Filmforum

Ah, The Damned, verreweg mijn favoriete Visconti. Het is het eindshot hè. Wat ik wel fantastische camp vond, is dat homoerotische feestje van de S.A. dat door die houthakkres van de S.S. wordt verstoord. Zo leuk dat Visconti het in Ludwig nog een keer overdeed (ook een Visconti die me erg beviel.)

teh lolz op het ILX forum:

I convinced my girlfriend to watch Stalker with me. Since then it's been difficult to convince her to watch any movie she's never heard of with me.

(over films geleend bij Netflix)
"This is after paying $60 to have some Tarkovsky movie sit on our shelf for 8 months."

that's silly, it would've only taken 6 months to watch

Deze film bekijkend kreeg ik toch het gevoel dat Baader niet bepaald een terrorist uit principe was. Hij hield gewoon van schiessen en ficken.

Dat schijnt historisch correct te zijn. Voor de meeste terroristen geldt dat denk ik wel (Che en Fidel bijvoorbeeld.)

hm ja. maar dat maakt eigenlijk al de theorien eromheen ook zo potsierlijk. Ulrike de theoretica die alle (gewelddadige) acties weet te verdedigen, en als Baader en co. in de gevangenis zit (na een tijdje bij elkaar trouwens, gezellig theekransje!) en de 2e gold RAF-terreur begint veroordeelt Baader schijnheilig al dat geweld. (Want er worden arbeiders getroffen, he couldn't care less)

overigens! de meest aangrijpende figuur in die film is Rudi Dutschke, die wordt neergeschoten door een communistenhater en op miraculeuze wijze overleeft (al is zijn lichaam totaal kapot) Hij verschijnt op een gegeven moment op de begrafenis van een van de Raffies, waar ie z'n vuist in de lucht steekt: de strijd gaat door! wel mooi. (niet lang daarna zou ie in bad sterven, epileptische aanval, als gevolg van die kogelregen)

Trouwens degene die dit in NRC.Next recenseerde moet op staande voet worden ontslagen want die kwam niet verder dan "tsja...we komen er niet achter waarom hij het doet."

Man on Wire, een film van de Engelse regisseur James Marsh, is zo’n onvergetelijk meesterwerk. Misschien moet ik het, met veel respect voor Marsh, iets anders formuleren: het meesterwerk is in de eerste plaats ‘het onderwerp’ zelf.

OTM :)

Mooi zo. :)

Wel weer zielig om er nu nog eens mee in de bioscoop te komen. Nou hoeft het niet meer.

Zo laat is 't toch niet? Film van vorig jaar, toch? Of denk je dat-ie enkel en alleen vanwege de Oscar in NL roulatie is gekomen?
Draait niet in Utrecht. Balen.

Of denk je dat-ie enkel en alleen vanwege de Oscar in NL roulatie is gekomen?

Denk het wel, de DVD is al een tijd uit.

Desperately Seeking Susasn
Knullige, haperende b-film maar oh zo leuk! Met een 5.4 echt ondergewaardeerd op IMDB. Teveel Madonna-haters zeker, ik vind ze hier eigenlijk best acceptabel. (Het was haar eerste film meen ik) Qua plot moet je denken aan een combi van Risky Business (al is de McGuffin van dienst hier nog onzinniger en word ie bij vlagen ook gewoon "vergeten) Curse of the Jade Scorpion (met een prominente rol voor een waardeloze Magic Club) en een mespuntje After Hours. Dat laatste vooral dankzij Patricia Arquette, wederom in New York en nu is zij degene die een aaneenschakeling van bizariteiten meemaakt. Grootste minpunt aan de film is dat het plot gedeeltelijk drijft op een van de sufste elementen in films: geheugenverlies! (Zodra het de scenarioschrijver uitkomt) Het stomme is, het had volgens mij ook gekund als Arquette dat geheugenverlies had gefaket. Zij speelt een huisvrouw, met een loser-man (wiens one-liners ook Woody Allenesque zijn) het huisvrouwtje leest de "personals" in de krant, ziet daar vaak een oproep voor ene Susan (=Madonna) en ze besluit eens zo'n afspraakje van een afstandje te bespioneren. Dat gaat mis natuurlijk, als zij voor de losbandige Susan wordt aangezien (iets wat ze stiekem ook WIL zijn) en vervolgens botst tegen een lantaarnpaaltje en weet ze echt niet meer wie ze is! Leuk! :)

