel aan een groot ijzeren wiel (Gondry is gek op technologie) waarna een bloemenveld in een kas van soort verschiet. Aardig. Maar op de achtergrond zien we een nog veel aandoenlijker grapje, want de verkoopster switcht op dezelfde momenten van bloemenjurkje! Zo verzuipen we al snel in deze duizelingwekkende confetti-parade. Gondry's obsessies zijn er nog wel – denk aan de vele en groteske lichaamsdelen – en de man is er zélf ook bij in een passende medische cameo. Maar de handtekening die Gondry hier zet is zo rijkelijk gekalligrafeerd dat ie eigenlijk niet meer te lezen is.

La Sentinelle
Met die toestand op de Krim krijgen we vast weer meer van dit soort films. Koude Oorlog-paranoia. Stangen en uitlokken. Jammer van de echte wereld, in de cinema is het altijd lekker. Meteen die seventies-sfeer. The Ghost Writer van Polanski had ook zulke momenten. Desplechin's eerste grote film (als jonge dertiger) barst van het zelfvertrouwen. Hij lijkt wel een veteraan! La Sentinelle is hoekig als een wankele boekverfilming, maar een zeker Antonioni-gevoel alles bij elkaar. Koude Oorlog betekent ook diplomaten en hun zoontjes. Mensen die tussen de regels, schaduwen en werelddelen door manoeuvreren. Het hoofdpersonage – een Sarkozy-achtig sulletje – valt precies in zo'n 'crack'. In de openingsscene reist hij met een kompaan naar Parijs. Zijn thuis is het niet. En de wereld van de upperclass (feestje met opera en cello) gaat 'm ook niet goed af. Vrouwen, idem dito. Zelden zo'n heerlijke stuntelaar gezien. Als een losbandig Frans dinnetje hem durft te vragen of ie 'nog maagd is', zegt hij doodleuk 'neen'. Hij is de enige die het gelooft. Emanuelle Devos is zwoel als de love interest numero 1. Maar dit is toch vooral een mannenwereld. Kameraden die geen kameraden zijn... Desplechin had de komende CSI-hype al in de smiezen. Forensische gruwelheden en geknutsel houden het plot onnavolgbaar gaande. McGuffin heeft een gezicht.

Summer Wars
Is het niet ongelooflijk dat juist Japan door 'Fukushima' werd getroffen. Kunnen ze wéér honderd jaar vooruit met dat nucleaire trauma. (En is het tegelijkertijd niet ongelooflijk typerend voor de condition humaine, dat er in Japan überhaupt kernreactors stáán...) Het gevaar van een aanslag op een kerncentrale speelt ook in deze anime weer een rol. Belangrijker is een ander probleem dat de film aanstipt. De versmelting offline en online. Die dystopische vibe uit Eggers' The Circle. Iedereen één account (hallo Google, of hallo Facebook) waarna het stelen van je online identiteit ook in de offline wereld (letterlijk) tal van deuren opent. Haast vanzelfsprekend countert de film dit gevaar met een wel erg traditioneel Aziatische oplossing. De familie. Een rijke familie, wel te verstaan. De film is niet vrij van feodale en nationalistische trekjes, die me snel tegen stonden. (Ooit zal Japan het weer tegen Amerika opnemen, weet iedereen.) Een jongen moet in de zomervakantie het vriendje spelen (identiteitsfraude!) van een schoolgenote. De familie is rijk geworden in de zijde, en heeft schimmige Bilderburgse invloed. Een tijdje gaat het nog van tralala. De vrolijke Japanse tafereeltjes. Samen tafelen, samen baderen. Maar als de boel (of beter de A.I.) dankzij een met pen en papier (!) opgelost sommetje ontploft, gaat de hele familie aan de slag. 'En wie zichzelf redt, redt de ander.'

The Canyons
Op heel veel niveaus een vreemde film. Het begon al op twittert waar Brett Easton Ellis verreweg de leukste bijdrages levert. En zo kon je al jaren Bretts avonturen in Hollywood volgen, hoe hij zijn scenario pitcht, een kickstartercampagne start, popi pornoster James Deen in de hoofdrol droomt en vervolgens persoonlijk overtuigd om mee te doen, de uitgebrande Paul Schrader wordt de regisseur en, oh perfectie, Lindsey Lohan wil de vrouwelijke hoofdrol doen. Er zijn een paar prachtig sappige artikels verschenen over de productie van de film, maar je wist ook dat The Canyons nooit een eerlijke kans ging krijgen en met dedain zou worden onthaald. Zo geschiedde. Maar inmiddels beginnen de recalcitrante critici (en andersoortige Fransen) zich er tegen aan te bemoeien en, let op mijn woorden, over een paar jaar worden er BFI boeken vol geschreven over The Meta Hollywood Cinema (of zoiets). De film? De begintitels met beelden van verlaten bioscopen moet het meta-alarm doen afgaan en vervolgens kun je, als je wilt, door duizelingwekkende interpretatielagen knallen. Schrader kan nog steeds mooi filmen (achteraf dacht ik, oh natuurlijk hij regisseerde American Gigolo daadwerkelijk, eerder midden in de film voel je de echo's erg sterk) en de lange praatscene in het begin is Japans ongemakkelijk. De dialogen van Ellis knisperen heerlijk op een vreemde realistisch/theatrale manier. Plot doet er niet zo toe, het gaat om de beweging door de achterkamertjes van Hollywood en oogverblindende villa. James Deen met zijn coole loopje is prima creepy en heeft als voordeel dat hij zijn hand niet omdraait voor een sekscene waar je een mainstreamacteur heel lastig voor weet te strikken. Bedacht ook dat ik La Lohan nog nooit in een film had gezien (typisch). Geweldig stem en de rol is haar op het lijf geschreven, maar wat een contrast tussen lijf en dat opgezwollen gezicht. Heb altijd met haar te doen. Ellis doet inmiddels nonchalant dat de film wel okay is, maar hij weet prima dat ergens in The Canyons een radicaal statement ligt verborgen.

Bedankt voor de tip. Ik was de film bijna vergeten. De artikelen en recensies die ik over The Canyons heb gelezen vind ik beter dan de film zelf. De enige scène die ik wel grappig vond is die bij de psychiater waar een personage voor de vorm acteert dat hij zichzelf geestelijk bloot geeft tegenover een psychiater die gespeeld wordt door een regisseur (Gus Van Sant). Een ander interessant moment vindt plaats tijdens een dialoog tussen de vreselijke LiLo en een kleurloze actrice aan een terrasje langs een drukke weg. Op de achtergrond komt opeens een UPS-wagen op de twee afrijden. Helaas neemt de wagen daarna netjes de bocht. Bij de villa van het clichémonster James Deen (alles behalve een James Dean) moest ik telkens denken aan de villa in Zabriskie Point en zat ik tevergeefs te wachten tot de boel opgeblazen zou worden. Als The Canyons gaat over de dood van cinema dan is de film een self-fulfilling prophecy.

Leviathan
Prachtige beelden en het geluid werkt ook als muziek (field recordings enz.). Zegt meer dan 20 interviews en is bovendien mooier om naar te kijken.

Nuit et Brouillard
Hiroshima, Mon Amour
Nog meer poëtische documentaires, van Resnais. De eerste in ieder geval, die gaat over de verschrikkingen van de holocaust in een film van net 10 jaar geleden na het eind van de oorlog. Het politieke (mis)bruik van die gebeurtenissen doet je wel eens een beetje vergeten wat een absurd zwarte bladzijde uit de moderne geschiedenis het is. De tweede is meer een echte film omdat na een bijna even brute documentaire-achtige ouverture gaat Resnais toch met behulp van twee acteurs (een Frans-Japanse affaire) het over herinneringen en vergeten hebben. Fantastisch mooi gemaakt, unapologetically arty-farty. En wederom een akelige les nederigheid voor de 'vooruitgang' en actueel met die bobo's in Den Haag.

oh als je in die Resnais-zit 'moet' je deze ook even bestuderen

http://en.wikipedia.org/wiki/Mon_oncle_d%27Am%C3%A9rique

(de synposis verraadt niks, er valt niks te verraden zo ingewikkeld is 't, maar ik vond 'm wel boeiend)

Ik heb nu Providence nog staan. :)

oh ja. :) Resnais op zijn Lynchst

EdTV
Nooit een minuut van Big Brother gezien en toch doet het subgenre 'speelfilms over realityshows' het hier altijd goed. The Truman Show! Reality (Bites)! Veel andere voorbeelden schieten me niet te binnen. EdTV is ook best tof, al is het een gelikte versie. Meer romcom dan satire. McConnaughey en Harrelson zijn een geweldig stel. Ze zouden zo écht (…) twee broertjes kunnen zijn. Woody speelt de man die dolgraag op tv wil, maar het is zijn loser-broertje die het camerateam op zijn nek krijgt. Ed doorloopt het bekende stadium. Zelfliefde (als een kleuter die voor het eerst een spiegel zit), fame en ten slotte ergernis en paranoia. (Juist in dat laatste aspect zijn bovengenoemde voorbeelden beter.) EdTV laat de broedertwist na een tijdje voor wat ie (niet) is, en focust op een voor de hand liggend stukje 'echte liefde'. De neppe obstakels zorgen voor de komedie. Een menigte verzamelt zich voor het huis waar Ed het wellicht met een model gaat doen. In de marge een hoop cameos (Leno e.d.) en een lollige bijrol van stiefvader Martin Landau. 'Don't blame your mother, I was irrestible'. Het laatste half uur is er teveel aan. De honderd minuten-regel werd weer eens uit het oog verloren. De 'oplossing' uit het net van reality is eigenlijk heel preuts Amerikaans. (Romance ja, kinky shit neen). De makers hadden duidelijk nooit van Sex voor de Buch gehoord.

