Filmforum

Ik moet zeggen dat ik niet eens genoeg heb gezien om te kunnen beweren dat ik iets ga missen. Lord Summerisle zal de favoriete rol zijn …

(hi, Martijn dus, inloggegevens kwijt en de e-mail waar ik mee ingeschreven was bestaat niet meer. Misschien da'k thuis nog wat kan herstellen …)

haha. ik dacht al een nieuwe poster, DAS KANN NICHT SO SEIN

The Duke of Burgundy
Verraderlijk: trailer maakt er een soort David Hamilton erotica exploitation van. Vervolgens hinten de begintitels naar pure retromania. De echte film is veel vreemder. Vraagt sowieso om een tweede blik (niet in de laatste plaats omdat ik tijdens een droomscène begon te knikkebollen, wat het totaal geniaal maakte.) De relatie tussen twee vrouwen (Sidse Babett Knudsen van Borgen op haar Scandinavisch melancholisch mooist[/huilende wolf]) gaat meteen van start dus daar gaat de spanning niet van komen. Die is veel subtieler als een verschuiving binnen de relatie (veel vlinders...transformatie alert, Clarice!) Heerlijke vleugjes psychedelica, subtiele humor, fijne muziek en de Bechdel test wordt glorieus gehaald…wat zeg ik er zit gewoonweg geen enkele man in de film (levert trouwens knetter spannende lezingen op).

The Purge
Zoveel potentieel, zo niet gebruikt. Film heeft een fijne premisse: een dag per jaar mag iedereen in Amerika los gaan: moord, verkrachting, the works, de autoriteiten grijpen niet in. Een soort sociale schoonmaak die goed is voor de economie en geweldadigheid van de mens even een uitlaatklep geeft. Geen wonder dus dat de gegoede burgerij zich flink ingraaft (hier Ethan Hawke als blitse verkoper van beveiligingsaapparatuur) en geduldig de storm uitzit. Dat gaat natuurlijk op knullige wijze mis waarna een soort standaard home invasion film volgt die je echt tot op het detail kunt voorspellen. In de jaren zeventig was het einde ook hopelozer geweest, echt een kans voor open doel.

Ik heb die soundtrack van The Duke of Burgundy op vinyl en die is niet best geperst. :(

Te zacht geluid? Met een warp? Hij staat gelukkig ook op Spotify en dan lijkt hij veel opgewekter dan in de film. Oh en ik zie dat ik hem volgende maand in de bioscoop kan zien (is toch wel een echte film-film.)

Vervorming, zo halverwege kant A, ik hoopte dat een wasbeurt zou helpen, maar helaas.

Ik wil 'm ook nog eens zien. Bios, bluray wellicht ook nog …

Waarom wachten ze trouwens ruim een half jaar voor zo'n film eens in de bios te draaien, ik kon me in dit geval geen half jaar beheersen. Als die entertainmentindustrie eens van die territoriumlogica afstapte en meer 'world wide web' ging denken zou dat wellicht ook wat piraterij schelen.

Vroegâh had men nog het excuus dat er maar een beperkt aantal kopieën in omloop waren, maar eigenlijk is dat tegenwoordig met digitale film en bioscopen die er keihard een dvd inschuiven (zie Vido hierboven) achterhaald. Het leek ook een tijd veel beter te gaan, maar de laatste tijd is het weer bar en boos. Volgens mij doen ze de grote budgetfilms a la Mad Max nu nog steeds wereldwijd ongeveer synchroon vanwege de piraterij en denken ze bij het meer arty segment "we zien wel."

The Duke of Burgundy is zelfs langer dan een half jaar geleden al in Engeland uitgebracht. De film stond eind vorig jaar in Sight & Sound in het lijstje met de beste 20 films van 2014. Volgens mij duurde het met de film Frank bijna een jaar voordat Nederland aan de beurt was. Gelukkig kon ik The Duke al in maart zien tijdens de Roze Filmdagen in een uitverkochte zaal met minstens 90% vrouwen die met hun lachsalvo’s de subtiele humor extra uitlichtten.

Het zal wel aan mij liggen, maar ik vond de film een beetje kitscherig, het is dat er een 'scherp randje' aan zit, anders was het helemaal niet te harden geweest...

R100
Oh Japan, zo excentriek, zo onvoorspelbaar, zo goed in vernedering. En toch was ik niet helemaal overtuigd door R100, een soort S/M-versie van The Game. Het ging alle kanten op, sommige delen waren echt goed en dat meta-gehannes van die gasten die de film in de film kijken ook, maar tegen het einde werd het me iets te melig en chaotisch.

Heh, zag net Melisa Sözen (de jongedame uit Winter Sleep) langschuiven in het publiek bij rockdiva Şebnem Ferah in Paradiso. :)

Selfie!!!11!! :)

R100 haha, wat een smerige wanboel was dat (wel leuk) :)

Mjaa, maar als je eenmaal Funky Forest: The First Conact en Ichi the Killer hebt meegemaakt, ga je de lat hoger leggen (re. R100).

https://38.media.tumblr.com/tumblr_lz6w0sK6XE1rofxqqo1_500.gif

I rest my case.

haha wow

Ruthless People
Dick & dog-jokes en domme agenten. Nee, een heel verheffende komedie is Ruthless People niet geworden. Het is niet eens een zwarte komedie, wat mij betreft, want stiekem zijn de meeste personages best lief. Hoe noem je een komedie die doet alsof ie zwart is? (Als zevenjarig mannetje was ik altijd geïntrigeerd door 'zwarte komedies' in de tv-gids, zouden daar alleen zwarte mensen aan meedoen?) Hoe dan ook... Ruthless People is er eentje uit Danny De Vito's gouden jaren, zo rond Throw Momma from the Train. Hier komen 'ruthless people' het lastige moordklusje voor 'm opknappen. Twee tofuliefhebbers kidnappen zijn echtgenote (Bette Midler) en Danny is maar wat tevreden. Hij gaat zéker geen losgeld betalen voor die dieetmaniak annex poedelknuffelaar. Om van Midler te kunnen genieten, moet je wel even door de laagjes hysterie bijten, ze is zo'n Sylvia Millecam-achtige furie. Ik zie d'r al achter de desk zitten van Ook Dat Nog. (Als we het toch over programma's uit de tv-gids van vroeger hebben). Toch is de beste grap van Ruthless People wél van haar hand (en andere lichaamsdelen). Het is niet eens een wisecrack, maar het langzaam voortschrijdende inzichtje dat ze bezig is met een 'Oldboytje'. Wat geeft er nou meer gelegenheid om aan je fysiek te werken dan een periode van eenzame opsluiting?

