Filmforum

Nou moe, had niet verwacht dat die hier al salonfähig was. ;) Die Innocents neem ik even mee, WiB zag ik ook maar omdat Horror jr. er mee kwam aanzetten.

Ik zie inmiddels dat The Innocents natuurlijk al op de lijst stond. ;)

Turist
Ook wel Force Majeure. Zweeds gezin op skivakantie in Frankrijk, lekker chillen op opvallend rustige pistes. Alles blij. Totdat ze in een restaurant gaan lunchen en een (gecontroleerde?) lawine over het hen heen dendert. Verder niets aan de hand maar de moeder kan al snel niet het idee loslaten dat de vader in plaats van zijn gezin te beschermen zijn handschoenen en iPhone pakte en als een lil' bitch vluchtte. Hoe dit verwerken? Een baardige vikingvriend (topfiguur) geeft met wat rationele verklaringen voorzetten aan pa om zich eruit te lullen, maar hij is te verdwaasd om toe te happen. Enfin, een list van moeder moet het gezin weer op een lijn krijgen. Of lijkt het maffe einde toch iets anders te suggereren? Je ziet het al: veel stof tot nadenken, een definitieve boodschap ben ik nog aan het formuleren (zie hier de kracht van de film). Mooie film, ondanks wat filmtechnische probleempjes (iets te lang vooral).

Ik zie inmiddels dat The Innocents natuurlijk al op de lijst stond. ;)

ja, echt zo'n film die in de loop van deze draad door alle 'vaste gasten' is bekeken en becommentarieerd.

ah Turist is van Ostlund, en moet officialemento nog hier verschijnen. :)

moet officialemento nog hier verschijnen.

Had al zo'n vermoeden. Echt belachelijk.

(was zelf op het spoor gezet door Bret Easton Ellis die er al ongeveer een half jaar over zit te raven. Nou ja, nu Oscar-nominatie en alles.)

Been a while …

Inherent Vice
Een stonede detective op zoek naar z'n ex, dreutelt nogal gezapig door, kon me me maar matig boeien.

Левиафан (Leviathan)
Indrukwekkende film over een familie in Rusland maar ook óver Rusland. Bleek als de cinematografie. Cynische humor is er, maar toch ook een hilarisch momentje: de vonnissen zoals die door de rechter worden voorgelezen.

If I Stay
Waarom ik deze ben gaan kijken weet ik niet meer, wat een cheese fest.

The Secret Life of Walter Mitty
This Means War
… daar steken deze twee nog prima bij af. Mitty is gewoon lekker popcorn vermaak, This Means War een stuk minder ook omdat 2 van de 3 hoofdrolspelers me tegenstaan (eh, spoiler?: die krijgen mekaar ook, dus dat klopt dan wel weer).

Inception
Edge Of Tomorrow
So what was that fuss all about? Valt nogal mee, die verbeide ingewikkeldheid. De memes zijn leuker dan de film al zitten er wat aardige momenten in. Edge Of Tomorrow heeft wat vergelijkbare thema's maar is minder pretentieus, bevalt me dan toch beter. Duurt wel ff om op gang te komen.

Når Dyrene Drømmer (When Animals Dream)
Deense weerwolffilm, subtieler dan de titel doet vermoeden, rijk aan sfeer maar had wat meer body kunnen hebben.

Bitter Lake
Een meer straight forward documentaire van Adam Curtis dan de vorige (Overseen By Machines …), over een onderwerp waar ik redelijk in thuis ben. Weinig openbaringen dus maar alles op een rijtje toch om verdrietig/boos van te worden.

30 Days Of Night
Run-of-the-mill-horror.

The Sound Of My Voice
Martha Marcy May Marlene
Twee zeer understated films over angstwekkende cults. Vooral de laatste is zeer spooky door een onderhuidse spanning en mooie vormgeving en muziek. Ik ga 'm snel nog eens kijken.

Dr. Jekyll et les femmes
Een van de 2 films die ik op IFFR heb gezien. Een cultklassieker, een freudiaanse take op het Jekyll/Hyde-thema met een aparte cinematografie (nooit hoeken in beeld, waar door alle ruimtes slechts horizontale en verticale lijnen bevatten). Muziek van Bernard Parmegiani ook nog eens. Spekkie voor liefhebbers van dit soort fraai vormgegeven erotische horror.

Hometown
Een experiment, begeleid door een vriendin, première op IFFR. Vier regisseurs proberen samen tot een geheel te komen, ook door tussentijdse presentaties in Worm te houden, waarvan ik er een bijwoonde. Interessant vooral, ik moet zeggen dat ik het eindproduct moeilijk vond. Ondanks de sterke muziek en het 16mm beeld wat e.e.a verbindt toch zware kost. Wel werd duidelijk dat analoge ruis toch echt minder storend is dan de digitale in de Dr. Jekyll-restauratie.

I'm Tryna Tell Ya
Documentaire over de footwork/juke-scene van Chicago, soms een beetje vermoeiend puristengelul over de 'essence' enzo, maar toch interessant. Zie het hier, als je wil …

La chiesa
Van Argento mag je misschien meer verwachten, maar de gotische sfeer is uitstekend en een belangrijk muzikaal thema (naast die van Glass, Bach en Emerson) is een van mijn favoriete Goblintracks ever. Hier en daar:
http://s29.postimg.org/yl6n2z9nr/image.png
… door gore een cheesy monsters, maar toch een leuke old school horrorfilm.

