Filmforum

Ava's schoonheid als functie in het verhaal snap ik wel ja, maar Nathans speeltjes, zelfs in het kader van zijn macho karakter. En hoe ze uiteindelijk wordt (erg praktisch, maar ik vroeg me af hoe ze weer op zou gaan laden, of heb ik wat gemist?).

Het is geen Woman maar ik voel dat er iets is. :)

In Under The Skin had ik dat weer minder. Lucy dan weer wel.

Natuurlijk is er ook veel mythische en religieuze symboliek (hoeren, bevallige dames, etc.) maar ik geloof niet dan Ava hier een portal is naar een paradijs. Dat was in Under The Skin wel aanwezig (omdat mijn enige voorkennis de soundtrack was iets wat zeker een tijdje speelde, al pakte het voor de slachtoffers toch minder uit).

Life After Beth
Na een hoop erg low budgetgestuntel op dit vlak, of het belegen Warm Bodies, toch weer een 'frisse' take op het zombiegegeven. Opvallend weinig gore maar zeker niet bloedeloos. :)

Piranha
Veel beter dan ik had verwacht. Toch weer digi-scherpte die de ergste VHS-waas verwijdert maar niet compleet doet vergeten dat het een B-film is (wilde de makers ook niet, want keiharde cash-in op Jaws) maar toch. Joe Dante doet ook meteen een voorstudie naar Gremlins door luchtig kritiek te geven op Amerikaanse autoriteiten want de killer-piranha's zijn natuurlijk door een wetenschapper van het militair-industrieelcomplex ontwikkeld. Helaas Vietnamoorlog was net voorbij. Erg vermakelijk, beetje vies maar niet al te, wat functioneel bloot al dan niet met bijtende piranha. En in ambient-modus toch weer opvallend hoe relaxed Amerika er in de tweede helft van de jaren '70 uitzag.

Vast beter dan Piranha 3DD (al was het maar dat die DD's geen surgical wrecks zijn).

The China Syndrome
Hollywood, what happened? Voor het eerst in 30 jaar deze paranoia-klassieker weer eens gezien. Nog steeds erg goed. Er viel me vooral een ding op los van het feit dat de baard van Michael Douglas veel gesoigneerder is dan ik me kon herinneren. Geen muziek! Alleen bij de titelrol een olijk MOR niemendalletje, daarna gewoon niets. Het verhaal heeft ook geen artificiële spanning nodig en daardoor krijgt het een soort eigen realisme (ook weer niet documentaireachtig want je vergeet nooit dat je kijkt naar JANE FONDA.) Silkwood er overheen en je kunt je voorstellen hoeveel miljoenen de kernenergielobby in de jaren '80 heeft moeten spenderen aan PR.

Je kunt bovendien een mooi avondvullend programma maken met The China Syndrome gevolgd door de neo-Riefenstahl van Zero Dark Thirty of American Sniper. Hoef je verder geen introductie bij te geven.

En in ambient-modus toch weer opvallend hoe relaxed Amerika er in de tweede helft van de jaren '70 uitzag.

Komt dat niet door die typische kleuren en met name de onscherpte van de gebruikte 35mm film? Nederlandse films en documentaires uit de jaren 70 zien er ook allemaal zeer 'relaxed' uit.
Over Ambient modus gesproken, dit heeft voor mij een typische jaren 70 sfeer, en opvallend hoe relaxed de natuur er ziet :)
https://www.youtube.com/watch?v=rFLJNf5-6qc

Komt dat niet door die typische kleuren en met name de onscherpte van de gebruikte 35mm film?

Dat is denk ik een ingredient inderdaad (je moet eens voor de lol STER-reclameblokken uit de jaren zeventig kijken op YouTube.) Maar het zijn ook de kleren, de omgang, een soort olijkheid ook, beetje brutale vrouwen, autoriteiten die de weg kwijt zijn.

Iets anders, voor de liefhebbers van Rohmer en andersoortige melancholie (kortharige meisjes, steden die compleet zijn veranderd), een mooi artikel/essay: 'Nadja à Paris'.

Landscape Suicide
Een soort slideshow van America, bepaald niet relaxed door de context van ene Bernadette die een klasgenootje doodstak en de beruchte serial killer Ed Gein. Experimentele cinema kan saai uitpakken maar deze is grotendeels toch fascinerend.

Locke
Een man wil het goede doen en ziet in de autorit naar die goede daad zijn leven uiteenvallen. Dapper, knap uitgevoerd door enige zichtbare acteur Tom Hardy in een a-typische rol, maar aan de andere kant had het ook een hoorspel kunnen zijn.

Mooi plaatje uit Landscape Suicide:
http://s30.postimg.org/69dlx5675/Schermafbeelding_2015_05_17_om_17_17_44.png

hah, wow.

re: Nadja

Most of us were poor and so we worried about three essentials—a room, the student restaurant, and a subway card. The cafés were livelier then, full of intrigue and gossip. You studied there, met friends, ate, drank—and whomever had more at the time paid. They were our living rooms in a way, convenient, warm places with a telephone, all for the price of a cup of coffee. I was in love with Paris, either what it was or what it suggested. It was still a nineteenth-century city, gray, slow-moving, with people at the center. We strolled, we looked at each other carefully, and nobody talked much about the future.

puur Balzac. :)

De passage over Néstor doet me peinzen of de sixties een periode was waarin de wereld geglobaliseerd raakte, zónder dat diezelfde globalisering nog voor identieke mensen world-wide zorgde.

