Filmforum

geloof dat "men" niet zon enthousiast was over Eastern Promises, nog eens nazoeken of de Volkskrant 'm minstens 3 sterren heeft gegeven. (ik laat me graag leiden door gezag ;) )

enneh
"Kan het je van harte aanbevelen, Ludo. Goed boek, hoor."

ja, maar maar tis toch een soort MySpace, dat wil ik eigenlijk ook wel, maar het is eigenlijk cooler van niet. Denk ik. (Mag ik graag denken)

Eastern promises: score van 82 op metacritic, 89 op rottentomatoes, 4,5 sterren op allmovie, raving reviews in Premiere, NYT. Dat is me allemaal wat te overdadig: 3,5 ster. Volkskrant komt morgen waarschijnlijk.

oh ik haalde 'm door de waar met een of ander smokkeldrama van SODERberg(h) ;)

Dreamgirls
een soort oorlogsfilm. ongewild toch kippenvel. Is 't de kracht van de muziek? Of de juiste Hollywood-(senti)mentaliteit. De muziek is trouwens -oh ironie- geschreven door een blanke. En dat terwijl de film dus gaat over een fictieve versie van Motown, en hoe black people eindelijk ook hits scoren. Daarvoor moet wel de zangeres met de "zwartste" stem ("Effi White(!), terzijde worden geschoven, voor een onherkenbare Beyonce. (Een geweldig mooie pijnlijke scene) Wel grappig trouwens dat die Effi White dan weer klinkt als Joss Stone.. maar goed.
De personages zijn wat oppervlakkig, er zijn teveel musical-liedjes, maar toch als geheel is het best aardig vermaak, over de machinaties in de muziekwereld.

Cashback
Onderhoudend, maar totaal onevenwichtig. Cashback is 3 dingen tegelijk. 1)een soort sexploitation onder het mom van kunst, wat samen hangt met 2)een fantasy, waarin een jonge student de tijd stil kan zitten en daar dubieuze dingen meedoet (als ware het een plot van een soft-porno-film) 3)een melige komedie op zijn Clerks. Want hij gaat dus werken in de supermarkt, nadat hij gebroken heeft met zijn vriendin en ie in een staat van insomnia raakt. Het 3e aspect is verreweg het leukst met knotsgekke winkelbedienden en "the Boss".

Shadows and Fog
Woody in zwart-wit is altijd goed (Stardust Memories, Broadway Danny Rose) Shadows and Fog is een zoveelste Bergman ode dankzij het belang van een rondreizende troep circusartiesten (welke Bergman film is dat nou ook alweer) Shadows and Fog brengt een ongelofelijke topcast met o.a. Jodie Foster, John Cusack en John Malkovich.. Die allemaal wel raad weten met 't verhaaltje waarin een dorpje in een ongedefinieerde tijd (before television in elk geval) in de ban is van een moordenaar, en Woody in een mob belandt (zonder te weten wat te doen) en ondertussen Mia Farrow tegenkomt. Tis wel een film waarin je weer merkt dat als Woody net even wat beter kon acteren het eigenlijk nog genialer zou zijn, zijn personage heeft geen diepte vergeleken met de rest. Ook is het jammer dat hij niet eens zelf de moordenaar blijkt te zijn (waar hij wel van beschuldigd wordt)
maar verder weer een hele hoop geniale wisecracks. "May all your ups and downs be in bed" (wijsheid van een hoeren, het bordeel is een van de centrale locaties)

Grappig. Het 3e aspect van Cashback vond ik juist behoorlijk boertig en een storende stijlbreuk in vergelijking met de dromerige kwaliteiten die bij de eerste 2 aspecten hoorde. :-)

Shadows and Fog (leuke stijloefening, overigens) is tevens een ode aan het Duits expressionisme en met nam M van Fritz Lang. Had je het korte rolletje van Madonna nog ontdekt?

Grippig, ik dacht dat ik de enige was die Shows and Fog wel trok en dat dit betekende dat ik een rücklichtlose Allen-adept was.

ja maar dat ben ik dus ook. i guess.
Maar ik denk dat ik de Drei Groschen oper maar 'ns bij de bieb ga halen, zit veel van in Shadows and Fog. (Overigens een van Allen's biggest budget films en een genadeloze flop, i feel sorry for him)

"Grappig. Het 3e aspect van Cashback vond ik juist behoorlijk boertig en een storende stijlbreuk in vergelijking met de dromerige kwaliteiten die bij de eerste 2 aspecten hoorde. :-)"

je liet je afleiden door al die fraaie tetjes. De trapscene, woaaaah.
Maar goed, ik kon maar niet mee in die fantasy-premisse (oh i repeat myself) (of was het toch gewoon een dagdroom die 'm in staat stelde goed te tekenen)
Teveel voice-over ook weer trouwens.

