Filmforum

Vangelis in een Nederlandse film!? cool.

La Tendresse
Een filmpje van niks, met een onderwerp van niks, waarin ook nog eens niks bijzonders gebeurt. En toch zit juist in die nikserigheid de lievige kracht van La Tendresse. Natuurlijk, arthouse-films zijn wel vaker tabula rasa's. Maar vaak broeit dan het hoofdpersonage wel – net uit de bajes – of de locatie is exotisch. Hier karren we echter gewoon van Belgie naar de Franse Alpen om een zoon met een gebroken been te 'repatriëren'. Dat beide ouders zich prompt bij hun oogappeltje melden, is wel weer heel modern. (Konden ze niet gewoon geld voor een ticket terug overmaken?) Het geeft Olivier Gourmet en Marilyne Canto de kans om weer eens bij te plagen. Ze zijn al vijftien jaar gescheiden. Er blijkt weinig veranderd. Hij is nog steeds een macho ('teveel vrouwen op de weg'), zij een neurotica, in de weer met Sedinal. Een film die ruimte maakt voor zo'n echte moedertjes-spray, ik vond het leuk. Net als tanken in Luxemburg – waar anders? – en in de clinch liggen met van die smerige toiletten 'au route'. Gearriveerd in de Alpen kan de zoon zijn seizoensliefde voorstellen (zou ze de zomer halen?). Moeder weet het niet. 'Iets te mooi, misschien.' Het skilerarenwereldje is zelfs in flitsen van secondes de hel op aarde. Doe mij maar de Belgische heuvels van de terugweg. Daar maken zelfs deze gewone mensen nog wat mee.

The Shout
Tijdens het vallen van de wickets begint Alan Bates zijn verhaal. Hij moest eigenlijk de scores bijhouden, maar laat die taak graag aan zijn kompaan over. Een potje cricket in de inrichting heeft toch niet zoveel om het lijf... Alleen de dokter is fanatiek. 'I make up dreams for him, I put in as much symbols as I can think of.' Het mysterieuze verhaal-binnen-het-verhaal ís zo'n ondoorgrondelijke droom. In een slaperig dorpje verschijnt een kolossale buitenstaander (Bates dus). Hij papt aan met de Cruyffiaamse kerkorganist John Hurt, tevens Aphex Twin avant la lettre. Wat aanvankelijk nog een theologisch theekransje lijkt, wordt al snel een spel op leven en dood, met Susannah York als lokaas. Regisseur Skolimowski laat duimen zinderen en zoemen van erotische spanning, net zoals de geluidsculpturist dat doet met bijen. Bates zelf meldt in Australie te zijn geweest, en heeft daar van alles opgestoken. Schademagie wordt schedemagie. Culminerend in het haast orgastische titel-moment. Eigenlijk is er daarna niet eens zoveel meer te zeggen. Het superliteraire korte werk heeft zijn punt (pardon uitroepteken) gemaakt. En hoe economisch Skolimowski ook te werk gaat, de bezwering is eigenlijk weggeblazen. Geen ramp, want dit is er eentje voor de giallo-fans. Mal, broeierig, vol van stijl en talent. The fall of the wicked.

Sweet Movie
Hier heeft Menno Buch niet van terug. Al die SBS-fantasietjes zijn alláng door het links seventies-gespuis waargemaakt. Andere Tijden. Dát tv-programma zou best een aflevering aan Sweet Movie kunnen wijden. We eindigen niet voor niets met een freeze frame van een heuse gele NS-trein! Potemkin volgt op zijn witte fiets (!) de intocht van de Revolutie te Amsterdam. Een boot met Marx als boegbeeld, en een Timosjenko-vlechtenkoningin als kapitein. En nu allemaal uit volle borst 'de Internationale', bitte. Het pittoreske Amsterdamse lijntje is lange tijd opmerkelijk beschaafd. Tegendraads daaraan zien we immers de avonturen van Miss Canada. Certified virgin. ('Please welcome Dr. Mittlefinger'). Sweet Movie geeft een geheel nieuwe betekenis aan 'the golden age of porn'. Wie er nu precies in de zeik genomen wordt, geen idee. Maar gezeikt en genomen wordt er. Met dank ook aan 'therapie kommune Wien'. Zij zijn de geksten onder de gekken, en maken grote delen van de film tot een haast middeleeuws scatologische orgie. Dan maar liever terug naar de 'suikerboot'. Eerst lekker potelen in bad, en dan in die berg suiker springen. En wie houden er nu meer van zoetigheid dan een collectie Hollandsche jongetjes? What has been seen cannot be unseen. Doe mij nog wat chocolademousse. Katyn katsjing.

Crash
De geur van benzine heb ik altijd vreemd lekker gevonden. En vuur, dat ruikt gewoon romantisch? Dus, zó ver is die Crash-fetisj misschien nog niet eens gezocht. (En níets is ver gezocht na Sweet Movie...) Er zitten wel meer intrigerend verknipte gedachten in deze Cronenberg. 'Ik heb zo lang veilig verkeer-propaganda gezien, dat mijn ongeluk bijna als een opluchting voelde.' Heel raak. Hoe meer je wordt gewaarschuwd, hoe geiler de kick. Niks neuken zonder kapotje, gewoon zelf kapot gáán. Sleaze maestro Spader heeft het wel gezien met die 'office' fucks. Zijn permanent verbaasd kijkende eega Deborah Unger Kerr neemt ook liever de buitenbocht. In Elias Koteas vinden ze de juiste man om die verse wonden te doen kloppen. Het eerste half uur met deze broeierige 'projectleider' is het hoogtepunt van de film. Van litteken naar Het Lid. Het is ergens ook gewoon een afdaling in die swingers-hel van The Great Gatsby. De garage. Daar wordt studiemateriaal geanalyseerd, en begint die o zo belangrijke voorpret. De eerste re-enactment heeft er dan al ingehakt. De dood van James Dean, ultiem masculien. In de tweede helft van de film wordt het in wisselende samenstellingen wippen toch wat vermoeiend. Genoeg surrealistisch sensuele scenes, zeker, maar ik zat toch te wachten op wat meer.... mindfucks.

Colors
Wat een akelig deja vu-gevoel. Zoveel scenes uit Colors kwamen me bekend voor, maar van waar en wanneer dan, homes? Antwoord: The Interrupters... Een recente documentaire over het ghetto. Some things never change. (En wie verwacht ook zoiets, als in Los Angeles 'social housing' als zijnde communistisch wordt wegbezuinigd.) Kennelijk wil men koppig volharden in het creëren van die onderklasse. Al het menselijke is ze vreemd. Spierballenpolitie verwikkeld in een zinloze strijd om drugshandel. Regisseur Dennis Hopper nam met het gestileerde Colors dus al in de jaren '80 een kijkje. Ice-T rapt de titelsong, Sly & Robbie en Herbie Hancock delen ook stevige uppercuts uit. Potentieel geeft Colors een bijzonder intrigerende politieke draai aan het buddy cop thema. Rookie Sean Penn is de rechtse rouwdouwer die er gewoon lekker op los wil staan. Veteraan Duvall is meer van het humane wheelin' en dealin'. Proberen de jongere gasten op het rechte pad te houden, desnoods door een oogje dicht te knijpen. Qua diepgang blijft het echter bij 'potentieel intrigerend'. Misschien spetteren alle actiescenes (onder meer in een restaurant) wel iets teveel, want ook de film maakt uiteindelijk de cynische keuze. En dat is zonde. Enkel het sterven van een agent is dan een tragedie. En de schurken – met een schitterende Trinidad Silva – West Side Story decor-stukken.

maar ik zat toch te wachten op wat meer.... mindfucks.

