Filmforum

zitten jullie me nou weer een vampierenfilm aan te smeren? :P

Buñuel: Viridiana!

Les Rivières Pourpres
'L'équipe, c'est moi.' Ik denk dat Kassovitz voor de opnamen begonnen eerst wat 'olietoeters' heeft rond laten gaan, om vervolgens het plot dansend uit te leggen. Iedereen heeft er op een soort stoned-melige manier zin in hier. Tatataaaa schettert het kopert in het intro, waarna we richting de Alpen afdalen. Een bewuste crash, in film noir land. Les Rivieres Pourpres is expres slecht, en daarmee de Franse tegenhanger van Shutter Island. Alle ingrediënten die je al véél te vaak in noirs hebt gezien, zijn aanwezig. Van de femme fatale tot de nazi. Hoofdrolspelers zijn Reno en Cassel, die aanvankelijk afzonderlijk een stinkend zaakje op het spoor komen. Dat Cassel het nog kan ruiken is een wonder, want hij paft dus letterlijk 'du shit' weg. Zijn nieuwe Franse dorpsagent-collegaatjes zijn lichtelijk verbijsterd. En dan hebben ze zijn Tekken-vechtmoves nog niet meegekregen. Reno houdt het op een licht geamuseerde grijns, terwijl hij als inspecteur Nieman(d)s door de stralende wintersneeuw sjokt. Zei ik sneeuw? In één van de latere scenes zitten we plots midden in een herfstige onweersbui. Fuck de logica. Het moordpuzzeltje ga ik maar niet samenvatten. Ge moet gewoon grinniken om de lol van een gymnasium-achtig rijkeluiscollege (is altijd fout hè, Sparta-style!) en het feit dat Kassovitz zelfs een atletiekbaan nog op correcte wijze weet te benutten.

Argo
'The ship has turned.' Zou het ooit gaan gebeuren? Een verandering in de Amerikaanse buitenlandse politiek. Voorlopig blijft het bij scherven opruimen. Argo ontkent niet dat de Iraanse 'toestanden', voor een fiks deel ook aan het Westen valt te wijten. Zo'n ambassadegijzeling! Eigen schuld, obesitas bult. Tegelijkertijd is Argo wel gewoon een goed nieuws-verhaaltje. Soms doen 'we' wel wat goed. En met 'we' bedoel ik Hollywood, want dit is de Droomfabriek in Actie. (Zonder Wendy van Dijk...) Even maf als The Man Who Stare At Goats, maar mét resultaat. Regisseur Ben Affleck speelt zelf de hoofdrol als CIA-agent die een plannetje moet bedenken om wat Amerikanen Teheran uit te krijgen. Zijn 'pitch' zou in een slechte b-film niet misstaan. En dat is precies wat het is. Voor de geloofwaardigheid trommelt de agent niemand minder dan John Goodman op, die altijd wel een komische 'fix' in huis heeft. Mede dankzij aangever Alan Arkin krijgt de film zo een schizofrene lolligheid. Spanning en meligheid wisselen elkaar af. Als je er lang over nadenkt is het wel een beetje kwetsend. Een hele Iraanse revolutie gemarginaliseerd tot een kekke stunt. Maar Hollywood zou Hollywood niet zijn als het wel allemaal perfect getimed en gekaderd over de groene loper wordt uitgerold. Op de achtergrond figureren de Iraanse koppen, zoals Rafi Pitts himself.

Mr. Turner
Laten we het op onbedwingbare cultuurwetenschappelijke nieuwsgierigheid houden. Je kan nooit weten wanneer het nog eens van pas komt. Er duiken hier ook genoeg obscure namen op die je enkel met wat kunstgeschiedenis-kennis thuis zult kunnen brengen. Gniffelen om Eastlake en 'Marc Marietje' Ruskin. Tegelijkertijd moet ik toegeven dat ik Turner met Constable verwarde! Hij was toch de man van de gestrande boerenkar? De verwisseling is extra grappig gezien de enige scene die de twee delen. In een, op typisch negentiende-eeuws academisch wijze, stampvol gehangen galerie voeren de beide schilders hun kunstje op. Verzamelaars en critici kijken verlekkerd toe. Het zijn de jaren dat de 'art craze' onder de nieuwe rijken losbarstte. Ook daarvan heeft de film een fijn in huis. En toch is dit een broddelwerk. Mike Leigh onwaardig. Houdt de man eigenlijk wel van schilderen? De muziek- en toneelfragmentjes doen anders vermoeden. Ook in de cinematografie zie ik maar weinig voorliefde voor Turners 'zonnepanelen'. Het pijnlijkst is de Klokhuis-hoofdrol van Timothy Spall. Normaal toch zo betrouwbaar rochelt en reutelt hij zich hier door de uren. Platter dan een doek. Britten die falen in kostuumdrama, het kan blijkbaar. Leigh had gewoon een hele film over de schimmelende huismeid moeten maken. Dáár ligt zijn hart.

Killer of Sheep
'The only thing that looks good dying is a rose.' Het andere Los Angeles. Geen eeuwig jonge glamourlui die hun sterven nog op hun sterfbed ontkennen, maar de arme sappelaars. Weggestopt in wijkjes die je nóóit in Amerikaanse films ziet. In de jaren '70 was er een kortstondige 'black wave', die deze vergeten plaatsen deed spreken. Met de stemmen van Paul Robeson en Dinah Washington. Soothing that pain away. Killer of Sheep is echter méér dan alleen een fantastische soundtrack. Dat zou te gemakkelijk zijn. Het is juist een film die volslagen a-typisch is. Alledaags zwart. Geen komedie, geen geweld, maar gewone mensen met gewone baantjes. Ik moest denk aan een Pitchfork-relletje, waar een recensent beweerde dat fabrieksbaantjes van die plekken zijn 'waar mensen zomaar belanden, om de dagen te vullen'. Privilige in één alineaatje bewezen. Voor straf mag ie Killer of Sheep kijken, waar de hoofdrolspeler dus schapen doodt 'for a living'. Een dermate geestdodend werkje dat ie er thuis maar mee doorgaat. In bed. Slapeloos. Dan maar dominoën met een maat. Op straat spelen de kids oorlogje, en zoeken dubbelspelers andere oplossingen. Ergens in dat niemandsland tussen hoop en hopeloos. En toch, zelfs wanneer een uitstapje naar het platteland mislukt, is er nog zoiets als samen zijn. 'We'll have to drive back on the rim.'

Ah, dit suggereert dat er eindelijk subs zijn voor Sheep. Ik heb die film een keer of drie aangezet, en iedere keer verstond ik er geen hout van.

Over Mr. Turner zijn we het roerend eensch.

Ah, dit suggereert dat er eindelijk subs zijn voor Sheep

jep!

beetje repeating the point, maar ik zie nu net op IMDb dat Mr. Turner een metascore van 94 heeft.

wtf. Echt fucking recensenten... How do they work?

Inherent Vice
Ik ben een tijd geleden afgehaakt bij PT Anderson met zijn films over Grote Mannen met Grote Ziektes. Hier haak ik voorzichtig weer aan, eerste Pynchon-verfilming (misschien het enige boek dat verfilmbaar is), toch even checken. En zo waar, een goede combi. Californisch licht, prachtige voice-over, plot wat er niet toe doet en Joaquin Phoenix in een van zijn betere rollen (weet precies de juiste melancholie door de stonedheid uit te stralen). Joanna Newsom dacht ik zelfs te herkennen...klopt ook nog eens. Eerste helft is vrij geweldig, daarna wreekt de lengte zich enigszins. Hoe dan ook, een zeer poëtische film.

