Filmforum

Ik vond het op zich goed werken, een vrouw en een pistool. Met de pumps achter het orgel nog meer, ondanks het slechte playbacken (lage noten rechts op het keyboard?), ik las dat iemand aan Monty Python moest denken. Rare associatie. :)

:)

http://31.media.tumblr.com/tumblr_m2djoya99z1r3owlzo1_500.jpg

(toevallig het eerste wat ik tegenkom als ik op Godard google)

http://jyothsnay.files.wordpress.com/2008/10/chantal1.jpg

Three Comrades
'Its so easy to fight on the wrong side and hurt everyone. But to fight on the right
side and hurt the few you love...' Three Comrades zou een aardige double bill vormen met The Mortal Storm. Kennelijk riep het Duitse interbellum in Hollywood een bezwerende kalmte op. O god, laat het geen oorlog worden. Een soort post and pre-war blues. Three Comrades combineert de krachten van literaire kanonnen Erich Remarque en F. Scott Fitzgerald, maar behalve in wat droge grapjes (en een jazz-dansje) denk ik dat de laatste zich gewoon heeft weggecijferd. Het resultaat is een Best Years of Our Lives-film over – goh – drie kameraden/veteranen die terug thuis hun draai maar niet weten te vinden. Ze hokken bij elkaar in een 'repair shop', terwijl het land almaar meer beschadigd raakt. Misschien wel de boeiendste periode uit de Duitse geschiedenis... Jammer genoeg is juist de anoniemste van de drie de politiek revolutionair. De film gaat verder vooral over Het Meisje. Zoals gewoonlijk. De degelijke James Stewart-look-a-like van de drie 'mag haar hebben', de andere twee faciliteren slaafs. Het meisje heeft geen toekomst (net als Duitsland, zeg maar...) en dus is de film één lang, melancholisch afscheid. Van het kleine kneipe tot het sanatorium. Soms wat soapy, maar net als in The Mortal Storm is het slot indringend stil en opmerkelijk depressief.

The Last Waltz
The Band. Ik had me er eigenlijk nog nooit in verdiept. Misschien net iets teveel de muziek van mijn ouders en hun tijd. Te generiek, in mijn gedachten dan... Scorsese's aandacht krijg je echter niet zomaar, en The Last Waltz is een stijlvolle concertfilm geworden. Amusant schaamteloos ook, een soort concert for Bangladesh, maar dan zonder charity. Gewoon ter ere van het lijden van... The Band. (Het rocksterren-leven zóu verschrikkelijk zijn, maar de meeste aanwezigen gingen nog jáááren door.) Blikvanger blijkt Robbie Robertson. De onbekendste superster. Sharply dressed, chique sjaal, goeie kop. (Ergens tussen Jagger en die Spaans-Japanse voetballer.) En soleren kan ie , al kijkt Joni bedenkelijk als hij weer eens begint. (Zij is meer van de teksten natuurlijk...) Met Mitchell is een van de vele beroemde 'vrinden' genoemd. Het leukst zijn de gasten die uit de toon vallen. Neil Diamond staat er wat onwennig bij. Robertson benadrukt aan het slot van het nummertje dan maaar even hoe goed het is. Van Morrison brult vadsig als een slagerszoon, en glittert pijnlijk oogverblindend. De koning van dit gebeuren is (natuurlijk) de paradijsvogel met de mafste hoed: Bob Dylan. Hij heeft overwicht. Waar Robertson eerder door de sympathieke Levon Helm bij een slot-roffel wordt genegeerd, dwingt Dylan het einde kordaat af. Hij zet de punten.

The Men
Een soldaat vecht twee oorlogen. Een op het slagveld en een terug thuis. De intiteling zegt daarmee niets nieuws, maar ik was 'allang' blij dat het geen échte oorlogsfilm werd. Met die titel. Toch is The Men lange tijd alsnog saai fysiek. We begeven ons in het vagevuur der veteranen. Het hospitaal waar de 'paraplegics' zónder benen op eigen benen proberen te staan. Net als Ashby's Coming Home filmde Fred Zinneman op een echte locatie, maar om nu te zeggen dat de sfeer echt documentair is... Daarvoor zijn de kerels teveel bodybuilders geworden en is de muziek van Tiomkin te overdadig. Iemand zet ergens een radio uit en prompt neemt de soundtrack het over! The Men is in dat ganse eerste uur (vol work-outs) hooguit interessant in de pesterige kringgesprekken vanuit de bedden. Jack Webb is leuk als Skate The Great-achtige intellectueel en Richard Erdman rookt smakelijk sigaren. Maar de historische waarde zit 'm in de aanwezigheid van Marlon Brando. Zijn filmdebuut! De klasse is meteen te zien. Niet in dat ziekenhuis, maar wél als ie eindelijk is losgelaten, thuis met verloofde Theresa Wright. Prompt wordt de film indringend. Brando kon één kunstje, en hij kon dat héél goed. Opborrelende woede. De tijdbom tikt hier akelig hoorbaar, want zijn spastische been klettert woedend op de rolstoel. De vernedering van de ontmande man.

The Last Waltz...maanden na de opnamen was er een chronisch tekort aan coke op het Noord-Amerikaanse continent.

gnagnagna

ik denk dat Marty nu nog op triple snelheid praat omdat er nog stuff in zijn system zit.

Málmhaus (Metalhead)
Een zwartgallige feelgood movie. Een gezin moet dealen met de dood van een zoon en broer. De ouders zinken weg in lethargie, dochterlief neemt de metaltoorts van haar broer over. Van classic rock tot black metal om een scala van emoties te beschrijven. Zitten wat rare sprongetjes in maar er staat toch een hoop fraais tegenover en eigenlijk gewoon een lieve film.

Atanarjuat
'Als de steen te zwaar is, doe dan gewoon alsof het een vrouwenkont is.' Spirituele wijsheden van de Inuits. Een volkje zo rauw als de eindeloze hoeveelheden vlees die ze naar binnen schuiven. In de cinema-historie komen ze er bekaaid af. Behalve Nanook from the North kom je ze zelden tegen. (Dit in tegenstelling tot de indianen.) Juist daarom is het jammer dat ook Atanarjuat nostalgisch gestemd is. Ik had best iets moderners willen zien. Maar goed, voor je arthouse-blasé kunnen worden kun je beter de 'song of your people' zingen. Atanarjuat is een volledig eigen productie, en dat merk je in alles. Compromisloos primitief. Complex ook, want het kost in dit epos wel een goed uur om in te haken. Er is iets met een vloek, geruzie om vrouwen. En overspel blijft zo lastig geheim als je met zijn allen in een tent ligt. Hoofdpersonage is de immer grijnzende 'fast runner' met metal-mat Atanarjuat. De film's mooiste momenten beleeft ie al kamperend. Hij heeft een vrouw veroverd door zijn rivaal in een prachtig ritueel gevecht in de iglo tegen de grond te meppen. Daarmee is de kous echter nog lang niet af, en wat later moest de 'hardloper' minutenlang rennen voor zijn leven. Zonder kousen of enige andere kledij! Brrrr. Die blitse Grace Jones-zonnebrillen zou ik trouwens als souvenir wel willen kopen!

