Filmforum

Dallas Buyers Club
Aidsfilms gaan meestal over homo's. Interessant idee dus om eens eens een heteroseksuele rodeo macho op te voeren. Groupies, coke en hookers. 'Who's ready for a bull ride!' Met 'a bunch of faggots' wil dit alfamannetje niks te maken hebben. Matthew McConnaughy schittert vooral in die eerste fase. Hologig, sleazy, cowboyhoed, foute snor. Zou ie stiekem niet toch...? Een triootje kan ten slotte ook een soort man tot man-activiteit zijn. Het slechte nieuws valt 'm hoe dan ook rauw op het dak. De dokter geeft 'm 28 dagen. De film begint enthousiast te tellen. Eigenlijk is dat al het moment dat het verhaal door de vingers van de makers glipt. (Want het tellen blijkt nutteloos.) De elektricien heeft blijkbaar niemand om op terug te vallen, en als patient komt ie onvermijdelijk in de homowereld terecht. Aan alles merk je dat Vallée's hart dan niet meer bij zijn hoofdpersonage ligt. De sissies en de queens, ja, dat vindt ie leuk. Jared Leto steelt op hakken de show. Maar die kant van het verhaal kenden we al. Zo rest er een niemandsland rond een medicijnhandeltje. Typerend is de rol van Jennifer Garner, als dokter permanent tot tranen geroerd. De film had dichter bij McConnaughy moeten blijven. Zijn opluchting als ie eindelijk een leuke vrouw mét aids vindt! 1+1 = 2 in zijn brein. Daar kunnen geen vlinders tegenop.

Deux Jours, Une Nuit
De spanning is onmiddellijk om te snijden. Een vervelend telefoontje, en een vrouw leunend op het aanrecht vechtend tegen emoties. Haar probleem blijkt nogal wonderlijk van aard. De baan van de vrouw staat op het spel, en haar collega's mogen stemmen. Ofwel de vrouw blijft in loondienst, óf de collega's krijgen een bonus. Een simpele setup uit de economische speltheorie. Mensen zijn (geld)wolven, ze kiezen allemaal voor de bonus, toch? Maar wat als iemand ze diep in de ogen kijkt? Zie hier anderhalf uur aan film. Simpel en effectief. Ik was nooit zo'n fan van Marion Cotillard, maar wankelend door Sclessin, met een alledaags staartje, kalmeringspillen en een flesje water is ze onweerstaanbaar. Haar hoofd loopt over, niet alleen van tranen, maar ook van depressieve 'achterdachten'. Ze vertrouwt zelfs haar man niet meer. 'Je hebt gewoon medelijden met me.' Gedurende het weekend gaat ze bij de collega's langs. Het is het aloude wanhopige neorealisme van Fietsendieven, maar door de naderende stemronde wordt Deux Jours et Une Nuit ook een soort 12 Angry Men. (Ik hoopte zó dat er precies 12 collega's waren.) Alleen is de pleiter hier zelf onverbloemd (en een beetje egoïstisch) partij. De collega's vertonen het hele spectrum aan reacties. De beste zit al vroeg in de film. Hoe kapot kun je gaan. Wat een ontreddering.

Moebius
Is Kim Ki-Duk impotent geworden? Twijfelt hij om andere redenen aan zijn mannelijkheid? Cinema fungeert hier weer als het vangnet voor idioten. Dit is al de zoveelste film van 'm waar geslachtsdelen worden gemutileerd. (En de tweede op rij, na Pieta.) En waar Pieta ook nog duistere poëtische trekjes vertoonde, is Moebius pure penis-horror. Er wordt niet eens meer gesproken. Het is de mes en het edele deel. Zelfs Freud zou hier in slaap van vallen. In een verknipt gezinnetje maken vader en zoon een bijzonder transformatie door. Dankzij ma. Als ik het goed begreep ten minste! De 'shiibas' moeten we zelf bij de bloedbadenk denken. Aanvankelijk delft zoonlief het onderspit in de penisnijd-penisstrijd. Vader voelt zich wat schuldig. De websites over orgaantransplantatie staan vol krukkig Engels. (Alsof het internet in Korea werkelijk in een soort Engrish doorkomt.) Als pa zijn eeuwige schuld heeft ingelost – en zoon de man is – doet Kim Ki-Duk er nog een schepje bovenop. Verrassend is het allemaal nergens. Wel indringend fysiek. De dingen die je allemaal met stenen kunt doen. Pijn is fijn. Alles brandt. Mij schoot plots te binnen dat ze in vroegere eeuwen vaginisme met het mes behandelden. Misschien een ideetje voor de volgende keer?

Pride (Matthew Warchus, Verenigd Koninkrijk, 2014)
Veel Britser zal het niet snel worden dan deze cross-over van sociaal-realisme en satire. Midden jaren tachtig: de IJzeren Dame wil de kolenmijnen sluiten. Er is beslag gelegd op de stakingskassen, dus de mijnwerkers moeten op een houtje bijten. Er komt hulp uit onverwachte hoek. Homo’s en lesbo’s in de Engelse grote steden die grote hoeveelheden geld inzamelen en rechtstreeks de families in Wales ondersteunen. Hartverwarmend, uitermate komisch en nog waar gebeurd ook.

Girl gone (David Fincher, Verenigde Staten, 2014)
Op de bonnefooi naar Rotterdams echtste bioscoop Cinerama. Een hoge score van 8,5 op IMDb deed de beslissing doorslaan naar Gone Girl. Grotesk in de goede zin des woords, deze combinatie tussen zwartgallige huwelijkskomedie en thriller. Waar ik normaal hypergevoelig ben voor ongeloofwaardigheden, nam de humor en de spanning de vele twijfels lopende dit verhaal weg. Na afloop resteert niet de vraag whodunnit, maar ‘what was it?’

The French Connection
Heel lang geleden gezien. Valt nu eigenlijk best wel tegen. De jonge Hackman is goed bezig maar strontvervelend...met zijn hoedje. De achtervolging van de metro blijft nog steeds geweldig (en is een rampzalig voorbeeld geweest waaruit de hele moderne actiefilm is gebaseerd). Maar uiteindelijk is het allemaal nutteloos (misschien ook wel the point wat betreft de War on Drugs). Wat wel erg fascinerend is vanuit sociologisch/historisch/stedenbouwkundig perspectief is de teringzooi die New York in de jaren zeventig is (echt Derde Wereld niveau).

waarop is gebaseerd natuurlijk (dacht eerste aan "compleet wordt geboren", maar net als bij Bullit moesten er nog wat langzame delen worden weggesneden).

