Filmforum

Bye Bye Blondie
Allerlei spullen worden uit het raam van een appartement gegooid. Dat moet Béatrice Dalle zijn. En ja hoor! Zo rond 1989 had een film met Dalle en Emmanuelle Béart een gegarandeerde arthouse-hit opgeleverd. Posters jaren aan de muur, etc. Nu zijn de dames op middelbare leeftijd en dat heeft zijn eigen charme. Twee vrouwen komen elkaar na jaren weer tegen nadat ze in hun (punk)jeugd kortstondig wat met elkaar hebben (hoe dat ooit gebeurde wordt best wel sneaky en mooi gebracht). Nu is de een werkeloos en de andere een succesvolle televisiepersoonlijkheid die samen met een homoseksuele schrijver woont in een soort verstandshuwelijk voor de schijn van de Parijse bourgeoisie. Beide vrouwen beginnen weer een relatie, maar Dalle, je weet toch, daar houd je het niet twee weken mee vol. Aardige melancholische film met een paar mooie vondsten (vooral de twist van de schrijver is erg okay).

drugservaringen.

Nauwelijks het vermelden waard dus. :D

gheheh :)

La danza de la realidad
Jodorowsky's nieuwste. Niet zo'n enorm ding als The Holy Mountain maar minstens zo gek als Santa Sangre. Het goeie is dat Jodorowsky er mee weg komt. Het is zo eigen en goed uitgevoerd dat je eventuele hoogdravendheid door de vingers ziet. Inmiddels ken je die wereld van 'm wel een beetje (dwergen, mannen zonder armen/benen) maar toch is het weer anders en ik vond er ook wel enkele emotionele momenten in zitten.

Vampyres
Goed gemaakte lesbovampierentrash, dat het hier en daar wat stroperig of plotloos is kan geen probleem zijn als je van Franco en Rollin houdt.

Night Moves
Moeilijk. Kelly Reichardt raakt verstrikt in de touwtjes van hooggespannen verwachtingen. Goed is niet goed genoeg meer. De openingsscene zegt in weinig al veel. Jesse Eisenberg en Dakota Fanning lummelen op een dam. Hun zwijgen is onbedoeld grappig, als een arthouse-parodie. Ligt het aan de grote namen? Hebben die soms meer tekst en duiding nodig om hun rol neer te zetten? Er is geen klik. Geen 'samen'. Misschien bewust – zelfs commune-georiënteerde milieu-freaks zitten opgesloten in hun eigen individualistische cocon – maar dan ga ik al mee zitten denken. Als de contouren van de 'night move' duidelijk worden, en Peter Sarsgaard (met Nicholson-swag) opduikt, wordt de film gelukkig wel een stuk beter. Benieuwd of die milieu-rebellie eraan zit te komen... De laatste voorbereidingen van het 'eco'-plan zijn broeierig. Nerveus gestaar vanuit autoramen, in Cold Weather. Zo wordt het kopen van 'fertilizer' al een hele missie. Dát is een scene met karakter. De nachtelijke 'afwikkeling' is ook prachtig, net als de plaatjes van Oregon op reis ernaartoe. Maar dan zijn er nog altijd vijftig minuten te gaan, waarin ik maar bleef wachten op een omarming. Het einde heeft alle fysieke potentie van een Killing of a Chinese Bookie, maar zelfs in die tragische beklemming rest enkel een onbegrijpelijk neutrale afstandelijkheid.

Mistaken For Strangers
'They seem so coffee house and yet you seem more metal.' Ten einde raad probeert Tom Berninger dan maar een medestander in de John Lennon-achtige drummer van The National te vinden. Wil er nou niemand uit de band springen!? (Pun intended.) De ontregelaar treft uiteindelijk echter enkel zichzelf. 'Jij maakt nooit iets af', voegt moeder 'm toe. Zo wordt Mistaken For Strangers eigenlijk een zeventig minuten lange vernedering. Een gezamenlijke poging van band en familie om het zwarte schaap aan een klusje te helpen. Eerst als roadie, en dan als filmmaker. Uit de aftiteling leren we dat de echtgenote van Matt Berninger de film hielp editen! Tom zelf kon uit alle stickertjes op de muur geen wijs meer. Het meta-aspect is leuk, maar heeft natuurlijk ook wel wat makkelijks. Als we het niet meer weten kunnen we het altijd nog over onszelf hebben. Wij zijn allen ons eigen egodocument. En als je broertje beroemd genoeg is, kun je er nog kijkers voor vinden ook. Ik hoop stiekem dat het hele 'script' vooraf al Tom's eigen plan was. Ik bedoel, hij wordt niet voor niets ook zélf (dus als filmmaker) gefilmd. Dus zo verité is het allemaal niet. Geen ramp. De conflicten met Matt zijn intens en amusant en de identieke broertjes Dessner snobby irritant. 'Ga jij nou ook al alleen maar vragen over Matt stellen?'

The Lego Movie
'Darkness. No parents!' Best ironisch dat het grappigste figuurtje in een film vol Lego een Batman-poppetje is. Een gekochte licentie. Een franchise. Lego zelf is natuurlijk erg generiek, en de makers weten dat. Het intro schetst Adorno's grootste nachtmerrie: Alles is massamedia en massaconsumptie geworden. En massa-debiliteit natuurlijk. 'Everything is awesome!' Lego als de ultieme commodificatie. Wij worden wat het grote geld wil dat we zijn. Klink bekend hè. Ik zou zeggen: Lego aller landen verenigt u. Lego is ten slotte Deens, dus Europees, dus communistisch. Zo gewaagd wordt het echter ook weer niet. Uiteindelijk is de boodschap er toch gewoon een van individuele zelfexpressie binnen de grenzen van het mogelijke. The Ego Movie. The Lego Movie is na het veelbelovende begin zelf helaas ook wat generiek. Eigenlijk is het één lange oorverdovende actiescene van honderd minuten. Dat vind ik meer The K'Nex Movie. Lego is toch juist kneuterig? De film had veel sneuer gekund. Het verder vergelijkbaar postmodern knipogende Wreck-It-Ralph is daarin vele malen beter. Hier is het wachten toch op het meta-einde. De hand van de maker. Grappig hoe nep échte mensen in een tekenfilm lijken. De film besluit met de echte bazen in dit nerdy jongetjes-universum. Moeder en dochter. Brrrr!

Jimmy's Hall
Hij zal wel geen poppy dragen, die Loach! De 'masters and pastors' krijgen er hier weer flink van langs. Mij best, maar ik denk dat de Ierse geschiedenis fascinerender is dan Loach hier toestaat het te worden. Ierland is zo door en door katholiek. En dat moet toch nog aan de Britse overheersing vooraf zijn gegaan. Van waar die voorliefde om je te laten knechten door eender wie? (Loach zou zeggen: 'armoede', duh...) En oude gebruiken slijten langzaam. Jimmy's Hall speelt nog na de grote krach van 1929, en (dus) ook ná de Ierse onafhankelijkheid, maar nog lopen miljoenen Ieren uit voor een buitenlandse bisschop. Grenzeloze aanbidding, hier slechts in een bioscoopjournaal getoond. In het dorpje van Jimmy regeert de pastoor Limburgs streng. Communist Jimmy probeert de hemel op aarde wat concreter te realiseren. Een dancing! De bezoekers blaken nogal opmerkelijk van gezondheid, en de teksten zijn pamfletterig, maar gelukkig zijn de dansjes leuk. Traditioneel, romantisch én... opjazz. De devil's music! Toch bleef ik het verbazingwekkend vinden dat zoveel dorpelingen zich met de revolutionair durfden associëren. En dan mogen de mooiste meisjes naar hem staren alsof ie Che is, véél charme heeft die hoofdrol niet. Loach blijft hier op een face to face level hangen. Je herkent binnen een seconde of een personage goed of slecht is.

Tom à la Ferme
En Dolan hij ploegde voort. Flauw van me, want ik ben sinds Laurence Anyways om. Ook hier doet hij weer allerlei interessants, in een heuse suspense genrefilm. Dolan was altijd al cocky natuurlijk, maar nu is ie Hitchcocky! Begeleid door Hermanniaans weelderige orkestmuziek dalen we af richting een Canadees dorpje. Ergens North by Northwest, omringd door maisvelden. De macho schurk woont daar samen met zijn moeder. Pa is allang dood (hoe?) en broer is net overleden (hoe!?). Hij was een homoseksuele stadsjongen, en het vriendje van Dolan. Moeder had géén idee. En alfa-b(r)oer heeft als de Psycho een hele fantasie-wereld voor zijn geliefde mama geschapen. Maar wat wil hij nou zélf? 'Je vindt me mooi he', zegt hij tegen Dolan. (Die hij trouwens bij hun eerste ontmoeting al in bed agressief heeft besprongen.) Ja, het broeit weer aan alle kanten. Dolan focust zowaar een keer níet op de moeder, op wat knipogen na dan. Het koekoek-haantjesgevecht tussen de boerenzoon en de mysterieuze buitenstaander neemt al snel Italiaans-sardonische wendingen. Tegen het einde verliest het scenario wel wat focus. Er is geen echte catharsis, en ook de entree van nóg een buitenstaander pakt minder spetterend uit dan gehoopt. Maar dan houden de visuals Dolan gemakkelijk staande. Priemend als de steel van de schep naast een eenzame boer...