Christmas Holiday
Een minder bekende noirs van Siodmak met een wat onhandige casting. De femme fatale wordt gespeeld door Deanna Durbin in die tijd erg populair als lieve girl next door. En wat doet ze hier? Ze speelt een hoer. Of nou ja een meisje dat zingt in een restaurant, maar dat betekent in jaren '40 films maar een ding. (Bovendien is er zo'n duidelijke hoerenmadam die tussen haar entertainmentmeisjes loopt dat zelfs ik 't door had) Christmas Holiday heeft weer zo'n irritante raamvertelling die je vaak in noirs ziet. (Ach ik houd sowieso niet van raamvertellingen) Een soldaat wil op kerstverlof gaan trouwen met z'n meissie, maar hij krijgt een telegram dat ze stiekem al getrouwd is, vervolgens blijft hij door noodweer steken in New Orleans en maakt daar kennis met het nachtclubzangeresje die hem haar verhaal verteld. (Daar gaat de film met name over) Ze vertelt over hoe ze als naieve plattelandsmeisje verliefd werd op een rijkeluiszoontje (Gene Kelly, nog voor z'n musicals) die bij nader inzien een gokverslaafde blijft te zijn, tot z'n nek in de problemen. Het plot is nog niet eens zo heel boeiend (er zit ook weer een gevangenisontsnapping in, bah) maar er zijn muzikaal een paar fantastische momenten (o.a. met Wagner) En wat haar fans er ook van vonden, Durbin speelt op een fascinerende manier, heel naturel. Alsof ze nog nooit geacteerd had. De grote held van de film is echter ene Richard Whorf in een bijrol, als alcoholist, gokker en, oh ja, ook nog journalist. Een soort Vieze Man. Meesterlijk gedaan.

Les Amants
Kabbeldekabbel overspelfilmpje in de hogere milieus van Frankrijk (wat een kasteel!) tot er een van de meest bizarre plotwendingen volgt die ik ooit heb gezien. Ik zat echt als een goudvis te staren. Jeanne Moureau speelt een verveelde dame die (wonend op 't platteland) haar kicks steeds vaker zoekt in Parijs, bij een polo-speler bijvoorbeeld. Dan nodigt haar man (die alles door heeft) deze figuur uit om te dineren, en denk je nu gaat de bom ontploffen. Maar Moureau's auto (een fraaie Peugeot 203) gaat kapuut en gelukkig komt er een archeoloog langs die haar wil brengen. Hij waarschuwt: ik doe niet aan hardrijden. En dat blijkt. Erg lollig, een sequentie a la Bergman's Wilde Aardbeien. Goed, iedereen is uiteindelijk op 't kasteel. De archeoloog moet natuurlijk ook blijven eten/logeren. En dan 's avonds. Bij maanlicht. 10 minuten langs cheesyheid. Maar wie is nou de man die hier Moureau bepoteld? Dat moet toch die polo-speler zijn? Maar waarom doen ze dan alsof ze elkaar nog niet kennen?

(oh het is Rosanna Arquette! Patricia is d'r zus)

Desperately seeking susan is harstikke leuk! Altijd al gevonden. Les Amants stond al op de lijst. Martin Bril schreef er ooit over.

het design van Les Amants zal je zeker bevallen, Marienbad-style. ik zei 10 minuten cheesyheid, misschien is het wel een half uur, eerst het maanlicht (+bootje) en dan ook nog oo-la-la (voor 1958 zeker, bad & bed)

Jeanne Moureau vind ik trouwens wel wat hebben van Kate Winslet. (en als kwaad/lilluk kijkt is het Sanne Wallis de Vries, met excuses aan Sanne ;) )

Desperately Seeking Susan – met Will Patton als ideale, griezelige bad guy en een vroege rol voor John Turturro. Ook leuk vanwege de cameo’s van muzikanten, waaronder Richard Hell (van Television), John Lurie, gitarist Arto Lindsay (als droogkloot op de krantenredactie), en de actrices/zangeressen Annie Golden (als zangeres) en Ann Magnuson van Bongwater (als sigarettenverkoopster).

xp bah ik heb al die cameo's gemist (en ik wist van Hell dat ie erin zat, maar goed ik weet ook niet hoe ie eruit ziet, lol)
Turturro werd zeker ook in die Magic Bar he? die is maar een paar seconden in beeld. Will Patton is funny als bad guy, geblondeerd haar, het lijkt Kinski wel.

