Filmforum

Phenomena
Veel mis met deze Argento maar toch wel weer net genoeg leuke dingen om je niet te vervelen.

Juice
Pac schiet wel erg snel in een niets ontziende crimineel, weet niet of het zo kan gebeuren, maar het komt gehaast over waardoor het wel heel snel erg gangsta wordt. Volgens mij was het idee om te laten zien hoe goeie jongens ontsporen.

The Voices
Ik had de trailer wel gezien maar de film loopt heel anders dan ik had verwacht. Sprekende dieren, ik dacht een maffe familiefilm, maar omdat Marjane Satrapi van Persepolis 'm regisseerde was ik benieuwd. Beetje maf is ie wel en wellicht kan je op basis van Persepolis helemaal niks verwachten, maar goed. Popcorn, het heeft z'n grappige momenten (die Schotse kat bijv.).

Zombeavers
Volstrekte onzin, maar leuk gemaakt. Ze je male gaze ook ff aan.

Gang Related
Minder gangsta dan ik had verwacht (de soundtrack vol east coast rap hoor je nauwelijks terug, alleen vage synthesizermuziek die eerder bij de jaren tachtig horen). Pac and Belushi zijn dirty cops die zich ongenadig in de nesten werken. Bijna Coens-achtig, maar dan zonder de humor. Toch wel OK.

Enemy
And the winner is …, geweldig deze. Bijna Fifth Cord-achtige cinematografie maar dan op z'n Amerikaans en in een sepiatone. Dan wel weer een onamerikaanse atonale soundtrack. Een moeilijk te snappen plot over dubbelgangers, maar zo verteld dat het mateloos intrigeert en stemt tot nadenken wat het allemaal kan betekenen. Daar ben ik nog niet uit maar dat geeft niks, toch anderhalf uur genoten en da's knap met zoiets onbegrijpelijks.

Enemy ken ik nie, good! :)

Fist of Fury
Van de week op teletekst: een asielzoeker werd veroordeeld voor bedreiging, die flipte nadat de conducteur hem 'een vuist vol ijzer had getoond.' Als dat geen poëzie is! (Het bleek een sleutelbos...) Het had zo een Bruce Lee-filmtitel kunnen zijn. Een goede goede gelegenheid dus voor Fist of Fury (ook wel The Chinese Connection). My very first Bruce Lee. Ik dacht dat wordt hersenloos matten, maar de film is eigenlijk best rustig. Lee vindt bijvoorbeeld tijd voor een portie vlees bij een kampvuur. Daarna verschijnt er natuurlijk óók een echt een 'chickie', voor een allerschattigst kusje. Hun twee hoofden vormen samen een hartje. Ja, een beetje schmaltzy is het wel. Met zijn puppy-ogen en Lego-hoofd vraagt Lee daar ook om. Ergens in de verte heeft ie zelfs iets van Elvis. Intermezzi – met een Gene Wilder look-a-like en een geisha – daargelaten worden er natuurlijk ook wel gewoon Japanners om zeep geholpen. Bebrilde, besnorde, corpulente of gewoon downright verwíjfde Jappen, bedoel ik. Ze verdienen niets beters dan vernederd te worden. Bruce maakt er zelf wat kippengeluidjes bij, terwijl hij zijn dansjes des doods doet. Zijn ijselijke scream gedurende de combo's is werkelijk indrukwekkend, net als de spaarzaam gedoseerde slowmo's. En herkent ie nou de Japanse verrader aan diens tepels!?

Freedom Is Paradise
'Kinderen zijn de bloemen van het leven.' 'Andermans leven.' Zwartgallige Russische humor. Freedom Is Paradise is een tipje uit het grote kinder-overzicht voor volwassenen van Cousins, dus van poëtisch modernistische snit. Ultrakort, maar sfeervol. Een double bill met Wrony zou helemáál en bijzondere avond opleveren. Het Sovjet-jongetje heeft het nog minder dan zijn Poolse evenknie. Zijn moeder is écht afwezig, en pa zit in de bak. Een surrogaat-moeder laat 'm door een mannelijke klant wat dollars toesteken. 'Ruil ze 6 tegen 1'. Ze komen van pas, want het jongetje gaat op reis. Van Alma Ata naar pa. Door het uitgestrekte aftandse Sovjet-land, achterna gezeten door functionarissen. Zij willen 'm terug hebben in het weeshuis waar hij zijn eigen gevangenisregeime moet ondergaan. Typerend voor de ellende is een scene vóór de jongens naar bed gaan. Ze moeten allemaal even hun onderbroek laten zakken... Neen, vrolijk wordt je er niet van. Dapper is het wel. En mooi gefilmd, in vignetten die eruitzien als silhouetten. Meer schaduw dan beeld. (Hoe zou je ook iets moeten kunnen zien in een treinwagon?) De medepassagier is doof, maar communiceren kan altijd, als je beide het leven te goed kent. Op een stoomschip wordt de film heel even Faulkneriaans. Een klein engeltje uit de eerste klasse, voor de bitterzoete finale begint.

The Unknown Known
'I became worried that we were having trouble measuring progress.' De Don, hij is net als Hegel een grote begrippengoochelaar. Altijd maar op zoek naar manieren hoe je definities in je voordeel om kan buigen. Diep van binnen zal Rumsfeld wel kunnen genieten van het 'woordspelletje' rond 'genocide' in casu de Armeense 'kwestie'. Want dat laatste is precies zo'n woord dat hij zou begrijpen, waarderen en inzetten. Grijnzend als een duivel en listig als Gracian laat hij zich hier door Errol Morris interviewen. De Shakespeariaanse slechterik houdt wel van zo'n verbale uitdaging. En bovendien kan hij dan zijn memo's aan de wereld tonen. Door hemzelf liefkozend 'snowflakes' genoemd. 'Give me the definition of terrorism'. Rumsfeld houdt van dubbele ontkenningen, syllogismen en andere gewiekste one-liners. Hij schudt ze net als die memo's driftig uit de mouw. En zolang je niet verder denkt hebben ze inderdaad wat bezwerends en fraais. Persco's met Don, het is gezellig. Maar ja, de journalisten en Don zitten te lachen om plannetjes waarbij honderdduizenden het leven lieten. Niet-Amerikanen, daar kan Rumsfeld geen traan om laten. En het ergste is nog dat ze worden opgeofferd voor Witte Huis-spelletjes en zakelijke belangen. De wereldvisie van Don past op een geel post-itje. Het zal altijd oorlog zijn.

oh lekker, ik was niet uitgeslapen :) Enemy ken ik wel hmmmm. Misschien moeten ze 'm gewoon nog een keer maken! (Ik vond 'm ook tof, dát had ik dan wel goed ingeschat nog vanogge)

Re: Armeense genocide; die serie Bloedbroeders is fantastisch.