De jonge Hackman is goed bezig maar strontvervelend...met zijn hoedje.

hahaha ja.

en word about NY, vraag me af tot wanneer dat 3e wereld gevoel nou 'aanhield'. Best lang volgens mij. In elk geval tot in de jaren '80 (Style Wars comes to mind)

Tot ver in de jaren '80, volgens mij is het pas echt in 1994 met de verkiezing van Giuliani veranderd.

ah ja :) (Spike Lee, toen ook nog ja)

ik zie dat ik een minority opinion over die 'nieuwe' Jarmusch ga posten. (Mijn vampieren-aversie moet toch groot zijn)

American Hustle
Conmedie. American Hustle wil zowel komedie als Martin Scorsese-ode op epos-lengte zijn. In beide bedoelingen slaagt de film half. Héél goed kan het daardoor nooit worden, maar schwung is er wel. De personages hebben de inmiddels bekende Wolf of Wall Street-mentaliteit. Oplichten is 'a way of life'. Alleen American Hustle spot wél met de hebberigheden, en hier kennen zelfs de oplichters hun plek. Je moet het klein houden, is de grondregel van Christian Bale. Hij begint dus permanent bij zijn kriebeligste probleem. De ontbrekende haardos. Het hilarische intro is de alledaagse comb-over vér voorbij. 'You shouldn't have done that.' Zijn rol heeft wat weg van Tom Cruise uitzinnige cameo in Tropic Thunder, maar dat dan dik twee uur lang. Bale krijgt weerwerk van Amy Adams (als Engelse posh wannabe), Bradley Cooper (met de zelfgezette krulletjes van Albert Brooks) en een gekuifde Jeremy Runner. Het kwartet is tot elkaar veroordeeld in een rondedans rond potentiële casino-centjes. Iedereen fopt iedereen, en in de goeie con traditie denk ik: wie is de derde hond? Meestal kun je gokken op het domste personage, ergens op de achtergrond. Bimbo Jennifer Lawrence kwalificeert ruimschoots. Ze ruikt het liefst aan haar nagellak. Lekker én verrot. Het einde verrast alsnog, maar ontbeert ergens toch dat 'aha'-momentje.

Only Lovers Left Alive
The only viewers left alive zullen de allergrootste Jarmusch-fans zijn. Het leek al geen moment op een goed idee; Jarmusch die óók al een vampierenfilm gaat maken. Zou het puur zijn geweest om een geldpotje aan te kunnen boren? Op erg veel enthousiasme weet ik 'm hier niet te betrappen. Eigenlijk zijn de clichématige 'tand'-momentjes nog het leukst. De tijd wordt verder gemakzuchtig gevuld met Jim's eigen hobby's en vriendjes. Absoluut dieptepunt: in een eerst nog sfeervolle nachtelijke cruise-scene door Detroit nemen de twee hoofdpersonages een kijkje bij het geboortehuis van... Jack White. Alsof de man Goethe is! Vampier Tom Hiddleston besteedt zijn dagen (nou ja nachten...) aan het bepotelen van dure vintage-gitaren. Ver weg in Tanger woont zijn echtgenote Tilda Swinton, die het zonder hobby moet stellen, maar in elk geval lijkbleek en maanziek van pittoreske plaatjes kan genieten. Als de twee elkaar na een tijdje opzoeken draait Hiddleston leuke plaatjes. Na een uur verveling komt Mia Wasikowska de boel opschudden. Recht uit 'zombieland central' LA. Maar zelfs dat 'shot' werkt maar even, in een uitgeblust scenario waarin iedereen ook héél sloom spreekt. De film had véél meer doomsday filosofie moeten bevatten. Nu blijft het bij wat losse bespiegelingen over een naderende wereldbrand.

Joe
Intens slecht of... intens. Andere opties zijn er niet bij Nicolas Cage. Hij houdt hier ons weer een film lang aan een (haar)lijntje. Regisseur David Gordon Green begint fijn klein, daar waar ie een film geleden ophield, met een roadcrew in een bos. In Prince Avalanche moesten er strepen op wegen worden gezet, hier worden bomen vergiftigd. (Zodat ze 'legaal' gekapt kunnen worden.) Cage en de Afro-American crew hebben 't rouwdouwend goed samen. Dan komt een jong Sven Kramertje om een baantje bedelen. Hij krijgt een spoedcursus 'hard werken voor echte kerels'. De jongen kan wel een vader gebruiken, want zijn eigen pa is een verlepte alcoholist. Amateur Gary Poulter werd doodleuk en doodziek uit een daklozenkamp geplukt. (Hij overleed ook snel na de film...) Het levert één bizar goede scene op. Dronken pa tegen zoon: 'have you ever heard about popping and locking?' Breakdancen, recht uit het hart. (Ze vroegen 'm vast: heb je nog special skills?) Jammer genoeg blijft de film niet bij dit soort kleine real life onnozelheden. De onvermijdelijke geweldsspiraal moet in het gestoord chaotische script weer tot het uiterste puntje worden uitgerold. Slechts intact gehouden door een almaar dreigend dreunende soundtrack, teveel slowmotion én een schmierende slechterik vol littekens. Echt.

Enemy
Double bill met The Double. Er zit altijd wel een 'tweeling' in het filmjaar, twee films die echt precies hetzelfde idee hadden. In dit geval het dubbelgangers-motief, ontleend aan een grote literaire meester. Schematisch samengevat: Dostojevski versus Saramago. Aoyade versus Villeneuve. Eisenberg versus Gyllenhaal. The Double heeft de visuele schwung, Enemy moet het hebben van een meer volwassen benadering. Dat komt goed uit, want allebei de films gaan uiteindelijk ook weer gewoon over vrouwen. (Je zou die Bechdel test ook omgekeerd kunnen benaderen; een eenzame man in de hoofdrol denkt óók gewoon altijd aan het andere geslacht.) Gyllenhaal citeert als geschiedenisprofessor Hegel, en heeft het in de grauw-gele sepia-zomer van Ontario duidelijk niet naar zijn zin. Dan ontdekt hij op een dvd'tje zijn dubbelganger, en hij besluit de confrontatie met zijn 'andere zelf' aan te gaan. Ondertussen borrelt seksuele spanning. Flarden van Eyes Wide Shut-taferelen doen zieke geesten vermoeden. Dubbelgangers hebben eigenlijk twee levens ineen, je kunt switchen al naar gelang het je uitkomt. De ene double kan zonder dat de ander het weet een gedeelte van diens leven leven. Maar wacht eens even... Het sterke slot is typisch Saramago. Ondoorgrondelijk, mystiek, Kafkaesk. Orde is verbeelde regelmaat.

Hier kan je een mooi avondvullend programma met Rosemary's Baby van maken (zelfde jaar ook)
Vargtimmen
De horrorfilm van Ingmar Bergman volgens het affiche. Man en vrouw trekken zich regelmatig terug op een eiland. Zij -Liv Ullman op haar schattigst- is zwanger, hij kunstenaar is zwaarmoedig en heeft problemen met slapen. Waarom? Duidelijke zaak, zij wil graag met hem oud worden en vergroeien. Hij is daar bang voor en een oude liefde laat hem niet los. Dan komt de eigenaar van het eiland langs om het echtpaar op zijn kasteel uit te nodigen en dan gaan de zaken al snel richting ongemakkelijk, bijna proto-Lynch (die de film vrijwel zeker heeft gezien). Er is een heel intense scene waarin de man aan het vissen is en bezoek krijgt van een jongetje (heel slim van Bergman dat de man het verhaal begint met "weet je nog dat ik laatst zie dat ik door een slang was gebeten" dus je weet "hier gaat iets mis.) Mooie film, zeker niet zijn beste en ook heel jaren zestig, incl. Godardachtig "dit is een film, man" getimmer aan de set tijdens de titels en dan "attentie, actie!"

Ha! qua Only Lovers Left Alive (ben zelf helemaal geen uitgesproken Jarmusch-fan maar zoals gezegd ik vond het geweldig)

Kom weinig aan films toe de laatste tijd. Eerst Ο θίασος (The Traveling Players) geprobeerd maar ik kom er niet echt in/door. Te weinig bekend met Griekse geschiedenis of gewoon niet de muziekfilm die ik hoopte of gewoon niet mijn ding. Weet niet of ik het tweede deel ga proberen …

Iets lichters dan:

The Dead the Damned and the Darkness
Eenmansproject maar niet echt gelukt. De Goblinachtige opening lijkt veelbelovend maar helaas. Crappy script, teveel After Effects, zelfs de gratuitous breast shots kunnen het niet redden. :)

The Slumber Party Massacre
Een slasher geregisseerd en geschreven door vrouwen. Staat nog geen gratuitous breast shots in de weg maar de vrouwen zijn misschien iets minder eendimensionaal (sorry) dan anders … geloof ik. Suffigheidjes daargelaten (die er misschien toch ook bijhoren) gewoon een onderhoudende film in het genre.

