Filmforum

Les Aventures extraordinaires d'Adèle Blanc-Sec
Een soort vergeten Besson uit 2010 die een soort Tomb Raider avant la lettre vormt met toevoeging van een typische Jeunet-introductie. Vermakelijke onzin met een aantal goede (flauwe) grappen. Halverwege begon opeens te dagen welk strip hiermee verfilmd werd. Las ik als kind wel eens maar vond het destijds eigenlijk te creepy. En Louise Bourgoin -zucht- is vele malen mooier dan de stripversie (die bijkans nog sacherijniger is).

Ah ja Isabelle Avondrood van Jacques Tardi
Heb ik jaren geleden dit album nog van gekocht, als kind 'grijs' gelezen.
http://www.marktplaza.nl/L8595697/1/Tardi-Isabelle-Avondrood-Isabelle-en-het-monster-8595697.jpg

Exact...Isabelle Avondrood, vandaar dat het even duurde. De bieb had ze altijd, in mijn herinnering best wel bloederig (misschien nu wel kinderspel, zo gaat dat hè?)

Hele mooie tekenstijl. Wat voor die typisch Franse sfeer zorgt.

cool. ik zie dat die Tardi ook een stripboek over WWI heeft, met gepast bloederige naam 'De Grote Slachting'.

past wel bij die laatste Einsturzende Neubauten.

The Babadook
In het reine komen met verlies, het is een dankbaar gegeven voor horrorfilms. Deze Australische is dik in orde met een omineuze sfeer en coole graphics en effecten.

Close-Up
Ferrara’s laatste deed me denken aan Kiarostami, dus deze nog maar eens herbekeken en gelijk zin om ’m nog eens te zien.

RoboCop
Koddige FX hier en daar maar een uitstekende Verhoevenklassieker.

[•REC]⁴ Apocalypse
En de boer ploegt door. Beter dan de nummer 3, behoorlijk rechttoe-rechtaan en gelukkig is die found footage-formule gewoon achterwege gebleven. Tegelijk is het allemaal wel wat gewoontjes.

Horrible Bosses 2
Die titel slaat nergens op al gaat het theoretisch over bazen en gaan de karakters uit de eerste door. Was niet erg onder de indruk van de eerste maar deze valt eigenlijk nog mee want hier en daar toch wel grappig.

The Drop
Onderkoelde thriller met lekker dreinerig gespeelde criminele spelletjes, god wat ben ik blij dat ik geen crimineel ben.

St. Vincent
Sentimenteel en voorspelbaar maar door Murray’s irritante gedrag toch best te doen.

...cool. ik zie dat die Tardi ook een stripboek over WWI heeft...

WWI?
Geef mij Isabelle Avondrood maar ;)
http://galerieoblique.fr/wp-content/uploads/2014/01/Tardi-test01-4.07.12-Studio-Bordas-copie-copie.jpg

RoboCop
Koddige FX hier en daar maar een uitstekende Verhoevenklassieker.

Die man heeft toch wat SF klassiekers op zijn naam staan. Zoveel memorabele en iconische scenes.
Groot regisseur, wat mij betreft.

WWI?
Geef mij Isabelle Avondrood maar ;)

hah, i can see why. Vraag me af of ze die bij het lokale biebje hebben though.

Ja hoor, het is verder niet pornografisch hoor :)

...maar dat is waarschijnlijk niet de reden voor je twijfel of ze die bij je lokale bieb hebben.

Overigens, geldt zoals voor elke stripverfilming: hoe meer je van het strip houdt, hoe meer de film tegenvalt (had ik hier niet zo'n last van, just sayin').

The One I Love
Bijna Japans in zijn weirde eenvoud. Echtpaar met relatieproblemen wordt door therapeut een weekendje weggestuurd. "Doet wonderen." Al snel komt het paar er achter dat er in het gasthuis iets vreemd aan de hand is (mooi detail van de film: het fenomeen wordt nooit uitgelegd.) Hier zou ik al moeten stoppen, maar aangezien het al snel wordt aangekaart: serieuze Stepford Wife...and Husband shizzle. Daar kun je de kijker flink mee doordraaien. Vermakelijk -had zelf het gevoel dat tegen het einde iets mis ging in de logica- maar vooral met wat wijze lessen over projectie in de relatie, zonder dat het al teveel wordt uitgespeld (indie cinema hè). Weer een leuke rol van Elisabeth Moss trouwens, die haar post=Mad Men alvast goed in gang heeft gezet.

