Filmforum

Gone Girl gezien.
Zeer onderhoudend.
Affleck is best te genieten in deze film, Pike is een babe en helemaal wanneer ze onopgemaakt is. Vrouwen en make-up, ik begrijp het vaak niet.
Slim gedoseerde uitwerking van het plot, waardoor je een tijdlang telkens op het verkeerde been wordt gezet.
Het eind is onrealistisch, maar ook weer niet helemaal ondenkbaar.
Geslaagd.

Vidoliber reality check

Daar moest ik ook even hard om lachen. Minder te lachen viel er de afgelopen maand bij de films Samba en Trash. Nu nog Mr. Turner en Silent Ones zien en dan hebben we het volgens mij wel gehad voor dit jaar. Of zou de nieuwe van Zhang Yimou nog de moeite waard zijn?

Quick Change
Kwam onlangs een lijst tegen met mensen die maar een film hebben geregisseerd en er meer hadden moeten maken (Der Verlorene van Peter Lorre klinkt o.a. als een must-see). Paar leuke tips waaronder dit 1990 vehikel van...Bill Murray. Hij speelt zelf de hoofdrol in deze film met een typisch Donald Duck plot, een soort mix tussen After Hours en Groundhog Day. Het oude New York in volle glorie inclusief blije jaren '80 plukbas-met-orgel Late Show soundtrack. Erg vermakelijk, maar je moet wel Murrayaan zijn.

After Hours, oehh :)

Als Je Verliefd Wordt
Ik heb The Room nog niet gezien maar dit is waarschijnlijk een geduchte concurrent in de slekte slekte film. Mozeskriebel, leest zo'n financier zo'n script? Wordt veel afgegeven op acteerprestaties van de halve GTST cast maar met zulke dialogen wordt het je ook niet makkelijk gemaakt. Maar enige humoristische waarde kan dit gedrocht dan weer niet ontzegd worden. :)

is dat die poging tot Hollandse 50 Tinten Grijs, nee toch? want die moet je ook nog zien. wat mij betreft. *evil grin*

After Hours, oehh :)

haha...ik dacht al: kan ik het hem aandoen, die verwijzing, en dat het dan tegenvalt? ;)
Maar is het wel een beetje zo (maar dan niet zo goed.)

Geen 50 tinten nee. :)

Kış Uykusu (Winter Sleep)
Ik denk dat ie wel goed is … alleen die googletranslated subs zijn vaak compleet onbegrijpelijk dus het is vooral een lange oefening luistervaardigheid die ver boven mijn macht ligt. Had ik beter naar 't Hoogt kunnen gaan waar ie nota bene vandaag draaide. Maar eens kijken of ik nog een kans krijg … :)

ja die machine translation liet ik ook maar even zitten (hopen dat iemand nog voor kerst aan de slag gaat)

haha...ik dacht al: kan ik het hem aandoen, die verwijzing, en dat het dan tegenvalt? ;)
Maar is het wel een beetje zo (maar dan niet zo goed.)

gheh. een beetje is good enough for me.

Club Sándwich
Een filmpje om aan Luc de Vos te denken. Alleen hij zong ten slotte dingen als 'Billy is gelukkig want hij is net klaargekomen in het bed van de vader.' Een 'gordo' van een jaar of 14 ontdekt hier op vakantie allerlei geneugten. Dat hij daarbij in de kamer (of zelfs in het bed) van zijn moeder slaapt is een fijn extraatje. (Al wast hij zijn onderbroek nog wel stiekem uit...) De 'onanimiteit' wordt echter al snel ingeruild voor openheid als hij een kompaan in de vakantieliefde vindt. Dat is even slikken voor ma! De film is op zijn grappigst vóór het zover is. Moeder en zoon kennen elkaar door en door, om het zacht uit te drukken. Als een puberstelletje, met een twist. 'Mag ik jouw augurkjes, en wil jij dan mijn tomaatjes?'. In de slaapkamer ligt de jongen pontificaal met dat logge lijf in een witte ballenknijper. 'Moet jij geen boxers aan', zegt ma. Van Souffle au Coeur-toestanden komt het nergens, net zoals het geflirt met de esthetiek van Seidl uiteindelijk toch aan de brave kant blijft. Maar ja, braver zijn dan Seidl is ook weer niet zo moeilijk! Club Sándwich moet het hebben van de leegte van een Mexicaans toeristenoord in het laagseizoen. In het Edward Hopper-shot van de film, hangt de jongen 's nachts in een stoel, aan de rand van de 'pool'. Nog even en rondborstigheid zal hem lokken uit de lethargie van het nest. Het vlassige snorretje gaat eraf. Hij is een man. Hij is hard.

Tale of the Princess Kaguya
Studio Ghibli en Takahata zijn hier meer retro dan ooit. Niet alleen krijgen we een sprookje voorgeschoteld, ook de looks zijn bewust die van een prentenboek. (Of beter, een stokoude perkamentrol) Heel veel wit, vleugjes aquarel en wat pentekening. Het neigt soms naar flets, maar het past wel bij de eeuwigheid van het verhaaltje. Een oud mannetje ontfermt zich over een Duimelijntje, waarna ze het plots op een groeien zet. (Mede doordat oma haar een ferme borst aanbiedt!) Na een beestjes en buitenlui-jeugd begint de echte parabel. Het meisje gaat met d'r adoptie-ouders naar de stad, om prinses te worden. Zó moet het zijn volgens 'papaatje', en die Japanners hebben nooit veel moeite met predestinatie gehad. Het is wel even wennen. Ook de ouders moeten ineens een statige rol spelen. Gelukkig is er een kat voor afleiding, en krijgt de prinses van een Spirited Away-mannetje haar 'ware' naam. Dan verschijnen de onvermijdelijke vrijers, en begint het verhaaltje te slepen als een lange prinsesenjurk. In oude tijden was er véél tijd bij dat haardvuur. De huwelijksselectie is een verhaal binnen een verhaal zonder pointe. Echt goed wordt het bij het bittere slot. Ik moest aan Under The Skin denken! Pleit voor de depressieve buitenaardse ondertoon van deze film, en voor de magie van Under The Skin. Of omgekeerd.

