Filmforum

L'uomo senza memoria
Uitstekende giallo waarin een crimineel langzaam zijn geheugen en the stuff terugkijkt.

Noah
Wow, zal niet zeggen "het boek was beter" (want niet gelezen) maar dit oogt als Lord Of The Rings-fantasy. Aronofsky is echt hit & miss (Pi en The Fountain vond ik goed), dit is een pompeuze special fx showreel.

Voor de liefhebbers van Whit Stillman alhier, hij maakt ook een serie, The Cosmopolitans (zeer Stillmanesque titel), eerste aflevering is goed ontvangen.

The Secret Garden
Vakwerk. Je ekte-ekte Engelse kinderfilm. Meisje in India raakt haar ouders kwijt tijdens een aardbeving en moet bij haar oom in Engeland wonen. In een kasteel van Hogwartse proporties. Mooie interieurs, het is allemaal een beetje verlopen, donker met veel hout en geheime deurtjes achter tapijten. Goed er is een geheim tuin en ik had verwacht dat die betoverd was, niks van dat alles. Film wordt helemaal straight gespeeld, mooi en ingetogen.

jaa. als negenjarige basisschoolleerling met de hele klas op schooluitstapje gezien, kan het beter. :)

die film maakte zo'n indruk op me dat ik een jaar later dacht dat Secret Garden (van Bruce Springsteen) over die film ging, of er speciaal voor geschreven was o.i.d.

Under the Skin
De arthouse remake van Species. Eerst deel is hypnotiserend goed, daarna raken de makers het spoor redelijk bijster (het boek was ook niet helemaal geslaagd). Vreemde film, misschien dat ik er nog eens een keer iets uitgebreid over schrijf (arty SF, moet ik een mening over hebben).

Had je het boek al gelezen? Ik vond 'm denk ik beter omdat ik totaal niks wist, behalve de soundtrack. Daardoor vroeg ik me nog vrij lang af wat er aan de hand was. Weet niet hoe tof ik het had gevonden als ik al wist hoe de vork in de steel zat.

Ja, ik had het boek gelezen. Had er eigenlijk niet bij stilgestaan dat het tot het einde een soort grote twist kon zijn, die mysterieuze beginscène maakte al vrij veel duidelijk (en van te voren is het ook al vaak weggegeven.) In het boek wordt al veel sneller open kaart gespeeld. De vrouw is daar ook bijna mismaakt, een karikatuur van een vrouw. Alhoewel het op deze manier in de film ook erg goed werkt...man, wat hebben de makers gejuicht toen ze Scarlett binnenhaalden.

De soundtrack was echt heel goed inderdaad. En na een nachtje slapen vind ik hem beter dan toen hij was afgelopen. Maar ik heb teveel mooi gefilmde jaren zestig moeilijke communicatie films gezien om meteen heel enthousiast te worden. Al is het een goudmijn wat betreft de vraag: wat betekent het allemaal?

Maar ik begreep -kuch- dat hij pas 16 oktober in de bioscoop draait? 20ste eeuwse taferelen.

The Private Life of Henry VIII
'When a hen lays an egg it's not entirely all her own doing...' De koning en de kippetjes, het blijkt een puzzel van kip of ei-proporties. 'You know you can't digest it', zegt een hofdame, als de heerlijk onsmakelijke Charles Laughton weer eens een flink stuk vlees zit te verorberen. Laughton ziet er in een dikmaakpak Wellesiaans uit, met een vleugje extra gevaar dankzij een Kadyrov-baard. Toch is deze Henry stiekem een geschikte kerel, en de film een gemoedelijke gniffelkomedie. Zo poogt de koning zachtjes door zijn paleis richting een liaison te trippelen, ware het niet dat de garde hem overal op luid volume aankondigt! Best gewaagd voor de tijd – er wordt hardop gepeinsd hoe de koning het in bed gaat doen – en vooral heel humaan. Tussen de grapjes ruist er bijzonder veel stilte op de soundtrack. Alexander Korda vindt zo ergens tijdens die Klokhuis-sketches de mens in zijn zoektocht naar geluk. Wanneer Henry na tal van tegenslagen dan eindelijk een exemplaar heeft gevonden dat 'm bevalt, is ie bijzonder aandoenlijk gelukkig. Enige minpuntje het laatste half uur, waarin wat zijsporen worden ingeslagen, die enkel bedoeld zijn om een jongere en knappere kerel nog wat screentime te geven... Over sporen gesproken, gedurende de amor in het kippenhok houdt de haan toch gewoon zijn pootje met sporen omhoog!? (Oude familiegrappen...)

