Filmforum

She Wore a Yellow Ribbon
Back to business voor John Ford, wat mij betreft. Ondanks het 'vrouwelijke' element in de titel heeft deze film niets van de magie van My Darling Clementine. Grote gedeelten van de film zijn pure rauwdouwerij. Mannetjes die indruk op elkaar proberen te maken, en 'BOE!' tegen de indiaantjes roepen. Lange tijd is het enige moment van zwakte het intro, waar het Custer Massacre een namedrop krijgt. Wát er daar precies gebeurde wordt door de film als bekend verondersteld. Ik had geen idee. Het blijkt een van de weinige keren dat de indianen terugsloegen. Er is dus toch een periode in de geschiedenis waarin de indianen een soort Taliban-verzet konden bieden. Niet dat dat lang duurde. Zou mooi zijn als ze daar eens een film over zouden maken, vanuit het native standpunt. Hier blijven we gewoon bij de wittemannen cavalerie, en krijg je een koloniaal postimperiaal ouwejongenskrentenbrood verhaaltje. John Wayne is op leeftijd, dus speelt een man wiens einde nadert. Zijn stem blijft een kunstwerkje, en zijn dialogen met de ronde Ierse drinkebroer Quincannon zijn lekker sentimenteel. Het afscheid van Wayne is zelfs aandoenlijk. Maar zijn laatste legerkunstjes aan het hoofd van de cavalerie worden nogal chaotisch opgedist, Eigenlijk is er ook geen missie meer, er zíjn is zowat genoeg.

Charley Varrick
Een truc om een scene iets extra's mee te geven is de aanwezigen iets totaal onbelangrijks te laten doen. De dialoog wordt er prompt intenser van, omdat de kijker óók de handeling gaat zitten bestuderen. Zo wordt er hier druk gepingpongd bijvoorbeeld. Weer elders komt een hoge pief naar info vragen. Het vrij droge expositie-momentje wordt verluchtigd door de zakenman een meisje op een schommel te laten duwen! Juist hóe de gladde bankman dat doet lijkt ineens relevant. Erg galant. Allemaal zijlijnen trouwens, maar een goede heist-film bestaat nu eenmaal uit een kluwen van distracties. Walther Matthau, met zijn olijke Droopy-hoofd, speelt een voormalig vliegenier die zich inmiddels in kleinschalige bankovervallen heeft gespecialiseerd. Dit alles zogenaamd als 'crop duster'', vanuit een stacaravan in New Mexico. Helaas zien we 'm nooit zijn dekmantel-job uitvoeren (een van de weinige foutjes van de film) maar zijn vliegeniersbril gaat uiteindelijk toch nog op. Tussendoor slaan Matthau en wat kornuiten toe, in een heist die nét even teveel geld oplevert. De bank blijkt een 'drop' (witwaspunt) en Joe Don Baker komt het geld halen. Zowel hij als Matthau trekken in hun zoektocht naar de uitweg langs een fijne seventies-collectie aan kittige dames, alhoewel Baker stoer verkondigt: 'I'll never sleep with whores, at least not knowingly.' Gewiekst en geslaagd.

Easy Living
Screwballing met Preston Sturges achter de inktpatronen. Kom maar op, en 'make it snappy!'. Het is in deze thirties-film weer een oorverdovend dolle boel. Als er met 'you dirty capitalist' gescholden kan worden, weet je dat het goed zit. Bankmannetjes in de verdrukking, net na 1929 was het een standaard thema. Vilein (maar stiekem toch respectvol) met de rijken dollen. Het uitgangspunt is zo simpel als wat. Een bankier smijt een bontjasje van zijn eega uit het raam. Bam, recht op de kop van de sappelende Jean Arthur. Zij werkt als typiste bij het blaadje 'The Boys Constant Companion', door de rijkaard later 'The Boys Constant Reminder' genoemd. 'Mr B.' wil de verbijsterende eerlijkheid van Arthur belonen en van het een komt het ander. Iedereen denkt dat ze zijn maitresse is. Dus inclusief alle zakenpartners. Die zien ineens mogelijkheden. De Franse hoteleigenaar Louis Louis – tevens beste kok ter wereld – is hierbij haantje de voorste. Als de bankier 'm nog één week heeft gegeven om zijn schulden af te lossen, stormt hij diens kantoor uit. 'DOWN!' roept hij tegen de minzame secretaresse, denkende dat zij een liftboy is... Negentig minuten geschreeuwde malligheid wordt wel erg lawaaiig, maar fraaie intermezzi zijn er ook. Zo is er een Tati-achtige sequentie in... een 'FEBO' automatiek. Zo'n komedie blijft fresher dan de beste nut salad.

Mr. And Mrs. Bridge
Nogal laffe Merchant/Ivory-productie. Zelfs het open einde moet met een mededeling in de aftiteling worden gladgestreken. Het lijkt wel alsof de makers zelf terugschrokken voor wat ze werkelijk wilden zeggen. We zien het middelbare echtpaar Paul Newman en Joanne Woodward, ergens in jaren '30. Newman is een kerel van de oude stempel. Een vrouw hoort te breien, en meer ook niet. Naaien... Dat doen de twee ook niet meer. De film lijkt hier wat aan te willen gaan doen. We zien shots van het tweetal in het Louvre voor naaktportretten, en op feestjes van hipperig moderne psychiaters (de nieuwe hype!) halen verveelde huisvrouwen nogal lustige orientaalse beeldjes tevoorschijn. Maar dan... Gebeurt er dus niks meer mee. Newmans rol is onwaarschijnlijk saai en eendimensionaal. De film piekt pas als er enkele keren wat ruimte aan een onbelangrijke bijrol wordt gegeven. Zo is de secretaresse met de onmogelijke crush op haar baas zeer aandoenlijk (en herkenbaar...). En Mrs. Bridge, dé rol met potentie in de film, wordt pijnlijk genoeg pas intiem als ze een momentje met haar zóón beleeft. Moet ze toch weer de moeder zijn. Hij staat zich te scheren (de nieuwe man in huis is gearriveerd!) en zij doet even later haast overdreven verliefd. Maar één geslaagde koppel-scene in twee uur. Dat is niet genoeg.

Vi är bäst
Nogal lichtgewicht verhaaltje met akelig punkgerag (moet aan Sting denken: "Het volgende nummer is een punksong dus muziek is stompzinnig en de tekst banaal) wat toch nog gered wordt door de drie koddige punkmeisjes in de hoofdrol.

Nadja
Vampirisme in NY, wel aardig sfeertje maar die pixelated beelden hadden niet gehoeven.

Absentia
Uitstekende horror over een akelige tunnel. Benieuwd naar Oculus en niet alleen omdat Katie Parker daar ook weer in zit. :)

The Visitor
Beetje vreemde S.F. met een rare soundtrack. Wel een paar coole beelden.