The Good Earth
'I get a woman.' 'No, go back to the wheat!' Lijkt me echt een heel lollige sample voor Cypress Hill. Een boertje in China denkt groot. Rijkdommen moeten er komen. Alleen zo kan men triomferen. Dat krijg je als Amerikanen met een giga-budget een Chinees epos maken. In 1937 betekent dat wel enkel westerlingen in de hoofdrollen. Door het zwart-wit valt de 'yellowface' aanvankelijk nog niet zo op. Toch blijft The Good Earth een curiositeit. 138 minuten lang weten de filmmakers elke uitdieping (of 'omwieding') van hun personages te vermijden. Da's bijna knap. Een Chinese boer krijgt een voormalige slavin als vrouw. De twee wisselen nauwelijks één dialoog. Ze vinden elkaar wél in die eerdergenoemde queeste naar geld... Ik begon dan zelf maar te speuren naar onvermoede communistische bodems. De man ontpopt zich ten slotte tot een soort koelak en de volksrevolutie flitst ook langs. Maar ook het verwachte lijden voor de goede zaak is van korte duur. De kansen keren met een toepasselijke simpele deus ech machina. Wie het geld zó graag wil, zal het ontvangen. De boer begint dan toch nog op Erik van Muiswinkel te lijken. In de peperdure en (dus!) indrukwekkende finale gaat zijn shirt uit. Staat ie in zijn blote bast als de zanger van Rammstein het plebs te dirigeren in de strijd tegen... sprinkhanen. Dus toch gewoon bijbels?

The Major and the Minor
Gee, zien we in deze Billy Wilder-film nu echt een meisje dat de misogynie een toontje lager laat zingen? Ginger Rogers werkt in New York als masseuse. 'Scalp treatments' aan huis. De lift boy verlekkert zich al, om over de klant nog te zwijgen. Ginger geeft ze stoer lik op stuk, en besluit naar Home, Iowa te gaan. Eén probleempje. Het treinkaartje terug is te duur. Maar een kinderticket komt met korting! Bam. Het duurde 5 minuten, maar we zijn toch weer gewoon in Wilders wisecrackend wilde mannenfantasietjes belandt hoor. Klagen wij om deze lolita-lol? Neen, verre van. We zingen mee: 'He can't get him up in the morning.' Double entendres voor de helft van de prijs (en niet voor alle leeftijden). In de trein kijken oude conducteurs eens goed naar Ginger. 'She pretty filled out for a twelve year old.' De oenige majoor wil enkel 'troosten'. Wat snedige scenario-switches later zit de minderjarige op de cadettenacademie. Daar zwermen de vijftienjarige mannetjes. Ginger móet wel meedoen, als de jongens hun moves oefenen. Vooral een New Yorkse geezer had mijn sympathie, met zijn bloemrijke complimentjes. U kunt raden dat de 'minor' ondertussen voor de 'major' valt. Dat hij ook voor haar valt, daar denken we maar niet te lang over na. Wat is een breinmassage zonder happy ending? 'If they don't hear my heart, they won't hear anything.'

Cavalcade
Kijk, eigenlijk is dit net The Good Earth: een wijdlopig epos over een niet zo vreselijk boeiende familie. Maar doordat de makers het 'bij zichzelf' houden raakt deze film wél snaren. Ze weten waar ze het over hebben. Je proeft het aan elke straat. En elk dansje. 1918 was ook nog zo dichtbij! De jaren '30 vormen een bijzonder moment van vergeefs zoeken naar houvast. Even contempleren (en feesten!) tot de oorlogsmachines weer bulderden. Cavalcade begint en eindigt met oud en nieuw, dus het is sowieso een echte 'reminisce'-film. Met steeds meer geproost op het verleden, en steeds minder op het heden. We beginnen ver weg, in 1899, als de Tweede Boer Oorlog woedt. Ik hoopte stiekem op een hele film dáár, maar het blijft bij wisecracks over Kruger. Een Brits upper class gezinnetje stuurt haar vader én haar butler. Beide mannen zo op en top British dat ze gewoonweg sprekend op elkaar lijken. Misschien is dat wat Cavalcade wil zeggen met dit panorama. Uiteindelijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. En sommige van ons zitten in de Titanic. Het is de moeder van het gezin die de film haar serene focus geeft. De grote mijlslaarzen van de geschiedenis delen schoppen uit, en zij incasseert gelaten. Met een almaar treurigere blik, in die veilige loge van het theater. Elke dag, Mesdag. 'I can't bear to think of it and I can't stop thinking.'

The Shooting Party
'When my thoughts about the future are particularly gloomy, I find myself feeling more and more light-hearted.' Op en top Brits pareltje. Met grote klasse over de klassen. What else? Altman zou het jaren later nog eens overdoen met Gosford Park. The Shooting Party is net zo goed. En nog een stukje economischer. Niks expositie. We droppen gewoon als 'dead ducks' in de schoot van het schietfuifje. De oude en versleten James Mason voert het 'pack' aan, dat met portjes in de hand over de veranderende 'regle du jeu' discussieert. Het jaar is 1913, dus verandering is op til. Wat moet de aristocratie nog, nu ze enkel nog zinloze spelletjes kan spelen? Verrassend is het ecologische subthema. Het jongste zoontje bekommert zich om zijn halftamme eend. Het beest wordt Elfrida Beetle genoemd, het resultaat van een heerlijk woordspelletje. Tijdens de jacht verschijnt er een oud mannetje met protestbord en pamfletten. De Partij voor de Dieren, ze bestond! Zo vult de film langzaam de harten met licht-excentrieke personages, kleine gesten en – natuurlijk – de dienstbaren 'achter de schermen'. Het eendenjongetje heeft 'the sweetest thing' als servant. Wat een liefde en wat een gróte ogen. De mannen met de wapens krijgen hulp van hun volkse 'beaters'. Een oude verdwaasde stroper lijkt op Herman van Veen. Ga maar vast naar huis. Ik kom een sigaretje later.

