Filmforum

Ik ben zelf geen danser/clubber/dj-worshipper, dus als ik het idee krijg tijdens zo'n film dat ik er iets van begrijp, iets aan begin te voelen, dan vind ik dat al heel plezierig. Maar bij de eerste de beste film over de Utrechtse gitaarscene 1995-2005 ga ik natuurlijk ook zitten "zo ging dat helemaal niet!".

Ja, dat zou zomaar het verschil kunnen maken. Ik heb echt maar vluchtig commentaar gehoord, maar het deed me al meteen denken aan die Berlijn film van een tijd geleden met die Kalkbrenner [even spieken]: Berlin Calling.

de meeste films over clubbing zijn echt heel slecht. (Zoals bekend is zo'n beetje elke 'club'scene een soort van startschot voor teveel pillen, neergang)

maar met Mia H-L heb ik er best wel wat vertrouwen in. We'll see.

Coen bros waren goed tot en met die O Brother smash hit. Daarna hmm

Srsly? ik trek latere Coens toch prima. No Country …, A Serious Man …

het is niet heel slecht ofzo (en No Country vond ik zelfs best goed, maar was dat niet vooral het eerste uur?) maar toch als ik het volgende rijtje bekijk

The Man Who Wasn't There (2001)
Intolerable Cruelty (2003)
The Ladykillers (2004)
No Country for Old Men (2007)
Burn After Reading (2008)
A Serious Man (2009)
True Grit (2010)
Inside Llewyn Davis (2013)

zie ik niet echt een film die ik nog eens zou willen zien/opveer.

Herbekijken kom ik in algemene zin al niet aan toe (slechte zaak), maar ik vond eigenlijk alleen Inside Llewyn Davis echt een beetje tegenvallen. Sommige wel als onder de maat gezien kunnen worden afgezet tegen hun beste, maar zelfs die vind ik dan toch prettig tijdverdrijf.

Dear White People
Begint wat moeilijk door die hele high school vibe waar ik als nietgestudderde Hollander niet zoveel mee heb. Later wordt het grappiger en herkenbaarder, pietendiscussie indachtig én als je het Amerikaanse racismedebat een beetje kent. Ondanks de overeenkomsten hier en daar merk je toch ook de grote verschillen tussen Nederland en Amerika.

Come and See (Иди и Смотри)
Dat hakt er flink in zeg en allemaal zonder noemenswaardig effectbejag. Nazi's zelden zo sinister gezien.
Wat de film onderscheidt van vele andere WO II films is dat het de totale chaos zo goed uitdrukt, de richtingloosheid van een dag zonder de veiligheid van alledaagse regelmaat en orde.
Nu eens geen Hollywood acteur die zijn emoties duidt in herkenbare monologen en acties die een voorspelbaar narratief plot volgen, maar een bijkans dove jongen die echt geen raad weet met zijn bestaan.
Jammer dat einde wat potsierlijk is.

Beste oorlogsfilm ooit.

jep. geen verkeerde poster ook

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/2/27/ComeAndSeePoster.jpg

zag zelf ook een goeie WWII-film.

Jodorowksky's Dune
Yolo Jodo. Al is het maar in our miiiinds. De malle Chileen met de Suarez-grijns kreeg na The Holy Mountain 'carte blanche'. Van zijn Franse producer dan. 'Wat wil je doen?' 'Duun!' Het boek had ie nog nooit gelezen... Doet er ook niet toe. Dit is de Droomfilm. Met spice als de Droomstof. Jodorowsky begint een team van 'warriors' te verzamelen. Hij heeft slechts één doel: 'het bewustzijn van de wereld verruimen.' De oude baas kan het nog altijd met smaak vertellen. Het was dan ook niet zomaar een team. Moebius en 'Dark Star' O'Bannon, da's nog niets. Dalí moest erbij. En Welles. En Jagger. Op dat moment had Jodo (of zijn producer) wel aan kunnen voelen dat het bij een imaginair opusnummer zou blijven. De anekdotes zijn er niet minder om. De oude Giger is – na de maestro zelf natuurlijk! – het meest gedenkwaardig. Zijn Zwitserse doodsreutel vormt een psychedelische wereld op zich. Van duistere kantjes moet de docu verder niks hebben. Er zit niettemin een aardige tragedie in de exploitatie van De Zoon. (Met Jodo als De Vader én De Heilige Geest.) Het arme kind werd twee jaar lang door een Nosferatu afgebeuld. Het voormalige kind kijkt er nog altijd ongemakkelijk bij. Bon, dat zijn details voor een goeroe. Overwegingen van materialistische aard. Om het punt te bewijzen haalt hij zelfs nog even zijn goedgevulde portemonnee tevoorschijn.

