Filmforum

die Advantageous ziet er goed uit.

Breakfast at Tiffany's
Ik ben bang dat als ik hier op Tumblr naar zoek mijn computer het begeeft. Vreemd dat ik deze van Blake Edwards nooit had gezien, want zijn films waren vroegâh altijd op televisie. Geweldige beginscène in dat stille New York. Wat volgt is een film die niet helemaal weet wat het wil zijn, komedie of liefdestragedie. Ik vermoed dat het originele verhaal minder blij afloopt en dat had hier ook moeten gebeuren (verwachtte toch eerlijk gezegd een tweede scene voor Tiffany's). Ondanks de problemen heerlijk old skool kijkplezier met een rol van Audrey Hepburn die een nieuwe standaard heeft gezet. Geweldige kleuren trouwens, bijna parapluies de Cherbourg-achtig.

2015, goed jaartje voor intelligente sci-fi.

The Naked Gun: From the Files of Police Squad!
'By the way, I faked every orgasm.' Leslie Nielsen's hoogtepunt is een aaneenschakeling van melige grappen... Fysieke grappen, visuele grappen, woordgrappen. Het maakt niet uit in welke categorie ze komen. Ze zijn flauwer dan een cavia die een kwartier niks gegeten heeft. Van de drie smaken zijn de visuele grappen het – eh – meest intelligent. 'Alles herinnert me aan mijn ex', zegt Leslie. Het volgende shot toont twee koepels van een energiecentrale. Als Police Squad een ongeluk te water onderzoekt schildert men een drijvend silhouet óp het water. Dat vind ik nou leuk! Helaas heeft 'stiffstick' verder de overhand. En Leslie, hij is niet veel meer dan een Bean die wél van bil is geweest. De woordgrappen gaan dus vooral over de geneugten van de liefde, en de schoonheid van zekere archiefstukken. 'Nice beaver.' Dé classic, en in wezen een samenvatting van de ganse film in 6 a 9 seconden. Als de 'femme fatale' aan één vingerkootje zuigt meldt Leslie. 'I've got 9 more'. Om de cinefiel bij de les te houden is er een veel te kort, maar wel bijzonder lollig flitsje film noir parodie. Leuk, maar voor een 'serious cat' als yours truly is het liedje van Randy Newman – I Loooove L.A. – stiekem het ware hoogtepunt. De aanwezigheid van O.J Simpson is trouwens ook wel something else, zeg... Jammer dat ie de vrouw van Leslie niet steelt. Of erger.

The Heiress
Aaron Copland, Henry James, William Wyler. Als dat geen bundeling van klasse is. Het vlekkeloze The Heiress is even weelderig als de borduurwerkjes die de openingstitels begeleiden. Piekfijn verzorgd en opgesloten in zichzelf zit Olivia de Havilland te wachten op een vent. Ze is dodelijk verlegen, en het laatste restje assertiviteit is door pa gestikt. De man is een indrukwekkend mentale tiran. (Van Russische literaire allure, denk ik dan al snel.) Hij houdt alleen van 'mama'. En mama is dood. De genegeerde en ondergewaardeerde dochter Olivia zit ondertussen maar te smachten naar dat vonkje. Ik hield meteen van d'r. De openingsscene alleen al. Olivia in de weer met haar vlecht. Samen met een 'maid' durft ze de bol wél los te gooien. Maar zie haar verschrikte blik als er later dan toch een potentiële lover verschijnt. Montgomery Clift mag het gaan doen, en hij is op zijn taak berekend. Hij heeft zelfs wat dikkigs! In een van de weinige volvette, barokke rollen uit zijn oeuvre stormt hij een leven binnen dat enkel op kousenvoetjes betreden kon worden. In deze fase schittert (en toonschildert) ook Copland. Dertig melodieuze minuten lang betovert Montgomery de maagd. Het is de fase die fans 'mee' zullen kunnen lipsyncen. Elk zin is raak. Elk lachje prikkelend. Daarna is de pret uit en begint de serious business. Pa in het verzet. Levenslesjes met elke steek.

Over intelligente sci-fi gesproken:

Mad Max: Fury Road
Outstays its welcome met 'n half uurtje en de die muziek deed me denken aan een beefed up George S. Clintonsoundtrack voor Mortal Combat (die heb ik wegens een Bucketheadgitaarsolo, maar 't is niet best, de filmcomponist is ook geen Dr. Funkenstein). Anyway, verder lekker over-the-top en dus goed.