Bijna vergeten: die soundtrack! Meteen Can voor je mik, dan weet je al dat het niet mis kan gaan. Maar ook fijn gebruik van Minnie Ripperton en heerlijke oude progrock-truc: je hoort Neil Young op de soundtrack, Sportello steekt zijn hoofd door het raam van een auto waar iemand naar hetzelfde nummer op de radio luistert. Muziek van Jonny Greenwood is trouwens ook erg goed. Het is eigenlijk een soort koptelefoonfilm.

oeh :)

Suzanne
Intelligente mensen doen vaak dommere dingen dan domme mensen. Suzanne en haar zusje Maria hebben noodgedwongen genoeg aan elkaar. Pa is trucker, ma is dood. De 'spritzige' Suzanne straalt de rust en het verantwoordelijkheidsgevoel uit van de eerstgeborene. Haar wat loggere zusje is de wildebras, die in korte rokjes paradeert, en met de autoradio sexy teksten meebrult. Eén keer raden wie er veel te vroeg zwanger raakt. Dit alles zien we in korte bliksemflitsen. Allemaal onder hoogspanning, allemaal raak. Zelden een film gezien die zo galant een jaar of tien samenvat. Dat is timing, dat is talent. (Want de zusjes zijn van kids inmiddels in jongvolwassenen veranderd.) Zelfs de kleuren ádemen elk decennium. De zwoele eighties, de grungy nineties. Het is pas als het nieuwe millennium nadert dat de film iets van de sfeer kwijt begint te spelen. Regisseur Quillévéré is jong, en dus net even te ambitieus. Na zeventig minuten waagde ik nog een 'wat een perfect evenwicht in drama en gewoonheid.' Had ik maar niets gedacht, want in de laatste twintig minuten zitten nóg drie klappen. Hoeveel pech kan één gezinnetje hebben? Niet zóveel. Zonde, maar (voor de kijker!) niet onoverkomelijk. De titelrol is in alle opzichten waanzinnig goed. Jennifer Jason Leigh, maar dan met nog meer intrinsiek talent. Puntje van de stoel, ongemakkelijk wiebelend.

Ashik-Kerib
'Het verstand van de dwaas is kort, maar zijn weg is lang.' Oh ja, oh jajaja Ashik-Kerib! Onversneden exotica. Ik geloof niet dat ik er iets van snapte, maar ik vermaak me prima zolang de mannen zingen alsof ze in brand staan... (Om Qasimov via Martijn te citeren). In een Groot Wenkbrauwen-land wordt een arme minstreel getroffen door de Liefde. Helaas, zonder tegenwerking vaart geen sprookje wel, en de held zal een reis door Wonderland af moeten leggen. Wat in mijn naïeve ogen begint als een authentieke 'zo zal het in die dorpjes wel echt gaan'-film, wordt met elke minuut magischer, maffer en vooral kleurrijker. Mannen met opplak-snorren en opplak-baarden bewaken paleizen van Pasja's. En als ze zich vervelen doen ze wel een choreografietje of twee. Voor rust is geen tijd met in 73 minuten, want we krijgen ook nog een rondleiding langs práchtige (Adriaan van Dis-stem) mozaïekwerken. Een harem danst als een stel happende vissen op het droge, terwijl hun meester suggestief de messen slijpt. De minstreel zelf sleept een oudere voorganger mee naar buiten, want: 'Minstrels only die on the road.' Regisseur Parajanov (een Armeen nota bene!) draagt de film in de aftiteling op aan Andrei Tarkovsky. Een hele geruststelling, dan was het dus écht onbegrijpelijk. En meta bovendien.

Volgens mij ís het zelfs Qasımov in Aşıq Qərib, wel iets versneld. :)

He, Suzanne heb ik gezien! En was ik alweer vergeten. Maar dat was wel een fijne film ja, met een mooie hoofdrol. Ik heb tweede seizoen Rectify gedaan. Ontkomt hier en daar niet aan serie-sleetsheid maar zit ver boven de middelmaat voor mij. Nu maar eens the wiire van a tot z..

Volgens mij ís het zelfs Qasımov in Aşıq Qərib, wel iets versneld. :)

oh wow :)

die pa was ook erg goed in Suzanne, zeker in het begin, trucker tegen wil en dank, een en al twijfel.

Die Qasımov docu waar ie dat in zegt staat trwns op Youtube, in delen, dit is deel 1.

Had je deze curiositeit al eens gezien?

haha besties! pink is my new favorite color. vooral in pull-overs

ik denk dat ze Qasimov heilig verklaren mocht ie ooit het tijdelijke voor het eeuwige verruilen.

Z'n dochter is alvast begonnen … :)

ik voel wel een soort sjiitisch/soennitisch schisma aankomen onder de Qasimov fan over de rol van de dochter. Krijgt ze niet een iets té prominente rol ;)

Schisma's zijn politieke instrumenten. Had het laatste met een Azerbeidzjaanse over (zelf product van een sjiïtisch/soennitisch echtpaar), daar wordt ook over "integratie" geluld, de Turkse identiteit is leidend in dit geval. Wat dan wel weer minder sjiïtisch is dan Azerbeidzjan. Wat zij met 'r Lezgi-roots dan weer slecht trekt (en waarschijnlijk veel inwoners want het is natuurlijk ook weer een bijeengeraapt zooitje. Wordt hoog tijd om die natiestaat-ideologie eens te ditchen de lol is er wel danig van af. :)

hear hear, maar ik vrees het ergste, voorlopig lijkt de 19e eeuw aan een comeback bezig.

The Manitou
Exorcist-achtig verhaal over een manitou die bezit heeft genomen van een vrouw. Een tarot-oplichter schakelt de hulp in van een native American uit Zuid Dakota voor een spektaculair exorcisme. Niks hoogstaands maar binnen de genre uitstekend.

Sadece sen
Aşk Tesadüfleri Sever bölüm 2, liefde houdt ook in dit verhaal van toevalligheden, want die zijn weer zwaar over the top. Bloedmooi blind meisje bespringt bijna een weerbarstige norse jongen met een duister verleden. Dat verleden heeft – heel toevallig, wink wink nudge nudge – ook met haar te maken. Enfin de twee maken omzwervingen om dan toch weer bij elkaar te komen (spoiler, maar geloof niet dat iemand die dit leest ambitie heeft deze film te gaan zien, bovendien kon je dat wel voorspellen), want sadece sen (alleen jij).

spoiler

waaht een romantische film waarin ze weer bij elkaar komen!? ;)

Quick Change
'God I hate this city.' Je krijgt de stad wel uit de mensen, maar hoe krijg je de mensen uit de stad? Stuck in that New York groove. Quick Change is inderdaad een echte After Hours-komedie. En wat is er toffer dan een film die alléén uit 'detours' bestaat? Niets natuurlijk. De Spaanse intermezzi alleen al. (Ik moet er verder niet teveel over verklappen.) Hilarisch en aandoenlijk tegelijk. Achter elke hoek en deur ligt een verrassing. 'Nude women. Clowns allowed!' Regisseur Bill Murray himself begeeft zich verkleed naar de plaats van bestemming. De bank. 'This is a robbery.' Mensen: 'hahahaha.' 'Nee, echt!' De heist duurt eigenlijk nog net iets te lang, maar eenmaal buiten beginnen The Wanderers aan hun tocht. Geen idee hoe het met de geografie zit (dat hebben de personages ook niet), maar ik hoop dat ie 'na te rijden' valt. Een 'scenic drive' langs de sjofelere wijken. Elk vervoersmiddel wordt benut. (Wel jammer dat de stipte buschauffeur geen Duitser is.) Het quotum aan 'racy' en 'racial' jokes wordt niettemin ruimschoots gehaald. Toegegeven, zo duister als After Hours krijgen we het hier niet opgediend, maar de nachtelijke metropool wordt met de National Lampoon schaterend bijlicht. En Geena Davis was nooit mooier. Hemeltjelief wat een vrouw, ik werd er bijna emotioneel van. Zij is één miljoen dollar én al je kleingeld waard. Gepast!