...maar het boek. Sorry kon het niet laten. :) Klopt wel allemaal wat je zegt, ik heb altijd gevonden dat de film op een gegeven moment een afslag maakt naar een prima, maar wat ingetogen einde, in het boek wordt het allemaal wat apocalyptischer (LSD, 1973, jeweettoch.)

gheh ja. Ballard, die heeft wel meer dingen die ik toch eens op de leeslijst moet krabbelen. (Empire of the Sun!)

Birdman (Alejandro González Iñárritu, Verenigde Staten, 2014)
Het aardige van een Bouwkundestudie is, dat je je mag bezighouden met alles behalve beton, hout en stenen. Vakken volgen in alle denkbare richtingen bijvoorbeeld. Van keiharde wiskunde en mechanica, via iets minder harde sociologie en psychologie, naar boterzachte architectuurtheorie die leentjebuur speelt bij literatuur-, toneel- en filmkritiek. Van zo'n laatstgenoemde oefening herinner ik me de uitdrukking ‘eenheid van ruimte en tijd’. Die was klaarblijkelijk bij het klassieke theater nog wel aanwezig, maar verdween later met de komst van decors en decorwisselingen. Daar moest ik aan denken bij Birdman.
Een Hollywoodster, bekend als superheld, wil in zijn nadagen credits bij de critics halen met de productie van een off-Broadwaystuk. Het lijkt één take: de camera volgt de protagonisten van backstage naar on stage, terug backstage en soms zelfs helemaal de straat op en via de voordeur weer het theater in. Toch is die ‘eenheid van ruimte en tijd’ niet volkomen. Ten eerste moet de tijd zich ergens hebben verdicht of is er in de handeling geknipt. Want het verhaal begint de dag voor de try-out en eindigt de dag na de eerste voorstelling. En zo lang duurt de film niet. Belangrijker is, dat dit spel met werkelijkheden zich gaandeweg uitbreidt met de waanbeelden van de hoofdpersoon. Of alleen bijzondere films dit soort bespiegelingen oproepen weet ik niet. Feit is, dat Birdman de Oscar voor ‘Beste film’ won.

De onvolkomenheid van ‘eenheid van ruimte en tijd’ is wat films zo bijzonder kan maken. De Griekse regisseur Theo Angelopoulos liet binnen onafgebroken shots soms meerdere decennia passeren. Een minder pretentieus voorbeeld zag ik gisteren in de klassieke komedie Seven Chances uit 1925. De manier waarop Buster Keaton zich met zijn auto van de ene naar de andere locatie verplaatst is 90 jaar later nog steeds geniaal.

https://www.youtube.com/watch?v=zTwfCyWKYYc

Vanaf 9:18 en daarna nog een keer vanaf 12:04.

hahaha. mooi gesproken ook Mic.

Crows
'Wat is je naam?' 'Mama.' 'Grappig, mijn mama heet ook mama.' Wat wil een kind méér dan een moeder? Dit obscure Poolse pareltje kraait het van alle daken. Het is een film als een gedicht. Pure subjectivistische suggestie. Het verhaal verwaait in symboliek. Je moet er dus wel een beetje voor in de stemming zijn. Eigen inzet is een absolute vereiste. Mark Cousins noemde dit 'één van de mooiste kinderfilms ooit, die niemand heeft gezien'. Zijn tips zijn manna voor de snobs. De helft van wat ik opschreef uit zijn 'A Story of Children & Film' is spoorloos. Crows (Wrony) vond ik alleen in een aftandse kopie waar Instagram-filters der tijd hun werk onnavolgbaar hadden gedaan. Het wapperende beeld werd er haast transparant van. Of was die luciditeit toch gewoon het gevolg van de sprookjesachtige setting? We zien een aftands Pools stadje. Lege straten, oude gotische panden. Een meisje dwarrelt als silhouet naar beneden. Eerst alleen, dan met een nóg jonger meisje. 'Ik kidnap je'. Op het meisje kan ze haar grootste wens uitleven. Door een moeder te zijn een moeder te hebben. (Haar eigen moeder ís er wel, maar níet voor het meisje.) Als het jonge tweetal de zee bereikt en in een bootje stapt varen we zonder te varen definitief naar het land van Sendak. Waar de wilde dingen zijn. Stralend als een altaarstuk. Krr! Krrr!

Tabloid
'Joyce has never had sex with anyone.' Ik huldig altijd het onzin-theorietje dat getikte vrouwen enger zijn dan getikte mannen. Maar misschien leveren die engere vrouwen ook gewoon een veel beter verhaal op! Filmlogica ten top. Geen saaie agressie, maar een onnavolgbaar web van leugens, tranen en zelfrechtvaardigingen. Als je ziet wat een gewóne vrouw al allemaal van een man gedaan krijgt, kun je nagaan... Nou ja. Ik wil maar zeggen, Joyce McKinney is me er eentje. Drama queen in optima forma. Misschien begon het allemaal bij die afgrijselijke 'beauty peagants', waarin ze haar jeugd doorbracht. Enerzijds de totale objectificering van het vrouwenlichaam, anderzijds de eeuwige obsessie met 'chastity'.Als je ergens schizofreen van wordt is het die prinsesjeskweek wel. Joyce wil eenmaal 'volwassen' niks meer of minder dan dat 'special guy'. En daarvoor gaat ze ver. Enter, 'the manacled Mormon'. Setting: schijnheilig braaf Engeland. Ingredienten: 50 Shades of Grey. De natte kranten droom van de tabloids. En die journalistjes mogen dan – naast Joyce zelf – het verhaal opdissen. En de samenvatting die u hierboven las wordt nog wel een paar keer op zijn kop gezet. En iedere keer wanneer het verhaal tragische kantjes dreigt te krijgen maakt Joyce zelf weer een nieuwe move. Wat is immers een vrouw zonder aandacht? Dat verdient ze gewoon.

La Habitación de Fermat
'Ken je dat raadsel van de kool, de wolf en de geit.' 'Hoe los je dat in godsnaam op?' Een Spaanse film zonder seks, dat moet er wel eentje over wiskundigen zijn... Een collectie exemplaren wordt door middel van een 'geheimzinnige' brief naar een kamertje gebracht. Daar gaan de deuren dicht, en werken maar. Misschien was de film wel een trendsetter, want dit soort spelletjes schijnen tegenwoordig werkelijk hip te zijn. (Alles voor die thrills...) Er is – mag ik toch hopen – één verschil. Op je bedrijfsfeestje krimpen de muren vast niet! Het letterlijke Panic Room-uitgangspunt van La Habitación wordt helaas niet ten volle benut. De driftige handheld beelden scheppen eerder chaos dan spanning. Waar is nou dat shot waar je het kamertje van een afstandje kleiner ziet worden? Of werd daar budgettair geen oplossing voor gevonden? Ook is het zo'n film waar de muziek en de personages zelf al 'brr wat is dit eng' beginnen te roepen, nog voor de kijker het gelooft. De raadsels die het stel op moet lossen zijn van het 'hoeveel deurtjes moet je openen'-type, zo fraai uitgelegd in A Curios Incident of the Dog in the Night-Time. Voor echte wiskunde is geen tijd. Als smakelijk pseudo-psychologisch formulewerk is La Habitación echter best oké, en het einde is alfa-approved. Zoals Luc zou zeggen: 'Laat die geit maar bij de kool.'

