Filmforum

ach ja Michael Moore..

zeg weet iemand of dat oude forum, dat tijdelijke ding op een phpboard, op een of andere manier nog toegankelijk is. In een of andere "cache" of "mirror" of website die websites bewaart (weet niet meer hoe die heet)
hmm?

ik wil als nerd de filmdraad daar nog wel 'ns doorlezen, dan wel opslaan. (maar vrees 't ergste)

en morgen om 13.40 Au Bout de Souffle op NL2. zou prime-time moeten zijn, maar goed beter dan niets.

Lady Terminator, volledig over the top actie uit Indonesië, jaren tachtig. Mooie dame ("I'm not a lady, I'm an anthropologist!") raakt bezeten door de 'South Sea Queen' (via een aal die tussen haar benen verdwijnt) om vervolgens mannen via bloedige sex van hun leven te ontnemen en alle overige personen met een machinegeweren overhoop te schieten. Een indrukwekkende bodycount en een hilarische film.

Dixie Chicks: Shut Up & Sing
boeiende docu op verschillende lagen, al roept ie ook wel ergernis op. Want het is erger ook een anderhalf uur durend promotiefilmpje en een verheerlijking van totaal berekende rebelsheid. Best nep..
Maar goed, het begint allemaal met een van die Chicks die zich zegt te schamen voor Bush (al zegt ze later dat ze gewoon het Londense publiek op wilde zwepen, tsja) Rechts Amerika flipt totaal. Verbijsterend, misschien is het een of andere psychologische reflex ten tijde van oorlog. Als Irak meer tegenstand had geboden waren dan misschien Arabieren de zondebok. Hoe dan ook, de fascinerende manager van de Chicks is er als de kippen bij om dit eens even goed uit te melken. (A new start! A new band) Da's een mooie 2e laag, het inkijkje in de muziekbiz (Dixie Chicks is geen band, het is een merk)
Al met al een goed opgebouwde docu (met de emotie aan 't end)

The Simpsons Movie
Kon me niet herinneren ooit meer dan een flits van een Simpsons tv-aflevering te hebben gezien. Dacht (dankzij stokoude computerspelletjes) dat de serie om Bart draaide. Maar Homer is de man. Verder wel wat ik ervan verwacht had. Milde satire (leukste: Amerikaans afluistercentrum heeft beet: The government actually found someone we're looking for! YEAH, BABY, YEAH!)
Wel een kleine plothole: waar blijft dat varken van Homer???
(Ik verwachte het beest elk moment aan 't spit in het desolate Springfield)

California Dreamin' (Endless)
Mooie landerige cultuurclash-film over een groepje Amerikaanse soldaten die vast komen te zitten in de middle of nowhere in Roemenie (ze zijn met apparatuur op weg naar Kosovo) de stationschef heeft nog wat appeltjes met ze te schillen (al hadden de verklarende flashback-scenes weggemogen) en ondertussen dromen de meisjes de soldaten. ('t blijft niet bij dromen natuurlijk.

The Mark of Cain
Oef, waardeloos. Overdreven wilde arty editing, niet gepaste muziek, matig acteren en dramatisch slechte dialogen (moeder> zoon: you used to tell me everything!)
Draait om de Britse soldaten in Irak, die in een Abu Ghraib-achtig akkefietje komen (hmm Hollywood heeft er nog geen film over gemaakt, daarvoor props voor de GB)
maar het Britse leger is altijd al potsierlijk en dat wordt hier nog maar 'ns benadrukt. Verder is de film erg zwart-wit, met heel duidelijke slechteriken. En de hoofdrolspeler kijkt van de eerste tot de laatste minuut extreem gepijnigd, wat weliswaar "in character" is, maar ook irritant. Snel vergeten.

(oh in Shut Up & Sing wordt helaas niet uit de doeken gedaan hoe Nathalie Maines (de big mouth) die tussen de touren constant lijkt te eten en duidelijk uitdijt er tijdens de tournees er ineens weer piekfijn uit kan zien. ;) belichting zeker..)

Ik heb 28 days later en 28 weeks later achter elkaar zitten kijken. Geinig vermaak over een virus dat Britten in moordlustige gekken verandert en Groot-Brittanië naar de klote helpt. In deel 1 zien we hoe een paar overlevenden probeert een militaire basis te bereiken, waar zal blijken dat de grens tussen civilisatie en de door het virus veroorzaakte gekte slechts een dunne is. In deel 2 zien we de terugkeer naar het eiland en, gelijk als in The lost world, het vervolg op Jurassic park, hoe een nieuwe uitbraak ontstaat. Hoewel de films in essentie klassieke zombie-films zijn is het eenvoudig er hedendaagse politiek in te zien. Zo is de door Amerikaanse defensie geleide wederopbouw en de strijd tegen het oncontroleerbare virus een duidelijke hint naar Amerikaanse Midden Oosten politiek. En zo worden er op een gegeven moment bosjes onschuldige burgers neergemaaid om het virus maar onder controle te krijgen. Geinig vermaak, maar met een paar wrange knipogen.