Viva la libertà
Als Woody Allen deze film anno nu had gemaakt, zou luide bejubeling zijn deel zijn geweest. Een return to form. Gemoedelijk, grappig, intellectueel, maar niet te scherp. En een paar fijne referenties aan Fellini bovendien. Viva la Liberta is ook alweer de derde film dit jaar met een dubbelgangers-motief. Het concept is vaker gebruikt in politieke satire. Being There, done that. De vervanger als een schot in de roos. Toni Servillo speelt zowel vermoeide oppositieleider als diens filosofische tweelingbroer. Laatste is net uit de inrichting vrijgelaten. Maar ja. Je krijgt de man wel uit de inrichting, maar krijg je de inrichting uit de man? 'Op dit tijdstip kregen we altijd eten in de kliniek.' Groot voordeel is dat de loenatik-kerel vroeger filosoof was (een goed vakgebied om bij door te slaan) dus hij praat in meeslepende Hegeltjes-tegeltjes. In die politieke speeches is de film verrassend goed. De film is een lange contemplatie op de weemoed van links. Partijen als Labour en PvdA zijn allang van het padje af. Erger nog, links zijn is bijna iets om je voor te schamen geworden. (Net als gek zijn.) In het gewonere schaduw-verhaal is de film wel wat minder. De politicus belandt nostalgisch gestemd in een Frans filmmakers-gezinnetje en beleeft daar het Echte Leven dat ie als workaholic kon hebben. Lief blijft het allemaal wel. Vrij kunnen genieten.

Fading Gigolo
Nóg een Woody-film. Van John Turturro. De oude maestro doet zelf gewoon enthousiast mee. Het zal aan de lage verwachtingen hebben gelegen, maar eigenlijk is Fading Gigolo niet eens zó slecht. Iets minder slecht in elk geval dan de bespottelijke titel doet vermoeden... Minder viezig ook. Okee, het is wel lachen met kiespijn, als Woody dingen moet roepen als 'I'm not going to touch these kids!', en helemaal aan 't end staat ie zelfs terecht voor een traditionele Joodse rechtbank. (Zouden we de film dan toch als een soort boetedoening moeten lezen?) John Turturro speelt zelf de hoofdrol als bloemist die op aandringen van pimp Woody de bloemetjes buiten zet. Sharon Stone is gewillige klant, en mag de benen weer over elkaar slaan. Het 'entertainment'-duo Virgil and Bongo (een veel betere titel) verbindt hun beider harten aan een jonge Joodse weduwe met een spleetje tussen de tanden. (Ik verwachtte elk moment een cameo van Barbra Streisand.) Turturro versiert 'r met zogenaamde wijze Ladino-wijsheden. Hun aanrakingen zijn stiekem best aandoenlijk. Niet dat de film verder serieus wordt. Woody kachelt rond met een schare black kids, die een stel orthodoxen de 'bases' van honkbal leren. 'Which of these chosen people do you want to play with.' Een Joodse buurtwacht houdt alles in de gaten. Zijn krulletjes lijken op snoertjes naar een security-oortje.

Fading Gigolo, daar had ik een heel leuk interview met Turturro over gelezen op Salon.com, heel veel over het oude New York dat verdwijnt. Mooie details.

Zelf zag ik [extra reverb]
Interstellar
Hier ga ik meer in op de plaats van de film binnen SF en of het de ouderwetsche ruimtevaart kan kickstarten. Als filmervaring, zeer acceptabel. Veel te lang (voor het eerst miste ik zowaar de pauze) en op een gegeven moment enigszins ongeloofwaardig maar toch wel een mooie emotionele twist aan het eind daardoor. Hollywood-vakwerk zonder dat het legendarisch wordt. Geen slomo beelden van Stars & Stripes ook, heel frappant.

Fading Gigolo, daar had ik een heel leuk interview met Turturro over gelezen op Salon.com, heel veel over het oude New York dat verdwijnt. Mooie details.

dat heb ik dan alleen tijdens de intiteling gemerkt :) (sowieso weinig oude mensen in die film)

Ok, ok, hier het interview.

lief interview :) ik denk dat Turturro de journalist maar een cameo in zijn volgende projectje moet geven.

Stardust
Nog een van die lijst goede-films-die-je-bent-vergeten-te-kijken. Een fantasyspektakel uit 2007, naar boek van Neil Gaiman (waar ik verder niet veel mee heb). Veel digitale effecten maar ook een leuk spel met de clichés van het genre en hoe deze net te vermijden. Een paar big guns doen mee (Michelle Pfeiffer, Claire Danes -beetje eng zonder wenkbrauwen- en een amusante Robert DeNiro als stoere luchtpiraat die worstelt met zijn homoseksualiteit.) Mijn dochters vonden hem geweldig en die lopen een beetje aan het einde van het sprookjestraject, dus vakwerk.

Snowpiercer
'I've had enough of this protein block bullshit.' In zijn eerste calorierijke Amerikaanse blockbuster heeft Bong Joon-Ho moeite de eigen toon te raken. Ik vind dat niet zo vreemd. Zijn bizarre mix van geweld, humor en melancholie wortelt stevig in de rigide Koreaanse samenleving. Juist daar werken die hysterische moves. In Hollywood was het allang 'a way of life'. Snowpiercer cocktailt er op los. Een dystopische actiekomedie met het piekfijne uiterlijk van een Jeunet-wereld, plus marxistische lesjes als bonus. Misschien was het ook gewoon iets teveel gevraagd. Snowpiercer dreigt echter vooral te ontsporen door het slechte acteerwerk. Een UNICEF-kalender aan kleurtjes schmiert zich letterlijk door een trein. De ijzeren kolos van bovenbaas Wilford rijdt door een bevroren wereld. We beginnen achterin, waar de uitgebuite Mad Max-wagon in 't gareel wordt houden. Chris Evans is de held met extreem diepe stem en het Nickelback-uiterlijk. Hij wil rrrrevolucion. Met hulp van een stonede Koreaanse veiligheidsexpert wordt de tocht naar de machinekamer ingezet. De actie is ultragrof, maar een tel later is de film een live action versie van Wall-e of The Lego Movie. De uitleg in de machinekamer is de verwachte meta. The Wilford of Oz. Bizar én oenig. Of zoals Evans zelf volkomen overbodig verklaart, nadat ie een gruwelijke anekdote heeft opgedist: 'I had never seen anything like that.'

20,000 Days On Earth
'Give us a kiss, just one little sip, sip, sip, before you slip, slip, slip away.' Het Nick Cave Memorial Museum is eigenlijk slechts geopend voor één bezoeker: Nick Cave. Identificatie verplicht. De man is natuurlijk altijd een klootzak in interviews geweest, dus zo'n gek idee is zo'n pseudo docu-film niet. Laat hem dan zélf maar vertellen wat ie wil vertellen. Gedurende de film zijn de gesprekspartners slechts aangevers. Het valt op hoe ongemakkelijk iedereen rond de man is. Dieptepunt is Blixa Bargeld, die alleen maar lijkt te moeten opdraven om nog maar eens te verklaren dat het echt niet Cave's fout was dat Blixa vertrok. Écht niet. Ondanks een hilarisch bezoekje aan Cave's privé-archief is dit aanstellerige egodocument vooral te pruimen als het over anderen gaat. Een verhaal over een concert van 'Dr.' Nina Simone komt zelfs twee keer langs. Een Pluk van de Petteflet-achtige anekdote over een man die zijn torenkamertje magisch wist te transformeren is het meest aandoenlijk. Die man was tenminste tevreden met zichzelf, in zijn eigen wereld. Nick Cave wil zijn eigen wereld enerzijds hermetisch gesloten houden, en aan de andere kant zijn hele omgeving tót zijn beeld transformeren. Toegegeven, het is 'm hier weer gelukt. Maar als je het rockster-loopje van de man ziet, dringt zich de vraag op: gaat het masker ooit af?

