Filmforum

Ik heb door omstandigheden Aanmodderfakker gemist maar ik ging daar al in als "wedden dat dit vreselijk is en vooral helemaal niet grappig?"

Wat Ludo heeft met Nick Cave heb ik met P J Harvey overigens. Als die dr mond opendoet zit ik in 10 seconden op de kast.

Zal ik Coldplay effe gaan zitten verdedigen trouwens? Openingsnummer van Boyhood en, achteraf bekeken, een meesterzet. Het is een film over een gewone jongen, met een redelijk doorsnee leven en het probeert met de kijker te onderzoeker welke ingredienten aan te wijzen zijn als vormend, if any. En het maakt expliciet het punt dat dit niet uitsluitend zit in grote momenten, of juist niet. Maar dat we vaak bepaalde details herinneren. Onbegrijpelijk dat Ludo hier niet in meeging, zo bedenk ik me nu ik dit zo opschrijf, maar goed. Het punt is: je kunt die film dan wel openen met het onbekende b-kantje van de nieuwstee 9.2-op-pitchfork hipsterbelofte die pas over anderhalf jaar enige bekendheid zal gaan genieten, maar in de context van deze film had dat als K op D geslagen. Gewoon "Yellow".

Ik ga er voor zitten...

http://media.giphy.com/media/1IvtJUS2xYjGo/giphy.gif

(denk dat ik hem vanavond gewoon ga kijken :)

Ik heb door omstandigheden Aanmodderfakker gemist maar ik ging daar al in als "wedden dat dit vreselijk is en vooral helemaal niet grappig?"

Ik had precies hetzelfde. Zal deels liggen aan de aandacht die de film kreeg in DWDD. Ik kijk het programma graag, maar de aanbevelingen daar beantwoorden zo goed als nooit aan mijn smaak...

ja zeg eh, wat zei Kathleen Edwards ook alweer, I'm Marty McSorley. ;)

zoals Olaf het opschrijft klinkt het wel vernuftig, maar de momenten die me uit die film bijbleven waren nog altijd best 'groot' en dramatisch (zoals ontploffende step father)

Yellow vind ik voor Coldplay's doen best een tof nummer, maar als we even veronderstellen dat het nummer wordt ingezet als een 'dit is onze jeugd', 'dit is onze hit', dan zie ik meteen een meebler-scene in de auto voor me. Met het jongetje en zijn zusje en moeder luid zingend, dan nog gelukkig. En dan thuis de mededeling: we gaan verhuizen. Lijkt me al een veel beter begin dan nu (want wat het nu was weet ik al niet meer)

Boyhood
Niet slecht, niet goed. Weet nog dat ik voor het eerst over de film las en Keanu-stijl dacht "whoah", Linklater ook nog eens, zoveel mogelijkheden. Uiteindelijk is het idee de hele film. Een soort super avant-gardistische normalo film of zo. Knap gedaan, maar ook zo, laat ik een een muziekanalogie doen, een heel natuurlijk geproduceerde plaat, met heel veel moeite gedaan, vintage mixer, de juiste microfoon, sessiemuzikanten die nog op bladiblalegendarisch hebben gespeeld en dat je dan hele duffe evergreens gaat zingen. Ergens tijdens het derde of vierde einde bedacht ik ook dat het maar goed was dat het zich in Amerika afspeelde, dat je nog ambient kan kijken (man Roger Clemens bij de Astros, een bijbel voor je verjaardag, etc). Ik voelde de liefde niet.

met de kijker te onderzoeken welke ingrediënten aan te wijzen zijn als vormend

Je zou op het eerste gezicht denken dat de paar grote momenten in Boyhood het meest vormend zijn, zoals de ontploffende stiefvader. Het zijn echter de ‘normale’ momenten die Mason het meest vormen.

Wat mij bij de tweede keer pas opviel was hoeveel positieve invloed de alcoholistische stiefvaders hebben op de creativiteit en het denken van Mason. De jongen blijkt aan het begin van de film goed te hebben opgelet tijdens het college van de eerste echtgenoot over Pavlov, want hij gebruikt daar veel later in de film elementen van in zijn gefilosofeer tijdens een autorit met zijn vriendin. De jongen kiest voor fotografie omdat hij een fototoestel heeft gekregen van de tweede stiefvader. In beide gevallen zijn het schijnbare wegwerpmomenten in de film.

Ik herkende trouwens pas bij de tweede keer rockzanger Charlie Sexton in rol van de muzikale vriend van Masons vader. Maar dit geheel terzijde.

Big Hero 6
Zo dat is even wat anders dan Fr*z*n. Meteen een groot voordeel: er wordt niet in gezongen. Heel aparte film van Disney met een flinke Japanse invloed, zowel qua wereldbouwen als thematiek. Robots hè? Ik vermoed dat Silicon Valley flink heeft geïnvesteerd in dit project, want technologie en wetenschap is hier rete-cool. Op de helft kantelt de film richting een superheldenfilm, erg goed gedaan verder -want echt heel Japans- maar ergens ook wel jammer (hoe radicaal was het geweest als die hele film over rouwverwerking was gegaan). Maar goed, uiteindelijk een verrassend sterke mix van humor, actie en emotie. De eerste Amerikaanse tekenfilm van de 21ste eeuw zeg maar. Oscar in the pocket, lees ik net.

The Hunger Games: Mockingjay part 1
Interessant als je toch de voorgaande delen hebt gezien. Junior 1 miste de Spelen zelf. Wat krijg je daar voor terug? Een wat melancholieke bespiegeling over revoluties, de noodzaak voor een icoon en een glimp van het idee dat wat de plaats van de ene dictatuur wil innemen waarschijnlijk net zo vervelend is. Het deed me allemaal denken aan die beroemde foto van Che, genomen net voordat hij een menigte gaat toespreken en sinds ik dat weet zie ik geen heroïek maar twijfelende angst. Jennifer Lawrence kanaliseert dat gevoel erg goed en zingt met haar fijne stem een mooi liedje. Goed kleurgebruik ook, ik vermoed dat de makers de computers hebben ingezet om die eerste kleurenbeelden van ruïnes uit WOII te benaderen. Verder natuurlijk het gebruikelijke probleem met laatste delen van trilogieën/reeksen in tweeën splitsen (loom tempo).