Heren Ludo en Olaf, hebben jullie de email ontvangen (via ilxor) met mijn "offer you can't refuse"?

hmm nee? dat interne e-mail systeem is quite rotten merkte ik laatst toen ik aan een remix mogelijkheid mee wilde doen (2e poging kwam wel aan overigens)

benieuwd.

Is die naar mijn hotmail gegaan (niets ontvangen)? Of heeft deze board een mailbox die ik niet kan vinden?

Haha, dat is snel. Mail me even naar sporenburg_chez_gmail. Dan mail ik jullie die paardenkop. ;)

Die "mailbox" zit verborgen onder de namen, ik vind het maar een duf systeem.

http://www.kropserkel.com/Images/horsehead%20(9).jpg

4 Months, 3 Weeks, 2 Days
beetje te vroeg gekeken. beeldkwaliteit van mijn versie was prima, maar de ondertitelaar meende alles te moeten ondertitelen en die Roemenen praten snel. Dus ik zat daarmee te goochelen en miste zo het jaartal 1989.. Verder besefte ik pas uren na de film *SPOILER* dat die abortus-dokter de grootste filmheldin van het jaar wel erg gemeen gechanteerd had. (Ik dacht nog waarom zit ze nou zo eenzaam in bad, naief naief)
Maar goed. Zeer schrijnende film Von Trier-style. Zoals ik zei een geweldige heldin, maar dat andere zwangere meisje begon ik toch wel 'n beetje te haten. Aargh. Nah, kon ze ook allemaal niet helpen. Toch? ;)
(Om niet te spreken over dat vervelende vriendje van Otilia)

A Guide To Recognizing Your Saints
Zie Subs-site.

Don't Drink The Water
een tv-film van Woody. Zou ie geen geld voor een bios-versie bij elkaar hebben gekregen? Lijkt in eerste instantie terecht. Flauwe Fawlty Towers-achtige toestanden op een ambassade in een Sovjet-staat (fictief maar aangezien ze de trein naar Istanbul namen dacht ik aan Armenie ofzo)
Anyway.. als vaker in Woody's komedies, moet 't wat op gang komen. En na een half uur valt er toch genoeg te grinniken om een mislukte goochelaar annex priester uit de undeground en 't eindeloze gekibbel tussen Woody en Marge Simpson eh ik bedoel Julie Kavner :)

(oh en Woody was zijn tijd vooruit met boerka-smokkel-grappen)

My Blueberry Nights (Wong Kar Wai, 2007) – als je van tevoren weet dat het gaat tegenvallen, valt het meestal wel mee. My Blueberry Nights heeft enkele, zij het zeer zeldzame momenten waarop de melancholie voelbaar wordt. Toch is het eerste Amerikaanse uitstapje van Wong Kar Wai na As Tears Goes By (1988) de minst interessante film uit zijn carrière. Het recept is vertrouwd: mannen en vrouwen kringelen amoureus rond elkaar in afgelegen cafeetjes en restaurantjes, waarna ze elkaar verlaten en slechts herinneringen overblijven. De setting is ditmaal niet Hong Kong, maar New York, Nevada en Tennessee. We volgen Norah Jones tijdens haar reis door de VS, van de Oostkust naar de Westkust, en toch voelt de film niet aan als een road movie. Jones is weinig meer dan een mooi koppie. Haar gebrek aan charisma wordt pijnlijk duidelijk wanneer Rachel Weisz enkel al bij haar entree meer indruk weet te maken dan Jones een hele film lang. Jones hangt er vaak maar een beetje bij, als getuige van andermans acteerprestaties. Zelfs zangeres Cat Power straalt in haar korte bijrolletje meer persoonlijkheid uit. Tijdens de ontmoeting met haar ex Jude Law slaan de vonken uit het verleden nog steeds over, terwijl van chemie tussen Jones en Law geen sprake is. Tijdens het moment tussen Cat Power en Jude Law was het opeens ook opvallend stil in filmzaal (die waarschijnlijk vol zat met mensen die nog nooit van hun leven een film van Wong Kar Wai hadden gezien, dus misschien is de Amerikaanse episode in het leven van de regisseur toch nog ergens goed voor geweest). De op video geschoten film heeft de vertrouwde felle kleuren uit eerdere films, wat goed werkt in de interieurs en stadse opnamen. De weidse landschappen ogen alsof ze gefilmd zijn vanaf een televisiescherm.