La Jaula de Oro
Rail Away, de tragedie. De reis naar het beloofde land gaat via daken door diepe mentale dalen. De daken van de goederenwagons welteverstaan, waarmee Latijns-Amerikaanse armesloebers uiterst traag richting Amerika trekken. De hoofdpersonages zijn dan al tijden vanuit Guatemala vertrokken. (We zien dát land helaas nauwelijks.) Maar Mexico is zoveel groter en gevaarlijker dan verwacht. Het zijn echt moderne Steinbeck-taferelen. Het licht van de brandende zon slechts verlicht door kartonnen beschutting en af en toe wat bomen. (Waar je dan weer je kop niet tegen moet stoten.) De onderlinge saamhorigheid is mooi om te zien. Ook vanaf de kant van het spoor. De trein wordt met fruit bekogeld. Zéér welkom fruit. De piepjonge hoofdpersonages zwijgen vooral; de film had wel iets meer zinvolle dialogen mogen bevatten. Een jonge indiaan – die geen Spaans spreekt – roept de ergernis op van het alfa-mannetje van het groepje. Vooral omdat het enige meisje (verkleed als jongen) het duidelijk wél met de buitenstaander kan vinden. Een wilde dansscene brengt duidelijkheid. Het is een kort moment van manische vrolijkheid, na een lange dag hard werken. De asielzoekers moeten immers op tal van tussenstops klusjes verrichten. Het is slechts één van de vele vormen van tol die betaald wordt. Pijnlijk.

Blind
De Noorse Adaptation is in braille geschreven. Blind laat precies zien (..) hoe het is om blind te worden. Ineens is je wereld leeg. Sta je er helemaal alleen voor. Je kan alleen nog naar binnen kijken. Terend op vroegere visuele herinneringen, op hoe het was. De geslotenheid van blind zijn heeft raakvlakken met depressie en eenzaamheid. En het is in dat kader dat een jonge vrouw haar handicap een plaatsje weet te geven. Ze begint te werken aan een scenario over twee eenzame stadsmensen. Vooral de man wordt goed getroffen. De verlegen rukker die langzaam voor zichzelf durft toe te geven dat de meisjes op straat – ook al hebben ze dan kleren aan – toch écht een stuk leuker zijn. Maar hoe ze aan te spreken? Zijn kleine fantasietjes zijn even gênant als lief. Blind durft sardonisch hard te zijn. De Oslo-aanslagen vormen een verademing voor de eenzame man. Eindelijk mag de buitengeslotene ook deel uitmaken van de saamhorigheid. (Breivik was vast gewoon eenzaam...) De vrouw in het meta-scenario is meer het alter ego van de schrijfster. Haar gevoelens en haar verlangens. Blind is ook een opvallend seksuele film. De andere zintuigen spelen (als vanzelf) op. Dat is soms eng en beklemmend, maar uiteindelijk toch ook teder. Voor extra effect begon trouwens tijdens de film te knipperen, om vervolgens uit te vallen. Enhanced cinema experience.

...een man die zijn torenkamertje magisch wist te transformeren...
...aan de andere kant zijn hele omgeving tót zijn beeld transformeren...

Ja, dat 'transformeren' wordt er diverse keren ingehamerd in 20,000 Days. Beetje té als je het mij vraagt...
(En zien we in die hang naar transformatie de ex-junk die zijn highs mist?)
Maar het ergst is dat de muziek zo slap is. Ik vond die laatste plaat al onder de maat maar de uitvoeringen die Cave hier in de studio speelt zijn echt volkomen futloos. Met name dat 'Give Us A Kiss' is een afschuwelijk zeiknummer... het maakte Cave's mythologisering van zijn eigen songs (in de voice-over aan het eind) nogal potsierlijk.

Het leukste moment is als-ie met zijn twee zoontjes, pizza-etend, zit te kijken naar Scarface en ze alledrie tegelijk 'Say Hello to my Little Friend!' meeblèren. Die scene is én karikaturaal én helemaal raak.

Ja, dat 'transformeren' wordt er diverse keren ingehamerd in 20,000 Days. Beetje té als je het mij vraagt...

ha, ja he. zo van 'oh we hebben een script en een idee!'

verder helemaal eens. good point about the highs.

vond het enige goede liedje in de doc (want - for the record - ik vind Cave verder best een fijne muzikant) dat met 'sip sip sip'.

wat ik trouwens ook nog jammer vond, was dat de een andere Cave-mythe - Cave die elke dag saai in maatpak naar een grijs en saai kantoor gaat om songs achter zijn piano te pennen - nu ook niet bepaald te zien was.

nou ja niet helemaal eens want volgens mij heb ik het over 'Give Us A Kiss', maar soit, ik was al getraumatiseerd door het kinderkoor, ofzo.

Halve Dune gekeken maar ik vrees dat die andere helft niet meer gaat gebeuren.

Paid In Full
Afro-American gangsta film. Niet meer en minder.

heb je dan Sting niet gemist? ;) of zat ie zelfs in hééeél die film

Ik heb Sting niet gemist.

heheh

Vers van de pers.

https://www.youtube.com/watch?v=hWR9HzDGIt0

Heerlijk. En dan zijn de talrijke gvd's uit de mond van Stefan de Walle in De Marathon (2012) niet eens meegerekend.

https://www.youtube.com/watch?v=LDtQ9rd-siU

(zie/hoor vanaf 14 sec. en vanaf 32 sec.)

"Godverdomme en ik heb kanker". Wat valt daar nog aan toe te voegen?

(ik miste zelf nog een paar verbeten Van Warmerdam gvd's, maar goed details.)

Vergelijking met Spinal Tap is onvermijdelijk, maar dit is echt. :)

http://tvblik.nl/amusement-film/saturdaynight-film-anvil-the-story-of-anvil

mooi he

IK BEN NIET EENS ROOMS GODVERDOMME

Locke
'You don't trust God when it comes to concrete.' Een man in een auto, met de telefoon als zijn laatste lifeline. De ochtend erna vindt 'r een groot bouwproject plaats. Ivan Locke had erbij moeten zijn, maar hij zit met de (na)weeën van een ander bouwproject. Een collega is zwanger van 'm geraakt, en hij heeft het zijn echtgenote nooit verteld. Nu staat alles op breken. Het is een lastige rol voor Tom Hardy, nooit een mens voor fijnzinnigheden. Zijn accent lijkt overdreven zangerig, alsof hij een zelfhulp-meditatiecursus geeft. Maar ook de mensen aan de telefoon zeggen het tegen hem. 'Je klinkt vreemd, anders.' En dan begint het malle stemmetje ineens wél te werken. Dit is een man die volkomen van het padje is. Snipverkouden bovendien. Malend in een 'ik ben sterk'-egomanie. Eerst maar eens dat gebouw: 'I've got breakfast tickets for the concrete farmers and the shutter boys are done.' De gesprekken met de collega's zijn smakelijk technisch. De vrouwen in het leven van Locke doen intussen een borderlinertje. Die houdt je heel wat lastiger stabiel op de grond! Fraaie teksten, dito beelden. Jammer dat de soundtrack de dub-suggestie uit het intro niet doortrekt. Richting einde beginnen de hermeneutische trekjes van de film wel wat tegen te staan. De eenheid van tijd, plaats en handeling is zoals altijd meeslepend, maar de 'Sinnkonstanz'... Werkelijk alles spiegelt de queeste van Locke. Zelfs de voetbalwedstrijd. Niettemin een toffe film.

We Are What We Are
De favoriete film van Luis Suarez. Meer een schurkenfilm dan een slachtofferfilm dus. Een fundi-religieus gezinnetje leeft volgens 'their own ways', ergens in een Amerikaans durp. Ma is neurote, pa bouwt klokken, en de twee seksueel rijpende zussen bekommeren zich om hun jonge broertje. Dan valt ma weg, en kunnen de gruwelijkheden beginnen. Pa wordt lekker fanatiek vertolkt door Bill Sage, die zelfs een vleugje Orson Welles in zijn rol weet te leggen. Bijzonder autoritair. In zijn gekte houdt hij zichzelf overeind. Werkelijk niets houdt 'm tegen. Het zou jammer zijn de twist te verklappen, maar in elk geval leren we wat 'pill-rolling' is, en waarvan dat een symptoom kan zijn... Het bloederige hart van het verhaaltje kan er best mee door, maar de film lijdt onder een hoop overbodig vlees. (Noem het bankvlees...) Fleshbacks! Bovendien krijgen alle saaie, gewone personages ín het dorp krijgen teveel te zeggen en te doen. Ik was gewoon in dat huis vol rituelen gebleven. De zusjes beloerend terwijl ze het langzaam dan toch – op geheel eigen wijze – opnemen tegen hun vader. Op die manier zou elke invloed van het buiten een echte schok zijn geweest, in plaats van een zijlijn. We Are What We Are is een remake van een Mexicaanse film. Ik durf er wel een vingerkootje om te verwedden dat het origineel nog een stukje hitsiger was...