Four Rooms
'Start nibbling, motherfucker!' Een smeuige hotelfilm met de Grindhouse-boys. Altijd een prima locatie voor vorm boven inhoud, ensemble-casts en een kwartet aan regisseurs. De 'four rooms' worden tot een filmische suite aaneen gesmeed dankzij een manische rol van Tim Roth. In 'bell hop' outfit komt hij zo uit een Wes Anderson-film gelopen, en de olijke Mark Mothersbaugh-soundtrack benadrukt dat alleen maar. Zeker zolang Roth zwijgt is het genieten van zijn uitzinnige mimiek en stuiterende Woody-neuroses. Het eerste segment 'bewijst' weer eens een oud theorietje: met vrouwelijke regisseurs krijg je altijd wat meer sensuele plaatjes dan gebruikelijk. (Ione Skye: slik.) Het tweede internaliseert de seks tot een kinky spelletje. Het zijn echter de vedetten van de film die het nieuwsjaarfeestje in het hotel echt doen ontploffen. Robert Rodriguez heeft het mooiste Pink Panther-slapstick-shot van de film, en Antonio Banders ís the King of Schmier. Ook Tarantino is zijn gebruikelijke zelf. Een shitload aan filmreferenties en een spervuur aan fuckin' wauwelige wow-monologen. 'Bellboy!'. (Tarantino legt 'm zelf uit: 'That's from Quadrophenia'). Iedereen die Four Rooms op een melige weekendavondje zal het niet kunnen laten een aansteker op te zoeken. Of – als het nerd-gehalte wat hoger ligt – een Sega Megadrive met Rambo III.

Kan behoorlijk romantisch zijn dat de liefde ongrijpbaar blijft, maar dat zie je dan weer minder in dit soort films.

Şarkı Söyleyen Kadınlar ('Zingende vrouwen')
Reha Erdem is bepaald niet van de makkelijke weg. Op een geëvacueerd eiland (wegens aanstaande aardbeving) zijn een aantal overblijvers op elkaar aangewezen en ziek. De sfeer is meditatief (Arvo Pärt als soundtrack) en de beelden zijn prachtig, waardoor ik het toch fascinerend vond maar het is moeilijk een oordeel te geven, daarvoor snap ik er te weinig van.

Byousoku 5 Centimeter
Makoto Shikai, een van de animé-meesters van de jonge liefde, hier met een drieluik waarin een jongen en zijn jeugdliefde centraal staan. Best wel knap vertelt, met verschuivende perspectieven (een ander meisje in het tweede verhaal is hopeloos verliefd op hem en dat verhaal gaat vooral over haar), de technologie verandert subtiel mee (eerst geen mobiel, waar je op een of andere manier heel bewust van bent in het eerste verhaal van een treinreis door een sneeuwstorm, later wel, ook gecombineerd met een ambitieus ruimtevaartproject op de achtergrond)). Het wordt helaas in het derde deel afgeraffeld waardoor de echte grootsheid door de vingers glipt. Maar de beelden maken veel goed. Bizar mooie animaties met een Malickiaans oog voor details.

The Lunchbox
Het is de geur die het 'm doet. Het stijlvolle The Lunchbox weet haar romance met een pracht van een Proustiaans moment een definitieve wending te geven. Curieus genoeg is het niet eens de geur van voedsel. De film weigert wijselijk in die Allerhande-kookporno-valkuil te stappen. De kijker moet zelf maar aanvullen dat de culinaire kunsten verleiden. Regisseur Batra is meer geïnteresseerd in 'het recept', dan in het resultaat. Het Indiase lunchboxes-systeem heeft een onverwachte elegantie, en een haast Scandinavische stiptheid. 'Wij maken geen fouten.' De huisvrouwen (en de restaurantjes) koken, en na een lange reis belanden de strakke Tupperware-doosjes op het bureau van de ambtenaar. Het zou iets voor mijn vader zijn. (Al is ministerie-minestrone vast ook niet te versmaden.) Hier krijgt een wat oudere man per ongeluk de lunchbox van een jongedame. Zij verveelt zich achter het aanrecht, en hoopt met pepers en Paneer het hart van haar man terug te winnen. Helaas, het systeem blijkt dus tóch te haperen, en er ontstaat een heuse briefjesromance. The Lunchbox als The Chatbox. Eenzame mensen en de levens die voorbijgaan. Het gevoel van de grootstedelijke leegte is al tijden universeel. De details zijn echter onverbloemd Indisch. Mindergelukkigen snijden hun groenten in een bomvolle trein, kunnen die thuis meteen de pan in.

El Topo
'Soy Dios!' En als Jodorowsky zoiets zegt, met zijn wijd open gepepte ogen... De gekke regisseur speelt hier (dus!) zelf de hoofdrol, Kristofferiaans bebaard en 'behoed'. De loner in de Western. Alhoewel, loner... In het gedenkwaardige intro sleept hij zijn continu naakte zoontje met zich mee. 'Begraaf je speelgoed, je bent nu een echte man.' Kleren waren bij deze initiatie blijkbaar al eerder geofferd. Paradijselijk is hun wereld niet. Ranches bezaaid met lijken, poelen vol bloed. Ik denk dat Jodorowsky een goeie horror-film in zich heeft, maar voor ware spanningsopbouw is ie te snel afgeleid. (En anders had de olijke muziek de angsten wel om zeep geholpen.) El Topo valt grofweg in drie delen uiteen. De western met dat zoontje, een hippie-deel met naakte vrouwen, en een Herzogiaans slot. Het is vooral het lange middenstuk dat opmerkelijk saai uitpakt. Ik heb geen bezwaar tegen onnavolgbare verwikkelingen, maar dan moet je ze wel onbegrijpelijk láten, en niet streamlinen met een soort computerspelletjes-logica. Jodorowsky hopt maar van eindbaas naar eindbaas. Pas ná de battles (dus op de terugtocht) krijgen de vergane maestro's de gezochte melancholie. De power-up is daar. De mismaakten van Herzog dansen de polka met het Zen-boeddhisme van 'Jodo'. Het nihilistische ego wordt spetterend opgeblazen. Exotisch en Exodisch.

Byousoku 5 Centimeter

Mooi moment, het begint te sneeuwen op het station. Er klinkt een mededeling, dus je denkt meteen Nederlandse taferelen met omgegooide diensten. "De trein heeft een vertraging van 8 minuten...het spijt ons van de overlast op uw drukke dag." :) En iedereen netjes in de rij alvast wachten voor het instappen.

La Isla Mínima
Primeur: Spaanse film zonder seks. ;)
In Spanje veel geroemde/gelauwerde post-Fincher detective en dat is wel terecht. Regisseur Rodríguez weet dat de wetten van de thriller van graniet zijn, dus qua plot volgt het een typisch vermiste tienermeisjes op het platteland lijn. Maar het gaat erom wat je zeg maar ambient filmt en dat lukt hier fenomenaal. Het begint al met de luchtshots bij de titelrol waardoor het rivierlandschap van Andalucia op hersens lijken. Het is 1980 en dat is wat betreft aankleding erg goed gelukt, niet te overdreven, precies zoals het was. Dat jaartal heeft een aantal voordelen, want het is nog maar 5 jaar sinds Paco dood is en je voelt dat het nog wennen is. Het zorgt ook voor een onderhuidse spanning tussen beide rechercheurs (met plotdingetje dus verder zwijg ik daarover). Goed geacteerd, mooie drukkende soundtrack en de film speelt heel fijn met Amerikaanse clichés die steeds elegant worden ontweken, zie alleen al het geweld dat bijna compleet afwezig is.

gheheh

dit klinkt als de Spaanse Memories of Murder (wat dan weer de Koreaanse Zodiac was, of vice versa)

Maar het gaat erom wat je zeg maar ambient filmt

i'm in.

