Filmforum

Ik zag Fantasia toen ik iets van 8 was in de bioscoop. Compleet door weggeblazen. :) Vond het allemaal briljant. Mythologie. Dinosauriërs. Reuze demonen. Dansende paddenstoelen. Zag hem een tijd geleden weer en vond hem opvallend arty. Sowieso wat betreft ekte-ekte animatie onovertroffen. Ook een product van een heel ander Amerika.

hmmm, ik vond 'm dus echt suf. Teveel Miyazaki gezien zeker. (of teveel een sucker voor de standaard Disney met zijn romances)

Ik kijk liever Le Planete Sauvage 2x achter elkaar in die tijd

het einde was wel tof gotisch (er waren vanzelfsprekend recensenten die Disney satanisme gingen verwijten)

Djúpið The Deep
Waargebeurd verhaal over een IJslandse visser, een doodgewone iets te zware jongeman, waarvan het schip vergaat maar hij het wonderbaarlijk overleeft. Onderzoek bewijst dat hij inderdaad onder ongezonde temperaturen beter functioneert dan getrainde militairen. Mooie beelden, vermakelijk, soundtrack van Ben Frost.

Under The Skin
Hele diepe inzichten over de mens(elijk)heid zie ik er niet in maar de sfeer is zo duister en fraai vormgegeven dat je mij niet hoort klagen. Gewoon prachtig vormgegeven horror, beetje in de hoek van Beyond The Black Rainbow.

Her
Dit Johanssonvehikel daarentegen …

Студент (Studen)
Een wetteloze, decadente elite houdt Kazachstan (en veel andere ex-communistische land, Rusland incluis) in z'n greep. Een student ziet het onrecht maar is niet bij machte een echt statement te maken en begaat een zwaar maar onnozele misdaad. Gebaseerd op Misdaad en Straf van Dostoyevski maar dat heb ik niet gelezen, geeneens zo'n gemis de reviews op letterboxd lezend. :)

Paint Your Wagon
'All those in favour of bringing prostitution to this camp, say aye!' De entree der hoertjes is een van de vele briljante scenes in Mr Cabe en Mrs. Miller. Paint Your Wagon maakt er een hele musical van. 157 minuten lang. Ja, u leest dat goed. Bawdy westerns, van mij hoeft het eigenlijk niet. Clint Eastwood schmierend en croonend. Je moet er zin in hebben. Bovendien is hij ook nu ergens nog te serieus, teveel de ster. Dan is Lee Marvin grappiger als de valszingende kraai annex oude gold prospector die een nieuw te exploreren gebied koopt: Jean Seberg! 800 dollar en Marvin heeft een claim to to all her mineral resources. De Tiroler bergpas van Seberg mag er in elk geval wezen... Clint Eastwood vertolkt in deze setup het derde wiel aan de 'wagon', en de driehoeksverhouding die zo ontstaat is lollig achteloos. Ondertussen verschijnen dus de 'French tarts' en verandert het kamp in een plaats der verderf. De voor de hand liggende grollen worden afgewisseld met een paar aardige liedjes. De eeuwige zwerver Marvin weet zelfs nog een melancholische noot te kraken. 'I'm an ex-citizen of nowhere, and sometimes I get mighty homesick.' En zo kabbelen de uren voorbij. En moet ik toegeven, zo verschrikkelijk als Little Big Man is het zeker niet. Paint Your Wagon heeft geen enkele concrete pretentie. 'Got a dream, boy, got a song'

Smash Palace
'It's about time something criminal happened'. Smash Palace schiet heen en weer tussen kort en kleine indie en opgeblazen melodramatische oplossingen. Daar waar de twee uitersten elkaar raken is de film op zijn best. In een ogenschijnlijk alledaags gezinnetje borrelt Lynchiaanse waanzin. De geweldige theme song past daar ook perfect bij. In het muzikale intro vliegt een auto uit de bocht, een kar die vervolgens naar het Smash Palace wordt versleept. Het sloopbedrijfje vormt een heerlijke setting, duister als The Cars That Ate Paris. Er is een prachtig shot waarin we het terrein even ontstijgen en letterlijk honderden autowrakken om het gammele huisje zien staan. Pa trekt destructie aan, zoveel is wel duidelijk. Zijn bored housewife zoekt afleiding bij een politieman. De agent is het resultaat van een cursus scenarioschrijven, want hij is ook nog de beste vriend van de echtgenoot. Later komt ook zijn beroep nog goed (en ongeloofwaardig) van pas. In plaats van dan dat de boel Amerikaans actief uit de bocht was gevolgen had ik meer nadruk op de racecarrière van het hoofdpersonage gelegd. De man rijdt wel een race, maar ontbeert vreemd genoeg toch elke lokale status. Smash Palace slaat definitief haar ruitjes in wanneer een pracht van een plotse ellips een flashback blijkt. Het geweld overslaan, dat was intrigerend modernistisch geweest.

Gunga Din
Hollywood is altijd een formule-machine geweest. Als iets succesvol was werd het razendsnel tig keer overgedaan. Gunga Din komt uit een rits 'imperiale' films die in de jaren '30 verschenen. We krijgen derhalve India, een exotische slechterik met de naam Khan ,en uiteindelijk triomferende Britten. Meer nog dan bij The Lives of a Bengal Lancer proef je hier de schizofrenie van het koloniale rijk op zijn laatste benen. De inboorlingen worden 'apen' genoemd, maar tegelijkertijd bewonderen de Britten hun schatten, en hebben ze een lokale held nodig om te overleven. Dat juist deze Gunga Din – Sam Jaffe in blackface – zich Britser dan Brits voelt én zich opoffert zegt onbedoeld veel... Vóór het even serieus wordt, neemt de film zichzelf niet zo serieus. Grant, Fairbanks en McLaglen zijn als drietal een gesplitste versie van Clark Gable. (De gentleman, de snor, het kapsel.) Ze vormen zo met zijn drieën één koddig personage dat – bevangen door goudkoorts en tegengewerkt door romantische oprispingen – de lokale bad guys te lijf gaat. Deze goeroe zit (wederom in blackface) op een soort apocalyps te broeden. Marlon Brando is er niets bij! De oplossing is eigenlijk voor alle partijen pijnlijk. De 'allen echte kerels'-melancholie van het titelgedicht van Kipling komt dan wel als geroepen. Hij heeft zelfs een 'cameo'!

Suspicion
Vrouwen. Ze denken gewoon teveel na hè. Zit stil en wees mooi, zei de leraar Frans altijd. In Hitchcock's Suspicion plukt Cary Grant het muurbloempje Joan Fontaine. De eerste 5 minuten zijn een cursusje 'hoe versier ik een spinster.' Antwoord: met geweld. Grant rand haar een beetje aan, gooit d'r haar in de war, scheldt 'r uit. En zie, even later ligt ze aan haar voeten. Het laatste zetje wordt door pa en ma gegeven die over dochterlief roddelen. 'Ze zal wel nooit aan de man komen, maar wat geeft het, ze is in elk geval intelligent.' Dat hebben pa en ma geweten. De bril gaat af (echt), de boeken gaan terug in de kast. Het leven kan geleefd worden. Eén probleempje: Grant is een gokverslaafde narcistische playboy. Hij is minstens zo'n gecompliceerd karakter als zijn borderliner-verovering. (En dat zonder date-sites...) De rest van de film verzamelt Fontaine redenen om eindelijk weg te durven gaan, maar durft dat – vanzelfsprekend – niet. Zelfs een detective schrijfster wil niet helpen, hoe opzichtig Fontaine ook vist. De detectiveschrijfster denkt enkel aan zichzelf. 'O als ik nou maar geen geheimen verklap!'. Grant is lekker evil, en heeft in tegenstelling tot in Gunga Din genoeg snappy teksten om zijn mimiek op in te laten werken. Met 'arsenic' mag hij ditmaal echter niet aan de slag... Het einde is één grote laffe sof. Sommige vrouwen moeten gewoon niet trouwen, blijkbaar...