Kreuzweg
Een wedstrijdje katholieke versus protestante filmlanden zou met gemak door het katholieke blok worden gewonnen. Oostenrijk helpt een bebloed handje. Seidl en Haneke zijn Grote Lijders. Kreuzweg zou met gemak het middendeel van Seidls Paradies trilogie kunnen vervangen. Een navolgingsdevoot meisje legt hier haar eigen kruisweg af. Veertien doodkalm ontsporende hoofdstukken lang. (Ik was verrast dat het er geen twaalf waren trouwens.) Zo wordt het voor de kijker zelfs een catechismus-lesje. (De film begint dan ook met een uitgebreide communie-cursus.) Op zijn weg kwam Jezus nog best wat bekenden tegen. Simon, Veronica en zijn moeder. En om 'mutter' gaat het hier. In het vrome gezinnetje houdt zij het schip standvastig op koers. 'Denk maar niet dat ik het fijn vind dit te doen.' Het arme pubermeisje mag níets. Ondanks die opbloeiende gevoelens voor het echte leven. Haar oplossing? Zorgen dat moeder nóg meer van haar houdt. Nóg religieuzer worden. Het kost weinig moeite dit als kritiek op religie in zijn algemeenheid te zien. Het is nooit genoeg. Je kunt nooit voldoen aan goddelijke maatstaven. Kreuzweg toont deze les in compleet alledaagse vignetten uit een puberleven. De gymzaal, de schoolbibliotheek en... thuis aan de broodmaaltijd. Een au pair mag de Schweißtuch aanreiken. Nagelbijten...

Nightcrawler
'Why aren't we at the rape at Griffith Park like everybody else?' De perfecte film in de week van Tarik Z. Media met hun dubieuze zucht naar sensatie, de kijker die enkel nog 'getriggerd' kan worden door geweld, en de 'loner' die dat allemaal op geheel eigen manier verwerkt. Daarmee past Nightcrawler op een double bill met Gone Girl. Bloeddorstige maar stijlvolle satire. Misschien ook zélf niet zonder zonden, maar zeker spannend. (En dus vermakelijk... Daar gaan we al.) Gyllenhaal is flink afgevallen, en heeft hologig almaar meer weg van Brody (en Leto). In de sublieme eerste minuten zien we de loser 'on the hustle'. Rommelend met koperen hekjes, neon bijgelicht door Los Angeles. Drive, de sjofele versie? Even later doet Gyllenhaal zijn haar in een staartje, en is het pure loserdom – en daarmee een echt rond personage – alweer verdwenen. Dit is het maakbare Los Angeles. En de zwerver heeft zijn stiel gevonden. Als paparazzo, met een politiescanner op zoek naar beelden voor de lokale journaals. En wat willen die? Witte mensen die het slachtoffer zijn van allochtonen. Zulke media baren héél bijzondere kinderen. Gyllenhaal spoort niet, noch óntspoort hij. Hij werkt gewoon kalm aan zijn life goals. (Die hij uit de bekende managementcursussen heeft gehaald.) En wij kijken gefascineerd toe. Psychopathie als topsportprestatie.

L'Immortelle
L'Eté dernière à Istanbulbad. Vond het maar een flauw grapje, van mezelf. Maar dit blijkt inderdaad een film van dezelfde scenarist. Niemand in de cinema schreef als Robbe-Grillet. Voor een beetje poëtisch (lees onnavolgbaar modernistisch) filmmaken schrikt hij – nu ook al regisseur! – niet terug. Onbeweeglijke en onbewogen mensen, als decorstukken tijdens filosofische bespiegelingen. In dialoog, gelukkig. Wat deze sensuele maalstroom van herinneringen makkelijker maakt dan Marienbad is de exotische setting. Het begint al met een klaagzang van Om Kalthoum (of een sound-a-like) en we zijn dan ook in het mysterieuze Oosten. Daar waar de ruines én de moskeeën 'très ancient', 'très vieux' en 'très beaux' zijn. Een oud mannetje blijft het maar benadrukken. De femme fatale countert achteloos. 'Volgens mij hebben ze het na de oorlog gewoon nog verbouwd.' De dame zorgt voor de meest Lynchiaanse momenten op nachtelijke wegen. Haar tegenspeler spendeert een film lang aan het bestuderen van haar gezicht (met de archaïsche glimlach) én spieden door de luxaflex van zijn (hotel)kamertje. Luxaflex als de tralies van de geest? We kunnen nooit aan dit leven ontsnappen, slechts tussen de kieren door kijken. Mijn kijk-exemplaar ruiste en sneeuwde. Of was het toch mijn hart? (Zoals Roger Teeling zou zeggen.)

Ik zag gisteren ook Kreuzweg. Was er kapot van. Dit is de ergste moeder uit de recente cinemageschiedenis, dat mag duidelijk zijn. Meisje speelt erg aandoenlijk, heel ontroerend. Stiekem ook het gevoel gehad dat deze film niet voor niks anno nu gemaakt is en eigenlijk iets heel anders wil vertellen?

