Filmforum

Oh, ik denk ineens die regisseur is een Roemeen, vandaar die Roemeense touch in Caníbal, maar da's toch een andere film. :)

http://www.parool.nl/parool/nl/21/FILM/article/detail/3749570/2014/09/17/Geen-hond-wil-naar-Nederlandse-artfilms.dhtml

als het niet zo erg was, was het hilarisch

Treurig verhaal. Ik was één van de 62 (of waren het er toch 2.749?) die naar Die Welt is geweest. Geen onaardige film overigens, maar hij haalt het niet bij de gemiddelde buitenlandse filmhuisfilm. Toegetakeld Door De Liefde (slechts 833 bezoekers) was niet te doen. How To Describe A Cloud (nummer 3 in de kneuzenlijst) heb ik overgeslagen omdat ik niet wéér teleurgesteld wilde worden door een film van David Verbeek.

Ta kokkina fanaria
Putty Hill
Boyhood
To koritsi me ta mavra(a.k.a. A girl in black)

Kaze Tachinu
Miyazaki Sr. in opperbeste vorm. Toch wel indrukwekkend dat je jezelf altijd blijft verbeteren. Ja, de luchten zijn nog mooier. Verder veel herkenbare motieven: vliegen, Europa, dromen. Mijn jongste dochter ging er niet in mee, is denk ik ook zijn meest volwassen film met een mooi liefdesverhaal (hints naar Thomas Manns Der Zauberberg...fist pump).

Paranormal Activity 3
Totale Blair Witch rip-off maar toch best wel goed gedaan. Gezin in de jaren '80 heeft last van paranormale activiteiten in huis. Beetje Poltergeistachtig maar dan beheerst. Kleine incidenten, die vaak met veel suggestie worden gefilmd. Zwakke punt blijft toch altijd dat iemand heel obsessief alles zit te filmen (al worden er hier wat slimme oplossingen voor gevonden). Niet legendarisch maar zeer acceptabel.

The trip to Italy [Michael Winterbottom, Verenigd Koninkrijk, 2014]
De voorganger van deze film (‘The trip’) werd eerder op dit forum besproken. De één, Ludo, was lovend over het komisch gehalte. De ander, Arnout, bleef zonder lach. Ik schaar me aan de zijde van laatstgenoemde. He-le-maal niks vond ik dit. Twee Britse komieken die door Italië van restaurant naar restaurant crossen en ondertussen een wedstrijdje theatersport doen. Vooral veel imitaties, met als tragisch dieptepunt het gesnater van Donald Duck al in de eerste scene.

Ik beloofde Ludo dat ik hem een herkansing zou geven, had hem nl. na een half uur afgezet, maar die herkansing heeft helaas geen film lang geduurd.
Ze hebben vast en zeker een boel plezier gehad, maar dit is geen humor die je niet met een publiek moet delen.

maar dit is geen humor die je met een publiek moet delen.

Map to the Stars
Zo ongemakkelijk. Buñuel goes to Hollywood. Jong meisje komt in L.A. aan, gaat werken voor een actrice die over the hill is (Julianne Moore weer helemaal top, ook weer met die rare waas over de ogen als ze emotioneel wordt) en heeft nog een appeltje schillen met de een volkomen geflipte familie, met een neurotische manager-moeder, een duivelse Bieber en Cusack als kwaadaardige New Age therapeut. Lijkt eerst een satire op Hollywood, dat is het eenvoudige niveau want zo'n bizarre wereld dat het zichzelf bekritiseerd, en eindigt in een mythologische dubbelklapper heel duister. Wat ik niet helemaal geslaagd vond is de spoken die een paar personages zien (is niet helemaal Cronenberg zijn ding) aan de andere kant is het weer moderne architectuur, rare therapieën en een gesprek met filmbobo's dat elk moment had kunnen overgaan in Scanners.

benieuwd.

wat betreft the Trip, een 2e deel/serie was sowieso een lui en saai commercieel idee, dus dáár geloof ik ook niet in.

Ach het is een kwestie van smaak, die van mij is niet zo gesofisticeerd, imitaties? hier moet ik hard om lachen

https://www.youtube.com/watch?v=j5F950GjWHQ

Landscapes in the mist

Idlers of the fertile valley

Winter sleep

here we go, stereo

All Is Lost
Oude mannen en de dingen die ze nog moeten bewijzen. Robert Redfordzit in deze film als de bejaarde versie van het zeilmeisje op de oceaan. De problemen arriveren in scene één, en de volgende honderd minuten kijken wij én Redford vrij machteloos toe hoe zijn bootje in een schrootje veranderd. Het valt nog mee dat 'onze man' niet in zijn blootje eindigt. Toch is Chandor terecht geïnteresseerd in Redford oude lichaam. De rimpels zijn haast buitenaards onwezenlijk. Alsof ouderdom in Hollywood meer weg heeft van een huidziekte... Dat komt ook omdat Redford natuurlijk wél superfit is, en zijn haar maar fantastisch blíjft zitten. Irritant, maar het past wel bij het nutteloze van het avontuur. Waarom is hij daar? We krijgen het niet te weten, want Redford spreekt na de beginregels op voice-over niet meer. Hortend en stotend toont hij daar heel even berouwvolle berusting, als een manisch-depressieve Jandek. (Het is jammer dat de opname niet ruist.) Spannend wordt de film enkel in het laatste kwart. Het vergaan van man en boot krijgt dan wat van een indianenritueel. Aftakeling, in dát schuitje zitten we ten slotte allemaal. Ooit zul je je móeten bruggen verbranden en weer één met de natuur worden; hier gesymboliseerd door een fraai shot waarin de sloep op een kwal lijkt. Zou de film dapper doorpakken, en over loslaten durven gaan?

Twelve Years A Slave
Twee uur een sof. Daarmee doe ik de film tekort, maar ik had een afwijkendere film verwacht van Steve McQueen. Dit is zo'n verhaal waar Oprah Winrey's boekenclub blij van wordt, dichtgetimmerd met Zimmer-pathos bovendien. Zweepslag na zweepslag daalt neer op kapotte ruggen. Ernaar kijken wordt een soort Passion of the Christ. Een openbare en algemene boetedoening. Het hoofdpersonage verdiende beter. Solomon Northup (Chiwetel Ejiofor) was namelijk een héle vroege upper class self-made Afro-American. Hoe zouden hij en de omgeving dat hebben beleefd? Helaas, na een intrigerende kidnap-episode zitten we dus al snel op de plantation. Daar heersen de opposities. Haast nergens leren we het leven van de slaven onderling kennen, zij mogen alleen samen zingen. Het is wit tegen zwart – niet best geacteerd – en in gezwollen theatrale taal bovendien. De laffe maar interessante slaveneigenaar Benedict Cumberbatch wordt snel ingeruild voor zijn saaie collega Michael Fassbender. En dat terwijl Cumberbatch de kern subtiel samenvat: 'You are an exceptional nigger, Platt. But I fear no good will come of it.' De zwarte Amerikaan mág niet excelleren. Steve McQueen zelf draagt één echt typerend fysieke scene bij, wanneer Northup een koorddansact aan een touw uitvoert. Daar knijpt de film ook mijn keel dicht.

Philomena
'Fucking catholics.' Vat het eigenlijk afdoende samen. Steve Coogan is een fijne, cynische grapjas, maar hij zoekt het de laatste tijd in wat saaier werk. Human interest verhalen. What Maisie Knew schreeuwde om een adoptie. Het kind van tienermoeder Philomena is haar lang geleden door evil nuns afgenomen. De flashbacks met retro-instagram filter doen een halfslachtige poging tranen te trekken. In het nu is Coogan de rijke ex-spin doctor die een magazine-verhaaltje pent. Vandaar dat hij met 'little old Irish lady' Judi Dench op pad gaat. De twee zijn op elkaar ingespeeld, maar toch ging ik ineens twijfelen of ik de 'latere' Dench eigenlijk wel eens in een écht goede film had gezien... Het scenario peurt wat grapjes uit het dieet van Reader's Digest, trash-tv en bouquet-reeks boekjes van de dame, maar is de film zelf veel meer? Wel lukt het om een soort meta-verhaalironie te laten ontstaan. Zowel de twee hoofdpersonages als de kijker weet dat alles hier om de emoties draait. Het leven is de soap die je zelf maakt. Ergens werkt het nog ook. Wanneer de zoektocht op de eerste twist stuit, raakt het me toch. 'Helemaal' voor 'niks' gezocht. Zit je in Amerika. Achter je production placement laptop. 'She's been searching all her life for him' schreeuwt Coogan later. De zwakte van de film Philomena is dat de emotionele uitroep onwaarachtig en overdreven aanvoelt.