Othello
'Men should be what they seem.' Zoals bij elke Shakespeare-verfilming heb ik de neiging eerst maar eens op de oude bard te focussen. Ga ik 'm eindelijk appreciëren? Het wordt godbetert toch eens tijd. Ach... Het blijft voor mij schipperen tussen slaapverwekkend woordgegoochel en briljante beledigingen. Het boek was beter. En dat voor een toneelschrijver. In Welle's Othello viel me vooral op dat de slang Shakespeare's favoriete bijbelpersonage moet zijn. Wezens met een gespleten tong die het slechte in anderen aanwakkeren. De gluiperd Iago wordt hier vertolkt door een Rutger Hauer-menneke. De schurk blijft ondanks zijn gewiekste praatjes wat op de achtergrond, want een Welles-film zal altijd een Welles-film zijn. In blackface en met krulletjes heeft hij wat weg van Wilfred Tsonga. Ondanks zijn gebruikelijke pompeuze zelf is Welles toch ook weer verdraaid charmant. 'I have but an hour of love to spend with thee.' De rest van de cast is puur aangever in deze paranoia-trip. Desdemona wordt puur wit zwijgend object, tegenover de zwart malende Moor. Het laatste kwartier is het best. Daar komt ook Welles voorliefde voor Duits expressionisme om de hoek piepen. Othello en de camera zien alle hoeken van het scherm. 'Be not afraid though you do see me weaponed. This is my journey's end.'

Birdy
The Bird People of America... Altijd al een vreemde vogel geweest, die Nicolas Cage. In Birdy speelt hij de lastige 'straight' rol. Daar zit ie dan, in een duivenpak, met zijn maat Matthew Modine. En wij moeten geloven dat Cage dat allemaal prima vindt. Eerst stond ie nog onder de brug met meisjes te vogelen, nu is hij beste vrinden met de grootste Asperger uit Philly. Double dates gaan helemaal de mist in met de birdman erbij! De film vergeet hun vriendschap echt gewicht te geven. Het blijven vaak malle avonturen in lievige vignetten-flasbacks. In het 'nu' van de film heeft Cage meer reden om zich om Modine te bekommeren. Beiden hebben in Vietnam veel pluimen gelaten. Cage loopt rond als The Man Without a Past, Modine is het bange vogeltje. Het zwijgen versus het lijden wordt in de inrichting rap intens. Is Cage zélf misschien ook gek? Is zijn hele reddingsoperatie inbeelding, gefaciliteerd door de dokter? (Shutter Island!) Als op zijn gekte in die flashbacks nou 'ns wat meer was gehint, dan was de spierballen-afronding ook niet nodig. Vietnam hadden we niet hoeven zien. Maar de bandages gaan gelukkig nergens af. Modine is er voor de totale ontmaskering van een mens. Visueel verbluffend verbeeld. Naakt en roze, broedend op dat kamertje. (En waarom ik me in dit stukje door Cage laat kooien is een interessante...)

These Three
Wyler's bewerking van een gewaagd toneelstuk leent zich goed voor moeilijkdoenerij. Ik zou best een feministische, marxistische of juridisch-sociologische interpretatie van de film willen lezen. De feministen zullen 'op zeker' ontevreden zijn. Waar het oorspronkelijke toneelstuk de lesbische liefde als thema heeft, moest dat ten tijde van de Hayes Code ingeruild worden voor overspel. Met een man. Dat betekent een gangbare driehoeksverhouding waarin twee dames wedijveren om één betrouwbare, intelligente en stabiele man... De twee dames runnen een dorpsschooltje, en het is daar dat een verwaand kind begint leugens te verspreiden: de leraressen doen het met dezelfde man! (In het toneelstuk is de leugen dus 'met elkaar'.) Dat het kind uit een steenrijk milieu komt zorgt voor wat klassenstrijd. De leraressen verwijten het haar voogd. 'Jij hebt je nooit over je hachje hoeven bekommeren.' Sociologisch gezien is de daaropvolgende rechtszaak interessant. Ook in de thirties dus al. En ook hier wint het geld. De waarheid valt te kopen. Tussen dit gewauwel door is These Three een gesmeerd melodrama, zoals aan Wyler wel is toevertrouwd. Al blijft het spijtig dat de focus duidelijk niet teveel op de vriendschap van de twee dames mocht liggen. Straks was die leugen géén leugen...

Die krakende sneeuw in Atanarjuat …

:)

zei ik iets over de soundtrack? nee he, ook wel gaaf. voices and drums.

http://images5.fanpop.com/image/photos/26500000/One-Hour-Photo-robin-williams-26576960-1920-1080.png

IK vond hem eerlijk gezegd vrijwel altijd radicaal ongrappig, maar wel triest (en nu weten ze allemaal foto's te vinden dat je meteen denkt "zo, die was depressief.")

Ja, ik kan me ook niks goeds herinneren van de man.

In Good Morning Vietnam werden zijn grappen en grollen wel goed gekanaliseerd. En serieus was die rol in Awakenings prima. Eigenlijk was de geest in Aladdin zijn beste rol nietwaar?

heh. ja. Fischer King verdient nog wel een herkijk hier

Ik trek die moord op zijn vrouw echt niet in die film. En ik kan echt wel wat hebben.

compleet verdrongen.

The Fisher King is wat mij betreft een van zijn betere rollen. Als moordenaar in Insomnia speelde hij het meest ingetogen. Zijn vaagste rol was als acteur die constant onscherp is in Woody Allens Deconstructing Harry. Interessante latere film: World's Greatest Dad over een vader die te maken krijgt met de bizarre dood van zijn zoon. De film wordt helaas ontsierd door een beroerd einde.

Hij was meestal niet grappig, maar wel sympathiek en er is niet één film aan te wijzen waarin ik hem vervelend vond...nou ja Patch Adams en Flubber vormen de uitzondering.
Zijn beste rollen wat mij betreft: One hour photo, Awakenings (als Oliver Sacks) en The world according to Garp.

Als moordenaar in Insomnia speelde hij het meest ingetogen.

ik las ergens dat ie 'in een dorpje in Alaska terugviel in alcoholisme. dus dat zal wellicht toen zijn geweest.

in The Butler (waardeloze film) deed ie heel recent nog wel een aardige Eisenhower.

Neeeeeeee!!!

http://i58.tinypic.com/34rx1xi.gif

hahah :)

http://1.bp.blogspot.com/-LqacyYk3Y9s/UbVFYdzqi1I/AAAAAAAABnM/dq5I-SF0aKs/s1600/a+bacall+Lauren+Bacall+++To+Have+and+Have+Not+5.jpg

Enemies A Love Story
'The stew is finished!' 'So am I. Financially, physically, spiritually.' Heerlijke joodse humor. Sarcastisch en vol zelfspot. Hoe moet je ook anders na de Tweede Wereldoorlog? 'What kind of world is this without Nazis?' Enemies A Love Story is een zinvolle (en zingevende!) versie van Sophie's Choice. Kleinschaliger, eerlijker, rauwer. Stomende seks om de naar Auschwitz stomende treinen te vergeten. Ondertussen bruist de couleur locale fenomenaal. (Al moet hier meteen worden gemopperd dat de film niet ontkomt aan een zekere goudbruine nostalgie, met oude hitjes op de juiste momenten.) Vergeet die opmerking meteen, want het kruispunt waarop de schmuck Ron Silver zich bevindt, is er indringend genoeg voor. Drie wijken, drie vrouwen. Drie pleisters voor die oorlogswonden. Zoals elke man neigt de broodschrijver naar de vrouw waarmee hij de grootste highs beleeft. Lena Olin is de Gatsby-drama queen. De 'mooiste vrouw van New York' (aldus een rabbi!) maar – ja ja ja – zoveel weerhaakjes. Thuis op Coney Island zit 'een peasant', een Pools meisje dat ijverig Joods probeert te worden. Een knappe, nagenoeg stille rol van Margaret Sophie Stein. Haar verrassende oerschreeuw richting slot is hét moment van de film. Enter Anjelica Huston, de wandelende ondode. Zij is die hele godverdomse oorlog in één persoon verenigd.