A Taxing Woman's Return
Maakt succes cynisch? Een vervolg op een Disney-film is een zekerheidje, maar een tweede deel van een arthouse-komedie? Een sequel om de centjes is dit in elk geval niet geworden. De toon is totaal anders. Het eerste deel excelleerde in 'sympathy for the devil'. De belastinginspectrice kon het prima vinden met de manke sjoemelaar. Die laatste is hier helaas nergens meer te bekennen, net zoals het privé-leven van de taxing woman afwezig is. Dat maakt haar personage onbelangrijker en platter. In een grote broek hobbelt ze chaplinesk achter schurken aan. Op haar entree is het zodoende lang wachten. Het eerste half uur zit vol yakuza's, die bezig zijn vastgoed 'vrij te maken'. Als de film later alsnog in de kantoren der bureaucratie belandt worden we even vrolijk. Er wordt een leip liedje gezongen (Tenten!) en de camera swingt handheld mee op avontuur. Op inspectie bij een sekte maakt de 'rondleider' een sprongetje van een afstapje. De ambtenaren kopiëren het gedrieën perfect synchroon. De Scientology-groep houdt biodanza-seances, en bezit een alarm waar Merzbow trots op zou zijn. Ook deze geintjes blijven echter intermezzi. Geweld en liefdeloze seks domineren. Richting slot vallen de afgehakte ledematen alsnog op hun plaats. Sterven op de trappen als Cagney en Caesar. Een bevreemdend vervolg maken, da's eigenlijk gewoon erg Japans.

10
10? 42! Niet als antwoord op alles, maar het begin van alle problemen. De mid-life crisis slaat stevig toe bij Dudley Moore. De succesvolle songwriter heeft geen rust meer in de tenen. Tenen waarop de kleine man al jaren heeft moeten staan. Big girl power-eega Julie Andrews kleineert 'm ook al. Moore compenseert op herkenbare wijze, met overijverige bemoeienis en cynische grappen. Zo belandt hij ook in bed nog in een oneindige taaldiscussie. 'You want to argue or make love?'. 'Define broad.' Buiten het seventies-decadente Hollywood-mansion zijn er weer andere verleidingen en afleidingen. Joggende vrouwen! Ze rennen steeds harder, kleden zich almaar schaarser en lijken steeds minder graag bekeken te worden. Koekeloeren gaat beter via een telescoop. In dé running gag van de film bestuderen de buurman en Moore elkaars activiteiten. Buurman houdt orgies. Moore... Zie boven. Het eerste uur wordt zo één groot schaterfeest. Moore is de man die Rowan Atkinson altijd had willen zijn. Even sullig, maar met onbedwingbare charmes én piano-skills. Wanneer hij eindelijk achter de barpiano plaatsneemt voor het eerste echte liedje, konden ze mij én de credits uitrollen. De film heeft echter nog een konijntje beloofd. Bo Derek. Vluchten in saaie rondborstigheid. Fysieke grappen zijn zo... lichamelijk. Niet geklaagd verder, buurmans telescoop maakt nog een cinemagische comeback.

Mon Oncle
Met paard en wagen langs het neonverlichte restaurant Rington's rossen, daar waar buzzers en bliepjes de clientèle begroeten. Typisch Tati. En dat typisch kun je weglaten. Er is ten slotte maar één type van deze Van Gaalse man. Van Tati's drie grote films (noem het gerust een trilogie) is Mon Oncle het middendeel. Ook dat is eigenlijk niet moeilijk te raden. Na het warme Les Vacances is de alleman hier half verdwenen achter de technologische snufjes. In Playtime zou die verdwijntruc gecompleteerd worden. Iets teveel sequenties van Mon Oncle spelen ook al in een Huis van de Toekomst, al is het een werk in aanbouw. 'Tout communique!'. De fonteinen moeten nog worden aangezwengeld, en er wil nog wel eens een leidinkje springen. (Heel even dacht ik dat er ook nog olie in de achtertuin zou worden gevonden.) Waar Tati's hart ligt is al in de intiteling duidelijk. Op stedelijke wegwijsborden staat het personeel dat aan de film meewerkte vermeld. De titel verschijnt pas in een 'petit village', met krijt op een muurtje gekalkt. Het accordeondeuntje neuriet nostalgisch, en Hulot kuiert van de markt naar huis. Zijn tappartementje zou later door Pluk van de Petteflet worden gehuurd. Het is Tati's Madurodam-wereld vol visuele vondsten. Stop er een franc in, en de boel begint synchroon en uiterst precieus te bewegen. Het best te genieten in kleine doses.

http://st.houzz.com/simgs/ae917cc602d99d48_4-1500/contemporary-prints-and-posters.jpg