Reign Over Me
best een lief filmpje. Adam Sandler zit in de put nadat zijn familie bij 9/11 is omgekomen. Hij vlucht in computerspelletjes (zwaar door Playstation 2 gesponsord, maar ik ging wel kijken hoeveel dat spelletje kostte, 68 euro, au) en vinyl.
Tandarts Don Cheadle is een oude jeugdvriend die 'm toevallig tegenkomt. Nou dan gaan ze elkaar een beetje uit de put helpen (want Cheadle heeft ook moeite met communiceren enzo) "Chemie" is er soms wel en dan weer niet. Bizar is het aandeel van de psychologe Liv Tyler, die niets volgens het boekje doet. (Met patiënt 1 over patiënt 2 praten, gesprekken afluisteren etc.) De rechtszaak waarmee de film eindigt is zwaar ongeloofwaardig, maar ja misschien kan dat allemaal in Amerika.
Kortom, een zozo-filmpje.

Running With Scissors
Hier had ik veel meer van verwacht (Wes Anderson-stijl las ik in een reclamefoldertje, moet Vido's verslag nog lezen)
Maar goed, gaat dus dramatisch hard op zijn bek. Meestal is in een film het 1e uur leuk en het 2e moeizamer, hier was het eerste uur al saai, ik hoopte op verbetering: nope.
"Connie Palmen" is een geflipte schrijfster die door haar psycholoog "behandeld" wordt. Komt erop neer dat ze haar zoon (een 20-jarige die een 14-jarige speelt...) bij hem laat wonen. De Psy heeft een huis vol idioten, inclusief echtgenote die kattenvoer eet, maar die later nog het meest normaal blijkt te zijn. Ook zijn er 2 blonde zusjes.. Beetje Stephen King en veel Tim Burton. Maar goed alle personages zijn even irritant.
(Typisch zo'n film ook waar op een bepaald moment alle lijnen bij elkaar komen in een SCHREEUW, had mooi kunnen zijn nu is het vrij potsierlijk)

The Dead Girl
Zwak geacteerd, matig gescript mozaïekverhaaltje, wat toch minder slecht is dan je op basis daarvan zou vermoeden. Alle losse verhaaltjes verbinden vrouwenleed met een lijk. (Vinder, zuster (of niet), echtgenote van dader, slachtoffer, misschien mis ik er nog een, ja moeder van slachtoffer)
Redelijk intens filmpje, waar Marcia Gay Hayden opvalt als totale Wacko Jacko look-a-like. Zien is geloven)

Eastern Promises
Zeker bij momenten de beste misdaadfilm van het jaar. De film laat (denk ik dan) (zeker in 't begin) zeer geloofwaardig de Russische maffia in Londen zien. Keiharde scènes met Godfather-allure. Sterk acteren van Viggo Mortensen als chauffeur met ambities. Later blijkt hij iets teveel een superheld te zijn die alles goed doet, in 't toch wel sentimentele baby-plotje rond, natuurlijk, Kerstmis. Iets teveel eind goed al goed, vergeleken met de cynische duistere toon van het begin.

Crooked
Low budget, hou het straat, epistel over rapper Sensational en het label Wordsound. Een fictieve versie tenminste, want Heavyweighter was z'n derde, Wordsound bestond al een tijd en Sensational leeft nog. Ondanks amateurisme toch best vermakelijk (als je tenminste een beetje bekend bent met de Wordsound catalogus).

Nói Albinói
IJslandse tragikomedie, fantastische scenery die de hoofdrolspeler toch zat wordt en droomt van een tropisch eiland met z'n meisje. Ik houd toch een zwak voor films in dit soort landschappen en het soort humor.

Nude per l'assassino
Sex en geweld weer eens buitengewoon stijlvol in beeld gebracht door Italianen in de jaren zeventig. Klassieke giallo die meer bloot introduceerde, maar dit is nog geen ranzigheid a la Lo squartatore di New York.

La decima vittima
Een overmaat aan stijl ook in deze Italiaanse klassieker, maar een stuk intelligenter verhaal en minder expliciet bloot en geweld. Bekende acteurs als Ursula Andress en Marcello Mastroianni maar een soundtrack van Piero Piccioni die op het hysterische af is.