Transport from Paradise
Misschien wordt die nazi-narigheid nog wel wat viezer, als ze het verpakken als presentje. Deze Tsjechoslowaakse sixties-film toont een dagje uit het ghetto van Theresienstadt. 'De stad die Hitler aan de Joden heeft geschonken.' Inclusief bank! De illusie concreet gemaakt. Zo is de vernedering nog groter. De nazi's hadden helemaal geen zin in galante 'endlosungen'. Madagaskar quatsch. Die 'varkens' moesten dood. En liefst zo ziek mogelijk. Bijvoorbeeld door de joden zélf de lijsten te laten samenstellen. Ook in Theresienstadt wordt er altijd wel weer een nieuw baasje gevonden, dat zijn hachje hoopt te redden door een 'legitieme' handtekening te zetten. Tegen de andere joden roept ie: 'Ich weiss nichts'... Zo zit de film vol inktzwarte ironie. Verder dan Billy Wilder ooit zou durven (en mogen) gaan. En in opvallend veel registers. Van Rossellini tot Third Man. En soms ineens heel weelderig. Het begint al met het openingsshot, kijkend door het raampje van een dure kar. SS-vlaggetje en Mercedes-logo zetten gebroederlijk de toon. Gewiekste zakelijkheden. In het kamp wordt akelig manisch geteld. De kundig genummerde koffers (die nooit mee zouden mogen met de 'reizigers') zwijgen grimmig. De joden in het kamp spelen liedjes op gitaar, en hinkelen nog één keer op zo'n kinderbaantje. Even vluchten in een eigen illusie. Dat komt aan. Gericht en punktlich.

The Others
Horrorfreak jr. houdt niet van zombies maar wel van ye olde haunted house. Nou, op het laatst zat ze op de iPad te checken of er al updates op Hay Day waren. Terwijl het eigenlijk nooit supereng wordt. Heb zelf vaak op het punt gestaan om deze te kijken, nooit van gekomen. Typisch geval van een film die het van de twist moet hebben. Tot dan dacht ik eigenlijk "je moet horrorfilms niet in arthouse tempo filmen". Op zich goed gedaan maar ergens voelen dit soort films toch een beetje als een kermisattractie: haha, gefopt. Nicole Kidman doet een aardige Grace Kelly. Sowieso is ze niet bang om onsympathieke vrouwen te spelen.

Instant Swamp
'Why the pirouette?' 'Why not!' Pak allemaal je Prozac er maar weer bij. Japan! Een retro-intro in Gondry-vaart, en dan los met die malligheden. 'Deze plant ruikt naar een openbaar toilet.' Op dat moment kreeg ik door dat we op Tenten-terrein zaten. De film heeft wat moeite aan die giga-verwachtingen te voldoen, maar het lukt uiteindelijk aardig. (Vergelijk het met zien van de schoonheid in een verroeste kromme spijker.) Om met de minpuntjes te beginnen, het hoofdpersonage is dit keer een overdadig Japans meisje. Dat betekent eindeloze fluitketel-ahhhhs! Totale hysterie in een tuinbroek. Het patchworky scenario worstelt ook met lokaliteit. Lang knotsen we van hotsen naar her, ik miste dat kleine café in Tokyo-gevoel. Wat Instant Swamp voor haar eigen drijfzand behoedt, zijn de talloze eigenaardige ingevingen, die allemaal tot hun maximale conclusie worden doorgevoerd. Breng wat spanning in je leven met een kraan! En begin je dag met je geheel eigen variant op Nesquickzand. (Dáár wordt dat kind zo hyper van.) Ondertussen 'vindt' het meisje een vader met de naam Light Bulb – zou de Nederlandse ondertiteling hem 'Peertje' durven noemen? – en een laconieke vriend. En dat alles met (of zonder) hulp van Koning Toetanchamon. Het einde is precies zo achteloos 'woah' als het moet zijn. Why not, indeed.

The Possibilities Are Endless
'Never met a girl like you before.' Ik had het verhaal ooit al eens in een krantenartikel gelezen. Na een zware hersenbloeding kon Edwyn Collins nog maar twee dingen zeggen. 'Grace' en 'The Possibilities Are Endless.' Deze docu biedt de achtergrond van die anekdote. Om met de titel te beginnen, dat is de zeer fraaie conclusie van de 'film in de f ilm'. Het Ma(lick)stromende eerste deel vormt eigenlijk een perfect afgerond geheel. Geen talking heads, slechts flarden van gesprekken, vervaagde herinneringen, en het gevoel te verzuipen. Kortom, de poel waarin je wegzinkt als je 'brain' het opgeeft. In het Schots van Grace klinkt 'brain' trouwens meer als 'dream', wat iets toepasselijks metafysisch magisch heeft. Daarmee zijn we bij de echtgenote belandt. De kordate vrouw die Collins nóóit zou vergeten. Terecht. Een gewoner doc-uurtje lang zien we het stel kibbelen, geinen en wankelen. Sámen zíjn. Edwyn moet alles opnieuw leren, behalve zijn natuurlijke rockstercharme dan! Ook zijn manke loopje heeft nog iets cools. Maar of ie ooit aan dat drijfzand had kunnen ontsnappen zonder Grace? Ik denk het niet. Vaak vind ik dit soort 'gehandicapte geeft zijn leven weer richting'-films verschrikkelijk irritant: livestrong, mijn reet. Maar dwalend door het ruwe Schotse landschap schitteren deze twee bergen van moed inspirerend.