Ik ga Don Quichot lezen! (geen grap)

http://gracekellyblues.blogspot.nl/

Dude!

http://www.quickmeme.com/img/46/46a947ccede637c3690af2f260824f6ee855b5d1be644b8b5a94da43468d1b91.jpg

ghehehe

ik vond de eerste 50 pagina's in elk geval al erg grappig. zou het grapje Don Quichot: 'ridders worden nooit opgepakt voor genocide!', Sancho Panza: 'ik weet niets van gene cider' in het Spaans ook zo goed werken

Heimsendir
IJslandse serie waarin de leiding gekkenhuis wordt gegijzeld door de patiënten. Wel aardig, ik dacht nog even dat er misschien een parabel over de crisis was te herkennen maar ik heb het er niet uit kunnen halen.

Ευρυδίκη ΒA 2037
Experimentele film over Euridice die in 'Hades' (haar appartement BA 2037) wachten op verlossing door Orpheus, haar demonen tegenkomt. Pittig en behoorlijk seventies.

[•REC]²
De eerste was zoals te verwachten beter maar deze is nog alleraardigst.

[•REC]³: Génesis
Hier begint de klad er echt in te komen.

Galaxy of Terror
Coole decors en je denkt nog ff goh, de vrouwen zijn niet slechts set decoration maar dan wordt er toch eentje uit haar kleren gezogen door een alien. :)

Anchorman 2: The Legend Continues
Bij de romance van Brick heb ik echt tranen in de ogen gelachen, de rest van de film is aanzienlijk minder.

Pootie Tang
Wat een vaag gedoe. Het is een comedy maar ik weet niet wat ze op hadden, want het is echt te vreemd om echt grappig te worden.

Leuk speelgoed voor cinefielen, deze kaart van filmreferenties. Alleen mis ik dat de referentie wordt benoemd/uitgelegd als je er op klikt.

Uchū Kaizoku Kyaputen Hārokku
Filmremake van oude animeserie over Space Captain Harlock (destijds gemaakt door Leiji Matsumoto, die van de Daft Punk anime). In de hyperrealistisch stijl "getekend". Het verhaal is vermakelijk, enigszins opgeschoond wat betreft natuurkunde (donkere materie) en ook al bestaat het vooral uit actie weet men toch nog even wat pessimistische Japanse filosofie te bezigen.

Micmacs à tire-larigot
Jeunet doet Jeunet. (Belgisch?) jongetje raakt zijn vader kwijt door een landmijn. Later werkt hij bij een videotheek waar hij per ongeluk door het hoofd wordt geschoten. De chirurg tost: laten we de kogel zitten of niet? Terug in de echte wereld, Parijs in typisch geel/groene waas, sluit hij zich aan bij een jeunesque gezelschap clochards. Mooie types waaronder twee hele lieve vrouwen. De rest van de film gaat over het uitspelen van twee pedante wapenfabrikanten die verantwoordelijk waren voor de producten die zijn leven zo hebben beïnvloed. Niet supergoed maar ik blijf een sucker voor die Jeunetmomenten als "oef, even ergens niet aan denken" en dat je vervolgens prachtig in beeld ziet waar een personage dan afleiding in zoekt.

Holy Motors
Wat in ieder geval prettig is aan de films van Leos Carax is dat ze helemaal eigen zijn en dat hij zichzelf nooit herhaald. Geen idee of dit een goede film is (wat ik Pola X uiteindelijk wel vond). Ik neig naar een positief gevoel vanwege de Borgesachtige vertakkingen van de realiteit. En hij heeft zeker zijn momenten (de accordeons in de kathedraal!)...ook scènes die veel te lang doorgaan.

jaaa de accordeons. uiteindelijk toch meer een fijne film om over na te denken dan een goede film om te zien]

Het was inderdaad af en toe wel doorzetten qua kijkervaring. Er bekroop mij ook een vaag paranoïde gevoel dat iedereen dus zo bezig is (op een minder spectaculair niveau is dat sociologisch ook zo), dat einde leek er in ieder geval die conclusie te rechtvaardigen.

Beginscène was trouwens ook prachtig met dan precies goed getimde landende vliegtuig. Heeft toch wel wat, de regisseur die zijn eigen film opent.

dat herinner ik me dus al niet meer.