L'Age d'Or
Wie de films van Buñuel helemaal begrijpt mag zijn hand opsteken. Wie weet wordt ie meteen afgehakt, in in een doosje gestopt, of komen er mieren uit gekropen. Als je geluk hebt mag je 'm bij een leuk meisje in de mond doen. (En zij de hare bij jou.) Om helemaal in die suri-stemming te komen keek ik als voorfilmpje eerst even die andere Dali/ Buñuel-samenwerking. 'Don't know about you, but I am un chien andalusia!' Misschien is die nog wel wat vreemder dan L'Age D'Or. Onversneden surrealisme. De symbolen buitelen driftig over elkaar. Het effect heeft iets van een bezwering. Ergens gedurende het kwartier loopt een man richting deur, richting zijn einde, en een split seconde dacht ik dat hij plots naakt in de weerkaatsing van een spiegel verscheen. Volgens mij is dat niet eens waar! Da's de kracht van suggestie... 'Hoofdfilm' L'Age d'Or is óók kort, maar neigt in elk geval naar full length. De langere speeltijd geeft wat rust. Geen koortsige nachtmerrie, maar een sensuele droomstaat. Alleen zo kun je van schorpioenen naar uit het raam gemikte bisschopjes worden gevoerd. De film was een schandaal en boze Parijzenaren riepen 'dood aan de Joden' naar het scherm. Nu riepen ze dat waarschijnlijk elke dag, maar de consternatie is begrijpelijk. De film is nog altijd verknipt sexy. Zelfs de tenen van een standbeeld krijgen een beurt!

Danton
Als die Franse revolutie nou íets minder ver was ontspoord, dan kon je nu nóg als hipster met zo'n rood mutsje rondlopen. Het zou een mooie, archaïsche variant op het Che Guevara-shirt zijn. De parallellen tussen communistische regimes en 'les committées', worden er hier door Wajda erg dik opgelegd. Hij ontkende het zelf ten stelligste, dus dan weet je dat het waar is. Ergens zit zelfs een kerel in een Cuba-groen legeruniform een sigaartje te roken. Depardieu speelt Danton, een volksheld die zich gaandeweg tegen de Terreur heeft gekeerd. (Overigens niet nádat hij zelf genoeg fouts had helpen opzetten.) Hij is kortom, een echte politicus. Zijn nemesis is Robbespierre. Het totalitaire tegendeel. Koel, berekenend, keihard vóór het volk (in alle mogelijke betekenissen) maar weet hij wel iets ván het volk? 'Ze zeggen dat je nog nooit een vrouw hebt gehad', voegt Danton de gepoederde Kant-look-a-like toe. Robbespiere tragisch noemen zou te ver gaan, maar dat de film naar Maxim had moeten worden vernoemd is een feit. Met hem in beeld leeft de film, door te sterven. Danton roeptoetert in rechtbankdrama. Robbespierre, die heeft zichzelf vastgedraaid in het rad van de revolutie. Hij kan alleen nog doorrollen. Alles lijkt voor niets geweest. Elke spreuk leeg. Net als zijn vermoeide lichaam. 'In dit huis eert men de titel citoyen.' Welk huis?

Keek ook nog even Desperate Man Blues buiten het officiële programma. (Want een tv-doc van maar 50 minuutjes)
Die is 50 minuten hartstikke SWEET though. De dansjes van Joe Bussard, platenverzamelaar par excellence. Omringd door tienduizenden stokoude 78's en sigarenrook swingt de man zijn schuur uit. De jaren '20 en '30, toen had je pas muziek! En hij lijkt echt alles woord voor woord mee te kunnen zingen, en 'strum voor strum' mee te.. nou ja. Bewegen. :)

