Filmforum

Stalinggrad
Na Come and See had ik 'lust' naar meer WO II.
Duitse film, maar naar Amerikaans recept. Heftige en pijnlijke momenten worden zo nadrukkelijk en slecht gedoseerd weergegeven dat ze daardoor impact missen. Het gevoel erg aan de hand te worden genomen.
Toch niet slecht hoor.

Communion
Bizarre alien abduction film met Christopher Walken.
De man is toch echt geen groot acteur, maar heeft wel een grenzeloze charisma en dat maakt een boel goed.
Hoogtepunt: Walken dansend met creepy donkere alien dwergen :)

Stalingrad, met één g

The Big Red One
WO II film. Na een half uur afgezet. Een Amerikaanse unit bestaat uit van die nonchalante 'characters' (waaronder een jonge schrijver die continue potsierlijk een sigaar in zijn mondhoek heeft) die niet geloofwaardig zijn en mij erg op de zenuwen gingen werken.

Dwaas! :) Dat is juist een van de beste WOII films! IMHO, etc.

Wanneer wordt ie goed dan? :)
Ok, ik geef hem nog een herkansing haha

Eh de hele tijd? :) Kan me herinneren dat hij een hele fijne opbouw heeft, eerst een beetje melig/cool en dan wordt het steeds grimmiger maar zonder effectbejag. Ik zeg de arm met het horloge op D-Day.

Ok, ik zal doorbijten :)

Communion is een uiterst maffe film, gemaakt door een regisseur die iets te veel in zijn onderwerp gelooft. Het meest bijzondere aan de film is waarschijnlijk het feit dat Christopher Walken niet constant de slappe lach krijgt met al die plastic poppen met veel te grote ogen om hem heen.

Overigens kan geen enkele oorlogsfilm van Samuel Fuller zonder een personage (meestal een sergeant) die op een sigaar kauwt. Fuller deed dat namelijk zelf ook altijd, ook toen hij met zijn eigen legereenheid door het Europese oorlogsgebied trok. Ik neem aan dat je de reconstructie van The Big Red One hebt geprobeerd? Dat is een lange zit, maar toch het opnieuw proberen/doorbijten waard.

ik vond Big Red One ook geweldig

(ik dacht even dat je het over Thin Red Line had, waarvan ik me nog voor kan stellen dat het doorbijten is)

wat betreft WWII films schieten me verder enkel A Midnight Clear, Indigenes en They Were Expendable te binnen.

en je had natuurlijk vorig jaar die malle tankfilm met Brad Pitt, die niet eens zó slecht was (Fury)

Oei, drie hebben al vóór gestemd, er begint nu wel een zware last op mijn schouders te rusten (note to myself: ik kan altijd nog doen alsof ik het een geweldige film vind natuurlijk)

Ik neem aan dat je de reconstructie van The Big Red One hebt geprobeerd?

Like Father, Like Son
Waar een gitaar niet allemaal goed voor kan zijn! Like Father, Like Son is wéér een Koreeda-film om stilletjes van te worden. Het lukte 'm al zó vaak. Opnieuw vormen kinderen de kern van het verhaal. Twee jongetjes zijn kort na hun geboorte verwisseld, en zes jaar later komt het ziekenhuis erachter. De ouders wordt het verteld, waarmee het dilemma daar is. Nande!? Eigenlijk zijn alle reacties raak en aangrijpend. De ene moeder is gehecht aan haar huidige 'zoon', haar man moppert van 'zie je wel'. De andere moeder heeft vooral tijd nodig, terwijl haar echtgenoot centjes ziet. Geld speelt onverbloemd een rol, want Koreeda heeft het ene gezinnetje steenrijk gemaakt, en het andere nogal 'shabby'. Eenvoudige truc wellicht, maar het werkt. Juist omdat Koreeda niet héél makkelijk het rijkeluisgezinnetje begint te bashen. De dure pa is een gecompliceerde gestalte. Hij is het afwezige type. Altijd op zijn werk, en thuis streng en gesloten. (Letterlijk afgesloten, als hij op zijn eigen 'rijkemannenkamertje' zit, met zijn boeken, kunst en die gitaar.) De sjofele winkeleigenaar-pa met de goedkope bodywarmer heeft 'm door. 'Niemand dwingt je de vader te zijn die je zélf had.' Zo schuiven de gezinnetjes ondanks alle verschillen langzaam naar elkaar toe, en ontvouwt zich een lekker melodrama vol ware sentimenten. Via een Austen-setup naar Toergenjev.

Ringu
Blijkbaar groot in kinderland als "vertelde film". Men zat hier trillend op de bank. Nergens voor nodig, het wordt nooit echt eng. Vrij onsamenhangend verhaal (opeens is die ex-man een ziener? De fuck?!) wat zijn faam te danken heeft aan het fopmoment tegen het einde en "die scène". Wel weer een paar mooie Japanse shots, vooral aan zee.