*leest Vido's Cashback-verslag.

De kung-fu knakker is juist de koning haha.

(mooi een link naar de korte versie, ik zocht er al naar op de bekende torrent-sites)

oh en m.b.t. Shadows and Fog, Madonna, heel korte cameo met Malkovich he? Ik dacht later even dat ze de vrouw met de baby was (Maria Magdalena op zoek naar een stal, zoiets) maar ga toch voor de overspel-pleegster. Kan niet missen.

Inderdaad, de Madonna-scene is die met Malkovich.

(part 2 van Cashback de short movie, is helaas verdwenen.. en ook niet meer op de rest van YouTube te vinden, (wegens violations van het een of ander) Ze zullen 'm wel als extra op de dvd willen gooien. Helaas.

Misschien lukt het nog via Daily Motion.

ja. mooi, het oorspronkelijke idee is eigenlijk perfect (en veel beter) geschikt voor een korte film inderdaad.(ook qua onderwerp, kan me iets vergelijkbaars herinneren over een jongetje op een camping)

Le Petit Soldat (Godard, 1960). Ik had mijn verwachtingen wat naar beneden geschroefd voor de tweede film van Godard maar dat bleek volkomen onterecht. Vet coole doch grimmige film volgens het "voor een film heb je alleen een meisje en een revolver nodig" recept, over een jonge man die in een schaduwwereld van spionage en anti-terrorisme is verwikkeld. Heb het vermoeden dat Godard (zoals Tarantino met de onderwereld van L.A.) de mores van dat wereldje volkomen uit zijn duim heeft gezogen en toch voelt het allemaal erg realistisch aan. Verder worden er weer veel boeken gelezen en is het lekker uit de losse pols gefilmd. Anna Karina was zo jong dat ik haar niet eens herkende. Film werd overigens pas in 1963 uitgebracht want kwam niet door de Franse censuur, iets teveel verwijzingen naar de vuile oorlog in Algerije.

Draait er nog iets in de bioscoop wat echt de moeite waard is maar niet droog-realistisch is? Vind het al verschrikkelijk dat ouwe held Cronenberg ook al is vervallen tot gangstafilmer. :(

Technisch gesproken zijn aanraders The Diving Bell And The Butterfly en The Assassination Of Jesse James wat betreft onderwerpen ook droog-realistisch, maar vanwege hun poëtische invalshoek niet zo droog droog-realistisch als het meesterlijke 4 Months…. Over de Tsjechische satire I Served The King Of England heb ik positieve berichten gehoord, maar die moet ik zelf nog zien. En anders kun je altijd nog naar Kapitein Rob & Het Geheim Van Professor, want daarin is het realisme zeker opgedroogd ;-)

En anders kun je altijd nog naar Kapitein Rob & Het Geheim Van Professor, want daarin is het realisme zeker opgedroogd ;-)

LOL.

The Assassination Of Jesse James zal het wel worden, al staat dat sfeertje rond die film van "ouderwetsch Amerikaansch ambacht" me niet aan. Maar alles beter dan dat Oostblok geneuzel.

Ah, we doen het weer.... Okay, drie films gezien, drie keer net niet:

Irina Palm (Garbarski, 2007). Marianne Faithful as wanking widow: de ziekenhuisrekeningen van kleinzoon moeten betaald worden en aangezien Faithful niks kan, gaat ze mannen afrukken in een tent in Soho. Een film die nogal is vergeleken met Calender Girls en The full monty. Een nogal oppervlakkige vergelijking aangezien Irina Palm vergeleken bij dit tweetal een wonder van gedoseerdheid en goede smaak is. De eerste helft is erg sterk. Ingetogen gebracht drama met een randje en een knipoog. In de tweede helft moet er een eind aan gefantaseerd worden, en dat lukt minder. Er is nogal afgegeven op de rol van Faithful. Ze zou een emotieloze robot zijn. Geen moment aan gestoord, geheel ‘in character’ wat mij betreft. Die muziek van Ghinzu is wel irritant, want dat ene deuntje geloof je wel na de zestigste keer.

Atonement (Wright, 2007). Rijkeluisdochter en zoon van housemaid vallen voor elkaar en lijken gelukkig te gaan worden totdat hij door zus van geliefde beschuldigd wordt van aanranding van een minderjarig meisje. Dan breekt ook nog de Tweede Wereldoorlog uit. Vanuit dit gegeven ontwikkelt zich een degelijk drama, dat maar nergens meer wil worden dan degelijk. Goed, het is schrijnend dat het toebrengen van leed meer leed betekent voor de veroorzaker dan voor de slachtoffers. Goed, er wordt leuk met tijd gespeeld om, zoals zal blijken, het schrijfproces te illustreren. En ja, er zit een postmodern randje aan, aangezien (spoilers, spoilers!!!) een deel van het vertelde verzonnen blijkt en de auteur zichtbaar wordt gemaakt. Je zit erbij en je kijkt ernaar, en krijgt gaandeweg het gevoel dat het boek (niet gelezen) zes keer beter moet zijn dan deze mooie plaatjes. Dan is er nog een prachtig geschoten strandscene (zie stuk van Vido), waar de Engelse troepen wachten om terug te keren naar Engeland. Één shot van zo’n tien minuten, fraai staaltje virtuositeit, maar uiteindelijk een scene opleverend die nogal op zichzelf staat. Degelijke driesterren zaterdag-avondfilm van de KRO.