The Guardians of the Galaxy
'I'm high on believing!' Omschrijving van de Facebook-status van alle Marvel-medewerkers. De vorige films brachten zoveel geld in de la dat de bomen nu tot de galaxy groeien. Alles kan! Bij elk ideetje gewoon allemaal brullen: doen we! En deze 'delusion of grandeur' werkt ook nog, op een intergalactisch onnozel level dan. Het begint al met de muziek. Het hoofdpersonage heeft een cassettebandje (!) van zijn mama gekregen. Hij is helemaal verzot op Blue Swede. Hoe ie ver weg van aarde al die culturele kennis heeft opgedaan, geen idee, maar in elk geval zijn er uitgesproken verwijzingen naar The Maltese Falcon, Jackson Pollock (!) en... Footloose. Zoals ik zei: alles kan. De film ziet er ondertussen echt geweldig uit. Een ander dingetje dat budget doet. Er zijn minstens tien gif animation-momentjes aan te wijzen, die, mits één enkele seconde geloopt, een stemmige sci-fi zouden doen vermoeden. Niets van dat natuurlijk. The Guardians bevat nul verhaal, en énkel comic relief. Inclusief pluizig beestje en een 'pratende' boom. Timon en Pumba RIP, LOL. Het spektakel spettert als een Efteling-vuurwerkshow van je scherm, de dramatiek wordt pompeus uitgerold, en ondertussen blijven de figuurtjes wauwelen als een willekeurige internet meme met een houdbaarheid van één keer refreshen. Fuck yeah dementia.

Los Insólitos Peces Gato
De wegcijferaar. Een typetje dat in de arthouse floreert. Zelf stilletjes en anoniem, maar met een haast stalkerige voorliefde om bij anderen te zijn. Gigante is een ander lief voorbeeld uit de Spaanstalige cinema. In het Mexicaanse Los Insolito's Peces Gato belandt een spichtig Miranda July-meisje in het ziekenhuis. Aan het bed naast haar is het een zoete inval. Tal van dochters bekommeren zich om hun graatmagere moeder. (Een piepjong zoontje ligt ónder het bed.) Het eenzame meisje wil daar ook wel bij horen. En als ze het niet had gewild was het toch wel gebeurd... De familie bedwelmt haar met warmte. Heel even lijkt het gezien een dikke trui die precies past, maar dan komen de weerhaakjes. Er wordt wat afgekotst in deze film! Moeder is ver heen. Het meisje verandert van geliefde gast in een soort oppas en multi-inzetbare 'maid'. Onverklaard blijft haar neiging tot wegcijfering niet – al gaat dat moeizaam – ze blijft toch buitenstaander. Grappiger zijn de taferelen in de supermarkt waar ze werkt. Onder een bepaalde geografische grens kun je daar gewoon als 'showteam' epileerwax voor snorren aan huisvrouwen verkopen. Het einde van de film struikelt enigszins over haar eigen realisme. Hoewel alles inmiddels bitter ruikt, kiest de film toch maar voor een vleugje Little Miss Sunshine. Daar waren we eigenljik al te depressief voor geworden...

Gone Girl
Hitchcock zou deze film pas aan het eind goed gaan vinden. Dan begint de suspense pas écht, in een fraai open einde. Maar op dat moment hebben we er dus al dik twee uur ijskoude Cluedo opzitten, die me vrij koeltjes liet. Het leven als morbide spelletje. Levens-weg. Met televisie en film als voorbeeld hoe een en ander eruit moet zien. (Social media – zoals vaker gezegd – maken ons hele leven helemáál tot een programma.) Gone Girl is geweldig als inkzwarte media-satire. De Stepford Wives all over again. Affleck en Pike hebben jarenlang hun geweldige relatie geacteerd. Vooral de echtgenote heeft duidelijk geen idee van het echte leven. Ze is dan ook jarenlang door haar ouders uitgebuit als een soort franchise in een kinderboekenserie. Hoe leef je onder de schaduw van je perfecte alter ego? Niet... Dus ze verdwijnt. En Affleck zit met de brokken. Hij wilde toch al scheiden (mag niet van Amerika) én pieste buiten de pot (mag helemáál niet van Amerika). De hysterie van de talkshows is geweldig. We leven in een geglobaliseerd moraalridderkoninkrijk. Knappe vrouwen zijn óf hoofs, óf sletten die niks beters verdienen. In het puzzeltje naar de oplossing van de verdwijning is zuslief 'Go' nog enigszins real. Maar dit is geen film voor real. De cynische celeb-advocaat weet hoe het zit. 'You should pitch that as reality television.'

Clouds of Sils Maria
In een film vol gefilosofeer óver conventies is het natuurlijk ironisch dat juist een conventie voor de magische momenten zorgt. De vermenging van 'feiten' en fictie in een toneelfilm. Tijdens het repeteren van de teksten wordt het een paar keer aangenaam nevelig of we nu naar het script binnen het script zitten te luisteren, of naar 'ware' emoties. Toch voelt dat trucje dus wel erg vertrouwd. Misschien was de film zelfs spannender geweest zonder 'stuk in stuk'. Binoche en Stewart vormen namelijk een intrigerend duo. Binoche speelt de steractrice, Stewart de personal assistant: het wegcijferende arthouse-begeleidingsmeisje bij uitstek. Je voelt enerzijds Stewarts crush, anderzijds is haar macht al snel duidelijk. Typisch genoeg – en voor mijn gevoel realistisch – is de assistente in het dagelijkse leven veel hipsteriger. De nukkige steractrice houdt buiten de sets allang de schijn niet meer op. Gemok óp film is erg leuk, green screens en superhelden krijgen het voor de kiezen. De discussies over het toneelstuk zijn een stuk minder boeiend. Misschien is het script daarvoor teveel 'pop', en hoe dan ook te rommelig om de gewenste lijnen goed uit te zetten. Olivier Assayas vindt wel plaats voor Zwitsers natuurschoon én een quote van Balthasar Gracian. Hij heeft duidelijk hard zitten blokken. Niet helemaal gelukt, wel héél geïnspireerd, da's ook wat waard.