Les Amants review op IMDB (zonder spoilers) van een Ollander.

It is a shame that so many people dared to vote less than a 10 for this brilliant movie. All these voters should be expelled from imdb, and never be allowed to return.The images the director creates and the psychological portraits of the personnages are so meaningful to better understanding of what it means to be alive, that this movie should be obligatorily seen by all. Or better not, because the mass won't understand the message about freedom and incertainty. The mass wants certainty and plain truths, not incertainty and hesitation.

laten we hopen dat ie 't ironisch bedoelt.

terzijde, net begonnen aan De Filmclub een autobiografisch boek van David Gilmour (een filmcriticus/festivalcurator/professor) voorlopig ergert de man me, wat een rechtse bal. (vervelende opmerkingen over rap: norse zwarte mannen, Vietnamese meisjes, Che Guevara) ach.. Hij kijkt met z'n spijbelende zoon films (eerst Les Quatre Cents Coups, wat de zoon niet interesseert) en daarna Basic Instinct (vind ie wel leuk) waarna pa zich in bochten wringt en de film in 1 pagina 2x whine whine whine "maar wel onderhoudend" noemt. (Want hij mag 'm eigenlijk niet goed vinden natuurlijk

Ach, Les Amants is toch erg tam, echt zo film die destijds voor ophef zorgde (vrouw gaat vreemd, wie moet het kasteel nu schoonmaken?!?) Echt goed gefilmd is het ook verder niet. Wat was er ook alweer met die gast? Droeg die niet een zwaar ongeloofwaardig alpinopetje of zoiets?

vrouw gaat vreemd, wie moet het kasteel nu schoonmaken?!?

Doet me denken aan die site met eenregelige samenvattingen van allerlei films. :)

ook wel komisch vond ik dat de polo-speler 'en profil' verdomd veel op die ken niet zonder-Gamma-knakker leek.

We Call It Techno (2008, Sextro & Wick)

Foutloze documentaire over het begin van de Duitse techno scene. Typisch Duits, niet alleen dié voice-over maar heel kalm en intelligent, zonder vals sentiment, een beeld van techno zo van 88 tot 92/93 (wel weer alleen -1 mannen aan het woord, dat is toch dan weer tegenwoordig wat beter.) Ach, de mogelijkheden van een open toekomst. Ook online te zien.

Eens kijken voor Martijn: Die Wende uitgelegd in boem-boem.

Stella (Sylvie Verheyde, 2008, Frankrijk)
Grote school, huiswerk maken, afkijken, kom maar voor het bord.
Wegkruipen in een hoek, met een boek of een hoes.
Dansen durven, schuifelen, heb jij al gezoend?
Voetbal in kleur: Allez les bleus!
Gebreide vesten, wijde pijpen, Zweedse klompen,
Scheiding in je haar, tot op je schouder.

Heerlijke jeugdautobio van veertigjarige Francaise
Ook herkenbaar voor jongens uit de polder.

huisdichter Mic strikes again!

Haha :) Het puberale niveau is helaas niet moedwillig.