Ik blijf bij mijn mening over The Big Red One.
Het lukt me niet een connectie te maken met de personages, die me volledig koud laten. De actie scenes hebben geen impact en de algehele toon is onverschillig, met weinig respect voor het leven. Moet ik dan in de concentratiekamp scene ineens geloven dat de soldaat geraakt is door wat verbrande lijken in een oven?

American Horror Story
Seizoen 1 en 2.
Seizoen 1 is amusant, maar al snel vermoeiend. Als aflevering wekelijks op de buis goed te doen, maar alles op een avondje is toch wel een opgave en het idee dat geesten dezelfde dagelijkse sores en geneugten hebben als de levenden neemt gelijk iedere horror weg, want dood gaan maakt immers geen flaus aus. De toon is wel lekker donker en cynisch.
Seizoen 2 is beter, een oud gekkenhuis werkt natuurlijk altijd. En net als in seizoen 1 is Jessica Lange fantastisch :)

20,000 Days On Earth
Jimi - All is by My Side
Ik ben geen fan van Nick Cave, maar soms is dat bijna jammer. Hij heeft wel wat te melden en is sympathiek, waardoor ik deze film toch leuk vond. Van Hendrix ben ik ook geen uitgesproken fan en van biopics ook niet, dus tja, kon me maar matig boeien. Vreemde montagedingetjes die net te lafjes zijn om er een echte experimentele film van te worden.

Lair of the White Worm
Lekkere bluescreen-horror, niet zo cool als Altered States maar nog steeds cool.

http://s24.postimg.org/u91lh5g51/mesalostwomen.jpg

Je kan beter plaatjes googlen van deze film, want de 1 uur en 10 minuten duren lang.

Hanna D. - La ragazza del Vondel Park
Ook geen hoogvlieger, deze Christiane F.-ripoff, een vrij smakeloze bedoening over de neergang van een jong meisje. Maar het is in Amsterdam en een enkel lichtpuntje in de soundtrack.

Aanmodderfakker
Pffff, een lullo wordt volwassen. Mensen praten raar ook, ze zullen er zijn, maar het komt toch vooral flauw over, net als de meeste grappen.

Lawless
Erg gewelddadig verhaal over illegale stokers, waargebeurd, zo wordt beweerd. Beetje ongeloofwaardig hoe de hoofdrolspeler, al is het Tom Hardy, tot twee keer toe overleeft.

Fantastic Mr. Fox
Aardige animatie naar een Roald Dahlverhaal. Je weet dat er bloed, zweet en tranen in zit maar de poppen vind ik niet overdreven aantrekkelijk.

Ik ben geen fan van Nick Cave, maar soms is dat bijna jammer. Hij heeft wel wat te melden en is sympathiek, waardoor ik deze film toch leuk vond.

Hmm, Ludo vind Cave helemaal niet zo aardig in die film?

20,000 Days On Earth
'Give us a kiss, just one little sip, sip, sip, before you slip, slip, slip away.' Het Nick Cave Memorial Museum is eigenlijk slechts geopend voor één bezoeker: Nick Cave. Identificatie verplicht. De man is natuurlijk altijd een klootzak in interviews geweest, dus zo'n gek idee is zo'n pseudo docu-film niet. Laat hem dan zélf maar vertellen wat ie wil vertellen. Gedurende de film zijn de gesprekspartners slechts aangevers. Het valt op hoe ongemakkelijk iedereen rond de man is. Dieptepunt is Blixa Bargeld, die alleen maar lijkt te moeten opdraven om nog maar eens te verklaren dat het echt niet Cave's fout was dat Blixa vertrok. Écht niet. Ondanks een hilarisch bezoekje aan Cave's privé-archief is dit aanstellerige egodocument vooral te pruimen als het over anderen gaat. Een verhaal over een concert van 'Dr.' Nina Simone komt zelfs twee keer langs. Een Pluk van de Petteflet-achtige anekdote over een man die zijn torenkamertje magisch wist te transformeren is het meest aandoenlijk. Die man was tenminste tevreden met zichzelf, in zijn eigen wereld. Nick Cave wil zijn eigen wereld enerzijds hermetisch gesloten houden, en aan de andere kant zijn hele omgeving tót zijn beeld transformeren. Toegegeven, het is 'm hier weer gelukt. Maar als je het rockster-loopje van de man ziet, dringt zich de vraag op: gaat het masker ooit af?

Heh, interesting. :)

Misschien juist omdat ik 'm niet echt volg en me niet aan z'n maniertjes erger, dat reserveer ik voor z'n zangstem.

hah, mooi. ik kan de man als mens echt niet uitstaan. niet in interviews, en helemaal niet in die verschrikkelijk docu. don't remind me, grom. ;)

jammer dat Aanmodderfakker tegenviel (ik kon 'm toch al niet vinden, en ik kijk pertinent geen films op tv hoor)

en om nog even terug te komen op Ringu
Blijkbaar groot in kinderland als "vertelde film".

awww. dit komt natuurlijk omdat kinderen altijd stiekem tv kijken als ouders weg zijn. En van stoute kinderen die tv kijken komt... DAT.

heheh...horrorfilms werden op school ook altijd verteld. Geweldig fenomeen eigenlijk. Toch maakte die laatste scène indruk, moest om 2 uur 's nachts uitrukken. Vandaag werd er ter compensatie een Bullock vehikel gekeken (The Heat, vermakelijk om met een scheef oog te kijken, maar toch opeens met Tarantino-achtig geweld, heel erg uit balans.)