Ik zag gisteren ook Kreuzweg. Was er kapot van.

gniffel. was het wel eens met je Nightcrawler-analyse arnout ;)

Kreuzweg zou ook best iets kunnen zeggen over moderne ouders in het algemeen. Wat dat betreft is de pa ook wel weer interessant. En wat er allemaal nodig is om hem één keer halfslachtig tegen de Moeder in het verweer te komen.

Starred up (2013)
Zeer agressief en gewelddadige (minderjarige) jongen wordt overgeplaatst naar een gevangenis voor volwassenen, waar zijn (zeer agressieve en gewelddadige) vader ook zit.
Heel sterke (fysieke) rol van Jack O'Connel. Best geslaagde film ook, tot vlak voor het einde dan, want dan vindt er opeens een bizarre stijlbreuk plaats en wordt het Britse realisme ingeruild voor bedenkelijk Hollywood drama en sensatie.

jep. dat was zonde. al onthield ik toch vooral de waanzin van het eerste half uur.

Is the Man Who Is Tall Happy?
Er was een tijd dat ik op maandagmorgen college had van de goedmoedige Chomsky-veteraan Ben Hermans. Op woensdagmiddag zaten de studenten dan bij psycholinguïstiek en hoorden we de docent meewarig zuchten: 'ja, dat denkt Ben...'. Er is weinig blijven hangen, maar het zal wel die alfa versus beta-kwestie zijn geweest. Letters zijn leugens; cijfers liegen nooit. Ik geloof er niks van. Alsof je bijvoorbeeld iets zinnigs over romans kunt zeggen door boekenstandplankjes te tellen. (En dat deden ze in Tilburg graag.) Goed... In deze superlieve docu van Gondry zoekt de Franse filmmaker Chomsky op. Voor de gelegenheid heeft Gondry een stokoude camera meegenomen. 'Dan ben ik wel verplicht de hele docu te animeren.' Heerlijk psychedelisch gekriebel is het gevolg. Het gesprek zelf verloopt charmant moeizaam. Het accent van Gondry is een uitdaging voor élke taalwetenschapper, en de twee communiceren zo vaak langs elkaar heen dat Gondry heel postmodern noodverbandjes moet tekenen, om uit te leggen wat hij zélf bedoelde. Voor een portret van de psyche van Chomsky zijn de twee toch teveel onbekenden van elkaar. (Al is de dood van Chomsky's vrouw een romantisch Gondry-moment bij uitstek.) Ook de jeugdherinneringen zijn mooi, en de uitleg van de titel was een heel fraaie aha-erlebnis. Dát was wat Ben zei.

As I Lay Dying
'A word is just a lack to fill a gap.' Het kan dus. Dat onmogelijke boek van Faulkner verfilmen. Niet dat ik er veel uit herkende. Daarvoor was het boek een paar jaar terug anderhalf keer lezen blijkbaar nog niet genoeg. Kreeg wel zin om het wéér eens te proberen. Het boek bevat zoveel lagen dat een verfilming misschien juíst makkelijk is. Er valt altijd wel iets uit te distilleren. Kijk je er nog eens naar, zie je wat anders. Opvallendste (en meest arty) truc van regisseur/scenarist/hoofdrolspeler James Franco is het gebruik van split screens. Dit biedt allerlei close-ups kansen. In één dialoog beiden mensen 'in het hoofd' kijken. Verwarrend wordt de gimmick nergens. Misschien had het nog best wat Faulkneriaans caleidoscopischer gekund. Uit het prisma van verhaallijnen heeft Franco een fijne 'period piece' gefilterd. Hij is duidelijk een fan van Malick, en diens bedachtzaam overpeinzende vibe overheerst de film. Een familie van simple men op weg met ma in een kist. Iedereen zit op eigen wijze in de penarie. Franco heeft juist zijn eigen personage een beetje veronachtzaamd. De door zus geobsedeerde kerel komt pas los als het te laat is. Hij had eerder moeten broeien. Alle andere familieleden zijn echter wel fijn. Tandeloos gapende pa. Bezwangerde zus. Driftige broer. En de ijdele timmerman. 'A human body is not like a crosstie.'

Ik kan je ten zeerste aanraden facebook-vrienden te worden met Ben Hermans. Het verhoogt je levensvreugde, vooral 's ochtends.

hahaha. Ik vermoedde al zoiets. :)

Speed Racer
Onzinfilm maar wat een kleuren! Giftig echt! Het flinterdunne, moralistische verhaaltje boeit niet maar wat een spektakel.

Drawn In Blood
Beetje giallo-achtige Duitse horror, een paar mooie shots maar wat een vreselijk acteerwerk, en dat terwijl ik er meestal toch niet zo’n probleem mee heb.

The Limits Of Control
Meditatieve film over een man op een missie. Wat precies wordt pas laat duidelijk, iets met creativiteit en The Man. Langzaam maar toch spannend.

River’s Edge
Moordenaar is wat al te trots op z’n daad en wordt de splijtzwam in een groepje vrienden, metalheads. Door de soundtrack met Fates Warning en Slayer (Metal Blade roster) enigszins legendarisch. Gewoon als film wel aardig, niet spectaculair.

Guardians Of The Galaxy
Kinderfilm ware het niet dat er een 80s-adoratie in verwerkt zit. Nee, fantasy is niet echt my bag.

Lulu
Oh, daar heb je die bohemiens uit The Limits …. :) Arty farty stuff maar onder de streep behoorlijk middelmatig. In de seventies allemaal al veel beter gedaan.

