Filmforum

oeh i'm in for the Duke of Burgundy

Max Havelaar
Eerste woord? You guessed it. Beledigingen kan ook origineler: 'Koffieboer!' 'Armoedzaaier'. Eigenlijk zijn er veel te weinig Nederlandse film in Indonesië gemaakt. Als we de boel daar dan toch hebben uitgebuit, had dat dan niet óók wat mooie jungle-cinema op kunnen en moeten leveren leveren? Max Havelaar is zo een van de weinige echt Brits-koloniale films uit de Lage Landen. Met Havelaar als onze Gandhi. Standaard scenarist Soeteman heeft een wel héél rechtschapen mensch van 'm gemaakt. Hij houdt zelf een soort 'Ich bin ein Lebakker'-speech. De Groningse kleikop van Peter Faber is me wat te droog voor Multatuli's Grootdenkerij. Dáárom moest ie het wel in de kunst maken. Politiek, dat is teveel klein gekonkel. Helaas is het Batavus Droogstoppel-personage gemillimeterd tot nagenoeg niks. Enkel het laatste shot heeft de heerlijke ironie, met wijdopengesperde religieuze monden, die het geld als het ware 'binnenzingen'. De avonturen van de Havelaartjes ten velde zijn een tikkie sloom – al die Hollanders die robot-Indonesisch opdreunen. Gelukkig laat Jan de Bont (hij weer!) het groen spetteren. De Boze Weduwe in de tuin is een mooie touch, en Havelaars eigen poeske evengoed een Couperiaanse witte geest. Wel een heel loyale. Een beetje overspel met soldaatje Hauer was leuk geweest. 'Over de prostitutie in het huwelijk...'

The Outside Man
'What time is it your time?' Film noir time! Daar sta je weer, in die Yacht Rock-villa van een Lewis-mannetje. Een verdacht verleidelijke dame in een veel te kort kleedje verschijnt. J-L Trintignant is vanuit Parijs ingevlogen voor 'the job'. De 'frenchie' opereert achteloos maar professioneel. Zijn geluk is echter al snel op. Lekke band, paspoort weg, Roy Scheider op de hielen. Niet langer is het een kwestie van 'in and out'... Los Angeles zal binnenstebuiten worden gekeerd. 'Zij' op zoek naar hem. Hij op zoek naar de uitgang. Haast elke wijk wordt beozcht. De film is het best in de radeloze fase. Trintignant in de taxi. Trintignant op de 'thee' bij wat locals. Moeder en zoontje (Jackie Earle Healey!) kijken 's avonds gezellig tv met het bord op schoot. Gezelschap van gebruikelijker allooi is er in de vorm van een dame uit de 'entertainment'-wereld.' Zij lijkt eigenlijk verdacht veel op de dame uit de villa. Of is dat fantasie mijnerzijds? De buitenstaander begint de stad zelf al aardig door te krijgen. Los Angeles is één grote afstandsbediening. Apparaten die biljetten voor munten wisselen. Badruimten waar de munten scheerapparaten in werking stellen. Het is bijna Tati. Je stapt er levend in, en komt ingepakt naar buiten. Ergens op driekwart verliest de verwarring wel haar beklemming. Gelukkig is de finale Godfather-waardig. In L.A. kan ook in het crematorium alles.

In Bloom
Een gayfilm die enkel slaagt als wietfilm, hoe zoiets te duiden? In Bloom lijkt wel de juiste puzzelstukjes in handen te hebben, maar wat ermee gelegd wordt wil maar niet passen. Zo begint de film met een flash-forward. Twee kerels komen elkaar tegen op een feestje. Pure ongemakkelijkheid. Fijne scene. Ze lijken elkaar jáááren niet gezien te hebben, maar het script schiet terug naar '7 months earlier'. En die 7 maanden die we wél zien zitten de twee kerels de hele tijd op elkaars lip. De logica van die openingsscene ontbreekt daardoor totaal. De twee twintigers kibbelen als een 'echt' stelletje heel wat af. De ene is de zachte lover, met de meisjesmoraal. De ander de stoere, dominante niet-hechter. Laatstgenoemde is interessanter. Hij weet niet wat ie wil. Zijn centjes hosselt hij met wietverkoop bijeen, en zoals alle straatdealertjes is hij vooral zelf fan. De film zit zo vol met grappige stonede-intermezzi bij klanten thuis. The bigger the bong... The greater the cough. Zijn vriendje moet het wat betreft onderbrekingen van de ruzies doen met een collega uit de supermarkt. Die nerd is zó eenzaam dat hij zelfs gay zou willen worden. Het feestje bij hem thuis is helemaal raak. Geinige zijlijnen en moeizame hoofdmoot worden uiteindelijk melodramatisch bij elkaar gebracht, da's geen cirkel, maar een driehoek...

Man of Marble
Citizen Birkut. De ontrafeling van een eigenzinnige held. In gang getrokken door het zingen van een heus SP-lied. Wajda's Man van Marmer is een imponerende tour de force. Waar te beginnen? Of moet je gewoon – net als bij Welles – het genie het genie laten zijn. Er zijn dus veel oude beelden, gedeeltelijk knap gefaked, en er is een anti-held, waarvan ik even dacht dat ie net als Forrest Gump gewoon 'overal' bij zou zijn. Man of Marble is bovenal heerlijk meta, want het gaat ook gewoon over het máken van een film over de held uit Birkut. Die seventies-laag is bizar hip. Kritisch, maar goedgeluimd. Een kekke dame in een strakke broek struint door steden en tv-studio's. Zij en haar mannen (denk aan Roos van Achterwerk) schieten de beelden én kijken ze. In een flitsend heden staren we zo over de schouders van een heel land mee naar het verleden dat nooit helemaal voorbij is, of kan zijn. 323% normy! De man van Marmer maakt zich niet geliefd met zulke productiepercentages. Zijn heldenstatus is onvermijdelijk tijdelijk. Het is juist gedurende zijn val dat ik Wajda's liefde voor de geschiedenis, voor het land, maar vooral voor de mensen vindt spreken. Alle mensen. Toen en nu. De humaniteit overschrijdt grenzen en tijden. Had ik al iets gezegd over de maffe funky soundtrack-intermezzi? Zet je schrap voor een ritje óp het standbeeld.