To Live and Die in L.A.
'If you want bread, go fuck a baker.' Friedkin op zijn virielst, in zijn bekende stiel. In feite is de ganse fallische film een groot 'trek je broek maar naar beneden, dan zullen we zien wie de beste is-me(e)ting. Hengels worden uitgeklapt, en billen aangespannen. Een beetje homo-erotisch wordt het al snel met een jonge (en er zowaar ook jong uitzíende!) Defoe als de kunstminnende slechterik. Métisse aan de muur, en een voorliefde voor theater. Even lijkt er zelfs wat man tot man-contact plaats te vinden! Haantje de voorste is William Petersen met de coupe van een nieuwsanker en de pafferigheid van Geertje Wilders. Hij rent zich rot van hot naar her door gans L.A. To Live and Die is werkelijk een lokale film. Veel dank gaat daarbij uit naar Robbie Muller, die in zwoele avondkleuren de city vangt. Voor zoiets als een zinnig plot moet je zelden bij Friedkin zijn, en in deze bonte extravaganza (inclusief kunstdwerg in rolstoel) is het misschien ook teveel gevraagd. Toch had enig overzicht kunnen helpen. Had iemand de boel wel uitgeschreven? Zelfs de trademark car chase scene valt nauwelijks te plaatsen. Agentjes hobbelen achter agentjes, achter schurken, voortgejakkerd op de gated klanken van Wang Chung. Een heuse titeltrack is een snel hoogtepunt in de chaos. Die jihadist is er verrassend vroeg bij, maar ook snel klaar...

Sie Tötete In Ekstase
'Das Mädchen kommt mir bekannt vor...' Ik moest aan Steve Stevaert denken. Ook een man die zich door zijn onderbuik haast gewillig naar de dood liet leiden. (Al wil ik geenszins beweren dat zijn slachtoffer een femme fatale was!) Dat ligt bij Jesús Franco wel anders natuurlijk. Een meisje is woest, omdat haar botox-echtgenoot zijn nazi-experimentjes niet meer mag uitvoeren. De medische tegenstand heeft zich voor dit berufsverbot handzaam in een ku(s)tstadje verzameld. Zo leggen Duitse dubbers met Engelse namen in een Spaans decor het loodje. Het eerste slachtoffer lijdt nog lullig in Von Trier-stijl, inclusief eventies gordijnen-stropdas. 'Sla me! Scheld me uit!' Daarna wordt het softporno in chique decors. Soms onverwacht stijlvol – de huizen zijn fraai – vaak absurd melig. Eén van de personages zet tijdens de daad een wijnglas tegen de camera, die al op de grond stond om de boel goed te volgen... De godendrank als psychedelische filter. Horst Tappert himself is de politie-inspecteur zonder haast. Hij moest eerst al die Leitz-bureaumappen doorspitten zeker! Sie Tötete In Ekstase vlamt vooral door de ware ster. Soledad Miranda geeft alles met (en van) dat frêle lijfje. 'Haben Sie Feuer?' Franco brengt zelfs haar fraai trillende neusvleugeltjes in beeld. Het tragische einde bleek een voorafschaduwing. De actrice maakt het zelf óók niet lang meer.

Leviathan
Once upon a time in Murmansk. Leviathan is een echt modern arthouse-epos. En dat betekent dus een botsing tussen het moderne en het oude. Decadentie en diep berouw. Religie en graaikapitalisme. En in het midden van al die contrasten is er de eeuwige moeizaam versmolten kern van man en vrouw. Een afgeleefde drinkeboer leeft met zijn jonge vrouw in een huis aan de rand van een vervallen stadje. De oude kerk wordt er gebruikt als drankkeet. De fraaie horizon is er nog oneindig. Dat moet anders, vindt de kogelronde burgemeester. Dat huis moet weg. Zwarte jeeps beginnen al rond het huis te cirkelen. De eenzame Mohikaan denkt een vriend te hebben in een Moskouse advocaat. Die is jong en knap, net als... U begrijpt het. De setup is klassiek, maar de uitwerking beklemt. Juist door de rare staat van het land. In dé cruciale scene gaat men op een picknick. Zowel de wodka als de wapens zijn naar goed Russisch gebruik. Een omineus baasje in leger-outfit verspilt de targets. Hij heeft nog wel wat andere in zijn jeep liggen. Daar komen de portretten van de commie's 'En de huidige dan?' 'Laat die nog maar wat rijpen aan de muur.' De eerste anderhalf uur van Leviathan zijn van klasbakken-niveau. Ik heb alleen maar tevreden zitten knikken en grijnzen. Het slotdeel beviel me ietsje minder. Het is bijna te iconisch. Te zeer approved by het ministerie van cultuur. Al blijft de stijl wel lekker bijten. En de orthodoxe priester, hij is een rockster.

Ah, tijd om Sie Tötete In Ekstase weer eens te herbekijken. :) Die outfit van Soledad in het laboratorium!

ghehe, calls for a picture

http://www.moviepilot.de/files/images/movie/file/11005195/sie-t_tete-in-ekstase.jpg

Grand Central
Kernachtig samengevat: film = werkconflictje + liefdesconflictje. En zo'n kerncentrale is een toplocatie voor een sterk verhaal natuurlijk. In een sterrencast met onder meer Olivier Gourmet, kan vooral Tahir Rahim nieuwe kanten van zichzelf laten zien. Hij is hier verrassend alledaags verlegen. Verstoten door zijn familie vindt hij onderdak bij de groep 'rodeo cowboys' die de centrales bemannen. Van mij had Rahims training nog veel langer mogen duren, net als de schitterende beelden vanuit de reactor zelf. (Als het een echte is, zullen de makers vast weinig filmtijd hebben gekregen.) We zien uiteindelijk vooral hysterisch geschrob en vernederende douches. Die taferelen zaten ook al in het Streep-melodrama Silkwood. Grand Central vergeet zo gaandeweg méér te zijn dan d'r pitch. Het drama op de camping – één man om mee te praten, één om mee te neuken – wordt verzorgd door Lea Seydoux. De Franse Scarlett Johannson is de grootste reactor van allemaal. Jemig, van haar bodysuit slaan alle metertjes dieprood uit! Met een dame als regisseur (Rebecca Zlotowski) zijn de seksscenes weer sensueel, op de klanken van een soort L'Apres Midi D'un Faune. Het einde is echter een meltdown van jewelste. De film laat zo teveel kansen liggen. Zelfs een spannende meetel-scene met de sirenes wordt nodeloos geïnterrumpeerd.

Het Sacrament
'Een Brusselaar is toch godverdomme geen neger!' Flauw van me. Het aantal godverdommes viel reuze mee. Slechts een drietal. Een heilige drie-eenheid, kunnen we wel zeggen. Hugo Claus knutselt hier met de gebruikelijke metaforen, ontleend aan de klassieken. Misschien dat de film daarom langskomt in een vak over 'Bewerkte boeken'. Verwijzingen naar de oudheid spotten, daar maak je cultuurwetenschappers nu eenmaal blij mee. Claus schreef de film al in de jaren '60, noveliseerde de boel toen de financiering voor de film niet rond kwam, maakte er vervolgens een theaterstuk van, om begin jaren '80 tóch nog zelf de filmadaptatie te regisseren. Hoewel de dialogen zelfs in Vlaanderen soms wat aan de Hollandse uitleggeritis lijden, zijn de beelden van grootse klasse. Bergmaniaan wordt de villa van een priester afwisselend koel én broeierig gekleurd. (Zeker bij kaarslicht). En het tuinhuis (de aftiteling vermeldt een aparte credit voor de 'tuinverzorging') is pure noir. Binnen vangt een familie elkaar Festen-stijl vliegen af. Aanvankelijk was ik afgeleid door een onbedoeld effect: 'Het is Mevrouw de Bolle!' En ik zweerde ook Alberto nog als misdienaar te zien... Maar wie zich daaroverheen zet, ziet óók een heel aardige dans des doods, tussen gepijnigde zoon en machteloze vader. Als dat niet verknipt katholiek is...

Phenomena
Veel mis met deze Argento maar toch wel weer net genoeg leuke dingen om je niet te vervelen.

Juice
Pac schiet wel erg snel in een niets ontziende crimineel, weet niet of het zo kan gebeuren, maar het komt gehaast over waardoor het wel heel snel erg gangsta wordt. Volgens mij was het idee om te laten zien hoe goeie jongens ontsporen.