Er bekroop mij ook een vaag paranoïde gevoel dat iedereen dus zo bezig is (op een minder spectaculair niveau is dat sociologisch ook zo)

het einde der Romantiek, o.i.d.

http://www.dbnl.org/tekst/dela012alge01_01/dela012alge01_01_03626.php

Maar ook The Presentation of Self in Everyday Life (zeer leerzaam boek).

cool, grijns @ die back stage metafoor. ik ga 'm een keer lezen (blijkbaar zo famous dat ze 'm in een uitgave uit 2011 zelfs in de lokale bieb hebben)

Ja, dat is een echte sociologische hit geweest, ook de theorie waar ze de beginnende sociologiestudent mee "hooken". :) Leest ook nog eens als een trein.

Anatomie de l'enfer (Breillat, 2004)
Twenty-nine Palms (Durmont, 2003)

zzz...

Narco Cultura
Hier …

Frank
Tja, frank is ook 'eerlijk' he? Zanger met masker van indie bandje wordt het door shock therapie. Beetje stroef allemaal, de acteurs, de rare karakters, de 'experimentele' muziek … en boeie dat Fassbender onder die plastic kop zit …

Arnout, je moet L'umanité hebben van Dumont. Die is sowieso goed. Ik vond ook Hors Satan zeer genietbaar maar dat is echt niche-cinema.

Heh, ik ben dan geloof ik weer de weirdo die die accordeonscene echt superirritant vond. :)

Hors Satan had ik al op mijn verlanglijst staan, gisteren gedownload.
Ben benieuwd :)

Verder ga ik beginnen aan de serie Utopia, nee niet die real-life show van John de Mol maar deze:
http://www.imdb.com/title/tt2384811/
Geen idee wat ik moet verwachten, maar de reviews zijn veelbelovend

wat betreft Dumont, inderdaad, L'Humanité, da's een mokerslag. Janken achter je cheap ass keyboardje. (soort van spoiler, maar er zit meer dan genoeg van zulks in)
Hadewych had ook nog wel wat.

Arnout, dat Utopia klinkt wel fascinerend. Laat even weten wat je er van vindt.

Doe ik :)
Ik zag het plaatje van de DVD box, las ergens de woordjes "Twin Peaks" en iets over dat ieder shot prachtig was en besloot het maar eens te downloaden (de rat die ik ben)

je moet L'umanité hebben van Dumont. Die is sowieso goed

wat betreft Dumont, inderdaad, L'Humanité, da's een mokerslag. Janken achter je cheap ass keyboardje.

Binnen! :)

Prometheus (Ridley Scott, 2012) **½
Niet slecht, maar er had veel meer in gezeten.
Kan er eigenlijk niet veel over zeggen. Pulp vermaak.

Schramm (Jörg Buttgereit, 1993) **½
Kijkje in het hoofd van een zieke moordenaar. Low budget, heeft zeker zijn charme. Maar uiteindelijk blijft er niets van het geziene hangen.

Afflicted **½
Heeft zeker zijn momenten, maar wordt al snel voorspelbaar.
(net zo voorspelbaar als de conclusie “voorspelbaar” zelf natuurlijk, want heb je als film-consument eigenlijk niet alles al eens gezien?)

À l'intérieur ****
Erg goede horror film. Bruut, snel, spannend en meedogenloos.

Seul Contre Tous **** (Gaspar Noé, 1998)
Dat er ondanks de misère toch veel nog te lachen valt maakt deze film goed.
De voice over is bij vlagen (op een bittere wijze) hilarisch.
Spoiler
Dat de protaganist - na beledigd te zijn in zijn buurtkroeg - eenmaal thuis op zijn troosteloze hotelkamer besluit met pistool op zak terug te gaan om de klootzakken een poepje te laten ruiken, en dat de kroeg dan al dicht blijkt waardoor de man machteloos in zijn woede blijft is een vondst.
Beter dan de korte voorganger Carne (1991), die de basis heeft gelegd.

Cannibal (Marian Dora, 2006) ***
Een man, "het vlees" biedt zich aan opgegeten te worden. Da's een meevallertje zeg, er hoeft niemand ontvoerd te worden en geen ingewikkelde planningen en voorbereidingen gemaakt te worden. Toppie. Maar dan durft de kannibaal niet door te pakken, tot groot ongenoegen van het "vlees". Maar dan komt alles uiteindelijk toch nog goed. Gelukkig maar.
In prozaïsche gruwelijkheid bijna niet te overtreffen, Dora lijkt heel goed te weten wat er met een lichaam gebeurt na de dood en laat dit compromisloos en droog zien.
De sterfscène zelf doet de adem stokken, en allemaal zonder geweld en effectbejag.