Ik dan maar ook on the record over Nick Cave: sinds die "le-gen-da-rische" VPRO documentaire uit 86 of zo, dat hij agressief paranoïde zit te doen in die taxi, vind ik het ontzettende eikel (met dat irritante kapsel van hem ook altijd.) En zijn stem vallen de bladeren door van de boom.

hee een Oscar voor Ida! en voor JK Simmons. (en eentje voor de mama uit Boyhood, als die film dan toch een prijs moest hebben inderdaad Arquette bitte)

Blood Brother
E.T op dat fietsje. Lijkbleek en doodziek. Ik vond dat als kind de engste filmscene ooit. De documentaire Blood Brother doet het in de openingsscene nog eens dunnetjes over. Maar dan in het echt. In straatarm India. Eigenlijk moeten ze de film vertonen aan al die (Tinder)-meisjes die met zielige Afrikaantjes poseren. Naar een weeshuis gaan om 'authenticiteit' te zoeken is helemaal in. De leegte (of: je eigen zelfhaat en 'lust for shade') vullen met bloed, kots en pus, ik weet nog steeds niet wat ik ervan moet denken. Het blijft wringen. Het hoofdpersonage van Blood Brother is zich er overigens best bewust van. Hij wil vermijden dat hij als een soort 'white king' rond gaat lopen. De vraag is of hij dat helemaal zelf in de hand heeft. Ziet iedere armesloeber niet toch stiekem dat waterkansje op een extra centje? Cynisme van mijn kant, dat soms wordt bevestigd, bijvoorbeeld als de ijdele kerel een a capella versie van 'I Will Follow You Into The Dark' ten beste geeft. Maar het merendeel van de 90 minuten worden de negatieve gedachten in mootjes gehakt. De huidstukken vliegen letterlijk in het rond. Aids-weesjes in India hebben het heel, héél slecht. En ze maar wat blij dat er nog iemand is die zich als een Vader Theresa om ze bekommert. Ik doe het de selfie-martelaar 2.0 niet na. Sterker nog, ik betrapte me erop soms naar de muur te staren...

Whiplash
'Not quite my tempo.' Misschien moet ie eens een drummachine kopen? Al die moeite, om die paar laatste jazz-Mohikanen op te leiden tot Langs de Lijn-tunes vertolkers... Whiplash is een 'echte' mannen-film. Alles wat immer competitieve mannen zo irritant kan maken zit erin. Verliezen is géén optie. Kutten en flikkers aan de kant! De oude Grieken noemden dat 'agon', of 'euandria'. De hele Spartaanse staatsopvoeding was ervan doortrokken. De kweek der ferme kerels. Dood of de gladiolen. Lang werkte het, maar toen de Spartaanse falanxen één keer uit een nieuwe hoek werden aangevallen, was het meteen gedaan. Out of the box denken, dat kunnen die verstarde mannen dan weer niet... En Whiplash helaas óók niet. Het hoofdpersonage staat niet boven de strijd, maar gaat hem aan. Dan zeg je dus volmondig 'ja' tegen de schaal waarop je op niveautje 9 een topmuzikant bent, en op 10 een psychopaat. J.K. Simmons heeft als de 'bad guy' allang voor de tweede optie gekozen. Het is de rol van zijn leven. In strakke zwarte hemdjes spant hij briesend de (nek)spieren. De docent verenigt Nosferatu en Faust in zich. De zachte Miles Teller met het pafferige 'old lesbian'-gezichtje (The Spectacular Now) laat zich erdoor inpakken. Een eendimensionaal, maar uiterst smakelijk gevecht is het gevolg. Nu maar hopen dat de drumsolo geen comeback maakt.

Eastern Boys
We kunnen bij de oude Grieken blijven, met deze moderne pederastie-update. De film doet er even achteloos over als de personages, wat het verhaal enkel beklemmender maakt. Een koele registratie van tederheid én berekening. De dingen die gebeuren achter rolluiken... Eastern Boys begint met een 'zoom' van tien minuten. Langzaamaan omsingelt de camera een groepje Oostblok-jongens op Gare du Nord. Immer op hun hoede voor de (vele) agenten, lummelend bij de Hema (!). Een zakenman houdt ze in de smiezen. Net als de camera cirkelt hij almaar dichterbij, tot hij er één te pakken heeft. 'Aren't you going to ask how much it costs?' De zakenman kijkt verlegen. '50 euro'. De man geeft zijn adres. Het spektakel kan beginnen. Eén lange Grunbergiaanse vernedering. De enige optie is het maar te ondergaan. Slachtoffer van je eigen geilheid. En geen DSK-geld om het af te kopen. (Maar wel genoeg spulletjes.) De rest van de film duurt bij dat intro vergeleken nogal lang. De regisseur weet niet goed waarnaar hij wil schakelen. Eerst krijgen we moeizame arthouse. De jongen en de vader-figuur. Maar wie penetreert wiens leven, nu eigenlijk? De zakenman blijft al te schimmig. De finale zoekt het ineens weer in een ander register, al had de lekker schmierende 'bande'-leider het wel 'aangekondigd'. Toch was het voor Rundskop-melodrama wel wat laat.