The Long Voyage Home
Het is een fraai constrast. De dames op het strand, in staat van ontkleding, sensueel tegen de bomen aanschurend, en de loerende mannetjes op de boot. Odysseus en de Sirenen. De lokroep van de natives. Maar de bootsjongens zijn al verloren en hoeven zichzelf niet meer vast te binden. Vastgerot in hun 'starvation tub'. Een terugkeer naar het 'normale leven' is uitgesloten. Het is deze weemoedige lijn die deze verder nogal olijke en sentimentele film op koers houdt. John Ford onder de Ieren, het is altijd iets teveel schuddebuiken. Als een soort overcompensatie. Zie mijn Ierse inborst eens! De zeelui (met snorren en petten) rennen druk rond als Plop-kabouters. Hun accenten zijn helemaal een giller. Kees van Kooten als Turks typetje is er niets bij. 'Buy the Djevil!'. Op de boot klopt dit 'I talks the King's English' met bijzonder veel scheepstermen nog wel. (Ooit gehoord van een fo'c'sle'?) Maar aan land – er moet toch een haven aan worden gedaan – belanden we in Marx Brothers-slapstick zonder one-liners. Gelukkig is er dan nog John Wayne. Onopvallend en 'straight'. Hij is de enige zeeman die nog weg kan. De anderen weten het, maar raken afgeleid door geneugten van de oevers. Oude hoeren, slechte drank. 'Best thing to do with memories is forget them.' En dan wordt het toch nog even spannend.

A Hatful of Rain
'Maar ik gebruik géén heroïne!' Hét excuus van de 'junkie'. Naar woord. A Hatful of Rain is er zélf erg van onder de indruk. Elke keer als het woord valt, valt er een oorverdovende stilte. Er wordt in deze film van Zinneman (immer de sociaalbewuste director) dus wel een taboetje of twee doorbroken, maar dat gebeurt dan wel heel voorzichtig. Zo is de 'junkie' niet verslaafd geraakt uit genoegen, maar nadat hij gewond uit de oorlog terugkwam. Zo lijkt het stiekem meer een medisch dan een mentaal probleem. Spijtiger is dat de man in dit melodrama omringd wordt door personages met wie óók wat is. Vrouw is zwanger, ongelukkig, verliefd op de broer van het hoofdpersonage, en ondertussen een kei in het kop in het zand steken. Diezelfde broer heeft een vadercomplexje, géén opleiding en zit aan de drank. Op zijn werk zitten bovendien wel heel veel dames alleen aan de bar een drankje te drinken... (Nog zo'n taboe waar de film gewiekst langs flaneert.) In deze setup is de ééndimensionale pa degene die het vuurtje oppookt. Zijn schimmige entree – en het ganse eerste kwart – zijn het meest geslaagd. Een stad vol regen, doorwaakte nachten vol lange schaduwen, en een portie dealertjes die de handjes al beginnen te laten wapperen. Als hét woord eenmaal is gevallen merk je het echter al, de rijen gaan gesloten worden. Voor loslaten was de tijd nog niet rijp.

The Grand Budapest Hotel
Film over hotels, nooit mijn ding geweest. Gaat hier dus ook niet goed. Wes Anderson begint nu toch vast te lopen. Het is allemaal weer fantastisch gefilmd maar dat is het, alsof je voor een sublieme kijkdoos zit. Oh, daar heb je Ed Norton! Oh, daar heb je Bill Murray! Etc, etc. Enige waar ik wel om moest lachen (en de film zit vol slechte grappen) is Harvey Keitel als kale gevangene. Erg matige, kille film. Uitweg? Terug naar New England.

Dead Silence
De nieuwe stijl horrorfilm. Verhaal is natuurlijk kolder maar speelt fijn in op de angst voor poppen. Maar wat mij vooral opviel is dat die horrorfilms er in vergelijking met de jaren 70/80 slick uitzien.

4:44 Last Day On Earth
Abel Ferrara, my nigga. Goed recept voor een existentialistische film: wat als je weet dat de wereld op precies dat tijdstip gaat eindigen. Hier is de mensheid verward en vooral apathisch. Het grootste deel van de film volg je een typisch Nu Yawk koppel in hun appartement, hij acteur, zij beeldend kunstenares die stug blijft door schilderen. Beetje seks, beetje skypen met je vrienden en familie. Dan langzaamaan kruipen de Ferrara-momenten erin: de trieste Vietnamese tiener die een maaltijd komt langs brengen en de ekte-ekte magie wanneer Defoe de straat op gaat. Geen explosies, geen achtervolgingen, geen redding op het laatste moment. De adepten kruizen nog de vaste motieven aan in de Ferrara-bingo (drugs, rooms-katholicisme, flitsen van ongericht method acting) en zijn tevreden.

The Maltese Falcon
Vagelijk kon ik mij herinneren dat ik deze ooit had gezien. Klassieker met Bogart als Sam Spade uit 1941 en je ziet wel hoe veel hier uit is geleend. Toch vind ik het opeens moeilijker om dit soort films met plezier te kijken. Eerste probleem: de muziek, die blaast er de hele tijd doorheen. Tweede probleem: wat gebeurt er nou eigenlijk? Okay, twee gasten worden snel vermoord, maar daarna is het een beetje telefoneren, van de ene kamer naar de andere, nog wat telefoneren, elkaar een beetje bedreigen en dan nog wat telefoneren. Wel zeer vermakelijk: Peter Lorre als gladde slechterik (met zijn geparfumeerde naamkaartje, jeweettoch? ;) ;)

http://filmfanatic.org/reviews/wp-content/uploads/2008/06/maltese-lorre.png

good point wat betreft de muziek, stilte was echt verboten in die jaren helaas.

Hundraåringen som klev ut genom fönstret och försvann
Beetje Forrest Gump-y. Waarom zien oud geschminkte mensen er toch altijd akelig uit? Nou ja, met wat humor is het toch een geinige film.

Hazal
Zwartgallig portret van een Koerdisch dorpje waar een weduwe moet trouwen met een 11-jarige. Typisch links/commie-vermaak uit Turkije van de seventies. Shit, lijkt erop dat losse kaarten voor Selda @ Le Guess Who zijn uitverkocht. :(

Forbidden World
Alien ripoff met grappige monsters, prachtige set design and de nodige sex. Dat is wellicht van vrouwonvriendelijk, maar …

The Woman
… is zo'n arrogante poging misogynie aan de kaak te stellen dat het akelig wordt. Feitelijk de Crash van de torture porn, beetje als als Martyrs maar met een zogenaamd feministische boodschap. Jammer dat het vrouwen (iedereen in de film is eendimensionaal) reduceert tot slachtoffers van sociale potty training en neerkomt op typisch wittemannengelul.