The Riot Club
'I'm sick to death of poor people!' Vlot lopende schuimbek en schranspartij, met makkelijk behapbare boodschap, geheel in lijn van Pikketty. We're getting ripped off by rijkeluiszoontjes. Eigenlijk een toneelstuk, en je kunt er inderdaad makkelijk massa's middelbare scholen naar toe zien gaan. De grappen zijn vrij flauw, er is spektakel, en de alghele vibe is die van een BNN-serie. Corpsballen, de Oxford editie. Wat een bizar stadje is dat toch. Alles ademt posh, het is meer een open lucht museum geworden. (Er wordt hier dan ook gemokt op alomtegenwoordige toeristen, die rondleidingen op de campus krijgen.) Grappig hoe historisch zo iets neps krijgt. De film neemt de plek duidelijk niet zo serieus, en is op hand van de working man (hear hear!). Een eliteclubje bínnen de eliteschool vormt een mannengenootschap. De ons kent ons-handjeklap wordt met een paar rituele ontgroeningen gesmeed. Vergaderingen zijn een soort La Grande Bouffe. 'Ik heb geen honger, maar ik stop me voooool.' De jongens (met o.a. Camiel Eurlings) gaan naar een café in the middle of nowhere. De botsing der werelden is redelijk intens, al schrikt de film terug voor échte bungabunga. Richting einde had van mij De Staat zelf ook nog wel even wat bloederiger door de mangel gemogen, maar het plots vrij subtiele einde is als nasmaakje bitter genoeg.

>>het wegcijferende arthouse-begeleidingsmeisje bij uitstek

Hahaha! Je kent ze wel. Misschien niet helemaal gelukt, want inderdaad wat gekunsteld, maar in ieder geval heeft die man ambitie. Heb ik te weinig gezien, zeker het afgelopen jaar.

too true. (x i don't know 3 ofzo)

dat toneelstuk aan het eind - als het dus eindelijk op de planken komt - zag er wel heerlijk Zwitsers chique uit ook. centjessss :)

Kreuzweg (Dietrich en Anna Brüggemann, Duitsland, 2014)
Vierde film van broer en zus Brüggemann na Neun Szenen, Renn, wenn Du kanst en Drie Zimmer/Küche/Bad. Deze maal een bijzonder stijlvaste verbeelding van de (zelfgekozen?) lijdensweg van het orthodox rooms-katholieke pubermeisje Maria. De vertelling is opgedeeld in 14 korte episodes, analoog aan de 14 statiën die de kruisweg van Christus verbeelden. Best heftig, dus geslaagd.

Welcome to New York
Goed bezig die Abel Ferrara. Ik dacht eerst "film over de Dominique Strauss-Kahn affaire, is dat niet te normaaltjes?" Nee hoor, de Ferrara-touch zorgt weer voor een hele onvoorspelbare film. Gérard Depardieu doet zijn mompelende best als DSK, beetje verlegen, maar vooral een raar mengsel tussen mega-bureaucraat en roofdier. Ferrara doet twee briljante zetten. Alles lijkt naar een rechtbankdrama te manoeuvreren, die hele rechtszaak komt er niet in voor! Nog mooier is hoe de arrestatie tot in het kleinste detail wordt gefilmd, alle gangen en hekken waar je door heen moet, de homies in de cel, de verveeld/dommige/sadistische NY-agenten, waarschijnlijk bijna allemaal echt waardoor het weer die lekkere Ferrara rauwheid krijgt. Geen enkele verandering ook, DSK weet dat hij geen emoties kent, geen ideologie, geen waarden. Aan het eind begint hij alweer met het volgende dienstmeisje te flirten. Prachtig gefilmd ook. Op naar zijn Pasolini-film!

Nightcrawler
Als een nickels en dimes dief in de nacht wil je wel eens iets anders en dan blijkt een verkeersongeval een openbaring: "koop een camera".
Niet gespeend van enige meelevendheid en terughoudendheid blijkt geen slachtoffer meer veilig, deze wordt dus dubbel genaaid, Gyllenhaal zorgt er wel voor dat je meest ongelukkige levensmoment in een sleazy en sensatiebelust nieuwsprogramma vertoond gaat worden.
De man is met ietsje meer nickels en dimes nog lang niet tevreden en gaat uiteindelijk niet alleen over al dode lijken...
Jammer dat de aanvankelijk licht ironische toonzetting (wat ook mijn eigen inkleuring kan zijn) wordt voortgezet in een serieuze media-kritische toon, wat de film al snel voorspelbaar maakt.

Levensmoment? Hoe kom ik daar nu weer bij? Sterfmoment.
Beiden woorden worden overigens door een rood spellingsstippellijntje onderstippeld, ik zie niets mis met mijn spelling? Voorruit spellingsstippellijntje is geen bestaand woord...

je bent gewoon een woordkunstenaar! :P
Nightcrawler was ik ook nog wel enigszins benieuwd naar, maar ga hem bewaren tot volgend jaar. (Minstens :P)

Shirley: Visions of Reality
Extrapolated art. Een leerzaam kunstlesje. Breng de schilderijen van Edward Hopper 'tot leven' en ze gaan juist mínder leven. Ineens valt op hoe geconstrueerd ze zijn. Dat bedoel ik niet negatief. Zoals elke kunstenaar was Hopper geïnteresseerd in kleuren, schaduwen en vlakverdelingen. Eén graadje abstractie verden worden huiskamer-nissen Mondriaaneske driehoeken. Figuratie(f) is ook maar een illusie. Zelfs wat troep op de grond blijkt bij nader inzien een oplopende lijn van massa te vertonen. De dynamiek in de film is verder minimaal. Mensen lopen nog wel eens een kamer in of uit, maar op de eerste dialoog moeten we vijftig (!) minuten wachten. Okee, de figuren van Hopper zijn eenzaam, maar toch, wat barfly-gebabbel had best gekund. Nu zitten we vooral naar kalme, wat saaie voice-over te luisteren. Er ontvouwt zich heel voorzichtig een verhaal over een toneelactrice, twijfelend over haar relatie, haar baan, haar leven. Spannend wordt het zelden, al zijn de verwijzingen naar Elia Kazan ('de rat') voor de filmliefhebber amusant. Een beetje een voyeuristisch is het gelukkig wel. (Toch de Hopper-staat bij uitstek.) 'Naked woman smoking a cigarette'. Had een werktitel kunnen zijn. Voor Hoppers bekendste schilderij was blijkbaar geen budget. Op de soda pop in Nighthawks kun je wachten tot je tweedimensionaal bent. Gelukkig zingt David Sylvian.

