Filmforum

Het wisselt nogal af bij de Oscars. Tegenover Das Leben Der Anderen en No Man’s Land staat minder sterk spul als Nowhere In Africa en Tsotsi. Naast enkele meesterwerken (Die Blechtrommel, Fanny & Alexander) zitten er tussen de winnaars van de categorie Best Foreign Film heel wat films waar ik nog nooit van gehoord hebt, zoals tussen 1975 en nu Black And White In Color (1976), Madame Rosa (1977), Moscow Does Not Believe In Tears (1980), Volver A Empezar ('To Begin Again') (1982), La Diagonale Du Fou (1984) of Reise Der Hoffnung (1990).

Mike van Diem heeft na Karakter nooit meer een speelfilm gemaakt. Daar sta je dan met je Oscar.

Mike van Diem heeft na Karakter nooit meer een speelfilm gemaakt. Daar sta je dan met je Oscar.

dat had allemaal met geld te maken toch. Hij zou ook nog een of ander bij voren gedoemde sequel maken, maar dat ging ook niet door. (met Redford, die ie haat)

op zich jammer, want Karakter is geen echte auteursfilm, bij een kluizenaars-achtige auteur zou je je kunnen voorstellen 1 film, 1 oscar en that's it. (En liefst 'm dan ook niet komen ophalen)

het opvallendste is (inderdaad Vido zegt 't al) hoe weinig bekende films er tussen zitten. Zelfs na 1980 zijn er hele rijen van films die ik niet ken, laat staan gezien heb. Zwitserland heeft bijvoorbeeld sinds 1980 2x gewonnen! (euh Vido noemde ze al)

1980 Moscow Does Not Believe in Tears
1981 Mephisto
1982 Volver a Empezar ('To Begin Again')
1983 Fanny & Alexander
1984 Dangerous Moves
1985 The Official Story
1986 The Assault
1987 Babette's Feast
1988 Pelle the Conqueror
1989 Cinema Paradiso
1990 Journey of Hope
1991 Mediterraneo
1992 Indochine
1993 Belle Époque
1994 Burnt by the Sun
1995 Antonia's Line
1996 Kolya
1997 Character
1998 La vita è bella
1999 All About My Mother
2000 Crouching Tiger, Hidden Dragon
2001 No Man's Land
2002 Nowhere in Africa
2003 The Barbarian Invasions
2004 The Sea Inside
2005 Tsotsi
2006 The Lives of Others
2007 The Counterfeiters
2008 Departures

The Ipcress File
Michael Caine (met blauwe oogschaduw) speelt een soort sullige James Bond, met dikke bril. Dit was de eerste uit een hele reeks, en naar men zegt de beste, maar ik vond het inmiddels vrij gedateerd. Hypnoses door een zogenaamd Albanese slechterik. Caine aka Harry Palmer heeft iets op z'n kerfstok en wordt daarom min of meer gedwongen bij de spionagedienst te gaan werken. Hij gaat fluitend door 't leven, houdt van "birds", Mozart en lekker eten. (Alhoewel champignons uit blik!) Hij moet bijna alles zelf doen want de rest van de Geheime Dienst bestaat uit klunzen. Er is een of ander wapentuig dat terug in handen van de Britten moeten komen, maar de slechteriken (vanzelfsprekend ook ratten in de organisatie!) zetten psychologische oorlogsvoering in. Ondertussen is er natuurlijk gortdroge humor. Zo houdt een van zijn oversten van militaire marmuziek, terwijl Caine zich tijdens die uitvoering in een parkje zit te ergeren. En dan gaan ze ook nog Mozart uit proberen te voeren!