Girlfriends
Fotografe ha. Girlfriends is de seventies-voorloper van Frances en haar vriendinnetje(s). Het doet beseffen hoezeer dingen hetzelfde blijven. Ook zonder computers en internet is die opgroei-crisis daar, net als de bitsige onzekerheid en de kiftende afgunst van de meisjes onder elkaar. (En ook zonder Tumblr maken mensen wel naaktfoto's, nu nog groter, op dia-formaat!) Vergeleken met Noah Baumbach's cinemagische hinkstap-sprong stadssprookje is Girlfriends wel wat grimmiger. De gebitten zijn havelozer, de (nieuwe) kapsels mislukter en de eenzaamheid schrijnender. Hoofdpersonage Susan wordt al snel door haar roommate verlaten. Die kiest voor het afgesleten paadje. De fotografe twijfelt, en roept heel hard dat ze in haar uppie wonen geweldig vindt. Maar haar fotografie-carriere wil het niet lukken, waardoor ze genoodzaakt is huwelijksreportages te schieten voor een rabbijn. Elli Wallach is de grootste naam in de cast, maar tekenend voor de klasse van de film lijkt hij recht uit de synagoge opgepikt. Pas als hij zich aan een charmante Marcel Marceau waagt zien we de ster. De Niro is er niks bij. Regisseur Christina Weill houdt de boel haarscherp, met flitsende editing vol spaces as empty as apartments (and hearts). Niet alles hoeft uitgesproken te worden. Zo lopen twee galeriehouders allebei met hun nek in een verband.

Kreuzweg
Het was natuurlijk onvermijdelijk dat het knulletje ging praten, omdat het anders een pamflet tegen fundamentalistisch geloof zou zijn en art films mogen niet eendimensionaal zijn.
Maar ook omdat dit de ruimte bood aan een prachtige eindscène met een snikkende moeder. Berouw komt na de zonden.
En wat een acteerwerk, met name het meiske in het ziekenhuis, wat was ze aandoenlijk.

Stalinggrad
Na Come and See had ik 'lust' naar meer WO II.
Duitse film, maar naar Amerikaans recept. Heftige en pijnlijke momenten worden zo nadrukkelijk en slecht gedoseerd weergegeven dat ze daardoor impact missen. Het gevoel erg aan de hand te worden genomen.
Toch niet slecht hoor.

Communion
Bizarre alien abduction film met Christopher Walken.
De man is toch echt geen groot acteur, maar heeft wel een grenzeloze charisma en dat maakt een boel goed.
Hoogtepunt: Walken dansend met creepy donkere alien dwergen :)

Stalingrad, met één g

The Big Red One
WO II film. Na een half uur afgezet. Een Amerikaanse unit bestaat uit van die nonchalante 'characters' (waaronder een jonge schrijver die continue potsierlijk een sigaar in zijn mondhoek heeft) die niet geloofwaardig zijn en mij erg op de zenuwen gingen werken.

Dwaas! :) Dat is juist een van de beste WOII films! IMHO, etc.

Wanneer wordt ie goed dan? :)
Ok, ik geef hem nog een herkansing haha

Eh de hele tijd? :) Kan me herinneren dat hij een hele fijne opbouw heeft, eerst een beetje melig/cool en dan wordt het steeds grimmiger maar zonder effectbejag. Ik zeg de arm met het horloge op D-Day.

Ok, ik zal doorbijten :)

Communion is een uiterst maffe film, gemaakt door een regisseur die iets te veel in zijn onderwerp gelooft. Het meest bijzondere aan de film is waarschijnlijk het feit dat Christopher Walken niet constant de slappe lach krijgt met al die plastic poppen met veel te grote ogen om hem heen.

Overigens kan geen enkele oorlogsfilm van Samuel Fuller zonder een personage (meestal een sergeant) die op een sigaar kauwt. Fuller deed dat namelijk zelf ook altijd, ook toen hij met zijn eigen legereenheid door het Europese oorlogsgebied trok. Ik neem aan dat je de reconstructie van The Big Red One hebt geprobeerd? Dat is een lange zit, maar toch het opnieuw proberen/doorbijten waard.

ik vond Big Red One ook geweldig

(ik dacht even dat je het over Thin Red Line had, waarvan ik me nog voor kan stellen dat het doorbijten is)

wat betreft WWII films schieten me verder enkel A Midnight Clear, Indigenes en They Were Expendable te binnen.

en je had natuurlijk vorig jaar die malle tankfilm met Brad Pitt, die niet eens zó slecht was (Fury)

Oei, drie hebben al vóór gestemd, er begint nu wel een zware last op mijn schouders te rusten (note to myself: ik kan altijd nog doen alsof ik het een geweldige film vind natuurlijk)

Ik neem aan dat je de reconstructie van The Big Red One hebt geprobeerd?