Zit stil en wees mooi, zei de leraar Frans altijd. Dat had hij waarschijnlijk van Karel Appel die dat ooit eens live op televisie in het Frans tegen Sonja Barend zei na alweer een vraag die hem niet beviel.

ha! hij was er oud genoeg voor om dat meegekregen te hebben in elk geva:) wat is Frans voor plagiaat :P (ik weet niet meer of de leraar het in het Frans zei, of wat het dan in het Frans zou zijn, 'élas...)

oh en

Vóór het even serieus wordt, neemt de film zichzelf niet zo serieus.

een leuke onbedoelde *gniffel*

en als ik toch bezig ben, Smash Palace is Nieuw-Zeelands! dat maakt de film nog wel een beetje de moeite waard, outback vibes.

Sensuela
Naar verluidt de campiest Finse film ever. Een technicolorgasme van jewelste over een Sami-meisje wat aan lager wal raakt. Slecht maar leuk slecht, heftig overacteren, groovy feestjes en in de finale zelfs even hilarisch maar door die fraaie kleuren en de Lapse scenery ook wel mooi.

Grotesque
Een soort apocriefe Guinea Pigaflevering en niet erg goed, vooral onsmakelijk al zijn veel effecten ook maar zozo.

Damn Yankees
Leuk, hoe 'dingen' kunnen verouderen. Times recensent Bosley Crowther besteedt driekwart van zijn Damn Yankees-recensie aan het bejubelen van Gwen Verdon. De roodharige vamp etaleert al heupwiegend haar buitenaardse versiertrucs. De bioscoop zal het er destijds warm van hebben gekregen, maar anno nu lijkt ze een tuthola, een ongrappige parodie. Nee, dan Shannon Bolin als de huisjournaliste van de Washington Senators. 'Waarom ben je zo vroeg?', vraagt de coach. 'I came down to see the naked men.' Bolin zingt ook het pittigste liedje, vol soulvolle uithalen. Een rondedansje van het hele honkbalteam volgt. De Senators beleven een consistent seizoen (ze verliezen alles) en dus komt een mysterieuze speler als geroepen. Deze Joe heeft geprofiteerd van de bekende Robert Johnson-deal. (Vóór ik aan Faust denk, denk ik hem...) 'Hoe kan ik je ooit bedanken!' roept de plots weer jonge baseball-opa. 'I'll find some way'. Ray Walston maakt de film de moeite waard. Geen hoorntjes: rode sokken en een sardonische Armstrong-grijns zijn voor hem genoeg. Helemaal aan het begin bevat de film nog een mespuntje McCarey-melancholie, maar het oude ziel in een jong-lijf-thema wordt verder niet uitgewerkt. Wel leuk hoe de muzikale third wall een paar keer wordt doorbroken. Mensen die zomaar zingen, dat valt op.

Les Mariés de l'An II
Met excuses aan de filmgoden, want dit had de thirties-film The Scoundrel moeten zijn. Ik kon me dit Belmondo-vehikel ook prima in de Times 1000 voorstellen. Belmondo was al eens fantastisch als De Dief en ook als De Schelm is hij heerlijk laconiek. (Het is niet alsof hij écht acteert hè. Hij loopt gewoon grijnzend rond in deze swashbuckler.) De Franse titel verraadt de setting. Het jaar is 1793, het tweede jaar dus, volgens de Frans revolutionaire jaartelling. Alle terreur even daargelaten is hun zelfmythologisering wel geweldig hoor. Het christelijke vacuüm moest metéén worden gevuld. 'Wie is dat?' vraagt Belmondo wanneer er een dame op een schommel uit de hemel neerdaalt. 'De godin van de Rede'!. 'Ik bedoel, wie is ze écht,' verbetert Belmondo. Dit soort gebbetjes maken de film amusant. Alles en iedereen krijgt er van langs. De revolutie lijkt vooral geliefd om de mogelijkheid tot echtscheiding, maar ook het Oude Geld wordt nergens gespaard. Belmondo heeft de blik van de buitenstaander, want hij is net in Amerika geweest. Daardoor vertegenwoordigt hij het individualisme en de pragmatische handelsgeest bij uitstek. Hij let op de centjes én op de vrouwtjes. Prioriteit variabel. Het tempo van de film wordt snel onnavolgbaar. Maar ook dat is is de Zeitgeist. 'Alles is in beweging, zelfs de liefde!'.

The Letter
William Wyler plus Bette Davis is een garantie voor vuurwerk. Vergeet al die imperiale thirties-films maar. The Letter is pas écht een goede exotische Hollywood-film. De film drijft puur op angstzweet. Het wieken van ventilatoren. De klamme deken van de Orient. De subtiele ondoorgrondelijkheden van de Aziaten. Bette Davis speelt een koele, schrille rol en snijdt als een mes (of een pistoolschot) door de bedwelming. In het intro knalt ze een man neer. Is het haar echtgenoot? Dat zou nog stoerder zijn geweest. Een femme fatale is ze hoe dan ook. Zie hoe kalmpjes ze het gebeuren uiteenzet aan haar twijfelende advocaat. In het verhaal gebaseerd op een toneelstuk van Somerseth Maugham spelen allen personages gelijkwaardige rollen. Zelfs de Singaporezen. De glibberige gladjakker Sen Yung begint als het bekende serviele knipmes, maar haalt dat racistische cliché als het ware rechts in. Hij heeft de touwtjes in handen. Zijn baas – de advocaat van Davis – poogt ethisch verantwoord te werk te gaan, maar raakt al snel verstrikt in handjeklap. De scene dat men naar Chinatown rijdt voor een cruciale transactie (zie de titel) is bijzonder sfeervol, juist omdat Chinatown lekker ouderwets op de autoruit is geprojecteerd. Het enige minpuntje is het einde. De wraak van de native was vanzelfsprekend subtiel, maar dat mocht niet van het Hays Bureau!

Suspiria (Dario Argento, 1977)
Een dansschool wordt geleid door een heks, een nieuwe studente (gespeeld door de frêle en zeer bekoorlijke Jessica Harper komt daar dan weer achter. En omdat ze Amerikaans is saves ze the day.
Het plot is saai, de film is heulemaal nie eng, maar de cinematografie en soundtrack zijn geweldig!

Oh en Jessica Parker is het aanzien meer dan waard :)

Harper

Het viel me bij de laatste herbekijking ook weer op hoe buitengewoon zenuwachtig en compromisloos die soundtrack is. Deed me denken aan zeurcommentaren op de soundtrack die Tortoise deed voor Lovely Molly. :)

Transcendence
Bloedirritante soundtrack, echt constant die bombastische dreigende violen. En die film is ook al niet best, beetje de pretentie diep te zijn maar te diep in het Swaab/Kurzweilglaasje gekeken.

Above The Rim
Degelijk drama passend bij mijn hiphopbui van de laatste tijd (G-Funk Era, met muziek van Snoop en Lady of Rage en Pac in een hoofdrol).

Suspiria, zuurstok-tripje :)

Missing
Amerika, zet je schrap! Grijstinten zijn leuk en aardig, maar de Amerikaanse buitenland-politiek is buiten West-Europa zo'n aaneenschakeling van verbijsterende leugens en arrogantie dat Costas-Gravas niks anders kan dan de aanval voluit inzetten. Een linkse directe. In de traditie van Z – de huisstijl is overduidelijk – wordt het Latijns-Amerikaanse land nergens genoemd. (Ik realiseerde me pas achteraf dat het Chili was...) We komen het verhaal nét na de coup. Nergens is de film zo sterk als in dat unheimische gevoel van machteloosheid dat het individu dan overvalt. Living Dangerously. Het ene moment is een strand (of een straat) een veilige plek; en een oogwenk later is een mensenleven niks meer waard. Een Bruce Springsteen-krullenbol (John Shea) is in 'deze toestand' vermist geraakt. Twee acteerkanonnen bieden tijdens het zoeken het (bureaucratische) geweld indrukwekkend tegenwicht. Een toenadering bij naderend verdriet. Sissy Spacek is de fladderende echtgenote, Jack Lemmon de geërgerde vader. Hij is een brave, gelovige rechtse Amerikaan, dus eerst volledig op de hand van de o zo behulpzame Amerikaanse ambassade. Maar met elke nieuwe Kafkaeske ontkenning valt er weer een schel. Een paar gruwelshots doen de rest. De lijken liggen tot op de dakramen opgestapeld.