In strakke zwarte hemdjes

LOL. Het leek me al een kutfilm, maar je hebt hem wel heel smakelijk afgeserveerd (helaas ook Boyhood, waar ik naar uitkeek, maar die ik sinds je "Coldplay, WTF?" ook niet durf te kijken. :)

Ik heb door omstandigheden Aanmodderfakker gemist maar ik ging daar al in als "wedden dat dit vreselijk is en vooral helemaal niet grappig?"

Wat Ludo heeft met Nick Cave heb ik met P J Harvey overigens. Als die dr mond opendoet zit ik in 10 seconden op de kast.

Zal ik Coldplay effe gaan zitten verdedigen trouwens? Openingsnummer van Boyhood en, achteraf bekeken, een meesterzet. Het is een film over een gewone jongen, met een redelijk doorsnee leven en het probeert met de kijker te onderzoeker welke ingredienten aan te wijzen zijn als vormend, if any. En het maakt expliciet het punt dat dit niet uitsluitend zit in grote momenten, of juist niet. Maar dat we vaak bepaalde details herinneren. Onbegrijpelijk dat Ludo hier niet in meeging, zo bedenk ik me nu ik dit zo opschrijf, maar goed. Het punt is: je kunt die film dan wel openen met het onbekende b-kantje van de nieuwstee 9.2-op-pitchfork hipsterbelofte die pas over anderhalf jaar enige bekendheid zal gaan genieten, maar in de context van deze film had dat als K op D geslagen. Gewoon "Yellow".

Ik ga er voor zitten...

http://media.giphy.com/media/1IvtJUS2xYjGo/giphy.gif

(denk dat ik hem vanavond gewoon ga kijken :)

Ik heb door omstandigheden Aanmodderfakker gemist maar ik ging daar al in als "wedden dat dit vreselijk is en vooral helemaal niet grappig?"

Ik had precies hetzelfde. Zal deels liggen aan de aandacht die de film kreeg in DWDD. Ik kijk het programma graag, maar de aanbevelingen daar beantwoorden zo goed als nooit aan mijn smaak...

ja zeg eh, wat zei Kathleen Edwards ook alweer, I'm Marty McSorley. ;)

zoals Olaf het opschrijft klinkt het wel vernuftig, maar de momenten die me uit die film bijbleven waren nog altijd best 'groot' en dramatisch (zoals ontploffende step father)

Yellow vind ik voor Coldplay's doen best een tof nummer, maar als we even veronderstellen dat het nummer wordt ingezet als een 'dit is onze jeugd', 'dit is onze hit', dan zie ik meteen een meebler-scene in de auto voor me. Met het jongetje en zijn zusje en moeder luid zingend, dan nog gelukkig. En dan thuis de mededeling: we gaan verhuizen. Lijkt me al een veel beter begin dan nu (want wat het nu was weet ik al niet meer)

Boyhood
Niet slecht, niet goed. Weet nog dat ik voor het eerst over de film las en Keanu-stijl dacht "whoah", Linklater ook nog eens, zoveel mogelijkheden. Uiteindelijk is het idee de hele film. Een soort super avant-gardistische normalo film of zo. Knap gedaan, maar ook zo, laat ik een een muziekanalogie doen, een heel natuurlijk geproduceerde plaat, met heel veel moeite gedaan, vintage mixer, de juiste microfoon, sessiemuzikanten die nog op bladiblalegendarisch hebben gespeeld en dat je dan hele duffe evergreens gaat zingen. Ergens tijdens het derde of vierde einde bedacht ik ook dat het maar goed was dat het zich in Amerika afspeelde, dat je nog ambient kan kijken (man Roger Clemens bij de Astros, een bijbel voor je verjaardag, etc). Ik voelde de liefde niet.

met de kijker te onderzoeken welke ingrediënten aan te wijzen zijn als vormend

Je zou op het eerste gezicht denken dat de paar grote momenten in Boyhood het meest vormend zijn, zoals de ontploffende stiefvader. Het zijn echter de ‘normale’ momenten die Mason het meest vormen.

Wat mij bij de tweede keer pas opviel was hoeveel positieve invloed de alcoholistische stiefvaders hebben op de creativiteit en het denken van Mason. De jongen blijkt aan het begin van de film goed te hebben opgelet tijdens het college van de eerste echtgenoot over Pavlov, want hij gebruikt daar veel later in de film elementen van in zijn gefilosofeer tijdens een autorit met zijn vriendin. De jongen kiest voor fotografie omdat hij een fototoestel heeft gekregen van de tweede stiefvader. In beide gevallen zijn het schijnbare wegwerpmomenten in de film.