American Horror Story
Seizoen 3
Niet erg goed allemaal, maar wel erg lekker!
Wederom doet Jessica lang mee en die is alweer fantastisch. Maar ook Kathy Bates is erg geslaagd als de racistische en sadistische Madame Marie Delphine LaLaurie.
http://images.tenplay.com.au/~/media/TV%20Shows/ELEVEN/American%20Horror%20Story/Other/DelphineLaLaurieKathyBates900.jpg?mw=829

Scarecrow
Oudere vrouwen, en de tijd nemen. Twee elementen die me dit keer opvielen als cruciale ingrediënten van dat gouden Hollywood in de seventies-recept. Waarschijnlijk kun je daarvoor elke keer wat anders aanwijzen, dat wel natuurlijk! Toch, tegenwoordig lijken actrices almaar jonger te worden, of te blijven. In de films van Altman (en Schatzberg) hoeft dat niet zo nodig. De tijd mag zijn beloop hebben. En dat geldt dus ook voor de scenes zelf. De opening van Scarecrow toont ons bijvoorbeeld minutenlang een grauwe, haast Grieks-stoffige weg. Twee sjofele kerels pogen een lift te regelen. Maar het wil niet zo lukken. De film blijft er rustig bij, tot we Gene Hackman en Al Pacino al denken te kennen, nog vóór ze maar een echte dialoog hebben gewisseld. Hackman permanent in de weer met groene sigaren, Pacino de grapjas met het kapotte mutsje. Twee landlopers om in je armen te sluiten. Ondanks al hun gebreken. De bittere lessen des levens. Schrikraai. Schreikraai. Fellini's La Strada heeft zeker zijn sporen nagelaten, en Pacino als Pierrot is héél wat anders dan gebruikelijk. Eenmaal op pad, vormt het tweetal al snel een complementair duo. De ene bevecht zijn demonen met een hysterische lach, de ander met de vuisten. Vrouwen zorgen na jaren eenzaamheid voor kopzorgen én verlichting. 'Getting laid sure is good for my regularity'.

Maidan
'Vreemden zullen me naar het graf dragen.' Qua nieuwswaarde dé film van 2014. Het was het jaar van verdeeld Oekraïne immers. Ironisch genoeg werd dit project van Loznitsa (My Joy) gefinancierd met geld uit het Nederlands Filmfonds. Dat zal toch wel voor die vliegramp zijn geregeld. Alhoewel, als je ziet hoe snel dingen kunnen gaan. Het is nog maar van november 2013 geleden dat demonstranten op het Maidan-plan gingen staan, om het vertrek van de Janoekovitsj-oligarchie te eisen. In die beginfase (die ongeveer tot februari duurde) lijkt het nog een soort demonstreren 2.0. Het is allemaal tiptop geregeld. De EHBO staat klaar, de soep gaat rond, er wordt gezongen, en er zijn grote schermen zodat iedereen het podium goed kan zien. Het is bíjna een festival. Inclusief 'zomerhit'. En nu allemaal: 'Vitya, ciao ciao ciao!' Lozhnitsa filmt het allemaal uiterst rustig. De vignetten zijn een zoek Where's Waldo-zoekplaatjes. Spot het bijzondere moment zelf. Het werkt goed. Een man met een zeis, iemand die rustig een broodje eet, een ijdele muzikant, discussierende oudjes. En na een tijdje herken je sommige mensen uit eerdere shots. Vervolgens ontploft de nationalistische cocktail finaal. Het inferno van Kiev. Lozhitsa verandert doodleuk niet van tactiek. Zijn vaste hand doet bibberen. Het is minstens zo spannend als geopolitiek eng is. En de gewone man, hij werd vermalen.

. Whiplash is een 'echte' mannen-film. Alles wat immer competitieve mannen zo irritant kan maken zit erin. Verliezen is géén optie. Kutten en flikkers aan de kant!

Haha 'word'. Zonder meer een lekker foute film.

Birdman
Ik lees graag Salon, fier bastion van links Amerika, maar ze hebben een aantal vervelende trekjes a. ze denken dat Kanye een Belangrijke Artiest is b. ze kunnen rond Oscar-tijd heel irritant genomineerde films om van alles en wat bekritiseren: Boyhood heeft te weinig latino's voor een film in Texas, tientallen artikelen over American Sniper (is het proto-fascistisch, gewoon fascistisch, een post-fascistische Western, en ik denk "dudes, het is een film van Clint) en dus Birdman waarvan een smarty-pants vond dat de film teveel zonder reden gebruik maakt van het long tracking shot. Kun je over discussiëren (net als die nerveuze drummer de hele tijd) maar ik vond het eigenlijk wel passen, het trekt je in die wereld en de claustrofobie van het hoofdpersonage.

Oscars, populair, dus dan kun je cynisch gaan doen. Maar ik vond het gewoon een fijne, meerlagige film. Vrij goed geacteerd vooral door Keaton, die ook een goede kop heeft gekregen, maar ook weer niet door iedereen. Okay, het eerste einde zag je meteen aankomen, die herhaaldelijke "ik doe een Antonioni en film doorrrr het hekje" shots vind ik iets teveel spierballenvertoon en natuurlijk de Romantiek van het Oude New York...ik verwachtte bijna Gene Hackman om de hoek te zien scheuren op weg naar een verhoor in CBGB's.

Whiplash
Resumé: Ik was voor het meisje gegaan.

Nog wat aantekeningen:
Dat laatste optreden is fantastisch, ik zag de vernedering niet aankomen. Zijn herstel en overwinning zijn cool, maar dan weer voorspelbaar en erg ongeloofwaardig, geen mens had het na zo'n dreun in zich gehad.
Of is mijn conclusie nu net het punt dat Fletcher maakt: geen mens, maar alleen de echte groten der aarde?

Oh ja, vergeten te vermelden dat de film geen seconde over muziek gaat.

ARE YOU RUSHING OR ARE YOU DRAGGING

het meisje werkte in de bios, lijkt me win/win :P

Volgens een vriend van me is het juist een pleidooi tegen blinde ambitie. Want idd geen meisje en ook het 'succes' van de bandleider. Op zich zie ik zijn punt maar ik voelde het toch heel anders bij het bekijken.

Je hebt van die films die je - als ze op tv komen - weer gaat zitten kijken om je weer eens lekker rot te ergeren. "Dead Poets Society" is de Gold Standard. En "Whiplash" is een serieuze aanwinst in het genre.

Blinde ambitie leidt tot eenzaamheid. Het kost je het meisje en levert geen vrienden op. Leeftijdgenoten zijn er enkel om op te kunnen scheppen en ruzie mee te maken, zoals tijdens de familiemaaltijd. De enige vriend is zijn vader en ook die laat de drummer aan het eind van de film vallen.

Blinde ambitie leidt tot eenzaamheid. Het kost je het meisje en levert geen vrienden op. Leeftijdgenoten zijn er enkel om op te kunnen scheppen en ruzie mee te maken, zoals tijdens de familiemaaltijd. De enige vriend is zijn vader en ook die laat de drummer aan het eind van de film vallen.