Ik dacht dat wordt hersenloos matten, maar de film is eigenlijk best rustig. Lee vindt bijvoorbeeld tijd voor een portie vlees bij een kampvuur.

ghehe. yeah chewing on the cannabis all day, las ik later. (Altijd leuk stiekem, death theories, sorry Bruce)

Hour of the Wolf
Een man meet een minuut. Het duurt eindeloos, en vormt zo een raak en schrijnend beeld van depressie. De drijfzandloper. Max von Sydow speelt de artistieke man die volgens de intiteling 'verdween'. Anders dan je gebruikelijke Bergman-film is er hier geen sprake van zwartgallig houthakken in de sneeuw. Vargtimmen is juist Ingmar's meest Franse, nieuwerwets vage film. Zéér sensueel ook. Alsof lust de laatste opflakkering van de hoop is. Oude(re) maîtresses en vrouwlief (Liv Ullman!) cirkelen om de kunstenaar, terwijl deze afdaalt in zijn gekte. In de ultieme Boards of Canada-scene klinkt het begeleidend orkestje als gammele synths. De kunstenaar vist, de zee oogt idyllisch, en een jongetje (zijn jongere zelf?) dartelt. Maar dan keert het kind zich tegen hem, zoals de zon bij Boards of Canada ook altijd begint te steken. De scene eindigt in een gruwel. Naast de strand en zand-avonturen is er ook nog een duur kasteel, waar een elitaire familie van vampieren de kunstenaar leegzuigt. Staan zij symbool voor de samenleving? En wat is de rol van Liv nu precies? Wordt zij meegesleurd in de gekte, of is ze het stabiele anker dat door de kunstenaar overboord wordt gegooid? Als de chaos compleet is, is er altijd nog wat typische galgenhumor. 'Er was toch een feestje vanavond?' 'Daar weet ik niets van.'

De Vierde Man
'Ik zei toch koffie, godverdomme!' In een delirium weet je wat je wil. Die lul van (en de lul ván) Jeroen Krabbé zijn er in deze Reve-verfilming vroeg bij. (Ik denk dat de volksschrijver minzaam constateerde dat hij zelf groter was...) Sleazy motherfucker Krabbé is goed op dreef in die eerste fase. Hans Teeuwen-kapseltje, zweterige fantasieën, en... een 'eenvoudig' treinreisje van Amsterdam Centraal naar Vlissingen. (Twee fraaie stations, oude treinen.) Door de dranktrillingen, die ook de rijdende restauratie niet weet te verhelpen, heeft de film zelfs een Burroughs-vibe. Echt góed gek, met een beetje Kaurismaki ook. De klasse mag men voor een groot deel ook op – eh – conto van Jan de Bont schrijven. Die man kan filmen zeg. Vlissingen als een After Hours-nacht, met neon lights, in volvette kleuren. De Zeeuwse klei is even Hollywood, en Renée Soutendijk het klassiek schone Gatsby-meske. Toch is haar entree het begin van het einde voor de film. De femme fatale is noch eng, noch grappig. En Krabbé zelf heeft het komisch talent van een rector die op de diploma-uitreiking wat voorgekookte grappen probeert te maken. De film wordt godbetert zelfs wat saai. Als tegen het einde de typisch Reviaanse katholieke waanzin weer rap toeneemt – is het een grap of om te huilen? – weet Paul Verhoeven in elk geval in de juiste ironie te besluiten.

zijn jongere zelf?

goeie.

Desperately Seeking Susan
Waarschijnlijk alleen door osmose (lees de 'Into the Groove' clip) gezien. Dit soort films worden steeds intrigerender. Plot is ongetwijfeld geript van een Franse jaren zestig film (je standaard saaie bourgeouis vrouw-Rosanna Arquette, altijd leuk- verlangt naar spannend leven, rollen raken verwisseld met vrije geest). Madonna speelt ongeveer zichzelf maar wat me nu opviel, naast het feit dat een mobieltje de lengte van de film met 98% had verkort, was hoe hypergestilleerd de jaren tachtig waren, alles neon, knallende kleuren. Verder als je ambient kijkt een paar fraaie beelden van het oude New York, super-verrotte straten type Sarajevo '94. Daardoor krijg je een heel raar Hollywood meets NY indie sfeertje, versterkt door mini-bijrollen van o.a. John Turturro, Richard Edson, Giancarlo Esposito, Richard Hell, die ene vermoeide copper die in elke Ferrara film zit en...Steve Wright, waar ik dan toch meteen van verwacht dat hij weer een van zijn droog-surrealistische moppen vertelt.

jaaa best thing Madonna ever did :)

The Devil's Rejects (Rob Zombi, 2005)
Goede 70s soundtrack, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Ik kende die Terry Reid helemaal niet. Neeltje Jong, maar dan anders.
https://www.youtube.com/watch?v=V8RTGhe4nzU

Honogurai mizu no soko kara
Van de makers van Ringu, dus veel sfeer en trage opbouw naar een climax. Op zich heel Japans met minimaal gebruik van schrikeffecten een soort echtscheidingsdrama vertellen. Het appartement met de lekkage is heel naar op een ingetogen manier. Maar ik vond het allemaal iets te ingetogen en de clue kon je ongeveer vanaf het begin aan zien komen. Daardoor komt de climax, ook al is die eigenlijk heel mooi, te laat.

kek nummerke. (X-POST! woah)

The Wayward Bus
Zwart-wit? Steinbeck heeft natuurlijk een 'echt' imago, maar ik vond het hier niet zo passen. Het boek van The Wayward Bus is toch meer een goedmoedige, ironische zedenschets. Slices from the pie of life. En een beetje taart barst toch van de fruitige kleurtjes? De makers kiezen echter voluit voor glad melodrama. Ook zonder Taylor of Newman aan boord. De mensen lijden, en ze lijden fraai. Hun sexy uiterlijk wordt (net te) perfect in beeld gebracht. Typerend vond ik de eerste scene met 'Pimples'. Het onzekere gozertje vraagt aan de buschauffeur of die de bijnaam niet meer wil gebruiken. In dat eerste shot lijkt dat inderdaad onzin; waar zijn die 'pusten' dan?! Pas later heeft de visagist er zuchtend een paar 'ingetekend.' (Om het publiek daar metéén mee te confronteren, nee dat zou te ver gaan.) De buschauffeur brengt een groepje mensen naar San Juan. De mannen mopperen eendimensionaal, maar er reizen een paar intrigerende vrouwen mee. Jayne Mansfield is een onverbloemde hoer (ze spelt zelfs het drieletterwoord...) al willen de mannen het nóg niet zien. Bovendien is er ook nog een amateur-nymfo, die met strak haar en bril de bekende Hollywood-verbeelding vormt van een té assertieve dame. Juist door dat haperend moderne vrouwbeeld – vastgelopen als een bus in de modder – is de film nog enigszins oké.

