Filmforum

The World's End was echt heel slecht ja, snap niet dat die film een goeie metascore heeft. In dezelfde hoek is Frequently Asked Question About Time Travel veel leuker.

Sweet Movie gaat op de lijst (nadat ik had geverifieerd dat het geen horror/splattercore was :P)

Splatter wel, maar dan heel anders. :D

Gorki Park (1983)
In één woord: saai.
Deze film stond in mijn geheugen als bijzonder goed en hij krijgt ook overwegend goed kritieken, maar wat een tegenvaller zeg!
Het helpt ook niet dat William Hurt de hoofdrol speelt en dat zijn spel, het plot en de uitwerking ervan zo prozaïsch is.

Gorky Park met een -y-

Silkwood
The New York Times vormt in deze film de laatste hoop van Karen Silkwood. Misschien dat ie daarom in de welbekende almanak belandde, al is Mike Nichols een chouchou van de New Yorkse recensenten; bijna zijn hele oeuvre staat erin. Geen idee waarom. Silkwood is bijvoorbeeld veel minder goed dan Norma Rae. Ook zo'n vakbondsfilm over een dappere klokkenluidster, maar daar hield men het klein, écht smalltown USA. Het waargebeurde verhaal gaat met de makers op de loop. Voor het zover is krijgen we een aardig alledaags inkijkje in... een kernreactor. Ja, daar werken ook gewoon gewone mensen, die roddelen, geinen en flirten. Meryl Streep – in haar gouden jaren – is het stralende (sorry) middelpunt. Onder haar collega's veel fijne karakteracteurs, zoals David Straitharn. Thuis heerst er eveneens een John Sayles-sfeertje, met de magere Armeense schone Cher op de pottige toer en Kurt Russell als het potige vriendje in de driehoeksverhouding. Russell wordt enigszins gehinderd door zijn haarlak-kapsel, maar overtuigt wonderwel als southern drifter. Tot zover een prima praatfilm. Maar een kernreactor is vragen om problemen, en Streep is gespecialiseerd in Lijden. Alles begint te lekken:het plutonium, Streep naar de vakbonden, en zie, het scenario begint radioactief op de traanklieren in te werken. Jammer.

The Big Sky
'This is already English!' Een western over communicatie, da's anders. De pioniers volgden toch vooral het credo van Memphis Depay: eerst schieten, dan nadenken. Nu zijn Dewey Martin en Kirk Douglas aanvankelijk gewoon rouwdouwers hoor. Het duo vindt een langverdwenen oompje en dit typische rohin-karakter (één met de natuur én de indianen) leidt hen naar een Franse handelscompagnie. Hier begint het talige gedeelte van de film. De film zit barstensvol Franse dialogen, soms wel – 'English!' – en soms niet vertaald. De Franse liedjes hebben geen vertaling nodig. ('Dit komt binnen bij een man.') De compagnie zet per Werner Herzogiaans bootje koers naar onbekend Indianenterrein, waarvoor een gevangengenomen squaw als ticket dient. Zij spreekt Frans noch Engels, en tóch verleidt ze alle mannen. Sprekende ogen. Het hanengevecht wordt een bitterzoete ruwe romance, waarbij de kansen snel wisselen. De reis zelf is een nogal chaotische happening. Ieder personage komt netjes om de beurt in de problemen om door de anderen te worden gered. Ondanks het soms wat houterige en ouderwetse acteren (voor Kirk Douglas is het blijkbaar 1932) is The Big Sky een respectvolle film. Vol van wil tot begrip. 'Waarom dansen die indianen nou?' 'Je bent getrouwd jongen.'

Harry and Tonto
Met welk beest liep Umberto D ook alweer te sjouwen? Moet wel een hondje zijn geweest. Harry's beste vriend is een kat, die hij overigens wel gewoon aan een lijntje uitlaat. De rode Tonto lijkt een directe inspiratie voor het beest uit Inside Llewyn Devis. Het kat-man-duo is New Yorks tot en met. In de seventies een stad in verval. Poolse mannetjes op bankjes, mopperend. Harry wordt zijn huis uitgezet, waarna het reizen kan beginnen. Eigenlijk jammer, want hoe verder stadsmens Harry van huis raakt, hoe anekdotischer het wordt. Een bejaarde op reis is vragen om toestanden. ('My cat needs to go relieve himself!') In de suburbs is het nog genieten geblazen. (Tonto blaast ook, hij houdt niet van nieuwe omgevingen.) Harry zit bij een overijverige zoon met stel leipe volwassen kids. Typisch Ashby-sfeertje. De uitlopers van het hippiedom. Aandoenlijke kregeligheid. Harry heeft het snel gezien. In Chicago is Ellen Burstyn in een flits indrukwekkend als de dochter. Helaas moet het verhaal weer snel door. Harry wordt elk hoofdstukje minder mens, en clichématige roadmovie-elementen als Las Vegas en het hoertje helpen niet. De parallele ontmoeting met een moderne medicijnman (handelaar in vitamines) en een oude medicijnman is gelukkig wél hilarisch. De indiaan bekijkt een hippe fruitblender: 'I think it's a demo model.'

The Angry Silence
Een anti-vakbondsfilm! Duidelijk uit de tijd van het communistische gevaar. Vakbondsleden die over 'brothers' en 'chairman' praten. Normale termen, maar zoals het hier gekaderd worden krijg je het idee dat Mao voor de poorten van Ipswich staat. In een onbestemde fabriek komt er – zoals gebruikelijk in het subgenre – een mysterieus mannetje van buiten de boel opjutten. De kameraden kunnen het echter prima zelf af, en hebben maar een klein tikje nodig om het werk neer te leggen. Bovenbaasjes worstelen er op Spur der Steine-achtige wijze mee; het voetvolk gaat intussen over tot eigenrichting. De stakingsbrekers krijgen 'the silence treatment', en meer dan dat. Richard Attenborough (type Steve McLaren) is eerst één van hen, en dan de enige. Hij lijkt zelf niet te weten waarom, behalve als stil (…) protest tegen de dictatuur van de meerderheid. Zo wordt een pleidooi voor onafhankelijkheid een pleidooi voor geinstrumentaliseerd kapitalisme. Je moet het maar durven... Toch heeft de film genoeg indringende momenten. De stiltes zijn wérkelijk pijnlijk, en Pier Angeli als de vrouw van de 'scab' is geweldig. De Italiaanse (een zeer vroeg voorbeeld van die tsunami aan massa-imigratie...) leeft vurig met haar man mee. Dat kan van zijn beste vriend niet gezegd worden. Voor je kijken doorlopen. Dáár is de film wel een sterk pamflet tegen.

I dashur armik (Dear Enemy)
Ik had het idee dat het stokoud was maar het blijkt slechts 10 jaar te zijn een wat kleurloze rip. Het speelt in de tweede wereldoorlog, dus dat maakt ook niet uit. Een waargebeurd verhaal over de vader van de regisseur. Handelaar Harun is gastvrij voor diverse mensen die zich moeten verstoppen voor de Duitse bezetters: een partizaan, een Joodse horlogemaker en een gewonde Italiaan. Om z’n cover niet te blowen moet hij mooi weer spelen met een Duitser. De scheidslijnen tussen goed en kwaad zijn ingewikkeld in de oorlog.