Edge of Tomorrow
'Drop or die!' Amerika en de Tweede Wereldoorlog. Het is al een mythe. De strijd tegen het Absolute Kwaad. En Goed won. Daarna is het allemaal zo schimmig geworden. En zou een volgende oorlog echt wéér in het openbare museum Europa worden uitgevochten? Edge of Tomorrow speelt in de toekomst, maar de sci-fi lijkt toch vooral een eerbetoon aan de landing op D-Day, met 'een engel van Verdun' bijvoorbeeld. Alsof Hollywood maar liever wil dat de geschiedenis zich precies zó herhaalt. (Niet zo vreemd hè...) Over herhaling gesproken. Dit is een Groundhog Day-film. Altijd leuk. Filosofisch wordt het tussen het afknallen van aliens niet, hier heeft de dag opnieuw moeten beleven eerder een computerspelletjes-vibe. Timing is key. Links, rechts, naar boven, naar beneden, A + Start tegelijk, en je komt weer een stapje verder in je missie. Tom Cruise is de uitverkorene met de reset-skill. Hij loopt er kwiek en fris bij, en zelfs de komedie gaat 'm goed af. (Een beetje door een Top Gun via Hotshots-echo!) Emily Blunt is het begeleidingsmeisje – 'Thank you for getting me this far' – met een paar goeie sensuele moves bovendien, die we dankzij de 'loop' tig keer kunnen zien. Het verhaaltje is geen Inception, maar Edge of Tomorrow spettert met verbluffende precisie van het scherm af. En de aliens, die hebben gevoel voor de cultuurcanon!

Lucy
Vermakelijke cyberpunk nonsense. Luc Besson, de maître van de cinéma du look hoef je nooit diepgravende films van te verwachten. Scarlett Johansson begint carrière te maken als sci-fi babe. Ze raakt in Taipei verwikkeld in innovatieve drugssmokkel (brute variant van bolletjesslikken ). Afijn, ze krijgt heel veel van een experimenteel middel in zich waardoor haar hersencapaciteit een boost krijgt (Martijn hierboven had het al over een mythe.) Actie. Actie. Actie. Met een erg goede achtervolging in Parijs. Besson kan heel mooi filmen maar is helaas weinig ambitieus (en op zijn best -Subway, Nikita, Léon- had hij nog een typisch gevoel van humor dat nu ook is verdwenen.)

3x in één jaar sci-fi Scarlett he :) (u leest hier mogen iets over Under The Skin, tatatataaa)

Daar hoor je me verder niet over klagen, beter dan een carrière in romcom. :)

Anni Felici
Ricordare. Italianen zijn al vanaf de klassieke oudheid goed in die commemoratie. Anni Felici is een filmmonumentje voor de malle seventies, en een film die puur op Italiaansheid overleeft. Die nostalgie-vibe werkt daar altijd, het land heeft gewoon een ingebakken Instagram-filter. Dan maakt het dus minder uit dat het acteren van Nederlands niveau is, en het scenario rommelig. De voice-over babbelt over zijn jeugd, maar het plotje gaat eigenlijk vooral over de relatie van zijn ouders. En hoe goed hij als observator ook is, dat voelt toch vreemd. Babbel over je eigen meisjes jongen! Pa en ma worden gespeeld door chique parfumreclame-achtige knappe mensen. Pa is kunstenaar, die 'het conceptuele' in de bol denkt te hebben. De referenties aan Manzoni zijn cool, maar zijn eigen werk is 'naakt om het naakte'. Mooi is dat hij dit ook te horen krijgt, niet alleen van een smoezelige kunstcriticus, maar ook van zijn heerlijk strenge moeder, een abstracte kunstfeeks. Ondertussen heeft eega moeite met pa's 'modellen', en zoekt ze het zelf in een andere uitlaatklep van de zeitgeist. De feministen. Regisseur Luchetti heeft duidelijk meer met de kunsten. Het mooiste momentje is dan ook meta, en bewijst de kracht van beeld. Super 8-filmpjes onthullen onbedoeld veel. Anni Felici zelf doet dat nergens, maar kabbelt absoluut aangenaam.

Under the Skin
Ik leerde voor het eerst van het bestaan van het vrouwelijke orgasme dankzij een science-fiction boek. Ze heette Deirdre, was op een woestijnplaneet gecrasht, en ontdekte prompt haar eigen plekje(s). Laat niemand je vertellen dat sf-nerds niet om vrouwen geven! Ze zitten juist vol aandoenlijke bewondering en verwondering. In het mysterieuze Under The Skin arriveert alien Scarlett Johansson in Glasgow. Het intro doet een grootse Space Odyssee vermoeden, maar eigenlijk is de film heel aards, en een beetje pervers. Geen Clockwork Orange, maar toch, genoeg klokkenspellen lopen oranjerood aan. De alien fatale begint arthouse lelijke-mannen te versieren. De Celtic-fan is het liefst, hij lijkt oprecht ontdaan van Scarletts complimentjes. (Ze zullen geen moeite hebben gehad deelnemers te vinden.) Door het Gonzo-sfeertje wordt de film al snel heel intiem. Een echt seventies cultprojectje eigenlijk. Het thema dat klinkt wanneer Scarlett mannen aan de haak slaat, doemt giallo-creepy, maar na een uur begint de spanning toch wat af te nemen. Er zijn haast geen dialogen; de alien is alléén en ontheemd, maar kan niet communiceren. Het is als de verlegen man tegenover de mooie vrouw! Verdere of diepere betekenis ontging me. Had de film niet nog wat psychedelischer gemoeten? Meer vormen en plooien voor het reptielenbrein. Het slot is wél fantastisch.

The Two Faces of January
Echt geen flauw idee waar de de titel van deze matte Highsmith-verfiliming op doelt. Het lijkt me geen Ides of March-achtige klassieke referentie. The Two Faces begint hoe dan ook met het ophalen van wat oude Griekse tragedies, kuierend op het Parthenon. Ik vraag me af hoeveel van het filmbudget moest worden ingezet om die plek toeristenvrij te krijgen. Kennelijk moeten we geloven dat er in de jaren '60 nog niet zóveel mensen ter plaatse waren. Oscar Isaac hosselt 'r al wel, als gids. De Cassavetes-broeierigheid van de gesjeesde student wordt maar matig benut. Hij is helaas pluis. Nu komt al het gevaar van een uitgebluste Viggo Mortensen. Die is niet zonder reden ver heen van huis. Mortensen is toch betrouwbaar in intrigerende kruitvat-rolletjes, maar hier... Het moment nadert dat hij in mislukte Woody Allen-komedies gaat opduiken. De con man sleept zowel eega Kirsten Dunst als de toeristengids mee in zijn val. Het tot elkaar veroordeelde drietal kan zo nog wat andere Griekse ansichten bezoeken. De plaatjes zijn niet onaardig, maar net als de film wat van een ouderwets gestileerde exotische thriller krijgt, last het scenario een 'tien dagen later in', om de finale in het fraaie Istanboel te kunnen laten afspelen. Ik dacht: de twist is de nieuwe catharsis, alle doden worden weer levend, en alles blijkt één groot briljant spel. Maar nee.

Magic in the Moonlight
'All my optimism was an illusion.' Niet dat er nog van veel optimisme sprake is bij een nieuwe Woody Allen-film. Zelfs de titels krijgen nu wat van Bouqetreeks-deeltjes. Niettemin blijft de intiteling een perfect geconditioneerd Pavlov-momentje voor de cinefiel. Jazz-deuntje plus Jack Rollins (als co-executive producer, waar gaat dat eindigen). Hey ho, let's go! Even wordt de indruk gewekt dat Woody dit keer in Berlijn gaat filmen, maar al snel zakt de cast af naar Zuid-Frankrijk. Dat past ook beter bij het rijke pensionado-sfeertje. Het twenties-set design beperkt zich tot één rood ouderwets autootje, en een paar goedkope pakkies. Het scenario is even gemakzuchtig. Magic in the Moonlight moet het hebben van de ervaren acteurs, die allemaal aanstekelijk hun best doen voor de oude maestro. Colin Firth speelt alsof hij nog altijd wat te bewijzen heeft. Hij begint in Chinees kostuum (als beroemde goochelaar) en wordt dan uitgenodigd om Frankrijk een 'medium' te ontmaskeren. Emma Stone had vast net een druk feestweekje achter de rug. Ze oogt (voor een Hollywood-filmster) niet bepaald fris, met zelfs een zweem van wallen onder d'r ogen. Het maakt haar rol aandoenlijk. Het gebekvecht met de pompeuze rationalist Firth – 'My genius must be factored in' – is amusant, maar de conclusie te zoetig. Waar zijn Woody's duistere kantjes eigenlijk gebleven?