I don’t want to sleep alone (Tsai Ming-Liang, 2007). Een ‘return to form’, zoals dat heet. Na het wanstaltige en overdadige The wayward cloud, waarvoor Tsai een veel te grote zak geld mocht opmaken, keert hij hier terug naar het langzame, introverte stadse drama. Centraal staat een appartementencomplex dat met plakband aan elkaar hangt, bewoond door mensen die naarstig op zoek zijn naar een stukje menselijke warmte. We zien een man zich ontfermen over een in elkaar geslagen jongen. Laatste acteur speelt tevens een kasplantje dat wordt verzorgd door de eigenares van een winkel en haar dochter (?). In elkaar geslagen man gaat zich dan weer voor beide interesseren, etc, etc. Uiteindelijk ontstaat het gevoel dat alle zorgzaamheid voortkomt uit eigenbelang: het niet alleen willen zijn (zie titel). En als er dan twee eindelijk van bil willen, dan branden er opeens ondergrondse vuren, waardoor iedereen met een mondkap oploopt en het ademen moeilijk gaat. Er zijn wel meer vondsten (zoals het bij elkaar brengen van dagelijks leven en de medische wereld - een limonadezakje lijkt op een infuus), maar uiteindelijk overheerst het gevoel dat het natuurlijke langzaam uit de films van Tsai druppelt en zijn ambitie schadelijk werkt. Geen slechte film, maar wat gekunsteld.

ah Irina Palm die staat hier ook in. (eerst zelf maar tikken dan lezen)
(oh I Don't Want To Sleep Alone, waarowaar?)

Irina Palm
Waar had ik die Marianne Faitful nou recent eerder gezien?! Technisch gezien bleek 't Paris Je t'Aime te wezen, maar dat was 'm niet.. Nee, ze leek sprekend op John Travolta in die musical (naam alweer kwijt)... Tsja. Irina Palm is verder een mooi voorbeeld dat je werkelijk OVERAL een film over kan maken. Dus ook gloryholes. Verder is het eigenlijk heel erg een waargebeurd tv-film verhaaltje, met vrij matige acteerprestaties, met name van de zoon van de oma. Wel geinig is de immer gameboy-spelende sexclubeigenaar.

Jesus Camp
Niet zozeer schokkend, maar vooral verbazingwekkend. Die moddervette camp-begeleidster/predikante is zo doorgedraaid dat ze alles kritiekpunten van de docu-makers omarmd en in haar voordeel keert. De kinderen in trance? Mooi toch! Het pijnlijkste is denk ik het hele homeschool-gebeuren. Dat lijkt me eigenlijk nog gevaarlijker dan zo'n kampeerkamp. (Al zijn al die huilsessies nou ook niet echt goed voor een kind: SCHULD SCHULD BOETE BOETE)

Copynig Beethoven
Een zwakke Amadeus las ik ergens en dat is 't wel. Inclusief zo'n altijd leuke scene met componist op bed die een stuk dicteert, terwijl we het stuk horen. Da's een aardug stukkie Beethoven, maar daarvoor draait de film vooral om die vre-se-lijk-ke progrock/bombast symfonie (9) waar Queen zich nog voor zou schamen. Genant slecht. Maar ok, daar hoeft de film niet echt onder te lijden.. Harris als Beethoven is wel erg geslaagd namelijk. Maar waarom dan een "moon" grap (as in the metal-way met blote billen) Hoe komen ze erop!?!?

The Lookout
Begon de film zonder enige clue waar het over zou moeten gaan. Totdat Daniels als eh blinde. Oh ja, dit is een bankoverval-drama. Op dat moment is daar nog lang geen sprake van.. En echt naturel komen we daar ook nooit. (niet dat ie niet plaatsvindt..) Probleem zit eigenlijk al in 't begin. Een jongen veroorzaakt een ongeluk als hij met open dak cruisend (zonder lichten) een ongeluk veroorzaakt. Die sterrenhemel ziet er magisch uit, maar is na 5 seconden al weg. De film neemt niet genoeg tijd. Nergens eigenlijk. En die jongen uit Brick lijkt ook ineens meer een soort 2e Keanu Reeves.