Jol (The Road)
Kazachstan, nu zonder Bulgaarse en Roemeense muziek. :P Een filmregisseur gaat terug naar zijn geboortedorp na het overlijden van zijn moeder en zo komt hij tot het kritisch aanschouwen van zijn eigen leven, waarin zijn huwelijk stroef loopt en z’n filmcarrière ook. Zeer verstild, soms verwarrend en dan juist weer te expliciet, maar zeker interessant.

The Fearless Vampire Killers
Retecoole soundtrack en Sharon Tate in bad, maar verder behoorlijk kolderiek, dat had ik niet verwacht.

Dat kolderieke was voor mij ook een verrassing toen ik de film begin jaren tachtig in de plaatselijke provinciebioscoop zag. De Nederlandse ondertitel had me kunnen waarschuwen: Met Jouw Tanden In Mijn Nek. Als ik me niet vergis is professor Abronsius (Jack MacGowran, links) geïnspireerd door de snorremans in Vampyr (Dreyer, 1932) (rechts).

http://gert01.home.xs4all.nl/vamp2.jpg http://gert01.home.xs4all.nl/vamp1.jpg

Ik vond hem als kind best wel spannend anders. :) Dacht dus kinderfilm, die laat ik de meiden zien. Toen Dracula door het dakraam kwam moest hij toch echt worden uitgezet. (nu wel een paar jaar geleden, maar toch, ik dacht engheids-niveau K3 en Het Slechte Zuurstok Mysterie)

Oh, maar Dreyer is niet kolderiek.

Die scene is 't mooiste van de hele film. :)

ذئاب لا تاكل اللحم‎ (Kuwait Connection)
Achtervolgingen! Juwelenroof! Sex! Drugs! Deze Egyptische film uit 1973 is er een echte actiefilm op Amerikaanse leest geschoeid. Er zijn een paar korte poëtische oplevingen die ik toch wel als meer Arabisch zou bestempelen (de witte duiven in de liefdesscène). En er zit volgens mij nog wel iets groters in met de gewonde protagonist die Anwar heet ('licht'), een schat die onvindbaar blijft en enkel slachtoffers onder hen die zich in decadentie omringden. Oh, en bizarre handheld cameravoering die het bij vlagen nog eens extra trippy maakt. Ik weet niet wat er normaal uit Egypte kwam in die tijd maar het lijkt mij een bijzondere film.

"Hey, Blondie!"

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/it/6/68/Eli_Wallach_Sad_Hill.png

RIP

http://farm2.static.flickr.com/1183/774457908_91768a9fc0.jpg

RIP

Ha, wat een slicke dude.

Sevmek Zamanı (Time To Love)
Verliefd op een plaatje, de binnenschilder in deze film is het. Zijn ideaal en als ze dan voor z'n neus staat en als een blok voor 'm valt (in plaats van 'm een creep te vinden) is hij bang dat ze het kapot zal maken. Uiteraard weer die oriënt-vs.-occident-thematiek en afhankelijk van de politieke situatie in de vroege jaren zestig zal dat er ook nog wel in zitten, maar de boodschap is ook wel universeler. De prachtige muziek en elk shot is een plaatje, met veel zwijgzaam in de einder turen maken er een poëtische trip van. E.e.a. wordt wel wat verstoord door de ruwe montage (weet niet wat de oorzaak) is, maar een kniesoor …

The Lives of a Bengal Lancer
'The little jackal barks, but the caravan passes.' De Britten gingen de Sovjets en de Amerikanen voor. In de tijden van het Grote Britse Rijk controleerden ze niet alleen India, maar ook de omringende gebieden. Zo kan de slechterik hier dus een Afghaan zijn, met de bekende drugslord-naam Mohammed Khan. Hij citeert oude wijsheden en past aloude marteltechnieken toe. Je kunt als 'old colonial' wel blaffen, uiteindelijk zullen de dingen hetzelfde blijven. De Stille Kracht, zou Couperus zeggen. Al in 1935 mopperde de New York Times over het koloniale respect van de film, en het is inderdaad vreemd om iemand de loftrompet te horen blazen over 'ons handjevol mannen dat hier 300 miljoen mensen de weg wijst.' (Dit was één van Hitler's favoriete films!) Op een ander niveau is de film wél geslaagd. Vaders en zonen. Een jong broekie wordt tegen de zin van pa de colonel naar 'the frontier' gehaald. Zijn oudeheer raakt volslagen in de war. Dus is het maar goed dat het Di Caprio-mannetje een stelletje surrogaat-ouders krijgt: Gary Cooper – aandoenlijk anoniem – en Frenchet Tone. De twee ginnegappers sluiten een film lang wedjes, en geven de film jus met hun bromance. Zelfs in de gevangenis weten ze nog een kakkerlak-battle te organiseren. Tegen die tijd is de sentimentaliteit ingeruild voor Prince of Persia-actie.

Fantasia
'Bach as interpreted by Disney.' Het wordt echt gezegd! Fantasia is 'artropomorfe' geheimtip uit het oeuvre van Disney. (Beestjes worden kunst!) De film heeft een dermate legendarische status dat het woord fantasia door Disney speciaal voor deze film lijkt uitgevonden. De hooggespannen verwachting worden echter waargemaakt. Fantasia is nogal droogjes. Zo'n film die in 1940 misschien gewaagd was, maar in postmoderne tijden van memes eigenlijk nauwelijks nog verbaast. Iederéén mixt tegenwoordig alles met alles. Disney laat een symfonisch orkest klassieke stukken uitvoeren, en zet er tekenfilmplaatjes bij. That's it. Bij Bach houdt men het nog simpel geometrisch – al zijn de silhouetten van het orkest prachtig – maar later dansen de paddestoelen. Een doodsaaie kerel duidt tussendoor de stukken. Ik had toch liever een megamix gezien. Het is allemaal wel erg respectvol en serieus zo. Zo serieus dat Disney het ontstaan van het leven op aarde uitbeeldt. 'According to science', dan... Begeleid door de klanken van Strawinsky is dat Fatboy Slim-segment het eerste waarin muziek en beeld écht voor elkaar gemaakt lijken. Malste stijlbotsing vindt plaats tijdens Beethovens pastorale. Een liefdesdansje van centaurs (nog nooit zoveel blote borsten in een Disney-film gezien!) en in één moeite door worden de My Little Ponies uitgevonden.