The Sentinel (Michael Winner, 1977) ***
Creepy, maar tegelijkertijd ook wat cheesy. Deze film had ik maar wat graag als tiener gezien :)

Kijkje in het hoofd van een zieke moordenaar. Low budget, heeft zeker zijn charme. Maar uiteindelijk blijft er niets van het geziene hangen.

had mijn lenzen net uitgedaan en las 'Kuifje in het hoofd van een zieke moordenaar.' leek me wel wat. :)

Haha

Oh, ik denk ineens die regisseur is een Roemeen, vandaar die Roemeense touch in Caníbal, maar da's toch een andere film. :)

http://www.parool.nl/parool/nl/21/FILM/article/detail/3749570/2014/09/17/Geen-hond-wil-naar-Nederlandse-artfilms.dhtml

als het niet zo erg was, was het hilarisch

Treurig verhaal. Ik was één van de 62 (of waren het er toch 2.749?) die naar Die Welt is geweest. Geen onaardige film overigens, maar hij haalt het niet bij de gemiddelde buitenlandse filmhuisfilm. Toegetakeld Door De Liefde (slechts 833 bezoekers) was niet te doen. How To Describe A Cloud (nummer 3 in de kneuzenlijst) heb ik overgeslagen omdat ik niet wéér teleurgesteld wilde worden door een film van David Verbeek.

Ta kokkina fanaria
Putty Hill
Boyhood
To koritsi me ta mavra(a.k.a. A girl in black)

Kaze Tachinu
Miyazaki Sr. in opperbeste vorm. Toch wel indrukwekkend dat je jezelf altijd blijft verbeteren. Ja, de luchten zijn nog mooier. Verder veel herkenbare motieven: vliegen, Europa, dromen. Mijn jongste dochter ging er niet in mee, is denk ik ook zijn meest volwassen film met een mooi liefdesverhaal (hints naar Thomas Manns Der Zauberberg...fist pump).

Paranormal Activity 3
Totale Blair Witch rip-off maar toch best wel goed gedaan. Gezin in de jaren '80 heeft last van paranormale activiteiten in huis. Beetje Poltergeistachtig maar dan beheerst. Kleine incidenten, die vaak met veel suggestie worden gefilmd. Zwakke punt blijft toch altijd dat iemand heel obsessief alles zit te filmen (al worden er hier wat slimme oplossingen voor gevonden). Niet legendarisch maar zeer acceptabel.

The trip to Italy [Michael Winterbottom, Verenigd Koninkrijk, 2014]
De voorganger van deze film (‘The trip’) werd eerder op dit forum besproken. De één, Ludo, was lovend over het komisch gehalte. De ander, Arnout, bleef zonder lach. Ik schaar me aan de zijde van laatstgenoemde. He-le-maal niks vond ik dit. Twee Britse komieken die door Italië van restaurant naar restaurant crossen en ondertussen een wedstrijdje theatersport doen. Vooral veel imitaties, met als tragisch dieptepunt het gesnater van Donald Duck al in de eerste scene.

Ik beloofde Ludo dat ik hem een herkansing zou geven, had hem nl. na een half uur afgezet, maar die herkansing heeft helaas geen film lang geduurd.
Ze hebben vast en zeker een boel plezier gehad, maar dit is geen humor die je niet met een publiek moet delen.

maar dit is geen humor die je met een publiek moet delen.

Map to the Stars
Zo ongemakkelijk. Buñuel goes to Hollywood. Jong meisje komt in L.A. aan, gaat werken voor een actrice die over the hill is (Julianne Moore weer helemaal top, ook weer met die rare waas over de ogen als ze emotioneel wordt) en heeft nog een appeltje schillen met de een volkomen geflipte familie, met een neurotische manager-moeder, een duivelse Bieber en Cusack als kwaadaardige New Age therapeut. Lijkt eerst een satire op Hollywood, dat is het eenvoudige niveau want zo'n bizarre wereld dat het zichzelf bekritiseerd, en eindigt in een mythologische dubbelklapper heel duister. Wat ik niet helemaal geslaagd vond is de spoken die een paar personages zien (is niet helemaal Cronenberg zijn ding) aan de andere kant is het weer moderne architectuur, rare therapieën en een gesprek met filmbobo's dat elk moment had kunnen overgaan in Scanners.

benieuwd.

wat betreft the Trip, een 2e deel/serie was sowieso een lui en saai commercieel idee, dus dáár geloof ik ook niet in.