The Postman Always Rings Twice
Fraaie opening, een man (combi van Boulahrouz, Wouter Kurpershoek en Richard Krajcek) komt al liftend bij een aftands tankstationnetje annex raststatte, er hangt een bordje "man wanted". Dat is iets voor hem. De baas is een vrolijke oude baas, dit gaat prima zo.. Maar dan verschijnt daar de beeldschone platinablonde dochter (nee nee nee echtgenote!) Noir volgens het boekje dus, van originaliteit moet de film het zeker niet hebben. De 2 worden verliefd, maar dan moet die ouwe Franz Weisglas-achtige dronkelap nog op een of andere manier verdwijnen... Wat me in eerste instantie een voordeel leek was dat dit een lange noir is. Bijna 2 uur. Dat verhindert die chaotische rollercoaster-ride die noirs vaak zijn. Maar vreemd genoeg werkt dat dan toch niet. Het tweede gedeelte van de film is alsnog chaotisch, veel teveel mensen die elkaar vliegen af komen vangen. (Zo verschijnt er ergens nog zeer kortstondig een blackmailende dikzak) Had wat meer klare lijn mogen hebben. Wel sterk in het tweede deel is de gewiekste advocaat, die alles en iedereen in zijn eigen belang tegen elkaar uitspeelt.

Zazie dans le Metro
Eerste 5 minuten is 't al duidelijk. Of dit wordt een van de leukste films ooit, of dit gaat op grandioze wijze de mist in lopen. Dat laatste dus, maar da's beter dan een saaie film natuurlijk. Vrolijk gefloten openingsliedje, een dikke man loopt over een perron opmerkingen te maken over de stank die mensen verspreiden, allemaal superfleurig, kleurig en gestileerd. Dan rent een vrouw naar 'm toe, hij spreidt zijn armen en de man naast haar "ontvangt" 'r. Onze dikzak moet het doen met haar dochter, Zazie, waar hij een paar daagjes op mag passen. Zazie is een vuilbekkende belhamel die haar oompje tot waanzin zal drijven. Ze wil per se met de metro, maar de metro staakt, ze rent weg, chaos. Het is niet echt na te vertellen. Denk ueber-camp a la Ja Zuster, Nee Zuster, inclusief homoseksuele ondertonen (de oom is entertainer die in een jurkje danst) Zijn fraaie vrouw maakt de jurken, maar laat ergens een traan. Opvallend is ook het veelvuldig gebruik van de fast-forward knop. Zeg maar driekwart van de tijd. (En anders is de geluidstrack wel omgekeerd of andere geintjes, de ene na de andere jumpcut, een schoenmaker verandert 0.3 seconden in een neger, bijvoorbeeld)
Iedereen raast rond in een ode aan stokoude hak en smijt-films van Chaplin en cartoons vol extreem grof geweld. Het food fight aan 't eind komt niet als een verrassing, maar toch, Malle had het her en der toch net even iets rustiger aan mogen doen, het wordt wel erg vermoeiend zo.

Ipcress File rocks, gave soundtrack ook (dat hakkebord is nog gesampled door Mono, de brittriphop band).

Zazie heb ik na 20 minuten uitgezet. Kreeg er hoofdpijn van.

haha :D miste je een prachtige Eifeltoren-beklimming.

ik ben toch al niet van de spyfilms, dacht dat Ipcress een noir was, had het moeten weten toen er stond "Len Deighton's" The IPCRESS File.

die soundtrack is triphoppy ja, zat aan Orbital's The Box te denken.

wat betreft The Postman:
tweede gedeelte van de film is alsnog chaotisch
zeg ik weer chaotisch, ik bedoel, niet zo scherp zelfs 'n beetje saai.

zat aan Orbital's The Box te denken

Zal dat hakkebord zijn, wellicht zelfde bron maar meer versneden. Imo het enige goede, en dan ook écht goede, Orbital nummer.

jep eens. (lang niet alle Orbital platen gehoord verder, maar dan nog)

Nou ja, Snivelisation was toen "all the rage" maar ik kreeg het er niet echt warm van en ik was toch aardig aan de ambient en d'n'b, hoewel ook weer niet tot over m'n oren in de obscure 12"-en.

de laatste twee tracks van Snivelasation zijn toch wel erg fijn, zelfs nu nog 15 jaar later.

Heel Snivelisation is nog steeds erg goed, maar Bruin en In Sides zijn nog beter.

En dan weer terug naar film: :-)
De beste speelfilm met een track van Orbital op de soundtrack: Pi (Darren Aronofsky, 1998).
De slechtste speelfilm met een track van Orbital op de soundtrack: Hackers (Iain Softley, 1995).

op imdb werd bij Zazie trouwens Olaf-favoriet Mon Oncle getipt! ;)

Pi is ook de beste film met een nummer van Autechre. (ik kan me geen andere film met iets van Autechre herinneren namelijk)

Volgens de iMDB bestaat er ook geen andere speelfilm met muziek van Autechre :-)

zonde! vraag me af of het een keuze is van de heren zelf. je hoort Boards of Canada ook nooit ergens en dat zou toch zeker moeten kunnen, zullen ze wel weigeren.