Oeroeg
'Jouw herinneringen zijn niet de onze.' De moderne Havelaar heeft het lastig. Hij kan niet meer volhouden dat de kolonisatie op zich 'goedbedoeld' was, en de propaganda-filmpjes die de Nederlandse soldaten voorgeschoteld krijgen zijn eerder lachwekkend. De spandoeken spreken boekdelen. 'Dutchman go home!' Of Indonesië in de tijd van de, kuch, politionele acties werkelijk een soort Vietnam was? Volgens mij was het vooral onduidelijk. Mijn opa zat als dienstplichtig Brabants boertje wekenlang op dat schip. Juist in die cultuurshock zit een mooie film. Van 'erpels rooien' naar patrouilleren door de jungle. Het grootste gevaar leek vaak nog het schoonmaken van je geweer. Amateuristische toestanden. Aus Greidanus – net Michael Schumacher – loopt er hier juist idioot modern bij, als een VN-soldaat op vredesmissie. Het soapy scenario van Jean van de Velde zit vol goede bedoelingen, maar rammelt vervaarlijk. Daar waar de film schrijnend moet zijn, is ze klunzig of zelfs schijnheilig. Metaforisch: 'Laat jij nog even naar die wond kijken.' De vroegste periode is typisch genoeg nog het best, ook dankzij eighties (!) klanken van Henny Vrienten. Een jongetje in de paradijselijk Oost, vrij en onwetend. Jeroen Krabbé als koloniaal-foute vader. Dikke snor, Gatsby-feestjes, lekker schmieren. Wat is fin de siècle in het Maleis?

The Brood
De vlekken en de gekte. Dokter Cronenberg stelt de diagnose. Messcherp natuurlijk. En zijn tijd weer eens ver vooruit. Zo'n spiritueel therapeutisch centrum, poeh. Obsessies van, voor en mét kinderen. Familieledematen. De gestalttherapie wordt hier 'psychosomatics' genoemd, en heeft een paar gruwelijke bijeffecten. Externaliseer die 'fear' (en die woede niet te vergeten). 'Will you be my daddy?' De therapeutgoeroe is een gladjakker met acteertalenten. Het mooie is, hoe fucked up ook, op een bepaalde manier lijkt het wel te werken. Maar of je dat moet willen? Ook een braaf vadertje praat inmiddels al tegen zichzelf: 'You got involved with a woman who married you for your sanity, hoping it would rub off. Instead, it started to work the other way.' Art Hindle gets his freak on, in een queeste om zijn dochterlief uit de echtscheiding te redden. Hij ontmoet onder meer een smeuïge kerel die een geheel eigen variant van de Cesar therapie heeft ontwikkeld. De handdoek om diens nek zit er niet voor niets, en leidt óók af van de comb-over. Het basisschooljuffie heeft op haar beurt een leuk Berlijns kapseltje. Zij probéért nog te ontsnappen. De Canadese kindjes in het omineuze winterlandschap zijn onherkenbaar dik ingepakt. Ook dat biedt onvermoede mogelijkheden. Echt scheiden is echt afscheiden. De abortus van Don't Look Now.

en een plaatje omdat zeker Robert Silverman (de man met de handdoek) het waard is

http://i0.wp.com/www.thisishorror.co.uk/wp-content/uploads/2013/07/The-Brood-scene.png

Hij weer! (die met dat rare Canadese accent toch?). Moet hem weer eens kijken, zoveel details weer vergeten.

hah, ja hij is wel een Cronenberg-regular :)

Marie Baie des Anges
Een meisje zo mooi dat mannen zich als een musical gaan gedragen. Vahina Giocante – wat wil je trouwens ook met zó'n voornaam – heeft hét. En dan maakt het blijkbaar geen bal uit of het meisje 14 of 23 is. Negen jaar ná Marie Baie des Anges speelde ze nog altijd een verleidelijk jong ding, in het nog wat prachtigere Lila Dat Ca. Dan ben je dus echt bééldschoon. Slechts op één fout momentje wordt deze nineties-film een soort Jennifer Lopez-videoclip. De rest van de tijd bewondert regisseur Manual Pradal haar zoals alleen die deksels broeierige Fransen dat kunnen én durven. Ze komen overal mee weg. De 'gaze' van de camera wordt een handje geholpen door een Lavant-manneke, met malle Lavant-skills zoals krijsende vogels imiteren en... accordeon spelen. Deze buitenstaander is op zoek naar een 'gun' en moet nodig eens schieten. Hij weet met wat omwegen Marie's aandacht te trekken. Aanvankelijk is ze nog meer te porren voor de Amerikaanse matrozen op de plaatselijke legerbasis aan de Riviera. Die doen hun uiterste best (inclusief tapdansjes) maar komen van een koude kermis thuis. Marie speelt liever spelletjes. Jeux interdits. En dat blijft natuurlijk niet goed gaan... Niet alleen de (puber)hormonen racen trouwens rond. De fraaie finale zet zelfs de enige Formule 1-race die er toe doet in. My heart is racing like a pro now.