The Host
Aardige monsterfilm, met name dankzij de vreemde absurdistische humor, die erop neerkomt dat ALLE helden eigenlijk oenen zijn. Het einde zou trouwens in Hollywood afgekeurd worden, wegens wat te cynisch. Interessant zijn ook de Koreaanse eetgewoonte, inktvis op de barbecue? :) (met als delicatesse de langste poot?!)

Superbad
Ja hij is fijn. 10x leuker dan Knocked Up. 3 late pubers in hun quest naar alcohol en vrouwen (het eerste moet tot het tweede leiden) vraag me af of de dialogen nou op Tarantino zijn geinspireerd, of dat Tarantino in de jaren '90 zich liet inspireren door de taal van de jeugd. (ik bedoel "dicktaking abilities!'") ghehe.
Maar 't leukst (en het flauwst) aan de film zijn de 2 agenten, die met 1 van de 3 pubers het belangrijkste zijplot vormen. Helaas zorgen zij er ook voor dat de film tegen het einde van een 7 naar een 6 keldert, dankzij een te moralistisch politiek correcte wending. Doodzonde. De film had sowieso snel afgerond kunnen worden. Tegen het einde begint de film te zwalken. (een beetje een vreemde opmerking, maar 1 van de nerds die uiteindelijk het dichtst bij seks komt wordt OF net te laat, OF net te vroeg onderbroken in zijn handelingen, nu is 't net verkeerd)

Mighty Aphrodite
ja deze komt natuurlijk heel vaak op tv. talloze stukken van gezien, maar nooit helemaal geloof ik. Hij is erg leuk. Woody over adoptie (doe 't niet!) schaamteloos!
Mira Sorvino in de rol van haar leven, de eerste scene van haar en Woody behoort tot de 5 beste (ik lul maar wat) die Woody ooit op film heeft gezet. Ook hier is het einde 't minste, inclusief deus ex machine, waar mij betreft trouwens Jerry Bender (de flirt van de vrouw van Woody) uit had mogen stappen.

--
Olaf's epistel inmiddels gelezen.
"Die muziek van Ghinzu is wel irritant, want dat ene deuntje geloof je wel na de zestigste keer. "

Zo waar! Waar komt sowieso al dat Waalse geld vandaan. :)

Superbad moralistisch. Je bedoelt die scene met twee agenten op bed? Dat vond ik zo over the top dat het ironisch werkte.

nou, misschien was dat het verkeerde woord. de agenten zijn de hele film DOM DOMMER DOMST. en dan blijken ze 't (SPOILER) allemaal expres te hebben gedaan, to show they can have a good time too. (natuurlijk dat is ook nog steeds dom)
mijn punt is de film moet gewoon eindigen met de eindigen die Fogal op het moment supreme onderbreken en zich dan zo schamen dat ze 't met McLovin (!!! haha) goedmaken.. op een of andere manier. Doet er niet toe hoe. Maar nu is 't van ooh ja natuurlijk heet je geen McLovin en natuurlijk ben je geen 21. etc.

Tegen het einde van Superbad, op het moment dat twee van onze jonge ‘helden’ naast elkaar in de slaapzak liggen, klonken achter mij in bioscoopzaal verontruste geluiden. ‘O nee, hè!’ slaakte een meisje vol afschuw en gruwel uit, bang dat de scène veel verder ging dan uiteindelijk het geval was. ‘Jezus! Ooooooo, neeeeee! O God!’. De door haar gevreesde uitkomst was trouwens geen slecht idee geweest voor een mogelijk einde. Het verhaaltje van Superbad verliep soepeler dan in Knocked Up, maar ik heb bij die laatste film toch harder gelachen.

trouwens..

http://ccinsider.comedycentral.com/photos/uncategorized/2007/06/15/cera.jpg

(uit Superbad)

tis Beck!!!

<B>Sicko</B> (Michael Moore, 2007)
<B>Manufacturing Dissent</B> (Rick Caine & Debbie Melnyk, 2007)
Michael Moore laat in de eerste helft van Sicko behoorlijk overtuigend zien hoe beroerd het gesteld is met de ziektekostenverzekeringen in de VS. De verzekeringsbedrijven willen vooral winst maken en dat doe je natuurlijk niet door middel van het uitkeren van ziektekosten. Een kapitalistische praktijk die mensenlevens kost. In de tweede helft van de film bezoekt Moore Canada, Engeland en Frankrijk om te laten zien hoe het anders kan. Helaas is de filmmaker zoals wel vaker in de slotfase weer te populistisch bezig en probeert hij goedkoop te scoren door zieke 9/11-vrijwilligers mee naar Cuba te nemen aangezien Guantánamo Bay het enige Amerikaanse grondgebied is waar de gezondheidsvoorzieningen gratis zijn. Uit de documentaire Manufacturing Dissent blijkt dat in het werk van Michael Moore entertainment wel vaker op problematische wijze gekoppeld wordt aan politiek. Moore wil tegelijkertijd geëngageerd en grappig zijn, wat een zuivere argumentatie op veel momenten flink in de weg zit. Als het nodig is zet Moore de werkelijkheid naar zijn hand. Kritiek op zijn werkmethode is uit den boze, zoals documentairemakers Rick Caine en Debbie Melnyk aan den lijve ondervinden wanneer zij een poging doen Michael Moore voor de camera te krijgen. De democraat blijkt een matennaaier en een hypocriet te zijn die minder democratisch is ingesteld dan hij zich voordoet.