Birds, Orphans and Fools
De 'Bratislaafse' lente, ze bestond. Zo kunnen we een vlaggetje in filmland Slowakije zetten. Ook al was het hier nog niet onafhankelijk. (Er wordt wel opvallend veel met eigen vlaggetjes gezwaaid.) Ik keek toevallig laatst met 'my old man' wat dia's uit de jaren 70, toen hij in zijn Renaultje door Tsjechoslowakije karde. Het was een grote grauwe bende. Sjofele mensen, rijen voor de winkels. De bekende blokkendoos-flats. Alle aanwezige lokale kleurtjes zaten waarschijnlijk in die éne cinemagische lente samengepropt. Daarna waren ze op. Birds, Orphans and Fools barst dus wél uit elkaar van de psychedelica. Vooral de weelderige smalfilm-nostalgische beelden maken de film de moeite waard. Van enkel vrolijkheid is overigens geen sprake. Ergens tussen het gefladder van parkietjes en danspartijtjes van Loenatik-gekken gaapt een Black Moon-achtige krater van ongemak. Duistere seksualiteit, duister verleden. Trauma's van fascisten en communisten. Een land vol wezen met de kinderen aan de strop. Het wildebras acteren verwordt tot een manie. Als hoofdmoot fungeert een Jules et Jim-achtige driehoeksverhouding. Hier met een Paul McCartney-achtige rockster-kerel, zijn nerdy kompaan, én het beste Slowaakse Jean Seberg-meisje dat ze konden vinden. Lief met schrammetjes.

Frank
'Ladies have babies, that's how it works.' Eerst zat ik nog te grinniken. Grapjes over mijn eigen leven leken gepast. De dromer met de wijsjes in zijn hoofd. En dan snel naar huis, kijken of er eentje op dat keyboardje kon worden ingespeeld. 'Oh fuck, that's a fucking Madness song!' Maar dan verschijnt Frank. De man met het knutselhoofd. In álle opzichten in zijn hoofd opgesloten. Werd het ineens ongemakkelijk... Zijn band of loonies heeft toevallig net een keyboardspeler nodig. En dus mag een rode krullenbol mee naar Ierland. Daar begint de Trout Mask Replica-fase. Eindeloos oefenen onder leiding van een dictatoriale frontman. Maar wie zou er toch achter dat masker schuilgaan? Mijn gokjes misten hopeloos doel. (Ik dacht aan Mark E. Smith, Jarvis Cocker en Neil Hannon.) De soundtrack leek anders bést een projectje voor The Divine Comedy. (Maar zo'n potige kerel kon Hannon nooit wezen.) De switch die de film van lol naar tragikomedie poogt te maken gaat ondertussen niet helemáál zonder haperen. Ik bleef het gevoel houden dat alles – en zeker die keyboardspeler – om meligheid schreeuwde. De social media disses alleen al. 'Hashtag I gave them my fucking nest egg'. Het slot wordt toch nog behoorlijk aandoenlijk. Letterlijke hoofdbrekens. 'Turns out the worst thing to do with something Iike that is to pander to it.'

>>De switch die de film van lol naar tragikomedie poogt te maken gaat ondertussen niet helemáál zonder haperen

Ja, ik had hetzelfde. Oh, het moet drama worden. Nou vooruit dan maar. Ik ging er amper in mee. Betere films die ik gezien heb op IFFR: Eden, van Mia Hansen-Løve. Over de opkomst en ondergang van een dj ten tijde van het begin van Daft Punk. Van begin tot einde voorspelbaar, en toch prachtig. Want het gaat om de drone, de rush, de sleur. Alles klopte voor mij. Nog zo'n akelig precieze film: Self-portrait of a Dutiful Daughter. Roemeens bijna-debuut van Ana Lungu. Heul Roemeens, en Lungu weet het knappe van die lichting regisseurs te bereiken: nonchalant verhaal maar ondertussen kloppen alle details. En het wordt nergens groter dan het moet zijn. Heel sterk.

Over de opkomst en ondergang van een dj ten tijde van het begin van Daft Punk.

ik doe deze even vet voor OMC :D

wat betreft Frank. het hoofdrolspelertje (en dan bedoel ik niet Frank) was ook gewoon iets te olijk, kwamen die diepere dialogen er ook niet uit. Verder wel een vermakelijke film verder, daar niet van.

Oh OMC, er zijn zelfs twee acteurs die Daft Punk spelen. Weet je ook hoe die eruit (zouden kunnen) zien..

Dat is allang bekend (binnenhoes Homework :).
Olaf is overigens de eerste die enigszins positief over die film is. Ik geloof het allemaal wel.

Wel dit weekend de jonge cinefielen onderworpen aan Raising Arizona, eind jaren tachtig misschien wel mijn favoriete film...nu gelukkig nog steeds goed. "no, not that motherscratcher...Bill Parker!" etc, etc. Maar Nicholas Cage: what happened? Wat een neergang. Coen bros, trouwens ook.

Ik ben zelf geen danser/clubber/dj-worshipper, dus als ik het idee krijg tijdens zo'n film dat ik er iets van begrijp, iets aan begin te voelen, dan vind ik dat al heel plezierig. Maar bij de eerste de beste film over de Utrechtse gitaarscene 1995-2005 ga ik natuurlijk ook zitten "zo ging dat helemaal niet!".