De favoriete game van Ludo (zelf nog steeds de film niet gezien ;)

https://41.media.tumblr.com/53d5b533cfe0394d13e322937d3a8257/tumblr_nq3msor20u1qd3lbbo1_540.jpg

hahaha. heel goed. Ik stel me nu het 'character selection'-scherm voor waar de mennekes eerst heel pedant/chagrijnig kijken, en dan als je er eentje hebt aangeklikt nóg wat chagrijniger. Allebei. :)

op zich wel interessant. Gekste film waar ze ooit een computer game van hebben gemaakt. Dingen die me te binnen schoten

http://static3.gamespot.com/uploads/original/mig/4/7/0/0/294700-5thelemt_002.jpg

http://www.google.nl/imgres?imgurl=http://www.gamefabrique.com/storage/screenshots/genesis/true-lies-02.png&imgrefurl=http://www.gamefabrique.com/games/true-lies/&h=480&w=640&tbnid=wCcmWpAMfl8JLM:&zoom=1&docid=Q_L_h9I0s3jcOM&hl=nl&ei=NqOCVZvCJ4a1UYmngdgG&tbm=isch&ved=0CB8QMygAMAA

(True Lies)

http://i.ytimg.com/vi/zvhR0qvIZcg/hqdefault.jpg

(Stargate)

maar vooral (en de enige echt maffe)

http://www.planete-aventure.net/shot/enfants_01.jpg

La cite des enfants perdus!

wow, die laatste. :) [ik ga even informeren bij mijn game vrienden misschien hebben die nog wat vreemde vondsten]

Oh ja, voorspelbaar ik weet het, maar de Blade Runner game (1997) was echt goed. Stak zo in elkaar dat je elke keer verschillende beslissingen kon nemen waardoor je verschillende scenario's kreeg...en dus aan het eind mens of replicant kon zijn.

ahhh. ik wist niet dat die bestond. :)

haperende True Lies plaatje nog even ter volledigheid
http://s.emuparadise.org/Super%20Nintendo/Snaps/True%20Lies%20%28J%29.png

Hits
Beroemd worden, wie wil het niet? De tijden van viral en sexschandaal. En hipsters. Vooral in det laatste wat flauw en overall wat belerend. Leuke finale, dat wel.

Musarañas
Er ligt een man in het trapportaal, die wordt de aanleiding voor de onthulling van het vreselijke geheim van de twee zussen die in het appartement wonen. Familiedrama meets Kings Misery-achtige horror. Niks revolutionairs maar prima entertainment.

Girlhouse
Webcamhuis wordt belaagd door fan. Klassieke motieven, maar een geslaagde slasher door sympathieke hoofdrolspelers en omdat er soms opvallend verstandig gehandeld wordt.

Deep Web
Bill & Ted nemen het op voor een slachtoffer van de FBI. Pijnlijk verhaal, maar de docu is een beetje te veel op de sentimenten.

Nebraska
Gewone mensen die het met elkaar moeten uitzingen. Mooi 'klein' drama in prachtige Amerikaanse landschappen.

ナイスの森 The First Contact
lolwut?

Horror Express
Uitstekende klassieke horror: Christopher Lee, groovy soundtrack en een adembenemende gravin.

Ik probeerde zelf 25th Hour te kijken maar halverwege kon ik het niet meer aan. Ik hoorde gewoon Abel Ferrara naast me verzuchten: "Baby fuckin' Christ". Ed Norton als nep-De Niro, Philip Seymour Hoffman wéér als mompelende sukkel, een superirritante derde vriend gespeeld door Barry Pepper. En even was ik hoopvol met dat ijskoude shot op Ground Zero, Edje's scheldkannonade op elke bevolkingsgroep van New York, maar uiteindelijk kon ik de gladheid en de dramatische uit-ge-schre-ven dialogen niet volhouden.

ik heb een zwak voor Edward Norton en Seymour Hoffman, maar ik geef toe, de film was veel te gelikt om overtuigend te zijn.

Rundskop daarentegen, die gisteren op de buis was, vond ik erg sterk. Zelfs Frank Lammers was heel goed te pruimen (of begin ik door die Jumbo reclames meer sympathie te krijgen?)

nee die is daar echt goed. Chaussée d'Amour!

(25th hour, het is lang geleden, maar ik vond 'm ook meh)

Taxi Teheran
Het heerlijk betweterige nichtje van regisseur Jafar Panahi reciteert gedurende deze taxirit de regels van de Iraanse censuur. Ze vormen een soort Dogme 95-manifest. Dit mag niet, dat mag wel. De ironie wil nu dat Panahi diezelfde beperkingen al een carrière lang ombuigt om geweldige resultaten te bereiken. Hij wordt er alleen maar creatiever van! Misschien moet hij de fundi's maar eens een rode roos (laten) geven... Taxi Teheran is voor Panahi's doen best opgewekt en bevat al zijn stokpaardjes. Laten we het een rondje om de moskee noemen. Ik zag de film in de krant als 'documentaire' staan, maar ik vraag me af wie daar nog intrapt. Alles is zó duidelijk van A tot Z in scene gezet dat postfictie-magie uitblijft. Niks van de Catfish-verwarring, die Panahi met zijn vorige 'smokkelfilm' (thuis met de hagedis) nog wél akelig goed wist op te roepen. Misschien komt het ook omdat de beelden zo goed zijn. Taxi-cameraatjes leveren bioscoopwaardige shots op. Ze registreren zangerige discussies, oude vrienden, gestoei met de goudvissen, en vele verwijzingen naar eigen werk. Zo belandt Panahi vlot op het terrein van die andere Iraanse grootheid, Makhmalbaf. Zou het nichtje daarom Hana heten? De avonturen van haar oompje zijn hartverwarmend door en vóór de voorruit. Een onbreekbaar 'we zullen doorgaan'-gevoel. Het leven ís een filmtheater.

Father of the Bride
'You're not an alcoholic, are you?' De betrapte blik van Spencer Tracy is een van de hoogtepunten in deze amusante komedie. De oude rakker was er natuurlijk wél een, en als je de drank intake hier ziet... Die suburban-epidemie begon in Amerika. Waar anders? Tracy zit nogal in de stress. Hij moet zijn lieftallige dochter laten gaan. Voor elke papa een lastig momentje. Nu wordt dochter vertolkt door niemand minder dan Elizabeth Taylor – jeeminee – dus pa was al wel wat gewend. 'Vanaf haar vijftiende zwermden de jongens al om haar heen.' Toch komt de uiteindelijke kaper uit de lucht vallen. En die Edward Norton-achtige gluiperd is nog groter dan the old man ook. 'From that moment I knew my days were over...' Met Vincente Minnelli achter de regieknoppen weet je dat de film geen al te zoetsappig bruidstaartje wordt. Vooral over shoppende vrouwen worden haast smakeloos veel vileine grappen gemaakt. Eigenlijk wordt hier in één moeite door de programmering van TLC uitgevonden. Een hele film rond één ijdeltuit-moment. De dametjes slaan aan het 'wedding plannen' en pa betaalt. Bill na bill na bill. Ik zat wel te wachten op een paar twists. Het flash forward-intro deed niets minder dan grote chaos vermoeden. Dat valt tegen. Uiteindelijk kunnen pa en dochter het prima vinden. 'Well, we could always take a short snort just before the show begins.'