https://www.youtube.com/watch?v=4vmJqy90FVE

Chappie
Juist. De gangsta versie van Ex_Machina en Her? In 2016 (dat is snel) zet de politie van Johannesburg robots in die geleverd worden door een wapenfabrikant onder leiding van Sigourney Weaver (fout dus). Tijdens een inval wordt er eentje iets te hardhandig neergeschoten en afgeschreven. Via de huisnerd die aan AI knutselt komt de robot in delen terecht bij...Die Antwoord, kruimelgangsters die een score moeten maken om een schuld af te betalen. De in elkaar gezette robot is een kind en moet van alles geleerd worden maar krijgt zeer tegenstrijdige informatie. Tot zo ver het verhaal. Vreemde film met duidelijke invloeden van Short Circuit en Robocop maar dan met de unieke Blomberg-touch. Dat Chappie al snel met een Zuid-Afrikaans accent praat is bijvoorbeeld hilarisch. De locaties zijn af en toe ook geweldig. Ik denk dat de casting van Die Antwoord eigenlijk mijn ambivalente gevoelens over de film samenvatten. Zijn natuurlijk unieke figuren maar vooral die gast is in zijn domheid best vermoeiend (tenzij hij even filosofisch wordt: "you either this dog, or that dog".) Blomberg is een beetje ADHD, hij weet en commentaar te geven op klassieke robotfilms en op de Zuid-Afrikaanse maatschappij en op toekomstig racisme maar soms kent hij geen maat met de combinatie muziek en wapens waardoor je aan het einde enigszins afgestompt bent (overigens intrigerend laatste kwartier).

Oh ja, dat kapsel van Hugh Jackman is echt legendarisch (heel mooi detail).

Nine
Musical-film en tegelijk een Amerikaanse remake van een aantal Fellini-klassiekers (vooral Otto E Mezzo). Voor de ekte-ekte Italiaanse twist is Sophia Loren opgetrommeld als moederfiguur van de playboy/filmregisseur die maar niet met een script komt. Gek genoeg verschijnt Fergie als eerste op de aftiteling (heeft niet meer dan een bijrol en ik had haar niet eens herkend). Een paar dames redden dit drama van de ondergang, waaronder Marion Cotillard. En Judi Dench met pruik is ook geen porum.
Gainsbourg (Vie héroïque)
Vermakelijk en verder alles wat Omar zei ergens hierboven. Geweldig rake en korte dialogen ook, zo hou je de vaart erin.

Ik las dus in die Histoire de Melody Nelson 33 1/3 dat Gainsbourg echt poppen van zichzelf verzamelde.

Going My Way
Zingen, schranzen, golfen, dammen. Luizenbaantje dat priesterschap. In elk geval in deze opmerkelijk matige film van Leo McCarey. Iets teveel komedie voor de sentimentalist. Er gaat weinig goed. Het script is een quilt van aan elkaar geknoopte ideetjes, die je nog niet in een kerkloterij als prijsje weg zou kunnen geven. De editing is merkwaardig lukraak, en zelfs de cameraman heeft moeite de focus te behouden. 'Father' Bing Crosby moet als troubleshootende manager de oude Dominicaan Barry Fitzgerald van de financiele ondergang redden. Zingend, denk ik dan. Maar zelfs die lijn wil maar niet lineair simpel worden. Bing begint met het becommentariëren van een straatkatje dat is komen aanwaaien, zij wil óók zingen, maar Bing maakt haar 'handwerk' nogal onaardig belachelijk. Zelf trekt hij daarna snel een baseball-uniform aan om de jongens van de straat even een paar akkoorden te leren. Het is 's avonds nog licht buiten, maar Bing begint gewoon met kerstliedjes... Gelukkig voor McCarey is er nog een oude priester en een oude vriendschap. Bing moet zijn voorganger naar de uitgang dirigeren. Dat doet pijn. Ook een vroegere opera-vriendin van Bing leert dat de tijden veranderd zijn. Bing moet nu voor het zingen de kerk uit, zeg maar. Twee aandoenlijke scenes in één grote deus ex machina, da's wat weinig.

The Silent World
Nagesynchroniseerd! Het verhoogt de lulligheid, zodat we nog dichter bij de wereld van Wes Anderson uitkomen. Veel kekke mutsjes, en stoere zeelui met een klein hartje. Alleen de vrouwen ontbreken bij Cousteau. Misshien vond hij dat net als die professor maar 'afleidend'. (Of zou ie stiekem voor die strakke speedo's gaan? Er lopen sowieso wat klassieke spierbundels bij hoor.) De mannen op de Calypso zeggen een wetenschappelijke taak te hebben, maar dat zie ik in deze 'docu' nu niet bepaald terug. Ja, de cameratechniek, die mag er wezen. Verder houden zich vooral bezig met dingen mollen en beesten vervelen. Geen idee of een 'marine biologist' nu nog met wat dynamiet aan de slag gaat om een 'sample' van een gebiedje te nemen, maar qua bééldvorming hoor je daar in elk geval niks meer over. Waar een ritje op een schildpad nog wel iets grappigs heeft, wordt het geklooi met een baby walvis gewoon gênant. De Calypso 'rijdt' er eentje aan, waarna het beestje aan een bloederige doodstrijd begint. Cousteau noemt het een 'tragedy of the sea', maar ik denk niet dat de walvis het met zo'n 'oh shit happens in nature'-understatement eens zou zijn! Als het beest lijk is geworden komen de haaien. Dit kunnen Cousteau's mannen niet aanzien! Ze nemen wraak op het enige natuurlijke wat er in die scene gebeurt... Naïeve tijden in technicolor.