The Thin Man
'Here's to you.' 'Here's to you two too!' 'Too-too', bevestigt de trein. Het droge slotgrapje is hier echt niet het hoogtepunt, maar daarvóór is er al zo'n spervuur aan witty one-liners langsgekomen dat het gewoon onmogelijk wordt de beste te onthouden. The Thin Man is het werk van klasbakken. Niet in de laatste plaats van Hammett, die zijn stuiverromannetjes-mystery heeft gepeperd en gezouten met al die snappy wisecracks. De filmkomedie spettert bovendien dankzij het duo William Powell en Myrna Loy, een van fijnste echtparen uit de filmgeschiedenis. Van het type respectloos respectvol. Beide spinnend van plezier vanachter hun snorretjes. Er wordt met kussens gesmeten, met snuitjes geminacht, achter ruggen om gegeind, en bovenal met drank gegoten. ('I'm behind in my drinking!') In een meer romantisch momentje weigert de eega op de avances van haar man in te gaan, die haar dan maar op de wang kust. 'Any port will do in case of a storm.' Had ik al gezegd dat Loy er werkelijk fantastisch uitziet als ze cocktails serveert? Powell pakt intussen zijn oude stiel van detective weer op. In de speurtocht naar de 'thin man' passeert er een parade van excentriekelingen en gangsterliefjes. Omdat Powell zijn brandy natuurlijk niet uit het oog wil verliezen (hij drinkt zelfs de restjes van 'stool pigeons') zit de hele bups meestal gewoon bij het echtpaar thuis. Kan Myrna flaneren. Daar voelt die andere échte huisterrier zich ook beter op zijn gemak.

The Go-Between
Films rond rijke Engelse landgoederen. Noem het een subgenre. Het is er ondanks de idylle nooit helemaal pluis (The Innocents), en anders is er wel die verraderlijke kloof tussen arm en rijk (Women in Love). The Go-Between bevindt zich letterlijk en figuurlijk tussen deze ijkpunten, door een twaalfjarige jongen op te voeren, die zich een film lang strekt en rept. Hij heeft geen idee hoe het leven van volwassenen in elkaar zit, maar hij begint al wel de juiste vragen te stellen. Hij weet ook niet goed hoe hij zich moet gedragen in het rijkeluismilieu, maar ook hierin krijgt hij lesjes. Ondertussen soezen alle personages door het schilderachtige land van Constable. Witte pluutjes, wuivend graan, oude 'carriages'. De setting broeit goudkleurig als een Merchant/Ivory-productie. Julie Christie en Alan Bates zijn wel vaker aanwezig in dit soort films, en zij vormen de cursusleiders. Bate, bronstige boer, is de held van het cricketveld, maar wordt door de sigaren rokende heertjes toch enigszins meewarig bekeken. De overdadig gecoiffeerde Christie krijgt echter niet genoeg van hem! Foei! Het arme hoofdpersonage blijft intussen maar pendelen. Onbegrijpend begrijpend. 'What is spooning?' Zeker sfeervol, al blijven de personages wel wat steriel en schematisch, om over de hulpeloze flashbackstructuur nog te zwijgen.

Bob & Carol & Ted & Alice
'I came to get a better orgasm.' 1969. De moderne tijd is gearriveerd. Het is opmerkelijk hoeveel van die hippie vibes eigenlijk zijn blijven hangen. Jan en alleman (en de hele gezondheidszorg) spreekt tegenwoordig de taal van 'pijnpuntjes benoemen', 'bij je eigen emoties komen', en 'elkaar eens goed in de ogen kijken.' Daarmee wordt de poging van de komedie om deze typetjes belachelijk te maken eigenlijk te conservatief, met makkelijke zedenlesjes verpakt in pseudo-kinky scenes. Na de group hugs op het Confrontation-kamp focust regisseur Mazursky op twee echtparen. Robert Culp en grootogig lolita-meisje Natalie Wood zijn helemaal 'om'. Zij hebben de leegte van hun superrijke leven eindelijk weten te vullen. (Een kind én 'de ander' waren daarvoor blijkbaar niet genoeg.) Als nieuwe gelovigen preken ze nu tegen het bevriende stel Elliot Gould en Dyan Cannon. Zij zijn de 'straight' characters, en daarmee waar het hart van de film ligt. Het is leuk om Gould eens als een oncoole onzekere nerd te zien. En Cannon is stiekem de modernste (en meest fobische!) van het viertal. Zij brengt de lesjes autobio graven werkelijk in praktijk brengt. (Al moet ze daarvoor wel naar de psy!) Er is een eindeloze slaapkamerscene waarin Gould tevergeefs probeert zijn dame tot wat actie te verleiden. Dáár is de film dapper én pijnlijk grappig.

Snowpiercer
In een trein in een bevroren wereld is een uprising van de laagste klasse naar de elite gaande. Veel dingetjes over dictatuur en klasse maar uiteindelijk vooral een vermakelijke actiefilm.

Κυριακάτικο Ξύπνημα
Mooie Mina heeft een lot maar dat wordt gestolen. Charmezanger Alexis koopt het van straatschoffies en wint natuurlijk. Gesteggel met hulp van een rijke oude advocaat die bestolen Mina een lift gaf en dan komt het toch nog goed. <3 Koddige romcom, beetje oubollig, maar soit, 1954.

Love.net
We volgen twee broers in Sofia en een kleine kring om hen heen in hun avonturen in de liefde op de internets. Beproefde formule (Alles Is Liefde als onze versie), degelijk uitgevoerd.

Friendly Persuasion
'I was clumsy.' 'With women it's hard not to be sometimes.' Zeer gemoedelijke western. Als je al van dat genre kan spreken. De Burgeroorlog dreigt weliswaar – en leidt tot één actiesequentie – maar als je ziet hoe braafjes de 'rebs' zich gedragen. Uiteindelijk is alles pais en vree op de vrome 'city upon the hill'. Het enige verschil tussen al die lieve mensen is hun denominatie. Gary Cooper speelt een Quaker, iets waar hij in High Noon al kennis mee had gemaakt. Ook hier is vooral zijn vrouw (Dorothy McGuire) de fanatiekeling, als voorgangster van de lokale 'Meeting'. (Best modern eigenlijk van die Quakers...) Cooper is niet van ijdele smetten vrij en is zijn buurman graag te snel af op de bok. (Hij speurt dan ook tijdens zijn zakenreisjes naar betere 'pk's'.) Muziek is een andere guilty pleasure (want taboe voor de Quakers) en dat zorgt voor de mooiste momenten. Een Christoph Walz-achtige orgelverkoper noemt zich 'Dispensor of harmony', maar brengt het grootste conflict in het brave Quaker-huis. Als de jonge dochter en haar 'suitor' een duetje spelen stopt de muziek ineens. Pa en ma Quaker kijken elkaar aan. Het is misschien wel de meest romantische dubbele stilte uit de filmgeschiedenis. De klasse van Wyler. Helemáál pro-pacifisme kon de film toch niet worden, maar het scheelt, dankzij Anthony Perkins, heel galant, heel weinig.

The Women
'By the way, there's a name for you ladies, but it isn't used in high society, outside of a kennel.' Vrouwen... Alléén maar vrouwen zelfs, want de cast van Cukor's The Women bestaat uit een stuk of 130 'exemplaren'. En dat valt maar zelden op. Niet omdat ze elkaar 'mannelijk' hard – ik bedoel hysterisch – te lijf gaan, maar 'gewoon', omdat vrouwen 'een gang' zijn, die natuurlijk vaak zat girls only talks houden. Pas op een cocktailfeestje miste ik wat knipmessende obers... Kun je nagaan. Ben wel benieuwd hoe de film het in die ene feministische vrouwen in films-test zou doen... Want het gaat wel erg vaak over The Men hoor. De enige van de stuk of seven leading ladies die echt 'blijft hangen' is eigenlijk toch ook gewoon een vrij typische melodramatische heldin. Haar man verlaat haar voor de maîtresse, en de raad van haar lotgenoten is nogal uiteenlopend van aard. De oude generatie vindt dat ze niet moet zeuren om een scheiding 'want dit is hoe het nu eenmaal gaat met mannen'. De jongere generatie vindt behoorlijk onverbloemd dat ze gewoon betere seksuele gunsten had moeten verlenen... Het hakketakvuurwerk komt van de Park Avenue 'shopgirls', de gold diggers. De 'zakelijke' onderhandelingen gaan zelfs in de badkuip door. Of juist dan. Verder valt een 'boot(y) camp' op, met een personal trainer, in de high society kon het in 1939 al. Leerzaam.