The Buddy Holly Story
'Well, allright!' The Buddy Holly Story wordt hier The Gary Busey Show. En hoe! Busey doet Buddy Holly beter dan Buddy Holly. Superslicke Elvis-dance movies en een ongelofelijk magnetisme. Zo wordt inzichtelijk waarom het ogenschijnlijke sulletje Buddy al die teenboppers in hysterie rockte; zij moeten hetzelfde gevoel hebben gekregen. Het tofste muzikale momentje (van velen) zit meteen aan het begin. Buddy en de nog naamloze Crickets op de rolschaatsbaan. Eerst nog een degelijk countrydeuntje. Maar dan! Distortion! Garagerock wordt hier letterlijk en figuurlijk uitgevonden, want het bandje oefent in een met kippenveren geïsoleerd hok. Van dat soort details had de film er meer kunnen gebruiken, want na de spetterende opener volgt een rise & rise-verhaal. Buddy is aanvankelijk haast irritant compromisloos. Wat maakt een ster? Zelfvertrouwen en néver nooit met je laten sollen. Als we deze film moeten geloven had Buddy het allebei. Ik denk dat dat wel meeviel. De film weigert de ironie te benadrukken dat Buddy binnen een jaar in een degelijke showrevue eindigt. De aimabele Crickets zijn dan dus al verdwenen. Zonder veel gedoe, want de film houdt niet van conflicten. En The Day The Music Died? Die 'halen' we nooit. Ik zou trouwens wel eens een Altman-achtige film over alléén die ene dag willen zien.

Tell Them Willie Boy Is Here
Regisseur Polonsky moest decennialang de gevolgen van het McCarthyisme ondergaan voor ie eindelijk deze film 'mocht' maken. Niet zo vreemd dus dat zijn terugkeer een zeer sfeervolle parabel over uitsluiting is geworden. 'Go back to your reservation boy'. De indianen kunnen erover meepraten. Alleen al het feit dat jouw 'clan' door een heuse 'superintendant' wordt 'gecontroleerd'. Voor de film indringend kan worden moeten we toch lachen om Katherine Ross. Zoals Berlusconi ooit over Obama zei: wat een fraai brons kleurtje. Het neigt naar Victoria Beckham die te lang onder de zonnebank heeft gelegen. Échte indianen, die zien we ook hier niet. Willie 'Boy' wordt vertolkt door Italo Robert Blake. Na een akkefietje neemt hij samen met liefje Katherine de benen, waarna ze de rest van de film 'Afrikaans klassiek' opgejaagd door de steppe rennen. Het plot komt toch weer van de white boys. Sheriff Redford is er bij, zónder dat ie Katherine mag kussen, al is hun enige scene samen wel bijzonder intiem. Hij worstelt met de 'legacy' van pa, een thema dat Sayles ooit nog leende voor Lone Star. De superintendant is de meest interessante rol van de film. Susan Clark is niet alleen blank in een indianenwereld, ze is ook intellectuele vrouw onder de schietgrage mannen, met een lichte neiging zich te laten vernederen. Samenleven, het is en blijft lastig...

Summertime
Met wie moeten we nu het meest medelijden hebben. De alleenstaande middelbare man zonder liefdesleven, of zijn tegenpool, de eeuwige 'spinster'. In het laatste geval lijkt het meer een kwestie van niet durven dan niet kunnen (krijgen). Dat is dus eigenlijk extra zonde. Je bent het sterke geslacht of je bent het niet. Niet echt een gangbaar onderwerp, en dat maakt deze Summertime romance van David Lean best bijzonder. Het uitgangspunt mag dan dapper zijn, de uitwerking is wel erg traditioneel. Alleen die setting al. Venetie. De stad waarin Bouquet-reeks droompjes tussen de zon en het eindeloze water erg gemakkelijk bloei komen. Katherine Hepburn staat te popelen. De secretaresse (zonder bril!) is helemaal in haar uppie op Grand Tour. Maar achter haar Super 8-camera (helaas zien we die beelden niet) schuilt de pijn. Hepburn heeft aan een paar blikken genoeg om een hele wereld aan onvervulde verlangens te suggereren. Niemand om eens een vriendelijke por te geven, op een zwerfknaapje na. Zo sip! Maar dan verschijnt daar dus het langverwachte Clooneske espresso-wonder, en begint het warmbloedige en sentimentele gedeelte van de film. Meteen wordt het minder. De film durft de bindingsangsten van het Hepburn-personage niet écht te benadrukken. Niet de intensiteit van een Brief Encounter, dus. Wél een lieve fantasie.

Hayatboyu
Lifelong, ik denk dat Life een betere vertaling is, dubbelzinnigheid incluis. Beetje clichéverhaal over mensen die alles hebben maar toch niet gelukkig zijn. Goed geacteerd en mooi geschoten, maar Nuri Bilge Ceylan doet het beter.

Oculus
Ja, voor Parker moet je 'm niet bekijken dus, maar wel omdat het een uitstekende en originele moderne horrorfilm is. Broer en zus bestrijden demonen uit het verleden en dat pakt natuurlijk helemaal verkeerd uit.

The Buddy Holly Story - Gary Busey is een imposante Buddy. Van de andere filmversies van deze rockster die ik heb gezien kan ik me alleen nog Steve Buscemi in Pulp Fiction voor de geest halen. Wat ik niet wist voordat ik de film zag was dat Buddy Holly een van de eerste rockartiesten was die zijn eigen platen produceerde.

oh ja, dat is ook wel mooi. (ze zijn in de garage ook wel aanstekelijk zelf lo-fi enzo met de eigen bandrecorder aan de gang) ik moet die dubbel-lp maar weer eens opduikelen.

lang, lang geleden op de middelbare school bij de muziekles zag ik eens een film over Ritchie Valens die volgens mij wél eindigde met die vliegtuigcrash... maar daaruit kan ik me Buddy ook niet meer herinneren. (en de titel van de film ook al niet)

La Bamba?