De Komst van Joachim Stiller
'Chemicoanalyse dan maar?' Nooit gedacht dat er een fris en fruitige seventies-komedie in dat 'boekske' van Lampo zat. De tragische en melancholische trekjes sijpelen heus langzaam het verhaal binnen, maar voor die tijd (en dat is úrenlang) danst de film met funky giallo-swing door Antwerpen, het prachtige Praag van de Lage Landen. Dat laatste komt goed uit, want de journalist ('ik ben géén journalist!') Freek Groenevelt zit op een zomerdag in de tram Kafka te lezen. Speurend naar een verhaaltje voor d'n krant bekruipt hem een unheimisch gevoel, dat de weken erna almaar sterker wordt. Hulp bij het ontrafelen van het raadsel komt van een dwaze boekhandelaar, een geflipte schepen, en een goed gek stel Nederlandse meisjes. Willeke van Ammelrooy is de girl 'up stairs', die de bloemetjes buitenzet (en de borstjes buiten hangt). Nog leuker is 'de stilte rond' Cox Habbema: de sluikkoniningin der Lage Landen. Bekakt Nederlands wordt ineens prachtig zo. Ondanks de eindeloze speelduur en dito voice-over weet regisseur Kümel om onverklaarbare redenen de schwung stevig vast te houden. Misschien zijn het de Guust Flater-achtige grappen op de krantenredactie, de kinky slapstick rond kunstgalerie De Gebroken Vuist, of gewoon het algehele stripboeken-tempo a la Tardi. Dáár weten Belgen wel raad mee, nondeju!

En dan was er nog deze: http://subjectivisten.nl/?p=3415

Mad Max: Fury Road
J.G. Ballard omschreef Mad Max: The Road Warrior ooit als de Sixtijnse Kapel van Punk. Geweldige film natuurlijk, de definitieve post-apocalyptische film. Ik wou dat ik nu zoiets kon zeggen als "Fury Road is de Pantserkruiser Potemkin van de 21ste eeuw", maar dat zou oneerlijk zijn. Ik was helemaal niet van plan om de reload/reboot te gaan kijken en de trailer was gewoon slecht. Maar ik pikte zoveel enthousiaste verhalen op met allerlei wilde politieke ideeën, "feministische klassieker!" (die wat opgefokte geekbro's blijkbaar in het verkeerde keelgat is geschoten)... dat ik ben gezwicht. Het is uiteindelijk een goede actiefilm met inderdaad een flinterdun feministisch laagje. Het slechte eerst: 3D, ga ik nooit vrienden mee worden. Tweede: bombast, kut muziek van die Junkie Xl dude, maar ook visueel (die powerchord gitarist die meereist was echt net teveel) en het blijft maar gaan puur omdat Miller gevangen zit in de mal van de actiefilm. Goed: qua setting is het een van de meest nihilistische films die ik ooit heb gezien, echt hele vieze mensen en sociale praktijken. "Hope is a mistake" vat Max het prima samen. Tom Hardy is overigens wel cool als MM, met zijn lieve stem, maar eigenlijk gaat de film over Furiosa, en Charlize Theron steelt de show met heerlijk minimalistisch acteerwerk (en eerlijk is eerlijk, ze ziet er gewoon prachtig uit.)

Bande de filles
M'n Frans is beroerd maar dit lijkt opportunistisch vertaald maar het is toch een meiden-gang, geen buurt. Maar ze zullen het op die andere manier bedoeld hebben, maar whatever, fraaie film. Een meisje zoekt een weg uit de bad deck die het leven haar gedeald heeft. Op haar eigen voorwaarden, dus een beetje Girl Power in a Man's World.

Going Clear: Scientolgoy And The Prison Of Belief
Ik wist natuurlijk wel dat het dubieuze instantie was en dat de beginselen nogal idioot zijn (ooit vermakelijk op een rijtje gezet in South Park). Dat die Hubbard een psychopaat was wist ik niet. Dat z'n opvolger niet minder gek is ook niet. Akelig.

It Follows
Lekker akelig is It Follows. Echt zeer spooky, bijna elke keer bij een verschijning weer kippenvel. Gedragen door een onbekende cast en de leeggelopen wijken van Detroit en omgeving. De muziek van Disasterpeace is een soort 8Bit Carpenter met Tangerine Dreamtrekjes, dus ook daar dikke punten. En dan kan je het hele verhaal nog duiden met AIDS enzo.

Head Of State
Chris Rockvehikel, door hem en Bernie Mac en wat coole rap tracks prima te doen, maar ook wel wat oubollig.