ach ja Michael Moore..

zeg weet iemand of dat oude forum, dat tijdelijke ding op een phpboard, op een of andere manier nog toegankelijk is. In een of andere "cache" of "mirror" of website die websites bewaart (weet niet meer hoe die heet)
hmm?

ik wil als nerd de filmdraad daar nog wel 'ns doorlezen, dan wel opslaan. (maar vrees 't ergste)

en morgen om 13.40 Au Bout de Souffle op NL2. zou prime-time moeten zijn, maar goed beter dan niets.

Lady Terminator, volledig over the top actie uit Indonesië, jaren tachtig. Mooie dame ("I'm not a lady, I'm an anthropologist!") raakt bezeten door de 'South Sea Queen' (via een aal die tussen haar benen verdwijnt) om vervolgens mannen via bloedige sex van hun leven te ontnemen en alle overige personen met een machinegeweren overhoop te schieten. Een indrukwekkende bodycount en een hilarische film.

Dixie Chicks: Shut Up & Sing
boeiende docu op verschillende lagen, al roept ie ook wel ergernis op. Want het is erger ook een anderhalf uur durend promotiefilmpje en een verheerlijking van totaal berekende rebelsheid. Best nep..
Maar goed, het begint allemaal met een van die Chicks die zich zegt te schamen voor Bush (al zegt ze later dat ze gewoon het Londense publiek op wilde zwepen, tsja) Rechts Amerika flipt totaal. Verbijsterend, misschien is het een of andere psychologische reflex ten tijde van oorlog. Als Irak meer tegenstand had geboden waren dan misschien Arabieren de zondebok. Hoe dan ook, de fascinerende manager van de Chicks is er als de kippen bij om dit eens even goed uit te melken. (A new start! A new band) Da's een mooie 2e laag, het inkijkje in de muziekbiz (Dixie Chicks is geen band, het is een merk)
Al met al een goed opgebouwde docu (met de emotie aan 't end)

The Simpsons Movie
Kon me niet herinneren ooit meer dan een flits van een Simpsons tv-aflevering te hebben gezien. Dacht (dankzij stokoude computerspelletjes) dat de serie om Bart draaide. Maar Homer is de man. Verder wel wat ik ervan verwacht had. Milde satire (leukste: Amerikaans afluistercentrum heeft beet: The government actually found someone we're looking for! YEAH, BABY, YEAH!)
Wel een kleine plothole: waar blijft dat varken van Homer???
(Ik verwachte het beest elk moment aan 't spit in het desolate Springfield)

California Dreamin' (Endless)
Mooie landerige cultuurclash-film over een groepje Amerikaanse soldaten die vast komen te zitten in de middle of nowhere in Roemenie (ze zijn met apparatuur op weg naar Kosovo) de stationschef heeft nog wat appeltjes met ze te schillen (al hadden de verklarende flashback-scenes weggemogen) en ondertussen dromen de meisjes de soldaten. ('t blijft niet bij dromen natuurlijk.

The Mark of Cain
Oef, waardeloos. Overdreven wilde arty editing, niet gepaste muziek, matig acteren en dramatisch slechte dialogen (moeder> zoon: you used to tell me everything!)
Draait om de Britse soldaten in Irak, die in een Abu Ghraib-achtig akkefietje komen (hmm Hollywood heeft er nog geen film over gemaakt, daarvoor props voor de GB)
maar het Britse leger is altijd al potsierlijk en dat wordt hier nog maar 'ns benadrukt. Verder is de film erg zwart-wit, met heel duidelijke slechteriken. En de hoofdrolspeler kijkt van de eerste tot de laatste minuut extreem gepijnigd, wat weliswaar "in character" is, maar ook irritant. Snel vergeten.

(oh in Shut Up & Sing wordt helaas niet uit de doeken gedaan hoe Nathalie Maines (de big mouth) die tussen de touren constant lijkt te eten en duidelijk uitdijt er tijdens de tournees er ineens weer piekfijn uit kan zien. ;) belichting zeker..)