Boards Of Canada zit in ieder geval in Morvern Callar en een aflevering van Six Feet Under.

je hoort Boards of Canada ook nooit ergens en dat zou toch zeker moeten kunnen,

Het begin van een van de later Harry Potters was echt geknipt voor Board of Canada.

Cerny Petr (a.k.a. Black Peter; Milos Forman, 1964). Verlegen, beetje onhandige jongen neemt een baantje in een supermarket, waar hij klanten in de gaten moet houden. Zelfs dat gaat hem niet goed af. All with good intentions, ook waar het de meisjes betreft. En eens in de zoveel dagen wordt hij eens flink toegesproken door pa. Film laat het generatie-conflict zien op een vertederende, niet overdreven manier. Peter is uitstekend getypecast. De zwart-wit films van Forman zitten ergens op een nuchter plaatsje tussen de Franse nouvelle vague en het Britse kitchen sink drama in. Sommige aspecten heeft hij later beter uitgewerkt in het overall overtuigendere Loves of a blonde.

Clean, shaven (Kerrigan, 1993). Van de regisseur van Keane en deze was eigenlijk van hetzelfde niveau. Verwarde man rijdt rond op zoek naar zijn dochter, waarbij een incompleet beeld wordt geschetst (of gesuggereerd) van een verleden met kindermolestaties. Broeierig (haast op een Aronofsky-manier), spannend en formidabel geacteerd lowerclass drama dat ik van harte aanbeveel, zeker als je van Keane hebt genoten.

L’histoire de Adèle H. (Truffaut, 1975). Vrouw volgt een officier all the way naar America in de hoop dat haar liefde beantwoord wordt. Dat dit niet zal gebeuren blijkt al heel snel en de film volgt de tragiek van Adèle. Ik vond het maar zo-zo. Een beetje een Adjani-jankfilm die nooit zo hartverscheurend wordt als het materiaal belooft (heeft ze later nog eens overgedaan in Camille Claudel). Ze schrijft steeds brieven naar Europa die ze dan hardop voorleest, zodat de kijker er ook wat aan heeft. Dat soort dingen.

Oh, over Adele ben ik het dus oneens met Ludo, zie ik net...

Na Clean, Shaven is het interessant om deze film naast Kan Door Huid Heen te leggen. Beide films zitten in het hoofd van een verward personage, wat ook tot uiting komt in een fragmentarische, dreigende soundtrack. De vergelijking zal overigens in het nadeel uitvallen van de Nederlandse film, zonder daarmee heel veel af te doen aan het intrigerende speelfilmdebuut van Esther Rots.

@Adele, ai :) die brieven heb je wel een punt, maar ik vond 'm ook/toch als period piece geslaagd. (verder niet Truffaut's beste, maar misschien wel rond een 5e plaats)

over Clean, shaven had ik al 'ns gelezen dat Keane (jaren en jaren later) haast een remake was. Vergeten op de lijst te zetten. nu dan.

eerder genoemde boek "De Film Club" van David Gilmour uit. grappig hoe een boek over films (en van een filmjournalist/criticus) zulke waardeloze onnatuurlijke dialogen kan bevatten.
je kan dit filmpje kijken en dat is het hele boek in 5 minuten.

wat ik vreemd vind is hier (en ook eindeloos in 't boek) benadrukt pa hoe groot z'n zoon is (intimiderend groot) je verwachtt hem zelf dan klein, maar hier in 't filmpje en op alle foto's lijkt ie minstens zo groot.

in de film kijkt een pa dus films met zijn gesjeesde zoon, hij raadt er zo'n 120 aan (netjes in een register in 't boek opgenomen) True Romance is zo'n beetje zijn favoriete film, al heeft ie ook een obsessie voor Showgirls.
Meeste had ik al gezien, hier een paar die ik maar heb genoteerd. wie weet zit er nog wat bij.
oh daarvoor nog even.. de man is een enthousiast verdediger van de film Ishtar. iemand die gezien? een totale flop. 3.6 op imdb, en masse gekraakt door de pers, ik zou bijna benieuwd worden.