Skin
"Je been...” “Ja, altijd dat been!" De mooiste Vaders en Zonen-film uit Nederland? Het kan dus wél. Misschien krijgen de verkeerde mensen gewoon teveel kansen in ons filmlandschap. En de goeien te weinig. Van de Bredase regisseur Hanro Smitsman is alweer tijden weinig vernomen. Terwijl ie na de tv-film Skin gewoon élk jaar geld voor een arthouse-biosfilm had moeten krijgen. In zijn debuut laat hij de beelden vaak voor zichzelf spreken. De camera is wild, chaotisch en vooral gritty, en vooral dat laatste is lef hebben. Het werkt. De muziek van Fons Merkies (recent nog een drama in Dorsvloer vol Confetti) legt hier wél mooie en subtiele electro-akoestische accenten. En dan zijn er de koppen. Kolere. Faces of pain. Tachtig minuten lang. De wanhoop van John Buijsman als de kampvader. Eén en al jankerige ontreddering. Zoonlief Robert de Hoog transformeert van Grunbergiaanse rooie pukkeljood naar skinhead. Al was het maar om de Voorzienigheid te stangen. Of het verdriet om zijn moeder te kunnen verwerken. Als mediator probeert oompje Juda Goslinga (nog zo'n miskend talent) te pappen en nathouden. Tevergeefs. Pap en de anderen gaan nat. Alles stroomt. Net als het leven. Een hartverscheurende bloedneus zegt meer dan honderd godverdommes. Véél meer. Keihard, maar warm. "Jezus, pa, ik houd helemaal niet van boksen."

Hah, ik vond Skin ook mooi. Wordt evengoed ook weer veel op gehaat.

ja misschien is de gebruikelijke cinefiele reflex iets te streng. (Alhoewel...)

The Babadook
“I am YOUR MOTHER!” Moeders en zonen. Dat zijn weer toestanden van heel andere snit. Innige verbondenheid tot de dood erop volgt, en voor die tijd ook al ziekmakend. Als het tegenzit. Een goede horror-film is een mentale horror-film, en The Babadook is er zo een. Omdat het grotendeels over een zesjarig menneke gaat heeft het eerst nog wat van een kindersprookje. Grimmig, ja, maar het zal wel lief voor alle leeftijden blijven, toch? Wrong! Er komt zelfs een heel alledaagse vibrator tevoorschijn... Ontspannen zit er voor mama al een tijdje niet meer in. Haar zoontje heeft alle aandacht opgeslokt. De casting van het jongetje is een meesterwerk. Met zijn gigantisch grote hologige ogen is ie meteen doodeng. Bovendien, een kleuter als scream queen, dat niemand daar nou eerder op kwam! Slapen doet ie nog bij mama in bed, want 'buiten is het eng, buiten wordt gevochten.' Eén van de voorleessessies pakt wat minder uit. Een nieuw boek is wat al te donker. En dan begint het te sijpelen. De wending. Het Coraline-achtige scenario steekt slim in elkaar, en de bekende horror-trucs (het wordt nog bijna Straw Dogs) werken prima. Enkel de laatste paar scenes leken me onnodig ingewikkeld. Ik bedoel, ik weet dat die sequel-optie open moet blijven, maar de Gulliver's Travels-scene was al een erg fraaie Freudiaanse jongetjesfantasie. Reusachtige moeder!

White God
Het zou toch een 'love it or hate it'-film zijn? Dat ie ook barslecht nog vermakelijk werd, gewoon omdat ie met zo'n noodsnelheid uit de bocht vliegt. Allemaal niks van waar – ik zal het zelf wel gewoon verkeerd onthouden hebben – het Hongaarse White God is gewoon... matig. Het eerste uur is bíjna een Disney-film. Zielige straathondjes in monumentaal Boedapest worden achterna gezeten door evil bad guys met netten. Hoofdpersoon (naast de rimpelig bruine bastaard dan) is een hartstikke lief meisje. Het kind wordt door moeder bij d'r stomme papa gedropt. Nu heeft ze enkel nog haar trompet. En die hond. Frank en Frey was altijd al één van mijn favoriete class conscious Disney-films, dus ik zag wel wat sentimentele potentie. De hond en het meisje raken van elkaar gescheiden en prompt radicaliseren ze. Zo wordt het de enige 'serieuze' hondenfilm die ik ken náást White Dóg. In racistisch Hongarije is het nogal simpel symbolische Saramago-verbandje met minderheden duidelijk. Toch blijven de haast antropomorfe avonturen van de hond wat oenig. Het meisje gaat zelf door slecht uitgewerkte crisjes. En de camera, die schudt 'omdat het moet'. Het slot (en vooral de openingsscene!) mogen dan fraai zijn, de rest blaft luid, maar bijt niet door.

