Filmforum

Import/Export ligt klaar. :)

heh bij Melancholie der Engel tipt IMDB het vast even verheffende Slaughtered Vomit Dolls

Maar de film laat me maar moeilijk los en ik snap niet waarom.

nou ik droom ook altijd maar over oude bekenden die ik liever wil vergeten

Ik ben nu wel heel erg nieuwsgierig geworden naar Melancholie der Engel. 2 uur en 38 minuten maakt de drempel hoog, maar
de film staat integraal op YouTube dus wat houdt me tegen.

Import/Export inderdaad en natuurlijk Paradies: Liebe. Seidl heeft ook sterke documentaires gemaakt, maar daar ben ik nog niet aan toegekomen. Iemand nog een goede tip om mee te beginnen?

Starred Up weet aan het uitgekauwde genre van de gevangenisfilm beelden en gebeurtenissen toe te voegen die nog nooit eerder heb gezien. Zonder teveel te verklappen heeft dat onder meer te maken met babyolie en een niet alledaagse plek om je tanden in te zetten. De film komt in het eerste kwartier als een stormram binnen, geleid door ongeleid projectiel Jack O'Connell die zich met veel fysiek onverbiddelijk in het centrum van de vertelling plaatst. O'Connell fascineert als protagonist, maar roept de eerste helft van de film voornamelijk antipathie op, een ambivalent gevoel dat op een prettige manier verwart. Daarmee wordt een basis gelegd waarmee de film mij tot aan het eind volledig in zijn grip hield. Dan heb ik nog niet eens over het opvallende camerawerk dat effectief gebruik maakt van het brede beeldformaat. Acteur kunnen tijdens groepsmomenten moeilijk aan het zicht van de camera ontsnappen net zoals ze moeilijk aan de gevangenis en aan het regime en de onderlinge hiërarchie kunnen ontsnappen. Binnen dat brede beeld wordt het oog voor detail niet verloren, zoals een hand die heel kort en toch net even te lang op een knie wordt gelegd. O'Connell krijgt sterk tegenspel van Ben Mendelsohn en zijn medegevangenen. Natuurlijk zijn er ook minpuntjes, zoals Rupert Friend die naast O'Connell een wat fletse indruk maakt en de stereotype casting van Sam Spruell in de rol van corrupte Governor Hayes.

@ Ludo
Haha
Slaughererd vomit dolls is niet vergelijkbaar hoor, maar dit terzijde :)

heh. jammer :P

Seidl heeft ook sterke documentaires gemaakt, maar daar ben ik nog niet aan toegekomen. Iemand nog een goede tip om mee te beginnen?

Models. (ergerniswekkend, maar wel goed, misschien wel Seidls beste openingsscene)

The Seven Year Itch
Moest aan die Amerikaan denken, die laatst wat mensen had neergeknald 'omdat vrouwen hem jarenlang hadden afgewezen.' Er ontsponnen zich natuurlijk meteen allerlei politiek correcte discussies. Dit keer niet over 'gun culture' of 'rape culture', maar 'movie culture'. Het lag aan al die films waarin de lelijk jongens wél gewoon altijd het mooie meisje krijgen. Blame culture... In het bepaald vrouwonvriendelijke The Seven Year Itch gebeurt het ook al. Een ouwelijk muizig kantoorklerkje is vast van plan om zich in de New Yorkse zomer 'netjes' te gedragen. Alsof hij een kans op iets anders zou hebben... De lucht is zwanger van de 'summer bachelors' die op springen staan. Enter Marilyn Monroe. Dit is dé Monroe-film. Niet omdat ze zo goed op dreef is, maar het opwaaiende zomerjurkje-momentje hè. 'Oh there's comes another!' Overigens eerder al vooraf gegaan door een wat huiselijkere en sensuelere variant, met de airco. Van ge-oh-la-la worden we verder niet Wilder. Wel leuk zijn allerlei meta-aspecten. Er zijn tig verwijzingen naar andere films (From Here To Eternity!) en ook gewoon naar Marilyn Monroe zelve... Onze kantoorklerk werkt bij pulp fiction uitgeverij. Hij denkt in concepten: 'Don't you think it'd be more effective to show a man terrorizing a young girl... sales-wise?'. Had dat media culture artikeltje misschien toch een punt.

Le Testament d'Orphée
Deconstructing Cocteau. Of, nog toepasselijker, Les Plages de Jean. Dit was Cocteau's laatste film, dus een extra goede reden om zichzelf in het zonnetje te zetten. We voegen 'acteur', 'schilder' en 'oudheidkundige' toe aan de lijst skills. En het werkt zowaar behoorlijk Tarkovskyaans. De verwijzingen naar zijn eerdere oeuvre zijn talrijk, maar ook zonder voorkennis is de verwondering aangenaam. Ondanks alle classicistische hocuspocus is Cocteau ten slotte ook een Meliesiaan. Een liefhebber van kleine trucages. De hele film lang speelt hij met omgekeerde opnamen, zodat hij een geknakte bloem weer in elkaar kan puzzelen. Jean the healer. Transcendental meditation can emancipate the man. Af en toe steek je er zelfs wat van op. De mythe van Orpheus (de grote Muzen-man) is 'gewoon' een ode aan de fantasie. Zodra Orpheus omkijkt doorbreekt hij eigenlijk bewust le quatrième mur. En is dat niet dé grote wens van de kunstenaar? De fictie onbevreesd in de ogen kijken. Tussen het planten van dit soort zaadjes door staat Cocteau hier terecht – 'beschuldigd van onschuldigheid' – en ook hij zal moeten gaan. 'Doet u maar alsof u huilt lieve vrienden, want de poëten pretenderen slechts'. Een rookwolkje ontsnapt ziel-ig aan Cocteau's mond. Dode vissenogen staren ons aan. Als Lynch zijn einde voelt naderen moet ie maar eens kijken en emuleren.

Lifeboat
Er kon maar één regisseur de slotaflevering vormen van mijn Truffaut-reeks. Truffauts liefde voor Hitchcock is ook in The Films In My Life weer aandoenlijk. Elke kans om 'm 'the boy director' te noemen wordt aangegrepen. Lifeboat is noch klassieker, noch vroege 'boy' film. Hitch vervult zijn dienstplicht, en zoiets doe je nooit alleen. Lifeboat werd geschreven door John Steinbeck, en zo schudden Truffauts en Ludo's grote helden de hand... Steinbeck brengt het eerste kwartiertje flink wat consciousness naar de oorlogspropaganda. Een groepje passagiers – vrijwel allemaal 'allochtonen' – raakt verzeild op een lifeboat. Ze beslissen 'the American way' wie er kapitein moet worden. Er wordt ook naar de Afro-Amerikaan gekeken: 'Jullie menen toch niet serieus dat ik nu wél mag stemmen?'. Zelfs de Komintern krijgt een namedrop. Verder zien we slimme wérkende vrouwen, lefties die tegen eigenrichting zijn, en een nazi in grijstinten. (Critici maakten de film daarom af, en 'lafbeck' Steinbeck distantieerde zich zelfs van de film...) Toch is het vuurwerk na dat kwartier wel op, en rest er een kabbelend zeedrama. Hoewel de cast geplaagd werd door ziektes merk je van al dat lijden maar bitter weinig. Zeker niet als begint op te vallen dat de camera bij elke close-up van Tallulah Bankhead met vaseline is ingesmeerd. Dat is nog eens een anti-aging effect.

Anastasia
Onbedoelde verlenging van het Truffaut-project. Anastasia is volgens de New York Times één van de 1000 beste films aller tijden. Truffaut zou verbijsterd zijn. 'Litvak despises you, despise him back', adviseert hij. Hoewel ik Truffauts tips soms ook wat conservatief vond, heeft hij hier gelijk. Anastasia is een suffe royalistische fantasie. De film heeft psychologische mogelijkheden, maar benut ze nergens. Dat verwacht je ook niet van een Omroep Max-drama. (60 jaar later hebben we op de Nederlandse tv zo'n beetje dit niveau bereikt.) Ingrid Bergman speelt een Parijse zwerfster, die door wat Russen van de straat wordt opgepikt. Zij moet een verdwenen Romanov zijn. Leider van de Russische clan is Yul Brenner. Naast Tommy Wieringa-flamboyant is hij ook opmerkelijk kwiek, alsof hij net uit het Zwanenmeer is weggelopen. De Pygmalion-cursus is nog aardig. Imposters zijn natuurlijk altijd een fijn thema, denk maar aan Le Retour de Martin Guerre. 'Anastasia' overtuigt langzaam zichzelf én de anderen. Daarbij vergeten we maar even dat ze toch onmogelijk Russisch kon spreken. (Of sprak de Russische upper class nog altijd alleen Frans.) Komisch weerwerk tegen de verveling komt van de oude keizerin, die haar hofdames afsnauwt. 'For a woman your age sex should only mean gender.' Was Audrey Hepburn er maar bij geweest...