Sorcerer
In de seventies wilde iedere regisseur op die jungle drum slaan. Afzakken naar de tropen en in naam der kunst kapot gaan. En meestal werkte het nog ook! Wie zei dat remakes altijd een sof zijn? Sorcerer is een prachtige, mysterieuze voodoo-update van Le Salaire de la Peur. William Friedkin kan zijn gebruikelijke voorliefde voor mannen en geweld kwijt, in een zuivere setting die zelfs hém tot zinnelijkheid dwingt. De openingsvignetten zijn nog classic Friedkin: kerels zwijgen en doden. Van jihadi's in Jeruzalem – met een later goed van pas komende basistraining – tot de mob in New Jersey. Keer op keer wordt de humane alledaagsheid aan flarden geschoten. Zeker de expliciete zelfmoord hakt er verdomd hard in. Daarna een 'cut' naar een Zuid-Amerikaans land. Een film noir-hol waar foute figuren schuilen. De oil company die er de zaakjes runt heeft een toepasselijk nazi-logo, de lokale bareigenaar was een reichssoldat. Verder veel mooie shots van mannen in de shit. Zelfs de vliegen vallen stil als verkoolde lijken worden uitgeladen. De lancering van het bekende plot vond ik wat onnavolgbaar – iets met dynamiet – maar als de kapotte koppen en wielen beginnen te draaien, mag ook Tangerine Dream losgaan. Pulseren in de tropische regen, en maar hopen dat die explosieven niet hun eigen beat beginnen te slaan.

Mommy
Sterke oudere vrouwen en knappe jonge gays. Dolan kijkt er graag naar. Zijn 'gaze' blijft aanstekelijk. Ook omdat 'dat slag' – hoe gewoon ook – zelden zo op de voorgrond worden geplaatst zoals Dolan het doet. Haast schaamteloos, al klinkt dat te negatief. Onbescheiden dan, en zonder excuses. Hop, die achtbaan van emoties in. Ditmaal is de moeder een trash typetje op turbosnelheid. Repperdeklep-Quebecois. Zoonlief heeft zijn ADHD dus niet van een vreemde. Bij hem broeit het gevaar, de uitbarstingen. Tough love. Een moedermoordje hangt in de lucht. Er is een twééde moeder nodig om de zaak enigszins te stabiliseren. Fragiele Suzanne Clément was eerder fantastisch in Laurence Anyways, eenzelfde Sirkiaanse grandeur-film. De mama van de overkant zit met een lastige stotter thuis, en heeft blijkbaar tijd zich met een zootje ongeregeld te bemoeien. De uitwerking van haar personage is de zwakke plek van de film; haar man komt er lachwekkend bekaaid van af. Is ze misschien lesbisch? Dolan houdt zich op dat vlak zowaar in. Intens wordt de film natuurlijk toch wel. Moeder en zoon vonken, van supermarkt tot karaokebar. Ik vond zélfs het Counting Crows-liedje prachtig. En dan het beeldgrapje dat je weet dat gaat komen! Wel jammer dat Dolan het einde uitsmeert. De twist als simpel slotbeeld was huiveringwekkend genoeg geweest.

School of Rock
Leraren in filmland, ze worden meestal belachelijk gemaakt. Het is pas de vervanger annex rare vogel die de harten van de kinderen steelt. Monsieur Lazhar! Dangerous Minds! Denken filmmakers nou zo slecht over het onderwijs, of is het saaie onderwijs slechter dan we denken? In School of Rock komt Jack Black met zijn gammele busje aanwaaien op de beste 'prep' school van de state. Hij heeft het baantje ingepikt van een softe huisgenoot die het Enige Ware Stiel heeft durven verlaten. 'I serve society by rocking!' Op school houdt Black de eerste week pauze, tot afgrijzen van de brave kindertjes. Zoveel individualisme, dat zijn ze niet gewend. De muzikant leeft bij het artiestencredo: 'I am gonna solo here, if that's ok with you. You can solo later.' Met de klas als begeleidingsband natuurlijk. De bandindeling is bijzonder lollig. Natuurlijk moet de Lang Lang-Aziaat achter de piano. Het instrument waarmee zij op hún beurt The Man links konden inhalen. En het grootste en ehh meest volwassen meisje? Zij speelt basgitaar duh! Hoewel de muziekkeuze van de film zelf behoudend is – rock als het nieuwe conservatisme – is die feel good snel binnen. Black is in zijn stiel én Joan Cusack is er altijd bij in lieve, gammele komedies. Een briljant flauwe pedofielengrap (echt!) zet de puntjes op de hoog-galmende Y.

Ja, die School Of Rock stonk naar vreselijk rockisme maar was eigenlijk best leuk.

Kicks
Nederlandse Crash, wel iets bescheidener en beter te velen. Op een paar goede punten na toch wat te veel ongeloofwaardige of ergerlijke verhaallijnen.

What We Do In The Shadows
Mockumentary over vampieren, goed voor een glimlach hier en daar.

The Duke of Burgundy
Strickland strikes again, misschien wel de film die Jess Franco vaak heeft geprobeerd te maken. Een manloze droom, een fuga zou Lynch misschien zeggen, van een stel dat zich verliest in de fantasie van hun sexspelletjes. In de tussentijd verdiepen ze zich in motten en nachtvlinders. Beeldenpracht die naast Franco's mooiste erotische dromen door de close-ups (niet van de erotiek, mind you) ook aan Szindbád doet denken. En die prachtige soundtrack van Cat's Eyes maakt het af.