Ik herkende trouwens pas bij de tweede keer rockzanger Charlie Sexton in rol van de muzikale vriend van Masons vader. Maar dit geheel terzijde.

Big Hero 6
Zo dat is even wat anders dan Fr*z*n. Meteen een groot voordeel: er wordt niet in gezongen. Heel aparte film van Disney met een flinke Japanse invloed, zowel qua wereldbouwen als thematiek. Robots hè? Ik vermoed dat Silicon Valley flink heeft geïnvesteerd in dit project, want technologie en wetenschap is hier rete-cool. Op de helft kantelt de film richting een superheldenfilm, erg goed gedaan verder -want echt heel Japans- maar ergens ook wel jammer (hoe radicaal was het geweest als die hele film over rouwverwerking was gegaan). Maar goed, uiteindelijk een verrassend sterke mix van humor, actie en emotie. De eerste Amerikaanse tekenfilm van de 21ste eeuw zeg maar. Oscar in the pocket, lees ik net.

The Hunger Games: Mockingjay part 1
Interessant als je toch de voorgaande delen hebt gezien. Junior 1 miste de Spelen zelf. Wat krijg je daar voor terug? Een wat melancholieke bespiegeling over revoluties, de noodzaak voor een icoon en een glimp van het idee dat wat de plaats van de ene dictatuur wil innemen waarschijnlijk net zo vervelend is. Het deed me allemaal denken aan die beroemde foto van Che, genomen net voordat hij een menigte gaat toespreken en sinds ik dat weet zie ik geen heroïek maar twijfelende angst. Jennifer Lawrence kanaliseert dat gevoel erg goed en zingt met haar fijne stem een mooi liedje. Goed kleurgebruik ook, ik vermoed dat de makers de computers hebben ingezet om die eerste kleurenbeelden van ruïnes uit WOII te benaderen. Verder natuurlijk het gebruikelijke probleem met laatste delen van trilogieën/reeksen in tweeën splitsen (loom tempo).

American Horror Story
Seizoen 3
Niet erg goed allemaal, maar wel erg lekker!
Wederom doet Jessica lang mee en die is alweer fantastisch. Maar ook Kathy Bates is erg geslaagd als de racistische en sadistische Madame Marie Delphine LaLaurie.
http://images.tenplay.com.au/~/media/TV%20Shows/ELEVEN/American%20Horror%20Story/Other/DelphineLaLaurieKathyBates900.jpg?mw=829

Scarecrow
Oudere vrouwen, en de tijd nemen. Twee elementen die me dit keer opvielen als cruciale ingrediënten van dat gouden Hollywood in de seventies-recept. Waarschijnlijk kun je daarvoor elke keer wat anders aanwijzen, dat wel natuurlijk! Toch, tegenwoordig lijken actrices almaar jonger te worden, of te blijven. In de films van Altman (en Schatzberg) hoeft dat niet zo nodig. De tijd mag zijn beloop hebben. En dat geldt dus ook voor de scenes zelf. De opening van Scarecrow toont ons bijvoorbeeld minutenlang een grauwe, haast Grieks-stoffige weg. Twee sjofele kerels pogen een lift te regelen. Maar het wil niet zo lukken. De film blijft er rustig bij, tot we Gene Hackman en Al Pacino al denken te kennen, nog vóór ze maar een echte dialoog hebben gewisseld. Hackman permanent in de weer met groene sigaren, Pacino de grapjas met het kapotte mutsje. Twee landlopers om in je armen te sluiten. Ondanks al hun gebreken. De bittere lessen des levens. Schrikraai. Schreikraai. Fellini's La Strada heeft zeker zijn sporen nagelaten, en Pacino als Pierrot is héél wat anders dan gebruikelijk. Eenmaal op pad, vormt het tweetal al snel een complementair duo. De ene bevecht zijn demonen met een hysterische lach, de ander met de vuisten. Vrouwen zorgen na jaren eenzaamheid voor kopzorgen én verlichting. 'Getting laid sure is good for my regularity'.

Maidan
'Vreemden zullen me naar het graf dragen.' Qua nieuwswaarde dé film van 2014. Het was het jaar van verdeeld Oekraïne immers. Ironisch genoeg werd dit project van Loznitsa (My Joy) gefinancierd met geld uit het Nederlands Filmfonds. Dat zal toch wel voor die vliegramp zijn geregeld. Alhoewel, als je ziet hoe snel dingen kunnen gaan. Het is nog maar van november 2013 geleden dat demonstranten op het Maidan-plan gingen staan, om het vertrek van de Janoekovitsj-oligarchie te eisen. In die beginfase (die ongeveer tot februari duurde) lijkt het nog een soort demonstreren 2.0. Het is allemaal tiptop geregeld. De EHBO staat klaar, de soep gaat rond, er wordt gezongen, en er zijn grote schermen zodat iedereen het podium goed kan zien. Het is bíjna een festival. Inclusief 'zomerhit'. En nu allemaal: 'Vitya, ciao ciao ciao!' Lozhnitsa filmt het allemaal uiterst rustig. De vignetten zijn een zoek Where's Waldo-zoekplaatjes. Spot het bijzondere moment zelf. Het werkt goed. Een man met een zeis, iemand die rustig een broodje eet, een ijdele muzikant, discussierende oudjes. En na een tijdje herken je sommige mensen uit eerdere shots. Vervolgens ontploft de nationalistische cocktail finaal. Het inferno van Kiev. Lozhitsa verandert doodleuk niet van tactiek. Zijn vaste hand doet bibberen. Het is minstens zo spannend als geopolitiek eng is. En de gewone man, hij werd vermalen.