Verdere of diepere betekenis ontging me.

De kosmos is koud. We zijn alleen. De mens is een wreed en dom beest. Dat is het denk ik wel ongeveer.

Over dat psychedelische. Ik las deze week een artikel over de verstikkende invloed van 2001 en hoe filmers steeds proberen met de structuur van 2001 die film te overtreffen (en falen.) Misschien juist wel slim dat het "sterrenpoort"-moment hier helemaal aan het begin zit? Vond een van de geslaagde aspecten die Antonioni-achtige landerigheid die daarna volgt (daarom had ik het einde ook liever anders gezien, meer richting L'Eclisse lege stad shizzle.)

Ze zitten juist vol aandoenlijke bewondering en verwondering.

Daar zit best wel wat in trouwens.

Verdere of diepere betekenis ontging me

Scarlett De alien daalt af (letterlijk, aan het begin van de film loopt ze een trappenhuis uit) in een suburbane, onderklasse-omgeving waar de toppen van 'beschaving' bestaan uit voetbal-hooliganism, shoppen en helemaal naar de klote gaan in de zaterdagavond-disco. We zijn wrede en domme beesten indeed, maar wat blijkt: we kennen óók empathie. Als de alien struikelt wordt ze door bezorgde omstanders omhoog geholpen. Ze ziet mensen aardig naar elkaar doen, samen praten, samen eten. Ze lokt niet alleen mannen die geil en zelfzuchtig achter d'r magistrale kont aanlopen, maar ook exemplaren die twijfelen, liever ergens anders waren geweest (daar hadden ze heus niet zo'n vervormd gezicht voor hoeven kiezen...), angst kennen. En ze ontwikkelt zowaar zelf een spoortje empathie, dat zó haaks staat op haar 'programma/functie', dat ze totaal verward raakt - en vervolgens geen woorden blijkt te hebben geleerd om daar uiting aan te geven.

Ultieme eenzaamheid, geen 'maatje' hebben, geen raad weten met halfontwikkelde gevoelens... wat OMC zegt: De kosmos is koud. We zijn alleen. Maar ook: we zijn geen insecten meer...
Zoiets?

Een echt seventies cultprojectje eigenlijk

Yep, de Liquid Sky van de 21ste eeuw :-)

ah dat klinkt al een stuk beter zo ja. heh. (Vido had ook al een mooi stuk)

en toch, en toch, ik zat klaar voor een top 3 van dit jaar film. en het is top 20 ofzo. (maar da's lijstjesfetisjisme i know)

vond het einde mooi als het failliet van de menselijke huls. depri film inderdaad :)

Two faces of January, wat een ramp was dat...

ja. ik dacht 'ha Griekenland da's best leuk/zeldzaam in een niet-Griekse film', maar dat was dan ook ongeveer alles.

The Grand Budapest Hotel
Een moedervlek in de vorm van de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie! O nee, dat heb ik zelf verzonnen. Later in de film gaat er wel een Mexico-witz overheen. Het oeuvre van Wes Anderson is inmiddels een soort thuiskomen. Je weet wat je gaat krijgen – zie dat grapje – maar het voelt weer zó fijn en veilig. Spetterend setdesign, schaterende kleuren en een superparade van besnorde acteurs. The Grand Budapest Hotel koestert heel eurofiel die 'wereld van gisteren'. Het gedistingeerde chique Europa dat Roth en Zweig zo graag hadden behouden. Anderson voelt echter als Amerikaan ook nog wel een ander verlangen. Een avondje terugkeren naar stokoud Hollywood. We zwieren langs onder meer Three Comrades, Grand Hotel (duh) en The Mortal Storm (het skiën!). Klassiek met een snufje nazi-gevaar. De oude wereld is stervende. Maar tot het zover is houdt 'The most liberally perfumed man I ever met' de schijn op. Ralph Fiennes' rol is een klein meesterwerkje; hij verdwijnt er helemaal in, precies zoals het moet in de beroepsgroep. Aangever is een jonge 'lobby boy' die zijn eigen snorretje nog handmatig moet zetten. Het tweetal sjeest door het fictieve Oost-Europese land, van kastelen naar gevangenissen, genre na genre, en acteur na acteur. Anderson weet zelfs Jeff Goldblum tot scherpte te verleiden. 'Did he just throw my cat out of the window'. Dat zelfs Matthieu Amalric erbij is, voelt haast als een persoonlijke geste. Tuurlijk, The Grand heeft achter alle spielerei niet de diepgang van een Darjeeling Limited, maar wat geeft het. De film heeft L'Air de Panache in ruime voorraad.

Bird People
'Ik voel me als een suikerklontje op de bodem van een glas.' Verrassende Franse arthouse-film. Het begin is haast Aziatisch rustig. We dwarrelen langs forenzen. Flarden van gedachten die weer snel vervliegen. Na een tijdje focust de film op twee mensen. Een Amerikaanse zakenman, en een jong Frans kamermeisje. Vooral het Henin-achtige meisje steelt meteen harten. Mopperend op pa, gesjeesd van de 'fac', nu sappelend in een duur hotel. De repetitieve handelingen van een schoonmaakster. Het vleugje DSK-gevaar. De geheimen van de net nog gebruikte kamers. (Soms zelfs gekuist terwijl de gast even sigaretten haalt.) De Amerikaan is in het hotel te gast voor een snelle businessdeal. 's Nachts breekt het zweet 'm uit. Een Obama-achtige portier geeft hem een siggie, en de zakenman neemt een besluit. Ineens horen we na het magische eerste half uur een non-diegetische voice-over. Duidelijk een late toevoeging, alsof we de crisis in alle stilte niet zouden snappen. Een spijtige keuze, die een mindere melodramatische fase aankondigt. Gelukkig hervindt regisseuse Pascale Ferrane (van Lady Chatterley) de lichte touch. En hoe! Wat een Saromagische wending. (En een Batman-grap als bonus.) Het slot is wel wat zoetjes en onevenwichtig. Wat was er nu meer eigen aan een transformatie dan vergeten wie je was?

St. Vincent
'But I am small!' 'Yeah, so was Hitler.' Eén van de harde grappen in een film die toch over een sleazy motherfucker zou moetengaan. Bill Murray loopt in korte broek, hempie de Tokkie uit te hangen. Vanzelfsprekend blijkt ie een klein hartje hebben, maar het wordt al snel wel érg braafjes. Het 'gedoe' met de zieke echtgenote... Hoe on-onaangepast wil je je onaangepaste eigenlijk hebben? Toegegeven, de man heeft wel een Russische hoer onder zijn hoede. En Naomi Watts heeft er absoluut zin an. Goed accent, 'viezig' zwanger; met betere teksten had ze een Mighty Aphrodite kunnen wezen. St. Vincent is als film echter vooral een soort About a Boy. Enkel Badly Drawn Boy's muziek ontbreekt. (Al is er genoeg fijne indie te horen hoor, met Tweedy en co.) Het nieuwe spillebeen-buurjongetje van 'Vincent the old guy' krijgt lesjes in voor zichzelf opkomen, terwijl hij verder kennismaakt met renbanen, bruine cafés en de eerdergenoemde 'lady of the night'. Tot zover leuk, maar als gezegd zijn er dus eigenlijk helemaal geen humane lesjes in de omgekeerde richting nodig. De perikelen op school zijn al even snel gefixt. Zo wordt de overijverige obesitas-moeder van het mannetje nog het meest 'real'. Real of niet, als tearjerker is het einde absoluut geslaagd. Misschien moet ik maar katholiek worden...

The Grand Budapest Hotel: waardeloze film. Ik zie het niet (ook Fiennes vond ik weer matig).

Zelf zag ik een mooi gerestaureerde versie van...

The Texas Chainsaw Massacre
Was het meeste vergeten, behalve dat memorabele einde. Is veel beter gefilmd dat ik me kon herinneren (je kan een week Tumblr volstoppen met alleen shots van die gasten die door die vieze voordeur turen). Veel trager dan zijn faam doet vermoeden. Veel spanning door associatie en de vrij briljante soundtrack. Exemplarische opbouw, die zijn imitators inruilde voor continu effectbejag, wat resulteert in die chaotische waanzin van het diner (hier werd het horrorfreak-in-opleiding dan ook even teveel.)

The Grand Budapest Hotel: waardeloze film. Ik zie het niet (ook Fiennes vond ik weer matig).

haaa. ik las het. maar ik houd wel van hotelfilms duidelijk. (Giliap, Three Businessmen, Don't Bother To Knock, Computer Chess.. etc)

en ehh The Shining. (maar daar zijn er geen gasten, dus dat telt niet misschien.)