Dance with a Stranger
'Some people have no shame.' 'Some people have enough for everyone.' De relaties die sommige mensen hebben, er valt bijna niet naar te kijken. Fragmentatiebom Dance with a Stranger is een harde en realistische film, maar ook een ongelooflijk irritante. Een koppeltje dat alléén maar vecht, en van vernedering naar onvermijdelijk eindelijk wankelt. Ik werd het snel beu. Het zit Rupert Everett nooit mee in 'stranger'-films – denk aan The Comfort of Strangers – maar in dit geval maakt ie 't echt helemaal zelf naar (en het er helemaal zelf náár.) De 'tosser' vindt in een 'knockers club' een Marilyn Monroe-blondine (Miranda Richardson). De twee hebben niks gemeen. Hij kakt elitair, zij walmt naar lichte zeden. Opposites attract. Moeten wij althans geloven na één seksscene. Hoewel het klasseverschil nog wel enige Gatsby-potentie heeft wordt de film al snel een kibbelende bende. Het fraaie 'establishment' wordt maar moeizaam als decor benut. Enkel wanneer de jaloerse Everett een LP ('cd van jou, cd van mij') door midden breekt, komt de plaats tot leven. Als derde wiel aan de wagen fungeert Ian Holm. Zijn crimineel foute snor is zíjn pose. Hij heeft alles wat de bardame zou moeten willen, en dús niet wil. Geld, tederheid, en goede zorgen voor haar zoontje. Daar heeft een onberekenbare vrouw echter geen boodschap aan. Dansend door de scherven.

The Big Clock
Terug in de tijd met dit heerlijke malle mallemoesje van een noir. De setting alleen al. De reusachtige 'mediamarkt' van een tijdschriftentycoon. Door de obsessies met klokken lijkt het gebouw wel Tatlin's Tower. Op elke verdieping een ander magazine, maar allemaal onderdeel van het masterplan van Charles Laughton. Dit is zíjn film. Dikker dan ooit, vileiner dan ooit, en met een kittig opplaksnorretje. De magnaat heeft – heel communistisch – overal afluisterapparatuur om zijn medewerkers onder controle te houden. Eén van hen is Ray Milland, de poor man's Cary Grant. Hij zou zó graag eens op zijn honeymoon gaan. 'With a 5 year child'. Er is altijd wat tussen gekomen. Zo ook nu. In die echte noir-traditie is het niet uit te leggen hoe het plotje wordt opgezet. De informatieverdeling is hilarisch wazig. In elk geval gaat Milland mokkend aan de wandel, komt hij een potentiële femme fatale tegen, die zijn hand leest. 'I see a mysterious woman entering your life', waarna ze prompt uit het verhaal wordt afgevoerd. Meer madame McGuffin dus, en eigenlijk zelfs dat niet, want daarvoor dient een schilderij. (Het geeft de film de kans de kunstwereld lekker belachelijk te maken.) Probeer het niet te volgen, volg gewoon de pret. Laughton nipt heerlijk vulgair van zijn koffie, en kijkt toe hoe de Kafkaeske raderen van de klok beginnen te malen.

Gigi
'Thank heaven for little girls, they grow up in the most delighful way.' De geweldig verlekkerde Maurice Chavalier windt er meteen in de openingssong al geen (baby)doekjes om. Dit is Lolita met de zwier van Ophuls. Het meisje dat langzaam in de juiste ronde vormen wordt gekneed heet Gigi (Leslie Caron). Dat is geen onbekende op dit maagdelijke terrein. Een paar jaar eerder was ze ook al leuk (of nog leuker...) in het nog wat naievere Lili. Eeuwig kindmeisje Caron máákt deze Minnelli-musical, precies zoals je verwacht na zo'n intro. Met d'r prachtige blauwe oogjes, kostschooloutiftis en bovenal door alle heerlijk ironische snuitjes die ze trekt. Waar haar oma en tantetje hard hun best doen om een dame van d'r te maken, zet Gigi het gewoon op een zuipen. Stiekem net zo stoer als Pippi. Liedjes zingen gaat haar minder af. Maar daar is ook niet echt op gerekend. Alle anderen babbelen ook meer dan dat ze galmen. Een soort Kurt Weilliaans sprechgesang. Pas na tachtig minuten zorgt de gigi-verliefde rijke gladjakker (en suikertycoon) Louis Jourdan voor een eerste echt zoete melodie. Leslie heeft haar lesjes dan geleerd. Ze kan wat vrouwen moeten kunnen. Pak die sigaar, laat 'm sensueel onder je neusje langsglijden, schud er even lekker mee, en geef 'm dan aan je kerel. Het stukje eraf knippen. Dat doet ie zelf! 'So young, so fresh, so eager.'