Mama
Uit de Del Toro school. Begint intrigerend als een modern sprookje/psychodrama. Vader vermoordt zijn vrouw op werk, gaat er met zijn twee dochters vandoor, om vervolgens ontzettend dom te rijden op een besneeuwde bosweg. Crash. Met zijn drieen lopen ze naar een verlaten hut, waar pa het niet meer ziet zitten en op het punt staat om zijn dochter te vermoorden en dan wordt hij door een donkere gedaante opgeslokt. Top begin. Hun oom blijft naar zijn nichtjes zoeken en vijf jaar later worden ze als een soort wolfkinderen teruggevonden. Daarna verzandt het geheel iets teveel in een haunted house film, want de de gedaante verhuist met de meisjes mee en is nogal bezitterig. Uiteindelijk blijf je met het gevoel zitten dat er meer in had gezeten als de horrorclichés wat minder kwistig waren ingezet (verzin ook eens andere muziek).

oeh i'm in for the Duke of Burgundy

Max Havelaar
Eerste woord? You guessed it. Beledigingen kan ook origineler: 'Koffieboer!' 'Armoedzaaier'. Eigenlijk zijn er veel te weinig Nederlandse film in Indonesië gemaakt. Als we de boel daar dan toch hebben uitgebuit, had dat dan niet óók wat mooie jungle-cinema op kunnen en moeten leveren leveren? Max Havelaar is zo een van de weinige echt Brits-koloniale films uit de Lage Landen. Met Havelaar als onze Gandhi. Standaard scenarist Soeteman heeft een wel héél rechtschapen mensch van 'm gemaakt. Hij houdt zelf een soort 'Ich bin ein Lebakker'-speech. De Groningse kleikop van Peter Faber is me wat te droog voor Multatuli's Grootdenkerij. Dáárom moest ie het wel in de kunst maken. Politiek, dat is teveel klein gekonkel. Helaas is het Batavus Droogstoppel-personage gemillimeterd tot nagenoeg niks. Enkel het laatste shot heeft de heerlijke ironie, met wijdopengesperde religieuze monden, die het geld als het ware 'binnenzingen'. De avonturen van de Havelaartjes ten velde zijn een tikkie sloom – al die Hollanders die robot-Indonesisch opdreunen. Gelukkig laat Jan de Bont (hij weer!) het groen spetteren. De Boze Weduwe in de tuin is een mooie touch, en Havelaars eigen poeske evengoed een Couperiaanse witte geest. Wel een heel loyale. Een beetje overspel met soldaatje Hauer was leuk geweest. 'Over de prostitutie in het huwelijk...'

The Outside Man
'What time is it your time?' Film noir time! Daar sta je weer, in die Yacht Rock-villa van een Lewis-mannetje. Een verdacht verleidelijke dame in een veel te kort kleedje verschijnt. J-L Trintignant is vanuit Parijs ingevlogen voor 'the job'. De 'frenchie' opereert achteloos maar professioneel. Zijn geluk is echter al snel op. Lekke band, paspoort weg, Roy Scheider op de hielen. Niet langer is het een kwestie van 'in and out'... Los Angeles zal binnenstebuiten worden gekeerd. 'Zij' op zoek naar hem. Hij op zoek naar de uitgang. Haast elke wijk wordt beozcht. De film is het best in de radeloze fase. Trintignant in de taxi. Trintignant op de 'thee' bij wat locals. Moeder en zoontje (Jackie Earle Healey!) kijken 's avonds gezellig tv met het bord op schoot. Gezelschap van gebruikelijker allooi is er in de vorm van een dame uit de 'entertainment'-wereld.' Zij lijkt eigenlijk verdacht veel op de dame uit de villa. Of is dat fantasie mijnerzijds? De buitenstaander begint de stad zelf al aardig door te krijgen. Los Angeles is één grote afstandsbediening. Apparaten die biljetten voor munten wisselen. Badruimten waar de munten scheerapparaten in werking stellen. Het is bijna Tati. Je stapt er levend in, en komt ingepakt naar buiten. Ergens op driekwart verliest de verwarring wel haar beklemming. Gelukkig is de finale Godfather-waardig. In L.A. kan ook in het crematorium alles.

In Bloom
Een gayfilm die enkel slaagt als wietfilm, hoe zoiets te duiden? In Bloom lijkt wel de juiste puzzelstukjes in handen te hebben, maar wat ermee gelegd wordt wil maar niet passen. Zo begint de film met een flash-forward. Twee kerels komen elkaar tegen op een feestje. Pure ongemakkelijkheid. Fijne scene. Ze lijken elkaar jáááren niet gezien te hebben, maar het script schiet terug naar '7 months earlier'. En die 7 maanden die we wél zien zitten de twee kerels de hele tijd op elkaars lip. De logica van die openingsscene ontbreekt daardoor totaal. De twee twintigers kibbelen als een 'echt' stelletje heel wat af. De ene is de zachte lover, met de meisjesmoraal. De ander de stoere, dominante niet-hechter. Laatstgenoemde is interessanter. Hij weet niet wat ie wil. Zijn centjes hosselt hij met wietverkoop bijeen, en zoals alle straatdealertjes is hij vooral zelf fan. De film zit zo vol met grappige stonede-intermezzi bij klanten thuis. The bigger the bong... The greater the cough. Zijn vriendje moet het wat betreft onderbrekingen van de ruzies doen met een collega uit de supermarkt. Die nerd is zó eenzaam dat hij zelfs gay zou willen worden. Het feestje bij hem thuis is helemaal raak. Geinige zijlijnen en moeizame hoofdmoot worden uiteindelijk melodramatisch bij elkaar gebracht, da's geen cirkel, maar een driehoek...

Man of Marble
Citizen Birkut. De ontrafeling van een eigenzinnige held. In gang getrokken door het zingen van een heus SP-lied. Wajda's Man van Marmer is een imponerende tour de force. Waar te beginnen? Of moet je gewoon – net als bij Welles – het genie het genie laten zijn. Er zijn dus veel oude beelden, gedeeltelijk knap gefaked, en er is een anti-held, waarvan ik even dacht dat ie net als Forrest Gump gewoon 'overal' bij zou zijn. Man of Marble is bovenal heerlijk meta, want het gaat ook gewoon over het máken van een film over de held uit Birkut. Die seventies-laag is bizar hip. Kritisch, maar goedgeluimd. Een kekke dame in een strakke broek struint door steden en tv-studio's. Zij en haar mannen (denk aan Roos van Achterwerk) schieten de beelden én kijken ze. In een flitsend heden staren we zo over de schouders van een heel land mee naar het verleden dat nooit helemaal voorbij is, of kan zijn. 323% normy! De man van Marmer maakt zich niet geliefd met zulke productiepercentages. Zijn heldenstatus is onvermijdelijk tijdelijk. Het is juist gedurende zijn val dat ik Wajda's liefde voor de geschiedenis, voor het land, maar vooral voor de mensen vindt spreken. Alle mensen. Toen en nu. De humaniteit overschrijdt grenzen en tijden. Had ik al iets gezegd over de maffe funky soundtrack-intermezzi? Zet je schrap voor een ritje óp het standbeeld.