The Voices
Ik had de trailer wel gezien maar de film loopt heel anders dan ik had verwacht. Sprekende dieren, ik dacht een maffe familiefilm, maar omdat Marjane Satrapi van Persepolis 'm regisseerde was ik benieuwd. Beetje maf is ie wel en wellicht kan je op basis van Persepolis helemaal niks verwachten, maar goed. Popcorn, het heeft z'n grappige momenten (die Schotse kat bijv.).

Zombeavers
Volstrekte onzin, maar leuk gemaakt. Ze je male gaze ook ff aan.

Gang Related
Minder gangsta dan ik had verwacht (de soundtrack vol east coast rap hoor je nauwelijks terug, alleen vage synthesizermuziek die eerder bij de jaren tachtig horen). Pac and Belushi zijn dirty cops die zich ongenadig in de nesten werken. Bijna Coens-achtig, maar dan zonder de humor. Toch wel OK.

Enemy
And the winner is …, geweldig deze. Bijna Fifth Cord-achtige cinematografie maar dan op z'n Amerikaans en in een sepiatone. Dan wel weer een onamerikaanse atonale soundtrack. Een moeilijk te snappen plot over dubbelgangers, maar zo verteld dat het mateloos intrigeert en stemt tot nadenken wat het allemaal kan betekenen. Daar ben ik nog niet uit maar dat geeft niks, toch anderhalf uur genoten en da's knap met zoiets onbegrijpelijks.

Enemy ken ik nie, good! :)

Fist of Fury
Van de week op teletekst: een asielzoeker werd veroordeeld voor bedreiging, die flipte nadat de conducteur hem 'een vuist vol ijzer had getoond.' Als dat geen poëzie is! (Het bleek een sleutelbos...) Het had zo een Bruce Lee-filmtitel kunnen zijn. Een goede goede gelegenheid dus voor Fist of Fury (ook wel The Chinese Connection). My very first Bruce Lee. Ik dacht dat wordt hersenloos matten, maar de film is eigenlijk best rustig. Lee vindt bijvoorbeeld tijd voor een portie vlees bij een kampvuur. Daarna verschijnt er natuurlijk óók een echt een 'chickie', voor een allerschattigst kusje. Hun twee hoofden vormen samen een hartje. Ja, een beetje schmaltzy is het wel. Met zijn puppy-ogen en Lego-hoofd vraagt Lee daar ook om. Ergens in de verte heeft ie zelfs iets van Elvis. Intermezzi – met een Gene Wilder look-a-like en een geisha – daargelaten worden er natuurlijk ook wel gewoon Japanners om zeep geholpen. Bebrilde, besnorde, corpulente of gewoon downright verwíjfde Jappen, bedoel ik. Ze verdienen niets beters dan vernederd te worden. Bruce maakt er zelf wat kippengeluidjes bij, terwijl hij zijn dansjes des doods doet. Zijn ijselijke scream gedurende de combo's is werkelijk indrukwekkend, net als de spaarzaam gedoseerde slowmo's. En herkent ie nou de Japanse verrader aan diens tepels!?

Freedom Is Paradise
'Kinderen zijn de bloemen van het leven.' 'Andermans leven.' Zwartgallige Russische humor. Freedom Is Paradise is een tipje uit het grote kinder-overzicht voor volwassenen van Cousins, dus van poëtisch modernistische snit. Ultrakort, maar sfeervol. Een double bill met Wrony zou helemáál en bijzondere avond opleveren. Het Sovjet-jongetje heeft het nog minder dan zijn Poolse evenknie. Zijn moeder is écht afwezig, en pa zit in de bak. Een surrogaat-moeder laat 'm door een mannelijke klant wat dollars toesteken. 'Ruil ze 6 tegen 1'. Ze komen van pas, want het jongetje gaat op reis. Van Alma Ata naar pa. Door het uitgestrekte aftandse Sovjet-land, achterna gezeten door functionarissen. Zij willen 'm terug hebben in het weeshuis waar hij zijn eigen gevangenisregeime moet ondergaan. Typerend voor de ellende is een scene vóór de jongens naar bed gaan. Ze moeten allemaal even hun onderbroek laten zakken... Neen, vrolijk wordt je er niet van. Dapper is het wel. En mooi gefilmd, in vignetten die eruitzien als silhouetten. Meer schaduw dan beeld. (Hoe zou je ook iets moeten kunnen zien in een treinwagon?) De medepassagier is doof, maar communiceren kan altijd, als je beide het leven te goed kent. Op een stoomschip wordt de film heel even Faulkneriaans. Een klein engeltje uit de eerste klasse, voor de bitterzoete finale begint.

The Unknown Known
'I became worried that we were having trouble measuring progress.' De Don, hij is net als Hegel een grote begrippengoochelaar. Altijd maar op zoek naar manieren hoe je definities in je voordeel om kan buigen. Diep van binnen zal Rumsfeld wel kunnen genieten van het 'woordspelletje' rond 'genocide' in casu de Armeense 'kwestie'. Want dat laatste is precies zo'n woord dat hij zou begrijpen, waarderen en inzetten. Grijnzend als een duivel en listig als Gracian laat hij zich hier door Errol Morris interviewen. De Shakespeariaanse slechterik houdt wel van zo'n verbale uitdaging. En bovendien kan hij dan zijn memo's aan de wereld tonen. Door hemzelf liefkozend 'snowflakes' genoemd. 'Give me the definition of terrorism'. Rumsfeld houdt van dubbele ontkenningen, syllogismen en andere gewiekste one-liners. Hij schudt ze net als die memo's driftig uit de mouw. En zolang je niet verder denkt hebben ze inderdaad wat bezwerends en fraais. Persco's met Don, het is gezellig. Maar ja, de journalisten en Don zitten te lachen om plannetjes waarbij honderdduizenden het leven lieten. Niet-Amerikanen, daar kan Rumsfeld geen traan om laten. En het ergste is nog dat ze worden opgeofferd voor Witte Huis-spelletjes en zakelijke belangen. De wereldvisie van Don past op een geel post-itje. Het zal altijd oorlog zijn.

oh lekker, ik was niet uitgeslapen :) Enemy ken ik wel hmmmm. Misschien moeten ze 'm gewoon nog een keer maken! (Ik vond 'm ook tof, dát had ik dan wel goed ingeschat nog vanogge)

Re: Armeense genocide; die serie Bloedbroeders is fantastisch.

Ik dacht dat wordt hersenloos matten, maar de film is eigenlijk best rustig. Lee vindt bijvoorbeeld tijd voor een portie vlees bij een kampvuur.

ghehe. yeah chewing on the cannabis all day, las ik later. (Altijd leuk stiekem, death theories, sorry Bruce)

Hour of the Wolf
Een man meet een minuut. Het duurt eindeloos, en vormt zo een raak en schrijnend beeld van depressie. De drijfzandloper. Max von Sydow speelt de artistieke man die volgens de intiteling 'verdween'. Anders dan je gebruikelijke Bergman-film is er hier geen sprake van zwartgallig houthakken in de sneeuw. Vargtimmen is juist Ingmar's meest Franse, nieuwerwets vage film. Zéér sensueel ook. Alsof lust de laatste opflakkering van de hoop is. Oude(re) maîtresses en vrouwlief (Liv Ullman!) cirkelen om de kunstenaar, terwijl deze afdaalt in zijn gekte. In de ultieme Boards of Canada-scene klinkt het begeleidend orkestje als gammele synths. De kunstenaar vist, de zee oogt idyllisch, en een jongetje (zijn jongere zelf?) dartelt. Maar dan keert het kind zich tegen hem, zoals de zon bij Boards of Canada ook altijd begint te steken. De scene eindigt in een gruwel. Naast de strand en zand-avonturen is er ook nog een duur kasteel, waar een elitaire familie van vampieren de kunstenaar leegzuigt. Staan zij symbool voor de samenleving? En wat is de rol van Liv nu precies? Wordt zij meegesleurd in de gekte, of is ze het stabiele anker dat door de kunstenaar overboord wordt gegooid? Als de chaos compleet is, is er altijd nog wat typische galgenhumor. 'Er was toch een feestje vanavond?' 'Daar weet ik niets van.'