*Bullitt
*Dead Zone
*Duel
*Get Shorty
*Ishtar (..)
*Jungle Fever
*The Last Detail
*The Late Show
*Night Moves (lolita-noir met Gene Hackman)
*Quiz Show
*Out of Sight (met J Lo.. kan dit echt wat zijn??)

Ishtar is zo'n beroemde flob net als heaven's gate die dan heel voorstebaar zijn verdedigers krijgt. Wil je weten welke van de bovenstaande aanraders zijn? The last detail (geweldige Nicholson), Duel (als het de spielberg is, kan me niet voorstellen dat je die niet gezien hebt). En out of sight, echt van genoten, vooral de tweede helft.

mooi, ja het was gewoon een voorzetje voor ramblin' over die films. ik denk dat ik ze gewoon allemaal noteer (dus inclusief Out of Sight, alhoewel geen Ishtar hoor)
inderdaad de Duel van Spielberg verbaasde me zelf ook dat ik die tot nog toe vergeten was.
snel checken wat ik nog meer van Spielberg mis (nee lamaar ik zie 't al, een hoop :) )

De perfecte mumblecore parodie

it's like spending 90 minutes in an actual dirty garage!

Last Detail is niet zo best (ondanks Nicholson}. Bullit is eigenlijk ook niet zo goed, maar ja, die beroemde auto-achtervolging hè? Duel is de enige echt goede Spielberg en Out of Sight is prima. Dead Zone is trouwens is ook een vermakelijke King-verfilming, vergeet altijd dat het een Cronenberg is (als Cronenberg trouwens middenmotor), met Walken die zijn arsenaal tics een keer thuis was vergeten. ;)

ja Walken zou daarin bijzonder goed moeten wezen, ik ben benieuwd.

En Martin Sheen als ontzettende klojo (Dead Zone). Verbaast me trouwens dat je Out of Sight niet hebt gezien. Clooney op zijn "vlug-aantekeningen-maken" slickst en J Lo is daar inderdaad erg goed in (was het niet haar eerste filmrol of zo?)

Verbaast me trouwens dat je Out of Sight niet hebt gezien
het zal niet lang meer duren. ;)

qua JLO zat de spinnen-classic Anaconda er nog voor (en nog wat dingetjes hoor) ik heb JLO voorlopig alleen gezien in Jersey Girl.

Duel is fantastisch. Jaren '80, laat op de avond, Veronica.
Get Shorty indertijd in de bios gezien. Niet veel om het lijf, af en toe wel heel flauw maar wel vermakelijk (from memory, en met 14 jaar voldoende tijd om zich met enige bias in me te nestelen).

Junior Bonner
It's like being 90 minutes in an actual rodeo! Nou, daar was ik nog nooit geweest, dus een leuk nieuw inkijkje in die subcultuur. De film mist wel wat scherpte in 't verhaal. Peckinpah zet wat conflictjes uit, maar raakt dan afgeleid door parades en de wedstrijden om er verder nog veel mee te doen. Steve "Foeke Booy" McQueen speelt een rodeo-rijder waar 't beste er net van af is, en hij was sowieso al niet zo goed als zijn vader Ace Bonner. De rodeo is eigenlijk een rondreizen circus, inclusief aanhangertjes en clowns. Er wordt geloot om wie op welke bull moet rijden, Junior Bonner koopt de loting om en mag weer op de gemeenste. Niet zonder reden, want ze keren terug naar z'n hometown. Een goeie band met de familie heeft ie niet, pa is een eikel en een dromer (hij wil naar Australie om goud te delven) ma is een goeiig mens (rol van Ida Lupino!) en z'n broer is een kapitalist/makelaar in mobile homes, die net pa heeft afgezet door z'n grond voor 'n prikkie van 'm te open. Mooiste scenes zijn niet die van het rodeo-rijden zelf, maar in de pauze, als de menigte zich naar een kroeg begeeft om daar zich te bezatten, met als begeleiding natuurlijk een Tumbleweed-achtig countrybandje. (Ze spelen nog net geen Me and Bobby McGee)