. Whiplash is een 'echte' mannen-film. Alles wat immer competitieve mannen zo irritant kan maken zit erin. Verliezen is géén optie. Kutten en flikkers aan de kant!

Haha 'word'. Zonder meer een lekker foute film.

Birdman
Ik lees graag Salon, fier bastion van links Amerika, maar ze hebben een aantal vervelende trekjes a. ze denken dat Kanye een Belangrijke Artiest is b. ze kunnen rond Oscar-tijd heel irritant genomineerde films om van alles en wat bekritiseren: Boyhood heeft te weinig latino's voor een film in Texas, tientallen artikelen over American Sniper (is het proto-fascistisch, gewoon fascistisch, een post-fascistische Western, en ik denk "dudes, het is een film van Clint) en dus Birdman waarvan een smarty-pants vond dat de film teveel zonder reden gebruik maakt van het long tracking shot. Kun je over discussiëren (net als die nerveuze drummer de hele tijd) maar ik vond het eigenlijk wel passen, het trekt je in die wereld en de claustrofobie van het hoofdpersonage.

Oscars, populair, dus dan kun je cynisch gaan doen. Maar ik vond het gewoon een fijne, meerlagige film. Vrij goed geacteerd vooral door Keaton, die ook een goede kop heeft gekregen, maar ook weer niet door iedereen. Okay, het eerste einde zag je meteen aankomen, die herhaaldelijke "ik doe een Antonioni en film doorrrr het hekje" shots vind ik iets teveel spierballenvertoon en natuurlijk de Romantiek van het Oude New York...ik verwachtte bijna Gene Hackman om de hoek te zien scheuren op weg naar een verhoor in CBGB's.

Whiplash
Resumé: Ik was voor het meisje gegaan.

Nog wat aantekeningen:
Dat laatste optreden is fantastisch, ik zag de vernedering niet aankomen. Zijn herstel en overwinning zijn cool, maar dan weer voorspelbaar en erg ongeloofwaardig, geen mens had het na zo'n dreun in zich gehad.
Of is mijn conclusie nu net het punt dat Fletcher maakt: geen mens, maar alleen de echte groten der aarde?

Oh ja, vergeten te vermelden dat de film geen seconde over muziek gaat.

ARE YOU RUSHING OR ARE YOU DRAGGING

het meisje werkte in de bios, lijkt me win/win :P

Volgens een vriend van me is het juist een pleidooi tegen blinde ambitie. Want idd geen meisje en ook het 'succes' van de bandleider. Op zich zie ik zijn punt maar ik voelde het toch heel anders bij het bekijken.

Je hebt van die films die je - als ze op tv komen - weer gaat zitten kijken om je weer eens lekker rot te ergeren. "Dead Poets Society" is de Gold Standard. En "Whiplash" is een serieuze aanwinst in het genre.

Blinde ambitie leidt tot eenzaamheid. Het kost je het meisje en levert geen vrienden op. Leeftijdgenoten zijn er enkel om op te kunnen scheppen en ruzie mee te maken, zoals tijdens de familiemaaltijd. De enige vriend is zijn vader en ook die laat de drummer aan het eind van de film vallen.

Blinde ambitie leidt tot eenzaamheid. Het kost je het meisje en levert geen vrienden op. Leeftijdgenoten zijn er enkel om op te kunnen scheppen en ruzie mee te maken, zoals tijdens de familiemaaltijd. De enige vriend is zijn vader en ook die laat de drummer aan het eind van de film vallen.

Dat familie-etentje zag ik toch iets anders, de oprechte enthousiaste aandacht van zijn familie ging meer uit naar zijn leeftijdgenoten (neven? of waren dat zijn broers?) die met sport bezig zijn en niet naar hem. Daar reageerde hij (wat ongelukkig) op. En let wel: er is niemand met wie hij zijn liefde voor Jazz en zijn ambitie kan delen en hij wil er toch iets over kwijt, dan maar met een attitude.
En dat zijn vader hem laat vallen? Dat maakte ik niet op uit dat fragment.

Dat laatste had ik ook even gemist. Die vader is best wel een erge softie verder, vandáár zeker dat ie The Teacher zo hard nodig heeft...