The Crimson Kimono
Racisme, het zit allemaal in het hoofd van het slachtoffer... Met zo'n boodschap begrijp je dat Fuller soms een fascist werd genoemd. Aan de andere kant valt het te prijzen dat hij ongemakkelijkheden nooit uit de weg gaat. Soms internaliseren mensen hun slachtofferschap inderdaad. Of daderschap. (Denk aan een man die op weg naar huis merkt dat hij toevallig steeds dezelfde afslagen als een vrouw neemt, en en dan sorry gaat zeggen...) Dit soort self-inflicted mindgames zitten dus allemaal in Fuller's noirtje The Crimson Kimono. Eentje waarvoor de Korea-veteraan Little Tokyo in Los Angeles aandoet. Bij Fuller geen yellowface-clichés. De Japanse Amerikanen ('nisei') kunnen prima voor zichzelf opkomen. Ze werken zelfs bij The Law. Maar of ze er helemaal bij horen? Zolang ze sneuvelen voor het nieuwe Vaderland ja. (De film bezoekt een Japanse militaire begraafplaats.) Twee agenten van twee 'races' hokken samen in een hotelappertementje, en zijn beste matties. Veel chemie of bewijs zie ik daarvoor niet, maar ze vallen wél voor hetzelfde sorority-meisje. Zij lijkt dat wel makkelijk te vinden. Al die keuzes gecomprimeerd tot twee. De kunstzinnige Aziaat, of de Amerikaanse rouwdouwer. Ze zoent met de tweede, maar 'dat hoeft niks te betekenen'. Ook al modern! Jammer dat het moordplotje heel wat minder om het lijf heeft dan die dure kimono.

El Nido
De oude man met het jonge meisje, is er iets waar de samenleving banger voor is? Laatst nog hysterie in het lokale krantje toen een kerel een meisje met fietspech 'hulp' had aangeboden. Maar wat nu als een meisje de oude man zelf opzoekt? Seventies-film El Nido heeft een stekelig onderwerp te pakken, ik denk niet dat je er nu nog geldschieters voor zou kunnen vinden. Zelfs in Spanje niet, waar de age of consent 13 is. Het schoot me ineens te binnen – waarom weet ik zoiets!? Ana Torrent ís hier (toevallig?) 13, en ze is in de jaren na El espíritu de la colmena en Cría cuervos steeds meer op Anne Frank gaan lijken. Opbloeiend van 'marimacho' tot vrouw fleurt en beurt ze een excentrieke knakker op. De man met het Woody Allen-hoedje (!) en de Jodorowsky-grijns zat zijn tijd toch maar met elektronisch schaak te verdoen. Met Ana komt het echte schaken terug. Advies krijgt ie van zijn compadre de pastoor: 'ik vind het wel kunnen'. Tegengas van een jonge lerares, die voelt waar het gevaar vandaan komt. 'Jíj bent zelf de zwakste.' De kijker had dat ook wel in de smiezen. De rol van Torrent wordt immers wederom vervlochten in een meta-kader, nu geen Frankenstein, maar Macbeth. 'Unsex me here!' Dat zal lastig worden. Girl power stort mannen sinds Eva al in de ellende, nietwaar... Op de klanken van Haydn is dat nog aangenaam ook.

Schatjes
'Wat is dit nu!?' 'Ik ben te zát lul!' Ja, dit heeft een bepaalde botte allure. Een beetje als het zandkasteeltje met het Amerikaanse vlaggetje dat door pa Faber met zijn slee plat wordt gereden. Ik kan me zo een Amerikaanse nasynchronisatie voorstellen, uitgebracht in sjoemelige small town matinees. (En misschien gebeurde dat ook wel, ik spot een poster met 'Army Brats'.) Had nooit zo'n hoge pet op van Peter Faber, maar zet 'm aan het schmieren met vliegenierspet, en hij weet een Jack Nicholson-achtige waanzin te bereiken. Regisseur Ruud van Hamert pingelt de lekker cheesy eighties-muziek er zelf bij. De beelden zijn, eh, 'stemmig'. (Zelfs zonder Jan de Bont.) En dan is er nog de veertienjarige Akkemay. Enkel een voornaam. Dus dat wordt sexy. Molly Ringwald zonder preutse trekjes. Het dochtertje ontdekt – onder de douche – de tennisleraar. Flodder met Nabokov. Voor de rijken, door de rijken. Decadentie uit de Dr Batenburglaan, Breda. Tijdje terug verkocht voor 3.5 miljoen. 'Er komt een heel normaal gezin in', aldus de makelaar. Nu snap ik de grap. Hoewel de film wel erg weinig tijd neemt voor een intro, en al snel voortjakkert in de hak en smijt-achtbaan, zijn er twee kortstondige momentjes van maffe melancholie. Een heus liedje! En, een stukje 'bonding' van broer en zus. 'Hier heb je een tientje, voor de wekker.'

It Follows klinkt goed trouwens :)

Lolita
A propos Nabokov. :) De warmwollige soundtrack van Morricone was al een favoriet (glasharmonica <3 ) maar de film is ook erg mooi. Iedereen roept natuurlijk dat Kubricks eerste versie beter is en anders het boek wel, maar dit is gewoon een uitstekend verhaal wat mooi verfilmd en fenomenaal geacteerd wordt. Dus wel benieuwd naar het origineel nu. :)

Booty Call
Onderbroekenlol², niet veel soeps.

oh ja die van Fatal Attraction Lyne. Moet ik ook nog zien.