Walk Hard: The Dewey Cox Story
Van dezelfde regisseur als The TV-Set, maar een stuk minder scherp. Meer de usual Apatow stijl komedie, met een hoop flauwe grappen. Zie de naam van het hoofdpersonage alleen al. Zijn humor is toch niet echt de mijne, maar ook niet slecht hoor, ik heb best zitten grinniken. Walk Hard parodieert voornamelijk Walk The Line en alle andere biopics die van de gutter (inclusief jeugdtrauma) naar sterrendom gaan, dan de afslag drugs nemen, om er toch nog wijzer uit te komen. Geinig zijn de Jews die de platenindustries controleren en runnen (in het Jiddisch) en de Smile-fase waar Dewey ook nog doorheen gaat. (Met het opnemen van schapen, aboriginals en een tiet) In de aftiteling bleek Van Dyke Parks himself zelfs meegewerkt te hebben aan 't liedje. (Is ook niet zo slecht) Al krijg je zelfs in deze parodie wel wat meer begrip voor hoe de andere Beach Boys zich gevoeld moeten hebben toen Brian aan die eindeloze trip begon. Dewey wordt trouwens gespeeld door John C. Reilly, die ik toch liever in z'n loser-rol zie. (Al is ie oorspronkelijk comedian, meen ik)

Get Shorty
Ik dacht effe dat deze film uit 1990 kwam. Dat zou het oordeel helemaal veranderen, zo van: wtf Travolta speelde al een Pulp Fiction-achtige rol voor Tarantino hem ontdekte. Het hele verhaal riekt naar Tarantino, heeft ie ook dat nog gejat. Maar nee he tis 1995, en Tarantino spoorde Travolta zelfs aan deze film te doen. Hij zal fan zijn van Elmer Leonard, van wie hij later Jackie Brown verfilmde. Leonard-verhaaltjes werken dan ook prima op celluloid. In wezen is het een gangster-parade van double-crosss op double-crosses, het lijkt ingewikkelder dan het is, maar vermakelijk is 't wel. Wat ongeloofwaardig (maar het is ook geen serieuze film natuurlijk) is als b-film-producent Harry Zimm (Gene Hackman) zelf ook aan hosselen gaat en de gevaarlijkste maffia-baas naar de stad lokt. Get Shorty is ook leuk omdat het een film over Hollywood is. Danny DeVito als pathetische steracteur, met eindeloze zwam-filosofietjes, dat werk.

The Last Detail
Moest eigenlijk wel goed zijn, toen ik zag dat Hal Ashby regisseerde. Dit heeft de sfeer van Cassavettes' Husbands, waar ook 3 mannen aan de wandel gaan en zich eigenlijk als puur escapisme alles doen wat ze te binnen schiet. (Daar is een vriend dood, hier moet een knaap door 2 andere mariniers naar de gevangenis worden overgebracht) Jack Nicholson in een van zijn aardigste rollen (ook subtiel voor zijn doen!) al zou je dat niet verwachten, het moment dat ie geintroduceerd wordt, lijkt ie met z'n rare haar en foute snor eerder op Hitler. (Of op een neo-nazisitische Hitler-wannabe die met 7 andere NVU'ers in zo'n protestmars loopt) Randy Quaid is de piepjonge kleptomane marinier die zeer overdreven 8 jaar cel heeft gekregen. Nicholson wil iets leuks voor 'm doen, terwijl Otis Young (ooit een echte marinier) meer zoiets heeft van "get it over with". (Daar komt niks van in en ze maken een enorme detour) Wat sterk voor de film pleit is dat er geen suikerspin-einde is, zelfs het minste wat je nog verwacht een vriendschap tussen de 2 marinier-bewakers wordt achterwege gelaten. Ja, ze zijn een beetje hetzelfde, maar aan 't eind gaan ze gewoon uiteen. Op 1 momentje, big baby Randy Quaid schaatst enthousiast rond, en Nicholson zegt: see you said he couldn't have a good time. (Ofzoiets)
Minor detail nog: (en spoiler!) ergens aan 't eind probeert Quaid weg te sneaken, hij heeft net van die Yankee Hotel Foxtrot-signalen geleerd, waarmee hij dan B. Y.E spelt. Alleen hij staat nog fucking dichtbij, was leuker geweest als hij dat als stipje in de verte had gedaan. (Ok, hoe hadden ze 'm dan nog in moeten halen)

Eindelijk Blade Runner gezien. The Final Cut en gelijk twee keer omdat ie best wel goed is.