Tokyo.Sora
David Verbeek-favoriet, kan niet missen. Aziatische arthouse. Zwijgen in liften. Dalen van skies (sora) naar de grond. Niet alleen gebeurt er niets, doordat ik de mensen ook niet echt uit elkaar kon houden (foei!) had ik vaak ook niet door met welke niemand er nu niets gebeurde... Uiteindelijk kreeg ik vooral zin om Three Times van Hsou-Hsien Hou nog eens te kijken om The Platters mee te blèren. Hou's zwijgende films zijn een stuk broeieriger. Intense smog-dampen. Tokyo.Sora is vooral mistig, zonder adembenemend te worden. In het begin kon ik het nog prima volgen. Een Chinese immigrante in Japan. Taalcursusje. Avondjes eenzaamheid, thuis en in de wasserette. Doe er een piano-muziekje bij (de eerste duikt op na een half uur) en het wordt toch al snel aandoenlijk. Kalme vastberadenheid om een leven te vinden. Tokyo.Sora is verder geen film van armoede. We zien mooie jonge vrouwen. Tekenlessen, barflies met culinaire discussies, en typische studentenbaantjes zoals flyeren. Maar de film hopt van het ene meisje naar het andere (het wie = wie was ik al dus vrij snel kwijt) en zelfs wat arthouse-clichés (ongemakkelijke toenaderingspogingen bijvoorbeeld) deden me niet meer terug het verhaal in schieten. Misschien ben ik toch een Viva-lezer; dat gehalte was een stuk groter in Strawberry Shortcakes.

Les Parapluies de Cherbourg
Het wielerpeloton deed onlangs Cherbourg aan. Wuyts: 'Bekend van Les Demoiselles de Cherbourg!' De Cauwer: '…'. Wuyts: 'Nee wacht, het was Demoiselles de Rochefort. Ik bedoel Les Parapluies de Cherbourg. Die kennen de mensen wel.' De Cauwer: '…'. Ik had Parapluies ook nog niet gezien. Pracht van een toepasselijk woord wel hoor. Het klapt zelf al open en begint te zingen. Para-plOE-IE! En zingen is wat de mensen doen in deze musical van Jacques Demy. Alles is Zang. Een technisch hoogstandje om paraplu voor in te klappen en je hoed voor af te nemen. Word je wel nat van de vele buien die Cherbourg teisteren. Gene Kelly is er niet(s) bij. En eerlijk gezegd kon de film hem wel gebruiken. Er klinken in Cherbourg erg veel schelle vrouwenstemmen. Doe mij maar wat gebromde en gedanste melancholie. Zoals het een fijne musical betaamt is de opening wél sterk. Garagemonteurs die over opera zingen. 'Ik houd niet van al dat gezang, geef mij maar de ciné'. Ha! Deneuve is de begeerde ice queen, Castelnuovo de lover die naar een oorlog vertrekt. Als de oproept net is gekomen zweven de twee in wanhoop door de straten. (Demy zal ze wel op een karretje hebben gezet.) De tweede helft van de film had wat ironischer gemogen. Het einde is wel fenomenaal. Geen regen, maar sneeuw. En de tristesse van kerst op een Hopperiaans tankstation.

Silent Running
De environmentalists bereikten Hollywood begin jaren '70. En ze trokken meteen door richting outer space. De Green Star ontsnapt aan de Silent Spring, zeg maar. We hebben meer aardes nodig, met die ecologische voetafdruk van ons. En dus zit astronaut Bruce Dern met konijntjes te spelen. Op de soundtrack zet een solide seventies-baslijn een Air-thema in. Dan komen de andere crewleden aangescheurd. In Mario Karts. Stelletje egoistische kapitalisten! De eeuwig verbaasde Dern gaat door het lint, maar even later zit ie (met gelukszonneklep op) wel met ze te pokeren. Ik ga 'r ook eens goed voor zitten. Dark Star-meligheid met een hippie-sausje. Moet leuk worden, toch? Valt tegen. Joan Baez kan ons nog zo fanatiek van die christelijke folk-deuntjes aansmeren, het script raakt er maar niet geolied door. Dern heeft geen duidelijk plan om zijn geliefde bos te redden, en dat maakt de actiescenes wel erg onduidelijk en soms bizar inconsistent. De losse ideetjes leggen wel kiemen voor latere sci-fi films – Wall-E!- maar Silent Running zelf valt al snel stil. Bruce Dern is eerder Dion Graus-verdwaasd dan milieuridder. En juist als die leegte gaat werken schakelt de film terug op komedie. Pokeren met schattige robots, die trouwens vertolkt werden door 'bilateral amputees'. Moet je ook maar durven vragen.

Daisies
'Ahoy!' 'Ahoy!' Tsjechische blommenmeisjes 'vont en bateau'. Daisies is minstens zo'n irritant giebelfestijn als de film van Rivette. Gelukkig is ie wel drie keer zo kort. Cocorosie(s) met de turbo erop. Gek doen om gezien te worden. Een vrouw danst nóóit zomaar op tafel. De waarde van Daisies zit 'm niet in de bewust kinderlijke Pippi Langkous op de kleuterschool-dialogen, maar in de visuele kwaliteiten. De film is een collectie briljante Tumblr-shots. Véél quasi-sexy gedans in beeldschone lingeriesetjes. Gedoe met melk, eieren, en het pellen der bananen. En het mooiste is; de film is supersensueel terwijl er hooguit één stel billetjes is te zien. Dat is de touch van een vrouwelijke regisseur, denk ik dan. Maar niet alleen de zusjes (blond + brunette) zijn even rusteloos als mooi. De geweldige beelden zijn dat ook. Elke 4 seconden een andere kleurenfilter of trucje, zoals een camera die in scherven uiteenvalt. Beste voorbeeld vormt een psychedelisch regenboog-shot van een voortrazende trein. Zet er Star Guitar van Chemical Bros en je hebt hun videoclip verbeterd. De film – tot dan een ogenschijnlijke verheerlijking van oppervlakkigheid – eindigt met een copieus voedselgevecht. De slottitels doen vermoeden dat we daarmee dan toch het langverwachte speldenprikje richting de dictatuur te pakken hebben. Zulke Daisies konden niets anders dan de Praagse Lente aankondigen.

Inside Llewyn Davis
Het folk-duo The Milk Carton Kids bracht vorig jaar een fraai album uit, dat tegelijkertijd wat te bestudeerd aanvoelde. Geen centje pijn. Inside Llewyn Davis worstelt met hetzelfde probleem. Het eerste half uur lijkt het wel karaoke voor intellectuelen. De teksten verschijnen nog nét niet met meehuppelend balletje in beeld, maar de liedjes zijn wel instant makkelijk meezingbaar. Misschien de invloed van Mumford, die als music producer in een package deal met Carey Mulligan meekwam. Folk is natuurlijk een traditioneel genre, je emuleert de groten uit het verleden. Wel logisch dus dat de sappelende folkzanger Davis een film lang wordt geconfronteerd met oude mannen die over hem oordelen. Het begint nog lichtvoetig bij zijn bejaarde publisher die de stal samen met zijn even oude assistente runt. Van haar krijgt Davis later nog een hele doos onverkochte exemplaren van zijn solo-debuut. Veel muzikanten zullen dat herkennen. (En de film weet het ook, zo bewijst een grapje later.) Toch wordt de film pas echt goed als de Coens hun hoofdpersonage een (op zich erg) vertrouwde Ulysseaanse tocht laten maken. John Goodman mag weer de Duivel zijn. Leuk – en op de nachtelijke snelwegen zelf unheimisch – maar toch blijft de film wat gemakkelijk episodisch. Geen kolkende maalstroom naar de ambachtelijk gesloten cirkel, maar een setje lekkere scenes. Davis mag een gefrustreerde klootzak zijn, de film weigert zijn kloten er écht af te draaien.