Ha! qua Only Lovers Left Alive (ben zelf helemaal geen uitgesproken Jarmusch-fan maar zoals gezegd ik vond het geweldig)

:) ik surfde naar de site van Vido (tegenwoordig GERT natuurlijk) in de volste overtuiging dat ie 'm een zesje ging geven... 8. hmmf.

maar de vrouwen zijn misschien iets minder eendimensionaal (sorry) dan anders …

LOL

Dat van Jack White's huis heb ik overigens helemaal gemist/verdrongen. :) Shjeet, met al die echt goede muzikanten die in Detroit zijn opgegroeid. Maar het is denk ik inderdaad wel een film waarvoor je een beetje into de vampiermythos moet zijn (ik sta er zelf eigenlijk van versteld dat het idee maar blijft werken, maar iemand verteld me laatst dat Jarmusch in een interview stelde dat iedereen er steeds zelf iets aan toevoegt. Vond ik wel mooi.)

Ik vond Only Lovers Left Alive ook al goed. :)

http://replygif.net/thumbnail/639.gif

het special effect in dat riviertje was wel een stuk beter dan die bij Cronenberg en het zwembad :)

'riviertje' (riool, onder een brug watertje ding)

https://38.media.tumblr.com/c274450b6d9f9095ca0723049ce063f7/tumblr_nei4g3dyl01s2jikwo1_500.jpg

Vooral lol om die ukelele cover van The Cure aan het eind van RomCom.

yaks :)

The Homesman
Chirurgisch precieze western. Geen stofwolken, maar maniakaal geveegde huisjes. Het leven in negentiende-eeuws Nebraska is hard. Kinderen sterven als vliegen. Geen wonder dat jonge moeders doordraaien. Hillary Swank zou stiekem willen dat ze zulke problemen had. Ze is 'plainer' dan de plains, en begin dertig nog altijd ongetrouwd. Uit zelfbescherming wapent ze zich tegen haar koele omgeving met een koel aura. Maar in de Noorse huisjes in de omgeving borrelt het Bergmaniaans, en iemand moet die arme geflipte echtgenotes toch eens 'back east' brengen. Daar is de 'spinster' wél voor geschikt. Aanvankelijk vond ik het zonde dat er nog vóór de trektocht een hulpje wordt gevonden. Regisseur Tommy Lee Jones speelt de archetypische Western-dwaler. Hij heeft 'True Grit', of denkt dat toch. Met Swank en drie gekkies in een kar, gaan ze op pad. Van de beelden moet de reis het niet hebben. Het is allemaal heel steriel. Net als de hele operatie. Maar langzaamaan verschijnen er krasjes in het verhaal, en in de 'begeleiders'. De maskers gaan af. Dit is een in en in eenzame film, over je plekje niet kunnen vinden. Een wending illustreert dit huiveringwekkend, na een fraaie dubbelzinnige aanloop. Het laatste kwart is prachtig, en bevat zelfs nog een nieuwigheidje. Een luxe resort in the middle of nowhere. Schone schijn in de woestijn.

The Immigrant
Ben benieuwd naar de 'tear count' van deze film. Marion Cotillard blijft maar traantjes laten. Nu is dat wel één van haar specialiteiten, maar hier moet zelfs zij het wat beu zijn geworden. Zelfs de melodramatische finale wordt óók nog voorafgegaan door een andere tranen-scene. Zo hollen de tranen het scenario eerder uit, dan dat ze het smeren. The Immigrant begint nog wel aardig. Ik las dit jaar Joseph Roth's Job, een fijn boek over de Oost-Europese immigratie naar Amerika. Een gewone sloeberige immigrante is Cotillard zeker niet. Ze is trots en spreekt goed Engels. Des te pijnlijker dat ze in de handen van de louche Joaquin Phoenix valt. Phoenix is sprekend 'the Mozzer', een onbelangrijk elementje dat de film stiekem een stuk leuker maakt. Ik zie Morrissey wel als verknipte romanticus een pooier spelen. Phoenix heeft een troupe van meisjes, die hij in een gammel theatertje laat optreden, om daarna uit te 'hoeren'. Phoenix is in zijn element 'on stage' en doet lekker schmierende aankondigingen. New York wordt even een Dickensiaanse wereld. Cotillard moet ook aan de bak, maar een echt sleazy scene krijgen we nooit te zien. Het scenario houdt het liever zoetsappig. De rauwheid van Dickens wordt zo al snel vervangen door de zielige zigeunertjes-modus van Hector Malot. Of je gezelschap nu uit teven of 'bitches' bestaat...

La Vénus à la Fourrure
Er is een dateshow op tv waarin mensen eerst zoenen en daarna bepalen of ze elkaar twee (!) minuten willen spreken... Na het tongen arriveert één van de jongedames op de speeddate. En hoe breekt zij het ijs? 'Die baard, die gaat eraf!' Heerlijk. En u kunt raden hoe dat afloop. Met die baard. Mannen doen stoer, maar een beetje tegengas en ze zijn om. Vrouwen zijn godinnen, ten slotte. La Vénus à la Fourrure danst de tango der seksen rond een fallische totempaal. De meta-film gebaseerd op een toneelstuk over het maken van een toneelstuk naar een oud boek (sorry!) zit vol masochistische spelletjes. We leren het hier van de meester Masoch zelve. De Oostenrijker schreef de negentiende-eeuwse 50 Tinten Grijs. De wens slaaf te zijn van de meesteres. Amalric (sprekend de jonge Polanski) speelt een toneelschrijver die zich voor het eerst aan regisseren waagt. Hij heeft een dag audities achter de rug als Emmanuelle Seigner (echtgenote van Polanski) binnenvalt. In een gewaagd pakje, en met een hondenriem om de nek. Dat belooft vuurwerk. En dat krijgen we. Grotendeels verbaal natuurlijk, zelfs de muziek had niet gehoeven van me. In tegenstelling tot Polanski's vorige toneelverfilming (Carnage) zitten we hier op terrein waar de oude baas de geursporen kent. De Locataire-taferelen komen niet als verrassing, maar wel als... bevolen.

Enter the Void
Net als mijn eigen (zeer bescheiden want enkel een paar blunts) te lang. Het verhaal steekt bij het visuele geweld wat simpel af, gewoon drugs shit die voor mij toch altijd weer prima anti-reclame is. Aan welke kant zit die void eigenlijk … spelt ie nog ff vet uit in het nogal potsierlijke einde. Maar mooie eye candy, goeie muziek enzo (Coil, J.C. Eloy enzo).

Il profumo della signora in nero
Klassieke giallo, die zoals wel vaker eigenlijk geen giallo is. Maar het is Italiaans, er draait iemand door de Piovani's soundtrack is weer super.

net als mijn eigen wat? :)

drugservaringen.