Het lag aan al die films waarin de lelijk jongens wél gewoon altijd het mooie meisje krijgen.

Die verdient:

http://cafewitteveen.files.wordpress.com/2010/10/63031_1485605577335_1149750185_32371760_7271009_n.jpg

ja :) en het mooiste was een verdediging van een kerel die in alinea 2 doorwrochtig toe moest geven eigenlijk een vriend van de schrijfster van dat artikel te zijn, waarna hij allengs verstrikter in vlechtwerkje van onzin-argumenten raakte. Heerlijk. Dit krijg ik nu allemaal mee dankzij Amerikaanse Facebook-vrienden. Wat een land...

de ondertitel van Le Testament is trouwens 'ou ne me demandez pas pourquoi!' :) :)

My Darling Clementine
Destructieve patronen. Ze vormen de loner-modus bij uitstek, en John Ford maakte er een bijzonder fraaie western over. De actie is schaars, veelal zitten de personages in schaduwrijke saloons te lummelen of te pokeren. (Volgens mij het favoriete Amerikaanse spelletje, juíst omdat je zo makkelijk kan valsspelen.) Een vals bespeelde piano doet de rest. Henry Fonda maakt zijn entree met een nooit vertoonde morsige baard. Hij is met koeien en broers op weg naar Californië, maar 'omstandigheden' doen hem van gedachten veranderen. De baard gaat eraf, en met degelijke snor wordt Fonda The Law. Er is genoeg gespuis dat nogal racistische correcties nodig heeft, maar net als de regenachtige beelden is de film op d'r best in grijstinten. Victor Mature speelt een fenomenale, wonderlijke rol als 'doc' gone bad. Hoestend en proestend is hij al een tijdje op zoek naar zijn einde. Hij kan zichzelf nauwelijks nog aankijken in de spiegel. En al die diploma's dan... Zeer aandoenlijk. Fonda brengt naast de wet vooral constructief denken. Clementine, die pas na veertig minuten haar entree maakt, wordt door beide mannen begeerd, maar Fonda moedigt zijn concurrent allervriendelijkst aan. Zelf gaat hij een beetje onwennig naar de kapper. Zo zit de film vol voorzichtig gepoch en verlegen gesnoef. Het filmische equivalent van een samenzweerderige por in je zij. 'Have you ever been in love' vraagt Fonda aan de salon-uitbater. 'No sir, I've been a bartender all my life.'

The Taking of Pelham One Two Three
Back in the New York groove. Lekker morsige seventies-film. Snotterig bovendien, want een heel stel personages heeft 'the flu'. De melting pot New York kookt over als een metro wordt gegijzeld. 'Wie wil er nou een metro stelen!?' Wat New York zo onamerikaans maakt is de politieke incorrectheid. Misschien is dat een goed teken in een multi-culti samenleving. Dat iedereen op iedereen inhakt. Zo is er een baasje van de metromaatschappij die zelf wel eens even verhaal gaat halen bij de terroristen. Hij stormt met zijn Rusissche bontmutsje op koortsachtig scheldend naar buiten. Dan verdwijnen de scheidslijnen tussen oud racistisch wit mannetje, jood en Italo. Op het hoofdkantoor probeert Walther Matthau zijn gemak te houden. Dat gaat lastig, want hij wordt omringd door lawaai. Niks smooth gerund command centre. Dan heeft Robert Shaw als leider van de schurken (Mr. Blue, Mr. Green, etc) het beter voor elkaar. IJzig kalm is hij de rationaliteit zelve. Warmbloedige woede versus koele berekening. Het middenstuk van de film is een tikkeltje saai en te olijk – steeds maar weer Matthau die naar de telefoon hobbelt om nieuwe eisen te horen – maar de sterke finale vormt een overduidelijke inspiratie voor Speed. Actie op een paar 'levels', en een paar verrassend gestoorde acties. En je weet dat de burgemeester eraan komt als je 'boeee' hoort.

Le Journal d'une Femme de Chambre
Wat betreft Bunuel moet ik in herhaling vallen. De man wordt grappiger met elke film die je ziet, zonder dat zijn stijl nu verandert. Als je alle Bunuels hebt gezien ben je waarschijnlijk een meesterlijk pestkop geworden. Van wie kun je het klieren nu beter leren? Ook Le Journal is weer bijzonder gemeen. Misschien lag het enkel aan oenige hoofd van Michel Piccoli, maar ik moest aan Allo Allo denken. Stel je een aflevering van die serie voor geregisseerd door Bunuel voor, en je kan enigszins voorstellen hoe de Fransozen hier gierend uit de bocht vliegen. Alledaags antisemitisme is de stinkende kers op deze chique taart. (“Bereid met citroen bloesemwater, meneer de pastoor”) Alle mogelijke maatschappelijke standen vangen elkaar vliegen af in een Frans dorpje. Cuckold Piccoli geilt op willekeurig welk beschikbaar dienstmeisje. Zijn frigide vrouw bekt ze op andere manieren af. Opa maakt de dienstmeisjes tot levende fetisj-poppen... En de dienstmeisjes zelf? Die laten het zich allemaal welgevallen, want je weet nooit wanneer opportunisme je van pas komt om deze Dumonteske ellende te overleven. Jeanne Moureau staat er als de Beatrix-achtige femme de chambre middenin, en switcht al naar het gelang het uitkomt, van jarretels of partij. Klinkt koeltjes, is bitter vermakelijk. Daar vliegt alweer een stuk afval over de heg!

Het Diner
Meh, vorm is te chaotisch, die voice-over is vooral irritant. Ik weet niet hoe 't boek is maar de film is dus niet zo geslaagd.

Vesikalı Yarim
Groenteboer Halil leidt een dubbelleven. Geboren en getogen in İstanbul schept hij op en legt het aan met animeermeisje Sabiha (het begeerlijke sekssymbool Türkan Şoray). Hij zet zijn hele leven op z'n kop, belandt van de traditionele wijk (Selam aleyküm en Hayırlı işler) in de (apparently slechte) Griekse buurt Beyoğlu tussen de nachtclubs, maar dan komt het natuurlijk uit. Groots drama volgt, met food for thought maar zonder al te belerend te worden en met veel geweldige muziek, die niet voor het eerste belangrijke info bevat. Gelukkig neemt de ondertitelaar de moeite ook de songs in de nachtclub te ondertitelen en de themamuziek.

Kreeg gelijk zin om een nieuwe mixtape te maken …

Okami kodomo no ame to yuki
De laatste van Mamoru Hosoda (die van het meisje dat door de tijd springt) is weer een lust voor het oog. Je kunt weer een Tumblr vol gooien met alleen al interieurs. Ditmaal doet hij naast zijn geweldige wolken ook nog eens prachtige sterrenhemel die langzaam vervaagt terwijl de zon opkomt. Het verhaal is een vrij originele draai aan de problematiek van de alleenstaande moeder. Hanna ontmoet een mysterieuze jongen op de universiteit, die zichzelf op een gegeven moment 'out' als wolfman. Gevolg: twee kinderen, die de wolfgenen mee hebben gekregen en vooral bij driftbuien wolfachtig worden. Pa gaat dood en moeder besluit maar om in een bergdorp te gaan wonen. Mooi, subtiel verhaal (beetje aan de lange kant maar de anime-liefhebber kan dat wel aan :)

ja Het Diner verdiende de talenten van een Nanouk Leopold. (bizar dat ze dat nog wisten te verknallen)

goeie mixtape hoes trouwens ;)

over sterrenhemels gesproken...

Pixote
Braziliaanse misstanden. Zou het minder zijn geworden de laatste dertig jaar? Yolanthe kan 'r in elk geval nog steeds programma's over maken. Die zullen wel wat softer zijn, want Pixote daalt akelig diep af in het inferno dat achter de toeristenplaatjes verborgen gaat. Onpasselijk compromisloos op het pathetische af. We leren een heel stel schoffies kennen in een opvanghuis, als je ten minste van opvangen wil spreken. Al in de eerste scene vindt een brute verkrachting plaats ('we fancy your ass') en de toon is meteen gezet. De mot en de vlam. Het geldt zowel voor de jongetjes, als de filmmakers. Ze konden gewoon niet meer terug. De steen is op het gaspedaal vastgezet. Hoofdpersoon Pixote is de Braziliaanse Ciske de Rat. Hij en zijn maatjes lijken allemaal op selecao-voetballers, met van die overbite bekkies en vroegoude koppies. Pixote steelt het hart van de kijker, en vreet het vervolgens op. Eigenlijk is er maar één lieve scene in de hele film, wanneer Pixote en een medemutsje een jointje roken. Even is er een ontsnapping. Daarna worden ze door de Levant-achtige weeshuisopzichter alweer uitgeleverd aan dubieuze agenten. Waar Pixote en zijn maatjes ook gaan overal zijn foute pikkies, geforceerde neukpartijtjes, en verlopen hoertjes. 'Wat kan een flikker doen in deze wereld?' vraagt de shemale. 'Niks', zegt Pixote. Pfff.