Blood Ties
De criminele seventies houden nooit meer op, denk ik. Hoewel Blood Ties in het decennium spéélt is dat op zichzelf al zo'n cliché dat het net zo goed nu had kunnen zijn. Blood Ties blijft zo een beetje zweven in een Scorsese-fantasiewereld. Na afloop kon ik me niet eens herinneren in welke stad we waren. Leuke liedjes spotten wilde wél lukken. Janis Ian's At Seventeen en Al Wilson's You Do What You Gotta Do vallen op. Laatstgenoemde zorgt voor een aardig plot-grapje. Maar Heroin van Lou laten klinken op een junkie-momentje... Clive Owen speelt volslagen ongeloofwaardig de hoofdrol als het zwarte schaap van een criminele familie. Hij komt net uit de bak, en bezoekt meteen pa. Family first is de moraal hier ten slotte. Lastiger wordt dat met broerlief (een degelijke Billy Crudup) want die is agent geworden. De twee partijen in één familie, het komt me vaag bekend voor. Toch is het broederconflict wel wat de film aan de gang houdt. De flashback ergens na een uur lijkt inspiratieloos, maar zet het aardige slot voor. Vast het ideetje waarmee het scenario 'begon'. In de marge van het verhaal is ene Mark Mahoney hologig goed op dreef, als een soort Willy DeVille. Ik leerde wel nog wat. Ik dacht door de wielerploeg en de Bredase fabriek dat Skil een Nederlands bedrijf is. Hangt er in een garage in Blood Ties gewoon een Skil promotieklok!

Sorority Babes in the Slimeball Bowl-O-Rama
Prachtige titel, uiteraard best slecht. Niet zo sexbelust als je zou verwachten. Nerds en mooie jonge meiden in strijd met een rubberen pop die wensen in vervulling laat gaan, maar niet voor niks.

Evim Sensin
Turkse tatlı (zoetigheid). Bouwvakker valt op mooie dochter van de baas en dat komt toch nog goed maar dan wordt een vorm van dementie geconstateerd bij Leyla en bovendien heeft İskender ook nog wat demonen te bevechten. Supersentimenteel, vooral goed voor m'n Turks al vang ik nog nauwelijks meer op dan in Wolf. Een scene waar Leyla de eerste keer rakı drinkt met haar vlam is nogal suggestief, het wordt wel aslan sütü (leeuwinnenmelk) genoemd maar hier dacht ik aan iets anders.

Русский ковчег
Totaal langs me heen gegaan destijds. Mooi hoor zo'n wandeling door het Hermitage, al is een tweede keer kijken wel nodig om alle verwijzingen te kunnen plaatsen, want ergens is het ook een vermoeiende ervaring (beetje wat ik als kind had in musea.) Technisch gezien natuurlijk een belachelijke onderneming en ik zag toch twee momenten die ik enigszins twijfelachtig vond als mogelijk edit-punt. Enige wat mij tegenstond was die Fransoos waar de Stem mee optrekt, vermoeiend type, gelukkig raakt hij hem tegen het einde kwijt (geweldige scene overigens naar de uitgang terwijl er eigenlijk niets speciaals gebeurt.)

The Strong Man
Een vergeten comedian uit het tijdperk van de stomme film zweeg altijd al, maar áls hij anno nu nog wordt opgeduikeld klinkt hij nergens meer naar. Keaton en Chaplin worden begeleid door peperdure orkestpartijen. Harry Langdon moet het doen met een MIDI-orkestje. Wat een gruwel. Langdon's faam was van korte duur, eerst wat two-reels en vervolgens deze hit met Frank Capra. Voor Capra het begin van een lange carrière, voor Langdon het einde. Alles wat hij erna nog probeerde flopte. Toch is het wel een bijzonder mannetje. Klein van stuk, witgeschminkt, wufte maniertjes. Niet de tristesse van Keaton, maar gewoon écht sneu. Zelfs als hij met vrouwen sjouwt (en dat gebeurt!) blijft Langdon een en al onderdanigheid uitstralen. Zijn ideale vrouw kán 'm niet eens zien staan... De twee beste grappen van de film draaien om voedsel. Langdon krijgt het in de Eerste Wereldoorlog aan de stok met een Kraut. Een 'big gun' is niks voor Langdo. Toastjes en uien daarentegen! De jankende Duitser zet snel een gasmasker op. Vele avonturen later zit hypochonder Langdon in een koetsje. Hij heeft een sjaaltje om en kucht, snuift en bibbert minutenlang bijzonder aandoenlijk. Een huis tuin en keuken-middeltje op de bleke blote borst moet redding brengen. Maar voorin zit nog altijd die Duitser. En die krijgt net trek in een broodje Limburger käse.

To the Left of the Father
Dit bijzonder pittige Braziliaanse epos start met een verknipt hoogtepunt. Een magere man siddert doodziek op een bedompte houten vloer. Of ligt ie nou te rukken!? Different Trains schieten langs hem heen. Zijn we in een wagon die hem naar Auschwitz brengt? Intens tafereel. Later blijkt het een 'gewone' kamer, maar ook de kijker is meteen bevangen door paranoia. De man begint in Shakespeariaanse volzinnen te vertellen over zijn jeugd. 'Ik zat aan de tafel links naast vader, daar waar de getekenden zaten...' Een Arabische familie in Brazilië, ik had het nog nooit gezien. Vader regeert de boerderij Oudtestamentisch. 'Geduld is de grootste kwaliteit van de mens.' Ook de kijker heeft geduld nodig, want deze film is een spraakwaterval van drie uur. Respect voor de hoofdrolspeler, hij heeft haast alle tekst. Veelal verteld tégen zijn broer, die de paria komt ophalen. De reden van de gek en zijn vertrek is Freudiaans zinderend. Het begint allemaal met een bijzonder sexy volksdansje. Onze held kijkt vanaf een afstandje naar zijn beeldschone zusje. Hij doet zijn schoenen uit en kriebelt zichzelf aards. Fetisjisme, voyeurisme, gekte. En dan de schanddaad der schanddaden, als pure poëzie. 'Verzamel onze zusters, laat ze zich schalks kleden in mousseline, schilder hun kalme wangen karmozijn, laat oorbellen oorlellen bijten, en vergeet niet, de sensuele gebaren...'

Style Wars
Welke van de '3 elements of hiphop' je het minst interesseert zegt vast iets belangrijks. Ik vind dat breakdancing maar onnozel lichamelijk bijvoorbeeld... Graffiti heeft juist iets mysterieus. 'In situ' kunst in optima forma, geen wonder dat de museumwereld het oppikte. Maar graffiti hoort in de letterlijke en figuurlijke underground. De 'burners' brandden kort en hevig. De stijl kán best worden vastgelegd. Maar niet op canvas. Een fotoboek werkt al iets beter. Of deze klassieke documentaire. In de extras vertellen de twee middelbare kalende witte men die de docu schoten hoe ze langzaamaan het vertrouwen wonnen van de piepjonge 'schoffies' die de New Yorkse treinen versierden dan wel versjteerden. Henry Chalfant, de grote documentalist van de beweging werd eerst voor een agent aangezien die 'intelligence' verzamelde... Eentje van 16 zegt over eentje van 14 al 'I am like his father'. Weer een ander staat met zijn moeder te kibbelen: 'I don't doodle. - Yes, you do. You do doodle on the paper.' De twee zijn de Statler & Waldorf van de film. Tragische held is Kase2. Een 'one armed bandit'. Het fysieke gebrek wordt gecompenseerd met wagonladingen talent, charisma én zelfvertrouwen. “I didn't mind generating my generosity'. De docu is precies op tijd. Het reminiscen is al begonnen. De jongens van de generatie '74 reciteren de namen van oude 'kings of the line', en geven nu lesjes. Hoofdregel: 'Follow the outline!'