Starry Eyes
Meisje met ambitie ontspoort, ja dat doet wel aan Black Swan denken. Goeie stemming, coole tip-to-the-Carpenter-hat-soundtrack ook (een band heet Blonde Goblin), beetje over-the-top in de gorey finale, maar niet slecht.

Oh, en aflevering 1 van BBC4-serie Detectorists gekeken, Britse deadpan humor, benieuwd hoe dat zich verder ontwikkelt.

...maar dat is waarschijnlijk niet de reden voor je twijfel of ze die bij je lokale bieb hebben.

ik zal van de week eens gaan kijken.

Exhibition
Gerommel en gestommel. Scenes uit een artistiek huwelijk. Wonend in een pracht van een stadspaleisje – het ware hoofdpersonage – succes met hun werk, maar toch wat uit elkaar gegroeid. (En geen kinderen als lijm annex noodverbandje.) Sterker nog, de vrouw wordt niet góed van de zeikverhalen over kinderen van de buren. 'You should stop doing that'. De vrouw dwaalt door het bevreemdende huis, op zoek naar zin. Ergens tussen al die schuivende deuren moet ze zichzelf toch teruggevonden kunnen worden. Kleine erotische spelletjes met zichzelf – masturbation is the loneliest thing – en echtelijke gesprekken via de intercom. Het is zo'n beetje het meest intieme wat de twee nog delen. Niet de dialoog, maar het gestommel ná zo'n gesprekje. Het huis hoort alles. Net als in Archipelago weet regisseur Joanna Hogg van nagenoeg niets een intense film te maken. Kan de relatie nog gered worden? Komt er een einde aan de apathie? Wordt er nog geknuffeld? Vleugjes duisternis uit het verleden sijpelen tussen de kieren door. Is de man door een moeilijke fase gegaan? Wil hij dáárom weg uit het huis? Exhibition is, zoals de titel al aankondigt, soms pijnlijk intiem. En dat is best wonderlijk, voor een wereld die veel weg heeft van een hipsterige Miranda July-performance. Zijn het tóch mensen.

Heli[
En nu weten waar het Mexicaans vlees-dopingsmoesje vandaan komt... Ook een paar andere scenes uit Heli zijn stiekem heel grappig. Een soldaat zal zijn kindvrouwtje annex dertienjarig vriendinnetje wel eens bewijzen hoe sterk ie is. (Ik zal het niet verklappen.) Voeg daarbij nog wat sadomasochistisch en downright absurde uitspattingen en we zóuden in een inktzwarte Tarantino-komedie kunnen zitten. Maar dit is Mexico. En die Mexicaanse drug war is doodeng. Het achteloze ervan, pff. Jongetjes spellen gewoon door op de Wii terwijl de 'ratten' ervan langs krijgen. Hoofdpersonage Heli is een piepjonge papa. Hij gaat op de fiets naar de fabriek, working the night shift. (Hij komt onderweg zijn eígen pa tegen, die overdag werkt.) Thuis interesseert Heli zich voor het huiswerk van zijn zusje (al ontdekt hij snel interessanter detailwerk) en probeert hij zijn vrouw tot een potje love making te verleiden. Klinkt allemaal onwaarschijnlijk alledaags, en dan heb ik het nog niet over het prachtig in beeld gebrachte huisje van deze extended family. Maar een paar drugspakketjes maken alles anders. Gruwelijk anders. En van de Staat, de Politie of het Leger moet je in Mexico ook niet hebben. Die houdt liever demonstratieve coke-verbrandingen. Wat doen ze eigenlijk met de in beslag genomen coke in NL? Naar de dierenarts voor verdovingen?