The Life of Emile Zola
Blijkt The Life of Alfred Dreyfus. Ik vreesde er al voor. Het zou ook al te cool zijn. Een jaren dertig Hollywood-film over de schríjver Zola. Toch een beetje alsof ze nu The Life Of Cees Nooteboom zouden maken. Nou ja. Zola werd natuurlijk juist dankzij die akelige Dreyfus-zaak larger than life. Een affaire waarin alle Wereldoorlogen worden aangekondigd. Bizar dus dat het woord 'jood' hier nergens valt. Die lepe(n) Fransen wordt aan het slot uitgebreid zelfs uitgebreid bejubeld! De liberté heeft overwonnen en de wereld kan rustig gaan slapen... Maar goed dat Zola de (kachel)pijp uitging voor ie kon merken dat het allemaal weinig had geholpen. Op zijn onfortuinlijke dood wordt al in de openingsscene gehint. We zien Zola in de slag met de tochtgaten. De jonge Emile lijkt op Ethan Hawke (ook 'schrijver' in zijn beste films ten slotte) en 'en profil' heeft Zola zelfs wat van Lenin. Qua linksigheid blijft het bij één namedrop voor 'Germinal'. Dat zou nog 'ns een prachtige film kunnen zijn. Zola bij de mijnarbeiders, aantekeningen makend voor een boek. Hier zijn we al snel weer bij de oude Zola. Succesvol, zelfvoldaan, en irritant. Oude kompaan Cézanne leest hem terecht de les. Het is het enige momentje moed in de film, en enkel een schijnbeweging voor de heldenrol die komen gaat. Zola redt Dreyfus, al orerend in een saai rechtbankdrama.

Odd Man Out
Zeer vreemde prent. De Odd Film Out in het oeuvre van Carol Reed. Hij begint nog wel op Third Man-terrein. Nét even te gestileerde lange schaduwen. James Mason speelt de leider van 'the organisation' in Belfast. De IRA wordt nergens genoemd – politiek gezien dekt de film zich al gedurende de openingstitels in – maar de Robin Hood-status onder de buurjongetjes is duidelijk genoeg. (Dezelfde buurjongetjes imiteren in de film de gebeurtenissen, een leuke Verkade-spiegeling.) Mason heeft maandenlang verstopt gezeten, en pleegt dan een bizar achteloze heist, die natuurlijk tóch nog verkeerd afloopt. Mason's vocale rol is meteen gedaan. In eerste stap richting vervreemding verandert de zwaargewonde bankovervaller in een wandelende ondode. Af en toe aan de hand genomen, en dan weer als een zielig hoopje mens achtergelaten. Wellicht is het de Ierse setting, de engelachtig knappe Kathleen Ryan, of de sneeuw, maar de film wordt almaar droomachtig metafyischer. Bijna als een episode uit The Dubliners. Voor ik hier wel erg literaire verwachtingen zou gaan oproepen is er een laatste afslag. Mason staart psychedelisch naar de bubbeltjes van zijn bier, en de film verlegt de aandacht naar een groepje 'misfits'. Een verlopen dokter (My Darling Clementine!), een gestoorde schilder en een parkietenbaasje. Het lijkt wel Capra! Maar dan wel in It's A Depressing Life.

A Brief History of Time
'Does the universe have a beginning, and if so, what happened before that?' Het computerstemmetje van Hawking emotioneert altijd. Doet er niet toe wat ie zegt, ik hoor in mijn hoofd automatisch postrock op de achtergrond. Vraag me af of Hawking zó beroemd zou zijn geworden zonder de handicaps. Zijn brein in een vat-status is stiekem heel mediageniek. Errol Morris schetst in deze docu in chique lijnen de wetenschapper. De zwarte gaten zal ik wel nooit begrijpen, maar het hoe Hawking omgaat met de zwarte gaten in zijn leven, dat is óók knap. Hawkings moeder merkt beschroomd op dat Hawking waarschijnlijk nooit zo productief was geweest zonder ALS. Vóór de diagnose is Hawking een typische hoogbegaafde. Aartslui, zichzelf uitdagend op nutteloze vlakken. (Een tijdje dacht ik dat ie uit een boom zou gaan vallen en dáárom...) Na de onheilstijding kan het getheoretiseer beginnen. De ontologie van het universum, een langzame terugkeer naar de opvattingen van de Oude Grieken. Het universum ís. De academische talking heads zijn lekker tongue in cheek (no pun intended) en droogjes Engels. Toch is juist dan de Amerikaan welkom. John Wheeler heeft het zelfvertrouwen van Robert Duvall, en de mooiste analogie. Het galafeestje outer space, de meisjes in het wit als de 'ordinary stars', de jongens in hun tuxedo de black holes. En dan maar zwieren.

A Taxing Woman
Een Japanse belastinginspectrice op avontuur. Dat kan alleen maar tot nauwelijks te omschrijven leipe malligheid leiden, en zo geschiedt. De geneugten van het speuren naar verstopte cheques en sleuteltjes. (Niet zelden dicht op een lichaam aangetroffen.) De film begint opmerkelijk lustig. Een kleine Bergman-ode met tiet en een manke die van geen ophouden weet. 'Voorouderendag?' 'Laat ze maar meekijken.' De strompelende kerel is een van de beste reclames voor handicaps die ik ooit in cinema heb gezien. Geen zieligdoenerij of nadrukkelijkheid. 'Gewoon' doorlopen. De man is eigenaar van een sleazy motelketen, of moet ik 'eigenaar' zeggen, want het gaat hier dus over boekhoudkundig gegoochel. Heldin is een besproete kantoordame, continu in gevecht met haar onwillige bobkapseltje. ('Watch your cowlick!') Buiten het sprieterige kapsel heeft ze de touwtjes echter ferm in handen. Naast disability power is dit ook gewoon Japanese girl power tot en met. Heldin en anti-held draaien twee uur lang lieftallig om elkaar heen. De film wordt zo langzaam een parodie op alles (actiefilms, romances). Iets te langzaam wel, want de eposlengte had niet gehoeven. Toch ben ik benieuwd naar het vervolg, want ook dat haalde NY Times 1000. Wie weet dat de inneres dan toch nog minnares wordt.

The Heartbreak Kid
'I eat determination for breakfast.' The Heartbreak Kid kickt qua brutaliteit The Graduate's ass. Ook hier worstelt een Dustin Hoffmannetje met zijn liefdesleven, maar voor er zoetjes tweestemmig kan worden gezongen is hij (en alleen hij!) de kerk uit. De vertegenwoordiger in athletic goods – een goedgebouwde versie van Woody Allen – trouwt met een even joods Amy Winehouse-typeje dat wilde 'wachten tot na het huwelijk'. Eventjes lijkt dat nog wat te hebben ook. (Misschien teveel Augustinus via Russell gelezen.) De langverwachte huwelijksreis naar Miami Beach wordt echter een deceptie, en onze schmuck zit al in Virginia de oorwurm te wezen. Gewoontegetrouw (de film ademt ten slotte in alles romcom) probeert de kijker dan nog sympathie voor de man te houden. We worden zo heel gewiekst in de positie van het simpele vriendinnetje geplaatst, recht in de genadeloze zon. Cybille Shepherd controleert als sjiksewatch het strand, en de mannen. Zelfs haar 'gedetermineerde' vader is machteloos. Het moment van de waarheid is een wondertje van registers. Bodemloze hysterie en hypocrisie in een peperduur restaurant. Zelden zo'n briljante trui over de kop-scene gezien. Zelfs ík moest wel kijken. Bacharachs Close To You strooit driftig (en ergens toch aandoenlijk) nog wat meer zout bij de tranen en het seafood.