Roma Citta Aperta
Italiaanse neo-realisme klassieker die nu vooral indruk maakt door het moment dat het werd gefilmd. De Duitsers hadden net hun hielen gelicht of Rossellini begon al (in '45 dus) De regisseur gebruikte zelfs werkelijke nazi-gevangen als figuranten. En de straten zien er echt kapot (en vooral stoffig uit). Het is een ensemble-verhaal, wat af en toe wat verwarrend is. Hoop personages, een meisje in een nachtclub verslaafd aan morphine, die later aanpapt met een nazi-lesbienne. (De nazi's zijn of decadent (lekker martelen!) of depressief of allebei) Italiaanse linkse verzetshelden worden geholpen door een dikkige priester die in zijn indrukwekkende zwarte gewaad en hoed over de straten zweeft. De huisvrouwen houden hun kids in de gaten (die ook plannen tot sabotage hebben) In DE bekende (en inderdaad erg mooie en vooral plotselinge scène) wordt een verzetsman opgepakt, zijn soon to be wife (huwelijk was de dag erna) rent er gillend achteraan. (U raadt wat er dan gebeurd)

Elmer Gantry
Krankzinnig ster-vehikel voor Burt Lancaster in een schmierende rol, waar hij volgens mij veel plezer in had. Hij is Elmer Gantry een louche salesman, met in ieder stad een ander schatje. Een echte gladjakker/fast talker met een opvallend goeie bijbelkennis. Hij kent de gospels zien we in 't begin, als ie nog sympathiek lijkt, en in een Afro-Amerikaanse kerk verzeild raakt. Even later komt Revivalism langs in de vorm van een circus-tent waar een Jomanda-achtige nonnetje (Jean Simmons, ik dacht eigenlijk Audrey Hepburn) Verlossing predikt. Lancaster slijmt zich naar binnen met maar 1 doel. Hij wil dat arme nonnetje. Niettemin vallen ook zijn preken vol hel en verdoemenis in de smaak en worden ze zowel professioneel als prive) een goed duo. Maar dan haalt zijn schuinsmarcheerdersverleden 'm natuurlijk in en volgt er ramp na ramp. Goed vergelijkbaar met The Apostle van Robert Duvall, al was die laatste een stuk sympathieker. (Wat eigenlijk vreemd is want die hij ergere dingen op z'n kerfstok)

Het Zusje van Katia
Vrij matig geacteerde Nederlandse arthouse. Alhoewel Nederlands, er wordt vooral gezwegen (natuurlijk) of Russisch gesproken. Film speelt zich af in een flatje in A'dam, waar een Russische moeder met 2 dochter woont. Zij is hoer, haar oudste (op Kim Clijsters lijkende) dochter Katia belandt als vanzelf in de stripclub en de jongste dochter, is het Zusje van Katia. Een akelig simpel meisje. Zij is de spil van de film, en de beste momenten zijn die als ze helemaal in haar eentje te zien is. Dan speelt ze het beste, pratend tegen haar schildpadje of gesprekken verzinnend als ze weer 'ns in de steek is gelaten door zowel moeder als zus. Pijnlijke en nogal voorspelbare scènes zijn er met een Jezusfiguur, een man die op straat preekt en natuurlijik "eager" is met het Zusje een praatje te maken. Je voelt allang dat (in een film vol liefdeloze seks) daar in die hoek iets ongemakkelijks moet gaan gebeuren, de vraag is van wie 't uitgaat.

Caos Calmo
Overschatte en vooral vreemde film. Als verwerkingsfilm is 't in elk geval zeker waardeloos. Niet zo raar want de rijke manager (Nana Moretti) die hier zijn vrouw verliest houdt niet of nauwelijks van 'r. Hij beseft 't gewoon nog niet, kun je zeggen, maar ook als ie dan eindelijk breekt voel ik helemaal niets voor 'm. Zijn broer is eigenlijk sympathieker en wijzer, ook al lijkt die op een Duitsers die zich hip probeert te kleden (hij is in de film een Italiaanse celebrity/model) De manager (die ook al nergens connect met z'n eveneens vrij onaangedane dochter) besluit vervolgens ineens om de hele dag bij z'n dochters basisschool te blijven staan. Zijn bedrijf kan het kennelijk maandelang niks schelen (nogal bizar) en de man houdt kantoor in een parkje. Af en toe komen er mensen langs die met 'm overleggen over een op hande zijnde fusie, maar onze manager is meer geïnteresseerd in de dagelijkse passanten. In lijn met de bizarre sfeer volgt er dan vrij plotseling een ranzige pornografische seksscene (die 't intro aan de film bindt) waar Marco Ferrerri (en Bukowksi) zich niet voor zouden schamen. Dan komt de grote baas van het bedrijf ook maar 'ns kijken (gespeeld door Roman Polanksi) hij lijkt de manager eindelijk van 't park weg te krijgen. Het voelt als een natuurlijk einde, wat een film nooit mag missen natuurlijk, iedereen kijkt nog een keer naar 'm. Moretti zwaait nog 1 keer naar 't leuke meisje met de St. Bernards-hond en that's it. Maar nee, hij komt weer terug en heeft een vreselijke speech nodig, van notabene zijn dochter. Gepast irritant einde.