Georgy Girl
'How's life in the kitchen sink, Georgy Porgy?' Bikkelen met een grimlach. Het typische datesite-meisje Georgy heeft haar uiterlijk niet mee. Te groot, te breed, te degelijk. Iedereen wrijft het er ook alsmaar in. 'Doe wat aan je haar!' 'Doe wat aan die trui!'. Pas als Georgy (Lynn Redgrave) de kids expressieve dansles geeft, kan ze zichzelf zijn. Dan is ze ineens wél mooi. Zoals iedereen die in zijn element is, ongeacht uiterlijke kwaliteiten. Het is een van de kleine, lieve lesjes uit deze fijne film. Een ander wapen van Georgy is haar heerlijke, cynische humor. En juist op dat vlak vindt ze een kompaan in de malle Alan Bates. Hij is de 'lover' van Georgy's prachtige huisgenote Charlottte Rampling. Maar wie is er nu eigenlijk écht lief voor hem. Met wie kan hij écht lachen? Juist. Ik vond het tweetal een duo van Frances Ha-allure. Eigenlijk heeft de film aan hen genoeg. In de zijlijnen zoeken de makers echter – een tikkeltje jammerlijk – de farce op. James Mason neemt zijn rol als suikeroompje wat al te serieus. Hij stelt een heus contract op. Iets met benefits. 'Alles intact?' 'Yes, I am queen of the fairies.' Het vadertje van Georgy (tevens de butler van de rijkaard) staat erbij en kijkt er naar. Zwijgend als Peter Winnen in Dit Was Het Nieuws. Gelukkig maken anderen vele grappen. In de 'maternity ward', vraagt een kerel: 'How long?' '8 weeks!?'. Dat wordt handwerk.

Captain Courageous
'Go away with your foolish questions, which don't have no brain!' Ah, de wijsheden van de allochtoon annex armesloeber. Captain Courageous is een film uit Hollywood's 'communistische' periode, al heb je dan mijn fantasie nodig. De tycoons en de bankierszoontjes moeten even dimmen. In de eerste fase van de film zien we zo'n verwend nest. Pa geeft 'm alles, en op school wappert zoonlief zelf met geld. Maar niet alles is te koop. 'You're still the boy's dad, man.' Zoontje dondert van een 'steamer' en beland in een 'schooner'. Daar redden centjes je niet. Een klap voor de kop kun je krijgen. Op het kleine bootje krijgt de film de inborst van John Ford. Mannelijk maar sentimenteel. De vispraktijken worden aangenaam uitgebreid (en realistisch) getoond. Het is geen Leviathan, maar er vliegen genoeg mootjes in het rond, en haken in huiden. Het gaat natuurlijk om de 'nieuwe vader'. Een Portugees met Cousteau-mutsje en een hurdy-gurdy. Het 'aardige visschertje' bezingt het leven aandoenlijk. Iets té misschien, want zijn 'poulain' schiet wel erg vaak vol. Het laatste half uur wordt één groot jankfestijn. Daar wordt het scenario toch wat gemakzuchtig. Armesloeber geeft ultieme, persoonlijke les in afscheid. Hij kan gemist worden. Hij wel.