De laatste omhelzing met vader vindt backstage plaats nadat het mis ging tijdens het optreden aan het eind van de film. Heel even lijkt het erop dat de zoon zich overgeeft aan het land der verliezers waar vader deel van uitmaakt. Maar dan bedenkt hij zich...

Our Sunhi
Iemand nog een kippetje? Ze zijn supervers! Onze (niet meer zo héél) jonge filmstudente Sonja brengt de mannen van Busan danig in verwarring. 'Ze heeft artistiek gevoel.' 'Ze is vreemd, maar wel moedig.' Het meisje doet zelf weinig om een en ander waar te maken. Ze hengelt vooral naar complimentjes. Was ze maar zoals die referentiebrief. Zodra haar mannen genoeg Soju biertjes op hebben willen ze die ook best voor haar schrijven. Daytime Drinking lost zo een hoop op. Het is het eerste momentje Hong Sang-soo-magie. Even met de ogen knipperen en één leeg flesje is een tafel vól lege flesjes geworden. Het oeuvre van de Koreaanse regisseur kun je rustig consistent noemen. Het meta-aspect blijft voor hem werken. Een hele carrière opgebouwd rond filmacademie-films. (Waar staat die Nederlandse filmacademie eigenlijk?) Eén van de studenten die achter Sunhi aanloopt heeft net 10.000 euro in een film over zijn liefde voor hét meisje gestoken. Heel veel meer geld lijkt ook Hong niet nodig te hebben. De digitale beelden zijn supergoedkoop. In de restaurantjes lijkt het zo wel een Amerikaanse tussen de middag-sitcom. Buiten (en al overbelicht) werkt de uitgebeende stijl beter. En daar weet het weer slim spiegelende scenario tussen alle weerkaatsingen door een even droge als Alleneske pointe te zetten.

Los Angeles Plays Itself
'Hi girls, have you seen my cat?' Drie uur lang filmstad Los Angeles. Het is een hypnotiserende ervaring. Dat zal ook met de kameleontische eigenschappen van de metropool te maken hebben. Ze kan zelfs voor Zwitserland doorgaan! Compilateur Thom Andersen's fijne cinefielen-droom belooft wel wat meer dan hij waar kan maken. Om het wetenschappelijk te stellen: waar is die scherpe onderzoekvraag nou? Andersen peinst of we fictiefilms ook tot 'documentaires' kunnen maken, gezien het feit dat documentaires zelf steeds filmischer zijn geworden. Hij laat zien dat dit inderdaad kan, zonder dat hij nou echt gerichte vragen aan zijn collectie fragmenten stelt. Zo verdwaalt hij ook zelf in dit neon spiegelpaleis, zo ergens tussen de 4-traps snelweg en die nare Walk of Fame. Het meanderende werkt niettemin wel. Als je maar genoeg voorbeelden weet te verzinnen worden eindeloze reeksen vanzelf hallucinant. Al die gebouwen, wijken en winkels, in al die hoedanigheden. Blade Runner's Bradbury Building! Van de mensen is Andersen postmodern en postkoloniaal vooral geïnteresseerd in de politie en de immigranten. Hij grapt over de aanhalingstekens in “to protect and serve”, en peinst over de gangbare afkorting naar L.A. Alleen een stad met een minderwaardigheidscomplex doet zoiets. Of zou het toch weer racisme zijn?

The Texas Chainsaw Massacre
'Hit her grandpa!' Eén van de vele dingen die uit Los Angeles Plays Itself te leren valt, is dat werkelijk élk plotje een film op kan leveren. Onnavolgbaar absurd? Doen we. Er zitten dus genoeg Gummo-waardige momentje in deze horror-klassieker. Vooral de nachtelijke scenes doen het goed. In fraaie grofkorrelige schaduwbeelden hobbelt Leatherface achter de 'scream queen' aan. Ondertussen snoeit hij de bosjes. En what about dat laatste shot? Hij is écht niet meer te stoppen. Het 'gore'-gehalte viel me ondertussen nog mee (of stiekem tegen?). Al mogen die vleeshaken er wezen. Maar 'head cheese' wordt er uiteindelijk toch niet gekookt. Psychologisch eng is de film alleen bij de entree van de lifter. Texas is evengoed het land van de 'banjo boys', de gedeformeerde debielen die niet voor automutilatie terugdeinzen. Daar hebben de astrologische Scoobidoo-hippie-vrienden niet van terug. Tragisch middelpunt is de pafferige jongen in de rolstoel. Hoog autisten-stemmetje, doodsbang, en bovenal (seksueel?) gefrustreerd. Vond het wel jammer dat hij niet als laatste het loodje legde. Men moest nog gebruik maken van de vocale kwaliteiten van de blondine. Mooiste shot? Eén van de beardo dudes staart door een muggengaas het slagershuis in. Het hete zomerzonlicht blakert zijn schaduw in gouden tinten.