Dat familie-etentje zag ik toch iets anders, de oprechte enthousiaste aandacht van zijn familie ging meer uit naar zijn leeftijdgenoten (neven? of waren dat zijn broers?) die met sport bezig zijn en niet naar hem. Daar reageerde hij (wat ongelukkig) op. En let wel: er is niemand met wie hij zijn liefde voor Jazz en zijn ambitie kan delen en hij wil er toch iets over kwijt, dan maar met een attitude.
En dat zijn vader hem laat vallen? Dat maakte ik niet op uit dat fragment.

Dat laatste had ik ook even gemist. Die vader is best wel een erge softie verder, vandáár zeker dat ie The Teacher zo hard nodig heeft...

De laatste omhelzing met vader vindt backstage plaats nadat het mis ging tijdens het optreden aan het eind van de film. Heel even lijkt het erop dat de zoon zich overgeeft aan het land der verliezers waar vader deel van uitmaakt. Maar dan bedenkt hij zich...

Our Sunhi
Iemand nog een kippetje? Ze zijn supervers! Onze (niet meer zo héél) jonge filmstudente Sonja brengt de mannen van Busan danig in verwarring. 'Ze heeft artistiek gevoel.' 'Ze is vreemd, maar wel moedig.' Het meisje doet zelf weinig om een en ander waar te maken. Ze hengelt vooral naar complimentjes. Was ze maar zoals die referentiebrief. Zodra haar mannen genoeg Soju biertjes op hebben willen ze die ook best voor haar schrijven. Daytime Drinking lost zo een hoop op. Het is het eerste momentje Hong Sang-soo-magie. Even met de ogen knipperen en één leeg flesje is een tafel vól lege flesjes geworden. Het oeuvre van de Koreaanse regisseur kun je rustig consistent noemen. Het meta-aspect blijft voor hem werken. Een hele carrière opgebouwd rond filmacademie-films. (Waar staat die Nederlandse filmacademie eigenlijk?) Eén van de studenten die achter Sunhi aanloopt heeft net 10.000 euro in een film over zijn liefde voor hét meisje gestoken. Heel veel meer geld lijkt ook Hong niet nodig te hebben. De digitale beelden zijn supergoedkoop. In de restaurantjes lijkt het zo wel een Amerikaanse tussen de middag-sitcom. Buiten (en al overbelicht) werkt de uitgebeende stijl beter. En daar weet het weer slim spiegelende scenario tussen alle weerkaatsingen door een even droge als Alleneske pointe te zetten.

Los Angeles Plays Itself
'Hi girls, have you seen my cat?' Drie uur lang filmstad Los Angeles. Het is een hypnotiserende ervaring. Dat zal ook met de kameleontische eigenschappen van de metropool te maken hebben. Ze kan zelfs voor Zwitserland doorgaan! Compilateur Thom Andersen's fijne cinefielen-droom belooft wel wat meer dan hij waar kan maken. Om het wetenschappelijk te stellen: waar is die scherpe onderzoekvraag nou? Andersen peinst of we fictiefilms ook tot 'documentaires' kunnen maken, gezien het feit dat documentaires zelf steeds filmischer zijn geworden. Hij laat zien dat dit inderdaad kan, zonder dat hij nou echt gerichte vragen aan zijn collectie fragmenten stelt. Zo verdwaalt hij ook zelf in dit neon spiegelpaleis, zo ergens tussen de 4-traps snelweg en die nare Walk of Fame. Het meanderende werkt niettemin wel. Als je maar genoeg voorbeelden weet te verzinnen worden eindeloze reeksen vanzelf hallucinant. Al die gebouwen, wijken en winkels, in al die hoedanigheden. Blade Runner's Bradbury Building! Van de mensen is Andersen postmodern en postkoloniaal vooral geïnteresseerd in de politie en de immigranten. Hij grapt over de aanhalingstekens in “to protect and serve”, en peinst over de gangbare afkorting naar L.A. Alleen een stad met een minderwaardigheidscomplex doet zoiets. Of zou het toch weer racisme zijn?

The Texas Chainsaw Massacre
'Hit her grandpa!' Eén van de vele dingen die uit Los Angeles Plays Itself te leren valt, is dat werkelijk élk plotje een film op kan leveren. Onnavolgbaar absurd? Doen we. Er zitten dus genoeg Gummo-waardige momentje in deze horror-klassieker. Vooral de nachtelijke scenes doen het goed. In fraaie grofkorrelige schaduwbeelden hobbelt Leatherface achter de 'scream queen' aan. Ondertussen snoeit hij de bosjes. En what about dat laatste shot? Hij is écht niet meer te stoppen. Het 'gore'-gehalte viel me ondertussen nog mee (of stiekem tegen?). Al mogen die vleeshaken er wezen. Maar 'head cheese' wordt er uiteindelijk toch niet gekookt. Psychologisch eng is de film alleen bij de entree van de lifter. Texas is evengoed het land van de 'banjo boys', de gedeformeerde debielen die niet voor automutilatie terugdeinzen. Daar hebben de astrologische Scoobidoo-hippie-vrienden niet van terug. Tragisch middelpunt is de pafferige jongen in de rolstoel. Hoog autisten-stemmetje, doodsbang, en bovenal (seksueel?) gefrustreerd. Vond het wel jammer dat hij niet als laatste het loodje legde. Men moest nog gebruik maken van de vocale kwaliteiten van de blondine. Mooiste shot? Eén van de beardo dudes staart door een muggengaas het slagershuis in. Het hete zomerzonlicht blakert zijn schaduw in gouden tinten.

Leuk leuk!! Ik denk dat ik "Los Angeles..." in mijn toptien docu's allertijden zou zetten. Je beschrijft het heel goed. Het is een beetje een zooitje, maar een bezwerend zooitje.

oh ik wist niet dat je 'm ook al gezien had. (how could I even think that :P) vanzelfsprekend hield ik tijdens het kijken een lijstje bij van L.A. films die nog gezien moesten worden, en ik betrapte me erop toch vooral op te veren bij de ehh laten we zeggen 'city of sin' films. The Crimson Kimono, can it go wrong?

en oh ja, vergat nog oh ja op
De laatste omhelzing met vader vindt backstage plaats nadat het mis ging tijdens het optreden aan het eind van de film. Heel even lijkt het erop dat de zoon zich overgeeft aan het land der verliezers waar vader deel van uitmaakt. Maar dan bedenkt hij zich...

te zeggen :)