Suddenly, Last Summer
'Boys, between childhood and older.' Het duurt meer dan driekwart film voordat hét woord dan eindelijk, en héél voorzichtig valt. Jongens... Dát was wat de dichter zocht op de arme Europese stranden. Het woord homoseksualiteit valt nergens. In welk jaar zou Hollywood dat hebben aangedurfd? Toch maakt juist het gedraai de film spannender. Eigenlijk wel een slim trucje van Tennessee Williams. Van zijn verfilmde toneelstukken is dit wel een van de mindere, en een van de babbeligste (actie werd lastig he...). Het intro is nog wel zeer filmisch. 'Koningin' Katherine Hepburn laat haar luxueuze villa zien. Inclusief 'zeldzame planten'-tuin. Het broeit er als in To Have and Have Not. 'En dit is de Venus Flytrap'. Freudiaanse symboliek met de diepgang van een iel blaadje. Montgomery Clift waait ook bijna weg. Hij had nog zeven jaar te gaan, maar lijkt hier op sterven na dood, alsof het licht van de camera 'm pijn in de ogen doet. De woorden strompelen zijn mond uit. Hij moet nochtans Amerika's beste 'neurosurgeon' voorstellen. Nee, geen operaties op de gay (dat is de verloren en verdwenen zoon), maar op diens dekmantel. Elizabeth Taylor mag weer alles uit de kast halen (inclusief badpakken). Van mij had het plot-inhoudelijk nóg wel wat gemener en gekker gemogen, maar de maffe Fellini-finale is in alle opzichten Europees.

Suddenly, Last Summer

Heerlijke film. Zo'n winnende combinatie van vunzige bloemen en Taylors witte badpak.

Gosford Park
Altman: "Geef me alle Britse acteurs."
Producer [voorzichtig]: "Wie precies?"
Altman: "ALLEMAAL!"
En zo geschiedde. Ik dacht vrouwlief, detective-fundi, deze eens voor te schotelen. Ze was tevreden al stelde het als detective natuurlijk geen hol voor, je ziet meteen dat Stephen Fry een prutser is die geen moord gaat oplossen, zijn Baldrickachtige compaan zal uiteindelijk wel het papierwerk verzorgen. Hoe dan ook fijne tranplantatie van de Altman-methode naar de Engelse upper class. Binnen 10 minuten ben je helemaal tureluurs gedraaid van alle personages. Maggie Smith steelt de show als sjacherijnige oude dame ["oh, bought marmalade."] en verder zijn de praktische details van zo'n leven van masters and servants heel mooi weergegeven. Geen Short Cuts of Nashville maar UEFA-cupvoetbal is veilig gesteld.

Altman: "ALLEMAAL!"

lol

Gosford Park, ik denk er nog vaak an. En het is alweer jaren geleden. :)

Staten Island Summer
Net Wu-Tang gezien, volop zomer, leek toepasselijk. Helaas, tamelijk flauwe film.

Aliens
Beetje te lang, verder vermakelijke actie. Wat platter, dus niet zo goed als de eerste in ieder geval.

Michiel De Ruyter
Ik wist niet dat we dit soort patriottisme in ons hadden. Soort Mad Max, maar dan serieus … en fuck, als ik nog eens Trevor Morris voor de muziek zie staan ga ik 'm niet kijken. Hoewel het wel weer past bij de potsierlijk slo-mo shots.

Un prophète
Pittige gevangenisfilm, de lengte is hier geen probleem, vliegt voorbij voor je denkt: "hoe lang zit ik eigenlijk al te kijken?"

Hot Girls Wanted
Je voelt mee met de hoofdrolspeelsters maar de docu schiet tekort. Stipt wat dingen aan die om onderzoek vragen, zoals de populariteit van sites met ellendige namen als Facial Abuse. De piepkleine flarden die erin zitten doen mij iig afvragen waarom je ernaar wil kijken. Nu blijft het steken in: jonge meisjes nemen onverstandige beslissingen en met die shelf life van een paar maanden blijft het aanbod teens vers.

nooit begrepen dat daar een markt voor is, betaalde porn sites. Halve internet en tumblrs liggen er vol mee voor niets, om nog te zwijgen over tv-kanalen

gezien het grote verloop hoop je dan maar dat die trailer trash girls niet te lang met de beelden worden achtervolgd, maar dat zal wel tegenvallen.

Er zijn kennelijk mensen die het in full HD willen zien om het precieze aantal stoppeltjes op de geschoren poes te kunnen tellen, een andere reden kan ik niet bedenken :)

hahaha. ja, man man waar blijven de tijden dat je meer pixels zag dan.. ah laat ook maar :P

Het ging niet zozeer over het betaalaspect. ;)

Al denken die meiden wel dat het een quick buck is

In de reviews wordt veel verweten dat de docu 'sex-negative' en het interview met Rashida Jones op VIce doet die ook hard haar best te nuanceren en geen 'prude' te zijn. Toch raar dat je blijkbaar alles maar normaal moet vinden, ook dat kinderen sexuele voorlichting krijgen van een site als Facial Abuse. Niks 'sex-negatiefs' aan, ik voor mij heeft kotsen en schelden niks met sex te maken. S&M snap ik nog al heb ik er verder geen interesse in, daar zit een soort wederkerigheid in, met strenge afspraken enzo, maar dat speelt hier niet. Hier worden meisjes feitelijk verkracht. Ze gaan regelmatig over grenzen als de camera eenmaal loopt en de lijnen tussen acteren en aanranding vervagen. Dat wordt echter niet echt uitgediept in de docu terwijl dat juist interessanter is dan de relatie met de familie enzo, dat is allemaal wel bekend.