Maar ik heb al een overdosis geloof ik, recent, en Nena (een Nederlands filmpje) staat ook nog klaar en is volgens mij ook van hetzelfde laken een rokje.

Kurt Cobain: Montage Of Heck
Ik ben geen fan van Nirvana, dus misschien ligt het daaraan, maar 2 uur en 17 minuten is echt te lang. Het is vaak prachtig vormgegeven, maar andere momenten is het een veredelde foute dia-avond. Gebadder met de familie enzo. Dat had compacter gekund dus. Echt veel nieuws zit er ook niet in. Trouwens: opvallende afwezige bij de talking heads: Dave Grohl.

Da´s wel heel erg lang ja voor een docu zonder nieuws. Ik begreep uit een artikel uit de International NYT dat er wel een interview is gedaan met Grohl, maar dat dat zelfs niet bij de extra´s op de dvd komt (waarom weet ik niet). Kwam er niet ook nog een solo-cd van die bandjes met huisopnames van Cobain? Er komt echt geen einde aan deze saga zo.

Vrees dat we met dit icoon moeten leven. :)

Van alle eind jaren 80 en begin jaren 90 bandjes is Nirvana de enige band die ik werkelijk nooit meer luister.
En destijds was ik het ook al snel beu. Niet eens om snobistische redenen of zo (waar ik toen best een handje van had, in de trant van 'iedereen vind het leuk, dus ik niet'), maar omdat het simpelweg na de bijzondere albums van The Pixies en Sonic Youth en ook Dinosaur Jr. en Screaming Trees, zo gewoontjes was. Het gitaargeluid vond ik toen ook al best lelijk.
Nee ik snap het niet en ik zie het niet.

Ik snap het volkomen maar voel het niet.

Ik was wel onder de indruk van Smells Like Teen Spirit toen dat voor het eerst langskwam bij de VPRO op woensdagmiddag (op een crappy radio op m'n stageadres), maar uiteindelijk vond ik qua grunge Soundgarden en Alice In Chains interessanter. Die laatste kende ik ook al van voor de hype, toen het nog metal was.

ik luister nog liever Pearl Jam dan Nirvana, en dat zegt wat. ;)

Soundgarden heb ik nog gezien toen Cornell lang haar had, mannn (in voorprogramma van Danzig, veel leuker). Nirvana was goede pop en Alice in Chains verreweg de beste band van die scene. Cobain vult een niche hè? Inmiddels zijn je Hendrix etc tot op het laatste concert geanalyseerd, dat gaat zelfs tijdschriften als Mojo vervelen.

Danzig is leuker, sowieso. Zeker in die tijd. Heb een keer White Zombie als voorprogramma gehad, tweede keer weet ik niet meer.

Fireworks Wednesday
Elk Iraans oud en nieuw ontploffen rotjes én gezinnen. Heel Teheran loopt zich hier weer 'met de goudvis in de hand' te verbijten. Het voelt inmiddels allemaal heel vertrouwd, op een fijne manier. We zijn bijna geïntegreerd zo. Regisseur Farhadi maakte later bijzonder veel indruk met A Separation en About Elly. Fireworks Wednesday is de film waarin de ideeën ontkiemen. Een beetje pril nog allemaal, maar het talent is overduidelijk. Net als zijn thema's. Arm en rijk Teheran ontmoeten elkaar, op nogal ongunstige momenten. Een piepjonge schoonmaakster moet een duur appartement 'kuisen'. Een raam is gebroken, de buren roddelen, en de meubelen staan ingepakt, alsof de bewoners gaan verhuizen. De akelig intense vrouw des huizes spendeert meer tijd in de badkamer, dan erbuiten. En niet zonder reden. De sfeer is om te snijden. Typisch Farhadi is dat de jonge schoonmaakster zich er eigenlijk fanatiek 'in' gooit. Binnen no time heeft ze andersmans stofnesten tot d'r eigen nesten gemaakt. En dan kunnen de spelletjes goed beginnen. Cluedo voor 18+. Wie weet wat over wiens overspel? Ondertussen begint het dus buiten te knallen (noem het een sfeeractie). Het lawaai binnen wordt soms wel wat vermoeiend, maar het einde is van grote klasse. Flexibel wiebelend op het koord tussen vilein en hartverwarmend.

S'En Fout La Mort
'Je suis noir.' Een film noir met 'noirs', was die er al? Goed idee van Claire Denis. Nachtelijke intro's worden er nog wat mysterieuzer van. (Black on black, ten slotte...) Moet ik altijd denken aan de burgemeester van een Drents dorpje, die vond dat de asielzoekers maar 'lichtgevende hesjes' aan moesten trekken... Flauw gegein daargelaten gaat S'En Fout La Mort eigenlijk ook meer over mannen dan over ras. 'Haantjes en mannen, het is hetzelfde.' Isaach de Bankolé en Alex Descas worden door een Franse sjaggeraar ingehuurd om in een shabby complex een haantjesgevecht op – eh – pootjes te zetten. Letterlijk dus. Descas is een soort Malcolm X. Broeierig én gevoelig. Zijn trainingen met de hanen zijn zowel komisch als voodoo-indringend. Rap tape aan en de beestjes maar rondjes laten rennen. Ondertussen wordt hij echter verliefd op een wit kippetje (dus toch ras!) tevens de piepjonge echtgenote van de 'patron' (dus toch film noir!). Hij projecteert zijn liefde dan maar op de mooiste witte haan. Isaach staat er erbij, kijkt ernaar, en doet de analyse in voice-over. Het dreigt soms zelfs voor Denis-begrippen wat al te schetsmatig en tentatief te worden. Niks plot twists. Gewoon lijden. Restjes koloniale herinneringen vermengen zich met druilerige Franse regendagen gedrenkt in alcohol. Zelfs Marley's Buffalo Soldiers werkt niet langer opzwepend.