Bernie
Smalltown, America. Ook dáár is het leven soms net een film. Voor dit Linklatertje (met de charme van een tussendoortje) heeft de regisseur goed naar Wes Anderson gekeken. Zoals mijn zusje zei: 'Monsieur Noir avec une moustache fanci!' Ook alle andere dorky dorpsbewoners zijn stiekem met een hele hoop aandacht gecoiffeerd door de lokale Pfaff. (De enige gay uit het dorp die níet in de kast zit waarschijnlijk.) Jack Black speelt het koddige titelpersonage. Een musical-fan én mortician (pardon 'funeral director') met een voorliefde voor de LOL's, de little old ladies. Linklater kachelt voor deze true story al keuvelend langs de werkelijke dorpsbewoners. Die dus allemaal dik in de film make-up hun momentje of glorie beleven. Ze mogen vertellen hoe de echte Bernie was. En ze doen dat met smaak. Zoals het Amerikanen betaamt. Zo wordt het docu-sfeertje eigenlijk supernep, en die botsing maakt de film amusant.Als broodnodig pepertje is wel de scherpte van Matthew McConnaughey nodig. De ijdele sheriff met de ziekenfondsbril en de vroeggrijze haren heeft die dekselse Bernie wel door. Er is niemand die zo verlekkerd 'closet gay' kan zeggen als McConnaughey. Of 'popsicle' for that matter. Maar dan is de film dus al op écht morbide terrein belandt. De rechtszaak is zowaar echt spannend. The Real World through TV morals.

Te Doy Mis Ojos
Een nichtje mailde me enthousiast dat ze een goede film had gezien. Een film waarvan ze dacht dat ik 'm wel getipt móest hebben. Helaas. Had het gekund? Nou.... Voor een Spaanse films valt ie mee. Bovendien is de film verrassend eerlijk in alledaagse psychologie. Niet zozeer de psychologie ván de personages, maar de psychologie die ze krijgen. Een gewelddadige echtgenoot gaat in een praatgroepje om zijn driftbuien te overwinnen. De psycholoog laat hem zijn gedachten opschrijven, tegen het licht houden, en al doende inzien dat het 'maar gedachten zijn'. Hoopt ie dan toch. Het is wat spijtig dat zijn client wordt gespeeld door een wel heel herkenbare Spaanse acteur. Die kale met de giga-wenkbrauwen. Een man met een superschurkenkop. Het leek mij interessanter als de foute kerel juist een poeslief uiterlijk had gehad. Acteren kan deze Luis Torres echter absoluut. En zijn onsympathieke rol is zeker dapper te noemen. Immers, de voor een Spaanse film uiterst noodzakelijke seksscenes ontbreken niet. (En zijn ondanks allles ook écht sexy.) Echte grijstinten dus. Met een intens bangig echtgenote die ergens toch smelt voor haar kerel. Zo is haar gehijg sensueel én bitter indringend. En mijn nichtje? Die meldde op FB dat ze toch maar gaat 'latten'...

http://www.forumdoc.org.br/2010/wp-content/uploads/2010/11/39.Salesman-cr-Maysles2.jpg

RIP Albert Maysles. o.a. van Gimme Shelter, Cocorosie-favoriet Grey Gardens, en... het schrijnend mooie Salesman.

http://en.wikipedia.org/wiki/Albert_and_David_Maysles

Big Eyes
Ik ben lange geleden afgehaakt bij Tim Burton met zijn lelijke CGI en Johnny Depp. Hier weer even aangehaakt en dat viel reuze mee. Waar gebeurd verhaal, redelijk bizar dus Burton kan het straight spelen. Doet hem goed. Hij kan er nog net genoeg mintgroene auto's in verwerken en sowieso past het wel in zijn spiel: de naïeve kunstenaar die door de boze wereld wordt verplet. Hier dus Margaret Keane, schilderes van kitschy kinderen met panda-ogen. Haar nieuwe man Walter, zelf mislukte kunstenaar, is een briljante praatjesmaker/verkoper en weet van de schilderijen een imperium te maken...onder zijn naam. Tot afgrijzen van Terence Stamp als big shot criticus (altijd fijn). Christopher Waltz is redelijk geweldig als clowneske loverman/oplichter, wat leidt tot de meest absurde rechtszaak sinds The Lady from Shanghai.

Ah, met de lieftallige Amy Adams. Aanrader dus :)

Hij kan er nog net genoeg mintgroene auto's

lol

jep, sounds good :) misschien moet ie maar vaker kunstenaars-bio's doen, denkende aan Ed Wood (al heb je daar ook genoeg haters van)

Nous Ne Vieillirons Pas Ensemble
Vooral de moeite dankzij één prachtig intermezzo, vroeg in de film. Daar komt de Pialat zoals ik 'm ken en 'aime' om de hoek piepen. Een Franse regisseur gaat op bezoek bij zijn oude vader. De grijsaard besteedt zijn laatste dagen aan drinken, in een totaal verrommelde plattelandswoning. Zo'n huis waar de afgeleefde geuren vanaf slaan. Helemáál als het duo cantharellen gaat zitten pellen. 'Herinner je je nog toen....'. Het is tevens een van de weinige momenten waarop de bakkebarende hoofdrolspeler géén hork is. De rest van de film is hij op en top die Franse seventies-kunstenaarsmacho. Hij is getrouwd, maar leeft merendeels samen met een 'jong ding', dat hij naar believen kan terroriseren. Zijn driftmonologen zijn keihard (en soms ook heel waar). Van lui tot lelijk, zeg maar. De vrouw vraagt er wel een beetje om – om in character blijven – want de twee hebben een 'ik ben je zó beu, o nee toch niet'-relatie. Het eerste uur is één lange break-up met wiedergutmachungen. Bijna een parodie op arthouse-relatiekluiven. De film wordt beter als die breuk dan goddank eindelijk daar is. Teruggeworpen op zichzelf probeert de regisseur zijn éigen stukken te lijmen. Dat boeit. En zo kunnen de geliefden die nooit samen oud zouden worden toch nog een zinvolle conversatie voeren. With a little help from their friends. En de ouders.

Possession
Ware Eternal Sunshine of the Spotless Mind een Kafkaeske nachtmerrie, onder regie van David Cronenberg, dán (en alleen dan) kreeg je deze film voor de kiezen. En 'voor de kiezen' is een understatement. Je bekt valt echt wel open! In de eerste plaats dankzij Isabelle Adjani. Ik lees een boek van Balzac waar een Parijse dame omschreven wordt 'als een schoonheid waarvoor je je laat vierendelen.' Dat is het effect dat Adjani hier ook heeft. Lelieblank en bloedlink. En schreeuwen dat ze kan. Gaandeweg almaar maar vocaler, maar in de beginfase – wanneer haar kreten nog iets verbaals hebben – is het gewoon pure black metal. Een ijselijke grunt. 'You disguuuuuust me!' Adjani raakt van het padje als zij en haar man (de gedistingeerde Engelse spion Sam Neill) 'besluiten' te scheiden. Beide blijken maar 'matig' tegen die beslissing te kunnen. Een kwartiertje is de film een vrij normaal relatiedrama (het was verdomme mijn derde break-up film op rij) maar dan gaat het van bám. Ook maar íets verklappen zou de grootse film echt tekort doen. Je moet al die lichaamsappen gewoon tot en met dat money shot over je heen laten stromen. Leuk is anders, en de snufjes religie had Zuwalski achterwege mogen laten, maar bijna elk personage is goor raak. Heinrich de Zen-meester! 'I met a man who loved everything, And he died in a flood of shit.'