Als we het dan toch over cult hebben: Carnival Of The Night (Masashi Yamamoto, 1982) – wordt aangeprezen als documentaireachtige film over de punkscene in Tokio, maar na de openingsscène, met rauw bandje in een ranzig jeugdhonk ter grootte van een krappe huiskamer, verlaat de zangeres haar overige bandleden, is de punk ver te zoeken en volgen we deze alleenwonende jonge moeder tijdens een nachtmerrietocht langs de randen en uithoeken van de wijk Shinjuku. Het kleurenbeeld is ondertussen omgezet in zwart-wit. Ze loopt schijnbaar doelloos door het nachtleven en heeft ontmoetingen met vrienden (waaronder een als kluizenaar levende terrorist-in-de-dop) en vreemden. Tussendoor zien we fragmenten uit het leven van een destructieve junk die zijn entree maakt door het interieur van bovengenoemde club te slopen en die later o.a. klanten van een bar molesteert en zich vergrijpt aan een junkievriendin. De film staat ook even stil bij het lot van een cruiser in een schaars verlicht park. De hoofdrolspeelster (cool met zonnebril en een geleend pistool) laat zich helemaal gaan, met als hoogtepunt een extatische dans in een club die veel weg heeft van De Diepte in Amsterdam. Carnival Of The Night is hard en onaangenaam en het vloeiende bloed trekt inktzwarte strepen. De film veranderde het leven van een van de redacteuren van Midnight Eye, maar is ondanks de recente dvd-release zo obscuur dat hij vooralsnog onvindbaar is op iMDB.

California dreamin', op subs Title

mooi :)

California Dreamin’ staat al een tijdje op de to do list. Aan de jaarlijstjes te oordelen die her en der in het Engelse taalgebied opduiken, valt er het komende jaar nog meer moois te bevelen in de bios: I’m Not There (de Dylan-film van Todd Haynes, naar het schijnt ook de moeite waard voor Dylan-haters als ondergetekende), Silent Light, Syndromes And A Century, No Country For Old Man (de nieuwe van de broertjes Coen), Hotel Harabati, Things We Lost In The Fire, Into The Wild (van Sean Penn), Yella, Paranoid Park, Juno en Lust, Caution. Heb ik nog wat over het hoofd gezien?

Ja, Before the Devil Knows You're Dead. Een nieuwe Sidney Lumet die raving reviews krijgt.

The Darjeeling Limited nietwaar? Al las ik in Sight & Sound (fijn blad is dat trouwens, uitgebreide recensies zonder sterren!!! Ik word er bijna zenuwachtig van tijdens het lezen ;) dat die niet zo best is. Al zal Darth Ter Haar daar ongetwijfeld een positieve spin aan weten te geven. :)

wow Sidney Lumet die weer iets goeds doet??! Dat zou een mirakel zijn geloof ik.

No Country For Old Man. jaaa op IMDB kwam die zo'n beetje binnen in de top 20, ongehoord.

Ach, die slechte recensies voor Anderson zijn altijd van <i>haters</i> die het niet zien. Ik zie de buzzwords al weer 'emotieloos', 'vlak', 'studentikoos'. Die mensen moeten gewoon Steven Spielberg alles voor ze laten voorkauwen.

Le Trou (Jacques Becker, 1960) – in het kader van verplichte klassiekers. Volgens regisseur Jean-Pierre Melville is Le Trou de beste Franse film ooit gemaakt en daar zal hij waarschijnlijk niet ver naast zitten. Iets meer dan twee uur lang volgen we de pogingen van vier gedetineerden om uit een gevangenis in Parijs te ontsnappen. Ze krijgen onverwachts gezelschap van een jonge vijfde celgenoot waarvan ze niet 100% zeker weten of hij te vertrouwen is. Regisseur Jacques Becker hoeft geen muziek te gebruiken om het verhaal spannend te houden en zelfs een onafgebroken fragment waarin we getuige zijn hoe een vloer wordt gesloopt krijgt de opwinding niet op de rem. Le Trou toont aan hoe menselijk vernuft kan leiden tot vaak verrassende creatieve oplossingen (soms zo creatief dat een lach niet is te onderdrukken). Een knappe verfilming van een boek geschreven door een van de ex-gedetineerden en verdomd onderhoudend.

Yo Vido, waar haal jij je inspiratie vandaan voor Aziatische films? Zag dat je er recent weer twee gedaan hebt.

Zowel Carnival Of The Night als Take Care Of My Cat lagen bij Boudisque. De eerste film nam ik uiteindelijk mee n.a.v. de enthousiaste recensie op Midnight Eye (die overigens wel iets te overdreven enthousiast is) en de tweede nam ik mee n.a.v. de aanwezigheid van onze favoriete actrice uit Linda Linda Linda.

Ook recentelijk meegenomen uit Boudisque: The Banquet (2006) van Xiaogang Feng (een Chinese Hamlet naar het schijnt), maar die moet ik nog zien.