A Touch of Sin
China zit in de decadente vroegkapitalistische fase. Eten of gegeten worden. Schieten of geschoten worden. De elite regeert zonder zich om anderen te bekommeren. Het is de ideale setting voor een... Tarantino-film!? Het eerste segment van deze multi-story van Jia Zhangke neigt sterk naar grindhouse. De Chinese versie van Falling Down, zeg maar. Don Quichot tegen de powers that be. De body count loopt razendsnel op, terwijl de Kaurismaki-humor uit de lijken sijpelt. Enkel een paard mag ontkomen. (Het beest bedankt met een hoofdknikje.) Het tweede segment bevat het beste personage. Een jongen met een Chicago Bulls-mutsje doolt per brommer door het Chinese land. Hij droomt van Birma. 'Wat ga je daar dan doen?' vraagt zijn ex-vrouw. 'Een nieuw pistool kopen.' Nihilisme zo plat als een kerel die van een flat springt... Net als de maalstroom aan bloederige ellende gaat vervelen maakt Zhangke alsnog een uitstapje naar meer standaard arthouse-terrein. Jongeren en de liefde, te midden van vervelende fabrieken en... bordelen. In dat segment begint een fraai motief duidelijk te worden. De plastificering van het oude China. De theatershows reizen nog rond, de waarzeggers zijn er nog, maar eigenlijk is het allemaal één uitgebluste grote re-enactment. De sexy meisjes in Rode Leger-outfits in the 'Golden Age' zijn zo zowel hoogtepunt als dieptepunt.

Hemel op Aarde
'Ook voor een Brabander komt hoogmoed voor de val.' Ik dacht: het zal wel meevallen, ook al is een vier sterren-recensie voor een Nederlandse film eigenlijk een 3-sterren film met één ster kneuzen-bonus. Volgens dat systeem had Hemel op Aarde precies die ene ster verdiend. Zalig zijn de armen van geest. Wat is er gebeurd met Pieter Kuijpers? Hij komt hier aanzetten met een Steven de Jong-productie. Het feit dat er authentiek onverstaanbaar Limburgs wordt gesproken is de enige dappere keuze in de hele prent. (En Fries, dat durfden ze toch niet in de Kameleon-films.) 'Dit is hoe ik het 'mich' herinner', meldt de intiteling. Jammer dat die herinneringen aan een kalverliefde in klein, katholiek Limburg gebaseerd zijn op alle slechte jaren '80-series. De dorpsagent, bijvoorbeeld. Met snor. En zelfs op zijn trouwerij nog in uniform. Hemeltjelief. Het Dik Trom-hoofdpersonage begint intussen aan zijn 'dickie' te denken. Al snel dient zich een schoon maar krank maegtje aan. 'We mogen dit niet doen. Het is een zonde. 'Maar je zei toch dat God liefde was.' Opmerkelijk toch dat de Grease-vamp in groep 8-jongetjes is geïnteresseerd. Misschien is de oudere brommerjeugd gevlucht voor 'nonk Sef' de pastoor. Huub Stapel is in deze ten hemel schreiende sneue boel weer eens positief onherkenbaar. Dat nu juist híj de Flodder ontstijgt. Grappig...

The Wolf of Wall Street
'Gebaseerd op het boek van Jordan Belfort', meldt de aftiteling. Het is een vilein tikkie na in dit holle feest. Getrommel op lege borstkassen, want er zit geen hart in deze mensen. Van mij had de film nog véél cynischer gemogen. Maar hoe krijg je dat nog voor elkaar? We leven allemaal in de 'rat race' van het kapitalisme. Het eerste uur van deze film ís gewoon ontzettend grappig, omdat iedereen diep van binnen wel in de volwassen versie van de ballenbak zou willen duiken. Wat moet je anders? Is er nog andere zingeving dan 'money, money, money'? Vandaar ook dat die memoires zo mooi passen. Een Diederik Stapeltje doen. Een ongelofelijke klootzak zijn, al je krediet verliezen, maar dan gewoon dat gebrek aan krediet weer (en mét succes) te koop aanbieden. Natuurlijk wordt er hier prima geacteerd. En zelfs Jonah Hill hervindt zichzelf. Hij begint op Ton Elias te lijken. Hoe passend wil je het hebben. Vleesgeworden kogelronde geldzucht, schaapachtig kijkend vanachter een brilletje. Maar ondertussen... Als gezegd, ik geloof onmiddellijk dat Scorsese wél een hart heeft, en nog op de goede plaats ook, maar The Wolf of Wall Street is een achtbaanrit to nowhere. Vol scheldende bankmannetjes en hun The Hills-vrouwen, die géén epos verdienen. Om Matthew McConnaughy te parafraseren... Laat ze zichzelf maar aftrekken.

L'Inconnu du Lac
'Waar zijn de meisjes?' 'Die heb ik hier nog nooit gezien...' 'Jawel hoor, ze waren er gisteren nog.' Beste smoes van het filmjaar. Het moest er natuurlijk van komen, die tegenhanger van La Vie d'Adele. Hardcore oude Griekse vazen in plaats van softcore Franse nimfen.. Slappe grappen daargelaten krijgt L'Inconnu het voor elkaar een retespannende én tegelijk sardonisch grappige film te zijn. Ook Seidl en Greenaway zouden kunnen schateren om het steeds maar weer terugkerende shot van naakte mannen op een rijtje bakkend op het strand. Inderdaad: de setting is een cruiseplek ergens op het Franse platteland. De sfeer is tolerant. Deze mannen weten waarvoor ze komen, en iedereen mag meedoen. De rukker die zonder zin alleen maar met de hand in de broek wil toekijken, de achterdochtige en jaloerse nichten, de bronstige spierbundels, en zélfs de dikke Boeddha die op een hoekje gekleed (!) naar het meertje zit te staren. Het jonge hoofdpersonage babbelt met iedereen, dus ook met Boeddha, en beide kunnen in de aandoenlijke dialogen wat onzekerheden kwijt. Tussendoor is een Freddie Mercury verschenen. De onbekende, zongebruinde homme fatale in deze 'gay noir'. Dan keert de bevrijdende anonimiteit van de plek zich ineens tegen de cruisers. De cocktail ontploft. Een fragiele agent mag de diagnose komen stellen. Indringend.

Enough Said
'I'm tired of being funny.' Regisseur Nicole Holofcener staat garant voor fijne vrouwenfilms, maar Enough Said is onbedoeld vooral de zwanenzang van James Gandolfini geworden. Had een hartaanval hem niet geveld, dan had ie vast flink wat meer van dit soort rollen kunnen spelen. Een heruitvinding als goedmoedige familie-kolos. De baard maakt 'm niet mannelijker, maar juist zachter. Knuffelbeer voor de middle aged. Julia Louis-Dreyfus (zelf ook vooral bekend van tv-series) valt voor hem, maar wel op de moderne wijze. Aarzelend en achterdochtig. Ze werkt als masseuse bij cliënten thuis, en haar uitgebluste gesleep met de inklaptafel geeft de film een Zuid-Amerikaans arthouse-tintje. De dialogen zijn voor die eervolle vergelijking verder wel wat te babbelig en gestileerd, maar er zijn aardige man-vrouw-gevechtjes, bijna altijd aan de dinertafel. De enige plek waar (gebroken) gezinnen nog praten. Meest galante 'les' van de film is hoe sterk communicatie gevormd wordt door wie er tegenover je zit. De beste vrienden van de masseuse vragen haar of mannelijke cliënten wel eens opgewonden raken en een 'pass at her' maken. Nee, natuurlijk niet. Even later vraagt de snobby en helaas wat ééndimensionale Catherine Keener (client en wannebe-vriendin) hetzelfde en ineens is het antwoord totaal anders.