Lost in la Mancha
Eigenlijk wel logisch dat Don Quichote verfilmen onmogelijk blijkt. Ook de ridder zelf raakte immers verdwaald in zijn eigen kunstproject. (En toen hij dat onder ogen zag, stierf hij.) Regisseur Terry Gilliam loopt erbij als een gepensioneerde Amerikaanse golfer, giechelt maniakaal, én hij heeft de hele film al in zijn hoofd zitten. Nu is het enkel nog een kwestie van uitvoeren. Meer dan de Filmmaker's Apocalypse is Lost in la Mancha een docu over de windmolen-gevechten tégen de filmindustrie. Gedoe met verzekeringen, strenge producers, investeerders die nieuwsgierig een bezoekje aan de set komen brengen. En als het misgaat, wie krijgt de schuld? De 'first assistant director'; het schijnt traditie te zijn. (Je kunt de household name(s) immers niet kwijtspelen.) Hét moment van de film is de stortbui. Als de hele cast eindelijk ergens in de woestijn bij Madrid staat begint het te gieten, en te hagelen. Tot de zondvloed komt. In feite is het dan al gedaan. Of de film ooit wat zou zijn geworden, waag ik te betwijfelen. Het koddige Engels van Rochefort (als de Don) zou wel een drempel zijn geweest. (Zeker als je bedenkt dat het boek toch vooral talig is.) Niet dat Gilliam's genie hem niet had kunnen redden. In de enige geslaagde scene op celluloid komen drie vetzakken/reuzen aanstormen. Het is absurd goed. O Quichote Where Art Thou?

Iemand Zero Theorem nog gezien trouwens?

Iemand Zero Theorem nog gezien trouwens?

Niemand -ooit- volgens mij. ;) Staat op de lijst maar ik blijf er een beetje tegen aanhikken.

Beleeft de iets geflipte relatiefilm trouwens een goed moment? (bedacht ik gisteren al, maar gezien Exhibition helemaal)

The Zero Theorem is een van Gilliams mindere films en daarom enkel geschikt voor geharde fans. In de film probeert de wereldvreemde Christoph Waltz thuis in de kerk via de computer in contact te komen met zijn Schepper. Hij reist door virtuele werelden, maar omdat de film zich voornamelijk op één locatie afspeelt krijg je nooit het gevoel dat het verhaal echt van de grond komt. Terry Gilliam was ooit zo bijzonder omdat hij zijn fantasieën construeerde met hulp van handgemaakte decorstukken. Tegenwoordig wordt de creativiteit gesmoord door een overdaad aan CGI. Tilda Swinton is overigens niet te harden als een virtuele psychiater in een rol die nog erger is dan haar bijdrage aan Snowpiercer.

In de film probeert de wereldvreemde Christoph Waltz thuis in de kerk via de computer in contact te komen met zijn Schepper.

tot hier klonk het wel goed... :) (het is de énige Gilliam die ik nog niet gezien heb. Hmm. toch eerst maar wachten of de volgende enige revanche brengt

Beleeft de iets geflipte relatiefilm trouwens een goed moment?

haarkloverij, ftw!

Cold in July
Net als in We Are What We Are hinkstapspringt regisseur Mickley langs afgesleten b-film thema's, om toch nog op iets vreemds en eigens uit te komen. Maar ook hier is het scenario nog lang niet perfect. Daarvoor gaan de incidenten wat al teveel met de regisseur en vooral met het hoofdpersonage op de pistool-loop. Het begint nog helder. Een sukkelige lijstenverkoper knalt eind eighties een inbreker neer. De slick motherfucker annex plaatselijke politiebaas, meldt dat het allemaal wel los zal lopen. 'It's called fear of life'. (Dat zou een véél betere, noiry titel zijn geweest.) De Philip Seymour-achtige held (met mat en op sokken) begint echter te malen, en als hij het daar nou bij gelaten had... Psychologische verwerkingsthriller wordt wraakfilm. We verwachten niet anders in Amerika. Vanaf dat moment lijkt de film van half uitgewerkte suggestie naar suggestief muziekje te hollen. Gelukkig is die super-eighties muziek briljant omineus. Carpenter-tonen dreunen zenuwachtig. Met de entree van een real southern private detective kan de Coen Bros-waanzin helemaal losgaan. De aanvankelijke held – die zelfs Opoe's Klok nog geen kwaad zou durven doen – wordt ineens een stoere bink. Alsof hij eigenlijk heel zijn leven heeft gesnakt naar deze experience met prison birds, prostitutes en perverts. 'You get the picture, framer.'