The Trip
Kleine tripjes, grote tripjes. Naar tralala-LSD-land. Onder de deskundige begeleiding van niemand minder dan Bruce Dern als Dr. Acid. Met de grootste baard uit zijn oeuvre ziet hij er opmerkelijk betrouwbaar uit. En hij blijft ook ijzig kalm. 'Adem in, adem uit.' Op naar dat mentale orgasme. En net als in een softporno-film wordt je al snel ongeduldig. Genoeg geluld, actie! Peter Fonda is degene die het pilletje neemt (wie anders!) en even later ligt hij poedelnaakt te spartelen in de pool van de doc. 'Doe je kleren nou maar weer aan'. De tripscenes zijn lekker caleidoscopisch. De dwerg had niet gehoeven van me, maar een beetje bodypaint en schuivende lijven gooien het lollige 'The sun is in my hands man!'-vibeje snel overboord. Het vreemdste is trouwens dat de sixties inmiddels zó retro hip zijn, dat de authentieke sixties nep lijken! Fonda krijgt de beelden die hij als scheidende reclamemaker verdient. Veel vrouwen en een tribunaal met Dennis Hopper (doodenge man!) waar ie zijn kapitalistische zonden mag overdenken. Als hij aan de wandel gaat door Los Angeles wordt de film naast curieus ook even écht goed. De ontmoeting met een no nonsense lady in een 'laundromat' is After Hours-waardig. Via de brainwash naar de wasmachine. En de simpele gedachte: 'emancipation can emancipate the man'. Fonda duikt de wasmachine in!

The Trip, ouwe cultklassieker. :)

Meer voor de volledigheid...
Home
Nieuwe Dreamworks is een vehikel voor Rihanna en in mindere mate Jennifer Lopez. Vakwerk, niet buitengewoon goed, gewoon een vermakelijk avontuur met een bizarre invasie van buitenaardse wezens (2x).

Speed 2: Cruise Control
Ik wou dat ik kon zeggen: een vergeten meesterwerk. Maar dat zou bluf zijn. Mijn oudste vind Speed ongeveer de beste film aller tijden en kwam achter het bestaan van het vervolg. Ik nog "hij schijnt echt heel slecht te zijn" na een kwartier begon ze al te morren over de slechte slow motions. Maar eigenlijk kun je vanaf het eerste shot, aan die gladde kop van een al kalende Jason Patric zien dat het heel slecht gaat worden. Fascinerende puinzooi. Eerst moet even afgehandeld worden dat Keanu minder dom is dan hij er uit ziet en waarschijnlijk net zijn handtekening onder The Matrix had gezet. Ik dacht ook nog even "Willem Defoe! Hoe slecht kan het zijn?" Die pakte ook gewoon even het geld. Jan de Bont had waarschijnlijk een idee voor ogen: een cruisschip moet koste wat het kost Sint Maarten rammen, lekker alles kapot maken. De rest ziet er geimproviseerd uit na een aantal sessies coke. Die ene linke gast uit Once We Were Warriors doet ook gezellig mee. Inclusief de meest ongeloofwaardige (dubbele) explosie uit de filmgeschiedenis.

De rest ziet er geimproviseerd uit na een aantal sessies coke.

hihihihi

er was ook nog een derde toch? :P (nee dus, helaas)

Norte, the End of History
250 minuten! Ik maakte er maar een mini-serie van en verdeelde 'm over twee dagen. Regisseur Diaz hakt op zijn beurt de Filipijnse samenleving in mootjes. Hij doet dat op verbluffend intellectuele wijze. Geen compromissen. Een beetje slimme film lijkt hierbij vergeleken van kleuterniveau. Ik bedoel, hoe vaak strooit zelfs arthouse met filosofen als Derek Parfit? Kreeg meteen zin in... lezen. Wat dan misschien een onbedoeld gevolg is. Er is genoeg tijd om na te denken, want de boel gaat natuurlijk niet bepaald snel. Gelukkig zijn de kalme shots vol lichtjes wél prachtig gecomponeerd, en houdt het aloude dialectisch arm versus rijk-thema de spanning er goed in. Dat de kloof gigantisch is in Filippijnen is zo'n dooddoener dat het er bijna niet toe doet. Het lijkt er meer op alsof iederéén aan de rand van het ravijn in onpeilbare diepten staart. En uiteindelijk donderen we allemaal die afgrond in. De lijnen van law student, volgevreten leenvrouw en metselaar kruisen Dostojevskiaans. Altijd weer die oude Russen he, in een zo'n epos, dat kan niet missen. Toch, wanneer de film op 'dag 2' van de met Engels academische discussies naar de handelingen switcht, begon ik wat verloren te raken. Een slome gevangenisfilm, dat heb ik vaker gezien. Het wachten is dan op de terugkeer van het dikkige, nihilistische, geflopte rijkeluisstudentje Fabian. Als hij terugkeert neemt de waanzin de laatste afslag.

Predestination
Australische productie waagt zich aan een van de vreemdste korte verhalen uit de sciencefiction, 'All You Zombies' van Robert Heinlein. Hoe minder je van te voren weet hoe beter. Heinlein pakte destijds goed uit over tijdreizen in combinatie met zijn wat typische obsessies (ga ik nu ook maar niks over vertellen). Laat we zeggen dat je flink wordt dolgedraaid. Redelijk minimale film met een intrigerend alternatief verleden. Prima film.

Ken het boek en de schrijver niet: de film is één grote mindfuck :)

Ja, dat is het zeker. :) Bonuspunten trouwens voor gebruik van The Stooges, zet meteen goed de sfeer neer.

Ja zeker :)
Die actrice speelt overigens een betere Leonardo di Caprio dan di Caprio zelf :)

Ik was er eigenlijk in het begin van overtuigd dat zij Edward Furlong (van Terminator 2 faam) was, maar toen herinnerde ik me vagelijk dat hij enigszins verrot is geraakt.

ha, ok dat klinkt gezien jullie opmerkingen niet verkeerd nee.

het is dus die met Hawke, right?