Skin
"Je been...” “Ja, altijd dat been!" De mooiste Vaders en Zonen-film uit Nederland? Het kan dus wél. Misschien krijgen de verkeerde mensen gewoon teveel kansen in ons filmlandschap. En de goeien te weinig. Van de Bredase regisseur Hanro Smitsman is alweer tijden weinig vernomen. Terwijl ie na de tv-film Skin gewoon élk jaar geld voor een arthouse-biosfilm had moeten krijgen. In zijn debuut laat hij de beelden vaak voor zichzelf spreken. De camera is wild, chaotisch en vooral gritty, en vooral dat laatste is lef hebben. Het werkt. De muziek van Fons Merkies (recent nog een drama in Dorsvloer vol Confetti) legt hier wél mooie en subtiele electro-akoestische accenten. En dan zijn er de koppen. Kolere. Faces of pain. Tachtig minuten lang. De wanhoop van John Buijsman als de kampvader. Eén en al jankerige ontreddering. Zoonlief Robert de Hoog transformeert van Grunbergiaanse rooie pukkeljood naar skinhead. Al was het maar om de Voorzienigheid te stangen. Of het verdriet om zijn moeder te kunnen verwerken. Als mediator probeert oompje Juda Goslinga (nog zo'n miskend talent) te pappen en nathouden. Tevergeefs. Pap en de anderen gaan nat. Alles stroomt. Net als het leven. Een hartverscheurende bloedneus zegt meer dan honderd godverdommes. Véél meer. Keihard, maar warm. "Jezus, pa, ik houd helemaal niet van boksen."

Hah, ik vond Skin ook mooi. Wordt evengoed ook weer veel op gehaat.

ja misschien is de gebruikelijke cinefiele reflex iets te streng. (Alhoewel...)

The Babadook
“I am YOUR MOTHER!” Moeders en zonen. Dat zijn weer toestanden van heel andere snit. Innige verbondenheid tot de dood erop volgt, en voor die tijd ook al ziekmakend. Als het tegenzit. Een goede horror-film is een mentale horror-film, en The Babadook is er zo een. Omdat het grotendeels over een zesjarig menneke gaat heeft het eerst nog wat van een kindersprookje. Grimmig, ja, maar het zal wel lief voor alle leeftijden blijven, toch? Wrong! Er komt zelfs een heel alledaagse vibrator tevoorschijn... Ontspannen zit er voor mama al een tijdje niet meer in. Haar zoontje heeft alle aandacht opgeslokt. De casting van het jongetje is een meesterwerk. Met zijn gigantisch grote hologige ogen is ie meteen doodeng. Bovendien, een kleuter als scream queen, dat niemand daar nou eerder op kwam! Slapen doet ie nog bij mama in bed, want 'buiten is het eng, buiten wordt gevochten.' Eén van de voorleessessies pakt wat minder uit. Een nieuw boek is wat al te donker. En dan begint het te sijpelen. De wending. Het Coraline-achtige scenario steekt slim in elkaar, en de bekende horror-trucs (het wordt nog bijna Straw Dogs) werken prima. Enkel de laatste paar scenes leken me onnodig ingewikkeld. Ik bedoel, ik weet dat die sequel-optie open moet blijven, maar de Gulliver's Travels-scene was al een erg fraaie Freudiaanse jongetjesfantasie. Reusachtige moeder!

White God
Het zou toch een 'love it or hate it'-film zijn? Dat ie ook barslecht nog vermakelijk werd, gewoon omdat ie met zo'n noodsnelheid uit de bocht vliegt. Allemaal niks van waar – ik zal het zelf wel gewoon verkeerd onthouden hebben – het Hongaarse White God is gewoon... matig. Het eerste uur is bíjna een Disney-film. Zielige straathondjes in monumentaal Boedapest worden achterna gezeten door evil bad guys met netten. Hoofdpersoon (naast de rimpelig bruine bastaard dan) is een hartstikke lief meisje. Het kind wordt door moeder bij d'r stomme papa gedropt. Nu heeft ze enkel nog haar trompet. En die hond. Frank en Frey was altijd al één van mijn favoriete class conscious Disney-films, dus ik zag wel wat sentimentele potentie. De hond en het meisje raken van elkaar gescheiden en prompt radicaliseren ze. Zo wordt het de enige 'serieuze' hondenfilm die ik ken náást White Dóg. In racistisch Hongarije is het nogal simpel symbolische Saramago-verbandje met minderheden duidelijk. Toch blijven de haast antropomorfe avonturen van de hond wat oenig. Het meisje gaat zelf door slecht uitgewerkte crisjes. En de camera, die schudt 'omdat het moet'. Het slot (en vooral de openingsscene!) mogen dan fraai zijn, de rest blaft luid, maar bijt niet door.

The Trip
Kleine tripjes, grote tripjes. Naar tralala-LSD-land. Onder de deskundige begeleiding van niemand minder dan Bruce Dern als Dr. Acid. Met de grootste baard uit zijn oeuvre ziet hij er opmerkelijk betrouwbaar uit. En hij blijft ook ijzig kalm. 'Adem in, adem uit.' Op naar dat mentale orgasme. En net als in een softporno-film wordt je al snel ongeduldig. Genoeg geluld, actie! Peter Fonda is degene die het pilletje neemt (wie anders!) en even later ligt hij poedelnaakt te spartelen in de pool van de doc. 'Doe je kleren nou maar weer aan'. De tripscenes zijn lekker caleidoscopisch. De dwerg had niet gehoeven van me, maar een beetje bodypaint en schuivende lijven gooien het lollige 'The sun is in my hands man!'-vibeje snel overboord. Het vreemdste is trouwens dat de sixties inmiddels zó retro hip zijn, dat de authentieke sixties nep lijken! Fonda krijgt de beelden die hij als scheidende reclamemaker verdient. Veel vrouwen en een tribunaal met Dennis Hopper (doodenge man!) waar ie zijn kapitalistische zonden mag overdenken. Als hij aan de wandel gaat door Los Angeles wordt de film naast curieus ook even écht goed. De ontmoeting met een no nonsense lady in een 'laundromat' is After Hours-waardig. Via de brainwash naar de wasmachine. En de simpele gedachte: 'emancipation can emancipate the man'. Fonda duikt de wasmachine in!

The Trip, ouwe cultklassieker. :)

Meer voor de volledigheid...
Home
Nieuwe Dreamworks is een vehikel voor Rihanna en in mindere mate Jennifer Lopez. Vakwerk, niet buitengewoon goed, gewoon een vermakelijk avontuur met een bizarre invasie van buitenaardse wezens (2x).