Red River
Gelaagde en geslaagde western van Hawks. Het gaat allle kanten op. Is de film bijvoorbeeld niet 'gewoon' een soort kapitalistische parabel? Je eigen bedrijfje beginnen was ook al voor vrijzinnige cowboys een droom. John Wayne heeft al een heus logo bedacht! Na een decennium hard werken heeft hij zijn ene koe vermeerderd tot een fikse veestapel, maar hij wil meer. Hij trekt met koeien en manschappen richting Missouri. Onderweg ontpopt Wayne zich tot een tiran. De uitbuiter die zijn werklui enkel nog met grof geweld onder de duim kan houden. (Tot de onvermijdelijke revolutie...) Dit is echt maar één van de laagjes. Typisch Hawks (van wie men zei dat ie biseksueel was) zijn de echte cowboys onder elkaar 'gun-talk' onder onsje. 'I've taking a liking to his gun.' Sommige dialogen kwamen me heel bekend voor, maar ook dat schijnt een Hawks-trademarkje te wezen. Een beetje recyclen kan nooit kwaad als je een handelaar in entertainment bent. Montgomery Clift (door Hawks ontdekt) is perfect als de adoptieve zoon die langzaam bedenkingen bij pa Wayne krijgt. De koeien zelf zorgen voor de magnifieke actiescenes. Vóór CGI moest je gewoon echt nog honderden beesten optrommelen. Ze stromen als de rode rivier door de vlakten. En de moderne samenleving in aanbouw is maar wát blij ze te zien: 'They even smell good!'

The imitation game (Morten Tyldum, Verenigd Koninkrijk, 2014)
We hebben het maar twee keer eerder zo druk gezien bij het Filmhuis Lumen. Een keer bij een speciale editie van Denkend aan Holland. En onlangs bij de eenmalige vertoning van vijf korte films van Delftse regisseurs. De keet vol met familie en vrienden! De combinatie Turing/Delft is, dat was te verwachten, ook een gouden. Uiteraard veel informatici, een klasje wiskundigen en een assortiment techneuten en aanverwanten. Bovendien is de film genomineerd voor de Golden Globe (vandaag de uitreiking) en dingt ie vermoedelijk mee naar verschillende Oscars. Goede film, hoor, maar zoals wel vaker met dit soort grote producties past het allemaal net iets te naadloos, waardoor je niet emotioneel geraakt wordt. Wij niet tenminste…

მონანიება (Repentence)
Stalinisme allegorisch op de hak, maar feitelijk alle totalitaire regimes. Doorspekt met prachtige visioenen (visueel, het is soms behoorlijk triest), weer een ijzersterke film uit Sovjet Georgië.

Død Snø 2
Net als de eerste wederom een grappige zombiefilm, self-conscious zonder flauw te zijn.

Whiplash
Hiero …

L'étrange couleur des larmes de ton corps
Van de makers van Amer, dus vaag met veel giallo-referenties, meest opzichtig in de gerecyclde muziek en handschoenen met messen. Verder geen touw aan vast te knopen maar prachtige beelden.

Detectorists
Hoogst vermakelijke BBC Four-serie over een metaaldetectorclub. Charmante cast, erg grappig en soms aandoenlijk.

Rich Hill
Kinderen. Onverbeterlijke pakketjes met hoop. Hoe klote ze het ook hebben, ze blijven dromen. Armeluis Amerika-docus vormen inmiddels een subgenre. Soms neigt het naar effectbejag (Bombay Beach) maar Rich Hill is er eentje van Tchoupitoulas-niveau. Lief, gemeend en heel lokaal. De straten van Rich Hill spelen echt een rol. Ravotten in de sneeuw ('splatter art!'), skateboarden, en snoephengelen met Halloween. Met zorgvuldige ambient muziek erbij wordt je dan al snel meegevoerd op die wolk. Van hoop dus. En dat is een klein wondertje, als je de volwassenen ziet. De vrouwen uit de Amerikaanse onderklasse. Totaal uitgeleefd met 30. Het is haast onwerkelijk. Vaders zijn meestal afwezig. En als ze er wel zijn, zijn ze er nog niet écht. De Hank Williams-imitator is een character op zich. De zoon van deze lummelaar barst van de liefde. Iedereen deelt erin mee. (En vooral zijn zusje, natuurlijk.) Met hem komt het vast goed. Lastiger wordt dat voor de siggies rokende letter-diagnoses-parade. En zijn moeder maar zeggen 'dat ze alles voor hem heeft gedaan.' Held van de film is een absolute goofball. Zíjn ma zit in de bak. Zijn stiefpa was een zak. En hijzelf is een kruitvatje vol humor. Hij belt met ma terwijl de crew hem filmt: 'Nu heb ik ook my people bij me, die jóu opnemen.' Een eigen, unieke kijk op dingen. Can't ever argue with that.

