Filmforum

My my...Ben even een dagje weg en dan dit... Na ja, wel de tweejaarlijkse traditie dat arnout en OMC elkaar vinden in hun liefde voor Don't look now. Erg vertederend :)

gniffel

er is ook zo'n Franse film over een serieverkrachter die met de Tour de France (!!) meereist. kom hoe heet ie nou.. Sombre!

dat wordt mijn tip dan maar. :)

My my...Ben even een dagje weg en dan dit...

Zo is het maar net.
http://www.joblo.com/images_arrownews/DON

Aaargh...verschrikkelijk.

(ik zie inmiddels al een soort canonachtige overlap in de lijstjes :)

Ik heb geprobeerd origineel en afwijkend te zijn, maar het horror-genre is wat goede films betreft niet bepaald rijkelijk bedeeld...
(Wanneer komt er eens een horror film uit met eenzelfde impact als The Shining, visueel en met een kick-ass soundtrack?)

Maar The Shining was ook wel uitzonderlijk dat een gevestigde auteur zich aan een genrefilm waagde. Fincher zou dat misschien eens moeten doen.

Ang Lee misschien? Dat zou wel interessant zijn, de man heeft gevoel voor esthetiek net als Kubrick had. Ik bedoel de Ang Lee van een film als The Ice Storm dan, niet die Hulk crap.

Goeie.

Ook een goede arty 70s horror ¿Quién puede matar a un niño?. Veel sfeer, goede opbouw, nare conclusie.
The Wicker Man vind ik ook horror, ambient horror.

Oh ja, Obsession, die had ik nog niet gezien toen ik het lijstje opstelde.

Arrugas
Door het leven getekende rimpels. Arrugas moet wel de meest on-escapistische tekenfilm ooit zijn. Zelfs de fantasie die even verlichting biedt, is eigenlijk een en al treurnis. Een oude Spaans bankier is door de familie in het voorportaal van de hel achtergelaten: het bejaardenhuis. De eerste dag en nacht zijn in alle leegte en niksigheid zó aangrijpend. Dit is geen gewone heimwee naar je eigen huisje. Het is een heimwee naar het leven zelf. Secuur ordent de man zijn portemonnee en horloge op zijn nachtkastje. Hij kruipt in zijn bed. Zijn 'celmaat' laat een scheet. Ogen en snaveltjes toe. Diezelfde kamergenoot maakt het leven in het rusthuis nog enigszins spannend. De Argentijnse loudmouth (type 'boludo y jodido') ritselt centjes, en broedt op ontsnappingsopties. Toch moet je je Arrugas geenszins als een avontuur voorstellen. Dit gaat om pillen, altijd dezelfde maaltijden, en de kraters die worden geslagen. Alles verdwijnt. De mensen en hun geheugen. Het is maar goed dat de film maar tachtig minuten duurt... Visueel en vooral muzikaal is er duidelijk naar Miyazaki gekeken. Misschien daarom dat ik soms snakte naar wat sprookjestaferelen. Het verhaaltje kenden we immers al uit alle andere bejaardenfilms ever, Maar ja, een soort serene Seidl als tekenfilm. Dat is wél lef hebben.

R100]
Ja ja, Japan. Je blijft je verbazen. Zelfs als je inmiddels niets anders (of minder méér) dan waanzin verwacht. R100 is krankzinnig, maar ook krankzinnig lief. Het eerste kwart is zelfs melancholisch te noemen. In sepia-tinten hebben de alledaagse straten en barretjes toch iets van Jeunet. Een filmparadijs. Een mannetje sjokt rond en bestelt een portie sushi. BAM! Een dame in strak leren pakje ruineert zijn maaltijd. Letterlijk. Ik sla wat stappen over, maar de sushi scene vat de film zo mooi samen. Idioot, grappig, ontregelend. De ogenschijnlijk brave kerel heeft zich bij een Eyes Wide Shut-clubje aangemeld. Daar waar in 'La Ronde' al je gewelddadige dromen uitkomen. Ergo, hij kan elk moment door een stoere dame van jetje krijgen. Regisseur Matsumoto haalt al snel het maximale uit dit eenvoudige idee. En zet dan de turbo aan. Duh! Terwijl de waanzin-meter oploopt scheuren we langs Tarantino, Miike en Under The Skin (er is zelfs een mysterieuze motorrijder) om dan uit te komen bij... Ja, wat eigenlijk? In één seconde kun je inderdáád best een referentie naar Kurosawa, de Power Rangers én Beethoven kwijt. En als (n)iemand er dan nog iets van snapt, speel je de laatste kaart. Meta! 'There's a lot more wrong with this than 'taste.'. En wrong staat dan voor 'good', natuurlijk. De beste grap zet doodleuk een minderjarige in!

Prince of Darkness staat alweer een tijdje in de planning sinds een vriend van me er gehakt van maakte, terwijl mijn herinnering goed was.