Ik vond die Fermat best leuk, can't be arsed to solve any puzzle. :)

lol me neither. Vond 'm ook niet onaardig hoor, al was ie wel de minste van dit setje van 3.

Stuk!
Dikkig meisje wordt geplaagd en raakt geestelijk verdicht. De subtiliteit is weer ver te zoeken. De kleurverzadiging een zwiep geven maakt je film not atmosferisch.

Belle De Jour
Dit is wél mooi, al is het voor Buñuel misschien wat licht, al heb ik nog niet heel veel van 'm gezien. Maar evengoed prachtig.

Butter on the Latch
Twee meisjes op balkankamp in Californië, klanken die me aan m'n jeugd doen denken. Er komt een jongen tussen en het wordt awkward met experimentele film met een snufje Blair Witch tot gevolg. Too arty for its own good.

A Girl Walks Home Alone at Night
Een "Iraanse vampierenwestern", dan is mijn interesse gewekt natuurlijk. Stelt niet teleur, beetje hip Vice-project maar whatever. Charmante vampier, mooi gemaakt en muziek van Kiosk, Dariush en Mohsen Namjoo. Gewoon retecool

A Girl Walks Home Alone at Night is ook nog eens in sprankelend zwart-wit gedraaid. Ik heb nog niet alle posters aan de muur in de kamer van de vampier kunnen identificeren. Zie ik daar ook een portret van PJ Harvey hangen?

zitten jullie me nou weer een vampierenfilm aan te smeren? :P

Buñuel: Viridiana!

Les Rivières Pourpres
'L'équipe, c'est moi.' Ik denk dat Kassovitz voor de opnamen begonnen eerst wat 'olietoeters' heeft rond laten gaan, om vervolgens het plot dansend uit te leggen. Iedereen heeft er op een soort stoned-melige manier zin in hier. Tatataaaa schettert het kopert in het intro, waarna we richting de Alpen afdalen. Een bewuste crash, in film noir land. Les Rivieres Pourpres is expres slecht, en daarmee de Franse tegenhanger van Shutter Island. Alle ingrediënten die je al véél te vaak in noirs hebt gezien, zijn aanwezig. Van de femme fatale tot de nazi. Hoofdrolspelers zijn Reno en Cassel, die aanvankelijk afzonderlijk een stinkend zaakje op het spoor komen. Dat Cassel het nog kan ruiken is een wonder, want hij paft dus letterlijk 'du shit' weg. Zijn nieuwe Franse dorpsagent-collegaatjes zijn lichtelijk verbijsterd. En dan hebben ze zijn Tekken-vechtmoves nog niet meegekregen. Reno houdt het op een licht geamuseerde grijns, terwijl hij als inspecteur Nieman(d)s door de stralende wintersneeuw sjokt. Zei ik sneeuw? In één van de latere scenes zitten we plots midden in een herfstige onweersbui. Fuck de logica. Het moordpuzzeltje ga ik maar niet samenvatten. Ge moet gewoon grinniken om de lol van een gymnasium-achtig rijkeluiscollege (is altijd fout hè, Sparta-style!) en het feit dat Kassovitz zelfs een atletiekbaan nog op correcte wijze weet te benutten.

Argo
'The ship has turned.' Zou het ooit gaan gebeuren? Een verandering in de Amerikaanse buitenlandse politiek. Voorlopig blijft het bij scherven opruimen. Argo ontkent niet dat de Iraanse 'toestanden', voor een fiks deel ook aan het Westen valt te wijten. Zo'n ambassadegijzeling! Eigen schuld, obesitas bult. Tegelijkertijd is Argo wel gewoon een goed nieuws-verhaaltje. Soms doen 'we' wel wat goed. En met 'we' bedoel ik Hollywood, want dit is de Droomfabriek in Actie. (Zonder Wendy van Dijk...) Even maf als The Man Who Stare At Goats, maar mét resultaat. Regisseur Ben Affleck speelt zelf de hoofdrol als CIA-agent die een plannetje moet bedenken om wat Amerikanen Teheran uit te krijgen. Zijn 'pitch' zou in een slechte b-film niet misstaan. En dat is precies wat het is. Voor de geloofwaardigheid trommelt de agent niemand minder dan John Goodman op, die altijd wel een komische 'fix' in huis heeft. Mede dankzij aangever Alan Arkin krijgt de film zo een schizofrene lolligheid. Spanning en meligheid wisselen elkaar af. Als je er lang over nadenkt is het wel een beetje kwetsend. Een hele Iraanse revolutie gemarginaliseerd tot een kekke stunt. Maar Hollywood zou Hollywood niet zijn als het wel allemaal perfect getimed en gekaderd over de groene loper wordt uitgerold. Op de achtergrond figureren de Iraanse koppen, zoals Rafi Pitts himself.

Mr. Turner
Laten we het op onbedwingbare cultuurwetenschappelijke nieuwsgierigheid houden. Je kan nooit weten wanneer het nog eens van pas komt. Er duiken hier ook genoeg obscure namen op die je enkel met wat kunstgeschiedenis-kennis thuis zult kunnen brengen. Gniffelen om Eastlake en 'Marc Marietje' Ruskin. Tegelijkertijd moet ik toegeven dat ik Turner met Constable verwarde! Hij was toch de man van de gestrande boerenkar? De verwisseling is extra grappig gezien de enige scene die de twee delen. In een, op typisch negentiende-eeuws academisch wijze, stampvol gehangen galerie voeren de beide schilders hun kunstje op. Verzamelaars en critici kijken verlekkerd toe. Het zijn de jaren dat de 'art craze' onder de nieuwe rijken losbarstte. Ook daarvan heeft de film een fijn in huis. En toch is dit een broddelwerk. Mike Leigh onwaardig. Houdt de man eigenlijk wel van schilderen? De muziek- en toneelfragmentjes doen anders vermoeden. Ook in de cinematografie zie ik maar weinig voorliefde voor Turners 'zonnepanelen'. Het pijnlijkst is de Klokhuis-hoofdrol van Timothy Spall. Normaal toch zo betrouwbaar rochelt en reutelt hij zich hier door de uren. Platter dan een doek. Britten die falen in kostuumdrama, het kan blijkbaar. Leigh had gewoon een hele film over de schimmelende huismeid moeten maken. Dáár ligt zijn hart.