Roger Ebert - Collected Wikipedia Edits

Chef
Culinaire porno en familiedrama, beetje halfbakken maar in de casting van de dames dan weer een beetje over done.

Vengeance of the Zombies
Letterboxd review: I suspect a good portion of this film's budget went to body paint and jazz-funk. It was money well spent. Vermakelijke euro trash.

Panzehir
Gangsters in Istanbul, dus dat gevoel van hier aaien ze alleen maar zwerfkatjes en drinken ze thee klopt toch niet helemaal. Beetje glossy maar niet slecht.

Misafir
Man komt terug in Turkije uit Parijs en aanschouwt zijn verleden en heden, nergens meer echt thuis. Rakı, het is niet alleen lekker bij 't ontbijt, degelijk drama.

Get On Up!
James Brown biopic, beetje vergelijkbaar met die van Ray Charles. Net wat té degelijk, al is Get On Up chaotischer door de constante sprongen in de tijd. En de losse handjes zijn zo'n soort afterthought van oh ja, dat kunnen we niet negeren. Door Charles ging ik z'n muziek eens luisteren (nooit veel van gehoord) maar Browns muziek vind ik al geweldig maar na afloop van die film toch een beetje gevoel van "tja".

awesome (re: Wikebert) en WBMB

Topkapi
Na het bezoek aan Topkapı Sarayı die film ook maar eens bekeken. Zeer vermakelijke heistfilm, beetje flauw af en toe maar gewoon cool, fijne Technicolor™kleurtjes (die titelrol al). Muziek is ook over de Turkse grens erg Grieks, maar dat komt ervan als je iemand die Hadjidakis heet vraagt. Maar goed, gewoon sterk vermaak, wat kluchtiger dan ik had verwacht.

ja die film is dolletjes 'he talks with his whole body'. 'his body talks too much.'

Only Lovers Left Alive
Ja. Helemaal goed. De artiest als vampier. De artiest als een soort dat verdwijnt. Nachtelijke autoritten door Detroit. Fijne gitaardrones. Het meesterwerk van Jarmusch.

Lucia De B.
Lage verwachtingen, dan kan het eigenlijk alleen meevallen. Best een aangrijpend verhaal natuurlijk, ik wordt er toch wel in meegesleept, al hadden Amerikanen er misschien een 3 uur durend epos uitgesleept. Nu voelde het wat springerig aan soms.

Life Of Crime
Moest aan Coen Bros denken, maar dan zonder de sukkels en bij hun was het meer zoiets als deze gif geworden. Niet teveel over nadenken, dan kom je hem wel door.

ik word …

Voordat iemand met het Kofschip aankomt. :P

Toen Swinton met die oed aan kwam zetten moest ik trouwens meteen aan jou denken Martijn. Oed Man. :) Maar die Libanese zangeres is dus 4real? (kan het googlen maar op deze manier praten we nog eens over muziek. ;)

Nebraska
Een agent treft een totaal verfomfaaide (neus)harige Bruce Dern op de snelweg aan. Lopend. 'Waar kom je vandaan?' Dern wijst naar achter. 'Waar ga je heen?' Dern wijst naar voren. Het leven in twee gebaren. Terug thuis blijkt de cynische oude baas toch een concreet doel te hebben gehad. Nebraska. Daar waar volgens een reclamefolder één miljoen dollar op 'm wacht... (Zouden dat soort semi-legale scams ooit verplicht zijn een winnend nummer te keren?) Dankzij de hulp van een uitgestreken Droopy-zoon komt de road movie alsnog voorbij de eerste afslag. We krijgen een Straight Story in een Subaru! Regisseur Payne slaat zelf weinig nieuwe wegen in (hij had ten slotte About Schmidt al gemaakt) maar is is wel stukken beter op dreef dan in het saaie The Descendants. Dat komt niet eens door de enige 'gewaagde' keuze: de zwart-wit-beelden zijn er noch gestileerd, noch gritty genoeg voor. Maar het scenario zit vol fijne, kleine grapjes. Zoals deze: zoon en pa staan bij het spoor. Pa is zijn tanden kwijt. Zoon vindt ze en fopt zijn ouweheer. 'Dit zijn je tanden niet.' Even gelooft pa het, om dan doodsimpel terug te slaan. Later verloopt de communicatie wel wat beter. Afgedwongen door geldbeluste verre familieleden, en 'the whip' van ma. Aan 't end 'root' je helemaal voor deze kerels. Met of zonder root beer. En zo'n pet wil ik ook wel.

Metro Manila
Globalisering in de filmwereld. Welshman Gareth Evans trok naar Indonesië voor het knalharde The Raid. Sean Ellis (van de sexploitatie Cashback) ging naar de Filipijnen. Een prima locatie voor een crime-film, wisten we al van Brillante Mendoza. Hier wel fiks verdund met vettige ambient. Ellis stond zelf achter de camera, en hij weet het ontzaglijke Manila fraai in beeld te brengen. Van de aftandse slums tot de eindeloze verkeersstroom langs de vele Westerse reclameborden. Globalisering, ik zei het al. De eeuwige trek naar de stad gaat in het Verre Oosten nog altijd door. Een boer verlaat met vrouw en kids zijn rijstveld om in Manila werk te zoeken. Dat hadden meer mensen bedacht... Uiteindelijk belandt echtgenote in een 'bar', en de man in de transportbeveiliging. Ware dit een arthouse-film dan hadden beide beroepen evenveel aandacht gehad, maar Ellis is een genrefilmer. Na het eerste half uur concentreert hij zich op de geld runners. Zij rijden met een coole 'Drive' en bossy als Judge Dredd door de metropool. De collega's zijn meteen met de boer ingenomen, en slepen 'm naar 'boys night!'. Smoezelige kantoortjes zorgen voor nare Act of Killing-herinneringen. Jammer genoeg heeft het scenario bijna een film lang aan expositie-gebabbel nodig om haar eigen twists op (of onder) de planken te brengen, maar dan gaan ze ook goed los.

The Wind Rises
'Ook al is het een droom, je kan nog steeds je hoofd verliezen.' Miyazaki ziet ook in zijn warrige laatste opus weer het sprookjesavontuur in de kleinste dingen. Zo wappert de haardos van een Mitshubishi-baasje als de vleugels van een grote vogel. Het is een wonder dat hij niet opstijgt terwijl hij driftig door de gangen beent. Hoofdpersonage Yiro maakt bij het bedrijf zijn jeugddromen waar. Vliegtuigbouwer worden. The Right Stuff. (That's what dreams are made of.) Het zijn de jaren '20 en '30. Japanse studenten maken zich zorgen om de staat van het land. Europa loopt zó ver voor. De soundtrack beaamt dit door Franse accordeons en Mozart-achtige klarinet-klanken door de groene velden te laten waaien. En dan heb ik het nog niet over de referenties aan Valery, Thomas Mann (!) en Schubert. Je zou 't haast eurofiel gaan noemen. Ondertussen dwarrelt onvermijdelijk een duister laagje de film binnen. Yiro bezoekt Duitsland, waar uniformen al regeren. Ook in Japan verduisteren de prachtige luchtspiegelingen snel, door het besef dat al die nieuwe vliegtuigen tot broedermoord zullen leiden. Dat is niet Miyazaki's wereld, hij heeft meer feeling met natuurkrachten als een indrukwekkende aardbeving. Op dat moment komt Yiro zijn droommeisje voor het eerst tegen. In de trein natuurlijk. We zouden niet anders willen.

Blue Ruin
'I'm switching you to buckshot.' Blue Ruin is een actiefilm zo mal en over the top dat ie toch ook wel weer wat grappigs heeft. Het begint al met de metamorfose. We zien het hoofdpersonage (streetwise, tattoos) in de goot als een 'straw dog' leven. Slapend in zijn auto, etend uit vuilnisbakken, maar wel als inbreker 'dapper' badend in een villa. Dan krijgt de man via een agente een nare mededeling. Onze zwerver scheert de baard af en de lange manen af, en prompt ie is een vetklepperige dork. Dáárom hebben al die kerels tegenwoordig een baard! Uiterlijk mag ie een sitcom-hoofd hebben, de man vergeet dat de helft van de tijd, vooral tot zijn eigen afgrijzen. In het schizofrene script ontpopt hij zich tot een wreker, die tussen de bloederige exercities door hierover schijnheilig bij zus gaat zitten janken. Is dat wat tien jaar haat opbouwen met een mens doet? Me dunkt van niet. Zelfs de reden dat onze man op wraaktocht gaat is ietwat wattig. Zijn ouders zijn vermoord... Niks lieve dochtertjes. Toegegeven juist in de verklaring is de film wel amusant sardonisch. Twee duidelijke aanwijzingen dat we in een cult-flop zitten is het bezochte concert (metal, freaks, eng!) én het feit dat de (andere) schurken met een kruisboog aan komen zetten... Een ganse wapencollectie uit coolheidsoverwegingen thuisgelaten...