Round Midnight
Jezelf spelen in een lichtjes gefingeerde autobiografie, dat is iets voor teenpoppers, of de allergrootsten. Jazzlegende Dexter Gordon torent hier letterlijk en figuurlijk boven iedereen uit, of hij zijn 'axe' nou in handen heeft of niet. Wat heeft die man een (sa)X-factor zeg. Ik moest enigszins onnavolgbaar zelfs aan Stromae denken. Zelfde guitige gezicht, zelfde theatrale 'hier had ik altijd al moeten zijn'. En wie wil er nu niet in het Parijs van de fifties zijn? De Blue Note club, de hoogtijdagen van de jazz. En voor de Afro-Amerikanen ook eindelijk waardering voor hun 'all-negro unit', weg van de 'all pink' bovenbaasjes. De 'oude' Gordon schrijdt als 'the Dale' door de film. Sloompjes sprekend, duidelijk in aftakeling. 'Geef me er daar ook één van', zegt de alcoholicus als een man voor hem aan de bar na een stevig drankje is omgevallen In den vreemde heeft de muzikant behoefte aan een 'persoonlijk assistant', en daarvoor is Cluzet de geroepen man. Ik verwarde de Franse acteur even met De Niro Misschien begon ik van al die sterren sterretjes te zien. Herbie Hancock, Wayne Shorter en Martin Scorsese flitsen ook nog langs. De laatste heeft een hilarisch doorgesnoven cameo, met de energie van Steve Jobs. Tegen die tijd komt dat in de slome film wel wat als geroepen. Tavernier hield véél van zijn hoofdrolspeler. Een verhaal leek 'm overbodig. 'Happiness is a nice wet Rico reed.'

Borgman
Van Warmerdam is altijd nogal understated, calvinistisch zeg maar. Deze keer is er een religieuze dimensie die ik in eerdere films nooit herkende. Dat afstandelijke en ingehouden doet het wel eens wat niksig aanvoelen. Vreemd maar tja, waarom eigenlijk? Dat had ik nu ook in eerste instantie, maar het zinkt toch langzaam in dat ik het eigenlijk toch wel een goede film vind.

Hot Tub Time Machine
Onderbroekenlol maar ik heb toch regelmatig best moeten lachen. Bovendien ben ik van de goeie generatie. Mission accomplished.

Bad Words
Onuitstaanbare, volwassen vent heeft een maas in de reglementen gevonden om mee te kunnen doen aan spelling beewedstrijden. Wint ie natuurlijk altijd, maar dan is een koddig tegenstandertje die tot hem door weet te dringen. Verstand-op-0-film maar grappig genoeg om je niet te vervelen.

Providence
Verstand op 10? Was wel weer tijd voor wat slimmers en Resnais delivers. Motiefjes over ratio en instinct enzo maar ook best warrig, maar bijeengehouden door de ijlende oude schrijver. Bovendien de grappigste Resnais (om niet te zeggen de enige met humor) die ik van 'm zag. Statige shots van de bomen deden me aan Malick denken. Veel goeie dicteewoorden ook.

Veel goeie dicteewoorden ook

toch nog een bruggetje :)

8)

Jîn
Kosmos was cryptisch, het verhaal van Jîn, een 17-jarig Koerdisch meisje wat een groep opstandelingen ontvlucht, is ogenschijnlijk simpeler. Dwalend door een adembenemend mooi oost-Turkije waar meditatieve rust regelmatig bruut wordt verstoord door oorlogsgeweld is het eigenlijk niet bepaald een vooruitgang. Roodkapje en haar grootmoeder moet je aan denken, nare mannen maar ook beestjes. Er zit dus meer in al blijft het wat mysterieus. Mooie film.

Regisseur Reha Erdem dus …

Mistaken For Strangers
Ik heb niks met The National, maar deze documentaire is gemaakt de broer van de zanger en die is metalhead en horrorfan. De film heeft zeker komische momenten maar ook wel een hoop emogeneuzel. Naar het einde toe wordt het ook allemaal wat rommelig en langdradig. Als het weer kerst is ga ik die Halfordplaat eens opsnorren.

door de broer …

National Lampoon's Animal House
'Toga party!' In mijn zes gymnasiumtijd kwam niemand op het idee. Een decadent Romeins feestje. 'It's not going to be an orgy!' Niet? Animal House lijkt me trendsettend voor al die colleges gone wild-films later. Met American Pie als de variant van 'my generation'. Dat Animal House ergens begin sixties speelt is nauwelijks te merken, zozeer zijn in de filmgeschiedenis liedjes als Twist & Shout tot de bildung der lust geworden. Boom, babyboom. Animal House is één grote ontploffing van clichés, maar de confetti die daarna (of daardoor!) neerdaalt zorgt wel voor een grote grijns. Plezier is het sleutelwoord. De Porky-nerds nemen het op tegen Het Systeem. En Kevin Bacon staat er per ongeluk tussenin. 'Everybody remain calm!' (Eerder in de film wordt hij bij de ontgroening nog stevig gespankt.) De film is op een heerlijk leeghoofdige manier voorspelbaar. Als na de openingsfase de studentikoze slapstick-grappen op zijn dacht ik even simpel als de Frat jongetjes: Tieten nú. Et voila, een scene later wordt de wens vervuld. Daarmee begint de rollercoaster richting slotparade. Heel veel leuke meisjes, met als kersje op de taart, Karen Allen als de sluikse schoolkrantfotografe. Zij zoekt het bij leraar Donald Sutherland, die eerder verveeld Milton heeft uit staan leggen. Hij schrijft 'Satan' op het schoolbord, kijkt ernaar, en neemt een hap van een appel.

The Fortune Cookie
'You mind if I laugh after lunch?' Soms is Billy Wilder zo cynisch dat het een beetje rauw op de lege maag valt. De vrouwonvriendelijkheden kennen we nu wel, maar als ook de mannetjes hun one-liners als geldbeluste goudhaantjes spuien, wordt de film met twee uur een erg lange zit. Hoofdrolspeler Lemmon moet van zijn louche advocaten schoonbroer blijven zitten. Cameraman Lemmon is tijdens een American Football-match omver gekegeld, en zijn broer ruikt centjes. Als Lemmon nou eens doet alsof hij Neymar is... Die 'blame culture' van de eindeloze rechtszaken bestond dus ook al in de sixties. Of Wilder had 'm gewoon vroeg in de smiezen. Er zelfs sprake van een goede doelen-heist. En dan wordt de zwartgalligheid bijna modern. Denkend aan al die nutteloze Pink-gala's en 'gestes' van Trijntjes... Gedurende zijn 'ingebeelde ziekte' komt vreemd genoeg niemand van de tv-zender Lemmon opzoeken. Vrienden heeft ie ook al niet. Wél meldt de dader zich (een Afro American football hero) die zich op zijn Intouchables' wijze begint te cijferen. Daar zat best een goede film, maar omdat Wilder weinig tijd voor de man maakt, blijft Ron Rich's rol nogal pijnlijk serviel. Zijn echte pijn wordt niet genomen. Ach ja, de film gaat nu eenmaal over fantoompijn. En Walther Mathau als de duivelse broer is zonder meer smakelijk slecht.