O estranho caso de Angélica’
De regisseur, Manoel de Oliveira, was al 100 toen hij deze film maakt en hoewel de hoofdpersoon jong is gaat dit verhaal toch over de lonkende dood. Mooi met relatief simpele middelen.

Kraftidioten
Engelse titel "In order of disappearance", dat is inderdaad een aardige samenvatting. Hier doet de scenery van Noorwegen een hoop. Voeg daarbij de typisch noordelijke droogkomische toon en ik vermaak wel. Beetje Coen bros (op een belangrijk aspect dan weer niet) en beetje Tarantino ("zon of verzorgingsstaat", maar stukken minder oeverloos dan bij de laatste)

Ex Machine
Bloedmooi om te zien en te horen. Door het artificial intelligence stof tot nadenken al wordt je ook niet extreem uitgedaagd. De schoonheid van de dames is wel een beetje corny (op Letterboxd ziet iemand een angst voor vrouwen in veel a.i.-films, he might be on to something).

het is dus die met Hawke, right?

Jazeker. Ook weer lekker bezig.

De schoonheid van de dames is wel een beetje corny

Corny? Ava is inderdaad de aantrekkelijkste robot ooit. Maar dat is essentieel voor het psychologische schaakspel dat met haar wordt gespeeld. Ex Machina is inderdaad prima te volgen, al zagen/hoorden wij tijdens de tweede viewing toch weer 'nieuwe' zaken (zoals een tweede verwijzing naar de atoombom.) Ex Machina is de Under The Skin van 2015 en wat mij betreft de (voorlopige) film van het jaar. En volgens mij ideaal OMC-voer :-)

Dank dat je aan me denkt. :) Hij staat op de lijst. Dat wat Martijn naar hint is wel interessant en komt denk ik vaker om de hoek kijken bij het thema (al denk ik ook, zo even uit het hoofd, dat je het terugziet in veel mythes.)

Dat wat Martijn naar hint is wel interessant

Jazeker, en ik las wel meer verwijten van misogynie waar het Ex Machina aangaat, maar het appeal van Ava is hier uiterst functioneel want essentieel voor het verloop van het verhaal. Enfin, je zal het zien :-)

Ava's schoonheid als functie in het verhaal snap ik wel ja, maar Nathans speeltjes, zelfs in het kader van zijn macho karakter. En hoe ze uiteindelijk wordt (erg praktisch, maar ik vroeg me af hoe ze weer op zou gaan laden, of heb ik wat gemist?).

Het is geen Woman maar ik voel dat er iets is. :)

In Under The Skin had ik dat weer minder. Lucy dan weer wel.

Natuurlijk is er ook veel mythische en religieuze symboliek (hoeren, bevallige dames, etc.) maar ik geloof niet dan Ava hier een portal is naar een paradijs. Dat was in Under The Skin wel aanwezig (omdat mijn enige voorkennis de soundtrack was iets wat zeker een tijdje speelde, al pakte het voor de slachtoffers toch minder uit).

Life After Beth
Na een hoop erg low budgetgestuntel op dit vlak, of het belegen Warm Bodies, toch weer een 'frisse' take op het zombiegegeven. Opvallend weinig gore maar zeker niet bloedeloos. :)

Piranha
Veel beter dan ik had verwacht. Toch weer digi-scherpte die de ergste VHS-waas verwijdert maar niet compleet doet vergeten dat het een B-film is (wilde de makers ook niet, want keiharde cash-in op Jaws) maar toch. Joe Dante doet ook meteen een voorstudie naar Gremlins door luchtig kritiek te geven op Amerikaanse autoriteiten want de killer-piranha's zijn natuurlijk door een wetenschapper van het militair-industrieelcomplex ontwikkeld. Helaas Vietnamoorlog was net voorbij. Erg vermakelijk, beetje vies maar niet al te, wat functioneel bloot al dan niet met bijtende piranha. En in ambient-modus toch weer opvallend hoe relaxed Amerika er in de tweede helft van de jaren '70 uitzag.

Vast beter dan Piranha 3DD (al was het maar dat die DD's geen surgical wrecks zijn).

The China Syndrome
Hollywood, what happened? Voor het eerst in 30 jaar deze paranoia-klassieker weer eens gezien. Nog steeds erg goed. Er viel me vooral een ding op los van het feit dat de baard van Michael Douglas veel gesoigneerder is dan ik me kon herinneren. Geen muziek! Alleen bij de titelrol een olijk MOR niemendalletje, daarna gewoon niets. Het verhaal heeft ook geen artificiële spanning nodig en daardoor krijgt het een soort eigen realisme (ook weer niet documentaireachtig want je vergeet nooit dat je kijkt naar JANE FONDA.) Silkwood er overheen en je kunt je voorstellen hoeveel miljoenen de kernenergielobby in de jaren '80 heeft moeten spenderen aan PR.

Je kunt bovendien een mooi avondvullend programma maken met The China Syndrome gevolgd door de neo-Riefenstahl van Zero Dark Thirty of American Sniper. Hoef je verder geen introductie bij te geven.

En in ambient-modus toch weer opvallend hoe relaxed Amerika er in de tweede helft van de jaren '70 uitzag.

Komt dat niet door die typische kleuren en met name de onscherpte van de gebruikte 35mm film? Nederlandse films en documentaires uit de jaren 70 zien er ook allemaal zeer 'relaxed' uit.
Over Ambient modus gesproken, dit heeft voor mij een typische jaren 70 sfeer, en opvallend hoe relaxed de natuur er ziet :)
https://www.youtube.com/watch?v=rFLJNf5-6qc

Komt dat niet door die typische kleuren en met name de onscherpte van de gebruikte 35mm film?