Swept Away
By an Unusual Destiny in the Blue Sea of August, om precies te zijn, maar laten we het niet nog ingewikkelder maken. De films van Lina Wertmuller zijn toch al geen simpele een-tweetjes. Is het een grap of om te huilen? Je komt er nooit helemaal uit, maar je maakt in elk geval wat mee. In Seven Beauties bracht ze oorlog als farce. Swept Away is meer een soort romantische komedie met de sadistische tandjes van Suarez. En dat is nog niet alles, want het stelletje is ook een wandelende politieke parabel. De film is op d'r best als de personages dat zelf ook beseffen en er grappen over maken. 'Oh god het is de opstand der Slaven, hij doet een Spartacusje', verzucht de steenrijke betonrechtse blondine als ze met een mopperende communistische bootsjongen (Hans Teeuwen-voice) op een onbewoond eiland is belandt. Adam zkt. Eva, de ontspoorde versie. De zeerot (met uitpuilende ogen, een echt Italiaans slap-stick-mannetje) is op het Antonioni-yacht continu vernederd. Nu is het tijd voor wraak op grote schaal. Pets! 'Dat is voor al het geld dat jullie naar Zwitserland hebben weggesluisd'. Pets! 'Dit is voor het doen stijgen van de prijs van Parmezaner kaas!' Als de politieke grollen wat flauwtjes voor de vlakke hand dreigen te gaan liggen zet Wertmuller haar laatste troefkaart in. Grove seks. Een miljoen lira aan tinten grijs. Verwarring alom.

De hooggespannen verwachting worden echter waargemaakt.

+en en +nauwelijks, maar dat was wel duidelijk

Ik zag Fantasia toen ik iets van 8 was in de bioscoop. Compleet door weggeblazen. :) Vond het allemaal briljant. Mythologie. Dinosauriërs. Reuze demonen. Dansende paddenstoelen. Zag hem een tijd geleden weer en vond hem opvallend arty. Sowieso wat betreft ekte-ekte animatie onovertroffen. Ook een product van een heel ander Amerika.

hmmm, ik vond 'm dus echt suf. Teveel Miyazaki gezien zeker. (of teveel een sucker voor de standaard Disney met zijn romances)

Ik kijk liever Le Planete Sauvage 2x achter elkaar in die tijd

het einde was wel tof gotisch (er waren vanzelfsprekend recensenten die Disney satanisme gingen verwijten)

Djúpið The Deep
Waargebeurd verhaal over een IJslandse visser, een doodgewone iets te zware jongeman, waarvan het schip vergaat maar hij het wonderbaarlijk overleeft. Onderzoek bewijst dat hij inderdaad onder ongezonde temperaturen beter functioneert dan getrainde militairen. Mooie beelden, vermakelijk, soundtrack van Ben Frost.

Under The Skin
Hele diepe inzichten over de mens(elijk)heid zie ik er niet in maar de sfeer is zo duister en fraai vormgegeven dat je mij niet hoort klagen. Gewoon prachtig vormgegeven horror, beetje in de hoek van Beyond The Black Rainbow.

Her
Dit Johanssonvehikel daarentegen …

Студент (Studen)
Een wetteloze, decadente elite houdt Kazachstan (en veel andere ex-communistische land, Rusland incluis) in z'n greep. Een student ziet het onrecht maar is niet bij machte een echt statement te maken en begaat een zwaar maar onnozele misdaad. Gebaseerd op Misdaad en Straf van Dostoyevski maar dat heb ik niet gelezen, geeneens zo'n gemis de reviews op letterboxd lezend. :)

Paint Your Wagon
'All those in favour of bringing prostitution to this camp, say aye!' De entree der hoertjes is een van de vele briljante scenes in Mr Cabe en Mrs. Miller. Paint Your Wagon maakt er een hele musical van. 157 minuten lang. Ja, u leest dat goed. Bawdy westerns, van mij hoeft het eigenlijk niet. Clint Eastwood schmierend en croonend. Je moet er zin in hebben. Bovendien is hij ook nu ergens nog te serieus, teveel de ster. Dan is Lee Marvin grappiger als de valszingende kraai annex oude gold prospector die een nieuw te exploreren gebied koopt: Jean Seberg! 800 dollar en Marvin heeft een claim to to all her mineral resources. De Tiroler bergpas van Seberg mag er in elk geval wezen... Clint Eastwood vertolkt in deze setup het derde wiel aan de 'wagon', en de driehoeksverhouding die zo ontstaat is lollig achteloos. Ondertussen verschijnen dus de 'French tarts' en verandert het kamp in een plaats der verderf. De voor de hand liggende grollen worden afgewisseld met een paar aardige liedjes. De eeuwige zwerver Marvin weet zelfs nog een melancholische noot te kraken. 'I'm an ex-citizen of nowhere, and sometimes I get mighty homesick.' En zo kabbelen de uren voorbij. En moet ik toegeven, zo verschrikkelijk als Little Big Man is het zeker niet. Paint Your Wagon heeft geen enkele concrete pretentie. 'Got a dream, boy, got a song'

Smash Palace
'It's about time something criminal happened'. Smash Palace schiet heen en weer tussen kort en kleine indie en opgeblazen melodramatische oplossingen. Daar waar de twee uitersten elkaar raken is de film op zijn best. In een ogenschijnlijk alledaags gezinnetje borrelt Lynchiaanse waanzin. De geweldige theme song past daar ook perfect bij. In het muzikale intro vliegt een auto uit de bocht, een kar die vervolgens naar het Smash Palace wordt versleept. Het sloopbedrijfje vormt een heerlijke setting, duister als The Cars That Ate Paris. Er is een prachtig shot waarin we het terrein even ontstijgen en letterlijk honderden autowrakken om het gammele huisje zien staan. Pa trekt destructie aan, zoveel is wel duidelijk. Zijn bored housewife zoekt afleiding bij een politieman. De agent is het resultaat van een cursus scenarioschrijven, want hij is ook nog de beste vriend van de echtgenoot. Later komt ook zijn beroep nog goed (en ongeloofwaardig) van pas. In plaats van dan dat de boel Amerikaans actief uit de bocht was gevolgen had ik meer nadruk op de racecarrière van het hoofdpersonage gelegd. De man rijdt wel een race, maar ontbeert vreemd genoeg toch elke lokale status. Smash Palace slaat definitief haar ruitjes in wanneer een pracht van een plotse ellips een flashback blijkt. Het geweld overslaan, dat was intrigerend modernistisch geweest.

Gunga Din
Hollywood is altijd een formule-machine geweest. Als iets succesvol was werd het razendsnel tig keer overgedaan. Gunga Din komt uit een rits 'imperiale' films die in de jaren '30 verschenen. We krijgen derhalve India, een exotische slechterik met de naam Khan ,en uiteindelijk triomferende Britten. Meer nog dan bij The Lives of a Bengal Lancer proef je hier de schizofrenie van het koloniale rijk op zijn laatste benen. De inboorlingen worden 'apen' genoemd, maar tegelijkertijd bewonderen de Britten hun schatten, en hebben ze een lokale held nodig om te overleven. Dat juist deze Gunga Din – Sam Jaffe in blackface – zich Britser dan Brits voelt én zich opoffert zegt onbedoeld veel... Vóór het even serieus wordt, neemt de film zichzelf niet zo serieus. Grant, Fairbanks en McLaglen zijn als drietal een gesplitste versie van Clark Gable. (De gentleman, de snor, het kapsel.) Ze vormen zo met zijn drieën één koddig personage dat – bevangen door goudkoorts en tegengewerkt door romantische oprispingen – de lokale bad guys te lijf gaat. Deze goeroe zit (wederom in blackface) op een soort apocalyps te broeden. Marlon Brando is er niets bij! De oplossing is eigenlijk voor alle partijen pijnlijk. De 'allen echte kerels'-melancholie van het titelgedicht van Kipling komt dan wel als geroepen. Hij heeft zelfs een 'cameo'!