Like Father, Like Son
Waar een gitaar niet allemaal goed voor kan zijn! Like Father, Like Son is wéér een Koreeda-film om stilletjes van te worden. Het lukte 'm al zó vaak. Opnieuw vormen kinderen de kern van het verhaal. Twee jongetjes zijn kort na hun geboorte verwisseld, en zes jaar later komt het ziekenhuis erachter. De ouders wordt het verteld, waarmee het dilemma daar is. Nande!? Eigenlijk zijn alle reacties raak en aangrijpend. De ene moeder is gehecht aan haar huidige 'zoon', haar man moppert van 'zie je wel'. De andere moeder heeft vooral tijd nodig, terwijl haar echtgenoot centjes ziet. Geld speelt onverbloemd een rol, want Koreeda heeft het ene gezinnetje steenrijk gemaakt, en het andere nogal 'shabby'. Eenvoudige truc wellicht, maar het werkt. Juist omdat Koreeda niet héél makkelijk het rijkeluisgezinnetje begint te bashen. De dure pa is een gecompliceerde gestalte. Hij is het afwezige type. Altijd op zijn werk, en thuis streng en gesloten. (Letterlijk afgesloten, als hij op zijn eigen 'rijkemannenkamertje' zit, met zijn boeken, kunst en die gitaar.) De sjofele winkeleigenaar-pa met de goedkope bodywarmer heeft 'm door. 'Niemand dwingt je de vader te zijn die je zélf had.' Zo schuiven de gezinnetjes ondanks alle verschillen langzaam naar elkaar toe, en ontvouwt zich een lekker melodrama vol ware sentimenten. Via een Austen-setup naar Toergenjev.

Ringu
Blijkbaar groot in kinderland als "vertelde film". Men zat hier trillend op de bank. Nergens voor nodig, het wordt nooit echt eng. Vrij onsamenhangend verhaal (opeens is die ex-man een ziener? De fuck?!) wat zijn faam te danken heeft aan het fopmoment tegen het einde en "die scène". Wel weer een paar mooie Japanse shots, vooral aan zee.

Ik blijf bij mijn mening over The Big Red One.
Het lukt me niet een connectie te maken met de personages, die me volledig koud laten. De actie scenes hebben geen impact en de algehele toon is onverschillig, met weinig respect voor het leven. Moet ik dan in de concentratiekamp scene ineens geloven dat de soldaat geraakt is door wat verbrande lijken in een oven?

American Horror Story
Seizoen 1 en 2.
Seizoen 1 is amusant, maar al snel vermoeiend. Als aflevering wekelijks op de buis goed te doen, maar alles op een avondje is toch wel een opgave en het idee dat geesten dezelfde dagelijkse sores en geneugten hebben als de levenden neemt gelijk iedere horror weg, want dood gaan maakt immers geen flaus aus. De toon is wel lekker donker en cynisch.
Seizoen 2 is beter, een oud gekkenhuis werkt natuurlijk altijd. En net als in seizoen 1 is Jessica Lange fantastisch :)

20,000 Days On Earth
Jimi - All is by My Side
Ik ben geen fan van Nick Cave, maar soms is dat bijna jammer. Hij heeft wel wat te melden en is sympathiek, waardoor ik deze film toch leuk vond. Van Hendrix ben ik ook geen uitgesproken fan en van biopics ook niet, dus tja, kon me maar matig boeien. Vreemde montagedingetjes die net te lafjes zijn om er een echte experimentele film van te worden.

Lair of the White Worm
Lekkere bluescreen-horror, niet zo cool als Altered States maar nog steeds cool.

http://s24.postimg.org/u91lh5g51/mesalostwomen.jpg

Je kan beter plaatjes googlen van deze film, want de 1 uur en 10 minuten duren lang.

Hanna D. - La ragazza del Vondel Park
Ook geen hoogvlieger, deze Christiane F.-ripoff, een vrij smakeloze bedoening over de neergang van een jong meisje. Maar het is in Amsterdam en een enkel lichtpuntje in de soundtrack.

Aanmodderfakker
Pffff, een lullo wordt volwassen. Mensen praten raar ook, ze zullen er zijn, maar het komt toch vooral flauw over, net als de meeste grappen.

Lawless
Erg gewelddadig verhaal over illegale stokers, waargebeurd, zo wordt beweerd. Beetje ongeloofwaardig hoe de hoofdrolspeler, al is het Tom Hardy, tot twee keer toe overleeft.

Fantastic Mr. Fox
Aardige animatie naar een Roald Dahlverhaal. Je weet dat er bloed, zweet en tranen in zit maar de poppen vind ik niet overdreven aantrekkelijk.

Ik ben geen fan van Nick Cave, maar soms is dat bijna jammer. Hij heeft wel wat te melden en is sympathiek, waardoor ik deze film toch leuk vond.

Hmm, Ludo vind Cave helemaal niet zo aardig in die film?