Khaneh siah ast
In 1963 gefilmd door Iraanse dichter Faroegh Farrokzhad, indringende beelden uit een lepra kolonie in Azerbeidzjan voorzien van poëzie die de pijn van de leprozen weergeeft. Indrukwekkend inzoemen op mismaakte mensen, maar door de tekst en later ook beeld vooral ook benadrukkend dat het ook mensen zijn. Deed me op een of andere manier aan Deathspell Omega denken. :)

lepra kolonie in Azerbeidzjan

die bestonden toen nog? Klinkt zo Ben-Hur.. (zou die met Kerst weer komen.. Wel een hoop goeie dingen op de BBC zag ik in de gauwigheid)

ondertussen..

Stardust
Via de IMDB-lijst.. had ik niet moeten doen. Het uitgangspunt van deze kinderfilm is zeker lief.. Een ster daalt neer op aarde (wacht 'ns even hoe kwam ze daar eigenlijk..) nou ja.. De ster is er in de gedaante van (natuurlijk!) een mooi blond meisje, dat letterlijk gloeit als ze gelukkig is. Da's erg leuk gevonden.. Maar de rest van het avontuur doet verlangen naar de Neverending Story of Gilliam's Baron Munchhausen. ALLES is nep hier. Er is geen beeld wat niet door de computer lijkt te zijn gegenereerd.. Echte sets (hoe knullig ook) zijn toch leuker om een sprookjeswereld op te roepen denk ik.
Overigens is het hoofdpersonage een soort Peter Docherty-jongen die door middel van de ster zijn vriendinnetje (Kate ik bedoel Sienna Miller) wil veroveren, wat natuurlijk anders loopt.
Verder bevat de film een eindeloze reeks flauwige volwassenen-grapjes met Robert de Niro als drag queen en meer van dat soort onzin.

Azur er Asmar
Uiterst politiek correcte film over 2 jongetjes en 1 nanny. 1 jongen is bruin andere blank. De blanke wordt naar een rijke school gestuurd en de nanny + kind terug naar Marokko ofzo. Als ze volwassen zijn gaat de blanke jongen op zoek naar de fee uit het sprookje waarover de nanny hem verteld. Op weg naar de Arabische wereld, waar de 3 religies nog vreedzaam naast elkaar leven en de wijste man van het land een jood is. Grappige momenten zijn er met de enige monarch van het land een prinsesje van een jaar of 7.
Probleem is de animatie, de achtergronden zijn fraai geschilderd, maar de figuren zijn "3d" animaties, als een matig computerspel. Mislukt experiment.

New York Stories
De allerlaatste Woody! En dit is al slechts Woody 1/3.
Eerte deel: Scorsese over een schilder die zonder jonge muzen niet kan functioneert. Hint af en toe naar de mogelijkheid van een thriller, maar blijft redelijk gemoedelijk.
2e: Coppola die een Dahliaans verhaaltje verteld over een meisje dat, bij afwezigheid van haar pa en ma die beiden over de wereld zwerven, in een hotel leeft met een vriendelijke butler en ander personeel. Goed begin, maar daarna raakte ik (hoe is 't mogelijk!) de draad kwijt met een overval op 't hotel, gedoe met een oorbel en een happy end dat uit 't niets komt vallen. (En bovendien niet eens in New York plaatsvindt..)
Woody in deel 3 tenslotte combineert zijn 2 hobby's: bij de psy zitten en naar goochelaars kijken. Allemaal al eerder of later gezien. (De muziek tijdens het goochelen heeft ie vaker gebruikt) Het filmpje heeft een opvallend moment van brilliance.. Julia Kavner als mislukte clairvoyant en Woody in een romantisch rendez-vous.. Goed geacteerd. Meestal zijn Woody's romantische gedeelten overdreven, dan wel klunzig. Deze is precies goed.

Stardust is slappe hap. De innerlijke logica hangt met pleisters aan elkaar. Voorbeeld: voordat ze achter de ‘ster’ aangaat, heeft de stokoude heks Lamia (Michelle Pfeiffer) zich verjongd. Elk klein toverkunstje dat ze onderweg verricht maakt haar zichtbaar weer een stuk ouder. En toch kan ze ongestraft een heel hotel tevoorschijn toveren. Tsja…

En dan hebben we het nog niet eens over Robert De Niro in een jurk.

Pfeiffer is wel geknipt voor die rol, want ze zit er altijd al uit als een heks die een half-geslaagde verjonginskuur heeft ondergaan (botox, plastische chirurgie whatever)

in Hairspray was ze beter op dreef, in alweer een Villain-rol.

die bestonden toen nog

In 1963 wel ja. In Roemenië is er zelfs nu nog één (sterft langzaamaan uit, dat wel).

wow, wist niet dat dat eigenlijk nog steeds niet goed genezen kon worden.