I Want to Live!
Omhooggevallen b-film, met een onwaarschijnlijke hoeveelheid zelfvertrouwen voor zo'n barslecht gebeuren. Regisseur Wise denkt avant-garde te wezen met een arty intiteling en jazz op de soundtrack, maar het is van die 'jazz' waar een man op een bongo staat te rammen. Drukdoenerij om niets. De hoofdrol past precies in dit beeld. Susan Hayward won er nog een Oscar voor ook. Ze speelt een soort Gilda. (Vond ik ook al niks.) Een volkse femme fatale, waarvan we moeten geloven dat ze de mensen het hoofd op hol brengt. Ik zou d'r eerder achter het behang willen plakken. D'r signature move alleen al: ze doet driftig alsof ze met dobbelstenen gooit, en maakt dan een van haar vele verkeerde beslissingen. De eerste helft karren we door een melodramatische noir-parodie, die gelukkig ten einde komt als Hayward in de bajes belandt. Daar begint de film eindelijk puntjes te scoren. In die McCarthy-tijd waren de Amerikanen natuurlijk geobsedeerd met onschuldig veroordeelden, ze leefden ten slotte in een Kafkaeske samenleving. De doodstraf is een slecht idee dan. Als pamflet daartegen was de film er vroeg bij. We volgen het proces richting gaskamer bijzonder documentair. Een blikje cyanide eggs gaat open alsof het ontvelde Heinz tomaten zijn... Je convicts vergassen, ik vind het sowieso lef hebben, met die associaties...

Hearts of Darkness: A Filmmaker's Apocalypse
'Men play strange games.' We dalen af naar het hart van de seventies van Hollywood. Het decennium dat alles kon. Coppola was hard op weg te stranden voor de poorten van zijn eigen Heaven's Gate, maar het ging nét goed. (Grappig dat in een van de laatste scenes bij een bios The Deer Hunter wordt aangekondigd.) Slimme kerel Coppola benadrukt zelf alle parallellen met plezier. Hij was hard op weg een Kurtz te worden. Zo wordt het Kunstenaarschap weer eens gelijkgesteld met Lijden. 'Met eigen geld', want dat is het andere feitje dat we keer op keer moeten horen. Coppola tooit zich met een indrukwekkende zware baard, rookt gigantische sigaren en sleept hele crews door mossoons. Scenarioschrijver Milius is de leukste, meest Amerikaanse verhalenverteller. Hij vindt al die pretenties stiekem maar niks, vergelijkt zichzelf zelfs met Von Rundstedt, maar een gesprekje later is hij helemaal om. 'We're going to win the war!' Van de acteurs blijven twee dingen bij. De wissel Keitel eruit Sheen erin, is cruciaal, want Apocalypse Now had onschuld nodig. En als je Dennis Hopper op straat tegen zou komen zou je een blokje om gaan. De irritante dorpsgek die maar blijft lullen. Dat Coppola de doorgesnoven kerels én al die helikopters tot een geheel wist te dirigeren is Kunstenaarschap, met een gouden pik. 'Come on baby take a chance with us.'

ნატვრის ხე/Древо желания (The Wishing Tree)
Op een beetje pech kan een oude puritein beginnen aan het elimineren van elke mogelijke kans op malheur. Kleurrijke types die het zien gebeuren moeten het ontgelden maar het mooiste meisje van het dorp is pas echt de pineut. Een fraaie parabel over dogmatisch denken of het nu religieus, nationalistisch of traditioneel is. En money ruins everything. Gemaakt in de jaren zeventig, Sovjet Georgië? Maakt niet uit, ain't nuttin' changed.

Up In The Air
Zit een beetje seksistisch smaakje deze film over de rusteloze Clooney, de jonge vrouw heeft nog vaderlijke steun nodig en Clooney's scharrel? Bitches ain't nothing … Maar goed, met die kanttekening is het toch best een aardige romantische, maar niet te zoete film.

The Red Badge of Courage
'He had performed his mistakes in the dark, so he was still a man.' Even korte als wijze oorlogsfilm van stilist Huston. Hij lijkt zijn inspiratie hier bij Eisenstein te hebben gezocht. Hoekige shots, intense close-ups, en vreemde maar fraaie 'overlopers'. In de mooiste ervan verdwijnt het gezicht van de Jonge Soldaat in een bladerdek. Het lijkt alsof zijn pijn in duizend stukjes uiteen valt. Erg emotioneel. In 70 minuten kun je natuurlijk niet veel verhaal kwijt, maar het boekje van Stephen Crane waarop de werd gebaseerd was dan ook puur subjectivistisch. De angst van je eerste dag oorlog. Zal ik niet wegrennen? Ik had zowaar nog wel wat meer voice-over willen horen, en 'de vertelstem' had ook nog wel wat ouder gemogen. Maar ook nu is de sfeer al humaan als Oorlog en Vrede. (We blijven zo bij de oude Russen.) Huston's realisme is piekfijn. De koppen van de kerels in de Amerikaanse Burgerorlog zijn even hoekig als de experimentele shots, tegelijkertijd houden ze allemaal iets naïefs. Als de langverwachte angst heeft toegeslagen én weer is overwonnen is het tijd voor grapjes. 'Gaten in mijn pet en broek, but there ain't no holes in me, except the ones that was intended.' En dan de Tolstojaanse spirituele slotgedachte. Alle vogels knipperen na het schieten één keer met de ogen en beginnen weer te kwetteren.

Beverly Hills Cop
'The brief scenes in Maitland's art gallery are greatly enlivened by Bronson Pinchot, whose accent should baffle linguists everywhere.' Best een lollige film hoor, maar ik moest toch het hardst lachen om dit grapje van de Times. Eddie Murphy is zélf het grootste lachebekje. Hij blijft maar irritant hinniken. Het fasttalkin' gaat 'm beter af, en dan is ie inderdaad gewoon The Fresh Prince of Detroit. (En later dus van Los Angeles.) Een soort Crocodile Dundee zonder de grens over te steken. Absolute 'No Shit Sherlock'-momentje van de film is de soundtrack. Hier kwam dat beroemde riedeltje dus vandaan! Axel F. De titel slóeg ergens op. Ook een paar van de minder bekende melodieën werken op geheel eigen wijze. Alsof we in een computerspelletje als Outrun zijn belandt. Volledig arcadehal, volledig eighties. Veel verrassingen zijn er verder niet. De pukkelige schurk schmiert Engels (vraag me af of je kunt bewijzen dat films met een Angelsaksische slechterik zichzelf niet zo serieus nemen, en ook niet zo zijn bedoeld.) Heel netjes gaat de 'leading lady' niet eens voor de kus! (Het zou toch niet komen omdat Eddie...) De domme agenten die door Eddie mee naar de stripclub worden gelokt krijgen het wel voor de kiezen. 'I ain't on duty so my dick can be hard!'. De postmoderne meta-verwijzing naar Butch Cassidy is dan weer opvallend stijlvol.

Topaz
'It's more than possible. It's true.' Hitchcock bij de spionnen. Het meest fluïde beroep op aarde. Petten genoeg. In tijden van Koude Oorlog is de tussenpositie helemaal de slimste. De Fransen weten er hier wel raad mee. Het geeft Hitchcock de kans om een blik fijne Franse acteurs open te trekken (Piccoli, Noiret) die dan wel allemaal Engels moeten spreken. Waar ze ook zijn. De beste scenes spelen 'gewoon' in New York. De uitgestreken Stafford schakelt een lokale 'bloemist' in om de Cubanen wat informatie te ontfutselen. Het bloemenwinkeltje schittert in Technicolor, net zoals New York bij nacht dat doet. Typerend voor de film vinden de meest sfeervolle dialogen 'achter glas' plaats. (Ze zijn dus onhoorbaar én profiteren daarvan.). De teksten die we wél horen zijn bepaald on-spannend. Gelukkig zijn de Cubaanse schurken fijn. Vurige haardossen, felle ogen. En dan de sigaren. Knalgroen als een bemoste tak. Ik dacht dat die dingen bruin waren!? Als de hele bups spionnen op Cuba belandt flitst ook Fidel nog even op kunstig verwerkte 'echte' beelden langs. Net als hij zijn mond open wil doen, kapt de film hem hilarisch eenvoudig af. Op naar de volgende scene! In de extended family van de Franse spionnen dartelt trouwens ook nog Truffaut-meisje Claude Jade rond. Dat de film het van dat soort kleine cadeautjes moet hebben is een gevalletje 'helaas maar waar'.