Bingo :) (verschrikkelijk irritant nummer wel)

Marshall Crenshaw (Buddy aldaar) nooit van gehoord. Setzer als Cochran, hihi :)

Dark Victory
Dat je op een feestje bent, er een kerel naast je staat, en die zegt: 'dat schrammetje op je arm, ik zou er eens naar laten kijken'. De dokter en de klos. In Dark Victory blijft de neurochirurg (George Brent) maar symptomen bij (of aan) Bette Davis ontdekken. Ze lijdt dan al aan hoofdpijnen. En aangezien een simpel verkoudheidje in Hollywood al dodelijk is... Hoewel niemand het haar vertelt (andere tijden) heeft ze nog tien maanden te leven. Ook een stervende kan in Hollywood echter niet zonder 'eeuwige' romance het tijdelijke verlaten, wat de gedachte oproept: zouden er vrouwen zijn die met nog 1 jaar te gaan nog even snel een kind hebben gekregen? Het hád hier gekund. De dokter valt voor Bette. En zij voor hem. Het geheim zit er stilletjes tussenin. Zou mooi zijn als een en ander tot het einde was volgehouden. Arthouse-niksen. Ik zag ook nog wel een lijntje voor me waarin de patiënt het wél wist, maar dát dan weer haar dokter niet vertelde. In werkelijkheid ontvouwt alles zich op voorspelbare wijze. Kunnen wij ons concentreren op de bijrollen. Humphrey Bogart speelt een 'stable hand'. Veel hoeft hij niet te doen, maar misschien werd hij buiten beeld gehouden wegens een hardnekkige 'bad hair day'. Zijn haar zat nooit slechter. En dan is daar nog een héél bekende stem. De kop van de jongeman zei me echter niets. Aftiteling. Ronald Reagan.

Star Trek II: The Wrath of Khan
Ooit moet je een keer een Trekkie nemen. Echt high werd ik 'r niet van. Het is toch meer Dune of Star Wars dan ik gehoopt had. Inclusief verloren zoon-motiefje. Schieten vanachter het scherm van je ruimtevaartuig. Bijna virtueel. Wat dat betreft is het intro toepasselijk ironisch. Van karakterologisch gebabbel komt het niet, als er een boom wordt opgezet gaat het snel, dankzij 'Project Genesis'. De mannenfreundschaft tussen Kirk en 'de doc' is wel aardig. Daar verkrijgt de film het verwachte tv-serie-gevoel. We zijn in space maar we konden ook op de bank zitten kleppen, onder het genot van een goedgerijpt 'wijntje.' Shatner heeft de coupe en de puntige bakkebaarden van een charmezanger. Noodzakelijk, want hij moet wedijveren met een uitzinnige Ricardo Montalban. Diens shirt hangen open op Paul Verhoeven in Zomergasten-niveau. Zijn fittie met Kirk behelst onder meer wat Cronenbergs gewurm. De immer utilitaristisch redenerende Spock zorgt voor de humor, zelfs al is dat een concept dat de Vulcans niet snappen. De liefhebbers moeten het met één dialoogje Klingon doen. (Het lijkt me gewoon een Noord-Fins dialect.) Waarom lieutenant Saavik (Kirstie Alley) constant 'Mister' werd genoemd, werd me niet helemaal duidelijk... Toch nog maar wat bij lezen op de – duh – eindeloze Wikipedia-pagina dan.

Paisan
Het is de stoffigheid die Rosselini's oorlogsfilms zo prikkelend maakt. Het gruis van de kapotgeschoten ruïnes, het grind van de platgewalste paden. Paisan ligt in de lijn van Rossellini's beroemdste film, Roma Citta Aperta. Paisan is één jaar jonger, en trekt het perspectief nog wat breder. Weg van een enkele stad, weg van een enkel volk, weg van welk verhaal dan ook. Oorlog is oorlog. Zes segmenten lang dwingt Rossellini ons langs pijnlijke trivialiteiten. Van de patrouille tot Bunuelesk sardonische kloosterrust. Eerst is het gevoel nog best sentimenteel. Een Afro-Amerikaanse soldaat wordt op de markt 'verkocht'. Italiaanse straatschoffies hebben plezier van – en ook wel met – hem. 'Niet in slaap vallen hoor, anders steel ik je schoenen.' Een dag later is de man inderdáád zijn schoenen kwijt. Hij reageert zijn woede af op een volgend straatratje. Of is het gewoon dezelfde? Oorlog verdwaast. Het krioelt van de mensen, allemaal sappelend. De soldaat daalt met de jongen af in deze wereld van ellende. Onwezenlijk. Een episode later kringelt een hoertje om een volgende 'Joe'. Die droomt echter nog van een vorig Italiaans liefje. Vorig? Is het weer dezelfde? Twee episodes die elkaar prachtig spiegelen. Oorlog neemt elke identiteit af. Dat wordt in de allerlaatste episode nog eens even keihard bewezen. Wat rest is stoffelijk overschot.

Lili
'I am the puppets!' Serveersters, stagiaires, verzorgsters, dienstmeisjes, ik vind ze (niet zo heel stiekem) altijd geweldig. Denk alleen al aan dat meisje in Der Weisse Band. Het zal de combinatie van naïeve wegcijfering en verlegenheid zijn. Zodra de spotlights kordaat worden betreden haak ik af. Van goochelaars-assistentes moet ik niks hebben... Van zo'n beetje elk van deze rollen is in het ultrakorte Lili wel een voorbeeld te vinden. Voeg daarbij een goedkope circus-setting en, voila, dit niemendalletje roerde me plots bijzonder sterk. Leslie Caron speelt met een sappig accent – de allochtoon kán zich niet verschuilen – een wees geworden tienermeisje dat bij het circus belandt. De Mireille Mathieu look-a-like wil 'alles' doen om te blijven. Ze heeft een kalverliefde opgevat voor de Grote Goochelaar. Het is de typische crush van het verlegen bloempje. Volslagen onbereikbaar. Het mooie is... Zonder dat Lili het door heeft is ze zelf ook het object van verlangen geworden. De 'sombre' poppenspeler is de verstopper bij uitstek. Enkel communicerend via zijn aandoenlijke alter ego's. Zo wordt de film gaandeweg haast filosofisch over de rollen die mensen hebben in hun leven. En welke dingen ze bij welke rol kunnen en mogen spelen. Ik overdrijf, maar met de soms behoorlijk erotische droomsequenties is dit een zeer galante tussen 'tafellaken en servet'-Wizard of Oz.

De leukste dvd’s van het vakantiehuis, al werd de beste film gewoon op de Zweedse televisie uitgezonden (elke avond een A-film, ja echt, ook Låt den rätte komma in :)

The Good Shepherd
Altijd tegen aan zitten hikken. Na 7 uur (gevoelstijd) nog steeds ambivalente gevoelens. Maar op zich goed gedaan van De Niro, gewoon degelijk gefilmd zonder veel tierelantijnen. Mooie is eigenlijk hoe subtiel de hoofdpersoon moreel wordt uitgekleed. Zo kalm is Damon dat het bijna gewelddadig is hoe hij op Pesci’s pesterij (“da niggers goit thei music”, etc) reageert met een über-patriotische slogan. En dan is hij aan het eind ook nog eens compleet gedold door zijn Russische tegenstrever “Ulysses”. Een volk van schakers hè.