Dorsvloer Vol Confetti
'Da's mijn washandje.' Nederlandse films... Dorsvloer Vol Confetti lijkt aanvankelijk een oplossing te hebben gevonden. Als 'we' wél goed zijn in kinderseries, waarom dan geen volwassen film met kinderen? Een groot boerengezin staart door hun raam naar wat wildkampeerders op het erf. Een van de eerste shots treft daarmee doel, maar het blijkt een uitzondering. De mooifilmerij gaat juist tegenstaan. Na elke jachtig afgeronde scene moeten de wuivende weiden wéér met de helikopter in beeld worden gevangen. Alsof het een Appelsientje-reclame is! En dan de muziek. Weeïge woehoehoetjes weigeren te zwijgen. Veel te feeëriek voor het onderwerp. Opgroeien onder refo's is namelijk helemáál niet zo'n pretje. Een merkwaardig accentloos meisje met een vrijgevochten inborst staat op uitbarsten. De lesjes van moeder en oma komen niet meer aan. Aan hun gewauwel merk je dat romanschrijfster Franca Treur weet waarover ze het heeft. 'De buitenwereld moet het kunnen zien aan je daad, je gelaat, je gepraat, maar zéker ook aan je gewaad.' Die schofterigheden heeft de film niet kunnen milderen. Net als een handjevol donker komische momenten. Geprikkeld worden door een bevallingsplaatje! Maar de sfeer van een boerderij, de bedwelming van de gierput. Neen, het verzand weer eens in slow motion.

The Limey
Los Angeles. Daar waar de rijken high on the hill hun schimmige zaakjes runnen. Bijgestaan door een DSK-achtige security gladjakker kan niemand platenproducer Peter Fonda wat maken. Tot Terence Stamp op bezoek komt. Stamp bevindt zich verhaaltechnisch op bekend terrein. Steven Soderbergh heeft 'm gewoon wéér voor The Hit ingehuurd. Ook al die jaren later is Stamp nog altijd een even vermakelijk als matig acteur. De ene scene briljant, de ander onwaarschijnlijk slecht. Zijn strakke grijze kop geeft 'm inmiddels wat van Bert van Marwijk. Tijdens de beginfase is ie nog het beste. In pak en met handelsreiziger-koffer flanerend door de overbelichte metropool. Downtown, vermoed ik. In elk geval op plekken waar de beschutting van luxueuze tuinen ontbreekt. Soderbergh gooit er wat The Who bij, en hop, we hebben die Tarantino-vibe. Die vergelijking wordt later wat al te expliciet gemaakt, als de dan nog stijlvolle wraakmissie wordt doorsneden met een paar 'negro narcs' en gangsters met een voorliefde voor biljarten en meligheid. 'What's the smartest thing to ever come out of a woman's mouth?' 'Einstein's cock.' Op dat moment is wel duidelijk dat Soderbergh zijn afgezaagde plotje maar op één manier overeind kan houden. Driftige editing en kekke beelden. Mulholland Drive. Het lukt 'm nog bíjna ook. Bijna.

https://www.youtube.com/watch?v=kearKEJ-zFs

Het openingsscherm belooft al veel goeds …

De Mantel Der Liefde
Een strijd tegen de conventies, aanklacht tegen de kerk en de kleinburgerlijkheid, bombastische Vangelis-soundtrack …

http://i.imgur.com/yI8HpB1.gif

… op en top seventies en Nederlands op een hoogst vermakelijke manier.

Friday
Dacht dat ik 'm gezien had maar toch niet. Beetje te flauw dan toch, de soundtrack is nog een beste.

Ritual – Una storia psicomagica
Psycho-babble zegt iemand op Letterboxd, dat klopt wel, inclusief Jodorowsky, ook wel een beetje Obsession maar komt niet in de buurt van de waanzin van die film.

Vangelis in een Nederlandse film!? cool.

La Tendresse
Een filmpje van niks, met een onderwerp van niks, waarin ook nog eens niks bijzonders gebeurt. En toch zit juist in die nikserigheid de lievige kracht van La Tendresse. Natuurlijk, arthouse-films zijn wel vaker tabula rasa's. Maar vaak broeit dan het hoofdpersonage wel – net uit de bajes – of de locatie is exotisch. Hier karren we echter gewoon van Belgie naar de Franse Alpen om een zoon met een gebroken been te 'repatriëren'. Dat beide ouders zich prompt bij hun oogappeltje melden, is wel weer heel modern. (Konden ze niet gewoon geld voor een ticket terug overmaken?) Het geeft Olivier Gourmet en Marilyne Canto de kans om weer eens bij te plagen. Ze zijn al vijftien jaar gescheiden. Er blijkt weinig veranderd. Hij is nog steeds een macho ('teveel vrouwen op de weg'), zij een neurotica, in de weer met Sedinal. Een film die ruimte maakt voor zo'n echte moedertjes-spray, ik vond het leuk. Net als tanken in Luxemburg – waar anders? – en in de clinch liggen met van die smerige toiletten 'au route'. Gearriveerd in de Alpen kan de zoon zijn seizoensliefde voorstellen (zou ze de zomer halen?). Moeder weet het niet. 'Iets te mooi, misschien.' Het skilerarenwereldje is zelfs in flitsen van secondes de hel op aarde. Doe mij maar de Belgische heuvels van de terugweg. Daar maken zelfs deze gewone mensen nog wat mee.

The Shout
Tijdens het vallen van de wickets begint Alan Bates zijn verhaal. Hij moest eigenlijk de scores bijhouden, maar laat die taak graag aan zijn kompaan over. Een potje cricket in de inrichting heeft toch niet zoveel om het lijf... Alleen de dokter is fanatiek. 'I make up dreams for him, I put in as much symbols as I can think of.' Het mysterieuze verhaal-binnen-het-verhaal ís zo'n ondoorgrondelijke droom. In een slaperig dorpje verschijnt een kolossale buitenstaander (Bates dus). Hij papt aan met de Cruyffiaamse kerkorganist John Hurt, tevens Aphex Twin avant la lettre. Wat aanvankelijk nog een theologisch theekransje lijkt, wordt al snel een spel op leven en dood, met Susannah York als lokaas. Regisseur Skolimowski laat duimen zinderen en zoemen van erotische spanning, net zoals de geluidsculpturist dat doet met bijen. Bates zelf meldt in Australie te zijn geweest, en heeft daar van alles opgestoken. Schademagie wordt schedemagie. Culminerend in het haast orgastische titel-moment. Eigenlijk is er daarna niet eens zoveel meer te zeggen. Het superliteraire korte werk heeft zijn punt (pardon uitroepteken) gemaakt. En hoe economisch Skolimowski ook te werk gaat, de bezwering is eigenlijk weggeblazen. Geen ramp, want dit is er eentje voor de giallo-fans. Mal, broeierig, vol van stijl en talent. The fall of the wicked.