Killer of Sheep
'The only thing that looks good dying is a rose.' Het andere Los Angeles. Geen eeuwig jonge glamourlui die hun sterven nog op hun sterfbed ontkennen, maar de arme sappelaars. Weggestopt in wijkjes die je nóóit in Amerikaanse films ziet. In de jaren '70 was er een kortstondige 'black wave', die deze vergeten plaatsen deed spreken. Met de stemmen van Paul Robeson en Dinah Washington. Soothing that pain away. Killer of Sheep is echter méér dan alleen een fantastische soundtrack. Dat zou te gemakkelijk zijn. Het is juist een film die volslagen a-typisch is. Alledaags zwart. Geen komedie, geen geweld, maar gewone mensen met gewone baantjes. Ik moest denk aan een Pitchfork-relletje, waar een recensent beweerde dat fabrieksbaantjes van die plekken zijn 'waar mensen zomaar belanden, om de dagen te vullen'. Privilige in één alineaatje bewezen. Voor straf mag ie Killer of Sheep kijken, waar de hoofdrolspeler dus schapen doodt 'for a living'. Een dermate geestdodend werkje dat ie er thuis maar mee doorgaat. In bed. Slapeloos. Dan maar dominoën met een maat. Op straat spelen de kids oorlogje, en zoeken dubbelspelers andere oplossingen. Ergens in dat niemandsland tussen hoop en hopeloos. En toch, zelfs wanneer een uitstapje naar het platteland mislukt, is er nog zoiets als samen zijn. 'We'll have to drive back on the rim.'

Ah, dit suggereert dat er eindelijk subs zijn voor Sheep. Ik heb die film een keer of drie aangezet, en iedere keer verstond ik er geen hout van.

Over Mr. Turner zijn we het roerend eensch.

Ah, dit suggereert dat er eindelijk subs zijn voor Sheep

jep!

beetje repeating the point, maar ik zie nu net op IMDb dat Mr. Turner een metascore van 94 heeft.

wtf. Echt fucking recensenten... How do they work?

Inherent Vice
Ik ben een tijd geleden afgehaakt bij PT Anderson met zijn films over Grote Mannen met Grote Ziektes. Hier haak ik voorzichtig weer aan, eerste Pynchon-verfilming (misschien het enige boek dat verfilmbaar is), toch even checken. En zo waar, een goede combi. Californisch licht, prachtige voice-over, plot wat er niet toe doet en Joaquin Phoenix in een van zijn betere rollen (weet precies de juiste melancholie door de stonedheid uit te stralen). Joanna Newsom dacht ik zelfs te herkennen...klopt ook nog eens. Eerste helft is vrij geweldig, daarna wreekt de lengte zich enigszins. Hoe dan ook, een zeer poëtische film.

Bijna vergeten: die soundtrack! Meteen Can voor je mik, dan weet je al dat het niet mis kan gaan. Maar ook fijn gebruik van Minnie Ripperton en heerlijke oude progrock-truc: je hoort Neil Young op de soundtrack, Sportello steekt zijn hoofd door het raam van een auto waar iemand naar hetzelfde nummer op de radio luistert. Muziek van Jonny Greenwood is trouwens ook erg goed. Het is eigenlijk een soort koptelefoonfilm.

oeh :)

Suzanne
Intelligente mensen doen vaak dommere dingen dan domme mensen. Suzanne en haar zusje Maria hebben noodgedwongen genoeg aan elkaar. Pa is trucker, ma is dood. De 'spritzige' Suzanne straalt de rust en het verantwoordelijkheidsgevoel uit van de eerstgeborene. Haar wat loggere zusje is de wildebras, die in korte rokjes paradeert, en met de autoradio sexy teksten meebrult. Eén keer raden wie er veel te vroeg zwanger raakt. Dit alles zien we in korte bliksemflitsen. Allemaal onder hoogspanning, allemaal raak. Zelden een film gezien die zo galant een jaar of tien samenvat. Dat is timing, dat is talent. (Want de zusjes zijn van kids inmiddels in jongvolwassenen veranderd.) Zelfs de kleuren ádemen elk decennium. De zwoele eighties, de grungy nineties. Het is pas als het nieuwe millennium nadert dat de film iets van de sfeer kwijt begint te spelen. Regisseur Quillévéré is jong, en dus net even te ambitieus. Na zeventig minuten waagde ik nog een 'wat een perfect evenwicht in drama en gewoonheid.' Had ik maar niets gedacht, want in de laatste twintig minuten zitten nóg drie klappen. Hoeveel pech kan één gezinnetje hebben? Niet zóveel. Zonde, maar (voor de kijker!) niet onoverkomelijk. De titelrol is in alle opzichten waanzinnig goed. Jennifer Jason Leigh, maar dan met nog meer intrinsiek talent. Puntje van de stoel, ongemakkelijk wiebelend.

Ashik-Kerib
'Het verstand van de dwaas is kort, maar zijn weg is lang.' Oh ja, oh jajaja Ashik-Kerib! Onversneden exotica. Ik geloof niet dat ik er iets van snapte, maar ik vermaak me prima zolang de mannen zingen alsof ze in brand staan... (Om Qasimov via Martijn te citeren). In een Groot Wenkbrauwen-land wordt een arme minstreel getroffen door de Liefde. Helaas, zonder tegenwerking vaart geen sprookje wel, en de held zal een reis door Wonderland af moeten leggen. Wat in mijn naïeve ogen begint als een authentieke 'zo zal het in die dorpjes wel echt gaan'-film, wordt met elke minuut magischer, maffer en vooral kleurrijker. Mannen met opplak-snorren en opplak-baarden bewaken paleizen van Pasja's. En als ze zich vervelen doen ze wel een choreografietje of twee. Voor rust is geen tijd met in 73 minuten, want we krijgen ook nog een rondleiding langs práchtige (Adriaan van Dis-stem) mozaïekwerken. Een harem danst als een stel happende vissen op het droge, terwijl hun meester suggestief de messen slijpt. De minstreel zelf sleept een oudere voorganger mee naar buiten, want: 'Minstrels only die on the road.' Regisseur Parajanov (een Armeen nota bene!) draagt de film in de aftiteling op aan Andrei Tarkovsky. Een hele geruststelling, dan was het dus écht onbegrijpelijk. En meta bovendien.

Volgens mij ís het zelfs Qasımov in Aşıq Qərib, wel iets versneld. :)

He, Suzanne heb ik gezien! En was ik alweer vergeten. Maar dat was wel een fijne film ja, met een mooie hoofdrol. Ik heb tweede seizoen Rectify gedaan. Ontkomt hier en daar niet aan serie-sleetsheid maar zit ver boven de middelmaat voor mij. Nu maar eens the wiire van a tot z..

Volgens mij ís het zelfs Qasımov in Aşıq Qərib, wel iets versneld. :)

oh wow :)

die pa was ook erg goed in Suzanne, zeker in het begin, trucker tegen wil en dank, een en al twijfel.

Die Qasımov docu waar ie dat in zegt staat trwns op Youtube, in delen, dit is deel 1.

Had je deze curiositeit al eens gezien?

haha besties! pink is my new favorite color. vooral in pull-overs

ik denk dat ze Qasimov heilig verklaren mocht ie ooit het tijdelijke voor het eeuwige verruilen.