The Holiday
Romantische komedie. Ik moest zuchten, maar toegegeven: het was vermakelijk. Hollywood-beeyatch Cameron Diaz doet huisruil met brave Engelse uitgeversfreule Kate Winslet (altijd uitgeverijen in die romcoms). Beide dames komen natuurlijk interessante mannen tegen, een ingetogen Jack Black in L.A. en iets geknakte Jude Law in de UK (vrouwlief steevast als Jude Law voor het eerst in een film verschijnt: “Hij is zo homo.”) Verrassend subplot met Eli Wallach als bejaarde Hollywoodschrijver die door Winslet uit zijn sleur wordt gehaald.

Capote
Whoah. Geweldige film. Fluisteren. Het licht langs de muren. Truman Capote had duidelijk iets te pakken toen hij een boek schreef over een onnodige roofmoord op een gezin in Kansas. Het laat je niet los (en hem gezien de beroemde conclusie in de aftiteling ook niet.) Maar dat de man wegkwam met dat stemmetje in de jaren ’50.

Changeling
Vreemd genoeg de avond ervoor deze film gezien die een beetje in dezelfde vijver vist qua sfeer (en concluderende executie door ophanging) met een historische reconstructie van een moeder die in L.A. van de jaren ’30 haar zoon kwijtraakt en door de LAPD gewoon met een vervangend kind wordt opgescheept. Zaak opgelost! Ja, dat vindt men mooi, hoe de Grote Hollywoodactrice Jolie lijdt. Net als ze klaarligt voor electroshock in de -altijd sadistische- inrichting komt de redding. Maar is haar zoon in de handen gevallen van een kindermoordenaar? Bij de aftiteling zag ik pas dat het een film van Clint Eastwood is (waar ik tegen beter weten in toch altijd beter van verwacht).

BONESMEN!

Changeling vond ik de kippenhokscene erg creepy, bleef me wel bij. Verder Eastwood dus matig.

Capote... er was er nog een dat jaar he, precies hetzelfde maar dan zonder PSH
(oh ja Infamous, http://gracekellyblues.blogspot.nl/2008/07/infamous.html)

The Purge
Slecht idee wat op zich ruimte biedt voor interessante gedachtes maar daar wordt niks mee gedaan,

Neighbours
Seth Rogen is huisvader maar dan komt er een fraternity naast ‚wonen’. Tja, beetje te voorspelbaar/afgezaagd allemaal.

Judex
Coole film met een vrouwelijke villain in een catsuit en nog een stel vrij iconische beelden.

The Lunchbox
De film is westers gemaakt, dus geen Bollywood, daar zit veel in maar niet veel "mooi & ingetogen". De rest gelukkig behoorlijk indiaas en ik ben razend benieuwd naar zulke kookkunsten. Niet wereldschokkend maar gewoon een charmant mijmerfilmpje.

The Ruling Class
Deze komedie duurt zo godsgruwelijk lang dat je bijna zou vergeten dat ie geweldig begint. In Harold & Maude stijl. De betere morbiditeiten. Een oude rechter placht zichzelf 's avonds op te hangen. Wat erotic asphyxiation als nachtmutsje. (Hij hééft een pracht van een muts op.) Julian Barnes had het niet cynischer weten te bedenken. Natuurlijk gaat het mis, en kan het verhaal van de familie Guerney beginnen. Door en door verrotte adel, maar: 'behavior, which would be considered insanity in a tradesman is looked on as mild eccentricity in a lord...' Ordet leek me altijd al geknipt voor een parodie. En zo geschiedt. Peter O'Toole maakt een fenomenale entree. Make-up, lang haar: een blonde Conchita Wurst in monnikspij. Hij denkt dat hij God is en dat zullen de verbijsterde familieleden weten ook. Als zijn gedachten hem teveel worden gaat híj even aan het kruis hangen... Het hakken op alles profiteert ook nog van een Aart Staartjes-butler. Maar na een uurtje of anderhalf zijn de toch al vrij simpele grappen echt wel op, en helpt ook een striptease niet meer. En we hebben dan nog een dik uur te gaan! De oplossing is simpel. Elke gek in Frankrijk wil Napoleon zijn. En elke gek in Engeland? 'Zodra hij zich weer Jack laat noemen is hij op weg naar herstel...'

Grand Hotel
In het najaar maar eens checken of Wes Anderson een referentie in zijn 'Budapest-versie' heeft weten te frommelen. Het zou me niet verbazen. Grand Hotel zwiert in thirties-stijl door een charmant ensemble-verhaaltje. De film bestaat volledig uit nostalgische zelfliefde, maar is in het ensemble-aspect in elk geval compromisloos. Greta Garbo – voor mijn gevoel dé ster – moet haar screentime delen met handenvol andere personages. Wel allemaal household names hè, want er werd hier met geld gesmeten. Iedereen krijgt zijn momentje, inclusief de jongens van de receptie. Enkel de sneue bell boy uit Don't Bother To Knock ontbreekt, helaas. De oude mannetjes-melancholie komt nu van Lionel Barrymore, die zijn einde ziet naderen. Hij besluit het eens breed te laten hangen. Eenmaal de sterretjes uit de ogen gewreven ('er is warm én koud water in mijn hotelkamer, dag én nacht!') kan het mensen kijken beginnen. Daar is Garbo, de diva met plankenkoorts. En nóg een Barrymore (broer John, misschien moet Anderson eens een film over die familie maken) als een baron met geldproblemen en superheld-aspiraties. (Zien we het hotel ook nog even van buiten) Joan Crawford doet intussen Garbo nog bijna vergeten. Typiste hè...

Places in the Heart
Terugkijkend lijkt het onheil altijd in de lucht te hangen, als er iets vreselijk is gebeurd. Een boek als Death in the Family van Agee gaat daar heel indringend over. De laatste keer dat iemand weggaat, de laatste keer dat je een gewoon huishoudelijk taakje doet, zonder je te kunnen realiseren dat je leven dán al anders is... Want elders... In het mooiste shot uit Places in the Heart bedekt Sally Field het eten van haar echtgenote liefdevol met een witte doek. Hij komt wat later thuis... In het Texas van de jaren '30 is het niet eenvoudig opnieuw te beginnen. 'Huisvrouw is all I've ever been.' Het scenario stuurt een gewaagde oplossing. Danny “Busta Rhymes” Glover komt aanlopen en mag uiteindelijk blijven. Er zát een geweldige film in. De dorpsweduwe en 'de neger in de schuur'. Een slimme kerel, met plannetjes voor een katoenplantage. Die komt er ook, maar het was Benton (van melodrama's als Kramer vs Kramer) blijkbaar niet genoeg. Hij drentelt bij overspel 'bij de buren' (onwaarschijnlijk overbodige zijlijn) en stuurt ook nog een blinde (de geweldige John Malkovich) naar de weduwe. Want 2 halve mannen maken één vervanger! En hoewel de huiselijkheid in losse scenes sprankelt – Field in bad terwijl de blinde 'toekijkt'! – zijn de script-obstakels veel te groots. Wie heeft er een tornado of de Ku Klux Klan nodig, als de storm al van binnen woedt....