Nymphomaniac Vol. I
Ik hield het maar op de reguliere versie, hoe goed een 'uncut' versie ook bij het onderwerp zou passen... De postercampagne klopte de hype gemakzuchtig op. Bekende acteurs die hun orgasme acteren, oeeeh. Schoolkrant-niveau. De film zelf is vooral chaotisch. De cursusjes in uiteenlopende zaken als vliegvissen, Fibonacci en Bach zijn nog het leukst. Maar daar kwamen we toch niet voor! Organist Von Trier ramt driftig op zijn gorgelorgel. De openingssequentie al. Door een ruw maar stemmig Dickens-steegje dwarrelt sneeuw, en we zien Charlotte Gainsbourg liggen lijden. Het zou best intiem kunnen zijn, maar een paar tellen later klinkt Rammstein. Toch een komedie? Dit soort switches maakt de film continu. Von Triers bipolariteit druipt er vanaf... Gainsbourg begint haar avonturen als nymfomane aan Stellan Skarsgård te vertellen. De traditionele structuur zal wel een contrast moeten vormen met de uitspattingen. Gainsbourg lijkt soms at random wat provocatiefs te roepen. Afzonderlijk zijn sommige van de segmenten wel te genieten. Shia Leboeuf heeft wat van een Roth-mannetje. Had iemand Portnoy's Complaint al verfilmd? Ook is er een geweldige Bergman-parodie, wanneer een oudere kerel bij de nymfo in wil trekken, en zijn echtgenote mét kids verhaal komt halen. 'Would it be alright if I showed the children the whoring bed?'

The Boxtrolls
'We're just doing our job!'. De makers van de fraaie animaties Coraline en ParaNorman hebben weer heerlijk zitten knutselen met (klei)poppetjes en gedetailleerde sets. Dit keer geen rood doorschijnende oren, maar wel heel veel oogjes als betraande glimmertjes. Qua verhaalinhoud is er inmiddels wel een dalende lijn richting degelijk Disney-materiaal te bespeuren. Geschikt voor alle leeftijden. En Coraline was nog wel zo volwassen... The Boxtrolls mag zich dan vaak 's nachts afspelen, de monstertjes blijken niet zo gemeen, en familieleden ontpoppen zich uiteindelijk toch als betrouwbaar. Zolang 'jij maar jij bent'. Het vleugje gevaar komt van de 'exterminators', die op de trollen jagen, tot ze allemaal van de aardbodem zijn verdwenen. 'We doen gewoon ons werk.' Doel: een 'white hat' te verkrijgen, en eindelijk tot de elite van het kaasdorpje behoren. Misschien kunnen we er een metafoor voor 'white privilege' van blanke kaaskoppen inzien.... Held is een gewoon vreemd jongetje – zoals Norman dus – opgegroeid bij de trollen, dus hij heeft nog een spoedcursus samenleven nodig. Een elite-meisje leidt de weg. Voor de Rosencrantz en Guildenstern-comic relief zorgen een paar handlangers van de schurk. Een van hen wordt vertolkt door Richard Aoyade. 'Evil henchmen! I knéw that's how people saw us!'

The Salvation
Een heel medisch team van script doctoren had deze western nog niet kunnen redden. De film piekt tijdens de intiteling, toen er nog niets gebeurde. Had ik Heaven's Gate nou dit jaar gezien? Toch een film om in te zwelgen. De schimmige slow-motion beelden geven The Salvation even dezelfde serene retro-sfeer. Extra spijtig dat de 'visuals' de rest van de film tegenvallen. Veel teveel 'gephotoshop'. De looks zijn niet eens het grootste probleem. Dat is het script. In de eerste scene staat Mads Mikkelsen op vrouw en kind te wachten. Zij hebben de oversteek naar Amerika gemaakt, waar hun Deense 'fa', al een tijdje een nieuw thuis had gevonden. Met de openingsmededelingen over de Deense Burgeroorlog erbij, verwacht ik een sappelende pionierswestern. De actie met mega-slechteriken arriveert echter nog sneller dan de stagecoach. En na de eerste showdown is de fut er prompt uit. Het scenario heeft almaar meer knopen nodig om het toch zo eenvoudige wraakverhaaltje tot één geheel te weven. Hadden de Deense makers soms nog nooit een western gezien? De film moet het hebben van koddige momenten in de zijlijn. Eric Cantona sjokt rond als een Braziliaan uit de seventies. Er is een goede sigarengrap, echt! En na de coitus ligt de femme fatale uit te hijgen als een pomp. Die boezem blijft maar op en neer gaan.

Miss Violence
Hevig gestileerde film over een voorbeeldige (groot)vader met een heel duistere kant. Beetje onsmakelijk uiteindelijk maar de stijl en uitstekend acteerwerk maken het nog de moeite waard.

Secuestrados (Kidnapped)
Nog zo een: stijl en acteerwerk dik in orde (zelfs de split screen werkt) maar het is geen pretje om naar te kijken. De angst en paniek van de huisoverval (waarom het dan weer Albanezen zijn, voor het verhaal is het volstrekt irrelevant) zijn zeer voelbaar en ik vroeg me op een gegeven moment af waarom ik er eigenlijk naar zat te kijken.

The Loved Ones
Australisch prom drama, een meisje zorgt dat ze krijgt waar ze recht op heeft. Carrie meets Texas Chainsaw Massacre, bloed vloeit rijkelijk, prima voor wat het is, veel idioter dan Kidnapped.

Cobra Woman
Visueel zeer fraai avontuur uit 1944, hoe de inboorlingen worden neergezet zullen we maar even als de tijdgeest zien. You haven't lived until you've seen Maria Montez, squirrelfriending it up in a silver sequined lame gown and garish headdress, writhe and wriggle in semi-erotic ecstasy around a shitty-looking snake puppet., zoals iemand het mooi samenvat op Letterboxd.

How High
Vehikel voor Method Man en Redman, die wel een leuk duo zijn, al heb ik maar op een blunt gepuft in m'n leven.

Walk Hard – The Dewey Cox Story
I need Cox! schreeuwt de stagemanager aan het begin van de film, als je dan al een glimlachje op je gezicht hebt: brace yourself. Ik kon er – en om veel andere grappen – hartelijk lachen, al is 2 uur echt te lang voor een film als dit.

die Smile-fase! :)

Laat ik maar niet zeggen dat ik die eerste drie films die Martijn vandaag heeft gepost ook heb gezien, het kan nl. stigmatiserend werken...de jongen die alleen maar horror kijkt :)

Miss Violence (2013) is niet echt horror. Het is meer een film in het kielzog van recente verknipte Griekse drama’s als Dogtooth, maar dan iets minder sterk. Kidnapped en The Loved Ones sla ik voorlopig even over :-)

Ik vond deze juist wel iets beter te hachelen dan Dog Tooth, wat ik nu ik wat Seidl heb gezien beter kan plaatsen, tenminste, Dog Days was wel beter. En Import/Export helemaal maar die is coherenter.

September al gezien?

September van Penny Panayotopoulou? Nee, die kende ik nog niet. Aanrader?