Dat is denk ik een ingredient inderdaad (je moet eens voor de lol STER-reclameblokken uit de jaren zeventig kijken op YouTube.) Maar het zijn ook de kleren, de omgang, een soort olijkheid ook, beetje brutale vrouwen, autoriteiten die de weg kwijt zijn.

Iets anders, voor de liefhebbers van Rohmer en andersoortige melancholie (kortharige meisjes, steden die compleet zijn veranderd), een mooi artikel/essay: 'Nadja à Paris'.

Landscape Suicide
Een soort slideshow van America, bepaald niet relaxed door de context van ene Bernadette die een klasgenootje doodstak en de beruchte serial killer Ed Gein. Experimentele cinema kan saai uitpakken maar deze is grotendeels toch fascinerend.

Locke
Een man wil het goede doen en ziet in de autorit naar die goede daad zijn leven uiteenvallen. Dapper, knap uitgevoerd door enige zichtbare acteur Tom Hardy in een a-typische rol, maar aan de andere kant had het ook een hoorspel kunnen zijn.

Mooi plaatje uit Landscape Suicide:
http://s30.postimg.org/69dlx5675/Schermafbeelding_2015_05_17_om_17_17_44.png

hah, wow.

re: Nadja

Most of us were poor and so we worried about three essentials—a room, the student restaurant, and a subway card. The cafés were livelier then, full of intrigue and gossip. You studied there, met friends, ate, drank—and whomever had more at the time paid. They were our living rooms in a way, convenient, warm places with a telephone, all for the price of a cup of coffee. I was in love with Paris, either what it was or what it suggested. It was still a nineteenth-century city, gray, slow-moving, with people at the center. We strolled, we looked at each other carefully, and nobody talked much about the future.

puur Balzac. :)

De passage over Néstor doet me peinzen of de sixties een periode was waarin de wereld geglobaliseerd raakte, zónder dat diezelfde globalisering nog voor identieke mensen world-wide zorgde.

Oeroeg
'Jouw herinneringen zijn niet de onze.' De moderne Havelaar heeft het lastig. Hij kan niet meer volhouden dat de kolonisatie op zich 'goedbedoeld' was, en de propaganda-filmpjes die de Nederlandse soldaten voorgeschoteld krijgen zijn eerder lachwekkend. De spandoeken spreken boekdelen. 'Dutchman go home!' Of Indonesië in de tijd van de, kuch, politionele acties werkelijk een soort Vietnam was? Volgens mij was het vooral onduidelijk. Mijn opa zat als dienstplichtig Brabants boertje wekenlang op dat schip. Juist in die cultuurshock zit een mooie film. Van 'erpels rooien' naar patrouilleren door de jungle. Het grootste gevaar leek vaak nog het schoonmaken van je geweer. Amateuristische toestanden. Aus Greidanus – net Michael Schumacher – loopt er hier juist idioot modern bij, als een VN-soldaat op vredesmissie. Het soapy scenario van Jean van de Velde zit vol goede bedoelingen, maar rammelt vervaarlijk. Daar waar de film schrijnend moet zijn, is ze klunzig of zelfs schijnheilig. Metaforisch: 'Laat jij nog even naar die wond kijken.' De vroegste periode is typisch genoeg nog het best, ook dankzij eighties (!) klanken van Henny Vrienten. Een jongetje in de paradijselijk Oost, vrij en onwetend. Jeroen Krabbé als koloniaal-foute vader. Dikke snor, Gatsby-feestjes, lekker schmieren. Wat is fin de siècle in het Maleis?

The Brood
De vlekken en de gekte. Dokter Cronenberg stelt de diagnose. Messcherp natuurlijk. En zijn tijd weer eens ver vooruit. Zo'n spiritueel therapeutisch centrum, poeh. Obsessies van, voor en mét kinderen. Familieledematen. De gestalttherapie wordt hier 'psychosomatics' genoemd, en heeft een paar gruwelijke bijeffecten. Externaliseer die 'fear' (en die woede niet te vergeten). 'Will you be my daddy?' De therapeutgoeroe is een gladjakker met acteertalenten. Het mooie is, hoe fucked up ook, op een bepaalde manier lijkt het wel te werken. Maar of je dat moet willen? Ook een braaf vadertje praat inmiddels al tegen zichzelf: 'You got involved with a woman who married you for your sanity, hoping it would rub off. Instead, it started to work the other way.' Art Hindle gets his freak on, in een queeste om zijn dochterlief uit de echtscheiding te redden. Hij ontmoet onder meer een smeuïge kerel die een geheel eigen variant van de Cesar therapie heeft ontwikkeld. De handdoek om diens nek zit er niet voor niets, en leidt óók af van de comb-over. Het basisschooljuffie heeft op haar beurt een leuk Berlijns kapseltje. Zij probéért nog te ontsnappen. De Canadese kindjes in het omineuze winterlandschap zijn onherkenbaar dik ingepakt. Ook dat biedt onvermoede mogelijkheden. Echt scheiden is echt afscheiden. De abortus van Don't Look Now.

en een plaatje omdat zeker Robert Silverman (de man met de handdoek) het waard is

http://i0.wp.com/www.thisishorror.co.uk/wp-content/uploads/2013/07/The-Brood-scene.png

Hij weer! (die met dat rare Canadese accent toch?). Moet hem weer eens kijken, zoveel details weer vergeten.

hah, ja hij is wel een Cronenberg-regular :)