گاو (De Koe)
Grondlegger van het Iraanse realisme. Dorps drama waar een man zich zijn koe waant. Allerhande ruimte voor interpretatie waar ik nog over nadenk, maar ook een mooie film.

Don Jon
Shame on steroids. De hoofdrolspelen is een dick en blijft dat voor het grootste deel van de film. Voorspelbaar genoeg verandert dan toch nog aan 't eind.

Import Export
Pijnlijk om aan te zien bij vlagen al is het soms ook tragikomisch. Iets meer een boodschap (als je wil, of gewoon een observatie van de wereld) uit te halen dan in Hundstage.

Whatever Happened to Baby Jane?
Aldrich lanceert deze film met een drietrapsraket (excusez le mot). We schieten door de jaren, en pas na twaalf ambitieuze minuten volgt de intiteling. De eerste twee flitsen barsten al van de potentie, zoals dat gaat bij flitsen. Een vaudeville-optreden van een verwaand kindsterretje. Je voelt de Lindsey Lohan-taferelen alweer aankomen. 'Ik heb hier een brief voor mijn daddy.' Het tweede intro gaat nog sterker over Hollywood. Aldrich regisseerde eerder het heerlijk cynische zelfbevlekkingsbloedbad The Big Knife, en de vibe is meteen weer zó. Twee producers mokken smakelijk op de inmiddels talentloos gebleken 'kindster'. Dan zijn we 'bij' en wordt het allemaal wat saaier en simpeler. Baby Jane is vooral een geconstrueerde acteerskanonnen-film, in plaats van een dialogen-ding. Sunset Blvd gone horribly wrong. Bette Davis en Joan Crawford spelen de gevallen sterren, kibbelend in hun mansion. Crawford zit in een rolstoel (afgezaagd trauma-alert!) en is Patti Smith-achtig fragiel. Davis maakt de film. Met een hoop schmink is ze net een verlepte lerares Duits, of een circus-artiest van Bergman. Zij mag twee uur lang uit haar plaat gaan. Niet onaardig, maar ik was wel blij dat Victor Buono nog even de film inrolde. Daddy's girl versus Momma's man. Dat vonkt meteen een stuk minder steriel.

Chariots of Fire
The Old Boys of Old England. Jolly good chaps, toch? Chariots of Fire doet er zo onverbloemd sentimenteel over dat het haast stoer wordt. Leve de elite! En wat is er nu elitairder dan de Olympische amateur-gedachte. De ultieme 'fuck you'-houding. Een gouden medaille winnen terwijl je doet alsof je er je best niet voor hebt gedaan. Net schoolleerlingen die pochen dat ze goede punten haalden 'zonder ervoor te leren.' Het gymnasium-sfeertje past daar perfect bij. Een 'semite' is al een flinke knauw voor dit smetteloze 'He's an Englishman'-conservatisme. En de jood moet (en wíl) natuurlijk nog een stapje harder lopen. Als de film volledig op hem had gefocust was het verhaal erg Amerikaans geweest. Wellicht daarom dat de man zijn screentime moet delen met een vrome Schot, de Folkert Velten van zijn tijd. Ook een buitenstaander, maar met supranationale principes. Van een betekenisvolle dialoog tussen de twee komt het niet. Daarvoor blijft dit teveel buitenkant. Prachtig retro die Olympische Spelen van 1928. Vilein die Amerikaanse spierbundels – stelletje doping-profs – maar godzijdank is daar ook Ian Holm. De buitenstaander der buitenstaanders, hij mag niet eens op het sportterrein komen. Holm oefent voor zijn latere rol in Esther Kahn, en samen met Vangelis' synths trekt hij de film net over de streep.

Funny Girl
'People. People who need people.' Het blijft een kippenvel-nummer. Zelfs met tweeënhalf uur aan matige musical eromheen. Terwijl je met een beetje sentiment in het verhaal toch helemaal kapot zou kunnen gaan; die tekst alleen al! Funny Girl kriebelt echter op de verkeerde manieren. Zo worden er hier weer eens schofferend veel grapjes gemaakt over Streisands veronderstelde lelijkheid. Alsof de vrouw een carrière heeft opgebouwd rond gejeremieer over haar neus. In werkelijkheid ziet ze er beeldig uit, en wie zou ook iets anders verwachten in Hollywood. Als ze nou lollig deden over haar ongrappigheid! Dat had hier wel iets gehad. De musical moest ten slotte over de joodse comédienne Fanny Brice gaan. Het komedie-aspect beperkt zich 'on stage' tot lief gestuntel op rolschaatsen en het versjteren van acts. Soort Donald Duck-niveau. Vraag me sowieso af wat de nabestaanden van Brice ervan vonden. Zij is in deze biopic volledig achter Barbra's gebruikelijke persona verdwenen. Omar Sharif mag als love interest opdraven en zingt zelf(s) een liedje mee. De slick rick heeft op een restaurant-date alvast maar een bed klaargezet. Dat Barbra in de gangster een prins ziet wordt verder net zo veronachtzaamd als het jankende resultaat. Een beetje meer Suspicion was op zijn plaats geweest. 'But first be a person who needs people.'

The Spiral Staircase
Serene sprookjes-noir van Siodmak. Het begin is meteen cinemagisch. Een meisje kijkt in de dorpsbioscoop (al lijkt het meer een huiskamer) naar een romantische 'stomme' film. De projector wordt nog handmatig aangezwengeld, de muziek nog live op de piano gespeeld. Buiten blijkt dat het meisje zélf ook niet kan spreken. Zo wordt ze de ouderwetse heldin in een film waarin elk 'spooky' geluidje de oren doet spitsen. In het dorpje is het bepaald niet pluis, en de moordenaar heeft het op meisjes met een handicap voorzien. Moet ze nu wel die twee kilometer naar huis lopen? Het Roodkapje-motief is overduidelijk. Geritsel in de bosjes, de grote boze wolf nadert. Thuis ligt zieke grootmoeder in bed. 'Vlug, schuil onder mijn bed!' Thuis is overigens een te huiselijk woord voor de grote gotische villa waar de rest van de film zich afspeelt. Een ijverige cast vol Bunueleske figuren (dienstmeisjes, dokters) bemoeit zich al dan niet goedbedoeld met het meisje. Het Cluedo-spelletje is niet eens zo spannend. (Wie op het Freudiaanse Roodkapje-spoor blijft weet dat de schurk een vaderlijk figuur moet zijn.) De beklemming zit vooral in het zwijgen van het meisje. Wanneer zal ze haar kindertijd achter zich laten? Niet meer naar zich laten gluren, maar zichzelf in de spiegel aan durven kijken?

oh, en het IMDb forum is spot on wat betreft Spiral Staircase giallo-vibe

I was really impressed by how many times this movie had been remade by the italians in the 70s, by Dario Argento in particular. All the elements are there: POVs, gloves, shiny black raincoat, peculiar medical conditions, dream sequences, sexy female victims, lavish decor, high society, out of the blue endings... all praise Spiral Staircase!