Z'n dochter is alvast begonnen … :)

ik voel wel een soort sjiitisch/soennitisch schisma aankomen onder de Qasimov fan over de rol van de dochter. Krijgt ze niet een iets té prominente rol ;)

Schisma's zijn politieke instrumenten. Had het laatste met een Azerbeidzjaanse over (zelf product van een sjiïtisch/soennitisch echtpaar), daar wordt ook over "integratie" geluld, de Turkse identiteit is leidend in dit geval. Wat dan wel weer minder sjiïtisch is dan Azerbeidzjan. Wat zij met 'r Lezgi-roots dan weer slecht trekt (en waarschijnlijk veel inwoners want het is natuurlijk ook weer een bijeengeraapt zooitje. Wordt hoog tijd om die natiestaat-ideologie eens te ditchen de lol is er wel danig van af. :)

hear hear, maar ik vrees het ergste, voorlopig lijkt de 19e eeuw aan een comeback bezig.

The Manitou
Exorcist-achtig verhaal over een manitou die bezit heeft genomen van een vrouw. Een tarot-oplichter schakelt de hulp in van een native American uit Zuid Dakota voor een spektaculair exorcisme. Niks hoogstaands maar binnen de genre uitstekend.

Sadece sen
Aşk Tesadüfleri Sever bölüm 2, liefde houdt ook in dit verhaal van toevalligheden, want die zijn weer zwaar over the top. Bloedmooi blind meisje bespringt bijna een weerbarstige norse jongen met een duister verleden. Dat verleden heeft – heel toevallig, wink wink nudge nudge – ook met haar te maken. Enfin de twee maken omzwervingen om dan toch weer bij elkaar te komen (spoiler, maar geloof niet dat iemand die dit leest ambitie heeft deze film te gaan zien, bovendien kon je dat wel voorspellen), want sadece sen (alleen jij).

spoiler

waaht een romantische film waarin ze weer bij elkaar komen!? ;)

Quick Change
'God I hate this city.' Je krijgt de stad wel uit de mensen, maar hoe krijg je de mensen uit de stad? Stuck in that New York groove. Quick Change is inderdaad een echte After Hours-komedie. En wat is er toffer dan een film die alléén uit 'detours' bestaat? Niets natuurlijk. De Spaanse intermezzi alleen al. (Ik moet er verder niet teveel over verklappen.) Hilarisch en aandoenlijk tegelijk. Achter elke hoek en deur ligt een verrassing. 'Nude women. Clowns allowed!' Regisseur Bill Murray himself begeeft zich verkleed naar de plaats van bestemming. De bank. 'This is a robbery.' Mensen: 'hahahaha.' 'Nee, echt!' De heist duurt eigenlijk nog net iets te lang, maar eenmaal buiten beginnen The Wanderers aan hun tocht. Geen idee hoe het met de geografie zit (dat hebben de personages ook niet), maar ik hoop dat ie 'na te rijden' valt. Een 'scenic drive' langs de sjofelere wijken. Elk vervoersmiddel wordt benut. (Wel jammer dat de stipte buschauffeur geen Duitser is.) Het quotum aan 'racy' en 'racial' jokes wordt niettemin ruimschoots gehaald. Toegegeven, zo duister als After Hours krijgen we het hier niet opgediend, maar de nachtelijke metropool wordt met de National Lampoon schaterend bijlicht. En Geena Davis was nooit mooier. Hemeltjelief wat een vrouw, ik werd er bijna emotioneel van. Zij is één miljoen dollar én al je kleingeld waard. Gepast!

Four Rooms
'Start nibbling, motherfucker!' Een smeuige hotelfilm met de Grindhouse-boys. Altijd een prima locatie voor vorm boven inhoud, ensemble-casts en een kwartet aan regisseurs. De 'four rooms' worden tot een filmische suite aaneen gesmeed dankzij een manische rol van Tim Roth. In 'bell hop' outfit komt hij zo uit een Wes Anderson-film gelopen, en de olijke Mark Mothersbaugh-soundtrack benadrukt dat alleen maar. Zeker zolang Roth zwijgt is het genieten van zijn uitzinnige mimiek en stuiterende Woody-neuroses. Het eerste segment 'bewijst' weer eens een oud theorietje: met vrouwelijke regisseurs krijg je altijd wat meer sensuele plaatjes dan gebruikelijk. (Ione Skye: slik.) Het tweede internaliseert de seks tot een kinky spelletje. Het zijn echter de vedetten van de film die het nieuwsjaarfeestje in het hotel echt doen ontploffen. Robert Rodriguez heeft het mooiste Pink Panther-slapstick-shot van de film, en Antonio Banders ís the King of Schmier. Ook Tarantino is zijn gebruikelijke zelf. Een shitload aan filmreferenties en een spervuur aan fuckin' wauwelige wow-monologen. 'Bellboy!'. (Tarantino legt 'm zelf uit: 'That's from Quadrophenia'). Iedereen die Four Rooms op een melige weekendavondje zal het niet kunnen laten een aansteker op te zoeken. Of – als het nerd-gehalte wat hoger ligt – een Sega Megadrive met Rambo III.

Kan behoorlijk romantisch zijn dat de liefde ongrijpbaar blijft, maar dat zie je dan weer minder in dit soort films.

Şarkı Söyleyen Kadınlar ('Zingende vrouwen')
Reha Erdem is bepaald niet van de makkelijke weg. Op een geëvacueerd eiland (wegens aanstaande aardbeving) zijn een aantal overblijvers op elkaar aangewezen en ziek. De sfeer is meditatief (Arvo Pärt als soundtrack) en de beelden zijn prachtig, waardoor ik het toch fascinerend vond maar het is moeilijk een oordeel te geven, daarvoor snap ik er te weinig van.

Byousoku 5 Centimeter
Makoto Shikai, een van de animé-meesters van de jonge liefde, hier met een drieluik waarin een jongen en zijn jeugdliefde centraal staan. Best wel knap vertelt, met verschuivende perspectieven (een ander meisje in het tweede verhaal is hopeloos verliefd op hem en dat verhaal gaat vooral over haar), de technologie verandert subtiel mee (eerst geen mobiel, waar je op een of andere manier heel bewust van bent in het eerste verhaal van een treinreis door een sneeuwstorm, later wel, ook gecombineerd met een ambitieus ruimtevaartproject op de achtergrond)). Het wordt helaas in het derde deel afgeraffeld waardoor de echte grootsheid door de vingers glipt. Maar de beelden maken veel goed. Bizar mooie animaties met een Malickiaans oog voor details.

The Lunchbox
Het is de geur die het 'm doet. Het stijlvolle The Lunchbox weet haar romance met een pracht van een Proustiaans moment een definitieve wending te geven. Curieus genoeg is het niet eens de geur van voedsel. De film weigert wijselijk in die Allerhande-kookporno-valkuil te stappen. De kijker moet zelf maar aanvullen dat de culinaire kunsten verleiden. Regisseur Batra is meer geïnteresseerd in 'het recept', dan in het resultaat. Het Indiase lunchboxes-systeem heeft een onverwachte elegantie, en een haast Scandinavische stiptheid. 'Wij maken geen fouten.' De huisvrouwen (en de restaurantjes) koken, en na een lange reis belanden de strakke Tupperware-doosjes op het bureau van de ambtenaar. Het zou iets voor mijn vader zijn. (Al is ministerie-minestrone vast ook niet te versmaden.) Hier krijgt een wat oudere man per ongeluk de lunchbox van een jongedame. Zij verveelt zich achter het aanrecht, en hoopt met pepers en Paneer het hart van haar man terug te winnen. Helaas, het systeem blijkt dus tóch te haperen, en er ontstaat een heuse briefjesromance. The Lunchbox als The Chatbox. Eenzame mensen en de levens die voorbijgaan. Het gevoel van de grootstedelijke leegte is al tijden universeel. De details zijn echter onverbloemd Indisch. Mindergelukkigen snijden hun groenten in een bomvolle trein, kunnen die thuis meteen de pan in.