Gezien.
Destijds had ik het een kick-ass horror film gevonden. Nu is het helaas een 'meh'
Dit even in context plaatsen, Hellbound en Hellraiser heb ik een jaar geleden nog gezien en vind ik nog wel goed.

A Story of Yonosuke: Ow ow wat is dat goed... Ben sowieso een sucker voor films waarin je in de eerste helft niets kunt met de hoofdpersoon en dan in deel twee toch voor de bijl gaat. En de hoofdgedachte is prachtig en zo verstild gebracht: een leven dat in geen enkel ander leven een hoofdrol heeft gespeeld kan toch heel waardevol zijn, en de moeite van het verfilmen waard.

Predestination
De grootste mindfuck van het jaar.
De scenarioschriiver heeft de welbekende belediging "Go fuck yourself" letterlijk vertaald in het plot en met succes! :)
Sterk spel van Hawk als Snook.

That Sinking Feeling
Schandalig eigenlijk, dat ik nog maar zo weinig films van Bill Forsyth heb gezien. Local Hero is nota bene het 'lock screen' van mijn smartphone... Gregory's Girl is een ander meesterwerkje, en That Sinking Feeling is er één in hetzelfde Glasgowse straatje. (Ook al grapt de film: 'any similarity to a any real town called Glasgow is purely coincendental.) Het zijn de jaren '70, en langharig tuig verveelt zich in de modderige metropool. Geen banen, enkel gesloeber. 'There must be something more to life than suicide.' Nadat ook de laatste uitweg – 'I tried to drown myself in cornflakes and milk' – op niets is uitgelopen verzamelt een Nick Drake-schoffie (met doordringende Huntelaar-blik) een team om zich heen. Laten we een heist plegen. Eén teamlid is meteen enthousiast. 'Kunnen we ons dan als vrouwen verkleden?'. De voorbereidingen zijn heerlijk minutieus. De humor is gortdroog. (Het type dat nog beter in het Fins van Kaurismaki zou werken, al is het Schots ook geen straf.) Van de malle heist blijft vooral de enthousiaste drag queen bij. Hij en een maat moeten samen de nachtwaker bezig houden. Die valt prompt voor de jongen die helemáál niet zo had uitgekeken naar het verkleedpartijtje. Het beteuterde gezicht van de fanatieke queen is onbetaalbaar. Gelukkig krijgt hij wél complimentjes van de teammaten. Zó klopt het warme hart van Forsyth.

Magic Magic
Sluit mooi aan op onze horror-discussie. Weet ik meteen weer waarom het niks voor mij is. Al die narigheid! En dan is dit er nog eentje uit de psychologische hoek. Het zijn vooral de clichés die me tegenstaan, terwijl ik die in een genre als de western juist zo fijn en vertrouwd vind. In Magic Magic heeft iemand het licht uitgedaan. Binnenshuis zie je niks. En buiten ('s nachts, natuurlijk!) minder dan dat. Typisch horror is ook de bedorven seksualiteit. Seks is geen geluk, maar bloedlink, een abortus, en als toppunt een homo in de kast, waar iedereen doodnerveus van wordt. Michael Cera's personage is in elk geval consequent irritant. Magic Magic kán best dapper zijn. Er zijn een paar mooie 'cuts' (no pun intended) en het hoofdpersonage is fijn. Juno Temple speelt een Amerikaans meisje dat met haar nichtje en wat lokalo's naar het zuiden van Chili reist. Haar nichtje laat haar al snel in de steek. Waarmee ze met die weirde Chilenen zit opgezadeld! Na een helft lang omineuze nikserigheid en plagerijtjes breekt het arme kind. 'I can't sleep and... my phone doesn't even work!'. De wending van buiten naar binnen (waar komt het gevaar nou vandaan?) is niet onaardig. Maar juist dán zet de film in op ietwat meer 'actie'. Chili is geen verkeerde plek voor The Wicker Man. Romantisch exotisme en exorcisme in een modern jase.

Regisseur Sebastián Silva en Michael Cera maakten vlak voor Magic Magic de gedeeltelijk geïmproviseerde drugskomedie Crystal Fairy & The Magical Cactus And 2012. Misschien dat die film je meer aanspreekt dan het donkere Magic Magic.

dat klinkt al beter ja. Maar moet zeggen dat die hele Cera me niet zo bevalt (als een soort kloon van Eisenberg, en Eisenberg is al niet zoooo goed)

Eisenberg zie ik niet zo in Cera. Ik kan me wel vinden in de vergelijking met Harpo Marx die ik ergens op internet voorbij zag komen.