De spiral staircase zelf is al een giallo cliché.

oh ja. :) al dondert er niemand (al dan niet in rolstoel) van de trap hier.

Crepuscule
Experimente film uit amsterdam. Meisje zit op eenzame kamer en draait een beetje door. Binnen sexy, buiten allesbehalve, irritantste manier van een ei bakken ever … weet ondanks het gebrek aan tekst de aandacht wel vast te houden. Interessant.

oh ja die, nee ik kreeg het voor mezelf niet verantwoord :P

Verantwoord?

te slechte recensies om 'm onder het mom van kunst met een grote eh K in het officiële programma te kijken. ;)

Oh, recensies … :/

Moet nodig eens wat Godard gaan kijken …

ghehehe

Ik vond het op zich goed werken, een vrouw en een pistool. Met de pumps achter het orgel nog meer, ondanks het slechte playbacken (lage noten rechts op het keyboard?), ik las dat iemand aan Monty Python moest denken. Rare associatie. :)

:)

http://31.media.tumblr.com/tumblr_m2djoya99z1r3owlzo1_500.jpg

(toevallig het eerste wat ik tegenkom als ik op Godard google)

http://jyothsnay.files.wordpress.com/2008/10/chantal1.jpg

Three Comrades
'Its so easy to fight on the wrong side and hurt everyone. But to fight on the right
side and hurt the few you love...' Three Comrades zou een aardige double bill vormen met The Mortal Storm. Kennelijk riep het Duitse interbellum in Hollywood een bezwerende kalmte op. O god, laat het geen oorlog worden. Een soort post and pre-war blues. Three Comrades combineert de krachten van literaire kanonnen Erich Remarque en F. Scott Fitzgerald, maar behalve in wat droge grapjes (en een jazz-dansje) denk ik dat de laatste zich gewoon heeft weggecijferd. Het resultaat is een Best Years of Our Lives-film over – goh – drie kameraden/veteranen die terug thuis hun draai maar niet weten te vinden. Ze hokken bij elkaar in een 'repair shop', terwijl het land almaar meer beschadigd raakt. Misschien wel de boeiendste periode uit de Duitse geschiedenis... Jammer genoeg is juist de anoniemste van de drie de politiek revolutionair. De film gaat verder vooral over Het Meisje. Zoals gewoonlijk. De degelijke James Stewart-look-a-like van de drie 'mag haar hebben', de andere twee faciliteren slaafs. Het meisje heeft geen toekomst (net als Duitsland, zeg maar...) en dus is de film één lang, melancholisch afscheid. Van het kleine kneipe tot het sanatorium. Soms wat soapy, maar net als in The Mortal Storm is het slot indringend stil en opmerkelijk depressief.

The Last Waltz
The Band. Ik had me er eigenlijk nog nooit in verdiept. Misschien net iets teveel de muziek van mijn ouders en hun tijd. Te generiek, in mijn gedachten dan... Scorsese's aandacht krijg je echter niet zomaar, en The Last Waltz is een stijlvolle concertfilm geworden. Amusant schaamteloos ook, een soort concert for Bangladesh, maar dan zonder charity. Gewoon ter ere van het lijden van... The Band. (Het rocksterren-leven zóu verschrikkelijk zijn, maar de meeste aanwezigen gingen nog jáááren door.) Blikvanger blijkt Robbie Robertson. De onbekendste superster. Sharply dressed, chique sjaal, goeie kop. (Ergens tussen Jagger en die Spaans-Japanse voetballer.) En soleren kan ie , al kijkt Joni bedenkelijk als hij weer eens begint. (Zij is meer van de teksten natuurlijk...) Met Mitchell is een van de vele beroemde 'vrinden' genoemd. Het leukst zijn de gasten die uit de toon vallen. Neil Diamond staat er wat onwennig bij. Robertson benadrukt aan het slot van het nummertje dan maaar even hoe goed het is. Van Morrison brult vadsig als een slagerszoon, en glittert pijnlijk oogverblindend. De koning van dit gebeuren is (natuurlijk) de paradijsvogel met de mafste hoed: Bob Dylan. Hij heeft overwicht. Waar Robertson eerder door de sympathieke Levon Helm bij een slot-roffel wordt genegeerd, dwingt Dylan het einde kordaat af. Hij zet de punten.

The Men
Een soldaat vecht twee oorlogen. Een op het slagveld en een terug thuis. De intiteling zegt daarmee niets nieuws, maar ik was 'allang' blij dat het geen échte oorlogsfilm werd. Met die titel. Toch is The Men lange tijd alsnog saai fysiek. We begeven ons in het vagevuur der veteranen. Het hospitaal waar de 'paraplegics' zónder benen op eigen benen proberen te staan. Net als Ashby's Coming Home filmde Fred Zinneman op een echte locatie, maar om nu te zeggen dat de sfeer echt documentair is... Daarvoor zijn de kerels teveel bodybuilders geworden en is de muziek van Tiomkin te overdadig. Iemand zet ergens een radio uit en prompt neemt de soundtrack het over! The Men is in dat ganse eerste uur (vol work-outs) hooguit interessant in de pesterige kringgesprekken vanuit de bedden. Jack Webb is leuk als Skate The Great-achtige intellectueel en Richard Erdman rookt smakelijk sigaren. Maar de historische waarde zit 'm in de aanwezigheid van Marlon Brando. Zijn filmdebuut! De klasse is meteen te zien. Niet in dat ziekenhuis, maar wél als ie eindelijk is losgelaten, thuis met verloofde Theresa Wright. Prompt wordt de film indringend. Brando kon één kunstje, en hij kon dat héél goed. Opborrelende woede. De tijdbom tikt hier akelig hoorbaar, want zijn spastische been klettert woedend op de rolstoel. De vernedering van de ontmande man.

The Last Waltz...maanden na de opnamen was er een chronisch tekort aan coke op het Noord-Amerikaanse continent.

gnagnagna

ik denk dat Marty nu nog op triple snelheid praat omdat er nog stuff in zijn system zit.

Málmhaus (Metalhead)
Een zwartgallige feelgood movie. Een gezin moet dealen met de dood van een zoon en broer. De ouders zinken weg in lethargie, dochterlief neemt de metaltoorts van haar broer over. Van classic rock tot black metal om een scala van emoties te beschrijven. Zitten wat rare sprongetjes in maar er staat toch een hoop fraais tegenover en eigenlijk gewoon een lieve film.