The Rover
'Not everything has to be about something.' Ik kijk tien keer liever een mislukte dystopie dan een matige komedie, dus zo bezien is The Rover de tijd best waard. Bovendien is die Mad Max-wereld van Australië een van de betere settings voor 'na de collapse'. Wat er precies gebeurd is, blijft totaal onduidelijk. De film is sowieso erg abstract. Door de outback rijden nog wel wat zwaarbewapende treinen en karretjes, maar de nederzettingen zijn nagenoeg leeg, veel is er niet meer te koop. 'I've got tins of things and drinks and stuff.' Eén van de 'wanderers' in deze wereld is Guy Pearce. Woeste baard, lege blik en met één doel: zijn auto (geen Rover) terug. Onderweg kijkt hij niet op een leven meer of minder, maar op de woorden is hij wel zuinig. Pearce komt al snel Robert Pattinson tegen, die als een soort kruising van Theo Maassen en Riff Raff zijn uiterste intense best doet. Typerend voor het script is wel dat Pearce ons (en hem!) moet vertellen dat Pattinson een 'half-wit' voorstelt. Ik dacht dat we gewoon met een curieus accent te maken hadden! In de brute geweldsoprispingen is de auteurs-hand van Michod (met het dakje) duidelijk te herkennen. De psychopathische trekjes van Australie gaan 'm nog altijd goed af, maar zijn scenario is hier simpelweg te leeg en ideeëloos om meeslepend te worden. Het tweede album-syndroom in optima forma.

Tracks
Middenin de woestijn gaat elke ochtend de wekker. Misschien is het gewoon slim van de avonturierster, maar het leek me tekenend. Zou je dat nu echt nodig hebben, al maanden levend op het ritme van de natuur? Zouden je vier kamelen en de hond niet beginnen te schreeuwen als je je verslaapt? Ook Tracks denkt de kijker continu wakker en bij de les te moeten houden. Nagenoeg de volle twee uur klinkt er muziek. In één van de weinige spannende momenten komen enkele 'bulls un rut' op de kleine karavaan afstormen. De filmmakers menen dat we vergeten zijn dat er gevaar dreigt, en lassen een voice-over flashback in. Alsof we dat niet net net hadden geleerd uit dé grafische scene van de film. Hadden de filmmakers maar 'eier' gehad! Gelukkig is er genoeg moois om naar te kijken. Die kamelen zijn me een stelletje beesten. Wat een gebrul! Mia Wasikowska is als de avonturierster weer fraai bedachtzaam. Haar vlucht 'into the wild' is niet geheel onverwacht een verkapte zelfmoordpoging. In plaats van flardjes flashback had de film gewoon twee volledige verhalen door elkaar moeten vertellen. Haar jeugd met de suïcidale moeder én de tocht als bezwering om niet in dezelfde poel als mama weg te zakken. Eén grote depri fata morgan. We blijven echter op commercieel NGC-plaatjesniveau.

Lucy
'There are more connections in the human body than there are stars in the galaxy.' Van dit soort Kijk-(pseudo)feitjes krijgt deze film nooit genoeg. De mens barst van de potentie. ('But what have we done with it.') We benutten maar 10% van onze hersencapaciteit, stelt men. Wat als we er een schepje bovenop doen? Epo voor het brein. Zou er sinds de homo sapiens vooruitgang in zitten, in dat percentage? Lijkt me niet. En stel dat alle mensen een upgrade doen, maakt dat dan nog uit? We zijn al het nummer 1 beestje op aarde, en de status quo van de mensen onderling zal hetzelfde blijven... Anders wordt het natuurlijk als slechts enkele übermensen extra skills vergaren. Zoals Lucy. (In the sky with diamonds!) Scarlett Johansson speelt in haar derde sci-film van het jaar eigenlijk voor de derde keer dezelfde rol. De Alwetende. Ver boven het gepeupel verheven. Hier dus niet als computer of alien, maar gewoon, als Lucy. 100% vrouw in een 100% trip. Het percentage-metertje is een leuk geintje. De rol voor Morgan Freeman – als duider – is wijselijk klein. Ik vraag me af of ze méér ouderdomsvlekken hebben ingeschilderd of dat ze gewoon een keer níet zijn weggeschminkt... In elk geval worden hij en alle anderen weggeblazen door La Scarlett. En door het simpele actieplotje natuurlijk, met teveel tijd voor production placement van Franse karretjes.

Wakolda
De nazí's in Patagonië. Het heeft wel wat, als beeld. Verbannen naar de guurste uithoek van de wereld. Of ze het echt zo voelden is een tweede. Er wordt genoeg gedanst hier. Een nieuwe gemeenschap, met de oude Sonnenmenschen-'idealen'. Wakolda is een Zuid-Amerikaans meisje met een Duitse moeder en een poppendokter als vader. Ze verhuizen naar Patagonie om het hotel van opa en oma weer tot leven te wekken. Pa lijkt er niet helemaal senang mee (hij heeft ook een hele grote Joodse neus), maar ma is duidelijk tevreden. Onderweg komen ze een Duitse veearts tegen, die onmiddellijk een interesse opvat voor het 'siebenmonatskind' Wakolda. (Een soort Blechtrommel-meisje.) Al snel wordt alles nogal symbolisch duidelijk. Pa is poppendokter knutselend met neppe lichaamsdelen, ma is zwanger, opbollend van van blonde godjes, en de mysterieuze dokter? Dat is Mengele himself. Immer bereit tot een experimentje of twee. Fascinerende supercreep. De film gaat uiteindelijk ook veel meer over hem dan over de titelrol. Jammer genoeg lijken de Duitse passages nagesynchroniseerd, wat ze een nogal ZDF-middagsoap gevoel geeft. Bovendien maakt het scenario nergens duidelijke keuzes of het nou aan sfeervolle bildung wil doen (interessant maar raar) of toch gewoon een thriller gaat zijn.

dit soort Kijk-(pseudo)feitjes

haha, prachtig.

Noah
'Mother, where's father!' Misschien gaat het met die vraag allemaal al mis. Het eeuwige gehengel naar de liefde van de Vader. Terwijl moeder Aarde altijd klaarstaat om je te omarmen. (Voor niets, want ze wordt verder genegeerd door de mensheid, het ware geluk komt immers toch pas later). Bijbelse epossen zijn bepaald uit de tijd, maar Aronofsky meende een nieuwe poging te moeten wagen. Noah blijkt de oer-vegetariër, en voorstander van abortus. (Al gaat het daar niet bepaald om een pro-choice gebeuren...) Russell Crowe heeft meer weg van een viking, verdwaald op een dagje Archeon te Alphen aan de Rijn. Ik zag in Noah eerder een kluizenaar, dicht bij de beestjes. Het bouwen van de boot gaat echter nogal simpel (God levert het hout) en ook de beestjes komen allemaal zelf naar de ark. (Dat zal ook wel in de bijbel hebben gestaan, maar ik had me een naturalistische zoektocht naar elke soort voorgesteld!) De ark zelf heeft het formaat van een Maersk-tanker, en van een momentje 'gezellig over de kaap'ren richting Ararat varen', komt het ook nergens. Er moet ten slotte geknokt worden! Noah wordt bijgestaan door 'the watchers', grote stenen wezens (een soort Enten) die het Lord of the Rings-gehalte nog maar wat opkrikken. De enige met zin is Emma Watson. Ze lijkt eeuwig zeven jaar oud, maar is hier duidelijk wat levensfases verder.

Manuscripts Don't Burn
Een man wast een 'gabbeh' in een bosstroompje. Het had een vredig Iraans filmcitaat kunnen zijn, maar met het zuivere water stroomt slechts stinkende angst weg. De Iraanse intellectuelen hebben het nog altijd zwaar, ze zijn nog steeds boos, en – o ironie – het levert ook nog steeds goeie cinema op. Zelfs als het acteren ietsje houteriger dan gebruikelijk is, kunnen we nog altijd genieten van dat zangerige taaltje, de hoge mannenstemmen, en het fascinerende land. Manuscript Don't Burn doet peinzen. Is Iran een soort Sovjet-Unie geworden waarin intellectuele overlopers op andere intellectuelen jagen? En heeft dat schaduwgevecht wel zin? Het volk heeft genoeg aan brood en spelen. Alles kits, zolang ze hun babyfoto's op (varianten van) Twitter en Facebook kunnen zetten. Aanvankelijk excelleert de film in grijstinten. De daders zijn ook maar baardmannetjes met familieproblemen. Het huis van een invalide schrijver wordt heel Roemeens in de gaten gehouden. Wachten, broodjes eten. Binnen mokken twee schrijvers als Statler en Waldorf. 'Wat een prachtig gedicht, maar zou je niet eens een psychiater opzoeken?' Heel achteloos begint het Guantanamo-geweld. De eerste klappen komen het hardst aan, later slaat men door. De opperschurk 'sport' een nogal clichématig Graaf Tel-uiterlijk. Toch is de film huiveringwekkend genoeg. De toevallige ontmoeting met een jongetje in het bos, bijvoorbeeld...