The Red Lanterns
'Niets om op te wachten hebben, dat is het ergst.' Een momentje in een bordeel te Piraeus. Hij, de depri Cassavetes-pooier, zij de voddige Kaurismaki-schoonmaakster. De bouzoukis trillen ervan. Het lijkt even alsof iemand in een liedje zal uitbarsten, maar ik vergis me. Het is mijn eigen hart dat begint te zingen. De kerel loopt de trap op, waar hij moeder de madam treft met een vers aangewaaid hoertje. Haar jeugdige naaktheid is even weemoedig als betoverend. Zomaar een sequentie uit dit roodverlichte mozaïek, gedragen door klanken die fijnbesnaard een weefwerk opbouwen van exotische snaarinstrumenten. Soms heel sixties (als een meisje op haar kamer een folky gitaarliedje speelt) dan weer heel erg Hollywood in nostalgie-modus. Maar dan wel met zo nu en dan een glimpje tiet. Alsof dát het enige was dat aan het oude Hollywood ontbrak. (Hadden ze 't maar gedaan.) Een bordeel is de filmische locatie bij uitstek. Alle wensen en valkuilen der mensheid verzameld. En immer on the edge, want in elke bordelenfilm dreigen 'de huizen' gesloten te worden (zie ook Street of Shame). De verhalen mogen dan hetzelfde zijn – gedoemde liefdes en laatste liefdes, first timers en old timers – zelden werden ze met zoveel 'saudade' opgediend als hier. Na een half uur begint in feite de 'uitloper'. Bittergloeiend. Lichtekooien met kerststerren.

La Jalousie
Garrel. De naam kwam me wel bekend voor, maar ik dacht: het zal wel één upcoming young star van de Franse cinema zijn. Dit ultrakorte filmpje past ook goed bij het idee. Fris, rusteloos, een beetje een vingeroefening ook wel. Zo'n arty debuut met wat vrienden 'voor gratis' in economisch zwart-wit geschoten. Maar die Garrrel... Hij is dus diep in de zestig. Een veteraan. Dit is geen retro, hij doet gewoon wat ie altijd deed. Hij is deel geweest ván die sixties. Toch wel knap dat je dan nog altijd niet blasé bent geworden. Met jump cuts en al wordt hier een scheidingsverhaaltje verteld. Op zich is het Franse relatiekloverij uit het boekje, maar ja, wat verwacht je anders dan? De hoofdrolspeler deed me uiterlijk aan 'ons eigen' Roy Santiago denken. Tanig, donkere krullen en vooral melancholisch, het type: 'kan er iemand een biertje voor die jongen kopen'. De gelijkenis deed me gniffelen (denkende aan 'gig banter' van Roy over vriendinnetje op de lokale dansschool). En inderdaad heeft La Jalousie ook genoeg Woody Allen-eske malle momentjes. Vooral het dochtertje van de gescheiden pa zorgt voor verlichting. De volwassenen zitten vooral moeilijk te doen. De womanizer die maar niet gelukkig kan worden. Zelfs een 'random' handje vasthouden in de bios doet 'm weinig meer. Oef.

Stoker
Het gebeurt me tegenwoordig wel vaker: de eerst helft van een film, de set-up, is fascinerend en dat wanneer de uitleg komt en alles tot een goed einde moet worden gebracht valt alles uit elkaar. Hier dus ook. Prachtig begin, Park Chan-Wook strooit met echt geweldige beelden, naar oplichtende ogen, de intrige is fijn en opeens wordt het banaal. Ik heb me in ieder geval niet verveeld en Mia Wasikowska heeft de dromerige psycho niche snel eigen gemaakt. Maar Lady Vengeance komt het nooit bij in de buurt.