Nauwelijks het vermelden waard dus. :D

Bye Bye Blondie
Allerlei spullen worden uit het raam van een appartement gegooid. Dat moet Béatrice Dalle zijn. En ja hoor! Zo rond 1989 had een film met Dalle en Emmanuelle Béart een gegarandeerde arthouse-hit opgeleverd. Posters jaren aan de muur, etc. Nu zijn de dames op middelbare leeftijd en dat heeft zijn eigen charme. Twee vrouwen komen elkaar na jaren weer tegen nadat ze in hun (punk)jeugd kortstondig wat met elkaar hebben (hoe dat ooit gebeurde wordt best wel sneaky en mooi gebracht). Nu is de een werkeloos en de andere een succesvolle televisiepersoonlijkheid die samen met een homoseksuele schrijver woont in een soort verstandshuwelijk voor de schijn van de Parijse bourgeoisie. Beide vrouwen beginnen weer een relatie, maar Dalle, je weet toch, daar houd je het niet twee weken mee vol. Aardige melancholische film met een paar mooie vondsten (vooral de twist van de schrijver is erg okay).

drugservaringen.

Nauwelijks het vermelden waard dus. :D

gheheh :)

La danza de la realidad
Jodorowsky's nieuwste. Niet zo'n enorm ding als The Holy Mountain maar minstens zo gek als Santa Sangre. Het goeie is dat Jodorowsky er mee weg komt. Het is zo eigen en goed uitgevoerd dat je eventuele hoogdravendheid door de vingers ziet. Inmiddels ken je die wereld van 'm wel een beetje (dwergen, mannen zonder armen/benen) maar toch is het weer anders en ik vond er ook wel enkele emotionele momenten in zitten.

Vampyres
Goed gemaakte lesbovampierentrash, dat het hier en daar wat stroperig of plotloos is kan geen probleem zijn als je van Franco en Rollin houdt.

Night Moves
Moeilijk. Kelly Reichardt raakt verstrikt in de touwtjes van hooggespannen verwachtingen. Goed is niet goed genoeg meer. De openingsscene zegt in weinig al veel. Jesse Eisenberg en Dakota Fanning lummelen op een dam. Hun zwijgen is onbedoeld grappig, als een arthouse-parodie. Ligt het aan de grote namen? Hebben die soms meer tekst en duiding nodig om hun rol neer te zetten? Er is geen klik. Geen 'samen'. Misschien bewust – zelfs commune-georiënteerde milieu-freaks zitten opgesloten in hun eigen individualistische cocon – maar dan ga ik al mee zitten denken. Als de contouren van de 'night move' duidelijk worden, en Peter Sarsgaard (met Nicholson-swag) opduikt, wordt de film gelukkig wel een stuk beter. Benieuwd of die milieu-rebellie eraan zit te komen... De laatste voorbereidingen van het 'eco'-plan zijn broeierig. Nerveus gestaar vanuit autoramen, in Cold Weather. Zo wordt het kopen van 'fertilizer' al een hele missie. Dát is een scene met karakter. De nachtelijke 'afwikkeling' is ook prachtig, net als de plaatjes van Oregon op reis ernaartoe. Maar dan zijn er nog altijd vijftig minuten te gaan, waarin ik maar bleef wachten op een omarming. Het einde heeft alle fysieke potentie van een Killing of a Chinese Bookie, maar zelfs in die tragische beklemming rest enkel een onbegrijpelijk neutrale afstandelijkheid.

Mistaken For Strangers
'They seem so coffee house and yet you seem more metal.' Ten einde raad probeert Tom Berninger dan maar een medestander in de John Lennon-achtige drummer van The National te vinden. Wil er nou niemand uit de band springen!? (Pun intended.) De ontregelaar treft uiteindelijk echter enkel zichzelf. 'Jij maakt nooit iets af', voegt moeder 'm toe. Zo wordt Mistaken For Strangers eigenlijk een zeventig minuten lange vernedering. Een gezamenlijke poging van band en familie om het zwarte schaap aan een klusje te helpen. Eerst als roadie, en dan als filmmaker. Uit de aftiteling leren we dat de echtgenote van Matt Berninger de film hielp editen! Tom zelf kon uit alle stickertjes op de muur geen wijs meer. Het meta-aspect is leuk, maar heeft natuurlijk ook wel wat makkelijks. Als we het niet meer weten kunnen we het altijd nog over onszelf hebben. Wij zijn allen ons eigen egodocument. En als je broertje beroemd genoeg is, kun je er nog kijkers voor vinden ook. Ik hoop stiekem dat het hele 'script' vooraf al Tom's eigen plan was. Ik bedoel, hij wordt niet voor niets ook zélf (dus als filmmaker) gefilmd. Dus zo verité is het allemaal niet. Geen ramp. De conflicten met Matt zijn intens en amusant en de identieke broertjes Dessner snobby irritant. 'Ga jij nou ook al alleen maar vragen over Matt stellen?'

The Lego Movie
'Darkness. No parents!' Best ironisch dat het grappigste figuurtje in een film vol Lego een Batman-poppetje is. Een gekochte licentie. Een franchise. Lego zelf is natuurlijk erg generiek, en de makers weten dat. Het intro schetst Adorno's grootste nachtmerrie: Alles is massamedia en massaconsumptie geworden. En massa-debiliteit natuurlijk. 'Everything is awesome!' Lego als de ultieme commodificatie. Wij worden wat het grote geld wil dat we zijn. Klink bekend hè. Ik zou zeggen: Lego aller landen verenigt u. Lego is ten slotte Deens, dus Europees, dus communistisch. Zo gewaagd wordt het echter ook weer niet. Uiteindelijk is de boodschap er toch gewoon een van individuele zelfexpressie binnen de grenzen van het mogelijke. The Ego Movie. The Lego Movie is na het veelbelovende begin zelf helaas ook wat generiek. Eigenlijk is het één lange oorverdovende actiescene van honderd minuten. Dat vind ik meer The K'Nex Movie. Lego is toch juist kneuterig? De film had veel sneuer gekund. Het verder vergelijkbaar postmodern knipogende Wreck-It-Ralph is daarin vele malen beter. Hier is het wachten toch op het meta-einde. De hand van de maker. Grappig hoe nep échte mensen in een tekenfilm lijken. De film besluit met de echte bazen in dit nerdy jongetjes-universum. Moeder en dochter. Brrrr!

Jimmy's Hall
Hij zal wel geen poppy dragen, die Loach! De 'masters and pastors' krijgen er hier weer flink van langs. Mij best, maar ik denk dat de Ierse geschiedenis fascinerender is dan Loach hier toestaat het te worden. Ierland is zo door en door katholiek. En dat moet toch nog aan de Britse overheersing vooraf zijn gegaan. Van waar die voorliefde om je te laten knechten door eender wie? (Loach zou zeggen: 'armoede', duh...) En oude gebruiken slijten langzaam. Jimmy's Hall speelt nog na de grote krach van 1929, en (dus) ook ná de Ierse onafhankelijkheid, maar nog lopen miljoenen Ieren uit voor een buitenlandse bisschop. Grenzeloze aanbidding, hier slechts in een bioscoopjournaal getoond. In het dorpje van Jimmy regeert de pastoor Limburgs streng. Communist Jimmy probeert de hemel op aarde wat concreter te realiseren. Een dancing! De bezoekers blaken nogal opmerkelijk van gezondheid, en de teksten zijn pamfletterig, maar gelukkig zijn de dansjes leuk. Traditioneel, romantisch én... opjazz. De devil's music! Toch bleef ik het verbazingwekkend vinden dat zoveel dorpelingen zich met de revolutionair durfden associëren. En dan mogen de mooiste meisjes naar hem staren alsof ie Che is, véél charme heeft die hoofdrol niet. Loach blijft hier op een face to face level hangen. Je herkent binnen een seconde of een personage goed of slecht is.