Leuk leuk!! Ik denk dat ik "Los Angeles..." in mijn toptien docu's allertijden zou zetten. Je beschrijft het heel goed. Het is een beetje een zooitje, maar een bezwerend zooitje.

oh ik wist niet dat je 'm ook al gezien had. (how could I even think that :P) vanzelfsprekend hield ik tijdens het kijken een lijstje bij van L.A. films die nog gezien moesten worden, en ik betrapte me erop toch vooral op te veren bij de ehh laten we zeggen 'city of sin' films. The Crimson Kimono, can it go wrong?

en oh ja, vergat nog oh ja op
De laatste omhelzing met vader vindt backstage plaats nadat het mis ging tijdens het optreden aan het eind van de film. Heel even lijkt het erop dat de zoon zich overgeeft aan het land der verliezers waar vader deel van uitmaakt. Maar dan bedenkt hij zich...

te zeggen :)

Bernie
Smalltown, America. Ook dáár is het leven soms net een film. Voor dit Linklatertje (met de charme van een tussendoortje) heeft de regisseur goed naar Wes Anderson gekeken. Zoals mijn zusje zei: 'Monsieur Noir avec une moustache fanci!' Ook alle andere dorky dorpsbewoners zijn stiekem met een hele hoop aandacht gecoiffeerd door de lokale Pfaff. (De enige gay uit het dorp die níet in de kast zit waarschijnlijk.) Jack Black speelt het koddige titelpersonage. Een musical-fan én mortician (pardon 'funeral director') met een voorliefde voor de LOL's, de little old ladies. Linklater kachelt voor deze true story al keuvelend langs de werkelijke dorpsbewoners. Die dus allemaal dik in de film make-up hun momentje of glorie beleven. Ze mogen vertellen hoe de echte Bernie was. En ze doen dat met smaak. Zoals het Amerikanen betaamt. Zo wordt het docu-sfeertje eigenlijk supernep, en die botsing maakt de film amusant.Als broodnodig pepertje is wel de scherpte van Matthew McConnaughey nodig. De ijdele sheriff met de ziekenfondsbril en de vroeggrijze haren heeft die dekselse Bernie wel door. Er is niemand die zo verlekkerd 'closet gay' kan zeggen als McConnaughey. Of 'popsicle' for that matter. Maar dan is de film dus al op écht morbide terrein belandt. De rechtszaak is zowaar echt spannend. The Real World through TV morals.

Te Doy Mis Ojos
Een nichtje mailde me enthousiast dat ze een goede film had gezien. Een film waarvan ze dacht dat ik 'm wel getipt móest hebben. Helaas. Had het gekund? Nou.... Voor een Spaanse films valt ie mee. Bovendien is de film verrassend eerlijk in alledaagse psychologie. Niet zozeer de psychologie ván de personages, maar de psychologie die ze krijgen. Een gewelddadige echtgenoot gaat in een praatgroepje om zijn driftbuien te overwinnen. De psycholoog laat hem zijn gedachten opschrijven, tegen het licht houden, en al doende inzien dat het 'maar gedachten zijn'. Hoopt ie dan toch. Het is wat spijtig dat zijn client wordt gespeeld door een wel heel herkenbare Spaanse acteur. Die kale met de giga-wenkbrauwen. Een man met een superschurkenkop. Het leek mij interessanter als de foute kerel juist een poeslief uiterlijk had gehad. Acteren kan deze Luis Torres echter absoluut. En zijn onsympathieke rol is zeker dapper te noemen. Immers, de voor een Spaanse film uiterst noodzakelijke seksscenes ontbreken niet. (En zijn ondanks allles ook écht sexy.) Echte grijstinten dus. Met een intens bangig echtgenote die ergens toch smelt voor haar kerel. Zo is haar gehijg sensueel én bitter indringend. En mijn nichtje? Die meldde op FB dat ze toch maar gaat 'latten'...

http://www.forumdoc.org.br/2010/wp-content/uploads/2010/11/39.Salesman-cr-Maysles2.jpg

RIP Albert Maysles. o.a. van Gimme Shelter, Cocorosie-favoriet Grey Gardens, en... het schrijnend mooie Salesman.

http://en.wikipedia.org/wiki/Albert_and_David_Maysles

Big Eyes
Ik ben lange geleden afgehaakt bij Tim Burton met zijn lelijke CGI en Johnny Depp. Hier weer even aangehaakt en dat viel reuze mee. Waar gebeurd verhaal, redelijk bizar dus Burton kan het straight spelen. Doet hem goed. Hij kan er nog net genoeg mintgroene auto's in verwerken en sowieso past het wel in zijn spiel: de naïeve kunstenaar die door de boze wereld wordt verplet. Hier dus Margaret Keane, schilderes van kitschy kinderen met panda-ogen. Haar nieuwe man Walter, zelf mislukte kunstenaar, is een briljante praatjesmaker/verkoper en weet van de schilderijen een imperium te maken...onder zijn naam. Tot afgrijzen van Terence Stamp als big shot criticus (altijd fijn). Christopher Waltz is redelijk geweldig als clowneske loverman/oplichter, wat leidt tot de meest absurde rechtszaak sinds The Lady from Shanghai.