Vond ik nog de beste van de drie, dus ja. :)

Welcome To New York
Wat een eikel, die DS … eh, Deveraux. Je geniet bijna van de vernedering in de gevangenis en baalt dat ie de dans ontspringt.

Bernie
Wat een schatje, dat die nou wel de gevangenis in moet. :)

The Galapagos Affair: Satan Came to Eden
Verslag van moord en doodslag op een paradijselijk eiland maar ik kon er maar moeilijk de aandacht bijhouden. Saai …

Predestination
Aardige science fiction, als me tante kloten had … altijd leuk om over na te denken. Beetje rare hoedjes maar wel een maar mooie sets.

Winter Sleep
NBC, nog altijd Koning in zijn Republiek der Letteren. Eeuwen aan literatuurschiedenis spreken hier mee. De psychologie van de oude Russen, de tragiek van Anne Karenina (en alle andere Franse relatie-kluivers), en Shakespeare natuurlijk, klagerig gezongen door de besneeuwde Turken van Pamuk. In Hotel Othello loopt een typische Ceylan-held rond. De haren verwaait, de dromen verdwaald. En toch heb je het gevoel dat ie nog altijd 'iets' in zich heeft. Een roman misschien? De mensen die 'm omringen hebben die hoop opgegeven. 'Wordt het net iets tijd te stoppen met rommelen als een alchemist'. Ceylan benut de ruwe setting optimaal. Het rotshotel is uitgehakt in de bergketen. Een plek nog véél ouder dan de literaire grootheden. De hoteleigenaar geeft meer om beschaafde (!) esthetica. Wellicht daarom dat hij zich ergert aan zijn 'shabby' huurders elders in de stad. Een familie heeft een betalingsachterstand. De ene broer komt net uit de gevangenis, de ander is ee moslim-werker, met een onafscheidelijke slangengrijns. De botsingen van deze werelden vormen de beste scenes in het epos. De hoteleigenaar probeert er een denkspelletje van te maken, maar zo makkelijk komt hij er niet mee weg. Zijn omgeving is al die spelletjes allang beu. De film wordt zo één grote Bergmaniaanse ontmaskering. Cynisch en depressief, maar vol wijsheid. 'Jij hebt me tot een God geïdealiseerd, en nu ga je klagen dat ik daar niet aan kan voldoen?'

What We Do in the Shadows
'You might feel bad now, but if you eat someone on the way...' Een film met een pitch van één regeltje. De eenvoud van een goed idee, ik kan het wel waarderen. In dit geval: wat als vampieren hun eigen Jersey Shore-tv-show kregen? Tuurlijk, wéér vampieren, dat wel. Maar The Real World met The Undead World barst inderdaad van de bloederige potentie. Interviewtjes met bleke talking heads die hun eigen gevoelens en acties analyseren. En binnenshuis gehang, gevlieg, gesteun en natuurlijk heel veel conflicten rond de liefde. Hoofdpersoon is een dandy vampier die zijn liefje naar Nieuw-Zeeland is gevolgd. Helaas ging het er wat mis met de koffer. De Duitse dandy wil het huis 'proper' houden, maar is soms ook zelf de schuldige. 'Shit I hit a main artery...' Genoeg 'gore' in de film... Het leukst blijft natuurlijk het ironiserende media-aspect. Een woedende vampier schermt heel hypocriet de camera af, als één van hén door de zon is gegrepen. 'Have a little respect!' In de straten van Wellington komen de vampieren maar lastig in contact met medemensen. Weerwolven, ja die zijn overal. Een vampier gooit een stokje. Alpha weerwolf male: 'Hey don't go after that!'. Heel flauw, ja. Vreemd eigenlijk dat niemand een grapje over een 'spinal tap' aanleggen maakt. Maar vampieren die op YouTube een zonsopkomst kijken, da's haast filosofisch.

Coming Home
Oude familiegrappen... Als je een chique bord warm eten krijgt voorgeschoteld zeg je: mooi kleurpaletje! Ik zou het ook bij Coming Home willen roepen. Wat een prachtige cinematografie. Schilderachtig is een understatement. Een oude hal wordt zo nog een abstract meesterwerk. Het zonlicht valt impressionistisch perfect door ramen, en als het schemert, is het Rembrandtesk donker. Maar zodra het verhaaltje in sentimentaliteit toeneemt wordt de mooifilmerij wat ergerlijk. Dit is echt een kerstfilm. Vol tinge-ling. Lang Lang pingelt sereen. Een soprano streelt. Het is allemaal wat al te precies. Daarom werkt het eerste kwart het beste. Daar woedt de Culturele Revolutie nog onaangenaam heftig. Een man ontsnapt uit de gevangenis, en dwaalt als Darkman door het provinciestadje van vrouw en dochter. Dochter is het potentiële bommetje van de film. Gedrild door de Staat, dus zéér loyaal. Ze wil carrière in het ballet maken. Daar wil je geen dissidente vader bij op je dak (of in je kelder) hebben. Het probleem lost zichzelf in een opera-waardige scene op. Intens en meeslepend. Maar dan maken we de switch naar jaren later en begint de Hollywood-remake. Iedereen bijeen, maar toch alleen. Gong Li in een Oscar-bait rol als oude lijdster. Géén strenge dialogen (bijvoorbeeld tussen vader en dochter). Liefde overwint alles en alles is duidelijk.

Kış Uykusu
Nogmaals, met begrijpelijke subs. :) Geweldig weer, na toevallig net weer van die maakbaarheidspraatjes te hebben aangehoord weer prettig bevestigd te horen dat het leven weerbarstig is. Elke ochtend maak ik de mooiste plannen om vervolgens de dag door te klunzen. Grote dingen om over na te denken maar ook kleine dingetjes waar ik dan nog weer denk: da's niet zomaar. Garip Köyü (vreemd dorp), de setting in een gebied waar christenen ondergedoken hebben gezeten, het bekende Turkse (oosterse zelfs) thema van traditie vs. moderniteit, de norse İlyas die dan toch de weerbarstige jeugd representeert. Mooi gebrek aan puur goed en slecht, iedereen zegt rake dingen.

The Wackness
Meer levensbesognes door de kapstok van Golden Age-hiphop gelijk leuker dan het eigenlijk is, al vind ik die hoofdpersoon wel een sloompie.

You Better Watch Out
Ook bekend als Christmas Evil, 'tis the season. Psychopaat draait door en gaat als kerstman diverse mensen te lijf, bizar einde.