They Won't Forget
'Keep selling prejudice.' Wat een week om deze film te kijken. Of zou élke week geschikt zijn? De confederate flag wappert in South Carolina, en een blanke racist schiet 9 zwarten dood. Hoe zou dat toch komen? Amerika... Het is ook wel vreemd om je land te smeren met een Burgeroorlog. Waar de ene partij aan de goede kant van de geschiedenis staat, en de ander... Ik weet het niet. They Won't Forget (uit 1937) begint met de zuidelijke Memorial Day. Het herdenken van háár doden. Een noordelijke leraar krijgt een veeg uit de pan van de rector. Zijn pupillen lachen. Eén van de meisjes (een zestienjarige Lana Turner) gaat op weg naar een date 'onder het standbeeld van General Lee'. Rondborstig en bh-loos weet de veteraan-filmkijker: die maakt het niet lang. Wie zou het gedaan hebben? Men pakt eerst maar gewoon de gebruikelijke 'negro' op. Zijn trillende stem jankt een hele film lang aangrijpend. 'I didn't do it, I didn't do-o-o-' it. Het is bijna opera. 'Gelukkig' voor hem heeft de DA (een geweldig fanatieke James Rains) ambitieuzere plannetjes dan zo'n 'simpele' oplossing. Aangever Otto Kruger is perfect als roeptoeterende cynische journalist. Een lang verhaal kort, dit is één grote Randy Newman-song. Intens geacteerd en met een verbluffend einde. Zo moedeloos zie je het zelden bij de grote Hollywoodstudio's. Toeval?

Speaking of Abel Ferrara: "Welcome to New York" had zijn momenten, maar evenzo zijn momenten niet. Was Jacqueline Bisset ooit een goed actrice, hoorde ik mezelf hardop denken. Wat ze hier aan het doen is doet zoveel pijn aan de ogen dat je je afvraagt of er opzet in het spel is.

Jazeker, dat is inherent aan de Ferrara-methode. Grote pieken en dalen (dat laatste hier dat eeuwigdurende geneuzel in de keuken).

Maar dat moet je nog steeds en goede acteur voor hebben. Met Keitel in Bad lieutenant had ik geen enkel probleem. Die kwam subliem door alle dalen.

Ja, het is niet iedereen gegeven. Willem Defoe komt ook meestal aardig mee.

Hope and Glory
'Thank you Adolf!' Oorlog heeft zo zijn leuke kantjes. Als de Duitse bommen vallen wordt 'poor old London' een rondstruingebied voor jong en oud. Op zoek naar shrapnel en knappe soldaten. Nu de 'moraal' van huis is kan er wat uitgevroten worden. Boorman's Hope and Glory wordt zo een film fueled by Fuller-power. En The Big Red One, dat is de no nonsense-dochter van een Engels middenklasse-gezinnetje. Zij gaat aan de wandel met een Freddie Mercury-achtige Canadees. Pa zorgt – mits aanwezig – voor het Robin Williams-sentiment, en moeder heeft wat Cassavetes-mals. Het zoontje is het hart van het verhaal. Het straatratje heeft de turbotijd van zijn leven. Opgroeien gaat ineens snel, ook al staat hij in één van de liefste momenten wel te janken om zijn tinnen soldaatjes. Even terug in zijn vroegere zelf geschoten. Verder is er dus vooral plezier. Luchtig, maar raak in de details. Het gezin luistert met kerst naar 'the king's speech'. Momentje van een minuutje, maar het zegt meer dan een héle film over de stotterkoning. 'Better than last year', zegt pa als de koning uitgehakkeld is. 'Dat zeg je elk jaar, pa!' Laat in de film duikt opa op. Een goedmoedige seksist. Hij past precies bij het wilde sfeertje. Zijn band met het jongetje bestaat uit elementaire bouwstenen. De meisjes van vroeger en cricket! Eén tegen één, en de regels worden snel duidelijk.

Seven Brides for Seven Brothers
'Good night for a coon hunt.' Er woonden eens zeven bijbelse broers in het Wilde Westen. Wilde Westen? Dat valt tegen, zo zonder vrouw. Daarom trekt de oudste broer naar het dorp, 'to get him a wife'. Klinkt als een grap, en het is natuurlijk ook een grap, in deze musical van Donen. De broer is een kruising van Kabouter Plop en Het Beest, en zijn blonde Belle heeft hij ook al snel gevonden. Zij wil meteen. Zo makkelijk kan dat dus gaan. Zijn liedje heeft de galm van Albert-o-o-o. Als een en ander geconsummeerd dient te worden zet zij een heuse aria in. Best chique eigenlijk! Terug in de blokhut ontpopt de deerne zich meteen tot de de anti-baard/pro-baar-brigade. De hipster-tijd was duidelijk nog niet aangebroken. De baarden van de jongens, die moeten eraf. Om met enig succes te gaan 'courtin', moet je wel een gentleman wezen. Ze vergeet daarbij voor 't gemak haar eigen avontuur... Na de eerste liedjes krijgt het pittige dansen de overhand. Ik vroeg me al waar ze die rossige acrobaten hadden gevonden. Het zijn moves die je enkel Zwarte Pieten ziet maken. (In de aftiteling blijken het balletjongens van een New Yorks gezelschap) Om de finale op poten te zetten 'misbruikt' men Plutarchus (en de Sabijnen). Ik vond de film het leukst toen er nog enkel melodieus werd gesmacht: 'I'm as lonesome as a polecat'. Barbershoppin' in de Oregonse bergen.

Palo Alto
Dit debuut van Gia Coppola (kleindochter van Francis Ford) zat ik een tijd tegen aan te hikken. Echt een film van momenten. Het is een soort valiumversie van Fast Times at Ridgemont High (die verwijzing word je gewoon aangereikt). Het ongemakkelijke verhaal, veel stoute kinderen die stoute dingen doen, stelt niet veel voor maar het is bij vlagen mooi gefilmd en sfeervol, het zijn weer de tussenmomenten die het hem doen. Begint als een videoclip van Phoenix en eindigt als M83 of zo. Kilmer jr. speelt een van de hoofdrollen en die heeft wel wat, zijn vriend Fred is daarentegen niet te harden. Hoe dan ook een prettig hoofdstuk(je) Californische ennui.

Maa on syntinen laulu
Lekker depri stukje Finland. Dorpsleven, simpel en grofkorrelig met veel Finse bottigheid. Afgeleefde koppen in prachige landschappen. Er vallen doden, er wordt gewipt en nog een behoorlijk bizarre veterinaire scene.