Yasmine Hamdan, nr. 1 album in m'n jaarlijst van vorige jaar. Was er een beetje met de haren bijgesleept vond ik maar begrijp dat wel. :)

Die oed klonk dus als een barok (of renaissance, daar wil ik vanaf zijn) luit, dat is dan weer een beetje jammer. :)

Haar andere projecten Soap Kills (nog in Beirut) en Y.A.S. (met Mirwais in Parijs) zijn ook de moeite waard.

Ha! Ik dacht meteen leuk metal-intro. Ik ga eens op zoek naar Hamdan.

Lucy
Het gaat al uit van een urban myth en neemt daarna nog een paar positivistische sprongetjes. De supermens is natuurlijk ook een lekker wijf en de oh zo verstandige wetenschapper Morgan Freeman. Terwijl je nogal wat macht hebt over de fysieke wereld ben je toch nog erg gebonden aan dat lichaam, wat vervoerd moet worden in auto en vliegtuig. Nogal pompeuze eye candy, je brein blijft relatief ongemoeid.

Pentimento
Een grijzige strafkolonie waarin naakte vrouwen op naaldhakken vreselijke dingen worden aangedaan door wetenschappelijk uitgedoste types. Ik kan niet zeggen dat ik er veel van snap, maar het is wel uitstekend geslaagd als een bad trip van eigen bodem. Kennen mensen meer van die regisseur Zwartjes?

Child's pose

Instant swamp

Ghost World
Heel erg achterstallig onderhoud. Ik probeer de dochters voorzichtig de volwassenenfilm in te krijgen. Dit leek me wel geschikt, krijg je meteen die Amerikaanse indievibe voor de kiezen. Mooie film, goede oneliners en grappen, beetje zoekend in de tweede helft. Beide dames (Thora Birch, what happened?) zijn trouwens (ik check het ook maar even) wel veel knapper dan in die strip. Men was tevreden. "Maar nu weer Paranormal Activity Tokyo!".

Her
Computer Love. Voor zo'n operating system zouden we allemaal vallen. Een begeleidingsmeisje dat het allemaal 'together' heeft, en nog complimentjes uitdeelt ook. Het leven wordt een interactieve game, mét walkthrough. Spike Jonze heeft het perfect gezien, in deze bedachtzaam babbelende 'we praten uiteindelijk allemaal tegens onszelf'-film. De voortschrijdende ontkoppeling van mind en body. Volgens mij 'appen' mensen nu ook al liever dan dat ze bellen. De volgende stap is dat je het eigenlijk ook niet meer kan schelen of je rendez-vous een mens van vlees en bloed is. In deze volwassen versie van Pinokkio of Ariel de Zeemeermin (toch altijd al de meest erotische Disney) wil OS Samantha mens worden. Haar poging tot een oplossing zorgt voor de spannendste seksscene van het filmjaar. Ieder zijn eigen kleine rol. Voor het geheel zijn we te ingewikkeld geworden. 'Sorry I just can't get out of my head', verzucht de mens Joaquin Phoenix, die dan al tot in zijn oren verliefd is op zijn computertje. Recht de valkuil in. Spike Jonze's oog voor detail is heerlijk (dat modebeeld en de Perfect Mom game!) en het scenario heel wijs. Samantha reflecteert op zichzelf, en daarmee – isn't that interesting – op de mens. Hoe vaak herinneren we onszelf niet keer op keer de verhalen waarin we ons inferieur voelen, als een tevergeefse poging om het alsnog goed te doen?

Les Salauds
Een man aan de rand van een nachtelijke snelweg. Gevaar schiet langs. Het is een plek waar je alleen belandt als je volkomen gedesoriënteerd bent. De ultieme moderne noir-plaats, eigenlijk. Erg Lynchiaans ook. Les Salauds lééft van onduidelijkheden. Voorbij de puzzel. Dit is kapot en intens modernisme. Broeierige seks, vlekkerige huiden. Iedereen gaat door pokkedalen. Zeerot Vincent Lindon keert als een moderne Jean Gabin terug naar de schaduwhaven die het landleven heet. Zijn beste vriend heeft zelfmoord gepleegd. Misschien weet zijn echtgenote (tevens de zus van de kapitein) hoe het zit, maar zeggen doet ze dat niet. Natuurlijk niet. Een dochter van de overleden man is fysiek, psychisch en vooral seksueel toegetakeld. Het damesschoenen-fabriekje van de familie lijkt ook op sterven na dood. Ik zat eerst nog op dat dwaalspoortje, dat het vooral een zakelijk conflict zou zijn geweest, iets politieks desnoods, net zoals het even onnavolgbare La Sentinelle. Maar wanneer de kapitein in een duur appartement gaat wonen, en hij de rijke onderbuuf binnen no-time – maar netjes mét condoom – weet te neuken, is het duidelijk. Deze film wordt een vunzige slag. Wie weet wat, en waar begint de wraak. En als in het slotbeeld ineens een deuntje onder disco-lampen dreunt, valt wat laat het kwartje. Claire Denis. Altijd kwaliteit.

Ain't Them Bodies Saints
Arme agenten. Het begint me op te vallen hoe vaak ze in films de 'second love' moeten zijn. Het rationele tweedehandsje. De stabiele, degelijke reddingsboei waar een vrouw na (of tijdens) een stormachtige romance wat rust kan vinden. Ain't Them Bodies Saints is uiteindelijk net zo degelijk. Een film die de bewegingen van de southern crime tale maakt zonder er méér uit te slepen dan een aangename stilering. De invloed van Terrence Malick is overduidelijk, maar maalstroom-bezwering blijft achterwege. Casey Affleck is in deze wereld natuurlijk wel op zijn plek, denk maar aan aan The Assassination of Jesse James. Zijn fluisterstem allen al al. Alsof er in het gefluister boventonen meezingen. Ook de muziek van Daniel Hart is erg cool. Er klinken Lumidee-achtige handclap-riddims, vermengd met folky viool-getokkel. Maar dat is dus allemaal buitenkant. Binnen de verhaalwereld gaan Affleck en zijn meisje Rooney Mara door een Bonnie & Clyde-periode. Met Affleck in de bajes begint de Malick-fase. Een fragiele vrouw in wuivende velden, een kind dat opgroeit, en een zachte agent (Ben Foster) die langzaam stapjes richting het hart van de femme fatale zet. Maar, Affleck blijft natuurlijk niet in de cel zitten. Zuchtend en steunend komt het wapengekletter op gang. Heel aangrijpend wordt het niet meer.

Diabolique
De eerste art-house horrorfilm van Cosmas De Xam met gesproken tekst, een voice-over die ons inlicht over de drug. In vergelijking met eerdere drugstrips van De Xam is Diabolique vooral zeer afwisselend. Qua muziek en qua beeld. Esthetisch dik in orde en origineel te noemen, hoewel er natuurlijk al regisseurs als Kenneth Anger zijn geweest. De Xam voegt er toch weer haar (zijn?) eigen typische witch house saus overheen.

Նամուս (Namus)
Ik ben gesteld op veel oosterse dingen, maar dat eergevoel (de titel van de film), nou nee. In deze stomme film uit de Sovjet Unie uit 1926, te boek staand als de eerste Armeense speelfilm, zijn jongelingen de sigaar door het eergevoel van hun familie. Sneu verhaal maar de boodschap is goed. En een interessante film.