Jodorowsky's Dune
Haha, wat is die man toch aanstekelijk en hij kreeg het toch een heel end voor elkaar ook. Jammer dat die film er niet kwam, of misschien toch juist wel goed.

http://grotesqueground.files.wordpress.com/2014/05/alejandro-jodorowsky_frank-herbert.jpg

Toch wel jammer dat Moebius dood is, de kern van dat team had er een mooie animatie van kunnen maken.

Ja, precies die scene ja. Nooit iemand zo verrukt over verkrachting horen praten zonder eng te worden. :)

Paranorman
Vroeg me laatst af of de makers van Coraline ooit nog wat hadden gemaakt. Ludo gaf onlangs het antwoord. Paranorman is aardig, maar de set-up is echt te vaak gedaan. Als introductie in het horrorgenre voor de kleinsten wel goed maar eigenlijk als het echt weer freaky wordt pas enigszins op niveau. Dat is het probleem: Coraline was compleet eigen en origineel.

Gone Girl
Braaf steeds de andere kant op gekeken dus de film bleef een verrassing. Eerste uur is briljant. Fincher op zijn cynische best, een Kafka van het hyperrealisme. Mooi mysterie en die inspecteur en haar sidekick zijn geweldig (de advocaat iets later ook). Van alle mogelijke eindes misschien het meest elegante maar de belofte van het begin wordt niet helemaal (geloofwaardig) ingelost. Maar als film waarbij je steeds denkt "godtegodtegod, wat een wereld!" een voltreffer.

jep (x2, maar vooral bij Paranorman) was ook typisch dat Burton in datzelfde precies eenzelfde horrorintroductie gaf met Frankenweenie. (die was nog ietsje meer sample kunst en retro, vond Paranorman beter.)

Nymphomaniac Vol. II
'My cunt went numb!'. Mooizo. De film wordt er prompt een stuk beter van... Duisterder vooral. Ik denk dat deel 1 ook wel tot een half uurtje gecomprimeerd had kunnen worden. Met het tweede deel erbij zit je dan op een acceptabele 150 minuten. In dit tweede deel beginnen de problemen dus goed. En op alle vlakken. De nymfo wordt ouder, de kicks minder. De onderbrekingen van Stellan Skarsgard hinderlijker. 'I think this is one of your weakest digressions.' (Von Trier weet écht wel dat ie bezig is de kijker te zuigen.) Het wringende script gaat schuren. Nymphomaniac gaat niet meer over lust, maar over geweld en manie. En zodra de film daar niet meer met komische of softpornografische intermezzi omheen draait, wordt het beter. Gainsbourg meldt zich bij een sm-meester, die wel een soft puppy-hoofd heeft. Kamerspelletjes als het begin van de catharsis. Weg met de therapie! (Het dédain van Von Trier voor praatgroepen is overduidelijk.) In een tweeluik dat alle vormen van seksualiteit afvinkt is het taboe-onderwerp het klapstuk. De pedofiel, of beter, de geheime fantasie. Daar smelten provocatie, sensualiteit en depressieve duisternis samen voor intense cinema. Daarna is het wel gedaan. De lesbische liefde is aanstellerij met het La Vie d'Adele-meisje. En het einde weliswaar briljant, maar meer iets voor een korte komedie.

Mad Max 2
'You disobey me, you... puppy!' Als elke apocalyps zó uit zou pakken. Aanstekelijk gestoorde extravaganza. Je hoort er bijna het commentaar van Skate The Great bij, die voor Eurosport verslag doet van Wrestle Mania. 'Oehhh, dat moet pijn hebben gedaan.' Niks green screens, gewoon een hele grote verkleedkist. Trek allemaal maar wat aan, jongens. Houd je niet in. Kerels met vliegeniersbrillen, bodybuilders in strings, en hanenkammen als de Taxi Driver ná de twist. Leukst is een soort Karlsson van het dak-mannetje, dat al snel een bewondering voor de vliegensvlugge Mad Max opvat. 'Oh, you crafty little man, you.' Zijn éénpersoons-vliegtuigje fungeert in de werkelijk eindeloze slot-battle als prima excuus voor fraaie aerial shots. Mel Gibson zelf steekt er in deze maalstroom eigenlijk maar bleekjes bij af. Bijna realistisch, mét 'bad hair day'. De road warrior wordt door een commune blonde Paul Verhoeven-hippies ingeschakeld om hun 'juice' te beschermen. Een schoolbus als poort kan Lord Humungus niet meer tegenhouden. Mad Max krijgt hulp van een aapmannetje; wat mij betreft net één comic relief character teveel. (Sowieso, ís er eigenlijk wel een serieus te nemen schurk? No pun intended.) Het vliegeniertje weet in elk geval wat ie mist. 'Remember lingerie?'

Bomb It
Style Wars, de moderne update. Dat betekent globalisering. Een reis om de wereld in 80 tags. We beginnen nog wel in New York, met de bekende (immer heerlijke) beelden van de treinen in de seventies. Bomb It heeft echter meer ambities dan retro-nostalgie, hier wordt een diachroon perspectief opgetrokken. Er zijn zelfs wat referenties aan de Romeinen, die natuurlijk ook altijd al driftig in weer waren met 'pen' en muur. Vast omdat er in de Romeinse tijd aquaduct na aquaduct uit de grond werd gestampt! Public property is bij uitstek geschikt voor graffiti. (Iemands huis bekladden, dat doe je niet.) Na New York wordt de oceaan overgestoken. Het is verleidelijk (en ook amusant) om in elk kort fragmentje de mentalité van een land te zien. Zo begint een Fransman meteen over 'lieux de mémoire' (hoe academisch artyfarty wil je het hebben) en in Nederland gaat de film op bezoek bij basisschooljuffie! (Tagger by night.) Je kunt hier niet full-time uit de band springen, natuurlijk. Europa is dus wel een beetje blasé. Graffiti is als underground kunst toch meer iets voor steden in verval, en steden in transformatie. Kaapstad is een fijn geschiedenislesje. (Graffiti werd door de kleurlingen geadopteerd.) Sao Paolo is het hoogtepunt van de film. Dáár is de cultuur doorleefd, een expressief gevecht. Pixador, noemen ze zichzelf dan ook.