Tamako in Moratorium
De quarter life crisis ná Linda Linda Linda... Tamako is klaar met school, en gaat weer bij papa wonen. Noem 'r Poppa's daughter (in plaats van Momma's Man.) In de groene buitenwijk gebeurt niks, in pa's heerlijke winkeltje Kofu Sports komt ook zelden iemand. Eat, Sleep and Read Manga, alles wat Tamako nog uitvoert. Tot ingehouden ergernis van pa, een uiterst vriendelijke en correcte kerel in wie ik toch een fatalistische geweldsuitbarsting ging vermoeden. Maar dat zegt vast meer over mij... In plaats van overkoken, kóókt hij gewoon. Met de bekende potjes en pannetjes parade die de Japanse cuisine eigen is. Opgevouwen achter het tafeltje speelt de hele film zich zo tussen gesmak en stiltes af. Het is bijna Europese arthouse, maar dan wél met supershots vol vrolijke kleurtjes, en tussen alle rijst door wat broodnodige korte flitsen leipe Japanse humor. Een monnik test al niezend en grinnikend wat golf-balletjes, bijvoorbeeld. Het is lastig aan te geven wat dit alles nu eigenlijk zo aangenaam maakt, maar dat is het zeker. Niks afstandelijkheid, ik wilde er gewoon bij kruipen... Tamako is absoluut een verwend nest, maar o zo aaibaar. En pa wil het allemaal zó goed doen. Toch is er een 'derde' nodig om de waarheid te zeggen. Zoals dat gaat. En dat Tamako de buitenstaander zélf opzoekt geeft hoop dat ze haar zelfgezochte 'hibernation' zal verlaten.

S-21: The Khmer Rouge Killing Machine
Het blijft verbijsterend, die Rode Khmer-ellende. Een soort Ponzi-scheme om je land om zeep te helpen. Alleen dan met mensenlevens in plaats van bankbiljetten. Iedereen moet 'namen' noemen – zeg een stuk of vijftig – waarna die óók weer allemaal worden opgepakt, gemarteld, vernederd, en uiteindelijk in een kuil gedumpt. The bottomless pit. Van mij had het het laatste shot mogen zijn. De makers proberen nog iets van 'reconciliation' te bereiken, maar zoals de betrokkenen ook toegeven: het is te vroeg. Zal het ooit tijd zijn? De blik van één van de slachtoffers als hij de daders het bekende riedeltje van 'we volgden maar bevelen' hoort afsteken. Puur ongeloof. De schilder bezoekt de beruchte S21 gevangenis. Hij vertelt hoe hij als gevangene schilderde voor de Angkar-leiders. Geïdealiseerde portretten om in leven te blijven. In een soort Act of Killing avant la lettre doen de destijds piepjonge kampbewakers voor hoe dat nou ging. Dat martelen, dat gevangenisleven. Hoe fanatieker de re-enactment, hoe beklemmender het wordt. Maar waar in The Act of Killing verknipte trots en misselijk schuldgevoel voor een soort waanzinnige menselijkheid zorgden, zijn de mannen hier – zo lijkt het – nog altijd afgestompt. Alles is héél diep van binnen weggestopt. Dat maakt de doc droger, maar ook dapperder. Een trauma zo groot als Cambodja zelf.

Tu dors Nicole (Stéphane Lafleur, Canada, 2014)
Altijd leuk bij het Rotterdamse filmfestival: de underground regisseur die stamelend oog in oog staat met een bijna duizendkoppig publiek in Pathé 1 (762 om precies te zijn). Na het slotapplaus herpakte Lafleur zich. De gemoedelijke Q&A bracht niet al te ambitieuze vragen en niet al te moeilijke antwoorden. ‘Waarom zwart/wit?’ (nostalgie/melancholie) ‘Hoe kwam je op het idee?’ (mijn eigen jeugd en flarden ideeën geprojecteerd op twee jonge vrouwen) ‘Hoe lang deed je over het filmen?’ (28 dagen, dat is normaal in Montreal), ‘En over het editen?’ (12 weken in totaal) De dame van het festival zelf kon het natuurlijk niet laten om een ingewikkelde vraag te stellen. 'Wat is de bedoeling van de beginscene (een waterval) en de eindscene (een spuitende geiser)?' Daar wist de regisseur natuurlijk geen antwoord op. Met onze vijven en vieren waardeerden we deze prettige, mild-komische film over een lome zomer van 2 bbf’s in franstalig Canada, hoger dan het zaalgemiddelde van 3,819.

The Woman in Black
Over horror gesproken. Daniel Radcliffe heeft slim een nieuwe carrière doorgezet door Harry Potter met andere middelen door te zetten. Dit is een erg sfeervolle horrorfilm die zich afspeelt in een Engelse kustplaats ergens in de jaren '10? '20? Weduwnaar/advocaat krijgt als laatste kans een klus waarbij hij de papieren van een overleden vrouw moet uitzoeken. De bewoners van het dorp zijn niet zo blij met zijn aanwezigheid. Het sterftepercentage van kinderen is er ook erg hoog. Ze hadden beter meteen kunnen uitleggen hoe de vork in de steel zat ipv nukkig te doen. In het prachtige huis gesitueerd als Mont Saint-Michel spookt het natuurlijk. Mooi traag tempo en best wel creepy met mooi ambivalent einde. Een meevaller dus.

jep. :) Beetje die Innocents, gothische spooky kids vibes

http://www.imdb.com/title/tt0055018/

Nou moe, had niet verwacht dat die hier al salonfähig was. ;) Die Innocents neem ik even mee, WiB zag ik ook maar omdat Horror jr. er mee kwam aanzetten.