Hide Your Smiling Faces
Emoties uit, altijd lastig voor FC de Jongetjes. Niks groepsgesprek, of een goede knuffel. Moeten ze nou zichzelf pijn doen, of elkaar? Dat lijken de enige opties. Kid was vorig jaar ook al een mooie film met precies hetzelfde thema. Hide Your Smiling Faces doet het op zijn arthouse-Amerikaans. Een tikje gestileerder en zwijgender. Ietsje minder ook. Als er ergens in de openingsminuten een kereltje met een pistool aan komt zetten weet je dat dit een 'shotgun story' wordt. Continu die dreiging. Wordt het een implosie of een explosie. De prachtige omgeving vol bossen en gigantische bruggen deed me aan mede-opgroeifilm Breaking Away denken. De jongetjes hier fietsen weliswaar, maar toch puur om het hoofd leeg te maken. Lol hebben ze niet meer na het verlies van één van hen. Lachen mág niet eens. Ouders kunnen ze niet meer raken. Eén van de beste scenes speelt zich af in een supermarktje. Familie 1 komt Familie 2 tegen. Moeders doen alsof het goed gaat. 'We're coping well'. De jongetjes ontploffen intussen. Voor er nog meer doden naast de River's Edge vallen dwingen de hoofdpersonages (een jonger en een ouder broertje) elkaar om dan in elk geval een confrontatie aan te gaan. Wandelend, samen alleen. 'Wat nu als ik in mijn slaap van de brug rol.' 'Ik houd je vast.'

RE: Русский ковчег. Daar is geen edit aan te pas gekomen. The Making Of van deze film is zeer de moeite waard. Er was maar één dag beschikbaar, tijdens de korte buitenopname bestond het risico dat de apparatuur door bevriezing aangetast zou worden en de cameraman was tegen het einde van de film bijna fysiek niet meer in staat de camera te tillen. Bijna een wonder dat het toch gelukt is.

Daar is geen edit aan te pas gekomen.

Ik geloof het hoor, maar er waren gewoon twee momenten vooral die ene dat het even donker wordt, wat eigenlijk onnodig was geweest, dat ik twijfelde. Making of lijkt me ook interessant al werd ik plaatsvervangend zenuwachtig van de planning (en het idee dat iemand op het laatst zijn tekst verhaspelt. ;)

Die plaatsvervangende zenuwachtigheid herken ik. Het is een van de weinige filmdocu's waarbij het zweet me uitbrak. Teksten kun je achteraf nog oppoetsen (en er zal wel meer postproductie zijn uitgevoerd), maar een verkeerde camerabeweging of een figurant die over een jurk struikelt zijn minder makkelijk te verdoezelen.

@Ludo: mooi om de naam van Harry Langdon weer eens tegen te komen. In de jaren zeventig (opa spreekt) werd hij door de onvolprezen Maarten van Rooijen bij VPRO en VARA in de programma's Zwijgen Is Goud en Horen, Zien & Zwijgen voor het laatst op de Nederlandse televisie bejubeld. Het bleken de allerlaatste programma's over zwijgende films. Chaplin was de zwerver, Keaton de man die nooit lachte, Harold Lloyd de stuntelende alleman en Langdon het tragische clowntje.

:) ik had 'm uit een boekje (what else) van ene Thomas Leeflang. ('Cinema Nostalgia') verder het lezen nauwelijks waard, want nogal automatische piloot, knippen-en-plakken uit eerder werk

4 elements, bruh. ;)

what? hmm (ik had het nog halfslachtig gegoogled. hiphopnoob dat ik ben)

rapping, breaking, graffiti en wat dan?

ah... spinning those turntables. (het is ook leuker als het 4 elementen zijn natuurlijk)

Ed de Goey maakte trouwens nog zijn opwachting in de doc

http://i.imgur.com/h5jO6mal.png

De straatbeelden, het lijkt wel een warzone. Wat ik wel weer grappig vond aan die docu is het gebrek aan gangsterism en de gemengdheid van het "schrijvers"gilde.

Bomb It is een leuke internationale versie (en ietsje later).

De straatbeelden, het lijkt wel een warzone. Wat ik wel weer grappig vond aan die docu is het gebrek aan gangsterism en de gemengdheid van het "schrijvers"gilde.

ja. :)

New York was echt heeeel ver heen toen.

Bomb It gaat op de lijst.

Timebomb
'Fuck the receipt! Timebomb maakt ongetwijfeld indruk als je 'm als elfjarige alleen thuis ziet. Te laat opgebleven, vanzelfsprekend. Zo staat me nog altijd een scene uit een b-film bij waarin een actieheld zijn vrouwelijke kompaan euthanaseerde. Met een kruisboog. Timebomb was eigenlijk bedoeld als Jean Claude van Damme-vehikel. Uiteindelijk koos men voor Michael Biehn. De man moet in het begin een 'horloger' voorstellen. 'Ik dacht dat horlogers Frans, oud en baardig waren', zegt een klant. Zij blijkt psychologe, zodat Biehn met dezelfde opmerking kan counteren. Het psychologie-aspectje aan de film is lekker mal. Vanzelfsprekend heeft Patsy Kensit in functie een frigide ijzeren bril op. Maar vanaf het moment dat ie 'afgaat' gaat ze los, hoor. De rest van de film laat ze zich welwillend (om niet te zeggen zaadvragend) door Biehn van hot naar her slepen. Zelfs diens doodsbedreigingen en sadistische spelletjes kunnen de liefde blijkbaar niet om zeep helpen. Of juist niet. 'Want mijn vader leerde me geen emoties te tonen'. En die was godbetert ook psycholoog! Het plotje draait om Biehns nachtmerries. Hij is een Bourne ná de reset. De psychologe komt dus goed van pas om die repressed memories (tieten en geweld!) op te duikelen. Gekste momentje is in het mental hospital. Als variant van de sofa vindt het tweetal een mal. De psychologe kan zich niet meer inhouden en begint lukraak knopjes in te drukken...

Wild Boys of the Road
Nooit was Hollywood zo links als in de jaren '30, althans, voordat Hayes met zijn beruchte 'codex' kwam. Wild Boys schrikt zniet terug voor bruut geweld tegen Vadertje Staat. In een bijzonder verrassende scene komt de politie een vluchtelingenkamp opvegen. Het gezag wordt zonder waarschuwing op 'Palestijnse' wijze begroet. Een half uurtje filmtijd daarvoor is alles nog vredig bij de hoofdpersonages thuis in een smalltown. Ze kachelen met een oude bak ('Rolls Rough') langs feestjes, er wordt gezopen, op billen gemept, en op achterbanken gezoend. Maar dan raakt pa zijn baan kwijt. De auto wordt verkocht. 'Makes a fella feel kinda funny.' Wat rest is de weg. Steinbeckiaanse taferelen. Als vee richting het stoffige platteland, en later naar de grote stad. Onderweg komen de James Cagney-achtige mannetjes – de hele film schreeuwt om zijn entree – een toffe tomboy tegen. Ze lacht als een snuivend konijntje, en vecht als een tijger. (Regisseur Wellman smolt ook, en trouwde met 'r...) De tweede helft is na een indringende wending – tevens het moment dat ik me realiseerde dat ik 'm uit Scorsese's cinema-geschiedenis kende – wat sentimenteler. Natuurlijk moest de kijker door deze Depression tale niet volledig depressief de zaal verlaten. Ik zie goede mogelijkheden voor een remake. De tragische driehoeksverhouding ontbeert wat romantische sprankels, terwijl de film daar toch zo losjes over was begonnen.

Miami Blues
Het Jersey Shore-mannetje (Bobby Cannavale) vond ik stiekem best vermakelijk in het verder toch serieuze Blue Jasmine. De kerel had perfect in Miami Blues gepast. Hier speelt de jonge Alec Baldwin eenzelfde soort patser. (Baldwin zat trouwens ook al in Blue Jasmine!) Zo wordt de hamvraag van Miami Blues eigenlijk of we hier te maken hebben met een film van recent Woody-niveau, of van Woody in de eighties. Jonathan Demme produceerde en omdat ook zijn komedies hier niet ver weg zijn geef ik Miami Blues een klein plusje. Jennifer Jason Leigh doet haar specialiteit – een hoertje – desperately seeking nou ja... Wat eigenlijk. Een burgerleventje? In elk geval kan ze haar twee absolute pluspunten tonen. (Spiegels moeten een fijn object zijn in het leven van Jennifer!) Maar de rol die déze film maakt is van Fred Ward. Een van de smoezeligste cops uit de filmgeschiedenis. Net mijn biertjesdrinkende buurman. In Stray Dogs voelt een agent zich vernederd als hij zijn dienstwapen verliest. Hier verliest Ward zijn wapen, zijn badge, en... zijn tanden. En Alec Baldwin is natuurlijk de dader. Miami Blues barst van het cartooneske geweld, en komt ermee weg. De one-liners zijn nog niet eens zó sterk, maar de koddigheid wordt consequent gortdroog volgehouden. 'I used to rob people who robbed people.' 'Kind of like Robin Hood?' 'Except I didn't give the money to the poor people.'

כלבת (Rabies)
All-American horror uit Israël. Toch las ik dan weer iemand die er een parabel over Israël in zag, dus dan toch nog een beetje oosters.