Dracula
Sanquin zal er net even te serieus voor zijn, maar ergens ter wereld zal een bloedbank toch wel eens een Dracula-thema voor een reclamecampagne hebben gebruikt? 'The blood is the life', wist Bela Lugosi al. The original. Volgens mij schuilt de crux (..) in de cape. De kraag een logisch verlengstuk van Bela's gladde kapsel, de mouwen als vleermuisvleugels, en als geheel een goede plek om je in te verbergen bovendien. Wel vreemd eigenlijk dat vampieren nog toe wisten te slaan, als ze niet eens tegen een simpel christelijk kruisje konden. In de meeste huizen waren die vroeger toch wel aanwezig, zou je zo denken... De eerste tien minuten van dit oudje zijn stilletjes het best. Transsylvanië, de natuurlijke habit van het Ondode Beest. Sprookjesachtig, mistig, en met prachtige achtergronden die wel geschilderd lijken. Het grafelijk grafslot is Cocteau-waardig. Het shot van het boekhoudertje helemaal alleen tussen de spinnenwebben is het hoogtepunt. Een tel later daalt de bedachtzaam... formulerende... count van de trappen en kan de pret beginnen. Waarom gaat ie eigenlijk naar Engeland? (Om aan zijn vervelende vrouwen te ontsnappen?) Zo peste noire onpuur als Nosferatu wordt de film niet. Het blijft net wat te rommelig en koddig. Over vampire killer Van Helsing is vast wel eens een vervolg gemaakt. Zou hij niet zelf ook...

Funny Face
Face? Volgens mij heeft Audrey vooral een funny voice. Met moeite 'zingt' ze in deze musical twee liedjes. Het dansen gaat er dan weer wél verrassend goed af, al had ze natuurlijk altijd al het lijfje van een balletdanseres. Het leukst is ze als grijze muis. Dan zie je dat ze echt de Natalie Portman van haar tijd was. Zogenaamd anders dan de standaard ('funny' dus) maar ondertussen... Funny Face poogt de wereld van mode en die van de filosofie (jawel!) te combineren, maar het lijkt me duidelijk waar het hart van Hollywood ligt. Waar de Franse empathicalisten (een heuse existentialisten-dis!) bespot worden als baardige hipster-mannetjes die alleen maar hun pik achterna lopen, is dat laatste blijkbaar geen enkel probleem voor schijnheilige modefotografen. Fred Astaire oogt gepast vermoeid, en van een écht goed tapdansje komt het ook niet meer. Hij is de nestor geworden die boekenwurm Audrey naar Parijs brengt. De scenes in New York zijn leuker. Het steriele modeblad-lab barst van de driftige Wintour-dames die Audrey letterlijk de kleren van het lijf scheuren. Op de vlucht belandt de muis in de dark room. De typische musical-seconde dat het leven ineens een choreografie wordt is daar magisch. Het resultaat is een héél beroemde foto. Funny Face als Photoshop-glitter avant la lettre.

Dead Calm
Von Triers Antichrist op een Australisch bootje. Dead Calm zinkt volgens mij expres naar een lachwekkend 'diep' b-film-niveau, en wordt zo een uitzinnige genrefilm. Het is een afslag die Antichrist ook wel had kunnen nemen, en beide films delen de 'psychologische' setup. Opgepast: rondvliegende kinderen! Het trauma lijkt me verder totaal overbodig om mensen op een eenzame cruise te kunnen sturen, maar Nicole Kidman en Sam Neil zitten er toch maar mooi mee. Dobberende verwerking. Dan komt The Stranger. Brandend van Brando-broeierigheid is Billy Zane de 'femme fatale'. Het script geeft hem slechts ruimte voor één briljant zachtmoedig momentje, als hij een surfer stoned dansje doet op de muziek van een oud cassettebandje. Juist in die lievigheid wordt hij creepy. (Voor de rest is het dus hysterie troef.) Belangrijkste minpunt is dat de potentieel explosieve menage a trois eigenlijk al meteen als een navelstreng wordt doorgeknipt. Weg kansen op dubbelzinnige dialogen a la Knife on the Water. Met de echtgenoot buiten beeld in een knullig onontwikkelde zijlijn, blijft Kidman en Zane niks anders over dan elkaar op tal van manieren fysiek te lijf te gaan. Enkel de hond waagt zich daar nog tussenin... Vrolijke sardonie kan de film niet worden ontzegd. Net nadat hond het script redt loopt ook Zane apporterend rond.

Morgan
Niets zo pijnlijk als een ongrappige komedie. Regisseur Reisz (van Saturday Night and Sunday Morning) heeft zijn kitchen sink drama een lichte Franse touch mee proberen te geven, maar hij blijft ergens halverwege in zijn eigen 'strait jacket' vastzitten. Een net iets te serieuze inborst, wellicht. De fast forward sequenties en de koddige muziek worden almaar meer een wanhoopsdaad. Lach dan! Het verhaaltje heeft er eigenlijk ook teveel bittere trekjes voor, als een soort Enduring Love. De hoofdrolspeler lijkt zelfs wat op Rhys Ifans. Deze Morgan (met de overactieve fantasie van Billy Liar) begint zijn ex te stalken. De kerel komt uit een marxistisch nest en is flink boven zijn stand getrouwd. Om de zowaar lollige woorden van zijn moeder aan te halen: 'class traitor!'. Naast angstdromen over Trotski-waardige eindes heeft Morgan ook een uitgebreid repertoire aan Bokito-kunsten in zijn repertoire, wat de film de kans King Kong te citeren. Best meta-modern, maar het blijft intussen een vergeefse zoektocht naar de juiste formule. Reisz heeft wél de juiste bizarre set-ups – kamperen met een verlepte worstelaar! – maar niet de dialogen om ze in te vullen. Pas als de paranoide fantasie de overhand neemt, en de komedie verdwijnt, is de film even aandoenlijk. Een koor van revolutionaire stemmen zingt rond de held.

The Count of Monte Cristo
Het kan natuurlijk ook gewoon aan die Zola-film van laatst liggen, maar daardoor lijkt het even alsof literatuur in de jaren '30 nog echt wat betekende. Dat de tijden van krantenfeuilletons en boeken met café-gesprekken die pagina's duurden (Thomas Hardy!) nog vers in het geheugen lagen. Toegegeven, de avonturenromans van Dumas zijn gemáákt voor Hollywood. Zoals de NY Times grapte: 'hij zou een geweldig scenarist zijn!'. The Count kachelt in flink tempo door Napoleontische tijden, om dan tot rust te komen in een afgelegen gevangenis. (Net zoals Napoleon zelf...) Het is zo'n burcht waar gevangenen tientallen jaren aan ketenen wegrotten. Een soort LEGO-doos die tot leven komt. De graaf in wording treft – via een gat in de grond natuurlijk – een oude grijsaard, die alle wijsheid van de wereld op de muren van zijn cel heeft gepend. Veel heeft hij daar niet aan, want de enige manier om te ontsnappen die het tweetal kan bedenken is het graven van nóg een tunneltje... En dat blijkt níet de manier. Na de fraaie verdwijntruc wordt het hoofdpersonage The Count. En krijgen we een soort Batman. Wraak en ijdelheid onder het mom van rechtvaardigheid. In V For Vendetta werd de film nog geciteerd. Het slot in de rechtszaal – waar anders – is modern, vol bankmannetjeshaat. J'Accuse!

Satan's Children
Jongen uit een akelig gezin (strenge vader, akelige zus) vlucht en maakt vreemde, traumatische dingen mee in de grote stad en een satanische sekte. Maffe grindhouse, niet goed maar wel onderhoudend.

The Fall
Beetje tussen Mirrormask, Baraka en The Holy Mountain. Kitschy zoals die eerste twee, dus eyecandy maar een beetje te glossy en een beetje 'leeg'. Terwijl er wel er wel diepzinnigheid gesuggereerd wordt (verwarring over de term 'indiaan', de titel, verschillende Amerikaanse bevolkingsgroepen die lijken te worden gerepresenteerd). Het Roemeense meisje maakt nog wel wat goed al speelt het natuurlijk op de sentimenten.

Cleopatra Jones and the Casino of Gold
Groovy stuff, Jones sports haar funky outfits en vecht samen met haar Aziatische partner hordes baddies van zich af (fuck you, spellingcontrole).