De Vierde Man
'Ik zei toch koffie, godverdomme!' In een delirium weet je wat je wil. Die lul van (en de lul ván) Jeroen Krabbé zijn er in deze Reve-verfilming vroeg bij. (Ik denk dat de volksschrijver minzaam constateerde dat hij zelf groter was...) Sleazy motherfucker Krabbé is goed op dreef in die eerste fase. Hans Teeuwen-kapseltje, zweterige fantasieën, en... een 'eenvoudig' treinreisje van Amsterdam Centraal naar Vlissingen. (Twee fraaie stations, oude treinen.) Door de dranktrillingen, die ook de rijdende restauratie niet weet te verhelpen, heeft de film zelfs een Burroughs-vibe. Echt góed gek, met een beetje Kaurismaki ook. De klasse mag men voor een groot deel ook op – eh – conto van Jan de Bont schrijven. Die man kan filmen zeg. Vlissingen als een After Hours-nacht, met neon lights, in volvette kleuren. De Zeeuwse klei is even Hollywood, en Renée Soutendijk het klassiek schone Gatsby-meske. Toch is haar entree het begin van het einde voor de film. De femme fatale is noch eng, noch grappig. En Krabbé zelf heeft het komisch talent van een rector die op de diploma-uitreiking wat voorgekookte grappen probeert te maken. De film wordt godbetert zelfs wat saai. Als tegen het einde de typisch Reviaanse katholieke waanzin weer rap toeneemt – is het een grap of om te huilen? – weet Paul Verhoeven in elk geval in de juiste ironie te besluiten.

zijn jongere zelf?

goeie.

Desperately Seeking Susan
Waarschijnlijk alleen door osmose (lees de 'Into the Groove' clip) gezien. Dit soort films worden steeds intrigerender. Plot is ongetwijfeld geript van een Franse jaren zestig film (je standaard saaie bourgeouis vrouw-Rosanna Arquette, altijd leuk- verlangt naar spannend leven, rollen raken verwisseld met vrije geest). Madonna speelt ongeveer zichzelf maar wat me nu opviel, naast het feit dat een mobieltje de lengte van de film met 98% had verkort, was hoe hypergestilleerd de jaren tachtig waren, alles neon, knallende kleuren. Verder als je ambient kijkt een paar fraaie beelden van het oude New York, super-verrotte straten type Sarajevo '94. Daardoor krijg je een heel raar Hollywood meets NY indie sfeertje, versterkt door mini-bijrollen van o.a. John Turturro, Richard Edson, Giancarlo Esposito, Richard Hell, die ene vermoeide copper die in elke Ferrara film zit en...Steve Wright, waar ik dan toch meteen van verwacht dat hij weer een van zijn droog-surrealistische moppen vertelt.

jaaa best thing Madonna ever did :)

The Devil's Rejects (Rob Zombi, 2005)
Goede 70s soundtrack, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Ik kende die Terry Reid helemaal niet. Neeltje Jong, maar dan anders.
https://www.youtube.com/watch?v=V8RTGhe4nzU

Honogurai mizu no soko kara
Van de makers van Ringu, dus veel sfeer en trage opbouw naar een climax. Op zich heel Japans met minimaal gebruik van schrikeffecten een soort echtscheidingsdrama vertellen. Het appartement met de lekkage is heel naar op een ingetogen manier. Maar ik vond het allemaal iets te ingetogen en de clue kon je ongeveer vanaf het begin aan zien komen. Daardoor komt de climax, ook al is die eigenlijk heel mooi, te laat.

kek nummerke. (X-POST! woah)

The Wayward Bus
Zwart-wit? Steinbeck heeft natuurlijk een 'echt' imago, maar ik vond het hier niet zo passen. Het boek van The Wayward Bus is toch meer een goedmoedige, ironische zedenschets. Slices from the pie of life. En een beetje taart barst toch van de fruitige kleurtjes? De makers kiezen echter voluit voor glad melodrama. Ook zonder Taylor of Newman aan boord. De mensen lijden, en ze lijden fraai. Hun sexy uiterlijk wordt (net te) perfect in beeld gebracht. Typerend vond ik de eerste scene met 'Pimples'. Het onzekere gozertje vraagt aan de buschauffeur of die de bijnaam niet meer wil gebruiken. In dat eerste shot lijkt dat inderdaad onzin; waar zijn die 'pusten' dan?! Pas later heeft de visagist er zuchtend een paar 'ingetekend.' (Om het publiek daar metéén mee te confronteren, nee dat zou te ver gaan.) De buschauffeur brengt een groepje mensen naar San Juan. De mannen mopperen eendimensionaal, maar er reizen een paar intrigerende vrouwen mee. Jayne Mansfield is een onverbloemde hoer (ze spelt zelfs het drieletterwoord...) al willen de mannen het nóg niet zien. Bovendien is er ook nog een amateur-nymfo, die met strak haar en bril de bekende Hollywood-verbeelding vormt van een té assertieve dame. Juist door dat haperend moderne vrouwbeeld – vastgelopen als een bus in de modder – is de film nog enigszins oké.

Sorcerer
In de seventies wilde iedere regisseur op die jungle drum slaan. Afzakken naar de tropen en in naam der kunst kapot gaan. En meestal werkte het nog ook! Wie zei dat remakes altijd een sof zijn? Sorcerer is een prachtige, mysterieuze voodoo-update van Le Salaire de la Peur. William Friedkin kan zijn gebruikelijke voorliefde voor mannen en geweld kwijt, in een zuivere setting die zelfs hém tot zinnelijkheid dwingt. De openingsvignetten zijn nog classic Friedkin: kerels zwijgen en doden. Van jihadi's in Jeruzalem – met een later goed van pas komende basistraining – tot de mob in New Jersey. Keer op keer wordt de humane alledaagsheid aan flarden geschoten. Zeker de expliciete zelfmoord hakt er verdomd hard in. Daarna een 'cut' naar een Zuid-Amerikaans land. Een film noir-hol waar foute figuren schuilen. De oil company die er de zaakjes runt heeft een toepasselijk nazi-logo, de lokale bareigenaar was een reichssoldat. Verder veel mooie shots van mannen in de shit. Zelfs de vliegen vallen stil als verkoolde lijken worden uitgeladen. De lancering van het bekende plot vond ik wat onnavolgbaar – iets met dynamiet – maar als de kapotte koppen en wielen beginnen te draaien, mag ook Tangerine Dream losgaan. Pulseren in de tropische regen, en maar hopen dat die explosieven niet hun eigen beat beginnen te slaan.

Mommy
Sterke oudere vrouwen en knappe jonge gays. Dolan kijkt er graag naar. Zijn 'gaze' blijft aanstekelijk. Ook omdat 'dat slag' – hoe gewoon ook – zelden zo op de voorgrond worden geplaatst zoals Dolan het doet. Haast schaamteloos, al klinkt dat te negatief. Onbescheiden dan, en zonder excuses. Hop, die achtbaan van emoties in. Ditmaal is de moeder een trash typetje op turbosnelheid. Repperdeklep-Quebecois. Zoonlief heeft zijn ADHD dus niet van een vreemde. Bij hem broeit het gevaar, de uitbarstingen. Tough love. Een moedermoordje hangt in de lucht. Er is een twééde moeder nodig om de zaak enigszins te stabiliseren. Fragiele Suzanne Clément was eerder fantastisch in Laurence Anyways, eenzelfde Sirkiaanse grandeur-film. De mama van de overkant zit met een lastige stotter thuis, en heeft blijkbaar tijd zich met een zootje ongeregeld te bemoeien. De uitwerking van haar personage is de zwakke plek van de film; haar man komt er lachwekkend bekaaid van af. Is ze misschien lesbisch? Dolan houdt zich op dat vlak zowaar in. Intens wordt de film natuurlijk toch wel. Moeder en zoon vonken, van supermarkt tot karaokebar. Ik vond zélfs het Counting Crows-liedje prachtig. En dan het beeldgrapje dat je weet dat gaat komen! Wel jammer dat Dolan het einde uitsmeert. De twist als simpel slotbeeld was huiveringwekkend genoeg geweest.