Desperate Man Blues
Zo, daar word je blij van. Een immer kortgebroekte en goedgemutste verzamelaar van bakelieten platen van blues, hillbillymuziek en vroege jazz (of de enige jazz, volgens hem) met na 47 jaar nog steeds een aanstekelijk enthousiasme.

man zelfs 10 seconden kijken van die doc bewijst al dat die kerel een CHARACTER is. :)

(heb even geen tijd voor 3 uur though)

De hoofdfilm is maar een uurtje, de rest zijn extra's. ;)

ohh :)

Les Plages d'Agnès
Agnès Varda is een bijzondere vrouw, met unieke films op haar naam. Als zo iemand 80 wordt verdient ze een feestje. Met een speech van de jarige. Aldus geschiedt in deze cinemoires. Nu is Varda's stijl altijd al heel persoonlijk, waardoor er een spiegeleffect optreedt. Magrittean mirrors. Varda countert haar eigen verlegenheid met gebabbel over zichzelf. Verschuilen achter een camera werkt zo lastig als je innerlijk oog altijd op jezelf gericht is. Soms verliest ze de ander uit het oog, en dreigen we in narcisme te belanden. Dan wordt het allemaal net té particulier. We moeten bijvoorbeeld haar gezinnetje uitgebreid bewonderen. Iedereen lijdt er ongemakkelijk onder. (Gezin in witte gewaden, buitenstaander Varda in het zwart.) Elders als ze echt dicht bij de Harde Kern komt vlucht Varda weg in een associatie. Weg van de worsteling met seks als twintiger, bijvoorbeeld. Eigenlijk is ze net Frida Vogels. Vinden Varda en Vogels vaste grond nu in hun werk, of toch in een Grote Man? Jacques Demy vervult die rol hier. Bijna onbewust wordt de film zo toch weer een eerbetoon aan hem. Onterecht. Wie is er nou jarig? Bovendien, Varda is degene met films die iedereen moet zien. Haar autobiografie zit eigenlijk gewikkeld in die fictie. Dáár is ze open. La Pointe Courte, Sans Toit Ni Loi, Cléo.

The Belly of an Architect
Het unieke aan Peter Greenaway is dat hij boekenwijsheid met carnal knowledge combineert. Lichaam en geest. Weg met het dualisme. Niemand anders dan hij weet een fictiefilm rond het nooit gebouwde oeuvre van Etienne Louis Boullée te volbrengen. Een film die tegelijkertijd ook weer haast misselijkmakend fysiek is. Een Amerikaan komt naar Rome om een Boullée-tentoonstelling op te zetten. Zijn medewerkers verrassen hem met een taart in de vorm van de Cenotaph. In een fraai viezig shot steekt er later nog slechts een verfrommeld 1 ponds-biljet (met Newton) uit. De bolvorm van de taart is zowel fallisch als buikig. De architect is Italië neukend binnengekomen – 'What a way to enter Italy!' – maar krijgt al snel last van vermoedens van overspel. En gruwelijke maagpijnen. Het geeft Greenaway de kans om in Pasolini-stijl langs door Rome te sjokken, om er overal verval en jaloersmakende torso's te signaleren. Waar dat soms wat conceptueel aanvoelt, zijn de brieven die de architect aan zijn imaginaire held schrijft een rake zet. (En dat voor een voice-over, een wondertje!) Ze geven de film net dat taartpuntje melancholie mee, zo tussen het gekots door. Typisch Greenaway is de grijze hond (van Romulus en Remus) die de troep komt 'opruimen'... Als de architect eindelijk (door een sleutelgat) de bevestiging van zijn vermoeden krijgt, pakt hij er uitgeput een zetel bij.

The Hobbit: An Unexpected Journey
'So this is the Hobbit.' Zo'n film waar veel teveel geld en belangen mee zijn gemoeid. Na het megasucces van The Lord of the Rings kon de prequel natuurlijk niet kleinschaliger en gewaagder worden aangepakt. En dat terwijl het goedgemutste (of goedbebaarde) sprookjesboek De Hobbit zich daar prima voor leent. We zullen nooit weten hoe de film er had uitgezien als Guillermo del Toro aan boord was gebleven, maar met Peter Jackson wordt er op veilig gespeeld. En veilig is hier recht richting het brein van Starwars-jongetjes. In het begin ziet de film er zelfs bevreemdend sci-fi uit. Geen blut und boden maar lelijke techniek. Niemand mocht zich bekocht voelen. We starten volkomen overbodig opnieuw met Elijah Wood en Ian Holm, alsof iedereen is vergeten dat The Hobbit vóór de Ring begint. Zelfs Riefensthaliaanse knokscenes ontbreken in die eerste minuten niet. De introductie der Reisgenoten is verder een koddige toestand, in Studio 100 decors. Plopperdeplop! Wel fijn en terecht Tolkieniaans dat er wat liedjes worden gezongen. Uiteindelijk wordt dit eerste deel van de The Hobbit pas aardig als het slappe geacteer wordt vervangen door semi-geanimeerde personages. In de hal van de Bergkoning werkt de boertige goblin-humor zowaar wél. En dan is daar de entree van Gollem: de jonge dagen van de schizofreen. Toch nog een half uurtje op het puntje van de stoel. 'Baggins! Thief!'

He Ran All The Way
'You hold me so tight I can hardly breathe.' 'Well, that's the way I dance.' Verbitterd en tragisch noirtje. Een dik uur opgekropte frustraties bij alle betrokkenen. Dit zijn Funny Games USA avant la lettre. John Garfield speelt een totaal mislukte sjacheraar die bij zijn dronken hosselende moeder woont. De twee kunnen het bepaald niet met elkaar vinden. De enige vriend van Garfield is een Poetin-schurkje. 'He was going to do all the thinking for me'. De heist is knudde pur sang, en Garfield zit met de gebakken peren. Of overrijpe, want een sprintje later ligt hij in het zwembad, met het overijverige bakkersmeisje Shelley Winters. Ik had het eerst niet zo door – ben gek op retro-badpakken ten slotte – maar ze moet een lelijk eendje voorstellen. Precies in het midden van de film valt het kwartje ineens. Dáárom is de familie van het meisje zo tolerant als ze een jongen mee naar huis neemt. Eíndelijk is er iemand! Impotentie is een Freudiaanse subtekst. 'Have you ever shot someone with your gun?' Welke virgin gaat hier 'all the way'. De opgejaagde en paranoïde tasjesrover heeft het gezinnetje inmiddels in hun eigen huis gegijzeld. Pa voelt zich behoorlijk in zijn mannelijkheid aangetast. En Garfield? Die kan het alleen vinden met de moeder des huizes. Och had hij zélf maar een goede moeder gehad, dan was dit nooit gebeurd...

Many films (some of the best) are boring and make you feel as if you might want to leave to get a drink or look for an available woman.

Francois Truffaut, in The Films in my Life (een verzameling van zijn artikelen, merendeel voor Cahiers du Cinema, natuurlijk)

Sophie's Choice
Oscar bait pur sang. Pakula voldoet hier aan alle eisen. Joden in de oorlog, een bijzondere acteerprestatie (lees: totale transformatie) en een wending die het mentale vakje aanvinkt. Het moment dat het flauwige hoofdpersonage Stingo daar eindelijk achter komt is bijzonder leuk. Een minuut lang zag ik een remake van Wes Anderson voor me. 'We were afraid something terrible might have befallen you on your way back to the pink plantation.'' Stingo is in de ban geraakt van Streep (als Poolse!) en Kline. Beide zetten de powerplay aan. Het eerste uur is zo best een meevaller, en zelfs een beetje Gatsby. Jonge knaap in de ban van groots levende mensen. Ergens tussen manie en magie. Er is zelfs een vrolijk ontsporende seksscene. Maar net als ik denk dat de film over het verwerken van Oorlog en Lede gaat zónder die te tonen, krijgen we toch de flashback. Ik vond het maar niks. Belangrijk is dat Streep deze flashback vertelt nádat ze zich eerst in leugens heeft gewenteld. Dat benadrukt onbedoeld het melodrama. Wie zegt dat ze het niet wederom verzint? Zou iets kunnen zijn waar de film slim mee speelt, maar nee. Sterker, Stingo moet wel de domste wannabe-schrijvers uit de filmgeschiedenis zijn. Wat een waardeloos observator. Alles moet hem verteld worden, door de meest obscure bijfiguren. Zo eindigt de film met een weeïg gevoel van tranentrekkerij en pseudo-hoop, terwijl we eigenlijk een totale ontmaskering hebben gezien.