Mad Max: Fury Road
Je wordt een heel uur lang achtervolgd door bad guys, je weet ze eindelijk af te schudden en wat doen je dan? Toch niet omdraaien om door de zelfde klojo's wéér een uur achtervolgd te worden?
En de muziek is ook volkomen k*t.

En de muziek is ook volkomen k*t.

Nogal. Vandaar dit bescheiden alternatief. [/spam]

Vet. :)

Dank. :) Ik moet hem nu alleen nog roadtesten.

Gravity
Toch maar aan gewaagd. Heel erg matig. Eigenlijk is het meer een soort IMAX documentaire dan een speelfilm. Een soort digitale achtbaan in de ruimte met een groot "nou en?"-gehalte en na twee jaar begint het er al neppig uit te zien ook. Puur spierballenvertoon. En (komt ie weer) de muziek, een soort sonisch waterboarden.

In 3D gezien? Ik denk dat ik er in 2D ook niet veel aan gevonden had.

Nee geen 3D, al denk ik niet dat het verhaal er beter op was geworden. ;)

Nee, maar dan heb je nog iets om naar te kijken. :)

Ik vond het eerste half uur echt erg goed (ook niet in 3D gezien overigens), daarna werd het allemaal te sentimenteel, te Amerikaans, er moest weer zo nodig een persoonlijk verhaal verteld worden.

Unfinished Business
Meh. Amerikanen zijn ons wel aan voorbijstreven in onnodig bloot in de film.

A New World
Die moest ik nog. Prachtig weer, ik snap waarom sommige mensen er heel slecht op gaan, maar ik mag die Malick wel. :)

Guess Who
Aardige romcom, als je lat niet al te hoog legt.

The Exiles
Indians in... paradise? Nou ja, dat is maar de vraag. De 'strangers' die geen 'strangers' zijn trekken vanuit de reservaten naar Los Angeles. Daar wacht het grote baanloze niets. Door de superkekke fifties-soundtrack en de swingende fifties-soundtrack lijkt dat even leuk, of op zijn minst stijlvol als een Jarmusch-film. Maar eigenlijk is het in en in treurig. Sowieso, hoe vaak zie je überhaupt een échte indiaan in de moderne Amerikaanse cinema? Eentje die zijn eigen verhaal mag vertellen? Alleen daarom al is het goed dat The Exiles bestaat. In cinema verité-stijl. Een moeder in spe dwaalt over straat, peinzend over d'r magere verleden, en het beetje hoop dat ze heeft. Het lijkt wel de holocaust-monoloog uit Chronique d'un été. De genocide op die indianen ging trager, maar toch... Keer op keer filmt regisseur MacKenzie het charmante verticale treintje naar Bunker Hill. Langzaam begint aan dat shot wat anders op te vallen. De tunnel ernaast. Als de entree naar een onderwereld. Het zwarte gat dat de indianen opslokt. Eén van de jongens vat het samen in een pijnlijke gevangenis-wijsheid: 'Look, I'm doing it outside, so I can do it inside.' Alleen als er genoeg booze vloeit is er nog plezier. Gehamer op imaginaire piano's, gebonk op tribale drums, en een kleine rondleiding door een ander Los Angeles. 'That's the toughest hat on the street here!'

Herz aus Glas
'Das Wetter wird sich ändern'. Als de Apokalyps komt mag ie van mij met een Duitse K komen. De K van Kafka. Profetisch onheil klinkt er meteen mysterieuzer (en beter) door. Op de 'Via Mala' des levens kijkt een Depardieu-achtige 'waarzegger' naar de wolkformaties die door het rotslandschap schieten. Popol Vuh tript er al jodelend wat psychedelisch bij, en Werner Herzog is helemaal in zijn eigen sas. Deze vroege film is een van Herzog's minst toegankelijke. Dat krijg je met dat Kafka-sfeertje. De uiterst rustig gekaderde dorpelingen laten zich door de Ziener bezweren. (Herzog beweerde zelfs dat ze wérkelijk gehypnotiseerd waren.) Ze gaan er in elk geval onnavolgbaar van praten en dansen. De acteurs zullen wel bij de zelf-expressieve Theater Therapie Gruppe Wien zijn ingehuurd. Allemaal 'heerlelijke' mensen. Midas Dekkers-mannetjes storten zich in het onheil. Ook een kop of twee uit 'Auch Zwege haben klein angefangen' doen nog wat florijnen in het zakje. Begleid op de 'drehleier' zwieren ze rond. De Dandy-rijkaard van het dorp denkt dat de Oplossing van Alles in het aloude glasblaasambacht is te vinden. Eén van de meer erotische ambachten mogen we wel zeggen. Er zat niks voor niks ook zo'n scene in The Comfort of Strangers. Onder druk wordt alles vloeibaar en je bol de wereldbol.