20,000 Days On Earth
'Give us a kiss, just one little sip, sip, sip, before you slip, slip, slip away.' Het Nick Cave Memorial Museum is eigenlijk slechts geopend voor één bezoeker: Nick Cave. Identificatie verplicht. De man is natuurlijk altijd een klootzak in interviews geweest, dus zo'n gek idee is zo'n pseudo docu-film niet. Laat hem dan zélf maar vertellen wat ie wil vertellen. Gedurende de film zijn de gesprekspartners slechts aangevers. Het valt op hoe ongemakkelijk iedereen rond de man is. Dieptepunt is Blixa Bargeld, die alleen maar lijkt te moeten opdraven om nog maar eens te verklaren dat het echt niet Cave's fout was dat Blixa vertrok. Écht niet. Ondanks een hilarisch bezoekje aan Cave's privé-archief is dit aanstellerige egodocument vooral te pruimen als het over anderen gaat. Een verhaal over een concert van 'Dr.' Nina Simone komt zelfs twee keer langs. Een Pluk van de Petteflet-achtige anekdote over een man die zijn torenkamertje magisch wist te transformeren is het meest aandoenlijk. Die man was tenminste tevreden met zichzelf, in zijn eigen wereld. Nick Cave wil zijn eigen wereld enerzijds hermetisch gesloten houden, en aan de andere kant zijn hele omgeving tót zijn beeld transformeren. Toegegeven, het is 'm hier weer gelukt. Maar als je het rockster-loopje van de man ziet, dringt zich de vraag op: gaat het masker ooit af?

Heh, interesting. :)

Misschien juist omdat ik 'm niet echt volg en me niet aan z'n maniertjes erger, dat reserveer ik voor z'n zangstem.

hah, mooi. ik kan de man als mens echt niet uitstaan. niet in interviews, en helemaal niet in die verschrikkelijk docu. don't remind me, grom. ;)

jammer dat Aanmodderfakker tegenviel (ik kon 'm toch al niet vinden, en ik kijk pertinent geen films op tv hoor)

en om nog even terug te komen op Ringu
Blijkbaar groot in kinderland als "vertelde film".

awww. dit komt natuurlijk omdat kinderen altijd stiekem tv kijken als ouders weg zijn. En van stoute kinderen die tv kijken komt... DAT.

heheh...horrorfilms werden op school ook altijd verteld. Geweldig fenomeen eigenlijk. Toch maakte die laatste scène indruk, moest om 2 uur 's nachts uitrukken. Vandaag werd er ter compensatie een Bullock vehikel gekeken (The Heat, vermakelijk om met een scheef oog te kijken, maar toch opeens met Tarantino-achtig geweld, heel erg uit balans.)

Ik dan maar ook on the record over Nick Cave: sinds die "le-gen-da-rische" VPRO documentaire uit 86 of zo, dat hij agressief paranoïde zit te doen in die taxi, vind ik het ontzettende eikel (met dat irritante kapsel van hem ook altijd.) En zijn stem vallen de bladeren door van de boom.

hee een Oscar voor Ida! en voor JK Simmons. (en eentje voor de mama uit Boyhood, als die film dan toch een prijs moest hebben inderdaad Arquette bitte)

Blood Brother
E.T op dat fietsje. Lijkbleek en doodziek. Ik vond dat als kind de engste filmscene ooit. De documentaire Blood Brother doet het in de openingsscene nog eens dunnetjes over. Maar dan in het echt. In straatarm India. Eigenlijk moeten ze de film vertonen aan al die (Tinder)-meisjes die met zielige Afrikaantjes poseren. Naar een weeshuis gaan om 'authenticiteit' te zoeken is helemaal in. De leegte (of: je eigen zelfhaat en 'lust for shade') vullen met bloed, kots en pus, ik weet nog steeds niet wat ik ervan moet denken. Het blijft wringen. Het hoofdpersonage van Blood Brother is zich er overigens best bewust van. Hij wil vermijden dat hij als een soort 'white king' rond gaat lopen. De vraag is of hij dat helemaal zelf in de hand heeft. Ziet iedere armesloeber niet toch stiekem dat waterkansje op een extra centje? Cynisme van mijn kant, dat soms wordt bevestigd, bijvoorbeeld als de ijdele kerel een a capella versie van 'I Will Follow You Into The Dark' ten beste geeft. Maar het merendeel van de 90 minuten worden de negatieve gedachten in mootjes gehakt. De huidstukken vliegen letterlijk in het rond. Aids-weesjes in India hebben het heel, héél slecht. En ze maar wat blij dat er nog iemand is die zich als een Vader Theresa om ze bekommert. Ik doe het de selfie-martelaar 2.0 niet na. Sterker nog, ik betrapte me erop soms naar de muur te staren...