Ik zie inmiddels dat The Innocents natuurlijk al op de lijst stond. ;)

Turist
Ook wel Force Majeure. Zweeds gezin op skivakantie in Frankrijk, lekker chillen op opvallend rustige pistes. Alles blij. Totdat ze in een restaurant gaan lunchen en een (gecontroleerde?) lawine over het hen heen dendert. Verder niets aan de hand maar de moeder kan al snel niet het idee loslaten dat de vader in plaats van zijn gezin te beschermen zijn handschoenen en iPhone pakte en als een lil' bitch vluchtte. Hoe dit verwerken? Een baardige vikingvriend (topfiguur) geeft met wat rationele verklaringen voorzetten aan pa om zich eruit te lullen, maar hij is te verdwaasd om toe te happen. Enfin, een list van moeder moet het gezin weer op een lijn krijgen. Of lijkt het maffe einde toch iets anders te suggereren? Je ziet het al: veel stof tot nadenken, een definitieve boodschap ben ik nog aan het formuleren (zie hier de kracht van de film). Mooie film, ondanks wat filmtechnische probleempjes (iets te lang vooral).

Ik zie inmiddels dat The Innocents natuurlijk al op de lijst stond. ;)

ja, echt zo'n film die in de loop van deze draad door alle 'vaste gasten' is bekeken en becommentarieerd.

ah Turist is van Ostlund, en moet officialemento nog hier verschijnen. :)

moet officialemento nog hier verschijnen.

Had al zo'n vermoeden. Echt belachelijk.

(was zelf op het spoor gezet door Bret Easton Ellis die er al ongeveer een half jaar over zit te raven. Nou ja, nu Oscar-nominatie en alles.)

Been a while …

Inherent Vice
Een stonede detective op zoek naar z'n ex, dreutelt nogal gezapig door, kon me me maar matig boeien.

Левиафан (Leviathan)
Indrukwekkende film over een familie in Rusland maar ook óver Rusland. Bleek als de cinematografie. Cynische humor is er, maar toch ook een hilarisch momentje: de vonnissen zoals die door de rechter worden voorgelezen.

If I Stay
Waarom ik deze ben gaan kijken weet ik niet meer, wat een cheese fest.

The Secret Life of Walter Mitty
This Means War
… daar steken deze twee nog prima bij af. Mitty is gewoon lekker popcorn vermaak, This Means War een stuk minder ook omdat 2 van de 3 hoofdrolspelers me tegenstaan (eh, spoiler?: die krijgen mekaar ook, dus dat klopt dan wel weer).

Inception
Edge Of Tomorrow
So what was that fuss all about? Valt nogal mee, die verbeide ingewikkeldheid. De memes zijn leuker dan de film al zitten er wat aardige momenten in. Edge Of Tomorrow heeft wat vergelijkbare thema's maar is minder pretentieus, bevalt me dan toch beter. Duurt wel ff om op gang te komen.

Når Dyrene Drømmer (When Animals Dream)
Deense weerwolffilm, subtieler dan de titel doet vermoeden, rijk aan sfeer maar had wat meer body kunnen hebben.

Bitter Lake
Een meer straight forward documentaire van Adam Curtis dan de vorige (Overseen By Machines …), over een onderwerp waar ik redelijk in thuis ben. Weinig openbaringen dus maar alles op een rijtje toch om verdrietig/boos van te worden.

30 Days Of Night
Run-of-the-mill-horror.

The Sound Of My Voice
Martha Marcy May Marlene
Twee zeer understated films over angstwekkende cults. Vooral de laatste is zeer spooky door een onderhuidse spanning en mooie vormgeving en muziek. Ik ga 'm snel nog eens kijken.

Dr. Jekyll et les femmes
Een van de 2 films die ik op IFFR heb gezien. Een cultklassieker, een freudiaanse take op het Jekyll/Hyde-thema met een aparte cinematografie (nooit hoeken in beeld, waar door alle ruimtes slechts horizontale en verticale lijnen bevatten). Muziek van Bernard Parmegiani ook nog eens. Spekkie voor liefhebbers van dit soort fraai vormgegeven erotische horror.