Eşkıya
De bandiet uit de titel komt erachter dat zijn lief er met zijn aartsvijand vandoor is. Hij gaat naar İstanbul om haar te zoeken en wordt geholpen door een groepje kruimeldieven. Tragikomisch met een dramatisch einde, maar gelukkig niet de cheesy ontknoping die aangekondigd leek te worden.

Advantageous
Een science fictionfilm met special effects, maar contemplatief en feminien, zelfs als er iets explodeert. En bovendien veel om over na te denken, van een maatschappij waar werk door robots wordt gedaan en mensen en (oudere) vrouwen in het bijzonder een plek zoeken maar ook wat een persoon is (een stuk wat aardig aansluit op de De Volmaakte Mens-serie van Heijne). Erg goede film.

die Advantageous ziet er goed uit.

Breakfast at Tiffany's
Ik ben bang dat als ik hier op Tumblr naar zoek mijn computer het begeeft. Vreemd dat ik deze van Blake Edwards nooit had gezien, want zijn films waren vroegâh altijd op televisie. Geweldige beginscène in dat stille New York. Wat volgt is een film die niet helemaal weet wat het wil zijn, komedie of liefdestragedie. Ik vermoed dat het originele verhaal minder blij afloopt en dat had hier ook moeten gebeuren (verwachtte toch eerlijk gezegd een tweede scene voor Tiffany's). Ondanks de problemen heerlijk old skool kijkplezier met een rol van Audrey Hepburn die een nieuwe standaard heeft gezet. Geweldige kleuren trouwens, bijna parapluies de Cherbourg-achtig.

2015, goed jaartje voor intelligente sci-fi.

The Naked Gun: From the Files of Police Squad!
'By the way, I faked every orgasm.' Leslie Nielsen's hoogtepunt is een aaneenschakeling van melige grappen... Fysieke grappen, visuele grappen, woordgrappen. Het maakt niet uit in welke categorie ze komen. Ze zijn flauwer dan een cavia die een kwartier niks gegeten heeft. Van de drie smaken zijn de visuele grappen het – eh – meest intelligent. 'Alles herinnert me aan mijn ex', zegt Leslie. Het volgende shot toont twee koepels van een energiecentrale. Als Police Squad een ongeluk te water onderzoekt schildert men een drijvend silhouet óp het water. Dat vind ik nou leuk! Helaas heeft 'stiffstick' verder de overhand. En Leslie, hij is niet veel meer dan een Bean die wél van bil is geweest. De woordgrappen gaan dus vooral over de geneugten van de liefde, en de schoonheid van zekere archiefstukken. 'Nice beaver.' Dé classic, en in wezen een samenvatting van de ganse film in 6 a 9 seconden. Als de 'femme fatale' aan één vingerkootje zuigt meldt Leslie. 'I've got 9 more'. Om de cinefiel bij de les te houden is er een veel te kort, maar wel bijzonder lollig flitsje film noir parodie. Leuk, maar voor een 'serious cat' als yours truly is het liedje van Randy Newman – I Loooove L.A. – stiekem het ware hoogtepunt. De aanwezigheid van O.J Simpson is trouwens ook wel something else, zeg... Jammer dat ie de vrouw van Leslie niet steelt. Of erger.

The Heiress
Aaron Copland, Henry James, William Wyler. Als dat geen bundeling van klasse is. Het vlekkeloze The Heiress is even weelderig als de borduurwerkjes die de openingstitels begeleiden. Piekfijn verzorgd en opgesloten in zichzelf zit Olivia de Havilland te wachten op een vent. Ze is dodelijk verlegen, en het laatste restje assertiviteit is door pa gestikt. De man is een indrukwekkend mentale tiran. (Van Russische literaire allure, denk ik dan al snel.) Hij houdt alleen van 'mama'. En mama is dood. De genegeerde en ondergewaardeerde dochter Olivia zit ondertussen maar te smachten naar dat vonkje. Ik hield meteen van d'r. De openingsscene alleen al. Olivia in de weer met haar vlecht. Samen met een 'maid' durft ze de bol wél los te gooien. Maar zie haar verschrikte blik als er later dan toch een potentiële lover verschijnt. Montgomery Clift mag het gaan doen, en hij is op zijn taak berekend. Hij heeft zelfs wat dikkigs! In een van de weinige volvette, barokke rollen uit zijn oeuvre stormt hij een leven binnen dat enkel op kousenvoetjes betreden kon worden. In deze fase schittert (en toonschildert) ook Copland. Dertig melodieuze minuten lang betovert Montgomery de maagd. Het is de fase die fans 'mee' zullen kunnen lipsyncen. Elk zin is raak. Elk lachje prikkelend. Daarna is de pret uit en begint de serious business. Pa in het verzet. Levenslesjes met elke steek.

Over intelligente sci-fi gesproken:

Mad Max: Fury Road
Outstays its welcome met 'n half uurtje en de die muziek deed me denken aan een beefed up George S. Clintonsoundtrack voor Mortal Combat (die heb ik wegens een Bucketheadgitaarsolo, maar 't is niet best, de filmcomponist is ook geen Dr. Funkenstein). Anyway, verder lekker over-the-top en dus goed.

L'Age d'Or
Wie de films van Buñuel helemaal begrijpt mag zijn hand opsteken. Wie weet wordt ie meteen afgehakt, in in een doosje gestopt, of komen er mieren uit gekropen. Als je geluk hebt mag je 'm bij een leuk meisje in de mond doen. (En zij de hare bij jou.) Om helemaal in die suri-stemming te komen keek ik als voorfilmpje eerst even die andere Dali/ Buñuel-samenwerking. 'Don't know about you, but I am un chien andalusia!' Misschien is die nog wel wat vreemder dan L'Age D'Or. Onversneden surrealisme. De symbolen buitelen driftig over elkaar. Het effect heeft iets van een bezwering. Ergens gedurende het kwartier loopt een man richting deur, richting zijn einde, en een split seconde dacht ik dat hij plots naakt in de weerkaatsing van een spiegel verscheen. Volgens mij is dat niet eens waar! Da's de kracht van suggestie... 'Hoofdfilm' L'Age d'Or is óók kort, maar neigt in elk geval naar full length. De langere speeltijd geeft wat rust. Geen koortsige nachtmerrie, maar een sensuele droomstaat. Alleen zo kun je van schorpioenen naar uit het raam gemikte bisschopjes worden gevoerd. De film was een schandaal en boze Parijzenaren riepen 'dood aan de Joden' naar het scherm. Nu riepen ze dat waarschijnlijk elke dag, maar de consternatie is begrijpelijk. De film is nog altijd verknipt sexy. Zelfs de tenen van een standbeeld krijgen een beurt!