Whiplash
'Not quite my tempo.' Misschien moet ie eens een drummachine kopen? Al die moeite, om die paar laatste jazz-Mohikanen op te leiden tot Langs de Lijn-tunes vertolkers... Whiplash is een 'echte' mannen-film. Alles wat immer competitieve mannen zo irritant kan maken zit erin. Verliezen is géén optie. Kutten en flikkers aan de kant! De oude Grieken noemden dat 'agon', of 'euandria'. De hele Spartaanse staatsopvoeding was ervan doortrokken. De kweek der ferme kerels. Dood of de gladiolen. Lang werkte het, maar toen de Spartaanse falanxen één keer uit een nieuwe hoek werden aangevallen, was het meteen gedaan. Out of the box denken, dat kunnen die verstarde mannen dan weer niet... En Whiplash helaas óók niet. Het hoofdpersonage staat niet boven de strijd, maar gaat hem aan. Dan zeg je dus volmondig 'ja' tegen de schaal waarop je op niveautje 9 een topmuzikant bent, en op 10 een psychopaat. J.K. Simmons heeft als de 'bad guy' allang voor de tweede optie gekozen. Het is de rol van zijn leven. In strakke zwarte hemdjes spant hij briesend de (nek)spieren. De docent verenigt Nosferatu en Faust in zich. De zachte Miles Teller met het pafferige 'old lesbian'-gezichtje (The Spectacular Now) laat zich erdoor inpakken. Een eendimensionaal, maar uiterst smakelijk gevecht is het gevolg. Nu maar hopen dat de drumsolo geen comeback maakt.

Eastern Boys
We kunnen bij de oude Grieken blijven, met deze moderne pederastie-update. De film doet er even achteloos over als de personages, wat het verhaal enkel beklemmender maakt. Een koele registratie van tederheid én berekening. De dingen die gebeuren achter rolluiken... Eastern Boys begint met een 'zoom' van tien minuten. Langzaamaan omsingelt de camera een groepje Oostblok-jongens op Gare du Nord. Immer op hun hoede voor de (vele) agenten, lummelend bij de Hema (!). Een zakenman houdt ze in de smiezen. Net als de camera cirkelt hij almaar dichterbij, tot hij er één te pakken heeft. 'Aren't you going to ask how much it costs?' De zakenman kijkt verlegen. '50 euro'. De man geeft zijn adres. Het spektakel kan beginnen. Eén lange Grunbergiaanse vernedering. De enige optie is het maar te ondergaan. Slachtoffer van je eigen geilheid. En geen DSK-geld om het af te kopen. (Maar wel genoeg spulletjes.) De rest van de film duurt bij dat intro vergeleken nogal lang. De regisseur weet niet goed waarnaar hij wil schakelen. Eerst krijgen we moeizame arthouse. De jongen en de vader-figuur. Maar wie penetreert wiens leven, nu eigenlijk? De zakenman blijft al te schimmig. De finale zoekt het ineens weer in een ander register, al had de lekker schmierende 'bande'-leider het wel 'aangekondigd'. Toch was het voor Rundskop-melodrama wel wat laat.

In strakke zwarte hemdjes

LOL. Het leek me al een kutfilm, maar je hebt hem wel heel smakelijk afgeserveerd (helaas ook Boyhood, waar ik naar uitkeek, maar die ik sinds je "Coldplay, WTF?" ook niet durf te kijken. :)

Ik heb door omstandigheden Aanmodderfakker gemist maar ik ging daar al in als "wedden dat dit vreselijk is en vooral helemaal niet grappig?"

Wat Ludo heeft met Nick Cave heb ik met P J Harvey overigens. Als die dr mond opendoet zit ik in 10 seconden op de kast.

Zal ik Coldplay effe gaan zitten verdedigen trouwens? Openingsnummer van Boyhood en, achteraf bekeken, een meesterzet. Het is een film over een gewone jongen, met een redelijk doorsnee leven en het probeert met de kijker te onderzoeker welke ingredienten aan te wijzen zijn als vormend, if any. En het maakt expliciet het punt dat dit niet uitsluitend zit in grote momenten, of juist niet. Maar dat we vaak bepaalde details herinneren. Onbegrijpelijk dat Ludo hier niet in meeging, zo bedenk ik me nu ik dit zo opschrijf, maar goed. Het punt is: je kunt die film dan wel openen met het onbekende b-kantje van de nieuwstee 9.2-op-pitchfork hipsterbelofte die pas over anderhalf jaar enige bekendheid zal gaan genieten, maar in de context van deze film had dat als K op D geslagen. Gewoon "Yellow".

Ik ga er voor zitten...

http://media.giphy.com/media/1IvtJUS2xYjGo/giphy.gif

(denk dat ik hem vanavond gewoon ga kijken :)

Ik heb door omstandigheden Aanmodderfakker gemist maar ik ging daar al in als "wedden dat dit vreselijk is en vooral helemaal niet grappig?"