Tom à la Ferme
En Dolan hij ploegde voort. Flauw van me, want ik ben sinds Laurence Anyways om. Ook hier doet hij weer allerlei interessants, in een heuse suspense genrefilm. Dolan was altijd al cocky natuurlijk, maar nu is ie Hitchcocky! Begeleid door Hermanniaans weelderige orkestmuziek dalen we af richting een Canadees dorpje. Ergens North by Northwest, omringd door maisvelden. De macho schurk woont daar samen met zijn moeder. Pa is allang dood (hoe?) en broer is net overleden (hoe!?). Hij was een homoseksuele stadsjongen, en het vriendje van Dolan. Moeder had géén idee. En alfa-b(r)oer heeft als de Psycho een hele fantasie-wereld voor zijn geliefde mama geschapen. Maar wat wil hij nou zélf? 'Je vindt me mooi he', zegt hij tegen Dolan. (Die hij trouwens bij hun eerste ontmoeting al in bed agressief heeft besprongen.) Ja, het broeit weer aan alle kanten. Dolan focust zowaar een keer níet op de moeder, op wat knipogen na dan. Het koekoek-haantjesgevecht tussen de boerenzoon en de mysterieuze buitenstaander neemt al snel Italiaans-sardonische wendingen. Tegen het einde verliest het scenario wel wat focus. Er is geen echte catharsis, en ook de entree van nóg een buitenstaander pakt minder spetterend uit dan gehoopt. Maar dan houden de visuals Dolan gemakkelijk staande. Priemend als de steel van de schep naast een eenzame boer...

Viva la libertà
Als Woody Allen deze film anno nu had gemaakt, zou luide bejubeling zijn deel zijn geweest. Een return to form. Gemoedelijk, grappig, intellectueel, maar niet te scherp. En een paar fijne referenties aan Fellini bovendien. Viva la Liberta is ook alweer de derde film dit jaar met een dubbelgangers-motief. Het concept is vaker gebruikt in politieke satire. Being There, done that. De vervanger als een schot in de roos. Toni Servillo speelt zowel vermoeide oppositieleider als diens filosofische tweelingbroer. Laatste is net uit de inrichting vrijgelaten. Maar ja. Je krijgt de man wel uit de inrichting, maar krijg je de inrichting uit de man? 'Op dit tijdstip kregen we altijd eten in de kliniek.' Groot voordeel is dat de loenatik-kerel vroeger filosoof was (een goed vakgebied om bij door te slaan) dus hij praat in meeslepende Hegeltjes-tegeltjes. In die politieke speeches is de film verrassend goed. De film is een lange contemplatie op de weemoed van links. Partijen als Labour en PvdA zijn allang van het padje af. Erger nog, links zijn is bijna iets om je voor te schamen geworden. (Net als gek zijn.) In het gewonere schaduw-verhaal is de film wel wat minder. De politicus belandt nostalgisch gestemd in een Frans filmmakers-gezinnetje en beleeft daar het Echte Leven dat ie als workaholic kon hebben. Lief blijft het allemaal wel. Vrij kunnen genieten.

Fading Gigolo
Nóg een Woody-film. Van John Turturro. De oude maestro doet zelf gewoon enthousiast mee. Het zal aan de lage verwachtingen hebben gelegen, maar eigenlijk is Fading Gigolo niet eens zó slecht. Iets minder slecht in elk geval dan de bespottelijke titel doet vermoeden... Minder viezig ook. Okee, het is wel lachen met kiespijn, als Woody dingen moet roepen als 'I'm not going to touch these kids!', en helemaal aan 't end staat ie zelfs terecht voor een traditionele Joodse rechtbank. (Zouden we de film dan toch als een soort boetedoening moeten lezen?) John Turturro speelt zelf de hoofdrol als bloemist die op aandringen van pimp Woody de bloemetjes buiten zet. Sharon Stone is gewillige klant, en mag de benen weer over elkaar slaan. Het 'entertainment'-duo Virgil and Bongo (een veel betere titel) verbindt hun beider harten aan een jonge Joodse weduwe met een spleetje tussen de tanden. (Ik verwachtte elk moment een cameo van Barbra Streisand.) Turturro versiert 'r met zogenaamde wijze Ladino-wijsheden. Hun aanrakingen zijn stiekem best aandoenlijk. Niet dat de film verder serieus wordt. Woody kachelt rond met een schare black kids, die een stel orthodoxen de 'bases' van honkbal leren. 'Which of these chosen people do you want to play with.' Een Joodse buurtwacht houdt alles in de gaten. Zijn krulletjes lijken op snoertjes naar een security-oortje.

Fading Gigolo, daar had ik een heel leuk interview met Turturro over gelezen op Salon.com, heel veel over het oude New York dat verdwijnt. Mooie details.

Zelf zag ik [extra reverb]
Interstellar
Hier ga ik meer in op de plaats van de film binnen SF en of het de ouderwetsche ruimtevaart kan kickstarten. Als filmervaring, zeer acceptabel. Veel te lang (voor het eerst miste ik zowaar de pauze) en op een gegeven moment enigszins ongeloofwaardig maar toch wel een mooie emotionele twist aan het eind daardoor. Hollywood-vakwerk zonder dat het legendarisch wordt. Geen slomo beelden van Stars & Stripes ook, heel frappant.

Fading Gigolo, daar had ik een heel leuk interview met Turturro over gelezen op Salon.com, heel veel over het oude New York dat verdwijnt. Mooie details.

dat heb ik dan alleen tijdens de intiteling gemerkt :) (sowieso weinig oude mensen in die film)

Ok, ok, hier het interview.

lief interview :) ik denk dat Turturro de journalist maar een cameo in zijn volgende projectje moet geven.

Stardust
Nog een van die lijst goede-films-die-je-bent-vergeten-te-kijken. Een fantasyspektakel uit 2007, naar boek van Neil Gaiman (waar ik verder niet veel mee heb). Veel digitale effecten maar ook een leuk spel met de clichés van het genre en hoe deze net te vermijden. Een paar big guns doen mee (Michelle Pfeiffer, Claire Danes -beetje eng zonder wenkbrauwen- en een amusante Robert DeNiro als stoere luchtpiraat die worstelt met zijn homoseksualiteit.) Mijn dochters vonden hem geweldig en die lopen een beetje aan het einde van het sprookjestraject, dus vakwerk.

Snowpiercer
'I've had enough of this protein block bullshit.' In zijn eerste calorierijke Amerikaanse blockbuster heeft Bong Joon-Ho moeite de eigen toon te raken. Ik vind dat niet zo vreemd. Zijn bizarre mix van geweld, humor en melancholie wortelt stevig in de rigide Koreaanse samenleving. Juist daar werken die hysterische moves. In Hollywood was het allang 'a way of life'. Snowpiercer cocktailt er op los. Een dystopische actiekomedie met het piekfijne uiterlijk van een Jeunet-wereld, plus marxistische lesjes als bonus. Misschien was het ook gewoon iets teveel gevraagd. Snowpiercer dreigt echter vooral te ontsporen door het slechte acteerwerk. Een UNICEF-kalender aan kleurtjes schmiert zich letterlijk door een trein. De ijzeren kolos van bovenbaas Wilford rijdt door een bevroren wereld. We beginnen achterin, waar de uitgebuite Mad Max-wagon in 't gareel wordt houden. Chris Evans is de held met extreem diepe stem en het Nickelback-uiterlijk. Hij wil rrrrevolucion. Met hulp van een stonede Koreaanse veiligheidsexpert wordt de tocht naar de machinekamer ingezet. De actie is ultragrof, maar een tel later is de film een live action versie van Wall-e of The Lego Movie. De uitleg in de machinekamer is de verwachte meta. The Wilford of Oz. Bizar én oenig. Of zoals Evans zelf volkomen overbodig verklaart, nadat ie een gruwelijke anekdote heeft opgedist: 'I had never seen anything like that.'