Hometown
Een experiment, begeleid door een vriendin, première op IFFR. Vier regisseurs proberen samen tot een geheel te komen, ook door tussentijdse presentaties in Worm te houden, waarvan ik er een bijwoonde. Interessant vooral, ik moet zeggen dat ik het eindproduct moeilijk vond. Ondanks de sterke muziek en het 16mm beeld wat e.e.a verbindt toch zware kost. Wel werd duidelijk dat analoge ruis toch echt minder storend is dan de digitale in de Dr. Jekyll-restauratie.

I'm Tryna Tell Ya
Documentaire over de footwork/juke-scene van Chicago, soms een beetje vermoeiend puristengelul over de 'essence' enzo, maar toch interessant. Zie het hier, als je wil …

La chiesa
Van Argento mag je misschien meer verwachten, maar de gotische sfeer is uitstekend en een belangrijk muzikaal thema (naast die van Glass, Bach en Emerson) is een van mijn favoriete Goblintracks ever. Hier en daar:
http://s29.postimg.org/yl6n2z9nr/image.png
… door gore een cheesy monsters, maar toch een leuke old school horrorfilm.

Kreuzweg
Een wedstrijdje katholieke versus protestante filmlanden zou met gemak door het katholieke blok worden gewonnen. Oostenrijk helpt een bebloed handje. Seidl en Haneke zijn Grote Lijders. Kreuzweg zou met gemak het middendeel van Seidls Paradies trilogie kunnen vervangen. Een navolgingsdevoot meisje legt hier haar eigen kruisweg af. Veertien doodkalm ontsporende hoofdstukken lang. (Ik was verrast dat het er geen twaalf waren trouwens.) Zo wordt het voor de kijker zelfs een catechismus-lesje. (De film begint dan ook met een uitgebreide communie-cursus.) Op zijn weg kwam Jezus nog best wat bekenden tegen. Simon, Veronica en zijn moeder. En om 'mutter' gaat het hier. In het vrome gezinnetje houdt zij het schip standvastig op koers. 'Denk maar niet dat ik het fijn vind dit te doen.' Het arme pubermeisje mag níets. Ondanks die opbloeiende gevoelens voor het echte leven. Haar oplossing? Zorgen dat moeder nóg meer van haar houdt. Nóg religieuzer worden. Het kost weinig moeite dit als kritiek op religie in zijn algemeenheid te zien. Het is nooit genoeg. Je kunt nooit voldoen aan goddelijke maatstaven. Kreuzweg toont deze les in compleet alledaagse vignetten uit een puberleven. De gymzaal, de schoolbibliotheek en... thuis aan de broodmaaltijd. Een au pair mag de Schweißtuch aanreiken. Nagelbijten...

Nightcrawler
'Why aren't we at the rape at Griffith Park like everybody else?' De perfecte film in de week van Tarik Z. Media met hun dubieuze zucht naar sensatie, de kijker die enkel nog 'getriggerd' kan worden door geweld, en de 'loner' die dat allemaal op geheel eigen manier verwerkt. Daarmee past Nightcrawler op een double bill met Gone Girl. Bloeddorstige maar stijlvolle satire. Misschien ook zélf niet zonder zonden, maar zeker spannend. (En dus vermakelijk... Daar gaan we al.) Gyllenhaal is flink afgevallen, en heeft hologig almaar meer weg van Brody (en Leto). In de sublieme eerste minuten zien we de loser 'on the hustle'. Rommelend met koperen hekjes, neon bijgelicht door Los Angeles. Drive, de sjofele versie? Even later doet Gyllenhaal zijn haar in een staartje, en is het pure loserdom – en daarmee een echt rond personage – alweer verdwenen. Dit is het maakbare Los Angeles. En de zwerver heeft zijn stiel gevonden. Als paparazzo, met een politiescanner op zoek naar beelden voor de lokale journaals. En wat willen die? Witte mensen die het slachtoffer zijn van allochtonen. Zulke media baren héél bijzondere kinderen. Gyllenhaal spoort niet, noch óntspoort hij. Hij werkt gewoon kalm aan zijn life goals. (Die hij uit de bekende managementcursussen heeft gehaald.) En wij kijken gefascineerd toe. Psychopathie als topsportprestatie.

L'Immortelle
L'Eté dernière à Istanbulbad. Vond het maar een flauw grapje, van mezelf. Maar dit blijkt inderdaad een film van dezelfde scenarist. Niemand in de cinema schreef als Robbe-Grillet. Voor een beetje poëtisch (lees onnavolgbaar modernistisch) filmmaken schrikt hij – nu ook al regisseur! – niet terug. Onbeweeglijke en onbewogen mensen, als decorstukken tijdens filosofische bespiegelingen. In dialoog, gelukkig. Wat deze sensuele maalstroom van herinneringen makkelijker maakt dan Marienbad is de exotische setting. Het begint al met een klaagzang van Om Kalthoum (of een sound-a-like) en we zijn dan ook in het mysterieuze Oosten. Daar waar de ruines én de moskeeën 'très ancient', 'très vieux' en 'très beaux' zijn. Een oud mannetje blijft het maar benadrukken. De femme fatale countert achteloos. 'Volgens mij hebben ze het na de oorlog gewoon nog verbouwd.' De dame zorgt voor de meest Lynchiaanse momenten op nachtelijke wegen. Haar tegenspeler spendeert een film lang aan het bestuderen van haar gezicht (met de archaïsche glimlach) én spieden door de luxaflex van zijn (hotel)kamertje. Luxaflex als de tralies van de geest? We kunnen nooit aan dit leven ontsnappen, slechts tussen de kieren door kijken. Mijn kijk-exemplaar ruiste en sneeuwde. Of was het toch mijn hart? (Zoals Roger Teeling zou zeggen.)