The Boxtrolls
Die nemen we meteen mee. Beter dan Paranorman in ieder geval, ook iets minder computerachtig of zo. Na de aftiteling zit er een mooie filosofische twist in waarbij je meteen een blik achter de schermen krijgt (wat een werk, respect). Verder een bekend thema: rare geïsoleerde stad rechtstreeks uit De Kleine Kapitein, onder- en bovenwereld, onderdrukking (is die terecht?) en een bad guy met een Wille zur Macht (hier Käse). De Laika-dudes doen het net anders en sparen de kinderzieltjes niet voor travestie, vadermoord en nog wat creepy gedoe. Tsjecho-Slowakije wordt achteloos als verwijzing genoemd ;) ;). Prima kinderfilm.

onder- en bovenwereld, onderdrukking (is die terecht?) en een bad guy met een Wille zur Macht (hier Käse)

zou wel tof zijn geweest als die trollen voor hun meesters moesten werken. Feodale SPARTA shit, zeg maar.

(alhoewel ze ruimden het vuilnis op, hm)

Valentino
Alles Is Familie
Romcomtiemz, de eerste drijft op Amhali en is gewoon wat romcoms zijn, wat ook van Alles Is Familie gezegd kan worden. Het is geen rocket surgery maar door een paar charmante rollen gewoon wel lekker sentimenteel, want die ouwe zak ben ik dan toch wel weer.

Horns
Rare film. Heeft zo z'n momenten maar vertilt zich hier en daar. ☒ Fancy vinylcollectie.

Dumb and Dumber To
The Interview
Niet veel van verwachten en dan is het nog niet up to snuffs. Beetje te makkelijk allemaal. Wat ook gezegd kan worden van The Interview. Rogen doet z'n ding, en dat kennen we nou wel. Slechts een enkele glimlach is te weinig.

Rockers
Beat Street
Trances
Drie muziekfilms, de eerste reggae, eind jaren zeventig. Verhaaltje is flinterdun, maar rollen van Burning Spear, Robbie Shakespeare en Gregory Isaacs maken het toch leuk. Beat Street is een breakdanceklassieker met bijvoorbeeld Afrika Bambaata, Grandmaster Flash en Melle Mel en Rock Steady Crew en duidelijke verwijzingen naar bijvoorbeeld Style Wars en bovendien was de soundtrack mijn kennismaking met hip hop. Trances gaat over de Marokkaanse groep Nass El Ghiwane. Trans is natuurlijk een belangrijk element in hun muziek (wat je ook veel ziet in de film, hier en daar escaleert het bijna uit de hand). En hoewel de groep juist de eigen roots voor de in hun eigen jeugd populaire oosterse muziek van bijv. Kolthoum, El Atrache, Fairuz etc. juist uit de mottenballen haalde wist ik dan weer niet dat er toch het makamsysteem bij komt kijken.

Garden State
Kabbelende indie vibes. Beetje té kabbelend als je het mij vraagt zelfs al is het de bedoeling dat de hoofdrolspeler uit een emotionele winterslaap ontwaakt. ☒ Fancy vinylcollectie.

The Maze Runner
Young Adult fiction is ongeveer de enige groeimarkt in boekenland (naast kookboeken ongetwijfeld). Is natuurlijk oude wijn in nieuwe lelijke gedesignde zakken. Heinlein schreef al voor die leeftijdscategorie en Schateiland, etc. Na het succes van The Hunger Games kon je natuurlijk wachten op verhalen en films die in dezelfde vijver vissen, ergo: The Maze Runner. Eerst deel van de film is vrij goed. Een jongen met geheugenverlies wordt in een stuk natuur gedropt waar al een groep jongens leven. Maar deze Lord of the Flies kan verder geen kant op. Hun leefwereld is omringd door gigantische muren. Overdag geven deze toegang tot een doolhof dat door een paar jongens braaf in kaart wordt gebracht. Dat wil de nieuweling ook wel, probleem: er leeft wat in het doolhof (zodra dat zichtbaar wordt gemaakt zakt de film enigszins in.) Een beetje geoefend kijker/lezer ziet de clue al van ver af aankomen en dat is een beetje teleurstellend. Ook een set-up voor vervolgdelen (trilogie hè?) Al vond mijn innerlijke 10-jarige het best tof.

Gelukkig nieuwjaar allemaal. :)

(volledigheidshalve nog even: http://subjectivisten.typepad.com/de_subjectivisten/2014/12/cinema-in-2014-ludo.html)

Kraftidioten
Elk land zijn eigen Tarantino-komedie, het is een bekend verschijnsel. Noorwegen hadden we nog niet gehad, geloof ik. Bij deze. Het land is eigenlijk iets te kil voor droge gangsters. Van die stekende kou vergaat de zin in grappen, en je wil alleen nog maar moorden. Ook de film is net even te serieus gewelddadig om de grapjes echt te kunnen accepteren en verteren. De grote overkoepelende ironie werkt wel: werkelijk iedereen is stéénrijk. 'Het is voorzieningen of de zon', zucht een gangster. Iedereen zit in kasten van huizen, gangsters hebben design-stoelen en kunst aan de muur hangen, en klagen kun je eigenlijk alleen over de sneeuw en de buitenlanders. ('Weet je hoe ze je hier in de gevangenis behandelen', zegt een Servier.) Stellan Skarsgaard – hij weer – is eigenlijk een brave sneeuwschuiver. Maar zoals dat gaat in een film die Amerikaanse dan Amerikaans wil zijn, gaat hij als De Wreker op het Blue Ruin-pad. (Nadat zijn zoon om zeep is geholpen.) De film houdt zelf de 'dead count' netjes bij, ook al weer een trekje dat wankelt tussen serieus en grappig. Een Servische injectie komt halverwege als gelegen. Die hebben die gangsta-schwung wél. De opperschurk van de Noren doet schmierend zijn best (met wortelsapjes en ingenieus gebruik van eierdozen) maar zijn soort idioot heeft zijn kraft verloren.