The Tree of Wooden Clogs
Net als Il Gattopardo is 'De Klompenboom' een grootse film met een bijzonder sterk tijdsbesef. De meeste films gaan van snel, snel, snel, maar zoals het een epos betaamt heerst hier een meditatieve kalmte. Waar het lineair progressieve Il Gattopardo echter heel precies een breuklijn aanstipte verkeren we hier in de eeuwigheid. De dorpelingen van Bergamo zouden zich echt niet voor kunnen stellen dat dingen óóit anders zouden gaan. Tijd is cyclisch, en volledig bepaalt door de seizoenen. Regisseur Olmi volgt de levens van een stel keuterboertjes. De armoede heeft de schoonheid van Vermeer-schilderijen. Meisjes met hoofddoekjes, jongens met verwaaide lange haren. Entertainment is 's avonds een verhaaltje horen vertellen in de schuur, tevens een kans om bij je gewenste meisje te zijn. ('Daar komen de vrijers') Het verhaal zit tot in de paardenhoeven volgestopt met prachtige micro-anekdotes, en meandert ein-de-loos. Er eentje uitlichten is bijna heiligschennis, want de film is ook door en door katholiek. Bach en gebeden begeleiden elke handeling. Een jongetje moet van de priester naar school. Zijn ouders vinden het maar niks: 'een boerenzoon op school, wat zullen de mensen wel denken!'... Zijn kleppertjes slijten ervan, waarna de titel wordt verklaard. Je ruikt het verse hout, het haardvuur, de paardenhoeven, het leven.

A Place in the Sun
Als ik iemand dood wil hebben, dat ook aan diegene duidelijk maak, waarna mijn vijand struikelt en toevalligerwijs precies in mijn meegenomen mes valt, heb ik dan een moord gepleegd? Een variant op deze bizarre hypothese vormt de kern van dit melodrama. Regisseur Stevens had eerder al met James Dean gewerkt, en wist wel raad met die up and coming method acting boys. Montgomery Clift heeft uit schuld(gevoelens) zijn carrière gemaakt; jammer dat hij nooit in een Dostojevski-verfilming speelde. A Place in The Sun begint nog gemoedelijk. Hoe natureller de romance, hoe minder Hollywood erin gelooft. Ironisch eigenlijk. Clift en Shelley Winters kennen elkaar van de badpakken-fabriek, en zitten aan de lopende band bij de bikini's lekker naar elkaar te smachten. Van gewone romances komen gewone resultaten, en bij de (in aantocht zijnde) weeën beginnen de peeën. In een beetje melodrama is er echter een ingenieuze uitweg paraat. Clift is een vergeten telg uit een rijke familie, en wordt met smaak binnen gehengeld door de hipsterige Elizabeth Taylor. 'I see you had a misspent youth', merkt ze op als Clift aan het biljart een bandstoot uitvoert. Het Tommy Hilfiger-leven potten vereist echter morele opofferingen. De onvermijdelijk rechtszaak is zowaar eens een keer aandoenlijk én hysterisch. Maar heel diepzinnig? Neen.

The Mortal Storm
Van alle Amerikaanse oorlogsfilms die tijdens de Tweede Wereldoorlog werden gemaakt moet dit wel de minst schijnheilige zijn. De sereniteit is opvallend. Hollywood dat zich in weet te leven in een Duits provinciestadje anno 1933, opmerkelijk toch. Het moment gevangen dat Hitler kanselier wordt, en de machine gaat rollen. Zelfs voor het enthousiasme dat de gewone man voelde ('Duitsland heeft een sterke man nodig!') heeft het scenario enig begrip. Terecht, want die roep klonk natuurlijk in die tijd overal, ook in Amerika had je ook allerlei nazi-clubjes... Een 'non-Arische' professor – het woord jood valt zoals gebruikelijk niet – heeft het er moeilijk mee. Zijn stiefzoons zijn blonde jugend-leden, zijn aanstaande schoonzoon is zelfs een hoge pief. De prof moet zichzelf (én de wetenschap) in de collegezaal tegenover een klas bloeddorstig geüniformeerde studenten verdedigen. Een pijnlijk beeld. De meer gebruikelijke melodramatische romance moet van James Stewart komen, in een voor zijn doen anonieme rol. Hij gaat nogal spichtig verscholen achter een oenig mutsje. Voor sterren heeft de film geen tijd. De nacht is zwart. Het grimmige einde is van een haast gelaten spiritualiteit. Schimmen in de sneeuw, verlaten huizen met de last van het verleden. 'Right to the right.'

The World's End
Heel hoog waren m'n verwachtingen echt niet maar deze Pegg/Frost is me weer wat te licht, ze zouden beter moeten kunnen. Een enkele milde glimlach is niet genoeg.

Sweet Movie
Woah, dit is bizar. Dušan Makavejev haalt de hele wereld erbij (Amsterdamse grachten) en veel symboliseert van alles, I'm sure, maar om nou te zeggen dat ik het kan volgen. Evengoed fascinerend, en smerig en dan uiteindelijk een mierzoete goedmaker (voor het mannelijk deel van het publiek in ieder geval).

Bolletjes Blues!
Lage verwachtingen maar toch best geinig. Simpel verhaaltje maar wel geloofwaardig gebracht door een cast van Nederlandse rappers als SugaCane en Nega (en Peter Beense :) ). Die liedjes en de raptracks had meer ingezeten maar het stoort me niet heel erg.

Turistas
Uitstekende horror die met het onderwerp, toeristen in Brazilië, ook nog eens lekker actueel is. Spannend (vooral de visueel ook coole onderwaterachtervolging) en zelfs nog een beetje serieuze bespiegeling over toerisme in het algemeen.

The World's End was echt heel slecht ja, snap niet dat die film een goeie metascore heeft. In dezelfde hoek is Frequently Asked Question About Time Travel veel leuker.

Sweet Movie gaat op de lijst (nadat ik had geverifieerd dat het geen horror/splattercore was :P)

Splatter wel, maar dan heel anders. :D

Gorki Park (1983)
In één woord: saai.
Deze film stond in mijn geheugen als bijzonder goed en hij krijgt ook overwegend goed kritieken, maar wat een tegenvaller zeg!
Het helpt ook niet dat William Hurt de hoofdrol speelt en dat zijn spel, het plot en de uitwerking ervan zo prozaïsch is.

Gorky Park met een -y-

Silkwood
The New York Times vormt in deze film de laatste hoop van Karen Silkwood. Misschien dat ie daarom in de welbekende almanak belandde, al is Mike Nichols een chouchou van de New Yorkse recensenten; bijna zijn hele oeuvre staat erin. Geen idee waarom. Silkwood is bijvoorbeeld veel minder goed dan Norma Rae. Ook zo'n vakbondsfilm over een dappere klokkenluidster, maar daar hield men het klein, écht smalltown USA. Het waargebeurde verhaal gaat met de makers op de loop. Voor het zover is krijgen we een aardig alledaags inkijkje in... een kernreactor. Ja, daar werken ook gewoon gewone mensen, die roddelen, geinen en flirten. Meryl Streep – in haar gouden jaren – is het stralende (sorry) middelpunt. Onder haar collega's veel fijne karakteracteurs, zoals David Straitharn. Thuis heerst er eveneens een John Sayles-sfeertje, met de magere Armeense schone Cher op de pottige toer en Kurt Russell als het potige vriendje in de driehoeksverhouding. Russell wordt enigszins gehinderd door zijn haarlak-kapsel, maar overtuigt wonderwel als southern drifter. Tot zover een prima praatfilm. Maar een kernreactor is vragen om problemen, en Streep is gespecialiseerd in Lijden. Alles begint te lekken:het plutonium, Streep naar de vakbonden, en zie, het scenario begint radioactief op de traanklieren in te werken. Jammer.

The Big Sky
'This is already English!' Een western over communicatie, da's anders. De pioniers volgden toch vooral het credo van Memphis Depay: eerst schieten, dan nadenken. Nu zijn Dewey Martin en Kirk Douglas aanvankelijk gewoon rouwdouwers hoor. Het duo vindt een langverdwenen oompje en dit typische rohin-karakter (één met de natuur én de indianen) leidt hen naar een Franse handelscompagnie. Hier begint het talige gedeelte van de film. De film zit barstensvol Franse dialogen, soms wel – 'English!' – en soms niet vertaald. De Franse liedjes hebben geen vertaling nodig. ('Dit komt binnen bij een man.') De compagnie zet per Werner Herzogiaans bootje koers naar onbekend Indianenterrein, waarvoor een gevangengenomen squaw als ticket dient. Zij spreekt Frans noch Engels, en tóch verleidt ze alle mannen. Sprekende ogen. Het hanengevecht wordt een bitterzoete ruwe romance, waarbij de kansen snel wisselen. De reis zelf is een nogal chaotische happening. Ieder personage komt netjes om de beurt in de problemen om door de anderen te worden gered. Ondanks het soms wat houterige en ouderwetse acteren (voor Kirk Douglas is het blijkbaar 1932) is The Big Sky een respectvolle film. Vol van wil tot begrip. 'Waarom dansen die indianen nou?' 'Je bent getrouwd jongen.'