Stop Making Sense
Een uur later stond ik nog te hoppen. En dat terwijl ik de film toch echt zittend had bekeken. David Byrne is your fitness instructor! Hij rent een halve marathon, en niet enkel en place. De opbouw van de show is slim. 'Hi, I got a tape I want to play.' Byrne begint solo, maar de moves zijn er dan al. En wat een ogen! Als manga niet al bestond, was het toen uitgevonden. Liedje na liedje krijgt Byrne steeds meer gezelschap; ik hoopte even dat ze dat tot in het oneindige vol zouden gaan houden. Er verschijnen een verlegen wiegende bassiste, een overenthousiaste percussionist slash hype man, en natuurlijk de 'Talkettes'. Twee synchroon dansende donkere dames, die ook al in 20 Feet From Stardom figureerden. De eentweetjes (of tweedrietjes) tussen Byrne en het duo zijn hilarisch. Demme deed de regie en wisselt ook contrasten af. Veel close-ups zodat we het proces van muziek maken haast uit het oog verliezen. Puur bewegende lichamen. Nog wat magischer zijn de shots van heel ver weg. De band op een rijtje. Malle poppetjes in de ruimte. De band piekt muzikaal gezien ergens in het midden van de set met Life During Wartime en This Must Be The Place. Van mij hadden wel wat meer nummers van de Talking Heads mogen tinkelen als die laatste. Richting einde vond ik het stiekem een tikje eendimensionaal worden. Maar ach, het dikmaakpak van Byrne maakt 'm toch al tot een comic book hero. En wij strekken (mentaal) de beentjes. Terecht legendarisch.

Lost and Delirious
'And have all those gross guys groping me? I'd rather stay home and do a maths lesson.' Ik keek 'm speciaal voor die wiskundeles natuurlijk... Of als voorbereiding op die grote lesbo-film die klaarstaat. La Vie zal een stuk beter zijn. Het clichématige Lost and Delirious heeft heus goede bedoelingen, maar het blijft toch verlekkerd steken bij hysterische meisjes in kostschoolrokjes. Of in ondergoed. Mischa Barton is de grootste naam, maar hier nog het kleine meisje dat op een afstandje moet blijven. Op één gewaagde opmerking na – 'dat was het moment dat ik iets ging voelen down below' – is ze niet involved. De focus van het script is er ook te rommelig voor. Zo wordt het nooit: moederloos meisje ontdekt de liefde dankzij twee lesbische kamergenotes, maar eerder: lesbische kamergenotes gaan door het lint, omdat zij óók moederloos zijn. Zo neigt de film naar een zeker conservatisme. Piper Perabo speelt de duistere ontembare natuurkracht, die zelfs in een omgeving vol docentes van de andere kant haar plekje niet weet te vinden. Bij een ander lukt dat wel, en Jessica Pare laat zich aanvankelijk de aandacht welgevallen. De seksscene is nogal softpornografisch, terwijl dit toch een film over het vrouwelijk lichaam had kunnen zijn. Na de breuk doet Perabo bijzonder melodramatische wijzen pogingen haar geliefde terug te winnen. Maar of een KD Lang-pak dan zo'n goed idee is? Ani DiFranco en Meshell Ndegeocello zingen mee.

oh en Hal Ashby krijgt in de aftiteling een bedankje, dus Vido's analyse klopt.

http://gert01.home.xs4all.nl/stopmakingharold.html

Hal Ashby krijgt in de aftiteling een bedankje. Cool. De overeenkomsten waren dan ook te opvallend om van toeval te spreken. Vreemd dat daar niet eerder over is geschreven.

Ook populair in giflandia de laatste tijd.

https://gs1.wac.edgecastcdn.net/8019B6/data.tumblr.com/4aa31972224d89060aa290bd2ebe08d9/tumblr_mtfhcdqa9w1qzzzrno1_500.gif

Zou hem weer moeten kijken, zag de film destijds in de bioscoop en vond het als 14-jarige reuze arty en cool (en Tina Weymouth mysterieus mooi).

Fucking lamps, how do they work!?

Frances Ha
Oh New Yawk.

(bonuspunten voor opgefokte Eiffeltoren-lichtbundel in combinatie met 'Everyone's a winner'.)

Niet geheel onverwacht is de helft van Tumblr aan Greta Gerwig gewijd.

http://31.media.tumblr.com/00da44b8fc2a0de2c37cf4ff69a2917d/tumblr_my0hb6fh8W1qdcfc3o1_500.gif

Legendarisch uiting van snobisme was dat moment dat Frances tegen die ex-huisgenoot vertelt dat ze naar Parijs gaat:
“I was there when Serge Gainsbourg died; it was the death of Eurodisco.”

Dat is voorlopig niet te overtreffen.

:)

Ida
Zit je een keer in de bios, krijg je een film in 4:3 formaat voorgeschoteld! Ik vond het geluid ook vrij zachtjes afgesteld. Gelukkig was de digitale projectie wel haarscherp. Fijn, want Ida is een film die het van de cinematografie moet hebben, en daar ook prijzen voor kreeg. Zwart-wit, dat helpt al snel. Veel lampjes in de duisternis, en anderszins fraai gekaderde shots in het armoedige Polen van de jaren '60. Inhoudelijk is er hier weinig nieuws onder de zon (of beter onder sneeuw) voor de arthouse-liefhebber. Het stille religieuze lijden van Dreyer-gezichtjes. Een Pools nonnetje wordt vóór ze haar geloftes doet langs een tante gestuurd, die haar meedeelt dat ze joods is. Heel erg ontdaan lijkt het meisje niet – ze heeft haar innerlijke rust eigenlijk al gevonden – en dat maakt de dramatische tocht die volgt eigenlijk tot een non-plot. Hoezeer het 'crossroads'-shot ook anders suggereert. Het is tante die door het leven wankelt. Zuipend, ooit ook gelovige, maar dan in het heil van het communisme. Ze poogt het jonge meisje het lichamelijke leven in te loodsen, dansend op de klanken van John Coltrane. Het kapje van de non gaat inderdaad af, maar ze houdt haar kopje er toch bij. Het mooiste shot kan ik niet zonder spoiler verklappen, al is de slotuitbarsting van geweld een cliché. Een lichaam wordt een vlek op tafel. Een zonde uitgewist. Noem het een vorm van transsubstantiatie.

Human Highway
What's on? Your mind!?' Neil Young's mind staat altijd aan. Muziek maken is het enige wat ie echt kan, maar dat maakt al die andere dingen nou net zoveel uitdagender. Tijd voor die speelfilm dus. (Je bent popster of je bent het niet.) Zoals dat gaat bij Neil investeerde hij vooral eigen centjes, en had hij ook vooral zelf lol. Charme moet je de man nageven. Zelf acteert hij bijvoorbeeld best oké als dorky automonteur. Al kwam daar niet heel veel acteren bij kijken, auto's zijn weer een andere hobby ten slotte. In een World of Oz-achtige droomwereld werkt hij op een tankstationnetje. Ergens verderop staat een kernreactor te ronken ('go with the glow') en af en toe komen er radioactieve mannetjes langs. De sfeer is vergelijkbaar met een videoclip van de Beastie Boys. Veel meliger komen ze niet. 'Who? Who!' Een uil kijkt verschrikt op. De boel wordt aangevuurd door Booji Boy, Devo's Bart de Graaf-achtige mascotte. Al snel zijn de ingevingen op en stoot Neil letterlijk en figuurlijk zijn hoofd. Het laatste half uur kunnen we daardoor definitief op die Trans-trip. De muziekfilm-oplossing. In het diepst van zijn gedachten is Neil een indiaan en hij zingt: 'I used to build these buildings/ I used to walk next to you.' Als hij weer wakker wordt schreeuwt zijn maat 'I think he's probably got a conclusion!' Een tijdelijke dan, tot het volgende idee opborrelt.

Neighboring Sounds
Een film die een hele samenleving op de snijplank legt; zó op het snijvlak van arm en rijk, vroeger en nu, wantrouwen en buurt empowerment. Brazilië is een land in transitie. De kille urbane burgermaatschappij komt eraan, maar de oude familiebanden knellen óók. Middenin deze bewegende wereld liggen wat appartementen van een familie. Geld gemaakt in de suiker, nu huisjesmelkers uit de middenklasse. Neighboring Sounds laat hún buurt in Recife zien. Vele microhistories worden zo samen één macro-historie. En het verbluffende is, we zien de randjes van het mozaïek niet meer. Ronde personages in korte flitsen neerzetten, dat moet je kunnen. De depressieve moeder springt er voor mij uit. (Iemand anders ís al gesprongen...) Wiet noch wasmachine helpen haar tegen de grote leegte. Fysieker drama komt de buurt binnen in de vorm van een groepje 'security guards'. Wat eerst nog een maffioos protectie-slimmigheidje lijkt wordt een ingenieus steekspel. Neighboring Sounds spiedt door rear windows en legt haar oor ten luister, bewust zonder soundtrack. Dat maakt de momenten dat er wel muziek klinkt als vanzelf significant. Eentje is volstrekt cinemagisch (de film confronteert zichzelf met haar verbeelding), een ander is intiem. De moeder ligt uitgeteld op de bank. Het ene kind geeft een voetmassage, het andere stampt liefdevol op haar rug. Het is duidelijk aan de kinderen... De volwassenen zijn verweesd.