Nena
'Wat heeft hij?' 'Hij heeft zijn groente niet opgegeten.' De Vic Chesnutt-tragedie in een Nederlandse film vol Duitsers, geschreven door Esther Gerritsen. Dat betekent verwondering en depressies. Het is nog wel zoeken naar de juiste afstelling, al heeft ie goede momenten. Eerst is er een intrigerende onduidelijkheid. Het vleermuis-meisje Nena (Abbey Hoes in Ramones-shirt) bekommert zich als een piepjong begeleidingsmeisje om een zielepoot in een rolstoel. De twee zijn samen lekker cynisch, de een verloren in 'teen angst', de ander (zo zonder werkende tenen) in Kafkaesk opgesloten lichaamsangst. Dan blijkt de man haar vader. Misschien wílde ik het zelf gewoon niet zien – doe mij maar een soort Her ten slotte – maar ik vond het toch even een moeilijk te behappen perspectiefwisseling. Waar pa aftakelt wordt Nena 'opgetakeld' door d'r eerste vriendje. Een simpele ziel met wat pitchers-lesjes. De aanwezigheid van honkbal is zo wel heel doorzichtig. (Jammer van de kekke trainer met Levon Helm-cap.) 'Niet denken: gewoon voelen én zijn.' Therapie op alle honken. 'Je weet waar de condooms liggen'-moeder Monique Hendrikx komt er bekaaid vanaf. Handicaps zorgen voor verwijdering. Het is eigenlijk keihard realistisch, maar het past niet helemaal in een melodramatische film die gaandeweg op één duistere, dissonante toon blijft hangen.

Ex_Machina
Alleerst die muziek....geweldig. Hè, hè, zo moeilijk was het toch niet? Helemaal niet prominent op de aftiteling trouwens, maar Geoff Barrow dus samen met Ben Salisbury. Plot laat ik maar zitten, want hoe minder je weet hoe beter. Fijn dat Garland gekozen heeft voor een klein budget (zie je er niet aan af) zodat hij zijn eigen verhaal kon vertellen. Verder roept het allemaal interessante vragen op die heel erg nu zijn. Nog even als een goede wijn laten rusten om hem te plaatsen in de film- en s.f.geschiedenis, maar het ziet er goed uit. Ook de eerste 21ste eeuwse thriller.

De Volmaakte Mens van Bas Heijne is een fijne tv-serie over dat soort dingen.

Van mij had de muziek net wat minder tonaal gemogen. :)

Van mij had de muziek net wat minder tonaal gemogen. :)

hehe, ik ben al blij dat het volume in orde was. En wellicht had de film daardoor grimmiger aangevoeld (a la Under the Skin) nu is het ambivalenter.

VPRO is goed bezig.

Dirty Rotten Scoundrels
'It seems so cruel.' 'Trust me, I'm a doctor.' Een Steve Martin-vehikel. Die had ik in al die jaren altijd weten te vermijden. De bekkentrekker met het vroeggrijze Van Kooten-haar is me te zelfingenomen. Een comedian moet toch juist zijn loserdom cultiveren!? De NY Times is echter fan, dus we moeten eraan geloven. Gelukkig is 'dokter' Michael Caine er ook bij in deze To Catch A Thief-variatie. Aan de Riviera verzamelt zich het geld van de wereld, en dus ook de 'sheisters, tricksters en con men.' Caine speelt er één van het gedistingeerde slag. Met de opbrengst koopt hij wijnen. ('Ze zijn veel te duur om te drinken.') Martin is de Amerikaanse barbaar. ('Oké, een standbeeld van een naakte vrouw kan ik nog wel waarderen.') Hoewel het flinterdunne screwball-verhaaltje met 110 minuten wel erg dun wordt uitgesmeerd, zijn de details niet onaardig. Zo vind ik het al heel wat dat een Deense miljonairsweduwe, werkelijk in een Ferrari mét Deens nummerbord komt aanrijden. Weer een andere dame is de 'soap queen' en heet heel toepasselijk Colgate. Om haar been beginnen Caine en Martin hun potje 'charmes voor de vrouwtjes voor beginners.' En een bee(n)tje kijker weet hoe dat afloopt. Caine geeft zelf al de cijfermatige hint, als hij zich voorstelt als Dr. Schaffhausen zeh 'zird' (!) uit Liechtenstein. Wie o wie gaat er met de poet heen?