Speed 2: Cruise Control
Ik wou dat ik kon zeggen: een vergeten meesterwerk. Maar dat zou bluf zijn. Mijn oudste vind Speed ongeveer de beste film aller tijden en kwam achter het bestaan van het vervolg. Ik nog "hij schijnt echt heel slecht te zijn" na een kwartier begon ze al te morren over de slechte slow motions. Maar eigenlijk kun je vanaf het eerste shot, aan die gladde kop van een al kalende Jason Patric zien dat het heel slecht gaat worden. Fascinerende puinzooi. Eerst moet even afgehandeld worden dat Keanu minder dom is dan hij er uit ziet en waarschijnlijk net zijn handtekening onder The Matrix had gezet. Ik dacht ook nog even "Willem Defoe! Hoe slecht kan het zijn?" Die pakte ook gewoon even het geld. Jan de Bont had waarschijnlijk een idee voor ogen: een cruisschip moet koste wat het kost Sint Maarten rammen, lekker alles kapot maken. De rest ziet er geimproviseerd uit na een aantal sessies coke. Die ene linke gast uit Once We Were Warriors doet ook gezellig mee. Inclusief de meest ongeloofwaardige (dubbele) explosie uit de filmgeschiedenis.

De rest ziet er geimproviseerd uit na een aantal sessies coke.

hihihihi

er was ook nog een derde toch? :P (nee dus, helaas)

Norte, the End of History
250 minuten! Ik maakte er maar een mini-serie van en verdeelde 'm over twee dagen. Regisseur Diaz hakt op zijn beurt de Filipijnse samenleving in mootjes. Hij doet dat op verbluffend intellectuele wijze. Geen compromissen. Een beetje slimme film lijkt hierbij vergeleken van kleuterniveau. Ik bedoel, hoe vaak strooit zelfs arthouse met filosofen als Derek Parfit? Kreeg meteen zin in... lezen. Wat dan misschien een onbedoeld gevolg is. Er is genoeg tijd om na te denken, want de boel gaat natuurlijk niet bepaald snel. Gelukkig zijn de kalme shots vol lichtjes wél prachtig gecomponeerd, en houdt het aloude dialectisch arm versus rijk-thema de spanning er goed in. Dat de kloof gigantisch is in Filippijnen is zo'n dooddoener dat het er bijna niet toe doet. Het lijkt er meer op alsof iederéén aan de rand van het ravijn in onpeilbare diepten staart. En uiteindelijk donderen we allemaal die afgrond in. De lijnen van law student, volgevreten leenvrouw en metselaar kruisen Dostojevskiaans. Altijd weer die oude Russen he, in een zo'n epos, dat kan niet missen. Toch, wanneer de film op 'dag 2' van de met Engels academische discussies naar de handelingen switcht, begon ik wat verloren te raken. Een slome gevangenisfilm, dat heb ik vaker gezien. Het wachten is dan op de terugkeer van het dikkige, nihilistische, geflopte rijkeluisstudentje Fabian. Als hij terugkeert neemt de waanzin de laatste afslag.

Predestination
Australische productie waagt zich aan een van de vreemdste korte verhalen uit de sciencefiction, 'All You Zombies' van Robert Heinlein. Hoe minder je van te voren weet hoe beter. Heinlein pakte destijds goed uit over tijdreizen in combinatie met zijn wat typische obsessies (ga ik nu ook maar niks over vertellen). Laat we zeggen dat je flink wordt dolgedraaid. Redelijk minimale film met een intrigerend alternatief verleden. Prima film.

Ken het boek en de schrijver niet: de film is één grote mindfuck :)

Ja, dat is het zeker. :) Bonuspunten trouwens voor gebruik van The Stooges, zet meteen goed de sfeer neer.

Ja zeker :)
Die actrice speelt overigens een betere Leonardo di Caprio dan di Caprio zelf :)

Ik was er eigenlijk in het begin van overtuigd dat zij Edward Furlong (van Terminator 2 faam) was, maar toen herinnerde ik me vagelijk dat hij enigszins verrot is geraakt.

ha, ok dat klinkt gezien jullie opmerkingen niet verkeerd nee.

het is dus die met Hawke, right?

O estranho caso de Angélica’
De regisseur, Manoel de Oliveira, was al 100 toen hij deze film maakt en hoewel de hoofdpersoon jong is gaat dit verhaal toch over de lonkende dood. Mooi met relatief simpele middelen.

Kraftidioten
Engelse titel "In order of disappearance", dat is inderdaad een aardige samenvatting. Hier doet de scenery van Noorwegen een hoop. Voeg daarbij de typisch noordelijke droogkomische toon en ik vermaak wel. Beetje Coen bros (op een belangrijk aspect dan weer niet) en beetje Tarantino ("zon of verzorgingsstaat", maar stukken minder oeverloos dan bij de laatste)

Ex Machine
Bloedmooi om te zien en te horen. Door het artificial intelligence stof tot nadenken al wordt je ook niet extreem uitgedaagd. De schoonheid van de dames is wel een beetje corny (op Letterboxd ziet iemand een angst voor vrouwen in veel a.i.-films, he might be on to something).

het is dus die met Hawke, right?

Jazeker. Ook weer lekker bezig.

De schoonheid van de dames is wel een beetje corny

Corny? Ava is inderdaad de aantrekkelijkste robot ooit. Maar dat is essentieel voor het psychologische schaakspel dat met haar wordt gespeeld. Ex Machina is inderdaad prima te volgen, al zagen/hoorden wij tijdens de tweede viewing toch weer 'nieuwe' zaken (zoals een tweede verwijzing naar de atoombom.) Ex Machina is de Under The Skin van 2015 en wat mij betreft de (voorlopige) film van het jaar. En volgens mij ideaal OMC-voer :-)

Dank dat je aan me denkt. :) Hij staat op de lijst. Dat wat Martijn naar hint is wel interessant en komt denk ik vaker om de hoek kijken bij het thema (al denk ik ook, zo even uit het hoofd, dat je het terugziet in veel mythes.)

Dat wat Martijn naar hint is wel interessant

Jazeker, en ik las wel meer verwijten van misogynie waar het Ex Machina aangaat, maar het appeal van Ava is hier uiterst functioneel want essentieel voor het verloop van het verhaal. Enfin, je zal het zien :-)

Ava's schoonheid als functie in het verhaal snap ik wel ja, maar Nathans speeltjes, zelfs in het kader van zijn macho karakter. En hoe ze uiteindelijk wordt (erg praktisch, maar ik vroeg me af hoe ze weer op zou gaan laden, of heb ik wat gemist?).

Het is geen Woman maar ik voel dat er iets is. :)

In Under The Skin had ik dat weer minder. Lucy dan weer wel.