El Topo
'Soy Dios!' En als Jodorowsky zoiets zegt, met zijn wijd open gepepte ogen... De gekke regisseur speelt hier (dus!) zelf de hoofdrol, Kristofferiaans bebaard en 'behoed'. De loner in de Western. Alhoewel, loner... In het gedenkwaardige intro sleept hij zijn continu naakte zoontje met zich mee. 'Begraaf je speelgoed, je bent nu een echte man.' Kleren waren bij deze initiatie blijkbaar al eerder geofferd. Paradijselijk is hun wereld niet. Ranches bezaaid met lijken, poelen vol bloed. Ik denk dat Jodorowsky een goeie horror-film in zich heeft, maar voor ware spanningsopbouw is ie te snel afgeleid. (En anders had de olijke muziek de angsten wel om zeep geholpen.) El Topo valt grofweg in drie delen uiteen. De western met dat zoontje, een hippie-deel met naakte vrouwen, en een Herzogiaans slot. Het is vooral het lange middenstuk dat opmerkelijk saai uitpakt. Ik heb geen bezwaar tegen onnavolgbare verwikkelingen, maar dan moet je ze wel onbegrijpelijk láten, en niet streamlinen met een soort computerspelletjes-logica. Jodorowsky hopt maar van eindbaas naar eindbaas. Pas ná de battles (dus op de terugtocht) krijgen de vergane maestro's de gezochte melancholie. De power-up is daar. De mismaakten van Herzog dansen de polka met het Zen-boeddhisme van 'Jodo'. Het nihilistische ego wordt spetterend opgeblazen. Exotisch en Exodisch.

Byousoku 5 Centimeter

Mooi moment, het begint te sneeuwen op het station. Er klinkt een mededeling, dus je denkt meteen Nederlandse taferelen met omgegooide diensten. "De trein heeft een vertraging van 8 minuten...het spijt ons van de overlast op uw drukke dag." :) En iedereen netjes in de rij alvast wachten voor het instappen.

La Isla Mínima
Primeur: Spaanse film zonder seks. ;)
In Spanje veel geroemde/gelauwerde post-Fincher detective en dat is wel terecht. Regisseur Rodríguez weet dat de wetten van de thriller van graniet zijn, dus qua plot volgt het een typisch vermiste tienermeisjes op het platteland lijn. Maar het gaat erom wat je zeg maar ambient filmt en dat lukt hier fenomenaal. Het begint al met de luchtshots bij de titelrol waardoor het rivierlandschap van Andalucia op hersens lijken. Het is 1980 en dat is wat betreft aankleding erg goed gelukt, niet te overdreven, precies zoals het was. Dat jaartal heeft een aantal voordelen, want het is nog maar 5 jaar sinds Paco dood is en je voelt dat het nog wennen is. Het zorgt ook voor een onderhuidse spanning tussen beide rechercheurs (met plotdingetje dus verder zwijg ik daarover). Goed geacteerd, mooie drukkende soundtrack en de film speelt heel fijn met Amerikaanse clichés die steeds elegant worden ontweken, zie alleen al het geweld dat bijna compleet afwezig is.

gheheh

dit klinkt als de Spaanse Memories of Murder (wat dan weer de Koreaanse Zodiac was, of vice versa)

Maar het gaat erom wat je zeg maar ambient filmt

i'm in.

To Live and Die in L.A.
'If you want bread, go fuck a baker.' Friedkin op zijn virielst, in zijn bekende stiel. In feite is de ganse fallische film een groot 'trek je broek maar naar beneden, dan zullen we zien wie de beste is-me(e)ting. Hengels worden uitgeklapt, en billen aangespannen. Een beetje homo-erotisch wordt het al snel met een jonge (en er zowaar ook jong uitzíende!) Defoe als de kunstminnende slechterik. Métisse aan de muur, en een voorliefde voor theater. Even lijkt er zelfs wat man tot man-contact plaats te vinden! Haantje de voorste is William Petersen met de coupe van een nieuwsanker en de pafferigheid van Geertje Wilders. Hij rent zich rot van hot naar her door gans L.A. To Live and Die is werkelijk een lokale film. Veel dank gaat daarbij uit naar Robbie Muller, die in zwoele avondkleuren de city vangt. Voor zoiets als een zinnig plot moet je zelden bij Friedkin zijn, en in deze bonte extravaganza (inclusief kunstdwerg in rolstoel) is het misschien ook teveel gevraagd. Toch had enig overzicht kunnen helpen. Had iemand de boel wel uitgeschreven? Zelfs de trademark car chase scene valt nauwelijks te plaatsen. Agentjes hobbelen achter agentjes, achter schurken, voortgejakkerd op de gated klanken van Wang Chung. Een heuse titeltrack is een snel hoogtepunt in de chaos. Die jihadist is er verrassend vroeg bij, maar ook snel klaar...

Sie Tötete In Ekstase
'Das Mädchen kommt mir bekannt vor...' Ik moest aan Steve Stevaert denken. Ook een man die zich door zijn onderbuik haast gewillig naar de dood liet leiden. (Al wil ik geenszins beweren dat zijn slachtoffer een femme fatale was!) Dat ligt bij Jesús Franco wel anders natuurlijk. Een meisje is woest, omdat haar botox-echtgenoot zijn nazi-experimentjes niet meer mag uitvoeren. De medische tegenstand heeft zich voor dit berufsverbot handzaam in een ku(s)tstadje verzameld. Zo leggen Duitse dubbers met Engelse namen in een Spaans decor het loodje. Het eerste slachtoffer lijdt nog lullig in Von Trier-stijl, inclusief eventies gordijnen-stropdas. 'Sla me! Scheld me uit!' Daarna wordt het softporno in chique decors. Soms onverwacht stijlvol – de huizen zijn fraai – vaak absurd melig. Eén van de personages zet tijdens de daad een wijnglas tegen de camera, die al op de grond stond om de boel goed te volgen... De godendrank als psychedelische filter. Horst Tappert himself is de politie-inspecteur zonder haast. Hij moest eerst al die Leitz-bureaumappen doorspitten zeker! Sie Tötete In Ekstase vlamt vooral door de ware ster. Soledad Miranda geeft alles met (en van) dat frêle lijfje. 'Haben Sie Feuer?' Franco brengt zelfs haar fraai trillende neusvleugeltjes in beeld. Het tragische einde bleek een voorafschaduwing. De actrice maakt het zelf óók niet lang meer.