Je voelt allang dat (in een film vol liefdeloze seks)

eerder, liefdeloze seksualiteit.

Ludo, kun je mij de torrent-file sturen van Citta Aperta. Zoek nu al een jaar naar de juiste ondertitel-file (en eentje die meer dan één zin op de zes vertaalt) zodat het inmiddels een sport is geworden om die film niet te hoeven kopen.

Okuribito (a.k.a. Departures, Takita, 2008). De Oscar-winnaar in de categorie Best Foreign Movie van dit jaar. Man vertrekt met vrouw naar klein dorpje waar hij belandt in de “encoffinment biz”, doden hun laatste rituele wasbeurt geven. Hij verzwijgt zijn nieuwe baan voor vrouwlief: dramapunt 1. En er is nog een weggelopen pa die af en toe ter sprake komt: dramapunt 2. Ik kan het in twee woorden: “Alsjeblieft, zeg!” Zit je dan een jaar lang tof Aziatisch voor te kijken. Al moet ik zeggen dat ik het eerste uur genoten heb van een paar gedragen scenes die vooral leuk zijn vanwege wat je ervan leert: het Japanse afscheidsritueel is prachtig, idee om dit centraal te stellen origineel. Kan een leuke film worden, dacht ik. Maar dat kan je geen anderhalf uur volhouden en blijven geloven, niet met zoveel anti-talent. Hou je meer van hardcore realism, kijk dan naar een film met Keanu Reeves en Sandra Bullock. Hou je niet echt van pathetische über-quatsch, kijk dan naar een film met Keanu Reeves en Sandra Bullock. Naar het einde toe bevat elke scene meer kitsch-footage (daar zijn ze weer, de vogels, en een gast met een cello in een weiland, kom op jongens) en zoveel kitsch-onthullingen (al onze het-zal-toch-niets werden trouw gehonoreerd) dat we op het einde blauw lagen van het lachen. Alweer een tijdje geleden dat ik zo’n draak zag.

foreign movie Oscar winnars zijn notoir slechte films (zwam ik)

you've got mail.

Het wisselt nogal af bij de Oscars. Tegenover Das Leben Der Anderen en No Man’s Land staat minder sterk spul als Nowhere In Africa en Tsotsi. Naast enkele meesterwerken (Die Blechtrommel, Fanny & Alexander) zitten er tussen de winnaars van de categorie Best Foreign Film heel wat films waar ik nog nooit van gehoord hebt, zoals tussen 1975 en nu Black And White In Color (1976), Madame Rosa (1977), Moscow Does Not Believe In Tears (1980), Volver A Empezar ('To Begin Again') (1982), La Diagonale Du Fou (1984) of Reise Der Hoffnung (1990).

Mike van Diem heeft na Karakter nooit meer een speelfilm gemaakt. Daar sta je dan met je Oscar.

Mike van Diem heeft na Karakter nooit meer een speelfilm gemaakt. Daar sta je dan met je Oscar.

dat had allemaal met geld te maken toch. Hij zou ook nog een of ander bij voren gedoemde sequel maken, maar dat ging ook niet door. (met Redford, die ie haat)

op zich jammer, want Karakter is geen echte auteursfilm, bij een kluizenaars-achtige auteur zou je je kunnen voorstellen 1 film, 1 oscar en that's it. (En liefst 'm dan ook niet komen ophalen)

het opvallendste is (inderdaad Vido zegt 't al) hoe weinig bekende films er tussen zitten. Zelfs na 1980 zijn er hele rijen van films die ik niet ken, laat staan gezien heb. Zwitserland heeft bijvoorbeeld sinds 1980 2x gewonnen! (euh Vido noemde ze al)