Atanarjuat
'Als de steen te zwaar is, doe dan gewoon alsof het een vrouwenkont is.' Spirituele wijsheden van de Inuits. Een volkje zo rauw als de eindeloze hoeveelheden vlees die ze naar binnen schuiven. In de cinema-historie komen ze er bekaaid af. Behalve Nanook from the North kom je ze zelden tegen. (Dit in tegenstelling tot de indianen.) Juist daarom is het jammer dat ook Atanarjuat nostalgisch gestemd is. Ik had best iets moderners willen zien. Maar goed, voor je arthouse-blasé kunnen worden kun je beter de 'song of your people' zingen. Atanarjuat is een volledig eigen productie, en dat merk je in alles. Compromisloos primitief. Complex ook, want het kost in dit epos wel een goed uur om in te haken. Er is iets met een vloek, geruzie om vrouwen. En overspel blijft zo lastig geheim als je met zijn allen in een tent ligt. Hoofdpersonage is de immer grijnzende 'fast runner' met metal-mat Atanarjuat. De film's mooiste momenten beleeft ie al kamperend. Hij heeft een vrouw veroverd door zijn rivaal in een prachtig ritueel gevecht in de iglo tegen de grond te meppen. Daarmee is de kous echter nog lang niet af, en wat later moest de 'hardloper' minutenlang rennen voor zijn leven. Zonder kousen of enige andere kledij! Brrrr. Die blitse Grace Jones-zonnebrillen zou ik trouwens als souvenir wel willen kopen!

Othello
'Men should be what they seem.' Zoals bij elke Shakespeare-verfilming heb ik de neiging eerst maar eens op de oude bard te focussen. Ga ik 'm eindelijk appreciëren? Het wordt godbetert toch eens tijd. Ach... Het blijft voor mij schipperen tussen slaapverwekkend woordgegoochel en briljante beledigingen. Het boek was beter. En dat voor een toneelschrijver. In Welle's Othello viel me vooral op dat de slang Shakespeare's favoriete bijbelpersonage moet zijn. Wezens met een gespleten tong die het slechte in anderen aanwakkeren. De gluiperd Iago wordt hier vertolkt door een Rutger Hauer-menneke. De schurk blijft ondanks zijn gewiekste praatjes wat op de achtergrond, want een Welles-film zal altijd een Welles-film zijn. In blackface en met krulletjes heeft hij wat weg van Wilfred Tsonga. Ondanks zijn gebruikelijke pompeuze zelf is Welles toch ook weer verdraaid charmant. 'I have but an hour of love to spend with thee.' De rest van de cast is puur aangever in deze paranoia-trip. Desdemona wordt puur wit zwijgend object, tegenover de zwart malende Moor. Het laatste kwartier is het best. Daar komt ook Welles voorliefde voor Duits expressionisme om de hoek piepen. Othello en de camera zien alle hoeken van het scherm. 'Be not afraid though you do see me weaponed. This is my journey's end.'

Birdy
The Bird People of America... Altijd al een vreemde vogel geweest, die Nicolas Cage. In Birdy speelt hij de lastige 'straight' rol. Daar zit ie dan, in een duivenpak, met zijn maat Matthew Modine. En wij moeten geloven dat Cage dat allemaal prima vindt. Eerst stond ie nog onder de brug met meisjes te vogelen, nu is hij beste vrinden met de grootste Asperger uit Philly. Double dates gaan helemaal de mist in met de birdman erbij! De film vergeet hun vriendschap echt gewicht te geven. Het blijven vaak malle avonturen in lievige vignetten-flasbacks. In het 'nu' van de film heeft Cage meer reden om zich om Modine te bekommeren. Beiden hebben in Vietnam veel pluimen gelaten. Cage loopt rond als The Man Without a Past, Modine is het bange vogeltje. Het zwijgen versus het lijden wordt in de inrichting rap intens. Is Cage zélf misschien ook gek? Is zijn hele reddingsoperatie inbeelding, gefaciliteerd door de dokter? (Shutter Island!) Als op zijn gekte in die flashbacks nou 'ns wat meer was gehint, dan was de spierballen-afronding ook niet nodig. Vietnam hadden we niet hoeven zien. Maar de bandages gaan gelukkig nergens af. Modine is er voor de totale ontmaskering van een mens. Visueel verbluffend verbeeld. Naakt en roze, broedend op dat kamertje. (En waarom ik me in dit stukje door Cage laat kooien is een interessante...)

These Three
Wyler's bewerking van een gewaagd toneelstuk leent zich goed voor moeilijkdoenerij. Ik zou best een feministische, marxistische of juridisch-sociologische interpretatie van de film willen lezen. De feministen zullen 'op zeker' ontevreden zijn. Waar het oorspronkelijke toneelstuk de lesbische liefde als thema heeft, moest dat ten tijde van de Hayes Code ingeruild worden voor overspel. Met een man. Dat betekent een gangbare driehoeksverhouding waarin twee dames wedijveren om één betrouwbare, intelligente en stabiele man... De twee dames runnen een dorpsschooltje, en het is daar dat een verwaand kind begint leugens te verspreiden: de leraressen doen het met dezelfde man! (In het toneelstuk is de leugen dus 'met elkaar'.) Dat het kind uit een steenrijk milieu komt zorgt voor wat klassenstrijd. De leraressen verwijten het haar voogd. 'Jij hebt je nooit over je hachje hoeven bekommeren.' Sociologisch gezien is de daaropvolgende rechtszaak interessant. Ook in de thirties dus al. En ook hier wint het geld. De waarheid valt te kopen. Tussen dit gewauwel door is These Three een gesmeerd melodrama, zoals aan Wyler wel is toevertrouwd. Al blijft het spijtig dat de focus duidelijk niet teveel op de vriendschap van de twee dames mocht liggen. Straks was die leugen géén leugen...

Die krakende sneeuw in Atanarjuat …

:)

zei ik iets over de soundtrack? nee he, ook wel gaaf. voices and drums.

http://images5.fanpop.com/image/photos/26500000/One-Hour-Photo-robin-williams-26576960-1920-1080.png

IK vond hem eerlijk gezegd vrijwel altijd radicaal ongrappig, maar wel triest (en nu weten ze allemaal foto's te vinden dat je meteen denkt "zo, die was depressief.")

Ja, ik kan me ook niks goeds herinneren van de man.

In Good Morning Vietnam werden zijn grappen en grollen wel goed gekanaliseerd. En serieus was die rol in Awakenings prima. Eigenlijk was de geest in Aladdin zijn beste rol nietwaar?

heh. ja. Fischer King verdient nog wel een herkijk hier

Ik trek die moord op zijn vrouw echt niet in die film. En ik kan echt wel wat hebben.

compleet verdrongen.