Natuurlijk is er ook veel mythische en religieuze symboliek (hoeren, bevallige dames, etc.) maar ik geloof niet dan Ava hier een portal is naar een paradijs. Dat was in Under The Skin wel aanwezig (omdat mijn enige voorkennis de soundtrack was iets wat zeker een tijdje speelde, al pakte het voor de slachtoffers toch minder uit).

Life After Beth
Na een hoop erg low budgetgestuntel op dit vlak, of het belegen Warm Bodies, toch weer een 'frisse' take op het zombiegegeven. Opvallend weinig gore maar zeker niet bloedeloos. :)

Piranha
Veel beter dan ik had verwacht. Toch weer digi-scherpte die de ergste VHS-waas verwijdert maar niet compleet doet vergeten dat het een B-film is (wilde de makers ook niet, want keiharde cash-in op Jaws) maar toch. Joe Dante doet ook meteen een voorstudie naar Gremlins door luchtig kritiek te geven op Amerikaanse autoriteiten want de killer-piranha's zijn natuurlijk door een wetenschapper van het militair-industrieelcomplex ontwikkeld. Helaas Vietnamoorlog was net voorbij. Erg vermakelijk, beetje vies maar niet al te, wat functioneel bloot al dan niet met bijtende piranha. En in ambient-modus toch weer opvallend hoe relaxed Amerika er in de tweede helft van de jaren '70 uitzag.

Vast beter dan Piranha 3DD (al was het maar dat die DD's geen surgical wrecks zijn).

The China Syndrome
Hollywood, what happened? Voor het eerst in 30 jaar deze paranoia-klassieker weer eens gezien. Nog steeds erg goed. Er viel me vooral een ding op los van het feit dat de baard van Michael Douglas veel gesoigneerder is dan ik me kon herinneren. Geen muziek! Alleen bij de titelrol een olijk MOR niemendalletje, daarna gewoon niets. Het verhaal heeft ook geen artificiële spanning nodig en daardoor krijgt het een soort eigen realisme (ook weer niet documentaireachtig want je vergeet nooit dat je kijkt naar JANE FONDA.) Silkwood er overheen en je kunt je voorstellen hoeveel miljoenen de kernenergielobby in de jaren '80 heeft moeten spenderen aan PR.

Je kunt bovendien een mooi avondvullend programma maken met The China Syndrome gevolgd door de neo-Riefenstahl van Zero Dark Thirty of American Sniper. Hoef je verder geen introductie bij te geven.

En in ambient-modus toch weer opvallend hoe relaxed Amerika er in de tweede helft van de jaren '70 uitzag.

Komt dat niet door die typische kleuren en met name de onscherpte van de gebruikte 35mm film? Nederlandse films en documentaires uit de jaren 70 zien er ook allemaal zeer 'relaxed' uit.
Over Ambient modus gesproken, dit heeft voor mij een typische jaren 70 sfeer, en opvallend hoe relaxed de natuur er ziet :)
https://www.youtube.com/watch?v=rFLJNf5-6qc

Komt dat niet door die typische kleuren en met name de onscherpte van de gebruikte 35mm film?

Dat is denk ik een ingredient inderdaad (je moet eens voor de lol STER-reclameblokken uit de jaren zeventig kijken op YouTube.) Maar het zijn ook de kleren, de omgang, een soort olijkheid ook, beetje brutale vrouwen, autoriteiten die de weg kwijt zijn.

Iets anders, voor de liefhebbers van Rohmer en andersoortige melancholie (kortharige meisjes, steden die compleet zijn veranderd), een mooi artikel/essay: 'Nadja à Paris'.

Landscape Suicide
Een soort slideshow van America, bepaald niet relaxed door de context van ene Bernadette die een klasgenootje doodstak en de beruchte serial killer Ed Gein. Experimentele cinema kan saai uitpakken maar deze is grotendeels toch fascinerend.

Locke
Een man wil het goede doen en ziet in de autorit naar die goede daad zijn leven uiteenvallen. Dapper, knap uitgevoerd door enige zichtbare acteur Tom Hardy in een a-typische rol, maar aan de andere kant had het ook een hoorspel kunnen zijn.

Mooi plaatje uit Landscape Suicide:
http://s30.postimg.org/69dlx5675/Schermafbeelding_2015_05_17_om_17_17_44.png

hah, wow.

re: Nadja

Most of us were poor and so we worried about three essentials—a room, the student restaurant, and a subway card. The cafés were livelier then, full of intrigue and gossip. You studied there, met friends, ate, drank—and whomever had more at the time paid. They were our living rooms in a way, convenient, warm places with a telephone, all for the price of a cup of coffee. I was in love with Paris, either what it was or what it suggested. It was still a nineteenth-century city, gray, slow-moving, with people at the center. We strolled, we looked at each other carefully, and nobody talked much about the future.

puur Balzac. :)

De passage over Néstor doet me peinzen of de sixties een periode was waarin de wereld geglobaliseerd raakte, zónder dat diezelfde globalisering nog voor identieke mensen world-wide zorgde.

Oeroeg
'Jouw herinneringen zijn niet de onze.' De moderne Havelaar heeft het lastig. Hij kan niet meer volhouden dat de kolonisatie op zich 'goedbedoeld' was, en de propaganda-filmpjes die de Nederlandse soldaten voorgeschoteld krijgen zijn eerder lachwekkend. De spandoeken spreken boekdelen. 'Dutchman go home!' Of Indonesië in de tijd van de, kuch, politionele acties werkelijk een soort Vietnam was? Volgens mij was het vooral onduidelijk. Mijn opa zat als dienstplichtig Brabants boertje wekenlang op dat schip. Juist in die cultuurshock zit een mooie film. Van 'erpels rooien' naar patrouilleren door de jungle. Het grootste gevaar leek vaak nog het schoonmaken van je geweer. Amateuristische toestanden. Aus Greidanus – net Michael Schumacher – loopt er hier juist idioot modern bij, als een VN-soldaat op vredesmissie. Het soapy scenario van Jean van de Velde zit vol goede bedoelingen, maar rammelt vervaarlijk. Daar waar de film schrijnend moet zijn, is ze klunzig of zelfs schijnheilig. Metaforisch: 'Laat jij nog even naar die wond kijken.' De vroegste periode is typisch genoeg nog het best, ook dankzij eighties (!) klanken van Henny Vrienten. Een jongetje in de paradijselijk Oost, vrij en onwetend. Jeroen Krabbé als koloniaal-foute vader. Dikke snor, Gatsby-feestjes, lekker schmieren. Wat is fin de siècle in het Maleis?