Marie Baie des Anges
Een meisje zo mooi dat mannen zich als een musical gaan gedragen. Vahina Giocante – wat wil je trouwens ook met zó'n voornaam – heeft hét. En dan maakt het blijkbaar geen bal uit of het meisje 14 of 23 is. Negen jaar ná Marie Baie des Anges speelde ze nog altijd een verleidelijk jong ding, in het nog wat prachtigere Lila Dat Ca. Dan ben je dus echt bééldschoon. Slechts op één fout momentje wordt deze nineties-film een soort Jennifer Lopez-videoclip. De rest van de tijd bewondert regisseur Manual Pradal haar zoals alleen die deksels broeierige Fransen dat kunnen én durven. Ze komen overal mee weg. De 'gaze' van de camera wordt een handje geholpen door een Lavant-manneke, met malle Lavant-skills zoals krijsende vogels imiteren en... accordeon spelen. Deze buitenstaander is op zoek naar een 'gun' en moet nodig eens schieten. Hij weet met wat omwegen Marie's aandacht te trekken. Aanvankelijk is ze nog meer te porren voor de Amerikaanse matrozen op de plaatselijke legerbasis aan de Riviera. Die doen hun uiterste best (inclusief tapdansjes) maar komen van een koude kermis thuis. Marie speelt liever spelletjes. Jeux interdits. En dat blijft natuurlijk niet goed gaan... Niet alleen de (puber)hormonen racen trouwens rond. De fraaie finale zet zelfs de enige Formule 1-race die er toe doet in. My heart is racing like a pro now.

De Komst van Joachim Stiller
'Chemicoanalyse dan maar?' Nooit gedacht dat er een fris en fruitige seventies-komedie in dat 'boekske' van Lampo zat. De tragische en melancholische trekjes sijpelen heus langzaam het verhaal binnen, maar voor die tijd (en dat is úrenlang) danst de film met funky giallo-swing door Antwerpen, het prachtige Praag van de Lage Landen. Dat laatste komt goed uit, want de journalist ('ik ben géén journalist!') Freek Groenevelt zit op een zomerdag in de tram Kafka te lezen. Speurend naar een verhaaltje voor d'n krant bekruipt hem een unheimisch gevoel, dat de weken erna almaar sterker wordt. Hulp bij het ontrafelen van het raadsel komt van een dwaze boekhandelaar, een geflipte schepen, en een goed gek stel Nederlandse meisjes. Willeke van Ammelrooy is de girl 'up stairs', die de bloemetjes buitenzet (en de borstjes buiten hangt). Nog leuker is 'de stilte rond' Cox Habbema: de sluikkoniningin der Lage Landen. Bekakt Nederlands wordt ineens prachtig zo. Ondanks de eindeloze speelduur en dito voice-over weet regisseur Kümel om onverklaarbare redenen de schwung stevig vast te houden. Misschien zijn het de Guust Flater-achtige grappen op de krantenredactie, de kinky slapstick rond kunstgalerie De Gebroken Vuist, of gewoon het algehele stripboeken-tempo a la Tardi. Dáár weten Belgen wel raad mee, nondeju!

En dan was er nog deze: http://subjectivisten.nl/?p=3415

Mad Max: Fury Road
J.G. Ballard omschreef Mad Max: The Road Warrior ooit als de Sixtijnse Kapel van Punk. Geweldige film natuurlijk, de definitieve post-apocalyptische film. Ik wou dat ik nu zoiets kon zeggen als "Fury Road is de Pantserkruiser Potemkin van de 21ste eeuw", maar dat zou oneerlijk zijn. Ik was helemaal niet van plan om de reload/reboot te gaan kijken en de trailer was gewoon slecht. Maar ik pikte zoveel enthousiaste verhalen op met allerlei wilde politieke ideeën, "feministische klassieker!" (die wat opgefokte geekbro's blijkbaar in het verkeerde keelgat is geschoten)... dat ik ben gezwicht. Het is uiteindelijk een goede actiefilm met inderdaad een flinterdun feministisch laagje. Het slechte eerst: 3D, ga ik nooit vrienden mee worden. Tweede: bombast, kut muziek van die Junkie Xl dude, maar ook visueel (die powerchord gitarist die meereist was echt net teveel) en het blijft maar gaan puur omdat Miller gevangen zit in de mal van de actiefilm. Goed: qua setting is het een van de meest nihilistische films die ik ooit heb gezien, echt hele vieze mensen en sociale praktijken. "Hope is a mistake" vat Max het prima samen. Tom Hardy is overigens wel cool als MM, met zijn lieve stem, maar eigenlijk gaat de film over Furiosa, en Charlize Theron steelt de show met heerlijk minimalistisch acteerwerk (en eerlijk is eerlijk, ze ziet er gewoon prachtig uit.)

Bande de filles
M'n Frans is beroerd maar dit lijkt opportunistisch vertaald maar het is toch een meiden-gang, geen buurt. Maar ze zullen het op die andere manier bedoeld hebben, maar whatever, fraaie film. Een meisje zoekt een weg uit de bad deck die het leven haar gedeald heeft. Op haar eigen voorwaarden, dus een beetje Girl Power in a Man's World.

Going Clear: Scientolgoy And The Prison Of Belief
Ik wist natuurlijk wel dat het dubieuze instantie was en dat de beginselen nogal idioot zijn (ooit vermakelijk op een rijtje gezet in South Park). Dat die Hubbard een psychopaat was wist ik niet. Dat z'n opvolger niet minder gek is ook niet. Akelig.

It Follows
Lekker akelig is It Follows. Echt zeer spooky, bijna elke keer bij een verschijning weer kippenvel. Gedragen door een onbekende cast en de leeggelopen wijken van Detroit en omgeving. De muziek van Disasterpeace is een soort 8Bit Carpenter met Tangerine Dreamtrekjes, dus ook daar dikke punten. En dan kan je het hele verhaal nog duiden met AIDS enzo.

Head Of State
Chris Rockvehikel, door hem en Bernie Mac en wat coole rap tracks prima te doen, maar ook wel wat oubollig.