Ja, dat zou zomaar het verschil kunnen maken. Ik heb echt maar vluchtig commentaar gehoord, maar het deed me al meteen denken aan die Berlijn film van een tijd geleden met die Kalkbrenner [even spieken]: Berlin Calling.

de meeste films over clubbing zijn echt heel slecht. (Zoals bekend is zo'n beetje elke 'club'scene een soort van startschot voor teveel pillen, neergang)

maar met Mia H-L heb ik er best wel wat vertrouwen in. We'll see.

Coen bros waren goed tot en met die O Brother smash hit. Daarna hmm

Srsly? ik trek latere Coens toch prima. No Country …, A Serious Man …

het is niet heel slecht ofzo (en No Country vond ik zelfs best goed, maar was dat niet vooral het eerste uur?) maar toch als ik het volgende rijtje bekijk

The Man Who Wasn't There (2001)
Intolerable Cruelty (2003)
The Ladykillers (2004)
No Country for Old Men (2007)
Burn After Reading (2008)
A Serious Man (2009)
True Grit (2010)
Inside Llewyn Davis (2013)

zie ik niet echt een film die ik nog eens zou willen zien/opveer.

Herbekijken kom ik in algemene zin al niet aan toe (slechte zaak), maar ik vond eigenlijk alleen Inside Llewyn Davis echt een beetje tegenvallen. Sommige wel als onder de maat gezien kunnen worden afgezet tegen hun beste, maar zelfs die vind ik dan toch prettig tijdverdrijf.

Dear White People
Begint wat moeilijk door die hele high school vibe waar ik als nietgestudderde Hollander niet zoveel mee heb. Later wordt het grappiger en herkenbaarder, pietendiscussie indachtig én als je het Amerikaanse racismedebat een beetje kent. Ondanks de overeenkomsten hier en daar merk je toch ook de grote verschillen tussen Nederland en Amerika.

Come and See (Иди и Смотри)
Dat hakt er flink in zeg en allemaal zonder noemenswaardig effectbejag. Nazi's zelden zo sinister gezien.
Wat de film onderscheidt van vele andere WO II films is dat het de totale chaos zo goed uitdrukt, de richtingloosheid van een dag zonder de veiligheid van alledaagse regelmaat en orde.
Nu eens geen Hollywood acteur die zijn emoties duidt in herkenbare monologen en acties die een voorspelbaar narratief plot volgen, maar een bijkans dove jongen die echt geen raad weet met zijn bestaan.
Jammer dat einde wat potsierlijk is.

Beste oorlogsfilm ooit.

jep. geen verkeerde poster ook

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/2/27/ComeAndSeePoster.jpg

zag zelf ook een goeie WWII-film.

Jodorowksky's Dune
Yolo Jodo. Al is het maar in our miiiinds. De malle Chileen met de Suarez-grijns kreeg na The Holy Mountain 'carte blanche'. Van zijn Franse producer dan. 'Wat wil je doen?' 'Duun!' Het boek had ie nog nooit gelezen... Doet er ook niet toe. Dit is de Droomfilm. Met spice als de Droomstof. Jodorowsky begint een team van 'warriors' te verzamelen. Hij heeft slechts één doel: 'het bewustzijn van de wereld verruimen.' De oude baas kan het nog altijd met smaak vertellen. Het was dan ook niet zomaar een team. Moebius en 'Dark Star' O'Bannon, da's nog niets. Dalí moest erbij. En Welles. En Jagger. Op dat moment had Jodo (of zijn producer) wel aan kunnen voelen dat het bij een imaginair opusnummer zou blijven. De anekdotes zijn er niet minder om. De oude Giger is – na de maestro zelf natuurlijk! – het meest gedenkwaardig. Zijn Zwitserse doodsreutel vormt een psychedelische wereld op zich. Van duistere kantjes moet de docu verder niks hebben. Er zit niettemin een aardige tragedie in de exploitatie van De Zoon. (Met Jodo als De Vader én De Heilige Geest.) Het arme kind werd twee jaar lang door een Nosferatu afgebeuld. Het voormalige kind kijkt er nog altijd ongemakkelijk bij. Bon, dat zijn details voor een goeroe. Overwegingen van materialistische aard. Om het punt te bewijzen haalt hij zelfs nog even zijn goedgevulde portemonnee tevoorschijn.

Transport from Paradise
Misschien wordt die nazi-narigheid nog wel wat viezer, als ze het verpakken als presentje. Deze Tsjechoslowaakse sixties-film toont een dagje uit het ghetto van Theresienstadt. 'De stad die Hitler aan de Joden heeft geschonken.' Inclusief bank! De illusie concreet gemaakt. Zo is de vernedering nog groter. De nazi's hadden helemaal geen zin in galante 'endlosungen'. Madagaskar quatsch. Die 'varkens' moesten dood. En liefst zo ziek mogelijk. Bijvoorbeeld door de joden zélf de lijsten te laten samenstellen. Ook in Theresienstadt wordt er altijd wel weer een nieuw baasje gevonden, dat zijn hachje hoopt te redden door een 'legitieme' handtekening te zetten. Tegen de andere joden roept ie: 'Ich weiss nichts'... Zo zit de film vol inktzwarte ironie. Verder dan Billy Wilder ooit zou durven (en mogen) gaan. En in opvallend veel registers. Van Rossellini tot Third Man. En soms ineens heel weelderig. Het begint al met het openingsshot, kijkend door het raampje van een dure kar. SS-vlaggetje en Mercedes-logo zetten gebroederlijk de toon. Gewiekste zakelijkheden. In het kamp wordt akelig manisch geteld. De kundig genummerde koffers (die nooit mee zouden mogen met de 'reizigers') zwijgen grimmig. De joden in het kamp spelen liedjes op gitaar, en hinkelen nog één keer op zo'n kinderbaantje. Even vluchten in een eigen illusie. Dat komt aan. Gericht en punktlich.