1980 Moscow Does Not Believe in Tears
1981 Mephisto
1982 Volver a Empezar ('To Begin Again')
1983 Fanny & Alexander
1984 Dangerous Moves
1985 The Official Story
1986 The Assault
1987 Babette's Feast
1988 Pelle the Conqueror
1989 Cinema Paradiso
1990 Journey of Hope
1991 Mediterraneo
1992 Indochine
1993 Belle Époque
1994 Burnt by the Sun
1995 Antonia's Line
1996 Kolya
1997 Character
1998 La vita è bella
1999 All About My Mother
2000 Crouching Tiger, Hidden Dragon
2001 No Man's Land
2002 Nowhere in Africa
2003 The Barbarian Invasions
2004 The Sea Inside
2005 Tsotsi
2006 The Lives of Others
2007 The Counterfeiters
2008 Departures

The Ipcress File
Michael Caine (met blauwe oogschaduw) speelt een soort sullige James Bond, met dikke bril. Dit was de eerste uit een hele reeks, en naar men zegt de beste, maar ik vond het inmiddels vrij gedateerd. Hypnoses door een zogenaamd Albanese slechterik. Caine aka Harry Palmer heeft iets op z'n kerfstok en wordt daarom min of meer gedwongen bij de spionagedienst te gaan werken. Hij gaat fluitend door 't leven, houdt van "birds", Mozart en lekker eten. (Alhoewel champignons uit blik!) Hij moet bijna alles zelf doen want de rest van de Geheime Dienst bestaat uit klunzen. Er is een of ander wapentuig dat terug in handen van de Britten moeten komen, maar de slechteriken (vanzelfsprekend ook ratten in de organisatie!) zetten psychologische oorlogsvoering in. Ondertussen is er natuurlijk gortdroge humor. Zo houdt een van zijn oversten van militaire marmuziek, terwijl Caine zich tijdens die uitvoering in een parkje zit te ergeren. En dan gaan ze ook nog Mozart uit proberen te voeren!

The Postman Always Rings Twice
Fraaie opening, een man (combi van Boulahrouz, Wouter Kurpershoek en Richard Krajcek) komt al liftend bij een aftands tankstationnetje annex raststatte, er hangt een bordje "man wanted". Dat is iets voor hem. De baas is een vrolijke oude baas, dit gaat prima zo.. Maar dan verschijnt daar de beeldschone platinablonde dochter (nee nee nee echtgenote!) Noir volgens het boekje dus, van originaliteit moet de film het zeker niet hebben. De 2 worden verliefd, maar dan moet die ouwe Franz Weisglas-achtige dronkelap nog op een of andere manier verdwijnen... Wat me in eerste instantie een voordeel leek was dat dit een lange noir is. Bijna 2 uur. Dat verhindert die chaotische rollercoaster-ride die noirs vaak zijn. Maar vreemd genoeg werkt dat dan toch niet. Het tweede gedeelte van de film is alsnog chaotisch, veel teveel mensen die elkaar vliegen af komen vangen. (Zo verschijnt er ergens nog zeer kortstondig een blackmailende dikzak) Had wat meer klare lijn mogen hebben. Wel sterk in het tweede deel is de gewiekste advocaat, die alles en iedereen in zijn eigen belang tegen elkaar uitspeelt.