Ik had precies hetzelfde. Zal deels liggen aan de aandacht die de film kreeg in DWDD. Ik kijk het programma graag, maar de aanbevelingen daar beantwoorden zo goed als nooit aan mijn smaak...

ja zeg eh, wat zei Kathleen Edwards ook alweer, I'm Marty McSorley. ;)

zoals Olaf het opschrijft klinkt het wel vernuftig, maar de momenten die me uit die film bijbleven waren nog altijd best 'groot' en dramatisch (zoals ontploffende step father)

Yellow vind ik voor Coldplay's doen best een tof nummer, maar als we even veronderstellen dat het nummer wordt ingezet als een 'dit is onze jeugd', 'dit is onze hit', dan zie ik meteen een meebler-scene in de auto voor me. Met het jongetje en zijn zusje en moeder luid zingend, dan nog gelukkig. En dan thuis de mededeling: we gaan verhuizen. Lijkt me al een veel beter begin dan nu (want wat het nu was weet ik al niet meer)

Boyhood
Niet slecht, niet goed. Weet nog dat ik voor het eerst over de film las en Keanu-stijl dacht "whoah", Linklater ook nog eens, zoveel mogelijkheden. Uiteindelijk is het idee de hele film. Een soort super avant-gardistische normalo film of zo. Knap gedaan, maar ook zo, laat ik een een muziekanalogie doen, een heel natuurlijk geproduceerde plaat, met heel veel moeite gedaan, vintage mixer, de juiste microfoon, sessiemuzikanten die nog op bladiblalegendarisch hebben gespeeld en dat je dan hele duffe evergreens gaat zingen. Ergens tijdens het derde of vierde einde bedacht ik ook dat het maar goed was dat het zich in Amerika afspeelde, dat je nog ambient kan kijken (man Roger Clemens bij de Astros, een bijbel voor je verjaardag, etc). Ik voelde de liefde niet.

met de kijker te onderzoeken welke ingrediënten aan te wijzen zijn als vormend

Je zou op het eerste gezicht denken dat de paar grote momenten in Boyhood het meest vormend zijn, zoals de ontploffende stiefvader. Het zijn echter de ‘normale’ momenten die Mason het meest vormen.

Wat mij bij de tweede keer pas opviel was hoeveel positieve invloed de alcoholistische stiefvaders hebben op de creativiteit en het denken van Mason. De jongen blijkt aan het begin van de film goed te hebben opgelet tijdens het college van de eerste echtgenoot over Pavlov, want hij gebruikt daar veel later in de film elementen van in zijn gefilosofeer tijdens een autorit met zijn vriendin. De jongen kiest voor fotografie omdat hij een fototoestel heeft gekregen van de tweede stiefvader. In beide gevallen zijn het schijnbare wegwerpmomenten in de film.

Ik herkende trouwens pas bij de tweede keer rockzanger Charlie Sexton in rol van de muzikale vriend van Masons vader. Maar dit geheel terzijde.

Big Hero 6
Zo dat is even wat anders dan Fr*z*n. Meteen een groot voordeel: er wordt niet in gezongen. Heel aparte film van Disney met een flinke Japanse invloed, zowel qua wereldbouwen als thematiek. Robots hè? Ik vermoed dat Silicon Valley flink heeft geïnvesteerd in dit project, want technologie en wetenschap is hier rete-cool. Op de helft kantelt de film richting een superheldenfilm, erg goed gedaan verder -want echt heel Japans- maar ergens ook wel jammer (hoe radicaal was het geweest als die hele film over rouwverwerking was gegaan). Maar goed, uiteindelijk een verrassend sterke mix van humor, actie en emotie. De eerste Amerikaanse tekenfilm van de 21ste eeuw zeg maar. Oscar in the pocket, lees ik net.

The Hunger Games: Mockingjay part 1
Interessant als je toch de voorgaande delen hebt gezien. Junior 1 miste de Spelen zelf. Wat krijg je daar voor terug? Een wat melancholieke bespiegeling over revoluties, de noodzaak voor een icoon en een glimp van het idee dat wat de plaats van de ene dictatuur wil innemen waarschijnlijk net zo vervelend is. Het deed me allemaal denken aan die beroemde foto van Che, genomen net voordat hij een menigte gaat toespreken en sinds ik dat weet zie ik geen heroïek maar twijfelende angst. Jennifer Lawrence kanaliseert dat gevoel erg goed en zingt met haar fijne stem een mooi liedje. Goed kleurgebruik ook, ik vermoed dat de makers de computers hebben ingezet om die eerste kleurenbeelden van ruïnes uit WOII te benaderen. Verder natuurlijk het gebruikelijke probleem met laatste delen van trilogieën/reeksen in tweeën splitsen (loom tempo).

American Horror Story
Seizoen 3
Niet erg goed allemaal, maar wel erg lekker!
Wederom doet Jessica lang mee en die is alweer fantastisch. Maar ook Kathy Bates is erg geslaagd als de racistische en sadistische Madame Marie Delphine LaLaurie.
http://images.tenplay.com.au/~/media/TV%20Shows/ELEVEN/American%20Horror%20Story/Other/DelphineLaLaurieKathyBates900.jpg?mw=829