Leviathan
Once upon a time in Murmansk. Leviathan is een echt modern arthouse-epos. En dat betekent dus een botsing tussen het moderne en het oude. Decadentie en diep berouw. Religie en graaikapitalisme. En in het midden van al die contrasten is er de eeuwige moeizaam versmolten kern van man en vrouw. Een afgeleefde drinkeboer leeft met zijn jonge vrouw in een huis aan de rand van een vervallen stadje. De oude kerk wordt er gebruikt als drankkeet. De fraaie horizon is er nog oneindig. Dat moet anders, vindt de kogelronde burgemeester. Dat huis moet weg. Zwarte jeeps beginnen al rond het huis te cirkelen. De eenzame Mohikaan denkt een vriend te hebben in een Moskouse advocaat. Die is jong en knap, net als... U begrijpt het. De setup is klassiek, maar de uitwerking beklemt. Juist door de rare staat van het land. In dé cruciale scene gaat men op een picknick. Zowel de wodka als de wapens zijn naar goed Russisch gebruik. Een omineus baasje in leger-outfit verspilt de targets. Hij heeft nog wel wat andere in zijn jeep liggen. Daar komen de portretten van de commie's 'En de huidige dan?' 'Laat die nog maar wat rijpen aan de muur.' De eerste anderhalf uur van Leviathan zijn van klasbakken-niveau. Ik heb alleen maar tevreden zitten knikken en grijnzen. Het slotdeel beviel me ietsje minder. Het is bijna te iconisch. Te zeer approved by het ministerie van cultuur. Al blijft de stijl wel lekker bijten. En de orthodoxe priester, hij is een rockster.

Ah, tijd om Sie Tötete In Ekstase weer eens te herbekijken. :) Die outfit van Soledad in het laboratorium!

ghehe, calls for a picture

http://www.moviepilot.de/files/images/movie/file/11005195/sie-t_tete-in-ekstase.jpg

Grand Central
Kernachtig samengevat: film = werkconflictje + liefdesconflictje. En zo'n kerncentrale is een toplocatie voor een sterk verhaal natuurlijk. In een sterrencast met onder meer Olivier Gourmet, kan vooral Tahir Rahim nieuwe kanten van zichzelf laten zien. Hij is hier verrassend alledaags verlegen. Verstoten door zijn familie vindt hij onderdak bij de groep 'rodeo cowboys' die de centrales bemannen. Van mij had Rahims training nog veel langer mogen duren, net als de schitterende beelden vanuit de reactor zelf. (Als het een echte is, zullen de makers vast weinig filmtijd hebben gekregen.) We zien uiteindelijk vooral hysterisch geschrob en vernederende douches. Die taferelen zaten ook al in het Streep-melodrama Silkwood. Grand Central vergeet zo gaandeweg méér te zijn dan d'r pitch. Het drama op de camping – één man om mee te praten, één om mee te neuken – wordt verzorgd door Lea Seydoux. De Franse Scarlett Johannson is de grootste reactor van allemaal. Jemig, van haar bodysuit slaan alle metertjes dieprood uit! Met een dame als regisseur (Rebecca Zlotowski) zijn de seksscenes weer sensueel, op de klanken van een soort L'Apres Midi D'un Faune. Het einde is echter een meltdown van jewelste. De film laat zo teveel kansen liggen. Zelfs een spannende meetel-scene met de sirenes wordt nodeloos geïnterrumpeerd.

Het Sacrament
'Een Brusselaar is toch godverdomme geen neger!' Flauw van me. Het aantal godverdommes viel reuze mee. Slechts een drietal. Een heilige drie-eenheid, kunnen we wel zeggen. Hugo Claus knutselt hier met de gebruikelijke metaforen, ontleend aan de klassieken. Misschien dat de film daarom langskomt in een vak over 'Bewerkte boeken'. Verwijzingen naar de oudheid spotten, daar maak je cultuurwetenschappers nu eenmaal blij mee. Claus schreef de film al in de jaren '60, noveliseerde de boel toen de financiering voor de film niet rond kwam, maakte er vervolgens een theaterstuk van, om begin jaren '80 tóch nog zelf de filmadaptatie te regisseren. Hoewel de dialogen zelfs in Vlaanderen soms wat aan de Hollandse uitleggeritis lijden, zijn de beelden van grootse klasse. Bergmaniaan wordt de villa van een priester afwisselend koel én broeierig gekleurd. (Zeker bij kaarslicht). En het tuinhuis (de aftiteling vermeldt een aparte credit voor de 'tuinverzorging') is pure noir. Binnen vangt een familie elkaar Festen-stijl vliegen af. Aanvankelijk was ik afgeleid door een onbedoeld effect: 'Het is Mevrouw de Bolle!' En ik zweerde ook Alberto nog als misdienaar te zien... Maar wie zich daaroverheen zet, ziet óók een heel aardige dans des doods, tussen gepijnigde zoon en machteloze vader. Als dat niet verknipt katholiek is...

Phenomena
Veel mis met deze Argento maar toch wel weer net genoeg leuke dingen om je niet te vervelen.

Juice
Pac schiet wel erg snel in een niets ontziende crimineel, weet niet of het zo kan gebeuren, maar het komt gehaast over waardoor het wel heel snel erg gangsta wordt. Volgens mij was het idee om te laten zien hoe goeie jongens ontsporen.

The Voices
Ik had de trailer wel gezien maar de film loopt heel anders dan ik had verwacht. Sprekende dieren, ik dacht een maffe familiefilm, maar omdat Marjane Satrapi van Persepolis 'm regisseerde was ik benieuwd. Beetje maf is ie wel en wellicht kan je op basis van Persepolis helemaal niks verwachten, maar goed. Popcorn, het heeft z'n grappige momenten (die Schotse kat bijv.).

Zombeavers
Volstrekte onzin, maar leuk gemaakt. Ze je male gaze ook ff aan.

Gang Related
Minder gangsta dan ik had verwacht (de soundtrack vol east coast rap hoor je nauwelijks terug, alleen vage synthesizermuziek die eerder bij de jaren tachtig horen). Pac and Belushi zijn dirty cops die zich ongenadig in de nesten werken. Bijna Coens-achtig, maar dan zonder de humor. Toch wel OK.

Enemy
And the winner is …, geweldig deze. Bijna Fifth Cord-achtige cinematografie maar dan op z'n Amerikaans en in een sepiatone. Dan wel weer een onamerikaanse atonale soundtrack. Een moeilijk te snappen plot over dubbelgangers, maar zo verteld dat het mateloos intrigeert en stemt tot nadenken wat het allemaal kan betekenen. Daar ben ik nog niet uit maar dat geeft niks, toch anderhalf uur genoten en da's knap met zoiets onbegrijpelijks.

Enemy ken ik nie, good! :)

Fist of Fury
Van de week op teletekst: een asielzoeker werd veroordeeld voor bedreiging, die flipte nadat de conducteur hem 'een vuist vol ijzer had getoond.' Als dat geen poëzie is! (Het bleek een sleutelbos...) Het had zo een Bruce Lee-filmtitel kunnen zijn. Een goede goede gelegenheid dus voor Fist of Fury (ook wel The Chinese Connection). My very first Bruce Lee. Ik dacht dat wordt hersenloos matten, maar de film is eigenlijk best rustig. Lee vindt bijvoorbeeld tijd voor een portie vlees bij een kampvuur. Daarna verschijnt er natuurlijk óók een echt een 'chickie', voor een allerschattigst kusje. Hun twee hoofden vormen samen een hartje. Ja, een beetje schmaltzy is het wel. Met zijn puppy-ogen en Lego-hoofd vraagt Lee daar ook om. Ergens in de verte heeft ie zelfs iets van Elvis. Intermezzi – met een Gene Wilder look-a-like en een geisha – daargelaten worden er natuurlijk ook wel gewoon Japanners om zeep geholpen. Bebrilde, besnorde, corpulente of gewoon downright verwíjfde Jappen, bedoel ik. Ze verdienen niets beters dan vernederd te worden. Bruce maakt er zelf wat kippengeluidjes bij, terwijl hij zijn dansjes des doods doet. Zijn ijselijke scream gedurende de combo's is werkelijk indrukwekkend, net als de spaarzaam gedoseerde slowmo's. En herkent ie nou de Japanse verrader aan diens tepels!?