^ja dat was zonde. Het leek eerst zo kil ondoorgrondelijk manisch

The Spectacular Now
Al die sterke drank. Het is de eerste aanwijzing dat we hier tóch niet met een standaard high school-feestje van doen hebben. Dit is geen 'girls gone Superbad', maar echte shit. Het verraderlijke (en slimme) is dat de film wel gewoon met de bekende 'tropes' speelt. Toffe peer geniet van het luie schoolleventje. Zelf een leuk vriendinnetje, en intussen druk bezig zijn nerdy maatje van bil te laten gaan. Let's get laid, lalalala. Prompt gaat het mis. Vriendin pleite, en de Thomas Acda-achtige kerel is van het ene op het andere moment het spoor bijster. Was ie eigenlijk wel zo populair als ie dacht? Is ie niet gewoon een pafferige overschreeuwer uit een broken family? The Spectacular Now laat fraai zien hoe mensen vooral goed zijn in het oplossen van andermans problemen. Maar wat als je jezélf een hart onder de riem moet steken? De confrontatie met je eigen kreukels aan moet gaan. Dan heb je – o paradox! – een echte geestverwant nodig. Enter, een slim Wallflower-meisje dat de jongen op zijn perks wijst. (En vice versa.) Iets wat begint als een grap keert zich zo al snel binnenstebuiten. Hun opbloeiende vriendschap kent tal van ups & downs, en is verrassend hard én intiem. Soms wordt het gelul wat oeverloos, maar dan zijn er nog de liedjes van Kurt Vile, Ariel Pink, Washed Out en Phosphorescent. Enkel moeder Jennifer Jason leigh stelt een beetje teleur...

Sacro GRA
De heilige motorweg. Het onderwerp barst van de abstracte potentie. Met de camera over de ring rond Rome zoeven. Koyaanisqatsi. In werkelijkheid heeft Sacro GRA niet zo heel veel met de snelweg van doen. Enkel de ambulancebroeder en de 'mignottas' beleven hun kicks op (of aan) de straat. Stiekem is Sacro GRA liever bij de mensen thuis. Het is die Man Bijt Hond-wereld. Wij zijn allemaal maf. En wie doodnormaal is, is juist daarom óók een beetje maf. Ik mag het graag zien, en in tegenstelling tot Man Bijt Hond ontbreekt het ironiserende toontje. Iedereen heeft zo zijn dingetjes, en elk leven is bijzonder. De ambulancebroeder mag met oorbellen een coole bink lijken, thuis zit hij 's avonds op webcamsites. (Een echo van het echte leven, letterlijk en figuurlijk.) En de oudere 'streetwalkers' houden inmiddels meer van het zingen van liedjes, dan van voor het zingen de kerk uit. De wat jongere go go danseressen lijken me een typisch Italiaans fenomeen. Of zie je in Nederland al twee schaarsgeklede dames op de bar van cafetaria De Noodstop hun billen draaien? De meest afstandelijke observatie is ook het mooist. We kijken door een raampje van een flat naar een tweetal. Een dame continu achter d'r laptopje. Een Tolstojaanse grijsaard zangerig zeverend. Pas heel laat blijkt de vrouw zijn dochter. Wat een stel!

The Babadook
Ik zou bijna willen zeggen: Australisch, dus goed. Maar die zullen ook wel hun deel "GDVRRRRRDOMME"-films en flauwe surfkomedies hebben. Fascinerende en ingetogen horrorfilm die uiteindelijk over rouwverwerking gaat, met een prachtig einde. Een weduwe probeert door te leven met haar zoontje die aan een soort mega-ADHD lijdt. Op een dag vindt hij een onbekend boek in de kast waar ze uit gaan voorlezen. Pop-up boek, altijd goed! Alleen deze, over ene Mister Babadook, is enigszins intimiderend. Wie eenmaal aan hem denkt raakt hem niet meer kwijt. Dat is alles wat je hoeft te weten. Mooie echo's van 70s-klassiekers als Carrie en The Shining maar met een heel eigen insteek.