Σεπτέμβρης (September)
Eenzame vrouw dringt zich, na het overlijden van haar hond, op aan gezin met ontevreden vrouw en beide vrouwen steken er iets van op. Drukkende eenzaamheid en de onduidelijkheid over Anna's bedoelingen houden het interessant.

moet nog wel even over Topaz zeggen dat de film een paar voor Hitchcocks doen opmerkelijk gestileerde en gewel(da)dige shots bevat

Tamam Mıyız?
Zijn we OK? Kunstenaar wordt gedumpt door z'n vriend, maar dan komt ie in de bus een jongen tegen die hij in z'n dromen heeft gezien. Eentje zonder armen en benen. Hij stelt voor om verhalen voor te lezen en zo ontstaat een vriendschap tussen de twee, waarin de gehandicapte jongen hem een moeilijke wens voorlegt. Beetje pompeus en naar het einde worden er wat vreemde sprongen gemaakt, maar wel goed geacteerd. Maar voor een aalgladde publieksfilm goed te doen.

Old School
Onderbroekenlol weer, maar af en toe toch wel erg grappig.

Decasia
Beelden bij een dwingend minimal muziekstuk. Soort van Koyaanisqatsi meets Begotten.

Waiting For Guffman
Komisch interviews zoals je ze al in A Mighty Wind en Best in Show zag. Maar ook wel beetje te makkelijk, de mannen van Spin̈al Tap doen dit soort dingen in hun slaap. En misschien ligt 't aan mij maar de uitvoering was misschien truttig maar niet slecht genoeg om echt ongemakkelijk te worden.

Baby Blood
Bizarre underground horror met een mooie dame die zwanger raakt van een monster wat haar door de film commandeert. Lekker idioot, maar blood & boobies van het betere soort.

Oh, en:

Tabloid
Mooi vormgegeven documentaire dat het vreemde levensverhaal van een beauty queen vertelt. En het wordt gedurende de film ook nog steeds gekker allemaal.

ah da's er weer een van Morris he? lijkt me ook wel een leuke.

Yep, on both counts. :)

She Wore a Yellow Ribbon
Back to business voor John Ford, wat mij betreft. Ondanks het 'vrouwelijke' element in de titel heeft deze film niets van de magie van My Darling Clementine. Grote gedeelten van de film zijn pure rauwdouwerij. Mannetjes die indruk op elkaar proberen te maken, en 'BOE!' tegen de indiaantjes roepen. Lange tijd is het enige moment van zwakte het intro, waar het Custer Massacre een namedrop krijgt. Wát er daar precies gebeurde wordt door de film als bekend verondersteld. Ik had geen idee. Het blijkt een van de weinige keren dat de indianen terugsloegen. Er is dus toch een periode in de geschiedenis waarin de indianen een soort Taliban-verzet konden bieden. Niet dat dat lang duurde. Zou mooi zijn als ze daar eens een film over zouden maken, vanuit het native standpunt. Hier blijven we gewoon bij de wittemannen cavalerie, en krijg je een koloniaal postimperiaal ouwejongenskrentenbrood verhaaltje. John Wayne is op leeftijd, dus speelt een man wiens einde nadert. Zijn stem blijft een kunstwerkje, en zijn dialogen met de ronde Ierse drinkebroer Quincannon zijn lekker sentimenteel. Het afscheid van Wayne is zelfs aandoenlijk. Maar zijn laatste legerkunstjes aan het hoofd van de cavalerie worden nogal chaotisch opgedist, Eigenlijk is er ook geen missie meer, er zíjn is zowat genoeg.

Charley Varrick
Een truc om een scene iets extra's mee te geven is de aanwezigen iets totaal onbelangrijks te laten doen. De dialoog wordt er prompt intenser van, omdat de kijker óók de handeling gaat zitten bestuderen. Zo wordt er hier druk gepingpongd bijvoorbeeld. Weer elders komt een hoge pief naar info vragen. Het vrij droge expositie-momentje wordt verluchtigd door de zakenman een meisje op een schommel te laten duwen! Juist hóe de gladde bankman dat doet lijkt ineens relevant. Erg galant. Allemaal zijlijnen trouwens, maar een goede heist-film bestaat nu eenmaal uit een kluwen van distracties. Walther Matthau, met zijn olijke Droopy-hoofd, speelt een voormalig vliegenier die zich inmiddels in kleinschalige bankovervallen heeft gespecialiseerd. Dit alles zogenaamd als 'crop duster'', vanuit een stacaravan in New Mexico. Helaas zien we 'm nooit zijn dekmantel-job uitvoeren (een van de weinige foutjes van de film) maar zijn vliegeniersbril gaat uiteindelijk toch nog op. Tussendoor slaan Matthau en wat kornuiten toe, in een heist die nét even teveel geld oplevert. De bank blijkt een 'drop' (witwaspunt) en Joe Don Baker komt het geld halen. Zowel hij als Matthau trekken in hun zoektocht naar de uitweg langs een fijne seventies-collectie aan kittige dames, alhoewel Baker stoer verkondigt: 'I'll never sleep with whores, at least not knowingly.' Gewiekst en geslaagd.

Easy Living
Screwballing met Preston Sturges achter de inktpatronen. Kom maar op, en 'make it snappy!'. Het is in deze thirties-film weer een oorverdovend dolle boel. Als er met 'you dirty capitalist' gescholden kan worden, weet je dat het goed zit. Bankmannetjes in de verdrukking, net na 1929 was het een standaard thema. Vilein (maar stiekem toch respectvol) met de rijken dollen. Het uitgangspunt is zo simpel als wat. Een bankier smijt een bontjasje van zijn eega uit het raam. Bam, recht op de kop van de sappelende Jean Arthur. Zij werkt als typiste bij het blaadje 'The Boys Constant Companion', door de rijkaard later 'The Boys Constant Reminder' genoemd. 'Mr B.' wil de verbijsterende eerlijkheid van Arthur belonen en van het een komt het ander. Iedereen denkt dat ze zijn maitresse is. Dus inclusief alle zakenpartners. Die zien ineens mogelijkheden. De Franse hoteleigenaar Louis Louis – tevens beste kok ter wereld – is hierbij haantje de voorste. Als de bankier 'm nog één week heeft gegeven om zijn schulden af te lossen, stormt hij diens kantoor uit. 'DOWN!' roept hij tegen de minzame secretaresse, denkende dat zij een liftboy is... Negentig minuten geschreeuwde malligheid wordt wel erg lawaaiig, maar fraaie intermezzi zijn er ook. Zo is er een Tati-achtige sequentie in... een 'FEBO' automatiek. Zo'n komedie blijft fresher dan de beste nut salad.

Mr. And Mrs. Bridge
Nogal laffe Merchant/Ivory-productie. Zelfs het open einde moet met een mededeling in de aftiteling worden gladgestreken. Het lijkt wel alsof de makers zelf terugschrokken voor wat ze werkelijk wilden zeggen. We zien het middelbare echtpaar Paul Newman en Joanne Woodward, ergens in jaren '30. Newman is een kerel van de oude stempel. Een vrouw hoort te breien, en meer ook niet. Naaien... Dat doen de twee ook niet meer. De film lijkt hier wat aan te willen gaan doen. We zien shots van het tweetal in het Louvre voor naaktportretten, en op feestjes van hipperig moderne psychiaters (de nieuwe hype!) halen verveelde huisvrouwen nogal lustige orientaalse beeldjes tevoorschijn. Maar dan... Gebeurt er dus niks meer mee. Newmans rol is onwaarschijnlijk saai en eendimensionaal. De film piekt pas als er enkele keren wat ruimte aan een onbelangrijke bijrol wordt gegeven. Zo is de secretaresse met de onmogelijke crush op haar baas zeer aandoenlijk (en herkenbaar...). En Mrs. Bridge, dé rol met potentie in de film, wordt pijnlijk genoeg pas intiem als ze een momentje met haar zóón beleeft. Moet ze toch weer de moeder zijn. Hij staat zich te scheren (de nieuwe man in huis is gearriveerd!) en zij doet even later haast overdreven verliefd. Maar één geslaagde koppel-scene in twee uur. Dat is niet genoeg.

Vi är bäst
Nogal lichtgewicht verhaaltje met akelig punkgerag (moet aan Sting denken: "Het volgende nummer is een punksong dus muziek is stompzinnig en de tekst banaal) wat toch nog gered wordt door de drie koddige punkmeisjes in de hoofdrol.