Suspicion
Vrouwen. Ze denken gewoon teveel na hè. Zit stil en wees mooi, zei de leraar Frans altijd. In Hitchcock's Suspicion plukt Cary Grant het muurbloempje Joan Fontaine. De eerste 5 minuten zijn een cursusje 'hoe versier ik een spinster.' Antwoord: met geweld. Grant rand haar een beetje aan, gooit d'r haar in de war, scheldt 'r uit. En zie, even later ligt ze aan haar voeten. Het laatste zetje wordt door pa en ma gegeven die over dochterlief roddelen. 'Ze zal wel nooit aan de man komen, maar wat geeft het, ze is in elk geval intelligent.' Dat hebben pa en ma geweten. De bril gaat af (echt), de boeken gaan terug in de kast. Het leven kan geleefd worden. Eén probleempje: Grant is een gokverslaafde narcistische playboy. Hij is minstens zo'n gecompliceerd karakter als zijn borderliner-verovering. (En dat zonder date-sites...) De rest van de film verzamelt Fontaine redenen om eindelijk weg te durven gaan, maar durft dat – vanzelfsprekend – niet. Zelfs een detective schrijfster wil niet helpen, hoe opzichtig Fontaine ook vist. De detectiveschrijfster denkt enkel aan zichzelf. 'O als ik nou maar geen geheimen verklap!'. Grant is lekker evil, en heeft in tegenstelling tot in Gunga Din genoeg snappy teksten om zijn mimiek op in te laten werken. Met 'arsenic' mag hij ditmaal echter niet aan de slag... Het einde is één grote laffe sof. Sommige vrouwen moeten gewoon niet trouwen, blijkbaar...

Zit stil en wees mooi, zei de leraar Frans altijd. Dat had hij waarschijnlijk van Karel Appel die dat ooit eens live op televisie in het Frans tegen Sonja Barend zei na alweer een vraag die hem niet beviel.

ha! hij was er oud genoeg voor om dat meegekregen te hebben in elk geva:) wat is Frans voor plagiaat :P (ik weet niet meer of de leraar het in het Frans zei, of wat het dan in het Frans zou zijn, 'élas...)

oh en

Vóór het even serieus wordt, neemt de film zichzelf niet zo serieus.

een leuke onbedoelde *gniffel*

en als ik toch bezig ben, Smash Palace is Nieuw-Zeelands! dat maakt de film nog wel een beetje de moeite waard, outback vibes.

Sensuela
Naar verluidt de campiest Finse film ever. Een technicolorgasme van jewelste over een Sami-meisje wat aan lager wal raakt. Slecht maar leuk slecht, heftig overacteren, groovy feestjes en in de finale zelfs even hilarisch maar door die fraaie kleuren en de Lapse scenery ook wel mooi.

Grotesque
Een soort apocriefe Guinea Pigaflevering en niet erg goed, vooral onsmakelijk al zijn veel effecten ook maar zozo.

Damn Yankees
Leuk, hoe 'dingen' kunnen verouderen. Times recensent Bosley Crowther besteedt driekwart van zijn Damn Yankees-recensie aan het bejubelen van Gwen Verdon. De roodharige vamp etaleert al heupwiegend haar buitenaardse versiertrucs. De bioscoop zal het er destijds warm van hebben gekregen, maar anno nu lijkt ze een tuthola, een ongrappige parodie. Nee, dan Shannon Bolin als de huisjournaliste van de Washington Senators. 'Waarom ben je zo vroeg?', vraagt de coach. 'I came down to see the naked men.' Bolin zingt ook het pittigste liedje, vol soulvolle uithalen. Een rondedansje van het hele honkbalteam volgt. De Senators beleven een consistent seizoen (ze verliezen alles) en dus komt een mysterieuze speler als geroepen. Deze Joe heeft geprofiteerd van de bekende Robert Johnson-deal. (Vóór ik aan Faust denk, denk ik hem...) 'Hoe kan ik je ooit bedanken!' roept de plots weer jonge baseball-opa. 'I'll find some way'. Ray Walston maakt de film de moeite waard. Geen hoorntjes: rode sokken en een sardonische Armstrong-grijns zijn voor hem genoeg. Helemaal aan het begin bevat de film nog een mespuntje McCarey-melancholie, maar het oude ziel in een jong-lijf-thema wordt verder niet uitgewerkt. Wel leuk hoe de muzikale third wall een paar keer wordt doorbroken. Mensen die zomaar zingen, dat valt op.

Les Mariés de l'An II
Met excuses aan de filmgoden, want dit had de thirties-film The Scoundrel moeten zijn. Ik kon me dit Belmondo-vehikel ook prima in de Times 1000 voorstellen. Belmondo was al eens fantastisch als De Dief en ook als De Schelm is hij heerlijk laconiek. (Het is niet alsof hij écht acteert hè. Hij loopt gewoon grijnzend rond in deze swashbuckler.) De Franse titel verraadt de setting. Het jaar is 1793, het tweede jaar dus, volgens de Frans revolutionaire jaartelling. Alle terreur even daargelaten is hun zelfmythologisering wel geweldig hoor. Het christelijke vacuüm moest metéén worden gevuld. 'Wie is dat?' vraagt Belmondo wanneer er een dame op een schommel uit de hemel neerdaalt. 'De godin van de Rede'!. 'Ik bedoel, wie is ze écht,' verbetert Belmondo. Dit soort gebbetjes maken de film amusant. Alles en iedereen krijgt er van langs. De revolutie lijkt vooral geliefd om de mogelijkheid tot echtscheiding, maar ook het Oude Geld wordt nergens gespaard. Belmondo heeft de blik van de buitenstaander, want hij is net in Amerika geweest. Daardoor vertegenwoordigt hij het individualisme en de pragmatische handelsgeest bij uitstek. Hij let op de centjes én op de vrouwtjes. Prioriteit variabel. Het tempo van de film wordt snel onnavolgbaar. Maar ook dat is is de Zeitgeist. 'Alles is in beweging, zelfs de liefde!'.