School of Rock
Leraren in filmland, ze worden meestal belachelijk gemaakt. Het is pas de vervanger annex rare vogel die de harten van de kinderen steelt. Monsieur Lazhar! Dangerous Minds! Denken filmmakers nou zo slecht over het onderwijs, of is het saaie onderwijs slechter dan we denken? In School of Rock komt Jack Black met zijn gammele busje aanwaaien op de beste 'prep' school van de state. Hij heeft het baantje ingepikt van een softe huisgenoot die het Enige Ware Stiel heeft durven verlaten. 'I serve society by rocking!' Op school houdt Black de eerste week pauze, tot afgrijzen van de brave kindertjes. Zoveel individualisme, dat zijn ze niet gewend. De muzikant leeft bij het artiestencredo: 'I am gonna solo here, if that's ok with you. You can solo later.' Met de klas als begeleidingsband natuurlijk. De bandindeling is bijzonder lollig. Natuurlijk moet de Lang Lang-Aziaat achter de piano. Het instrument waarmee zij op hún beurt The Man links konden inhalen. En het grootste en ehh meest volwassen meisje? Zij speelt basgitaar duh! Hoewel de muziekkeuze van de film zelf behoudend is – rock als het nieuwe conservatisme – is die feel good snel binnen. Black is in zijn stiel én Joan Cusack is er altijd bij in lieve, gammele komedies. Een briljant flauwe pedofielengrap (echt!) zet de puntjes op de hoog-galmende Y.

Ja, die School Of Rock stonk naar vreselijk rockisme maar was eigenlijk best leuk.

Kicks
Nederlandse Crash, wel iets bescheidener en beter te velen. Op een paar goede punten na toch wat te veel ongeloofwaardige of ergerlijke verhaallijnen.

What We Do In The Shadows
Mockumentary over vampieren, goed voor een glimlach hier en daar.

The Duke of Burgundy
Strickland strikes again, misschien wel de film die Jess Franco vaak heeft geprobeerd te maken. Een manloze droom, een fuga zou Lynch misschien zeggen, van een stel dat zich verliest in de fantasie van hun sexspelletjes. In de tussentijd verdiepen ze zich in motten en nachtvlinders. Beeldenpracht die naast Franco's mooiste erotische dromen door de close-ups (niet van de erotiek, mind you) ook aan Szindbád doet denken. En die prachtige soundtrack van Cat's Eyes maakt het af.

Mama
Uit de Del Toro school. Begint intrigerend als een modern sprookje/psychodrama. Vader vermoordt zijn vrouw op werk, gaat er met zijn twee dochters vandoor, om vervolgens ontzettend dom te rijden op een besneeuwde bosweg. Crash. Met zijn drieen lopen ze naar een verlaten hut, waar pa het niet meer ziet zitten en op het punt staat om zijn dochter te vermoorden en dan wordt hij door een donkere gedaante opgeslokt. Top begin. Hun oom blijft naar zijn nichtjes zoeken en vijf jaar later worden ze als een soort wolfkinderen teruggevonden. Daarna verzandt het geheel iets teveel in een haunted house film, want de de gedaante verhuist met de meisjes mee en is nogal bezitterig. Uiteindelijk blijf je met het gevoel zitten dat er meer in had gezeten als de horrorclichés wat minder kwistig waren ingezet (verzin ook eens andere muziek).

oeh i'm in for the Duke of Burgundy

Max Havelaar
Eerste woord? You guessed it. Beledigingen kan ook origineler: 'Koffieboer!' 'Armoedzaaier'. Eigenlijk zijn er veel te weinig Nederlandse film in Indonesië gemaakt. Als we de boel daar dan toch hebben uitgebuit, had dat dan niet óók wat mooie jungle-cinema op kunnen en moeten leveren leveren? Max Havelaar is zo een van de weinige echt Brits-koloniale films uit de Lage Landen. Met Havelaar als onze Gandhi. Standaard scenarist Soeteman heeft een wel héél rechtschapen mensch van 'm gemaakt. Hij houdt zelf een soort 'Ich bin ein Lebakker'-speech. De Groningse kleikop van Peter Faber is me wat te droog voor Multatuli's Grootdenkerij. Dáárom moest ie het wel in de kunst maken. Politiek, dat is teveel klein gekonkel. Helaas is het Batavus Droogstoppel-personage gemillimeterd tot nagenoeg niks. Enkel het laatste shot heeft de heerlijke ironie, met wijdopengesperde religieuze monden, die het geld als het ware 'binnenzingen'. De avonturen van de Havelaartjes ten velde zijn een tikkie sloom – al die Hollanders die robot-Indonesisch opdreunen. Gelukkig laat Jan de Bont (hij weer!) het groen spetteren. De Boze Weduwe in de tuin is een mooie touch, en Havelaars eigen poeske evengoed een Couperiaanse witte geest. Wel een heel loyale. Een beetje overspel met soldaatje Hauer was leuk geweest. 'Over de prostitutie in het huwelijk...'

The Outside Man
'What time is it your time?' Film noir time! Daar sta je weer, in die Yacht Rock-villa van een Lewis-mannetje. Een verdacht verleidelijke dame in een veel te kort kleedje verschijnt. J-L Trintignant is vanuit Parijs ingevlogen voor 'the job'. De 'frenchie' opereert achteloos maar professioneel. Zijn geluk is echter al snel op. Lekke band, paspoort weg, Roy Scheider op de hielen. Niet langer is het een kwestie van 'in and out'... Los Angeles zal binnenstebuiten worden gekeerd. 'Zij' op zoek naar hem. Hij op zoek naar de uitgang. Haast elke wijk wordt beozcht. De film is het best in de radeloze fase. Trintignant in de taxi. Trintignant op de 'thee' bij wat locals. Moeder en zoontje (Jackie Earle Healey!) kijken 's avonds gezellig tv met het bord op schoot. Gezelschap van gebruikelijker allooi is er in de vorm van een dame uit de 'entertainment'-wereld.' Zij lijkt eigenlijk verdacht veel op de dame uit de villa. Of is dat fantasie mijnerzijds? De buitenstaander begint de stad zelf al aardig door te krijgen. Los Angeles is één grote afstandsbediening. Apparaten die biljetten voor munten wisselen. Badruimten waar de munten scheerapparaten in werking stellen. Het is bijna Tati. Je stapt er levend in, en komt ingepakt naar buiten. Ergens op driekwart verliest de verwarring wel haar beklemming. Gelukkig is de finale Godfather-waardig. In L.A. kan ook in het crematorium alles.

In Bloom
Een gayfilm die enkel slaagt als wietfilm, hoe zoiets te duiden? In Bloom lijkt wel de juiste puzzelstukjes in handen te hebben, maar wat ermee gelegd wordt wil maar niet passen. Zo begint de film met een flash-forward. Twee kerels komen elkaar tegen op een feestje. Pure ongemakkelijkheid. Fijne scene. Ze lijken elkaar jáááren niet gezien te hebben, maar het script schiet terug naar '7 months earlier'. En die 7 maanden die we wél zien zitten de twee kerels de hele tijd op elkaars lip. De logica van die openingsscene ontbreekt daardoor totaal. De twee twintigers kibbelen als een 'echt' stelletje heel wat af. De ene is de zachte lover, met de meisjesmoraal. De ander de stoere, dominante niet-hechter. Laatstgenoemde is interessanter. Hij weet niet wat ie wil. Zijn centjes hosselt hij met wietverkoop bijeen, en zoals alle straatdealertjes is hij vooral zelf fan. De film zit zo vol met grappige stonede-intermezzi bij klanten thuis. The bigger the bong... The greater the cough. Zijn vriendje moet het wat betreft onderbrekingen van de ruzies doen met een collega uit de supermarkt. Die nerd is zó eenzaam dat hij zelfs gay zou willen worden. Het feestje bij hem thuis is helemaal raak. Geinige zijlijnen en moeizame hoofdmoot worden uiteindelijk melodramatisch bij elkaar gebracht, da's geen cirkel, maar een driehoek...