My Dream Is Yours
De gunfactor speelt een belangrijke rol in musicals. Het anoniempje mag een ster worden. Als er nu iemand die gun-factor ontbeert is het Doris Day wel. De akelig perfect blondine is van nature echt too big to fail. Daarom vind ik 'r pas leuk in de meer ironische bubblegum-films, als ze allang gearriveerd is. Pillow Talk is het leukste voorbeeld. My Dream Is Yours komt nog uit de vroege fase van haar carrière. Het drama wordt hier opzichtig uit de weggegaan, zo mag echt niemand zich afgewezen voelen. Doris Day speelt een heuse mama met ambities. Wat er in hemelsnaam met d'r echtgenoot is gebeurd horen we achteloos en laat in de film, en niet eens van Day zelf. Ze is dan allang ingepalmd door een manager (en wannabe love interest) Jack Carson. Een vrolijke goedzak die ergens nog een aardige imitatie van de huisvrouw in de keuken geeft. Voor Doris verkoopt hij zelfs het bont van zijn collega. 'This is the chance of a lifetime!' 'This is the mink of my lifetime!' Memorabel is de manier waarop hij Doris Day ontdekt, dankzij een Spotify avant la lettre. Een jukebox met een inbelverbinding! Ook een soort partyline... Doris zet de plaatjes op, en zingt stiekem mee. Nog net even maffer is een plotse tekenfilmsequentie, om het kindacteurtje nog wat te doen te geven. Wie Carson en Day ooit in paashaaspakken wil zien dansen...

Play
Hubert Bals is echt de postume koning van de wereldcinema, soms lijkt werkelijk elke Zuid-Amerikaanse arthouse film uit zijn fonds gefinancierd. Alicia Scherson's debuut is fris en vermakelijk, voor wie ten minste geen al te grote hekel aan Miranda July heeft. Denk aan volwassenen die 'poep praten', en een hele hoop kinderlijke naïviteit. Een Liv Tyler-achtige nana zorgt voor een oude Hongaar, net de stervende Chavez. Buiten is het leven van de verpleegster een vrolijk spelletje. Street Fighter II op straat! Een tas functioneert als De Jurk van Van Warmerdam, en al doende wordt het eenzame dienstmeisje zo met een excentrieke familie verbonden. Op een afstandje dan, want ze stalkt net zo fanatiek als die kerel uit Gigante. Het sippende object van interesse is verlaten door zijn geliefde vrouw. In het café somt hij haar kwaliteiten op: 'ze verslaat me met pingpong en schaken, en vertelt goede grappen.' Vrouwlief beleeft een tweede jeugd, terwijl de verlaten echtgenoot als Momma's Man op zijn slaapkamertje gaat zitten. Smoeder heeft geen tijd voor een knuffel, want te druk met d'r bronstige alfamannetje. Het ijs breekt (of 'de boter smelt') pas als ze aan het ontbijt een discussie opzetten over adjectieven en werkwoorden. Leuke, milde grapjes dus. Van mij had zelfs het 'happy end' gemogen. A man needs a maid.

Angela
Volwassenen die kinderspelletjes spelen, best leuk hoor, maar bloedserieuze kinderspelletjes zijn pas echt volwassen. Rebecca Miller is ook in haar debuut al bijzonder goed met (jonge) vrouwen in fucked up families. Angela's moeder... Niet te geloven. 'You're something wild', zegt een verlekkerde barfly tegen de Marilyn Monroe-look-a-like. Haar antwoord: 'Well usually I'm housebound, it's just that I have a good week'. Geen woord van gelogen. Ook innerlijk is ze net Marilyn. Volslagen manisch. De combinatie met lievige pa schrijnt indringend. We kunnen er alleen van een afstandje naar kijken. Net als Angela en haar zusje. Angela is een jaar of tien en ze begint allerlei zaken in de smiezen te krijgen. De toestand van ma, religie, seks. Een kruitvat van gevaar gefilterd door een magisch denkend meisjesbrein. Ze dwingt haar zusje tot een eindeloze reeks fysieke rituelen om de gezinsellende te bezweren. En als dat niet helpt gaan de twee op stap. De wandeltocht bevat tal van mooie ontmoetingen. De meest wonderlijke is wel die met de dorps-pedo. De superreligieuze Angela ziet een goede engel in de man! Kinderlogica huppelt mét de hak op de tak. Maar ondertussen wordt de boom almaar wankeler en vliegen de splinters in het rond. Prachtfilm voor fans van Lynne Ramsay. Er is maar één minpuntje: de film had net zo goed Angela & The Boom Mics kunnen heten, want hemeltjelief, soms lijkt het wel een making of!

Puzzle of a Downfall Child
De cliënt in de geestelijke gezondheidszorg ratelt het liefst als kip zonder kop over diens stokpaardjes. Ik denk dat wat de cliënt van 'de psy' vraagt (of wil weten) méér zegt. Zo eist Faye Dunaway hier van haar gesprekspartner dat hij de bril na toiletbezoek rechtop zet. 'Heeft je vrouw je dat soms geleerd?' Obsessief jaloers met bindingsangst. De kerel neemt hun gesprek op, maar later blijkt hij 'gewoon' een vriend. Het personage van Dunaway spendeert gedurende de film niettemin meer dan genoeg tijd met echte psychiaters... Puzzle of a Downfall Child is een hippe Amerikaanse verwerking van nouvelle Europese invloeden. De Antonioni-arthouse structuur gooit de puzzelstukjes bewust in de war, zodanig zelfs dat we eerder op Resnais-terrein belanden. Toch heeft het eindresultaat niets van het niveau van die grote twee. Dit is meer een Schlesinger-film. Ik verwachtte elk moment de entree van Julie Christie. Heel diep gaan we niet, daarvoor is het allemaal net even te gestileerd. Diezelfde stilering past echter wel bij de modewereld waarin het verhaal speelt. Een lang shot van het model Faye Dunaway bloedrood gestifte lippen is Freudiaans én Warholiaans is een hoogtepuntje. Gozers met perfecte kapseltjes zijn er in overvloed, totdat Dunaway ze in de war schopt dan! Ze grapt zelf over de baardige seventies-looks. 'Jullie lijken allemaal op Jezus, hoe moeten we de echte nou herkennen!?' I guess the Lord lives in NYC...

Non Ho Sonno
Na het geslaagde Goblinoptreden had ik wel zin in een bijbehorende film en deze had ik nog niet gezien. De soundtrack van Goblin is boven verwachting, de film voor iemand zo legendarisch als Argento onder de maat. Het viel me uiteindelijk nóg mee, maar het niet meer dan een doorsnee giallo.

Wederopstanding Van Een Klootzak
Goede Nederlandse film, vooral visueel aantrekkelijk.

Riddles Of The Sphinx
Whoah, dit is een pittige die gelijk uitnodigt tot herbekijken. Verschillende episoden, met een lang stuk waarin de camera door kamers draait en we verschillende situaties over vrouwen, werken en moederschap observeren. Andere zijn behoorlijk trippy experimenten, met geweldige muziek van Mike Ratledge (Soft Machine). Een feministisch pamflet als fantastisch vormgegeven filmexperiment.

bedoel je deze? http://www.imdb.com/title/tt0076625/

Yessir.

oh wow. 79 user votes, ik heb genoeg obscuurs gezien maar of ik ooit onder de 200 ben geraakt.

Gewoon op bluray door BFI, niks obscuurs aan. ;)

ik dacht al, in welke kringloopwinkel vínd je die dingen

(maar ik heb al een andere feministisch-anarachistische tripfilm klaarstaan, waar ik overigens ook/wel jaren naar gezocht heb trouwens:

Az én XX. századom

(http://www.imdb.com/title/tt0096863/)

The Motherfuckin' Wolf of Fuckin' Wall Street, you fuckin' fuck!
Amusant vakwerk. Tegen het eind ben je helemaal murw geslagen, op een hele rare (geweldloze) manier. Het mooiste is toch dat begin op Long Island na de crisis van '87. Verder valt er niet zoveel over te zeggen, het is allemaal wel duidelijk. Onbegrijpelijk dat er nog mensen zijn die om "een moraal" bedelden.