Ik zag gisteren ook Kreuzweg. Was er kapot van. Dit is de ergste moeder uit de recente cinemageschiedenis, dat mag duidelijk zijn. Meisje speelt erg aandoenlijk, heel ontroerend. Stiekem ook het gevoel gehad dat deze film niet voor niks anno nu gemaakt is en eigenlijk iets heel anders wil vertellen?

Ik zag gisteren ook Kreuzweg. Was er kapot van.

gniffel. was het wel eens met je Nightcrawler-analyse arnout ;)

Kreuzweg zou ook best iets kunnen zeggen over moderne ouders in het algemeen. Wat dat betreft is de pa ook wel weer interessant. En wat er allemaal nodig is om hem één keer halfslachtig tegen de Moeder in het verweer te komen.

Starred up (2013)
Zeer agressief en gewelddadige (minderjarige) jongen wordt overgeplaatst naar een gevangenis voor volwassenen, waar zijn (zeer agressieve en gewelddadige) vader ook zit.
Heel sterke (fysieke) rol van Jack O'Connel. Best geslaagde film ook, tot vlak voor het einde dan, want dan vindt er opeens een bizarre stijlbreuk plaats en wordt het Britse realisme ingeruild voor bedenkelijk Hollywood drama en sensatie.

jep. dat was zonde. al onthield ik toch vooral de waanzin van het eerste half uur.

Is the Man Who Is Tall Happy?
Er was een tijd dat ik op maandagmorgen college had van de goedmoedige Chomsky-veteraan Ben Hermans. Op woensdagmiddag zaten de studenten dan bij psycholinguïstiek en hoorden we de docent meewarig zuchten: 'ja, dat denkt Ben...'. Er is weinig blijven hangen, maar het zal wel die alfa versus beta-kwestie zijn geweest. Letters zijn leugens; cijfers liegen nooit. Ik geloof er niks van. Alsof je bijvoorbeeld iets zinnigs over romans kunt zeggen door boekenstandplankjes te tellen. (En dat deden ze in Tilburg graag.) Goed... In deze superlieve docu van Gondry zoekt de Franse filmmaker Chomsky op. Voor de gelegenheid heeft Gondry een stokoude camera meegenomen. 'Dan ben ik wel verplicht de hele docu te animeren.' Heerlijk psychedelisch gekriebel is het gevolg. Het gesprek zelf verloopt charmant moeizaam. Het accent van Gondry is een uitdaging voor élke taalwetenschapper, en de twee communiceren zo vaak langs elkaar heen dat Gondry heel postmodern noodverbandjes moet tekenen, om uit te leggen wat hij zélf bedoelde. Voor een portret van de psyche van Chomsky zijn de twee toch teveel onbekenden van elkaar. (Al is de dood van Chomsky's vrouw een romantisch Gondry-moment bij uitstek.) Ook de jeugdherinneringen zijn mooi, en de uitleg van de titel was een heel fraaie aha-erlebnis. Dát was wat Ben zei.

As I Lay Dying
'A word is just a lack to fill a gap.' Het kan dus. Dat onmogelijke boek van Faulkner verfilmen. Niet dat ik er veel uit herkende. Daarvoor was het boek een paar jaar terug anderhalf keer lezen blijkbaar nog niet genoeg. Kreeg wel zin om het wéér eens te proberen. Het boek bevat zoveel lagen dat een verfilming misschien juíst makkelijk is. Er valt altijd wel iets uit te distilleren. Kijk je er nog eens naar, zie je wat anders. Opvallendste (en meest arty) truc van regisseur/scenarist/hoofdrolspeler James Franco is het gebruik van split screens. Dit biedt allerlei close-ups kansen. In één dialoog beiden mensen 'in het hoofd' kijken. Verwarrend wordt de gimmick nergens. Misschien had het nog best wat Faulkneriaans caleidoscopischer gekund. Uit het prisma van verhaallijnen heeft Franco een fijne 'period piece' gefilterd. Hij is duidelijk een fan van Malick, en diens bedachtzaam overpeinzende vibe overheerst de film. Een familie van simple men op weg met ma in een kist. Iedereen zit op eigen wijze in de penarie. Franco heeft juist zijn eigen personage een beetje veronachtzaamd. De door zus geobsedeerde kerel komt pas los als het te laat is. Hij had eerder moeten broeien. Alle andere familieleden zijn echter wel fijn. Tandeloos gapende pa. Bezwangerde zus. Driftige broer. En de ijdele timmerman. 'A human body is not like a crosstie.'