Sweet Movie
Hier heeft Menno Buch niet van terug. Al die SBS-fantasietjes zijn alláng door het links seventies-gespuis waargemaakt. Andere Tijden. Dát tv-programma zou best een aflevering aan Sweet Movie kunnen wijden. We eindigen niet voor niets met een freeze frame van een heuse gele NS-trein! Potemkin volgt op zijn witte fiets (!) de intocht van de Revolutie te Amsterdam. Een boot met Marx als boegbeeld, en een Timosjenko-vlechtenkoningin als kapitein. En nu allemaal uit volle borst 'de Internationale', bitte. Het pittoreske Amsterdamse lijntje is lange tijd opmerkelijk beschaafd. Tegendraads daaraan zien we immers de avonturen van Miss Canada. Certified virgin. ('Please welcome Dr. Mittlefinger'). Sweet Movie geeft een geheel nieuwe betekenis aan 'the golden age of porn'. Wie er nu precies in de zeik genomen wordt, geen idee. Maar gezeikt en genomen wordt er. Met dank ook aan 'therapie kommune Wien'. Zij zijn de geksten onder de gekken, en maken grote delen van de film tot een haast middeleeuws scatologische orgie. Dan maar liever terug naar de 'suikerboot'. Eerst lekker potelen in bad, en dan in die berg suiker springen. En wie houden er nu meer van zoetigheid dan een collectie Hollandsche jongetjes? What has been seen cannot be unseen. Doe mij nog wat chocolademousse. Katyn katsjing.

Crash
De geur van benzine heb ik altijd vreemd lekker gevonden. En vuur, dat ruikt gewoon romantisch? Dus, zó ver is die Crash-fetisj misschien nog niet eens gezocht. (En níets is ver gezocht na Sweet Movie...) Er zitten wel meer intrigerend verknipte gedachten in deze Cronenberg. 'Ik heb zo lang veilig verkeer-propaganda gezien, dat mijn ongeluk bijna als een opluchting voelde.' Heel raak. Hoe meer je wordt gewaarschuwd, hoe geiler de kick. Niks neuken zonder kapotje, gewoon zelf kapot gáán. Sleaze maestro Spader heeft het wel gezien met die 'office' fucks. Zijn permanent verbaasd kijkende eega Deborah Unger Kerr neemt ook liever de buitenbocht. In Elias Koteas vinden ze de juiste man om die verse wonden te doen kloppen. Het eerste half uur met deze broeierige 'projectleider' is het hoogtepunt van de film. Van litteken naar Het Lid. Het is ergens ook gewoon een afdaling in die swingers-hel van The Great Gatsby. De garage. Daar wordt studiemateriaal geanalyseerd, en begint die o zo belangrijke voorpret. De eerste re-enactment heeft er dan al ingehakt. De dood van James Dean, ultiem masculien. In de tweede helft van de film wordt het in wisselende samenstellingen wippen toch wat vermoeiend. Genoeg surrealistisch sensuele scenes, zeker, maar ik zat toch te wachten op wat meer.... mindfucks.

Colors
Wat een akelig deja vu-gevoel. Zoveel scenes uit Colors kwamen me bekend voor, maar van waar en wanneer dan, homes? Antwoord: The Interrupters... Een recente documentaire over het ghetto. Some things never change. (En wie verwacht ook zoiets, als in Los Angeles 'social housing' als zijnde communistisch wordt wegbezuinigd.) Kennelijk wil men koppig volharden in het creëren van die onderklasse. Al het menselijke is ze vreemd. Spierballenpolitie verwikkeld in een zinloze strijd om drugshandel. Regisseur Dennis Hopper nam met het gestileerde Colors dus al in de jaren '80 een kijkje. Ice-T rapt de titelsong, Sly & Robbie en Herbie Hancock delen ook stevige uppercuts uit. Potentieel geeft Colors een bijzonder intrigerende politieke draai aan het buddy cop thema. Rookie Sean Penn is de rechtse rouwdouwer die er gewoon lekker op los wil staan. Veteraan Duvall is meer van het humane wheelin' en dealin'. Proberen de jongere gasten op het rechte pad te houden, desnoods door een oogje dicht te knijpen. Qua diepgang blijft het echter bij 'potentieel intrigerend'. Misschien spetteren alle actiescenes (onder meer in een restaurant) wel iets teveel, want ook de film maakt uiteindelijk de cynische keuze. En dat is zonde. Enkel het sterven van een agent is dan een tragedie. En de schurken – met een schitterende Trinidad Silva – West Side Story decor-stukken.

maar ik zat toch te wachten op wat meer.... mindfucks.

...maar het boek. Sorry kon het niet laten. :) Klopt wel allemaal wat je zegt, ik heb altijd gevonden dat de film op een gegeven moment een afslag maakt naar een prima, maar wat ingetogen einde, in het boek wordt het allemaal wat apocalyptischer (LSD, 1973, jeweettoch.)

gheh ja. Ballard, die heeft wel meer dingen die ik toch eens op de leeslijst moet krabbelen. (Empire of the Sun!)

Birdman (Alejandro González Iñárritu, Verenigde Staten, 2014)
Het aardige van een Bouwkundestudie is, dat je je mag bezighouden met alles behalve beton, hout en stenen. Vakken volgen in alle denkbare richtingen bijvoorbeeld. Van keiharde wiskunde en mechanica, via iets minder harde sociologie en psychologie, naar boterzachte architectuurtheorie die leentjebuur speelt bij literatuur-, toneel- en filmkritiek. Van zo'n laatstgenoemde oefening herinner ik me de uitdrukking ‘eenheid van ruimte en tijd’. Die was klaarblijkelijk bij het klassieke theater nog wel aanwezig, maar verdween later met de komst van decors en decorwisselingen. Daar moest ik aan denken bij Birdman.
Een Hollywoodster, bekend als superheld, wil in zijn nadagen credits bij de critics halen met de productie van een off-Broadwaystuk. Het lijkt één take: de camera volgt de protagonisten van backstage naar on stage, terug backstage en soms zelfs helemaal de straat op en via de voordeur weer het theater in. Toch is die ‘eenheid van ruimte en tijd’ niet volkomen. Ten eerste moet de tijd zich ergens hebben verdicht of is er in de handeling geknipt. Want het verhaal begint de dag voor de try-out en eindigt de dag na de eerste voorstelling. En zo lang duurt de film niet. Belangrijker is, dat dit spel met werkelijkheden zich gaandeweg uitbreidt met de waanbeelden van de hoofdpersoon. Of alleen bijzondere films dit soort bespiegelingen oproepen weet ik niet. Feit is, dat Birdman de Oscar voor ‘Beste film’ won.