Zazie dans le Metro
Eerste 5 minuten is 't al duidelijk. Of dit wordt een van de leukste films ooit, of dit gaat op grandioze wijze de mist in lopen. Dat laatste dus, maar da's beter dan een saaie film natuurlijk. Vrolijk gefloten openingsliedje, een dikke man loopt over een perron opmerkingen te maken over de stank die mensen verspreiden, allemaal superfleurig, kleurig en gestileerd. Dan rent een vrouw naar 'm toe, hij spreidt zijn armen en de man naast haar "ontvangt" 'r. Onze dikzak moet het doen met haar dochter, Zazie, waar hij een paar daagjes op mag passen. Zazie is een vuilbekkende belhamel die haar oompje tot waanzin zal drijven. Ze wil per se met de metro, maar de metro staakt, ze rent weg, chaos. Het is niet echt na te vertellen. Denk ueber-camp a la Ja Zuster, Nee Zuster, inclusief homoseksuele ondertonen (de oom is entertainer die in een jurkje danst) Zijn fraaie vrouw maakt de jurken, maar laat ergens een traan. Opvallend is ook het veelvuldig gebruik van de fast-forward knop. Zeg maar driekwart van de tijd. (En anders is de geluidstrack wel omgekeerd of andere geintjes, de ene na de andere jumpcut, een schoenmaker verandert 0.3 seconden in een neger, bijvoorbeeld)
Iedereen raast rond in een ode aan stokoude hak en smijt-films van Chaplin en cartoons vol extreem grof geweld. Het food fight aan 't eind komt niet als een verrassing, maar toch, Malle had het her en der toch net even iets rustiger aan mogen doen, het wordt wel erg vermoeiend zo.

Ipcress File rocks, gave soundtrack ook (dat hakkebord is nog gesampled door Mono, de brittriphop band).

Zazie heb ik na 20 minuten uitgezet. Kreeg er hoofdpijn van.

haha :D miste je een prachtige Eifeltoren-beklimming.

ik ben toch al niet van de spyfilms, dacht dat Ipcress een noir was, had het moeten weten toen er stond "Len Deighton's" The IPCRESS File.

die soundtrack is triphoppy ja, zat aan Orbital's The Box te denken.

wat betreft The Postman:
tweede gedeelte van de film is alsnog chaotisch
zeg ik weer chaotisch, ik bedoel, niet zo scherp zelfs 'n beetje saai.

zat aan Orbital's The Box te denken

Zal dat hakkebord zijn, wellicht zelfde bron maar meer versneden. Imo het enige goede, en dan ook écht goede, Orbital nummer.

jep eens. (lang niet alle Orbital platen gehoord verder, maar dan nog)

Nou ja, Snivelisation was toen "all the rage" maar ik kreeg het er niet echt warm van en ik was toch aardig aan de ambient en d'n'b, hoewel ook weer niet tot over m'n oren in de obscure 12"-en.

de laatste twee tracks van Snivelasation zijn toch wel erg fijn, zelfs nu nog 15 jaar later.

Heel Snivelisation is nog steeds erg goed, maar Bruin en In Sides zijn nog beter.

En dan weer terug naar film: :-)
De beste speelfilm met een track van Orbital op de soundtrack: Pi (Darren Aronofsky, 1998).
De slechtste speelfilm met een track van Orbital op de soundtrack: Hackers (Iain Softley, 1995).

op imdb werd bij Zazie trouwens Olaf-favoriet Mon Oncle getipt! ;)

Pi is ook de beste film met een nummer van Autechre. (ik kan me geen andere film met iets van Autechre herinneren namelijk)

Volgens de iMDB bestaat er ook geen andere speelfilm met muziek van Autechre :-)

zonde! vraag me af of het een keuze is van de heren zelf. je hoort Boards of Canada ook nooit ergens en dat zou toch zeker moeten kunnen, zullen ze wel weigeren.

Boards Of Canada zit in ieder geval in Morvern Callar en een aflevering van Six Feet Under.

je hoort Boards of Canada ook nooit ergens en dat zou toch zeker moeten kunnen,

Het begin van een van de later Harry Potters was echt geknipt voor Board of Canada.

Cerny Petr (a.k.a. Black Peter; Milos Forman, 1964). Verlegen, beetje onhandige jongen neemt een baantje in een supermarket, waar hij klanten in de gaten moet houden. Zelfs dat gaat hem niet goed af. All with good intentions, ook waar het de meisjes betreft. En eens in de zoveel dagen wordt hij eens flink toegesproken door pa. Film laat het generatie-conflict zien op een vertederende, niet overdreven manier. Peter is uitstekend getypecast. De zwart-wit films van Forman zitten ergens op een nuchter plaatsje tussen de Franse nouvelle vague en het Britse kitchen sink drama in. Sommige aspecten heeft hij later beter uitgewerkt in het overall overtuigendere Loves of a blonde.