Violette
Violette Leduc. Wie kent ze nog? Eén boekje hebben ze nog van haar in de lokale bieb. Niet eens in vertaling. In deze biopic kon ik dus zonder problemen een tijdje denken dat haar personage een fictieve creatie was, om zo heel galant wat over Simone de Beauvoir te kunnen zeggen. Die is niet vergeten, hoe vaak men haar ook vroeg: 'Que pense Sartre?'. Leduc en De Beauvoir deelden een bijzondere vriendschap. Terwijl De Beauvoir aan haar klassiekers werkt, wordt ze bewonderd door Violette. Een vrouw met een hoop drama en liefde in d'r kop, en een hoop bijzondere verhalen te vertellen. Van die verhalen zien we slechts suggesties, zoals in de openingssequentie. Schuilend op het platteland tijdens WWII. En later op de naoorlogse zwarte markt. De sjofele fifties. Tijd van sjacheraars en dromers. Violette is beide. Veel biopics willen nogal eens episodisch worden, maar regisseur Provost houdt een klare, zuivere lijn vast. Elke gebeurtenis volgt logisch uit de vorige. En met elke stap in het schrijversleven daalt Violette af in haar eigen psyche, haar eigen pijn. Daarbij kordaat aangemoedigd door de strenge, maar ook indrukwekkend kordate De Beauvoir. Het spel van zowel de grootse Emanuelle DeVos (als Violette) en de Femke Halsema-achtige spitse Sandrine Kiberlain (als Simone) is intens en intiem. Vanzelfsprekend is dit een film over gender, en hoe die scherpe grenzen te durven doorbreken. Een knappe evenwichtsact.

Il gatto a nove code
Degelijke Argento, misschien zijn potentie indachtig onder de maat, goeie muziek van Morricone.

Do the Right Thing
Herbekeken want weer erg actueel en om moedeloos van te worden, want ain't nuttin' changed.

Livide
Franse horror van de makers van À l'interieure. Niet zo smerig en mooi gemaakt, een vleugje Rollin, maar ook geen echte hoogvlieger.

Las brujas de Zugarramurdi
Engelse titel: Witching & Bitching, wat de vrouwonvriendelijke teneur wel weergeeft. Let's not be male chauvinist pigs here zeggen ze nog in het begin van de film maar het verbaast me dat er vrouwen te porren waren om hieraan mee te doen. Maar goed, in DWDD en 90% van de cabaretiers lachen we ook nog hartelijk om dit soort veredelde barpraat.

Kill!
Aparte film, beetje rommelig maar wel onderhoudend. Drugshandel in Afghanistan, deliriums, moord en doodslag, dirty cops, coole soundtrack, toffe seventies actie dus.

Semi-Pro
Misschien heb ik te weinig met sport maar dit Ferrellvehikel doet me weinig.

Mr. Dynamyte
Stukken interessanter dan de bio-pic over James Brown, geen privé-perikelen, wel muziek (veel toffe footage) en veel civil rights, Bobby Byrd schiet er nu nog vol van terugdenkend hoe het toen was, wellicht ook indachtig hoe het nu is.

Wolf Cop
Onpretentieuze onzin on a shoestring budget en daarin redelijk geslaagd te noemen.

Las brujas de Zugarramurdi

Spanjaarden he. ;) (Spaanse komedie heb ik nooit op veel vrouwvriendelijkheden kunnen betrappen)
(maar verder wat je zegt natuurlijk)

The Weight of Elephants
'Everyone leaves me.' In het allerbeste liedje van The Books hengelt een 'Motherless Bastard' naar wat liefde. Een man antwoordt droogjes: 'no, you have no mother and father.' The Weight of Elephants is soms net zo hartverscheurend. Een Nieuw Zeelands-jongetje woont bij zijn oma en nonkel. Het is de setup van Tom Sawyer. Geen directe familie meer. Enkel je vriendjes buiten om nog mee te ravotten. (Niet dat Twains helden ooit echt eenzaam leken, maar toch...) Op school vinden ze het menneke maar een 'faggot' (merkwaardig toch hoe snel kinderen die belediging ontdekken). Binnenshuis probeert de jongen steun bij zijn oom te vinden. Die is echter indringend depressief, en zit maar wat voor zich uit te staren. Het is eerder het jongetje dat hém op de been houdt, dan omgekeerd. Dan maar de 'straat' op. In Nieuw-Zeeland kun je nog echt dat buitenleven leiden. Je moet roeien met de riemen die je hebt. Op een imaginaire zee desnoods. Zonder Pippi Langkous in zicht vindt het Tommie-jongetje zijn Annika. Even pedant en streng, maar met een guitig lachend jonger zusje. Ook het gezin van het meisje is disfunctioneel. De kinderoplossing is simpel. Magisch denken. 'Give me your regret'. The Weight of Elephants overdrijft soms in weelderige muziek en slow-motion, maar ook zonder verrassingen zit de film vol hardleerse hartjes.

Still Life
'Leef alleen, werk alleen, één probleem: sterf alleen.' De Vlaamse rapper Sanctum vatte de kern van deze film ooit goed samen. Still Life is ook niet veel meer dán die kern, maar het kalme ritme is perfect. De kijker gaat vanzelf net zo ademen als het hoofdpersonage leeft. Heel, héél rustig. 'I'm sure you're very thorough, but you're also very slow' concludeert de heerlijk verschrikkelijke Camiel Eurlings-manager. Ergo: de eenzame ambtenaar is de klos, maar niet voordat hij nog één laatste klusje mag doen. We kennen Eddie Marsan vooral van heetgebakerde schurkenrollen, maar ook een Man Zonder Eigenschappen gaat 'm goed af. Een man die nog uitkijkt als het stoplicht op groen staat. (En alles koopt wat een kassameisje 'm opdringt.) Het diner komt uit blik. Vreemd toch, hoe in je uppie éten altijd nog het ergst voelt. De ambtenaar verzorgt overdag begrafenissen van 'unknown persons'. Hij doet dit – als gezegd – consciëntieus. Het is duidelijk dat het voyeuristisch aspect hem een zeker 'sociaal' leven geeft. Vanzelfsprekend komt in de leegte verandering, waarbij met clichés wordt geflirt. Het mooist aan Still Life is de haast archivalische kwaliteit. Niet alleen in eindeloze kiekjes, maar ook in de reeks fish & chip shops bijvoorbeeld. Richting einde wordt het toch nog wat sentimenteel. Sentimenteel sneu. Een remake van Miyazaki zou een meesterwerk zijn.

Still The Water
We blijven bij Miyazaki. Still The Water heeft alles van een volwassen live action Miyazaki. Al na een paar minuten volgt er een schattige fietstochtje door het wuivende groen. Als azijnpisser zou ik kunnen gaan mopperen dat Kawase hier een wel érg vertrouwde versie van arthouse-Japan presenteert. Symbolisch geknipt voor Westerse onthaasting. Even wegdromen in die cyclische tijdsopvatting, de cultuur vol immaterieel erfgoed (al die oude rituelen) en een heerlijk stoïcijns besef van de nederigheid van de mens. Jaloersmakend vredig. Sterven doe je zó. Toch begon het gebrek aan weerhaakjes me dus wat te ergeren. De geit mag dan bloederig sterven, de kool wordt culinair tiptop klaargemaakt. Het ruime sop, dáár wordt de film spannend. De zee als metafoor voor het ongeremde, de controle loslaten. Een jongen woont al een tijdje op het eiland, maar is nog altijd niet gaan surfen. De pa is verbaasd. 'Hij vindt 't te plakkerig...' De schoolvriendin is het op haar eigen manier eens. Ook die zee wil de jongen echter nog niet bevaren. De dilemma's van het opgroeien, de start van de creatie van nieuw leven, ingebed in een verhaal over afscheid nemen. Zodra het goed botst, wordt het mooi. De jongen in de grote stad Tokyo, met pa. En thuis de confrontatie met moeder. Even krijgt het traditionalisme weerhaakjes. Botte en naakte eerlijkheid.