Ik kan je ten zeerste aanraden facebook-vrienden te worden met Ben Hermans. Het verhoogt je levensvreugde, vooral 's ochtends.

hahaha. Ik vermoedde al zoiets. :)

Speed Racer
Onzinfilm maar wat een kleuren! Giftig echt! Het flinterdunne, moralistische verhaaltje boeit niet maar wat een spektakel.

Drawn In Blood
Beetje giallo-achtige Duitse horror, een paar mooie shots maar wat een vreselijk acteerwerk, en dat terwijl ik er meestal toch niet zo’n probleem mee heb.

The Limits Of Control
Meditatieve film over een man op een missie. Wat precies wordt pas laat duidelijk, iets met creativiteit en The Man. Langzaam maar toch spannend.

River’s Edge
Moordenaar is wat al te trots op z’n daad en wordt de splijtzwam in een groepje vrienden, metalheads. Door de soundtrack met Fates Warning en Slayer (Metal Blade roster) enigszins legendarisch. Gewoon als film wel aardig, niet spectaculair.

Guardians Of The Galaxy
Kinderfilm ware het niet dat er een 80s-adoratie in verwerkt zit. Nee, fantasy is niet echt my bag.

Lulu
Oh, daar heb je die bohemiens uit The Limits …. :) Arty farty stuff maar onder de streep behoorlijk middelmatig. In de seventies allemaal al veel beter gedaan.

Birds, Orphans and Fools
De 'Bratislaafse' lente, ze bestond. Zo kunnen we een vlaggetje in filmland Slowakije zetten. Ook al was het hier nog niet onafhankelijk. (Er wordt wel opvallend veel met eigen vlaggetjes gezwaaid.) Ik keek toevallig laatst met 'my old man' wat dia's uit de jaren 70, toen hij in zijn Renaultje door Tsjechoslowakije karde. Het was een grote grauwe bende. Sjofele mensen, rijen voor de winkels. De bekende blokkendoos-flats. Alle aanwezige lokale kleurtjes zaten waarschijnlijk in die éne cinemagische lente samengepropt. Daarna waren ze op. Birds, Orphans and Fools barst dus wél uit elkaar van de psychedelica. Vooral de weelderige smalfilm-nostalgische beelden maken de film de moeite waard. Van enkel vrolijkheid is overigens geen sprake. Ergens tussen het gefladder van parkietjes en danspartijtjes van Loenatik-gekken gaapt een Black Moon-achtige krater van ongemak. Duistere seksualiteit, duister verleden. Trauma's van fascisten en communisten. Een land vol wezen met de kinderen aan de strop. Het wildebras acteren verwordt tot een manie. Als hoofdmoot fungeert een Jules et Jim-achtige driehoeksverhouding. Hier met een Paul McCartney-achtige rockster-kerel, zijn nerdy kompaan, én het beste Slowaakse Jean Seberg-meisje dat ze konden vinden. Lief met schrammetjes.

Frank
'Ladies have babies, that's how it works.' Eerst zat ik nog te grinniken. Grapjes over mijn eigen leven leken gepast. De dromer met de wijsjes in zijn hoofd. En dan snel naar huis, kijken of er eentje op dat keyboardje kon worden ingespeeld. 'Oh fuck, that's a fucking Madness song!' Maar dan verschijnt Frank. De man met het knutselhoofd. In álle opzichten in zijn hoofd opgesloten. Werd het ineens ongemakkelijk... Zijn band of loonies heeft toevallig net een keyboardspeler nodig. En dus mag een rode krullenbol mee naar Ierland. Daar begint de Trout Mask Replica-fase. Eindeloos oefenen onder leiding van een dictatoriale frontman. Maar wie zou er toch achter dat masker schuilgaan? Mijn gokjes misten hopeloos doel. (Ik dacht aan Mark E. Smith, Jarvis Cocker en Neil Hannon.) De soundtrack leek anders bést een projectje voor The Divine Comedy. (Maar zo'n potige kerel kon Hannon nooit wezen.) De switch die de film van lol naar tragikomedie poogt te maken gaat ondertussen niet helemáál zonder haperen. Ik bleef het gevoel houden dat alles – en zeker die keyboardspeler – om meligheid schreeuwde. De social media disses alleen al. 'Hashtag I gave them my fucking nest egg'. Het slot wordt toch nog behoorlijk aandoenlijk. Letterlijke hoofdbrekens. 'Turns out the worst thing to do with something Iike that is to pander to it.'