Guardians of the Galaxy
Dat kan toch nooit wat zijn? Een meesterwerk van de spektakelfilm. Beter gaat Hollywood voorlopig niet leveren. Een uiterst slimme mix van clichés (het team in slo-mo!) en eigen grappen en grollen. Kom op, Vin Diesel die als Ent rip-off de hele film alleen maar "I am Groot" zegt, dat is absurdistische klasse. En effecten-technisch is het vaak next-level. Tot nu toe werden die digitale effecten een beetje met een grijzige regenachtige drap verborgen, hier niets van dat alles, hup in klaarlichte dag lekker met je pratende wasbeer en je 10.000 vliegende schepen rondvliegen. Haarscherp. Jammer dat er een vervolg komt.

Eens. De film is hilarisch :)

Pride
Het bekende Intouchables-recept. Twee halven (of zo u wilt: 'underprivileged') maken samen één, en de kijker schiet vol. Hier, de mijnwerkers en de homoseksuelen, in het UK van de jaren '80. Thatcher is dus weer eens de feeks; ik kreeg haast objectivistisch zin in een film over de Falklands oorlog. Ik bedoel, íemand moet toch van Thatcher hebben gehouden? Pride is verder precies zo lief en schematisch als verwacht. De homo's zien er zelfs verdacht modern hipsterig uit. De leider van het pack lijkt op Christiano Ronaldo (met een vleugje Roy Donders). Hij trekt met zijn groep naar een Welsh mijnstadje, om de stakende lokalo's een roze hartje onder de riem te steken. Hoewel de mijnwerkers niet staan te springen, wordt de sfeer nergens echt ongemakkelijk. De film houdt het voornamelijk op gegiechel van huisvrouwtjes, en een reisje naar de sm-club. Aapjes kijken. Ik mis wat 'insider knowledge'. Eén anekdotetje over 'the great Atlantic fault' is wat weinig. Voor het bitter in het zoet zijn er wat zweempjes AIDS. ('Anally injected death sentence'.) Ondanks alle bordkartonnen poppetjes wordt het laatste half uur mede daardoor toch aandoenlijk. Hand in hand kameraden, de tolerante versie. Dat blijft een wijze les. En Ken Loach mocht heden ten dage willen dat ie nog zo'n strakke politieke film kon schieten.

A Story of Yonosuke
Ontmoet Jonaske. De Japanse sukkelaar heeft een naam die zijn landgenoten meteen doet giechelen. Een beetje alsof ik 'Urbanus' zou heten. De freshman staat (eerder hangt) erbij als Roberto Benigni. Volkomen verdwaasd. Helemaal opgesloten in zijn eigen domheid. Zelfs voor Japanse filmbegrippen is hij vreemd. 'Anno...' De college vibes zijn die van Linda Linda Linda, maar nóg wat ontregelender. Is dit nog humor, of gewoon pijnlijk? Het eerste half uur (van de 160 minuten!) moest ik echt wennen. Yonosuke wankelt compromisloos 'auti' door zijn nieuwe habitat. Buurvrouw schudt haar hoofd, klasgenoten zijn verbijsterd, maar zie... In al zijn oncoolheid weet Yonosuke haast per ongeluk een vriendschap te sluiten. Even later zit ie samen met die jongen in bad, te filosoferen over een meisje. Dat zou je haast normaal gaan noemen... En dat is ook min of meer de weg die wordt ingeslagen. De bildung van Yonosuke – in blits St. Maarten-shirt! – van weirdo naar, eh, een weirdo die zijn plekje heeft gevonden. Mooiste truc in deze superlieve film zijn enkele uiterst plotse flash forwards. Ineens zitten mensen te reminiscen óver Yonosuke. Het is een soort Modiano-magie. Vooruitkijken, terugkijken, nú kijken. Grootste invloed? Een stuiterend luxe koekje met de rare meisjesnaam Shoko. Dat vind ík dan weer grappig. Shoko-san!

Hey, die laatste lijkt me vintage Olaf :)

denk 't ook. En op 3 (of zo) in Vido's jaarlijstje. Dus, zie niet in hoe het mis kan gaan. (Al had ie volgens mij best korter kunnen zijn)

The Babadook gaat op de lijst trouwens. En nog verse waar ook. Klonk als een obscuur pareltje van tig jaar terug.