Danton
Als die Franse revolutie nou íets minder ver was ontspoord, dan kon je nu nóg als hipster met zo'n rood mutsje rondlopen. Het zou een mooie, archaïsche variant op het Che Guevara-shirt zijn. De parallellen tussen communistische regimes en 'les committées', worden er hier door Wajda erg dik opgelegd. Hij ontkende het zelf ten stelligste, dus dan weet je dat het waar is. Ergens zit zelfs een kerel in een Cuba-groen legeruniform een sigaartje te roken. Depardieu speelt Danton, een volksheld die zich gaandeweg tegen de Terreur heeft gekeerd. (Overigens niet nádat hij zelf genoeg fouts had helpen opzetten.) Hij is kortom, een echte politicus. Zijn nemesis is Robbespierre. Het totalitaire tegendeel. Koel, berekenend, keihard vóór het volk (in alle mogelijke betekenissen) maar weet hij wel iets ván het volk? 'Ze zeggen dat je nog nooit een vrouw hebt gehad', voegt Danton de gepoederde Kant-look-a-like toe. Robbespiere tragisch noemen zou te ver gaan, maar dat de film naar Maxim had moeten worden vernoemd is een feit. Met hem in beeld leeft de film, door te sterven. Danton roeptoetert in rechtbankdrama. Robbespierre, die heeft zichzelf vastgedraaid in het rad van de revolutie. Hij kan alleen nog doorrollen. Alles lijkt voor niets geweest. Elke spreuk leeg. Net als zijn vermoeide lichaam. 'In dit huis eert men de titel citoyen.' Welk huis?

Keek ook nog even Desperate Man Blues buiten het officiële programma. (Want een tv-doc van maar 50 minuutjes)
Die is 50 minuten hartstikke SWEET though. De dansjes van Joe Bussard, platenverzamelaar par excellence. Omringd door tienduizenden stokoude 78's en sigarenrook swingt de man zijn schuur uit. De jaren '20 en '30, toen had je pas muziek! En hij lijkt echt alles woord voor woord mee te kunnen zingen, en 'strum voor strum' mee te.. nou ja. Bewegen. :)

https://www.youtube.com/watch?v=4vmJqy90FVE

Chappie
Juist. De gangsta versie van Ex_Machina en Her? In 2016 (dat is snel) zet de politie van Johannesburg robots in die geleverd worden door een wapenfabrikant onder leiding van Sigourney Weaver (fout dus). Tijdens een inval wordt er eentje iets te hardhandig neergeschoten en afgeschreven. Via de huisnerd die aan AI knutselt komt de robot in delen terecht bij...Die Antwoord, kruimelgangsters die een score moeten maken om een schuld af te betalen. De in elkaar gezette robot is een kind en moet van alles geleerd worden maar krijgt zeer tegenstrijdige informatie. Tot zo ver het verhaal. Vreemde film met duidelijke invloeden van Short Circuit en Robocop maar dan met de unieke Blomberg-touch. Dat Chappie al snel met een Zuid-Afrikaans accent praat is bijvoorbeeld hilarisch. De locaties zijn af en toe ook geweldig. Ik denk dat de casting van Die Antwoord eigenlijk mijn ambivalente gevoelens over de film samenvatten. Zijn natuurlijk unieke figuren maar vooral die gast is in zijn domheid best vermoeiend (tenzij hij even filosofisch wordt: "you either this dog, or that dog".) Blomberg is een beetje ADHD, hij weet en commentaar te geven op klassieke robotfilms en op de Zuid-Afrikaanse maatschappij en op toekomstig racisme maar soms kent hij geen maat met de combinatie muziek en wapens waardoor je aan het einde enigszins afgestompt bent (overigens intrigerend laatste kwartier).

Oh ja, dat kapsel van Hugh Jackman is echt legendarisch (heel mooi detail).

Nine
Musical-film en tegelijk een Amerikaanse remake van een aantal Fellini-klassiekers (vooral Otto E Mezzo). Voor de ekte-ekte Italiaanse twist is Sophia Loren opgetrommeld als moederfiguur van de playboy/filmregisseur die maar niet met een script komt. Gek genoeg verschijnt Fergie als eerste op de aftiteling (heeft niet meer dan een bijrol en ik had haar niet eens herkend). Een paar dames redden dit drama van de ondergang, waaronder Marion Cotillard. En Judi Dench met pruik is ook geen porum.
Gainsbourg (Vie héroïque)
Vermakelijk en verder alles wat Omar zei ergens hierboven. Geweldig rake en korte dialogen ook, zo hou je de vaart erin.

Ik las dus in die Histoire de Melody Nelson 33 1/3 dat Gainsbourg echt poppen van zichzelf verzamelde.

Going My Way
Zingen, schranzen, golfen, dammen. Luizenbaantje dat priesterschap. In elk geval in deze opmerkelijk matige film van Leo McCarey. Iets teveel komedie voor de sentimentalist. Er gaat weinig goed. Het script is een quilt van aan elkaar geknoopte ideetjes, die je nog niet in een kerkloterij als prijsje weg zou kunnen geven. De editing is merkwaardig lukraak, en zelfs de cameraman heeft moeite de focus te behouden. 'Father' Bing Crosby moet als troubleshootende manager de oude Dominicaan Barry Fitzgerald van de financiele ondergang redden. Zingend, denk ik dan. Maar zelfs die lijn wil maar niet lineair simpel worden. Bing begint met het becommentariëren van een straatkatje dat is komen aanwaaien, zij wil óók zingen, maar Bing maakt haar 'handwerk' nogal onaardig belachelijk. Zelf trekt hij daarna snel een baseball-uniform aan om de jongens van de straat even een paar akkoorden te leren. Het is 's avonds nog licht buiten, maar Bing begint gewoon met kerstliedjes... Gelukkig voor McCarey is er nog een oude priester en een oude vriendschap. Bing moet zijn voorganger naar de uitgang dirigeren. Dat doet pijn. Ook een vroegere opera-vriendin van Bing leert dat de tijden veranderd zijn. Bing moet nu voor het zingen de kerk uit, zeg maar. Twee aandoenlijke scenes in één grote deus ex machina, da's wat weinig.