A most wanted man (Anton Corbijn, Verenigd Koninkrijk, 2014)
‘Hee, Corbijn in kleur’, dacht ik, maar dat bleek hij dus ook al in The American te hebben gedaan. Control was heel statisch. Alsof de foto’s van Anton (als abonnee van Muziekkrant OOR in de jaren tachtig mag ik Anton zeggen) tot leven kwamen. Dat gevoel is nu weg, en niet alleen door de kleur. Er zit vaart in. Veel vaart. Hand-held camera’s die achteruitlopend spionnen en contraspionnen met wapperende jassen naar zich toe uit beeld laten lopen.
Stoer verhaal ook, over een halfbloed Tetsjeen die, zonder visum, in Hamburg zijn erfenis komt opeisen. Hulp krijgt van een leftish advocate die, na in een busje door de geheime dienst ontvoert te zijn, wel heel snel doorslaat. En toen was ik eruit, uit het verhaal. Bij dit soort serieuze verhalen, is ‘geloofwaardigheid’ een groot goed. Ben ik eruit, blijf ik eruit en kom ik er niet in terug. Maar tot dat moment: goeie film.

District 9
Ja, die had ik dus nog niet gezien. Prima film. Eerste helft in sardonische Starship Troopers modus, al had Verhoeven nooit in Amerika zijn vingers kunnen (willen?) branden aan de rassendimensie. Toch wel hardcore dat je dat als Zuid-Afrikaan doet. Tweede helft is meer Cronenberg-circa-The Fly, wel okay maar meer actie-gericht ook. Bizar goede special effects trouwens.

The Selfish Giant
Ladri di Rame. Koperdieven. Las laatst dat de levensverwachting in sommige buurten van Glasgow lager is dan die in Irak. Voor Bradford zal dat niet veel anders zijn. Twee straatratjes struinen in dit sociaal-depressief drama door wijken en weilanden. Weg van broken families, en een doorgesnoven broer die de 'kiddie coke' probeert af te pakken. Hoofdpersoon 'Arbor' (een verwijzing naar Clio Barnards vorige film?) maakt zich ondanks alle pillen op school onmogelijk. Zijn uitbarstingen zijn intens. 'I don't think mainstream's school is the right place for him', zegt het schoolhoofd. Maar een sociaal vangnet wordt niet uitgerold voor deze lidwoordloos communicerende schaduwwereld. Slechte invloed Arbor trekt zijn dikke maatje Swifty mee, en dan begint de shit dus echt. Een Tom Waits-achtige voddenman stuurt ze uit 'scrappen'. Hij koopt het liefst koper, zolang er maar geen 'smartwater' opzit. (Forensische identificatie-troep.) Zo is de film zelfs leerzaam, maar vooral in en in tragisch. Alleen de paarden al. Langs de BMW's op je Moldavische paardenkarretje. Hoogtepunt is de paardenrace, in de vroegte over de openbare weg. Een heel peloton 'pikeys' in Mercedessen erachteraan. Maar de lol is zeldzaam. Van mij had de soundtrack aan het eind een Idi i Smotri-mogen doen. Een oorverdovende piep. Die had zelfs de vloeken van Arbor kunnen overstemmen.

The Double
Europese cultuur als kwaliteitskenmerk, het is ergens wel eervol, maar het moet er ook niet te dik bovenop liggen. The Double lijkt de film van een Amerikaan die veel te veel arthouse heeft gekeken en er nu bínnen het Hollywood-systeem een moeizame ode aan brengt. Mijn theorietje bleek niet op te gaan, want de regisseur van The Double is Richard Ayoade een veelbelovende... Europeaan. Zo is de film een tikje teleurstellend. In Submarine wist Ayoade zijn gevoel voor visuals ten slotte wel soepel te combineren met een aangenaam melancholisch bildungsverhaal. In The Double zou ik elk willekeurig fragment kunnen koesteren – Kaurismaki-snorren en bandje! – maar ontbeert het geheel wat schwung. De bewust slome non-person Jesse Eisenberg werkt op een Kafkaesk kantoor. Mannen in ho(e)kjes die 'data' creeren, en Wallace Shawn (bloedlink snob-alarm!) als aanjager. Buiten het grauwe kantoor wordt de nog wat grauwere Brazil-technocratie-wereld verlicht door het meisje Wasikowska. Dostojevski-bewerking The Double is ondanks alle grimmige existentiële vibes ook net teveel boy meets girl. Al zijn het dan twéé boys. Identiek en wel, want er duikt een doppelganger op. Hij wéét wel van wanten op kantoor. En met de meisjes. De crisis van het orgineel. De suicide squad heeft 'm al in de smoezen. 'Put him down as a maybe'.

L'Image Manquante
Het schrikbewind van de Rode Khmer. De parallel met de holocaust is huiveringwekkend, en de ontbrekende beelden zwijgen even akelig. Een camera dwaalt door het verlaten Phnomn Penh, want iedere 'kameraad' moest naar het platteland. Het dedain voor het stadsleven en de intelligentsia is gewoon zelfhaat. De ultieme automutilatie. Verdelg je land, en vervang het door... rijstvelden. De obsessie met voedsel, en het haast logische gevolg (hongersnood!) is misschien wel de wrangste tegenstelling. En wat als het nu 'wel' was gelukt? Zou iemand het overschot aan rijst hebben willen kopen? En wat wilde de Rode Khmer daarna dan? L'Image Manquante vertelt deze horror-episode met kleipoppetjes. Het levert soms verrassend simpele en effectieve beelden op, zoals wanneer poppetjes almaar dunner moeten worden geschaafd. Soms is de combinatie met found footage wel wat oenig. Kleine flitsen van echte beelden binnen klei-decors werken het best. Wel moet voorzichtig worden opgemerkt dat de breedsprakige voice-over zijn punt eigenlijk al heel snel heeft gemaakt. Hij blijft daarna maar mokken op de slogans van de Khmer. Ik had graag gezien dat ie nog dichter bij de desoriënterende micro-historie van zijn gezin had durven blijven. Het einde van pa is dieptepunt en morele overwinning ineen.

An Episode in the Life of an Iron Picker
Of: Komt een Roma vrouw bij de dokter... Onverzekerd. Dus, had ze beter thuis kunnen blijven, constateert ze moedeloos. De kolossale dame (het diepste decolleté van het filmjaar) heeft een miskraam gehad. Maar zelfs de miskraam gaat nog mis... Nee, een vrolijke episode is het niet. De iron picker verdient net als de jongens in Bradford zijn schamele centjes met 'scrappen'. In de loop van de film is hij zelfs genoodzaakt zijn eigen Opeltje te 'strippen'. Het metaal levert ongeveer één zesde van de te verwachten ziekenhuiskosten op... Gelukkig zijn de buren en familieleden lief. Alleen al hoe de vrouwen elkaar welkom zoenen. Niks links rechts links, maar één wang en héél veel Bosnische kusjes. Veel meer dan een paar van zulke momentjes heeft deze ultrakorte arthouse niet in petto. Dit is geen metafysisch sloom avontuur zoals Mr Lazarescu in Roemenie. Dit is een episode. Regisseur Tanovic (van Cirkus Colombia) zou elke week wel zo'n filmpje kunnen schieten, lijkt het. Het zal een tussendoortje geweest zijn. Benieuwd of de familie (die zichzelf spelen) de film gaan kijken. Er wordt namelijk wel véél tv gekeken. Als de stroom is uitgevallen komen mannetjes de electriciteitspalen naast het huisje beklimmen (nog een gelijkenis met The Selfish Giant). Als de mannen weer vertrekken botsen ze per ongeluk met de ladder tegen de camera.

We Are the Best!
'The world is a morgue, but you're watching Bjorn Borg!' Ik voel een onvermijdelijk punk-projectje aankomen, alhoewel het genre vooral live leuk is, vermoed ik... Moodysson weet in elk geval hoe ie de film moet eindigen. Niet met zómaar een succes-concert. Voor die tijd is We Are The Best ook een heerlijke 'tussen tafellaken en servet'-film. Twee beste vriendinnetjes van een jaar of 13 hebben in 1982 iets te laat de punk-esthetiek omarmd. Discussiëren met tutjes over nucleaire rampen blijkt volslagen zinloos. Een band dan maar? In die fase van de film is het wachten op de komst van de 'de derde'. De twee-eenheid zit 'opgesloten' in een vaste dynamiek. Klara is de lawaaiige dominante blaaskaak, Bobo het muurbloempje met het uiterlijk van een Joodse intellectueel (Trotski!). Hedvig past er eigenlijk niet bij. Degelijke braafheid met lange christelijke manen. Maar ook: ietsje ouder, een stuk pragmatischer en véél muzikaler. Met drieën durf je meer. Jongens én conflicten opzoeken. Ook onderling. We Are The Best moet het hebben van (h)eerlijke details. De date met een andere punkband in een godverlaten Solna is zó lief en waar. Ineens verschijnt Klara daar mét make-up. Tot afgrijzen van Bobo. Die ziet het ineens. Dominante mensen oordelen vooral graag over anderen, de regels houden op waar hun eigen ego begint.