En Dawn Of The Dead, de remake. Best spannend, die rennende zombies.

had trouwens in the Last Details wel geholpen als de toepasselijke maar vreselijke leger-mars-muziek vervangen was door IETS anders, maakt niet uit wat. (zeg maar de muziek waar de baas van Harry Palmer in the Ipcress File fan van is)

ik zag laatst Blade Runner ook nog 'n stukkie, viel me tegen, het leek allemaal zo.. belachelijk. zal wel niet in de stemming zijn geweest.

ik bedoel waar haalt ie die DUIF ineens vandaan!

Who care! Symbolen man!

'Realisme' is toch sowieso geen sterk punt.

hehe, het is ook niet de juiste manier om naar Blade Runner te kijken, maar als je eenmaal in "dit is bespottelijk"-mode zit, ga je je dat soort dingen afvragen.

Wordt het een lange zit. Realisme wordt zwaar overgewaardeerd imo. :)

het uitstellen van de dit is bespottelijk mode, dat is toch een gebruikelijke definitie van een goede film?
speaking of which: afgelopen zaterdag Synecdoche New York van Charlie Kaufman gezien. mooi hoe de film traditioneel begint met een hypochondrische theaterregisseur + vrouw en kind en dan ineens na een half uur steeds surrealistischer uit de gebruikelijke kaders begint te scheuren.

rond datzelfde moment voelde ik dat ik me moest gaan bewapenen tegen de visie op het leven van Kaufman, die in deze film stukken minder frivool is dan ten tijde van Being John Malkovich. It all boils down to this: het leven is een tevergeefse, hopeloos individuele ademzucht tussen twee zwarte gaten, met geen mogelijkheid tot werkelijk contact. Kaufman bekwaamt zich in horror vacui? Hoewel ik samen met vriendin danig ontdaan Kriterion verliet (sommige taferelen zijn wel erg naargeestig) dacht ik ook al vrij snel daarna: een dergelijke Weltschmerz hangt noodzakelijkerwijs samen met een al te groot ego. Die tobberige traditie van het leven zien als een eeuwig tranendal staat me toch steeds minder aan, alleen als je jezelf vreselijk belangrijk vindt kun je er een dergelijk groot probleem mee hebben dat het leven niet noodzakelijkerwijs een hoger plan dient. Kaufmans positie lijkt onbehagen met atheisme en darwinisme te impliceren, terwijl ik die twee denktradities juist als inspirerend zie.

Een andere lijn die ik in deze film misschien wel interessanter vindt: waar houdt de ambitie van een regisseur op? Misschien zelfs in dubbele vorm: de ambities van zowel het karakter van Hoffman als de ambities van Kaufman als filmmaker. art copying life copying art copying life, etc. De buitenproportionele set waarop Hoffman zijn ultieme theaterstuk wil realiseren.. prachtig.

Eenzinsrecensie: Philip Seymour Hoffman verdwaalt met regisseur (en scenarist) in een spiegelpaleis.

Eenmaal thuis las ik bij Louis Ferron een citaat van Arthur Schopenhauer, dat deze film ook aardig samenvat: "Mijn fantasie speelt, vooral bij muziek, dikwijls met de gedachte dat alle mensenlevens slechts dromen zijn van een eeuwige geest, kwade en goede dromen, en dat elke dood een ontwaken is." (Neue Paralipomena nummer 275).