De onvolkomenheid van ‘eenheid van ruimte en tijd’ is wat films zo bijzonder kan maken. De Griekse regisseur Theo Angelopoulos liet binnen onafgebroken shots soms meerdere decennia passeren. Een minder pretentieus voorbeeld zag ik gisteren in de klassieke komedie Seven Chances uit 1925. De manier waarop Buster Keaton zich met zijn auto van de ene naar de andere locatie verplaatst is 90 jaar later nog steeds geniaal.

https://www.youtube.com/watch?v=zTwfCyWKYYc

Vanaf 9:18 en daarna nog een keer vanaf 12:04.

hahaha. mooi gesproken ook Mic.

Crows
'Wat is je naam?' 'Mama.' 'Grappig, mijn mama heet ook mama.' Wat wil een kind méér dan een moeder? Dit obscure Poolse pareltje kraait het van alle daken. Het is een film als een gedicht. Pure subjectivistische suggestie. Het verhaal verwaait in symboliek. Je moet er dus wel een beetje voor in de stemming zijn. Eigen inzet is een absolute vereiste. Mark Cousins noemde dit 'één van de mooiste kinderfilms ooit, die niemand heeft gezien'. Zijn tips zijn manna voor de snobs. De helft van wat ik opschreef uit zijn 'A Story of Children & Film' is spoorloos. Crows (Wrony) vond ik alleen in een aftandse kopie waar Instagram-filters der tijd hun werk onnavolgbaar hadden gedaan. Het wapperende beeld werd er haast transparant van. Of was die luciditeit toch gewoon het gevolg van de sprookjesachtige setting? We zien een aftands Pools stadje. Lege straten, oude gotische panden. Een meisje dwarrelt als silhouet naar beneden. Eerst alleen, dan met een nóg jonger meisje. 'Ik kidnap je'. Op het meisje kan ze haar grootste wens uitleven. Door een moeder te zijn een moeder te hebben. (Haar eigen moeder ís er wel, maar níet voor het meisje.) Als het jonge tweetal de zee bereikt en in een bootje stapt varen we zonder te varen definitief naar het land van Sendak. Waar de wilde dingen zijn. Stralend als een altaarstuk. Krr! Krrr!

Tabloid
'Joyce has never had sex with anyone.' Ik huldig altijd het onzin-theorietje dat getikte vrouwen enger zijn dan getikte mannen. Maar misschien leveren die engere vrouwen ook gewoon een veel beter verhaal op! Filmlogica ten top. Geen saaie agressie, maar een onnavolgbaar web van leugens, tranen en zelfrechtvaardigingen. Als je ziet wat een gewóne vrouw al allemaal van een man gedaan krijgt, kun je nagaan... Nou ja. Ik wil maar zeggen, Joyce McKinney is me er eentje. Drama queen in optima forma. Misschien begon het allemaal bij die afgrijselijke 'beauty peagants', waarin ze haar jeugd doorbracht. Enerzijds de totale objectificering van het vrouwenlichaam, anderzijds de eeuwige obsessie met 'chastity'.Als je ergens schizofreen van wordt is het die prinsesjeskweek wel. Joyce wil eenmaal 'volwassen' niks meer of minder dan dat 'special guy'. En daarvoor gaat ze ver. Enter, 'the manacled Mormon'. Setting: schijnheilig braaf Engeland. Ingredienten: 50 Shades of Grey. De natte kranten droom van de tabloids. En die journalistjes mogen dan – naast Joyce zelf – het verhaal opdissen. En de samenvatting die u hierboven las wordt nog wel een paar keer op zijn kop gezet. En iedere keer wanneer het verhaal tragische kantjes dreigt te krijgen maakt Joyce zelf weer een nieuwe move. Wat is immers een vrouw zonder aandacht? Dat verdient ze gewoon.

La Habitación de Fermat
'Ken je dat raadsel van de kool, de wolf en de geit.' 'Hoe los je dat in godsnaam op?' Een Spaanse film zonder seks, dat moet er wel eentje over wiskundigen zijn... Een collectie exemplaren wordt door middel van een 'geheimzinnige' brief naar een kamertje gebracht. Daar gaan de deuren dicht, en werken maar. Misschien was de film wel een trendsetter, want dit soort spelletjes schijnen tegenwoordig werkelijk hip te zijn. (Alles voor die thrills...) Er is – mag ik toch hopen – één verschil. Op je bedrijfsfeestje krimpen de muren vast niet! Het letterlijke Panic Room-uitgangspunt van La Habitación wordt helaas niet ten volle benut. De driftige handheld beelden scheppen eerder chaos dan spanning. Waar is nou dat shot waar je het kamertje van een afstandje kleiner ziet worden? Of werd daar budgettair geen oplossing voor gevonden? Ook is het zo'n film waar de muziek en de personages zelf al 'brr wat is dit eng' beginnen te roepen, nog voor de kijker het gelooft. De raadsels die het stel op moet lossen zijn van het 'hoeveel deurtjes moet je openen'-type, zo fraai uitgelegd in A Curios Incident of the Dog in the Night-Time. Voor echte wiskunde is geen tijd. Als smakelijk pseudo-psychologisch formulewerk is La Habitación echter best oké, en het einde is alfa-approved. Zoals Luc zou zeggen: 'Laat die geit maar bij de kool.'

Ik vond die Fermat best leuk, can't be arsed to solve any puzzle. :)

lol me neither. Vond 'm ook niet onaardig hoor, al was ie wel de minste van dit setje van 3.

Stuk!
Dikkig meisje wordt geplaagd en raakt geestelijk verdicht. De subtiliteit is weer ver te zoeken. De kleurverzadiging een zwiep geven maakt je film not atmosferisch.

Belle De Jour
Dit is wél mooi, al is het voor Buñuel misschien wat licht, al heb ik nog niet heel veel van 'm gezien. Maar evengoed prachtig.

Butter on the Latch
Twee meisjes op balkankamp in Californië, klanken die me aan m'n jeugd doen denken. Er komt een jongen tussen en het wordt awkward met experimentele film met een snufje Blair Witch tot gevolg. Too arty for its own good.