Starred Up
Zo. Knoertharde gevangenisfilm, zoals we ze van de Britten gewend zijn. Niks ontsnappingspogingen, maar doelloze machtspelletjes. Meer korte lontjes dan bij de touwtrekkraam op de kermis. Een gevangenis is een plek waar élk gebaar een slecht gebaar is. Ook een lief gebaar wordt immer continu als een belediging opgevat. Starred Up vindt tussen alle bekende elementen door een paar nieuwe invalshoeken. Zo is er een interessante rol voor een 'counselor'. Een man met het uiterlijk van een gangster runt een praatgroepje. Geen pretje, maar langzaam weet hij de lontjes een paar millimeter te verlengen. De vraag blijft of dit zin heeft, de schaduwwereld lonkt immers altijd. De 'counselor' is er zelf ook al door opgeslokt. 'A sick saddo fuck.' Gevangenismedewerkers kicken óók gewoon op het gevecht. Overdonderend hoofdpersonage is een jong probleemgeval ('starred up' immers). Jack O'Connell briest en brult als een dodelijk verwonde stier. In de bak komt ie zijn pa (Ben Mendelsohn) tegen. Eerst lijkt het simpelweg handig in de dagelijkse strijd, maar al snel wordt het een intense tragedie. Vaders en zonen en oude wonden. Niks grijstinten, 50 tinten aan zwarte zelfhaat. Langzaam is er zelfs in de poel van dierlijke agressie het allerlaatste restje menselijkheid te vinden. 'Stop being a psychopath, for a second.'

Les Garçons et Guillaume, à table!
Ver voordat hij bekend werd van tv zag ik Marc-Marie Huibregts een keer in een stand up comedy-theatershow. Hij zag eruit als een Brabants moeke, hij praatte als een Brabants moeke. En na afloop was er grote twijfel of we hier nu een man of een vrouw aan het werk hadden gezien. Een fenomenale gedaanteverwisseling dus. Een kwartier 'in' Les Garcons, merk ik pas dat Guillaume zelf óók zijn moeder speelt. Hij kan dat dus ook. Niet zo vreemd, leren we uit de film. Homo's zijn nóg closer met hun moeder dan 'gewone' (…) zonen. En homo's kijken ook minstens zo graag naar de vrouw als 'gewone' (…) mannen... Zou een een pittige, haast incestueuze komedie kunnen zijn, maar Les Garcons et Guillaume, a table, piekt zo'n beetje met de titel. De film maakt slechts schijnbewegingen. Dat gaat al mis bij de structuur. Regisseur/schrijver/hoofdrolspeler Guillaume Gallienne komt een podium op voor een one-man show over zijn jeugd. Helaas switcht de film onmiddellijk naar 'echte' beelden. Weg van de broodnodige abstractie. Zo wordt het allemaal makkelijker. Scoren met de homo in het kuuroord, de homo bij de Mocro's, de home en 'de hengst'. Allemaal clichés. Tot het einde. Want daar volgt één van de meest verbijsterende wendingen van het filmjaar. Die Fransen... Freud en de psychoanalyse zijn er nog zó machtig. Wat voor man je ook bent, je kan altijd je moeder de schuld geven.

A Most Wanted Man
Had Rachel McAdams nooit eerder op een fiets gezeten? Of stond het zadel expres te hoog afgesteld, zodat d'r achterste onvermijdelijk de lucht insteekt? Het is een grappig detail in een serieuze babbelfilm over de 'strijd' tegen terrorisme. Niet dat er bommen of terroristen te zien zijn. De mensen achter de schermen, ja, díe zijn overal. Net als de paranoia. Gunther, het hoofd van een Duitse anti-terreur-eenheid lijkt er geen fut meer voor te hebben. Enkel sterke drank in de koffie en cynische grappen houden 'm heel smoezelig Europees gaande. Voor zijn laatste échte rol heeft de acteerkolos Philip Seymour Hoffman zich een smakelijk Duits accent aangemeten. Het gaat 'm ook moedeloos nog moeiteloos af, al vergeet hij het toontje wel in de enige scene dat ie kwaad wordt. Daar gaat ie tekeer tegen Rachel McAdams, die een fris en fruitige linkse advocate speelt. Zowel de advocate als de terreur-agenten zijn 'kleine' vissers in een spel van ondoorgrondelijke geopolitieke belangen. De trigger van een nieuwe ronde 'sailing and spying' vormt een jonge half-geradicaliseerde Tsjetsjeen. Sommige lijntjes lopen naar de rijke privaat-bankier Willem Defoe. Ook hem gaat alles eigenlijk boven de pet. En wie heeft in deze wereld dan nog wél het overzicht? Toch niet de havik die zich door de luchtstroom van zijn eigen waarheid mee laat voeren?

Begin Again
Authenticiteit is... een zwarte ritme-sectie! Een singer/songwriter met Corrs-violen! Muziek die buiten is opgenomen. Buiten, dat is zó onwaarschijnlijk real. (Doet me denken aan een reclame van een telefoonmaatschappij waar een jongen helemaal alleen op een strand enthousiast naar het scherm van zijn mobieltje staart. 'Zelfs hier!') Maar goed. Begin Again is heus een lieve muziekfilm, en de nineties-retro die komt eraan! Zo is niemand minder dan Gregg 'You Get What You Give' Alexander voor de soundtrack ingehuurd. Zijn herkenbare woehoe-liedjes worden gezongen door Keira Knightley. De film maakt drie in alle opzichten fraai gearrangeerde cirkels naar haar optreden op een open mic-night. Knightley is dan net gedumpt door haar succesvolle muzikantenvriendje Adam Levine. Die is eerst hilarisch nerdy, maar kweekt daarna de ultieme artiestenvriend... Tijd voor een diepgravende artiesten-relatie is er niet. Zo dacht ik dat Levine de ideeën van Knightley ging stelen. Dat lijkt ze echter niet zo erg te vinden. Zolang ie geen hárten van anderen steelt. Ruffalo doet intussen zijn overdreven Brando, als labelbaas van de oude stempel. Rijk geworden in die nineties, anno nu vaag bekend met het bestaan van... MySpace. Medebaas Mos Def weet het wel: het beste wat je nog kan bereiken met muziek is... een liedje in een film!

Maps to the Stars
'Totally menopause!'. Niets zo belangrijk als jeugdigheid in de droomfabriek. Hollywoods eerste vereiste is een jong lichaam. Als je er geen hébt, moet je je in elk geval maar doen alsof. Vandaar dat iedereen zich als prinsjes en prinsesjes gedraagt. De echte kids doen op hun beurt dan weer als doorgeslagen volwassenen. Zo verkrijgt Maps to the Stars vanzelf de gezochte schizofrenie, die me wat aan Miranda July's Me and You and Everyone We Know deed denken. Het zal de hipsterigheid van deze wereld zijn. Tegelijkertijd heeft de Hollywood-setting onvermijdelijk ook trekjes van de showbiz-nachtmerries van David Lynch. Zou Cronenberg aan transcendental meditation zijn gaan doen? (Of deed ie dat altijd al...) Heel ingenieus wordt het scenario helaas niet. Via Jungiaanse therapieën (John Cusack is lekker op dreef) zitten we al snel in een Griekse tragedie. Dubieuze kinderspelletjes, door de omgeving eerder uitgelokt dan afgeremd. Absolute ster van de show is de onbekende Evan Bird. De mannelijke variant van het Playstation-reclame-meisje. Gigantisch vroegrijp hoofd, iel jongenslijfje. De gespletenheid in één personage verenigt. Zijn dubbelspel met geflipt zusje Mia Wasikowska is smakelijk en spannend. Daarbij zijn uitgerangeerde volwassenen als Julianne Moore slechts vermoeiende aangevers. 'Hey! Mention me, when you talk!'