Harry and Tonto
Met welk beest liep Umberto D ook alweer te sjouwen? Moet wel een hondje zijn geweest. Harry's beste vriend is een kat, die hij overigens wel gewoon aan een lijntje uitlaat. De rode Tonto lijkt een directe inspiratie voor het beest uit Inside Llewyn Devis. Het kat-man-duo is New Yorks tot en met. In de seventies een stad in verval. Poolse mannetjes op bankjes, mopperend. Harry wordt zijn huis uitgezet, waarna het reizen kan beginnen. Eigenlijk jammer, want hoe verder stadsmens Harry van huis raakt, hoe anekdotischer het wordt. Een bejaarde op reis is vragen om toestanden. ('My cat needs to go relieve himself!') In de suburbs is het nog genieten geblazen. (Tonto blaast ook, hij houdt niet van nieuwe omgevingen.) Harry zit bij een overijverige zoon met stel leipe volwassen kids. Typisch Ashby-sfeertje. De uitlopers van het hippiedom. Aandoenlijke kregeligheid. Harry heeft het snel gezien. In Chicago is Ellen Burstyn in een flits indrukwekkend als de dochter. Helaas moet het verhaal weer snel door. Harry wordt elk hoofdstukje minder mens, en clichématige roadmovie-elementen als Las Vegas en het hoertje helpen niet. De parallele ontmoeting met een moderne medicijnman (handelaar in vitamines) en een oude medicijnman is gelukkig wél hilarisch. De indiaan bekijkt een hippe fruitblender: 'I think it's a demo model.'

The Angry Silence
Een anti-vakbondsfilm! Duidelijk uit de tijd van het communistische gevaar. Vakbondsleden die over 'brothers' en 'chairman' praten. Normale termen, maar zoals het hier gekaderd worden krijg je het idee dat Mao voor de poorten van Ipswich staat. In een onbestemde fabriek komt er – zoals gebruikelijk in het subgenre – een mysterieus mannetje van buiten de boel opjutten. De kameraden kunnen het echter prima zelf af, en hebben maar een klein tikje nodig om het werk neer te leggen. Bovenbaasjes worstelen er op Spur der Steine-achtige wijze mee; het voetvolk gaat intussen over tot eigenrichting. De stakingsbrekers krijgen 'the silence treatment', en meer dan dat. Richard Attenborough (type Steve McLaren) is eerst één van hen, en dan de enige. Hij lijkt zelf niet te weten waarom, behalve als stil (…) protest tegen de dictatuur van de meerderheid. Zo wordt een pleidooi voor onafhankelijkheid een pleidooi voor geinstrumentaliseerd kapitalisme. Je moet het maar durven... Toch heeft de film genoeg indringende momenten. De stiltes zijn wérkelijk pijnlijk, en Pier Angeli als de vrouw van de 'scab' is geweldig. De Italiaanse (een zeer vroeg voorbeeld van die tsunami aan massa-imigratie...) leeft vurig met haar man mee. Dat kan van zijn beste vriend niet gezegd worden. Voor je kijken doorlopen. Dáár is de film wel een sterk pamflet tegen.

I dashur armik (Dear Enemy)
Ik had het idee dat het stokoud was maar het blijkt slechts 10 jaar te zijn een wat kleurloze rip. Het speelt in de tweede wereldoorlog, dus dat maakt ook niet uit. Een waargebeurd verhaal over de vader van de regisseur. Handelaar Harun is gastvrij voor diverse mensen die zich moeten verstoppen voor de Duitse bezetters: een partizaan, een Joodse horlogemaker en een gewonde Italiaan. Om z’n cover niet te blowen moet hij mooi weer spelen met een Duitser. De scheidslijnen tussen goed en kwaad zijn ingewikkeld in de oorlog.

Jol (The Road)
Kazachstan, nu zonder Bulgaarse en Roemeense muziek. :P Een filmregisseur gaat terug naar zijn geboortedorp na het overlijden van zijn moeder en zo komt hij tot het kritisch aanschouwen van zijn eigen leven, waarin zijn huwelijk stroef loopt en z’n filmcarrière ook. Zeer verstild, soms verwarrend en dan juist weer te expliciet, maar zeker interessant.

The Fearless Vampire Killers
Retecoole soundtrack en Sharon Tate in bad, maar verder behoorlijk kolderiek, dat had ik niet verwacht.

Dat kolderieke was voor mij ook een verrassing toen ik de film begin jaren tachtig in de plaatselijke provinciebioscoop zag. De Nederlandse ondertitel had me kunnen waarschuwen: Met Jouw Tanden In Mijn Nek. Als ik me niet vergis is professor Abronsius (Jack MacGowran, links) geïnspireerd door de snorremans in Vampyr (Dreyer, 1932) (rechts).

http://gert01.home.xs4all.nl/vamp2.jpg http://gert01.home.xs4all.nl/vamp1.jpg

Ik vond hem als kind best wel spannend anders. :) Dacht dus kinderfilm, die laat ik de meiden zien. Toen Dracula door het dakraam kwam moest hij toch echt worden uitgezet. (nu wel een paar jaar geleden, maar toch, ik dacht engheids-niveau K3 en Het Slechte Zuurstok Mysterie)

Oh, maar Dreyer is niet kolderiek.

Die scene is 't mooiste van de hele film. :)

ذئاب لا تاكل اللحم‎ (Kuwait Connection)
Achtervolgingen! Juwelenroof! Sex! Drugs! Deze Egyptische film uit 1973 is er een echte actiefilm op Amerikaanse leest geschoeid. Er zijn een paar korte poëtische oplevingen die ik toch wel als meer Arabisch zou bestempelen (de witte duiven in de liefdesscène). En er zit volgens mij nog wel iets groters in met de gewonde protagonist die Anwar heet ('licht'), een schat die onvindbaar blijft en enkel slachtoffers onder hen die zich in decadentie omringden. Oh, en bizarre handheld cameravoering die het bij vlagen nog eens extra trippy maakt. Ik weet niet wat er normaal uit Egypte kwam in die tijd maar het lijkt mij een bijzondere film.

"Hey, Blondie!"

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/it/6/68/Eli_Wallach_Sad_Hill.png

RIP

http://farm2.static.flickr.com/1183/774457908_91768a9fc0.jpg

RIP

Ha, wat een slicke dude.

Sevmek Zamanı (Time To Love)
Verliefd op een plaatje, de binnenschilder in deze film is het. Zijn ideaal en als ze dan voor z'n neus staat en als een blok voor 'm valt (in plaats van 'm een creep te vinden) is hij bang dat ze het kapot zal maken. Uiteraard weer die oriënt-vs.-occident-thematiek en afhankelijk van de politieke situatie in de vroege jaren zestig zal dat er ook nog wel in zitten, maar de boodschap is ook wel universeler. De prachtige muziek en elk shot is een plaatje, met veel zwijgzaam in de einder turen maken er een poëtische trip van. E.e.a. wordt wel wat verstoord door de ruwe montage (weet niet wat de oorzaak) is, maar een kniesoor …

The Lives of a Bengal Lancer
'The little jackal barks, but the caravan passes.' De Britten gingen de Sovjets en de Amerikanen voor. In de tijden van het Grote Britse Rijk controleerden ze niet alleen India, maar ook de omringende gebieden. Zo kan de slechterik hier dus een Afghaan zijn, met de bekende drugslord-naam Mohammed Khan. Hij citeert oude wijsheden en past aloude marteltechnieken toe. Je kunt als 'old colonial' wel blaffen, uiteindelijk zullen de dingen hetzelfde blijven. De Stille Kracht, zou Couperus zeggen. Al in 1935 mopperde de New York Times over het koloniale respect van de film, en het is inderdaad vreemd om iemand de loftrompet te horen blazen over 'ons handjevol mannen dat hier 300 miljoen mensen de weg wijst.' (Dit was één van Hitler's favoriete films!) Op een ander niveau is de film wél geslaagd. Vaders en zonen. Een jong broekie wordt tegen de zin van pa de colonel naar 'the frontier' gehaald. Zijn oudeheer raakt volslagen in de war. Dus is het maar goed dat het Di Caprio-mannetje een stelletje surrogaat-ouders krijgt: Gary Cooper – aandoenlijk anoniem – en Frenchet Tone. De twee ginnegappers sluiten een film lang wedjes, en geven de film jus met hun bromance. Zelfs in de gevangenis weten ze nog een kakkerlak-battle te organiseren. Tegen die tijd is de sentimentaliteit ingeruild voor Prince of Persia-actie.