The Others
Horrorfreak jr. houdt niet van zombies maar wel van ye olde haunted house. Nou, op het laatst zat ze op de iPad te checken of er al updates op Hay Day waren. Terwijl het eigenlijk nooit supereng wordt. Heb zelf vaak op het punt gestaan om deze te kijken, nooit van gekomen. Typisch geval van een film die het van de twist moet hebben. Tot dan dacht ik eigenlijk "je moet horrorfilms niet in arthouse tempo filmen". Op zich goed gedaan maar ergens voelen dit soort films toch een beetje als een kermisattractie: haha, gefopt. Nicole Kidman doet een aardige Grace Kelly. Sowieso is ze niet bang om onsympathieke vrouwen te spelen.

Instant Swamp
'Why the pirouette?' 'Why not!' Pak allemaal je Prozac er maar weer bij. Japan! Een retro-intro in Gondry-vaart, en dan los met die malligheden. 'Deze plant ruikt naar een openbaar toilet.' Op dat moment kreeg ik door dat we op Tenten-terrein zaten. De film heeft wat moeite aan die giga-verwachtingen te voldoen, maar het lukt uiteindelijk aardig. (Vergelijk het met zien van de schoonheid in een verroeste kromme spijker.) Om met de minpuntjes te beginnen, het hoofdpersonage is dit keer een overdadig Japans meisje. Dat betekent eindeloze fluitketel-ahhhhs! Totale hysterie in een tuinbroek. Het patchworky scenario worstelt ook met lokaliteit. Lang knotsen we van hotsen naar her, ik miste dat kleine café in Tokyo-gevoel. Wat Instant Swamp voor haar eigen drijfzand behoedt, zijn de talloze eigenaardige ingevingen, die allemaal tot hun maximale conclusie worden doorgevoerd. Breng wat spanning in je leven met een kraan! En begin je dag met je geheel eigen variant op Nesquickzand. (Dáár wordt dat kind zo hyper van.) Ondertussen 'vindt' het meisje een vader met de naam Light Bulb – zou de Nederlandse ondertiteling hem 'Peertje' durven noemen? – en een laconieke vriend. En dat alles met (of zonder) hulp van Koning Toetanchamon. Het einde is precies zo achteloos 'woah' als het moet zijn. Why not, indeed.

The Possibilities Are Endless
'Never met a girl like you before.' Ik had het verhaal ooit al eens in een krantenartikel gelezen. Na een zware hersenbloeding kon Edwyn Collins nog maar twee dingen zeggen. 'Grace' en 'The Possibilities Are Endless.' Deze docu biedt de achtergrond van die anekdote. Om met de titel te beginnen, dat is de zeer fraaie conclusie van de 'film in de f ilm'. Het Ma(lick)stromende eerste deel vormt eigenlijk een perfect afgerond geheel. Geen talking heads, slechts flarden van gesprekken, vervaagde herinneringen, en het gevoel te verzuipen. Kortom, de poel waarin je wegzinkt als je 'brain' het opgeeft. In het Schots van Grace klinkt 'brain' trouwens meer als 'dream', wat iets toepasselijks metafysisch magisch heeft. Daarmee zijn we bij de echtgenote belandt. De kordate vrouw die Collins nóóit zou vergeten. Terecht. Een gewoner doc-uurtje lang zien we het stel kibbelen, geinen en wankelen. Sámen zíjn. Edwyn moet alles opnieuw leren, behalve zijn natuurlijke rockstercharme dan! Ook zijn manke loopje heeft nog iets cools. Maar of ie ooit aan dat drijfzand had kunnen ontsnappen zonder Grace? Ik denk het niet. Vaak vind ik dit soort 'gehandicapte geeft zijn leven weer richting'-films verschrikkelijk irritant: livestrong, mijn reet. Maar dwalend door het ruwe Schotse landschap schitteren deze twee bergen van moed inspirerend.

Girlfriends
Fotografe ha. Girlfriends is de seventies-voorloper van Frances en haar vriendinnetje(s). Het doet beseffen hoezeer dingen hetzelfde blijven. Ook zonder computers en internet is die opgroei-crisis daar, net als de bitsige onzekerheid en de kiftende afgunst van de meisjes onder elkaar. (En ook zonder Tumblr maken mensen wel naaktfoto's, nu nog groter, op dia-formaat!) Vergeleken met Noah Baumbach's cinemagische hinkstap-sprong stadssprookje is Girlfriends wel wat grimmiger. De gebitten zijn havelozer, de (nieuwe) kapsels mislukter en de eenzaamheid schrijnender. Hoofdpersonage Susan wordt al snel door haar roommate verlaten. Die kiest voor het afgesleten paadje. De fotografe twijfelt, en roept heel hard dat ze in haar uppie wonen geweldig vindt. Maar haar fotografie-carriere wil het niet lukken, waardoor ze genoodzaakt is huwelijksreportages te schieten voor een rabbijn. Elli Wallach is de grootste naam in de cast, maar tekenend voor de klasse van de film lijkt hij recht uit de synagoge opgepikt. Pas als hij zich aan een charmante Marcel Marceau waagt zien we de ster. De Niro is er niks bij. Regisseur Christina Weill houdt de boel haarscherp, met flitsende editing vol spaces as empty as apartments (and hearts). Niet alles hoeft uitgesproken te worden. Zo lopen twee galeriehouders allebei met hun nek in een verband.