Ik heb 28 days later en 28 weeks later achter elkaar zitten kijken. Geinig vermaak over een virus dat Britten in moordlustige gekken verandert en Groot-Brittanië naar de klote helpt. In deel 1 zien we hoe een paar overlevenden probeert een militaire basis te bereiken, waar zal blijken dat de grens tussen civilisatie en de door het virus veroorzaakte gekte slechts een dunne is. In deel 2 zien we de terugkeer naar het eiland en, gelijk als in The lost world, het vervolg op Jurassic park, hoe een nieuwe uitbraak ontstaat. Hoewel de films in essentie klassieke zombie-films zijn is het eenvoudig er hedendaagse politiek in te zien. Zo is de door Amerikaanse defensie geleide wederopbouw en de strijd tegen het oncontroleerbare virus een duidelijke hint naar Amerikaanse Midden Oosten politiek. En zo worden er op een gegeven moment bosjes onschuldige burgers neergemaaid om het virus maar onder controle te krijgen. Geinig vermaak, maar met een paar wrange knipogen.

Heren Ludo en Olaf, hebben jullie de email ontvangen (via ilxor) met mijn "offer you can't refuse"?

hmm nee? dat interne e-mail systeem is quite rotten merkte ik laatst toen ik aan een remix mogelijkheid mee wilde doen (2e poging kwam wel aan overigens)

benieuwd.

Is die naar mijn hotmail gegaan (niets ontvangen)? Of heeft deze board een mailbox die ik niet kan vinden?

Haha, dat is snel. Mail me even naar sporenburg_chez_gmail. Dan mail ik jullie die paardenkop. ;)

Die "mailbox" zit verborgen onder de namen, ik vind het maar een duf systeem.

http://www.kropserkel.com/Images/horsehead%20(9).jpg

4 Months, 3 Weeks, 2 Days
beetje te vroeg gekeken. beeldkwaliteit van mijn versie was prima, maar de ondertitelaar meende alles te moeten ondertitelen en die Roemenen praten snel. Dus ik zat daarmee te goochelen en miste zo het jaartal 1989.. Verder besefte ik pas uren na de film *SPOILER* dat die abortus-dokter de grootste filmheldin van het jaar wel erg gemeen gechanteerd had. (Ik dacht nog waarom zit ze nou zo eenzaam in bad, naief naief)
Maar goed. Zeer schrijnende film Von Trier-style. Zoals ik zei een geweldige heldin, maar dat andere zwangere meisje begon ik toch wel 'n beetje te haten. Aargh. Nah, kon ze ook allemaal niet helpen. Toch? ;)
(Om niet te spreken over dat vervelende vriendje van Otilia)

A Guide To Recognizing Your Saints
Zie Subs-site.

Don't Drink The Water
een tv-film van Woody. Zou ie geen geld voor een bios-versie bij elkaar hebben gekregen? Lijkt in eerste instantie terecht. Flauwe Fawlty Towers-achtige toestanden op een ambassade in een Sovjet-staat (fictief maar aangezien ze de trein naar Istanbul namen dacht ik aan Armenie ofzo)
Anyway.. als vaker in Woody's komedies, moet 't wat op gang komen. En na een half uur valt er toch genoeg te grinniken om een mislukte goochelaar annex priester uit de undeground en 't eindeloze gekibbel tussen Woody en Marge Simpson eh ik bedoel Julie Kavner :)

(oh en Woody was zijn tijd vooruit met boerka-smokkel-grappen)

My Blueberry Nights (Wong Kar Wai, 2007) – als je van tevoren weet dat het gaat tegenvallen, valt het meestal wel mee. My Blueberry Nights heeft enkele, zij het zeer zeldzame momenten waarop de melancholie voelbaar wordt. Toch is het eerste Amerikaanse uitstapje van Wong Kar Wai na As Tears Goes By (1988) de minst interessante film uit zijn carrière. Het recept is vertrouwd: mannen en vrouwen kringelen amoureus rond elkaar in afgelegen cafeetjes en restaurantjes, waarna ze elkaar verlaten en slechts herinneringen overblijven. De setting is ditmaal niet Hong Kong, maar New York, Nevada en Tennessee. We volgen Norah Jones tijdens haar reis door de VS, van de Oostkust naar de Westkust, en toch voelt de film niet aan als een road movie. Jones is weinig meer dan een mooi koppie. Haar gebrek aan charisma wordt pijnlijk duidelijk wanneer Rachel Weisz enkel al bij haar entree meer indruk weet te maken dan Jones een hele film lang. Jones hangt er vaak maar een beetje bij, als getuige van andermans acteerprestaties. Zelfs zangeres Cat Power straalt in haar korte bijrolletje meer persoonlijkheid uit. Tijdens de ontmoeting met haar ex Jude Law slaan de vonken uit het verleden nog steeds over, terwijl van chemie tussen Jones en Law geen sprake is. Tijdens het moment tussen Cat Power en Jude Law was het opeens ook opvallend stil in filmzaal (die waarschijnlijk vol zat met mensen die nog nooit van hun leven een film van Wong Kar Wai hadden gezien, dus misschien is de Amerikaanse episode in het leven van de regisseur toch nog ergens goed voor geweest). De op video geschoten film heeft de vertrouwde felle kleuren uit eerdere films, wat goed werkt in de interieurs en stadse opnamen. De weidse landschappen ogen alsof ze gefilmd zijn vanaf een televisiescherm.