Clean, shaven (Kerrigan, 1993). Van de regisseur van Keane en deze was eigenlijk van hetzelfde niveau. Verwarde man rijdt rond op zoek naar zijn dochter, waarbij een incompleet beeld wordt geschetst (of gesuggereerd) van een verleden met kindermolestaties. Broeierig (haast op een Aronofsky-manier), spannend en formidabel geacteerd lowerclass drama dat ik van harte aanbeveel, zeker als je van Keane hebt genoten.

L’histoire de Adèle H. (Truffaut, 1975). Vrouw volgt een officier all the way naar America in de hoop dat haar liefde beantwoord wordt. Dat dit niet zal gebeuren blijkt al heel snel en de film volgt de tragiek van Adèle. Ik vond het maar zo-zo. Een beetje een Adjani-jankfilm die nooit zo hartverscheurend wordt als het materiaal belooft (heeft ze later nog eens overgedaan in Camille Claudel). Ze schrijft steeds brieven naar Europa die ze dan hardop voorleest, zodat de kijker er ook wat aan heeft. Dat soort dingen.

Oh, over Adele ben ik het dus oneens met Ludo, zie ik net...

Na Clean, Shaven is het interessant om deze film naast Kan Door Huid Heen te leggen. Beide films zitten in het hoofd van een verward personage, wat ook tot uiting komt in een fragmentarische, dreigende soundtrack. De vergelijking zal overigens in het nadeel uitvallen van de Nederlandse film, zonder daarmee heel veel af te doen aan het intrigerende speelfilmdebuut van Esther Rots.

@Adele, ai :) die brieven heb je wel een punt, maar ik vond 'm ook/toch als period piece geslaagd. (verder niet Truffaut's beste, maar misschien wel rond een 5e plaats)

over Clean, shaven had ik al 'ns gelezen dat Keane (jaren en jaren later) haast een remake was. Vergeten op de lijst te zetten. nu dan.

eerder genoemde boek "De Film Club" van David Gilmour uit. grappig hoe een boek over films (en van een filmjournalist/criticus) zulke waardeloze onnatuurlijke dialogen kan bevatten.
je kan dit filmpje kijken en dat is het hele boek in 5 minuten.

wat ik vreemd vind is hier (en ook eindeloos in 't boek) benadrukt pa hoe groot z'n zoon is (intimiderend groot) je verwachtt hem zelf dan klein, maar hier in 't filmpje en op alle foto's lijkt ie minstens zo groot.

in de film kijkt een pa dus films met zijn gesjeesde zoon, hij raadt er zo'n 120 aan (netjes in een register in 't boek opgenomen) True Romance is zo'n beetje zijn favoriete film, al heeft ie ook een obsessie voor Showgirls.
Meeste had ik al gezien, hier een paar die ik maar heb genoteerd. wie weet zit er nog wat bij.
oh daarvoor nog even.. de man is een enthousiast verdediger van de film Ishtar. iemand die gezien? een totale flop. 3.6 op imdb, en masse gekraakt door de pers, ik zou bijna benieuwd worden.

*Bullitt
*Dead Zone
*Duel
*Get Shorty
*Ishtar (..)
*Jungle Fever
*The Last Detail
*The Late Show
*Night Moves (lolita-noir met Gene Hackman)
*Quiz Show
*Out of Sight (met J Lo.. kan dit echt wat zijn??)

Ishtar is zo'n beroemde flob net als heaven's gate die dan heel voorstebaar zijn verdedigers krijgt. Wil je weten welke van de bovenstaande aanraders zijn? The last detail (geweldige Nicholson), Duel (als het de spielberg is, kan me niet voorstellen dat je die niet gezien hebt). En out of sight, echt van genoten, vooral de tweede helft.

mooi, ja het was gewoon een voorzetje voor ramblin' over die films. ik denk dat ik ze gewoon allemaal noteer (dus inclusief Out of Sight, alhoewel geen Ishtar hoor)
inderdaad de Duel van Spielberg verbaasde me zelf ook dat ik die tot nog toe vergeten was.
snel checken wat ik nog meer van Spielberg mis (nee lamaar ik zie 't al, een hoop :) )