Dr. Jekyll and Mr. Hyde
'I'm beyond help!' Elke man kent het wel. Loop je weer je 'Mr. Hyde' achterna. Nooit geweten dat Jekyll and Hyde zó'n heerlijke foute metafoor was. Mamoulians flitsende filmversie staat nog altijd recht overeind. Het begint al met 4 minuten in Lady in the Lake-stijl. Een film vanúit de ogen van het hoofdpersonage. Het zou inderdaad een smakelijke 'game' zijn. Een soort Leisure Suit Larry. Jammer dat de makers het niet de hele film volhouden. Dan hadden ze de transformatie enkel aan de hand van reacties van de tegenspelers kunnen tonen. Nu barst Jekyll als de Hulk uit zijn shirtje, zijn huid wordt donkerder, zijn neusvleugels breder. Ja, racistisch is het wel. De exotische primitief als het seksbeest waar Londen voor siddert. Eigenlijk is de film leuker als Jekyll gewoon Jekyll is, en de seksuele hypocrisie om zich heen aankaart. Hij mag niet met het meisje van zijn dromen vrijen, pardon trouwen, althans niet snel genoeg, terwijl hij het wachten wel beu is. De zwiepende benen van Cockney-meisjes tikken als een tijdbom. De censuur zat te slapen (of had ook een pilletje ingenomen) want we zien zelfs een glimpje tiet. Mooi hoe in 1931 het opstropen van een maillotje nog gewaagd was en ook meteen vóelt. En de professor? Hij knutselt in het lab aan een spetterende combi van Viagra en anti-depressiva. De bijwerkingen doen een dasje uit en 'm de das om.

Kış Uykusu
Mooi hoor, al vond ik het meer in zichzelf gekeerd dan Once Upon a Time in Anatolia, het miste iets van de...visuele magie van die film. Hoe dan ook, als portret van een bepaald soort man die teveel nadenkt en in zijn eigen wereld verdwaald helemaal raak. De vrouwen houden hem subtiel een spiegel voor en dan wordt hij narrig. Eigenlijk best wel een wrang einde, hij helemaal blij dat hij terugkeert en zich romantisch dwepend aan haar voeten werpt, maar zij zit nog steeds gevangen en hij begint lekker aan zijn boek. Hard.

het miste iets van de...visuele magie van die film

ze zitten een beetje teveel binnen ja/inderdaad (lett./fig.)

Love
'Waarom ken je toch al die Goethe-quotes'. 'Voor mezelf. Ik eet ook toast. Voor mezelf.' Superintellectuele Hongaarse arthouse uit de seventies. Ik vond het maar een droge kluif, ook zonder het schillen en koken van aardappels. (Die Hongaren houden zoals bekend van sloom.) In Love (Szerelem) wordt vooral veel gemaald. En eindeloos gestorven. Dan kom je op een soort Bergman uit, maar de scherpte ontbreekt. Of anders geformuleerd: we zien wél Roodkapje en haar Navratilova-grootmoeke in bed, maar die wolf, die moeten we zelf maar gaan zoeken. Eén potentiële kandidaat voor die rol is een verdwenen echtgenoot/zoon. Hij zit in de Sovjet-bak. Zijn wanhopige vrouw heeft het oude reutelende moeke in bed wijsgemaakt dat de man naar Amerika is gegaan, om een film te maken. Ze schrijft zélf zijn brieven. Het is op dit vlak dat de filmschoolfilm punten scoort bij cinefiele journalisten en de jury van Cannes. De brieven worden verbeeld in verbijsterend epileptisch flitsende Resnais-edits, en ze bevatten namedrops van de meest uiteenlopende zaken. Wilhelmina en de FBI door de ogen van Guy Maddin, zeg maar. Toch klinkt ook dit enerverender dan het uiteindelijk wordt. En als de 'wolf' dan uiteindelijk verschijnt, is het er een in brave schaapskleren. Doe ze maar uit dan, jongen. Terug naar die liefdesschoot.

The General
Er schijnt ook een kleurenversie van deze Ierse gangsterfilm te bestaan. Ik vind dat je dat eraan 'af ziet'. Het zwart-wit is meer een filtertje. Terwijl de arty oplossing me best simpel lijkt. Beginnen in kleur en dan langzaam alles in grijstinten laten vervallen. Totdat alle kleuren uit Dublin zijn gelopen. Een aardige parallel met het leven van The General – ze hadden 'm beter 'capuchonman' genoemd – wiens rise & fall we hier volgen. Het modernistische intro lonkt nog naar avant-garde, door het einde letterlijk terug te spoelen. Daarna belanden we echter al snel in een gangbaar ritme. Gangsterbaas Gleeson en zijn boys 'pullen' heist na heist. Met smaak, roomsoesjes én varkens-shirts. Swinging Dublin. Lachend, all the way naar de rechtszaal en weer terug. Deze mannen zijn trots op 'hun trade', en hebben niks met loyalisten, royalisten of de IRA. The General doet alsof ie Robin Hood is – 'this is my way of paying taxes – maar hij staat er toch vooral voor zijn eigen plezier en hachje. (Ook in de rij om zijn 'dole' op te halen). Het 'tegenwerk' van de Ierse politie is dermate oenig dat politiebaas Jon Voight er héél vermoeid bijloopt. Zijn capaciteiten worden niet ten volle benut. Gleeson schittert wel. Zeker wanneer regisseur John Boorman de robberies laat zitten. Uiteindelijk is de criminaliteit van The General juist een sneu moeras van armoe en alcohol.