Scarecrow
Oudere vrouwen, en de tijd nemen. Twee elementen die me dit keer opvielen als cruciale ingrediënten van dat gouden Hollywood in de seventies-recept. Waarschijnlijk kun je daarvoor elke keer wat anders aanwijzen, dat wel natuurlijk! Toch, tegenwoordig lijken actrices almaar jonger te worden, of te blijven. In de films van Altman (en Schatzberg) hoeft dat niet zo nodig. De tijd mag zijn beloop hebben. En dat geldt dus ook voor de scenes zelf. De opening van Scarecrow toont ons bijvoorbeeld minutenlang een grauwe, haast Grieks-stoffige weg. Twee sjofele kerels pogen een lift te regelen. Maar het wil niet zo lukken. De film blijft er rustig bij, tot we Gene Hackman en Al Pacino al denken te kennen, nog vóór ze maar een echte dialoog hebben gewisseld. Hackman permanent in de weer met groene sigaren, Pacino de grapjas met het kapotte mutsje. Twee landlopers om in je armen te sluiten. Ondanks al hun gebreken. De bittere lessen des levens. Schrikraai. Schreikraai. Fellini's La Strada heeft zeker zijn sporen nagelaten, en Pacino als Pierrot is héél wat anders dan gebruikelijk. Eenmaal op pad, vormt het tweetal al snel een complementair duo. De ene bevecht zijn demonen met een hysterische lach, de ander met de vuisten. Vrouwen zorgen na jaren eenzaamheid voor kopzorgen én verlichting. 'Getting laid sure is good for my regularity'.

Maidan
'Vreemden zullen me naar het graf dragen.' Qua nieuwswaarde dé film van 2014. Het was het jaar van verdeeld Oekraïne immers. Ironisch genoeg werd dit project van Loznitsa (My Joy) gefinancierd met geld uit het Nederlands Filmfonds. Dat zal toch wel voor die vliegramp zijn geregeld. Alhoewel, als je ziet hoe snel dingen kunnen gaan. Het is nog maar van november 2013 geleden dat demonstranten op het Maidan-plan gingen staan, om het vertrek van de Janoekovitsj-oligarchie te eisen. In die beginfase (die ongeveer tot februari duurde) lijkt het nog een soort demonstreren 2.0. Het is allemaal tiptop geregeld. De EHBO staat klaar, de soep gaat rond, er wordt gezongen, en er zijn grote schermen zodat iedereen het podium goed kan zien. Het is bíjna een festival. Inclusief 'zomerhit'. En nu allemaal: 'Vitya, ciao ciao ciao!' Lozhnitsa filmt het allemaal uiterst rustig. De vignetten zijn een zoek Where's Waldo-zoekplaatjes. Spot het bijzondere moment zelf. Het werkt goed. Een man met een zeis, iemand die rustig een broodje eet, een ijdele muzikant, discussierende oudjes. En na een tijdje herken je sommige mensen uit eerdere shots. Vervolgens ontploft de nationalistische cocktail finaal. Het inferno van Kiev. Lozhitsa verandert doodleuk niet van tactiek. Zijn vaste hand doet bibberen. Het is minstens zo spannend als geopolitiek eng is. En de gewone man, hij werd vermalen.

. Whiplash is een 'echte' mannen-film. Alles wat immer competitieve mannen zo irritant kan maken zit erin. Verliezen is géén optie. Kutten en flikkers aan de kant!

Haha 'word'. Zonder meer een lekker foute film.

Birdman
Ik lees graag Salon, fier bastion van links Amerika, maar ze hebben een aantal vervelende trekjes a. ze denken dat Kanye een Belangrijke Artiest is b. ze kunnen rond Oscar-tijd heel irritant genomineerde films om van alles en wat bekritiseren: Boyhood heeft te weinig latino's voor een film in Texas, tientallen artikelen over American Sniper (is het proto-fascistisch, gewoon fascistisch, een post-fascistische Western, en ik denk "dudes, het is een film van Clint) en dus Birdman waarvan een smarty-pants vond dat de film teveel zonder reden gebruik maakt van het long tracking shot. Kun je over discussiëren (net als die nerveuze drummer de hele tijd) maar ik vond het eigenlijk wel passen, het trekt je in die wereld en de claustrofobie van het hoofdpersonage.

Oscars, populair, dus dan kun je cynisch gaan doen. Maar ik vond het gewoon een fijne, meerlagige film. Vrij goed geacteerd vooral door Keaton, die ook een goede kop heeft gekregen, maar ook weer niet door iedereen. Okay, het eerste einde zag je meteen aankomen, die herhaaldelijke "ik doe een Antonioni en film doorrrr het hekje" shots vind ik iets teveel spierballenvertoon en natuurlijk de Romantiek van het Oude New York...ik verwachtte bijna Gene Hackman om de hoek te zien scheuren op weg naar een verhoor in CBGB's.

Whiplash
Resumé: Ik was voor het meisje gegaan.

Nog wat aantekeningen:
Dat laatste optreden is fantastisch, ik zag de vernedering niet aankomen. Zijn herstel en overwinning zijn cool, maar dan weer voorspelbaar en erg ongeloofwaardig, geen mens had het na zo'n dreun in zich gehad.
Of is mijn conclusie nu net het punt dat Fletcher maakt: geen mens, maar alleen de echte groten der aarde?

Oh ja, vergeten te vermelden dat de film geen seconde over muziek gaat.