Nadja
Vampirisme in NY, wel aardig sfeertje maar die pixelated beelden hadden niet gehoeven.

Absentia
Uitstekende horror over een akelige tunnel. Benieuwd naar Oculus en niet alleen omdat Katie Parker daar ook weer in zit. :)

The Visitor
Beetje vreemde S.F. met een rare soundtrack. Wel een paar coole beelden.

The Buddy Holly Story
'Well, allright!' The Buddy Holly Story wordt hier The Gary Busey Show. En hoe! Busey doet Buddy Holly beter dan Buddy Holly. Superslicke Elvis-dance movies en een ongelofelijk magnetisme. Zo wordt inzichtelijk waarom het ogenschijnlijke sulletje Buddy al die teenboppers in hysterie rockte; zij moeten hetzelfde gevoel hebben gekregen. Het tofste muzikale momentje (van velen) zit meteen aan het begin. Buddy en de nog naamloze Crickets op de rolschaatsbaan. Eerst nog een degelijk countrydeuntje. Maar dan! Distortion! Garagerock wordt hier letterlijk en figuurlijk uitgevonden, want het bandje oefent in een met kippenveren geïsoleerd hok. Van dat soort details had de film er meer kunnen gebruiken, want na de spetterende opener volgt een rise & rise-verhaal. Buddy is aanvankelijk haast irritant compromisloos. Wat maakt een ster? Zelfvertrouwen en néver nooit met je laten sollen. Als we deze film moeten geloven had Buddy het allebei. Ik denk dat dat wel meeviel. De film weigert de ironie te benadrukken dat Buddy binnen een jaar in een degelijke showrevue eindigt. De aimabele Crickets zijn dan dus al verdwenen. Zonder veel gedoe, want de film houdt niet van conflicten. En The Day The Music Died? Die 'halen' we nooit. Ik zou trouwens wel eens een Altman-achtige film over alléén die ene dag willen zien.

Tell Them Willie Boy Is Here
Regisseur Polonsky moest decennialang de gevolgen van het McCarthyisme ondergaan voor ie eindelijk deze film 'mocht' maken. Niet zo vreemd dus dat zijn terugkeer een zeer sfeervolle parabel over uitsluiting is geworden. 'Go back to your reservation boy'. De indianen kunnen erover meepraten. Alleen al het feit dat jouw 'clan' door een heuse 'superintendant' wordt 'gecontroleerd'. Voor de film indringend kan worden moeten we toch lachen om Katherine Ross. Zoals Berlusconi ooit over Obama zei: wat een fraai brons kleurtje. Het neigt naar Victoria Beckham die te lang onder de zonnebank heeft gelegen. Échte indianen, die zien we ook hier niet. Willie 'Boy' wordt vertolkt door Italo Robert Blake. Na een akkefietje neemt hij samen met liefje Katherine de benen, waarna ze de rest van de film 'Afrikaans klassiek' opgejaagd door de steppe rennen. Het plot komt toch weer van de white boys. Sheriff Redford is er bij, zónder dat ie Katherine mag kussen, al is hun enige scene samen wel bijzonder intiem. Hij worstelt met de 'legacy' van pa, een thema dat Sayles ooit nog leende voor Lone Star. De superintendant is de meest interessante rol van de film. Susan Clark is niet alleen blank in een indianenwereld, ze is ook intellectuele vrouw onder de schietgrage mannen, met een lichte neiging zich te laten vernederen. Samenleven, het is en blijft lastig...

Summertime
Met wie moeten we nu het meest medelijden hebben. De alleenstaande middelbare man zonder liefdesleven, of zijn tegenpool, de eeuwige 'spinster'. In het laatste geval lijkt het meer een kwestie van niet durven dan niet kunnen (krijgen). Dat is dus eigenlijk extra zonde. Je bent het sterke geslacht of je bent het niet. Niet echt een gangbaar onderwerp, en dat maakt deze Summertime romance van David Lean best bijzonder. Het uitgangspunt mag dan dapper zijn, de uitwerking is wel erg traditioneel. Alleen die setting al. Venetie. De stad waarin Bouquet-reeks droompjes tussen de zon en het eindeloze water erg gemakkelijk bloei komen. Katherine Hepburn staat te popelen. De secretaresse (zonder bril!) is helemaal in haar uppie op Grand Tour. Maar achter haar Super 8-camera (helaas zien we die beelden niet) schuilt de pijn. Hepburn heeft aan een paar blikken genoeg om een hele wereld aan onvervulde verlangens te suggereren. Niemand om eens een vriendelijke por te geven, op een zwerfknaapje na. Zo sip! Maar dan verschijnt daar dus het langverwachte Clooneske espresso-wonder, en begint het warmbloedige en sentimentele gedeelte van de film. Meteen wordt het minder. De film durft de bindingsangsten van het Hepburn-personage niet écht te benadrukken. Niet de intensiteit van een Brief Encounter, dus. Wél een lieve fantasie.

Hayatboyu
Lifelong, ik denk dat Life een betere vertaling is, dubbelzinnigheid incluis. Beetje clichéverhaal over mensen die alles hebben maar toch niet gelukkig zijn. Goed geacteerd en mooi geschoten, maar Nuri Bilge Ceylan doet het beter.

Oculus
Ja, voor Parker moet je 'm niet bekijken dus, maar wel omdat het een uitstekende en originele moderne horrorfilm is. Broer en zus bestrijden demonen uit het verleden en dat pakt natuurlijk helemaal verkeerd uit.

The Buddy Holly Story - Gary Busey is een imposante Buddy. Van de andere filmversies van deze rockster die ik heb gezien kan ik me alleen nog Steve Buscemi in Pulp Fiction voor de geest halen. Wat ik niet wist voordat ik de film zag was dat Buddy Holly een van de eerste rockartiesten was die zijn eigen platen produceerde.

oh ja, dat is ook wel mooi. (ze zijn in de garage ook wel aanstekelijk zelf lo-fi enzo met de eigen bandrecorder aan de gang) ik moet die dubbel-lp maar weer eens opduikelen.

lang, lang geleden op de middelbare school bij de muziekles zag ik eens een film over Ritchie Valens die volgens mij wél eindigde met die vliegtuigcrash... maar daaruit kan ik me Buddy ook niet meer herinneren. (en de titel van de film ook al niet)

La Bamba?

Bingo :) (verschrikkelijk irritant nummer wel)

Marshall Crenshaw (Buddy aldaar) nooit van gehoord. Setzer als Cochran, hihi :)

Dark Victory
Dat je op een feestje bent, er een kerel naast je staat, en die zegt: 'dat schrammetje op je arm, ik zou er eens naar laten kijken'. De dokter en de klos. In Dark Victory blijft de neurochirurg (George Brent) maar symptomen bij (of aan) Bette Davis ontdekken. Ze lijdt dan al aan hoofdpijnen. En aangezien een simpel verkoudheidje in Hollywood al dodelijk is... Hoewel niemand het haar vertelt (andere tijden) heeft ze nog tien maanden te leven. Ook een stervende kan in Hollywood echter niet zonder 'eeuwige' romance het tijdelijke verlaten, wat de gedachte oproept: zouden er vrouwen zijn die met nog 1 jaar te gaan nog even snel een kind hebben gekregen? Het hád hier gekund. De dokter valt voor Bette. En zij voor hem. Het geheim zit er stilletjes tussenin. Zou mooi zijn als een en ander tot het einde was volgehouden. Arthouse-niksen. Ik zag ook nog wel een lijntje voor me waarin de patiënt het wél wist, maar dát dan weer haar dokter niet vertelde. In werkelijkheid ontvouwt alles zich op voorspelbare wijze. Kunnen wij ons concentreren op de bijrollen. Humphrey Bogart speelt een 'stable hand'. Veel hoeft hij niet te doen, maar misschien werd hij buiten beeld gehouden wegens een hardnekkige 'bad hair day'. Zijn haar zat nooit slechter. En dan is daar nog een héél bekende stem. De kop van de jongeman zei me echter niets. Aftiteling. Ronald Reagan.