Tampopo
Het viel me laatst in de bios ook weer op. Iedereen (inclusief ondergetekende) zat de hele film lang snoep te vermalen. De Japanse gangster uit het meta-intro van Tampopo kan daar bepááld slecht tegen. Hij laat voor zichzelf echter wel gewoon een uitgebreid diner op een uitklapptafeltje serveren... Daarmee zijn we meteen bij het hoofdthema: Eten. Japanners zijn er goed in. Al die rituele handelingen, dipjes en datjes. Het klaarmaken van noodles is een Nooteboom-achtig mysterie. Serieus moet men Tampop verder niet nemen. De film is eerder een verzameling Klokhuis-sketches, met de zoektocht naar de perfecte noodle soup als 'ramen'-werk. Een trucker met cowboyhoed redt daarin als The Stranger een 'diner'. De associatieve onzin om de queeste heen schiet alle kanten op. Zo wordt een zakenuitje hilarisch in verlegenheid gebracht in een Frans restaurant. Bijzonder sexy is een episode met een oestermeisje en een druppeltje dubbelzinnig bloed. Wat Japanners allemaal met eieren kunnen wist de cinefiel al uit een zekere seksclassic, maar Tampopo doet op het d'r dooier gemak over. Tegen het einde loopt de meligheid wat klappen op, ook omdat steeds weer dat onverslijtbare Mahler-thema klinkt. Een moeder voltrekt nog één keer haar taak. Het hete hart van de film blijft intussen kloppen. 'If you boil it, the soup will never clear.'

Sitting Pretty
Een filosoof als babysitter, hoe zou dat zijn? In Sitting Pretty worden de kindermeisjes gek. De suburban hel verzwelgt velen. Tijd voor Spartaans-stoicijnse logica! Eigenlijk was het nooit de bedoeling dat Lynn Belvedere een mán was, laat staan een wijsneus, maar laten we het toch maar proberen. Het is een aardig uitgangspunt voor een Mary Poppins-variant, al krijgen de kids uiteindelijk bar weinig aandacht. Wie weet is dat de crux! Clifton Webb speelt zijn rol met de uitgestrekenheid van Tati. Zijn pedante oneliners zijn ongeveer een half uurtje grappig: 'Intoxication is a form of escape, often sought by the mentally immature.' Stiekem is de chaos die aan zijn komst voorafgaat leuker. Zo is er een babysitter van zestien met een oogje op pa! De prachtige moderne mama Maureen 'O Hara wordt al jaloers, tot ze door pa Robert Young de mond wordt 'gesnoerd'. De twee kussen sowieso veel. Het valt op; in Hollywood kust men enkel als er nog veroverd moet worden... Scenariotechnisch is de aanwezigheid van de dorpsgek een missertje. Hij is net als de filosoof een excentriekeling, en zijn typetje lijkt ook teveel op hem. Het probleem? Wij moeten de roddelaar haten en de filosoof bewonderen. Dat gaat wringen. Alsof dezelfde nare kunstjes wél mogen mits ze kunst opleveren. 'I merely made a friendly observation. Well, make it someplace else.'