The Silent World
Nagesynchroniseerd! Het verhoogt de lulligheid, zodat we nog dichter bij de wereld van Wes Anderson uitkomen. Veel kekke mutsjes, en stoere zeelui met een klein hartje. Alleen de vrouwen ontbreken bij Cousteau. Misshien vond hij dat net als die professor maar 'afleidend'. (Of zou ie stiekem voor die strakke speedo's gaan? Er lopen sowieso wat klassieke spierbundels bij hoor.) De mannen op de Calypso zeggen een wetenschappelijke taak te hebben, maar dat zie ik in deze 'docu' nu niet bepaald terug. Ja, de cameratechniek, die mag er wezen. Verder houden zich vooral bezig met dingen mollen en beesten vervelen. Geen idee of een 'marine biologist' nu nog met wat dynamiet aan de slag gaat om een 'sample' van een gebiedje te nemen, maar qua bééldvorming hoor je daar in elk geval niks meer over. Waar een ritje op een schildpad nog wel iets grappigs heeft, wordt het geklooi met een baby walvis gewoon gênant. De Calypso 'rijdt' er eentje aan, waarna het beestje aan een bloederige doodstrijd begint. Cousteau noemt het een 'tragedy of the sea', maar ik denk niet dat de walvis het met zo'n 'oh shit happens in nature'-understatement eens zou zijn! Als het beest lijk is geworden komen de haaien. Dit kunnen Cousteau's mannen niet aanzien! Ze nemen wraak op het enige natuurlijke wat er in die scene gebeurt... Naïeve tijden in technicolor.

Dance with a Stranger
'Some people have no shame.' 'Some people have enough for everyone.' De relaties die sommige mensen hebben, er valt bijna niet naar te kijken. Fragmentatiebom Dance with a Stranger is een harde en realistische film, maar ook een ongelooflijk irritante. Een koppeltje dat alléén maar vecht, en van vernedering naar onvermijdelijk eindelijk wankelt. Ik werd het snel beu. Het zit Rupert Everett nooit mee in 'stranger'-films – denk aan The Comfort of Strangers – maar in dit geval maakt ie 't echt helemaal zelf naar (en het er helemaal zelf náár.) De 'tosser' vindt in een 'knockers club' een Marilyn Monroe-blondine (Miranda Richardson). De twee hebben niks gemeen. Hij kakt elitair, zij walmt naar lichte zeden. Opposites attract. Moeten wij althans geloven na één seksscene. Hoewel het klasseverschil nog wel enige Gatsby-potentie heeft wordt de film al snel een kibbelende bende. Het fraaie 'establishment' wordt maar moeizaam als decor benut. Enkel wanneer de jaloerse Everett een LP ('cd van jou, cd van mij') door midden breekt, komt de plaats tot leven. Als derde wiel aan de wagen fungeert Ian Holm. Zijn crimineel foute snor is zíjn pose. Hij heeft alles wat de bardame zou moeten willen, en dús niet wil. Geld, tederheid, en goede zorgen voor haar zoontje. Daar heeft een onberekenbare vrouw echter geen boodschap aan. Dansend door de scherven.

The Big Clock
Terug in de tijd met dit heerlijke malle mallemoesje van een noir. De setting alleen al. De reusachtige 'mediamarkt' van een tijdschriftentycoon. Door de obsessies met klokken lijkt het gebouw wel Tatlin's Tower. Op elke verdieping een ander magazine, maar allemaal onderdeel van het masterplan van Charles Laughton. Dit is zíjn film. Dikker dan ooit, vileiner dan ooit, en met een kittig opplaksnorretje. De magnaat heeft – heel communistisch – overal afluisterapparatuur om zijn medewerkers onder controle te houden. Eén van hen is Ray Milland, de poor man's Cary Grant. Hij zou zó graag eens op zijn honeymoon gaan. 'With a 5 year child'. Er is altijd wat tussen gekomen. Zo ook nu. In die echte noir-traditie is het niet uit te leggen hoe het plotje wordt opgezet. De informatieverdeling is hilarisch wazig. In elk geval gaat Milland mokkend aan de wandel, komt hij een potentiële femme fatale tegen, die zijn hand leest. 'I see a mysterious woman entering your life', waarna ze prompt uit het verhaal wordt afgevoerd. Meer madame McGuffin dus, en eigenlijk zelfs dat niet, want daarvoor dient een schilderij. (Het geeft de film de kans de kunstwereld lekker belachelijk te maken.) Probeer het niet te volgen, volg gewoon de pret. Laughton nipt heerlijk vulgair van zijn koffie, en kijkt toe hoe de Kafkaeske raderen van de klok beginnen te malen.

Gigi
'Thank heaven for little girls, they grow up in the most delighful way.' De geweldig verlekkerde Maurice Chavalier windt er meteen in de openingssong al geen (baby)doekjes om. Dit is Lolita met de zwier van Ophuls. Het meisje dat langzaam in de juiste ronde vormen wordt gekneed heet Gigi (Leslie Caron). Dat is geen onbekende op dit maagdelijke terrein. Een paar jaar eerder was ze ook al leuk (of nog leuker...) in het nog wat naievere Lili. Eeuwig kindmeisje Caron máákt deze Minnelli-musical, precies zoals je verwacht na zo'n intro. Met d'r prachtige blauwe oogjes, kostschooloutiftis en bovenal door alle heerlijk ironische snuitjes die ze trekt. Waar haar oma en tantetje hard hun best doen om een dame van d'r te maken, zet Gigi het gewoon op een zuipen. Stiekem net zo stoer als Pippi. Liedjes zingen gaat haar minder af. Maar daar is ook niet echt op gerekend. Alle anderen babbelen ook meer dan dat ze galmen. Een soort Kurt Weilliaans sprechgesang. Pas na tachtig minuten zorgt de gigi-verliefde rijke gladjakker (en suikertycoon) Louis Jourdan voor een eerste echt zoete melodie. Leslie heeft haar lesjes dan geleerd. Ze kan wat vrouwen moeten kunnen. Pak die sigaar, laat 'm sensueel onder je neusje langsglijden, schud er even lekker mee, en geef 'm dan aan je kerel. Het stukje eraf knippen. Dat doet ie zelf! 'So young, so fresh, so eager.'

Georgy Girl
'How's life in the kitchen sink, Georgy Porgy?' Bikkelen met een grimlach. Het typische datesite-meisje Georgy heeft haar uiterlijk niet mee. Te groot, te breed, te degelijk. Iedereen wrijft het er ook alsmaar in. 'Doe wat aan je haar!' 'Doe wat aan die trui!'. Pas als Georgy (Lynn Redgrave) de kids expressieve dansles geeft, kan ze zichzelf zijn. Dan is ze ineens wél mooi. Zoals iedereen die in zijn element is, ongeacht uiterlijke kwaliteiten. Het is een van de kleine, lieve lesjes uit deze fijne film. Een ander wapen van Georgy is haar heerlijke, cynische humor. En juist op dat vlak vindt ze een kompaan in de malle Alan Bates. Hij is de 'lover' van Georgy's prachtige huisgenote Charlottte Rampling. Maar wie is er nu eigenlijk écht lief voor hem. Met wie kan hij écht lachen? Juist. Ik vond het tweetal een duo van Frances Ha-allure. Eigenlijk heeft de film aan hen genoeg. In de zijlijnen zoeken de makers echter – een tikkeltje jammerlijk – de farce op. James Mason neemt zijn rol als suikeroompje wat al te serieus. Hij stelt een heus contract op. Iets met benefits. 'Alles intact?' 'Yes, I am queen of the fairies.' Het vadertje van Georgy (tevens de butler van de rijkaard) staat erbij en kijkt er naar. Zwijgend als Peter Winnen in Dit Was Het Nieuws. Gelukkig maken anderen vele grappen. In de 'maternity ward', vraagt een kerel: 'How long?' '8 weeks!?'. Dat wordt handwerk.