Ach het is een kwestie van smaak, die van mij is niet zo gesofisticeerd, imitaties? hier moet ik hard om lachen

https://www.youtube.com/watch?v=j5F950GjWHQ

Landscapes in the mist

Idlers of the fertile valley

Winter sleep

here we go, stereo

All Is Lost
Oude mannen en de dingen die ze nog moeten bewijzen. Robert Redfordzit in deze film als de bejaarde versie van het zeilmeisje op de oceaan. De problemen arriveren in scene één, en de volgende honderd minuten kijken wij én Redford vrij machteloos toe hoe zijn bootje in een schrootje veranderd. Het valt nog mee dat 'onze man' niet in zijn blootje eindigt. Toch is Chandor terecht geïnteresseerd in Redford oude lichaam. De rimpels zijn haast buitenaards onwezenlijk. Alsof ouderdom in Hollywood meer weg heeft van een huidziekte... Dat komt ook omdat Redford natuurlijk wél superfit is, en zijn haar maar fantastisch blíjft zitten. Irritant, maar het past wel bij het nutteloze van het avontuur. Waarom is hij daar? We krijgen het niet te weten, want Redford spreekt na de beginregels op voice-over niet meer. Hortend en stotend toont hij daar heel even berouwvolle berusting, als een manisch-depressieve Jandek. (Het is jammer dat de opname niet ruist.) Spannend wordt de film enkel in het laatste kwart. Het vergaan van man en boot krijgt dan wat van een indianenritueel. Aftakeling, in dát schuitje zitten we ten slotte allemaal. Ooit zul je je móeten bruggen verbranden en weer één met de natuur worden; hier gesymboliseerd door een fraai shot waarin de sloep op een kwal lijkt. Zou de film dapper doorpakken, en over loslaten durven gaan?

Twelve Years A Slave
Twee uur een sof. Daarmee doe ik de film tekort, maar ik had een afwijkendere film verwacht van Steve McQueen. Dit is zo'n verhaal waar Oprah Winrey's boekenclub blij van wordt, dichtgetimmerd met Zimmer-pathos bovendien. Zweepslag na zweepslag daalt neer op kapotte ruggen. Ernaar kijken wordt een soort Passion of the Christ. Een openbare en algemene boetedoening. Het hoofdpersonage verdiende beter. Solomon Northup (Chiwetel Ejiofor) was namelijk een héle vroege upper class self-made Afro-American. Hoe zouden hij en de omgeving dat hebben beleefd? Helaas, na een intrigerende kidnap-episode zitten we dus al snel op de plantation. Daar heersen de opposities. Haast nergens leren we het leven van de slaven onderling kennen, zij mogen alleen samen zingen. Het is wit tegen zwart – niet best geacteerd – en in gezwollen theatrale taal bovendien. De laffe maar interessante slaveneigenaar Benedict Cumberbatch wordt snel ingeruild voor zijn saaie collega Michael Fassbender. En dat terwijl Cumberbatch de kern subtiel samenvat: 'You are an exceptional nigger, Platt. But I fear no good will come of it.' De zwarte Amerikaan mág niet excelleren. Steve McQueen zelf draagt één echt typerend fysieke scene bij, wanneer Northup een koorddansact aan een touw uitvoert. Daar knijpt de film ook mijn keel dicht.

Philomena
'Fucking catholics.' Vat het eigenlijk afdoende samen. Steve Coogan is een fijne, cynische grapjas, maar hij zoekt het de laatste tijd in wat saaier werk. Human interest verhalen. What Maisie Knew schreeuwde om een adoptie. Het kind van tienermoeder Philomena is haar lang geleden door evil nuns afgenomen. De flashbacks met retro-instagram filter doen een halfslachtige poging tranen te trekken. In het nu is Coogan de rijke ex-spin doctor die een magazine-verhaaltje pent. Vandaar dat hij met 'little old Irish lady' Judi Dench op pad gaat. De twee zijn op elkaar ingespeeld, maar toch ging ik ineens twijfelen of ik de 'latere' Dench eigenlijk wel eens in een écht goede film had gezien... Het scenario peurt wat grapjes uit het dieet van Reader's Digest, trash-tv en bouquet-reeks boekjes van de dame, maar is de film zelf veel meer? Wel lukt het om een soort meta-verhaalironie te laten ontstaan. Zowel de twee hoofdpersonages als de kijker weet dat alles hier om de emoties draait. Het leven is de soap die je zelf maakt. Ergens werkt het nog ook. Wanneer de zoektocht op de eerste twist stuit, raakt het me toch. 'Helemaal' voor 'niks' gezocht. Zit je in Amerika. Achter je production placement laptop. 'She's been searching all her life for him' schreeuwt Coogan later. De zwakte van de film Philomena is dat de emotionele uitroep onwaarachtig en overdreven aanvoelt.