A Girl Walks Home Alone at Night
Een "Iraanse vampierenwestern", dan is mijn interesse gewekt natuurlijk. Stelt niet teleur, beetje hip Vice-project maar whatever. Charmante vampier, mooi gemaakt en muziek van Kiosk, Dariush en Mohsen Namjoo. Gewoon retecool

A Girl Walks Home Alone at Night is ook nog eens in sprankelend zwart-wit gedraaid. Ik heb nog niet alle posters aan de muur in de kamer van de vampier kunnen identificeren. Zie ik daar ook een portret van PJ Harvey hangen?

zitten jullie me nou weer een vampierenfilm aan te smeren? :P

Buñuel: Viridiana!

Les Rivières Pourpres
'L'équipe, c'est moi.' Ik denk dat Kassovitz voor de opnamen begonnen eerst wat 'olietoeters' heeft rond laten gaan, om vervolgens het plot dansend uit te leggen. Iedereen heeft er op een soort stoned-melige manier zin in hier. Tatataaaa schettert het kopert in het intro, waarna we richting de Alpen afdalen. Een bewuste crash, in film noir land. Les Rivieres Pourpres is expres slecht, en daarmee de Franse tegenhanger van Shutter Island. Alle ingrediënten die je al véél te vaak in noirs hebt gezien, zijn aanwezig. Van de femme fatale tot de nazi. Hoofdrolspelers zijn Reno en Cassel, die aanvankelijk afzonderlijk een stinkend zaakje op het spoor komen. Dat Cassel het nog kan ruiken is een wonder, want hij paft dus letterlijk 'du shit' weg. Zijn nieuwe Franse dorpsagent-collegaatjes zijn lichtelijk verbijsterd. En dan hebben ze zijn Tekken-vechtmoves nog niet meegekregen. Reno houdt het op een licht geamuseerde grijns, terwijl hij als inspecteur Nieman(d)s door de stralende wintersneeuw sjokt. Zei ik sneeuw? In één van de latere scenes zitten we plots midden in een herfstige onweersbui. Fuck de logica. Het moordpuzzeltje ga ik maar niet samenvatten. Ge moet gewoon grinniken om de lol van een gymnasium-achtig rijkeluiscollege (is altijd fout hè, Sparta-style!) en het feit dat Kassovitz zelfs een atletiekbaan nog op correcte wijze weet te benutten.

Argo
'The ship has turned.' Zou het ooit gaan gebeuren? Een verandering in de Amerikaanse buitenlandse politiek. Voorlopig blijft het bij scherven opruimen. Argo ontkent niet dat de Iraanse 'toestanden', voor een fiks deel ook aan het Westen valt te wijten. Zo'n ambassadegijzeling! Eigen schuld, obesitas bult. Tegelijkertijd is Argo wel gewoon een goed nieuws-verhaaltje. Soms doen 'we' wel wat goed. En met 'we' bedoel ik Hollywood, want dit is de Droomfabriek in Actie. (Zonder Wendy van Dijk...) Even maf als The Man Who Stare At Goats, maar mét resultaat. Regisseur Ben Affleck speelt zelf de hoofdrol als CIA-agent die een plannetje moet bedenken om wat Amerikanen Teheran uit te krijgen. Zijn 'pitch' zou in een slechte b-film niet misstaan. En dat is precies wat het is. Voor de geloofwaardigheid trommelt de agent niemand minder dan John Goodman op, die altijd wel een komische 'fix' in huis heeft. Mede dankzij aangever Alan Arkin krijgt de film zo een schizofrene lolligheid. Spanning en meligheid wisselen elkaar af. Als je er lang over nadenkt is het wel een beetje kwetsend. Een hele Iraanse revolutie gemarginaliseerd tot een kekke stunt. Maar Hollywood zou Hollywood niet zijn als het wel allemaal perfect getimed en gekaderd over de groene loper wordt uitgerold. Op de achtergrond figureren de Iraanse koppen, zoals Rafi Pitts himself.

Mr. Turner
Laten we het op onbedwingbare cultuurwetenschappelijke nieuwsgierigheid houden. Je kan nooit weten wanneer het nog eens van pas komt. Er duiken hier ook genoeg obscure namen op die je enkel met wat kunstgeschiedenis-kennis thuis zult kunnen brengen. Gniffelen om Eastlake en 'Marc Marietje' Ruskin. Tegelijkertijd moet ik toegeven dat ik Turner met Constable verwarde! Hij was toch de man van de gestrande boerenkar? De verwisseling is extra grappig gezien de enige scene die de twee delen. In een, op typisch negentiende-eeuws academisch wijze, stampvol gehangen galerie voeren de beide schilders hun kunstje op. Verzamelaars en critici kijken verlekkerd toe. Het zijn de jaren dat de 'art craze' onder de nieuwe rijken losbarstte. Ook daarvan heeft de film een fijn in huis. En toch is dit een broddelwerk. Mike Leigh onwaardig. Houdt de man eigenlijk wel van schilderen? De muziek- en toneelfragmentjes doen anders vermoeden. Ook in de cinematografie zie ik maar weinig voorliefde voor Turners 'zonnepanelen'. Het pijnlijkst is de Klokhuis-hoofdrol van Timothy Spall. Normaal toch zo betrouwbaar rochelt en reutelt hij zich hier door de uren. Platter dan een doek. Britten die falen in kostuumdrama, het kan blijkbaar. Leigh had gewoon een hele film over de schimmelende huismeid moeten maken. Dáár ligt zijn hart.

Killer of Sheep
'The only thing that looks good dying is a rose.' Het andere Los Angeles. Geen eeuwig jonge glamourlui die hun sterven nog op hun sterfbed ontkennen, maar de arme sappelaars. Weggestopt in wijkjes die je nóóit in Amerikaanse films ziet. In de jaren '70 was er een kortstondige 'black wave', die deze vergeten plaatsen deed spreken. Met de stemmen van Paul Robeson en Dinah Washington. Soothing that pain away. Killer of Sheep is echter méér dan alleen een fantastische soundtrack. Dat zou te gemakkelijk zijn. Het is juist een film die volslagen a-typisch is. Alledaags zwart. Geen komedie, geen geweld, maar gewone mensen met gewone baantjes. Ik moest denk aan een Pitchfork-relletje, waar een recensent beweerde dat fabrieksbaantjes van die plekken zijn 'waar mensen zomaar belanden, om de dagen te vullen'. Privilige in één alineaatje bewezen. Voor straf mag ie Killer of Sheep kijken, waar de hoofdrolspeler dus schapen doodt 'for a living'. Een dermate geestdodend werkje dat ie er thuis maar mee doorgaat. In bed. Slapeloos. Dan maar dominoën met een maat. Op straat spelen de kids oorlogje, en zoeken dubbelspelers andere oplossingen. Ergens in dat niemandsland tussen hoop en hopeloos. En toch, zelfs wanneer een uitstapje naar het platteland mislukt, is er nog zoiets als samen zijn. 'We'll have to drive back on the rim.'