Fantasia
'Bach as interpreted by Disney.' Het wordt echt gezegd! Fantasia is 'artropomorfe' geheimtip uit het oeuvre van Disney. (Beestjes worden kunst!) De film heeft een dermate legendarische status dat het woord fantasia door Disney speciaal voor deze film lijkt uitgevonden. De hooggespannen verwachting worden echter waargemaakt. Fantasia is nogal droogjes. Zo'n film die in 1940 misschien gewaagd was, maar in postmoderne tijden van memes eigenlijk nauwelijks nog verbaast. Iederéén mixt tegenwoordig alles met alles. Disney laat een symfonisch orkest klassieke stukken uitvoeren, en zet er tekenfilmplaatjes bij. That's it. Bij Bach houdt men het nog simpel geometrisch – al zijn de silhouetten van het orkest prachtig – maar later dansen de paddestoelen. Een doodsaaie kerel duidt tussendoor de stukken. Ik had toch liever een megamix gezien. Het is allemaal wel erg respectvol en serieus zo. Zo serieus dat Disney het ontstaan van het leven op aarde uitbeeldt. 'According to science', dan... Begeleid door de klanken van Strawinsky is dat Fatboy Slim-segment het eerste waarin muziek en beeld écht voor elkaar gemaakt lijken. Malste stijlbotsing vindt plaats tijdens Beethovens pastorale. Een liefdesdansje van centaurs (nog nooit zoveel blote borsten in een Disney-film gezien!) en in één moeite door worden de My Little Ponies uitgevonden.

Swept Away
By an Unusual Destiny in the Blue Sea of August, om precies te zijn, maar laten we het niet nog ingewikkelder maken. De films van Lina Wertmuller zijn toch al geen simpele een-tweetjes. Is het een grap of om te huilen? Je komt er nooit helemaal uit, maar je maakt in elk geval wat mee. In Seven Beauties bracht ze oorlog als farce. Swept Away is meer een soort romantische komedie met de sadistische tandjes van Suarez. En dat is nog niet alles, want het stelletje is ook een wandelende politieke parabel. De film is op d'r best als de personages dat zelf ook beseffen en er grappen over maken. 'Oh god het is de opstand der Slaven, hij doet een Spartacusje', verzucht de steenrijke betonrechtse blondine als ze met een mopperende communistische bootsjongen (Hans Teeuwen-voice) op een onbewoond eiland is belandt. Adam zkt. Eva, de ontspoorde versie. De zeerot (met uitpuilende ogen, een echt Italiaans slap-stick-mannetje) is op het Antonioni-yacht continu vernederd. Nu is het tijd voor wraak op grote schaal. Pets! 'Dat is voor al het geld dat jullie naar Zwitserland hebben weggesluisd'. Pets! 'Dit is voor het doen stijgen van de prijs van Parmezaner kaas!' Als de politieke grollen wat flauwtjes voor de vlakke hand dreigen te gaan liggen zet Wertmuller haar laatste troefkaart in. Grove seks. Een miljoen lira aan tinten grijs. Verwarring alom.

De hooggespannen verwachting worden echter waargemaakt.

+en en +nauwelijks, maar dat was wel duidelijk

Ik zag Fantasia toen ik iets van 8 was in de bioscoop. Compleet door weggeblazen. :) Vond het allemaal briljant. Mythologie. Dinosauriërs. Reuze demonen. Dansende paddenstoelen. Zag hem een tijd geleden weer en vond hem opvallend arty. Sowieso wat betreft ekte-ekte animatie onovertroffen. Ook een product van een heel ander Amerika.

hmmm, ik vond 'm dus echt suf. Teveel Miyazaki gezien zeker. (of teveel een sucker voor de standaard Disney met zijn romances)

Ik kijk liever Le Planete Sauvage 2x achter elkaar in die tijd

het einde was wel tof gotisch (er waren vanzelfsprekend recensenten die Disney satanisme gingen verwijten)

Djúpið The Deep
Waargebeurd verhaal over een IJslandse visser, een doodgewone iets te zware jongeman, waarvan het schip vergaat maar hij het wonderbaarlijk overleeft. Onderzoek bewijst dat hij inderdaad onder ongezonde temperaturen beter functioneert dan getrainde militairen. Mooie beelden, vermakelijk, soundtrack van Ben Frost.

Under The Skin
Hele diepe inzichten over de mens(elijk)heid zie ik er niet in maar de sfeer is zo duister en fraai vormgegeven dat je mij niet hoort klagen. Gewoon prachtig vormgegeven horror, beetje in de hoek van Beyond The Black Rainbow.

Her
Dit Johanssonvehikel daarentegen …

Студент (Studen)
Een wetteloze, decadente elite houdt Kazachstan (en veel andere ex-communistische land, Rusland incluis) in z'n greep. Een student ziet het onrecht maar is niet bij machte een echt statement te maken en begaat een zwaar maar onnozele misdaad. Gebaseerd op Misdaad en Straf van Dostoyevski maar dat heb ik niet gelezen, geeneens zo'n gemis de reviews op letterboxd lezend. :)

Paint Your Wagon
'All those in favour of bringing prostitution to this camp, say aye!' De entree der hoertjes is een van de vele briljante scenes in Mr Cabe en Mrs. Miller. Paint Your Wagon maakt er een hele musical van. 157 minuten lang. Ja, u leest dat goed. Bawdy westerns, van mij hoeft het eigenlijk niet. Clint Eastwood schmierend en croonend. Je moet er zin in hebben. Bovendien is hij ook nu ergens nog te serieus, teveel de ster. Dan is Lee Marvin grappiger als de valszingende kraai annex oude gold prospector die een nieuw te exploreren gebied koopt: Jean Seberg! 800 dollar en Marvin heeft een claim to to all her mineral resources. De Tiroler bergpas van Seberg mag er in elk geval wezen... Clint Eastwood vertolkt in deze setup het derde wiel aan de 'wagon', en de driehoeksverhouding die zo ontstaat is lollig achteloos. Ondertussen verschijnen dus de 'French tarts' en verandert het kamp in een plaats der verderf. De voor de hand liggende grollen worden afgewisseld met een paar aardige liedjes. De eeuwige zwerver Marvin weet zelfs nog een melancholische noot te kraken. 'I'm an ex-citizen of nowhere, and sometimes I get mighty homesick.' En zo kabbelen de uren voorbij. En moet ik toegeven, zo verschrikkelijk als Little Big Man is het zeker niet. Paint Your Wagon heeft geen enkele concrete pretentie. 'Got a dream, boy, got a song'

Smash Palace
'It's about time something criminal happened'. Smash Palace schiet heen en weer tussen kort en kleine indie en opgeblazen melodramatische oplossingen. Daar waar de twee uitersten elkaar raken is de film op zijn best. In een ogenschijnlijk alledaags gezinnetje borrelt Lynchiaanse waanzin. De geweldige theme song past daar ook perfect bij. In het muzikale intro vliegt een auto uit de bocht, een kar die vervolgens naar het Smash Palace wordt versleept. Het sloopbedrijfje vormt een heerlijke setting, duister als The Cars That Ate Paris. Er is een prachtig shot waarin we het terrein even ontstijgen en letterlijk honderden autowrakken om het gammele huisje zien staan. Pa trekt destructie aan, zoveel is wel duidelijk. Zijn bored housewife zoekt afleiding bij een politieman. De agent is het resultaat van een cursus scenarioschrijven, want hij is ook nog de beste vriend van de echtgenoot. Later komt ook zijn beroep nog goed (en ongeloofwaardig) van pas. In plaats van dan dat de boel Amerikaans actief uit de bocht was gevolgen had ik meer nadruk op de racecarrière van het hoofdpersonage gelegd. De man rijdt wel een race, maar ontbeert vreemd genoeg toch elke lokale status. Smash Palace slaat definitief haar ruitjes in wanneer een pracht van een plotse ellips een flashback blijkt. Het geweld overslaan, dat was intrigerend modernistisch geweest.

Gunga Din
Hollywood is altijd een formule-machine geweest. Als iets succesvol was werd het razendsnel tig keer overgedaan. Gunga Din komt uit een rits 'imperiale' films die in de jaren '30 verschenen. We krijgen derhalve India, een exotische slechterik met de naam Khan ,en uiteindelijk triomferende Britten. Meer nog dan bij The Lives of a Bengal Lancer proef je hier de schizofrenie van het koloniale rijk op zijn laatste benen. De inboorlingen worden 'apen' genoemd, maar tegelijkertijd bewonderen de Britten hun schatten, en hebben ze een lokale held nodig om te overleven. Dat juist deze Gunga Din – Sam Jaffe in blackface – zich Britser dan Brits voelt én zich opoffert zegt onbedoeld veel... Vóór het even serieus wordt, neemt de film zichzelf niet zo serieus. Grant, Fairbanks en McLaglen zijn als drietal een gesplitste versie van Clark Gable. (De gentleman, de snor, het kapsel.) Ze vormen zo met zijn drieën één koddig personage dat – bevangen door goudkoorts en tegengewerkt door romantische oprispingen – de lokale bad guys te lijf gaat. Deze goeroe zit (wederom in blackface) op een soort apocalyps te broeden. Marlon Brando is er niets bij! De oplossing is eigenlijk voor alle partijen pijnlijk. De 'allen echte kerels'-melancholie van het titelgedicht van Kipling komt dan wel als geroepen. Hij heeft zelfs een 'cameo'!