Freedom Is Paradise
'Kinderen zijn de bloemen van het leven.' 'Andermans leven.' Zwartgallige Russische humor. Freedom Is Paradise is een tipje uit het grote kinder-overzicht voor volwassenen van Cousins, dus van poëtisch modernistische snit. Ultrakort, maar sfeervol. Een double bill met Wrony zou helemáál en bijzondere avond opleveren. Het Sovjet-jongetje heeft het nog minder dan zijn Poolse evenknie. Zijn moeder is écht afwezig, en pa zit in de bak. Een surrogaat-moeder laat 'm door een mannelijke klant wat dollars toesteken. 'Ruil ze 6 tegen 1'. Ze komen van pas, want het jongetje gaat op reis. Van Alma Ata naar pa. Door het uitgestrekte aftandse Sovjet-land, achterna gezeten door functionarissen. Zij willen 'm terug hebben in het weeshuis waar hij zijn eigen gevangenisregeime moet ondergaan. Typerend voor de ellende is een scene vóór de jongens naar bed gaan. Ze moeten allemaal even hun onderbroek laten zakken... Neen, vrolijk wordt je er niet van. Dapper is het wel. En mooi gefilmd, in vignetten die eruitzien als silhouetten. Meer schaduw dan beeld. (Hoe zou je ook iets moeten kunnen zien in een treinwagon?) De medepassagier is doof, maar communiceren kan altijd, als je beide het leven te goed kent. Op een stoomschip wordt de film heel even Faulkneriaans. Een klein engeltje uit de eerste klasse, voor de bitterzoete finale begint.

The Unknown Known
'I became worried that we were having trouble measuring progress.' De Don, hij is net als Hegel een grote begrippengoochelaar. Altijd maar op zoek naar manieren hoe je definities in je voordeel om kan buigen. Diep van binnen zal Rumsfeld wel kunnen genieten van het 'woordspelletje' rond 'genocide' in casu de Armeense 'kwestie'. Want dat laatste is precies zo'n woord dat hij zou begrijpen, waarderen en inzetten. Grijnzend als een duivel en listig als Gracian laat hij zich hier door Errol Morris interviewen. De Shakespeariaanse slechterik houdt wel van zo'n verbale uitdaging. En bovendien kan hij dan zijn memo's aan de wereld tonen. Door hemzelf liefkozend 'snowflakes' genoemd. 'Give me the definition of terrorism'. Rumsfeld houdt van dubbele ontkenningen, syllogismen en andere gewiekste one-liners. Hij schudt ze net als die memo's driftig uit de mouw. En zolang je niet verder denkt hebben ze inderdaad wat bezwerends en fraais. Persco's met Don, het is gezellig. Maar ja, de journalisten en Don zitten te lachen om plannetjes waarbij honderdduizenden het leven lieten. Niet-Amerikanen, daar kan Rumsfeld geen traan om laten. En het ergste is nog dat ze worden opgeofferd voor Witte Huis-spelletjes en zakelijke belangen. De wereldvisie van Don past op een geel post-itje. Het zal altijd oorlog zijn.

oh lekker, ik was niet uitgeslapen :) Enemy ken ik wel hmmmm. Misschien moeten ze 'm gewoon nog een keer maken! (Ik vond 'm ook tof, dát had ik dan wel goed ingeschat nog vanogge)

Re: Armeense genocide; die serie Bloedbroeders is fantastisch.

Ik dacht dat wordt hersenloos matten, maar de film is eigenlijk best rustig. Lee vindt bijvoorbeeld tijd voor een portie vlees bij een kampvuur.

ghehe. yeah chewing on the cannabis all day, las ik later. (Altijd leuk stiekem, death theories, sorry Bruce)

Hour of the Wolf
Een man meet een minuut. Het duurt eindeloos, en vormt zo een raak en schrijnend beeld van depressie. De drijfzandloper. Max von Sydow speelt de artistieke man die volgens de intiteling 'verdween'. Anders dan je gebruikelijke Bergman-film is er hier geen sprake van zwartgallig houthakken in de sneeuw. Vargtimmen is juist Ingmar's meest Franse, nieuwerwets vage film. Zéér sensueel ook. Alsof lust de laatste opflakkering van de hoop is. Oude(re) maîtresses en vrouwlief (Liv Ullman!) cirkelen om de kunstenaar, terwijl deze afdaalt in zijn gekte. In de ultieme Boards of Canada-scene klinkt het begeleidend orkestje als gammele synths. De kunstenaar vist, de zee oogt idyllisch, en een jongetje (zijn jongere zelf?) dartelt. Maar dan keert het kind zich tegen hem, zoals de zon bij Boards of Canada ook altijd begint te steken. De scene eindigt in een gruwel. Naast de strand en zand-avonturen is er ook nog een duur kasteel, waar een elitaire familie van vampieren de kunstenaar leegzuigt. Staan zij symbool voor de samenleving? En wat is de rol van Liv nu precies? Wordt zij meegesleurd in de gekte, of is ze het stabiele anker dat door de kunstenaar overboord wordt gegooid? Als de chaos compleet is, is er altijd nog wat typische galgenhumor. 'Er was toch een feestje vanavond?' 'Daar weet ik niets van.'

De Vierde Man
'Ik zei toch koffie, godverdomme!' In een delirium weet je wat je wil. Die lul van (en de lul ván) Jeroen Krabbé zijn er in deze Reve-verfilming vroeg bij. (Ik denk dat de volksschrijver minzaam constateerde dat hij zelf groter was...) Sleazy motherfucker Krabbé is goed op dreef in die eerste fase. Hans Teeuwen-kapseltje, zweterige fantasieën, en... een 'eenvoudig' treinreisje van Amsterdam Centraal naar Vlissingen. (Twee fraaie stations, oude treinen.) Door de dranktrillingen, die ook de rijdende restauratie niet weet te verhelpen, heeft de film zelfs een Burroughs-vibe. Echt góed gek, met een beetje Kaurismaki ook. De klasse mag men voor een groot deel ook op – eh – conto van Jan de Bont schrijven. Die man kan filmen zeg. Vlissingen als een After Hours-nacht, met neon lights, in volvette kleuren. De Zeeuwse klei is even Hollywood, en Renée Soutendijk het klassiek schone Gatsby-meske. Toch is haar entree het begin van het einde voor de film. De femme fatale is noch eng, noch grappig. En Krabbé zelf heeft het komisch talent van een rector die op de diploma-uitreiking wat voorgekookte grappen probeert te maken. De film wordt godbetert zelfs wat saai. Als tegen het einde de typisch Reviaanse katholieke waanzin weer rap toeneemt – is het een grap of om te huilen? – weet Paul Verhoeven in elk geval in de juiste ironie te besluiten.