Het kan wel, dat werd in de film verteld. Reeds aangerichte schade kan natuurlijk niet hersteld worden.

ach so :)

ik las later op wikipedia dat het nog altijd onduidelijk is waarom lepra eigenlijk uit grote delen van Europa is verdwenen..

Mijn filmoverzicht staat op subs. Met angst en beven ga ik nu een film opzetten (La Sconosciuta) die dit jaar blijkt te zijn uitgekomen. Zul je zien dattie de toptien inschiet...

Scream of the ants
Meesterwerk van Mohsen Makhmalbaf, spiritueel en poëtisch, prachtig, zelfs in een halfbakken wmv met Duitse ondertiteling. Bepaalde mensen hier met een zekere agnostische reflex hoeven 'm dan weer echt niet te gaan bekijken. ;)

ik zal Olaf's filmoverzicht als sjabloon gebruiken voor mijn versie. Ergens volgende week, ik pen nu nog aan een muzikaal jaaroverzicht, daat weer veel te breedsprakig gaat te worden.

Martijn moet ondertussen volgend jaar het enige filmfestival van Breda bezoeken. weet niet meer hoe het heet, maar vol c-horrorfilms, Deense porno uit de jaren '70 en andere cult. :D

een muzikaal jaaroverzicht, dat weer veel te breedsprakig gaat te worden.

Dat is mooi, want ik ben al begraven onder droge lijstjes. ;)

Ja, ik ken volgens mij een van de organisatoren of in ieder geval iemand die erbij betrokken is. :)

(D'r zullen toch geen twee van dat soort festivals zijn in Breda)

naah zo erg is 't niet ;) (in Breda)

en het muziekjaar staat erop. woef, veegt zweet van voorhoofd.

(La Sconosciuta) die dit jaar blijkt te zijn uitgekomen. Zul je zien dattie de toptien inschiet...

Volgens mij hoef je daar zeker niet bang voor te zijn. Mijn filmoverzicht bewaar ik voor de laatste paar dagen van dit jaar.

Twee keer special effects über alles:

The Corpse Bride van Tim Burton.
Ik heb een zwak voor stop motion animatie. In deze film is het echt schitterend gedaan, soms misschien zelfs iets té: het is zo vloeiend dat je zweert dat het computeranimatie moet zijn. Blijkt te komen omdat tegenwoordig digitale camera's worden gebruikt, waardoor de animators meteen kunnen terugkijken en eventueel verbeteren. Het actweerwerk van de poppetjes is hier daarom subtieler dan dat van menige echte acteur. Goede liedjes ook van Danny Elfman. Plot is minder boeiend: vrij standaard kindersprookje.

The Two Towers van Peter Jackson.
Toch maar gekeken gisteren op tv. Beter dan deel één, maar een flink deel van de problemen uit dat deel blijkt meegenomen: de twijfelachtige politieke strekkinng (Jackson gooit het er lekker bovenop door de soldaten van Mordor uit het zuiden en oosten te laten komen en ze ook Aziatische aandoende uniformen te geven. Verder moet er weer vaak eer betoond worden aan de koning en zijn speciale bloedlijn door het gewone volk), de special effects die zwabberen tussen zeer overtuigend (Gollem) en dramatisch slecht (Balrog, de Enten), maar bovenal de verschrikkelijk houterige dialogen die de keuring voor de gemiddelde soap niet hadden overleefd. Vooral Liv Tyler, normaal zeer door mij gewaardeerd op uiterlijk en acteerkwaliteiten, zit weer in een rampzalig Bouquet-reeks meets New Age-hoekje. Des te meer applaus voor Bernhard Hill, die zijn twijfelende koning Theoden zowaar iets Shakespeariaans weet mee te geven.
Toch beter dan deel één, omdat de film meer een lopend verhaal is dan de hindernisbaan die dat deel was en Jackson de grote veldslag fijn dramatisch opbouwt met veel moeders met huilende baby's, kindsoldaten en ruziënde bevelhebbers.

My blueberry nights (Wong Kar Wai, 2007). Ik kwam nogal verward de zaal uit. Ik vond het namelijk best een goede film. Tevens haalde hij het bij lange na niet bij Wong’s andere films en voelde het allemaal gewoner en rechtlijniger aan. Hoe het verschil te duiden? Is het oriëntalisme? Zet My blueberry nights in Hong Kong en het is een stuk beter? Ja, ik denk dat dit zeker het geval is.