The Woman. Verschrikkelijke film inderdaad. Stond indertijd hoog in de publiekspoll tijdens het Imagine Film Festival. Zowel wat betreft inhoud als techniek is het werkelijk niet te harden. Het komt zelden voor dat ik een film een 0 geef. Na het filmfestival schreef ik deze recensie: http://gert01.home.xs4all.nl/thewoman.html

Dan liever Forbidden World uit de stal van Roger Corman. Galaxy Of Terror is in het genre nog beter, mede dankzij de inbreng van een jonge James Cameron.

Die techniek is me niet eens opgevallen, vrees vanaf nu wel (net als Franco's verguisde zoomlensgebruik pas nadat mij was verteld dat het not done was). :)

Maar inderdaad, die vent is zo absurd gewelddadig, op dat eerste moment echt uit het niets. Daar dacht ik al: dit wordt niks.

De film ook enige tijd geleden gezien. Eens met de bezwaren.
Ik vond die indie rock muziek echt heel bizar. Geen idee welk effect de regisseur hiermee wilde sorteren.
Het deed iedere misstand in de film 'understaten', wat weliswaar verfrissend is als je heftige muziek gewend bent bij gewelddadige scenes, maar het bepaalde verder geen sfeer, het verdiepte niets en het paste totaal niet bij de personages in de film.
Alsof favoriete liedjes van de regisseur van dat moment lukraak in de film zijn gedropt.

Lost Horizon
De Oval-fase is aangebroken, denk ik. Hoe kapotter hoe leuker. Lost Horizon is – ideaal met zo'n titel – een verdwenen film, die enkel in een onvolledige kopie bewaard is gebleven. De soundtrack is wel compleet, waardoor de restaurateurs zich genoodzaakt zagen sommige scenes met setfoto's te verbeelden. Ik verheugde me vooraf al, en inderdaad, het is nog tof en magisch ook! Capra's verfilming is buiten dit onbedoeld modernistische geintje verder vrij saai. Erg 'boekig'. Veel babbelende mensen, weinig actie. Een groepje reizigers “strandt' in een Utopia. Het staatje is een soort Qatar, gesticht door een blanke fundi. De kleurlingen halen de natuurlijke hulpbronnen uit de grond, terwijl een kleine elite zich in eeuwige jeugdigheid wentelt. Het feit dat de boel met goud wordt gefinancierd maakt het toch een stuk minder utopisch dan je zou willen. Minder zelfvoorzienend. Het landje kan dus wel wat linksige politiek gebruiken, maar de politicus onder de gestranden laat zich bedwelmen door de heilstaat. De andere reizigers zijn achterdochtiger, maar krijgen weinig tijd om personages te worden. De politicus moet immers aan de vrouw, en beleeft een fijn Walkabout-momentje. De ultieme utopische fantasie is toch gewoon naakt rondzwemmen... Het boek was vast wat stelliger; moeten we nu voor of tegen pacifisme zijn, Capra?

Broadcast News
'I can't believe I just risked my life for a network that tests my face with focus groups!' Perikelen op en rond de journaalredactie. Voor een Hollywood-film is het toch lastig om daar vilein over te worden. Daarmee zou men zichzelf in de staart bijten natuurlijk. Thuis in die fijne micro-wereld waarin de camera regeert. De studiovloer glimt, de mensen idem dito, al is het soms van het zweet. Albert “panterborsthaar” Brooks overkomt het. De Gerri Eijkhoff-achtige oorlogsreporter mag eindelijk een keer 'anchoren'. De langverwachte kans op money en fame. En Brooks zóu het moeten kunnen. 'I can sing while I read'. Nee dus. Dan doet de natuurlijke gladjakker William Hurt het beter. Hij komt over van een sportzender, weet niks van de Werkelijke Wereld, maar functioneert uitstekend in deze quarantaine. De film aarzelt twee uur lang of hier nu cynisch over moet worden gedaan. Het verhaal 'vlucht' dan maar in Hollywood-lijnen. Liefde, en de onvermijdelijke driehoeksverhouding. Schmuck Brooks en ster Hurt strijden om Holly Hunter. Tien jaar later zou die rol door Jennifer Jason Leigh zijn gespeeld, maar ook Hunter stuitert onweerstaanbaar fijn in het rond, als de overijverige producer met controledrang. (Ook taxichauffeurs moeten eraan geloven.) Dé scene van de film het live-debuut van Hurt. Hunter fluistert over het oortje aanwijzingen. Technologische intimiteiten. De magie van het maken.

Life with Father
Het aangenaam gemoedelijke Life with Father is een soort Mary Poppins zonder Mary Poppins. Geldmannetje William Powell denk de zaken aardig onder controle te hebben. Een gezin run je net als een bedrijf. Je buigt je dus vooral over de boeken, en met het lagere personeel (of dat nou je vrouw of je dienstmeid is) communiceer je luid en duidelijk, in eenrichtingsverkeer. Powell – ik had 'm nog nooit in kleur gezien geloof ik – is geknipt voor dit soort rollen. One-liner na one-liner rolt blasfemisch soepeltjes over de lippen. Het zou overdreven zijn de film 'gewaagd' te noemen, maar je zou de bankier toch bijna een atheïst gaan noemen. Zijn vrouw Irene Dunne kan de spot met God nog wel hebben, maar de plaatselijke geestelijke zou toch echt te vriend moeten worden gehouden... Van het kwartet zoontjes is de James Stewart look-a-like (wat is die man toch vaak gekopieerd) het leukst. Tot over zijn oren verliefd op... Elizabeth Taylor. Piepjong, maar ook dan al volledig thuis in haar eigen trademark personage 'Oh a Yale man!' roept ze opgewonden. Later gaat ze zomaar bij 'm op schoot zitten. 'You don't I'm being too forward?' De lessen van vader blijken op vrouwpersonen toch niet helemaal te werken. En vader zelf? Die wordt natuurlijk tóch nog ingepalmd, voor Onze Lieve Vader moet uiteindelijk iedereen buigen. Dat (dan!) nog wel.

Camille
Die melodramas van Cukor zijn soms toch echt een soort Bouquet-reeks-verhaaltjes. La Dame aux Camélias mag dan één van de beroemdste werken van Dumas zijn, én naar men zegt dé vrouwentragedie bij uitstek, uiteindelijk is het toch gewoon zakdoekje leggen. Wel stijlvolle kanten zakdoekjes, natuurlijk, want Cukor is een chique kerel. Het bloemenmeisje (dat helemaal geen Camille heet) heeft haar plekje gevonden in de Parijse 'jet' set. Dansfeestje na dansfeestje, en naar elkaar koekeloeren vanaf de balkons. Ooit was de kokette cocotte arm, nu moet ze kiezen tussen een baron en – daar is ie weer – een James Stewart look-a-like. Robert Taylor is een beetje te bleekjes en bleu voor de rol, maar dat past dan weer wel bij de naderende tragedie. Greta Garbo hoest... in die zakdoekjes. In wezen was het onlangs bekeken Three Comrades dus een variatie. Twee mannen, één eindigende dappere vrouw. Dan verkies ik de Duitse revolutie als backdrop, anytime. Camille wordt overeind gehouden door Garbo. Geen overdreven toestanden, gewoon die blik en dat doorzichtige gezicht. De vrouw van glas. Porselein fijn. Ze barst nog net niet uit in 'my heart will go on', maar eigenlijk lijkt ze wel een beetje op Céline Dion!