Realisme wordt zwaar overgewaardeerd imo

Dat sowieso. :) Maar die duiven zaten toch gewoon op die zolder? Eitje voor een replicant om die te vangen. Wat me wel doet afvragen, in die Blade Runner wereld bestaan geen echte dieren meer dus die duiven zijn ook nep. Maar goed, details.

het uitstellen van de dit is bespottelijk mode, dat is toch een gebruikelijke definitie van een goede film?
goeie. wordt wel met elke kijkbeurt moeilijker, waarschijnlijk. (van dezelfde film bedoel ik)

Maar die duiven zaten toch gewoon op die zolder?
hij had 'm de hele tijd al tussen z'n oksel zitten ;)

Kon even niet op de uitdrukking komen, nu schiet-ie me ineens te binnen: the suspension of disbelief. Blijkt van Samuel Coleridge afkomstig te zijn: Suspension of disbelief or "willing suspension of disbelief" was a formula devised by the poet and aesthetic philosopher Samuel Taylor Coleridge to justify the use of fantastic or non-realistic elements in literature. Coleridge suggested that if a writer could infuse a "human interest and a semblance of truth" into a fantastic tale, the reader would suspend his or her judgment concerning the implausibility of the narrative. (wiki)

Slumdog Millionaire (2008, Danny Boyle)

Ik heb me prima vermaakt met deze film, maar het is allerminst een meesterwerk.
Enkele kanttekeningen.

Dev Patal als Jamal is te bedachtzaam, fijnzinnig en vooral te 'westers' om voor een Indiase 'slumdog' door te gaan.
Deze kritieken vind ik gerechtvaardigd en eigenlijk een forse inkopper en wel om de volgende scenes in de film:

In het quizprogramma is er geen moment waarop de presentator iets te zeggen heeft over zijn ongeschooldheid en lage afkomst, wat haaks staat op het verzorgde uiterlijk, beleefdheid en goede manieren van de slumdog.
De sadistische politierechercheur vind het hoogst onwaarschijnlijk dat de ongeschoolde 'slumdog' zoveel vragen goed heeft, het moet wel een luchtje aan zitten.
Maar wij zien iets heel anders: voor hem zit een bedachtzame, beleefde en welbespraakte jongeman.
En waren de vragen nu zo moeilijk?

Of de quizpresentator en de politierechercheur zijn louter domme, kortzichtige mensen of Dev Patal is niet goed gecast als Jamal.
Beide mogelijkheden doen afbreuk aan de geloofwaardigheid van de personages.
Over de geloofwaardigheid van de gebeurtenissen begin ik maar niet...

Ten slotte:
De liefde tussen Jamal en Latika is iets wat maar moet worden aangenomen, er zijn geen momenten geweest waarop dit zichtbaar gegroeid is.

ik zit in de Volkskrant te bladeren (ze zijn vernieuwd) en zie dat ze voortaan op donderdag met een hele Film-bijlage komen. wow. we zullen zien, maar ik vind 't een opvallende keuze. (al denk ik dat het iets beter lezen is over films dan over muziek, maar muziek moet 't voortaan doen als onderdeel van Kunst & Boeken) (echt gewaagd was pas een heel katern over Ballet, maar soit)

oh ik ben te snel. op pagina 2 wordt de boel nader gespecificeerd en blijkt 't katern Film ook Muziek te bevatten. (lol)

En nog even terugkomend op Synecdoche, New York: bij de afwezigheid van een God voelt de atheïstische Caden Cotard/Philip Seymour Hoffman/Charlie Kaufman zich blijkbaar genoodzaakt de plaats van God in te nemen. Conclusie: it sucks to be God. Over dit thema zijn overigens ook luchtigere films gemaakt: Stranger Than Fiction (Marc Forster, 2006) met Emma Thompson als een suïcidale schrijfster.

Wat is Che Part 2 trouwens een ontiegelijk saaie film. Het is ten opzichte van Part 1 een grote herhalingsoefening zonder franje en Che is niet meer dan een uitvergrote bijrol. Het kleurenpalet was zeer toepasselijk ook voornamelijk grijs, waar Part 1 nog bestond uit zonnig bruine tinten. Over het plotselinge subjectieve camerastandpunt in de slotscène wil ik het al niet eens hebben.

Uit het David Gilmour-rijtje maakt The Late Show mij wel nieuwsgierig. Iemand die al gezien?

Over het plotselinge subjectieve camerastandpunt in de slotscène wil ik het al niet eens hebben.

Begon de NRC.next scribent ook al over. Is dat een cinematografische faux-pas of zo? Of voelde je opeens eens een "I AM SPARTACUS!" gevoel opkomen. :)