Suspicion
Vrouwen. Ze denken gewoon teveel na hè. Zit stil en wees mooi, zei de leraar Frans altijd. In Hitchcock's Suspicion plukt Cary Grant het muurbloempje Joan Fontaine. De eerste 5 minuten zijn een cursusje 'hoe versier ik een spinster.' Antwoord: met geweld. Grant rand haar een beetje aan, gooit d'r haar in de war, scheldt 'r uit. En zie, even later ligt ze aan haar voeten. Het laatste zetje wordt door pa en ma gegeven die over dochterlief roddelen. 'Ze zal wel nooit aan de man komen, maar wat geeft het, ze is in elk geval intelligent.' Dat hebben pa en ma geweten. De bril gaat af (echt), de boeken gaan terug in de kast. Het leven kan geleefd worden. Eén probleempje: Grant is een gokverslaafde narcistische playboy. Hij is minstens zo'n gecompliceerd karakter als zijn borderliner-verovering. (En dat zonder date-sites...) De rest van de film verzamelt Fontaine redenen om eindelijk weg te durven gaan, maar durft dat – vanzelfsprekend – niet. Zelfs een detective schrijfster wil niet helpen, hoe opzichtig Fontaine ook vist. De detectiveschrijfster denkt enkel aan zichzelf. 'O als ik nou maar geen geheimen verklap!'. Grant is lekker evil, en heeft in tegenstelling tot in Gunga Din genoeg snappy teksten om zijn mimiek op in te laten werken. Met 'arsenic' mag hij ditmaal echter niet aan de slag... Het einde is één grote laffe sof. Sommige vrouwen moeten gewoon niet trouwen, blijkbaar...

Zit stil en wees mooi, zei de leraar Frans altijd. Dat had hij waarschijnlijk van Karel Appel die dat ooit eens live op televisie in het Frans tegen Sonja Barend zei na alweer een vraag die hem niet beviel.

ha! hij was er oud genoeg voor om dat meegekregen te hebben in elk geva:) wat is Frans voor plagiaat :P (ik weet niet meer of de leraar het in het Frans zei, of wat het dan in het Frans zou zijn, 'élas...)

oh en

Vóór het even serieus wordt, neemt de film zichzelf niet zo serieus.

een leuke onbedoelde *gniffel*

en als ik toch bezig ben, Smash Palace is Nieuw-Zeelands! dat maakt de film nog wel een beetje de moeite waard, outback vibes.

Sensuela
Naar verluidt de campiest Finse film ever. Een technicolorgasme van jewelste over een Sami-meisje wat aan lager wal raakt. Slecht maar leuk slecht, heftig overacteren, groovy feestjes en in de finale zelfs even hilarisch maar door die fraaie kleuren en de Lapse scenery ook wel mooi.

Grotesque
Een soort apocriefe Guinea Pigaflevering en niet erg goed, vooral onsmakelijk al zijn veel effecten ook maar zozo.

Damn Yankees
Leuk, hoe 'dingen' kunnen verouderen. Times recensent Bosley Crowther besteedt driekwart van zijn Damn Yankees-recensie aan het bejubelen van Gwen Verdon. De roodharige vamp etaleert al heupwiegend haar buitenaardse versiertrucs. De bioscoop zal het er destijds warm van hebben gekregen, maar anno nu lijkt ze een tuthola, een ongrappige parodie. Nee, dan Shannon Bolin als de huisjournaliste van de Washington Senators. 'Waarom ben je zo vroeg?', vraagt de coach. 'I came down to see the naked men.' Bolin zingt ook het pittigste liedje, vol soulvolle uithalen. Een rondedansje van het hele honkbalteam volgt. De Senators beleven een consistent seizoen (ze verliezen alles) en dus komt een mysterieuze speler als geroepen. Deze Joe heeft geprofiteerd van de bekende Robert Johnson-deal. (Vóór ik aan Faust denk, denk ik hem...) 'Hoe kan ik je ooit bedanken!' roept de plots weer jonge baseball-opa. 'I'll find some way'. Ray Walston maakt de film de moeite waard. Geen hoorntjes: rode sokken en een sardonische Armstrong-grijns zijn voor hem genoeg. Helemaal aan het begin bevat de film nog een mespuntje McCarey-melancholie, maar het oude ziel in een jong-lijf-thema wordt verder niet uitgewerkt. Wel leuk hoe de muzikale third wall een paar keer wordt doorbroken. Mensen die zomaar zingen, dat valt op.

Les Mariés de l'An II
Met excuses aan de filmgoden, want dit had de thirties-film The Scoundrel moeten zijn. Ik kon me dit Belmondo-vehikel ook prima in de Times 1000 voorstellen. Belmondo was al eens fantastisch als De Dief en ook als De Schelm is hij heerlijk laconiek. (Het is niet alsof hij écht acteert hè. Hij loopt gewoon grijnzend rond in deze swashbuckler.) De Franse titel verraadt de setting. Het jaar is 1793, het tweede jaar dus, volgens de Frans revolutionaire jaartelling. Alle terreur even daargelaten is hun zelfmythologisering wel geweldig hoor. Het christelijke vacuüm moest metéén worden gevuld. 'Wie is dat?' vraagt Belmondo wanneer er een dame op een schommel uit de hemel neerdaalt. 'De godin van de Rede'!. 'Ik bedoel, wie is ze écht,' verbetert Belmondo. Dit soort gebbetjes maken de film amusant. Alles en iedereen krijgt er van langs. De revolutie lijkt vooral geliefd om de mogelijkheid tot echtscheiding, maar ook het Oude Geld wordt nergens gespaard. Belmondo heeft de blik van de buitenstaander, want hij is net in Amerika geweest. Daardoor vertegenwoordigt hij het individualisme en de pragmatische handelsgeest bij uitstek. Hij let op de centjes én op de vrouwtjes. Prioriteit variabel. Het tempo van de film wordt snel onnavolgbaar. Maar ook dat is is de Zeitgeist. 'Alles is in beweging, zelfs de liefde!'.

The Letter
William Wyler plus Bette Davis is een garantie voor vuurwerk. Vergeet al die imperiale thirties-films maar. The Letter is pas écht een goede exotische Hollywood-film. De film drijft puur op angstzweet. Het wieken van ventilatoren. De klamme deken van de Orient. De subtiele ondoorgrondelijkheden van de Aziaten. Bette Davis speelt een koele, schrille rol en snijdt als een mes (of een pistoolschot) door de bedwelming. In het intro knalt ze een man neer. Is het haar echtgenoot? Dat zou nog stoerder zijn geweest. Een femme fatale is ze hoe dan ook. Zie hoe kalmpjes ze het gebeuren uiteenzet aan haar twijfelende advocaat. In het verhaal gebaseerd op een toneelstuk van Somerseth Maugham spelen allen personages gelijkwaardige rollen. Zelfs de Singaporezen. De glibberige gladjakker Sen Yung begint als het bekende serviele knipmes, maar haalt dat racistische cliché als het ware rechts in. Hij heeft de touwtjes in handen. Zijn baas – de advocaat van Davis – poogt ethisch verantwoord te werk te gaan, maar raakt al snel verstrikt in handjeklap. De scene dat men naar Chinatown rijdt voor een cruciale transactie (zie de titel) is bijzonder sfeervol, juist omdat Chinatown lekker ouderwets op de autoruit is geprojecteerd. Het enige minpuntje is het einde. De wraak van de native was vanzelfsprekend subtiel, maar dat mocht niet van het Hays Bureau!

Suspiria (Dario Argento, 1977)
Een dansschool wordt geleid door een heks, een nieuwe studente (gespeeld door de frêle en zeer bekoorlijke Jessica Harper komt daar dan weer achter. En omdat ze Amerikaans is saves ze the day.
Het plot is saai, de film is heulemaal nie eng, maar de cinematografie en soundtrack zijn geweldig!

Oh en Jessica Parker is het aanzien meer dan waard :)

Harper