The Letter
William Wyler plus Bette Davis is een garantie voor vuurwerk. Vergeet al die imperiale thirties-films maar. The Letter is pas écht een goede exotische Hollywood-film. De film drijft puur op angstzweet. Het wieken van ventilatoren. De klamme deken van de Orient. De subtiele ondoorgrondelijkheden van de Aziaten. Bette Davis speelt een koele, schrille rol en snijdt als een mes (of een pistoolschot) door de bedwelming. In het intro knalt ze een man neer. Is het haar echtgenoot? Dat zou nog stoerder zijn geweest. Een femme fatale is ze hoe dan ook. Zie hoe kalmpjes ze het gebeuren uiteenzet aan haar twijfelende advocaat. In het verhaal gebaseerd op een toneelstuk van Somerseth Maugham spelen allen personages gelijkwaardige rollen. Zelfs de Singaporezen. De glibberige gladjakker Sen Yung begint als het bekende serviele knipmes, maar haalt dat racistische cliché als het ware rechts in. Hij heeft de touwtjes in handen. Zijn baas – de advocaat van Davis – poogt ethisch verantwoord te werk te gaan, maar raakt al snel verstrikt in handjeklap. De scene dat men naar Chinatown rijdt voor een cruciale transactie (zie de titel) is bijzonder sfeervol, juist omdat Chinatown lekker ouderwets op de autoruit is geprojecteerd. Het enige minpuntje is het einde. De wraak van de native was vanzelfsprekend subtiel, maar dat mocht niet van het Hays Bureau!

Suspiria (Dario Argento, 1977)
Een dansschool wordt geleid door een heks, een nieuwe studente (gespeeld door de frêle en zeer bekoorlijke Jessica Harper komt daar dan weer achter. En omdat ze Amerikaans is saves ze the day.
Het plot is saai, de film is heulemaal nie eng, maar de cinematografie en soundtrack zijn geweldig!

Oh en Jessica Parker is het aanzien meer dan waard :)

Harper

Het viel me bij de laatste herbekijking ook weer op hoe buitengewoon zenuwachtig en compromisloos die soundtrack is. Deed me denken aan zeurcommentaren op de soundtrack die Tortoise deed voor Lovely Molly. :)

Transcendence
Bloedirritante soundtrack, echt constant die bombastische dreigende violen. En die film is ook al niet best, beetje de pretentie diep te zijn maar te diep in het Swaab/Kurzweilglaasje gekeken.

Above The Rim
Degelijk drama passend bij mijn hiphopbui van de laatste tijd (G-Funk Era, met muziek van Snoop en Lady of Rage en Pac in een hoofdrol).

Suspiria, zuurstok-tripje :)

Missing
Amerika, zet je schrap! Grijstinten zijn leuk en aardig, maar de Amerikaanse buitenland-politiek is buiten West-Europa zo'n aaneenschakeling van verbijsterende leugens en arrogantie dat Costas-Gravas niks anders kan dan de aanval voluit inzetten. Een linkse directe. In de traditie van Z – de huisstijl is overduidelijk – wordt het Latijns-Amerikaanse land nergens genoemd. (Ik realiseerde me pas achteraf dat het Chili was...) We komen het verhaal nét na de coup. Nergens is de film zo sterk als in dat unheimische gevoel van machteloosheid dat het individu dan overvalt. Living Dangerously. Het ene moment is een strand (of een straat) een veilige plek; en een oogwenk later is een mensenleven niks meer waard. Een Bruce Springsteen-krullenbol (John Shea) is in 'deze toestand' vermist geraakt. Twee acteerkanonnen bieden tijdens het zoeken het (bureaucratische) geweld indrukwekkend tegenwicht. Een toenadering bij naderend verdriet. Sissy Spacek is de fladderende echtgenote, Jack Lemmon de geërgerde vader. Hij is een brave, gelovige rechtse Amerikaan, dus eerst volledig op de hand van de o zo behulpzame Amerikaanse ambassade. Maar met elke nieuwe Kafkaeske ontkenning valt er weer een schel. Een paar gruwelshots doen de rest. De lijken liggen tot op de dakramen opgestapeld.

The Thin Man
'Here's to you.' 'Here's to you two too!' 'Too-too', bevestigt de trein. Het droge slotgrapje is hier echt niet het hoogtepunt, maar daarvóór is er al zo'n spervuur aan witty one-liners langsgekomen dat het gewoon onmogelijk wordt de beste te onthouden. The Thin Man is het werk van klasbakken. Niet in de laatste plaats van Hammett, die zijn stuiverromannetjes-mystery heeft gepeperd en gezouten met al die snappy wisecracks. De filmkomedie spettert bovendien dankzij het duo William Powell en Myrna Loy, een van fijnste echtparen uit de filmgeschiedenis. Van het type respectloos respectvol. Beide spinnend van plezier vanachter hun snorretjes. Er wordt met kussens gesmeten, met snuitjes geminacht, achter ruggen om gegeind, en bovenal met drank gegoten. ('I'm behind in my drinking!') In een meer romantisch momentje weigert de eega op de avances van haar man in te gaan, die haar dan maar op de wang kust. 'Any port will do in case of a storm.' Had ik al gezegd dat Loy er werkelijk fantastisch uitziet als ze cocktails serveert? Powell pakt intussen zijn oude stiel van detective weer op. In de speurtocht naar de 'thin man' passeert er een parade van excentriekelingen en gangsterliefjes. Omdat Powell zijn brandy natuurlijk niet uit het oog wil verliezen (hij drinkt zelfs de restjes van 'stool pigeons') zit de hele bups meestal gewoon bij het echtpaar thuis. Kan Myrna flaneren. Daar voelt die andere échte huisterrier zich ook beter op zijn gemak.

The Go-Between
Films rond rijke Engelse landgoederen. Noem het een subgenre. Het is er ondanks de idylle nooit helemaal pluis (The Innocents), en anders is er wel die verraderlijke kloof tussen arm en rijk (Women in Love). The Go-Between bevindt zich letterlijk en figuurlijk tussen deze ijkpunten, door een twaalfjarige jongen op te voeren, die zich een film lang strekt en rept. Hij heeft geen idee hoe het leven van volwassenen in elkaar zit, maar hij begint al wel de juiste vragen te stellen. Hij weet ook niet goed hoe hij zich moet gedragen in het rijkeluismilieu, maar ook hierin krijgt hij lesjes. Ondertussen soezen alle personages door het schilderachtige land van Constable. Witte pluutjes, wuivend graan, oude 'carriages'. De setting broeit goudkleurig als een Merchant/Ivory-productie. Julie Christie en Alan Bates zijn wel vaker aanwezig in dit soort films, en zij vormen de cursusleiders. Bate, bronstige boer, is de held van het cricketveld, maar wordt door de sigaren rokende heertjes toch enigszins meewarig bekeken. De overdadig gecoiffeerde Christie krijgt echter niet genoeg van hem! Foei! Het arme hoofdpersonage blijft intussen maar pendelen. Onbegrijpend begrijpend. 'What is spooning?' Zeker sfeervol, al blijven de personages wel wat steriel en schematisch, om over de hulpeloze flashbackstructuur nog te zwijgen.