Il Generale della Rovere
Deze Rossellini-film werd ontwikkeld in de donkere kamer van Damokles. In de grijstinten van de Tweede Wereldoorlog. Rossellini schoot de film pas eind jaren '50, dus de korzelige straatratten-realiteit van zijn trits beroemdste films is niet zo makkelijk meer op te roepen. Dus voegt hij maar wat journaalbeelden toe, en heel soms plaatst hij zijn personages soms gewoon vóór stokoude opnamen, een beetje zoals ze in het oude Hollywood autoscenes verbeelden. Door deze stilering krijgt de film iets klassieks, met dank ook aan Vitorio de Sica in de hoofdrol. De zwendelaar leurt met neppe juwelen, bezoekt winkeltjes en bordelen en kan het prima vinden met de nazi's in Genoa. Er zijn genoeg families die een teken van leven willen hebben van gearresteerde verwanten. En onze 'kolonel' (Parker!) laat zich daar rijkelijk voor belonen. Het is ook voor de grote wending al een prachtgegeven. Een foute man die zó slim van de omstandigheden gebruik maakt dat hij nog bijna goed dreigt te worden. In elk geval zichzelf overtuigd. Maar dan wordt er een 'echte' verzetsheld gedood. En de Duitsers hebben wel een ideetje. Als de geposeerde kolonel nu eens een generaal wordt. Twee druppels water smelten samen. Het eigenbelang verdwijnt achter de rol. En het zwaard... Dat zou toch wel een keer gaan vallen. WF Hermans als Italiaans neorealisme.

Henry V
'Self-love, my liege, is not so vile a sin as self-neglecting.' Regisseur Kenneth “Vieze Freddy” Branagh heeft het. Moet ook. Ambitie begint met een Shakespeare-verfilming, waarin je zelf de hoofdrol speelt. Orson Welles ging 'm niet voor niets voor. Toch is deze Shakespeare anders.... Met zijn mysterieuze genie-status heeft de Bard haast automatisch het imago van outsider-auteur gekregen. Maar als ik dit zie. Een nationalistische bejubeling van Engeland en de troon. Best agressief ook. 'Now set the teeth and stretch the nostril wide'. En dan schijnt Brannaghs versie op dat vlak nog aanzienlijk te zijn afgezwakt, vergeleken bijvoorbeeld met die van Laurence Olivier. Niettemin zijn er geen slangentongen die de titelheld in het verderf storten. Henry V's oorlog met de Fransen pakt 'goed' uit. Voor de Britten en hemzelf dan. De doden worden geteld en vergeten. Hét kippenvel-moment is ook doodleuk de Goebbeliaanse totale oorlog-speech van Henry. Het ochtendgloren en de slag breken aan, en te midden van klodders spuug vuurt de koning zijn mannen aan. Zeer meeslepend. De nachtelijke scene daarvóór, met de koning contemplatief dwalend, mag er ook al zijn. Al blijven alle andere personages kartonnetjes. De Fransen dragen trouwens nog wel Japans-fatalistisch bij: 'Let life be short! Else shame will be too long!'

A Hard Day's Night
Wie van de vier zou nou de meeste van al die gillende meisjes hebben 'gehad'? Ik gok vilein de twee Beatles die inmiddels overleden zijn. Een geluk bij een ongeluk, anders zouden ze wellicht nog opgepakt worden in het huidige Engeland, zo samen met Cliff Richard. (Die ik hier in een cameo meende te spotten, als trendwatcher... Maar dat was wishful thinking natuurlijk!) De vier mogen dan hetzelfde kapsel hebben, je houdt ze toch verdraaid snel uit elkaar. Lennon is het irritante haantje en de blaaskaak. Paul McCartney heeft iets koninklijk pafferigs. (Dit was duidelijk nog niet de tijd van de sixpacks). George en Ringo zijn het meest sympathiek, zoals het een ritme-sectie betaamt. George heeft een bevreemdend sensuele spiegel-scheer-scene. De Cruijffiaans rattige Ringo is de outsider. 'You've got an inferiority complex!' 'That's why I'm the drummer'. Net als in Yellow Submarine beleeft hij een fijn melancholisch alleen op de wereld dwaal-momentje. Het is de enige rustige scene in een film vol gegil. Beatlemania. Zelfs Elvis verbleekt daarbij. Ik zou wel een half uur naar die uitzinnige meisjes kunnen kijken. De sfeer in de tv-studio heeft ondertussen iets Frans nouvelle vaags. Daar wordt de popcornfilm nog bijna arty. Minder geslaagd zijn de pogingen tot komedie. Was Paul's Grandfather maar dead geweest!

Sherman's March
Onmogelijke projecten, die hebben mijn hart. Zeker als ze ook nog door en door subjectivistisch zijn. In het egodocument Sherman's March vertrekt een baardige regisseur naar South Carolina, om daar een docu over generaal Sherman te schieten. Althans, dat is het excuus dat hij heeft bedacht. In werkelijkheid is hij op de loop voor een depressie na een zoveelste mislukte relatie. En het zuiden vormt zijn thuis, daar waar alle eerdere vrouwen van zijn leven zich verzamelen. First stop: zusje. Geweldig mens, vunzig, recht voor de raap. Onze regisseur krijgt van haar welkome lesjes in consequent inconsequente vrouwen-logica. Zus blijkt al genoeg kronkeltjes te bevatten voor een hele maffe documentaire, zo ergens tussen Grey Gardens, Catfish of het fictieve – maar wat is fictie! – David Holzman's Diary. Eén Lynchiaanse wannabe-filmster later en Sherman is al bijna vergeten. De camera blijkt als perfect voorzetje voor een praatje te fungeren, en wordt daarmee een moderne variant op Steinbecks hond Charlie. De dames zetten hier hun beste afgetrainde beentje(s) voor hoor. De aanstellerig zelfgeobsedeerde maar ook fijn flirtende regisseur bezoekt scharrel na scharrel en de vonken blijven dwarrelen. Op een verlaten eiland met een naaktzonnende taalwetenchapster bijvoorbeeld. 'For a while I thought all that mattered in life was linguistics and sex'. 157 minuten Broken Flowers, de home video versie.

Les Liaisons Dangereuses
'Je vous aime bien'. 'Het is dat dekselse 'bien' dat me de das omdoet'. De Fransen hadden in 1789 al hun Vijftig Tinten Grijs. (En in 1959 al hun De Overgave.) Stomvervelende, uitgebluste seksspelletjes van harteloze mensen. Het zal door Laclos satirisch bedoeld zijn, maar in deze moderne update van Vadim is het allemaal even stijlloos kil als ongrappig. Dat komt ook door Vadims volslagen abjecte smaak in vrouwen, zoals al eerder in Dieu Créa la Femme was te constateren. Allemaal diklippige botox-poppetjes. Enkel Jeanne Moreau heeft scherpte en karakter. En zij speelt dan ook de queen bitch. De heks met de touwtjes in handen. Zoiets ergert me dan als brave internetmoraalridder ook weer he. Vrouwen die vrouwen haten. Diplomaat Gerard Philippe laat zich geweldig over het schaakstuk des levens schuiven. Een nichtje verkrachten op Jeanne's verzoek, geen probleem. Zijzelf zet de puntjes wel even op de i. ('Vond je het echt niet fijn?') Zij stamelt een inconvenient truth: 'ik wilde het de eerste keer met mijn vriendje doen, maar hij heeft teveel respect voor me, oh wat is het leven toch gecompliceerd.' Zulk soort vinnigheid had de film tot een The Opposite of Sex kunnen maken. Maar Vadim is een simpele ziel, en in de fifties kon je met een halve bil een stuk makkelijker scoren. De mensen een boontje, Vadim zijn loontje.