Shell
Michiel Frijda (de zoon van de bekende psycholoog Nico) debuteerde jaren geleden met het fraaie Ritselingen. Een modern duister sprookje over een meisje en haar vader de houthakker, ergens diep in het donkere bos, waar ze enkel elkaar hadden. En de herten. Shell is een meisje van zeventien dat op de Schotse hooglanden samen met pa een Hopperiaans tankstation runt. Shell moet hoognodig eens uit haar schulp, en ze weet het zelf. In bad zingt ze 'hoe haar ogen anders zijn gaan staan.' Pa ís al een onrustige epilepticus, en met een plots zo knuffelige dochter wordt de situatie almaar schrijnender. Eenzaamheid doet gekke dingen met je. De film zit vol metaforen zó doorzichtig, dat ze kristalhelder prachtig worden. Elke zeldzame bezoeker van het tankstation vertegenwoordigt een levensfase. Zo is er een jonge man die Shell wakker komt kussen – iets wat vader Freudiaans gezien ook wel wil – de gescheiden man die de pijn van vader meevoelt, een echtpaar dat het wel gered heeft, en tot slot een moeder, de grote afwezige in het leven van de pompbedienden. Net als in Ritselingen duikt er een hert op, als een laatste fysieke trigger. Shell voelt als een ongemakkelijke, maar gemeende omhelzing. Een slotliedje van King Creosote maakt het met een triller af. Mooi.

het Playstation-reclame-meisje

Ha, hier moest ik even in mijn herinneringen graven, die met dat platte Engelse accent toch? Ik vond dat detail van het gebruinde hoofd en witte lichaam erg mooi.

Zelf Halloween aan de kids voorgeschoteld. Men had zowaar zin in deel 2. Was nooit echt een liefhebber en zoals wel vaker bij een model dat veel navolging vindt een beetje tam nu met o.a. belachelijk slechte moordscène in het begin. Alweer trouwens een Carpenter in prachtig gefilmd suburbia.

http://i.ytimg.com/vi/tHCr3Np8F3c/hqdefault.jpg

(eigenlijk had ze dus helemaal niet zo'n groot hoofd, maar qua fucked up level)

de combinatie van dat gozertje en moeder Olivia Williams was ook heel tof. van mij hadden ze die hele Moore dit keer mogen schrappen.

Nu online te bekijken: het oeuvre van het Werkteater!

http://www.werkteater.nl/index.html

In mijn herinnering behoort "Opname" tot de beste films ooit in Nederland gemaakt. Ik ben benieuwd...

Opname is een Nederklassieker. Afwisselend grappig en schrijnend. De manier waarop de film is ontstaan heeft wel wat weg van de manier waarop Mike Leigh zijn films maakt. Ik denk dat ik binnenkort Camping weer eens ga bekijken. Een komedie over Holland op z'n smalst.

goeie warme seventies-kleuren in dat Opname (camera: Robbie Muller, ahaa dat verklaart al wat)
volgend jaar (hop) maar eens tijd voor maken.
ik had er nog nooit van gehoord, komen deze dingen nooit in Zomergasten langs ofzo, of gewoon elk jaar op tv. (zal wel niet.)

Van "Camping" herinner ik me vooral een vrouw die in de caravan de oorharen van Peter Faber probeert te knippen.

Dallas Buyers Club
Aidsfilms gaan meestal over homo's. Interessant idee dus om eens eens een heteroseksuele rodeo macho op te voeren. Groupies, coke en hookers. 'Who's ready for a bull ride!' Met 'a bunch of faggots' wil dit alfamannetje niks te maken hebben. Matthew McConnaughy schittert vooral in die eerste fase. Hologig, sleazy, cowboyhoed, foute snor. Zou ie stiekem niet toch...? Een triootje kan ten slotte ook een soort man tot man-activiteit zijn. Het slechte nieuws valt 'm hoe dan ook rauw op het dak. De dokter geeft 'm 28 dagen. De film begint enthousiast te tellen. Eigenlijk is dat al het moment dat het verhaal door de vingers van de makers glipt. (Want het tellen blijkt nutteloos.) De elektricien heeft blijkbaar niemand om op terug te vallen, en als patient komt ie onvermijdelijk in de homowereld terecht. Aan alles merk je dat Vallée's hart dan niet meer bij zijn hoofdpersonage ligt. De sissies en de queens, ja, dat vindt ie leuk. Jared Leto steelt op hakken de show. Maar die kant van het verhaal kenden we al. Zo rest er een niemandsland rond een medicijnhandeltje. Typerend is de rol van Jennifer Garner, als dokter permanent tot tranen geroerd. De film had dichter bij McConnaughy moeten blijven. Zijn opluchting als ie eindelijk een leuke vrouw mét aids vindt! 1+1 = 2 in zijn brein. Daar kunnen geen vlinders tegenop.

Deux Jours, Une Nuit
De spanning is onmiddellijk om te snijden. Een vervelend telefoontje, en een vrouw leunend op het aanrecht vechtend tegen emoties. Haar probleem blijkt nogal wonderlijk van aard. De baan van de vrouw staat op het spel, en haar collega's mogen stemmen. Ofwel de vrouw blijft in loondienst, óf de collega's krijgen een bonus. Een simpele setup uit de economische speltheorie. Mensen zijn (geld)wolven, ze kiezen allemaal voor de bonus, toch? Maar wat als iemand ze diep in de ogen kijkt? Zie hier anderhalf uur aan film. Simpel en effectief. Ik was nooit zo'n fan van Marion Cotillard, maar wankelend door Sclessin, met een alledaags staartje, kalmeringspillen en een flesje water is ze onweerstaanbaar. Haar hoofd loopt over, niet alleen van tranen, maar ook van depressieve 'achterdachten'. Ze vertrouwt zelfs haar man niet meer. 'Je hebt gewoon medelijden met me.' Gedurende het weekend gaat ze bij de collega's langs. Het is het aloude wanhopige neorealisme van Fietsendieven, maar door de naderende stemronde wordt Deux Jours et Une Nuit ook een soort 12 Angry Men. (Ik hoopte zó dat er precies 12 collega's waren.) Alleen is de pleiter hier zelf onverbloemd (en een beetje egoïstisch) partij. De collega's vertonen het hele spectrum aan reacties. De beste zit al vroeg in de film. Hoe kapot kun je gaan. Wat een ontreddering.

Moebius
Is Kim Ki-Duk impotent geworden? Twijfelt hij om andere redenen aan zijn mannelijkheid? Cinema fungeert hier weer als het vangnet voor idioten. Dit is al de zoveelste film van 'm waar geslachtsdelen worden gemutileerd. (En de tweede op rij, na Pieta.) En waar Pieta ook nog duistere poëtische trekjes vertoonde, is Moebius pure penis-horror. Er wordt niet eens meer gesproken. Het is de mes en het edele deel. Zelfs Freud zou hier in slaap van vallen. In een verknipt gezinnetje maken vader en zoon een bijzonder transformatie door. Dankzij ma. Als ik het goed begreep ten minste! De 'shiibas' moeten we zelf bij de bloedbadenk denken. Aanvankelijk delft zoonlief het onderspit in de penisnijd-penisstrijd. Vader voelt zich wat schuldig. De websites over orgaantransplantatie staan vol krukkig Engels. (Alsof het internet in Korea werkelijk in een soort Engrish doorkomt.) Als pa zijn eeuwige schuld heeft ingelost – en zoon de man is – doet Kim Ki-Duk er nog een schepje bovenop. Verrassend is het allemaal nergens. Wel indringend fysiek. De dingen die je allemaal met stenen kunt doen. Pijn is fijn. Alles brandt. Mij schoot plots te binnen dat ze in vroegere eeuwen vaginisme met het mes behandelden. Misschien een ideetje voor de volgende keer?

Pride (Matthew Warchus, Verenigd Koninkrijk, 2014)
Veel Britser zal het niet snel worden dan deze cross-over van sociaal-realisme en satire. Midden jaren tachtig: de IJzeren Dame wil de kolenmijnen sluiten. Er is beslag gelegd op de stakingskassen, dus de mijnwerkers moeten op een houtje bijten. Er komt hulp uit onverwachte hoek. Homo’s en lesbo’s in de Engelse grote steden die grote hoeveelheden geld inzamelen en rechtstreeks de families in Wales ondersteunen. Hartverwarmend, uitermate komisch en nog waar gebeurd ook.