Bob & Carol & Ted & Alice
'I came to get a better orgasm.' 1969. De moderne tijd is gearriveerd. Het is opmerkelijk hoeveel van die hippie vibes eigenlijk zijn blijven hangen. Jan en alleman (en de hele gezondheidszorg) spreekt tegenwoordig de taal van 'pijnpuntjes benoemen', 'bij je eigen emoties komen', en 'elkaar eens goed in de ogen kijken.' Daarmee wordt de poging van de komedie om deze typetjes belachelijk te maken eigenlijk te conservatief, met makkelijke zedenlesjes verpakt in pseudo-kinky scenes. Na de group hugs op het Confrontation-kamp focust regisseur Mazursky op twee echtparen. Robert Culp en grootogig lolita-meisje Natalie Wood zijn helemaal 'om'. Zij hebben de leegte van hun superrijke leven eindelijk weten te vullen. (Een kind én 'de ander' waren daarvoor blijkbaar niet genoeg.) Als nieuwe gelovigen preken ze nu tegen het bevriende stel Elliot Gould en Dyan Cannon. Zij zijn de 'straight' characters, en daarmee waar het hart van de film ligt. Het is leuk om Gould eens als een oncoole onzekere nerd te zien. En Cannon is stiekem de modernste (en meest fobische!) van het viertal. Zij brengt de lesjes autobio graven werkelijk in praktijk brengt. (Al moet ze daarvoor wel naar de psy!) Er is een eindeloze slaapkamerscene waarin Gould tevergeefs probeert zijn dame tot wat actie te verleiden. Dáár is de film dapper én pijnlijk grappig.

Snowpiercer
In een trein in een bevroren wereld is een uprising van de laagste klasse naar de elite gaande. Veel dingetjes over dictatuur en klasse maar uiteindelijk vooral een vermakelijke actiefilm.

Κυριακάτικο Ξύπνημα
Mooie Mina heeft een lot maar dat wordt gestolen. Charmezanger Alexis koopt het van straatschoffies en wint natuurlijk. Gesteggel met hulp van een rijke oude advocaat die bestolen Mina een lift gaf en dan komt het toch nog goed. <3 Koddige romcom, beetje oubollig, maar soit, 1954.

Love.net
We volgen twee broers in Sofia en een kleine kring om hen heen in hun avonturen in de liefde op de internets. Beproefde formule (Alles Is Liefde als onze versie), degelijk uitgevoerd.

Friendly Persuasion
'I was clumsy.' 'With women it's hard not to be sometimes.' Zeer gemoedelijke western. Als je al van dat genre kan spreken. De Burgeroorlog dreigt weliswaar – en leidt tot één actiesequentie – maar als je ziet hoe braafjes de 'rebs' zich gedragen. Uiteindelijk is alles pais en vree op de vrome 'city upon the hill'. Het enige verschil tussen al die lieve mensen is hun denominatie. Gary Cooper speelt een Quaker, iets waar hij in High Noon al kennis mee had gemaakt. Ook hier is vooral zijn vrouw (Dorothy McGuire) de fanatiekeling, als voorgangster van de lokale 'Meeting'. (Best modern eigenlijk van die Quakers...) Cooper is niet van ijdele smetten vrij en is zijn buurman graag te snel af op de bok. (Hij speurt dan ook tijdens zijn zakenreisjes naar betere 'pk's'.) Muziek is een andere guilty pleasure (want taboe voor de Quakers) en dat zorgt voor de mooiste momenten. Een Christoph Walz-achtige orgelverkoper noemt zich 'Dispensor of harmony', maar brengt het grootste conflict in het brave Quaker-huis. Als de jonge dochter en haar 'suitor' een duetje spelen stopt de muziek ineens. Pa en ma Quaker kijken elkaar aan. Het is misschien wel de meest romantische dubbele stilte uit de filmgeschiedenis. De klasse van Wyler. Helemáál pro-pacifisme kon de film toch niet worden, maar het scheelt, dankzij Anthony Perkins, heel galant, heel weinig.

The Women
'By the way, there's a name for you ladies, but it isn't used in high society, outside of a kennel.' Vrouwen... Alléén maar vrouwen zelfs, want de cast van Cukor's The Women bestaat uit een stuk of 130 'exemplaren'. En dat valt maar zelden op. Niet omdat ze elkaar 'mannelijk' hard – ik bedoel hysterisch – te lijf gaan, maar 'gewoon', omdat vrouwen 'een gang' zijn, die natuurlijk vaak zat girls only talks houden. Pas op een cocktailfeestje miste ik wat knipmessende obers... Kun je nagaan. Ben wel benieuwd hoe de film het in die ene feministische vrouwen in films-test zou doen... Want het gaat wel erg vaak over The Men hoor. De enige van de stuk of seven leading ladies die echt 'blijft hangen' is eigenlijk toch ook gewoon een vrij typische melodramatische heldin. Haar man verlaat haar voor de maîtresse, en de raad van haar lotgenoten is nogal uiteenlopend van aard. De oude generatie vindt dat ze niet moet zeuren om een scheiding 'want dit is hoe het nu eenmaal gaat met mannen'. De jongere generatie vindt behoorlijk onverbloemd dat ze gewoon betere seksuele gunsten had moeten verlenen... Het hakketakvuurwerk komt van de Park Avenue 'shopgirls', de gold diggers. De 'zakelijke' onderhandelingen gaan zelfs in de badkuip door. Of juist dan. Verder valt een 'boot(y) camp' op, met een personal trainer, in de high society kon het in 1939 al. Leerzaam.

Round Midnight
Jezelf spelen in een lichtjes gefingeerde autobiografie, dat is iets voor teenpoppers, of de allergrootsten. Jazzlegende Dexter Gordon torent hier letterlijk en figuurlijk boven iedereen uit, of hij zijn 'axe' nou in handen heeft of niet. Wat heeft die man een (sa)X-factor zeg. Ik moest enigszins onnavolgbaar zelfs aan Stromae denken. Zelfde guitige gezicht, zelfde theatrale 'hier had ik altijd al moeten zijn'. En wie wil er nu niet in het Parijs van de fifties zijn? De Blue Note club, de hoogtijdagen van de jazz. En voor de Afro-Amerikanen ook eindelijk waardering voor hun 'all-negro unit', weg van de 'all pink' bovenbaasjes. De 'oude' Gordon schrijdt als 'the Dale' door de film. Sloompjes sprekend, duidelijk in aftakeling. 'Geef me er daar ook één van', zegt de alcoholicus als een man voor hem aan de bar na een stevig drankje is omgevallen In den vreemde heeft de muzikant behoefte aan een 'persoonlijk assistant', en daarvoor is Cluzet de geroepen man. Ik verwarde de Franse acteur even met De Niro Misschien begon ik van al die sterren sterretjes te zien. Herbie Hancock, Wayne Shorter en Martin Scorsese flitsen ook nog langs. De laatste heeft een hilarisch doorgesnoven cameo, met de energie van Steve Jobs. Tegen die tijd komt dat in de slome film wel wat als geroepen. Tavernier hield véél van zijn hoofdrolspeler. Een verhaal leek 'm overbodig. 'Happiness is a nice wet Rico reed.'

Borgman
Van Warmerdam is altijd nogal understated, calvinistisch zeg maar. Deze keer is er een religieuze dimensie die ik in eerdere films nooit herkende. Dat afstandelijke en ingehouden doet het wel eens wat niksig aanvoelen. Vreemd maar tja, waarom eigenlijk? Dat had ik nu ook in eerste instantie, maar het zinkt toch langzaam in dat ik het eigenlijk toch wel een goede film vind.