The Fisher King is wat mij betreft een van zijn betere rollen. Als moordenaar in Insomnia speelde hij het meest ingetogen. Zijn vaagste rol was als acteur die constant onscherp is in Woody Allens Deconstructing Harry. Interessante latere film: World's Greatest Dad over een vader die te maken krijgt met de bizarre dood van zijn zoon. De film wordt helaas ontsierd door een beroerd einde.

Hij was meestal niet grappig, maar wel sympathiek en er is niet één film aan te wijzen waarin ik hem vervelend vond...nou ja Patch Adams en Flubber vormen de uitzondering.
Zijn beste rollen wat mij betreft: One hour photo, Awakenings (als Oliver Sacks) en The world according to Garp.

Als moordenaar in Insomnia speelde hij het meest ingetogen.

ik las ergens dat ie 'in een dorpje in Alaska terugviel in alcoholisme. dus dat zal wellicht toen zijn geweest.

in The Butler (waardeloze film) deed ie heel recent nog wel een aardige Eisenhower.

Neeeeeeee!!!

http://i58.tinypic.com/34rx1xi.gif

hahah :)

http://1.bp.blogspot.com/-LqacyYk3Y9s/UbVFYdzqi1I/AAAAAAAABnM/dq5I-SF0aKs/s1600/a+bacall+Lauren+Bacall+++To+Have+and+Have+Not+5.jpg

Enemies A Love Story
'The stew is finished!' 'So am I. Financially, physically, spiritually.' Heerlijke joodse humor. Sarcastisch en vol zelfspot. Hoe moet je ook anders na de Tweede Wereldoorlog? 'What kind of world is this without Nazis?' Enemies A Love Story is een zinvolle (en zingevende!) versie van Sophie's Choice. Kleinschaliger, eerlijker, rauwer. Stomende seks om de naar Auschwitz stomende treinen te vergeten. Ondertussen bruist de couleur locale fenomenaal. (Al moet hier meteen worden gemopperd dat de film niet ontkomt aan een zekere goudbruine nostalgie, met oude hitjes op de juiste momenten.) Vergeet die opmerking meteen, want het kruispunt waarop de schmuck Ron Silver zich bevindt, is er indringend genoeg voor. Drie wijken, drie vrouwen. Drie pleisters voor die oorlogswonden. Zoals elke man neigt de broodschrijver naar de vrouw waarmee hij de grootste highs beleeft. Lena Olin is de Gatsby-drama queen. De 'mooiste vrouw van New York' (aldus een rabbi!) maar – ja ja ja – zoveel weerhaakjes. Thuis op Coney Island zit 'een peasant', een Pools meisje dat ijverig Joods probeert te worden. Een knappe, nagenoeg stille rol van Margaret Sophie Stein. Haar verrassende oerschreeuw richting slot is hét moment van de film. Enter Anjelica Huston, de wandelende ondode. Zij is die hele godverdomse oorlog in één persoon verenigd.

The Long Voyage Home
Het is een fraai constrast. De dames op het strand, in staat van ontkleding, sensueel tegen de bomen aanschurend, en de loerende mannetjes op de boot. Odysseus en de Sirenen. De lokroep van de natives. Maar de bootsjongens zijn al verloren en hoeven zichzelf niet meer vast te binden. Vastgerot in hun 'starvation tub'. Een terugkeer naar het 'normale leven' is uitgesloten. Het is deze weemoedige lijn die deze verder nogal olijke en sentimentele film op koers houdt. John Ford onder de Ieren, het is altijd iets teveel schuddebuiken. Als een soort overcompensatie. Zie mijn Ierse inborst eens! De zeelui (met snorren en petten) rennen druk rond als Plop-kabouters. Hun accenten zijn helemaal een giller. Kees van Kooten als Turks typetje is er niets bij. 'Buy the Djevil!'. Op de boot klopt dit 'I talks the King's English' met bijzonder veel scheepstermen nog wel. (Ooit gehoord van een fo'c'sle'?) Maar aan land – er moet toch een haven aan worden gedaan – belanden we in Marx Brothers-slapstick zonder one-liners. Gelukkig is er dan nog John Wayne. Onopvallend en 'straight'. Hij is de enige zeeman die nog weg kan. De anderen weten het, maar raken afgeleid door geneugten van de oevers. Oude hoeren, slechte drank. 'Best thing to do with memories is forget them.' En dan wordt het toch nog even spannend.

A Hatful of Rain
'Maar ik gebruik géén heroïne!' Hét excuus van de 'junkie'. Naar woord. A Hatful of Rain is er zélf erg van onder de indruk. Elke keer als het woord valt, valt er een oorverdovende stilte. Er wordt in deze film van Zinneman (immer de sociaalbewuste director) dus wel een taboetje of twee doorbroken, maar dat gebeurt dan wel heel voorzichtig. Zo is de 'junkie' niet verslaafd geraakt uit genoegen, maar nadat hij gewond uit de oorlog terugkwam. Zo lijkt het stiekem meer een medisch dan een mentaal probleem. Spijtiger is dat de man in dit melodrama omringd wordt door personages met wie óók wat is. Vrouw is zwanger, ongelukkig, verliefd op de broer van het hoofdpersonage, en ondertussen een kei in het kop in het zand steken. Diezelfde broer heeft een vadercomplexje, géén opleiding en zit aan de drank. Op zijn werk zitten bovendien wel heel veel dames alleen aan de bar een drankje te drinken... (Nog zo'n taboe waar de film gewiekst langs flaneert.) In deze setup is de ééndimensionale pa degene die het vuurtje oppookt. Zijn schimmige entree – en het ganse eerste kwart – zijn het meest geslaagd. Een stad vol regen, doorwaakte nachten vol lange schaduwen, en een portie dealertjes die de handjes al beginnen te laten wapperen. Als hét woord eenmaal is gevallen merk je het echter al, de rijen gaan gesloten worden. Voor loslaten was de tijd nog niet rijp.

The Grand Budapest Hotel
Film over hotels, nooit mijn ding geweest. Gaat hier dus ook niet goed. Wes Anderson begint nu toch vast te lopen. Het is allemaal weer fantastisch gefilmd maar dat is het, alsof je voor een sublieme kijkdoos zit. Oh, daar heb je Ed Norton! Oh, daar heb je Bill Murray! Etc, etc. Enige waar ik wel om moest lachen (en de film zit vol slechte grappen) is Harvey Keitel als kale gevangene. Erg matige, kille film. Uitweg? Terug naar New England.

Dead Silence
De nieuwe stijl horrorfilm. Verhaal is natuurlijk kolder maar speelt fijn in op de angst voor poppen. Maar wat mij vooral opviel is dat die horrorfilms er in vergelijking met de jaren 70/80 slick uitzien.