Reign Over Me
best een lief filmpje. Adam Sandler zit in de put nadat zijn familie bij 9/11 is omgekomen. Hij vlucht in computerspelletjes (zwaar door Playstation 2 gesponsord, maar ik ging wel kijken hoeveel dat spelletje kostte, 68 euro, au) en vinyl.
Tandarts Don Cheadle is een oude jeugdvriend die 'm toevallig tegenkomt. Nou dan gaan ze elkaar een beetje uit de put helpen (want Cheadle heeft ook moeite met communiceren enzo) "Chemie" is er soms wel en dan weer niet. Bizar is het aandeel van de psychologe Liv Tyler, die niets volgens het boekje doet. (Met patiënt 1 over patiënt 2 praten, gesprekken afluisteren etc.) De rechtszaak waarmee de film eindigt is zwaar ongeloofwaardig, maar ja misschien kan dat allemaal in Amerika.
Kortom, een zozo-filmpje.

Running With Scissors
Hier had ik veel meer van verwacht (Wes Anderson-stijl las ik in een reclamefoldertje, moet Vido's verslag nog lezen)
Maar goed, gaat dus dramatisch hard op zijn bek. Meestal is in een film het 1e uur leuk en het 2e moeizamer, hier was het eerste uur al saai, ik hoopte op verbetering: nope.
"Connie Palmen" is een geflipte schrijfster die door haar psycholoog "behandeld" wordt. Komt erop neer dat ze haar zoon (een 20-jarige die een 14-jarige speelt...) bij hem laat wonen. De Psy heeft een huis vol idioten, inclusief echtgenote die kattenvoer eet, maar die later nog het meest normaal blijkt te zijn. Ook zijn er 2 blonde zusjes.. Beetje Stephen King en veel Tim Burton. Maar goed alle personages zijn even irritant.
(Typisch zo'n film ook waar op een bepaald moment alle lijnen bij elkaar komen in een SCHREEUW, had mooi kunnen zijn nu is het vrij potsierlijk)

The Dead Girl
Zwak geacteerd, matig gescript mozaïekverhaaltje, wat toch minder slecht is dan je op basis daarvan zou vermoeden. Alle losse verhaaltjes verbinden vrouwenleed met een lijk. (Vinder, zuster (of niet), echtgenote van dader, slachtoffer, misschien mis ik er nog een, ja moeder van slachtoffer)
Redelijk intens filmpje, waar Marcia Gay Hayden opvalt als totale Wacko Jacko look-a-like. Zien is geloven)

Eastern Promises
Zeker bij momenten de beste misdaadfilm van het jaar. De film laat (denk ik dan) (zeker in 't begin) zeer geloofwaardig de Russische maffia in Londen zien. Keiharde scènes met Godfather-allure. Sterk acteren van Viggo Mortensen als chauffeur met ambities. Later blijkt hij iets teveel een superheld te zijn die alles goed doet, in 't toch wel sentimentele baby-plotje rond, natuurlijk, Kerstmis. Iets teveel eind goed al goed, vergeleken met de cynische duistere toon van het begin.

Crooked
Low budget, hou het straat, epistel over rapper Sensational en het label Wordsound. Een fictieve versie tenminste, want Heavyweighter was z'n derde, Wordsound bestond al een tijd en Sensational leeft nog. Ondanks amateurisme toch best vermakelijk (als je tenminste een beetje bekend bent met de Wordsound catalogus).

Nói Albinói
IJslandse tragikomedie, fantastische scenery die de hoofdrolspeler toch zat wordt en droomt van een tropisch eiland met z'n meisje. Ik houd toch een zwak voor films in dit soort landschappen en het soort humor.

Nude per l'assassino
Sex en geweld weer eens buitengewoon stijlvol in beeld gebracht door Italianen in de jaren zeventig. Klassieke giallo die meer bloot introduceerde, maar dit is nog geen ranzigheid a la Lo squartatore di New York.

La decima vittima
Een overmaat aan stijl ook in deze Italiaanse klassieker, maar een stuk intelligenter verhaal en minder expliciet bloot en geweld. Bekende acteurs als Ursula Andress en Marcello Mastroianni maar een soundtrack van Piero Piccioni die op het hysterische af is.