A Touch of Sin
China zit in de decadente vroegkapitalistische fase. Eten of gegeten worden. Schieten of geschoten worden. De elite regeert zonder zich om anderen te bekommeren. Het is de ideale setting voor een... Tarantino-film!? Het eerste segment van deze multi-story van Jia Zhangke neigt sterk naar grindhouse. De Chinese versie van Falling Down, zeg maar. Don Quichot tegen de powers that be. De body count loopt razendsnel op, terwijl de Kaurismaki-humor uit de lijken sijpelt. Enkel een paard mag ontkomen. (Het beest bedankt met een hoofdknikje.) Het tweede segment bevat het beste personage. Een jongen met een Chicago Bulls-mutsje doolt per brommer door het Chinese land. Hij droomt van Birma. 'Wat ga je daar dan doen?' vraagt zijn ex-vrouw. 'Een nieuw pistool kopen.' Nihilisme zo plat als een kerel die van een flat springt... Net als de maalstroom aan bloederige ellende gaat vervelen maakt Zhangke alsnog een uitstapje naar meer standaard arthouse-terrein. Jongeren en de liefde, te midden van vervelende fabrieken en... bordelen. In dat segment begint een fraai motief duidelijk te worden. De plastificering van het oude China. De theatershows reizen nog rond, de waarzeggers zijn er nog, maar eigenlijk is het allemaal één uitgebluste grote re-enactment. De sexy meisjes in Rode Leger-outfits in the 'Golden Age' zijn zo zowel hoogtepunt als dieptepunt.

Hemel op Aarde
'Ook voor een Brabander komt hoogmoed voor de val.' Ik dacht: het zal wel meevallen, ook al is een vier sterren-recensie voor een Nederlandse film eigenlijk een 3-sterren film met één ster kneuzen-bonus. Volgens dat systeem had Hemel op Aarde precies die ene ster verdiend. Zalig zijn de armen van geest. Wat is er gebeurd met Pieter Kuijpers? Hij komt hier aanzetten met een Steven de Jong-productie. Het feit dat er authentiek onverstaanbaar Limburgs wordt gesproken is de enige dappere keuze in de hele prent. (En Fries, dat durfden ze toch niet in de Kameleon-films.) 'Dit is hoe ik het 'mich' herinner', meldt de intiteling. Jammer dat die herinneringen aan een kalverliefde in klein, katholiek Limburg gebaseerd zijn op alle slechte jaren '80-series. De dorpsagent, bijvoorbeeld. Met snor. En zelfs op zijn trouwerij nog in uniform. Hemeltjelief. Het Dik Trom-hoofdpersonage begint intussen aan zijn 'dickie' te denken. Al snel dient zich een schoon maar krank maegtje aan. 'We mogen dit niet doen. Het is een zonde. 'Maar je zei toch dat God liefde was.' Opmerkelijk toch dat de Grease-vamp in groep 8-jongetjes is geïnteresseerd. Misschien is de oudere brommerjeugd gevlucht voor 'nonk Sef' de pastoor. Huub Stapel is in deze ten hemel schreiende sneue boel weer eens positief onherkenbaar. Dat nu juist híj de Flodder ontstijgt. Grappig...

The Wolf of Wall Street
'Gebaseerd op het boek van Jordan Belfort', meldt de aftiteling. Het is een vilein tikkie na in dit holle feest. Getrommel op lege borstkassen, want er zit geen hart in deze mensen. Van mij had de film nog véél cynischer gemogen. Maar hoe krijg je dat nog voor elkaar? We leven allemaal in de 'rat race' van het kapitalisme. Het eerste uur van deze film ís gewoon ontzettend grappig, omdat iedereen diep van binnen wel in de volwassen versie van de ballenbak zou willen duiken. Wat moet je anders? Is er nog andere zingeving dan 'money, money, money'? Vandaar ook dat die memoires zo mooi passen. Een Diederik Stapeltje doen. Een ongelofelijke klootzak zijn, al je krediet verliezen, maar dan gewoon dat gebrek aan krediet weer (en mét succes) te koop aanbieden. Natuurlijk wordt er hier prima geacteerd. En zelfs Jonah Hill hervindt zichzelf. Hij begint op Ton Elias te lijken. Hoe passend wil je het hebben. Vleesgeworden kogelronde geldzucht, schaapachtig kijkend vanachter een brilletje. Maar ondertussen... Als gezegd, ik geloof onmiddellijk dat Scorsese wél een hart heeft, en nog op de goede plaats ook, maar The Wolf of Wall Street is een achtbaanrit to nowhere. Vol scheldende bankmannetjes en hun The Hills-vrouwen, die géén epos verdienen. Om Matthew McConnaughy te parafraseren... Laat ze zichzelf maar aftrekken.