The Brood
De vlekken en de gekte. Dokter Cronenberg stelt de diagnose. Messcherp natuurlijk. En zijn tijd weer eens ver vooruit. Zo'n spiritueel therapeutisch centrum, poeh. Obsessies van, voor en mét kinderen. Familieledematen. De gestalttherapie wordt hier 'psychosomatics' genoemd, en heeft een paar gruwelijke bijeffecten. Externaliseer die 'fear' (en die woede niet te vergeten). 'Will you be my daddy?' De therapeutgoeroe is een gladjakker met acteertalenten. Het mooie is, hoe fucked up ook, op een bepaalde manier lijkt het wel te werken. Maar of je dat moet willen? Ook een braaf vadertje praat inmiddels al tegen zichzelf: 'You got involved with a woman who married you for your sanity, hoping it would rub off. Instead, it started to work the other way.' Art Hindle gets his freak on, in een queeste om zijn dochterlief uit de echtscheiding te redden. Hij ontmoet onder meer een smeuïge kerel die een geheel eigen variant van de Cesar therapie heeft ontwikkeld. De handdoek om diens nek zit er niet voor niets, en leidt óók af van de comb-over. Het basisschooljuffie heeft op haar beurt een leuk Berlijns kapseltje. Zij probéért nog te ontsnappen. De Canadese kindjes in het omineuze winterlandschap zijn onherkenbaar dik ingepakt. Ook dat biedt onvermoede mogelijkheden. Echt scheiden is echt afscheiden. De abortus van Don't Look Now.

en een plaatje omdat zeker Robert Silverman (de man met de handdoek) het waard is

http://i0.wp.com/www.thisishorror.co.uk/wp-content/uploads/2013/07/The-Brood-scene.png

Hij weer! (die met dat rare Canadese accent toch?). Moet hem weer eens kijken, zoveel details weer vergeten.

hah, ja hij is wel een Cronenberg-regular :)

Marie Baie des Anges
Een meisje zo mooi dat mannen zich als een musical gaan gedragen. Vahina Giocante – wat wil je trouwens ook met zó'n voornaam – heeft hét. En dan maakt het blijkbaar geen bal uit of het meisje 14 of 23 is. Negen jaar ná Marie Baie des Anges speelde ze nog altijd een verleidelijk jong ding, in het nog wat prachtigere Lila Dat Ca. Dan ben je dus echt bééldschoon. Slechts op één fout momentje wordt deze nineties-film een soort Jennifer Lopez-videoclip. De rest van de tijd bewondert regisseur Manual Pradal haar zoals alleen die deksels broeierige Fransen dat kunnen én durven. Ze komen overal mee weg. De 'gaze' van de camera wordt een handje geholpen door een Lavant-manneke, met malle Lavant-skills zoals krijsende vogels imiteren en... accordeon spelen. Deze buitenstaander is op zoek naar een 'gun' en moet nodig eens schieten. Hij weet met wat omwegen Marie's aandacht te trekken. Aanvankelijk is ze nog meer te porren voor de Amerikaanse matrozen op de plaatselijke legerbasis aan de Riviera. Die doen hun uiterste best (inclusief tapdansjes) maar komen van een koude kermis thuis. Marie speelt liever spelletjes. Jeux interdits. En dat blijft natuurlijk niet goed gaan... Niet alleen de (puber)hormonen racen trouwens rond. De fraaie finale zet zelfs de enige Formule 1-race die er toe doet in. My heart is racing like a pro now.

De Komst van Joachim Stiller
'Chemicoanalyse dan maar?' Nooit gedacht dat er een fris en fruitige seventies-komedie in dat 'boekske' van Lampo zat. De tragische en melancholische trekjes sijpelen heus langzaam het verhaal binnen, maar voor die tijd (en dat is úrenlang) danst de film met funky giallo-swing door Antwerpen, het prachtige Praag van de Lage Landen. Dat laatste komt goed uit, want de journalist ('ik ben géén journalist!') Freek Groenevelt zit op een zomerdag in de tram Kafka te lezen. Speurend naar een verhaaltje voor d'n krant bekruipt hem een unheimisch gevoel, dat de weken erna almaar sterker wordt. Hulp bij het ontrafelen van het raadsel komt van een dwaze boekhandelaar, een geflipte schepen, en een goed gek stel Nederlandse meisjes. Willeke van Ammelrooy is de girl 'up stairs', die de bloemetjes buitenzet (en de borstjes buiten hangt). Nog leuker is 'de stilte rond' Cox Habbema: de sluikkoniningin der Lage Landen. Bekakt Nederlands wordt ineens prachtig zo. Ondanks de eindeloze speelduur en dito voice-over weet regisseur Kümel om onverklaarbare redenen de schwung stevig vast te houden. Misschien zijn het de Guust Flater-achtige grappen op de krantenredactie, de kinky slapstick rond kunstgalerie De Gebroken Vuist, of gewoon het algehele stripboeken-tempo a la Tardi. Dáár weten Belgen wel raad mee, nondeju!

En dan was er nog deze: http://subjectivisten.nl/?p=3415

Mad Max: Fury Road
J.G. Ballard omschreef Mad Max: The Road Warrior ooit als de Sixtijnse Kapel van Punk. Geweldige film natuurlijk, de definitieve post-apocalyptische film. Ik wou dat ik nu zoiets kon zeggen als "Fury Road is de Pantserkruiser Potemkin van de 21ste eeuw", maar dat zou oneerlijk zijn. Ik was helemaal niet van plan om de reload/reboot te gaan kijken en de trailer was gewoon slecht. Maar ik pikte zoveel enthousiaste verhalen op met allerlei wilde politieke ideeën, "feministische klassieker!" (die wat opgefokte geekbro's blijkbaar in het verkeerde keelgat is geschoten)... dat ik ben gezwicht. Het is uiteindelijk een goede actiefilm met inderdaad een flinterdun feministisch laagje. Het slechte eerst: 3D, ga ik nooit vrienden mee worden. Tweede: bombast, kut muziek van die Junkie Xl dude, maar ook visueel (die powerchord gitarist die meereist was echt net teveel) en het blijft maar gaan puur omdat Miller gevangen zit in de mal van de actiefilm. Goed: qua setting is het een van de meest nihilistische films die ik ooit heb gezien, echt hele vieze mensen en sociale praktijken. "Hope is a mistake" vat Max het prima samen. Tom Hardy is overigens wel cool als MM, met zijn lieve stem, maar eigenlijk gaat de film over Furiosa, en Charlize Theron steelt de show met heerlijk minimalistisch acteerwerk (en eerlijk is eerlijk, ze ziet er gewoon prachtig uit.)