Als we het dan toch over cult hebben: Carnival Of The Night (Masashi Yamamoto, 1982) – wordt aangeprezen als documentaireachtige film over de punkscene in Tokio, maar na de openingsscène, met rauw bandje in een ranzig jeugdhonk ter grootte van een krappe huiskamer, verlaat de zangeres haar overige bandleden, is de punk ver te zoeken en volgen we deze alleenwonende jonge moeder tijdens een nachtmerrietocht langs de randen en uithoeken van de wijk Shinjuku. Het kleurenbeeld is ondertussen omgezet in zwart-wit. Ze loopt schijnbaar doelloos door het nachtleven en heeft ontmoetingen met vrienden (waaronder een als kluizenaar levende terrorist-in-de-dop) en vreemden. Tussendoor zien we fragmenten uit het leven van een destructieve junk die zijn entree maakt door het interieur van bovengenoemde club te slopen en die later o.a. klanten van een bar molesteert en zich vergrijpt aan een junkievriendin. De film staat ook even stil bij het lot van een cruiser in een schaars verlicht park. De hoofdrolspeelster (cool met zonnebril en een geleend pistool) laat zich helemaal gaan, met als hoogtepunt een extatische dans in een club die veel weg heeft van De Diepte in Amsterdam. Carnival Of The Night is hard en onaangenaam en het vloeiende bloed trekt inktzwarte strepen. De film veranderde het leven van een van de redacteuren van Midnight Eye, maar is ondanks de recente dvd-release zo obscuur dat hij vooralsnog onvindbaar is op iMDB.

California dreamin', op subs Title

mooi :)

California Dreamin’ staat al een tijdje op de to do list. Aan de jaarlijstjes te oordelen die her en der in het Engelse taalgebied opduiken, valt er het komende jaar nog meer moois te bevelen in de bios: I’m Not There (de Dylan-film van Todd Haynes, naar het schijnt ook de moeite waard voor Dylan-haters als ondergetekende), Silent Light, Syndromes And A Century, No Country For Old Man (de nieuwe van de broertjes Coen), Hotel Harabati, Things We Lost In The Fire, Into The Wild (van Sean Penn), Yella, Paranoid Park, Juno en Lust, Caution. Heb ik nog wat over het hoofd gezien?

Ja, Before the Devil Knows You're Dead. Een nieuwe Sidney Lumet die raving reviews krijgt.

The Darjeeling Limited nietwaar? Al las ik in Sight & Sound (fijn blad is dat trouwens, uitgebreide recensies zonder sterren!!! Ik word er bijna zenuwachtig van tijdens het lezen ;) dat die niet zo best is. Al zal Darth Ter Haar daar ongetwijfeld een positieve spin aan weten te geven. :)

wow Sidney Lumet die weer iets goeds doet??! Dat zou een mirakel zijn geloof ik.

No Country For Old Man. jaaa op IMDB kwam die zo'n beetje binnen in de top 20, ongehoord.

Ach, die slechte recensies voor Anderson zijn altijd van <i>haters</i> die het niet zien. Ik zie de buzzwords al weer 'emotieloos', 'vlak', 'studentikoos'. Die mensen moeten gewoon Steven Spielberg alles voor ze laten voorkauwen.

Le Trou (Jacques Becker, 1960) – in het kader van verplichte klassiekers. Volgens regisseur Jean-Pierre Melville is Le Trou de beste Franse film ooit gemaakt en daar zal hij waarschijnlijk niet ver naast zitten. Iets meer dan twee uur lang volgen we de pogingen van vier gedetineerden om uit een gevangenis in Parijs te ontsnappen. Ze krijgen onverwachts gezelschap van een jonge vijfde celgenoot waarvan ze niet 100% zeker weten of hij te vertrouwen is. Regisseur Jacques Becker hoeft geen muziek te gebruiken om het verhaal spannend te houden en zelfs een onafgebroken fragment waarin we getuige zijn hoe een vloer wordt gesloopt krijgt de opwinding niet op de rem. Le Trou toont aan hoe menselijk vernuft kan leiden tot vaak verrassende creatieve oplossingen (soms zo creatief dat een lach niet is te onderdrukken). Een knappe verfilming van een boek geschreven door een van de ex-gedetineerden en verdomd onderhoudend.

Yo Vido, waar haal jij je inspiratie vandaan voor Aziatische films? Zag dat je er recent weer twee gedaan hebt.

Zowel Carnival Of The Night als Take Care Of My Cat lagen bij Boudisque. De eerste film nam ik uiteindelijk mee n.a.v. de enthousiaste recensie op Midnight Eye (die overigens wel iets te overdreven enthousiast is) en de tweede nam ik mee n.a.v. de aanwezigheid van onze favoriete actrice uit Linda Linda Linda.

Ook recentelijk meegenomen uit Boudisque: The Banquet (2006) van Xiaogang Feng (een Chinese Hamlet naar het schijnt), maar die moet ik nog zien.