L'Inconnu du Lac
'Waar zijn de meisjes?' 'Die heb ik hier nog nooit gezien...' 'Jawel hoor, ze waren er gisteren nog.' Beste smoes van het filmjaar. Het moest er natuurlijk van komen, die tegenhanger van La Vie d'Adele. Hardcore oude Griekse vazen in plaats van softcore Franse nimfen.. Slappe grappen daargelaten krijgt L'Inconnu het voor elkaar een retespannende én tegelijk sardonisch grappige film te zijn. Ook Seidl en Greenaway zouden kunnen schateren om het steeds maar weer terugkerende shot van naakte mannen op een rijtje bakkend op het strand. Inderdaad: de setting is een cruiseplek ergens op het Franse platteland. De sfeer is tolerant. Deze mannen weten waarvoor ze komen, en iedereen mag meedoen. De rukker die zonder zin alleen maar met de hand in de broek wil toekijken, de achterdochtige en jaloerse nichten, de bronstige spierbundels, en zélfs de dikke Boeddha die op een hoekje gekleed (!) naar het meertje zit te staren. Het jonge hoofdpersonage babbelt met iedereen, dus ook met Boeddha, en beide kunnen in de aandoenlijke dialogen wat onzekerheden kwijt. Tussendoor is een Freddie Mercury verschenen. De onbekende, zongebruinde homme fatale in deze 'gay noir'. Dan keert de bevrijdende anonimiteit van de plek zich ineens tegen de cruisers. De cocktail ontploft. Een fragiele agent mag de diagnose komen stellen. Indringend.

Enough Said
'I'm tired of being funny.' Regisseur Nicole Holofcener staat garant voor fijne vrouwenfilms, maar Enough Said is onbedoeld vooral de zwanenzang van James Gandolfini geworden. Had een hartaanval hem niet geveld, dan had ie vast flink wat meer van dit soort rollen kunnen spelen. Een heruitvinding als goedmoedige familie-kolos. De baard maakt 'm niet mannelijker, maar juist zachter. Knuffelbeer voor de middle aged. Julia Louis-Dreyfus (zelf ook vooral bekend van tv-series) valt voor hem, maar wel op de moderne wijze. Aarzelend en achterdochtig. Ze werkt als masseuse bij cliënten thuis, en haar uitgebluste gesleep met de inklaptafel geeft de film een Zuid-Amerikaans arthouse-tintje. De dialogen zijn voor die eervolle vergelijking verder wel wat te babbelig en gestileerd, maar er zijn aardige man-vrouw-gevechtjes, bijna altijd aan de dinertafel. De enige plek waar (gebroken) gezinnen nog praten. Meest galante 'les' van de film is hoe sterk communicatie gevormd wordt door wie er tegenover je zit. De beste vrienden van de masseuse vragen haar of mannelijke cliënten wel eens opgewonden raken en een 'pass at her' maken. Nee, natuurlijk niet. Even later vraagt de snobby en helaas wat ééndimensionale Catherine Keener (client en wannebe-vriendin) hetzelfde en ineens is het antwoord totaal anders.

Roger Ebert - Collected Wikipedia Edits

Chef
Culinaire porno en familiedrama, beetje halfbakken maar in de casting van de dames dan weer een beetje over done.

Vengeance of the Zombies
Letterboxd review: I suspect a good portion of this film's budget went to body paint and jazz-funk. It was money well spent. Vermakelijke euro trash.

Panzehir
Gangsters in Istanbul, dus dat gevoel van hier aaien ze alleen maar zwerfkatjes en drinken ze thee klopt toch niet helemaal. Beetje glossy maar niet slecht.

Misafir
Man komt terug in Turkije uit Parijs en aanschouwt zijn verleden en heden, nergens meer echt thuis. Rakı, het is niet alleen lekker bij 't ontbijt, degelijk drama.

Get On Up!
James Brown biopic, beetje vergelijkbaar met die van Ray Charles. Net wat té degelijk, al is Get On Up chaotischer door de constante sprongen in de tijd. En de losse handjes zijn zo'n soort afterthought van oh ja, dat kunnen we niet negeren. Door Charles ging ik z'n muziek eens luisteren (nooit veel van gehoord) maar Browns muziek vind ik al geweldig maar na afloop van die film toch een beetje gevoel van "tja".

awesome (re: Wikebert) en WBMB

Topkapi
Na het bezoek aan Topkapı Sarayı die film ook maar eens bekeken. Zeer vermakelijke heistfilm, beetje flauw af en toe maar gewoon cool, fijne Technicolor™kleurtjes (die titelrol al). Muziek is ook over de Turkse grens erg Grieks, maar dat komt ervan als je iemand die Hadjidakis heet vraagt. Maar goed, gewoon sterk vermaak, wat kluchtiger dan ik had verwacht.