The Secret Life of Walter Mitty
Deze film zat gekoppeld aan een vervelend persoonlijk momentje uit 2014, dus ik keek 'm toch maar. Catharsis, en zo. En ik kon meteen gniffelen. De openingsscene is erg leuk. Nerdy Ben Stiller in Greenberg-modus speurt op een date-site. Hij vindt een leuke vrouw die in haar omschrijving meldt: ik haat internetdaten. Dat is nu wáre vrouwenlogica. Stiller klikt met veel pijn en moeite toch maar. Waarop ie een foutmelding krijgt. Heb je meteen het beste van de film gehad, want dit is er weer een met een Amerikááns grote boodschap hoor. De zielige grijze muis blijkt voor Life Magazine te werken. Als negatief-ontwikkelaar. Hoog tijd voor wat positieve ontwikkelingen! Oplossing voor al je ellende: die flauwe dagdromen vol superhelden-geweld gewoon waarmaken. Je Life heeft ten slotte pas zin als je op de top van de Himalaya staat! Met baard. Echte man! De film barst haast uit elkaar van de production placement, en heeft even veel diepgang als een commercial. Ik zat na een kwartier door de vibes en visuals al aan de reclame met de stuiterballetjes te denken, en drie keer raden welke Zweed de muziek deed. Héél chaggie werd ik verder niet van hoor. Echt niet. Daarvoor is met Air Greenland naar Nuuk gaan ook wel weer iets te koddig. Wanneer zou het toerisme daar beginnen? Het kan niet ver weg zijn.

The Thomas Crown Affair
'You do live very well, don't you?'. Crown mag niet klagen nee. Beetje polo spelen, strandhuisje bouwen, heistje plegen. Alles gaat gemakkelijk. Zelfs de heist, die wat mij betreft nogal ongeloofwaardig overrkomt. De suggestie wordt gewekt dat we hier met minutieus maatwerk te maken hebben, maar als je tijdens de actie nog allerlei gewapende agenten moet verrassen... I don't know. (In het echt zouden die het vast wel op een knallen zetten, natuurlijk.) Is er verder de film niet voor om moeilijk over te doen. Dit is de sixties-klassieker met mooie Tommy Hilfiger-mensen. Luxueus in beeld gebracht. De split screens krijgen soms zelfs wat Mondriaanesk. Hoe cool is dat! Hal Ashby was één van de producers én editors, wat de kwaliteit vast wel kan verklaren. Ster van de film is wat mij betreft niet Steve McQueen – misschien is de film daar toch niet macho genoeg daarvoor – maar een jonge Faye Dunawaye. Speelde die altijd slimme vrouwen? Zelfs als blondje. En zo blond als hier had ik ze nog nooit gezien. (En eerlijk gezegde herkende ik ze niet eens...) Er heeft vast wel eens iemand een boek geschreven over 'schaken in films', en dat is de scene die de film maakt. De jaagster en de prooi zetten hun spelletje op een bord voort. McQueen bijt op zijn lip, en Dunayway... Die streelt heel suggestief de loper. Dat is nog eens een openingsrepertoire.

Kitsutsuki to ame
Ah, de Japanse arthouse buddymovie/bromance. Kalm, vol stilte en visuele humor. Kôji Yakusho als houthakker heeft een zekere DeNiro-achtige verlegendheid die uit het niets omslaat in een woedeaanval. Op een dag krijgt hij het verzoek of hij even kan stoppen met zagen: opnamen voor een zombiefilm. De opdringerige filmcrew vraagt steeds meer van hem en ach wat, dan kan je er beter helemaal voor gaan. Dat doet vooral de jonge regisseur goed die op het punt staat van de zenuwen de film te verlaten (prachtige scène op het treinstation). Het is allemaal niet wereldschokkend en vooral erg lief zoals dat alleen in de Japanse cinema kan (en met fijn oog voor details.)

Les Aventures extraordinaires d'Adèle Blanc-Sec
Een soort vergeten Besson uit 2010 die een soort Tomb Raider avant la lettre vormt met toevoeging van een typische Jeunet-introductie. Vermakelijke onzin met een aantal goede (flauwe) grappen. Halverwege begon opeens te dagen welk strip hiermee verfilmd werd. Las ik als kind wel eens maar vond het destijds eigenlijk te creepy. En Louise Bourgoin -zucht- is vele malen mooier dan de stripversie (die bijkans nog sacherijniger is).

Ah ja Isabelle Avondrood van Jacques Tardi
Heb ik jaren geleden dit album nog van gekocht, als kind 'grijs' gelezen.
http://www.marktplaza.nl/L8595697/1/Tardi-Isabelle-Avondrood-Isabelle-en-het-monster-8595697.jpg

Exact...Isabelle Avondrood, vandaar dat het even duurde. De bieb had ze altijd, in mijn herinnering best wel bloederig (misschien nu wel kinderspel, zo gaat dat hè?)

Hele mooie tekenstijl. Wat voor die typisch Franse sfeer zorgt.

cool. ik zie dat die Tardi ook een stripboek over WWI heeft, met gepast bloederige naam 'De Grote Slachting'.

past wel bij die laatste Einsturzende Neubauten.

The Babadook
In het reine komen met verlies, het is een dankbaar gegeven voor horrorfilms. Deze Australische is dik in orde met een omineuze sfeer en coole graphics en effecten.

Close-Up
Ferrara’s laatste deed me denken aan Kiarostami, dus deze nog maar eens herbekeken en gelijk zin om ’m nog eens te zien.

RoboCop
Koddige FX hier en daar maar een uitstekende Verhoevenklassieker.

[•REC]⁴ Apocalypse
En de boer ploegt door. Beter dan de nummer 3, behoorlijk rechttoe-rechtaan en gelukkig is die found footage-formule gewoon achterwege gebleven. Tegelijk is het allemaal wel wat gewoontjes.

Horrible Bosses 2
Die titel slaat nergens op al gaat het theoretisch over bazen en gaan de karakters uit de eerste door. Was niet erg onder de indruk van de eerste maar deze valt eigenlijk nog mee want hier en daar toch wel grappig.

The Drop
Onderkoelde thriller met lekker dreinerig gespeelde criminele spelletjes, god wat ben ik blij dat ik geen crimineel ben.

St. Vincent
Sentimenteel en voorspelbaar maar door Murray’s irritante gedrag toch best te doen.

...cool. ik zie dat die Tardi ook een stripboek over WWI heeft...

WWI?
Geef mij Isabelle Avondrood maar ;)
http://galerieoblique.fr/wp-content/uploads/2014/01/Tardi-test01-4.07.12-Studio-Bordas-copie-copie.jpg

RoboCop
Koddige FX hier en daar maar een uitstekende Verhoevenklassieker.

Die man heeft toch wat SF klassiekers op zijn naam staan. Zoveel memorabele en iconische scenes.
Groot regisseur, wat mij betreft.

WWI?
Geef mij Isabelle Avondrood maar ;)

hah, i can see why. Vraag me af of ze die bij het lokale biebje hebben though.

Ja hoor, het is verder niet pornografisch hoor :)

...maar dat is waarschijnlijk niet de reden voor je twijfel of ze die bij je lokale bieb hebben.