Captain Courageous
'Go away with your foolish questions, which don't have no brain!' Ah, de wijsheden van de allochtoon annex armesloeber. Captain Courageous is een film uit Hollywood's 'communistische' periode, al heb je dan mijn fantasie nodig. De tycoons en de bankierszoontjes moeten even dimmen. In de eerste fase van de film zien we zo'n verwend nest. Pa geeft 'm alles, en op school wappert zoonlief zelf met geld. Maar niet alles is te koop. 'You're still the boy's dad, man.' Zoontje dondert van een 'steamer' en beland in een 'schooner'. Daar redden centjes je niet. Een klap voor de kop kun je krijgen. Op het kleine bootje krijgt de film de inborst van John Ford. Mannelijk maar sentimenteel. De vispraktijken worden aangenaam uitgebreid (en realistisch) getoond. Het is geen Leviathan, maar er vliegen genoeg mootjes in het rond, en haken in huiden. Het gaat natuurlijk om de 'nieuwe vader'. Een Portugees met Cousteau-mutsje en een hurdy-gurdy. Het 'aardige visschertje' bezingt het leven aandoenlijk. Iets té misschien, want zijn 'poulain' schiet wel erg vaak vol. Het laatste half uur wordt één groot jankfestijn. Daar wordt het scenario toch wat gemakzuchtig. Armesloeber geeft ultieme, persoonlijke les in afscheid. Hij kan gemist worden. Hij wel.

Suddenly, Last Summer
'Boys, between childhood and older.' Het duurt meer dan driekwart film voordat hét woord dan eindelijk, en héél voorzichtig valt. Jongens... Dát was wat de dichter zocht op de arme Europese stranden. Het woord homoseksualiteit valt nergens. In welk jaar zou Hollywood dat hebben aangedurfd? Toch maakt juist het gedraai de film spannender. Eigenlijk wel een slim trucje van Tennessee Williams. Van zijn verfilmde toneelstukken is dit wel een van de mindere, en een van de babbeligste (actie werd lastig he...). Het intro is nog wel zeer filmisch. 'Koningin' Katherine Hepburn laat haar luxueuze villa zien. Inclusief 'zeldzame planten'-tuin. Het broeit er als in To Have and Have Not. 'En dit is de Venus Flytrap'. Freudiaanse symboliek met de diepgang van een iel blaadje. Montgomery Clift waait ook bijna weg. Hij had nog zeven jaar te gaan, maar lijkt hier op sterven na dood, alsof het licht van de camera 'm pijn in de ogen doet. De woorden strompelen zijn mond uit. Hij moet nochtans Amerika's beste 'neurosurgeon' voorstellen. Nee, geen operaties op de gay (dat is de verloren en verdwenen zoon), maar op diens dekmantel. Elizabeth Taylor mag weer alles uit de kast halen (inclusief badpakken). Van mij had het plot-inhoudelijk nóg wel wat gemener en gekker gemogen, maar de maffe Fellini-finale is in alle opzichten Europees.

Suddenly, Last Summer

Heerlijke film. Zo'n winnende combinatie van vunzige bloemen en Taylors witte badpak.

Gosford Park
Altman: "Geef me alle Britse acteurs."
Producer [voorzichtig]: "Wie precies?"
Altman: "ALLEMAAL!"
En zo geschiedde. Ik dacht vrouwlief, detective-fundi, deze eens voor te schotelen. Ze was tevreden al stelde het als detective natuurlijk geen hol voor, je ziet meteen dat Stephen Fry een prutser is die geen moord gaat oplossen, zijn Baldrickachtige compaan zal uiteindelijk wel het papierwerk verzorgen. Hoe dan ook fijne tranplantatie van de Altman-methode naar de Engelse upper class. Binnen 10 minuten ben je helemaal tureluurs gedraaid van alle personages. Maggie Smith steelt de show als sjacherijnige oude dame ["oh, bought marmalade."] en verder zijn de praktische details van zo'n leven van masters and servants heel mooi weergegeven. Geen Short Cuts of Nashville maar UEFA-cupvoetbal is veilig gesteld.

Altman: "ALLEMAAL!"

lol

Gosford Park, ik denk er nog vaak an. En het is alweer jaren geleden. :)

Staten Island Summer
Net Wu-Tang gezien, volop zomer, leek toepasselijk. Helaas, tamelijk flauwe film.

Aliens
Beetje te lang, verder vermakelijke actie. Wat platter, dus niet zo goed als de eerste in ieder geval.

Michiel De Ruyter
Ik wist niet dat we dit soort patriottisme in ons hadden. Soort Mad Max, maar dan serieus … en fuck, als ik nog eens Trevor Morris voor de muziek zie staan ga ik 'm niet kijken. Hoewel het wel weer past bij de potsierlijk slo-mo shots.

Un prophète
Pittige gevangenisfilm, de lengte is hier geen probleem, vliegt voorbij voor je denkt: "hoe lang zit ik eigenlijk al te kijken?"

Hot Girls Wanted
Je voelt mee met de hoofdrolspeelsters maar de docu schiet tekort. Stipt wat dingen aan die om onderzoek vragen, zoals de populariteit van sites met ellendige namen als Facial Abuse. De piepkleine flarden die erin zitten doen mij iig afvragen waarom je ernaar wil kijken. Nu blijft het steken in: jonge meisjes nemen onverstandige beslissingen en met die shelf life van een paar maanden blijft het aanbod teens vers.

nooit begrepen dat daar een markt voor is, betaalde porn sites. Halve internet en tumblrs liggen er vol mee voor niets, om nog te zwijgen over tv-kanalen

gezien het grote verloop hoop je dan maar dat die trailer trash girls niet te lang met de beelden worden achtervolgd, maar dat zal wel tegenvallen.

Er zijn kennelijk mensen die het in full HD willen zien om het precieze aantal stoppeltjes op de geschoren poes te kunnen tellen, een andere reden kan ik niet bedenken :)