Hot Tub Time Machine
Onderbroekenlol maar ik heb toch regelmatig best moeten lachen. Bovendien ben ik van de goeie generatie. Mission accomplished.

Bad Words
Onuitstaanbare, volwassen vent heeft een maas in de reglementen gevonden om mee te kunnen doen aan spelling beewedstrijden. Wint ie natuurlijk altijd, maar dan is een koddig tegenstandertje die tot hem door weet te dringen. Verstand-op-0-film maar grappig genoeg om je niet te vervelen.

Providence
Verstand op 10? Was wel weer tijd voor wat slimmers en Resnais delivers. Motiefjes over ratio en instinct enzo maar ook best warrig, maar bijeengehouden door de ijlende oude schrijver. Bovendien de grappigste Resnais (om niet te zeggen de enige met humor) die ik van 'm zag. Statige shots van de bomen deden me aan Malick denken. Veel goeie dicteewoorden ook.

Veel goeie dicteewoorden ook

toch nog een bruggetje :)

8)

Jîn
Kosmos was cryptisch, het verhaal van Jîn, een 17-jarig Koerdisch meisje wat een groep opstandelingen ontvlucht, is ogenschijnlijk simpeler. Dwalend door een adembenemend mooi oost-Turkije waar meditatieve rust regelmatig bruut wordt verstoord door oorlogsgeweld is het eigenlijk niet bepaald een vooruitgang. Roodkapje en haar grootmoeder moet je aan denken, nare mannen maar ook beestjes. Er zit dus meer in al blijft het wat mysterieus. Mooie film.

Regisseur Reha Erdem dus …

Mistaken For Strangers
Ik heb niks met The National, maar deze documentaire is gemaakt de broer van de zanger en die is metalhead en horrorfan. De film heeft zeker komische momenten maar ook wel een hoop emogeneuzel. Naar het einde toe wordt het ook allemaal wat rommelig en langdradig. Als het weer kerst is ga ik die Halfordplaat eens opsnorren.

door de broer …

National Lampoon's Animal House
'Toga party!' In mijn zes gymnasiumtijd kwam niemand op het idee. Een decadent Romeins feestje. 'It's not going to be an orgy!' Niet? Animal House lijkt me trendsettend voor al die colleges gone wild-films later. Met American Pie als de variant van 'my generation'. Dat Animal House ergens begin sixties speelt is nauwelijks te merken, zozeer zijn in de filmgeschiedenis liedjes als Twist & Shout tot de bildung der lust geworden. Boom, babyboom. Animal House is één grote ontploffing van clichés, maar de confetti die daarna (of daardoor!) neerdaalt zorgt wel voor een grote grijns. Plezier is het sleutelwoord. De Porky-nerds nemen het op tegen Het Systeem. En Kevin Bacon staat er per ongeluk tussenin. 'Everybody remain calm!' (Eerder in de film wordt hij bij de ontgroening nog stevig gespankt.) De film is op een heerlijk leeghoofdige manier voorspelbaar. Als na de openingsfase de studentikoze slapstick-grappen op zijn dacht ik even simpel als de Frat jongetjes: Tieten nú. Et voila, een scene later wordt de wens vervuld. Daarmee begint de rollercoaster richting slotparade. Heel veel leuke meisjes, met als kersje op de taart, Karen Allen als de sluikse schoolkrantfotografe. Zij zoekt het bij leraar Donald Sutherland, die eerder verveeld Milton heeft uit staan leggen. Hij schrijft 'Satan' op het schoolbord, kijkt ernaar, en neemt een hap van een appel.

The Fortune Cookie
'You mind if I laugh after lunch?' Soms is Billy Wilder zo cynisch dat het een beetje rauw op de lege maag valt. De vrouwonvriendelijkheden kennen we nu wel, maar als ook de mannetjes hun one-liners als geldbeluste goudhaantjes spuien, wordt de film met twee uur een erg lange zit. Hoofdrolspeler Lemmon moet van zijn louche advocaten schoonbroer blijven zitten. Cameraman Lemmon is tijdens een American Football-match omver gekegeld, en zijn broer ruikt centjes. Als Lemmon nou eens doet alsof hij Neymar is... Die 'blame culture' van de eindeloze rechtszaken bestond dus ook al in de sixties. Of Wilder had 'm gewoon vroeg in de smiezen. Er zelfs sprake van een goede doelen-heist. En dan wordt de zwartgalligheid bijna modern. Denkend aan al die nutteloze Pink-gala's en 'gestes' van Trijntjes... Gedurende zijn 'ingebeelde ziekte' komt vreemd genoeg niemand van de tv-zender Lemmon opzoeken. Vrienden heeft ie ook al niet. Wél meldt de dader zich (een Afro American football hero) die zich op zijn Intouchables' wijze begint te cijferen. Daar zat best een goede film, maar omdat Wilder weinig tijd voor de man maakt, blijft Ron Rich's rol nogal pijnlijk serviel. Zijn echte pijn wordt niet genomen. Ach ja, de film gaat nu eenmaal over fantoompijn. En Walther Mathau als de duivelse broer is zonder meer smakelijk slecht.

I Want to Live!
Omhooggevallen b-film, met een onwaarschijnlijke hoeveelheid zelfvertrouwen voor zo'n barslecht gebeuren. Regisseur Wise denkt avant-garde te wezen met een arty intiteling en jazz op de soundtrack, maar het is van die 'jazz' waar een man op een bongo staat te rammen. Drukdoenerij om niets. De hoofdrol past precies in dit beeld. Susan Hayward won er nog een Oscar voor ook. Ze speelt een soort Gilda. (Vond ik ook al niks.) Een volkse femme fatale, waarvan we moeten geloven dat ze de mensen het hoofd op hol brengt. Ik zou d'r eerder achter het behang willen plakken. D'r signature move alleen al: ze doet driftig alsof ze met dobbelstenen gooit, en maakt dan een van haar vele verkeerde beslissingen. De eerste helft karren we door een melodramatische noir-parodie, die gelukkig ten einde komt als Hayward in de bajes belandt. Daar begint de film eindelijk puntjes te scoren. In die McCarthy-tijd waren de Amerikanen natuurlijk geobsedeerd met onschuldig veroordeelden, ze leefden ten slotte in een Kafkaeske samenleving. De doodstraf is een slecht idee dan. Als pamflet daartegen was de film er vroeg bij. We volgen het proces richting gaskamer bijzonder documentair. Een blikje cyanide eggs gaat open alsof het ontvelde Heinz tomaten zijn... Je convicts vergassen, ik vind het sowieso lef hebben, met die associaties...