>>De switch die de film van lol naar tragikomedie poogt te maken gaat ondertussen niet helemáál zonder haperen

Ja, ik had hetzelfde. Oh, het moet drama worden. Nou vooruit dan maar. Ik ging er amper in mee. Betere films die ik gezien heb op IFFR: Eden, van Mia Hansen-Løve. Over de opkomst en ondergang van een dj ten tijde van het begin van Daft Punk. Van begin tot einde voorspelbaar, en toch prachtig. Want het gaat om de drone, de rush, de sleur. Alles klopte voor mij. Nog zo'n akelig precieze film: Self-portrait of a Dutiful Daughter. Roemeens bijna-debuut van Ana Lungu. Heul Roemeens, en Lungu weet het knappe van die lichting regisseurs te bereiken: nonchalant verhaal maar ondertussen kloppen alle details. En het wordt nergens groter dan het moet zijn. Heel sterk.

Over de opkomst en ondergang van een dj ten tijde van het begin van Daft Punk.

ik doe deze even vet voor OMC :D

wat betreft Frank. het hoofdrolspelertje (en dan bedoel ik niet Frank) was ook gewoon iets te olijk, kwamen die diepere dialogen er ook niet uit. Verder wel een vermakelijke film verder, daar niet van.

Oh OMC, er zijn zelfs twee acteurs die Daft Punk spelen. Weet je ook hoe die eruit (zouden kunnen) zien..

Dat is allang bekend (binnenhoes Homework :).
Olaf is overigens de eerste die enigszins positief over die film is. Ik geloof het allemaal wel.

Wel dit weekend de jonge cinefielen onderworpen aan Raising Arizona, eind jaren tachtig misschien wel mijn favoriete film...nu gelukkig nog steeds goed. "no, not that motherscratcher...Bill Parker!" etc, etc. Maar Nicholas Cage: what happened? Wat een neergang. Coen bros, trouwens ook.

Ik ben zelf geen danser/clubber/dj-worshipper, dus als ik het idee krijg tijdens zo'n film dat ik er iets van begrijp, iets aan begin te voelen, dan vind ik dat al heel plezierig. Maar bij de eerste de beste film over de Utrechtse gitaarscene 1995-2005 ga ik natuurlijk ook zitten "zo ging dat helemaal niet!".

Ja, dat zou zomaar het verschil kunnen maken. Ik heb echt maar vluchtig commentaar gehoord, maar het deed me al meteen denken aan die Berlijn film van een tijd geleden met die Kalkbrenner [even spieken]: Berlin Calling.

de meeste films over clubbing zijn echt heel slecht. (Zoals bekend is zo'n beetje elke 'club'scene een soort van startschot voor teveel pillen, neergang)

maar met Mia H-L heb ik er best wel wat vertrouwen in. We'll see.

Coen bros waren goed tot en met die O Brother smash hit. Daarna hmm

Srsly? ik trek latere Coens toch prima. No Country …, A Serious Man …

het is niet heel slecht ofzo (en No Country vond ik zelfs best goed, maar was dat niet vooral het eerste uur?) maar toch als ik het volgende rijtje bekijk

The Man Who Wasn't There (2001)
Intolerable Cruelty (2003)
The Ladykillers (2004)
No Country for Old Men (2007)
Burn After Reading (2008)
A Serious Man (2009)
True Grit (2010)
Inside Llewyn Davis (2013)

zie ik niet echt een film die ik nog eens zou willen zien/opveer.

Herbekijken kom ik in algemene zin al niet aan toe (slechte zaak), maar ik vond eigenlijk alleen Inside Llewyn Davis echt een beetje tegenvallen. Sommige wel als onder de maat gezien kunnen worden afgezet tegen hun beste, maar zelfs die vind ik dan toch prettig tijdverdrijf.

Dear White People
Begint wat moeilijk door die hele high school vibe waar ik als nietgestudderde Hollander niet zoveel mee heb. Later wordt het grappiger en herkenbaarder, pietendiscussie indachtig én als je het Amerikaanse racismedebat een beetje kent. Ondanks de overeenkomsten hier en daar merk je toch ook de grote verschillen tussen Nederland en Amerika.

Come and See (Иди и Смотри)
Dat hakt er flink in zeg en allemaal zonder noemenswaardig effectbejag. Nazi's zelden zo sinister gezien.
Wat de film onderscheidt van vele andere WO II films is dat het de totale chaos zo goed uitdrukt, de richtingloosheid van een dag zonder de veiligheid van alledaagse regelmaat en orde.
Nu eens geen Hollywood acteur die zijn emoties duidt in herkenbare monologen en acties die een voorspelbaar narratief plot volgen, maar een bijkans dove jongen die echt geen raad weet met zijn bestaan.
Jammer dat einde wat potsierlijk is.

Beste oorlogsfilm ooit.