How Green Was My Valley
Zingen voor de koningin, emigreren naar Amerika, een vakbond oprichten, het zijn zomaar drie spectaculaire gebeurtenissen waar in deze film op gehint wordt, en waar we vervolgens nooit meer iets over horen. Er is niks mis met een episodisch script, maar je zult toch ergens één van je voorzetjes in moeten koppen. Anders krijgt de kijker last van het cinefiele equivalent van blauwe ballen. John Ford zal wel weer bedwelmd zijn geweest door zijn eigen Zion: de Britse eilanden. Het Welshe paradijs wordt in deze film bedreigt door de opkomst van de mijnindustrie. We kennen de taferelen uit Emile Zola's Germinal. Opstand tegen de bovenbazen, gruwelijke ongelukken en gehate stakingsbrekers. Maar de arbeidersfamilie Morgan woont dermate groot en is dermate gelukkig dat zelfs het verlies van zonen de idylle nauwelijks kan verstoren. (Hooguit krijgt de idylle dan een groot zigeunertraan-gehalte.) De flitsen uit het leven worden bijeengehouden door een nostalgische voice-over, én een schattige hoofdrol. De jongere versie van de verteller is een guitig kereltje, die als Bambi door de velden dartelt. (Ook hij moet ergens nog 'even' opnieuw leren lopen...) Zijn teksten leren was weinig problematisch: 'yes, sir!' komt wel honderd keer langs. De fraaie Welshe namen vormden wellicht een groter probleem. Ionto, Iystyn, Angharad!

Love Affair
Het begint me op te vallen hoe vaak er gemusiceerd wordt in die oude 'TCM'-films. Er staat altijd wel ergens een piano waar wat op gepingeld wordt. (Heden ten dage staren mensen gewoon naar als ze even niet weten wat te zeggen; sigaretten kun je ook al niet meer aanbieden.) Het eerste liedje in Leo McCarey's Love Affair is fijn onfunctioneel. McCarey maakte in zijn carrière vele komedies (onder andere met de Marx Brothers) maar zijn eigen stempel lijkt toch om oude mensen te vragen. De Ozu van het studio-systeem, zou je kunnen overdrijven. Fijn dus, dat het koppeltje dat hier een liefdesaffaire beleeft grootmoeder bezoekt. 'Vertel me wat over haar', vraagt Irene Dunne. En Charles Boyer definieert zijn oma door het over opa te hebben. Binnen wordt dit goed gemaakt. Met dat liedje aan de piano, die rust en een opmerkelijk vrome warmte. Na deze tussenstop (tijdens een bootreis) begint het duo obstakels op te werpen. Alleen in romcoms testen mensen hun relatie met 'afspraakjes over zes maanden'. Gescheiden van elkaar mag Dunne op professionelere wijze nog een liedje zingen, en dolverliefd door het leven dwalen. Met zwoele blik opent ze in haar slaapkamer een kledingkast. In de spiegel verschijnt stoer en fallisch de plek van het afspraakje: De Empire State Building. Toch nog een mal gebbetje.

「肉体の門」
Zo’n film waar je het gevoel hebt dat je je eerst had moeten verdiepen in de Japanse cultuur al denk ik dat er iets in zit over hoe Japan hun spiritualiteit is ontnomen door de Amerikanen (door de ‚vleespoort’ naar een materialistische samenleving). Wel mooi gemaakt, dat kunnen ze wel.

Su ve Ateş
Glossy romantiek, meer uit educatief oogpunt gekeken. Sprookjesachtig meisje krijgt iets met een gangster die ‚de leven’ achter zich wil laten. Corny as hell. Soms is het echt op de knie klappen als je denkt „het zal toch niet?” en dan toch het water breekt op het moment dat de vader zijn dochter dreigt dood te slaan wegens de bastaard.

Dressed To Kill
Verhaal is ook hier wat corny maar wel heel fraai uitgevoerd, goeie muziek, prachtig gefilmd.

فصل کرگدن‎ (Rhino Season)
De mooifilmerij slaat hier wat door. Ondanks de rauwe technieken in A Time For Drunken Horses en Turtles Can Fly waren die echter een stuk sentimenteler (om niet te zeggen ‚huil of ik schiet’). Rhino Season eerder afstandelijk, al dat budget, being banned gets you places.

O ja, die Japanse titel: (Gate of Flesh)

The Tender Trap
Een jaar of twintig na Love Affair zitten de potentiële stelletjes samen op de bank. Televisie te kijken... Frank Sinatra heeft geeneens een piano in zijn dure appartement staan. (Het wordt 'm terecht verweten.) De theateragent besteedt zijn creativiteit liever aan het jongleren met zoveel mogelijk dames. Dan staat David Wayne voor de deur, op de vlucht voor een midlife-crisisje. Womanizer Sinatra doet alsof hij raad geet, maar ondertussen jinxt zijn beste vriend het New Yorkse jetset-leven. (Het is een wonder dat ze 'r geen ruzie over krijgen.) Ineens ontglippen de dames de gladjakker, en neemt juist het jongste 'ding' de touwtjes helemaal in handen. 'Je moet wel precies in het plaatje passen!'. Bazige bitches. Werken voor die complimentjes, zul je. 'You're even attractive in an offbeat, beat-up sort of way.' Zo is deze verder vergelijkbare film prompt een stuk gender-gelijkwaardiger dan de sullige kantoorklerkfantasie Seven Year Itch. De pijn van dolende dertigers, verpakt in een muzikale suikerspinkomedie. 'Where the blazes were you twelve years ago?'. Celeste Holm heeft de leukste rol als platinablonde violiste van een zekere leeftijd. Ze was eerder al onvergetelijk als secretaresse in Road House. Daar werden grapjes gemaakt over haar overgewicht. Toen was er niks van te zien, nu heeft ze een onderkin. Hollywood knooooows.

Malcolm X
'We didn't land on Plymouth Rock, Plymouth Rock landed on us!' In de zomer van Ferguson bleek deze film voor de zoveelste keer actueel. Het politiegeweld doet pijn aan de ogen. Malcolm X trok een lijn, en zette een grimmige stap richting oplossing. De anti-these. Voor we post-post-koloniaal vergevend gaan doen moeten we zelfrespect kweken. 'This isn't black supremacy, this is black intelligence.' De man had the gift of gab. In een biopic van bijna drieënhalf uur is er tijd voor van alles, maar juist het grootschalige leidt tot oppervlakkigheid. Personages uit Malcolms omgeving wisselen elkaar inwisselbaar vaak af. Een serene film die enkel over Malcolms 'hadj' ging, dat was boeiender geweest. Het eerste uur swingt niettemin op heerlijk ironische wijze. Zo zien 'we' 'ze' graag. Spike Lee draaft zelf op als Malcolm's kompaan uit diens 'hustle'-fase. Shaking it as Outkast! Des te grimmiger is de volta. Als domineeszoon zat religie er natuurlijk altijd in, en Malcolm vond zijn eigen Haile Selassie. De congressen van de Nation of Islam vormen Indonesische toestanden, die je na The Act of Killing nauwelijks nog durft te bekijken. Gelukkig volgt er nóg een reboot. Malcolm de Wijze. Het slotwoord van niemand minder dan Mandela is een prachtig eerbetoon. Aan zichzelf én aan een man die van Amerika de kans niet kreeg hun Mandela te worden.