Kreuzweg
Het was natuurlijk onvermijdelijk dat het knulletje ging praten, omdat het anders een pamflet tegen fundamentalistisch geloof zou zijn en art films mogen niet eendimensionaal zijn.
Maar ook omdat dit de ruimte bood aan een prachtige eindscène met een snikkende moeder. Berouw komt na de zonden.
En wat een acteerwerk, met name het meiske in het ziekenhuis, wat was ze aandoenlijk.

Stalinggrad
Na Come and See had ik 'lust' naar meer WO II.
Duitse film, maar naar Amerikaans recept. Heftige en pijnlijke momenten worden zo nadrukkelijk en slecht gedoseerd weergegeven dat ze daardoor impact missen. Het gevoel erg aan de hand te worden genomen.
Toch niet slecht hoor.

Communion
Bizarre alien abduction film met Christopher Walken.
De man is toch echt geen groot acteur, maar heeft wel een grenzeloze charisma en dat maakt een boel goed.
Hoogtepunt: Walken dansend met creepy donkere alien dwergen :)

Stalingrad, met één g

The Big Red One
WO II film. Na een half uur afgezet. Een Amerikaanse unit bestaat uit van die nonchalante 'characters' (waaronder een jonge schrijver die continue potsierlijk een sigaar in zijn mondhoek heeft) die niet geloofwaardig zijn en mij erg op de zenuwen gingen werken.

Dwaas! :) Dat is juist een van de beste WOII films! IMHO, etc.

Wanneer wordt ie goed dan? :)
Ok, ik geef hem nog een herkansing haha

Eh de hele tijd? :) Kan me herinneren dat hij een hele fijne opbouw heeft, eerst een beetje melig/cool en dan wordt het steeds grimmiger maar zonder effectbejag. Ik zeg de arm met het horloge op D-Day.

Ok, ik zal doorbijten :)

Communion is een uiterst maffe film, gemaakt door een regisseur die iets te veel in zijn onderwerp gelooft. Het meest bijzondere aan de film is waarschijnlijk het feit dat Christopher Walken niet constant de slappe lach krijgt met al die plastic poppen met veel te grote ogen om hem heen.

Overigens kan geen enkele oorlogsfilm van Samuel Fuller zonder een personage (meestal een sergeant) die op een sigaar kauwt. Fuller deed dat namelijk zelf ook altijd, ook toen hij met zijn eigen legereenheid door het Europese oorlogsgebied trok. Ik neem aan dat je de reconstructie van The Big Red One hebt geprobeerd? Dat is een lange zit, maar toch het opnieuw proberen/doorbijten waard.

ik vond Big Red One ook geweldig

(ik dacht even dat je het over Thin Red Line had, waarvan ik me nog voor kan stellen dat het doorbijten is)

wat betreft WWII films schieten me verder enkel A Midnight Clear, Indigenes en They Were Expendable te binnen.

en je had natuurlijk vorig jaar die malle tankfilm met Brad Pitt, die niet eens zó slecht was (Fury)

Oei, drie hebben al vóór gestemd, er begint nu wel een zware last op mijn schouders te rusten (note to myself: ik kan altijd nog doen alsof ik het een geweldige film vind natuurlijk)

Ik neem aan dat je de reconstructie van The Big Red One hebt geprobeerd?

Like Father, Like Son
Waar een gitaar niet allemaal goed voor kan zijn! Like Father, Like Son is wéér een Koreeda-film om stilletjes van te worden. Het lukte 'm al zó vaak. Opnieuw vormen kinderen de kern van het verhaal. Twee jongetjes zijn kort na hun geboorte verwisseld, en zes jaar later komt het ziekenhuis erachter. De ouders wordt het verteld, waarmee het dilemma daar is. Nande!? Eigenlijk zijn alle reacties raak en aangrijpend. De ene moeder is gehecht aan haar huidige 'zoon', haar man moppert van 'zie je wel'. De andere moeder heeft vooral tijd nodig, terwijl haar echtgenoot centjes ziet. Geld speelt onverbloemd een rol, want Koreeda heeft het ene gezinnetje steenrijk gemaakt, en het andere nogal 'shabby'. Eenvoudige truc wellicht, maar het werkt. Juist omdat Koreeda niet héél makkelijk het rijkeluisgezinnetje begint te bashen. De dure pa is een gecompliceerde gestalte. Hij is het afwezige type. Altijd op zijn werk, en thuis streng en gesloten. (Letterlijk afgesloten, als hij op zijn eigen 'rijkemannenkamertje' zit, met zijn boeken, kunst en die gitaar.) De sjofele winkeleigenaar-pa met de goedkope bodywarmer heeft 'm door. 'Niemand dwingt je de vader te zijn die je zélf had.' Zo schuiven de gezinnetjes ondanks alle verschillen langzaam naar elkaar toe, en ontvouwt zich een lekker melodrama vol ware sentimenten. Via een Austen-setup naar Toergenjev.