My blueberry nights bevat nameijk alle ingrediënten die we kennen uit zijn andere films, en op tal van die ingrediënten wordt Wong nu aangevallen. Het camerawerk is prachtig, alleen wordt Wong nu beticht van mooie plaatjes schieterij, hetgeen wordt toegeschreven aan de andere cameraman Khondji i.p.v. Doyle. Je leest er alleen zelden bij wat die nieuwe cameraman dan verkeerd zou doen en zo wel, dan slaat het nergens op. Technisch gezien is het volkomen vergelijkbaar. Lange shots veelal in neon-licht en door ruiten geschoten, afgewisseld met vertraagde of juist versnelde montage. En is het Khondri’s schuld dat hem is gevraagd in Amerika te schieten? De recensenten merken op dat alle Amerikaanse clichés in beeld komen, maar denken die recensenten dan ook dat Doyle in Hong Kong alle clichés bewust heeft vermeden? Twee shots van wapperende verkeerlichten waren voor één recensent al genoeg om af te haken. Sja… Ook heeft men zich nogal geërgerd aan de voice-overs. Die zitten in de meeste van Wongs films, en die voice-over vertelt altijd ‘in character’, d.w.z. die wordt nooit te hoogdravend en is qua informatie veelal redundant. Ze klinken in het Chinees alleen wat mysterieuzer.

Dus ja, wat is het? Ockhuysen in de Volkskrant: “Het meest logische antwoord daarop luidt dat Wong tijdens zijn internationale avontuur de grens tussen cliché en betekenisloosheid uit het oog heeft verloren.” Ik hoop dat hij zelf begrijpt wat deze zin zou moeten betekenen. Ik denk dat er twee factoren zijn aan te wijzen: het script en het geld.

Het script: De dialogen zijn veel explicieter dan in zijn andere films en laten te weinig aan de kijker over. Daar waar Chungking Express en In the mood for love drijven op karakters die het achterste van hun tong niet laten zien, en veel door de kijker moet worden ingevuld. Nu had ik de neiging om Rachel Weisz een klap op d’r hoofd te geven. Ze bleef maar zitten zaniken over het verleden, daarmee de Tennessee-episode alle broeierigheid ontnemend.

Het geld: In the mood for love is geschoten in 15 maanden, waarin Wong veel heeft geëxperimenteerd en geïmproviseerd. Het is in dit proces dat een vrij eenvoudig verhaal als In the mood for love zijn juiste, gerijpte vorm heeft gekregen. Zoiets is ondenkbaar in de VS, met deze sterrencast. En ik acht het ook niet uitgesloten dat het geld voor deze film verstrekt is op voorwaarde van een happy end. Wong is niet de eerste buitenlander die deze knieval heeft gemaakt.

Dus ja, wat is het?

Soms is het blijkbaar je tijd om afgekraakt te worden. Heel vreemd maar intrigerend proces is dat.

Erg leuk dan om deze tegendraadse mening ook te lezen. ;)

Waitress (Shelly, 2007). Adrienne Shelly was de ster in twee Hal Hartley-klassiekers en de invloed van deze cineast is hier en daar te bespeuren in Waitress. Snelle dialogen, gortdroge humor, onbewogen uitgesproken. Verder is het een film die hoopt op te stijgen door het charmante en kleine, maar die toch aan de grond blijft staan door een wat al te cliché-matig script.

The way I spent the end of the world (Mitulescu, 2006). Roemeense film die zich afspeelt in het laatste jaar van Ceausescu. Gezichtspunt is vanuit opgroeiende tieners van wie het leven in belangrijke mate bepaald wordt door wat de ouders doen en denken. Film die het moet afleggen tegen zijn landgenoten van dit jaar, want de film wil maar niet echt onder je huid gaan zitten.
Tuya’s marriage (Wang Quan’an). Een film die gegeven onderwerpkeuze en executie wat doet denken aan Vierde Generatie (met name Chen Kaige). Degelijk drama over de strijd tussen liefde en verstandshuwelijk.Opvallend vlot verteld, goed geacteerd.

La sconosciuta (Tornatore, 2007). Wat begint als een stijlvol klassiek uitgevoerde thriller die behoorlijk spannend is, verliest gaandeweg zijn belangrijkste troeven. Twee plotwendingen werden vroegtijdig aangekondigd door een hevig Het-zal-toch-niet-gevoel (nou ja dus) en de plotwending die ik niet zag aankomen was te vergezocht. Jammer, had meer ingezeten. Nou ja, in termen van de wetenschappelijke tijdschriften heet het “re-submit after substantial revision”.

Ploy (Pen-ek Ratanaruang). Ja, dit beviel me wel! Thaise film over een echtpaar dat naar Bangkok komt voor een bruiloft en in een hotel trekt. Man ontmoet jong meisje in de bar dat uiteindelijk de onderhuidse crisis tussen hem en zijn vrouw naar de oppervlakte brengt. Werkelijkheid en fantasie gaan door elkaar lopen. De stijl doet een beetje denken aan Todd Haynes: traag geschoten, veel vale tinten en een onbestemde esoterische soundtrack.