A Foreign Affair
'My apartment is only a few ruins away from here.' Berlijn net na de oorlog. Eén grote ravage. Billy Wilder doet een verrassende Rosselini-move, en kreeg toestemming om er een film op te nemen. We arriveren met een Amerikaanse congres-delegatie per vliegtuig. Al vanuit de lucht is de aanblik op Berlijn schokkend. Staat er nog iets overeind? Ook op de grond schieten echte locaties voorbij. De Reichstag, Unter den Linden, de zwarte markt. Het frappante aan A Foreign Affair dat Wilder in deze setting eigenlijk een betrekkelijk standaard melodrama ensceneert. Of nog preciezer; alles en iedereen beweegt, zingt en zoent volgens de aloude Hollywood-wetten, maar tegelijkertijd is het cynisme, het fatalisme onmiskenbaar. Echt een knappe en gewaagde truc van Wilder. 'You blow your nose in nylon nowadays?, moppert een hoge pief tegen 'Captain Pringle' (wat een naam) John Lund gedraagt zich zoals de meeste Amerikaanse soldaten. Fijn achter de frauleins aan. Zij zijn allang blij zijn dat de yanks in elk geval betálen voor de geleverde gunsten. De geruchten over misstanden hebben ook het moederland bereikt, en dus komt een zedencomité rondsnuffelen. Jean Arthur trekt de strengste snuitjes, en valt dus het hardst voor de corrupte Captain. Maitresse Marlene Dietrich zag dat natuurlijk allang aankomen. 'You're so naive, you Americans.'

L'uomo senza memoria
Uitstekende giallo waarin een crimineel langzaam zijn geheugen en the stuff terugkijkt.

Noah
Wow, zal niet zeggen "het boek was beter" (want niet gelezen) maar dit oogt als Lord Of The Rings-fantasy. Aronofsky is echt hit & miss (Pi en The Fountain vond ik goed), dit is een pompeuze special fx showreel.

Voor de liefhebbers van Whit Stillman alhier, hij maakt ook een serie, The Cosmopolitans (zeer Stillmanesque titel), eerste aflevering is goed ontvangen.

The Secret Garden
Vakwerk. Je ekte-ekte Engelse kinderfilm. Meisje in India raakt haar ouders kwijt tijdens een aardbeving en moet bij haar oom in Engeland wonen. In een kasteel van Hogwartse proporties. Mooie interieurs, het is allemaal een beetje verlopen, donker met veel hout en geheime deurtjes achter tapijten. Goed er is een geheim tuin en ik had verwacht dat die betoverd was, niks van dat alles. Film wordt helemaal straight gespeeld, mooi en ingetogen.

jaa. als negenjarige basisschoolleerling met de hele klas op schooluitstapje gezien, kan het beter. :)

die film maakte zo'n indruk op me dat ik een jaar later dacht dat Secret Garden (van Bruce Springsteen) over die film ging, of er speciaal voor geschreven was o.i.d.

Under the Skin
De arthouse remake van Species. Eerst deel is hypnotiserend goed, daarna raken de makers het spoor redelijk bijster (het boek was ook niet helemaal geslaagd). Vreemde film, misschien dat ik er nog eens een keer iets uitgebreid over schrijf (arty SF, moet ik een mening over hebben).

Had je het boek al gelezen? Ik vond 'm denk ik beter omdat ik totaal niks wist, behalve de soundtrack. Daardoor vroeg ik me nog vrij lang af wat er aan de hand was. Weet niet hoe tof ik het had gevonden als ik al wist hoe de vork in de steel zat.

Ja, ik had het boek gelezen. Had er eigenlijk niet bij stilgestaan dat het tot het einde een soort grote twist kon zijn, die mysterieuze beginscène maakte al vrij veel duidelijk (en van te voren is het ook al vaak weggegeven.) In het boek wordt al veel sneller open kaart gespeeld. De vrouw is daar ook bijna mismaakt, een karikatuur van een vrouw. Alhoewel het op deze manier in de film ook erg goed werkt...man, wat hebben de makers gejuicht toen ze Scarlett binnenhaalden.

De soundtrack was echt heel goed inderdaad. En na een nachtje slapen vind ik hem beter dan toen hij was afgelopen. Maar ik heb teveel mooi gefilmde jaren zestig moeilijke communicatie films gezien om meteen heel enthousiast te worden. Al is het een goudmijn wat betreft de vraag: wat betekent het allemaal?

Maar ik begreep -kuch- dat hij pas 16 oktober in de bioscoop draait? 20ste eeuwse taferelen.

The Private Life of Henry VIII
'When a hen lays an egg it's not entirely all her own doing...' De koning en de kippetjes, het blijkt een puzzel van kip of ei-proporties. 'You know you can't digest it', zegt een hofdame, als de heerlijk onsmakelijke Charles Laughton weer eens een flink stuk vlees zit te verorberen. Laughton ziet er in een dikmaakpak Wellesiaans uit, met een vleugje extra gevaar dankzij een Kadyrov-baard. Toch is deze Henry stiekem een geschikte kerel, en de film een gemoedelijke gniffelkomedie. Zo poogt de koning zachtjes door zijn paleis richting een liaison te trippelen, ware het niet dat de garde hem overal op luid volume aankondigt! Best gewaagd voor de tijd – er wordt hardop gepeinsd hoe de koning het in bed gaat doen – en vooral heel humaan. Tussen de grapjes ruist er bijzonder veel stilte op de soundtrack. Alexander Korda vindt zo ergens tijdens die Klokhuis-sketches de mens in zijn zoektocht naar geluk. Wanneer Henry na tal van tegenslagen dan eindelijk een exemplaar heeft gevonden dat 'm bevalt, is ie bijzonder aandoenlijk gelukkig. Enige minpuntje het laatste half uur, waarin wat zijsporen worden ingeslagen, die enkel bedoeld zijn om een jongere en knappere kerel nog wat screentime te geven... Over sporen gesproken, gedurende de amor in het kippenhok houdt de haan toch gewoon zijn pootje met sporen omhoog!? (Oude familiegrappen...)