The Crimson Kimono
Racisme, het zit allemaal in het hoofd van het slachtoffer... Met zo'n boodschap begrijp je dat Fuller soms een fascist werd genoemd. Aan de andere kant valt het te prijzen dat hij ongemakkelijkheden nooit uit de weg gaat. Soms internaliseren mensen hun slachtofferschap inderdaad. Of daderschap. (Denk aan een man die op weg naar huis merkt dat hij toevallig steeds dezelfde afslagen als een vrouw neemt, en en dan sorry gaat zeggen...) Dit soort self-inflicted mindgames zitten dus allemaal in Fuller's noirtje The Crimson Kimono. Eentje waarvoor de Korea-veteraan Little Tokyo in Los Angeles aandoet. Bij Fuller geen yellowface-clichés. De Japanse Amerikanen ('nisei') kunnen prima voor zichzelf opkomen. Ze werken zelfs bij The Law. Maar of ze er helemaal bij horen? Zolang ze sneuvelen voor het nieuwe Vaderland ja. (De film bezoekt een Japanse militaire begraafplaats.) Twee agenten van twee 'races' hokken samen in een hotelappertementje, en zijn beste matties. Veel chemie of bewijs zie ik daarvoor niet, maar ze vallen wél voor hetzelfde sorority-meisje. Zij lijkt dat wel makkelijk te vinden. Al die keuzes gecomprimeerd tot twee. De kunstzinnige Aziaat, of de Amerikaanse rouwdouwer. Ze zoent met de tweede, maar 'dat hoeft niks te betekenen'. Ook al modern! Jammer dat het moordplotje heel wat minder om het lijf heeft dan die dure kimono.

El Nido
De oude man met het jonge meisje, is er iets waar de samenleving banger voor is? Laatst nog hysterie in het lokale krantje toen een kerel een meisje met fietspech 'hulp' had aangeboden. Maar wat nu als een meisje de oude man zelf opzoekt? Seventies-film El Nido heeft een stekelig onderwerp te pakken, ik denk niet dat je er nu nog geldschieters voor zou kunnen vinden. Zelfs in Spanje niet, waar de age of consent 13 is. Het schoot me ineens te binnen – waarom weet ik zoiets!? Ana Torrent ís hier (toevallig?) 13, en ze is in de jaren na El espíritu de la colmena en Cría cuervos steeds meer op Anne Frank gaan lijken. Opbloeiend van 'marimacho' tot vrouw fleurt en beurt ze een excentrieke knakker op. De man met het Woody Allen-hoedje (!) en de Jodorowsky-grijns zat zijn tijd toch maar met elektronisch schaak te verdoen. Met Ana komt het echte schaken terug. Advies krijgt ie van zijn compadre de pastoor: 'ik vind het wel kunnen'. Tegengas van een jonge lerares, die voelt waar het gevaar vandaan komt. 'Jíj bent zelf de zwakste.' De kijker had dat ook wel in de smiezen. De rol van Torrent wordt immers wederom vervlochten in een meta-kader, nu geen Frankenstein, maar Macbeth. 'Unsex me here!' Dat zal lastig worden. Girl power stort mannen sinds Eva al in de ellende, nietwaar... Op de klanken van Haydn is dat nog aangenaam ook.

Schatjes
'Wat is dit nu!?' 'Ik ben te zát lul!' Ja, dit heeft een bepaalde botte allure. Een beetje als het zandkasteeltje met het Amerikaanse vlaggetje dat door pa Faber met zijn slee plat wordt gereden. Ik kan me zo een Amerikaanse nasynchronisatie voorstellen, uitgebracht in sjoemelige small town matinees. (En misschien gebeurde dat ook wel, ik spot een poster met 'Army Brats'.) Had nooit zo'n hoge pet op van Peter Faber, maar zet 'm aan het schmieren met vliegenierspet, en hij weet een Jack Nicholson-achtige waanzin te bereiken. Regisseur Ruud van Hamert pingelt de lekker cheesy eighties-muziek er zelf bij. De beelden zijn, eh, 'stemmig'. (Zelfs zonder Jan de Bont.) En dan is er nog de veertienjarige Akkemay. Enkel een voornaam. Dus dat wordt sexy. Molly Ringwald zonder preutse trekjes. Het dochtertje ontdekt – onder de douche – de tennisleraar. Flodder met Nabokov. Voor de rijken, door de rijken. Decadentie uit de Dr Batenburglaan, Breda. Tijdje terug verkocht voor 3.5 miljoen. 'Er komt een heel normaal gezin in', aldus de makelaar. Nu snap ik de grap. Hoewel de film wel erg weinig tijd neemt voor een intro, en al snel voortjakkert in de hak en smijt-achtbaan, zijn er twee kortstondige momentjes van maffe melancholie. Een heus liedje! En, een stukje 'bonding' van broer en zus. 'Hier heb je een tientje, voor de wekker.'

It Follows klinkt goed trouwens :)

Lolita
A propos Nabokov. :) De warmwollige soundtrack van Morricone was al een favoriet (glasharmonica <3 ) maar de film is ook erg mooi. Iedereen roept natuurlijk dat Kubricks eerste versie beter is en anders het boek wel, maar dit is gewoon een uitstekend verhaal wat mooi verfilmd en fenomenaal geacteerd wordt. Dus wel benieuwd naar het origineel nu. :)

Booty Call
Onderbroekenlol², niet veel soeps.

oh ja die van Fatal Attraction Lyne. Moet ik ook nog zien.

Maar ik heb al een overdosis geloof ik, recent, en Nena (een Nederlands filmpje) staat ook nog klaar en is volgens mij ook van hetzelfde laken een rokje.