Girl gone (David Fincher, Verenigde Staten, 2014)
Op de bonnefooi naar Rotterdams echtste bioscoop Cinerama. Een hoge score van 8,5 op IMDb deed de beslissing doorslaan naar Gone Girl. Grotesk in de goede zin des woords, deze combinatie tussen zwartgallige huwelijkskomedie en thriller. Waar ik normaal hypergevoelig ben voor ongeloofwaardigheden, nam de humor en de spanning de vele twijfels lopende dit verhaal weg. Na afloop resteert niet de vraag whodunnit, maar ‘what was it?’

The French Connection
Heel lang geleden gezien. Valt nu eigenlijk best wel tegen. De jonge Hackman is goed bezig maar strontvervelend...met zijn hoedje. De achtervolging van de metro blijft nog steeds geweldig (en is een rampzalig voorbeeld geweest waaruit de hele moderne actiefilm is gebaseerd). Maar uiteindelijk is het allemaal nutteloos (misschien ook wel the point wat betreft de War on Drugs). Wat wel erg fascinerend is vanuit sociologisch/historisch/stedenbouwkundig perspectief is de teringzooi die New York in de jaren zeventig is (echt Derde Wereld niveau).

waarop is gebaseerd natuurlijk (dacht eerste aan "compleet wordt geboren", maar net als bij Bullit moesten er nog wat langzame delen worden weggesneden).

De jonge Hackman is goed bezig maar strontvervelend...met zijn hoedje.

hahaha ja.

en word about NY, vraag me af tot wanneer dat 3e wereld gevoel nou 'aanhield'. Best lang volgens mij. In elk geval tot in de jaren '80 (Style Wars comes to mind)

Tot ver in de jaren '80, volgens mij is het pas echt in 1994 met de verkiezing van Giuliani veranderd.

ah ja :) (Spike Lee, toen ook nog ja)

ik zie dat ik een minority opinion over die 'nieuwe' Jarmusch ga posten. (Mijn vampieren-aversie moet toch groot zijn)

American Hustle
Conmedie. American Hustle wil zowel komedie als Martin Scorsese-ode op epos-lengte zijn. In beide bedoelingen slaagt de film half. Héél goed kan het daardoor nooit worden, maar schwung is er wel. De personages hebben de inmiddels bekende Wolf of Wall Street-mentaliteit. Oplichten is 'a way of life'. Alleen American Hustle spot wél met de hebberigheden, en hier kennen zelfs de oplichters hun plek. Je moet het klein houden, is de grondregel van Christian Bale. Hij begint dus permanent bij zijn kriebeligste probleem. De ontbrekende haardos. Het hilarische intro is de alledaagse comb-over vér voorbij. 'You shouldn't have done that.' Zijn rol heeft wat weg van Tom Cruise uitzinnige cameo in Tropic Thunder, maar dat dan dik twee uur lang. Bale krijgt weerwerk van Amy Adams (als Engelse posh wannabe), Bradley Cooper (met de zelfgezette krulletjes van Albert Brooks) en een gekuifde Jeremy Runner. Het kwartet is tot elkaar veroordeeld in een rondedans rond potentiële casino-centjes. Iedereen fopt iedereen, en in de goeie con traditie denk ik: wie is de derde hond? Meestal kun je gokken op het domste personage, ergens op de achtergrond. Bimbo Jennifer Lawrence kwalificeert ruimschoots. Ze ruikt het liefst aan haar nagellak. Lekker én verrot. Het einde verrast alsnog, maar ontbeert ergens toch dat 'aha'-momentje.

Only Lovers Left Alive
The only viewers left alive zullen de allergrootste Jarmusch-fans zijn. Het leek al geen moment op een goed idee; Jarmusch die óók al een vampierenfilm gaat maken. Zou het puur zijn geweest om een geldpotje aan te kunnen boren? Op erg veel enthousiasme weet ik 'm hier niet te betrappen. Eigenlijk zijn de clichématige 'tand'-momentjes nog het leukst. De tijd wordt verder gemakzuchtig gevuld met Jim's eigen hobby's en vriendjes. Absoluut dieptepunt: in een eerst nog sfeervolle nachtelijke cruise-scene door Detroit nemen de twee hoofdpersonages een kijkje bij het geboortehuis van... Jack White. Alsof de man Goethe is! Vampier Tom Hiddleston besteedt zijn dagen (nou ja nachten...) aan het bepotelen van dure vintage-gitaren. Ver weg in Tanger woont zijn echtgenote Tilda Swinton, die het zonder hobby moet stellen, maar in elk geval lijkbleek en maanziek van pittoreske plaatjes kan genieten. Als de twee elkaar na een tijdje opzoeken draait Hiddleston leuke plaatjes. Na een uur verveling komt Mia Wasikowska de boel opschudden. Recht uit 'zombieland central' LA. Maar zelfs dat 'shot' werkt maar even, in een uitgeblust scenario waarin iedereen ook héél sloom spreekt. De film had véél meer doomsday filosofie moeten bevatten. Nu blijft het bij wat losse bespiegelingen over een naderende wereldbrand.

Joe
Intens slecht of... intens. Andere opties zijn er niet bij Nicolas Cage. Hij houdt hier ons weer een film lang aan een (haar)lijntje. Regisseur David Gordon Green begint fijn klein, daar waar ie een film geleden ophield, met een roadcrew in een bos. In Prince Avalanche moesten er strepen op wegen worden gezet, hier worden bomen vergiftigd. (Zodat ze 'legaal' gekapt kunnen worden.) Cage en de Afro-American crew hebben 't rouwdouwend goed samen. Dan komt een jong Sven Kramertje om een baantje bedelen. Hij krijgt een spoedcursus 'hard werken voor echte kerels'. De jongen kan wel een vader gebruiken, want zijn eigen pa is een verlepte alcoholist. Amateur Gary Poulter werd doodleuk en doodziek uit een daklozenkamp geplukt. (Hij overleed ook snel na de film...) Het levert één bizar goede scene op. Dronken pa tegen zoon: 'have you ever heard about popping and locking?' Breakdancen, recht uit het hart. (Ze vroegen 'm vast: heb je nog special skills?) Jammer genoeg blijft de film niet bij dit soort kleine real life onnozelheden. De onvermijdelijke geweldsspiraal moet in het gestoord chaotische script weer tot het uiterste puntje worden uitgerold. Slechts intact gehouden door een almaar dreigend dreunende soundtrack, teveel slowmotion én een schmierende slechterik vol littekens. Echt.

Enemy
Double bill met The Double. Er zit altijd wel een 'tweeling' in het filmjaar, twee films die echt precies hetzelfde idee hadden. In dit geval het dubbelgangers-motief, ontleend aan een grote literaire meester. Schematisch samengevat: Dostojevski versus Saramago. Aoyade versus Villeneuve. Eisenberg versus Gyllenhaal. The Double heeft de visuele schwung, Enemy moet het hebben van een meer volwassen benadering. Dat komt goed uit, want allebei de films gaan uiteindelijk ook weer gewoon over vrouwen. (Je zou die Bechdel test ook omgekeerd kunnen benaderen; een eenzame man in de hoofdrol denkt óók gewoon altijd aan het andere geslacht.) Gyllenhaal citeert als geschiedenisprofessor Hegel, en heeft het in de grauw-gele sepia-zomer van Ontario duidelijk niet naar zijn zin. Dan ontdekt hij op een dvd'tje zijn dubbelganger, en hij besluit de confrontatie met zijn 'andere zelf' aan te gaan. Ondertussen borrelt seksuele spanning. Flarden van Eyes Wide Shut-taferelen doen zieke geesten vermoeden. Dubbelgangers hebben eigenlijk twee levens ineen, je kunt switchen al naar gelang het je uitkomt. De ene double kan zonder dat de ander het weet een gedeelte van diens leven leven. Maar wacht eens even... Het sterke slot is typisch Saramago. Ondoorgrondelijk, mystiek, Kafkaesk. Orde is verbeelde regelmaat.