A Taxing Woman's Return
Maakt succes cynisch? Een vervolg op een Disney-film is een zekerheidje, maar een tweede deel van een arthouse-komedie? Een sequel om de centjes is dit in elk geval niet geworden. De toon is totaal anders. Het eerste deel excelleerde in 'sympathy for the devil'. De belastinginspectrice kon het prima vinden met de manke sjoemelaar. Die laatste is hier helaas nergens meer te bekennen, net zoals het privé-leven van de taxing woman afwezig is. Dat maakt haar personage onbelangrijker en platter. In een grote broek hobbelt ze chaplinesk achter schurken aan. Op haar entree is het zodoende lang wachten. Het eerste half uur zit vol yakuza's, die bezig zijn vastgoed 'vrij te maken'. Als de film later alsnog in de kantoren der bureaucratie belandt worden we even vrolijk. Er wordt een leip liedje gezongen (Tenten!) en de camera swingt handheld mee op avontuur. Op inspectie bij een sekte maakt de 'rondleider' een sprongetje van een afstapje. De ambtenaren kopiëren het gedrieën perfect synchroon. De Scientology-groep houdt biodanza-seances, en bezit een alarm waar Merzbow trots op zou zijn. Ook deze geintjes blijven echter intermezzi. Geweld en liefdeloze seks domineren. Richting slot vallen de afgehakte ledematen alsnog op hun plaats. Sterven op de trappen als Cagney en Caesar. Een bevreemdend vervolg maken, da's eigenlijk gewoon erg Japans.

10
10? 42! Niet als antwoord op alles, maar het begin van alle problemen. De mid-life crisis slaat stevig toe bij Dudley Moore. De succesvolle songwriter heeft geen rust meer in de tenen. Tenen waarop de kleine man al jaren heeft moeten staan. Big girl power-eega Julie Andrews kleineert 'm ook al. Moore compenseert op herkenbare wijze, met overijverige bemoeienis en cynische grappen. Zo belandt hij ook in bed nog in een oneindige taaldiscussie. 'You want to argue or make love?'. 'Define broad.' Buiten het seventies-decadente Hollywood-mansion zijn er weer andere verleidingen en afleidingen. Joggende vrouwen! Ze rennen steeds harder, kleden zich almaar schaarser en lijken steeds minder graag bekeken te worden. Koekeloeren gaat beter via een telescoop. In dé running gag van de film bestuderen de buurman en Moore elkaars activiteiten. Buurman houdt orgies. Moore... Zie boven. Het eerste uur wordt zo één groot schaterfeest. Moore is de man die Rowan Atkinson altijd had willen zijn. Even sullig, maar met onbedwingbare charmes én piano-skills. Wanneer hij eindelijk achter de barpiano plaatsneemt voor het eerste echte liedje, konden ze mij én de credits uitrollen. De film heeft echter nog een konijntje beloofd. Bo Derek. Vluchten in saaie rondborstigheid. Fysieke grappen zijn zo... lichamelijk. Niet geklaagd verder, buurmans telescoop maakt nog een cinemagische comeback.

Mon Oncle
Met paard en wagen langs het neonverlichte restaurant Rington's rossen, daar waar buzzers en bliepjes de clientèle begroeten. Typisch Tati. En dat typisch kun je weglaten. Er is ten slotte maar één type van deze Van Gaalse man. Van Tati's drie grote films (noem het gerust een trilogie) is Mon Oncle het middendeel. Ook dat is eigenlijk niet moeilijk te raden. Na het warme Les Vacances is de alleman hier half verdwenen achter de technologische snufjes. In Playtime zou die verdwijntruc gecompleteerd worden. Iets teveel sequenties van Mon Oncle spelen ook al in een Huis van de Toekomst, al is het een werk in aanbouw. 'Tout communique!'. De fonteinen moeten nog worden aangezwengeld, en er wil nog wel eens een leidinkje springen. (Heel even dacht ik dat er ook nog olie in de achtertuin zou worden gevonden.) Waar Tati's hart ligt is al in de intiteling duidelijk. Op stedelijke wegwijsborden staat het personeel dat aan de film meewerkte vermeld. De titel verschijnt pas in een 'petit village', met krijt op een muurtje gekalkt. Het accordeondeuntje neuriet nostalgisch, en Hulot kuiert van de markt naar huis. Zijn tappartementje zou later door Pluk van de Petteflet worden gehuurd. Het is Tati's Madurodam-wereld vol visuele vondsten. Stop er een franc in, en de boel begint synchroon en uiterst precieus te bewegen. Het best te genieten in kleine doses.

http://st.houzz.com/simgs/ae917cc602d99d48_4-1500/contemporary-prints-and-posters.jpg

Ik ga Don Quichot lezen! (geen grap)

http://gracekellyblues.blogspot.nl/

Dude!

http://www.quickmeme.com/img/46/46a947ccede637c3690af2f260824f6ee855b5d1be644b8b5a94da43468d1b91.jpg

ghehehe

ik vond de eerste 50 pagina's in elk geval al erg grappig. zou het grapje Don Quichot: 'ridders worden nooit opgepakt voor genocide!', Sancho Panza: 'ik weet niets van gene cider' in het Spaans ook zo goed werken

Heimsendir
IJslandse serie waarin de leiding gekkenhuis wordt gegijzeld door de patiënten. Wel aardig, ik dacht nog even dat er misschien een parabel over de crisis was te herkennen maar ik heb het er niet uit kunnen halen.

Ευρυδίκη ΒA 2037
Experimentele film over Euridice die in 'Hades' (haar appartement BA 2037) wachten op verlossing door Orpheus, haar demonen tegenkomt. Pittig en behoorlijk seventies.

[•REC]²
De eerste was zoals te verwachten beter maar deze is nog alleraardigst.

[•REC]³: Génesis
Hier begint de klad er echt in te komen.

Galaxy of Terror
Coole decors en je denkt nog ff goh, de vrouwen zijn niet slechts set decoration maar dan wordt er toch eentje uit haar kleren gezogen door een alien. :)

Anchorman 2: The Legend Continues
Bij de romance van Brick heb ik echt tranen in de ogen gelachen, de rest van de film is aanzienlijk minder.

Pootie Tang
Wat een vaag gedoe. Het is een comedy maar ik weet niet wat ze op hadden, want het is echt te vreemd om echt grappig te worden.

Leuk speelgoed voor cinefielen, deze kaart van filmreferenties. Alleen mis ik dat de referentie wordt benoemd/uitgelegd als je er op klikt.

Uchū Kaizoku Kyaputen Hārokku
Filmremake van oude animeserie over Space Captain Harlock (destijds gemaakt door Leiji Matsumoto, die van de Daft Punk anime). In de hyperrealistisch stijl "getekend". Het verhaal is vermakelijk, enigszins opgeschoond wat betreft natuurkunde (donkere materie) en ook al bestaat het vooral uit actie weet men toch nog even wat pessimistische Japanse filosofie te bezigen.

Micmacs à tire-larigot
Jeunet doet Jeunet. (Belgisch?) jongetje raakt zijn vader kwijt door een landmijn. Later werkt hij bij een videotheek waar hij per ongeluk door het hoofd wordt geschoten. De chirurg tost: laten we de kogel zitten of niet? Terug in de echte wereld, Parijs in typisch geel/groene waas, sluit hij zich aan bij een jeunesque gezelschap clochards. Mooie types waaronder twee hele lieve vrouwen. De rest van de film gaat over het uitspelen van twee pedante wapenfabrikanten die verantwoordelijk waren voor de producten die zijn leven zo hebben beïnvloed. Niet supergoed maar ik blijf een sucker voor die Jeunetmomenten als "oef, even ergens niet aan denken" en dat je vervolgens prachtig in beeld ziet waar een personage dan afleiding in zoekt.