20,000 Days On Earth
'Give us a kiss, just one little sip, sip, sip, before you slip, slip, slip away.' Het Nick Cave Memorial Museum is eigenlijk slechts geopend voor één bezoeker: Nick Cave. Identificatie verplicht. De man is natuurlijk altijd een klootzak in interviews geweest, dus zo'n gek idee is zo'n pseudo docu-film niet. Laat hem dan zélf maar vertellen wat ie wil vertellen. Gedurende de film zijn de gesprekspartners slechts aangevers. Het valt op hoe ongemakkelijk iedereen rond de man is. Dieptepunt is Blixa Bargeld, die alleen maar lijkt te moeten opdraven om nog maar eens te verklaren dat het echt niet Cave's fout was dat Blixa vertrok. Écht niet. Ondanks een hilarisch bezoekje aan Cave's privé-archief is dit aanstellerige egodocument vooral te pruimen als het over anderen gaat. Een verhaal over een concert van 'Dr.' Nina Simone komt zelfs twee keer langs. Een Pluk van de Petteflet-achtige anekdote over een man die zijn torenkamertje magisch wist te transformeren is het meest aandoenlijk. Die man was tenminste tevreden met zichzelf, in zijn eigen wereld. Nick Cave wil zijn eigen wereld enerzijds hermetisch gesloten houden, en aan de andere kant zijn hele omgeving tót zijn beeld transformeren. Toegegeven, het is 'm hier weer gelukt. Maar als je het rockster-loopje van de man ziet, dringt zich de vraag op: gaat het masker ooit af?

La Jaula de Oro
Rail Away, de tragedie. De reis naar het beloofde land gaat via daken door diepe mentale dalen. De daken van de goederenwagons welteverstaan, waarmee Latijns-Amerikaanse armesloebers uiterst traag richting Amerika trekken. De hoofdpersonages zijn dan al tijden vanuit Guatemala vertrokken. (We zien dát land helaas nauwelijks.) Maar Mexico is zoveel groter en gevaarlijker dan verwacht. Het zijn echt moderne Steinbeck-taferelen. Het licht van de brandende zon slechts verlicht door kartonnen beschutting en af en toe wat bomen. (Waar je dan weer je kop niet tegen moet stoten.) De onderlinge saamhorigheid is mooi om te zien. Ook vanaf de kant van het spoor. De trein wordt met fruit bekogeld. Zéér welkom fruit. De piepjonge hoofdpersonages zwijgen vooral; de film had wel iets meer zinvolle dialogen mogen bevatten. Een jonge indiaan – die geen Spaans spreekt – roept de ergernis op van het alfa-mannetje van het groepje. Vooral omdat het enige meisje (verkleed als jongen) het duidelijk wél met de buitenstaander kan vinden. Een wilde dansscene brengt duidelijkheid. Het is een kort moment van manische vrolijkheid, na een lange dag hard werken. De asielzoekers moeten immers op tal van tussenstops klusjes verrichten. Het is slechts één van de vele vormen van tol die betaald wordt. Pijnlijk.

Blind
De Noorse Adaptation is in braille geschreven. Blind laat precies zien (..) hoe het is om blind te worden. Ineens is je wereld leeg. Sta je er helemaal alleen voor. Je kan alleen nog naar binnen kijken. Terend op vroegere visuele herinneringen, op hoe het was. De geslotenheid van blind zijn heeft raakvlakken met depressie en eenzaamheid. En het is in dat kader dat een jonge vrouw haar handicap een plaatsje weet te geven. Ze begint te werken aan een scenario over twee eenzame stadsmensen. Vooral de man wordt goed getroffen. De verlegen rukker die langzaam voor zichzelf durft toe te geven dat de meisjes op straat – ook al hebben ze dan kleren aan – toch écht een stuk leuker zijn. Maar hoe ze aan te spreken? Zijn kleine fantasietjes zijn even gênant als lief. Blind durft sardonisch hard te zijn. De Oslo-aanslagen vormen een verademing voor de eenzame man. Eindelijk mag de buitengeslotene ook deel uitmaken van de saamhorigheid. (Breivik was vast gewoon eenzaam...) De vrouw in het meta-scenario is meer het alter ego van de schrijfster. Haar gevoelens en haar verlangens. Blind is ook een opvallend seksuele film. De andere zintuigen spelen (als vanzelf) op. Dat is soms eng en beklemmend, maar uiteindelijk toch ook teder. Voor extra effect begon trouwens tijdens de film te knipperen, om vervolgens uit te vallen. Enhanced cinema experience.

...een man die zijn torenkamertje magisch wist te transformeren...
...aan de andere kant zijn hele omgeving tót zijn beeld transformeren...

Ja, dat 'transformeren' wordt er diverse keren ingehamerd in 20,000 Days. Beetje té als je het mij vraagt...
(En zien we in die hang naar transformatie de ex-junk die zijn highs mist?)
Maar het ergst is dat de muziek zo slap is. Ik vond die laatste plaat al onder de maat maar de uitvoeringen die Cave hier in de studio speelt zijn echt volkomen futloos. Met name dat 'Give Us A Kiss' is een afschuwelijk zeiknummer... het maakte Cave's mythologisering van zijn eigen songs (in de voice-over aan het eind) nogal potsierlijk.

Het leukste moment is als-ie met zijn twee zoontjes, pizza-etend, zit te kijken naar Scarface en ze alledrie tegelijk 'Say Hello to my Little Friend!' meeblèren. Die scene is én karikaturaal én helemaal raak.

Ja, dat 'transformeren' wordt er diverse keren ingehamerd in 20,000 Days. Beetje té als je het mij vraagt...

ha, ja he. zo van 'oh we hebben een script en een idee!'

verder helemaal eens. good point about the highs.

vond het enige goede liedje in de doc (want - for the record - ik vind Cave verder best een fijne muzikant) dat met 'sip sip sip'.

wat ik trouwens ook nog jammer vond, was dat de een andere Cave-mythe - Cave die elke dag saai in maatpak naar een grijs en saai kantoor gaat om songs achter zijn piano te pennen - nu ook niet bepaald te zien was.

nou ja niet helemaal eens want volgens mij heb ik het over 'Give Us A Kiss', maar soit, ik was al getraumatiseerd door het kinderkoor, ofzo.

Halve Dune gekeken maar ik vrees dat die andere helft niet meer gaat gebeuren.

Paid In Full
Afro-American gangsta film. Niet meer en minder.

heb je dan Sting niet gemist? ;) of zat ie zelfs in hééeél die film

Ik heb Sting niet gemist.

heheh

Vers van de pers.

https://www.youtube.com/watch?v=hWR9HzDGIt0

Heerlijk. En dan zijn de talrijke gvd's uit de mond van Stefan de Walle in De Marathon (2012) niet eens meegerekend.

https://www.youtube.com/watch?v=LDtQ9rd-siU

(zie/hoor vanaf 14 sec. en vanaf 32 sec.)