Zorba the Greek (Kakogiannis, 1964). Maar dit was het grootste genot van de afgelopen week. Weinig van verwacht, maar des temeer verrast. Anthony Quinn (in de rol van zijn leven) speelt de Griek die een Engelsman Basil (Alan Bates) overtuigt hem in dienst te nemen. Hij wildebras, zijn baas een ingetogen schrijver. Samen proberen ze een verlaten mijn weer aan de gang te krijgen. Basil wordt verliefd op de prominente weduwe van het dorpje. De film is duidelijk een mix van Hollywood en Europa en eentje die hier heel goed uitpakt: heel toegankelijk maar met een Europese sensitiviteit die vooral tot uiting komt in de prachige ‘courting’ scene. Toch is Zorba niet de feelgood die ik verwacht had. De barbaarsheid van het dorp eist zijn tol en uiteindelijk valt alles in duigen. Aan het slot overzien Zorba en Basil samen de puinhopen en dan rest slechts één ding: de sirtaki. Je weet dat de film er mede bekend om is, je denkt dat je er even doorheen moet, maar die laatste scene is in de context van een film een juweel. Terwijl de camera Kreta langzaam verlaat, voel ik een druk op de traanbuizen.

Toch jammer dat zo'n pseudo-Griekse deun dan uithangbord van het land wordt.

Which reminds me, ik moet Rembitika eens zien te vinden, een film over Marika Ninou. Of Το Μινόρε Της Αυγής, maar die serie met ondertiteling vinden zal ijdele hoop zijn...

Rembetika*

The way I spent the end of the world

toch wel de mindere van al die Roemeense films ja. Ik kon me laatst behalve dat ik 'm had niet meer herinneren waar ie over ging. En 't was toch best een schattig verhaaltje.. Niet genoeg kennelijk.

The Kingdom
Zeker een kanshebber voor een van die zepers van het jaar. Ik bedoel, de FBI stuurt een team om een aanslag in Saudi-Arabie te zoeken en dan sturen ze een VROUW mee. ZONDER hoofddoek, doch in strakke t-shirts. Dan val je toch veel op, nog daargelaten dat ik altijd dacht dat je min of meer verplicht was een hoofddoek de draaien.
Maar ja de FBI waant zich boven alle kritiek verheven, ze schelden en tieren er ondiplomatiek oplos en dat is nog maar 't begin, want daarna begint een massale Rambo-strooptocht met een spoor van lijken.. Dieptepunt is een shoot-out in een woonwijk, verdekt opgestelde Jihadi's met raketwerpers op de daken, FBI op de grond en TOCH overleven ze 't.
Film probeert zich nog te redden met een politiek correct beeldrijm einde, maar tis al te laat.

Tales From Earthsea
Iemand ooit die boeken van Ursula Le Guin gelezen? Was er als 10-12 jarige wel dol op, die Earthsea trilogie over de gewone jongen Ged, die een soort chosen one blijkt te zijn en naar een tovenaarsschool gaat. (hey waar ken ik dat ook alweer van)
Ja al die fantasy-boeken zijn hetzelfde.. maar goed.
de zoon van Spirited Away regisseur Miyazaki waagde zich aan een verfilming, helaas niet van boek 1, maar op 't moment dat Ged al oppertovenaar is en een jonge prins tegenkomt, die zijn vader heeft vermoord. Samen slaan ze een beetje aan de wandel in de behoorlijk fraai geanimeerde wereld, maar na een drie kwartier begint de film te vervelen. Er wordt wel heel veel in gepraat en de slechte tovenaar is ook een wat absurd wezen (denk aan de zanger van Tokyo Hotel)
Komt allemaal niet meer goed, ik begreep het einde niet eens.

Die Fetten Jahre Sind Vorbei
Hiervan schijnen 2 eindes in omloop te zijn. De mijne stelde wat teleur (vette SPOILER) de Edukators als Mission Impossible red de wereld-team..?!? Nah da's teveel van het goeie.
Afgezien daarvan wel een mooie film, beetje romantiek, uit de hand gelopen "radicale" acties en dan maar kamperen..

The Bad News Bears
was deze niet geremade door Linklater? Wat is dat nou weer voor grap, lijkt me niet nodig, ik zou niet weten hoe 't beter zou kunnen. (of viel ie mee?)
Deze versie is een typische jaren '70 film denk ik. Totaal immoreel.. Een alcholist als coach, meisje van 11 die aan de pil willen, grappen over joden, negers, Allah en homo's en dat allemaal in een kinderfilm. Geweldig. En Jackie Earle Haley is en blijft natuurlijk een held.

een edit-functie zou mooi zijn, zzzz. Het is Kerst zzz..