Ringu
Blijkbaar groot in kinderland als "vertelde film". Men zat hier trillend op de bank. Nergens voor nodig, het wordt nooit echt eng. Vrij onsamenhangend verhaal (opeens is die ex-man een ziener? De fuck?!) wat zijn faam te danken heeft aan het fopmoment tegen het einde en "die scène". Wel weer een paar mooie Japanse shots, vooral aan zee.

Ik blijf bij mijn mening over The Big Red One.
Het lukt me niet een connectie te maken met de personages, die me volledig koud laten. De actie scenes hebben geen impact en de algehele toon is onverschillig, met weinig respect voor het leven. Moet ik dan in de concentratiekamp scene ineens geloven dat de soldaat geraakt is door wat verbrande lijken in een oven?

American Horror Story
Seizoen 1 en 2.
Seizoen 1 is amusant, maar al snel vermoeiend. Als aflevering wekelijks op de buis goed te doen, maar alles op een avondje is toch wel een opgave en het idee dat geesten dezelfde dagelijkse sores en geneugten hebben als de levenden neemt gelijk iedere horror weg, want dood gaan maakt immers geen flaus aus. De toon is wel lekker donker en cynisch.
Seizoen 2 is beter, een oud gekkenhuis werkt natuurlijk altijd. En net als in seizoen 1 is Jessica Lange fantastisch :)

20,000 Days On Earth
Jimi - All is by My Side
Ik ben geen fan van Nick Cave, maar soms is dat bijna jammer. Hij heeft wel wat te melden en is sympathiek, waardoor ik deze film toch leuk vond. Van Hendrix ben ik ook geen uitgesproken fan en van biopics ook niet, dus tja, kon me maar matig boeien. Vreemde montagedingetjes die net te lafjes zijn om er een echte experimentele film van te worden.

Lair of the White Worm
Lekkere bluescreen-horror, niet zo cool als Altered States maar nog steeds cool.

http://s24.postimg.org/u91lh5g51/mesalostwomen.jpg

Je kan beter plaatjes googlen van deze film, want de 1 uur en 10 minuten duren lang.

Hanna D. - La ragazza del Vondel Park
Ook geen hoogvlieger, deze Christiane F.-ripoff, een vrij smakeloze bedoening over de neergang van een jong meisje. Maar het is in Amsterdam en een enkel lichtpuntje in de soundtrack.

Aanmodderfakker
Pffff, een lullo wordt volwassen. Mensen praten raar ook, ze zullen er zijn, maar het komt toch vooral flauw over, net als de meeste grappen.

Lawless
Erg gewelddadig verhaal over illegale stokers, waargebeurd, zo wordt beweerd. Beetje ongeloofwaardig hoe de hoofdrolspeler, al is het Tom Hardy, tot twee keer toe overleeft.

Fantastic Mr. Fox
Aardige animatie naar een Roald Dahlverhaal. Je weet dat er bloed, zweet en tranen in zit maar de poppen vind ik niet overdreven aantrekkelijk.

Ik ben geen fan van Nick Cave, maar soms is dat bijna jammer. Hij heeft wel wat te melden en is sympathiek, waardoor ik deze film toch leuk vond.

Hmm, Ludo vind Cave helemaal niet zo aardig in die film?

20,000 Days On Earth
'Give us a kiss, just one little sip, sip, sip, before you slip, slip, slip away.' Het Nick Cave Memorial Museum is eigenlijk slechts geopend voor één bezoeker: Nick Cave. Identificatie verplicht. De man is natuurlijk altijd een klootzak in interviews geweest, dus zo'n gek idee is zo'n pseudo docu-film niet. Laat hem dan zélf maar vertellen wat ie wil vertellen. Gedurende de film zijn de gesprekspartners slechts aangevers. Het valt op hoe ongemakkelijk iedereen rond de man is. Dieptepunt is Blixa Bargeld, die alleen maar lijkt te moeten opdraven om nog maar eens te verklaren dat het echt niet Cave's fout was dat Blixa vertrok. Écht niet. Ondanks een hilarisch bezoekje aan Cave's privé-archief is dit aanstellerige egodocument vooral te pruimen als het over anderen gaat. Een verhaal over een concert van 'Dr.' Nina Simone komt zelfs twee keer langs. Een Pluk van de Petteflet-achtige anekdote over een man die zijn torenkamertje magisch wist te transformeren is het meest aandoenlijk. Die man was tenminste tevreden met zichzelf, in zijn eigen wereld. Nick Cave wil zijn eigen wereld enerzijds hermetisch gesloten houden, en aan de andere kant zijn hele omgeving tót zijn beeld transformeren. Toegegeven, het is 'm hier weer gelukt. Maar als je het rockster-loopje van de man ziet, dringt zich de vraag op: gaat het masker ooit af?

Heh, interesting. :)

Misschien juist omdat ik 'm niet echt volg en me niet aan z'n maniertjes erger, dat reserveer ik voor z'n zangstem.