"Godverdomme en ik heb kanker". Wat valt daar nog aan toe te voegen?

(ik miste zelf nog een paar verbeten Van Warmerdam gvd's, maar goed details.)

Vergelijking met Spinal Tap is onvermijdelijk, maar dit is echt. :)

http://tvblik.nl/amusement-film/saturdaynight-film-anvil-the-story-of-anvil

mooi he

IK BEN NIET EENS ROOMS GODVERDOMME

Locke
'You don't trust God when it comes to concrete.' Een man in een auto, met de telefoon als zijn laatste lifeline. De ochtend erna vindt 'r een groot bouwproject plaats. Ivan Locke had erbij moeten zijn, maar hij zit met de (na)weeën van een ander bouwproject. Een collega is zwanger van 'm geraakt, en hij heeft het zijn echtgenote nooit verteld. Nu staat alles op breken. Het is een lastige rol voor Tom Hardy, nooit een mens voor fijnzinnigheden. Zijn accent lijkt overdreven zangerig, alsof hij een zelfhulp-meditatiecursus geeft. Maar ook de mensen aan de telefoon zeggen het tegen hem. 'Je klinkt vreemd, anders.' En dan begint het malle stemmetje ineens wél te werken. Dit is een man die volkomen van het padje is. Snipverkouden bovendien. Malend in een 'ik ben sterk'-egomanie. Eerst maar eens dat gebouw: 'I've got breakfast tickets for the concrete farmers and the shutter boys are done.' De gesprekken met de collega's zijn smakelijk technisch. De vrouwen in het leven van Locke doen intussen een borderlinertje. Die houdt je heel wat lastiger stabiel op de grond! Fraaie teksten, dito beelden. Jammer dat de soundtrack de dub-suggestie uit het intro niet doortrekt. Richting einde beginnen de hermeneutische trekjes van de film wel wat tegen te staan. De eenheid van tijd, plaats en handeling is zoals altijd meeslepend, maar de 'Sinnkonstanz'... Werkelijk alles spiegelt de queeste van Locke. Zelfs de voetbalwedstrijd. Niettemin een toffe film.

We Are What We Are
De favoriete film van Luis Suarez. Meer een schurkenfilm dan een slachtofferfilm dus. Een fundi-religieus gezinnetje leeft volgens 'their own ways', ergens in een Amerikaans durp. Ma is neurote, pa bouwt klokken, en de twee seksueel rijpende zussen bekommeren zich om hun jonge broertje. Dan valt ma weg, en kunnen de gruwelijkheden beginnen. Pa wordt lekker fanatiek vertolkt door Bill Sage, die zelfs een vleugje Orson Welles in zijn rol weet te leggen. Bijzonder autoritair. In zijn gekte houdt hij zichzelf overeind. Werkelijk niets houdt 'm tegen. Het zou jammer zijn de twist te verklappen, maar in elk geval leren we wat 'pill-rolling' is, en waarvan dat een symptoom kan zijn... Het bloederige hart van het verhaaltje kan er best mee door, maar de film lijdt onder een hoop overbodig vlees. (Noem het bankvlees...) Fleshbacks! Bovendien krijgen alle saaie, gewone personages ín het dorp krijgen teveel te zeggen en te doen. Ik was gewoon in dat huis vol rituelen gebleven. De zusjes beloerend terwijl ze het langzaam dan toch – op geheel eigen wijze – opnemen tegen hun vader. Op die manier zou elke invloed van het buiten een echte schok zijn geweest, in plaats van een zijlijn. We Are What We Are is een remake van een Mexicaanse film. Ik durf er wel een vingerkootje om te verwedden dat het origineel nog een stukje hitsiger was...

Edge of Tomorrow
'Drop or die!' Amerika en de Tweede Wereldoorlog. Het is al een mythe. De strijd tegen het Absolute Kwaad. En Goed won. Daarna is het allemaal zo schimmig geworden. En zou een volgende oorlog echt wéér in het openbare museum Europa worden uitgevochten? Edge of Tomorrow speelt in de toekomst, maar de sci-fi lijkt toch vooral een eerbetoon aan de landing op D-Day, met 'een engel van Verdun' bijvoorbeeld. Alsof Hollywood maar liever wil dat de geschiedenis zich precies zó herhaalt. (Niet zo vreemd hè...) Over herhaling gesproken. Dit is een Groundhog Day-film. Altijd leuk. Filosofisch wordt het tussen het afknallen van aliens niet, hier heeft de dag opnieuw moeten beleven eerder een computerspelletjes-vibe. Timing is key. Links, rechts, naar boven, naar beneden, A + Start tegelijk, en je komt weer een stapje verder in je missie. Tom Cruise is de uitverkorene met de reset-skill. Hij loopt er kwiek en fris bij, en zelfs de komedie gaat 'm goed af. (Een beetje door een Top Gun via Hotshots-echo!) Emily Blunt is het begeleidingsmeisje – 'Thank you for getting me this far' – met een paar goeie sensuele moves bovendien, die we dankzij de 'loop' tig keer kunnen zien. Het verhaaltje is geen Inception, maar Edge of Tomorrow spettert met verbluffende precisie van het scherm af. En de aliens, die hebben gevoel voor de cultuurcanon!

Lucy
Vermakelijke cyberpunk nonsense. Luc Besson, de maître van de cinéma du look hoef je nooit diepgravende films van te verwachten. Scarlett Johansson begint carrière te maken als sci-fi babe. Ze raakt in Taipei verwikkeld in innovatieve drugssmokkel (brute variant van bolletjesslikken ). Afijn, ze krijgt heel veel van een experimenteel middel in zich waardoor haar hersencapaciteit een boost krijgt (Martijn hierboven had het al over een mythe.) Actie. Actie. Actie. Met een erg goede achtervolging in Parijs. Besson kan heel mooi filmen maar is helaas weinig ambitieus (en op zijn best -Subway, Nikita, Léon- had hij nog een typisch gevoel van humor dat nu ook is verdwenen.)

3x in één jaar sci-fi Scarlett he :) (u leest hier mogen iets over Under The Skin, tatatataaa)

Daar hoor je me verder niet over klagen, beter dan een carrière in romcom. :)

Anni Felici
Ricordare. Italianen zijn al vanaf de klassieke oudheid goed in die commemoratie. Anni Felici is een filmmonumentje voor de malle seventies, en een film die puur op Italiaansheid overleeft. Die nostalgie-vibe werkt daar altijd, het land heeft gewoon een ingebakken Instagram-filter. Dan maakt het dus minder uit dat het acteren van Nederlands niveau is, en het scenario rommelig. De voice-over babbelt over zijn jeugd, maar het plotje gaat eigenlijk vooral over de relatie van zijn ouders. En hoe goed hij als observator ook is, dat voelt toch vreemd. Babbel over je eigen meisjes jongen! Pa en ma worden gespeeld door chique parfumreclame-achtige knappe mensen. Pa is kunstenaar, die 'het conceptuele' in de bol denkt te hebben. De referenties aan Manzoni zijn cool, maar zijn eigen werk is 'naakt om het naakte'. Mooi is dat hij dit ook te horen krijgt, niet alleen van een smoezelige kunstcriticus, maar ook van zijn heerlijk strenge moeder, een abstracte kunstfeeks. Ondertussen heeft eega moeite met pa's 'modellen', en zoekt ze het zelf in een andere uitlaatklep van de zeitgeist. De feministen. Regisseur Luchetti heeft duidelijk meer met de kunsten. Het mooiste momentje is dan ook meta, en bewijst de kracht van beeld. Super 8-filmpjes onthullen onbedoeld veel. Anni Felici zelf doet dat nergens, maar kabbelt absoluut aangenaam.