Man of Marble
Citizen Birkut. De ontrafeling van een eigenzinnige held. In gang getrokken door het zingen van een heus SP-lied. Wajda's Man van Marmer is een imponerende tour de force. Waar te beginnen? Of moet je gewoon – net als bij Welles – het genie het genie laten zijn. Er zijn dus veel oude beelden, gedeeltelijk knap gefaked, en er is een anti-held, waarvan ik even dacht dat ie net als Forrest Gump gewoon 'overal' bij zou zijn. Man of Marble is bovenal heerlijk meta, want het gaat ook gewoon over het máken van een film over de held uit Birkut. Die seventies-laag is bizar hip. Kritisch, maar goedgeluimd. Een kekke dame in een strakke broek struint door steden en tv-studio's. Zij en haar mannen (denk aan Roos van Achterwerk) schieten de beelden én kijken ze. In een flitsend heden staren we zo over de schouders van een heel land mee naar het verleden dat nooit helemaal voorbij is, of kan zijn. 323% normy! De man van Marmer maakt zich niet geliefd met zulke productiepercentages. Zijn heldenstatus is onvermijdelijk tijdelijk. Het is juist gedurende zijn val dat ik Wajda's liefde voor de geschiedenis, voor het land, maar vooral voor de mensen vindt spreken. Alle mensen. Toen en nu. De humaniteit overschrijdt grenzen en tijden. Had ik al iets gezegd over de maffe funky soundtrack-intermezzi? Zet je schrap voor een ritje óp het standbeeld.

Skin
"Je been...” “Ja, altijd dat been!" De mooiste Vaders en Zonen-film uit Nederland? Het kan dus wél. Misschien krijgen de verkeerde mensen gewoon teveel kansen in ons filmlandschap. En de goeien te weinig. Van de Bredase regisseur Hanro Smitsman is alweer tijden weinig vernomen. Terwijl ie na de tv-film Skin gewoon élk jaar geld voor een arthouse-biosfilm had moeten krijgen. In zijn debuut laat hij de beelden vaak voor zichzelf spreken. De camera is wild, chaotisch en vooral gritty, en vooral dat laatste is lef hebben. Het werkt. De muziek van Fons Merkies (recent nog een drama in Dorsvloer vol Confetti) legt hier wél mooie en subtiele electro-akoestische accenten. En dan zijn er de koppen. Kolere. Faces of pain. Tachtig minuten lang. De wanhoop van John Buijsman als de kampvader. Eén en al jankerige ontreddering. Zoonlief Robert de Hoog transformeert van Grunbergiaanse rooie pukkeljood naar skinhead. Al was het maar om de Voorzienigheid te stangen. Of het verdriet om zijn moeder te kunnen verwerken. Als mediator probeert oompje Juda Goslinga (nog zo'n miskend talent) te pappen en nathouden. Tevergeefs. Pap en de anderen gaan nat. Alles stroomt. Net als het leven. Een hartverscheurende bloedneus zegt meer dan honderd godverdommes. Véél meer. Keihard, maar warm. "Jezus, pa, ik houd helemaal niet van boksen."

Hah, ik vond Skin ook mooi. Wordt evengoed ook weer veel op gehaat.

ja misschien is de gebruikelijke cinefiele reflex iets te streng. (Alhoewel...)

The Babadook
“I am YOUR MOTHER!” Moeders en zonen. Dat zijn weer toestanden van heel andere snit. Innige verbondenheid tot de dood erop volgt, en voor die tijd ook al ziekmakend. Als het tegenzit. Een goede horror-film is een mentale horror-film, en The Babadook is er zo een. Omdat het grotendeels over een zesjarig menneke gaat heeft het eerst nog wat van een kindersprookje. Grimmig, ja, maar het zal wel lief voor alle leeftijden blijven, toch? Wrong! Er komt zelfs een heel alledaagse vibrator tevoorschijn... Ontspannen zit er voor mama al een tijdje niet meer in. Haar zoontje heeft alle aandacht opgeslokt. De casting van het jongetje is een meesterwerk. Met zijn gigantisch grote hologige ogen is ie meteen doodeng. Bovendien, een kleuter als scream queen, dat niemand daar nou eerder op kwam! Slapen doet ie nog bij mama in bed, want 'buiten is het eng, buiten wordt gevochten.' Eén van de voorleessessies pakt wat minder uit. Een nieuw boek is wat al te donker. En dan begint het te sijpelen. De wending. Het Coraline-achtige scenario steekt slim in elkaar, en de bekende horror-trucs (het wordt nog bijna Straw Dogs) werken prima. Enkel de laatste paar scenes leken me onnodig ingewikkeld. Ik bedoel, ik weet dat die sequel-optie open moet blijven, maar de Gulliver's Travels-scene was al een erg fraaie Freudiaanse jongetjesfantasie. Reusachtige moeder!

White God
Het zou toch een 'love it or hate it'-film zijn? Dat ie ook barslecht nog vermakelijk werd, gewoon omdat ie met zo'n noodsnelheid uit de bocht vliegt. Allemaal niks van waar – ik zal het zelf wel gewoon verkeerd onthouden hebben – het Hongaarse White God is gewoon... matig. Het eerste uur is bíjna een Disney-film. Zielige straathondjes in monumentaal Boedapest worden achterna gezeten door evil bad guys met netten. Hoofdpersoon (naast de rimpelig bruine bastaard dan) is een hartstikke lief meisje. Het kind wordt door moeder bij d'r stomme papa gedropt. Nu heeft ze enkel nog haar trompet. En die hond. Frank en Frey was altijd al één van mijn favoriete class conscious Disney-films, dus ik zag wel wat sentimentele potentie. De hond en het meisje raken van elkaar gescheiden en prompt radicaliseren ze. Zo wordt het de enige 'serieuze' hondenfilm die ik ken náást White Dóg. In racistisch Hongarije is het nogal simpel symbolische Saramago-verbandje met minderheden duidelijk. Toch blijven de haast antropomorfe avonturen van de hond wat oenig. Het meisje gaat zelf door slecht uitgewerkte crisjes. En de camera, die schudt 'omdat het moet'. Het slot (en vooral de openingsscene!) mogen dan fraai zijn, de rest blaft luid, maar bijt niet door.

The Trip
Kleine tripjes, grote tripjes. Naar tralala-LSD-land. Onder de deskundige begeleiding van niemand minder dan Bruce Dern als Dr. Acid. Met de grootste baard uit zijn oeuvre ziet hij er opmerkelijk betrouwbaar uit. En hij blijft ook ijzig kalm. 'Adem in, adem uit.' Op naar dat mentale orgasme. En net als in een softporno-film wordt je al snel ongeduldig. Genoeg geluld, actie! Peter Fonda is degene die het pilletje neemt (wie anders!) en even later ligt hij poedelnaakt te spartelen in de pool van de doc. 'Doe je kleren nou maar weer aan'. De tripscenes zijn lekker caleidoscopisch. De dwerg had niet gehoeven van me, maar een beetje bodypaint en schuivende lijven gooien het lollige 'The sun is in my hands man!'-vibeje snel overboord. Het vreemdste is trouwens dat de sixties inmiddels zó retro hip zijn, dat de authentieke sixties nep lijken! Fonda krijgt de beelden die hij als scheidende reclamemaker verdient. Veel vrouwen en een tribunaal met Dennis Hopper (doodenge man!) waar ie zijn kapitalistische zonden mag overdenken. Als hij aan de wandel gaat door Los Angeles wordt de film naast curieus ook even écht goed. De ontmoeting met een no nonsense lady in een 'laundromat' is After Hours-waardig. Via de brainwash naar de wasmachine. En de simpele gedachte: 'emancipation can emancipate the man'. Fonda duikt de wasmachine in!