Met The Babadook kon ik niet zoveel, en ik hem gezworen nooit meer een horrorfilm te doen. Niks voor mij. Al dat geschreeuw. Zag dezelfde week ook "The innocents" uit 1961. Dat had nog wel iets. Anderhalf uur de gebruikelijke krakende deuren, ramen die openvliegen, kaarsen die uitgaan, etc. En dan in de laatste paar minuten een lekkere WTF.

Klonk als een obscuur pareltje van tig jaar terug.

Ja, dat was ik vergeten te melden, dacht opeens: zo ziet het er misschien vergeten 70s-ontdekking uit. Zag al dat Martijn hem ook had gezien. Connaisseur hè.

oh het is wel ekte ekte horror dus. ;) Nou ja, mag ook wel af en toe.

horror voor horror-haters zou wel een aardige draad zijn (als dit forum 100 leden had)

My two cents on Whiplash

oh het is wel ekte ekte horror dus.

Eigenlijk wel, want als je doet van niet is het meteen zo snobistisch ("eigenlijk te subtiel voor horror" dat soort onzin, zie ook sciencefiction).

Die draad is op zich wel een idee (al wordt het vast een dialoog ;). Kan ook hier. Aan de andere kant, wat subdraden zou best wel overzichtelijk zijn. Wat denken jullie?

Sommige oudere draden zijn echter niet terug te vinden behalve met zoeken naar een term die valt volgens mij.

Ik moest denken aan een Turkse horrorfilm (Küçük Kıyamet) die ook eigenlijk over rouwverwerking gaat.

behalve dat het uitklappen van deze draad op oude pc's ongeveer even lang duurt als het kijken naar een film van Ceylan kan het wel hier denk ik :P

ik dacht aan The Territory en Cure. Maar dat zijn meer psychologische mindfuck films met horror-invloeden.
REC kon ik als 'echte' horror-film zeer waarderen, denk dat ik 'm zelf beter vind dan Blair Witch Project. In elk geval spannender, en gewiekster in het camera-gebruik. (Als locatie-experiment is Blair Witch natuurlijk wél heel cool)

The Innkeepers vond ik niet zo boeiend, maar het lijkt me wel tof als ze eens een film maken die begint als horror, zich ontwikkelt als horror, spannend wordt, om daarna gewoon 0.0 slasher/bad guys/monsters whatever te brengen. (maar ik dwaal alweer af)

Don't Look Now dacht ik meteen aan. Veel enger ook dan zeg maar de meeste ekte-ekte horror.

Don't look now is inderdaad erg eng.
Een andere voor de hand liggende kandidaat (en wat mij betreft de beste horrorfilm) is The Shining

Nog twee horrorfilms die ik bijzonder vind om verschillende redenen.

À l'intérieur. Heel hard en meedogenloos en spannend. Wel een erg 'over de top' einde.
Martyrs. Vanwege de naargeestige, zeer kille en beangstigende sfeer. Zodra de 'high-tech' metalen trap omlaag schuift (dat geluid!) besef je dat dit het einde is.

Oh ja, bijna vergeten:
Evil Dead I en II. Cinematografisch heel sterk en zeer humoristisch
En ik blijf een zwak houden voor Hellraiser en Hellbound.

Martyrs vond ik te pretentieus voor de torture porn die het eigenlijk is. À l'intérieur vond ik wel goed, ook door de soundtrack.

Eerste twee Hellraisers zijn uitstekende films imo en ik neem aan dat je het over de oude Evil Deads hebt, die zijn geweldig.

Oh, ik had al 'n top 15 opgesteld.

Hey zo een gaan ik ook maken! :) Hellbound vond ik altijd geweldig.
Wat een mooie horrorfilm voor niet liefhebbers is: Paperhouse (1988).

Hier mijn voorlopige lijstje met 15 favoriete horrorfilms. Heb me even braaf aan een per regisseur gehouden. Later zal ik het wel uitbouwen, heb bijv. altijd een zwak gehad voor Prince of Darkness wat een van de engste eindes ooit heeft.

Prince of Darkness staat alweer een tijdje in de planning sinds een vriend van me er gehakt van maakte, terwijl mijn herinnering goed was.

http://letterboxd.com/nout72/list/horror-best-list/

My my...Ben even een dagje weg en dan dit... Na ja, wel de tweejaarlijkse traditie dat arnout en OMC elkaar vinden in hun liefde voor Don't look now. Erg vertederend :)