Under the Skin
Ik leerde voor het eerst van het bestaan van het vrouwelijke orgasme dankzij een science-fiction boek. Ze heette Deirdre, was op een woestijnplaneet gecrasht, en ontdekte prompt haar eigen plekje(s). Laat niemand je vertellen dat sf-nerds niet om vrouwen geven! Ze zitten juist vol aandoenlijke bewondering en verwondering. In het mysterieuze Under The Skin arriveert alien Scarlett Johansson in Glasgow. Het intro doet een grootse Space Odyssee vermoeden, maar eigenlijk is de film heel aards, en een beetje pervers. Geen Clockwork Orange, maar toch, genoeg klokkenspellen lopen oranjerood aan. De alien fatale begint arthouse lelijke-mannen te versieren. De Celtic-fan is het liefst, hij lijkt oprecht ontdaan van Scarletts complimentjes. (Ze zullen geen moeite hebben gehad deelnemers te vinden.) Door het Gonzo-sfeertje wordt de film al snel heel intiem. Een echt seventies cultprojectje eigenlijk. Het thema dat klinkt wanneer Scarlett mannen aan de haak slaat, doemt giallo-creepy, maar na een uur begint de spanning toch wat af te nemen. Er zijn haast geen dialogen; de alien is alléén en ontheemd, maar kan niet communiceren. Het is als de verlegen man tegenover de mooie vrouw! Verdere of diepere betekenis ontging me. Had de film niet nog wat psychedelischer gemoeten? Meer vormen en plooien voor het reptielenbrein. Het slot is wél fantastisch.

The Two Faces of January
Echt geen flauw idee waar de de titel van deze matte Highsmith-verfiliming op doelt. Het lijkt me geen Ides of March-achtige klassieke referentie. The Two Faces begint hoe dan ook met het ophalen van wat oude Griekse tragedies, kuierend op het Parthenon. Ik vraag me af hoeveel van het filmbudget moest worden ingezet om die plek toeristenvrij te krijgen. Kennelijk moeten we geloven dat er in de jaren '60 nog niet zóveel mensen ter plaatse waren. Oscar Isaac hosselt 'r al wel, als gids. De Cassavetes-broeierigheid van de gesjeesde student wordt maar matig benut. Hij is helaas pluis. Nu komt al het gevaar van een uitgebluste Viggo Mortensen. Die is niet zonder reden ver heen van huis. Mortensen is toch betrouwbaar in intrigerende kruitvat-rolletjes, maar hier... Het moment nadert dat hij in mislukte Woody Allen-komedies gaat opduiken. De con man sleept zowel eega Kirsten Dunst als de toeristengids mee in zijn val. Het tot elkaar veroordeelde drietal kan zo nog wat andere Griekse ansichten bezoeken. De plaatjes zijn niet onaardig, maar net als de film wat van een ouderwets gestileerde exotische thriller krijgt, last het scenario een 'tien dagen later in', om de finale in het fraaie Istanboel te kunnen laten afspelen. Ik dacht: de twist is de nieuwe catharsis, alle doden worden weer levend, en alles blijkt één groot briljant spel. Maar nee.

Magic in the Moonlight
'All my optimism was an illusion.' Niet dat er nog van veel optimisme sprake is bij een nieuwe Woody Allen-film. Zelfs de titels krijgen nu wat van Bouqetreeks-deeltjes. Niettemin blijft de intiteling een perfect geconditioneerd Pavlov-momentje voor de cinefiel. Jazz-deuntje plus Jack Rollins (als co-executive producer, waar gaat dat eindigen). Hey ho, let's go! Even wordt de indruk gewekt dat Woody dit keer in Berlijn gaat filmen, maar al snel zakt de cast af naar Zuid-Frankrijk. Dat past ook beter bij het rijke pensionado-sfeertje. Het twenties-set design beperkt zich tot één rood ouderwets autootje, en een paar goedkope pakkies. Het scenario is even gemakzuchtig. Magic in the Moonlight moet het hebben van de ervaren acteurs, die allemaal aanstekelijk hun best doen voor de oude maestro. Colin Firth speelt alsof hij nog altijd wat te bewijzen heeft. Hij begint in Chinees kostuum (als beroemde goochelaar) en wordt dan uitgenodigd om Frankrijk een 'medium' te ontmaskeren. Emma Stone had vast net een druk feestweekje achter de rug. Ze oogt (voor een Hollywood-filmster) niet bepaald fris, met zelfs een zweem van wallen onder d'r ogen. Het maakt haar rol aandoenlijk. Het gebekvecht met de pompeuze rationalist Firth – 'My genius must be factored in' – is amusant, maar de conclusie te zoetig. Waar zijn Woody's duistere kantjes eigenlijk gebleven?

Verdere of diepere betekenis ontging me.

De kosmos is koud. We zijn alleen. De mens is een wreed en dom beest. Dat is het denk ik wel ongeveer.

Over dat psychedelische. Ik las deze week een artikel over de verstikkende invloed van 2001 en hoe filmers steeds proberen met de structuur van 2001 die film te overtreffen (en falen.) Misschien juist wel slim dat het "sterrenpoort"-moment hier helemaal aan het begin zit? Vond een van de geslaagde aspecten die Antonioni-achtige landerigheid die daarna volgt (daarom had ik het einde ook liever anders gezien, meer richting L'Eclisse lege stad shizzle.)

Ze zitten juist vol aandoenlijke bewondering en verwondering.

Daar zit best wel wat in trouwens.

Verdere of diepere betekenis ontging me

Scarlett De alien daalt af (letterlijk, aan het begin van de film loopt ze een trappenhuis uit) in een suburbane, onderklasse-omgeving waar de toppen van 'beschaving' bestaan uit voetbal-hooliganism, shoppen en helemaal naar de klote gaan in de zaterdagavond-disco. We zijn wrede en domme beesten indeed, maar wat blijkt: we kennen óók empathie. Als de alien struikelt wordt ze door bezorgde omstanders omhoog geholpen. Ze ziet mensen aardig naar elkaar doen, samen praten, samen eten. Ze lokt niet alleen mannen die geil en zelfzuchtig achter d'r magistrale kont aanlopen, maar ook exemplaren die twijfelen, liever ergens anders waren geweest (daar hadden ze heus niet zo'n vervormd gezicht voor hoeven kiezen...), angst kennen. En ze ontwikkelt zowaar zelf een spoortje empathie, dat zó haaks staat op haar 'programma/functie', dat ze totaal verward raakt - en vervolgens geen woorden blijkt te hebben geleerd om daar uiting aan te geven.

Ultieme eenzaamheid, geen 'maatje' hebben, geen raad weten met halfontwikkelde gevoelens... wat OMC zegt: De kosmos is koud. We zijn alleen. Maar ook: we zijn geen insecten meer...
Zoiets?

Een echt seventies cultprojectje eigenlijk

Yep, de Liquid Sky van de 21ste eeuw :-)

ah dat klinkt al een stuk beter zo ja. heh. (Vido had ook al een mooi stuk)

en toch, en toch, ik zat klaar voor een top 3 van dit jaar film. en het is top 20 ofzo. (maar da's lijstjesfetisjisme i know)

vond het einde mooi als het failliet van de menselijke huls. depri film inderdaad :)