Kurt Cobain: Montage Of Heck
Ik ben geen fan van Nirvana, dus misschien ligt het daaraan, maar 2 uur en 17 minuten is echt te lang. Het is vaak prachtig vormgegeven, maar andere momenten is het een veredelde foute dia-avond. Gebadder met de familie enzo. Dat had compacter gekund dus. Echt veel nieuws zit er ook niet in. Trouwens: opvallende afwezige bij de talking heads: Dave Grohl.

Da´s wel heel erg lang ja voor een docu zonder nieuws. Ik begreep uit een artikel uit de International NYT dat er wel een interview is gedaan met Grohl, maar dat dat zelfs niet bij de extra´s op de dvd komt (waarom weet ik niet). Kwam er niet ook nog een solo-cd van die bandjes met huisopnames van Cobain? Er komt echt geen einde aan deze saga zo.

Vrees dat we met dit icoon moeten leven. :)

Van alle eind jaren 80 en begin jaren 90 bandjes is Nirvana de enige band die ik werkelijk nooit meer luister.
En destijds was ik het ook al snel beu. Niet eens om snobistische redenen of zo (waar ik toen best een handje van had, in de trant van 'iedereen vind het leuk, dus ik niet'), maar omdat het simpelweg na de bijzondere albums van The Pixies en Sonic Youth en ook Dinosaur Jr. en Screaming Trees, zo gewoontjes was. Het gitaargeluid vond ik toen ook al best lelijk.
Nee ik snap het niet en ik zie het niet.

Ik snap het volkomen maar voel het niet.

Ik was wel onder de indruk van Smells Like Teen Spirit toen dat voor het eerst langskwam bij de VPRO op woensdagmiddag (op een crappy radio op m'n stageadres), maar uiteindelijk vond ik qua grunge Soundgarden en Alice In Chains interessanter. Die laatste kende ik ook al van voor de hype, toen het nog metal was.

ik luister nog liever Pearl Jam dan Nirvana, en dat zegt wat. ;)

Soundgarden heb ik nog gezien toen Cornell lang haar had, mannn (in voorprogramma van Danzig, veel leuker). Nirvana was goede pop en Alice in Chains verreweg de beste band van die scene. Cobain vult een niche hè? Inmiddels zijn je Hendrix etc tot op het laatste concert geanalyseerd, dat gaat zelfs tijdschriften als Mojo vervelen.

Danzig is leuker, sowieso. Zeker in die tijd. Heb een keer White Zombie als voorprogramma gehad, tweede keer weet ik niet meer.

Fireworks Wednesday
Elk Iraans oud en nieuw ontploffen rotjes én gezinnen. Heel Teheran loopt zich hier weer 'met de goudvis in de hand' te verbijten. Het voelt inmiddels allemaal heel vertrouwd, op een fijne manier. We zijn bijna geïntegreerd zo. Regisseur Farhadi maakte later bijzonder veel indruk met A Separation en About Elly. Fireworks Wednesday is de film waarin de ideeën ontkiemen. Een beetje pril nog allemaal, maar het talent is overduidelijk. Net als zijn thema's. Arm en rijk Teheran ontmoeten elkaar, op nogal ongunstige momenten. Een piepjonge schoonmaakster moet een duur appartement 'kuisen'. Een raam is gebroken, de buren roddelen, en de meubelen staan ingepakt, alsof de bewoners gaan verhuizen. De akelig intense vrouw des huizes spendeert meer tijd in de badkamer, dan erbuiten. En niet zonder reden. De sfeer is om te snijden. Typisch Farhadi is dat de jonge schoonmaakster zich er eigenlijk fanatiek 'in' gooit. Binnen no time heeft ze andersmans stofnesten tot d'r eigen nesten gemaakt. En dan kunnen de spelletjes goed beginnen. Cluedo voor 18+. Wie weet wat over wiens overspel? Ondertussen begint het dus buiten te knallen (noem het een sfeeractie). Het lawaai binnen wordt soms wel wat vermoeiend, maar het einde is van grote klasse. Flexibel wiebelend op het koord tussen vilein en hartverwarmend.

S'En Fout La Mort
'Je suis noir.' Een film noir met 'noirs', was die er al? Goed idee van Claire Denis. Nachtelijke intro's worden er nog wat mysterieuzer van. (Black on black, ten slotte...) Moet ik altijd denken aan de burgemeester van een Drents dorpje, die vond dat de asielzoekers maar 'lichtgevende hesjes' aan moesten trekken... Flauw gegein daargelaten gaat S'En Fout La Mort eigenlijk ook meer over mannen dan over ras. 'Haantjes en mannen, het is hetzelfde.' Isaach de Bankolé en Alex Descas worden door een Franse sjaggeraar ingehuurd om in een shabby complex een haantjesgevecht op – eh – pootjes te zetten. Letterlijk dus. Descas is een soort Malcolm X. Broeierig én gevoelig. Zijn trainingen met de hanen zijn zowel komisch als voodoo-indringend. Rap tape aan en de beestjes maar rondjes laten rennen. Ondertussen wordt hij echter verliefd op een wit kippetje (dus toch ras!) tevens de piepjonge echtgenote van de 'patron' (dus toch film noir!). Hij projecteert zijn liefde dan maar op de mooiste witte haan. Isaach staat er erbij, kijkt ernaar, en doet de analyse in voice-over. Het dreigt soms zelfs voor Denis-begrippen wat al te schetsmatig en tentatief te worden. Niks plot twists. Gewoon lijden. Restjes koloniale herinneringen vermengen zich met druilerige Franse regendagen gedrenkt in alcohol. Zelfs Marley's Buffalo Soldiers werkt niet langer opzwepend.