Hearts of Darkness: A Filmmaker's Apocalypse
'Men play strange games.' We dalen af naar het hart van de seventies van Hollywood. Het decennium dat alles kon. Coppola was hard op weg te stranden voor de poorten van zijn eigen Heaven's Gate, maar het ging nét goed. (Grappig dat in een van de laatste scenes bij een bios The Deer Hunter wordt aangekondigd.) Slimme kerel Coppola benadrukt zelf alle parallellen met plezier. Hij was hard op weg een Kurtz te worden. Zo wordt het Kunstenaarschap weer eens gelijkgesteld met Lijden. 'Met eigen geld', want dat is het andere feitje dat we keer op keer moeten horen. Coppola tooit zich met een indrukwekkende zware baard, rookt gigantische sigaren en sleept hele crews door mossoons. Scenarioschrijver Milius is de leukste, meest Amerikaanse verhalenverteller. Hij vindt al die pretenties stiekem maar niks, vergelijkt zichzelf zelfs met Von Rundstedt, maar een gesprekje later is hij helemaal om. 'We're going to win the war!' Van de acteurs blijven twee dingen bij. De wissel Keitel eruit Sheen erin, is cruciaal, want Apocalypse Now had onschuld nodig. En als je Dennis Hopper op straat tegen zou komen zou je een blokje om gaan. De irritante dorpsgek die maar blijft lullen. Dat Coppola de doorgesnoven kerels én al die helikopters tot een geheel wist te dirigeren is Kunstenaarschap, met een gouden pik. 'Come on baby take a chance with us.'

ნატვრის ხე/Древо желания (The Wishing Tree)
Op een beetje pech kan een oude puritein beginnen aan het elimineren van elke mogelijke kans op malheur. Kleurrijke types die het zien gebeuren moeten het ontgelden maar het mooiste meisje van het dorp is pas echt de pineut. Een fraaie parabel over dogmatisch denken of het nu religieus, nationalistisch of traditioneel is. En money ruins everything. Gemaakt in de jaren zeventig, Sovjet Georgië? Maakt niet uit, ain't nuttin' changed.

Up In The Air
Zit een beetje seksistisch smaakje deze film over de rusteloze Clooney, de jonge vrouw heeft nog vaderlijke steun nodig en Clooney's scharrel? Bitches ain't nothing … Maar goed, met die kanttekening is het toch best een aardige romantische, maar niet te zoete film.

The Red Badge of Courage
'He had performed his mistakes in the dark, so he was still a man.' Even korte als wijze oorlogsfilm van stilist Huston. Hij lijkt zijn inspiratie hier bij Eisenstein te hebben gezocht. Hoekige shots, intense close-ups, en vreemde maar fraaie 'overlopers'. In de mooiste ervan verdwijnt het gezicht van de Jonge Soldaat in een bladerdek. Het lijkt alsof zijn pijn in duizend stukjes uiteen valt. Erg emotioneel. In 70 minuten kun je natuurlijk niet veel verhaal kwijt, maar het boekje van Stephen Crane waarop de werd gebaseerd was dan ook puur subjectivistisch. De angst van je eerste dag oorlog. Zal ik niet wegrennen? Ik had zowaar nog wel wat meer voice-over willen horen, en 'de vertelstem' had ook nog wel wat ouder gemogen. Maar ook nu is de sfeer al humaan als Oorlog en Vrede. (We blijven zo bij de oude Russen.) Huston's realisme is piekfijn. De koppen van de kerels in de Amerikaanse Burgerorlog zijn even hoekig als de experimentele shots, tegelijkertijd houden ze allemaal iets naïefs. Als de langverwachte angst heeft toegeslagen én weer is overwonnen is het tijd voor grapjes. 'Gaten in mijn pet en broek, but there ain't no holes in me, except the ones that was intended.' En dan de Tolstojaanse spirituele slotgedachte. Alle vogels knipperen na het schieten één keer met de ogen en beginnen weer te kwetteren.

Beverly Hills Cop
'The brief scenes in Maitland's art gallery are greatly enlivened by Bronson Pinchot, whose accent should baffle linguists everywhere.' Best een lollige film hoor, maar ik moest toch het hardst lachen om dit grapje van de Times. Eddie Murphy is zélf het grootste lachebekje. Hij blijft maar irritant hinniken. Het fasttalkin' gaat 'm beter af, en dan is ie inderdaad gewoon The Fresh Prince of Detroit. (En later dus van Los Angeles.) Een soort Crocodile Dundee zonder de grens over te steken. Absolute 'No Shit Sherlock'-momentje van de film is de soundtrack. Hier kwam dat beroemde riedeltje dus vandaan! Axel F. De titel slóeg ergens op. Ook een paar van de minder bekende melodieën werken op geheel eigen wijze. Alsof we in een computerspelletje als Outrun zijn belandt. Volledig arcadehal, volledig eighties. Veel verrassingen zijn er verder niet. De pukkelige schurk schmiert Engels (vraag me af of je kunt bewijzen dat films met een Angelsaksische slechterik zichzelf niet zo serieus nemen, en ook niet zo zijn bedoeld.) Heel netjes gaat de 'leading lady' niet eens voor de kus! (Het zou toch niet komen omdat Eddie...) De domme agenten die door Eddie mee naar de stripclub worden gelokt krijgen het wel voor de kiezen. 'I ain't on duty so my dick can be hard!'. De postmoderne meta-verwijzing naar Butch Cassidy is dan weer opvallend stijlvol.

Topaz
'It's more than possible. It's true.' Hitchcock bij de spionnen. Het meest fluïde beroep op aarde. Petten genoeg. In tijden van Koude Oorlog is de tussenpositie helemaal de slimste. De Fransen weten er hier wel raad mee. Het geeft Hitchcock de kans om een blik fijne Franse acteurs open te trekken (Piccoli, Noiret) die dan wel allemaal Engels moeten spreken. Waar ze ook zijn. De beste scenes spelen 'gewoon' in New York. De uitgestreken Stafford schakelt een lokale 'bloemist' in om de Cubanen wat informatie te ontfutselen. Het bloemenwinkeltje schittert in Technicolor, net zoals New York bij nacht dat doet. Typerend voor de film vinden de meest sfeervolle dialogen 'achter glas' plaats. (Ze zijn dus onhoorbaar én profiteren daarvan.). De teksten die we wél horen zijn bepaald on-spannend. Gelukkig zijn de Cubaanse schurken fijn. Vurige haardossen, felle ogen. En dan de sigaren. Knalgroen als een bemoste tak. Ik dacht dat die dingen bruin waren!? Als de hele bups spionnen op Cuba belandt flitst ook Fidel nog even op kunstig verwerkte 'echte' beelden langs. Net als hij zijn mond open wil doen, kapt de film hem hilarisch eenvoudig af. Op naar de volgende scene! In de extended family van de Franse spionnen dartelt trouwens ook nog Truffaut-meisje Claude Jade rond. Dat de film het van dat soort kleine cadeautjes moet hebben is een gevalletje 'helaas maar waar'.

Σεπτέμβρης (September)
Eenzame vrouw dringt zich, na het overlijden van haar hond, op aan gezin met ontevreden vrouw en beide vrouwen steken er iets van op. Drukkende eenzaamheid en de onduidelijkheid over Anna's bedoelingen houden het interessant.

moet nog wel even over Topaz zeggen dat de film een paar voor Hitchcocks doen opmerkelijk gestileerde en gewel(da)dige shots bevat