Star Trek II: The Wrath of Khan
Ooit moet je een keer een Trekkie nemen. Echt high werd ik 'r niet van. Het is toch meer Dune of Star Wars dan ik gehoopt had. Inclusief verloren zoon-motiefje. Schieten vanachter het scherm van je ruimtevaartuig. Bijna virtueel. Wat dat betreft is het intro toepasselijk ironisch. Van karakterologisch gebabbel komt het niet, als er een boom wordt opgezet gaat het snel, dankzij 'Project Genesis'. De mannenfreundschaft tussen Kirk en 'de doc' is wel aardig. Daar verkrijgt de film het verwachte tv-serie-gevoel. We zijn in space maar we konden ook op de bank zitten kleppen, onder het genot van een goedgerijpt 'wijntje.' Shatner heeft de coupe en de puntige bakkebaarden van een charmezanger. Noodzakelijk, want hij moet wedijveren met een uitzinnige Ricardo Montalban. Diens shirt hangen open op Paul Verhoeven in Zomergasten-niveau. Zijn fittie met Kirk behelst onder meer wat Cronenbergs gewurm. De immer utilitaristisch redenerende Spock zorgt voor de humor, zelfs al is dat een concept dat de Vulcans niet snappen. De liefhebbers moeten het met één dialoogje Klingon doen. (Het lijkt me gewoon een Noord-Fins dialect.) Waarom lieutenant Saavik (Kirstie Alley) constant 'Mister' werd genoemd, werd me niet helemaal duidelijk... Toch nog maar wat bij lezen op de – duh – eindeloze Wikipedia-pagina dan.

Paisan
Het is de stoffigheid die Rosselini's oorlogsfilms zo prikkelend maakt. Het gruis van de kapotgeschoten ruïnes, het grind van de platgewalste paden. Paisan ligt in de lijn van Rossellini's beroemdste film, Roma Citta Aperta. Paisan is één jaar jonger, en trekt het perspectief nog wat breder. Weg van een enkele stad, weg van een enkel volk, weg van welk verhaal dan ook. Oorlog is oorlog. Zes segmenten lang dwingt Rossellini ons langs pijnlijke trivialiteiten. Van de patrouille tot Bunuelesk sardonische kloosterrust. Eerst is het gevoel nog best sentimenteel. Een Afro-Amerikaanse soldaat wordt op de markt 'verkocht'. Italiaanse straatschoffies hebben plezier van – en ook wel met – hem. 'Niet in slaap vallen hoor, anders steel ik je schoenen.' Een dag later is de man inderdáád zijn schoenen kwijt. Hij reageert zijn woede af op een volgend straatratje. Of is het gewoon dezelfde? Oorlog verdwaast. Het krioelt van de mensen, allemaal sappelend. De soldaat daalt met de jongen af in deze wereld van ellende. Onwezenlijk. Een episode later kringelt een hoertje om een volgende 'Joe'. Die droomt echter nog van een vorig Italiaans liefje. Vorig? Is het weer dezelfde? Twee episodes die elkaar prachtig spiegelen. Oorlog neemt elke identiteit af. Dat wordt in de allerlaatste episode nog eens even keihard bewezen. Wat rest is stoffelijk overschot.

Lili
'I am the puppets!' Serveersters, stagiaires, verzorgsters, dienstmeisjes, ik vind ze (niet zo heel stiekem) altijd geweldig. Denk alleen al aan dat meisje in Der Weisse Band. Het zal de combinatie van naïeve wegcijfering en verlegenheid zijn. Zodra de spotlights kordaat worden betreden haak ik af. Van goochelaars-assistentes moet ik niks hebben... Van zo'n beetje elk van deze rollen is in het ultrakorte Lili wel een voorbeeld te vinden. Voeg daarbij een goedkope circus-setting en, voila, dit niemendalletje roerde me plots bijzonder sterk. Leslie Caron speelt met een sappig accent – de allochtoon kán zich niet verschuilen – een wees geworden tienermeisje dat bij het circus belandt. De Mireille Mathieu look-a-like wil 'alles' doen om te blijven. Ze heeft een kalverliefde opgevat voor de Grote Goochelaar. Het is de typische crush van het verlegen bloempje. Volslagen onbereikbaar. Het mooie is... Zonder dat Lili het door heeft is ze zelf ook het object van verlangen geworden. De 'sombre' poppenspeler is de verstopper bij uitstek. Enkel communicerend via zijn aandoenlijke alter ego's. Zo wordt de film gaandeweg haast filosofisch over de rollen die mensen hebben in hun leven. En welke dingen ze bij welke rol kunnen en mogen spelen. Ik overdrijf, maar met de soms behoorlijk erotische droomsequenties is dit een zeer galante tussen 'tafellaken en servet'-Wizard of Oz.

De leukste dvd’s van het vakantiehuis, al werd de beste film gewoon op de Zweedse televisie uitgezonden (elke avond een A-film, ja echt, ook Låt den rätte komma in :)

The Good Shepherd
Altijd tegen aan zitten hikken. Na 7 uur (gevoelstijd) nog steeds ambivalente gevoelens. Maar op zich goed gedaan van De Niro, gewoon degelijk gefilmd zonder veel tierelantijnen. Mooie is eigenlijk hoe subtiel de hoofdpersoon moreel wordt uitgekleed. Zo kalm is Damon dat het bijna gewelddadig is hoe hij op Pesci’s pesterij (“da niggers goit thei music”, etc) reageert met een über-patriotische slogan. En dan is hij aan het eind ook nog eens compleet gedold door zijn Russische tegenstrever “Ulysses”. Een volk van schakers hè.

The Holiday
Romantische komedie. Ik moest zuchten, maar toegegeven: het was vermakelijk. Hollywood-beeyatch Cameron Diaz doet huisruil met brave Engelse uitgeversfreule Kate Winslet (altijd uitgeverijen in die romcoms). Beide dames komen natuurlijk interessante mannen tegen, een ingetogen Jack Black in L.A. en iets geknakte Jude Law in de UK (vrouwlief steevast als Jude Law voor het eerst in een film verschijnt: “Hij is zo homo.”) Verrassend subplot met Eli Wallach als bejaarde Hollywoodschrijver die door Winslet uit zijn sleur wordt gehaald.

Capote
Whoah. Geweldige film. Fluisteren. Het licht langs de muren. Truman Capote had duidelijk iets te pakken toen hij een boek schreef over een onnodige roofmoord op een gezin in Kansas. Het laat je niet los (en hem gezien de beroemde conclusie in de aftiteling ook niet.) Maar dat de man wegkwam met dat stemmetje in de jaren ’50.

Changeling
Vreemd genoeg de avond ervoor deze film gezien die een beetje in dezelfde vijver vist qua sfeer (en concluderende executie door ophanging) met een historische reconstructie van een moeder die in L.A. van de jaren ’30 haar zoon kwijtraakt en door de LAPD gewoon met een vervangend kind wordt opgescheept. Zaak opgelost! Ja, dat vindt men mooi, hoe de Grote Hollywoodactrice Jolie lijdt. Net als ze klaarligt voor electroshock in de -altijd sadistische- inrichting komt de redding. Maar is haar zoon in de handen gevallen van een kindermoordenaar? Bij de aftiteling zag ik pas dat het een film van Clint Eastwood is (waar ik tegen beter weten in toch altijd beter van verwacht).

BONESMEN!

Changeling vond ik de kippenhokscene erg creepy, bleef me wel bij. Verder Eastwood dus matig.

Capote... er was er nog een dat jaar he, precies hetzelfde maar dan zonder PSH
(oh ja Infamous, http://gracekellyblues.blogspot.nl/2008/07/infamous.html)

The Purge
Slecht idee wat op zich ruimte biedt voor interessante gedachtes maar daar wordt niks mee gedaan,

Neighbours
Seth Rogen is huisvader maar dan komt er een fraternity naast ‚wonen’. Tja, beetje te voorspelbaar/afgezaagd allemaal.

Judex
Coole film met een vrouwelijke villain in een catsuit en nog een stel vrij iconische beelden.

The Lunchbox
De film is westers gemaakt, dus geen Bollywood, daar zit veel in maar niet veel "mooi & ingetogen". De rest gelukkig behoorlijk indiaas en ik ben razend benieuwd naar zulke kookkunsten. Niet wereldschokkend maar gewoon een charmant mijmerfilmpje.