The Skeleton Twins
'Baby we can make it, if we're <3 to <3'. Films over broers en zussen, ze hebben mijn hart. Kirsten Wiig en Bill Hader zijn The Skeleton Twins. Een innige, maar moeizame jeugd zorgde voor verwijdering, en nu zitten ze met de giftige fall-out. Het intro is haast sardonisch grappig, zo bitter. Daarna begint de bekende Amerikaanse 'you can count on me'-arthouse. Hader is overtuigend als de flamboyante homo die terugkeert naar het dorpje van zijn jeugd. Daar woont zijn zus nog altijd, inmiddels getrouwd met een immer opgewekt leeghoofd. 'Let's have dudes day today!'. De repliek van Hader ligt voor de hand. (Iets met de onderlinge verschillen in voorkeur, natuurlijk.) In de bijfiguren slackert de film, want ook Haders eigen vlam mag nooit een echt personage worden, hoe gewaagd hun verhouding ook is. The Skeleton Twins houdt het liever bij de bloedverwanten. Dat is veiliger en grappiger (de moeder!). En het werkt aardig. Hader en Wiig hebben de lol én conflicten. Absoluut hoogtepunt is een lip sync sequentie op de klanken van Starship. Een fragment dat het nog lang goed zal doen op YouTube. Geluk is de innerlijke 7-jarige in jezelf aanspreken. Jammer genoeg belandt de film daarna al snel in zo'n typische slotcadens, waaraan soms geen enkel Amerikaan script lijkt te kunnen ontsnappen. Slecht slecht slécht GOED.

The School of Rock
Laatst de meiden Dazed and Confused voorgeschoteld, is toch een high (ho, ho) school film. Draaide in de auto ook laatst cd1 van de Led Zep remasters, je ziet de rekensom in mijn hoofd al. Amusant cliché dit, er zit werkelijk geen enkele onverwachte draai in. Vooral de theorielessen moest ik wel om lachen. Linklater bewijst er in ieder geval mee dat hij ook een formulefilm kan maken, als hij het wil (vriendendienst? Geld nodig voor Boyhood?), maar gelukkig wil hij dat meestal niet.

Re: School of Rock: Vond die een stuk beter te velen dan ik had verwacht.

Jodorowsky's Dune
De beste film die nooit werd gemaakt? Het resulteerde in ieder geval in een prachtige documentaire. Op en top jaren zeventig verhaal. Jodorowsky cultfiguur du jour besluit sciencefictionklassieker Dune te verfilmen en begint mensen om zich heen te verzamelen: Moebius, HR Giger, Pink Floyd, Mick Jagger, Dalí, Orson Welles, op een of anderen manier weet hij ze allemaal mee te krijgen. Terwijl hij en de overlevenden het vertellen geloof je helemaal in het project, de film die alles zal veranderen (dat beginshot alleen al, nu geanimeerd, wow). Film komt er niet, ook al leurden ze met een werkelijk geweldig boek waarin alles al kant-en-klaar was uitgetekend. Jodorowsky ziet er gelukkig de positieve kanten van in. Geweldige figuur (erg grappig ook).

Ja, die heb ik ook nog staan … dacht dat ik eerst die andere Dune moest kijken maar volgens mij is dat niet echt noodzakelijk. :)

Nee hoor, veel van de mensen die meededen hadden dat boek ook niet gelezen. ;) Zo'n vriendelijk enthousiaste man, heel anders dan ik had verwacht.

Jodorowsky? Ja, z'n uitspraak ihkv Tarot (waar hij serieus mee bezig is) dat mensen die de toekomst voorspellen charlatans zijn haal ik nog al eens aan.

The Cabin In The Woods
wtf? Begint cliché al zit er al wat doorheen. Dan spiraalt in een zwaar over-the-top spektakel. Weird.

Fury
Er verschijnt een nazi te paard aan de horizon. Die Sonne schittert nog even voor hem. Het is april 1945, en de geallieerden schieten inmiddels op alles wat beweegt. Fury is goed in oorverdovende agressie. Iemand heeft hard zijn best gedaan op de geluiden en de visuals van de wapens. De film begint met een mededeling over de tanks. De Duitsers reden in taaie Panther-exemplaren. De schrik van de geallieerden. (Niet voor niets planten de Polen hier in Breda triomfantelijk een veroverd exemplaar.) De oranje-rode stralen van het tankgeschut flitsen als Chinees nieuwjaar. We volgen de avonturen van één Yankee tankeenheid. Vijf man. De rookie trekt het verhaal in gang, Bradd 'Rammstein' Pitt rouwdouwt, en Shia Leboeuf is met snor op weg naar een Wes Anderson-verfilming. De allochtoon en de pestkop complementeren de boel. Afzonderlijk stuk voor stuk clichématig, maar als eenheid zit de film vol stevige 'mannen onder elkaar'-dynamiek. Oorlog is ook het haantjesgevecht bij uitstek. En de loop van de tank het grootste fallus-symbool. 'Do you think Hitler would fuck me for a chocolate bar'? De mooiste sequentie brengt de oorlog in de huiskamer. Even rust bij twee Duitse frauleins, zou je denken, maar ook daar nemen de mannen elkaar de maat. Met liefde, natuurlijk. Want dit is uiteindelijk toch gewoon hand in hand kameraden.

Boyhood
'Technically, no elves.' Misschien was het altijd al een gedoemd plan van Linklater. Jeugdige weemoed en 'zeitgeist' vangen gaat toch beter met wat afstand. Nu heeft hij tien jaar lang in het 'nu' gedraaid, a l'improviste, zonder veel overzicht. Dat werkt bij Apted. Maar die filmde mensen met levens en verhalen. We blijven hier teveel naar ouder wordende acteurs in een constructie kijken. De eerste cuts zijn nog fraai, zoals er soms ook in je eigen leven een jaar voorbij kan vliegen. Toch lukt het nergens om in de binnenwereld van de jongen door te dringen. Heeft de hoofdrolspeler te weinig talent, of zijn er gewoon te weinig rake ideeën? De opgroeiende jongen bewijst nergens drie uur film waard te zijn. Zijn negenjarige dromen hebben nog iets lief, maar zijn latere gedachten zijn opmerkelijk saai. En waar is een écht goede vriend? Om nog te zwijgen over de neppe zus, hemeltjelief. (In de aftiteling blijkt ze een Linklater...) Alsof alle familie-ellende geen band zou smeden. Het zegt veel dat juist de volwassenen en hun (agressieve) fratsen Boyhood moeten redden. Patrica Arquette maakt de film nog enigszins de moeite waard. Zozeer zelfs dat de film beter Motherhood had kunnen heten. Haar battle om wat van d'r leven te maken gaat van hobbel naar hobbel. Haar krachten worden zwakten en omgekeerd. Zo ben je jong, knap en ongedurig, maar een opleiding, een zwik aan kapsels én foute echtgenoten later, en je bent weer alleen. Je zou prompt vergeten dat ze een zoon had...

The Trip to Italy
Laten we het positief bekijken... Hoe zou deze sequel er wél uit hebben moeten zien, om de moeite waard te zijn? Ik stel me de totale deconstructie van het project voor. Eerst tien minuten een bewuste herhaling van zetten, en dan het besef dat het écht niet meer werkt. En dáár dan een film over. Twee mannen, vastgeroest in impersonations. Een zwarte komedie waarin elke grap bewust een mislukte grap is. Misschien met een tragisch component erbij. Dat één van de twee opbiecht ernstig ziek te zijn, zoiets. En dan in Italië, die leegte van La Dolce Vita voelen. Mooie plaatjes zijn maar mooie plaatjes, als je doodsbang bent om oud te zijn geworden. Vanzelfsprekend zit er weinig tot niets van deze fantasie in de film. Hoewel Coogan nog opent met gemopper over het 'second album syndrome', is de film precies dát. Het woordgevecht is uitgeblust, wordt letterlijk voor de buhne gevoerd. (Een dame roept 'let's have a Marlon-off, en Coogan en Brydon doen een flauwe Brandon.) Naast een paar goeie melige grappen, is er eigenlijk maar één geslaagde passage. Het bezoek aan Pompeii. Ik had dat eigenlijk nog nooit gezien. Fascinerend wel, die verstening. Brydon staat voor de glazen kist met een lijk. En hij doet zijn bekende, gehate 'man in the box'-stemmetje. Het is sneuer dan ooit. En daardoor heel even heel aandoenlijk. 'I can see the volcano erupting, and I am petrified...'

Heb gisteren "White God" gezien in de bioscoop. De bejubelde Hongaarse fabel over honden die revanche nemen op de mensen. Ik vond het op alle niveaus ZO SLECHT uitgevoerd en bedacht, en de film duurde ZO LANG, dat ik vanochtend even een Vidoliber reality check heb uitgevoerd. Gelukkig, hij vond het ook niks...