La Vie d'Adèle
Zo. Dit is me 'r eentje hoor. Prikkelende provocatie in tal van registers. Verward en verwarrend. Ik weet niet eens of ik 'm heel goed vind. Regisseur Kechiche stoot als het ware dóór de 'male gaze' heen om bij de pijn der liefde uit te komen. Hij begint nochtans wel 'gewoon' met Salonkunst. Adèle is een beeldschoon poppetje. Bunny voortanden, opgekrulde volle lippen en héél grote ogen. Alleen al naar het wit daarvan kan ik wel drie uur kijken. Het vriendinnengroepje op de Entre Les Murs-school wordt ondertussen een beetje ongeduldig. De lelijkere meisjes vinden dat Adèle het maar eens moet doen. In deze puber-fase heeft de film de broeierig-sensuele sfeer van Lila Dit Ca. Eerste Liefde, maar niet heus, want Adèle voelt niets bij d'r 'mec'. Dat gebeurt pas als een klasgenote een kusje steelt. Voor mij de meest romantische scene van de film, maar dat opmerken heeft iets ironisch. De neppe kus doet slechts het kwartje bij Adele vallen. De Ontdekking van de Liefde breekt aan. Lea Seydoux heeft met blauwgeverde haren iets van een verlepte Belgische artrocker. Rauw in schoonheid. De kernwoorden voor de tweede helft. De seks is absurd acrobatisch voor een eerste keer, maar tegelijkertijd terecht veel explicieter dan we in zo'n film verwachten. Met elke hap in een lichaam wordt de film fysieker. Met elke hap spaghetti – er wordt mínstens zoveel gegeten als geneukt – wordt de film pittiger, en met elke weggelikte traan prikt de ellende zilter. Adèle verandert van een meisje in een sexbeest en en vervolgens in een Truffaut-waardige verlaten heldin. De film en de kijker raken besef van tijd volledig kwijt - hoeveel jaren zijn er eigenlijk voorbij!? - hier geen coming out clichés, alleen naakte waarheid. Eerst Twee Vrouwen. Dan Eén.

Underground
Iets totaal anders. Of niet? Het stokoude Underground begint in een donkere metrotunnel, en ik herinner me een docente aan de UVT die haar zoontje niet naar The Matrix liet kijken omdat er allemaal seksuele baarmoedersymboliek in zat. Cultuurwetenschappers... Underground zet de kijker op het verkeerde been, in de openingstitels lezen we dat dit een film over 'gewone mensen' is. Het docu-sfeertje is er ook naar. De beelden van het Londen van eind jaren '20 zorgen al snel voor een soezerig nostalgisch gevoel, geholpen door de romantische soundtrack. Het metro-station hing ook toen al vol reclames, het laatste stapje de roltrap áf en het opstapje de bus ín zijn al spannend. In een parkje speelt een jongen schoffie een moppie mondharmonica, en alles lijkt pais en vree. Maar als ik wat beter had opgelet had ik het drama eigenlijk al in die eerste metro-sequentie kunnen zien aankomen. Een van de hoofdpersonage is niet pluis. Hij schuift wel heel dichtbij die medepassagiere! Als ze hem (zwart haar, niet al te knap) afwijst ten faveure van een conducteur (blond, arisch, knap) is het tijd voor eerwraak. De tweede helft van de film versnelt haast per scene, ineens veranderen de zedige dames in Irma Vep-vamps. We krijgen James Bond-actie. Hangend aan hijskranen! Knock out op metrosporen! Zelfs in 1928 hadden ze hun Speed al.

My 20th Century
Vrouwelijke regisseurs zijn al zeldzaam, maar het lijkt wel alsof ze maar één goede film mógen misschien. Het zal wel een hersenspinsel van me zijn, maar ook bij Enyedi zie ik op Wikipedia weer een hele rij films waarvan er maar één een eigen artikel heeft. Zou de rest werkelijk zoveel minder zijn, of onterecht genegeerd? Het Hongaarse My 20th Century won de Gouden Camera in Cannes en haalde de NY Times 1000 Best Movies almanak. Toch kostte het me jaren de film te 'vinden'. Ook dat zegt iets. Wellicht ook inhoudelijk, want My 20th Century is geen gemakkelijke kost. In een Ophuls via Guy Maddin-achtige beeldtaal zwiert Enyedi door het fin de siecle. Zien we daar Tolstoj in een oud filmpje? Edison vormt de anker van het 'verhaal', overigens gewoon vertolkt door een Hongaar. De magie van filmtovenaar Edison wordt bejubeld, alsof hij de versnelling van de modernisering inzette. Naast het wetenschappelijke optimisme is de film echter ook smakelijk anarchistisch-feministisch. Een 'intergalactische' sterrentweeling zorgt voor girl power. De spirit van de sixties, maar met ruimte voor ironie. Een man houdt een spreekbeurt voor Vereniging van Feministen, waarin hij de 'a-logica' van de vrouw 'bewijst'. Inclusief 'verhelderende' reproducties van seksuele organen...

Gerhard Richter Painting
Wie? Gerhard Richter is een van de best betaalde moderne kunstenaars, maar ik had nog nooit van 'm gehoord... Deze docu vult de lacune met heel veel verf, want de man kijkt niet op een streek meer of minder. Het slobberende verf-gesop is haast kunstenaarsporno. Voor zijn allerbeste truc gebruikt Richter een soort glazen plaat annex gigantische zeem, waarmij hij zijn abstracte kleurstelling uitveegt. Een analoog Instagram-effect, en de doeken gaan er echt van op vooruit. Soms komt er – zelfs tot verbazing van Richter – ineens een nieuwe kleur tevoorschijn. Ontstaan in (of uit) de brij. De oude man zelf is verder het prototype van succes. Goeie dure bril en kwiek van tred. Ergens deed hij me aan Prins Bernhard denken, ook zo'n man van staal. Vanzelfsprekend heeft Richter een paar serviele assistenten en een fraaie jonge vrouw. De mens Richter toont zich maar op één momentje, als het over zijn Ossi-ouders gaat. Het gaat hier dan ook om het handwerk (maquettes van mogelijke musea-expo's!) en galante inzichten. In een fragment uit de jaren '60 stelt Richter terecht dat men niet over schilderen moet spreken, want dan 'denk' je er iets bij. Schilderen is nu juist zélf een vorm van denken. Ook de worsteling met je eigen zucht naar erkenning wordt door Richter fraai verwoord. Je ploetert in je eentje, en dan waag je je de wereld in. 'Hopend dat ze het resultaat en niet de fouten zien.'

maar ik had nog nooit van 'm gehoord...

Dude!

https://4.bp.blogspot.com/_oE24yo4l53w/SkMSI_L3jkI/AAAAAAAAA8U/Eq2PYy-TZJw/s400/homer_nin.jpg

ik herinner me een docente aan de UVT die haar zoontje niet naar The Matrix liet kijken omdat er allemaal seksuele baarmoedersymboliek in zat.

:)

oh god ja, Daydream Nation. ik zat tijdens de doc nog te denken 'hmm best goede platenhoezen'

ben je nu trouwens de laatste die niet op Facebook zit OMC? (want ik ben met Pasen op Facebook herrezen, zeg maar. :P Pfff.)

Ik HAAT Facebook*

(* maar ik heb er wel eentje om professionele redenen zodat ik kan bewijzen dat ik weet wat het is ;)

Je hebt overigens ook nog een kort verhaal van Don DeLillo rond een tentoonstelling van die RAF-schilderijen van Richter.

Ik HAAT Facebook*

ja wijselijk :)

nou dan word ik wel vrienden met 7 andere Omar M's. :P

Selvi boylum, al yazmalım
Klassieke Turkse film, nu eens niet van een of andere half vergane VHS maar restored for HD. Drama over de keuze die Asya (beroemde babe Türkan Şoray) moet maken tussen een stoere vrachtwagenchauffeur en een zorgzame weduwnaar. Universeel thema, degelijk gemaakt met muziek van Cahit Berkay (van de Anadolu rockband Moğollar, al kennen de meeste Turken hem van de soundtracks). Ondertiteling was van een fan en liep erg uit fase, maar ik zie 't maar als educatief en echt complex werd het allemaal toch niet.

En veel mooie plaatjes:

Die Abenteuer des Prinzen Achmed
Het magnum opus van Lotte Reiniger uit 1926 en het is inderdaad een wonder van vernuft, dit schaduwspel.

卑弥呼 (Himiko)
Bizar Japans epos wat doet denken aan Paradjanov en Jodorowsky al is het door en door Japans. Redelijk ondoorgrondelijk maar een prettige trip.

Altered States
Verder trippen met dit drugs- en mystiekwerkje. Het begint nog wat corny door de bluescreen effecten maar het overstijgt de technische beperkingen al snel. Een en ander al in projecties en platenhoezen (Streetcleaner) zien langskomen, een leuke bonus.