Anna Christie
Er bestaan maar liefst drie versies van deze film: Engelstalig, Duitstalig en 'stil'. Ik koos op aanraden van de Times voor het Engelse exemplaar, al prefereerde Garbo de Duitse. Dit was haar talkie debuut, misschien dat ze nog wat aan haar eigen accent moest wennen... Wie kan er stoerder 'Rong!' roepen? Garbo's lage stem verraste de mensen, die zich iets feeëriekers hadden ingebeeld. Ik vind 'm passen. Garbo is een stoere actrice. Modern gróót ook. (En met leuke ironische snuitjes) Over Garbo valt dus niet te klagen. Anna Christie – een echte historische curiositeit – lijdt wél onder het accent van George Marion. Hij moet een Zweed voorstellen, maar zijn 'by golly's en 'by jiminy's' klinken als een Indiase theejongen. Al te koddig. Bovendien heeft het kereltje als een echte junkie maar één onderwerp. De drank. That old devil. De zeerot krijgt na vele, véle jaren bezoek van dochter Garbo. Zij heeft haar centjes in 'een huis' verdiend, en meldt zich nu ten einde raad bij haar dronken schippersvader. Hun eerste moment letterlijk en figuurlijk in hetzelfde schuitje is erg fraai, drijvend langs de grote New Yorkse gebouwen. Op open zee meldt zich een 'kaper'. Op een vlot, opdoemend uit de mist. De liefdestrubbels zijn aan de saaie kant. En wanneer het 'akkefietje' uit het verleden eindelijk is opgelost, doet zich prompt een religieus probleempje an!

Hail the Conquering Hero
Je kunt het rustig aan Preston Sturges overlaten om óók tijdens de WWII-propagandaproductie een oorlogsverhaaltje met een stevige twist te serveren. De marinemannetjes worden zowaar belachelijk gemaakt. Hij durft. Sturges komedie pakt modern uit, juist omdat hij peurt in die eeuwige Amerikaanse belachelijkheden. Je kunt duidelijk zien dat Woody Allen hier goed heeft opgelet. Eddie Bracken speelt een geflopte marinier die terugkeert naar zijn dorp. Hij drinkt zich nog éven moed en, en komt zes echte mariniers tegen. Die willen hem wel onder de hoede nemen. Zijn gedaanteverwisseling pakt iets te goed uit. De smalltown 'goes bananas'. Een Ivesiaanse collectie big bands begint polytopisch voor onze held te spelen. Vooral de eerste fase is zalig (of Zelig) Allenesk. Bracken is gortdroog in blinde paniek, en één van de mariniers heeft een heerlijk moedercomplexje. Het ultieme kapitalistische eerbetoon vindt tijdens een kerkceremonie plaats. Een schuld wordt kwijtgescholden! Het kan dus wél... Al even bij de tijd is het daaropvolgende plannetje. Moet 'onze held' geen burgemeester worden? Meneer de Burgemeester (een waar Samson-typetje) is aanvankelijk vol vertrouwen: I’m not running on a platform of correct grammar.' Dan volgt De Biecht. Nu is de burgemeester in alle staten: 'I think it's a vindication campaign!'

Genevieve
'Proper lunch or proper dinner?' Hoe krijg je Britten aan de Franse slag? Stop ze in een oldtimer! Begin jaren '50 bestond de retromanie naar oude auto's al. Een jong paartje kibbelt vlak voor de Londen-Brighton rally flink wat af. Het gemok is even kleurrijk en vrolijk als hun Technicolor-huisje. 'Jolly good stuff' met nette sjaaltjes en kekke mutsjes. Het meisje raakt pas overtuigd om ook dit jaar weer mee te gaan wanneer ze een modieus hoofddeksel herontdekt. De gebbetjes worden begeleid door de uitgelaten mondharmonica van Larry Adler, die al hobbelend a touch of Henry Orient toevoegt. Voor de snelheid zorgt de beste vriend van het stel. Hij heeft elk jaar een nieuwe vlam, wél geld, en een snelle Spycker. Dat wordt racen. Hoewel de concurrentiestrijd genoeg grappige (en sexy!) momenten kent, zijn de intermezzi nog leuker. Vóór de rally begint is de tv erbij. Sjaaltjesechtgenoot wordt er helemaal verlegen van. 'Ffieuw'. Een race later moet er overnacht worden in een shabby hotel. De receptioniste lijkt op Marleen Veldhuis (altijd een pre). De andere gasten zijn possibly bewildered. 'Are they Americans?' Zo barst Genevieve – auto én film – als een motor uit elkaar van de joie de vivre. Mijn glimlach was breder dan alle Londense Smile-winkeltjes bij elkaar. En dan vergeet ik nog de trompet 'break' te vermelden. 'She's out'.

The Shop on Main Street
Ah wee, die (h)eerlijke Assistant-thematiek. De goj en de jid, veroordeeld tot elkaar. In de winkel van Malamud was dat relatief 'gevaarloos', maar in The Shop on Main Street gaat het om het echie. De nazi's hebben in Slowakije de boel stevig opgejut en de 'vrijheidszin' aangewakkerd. Terwijl de dorpsbewoners een totempaal met Slowaaks beltoon-logo neerplempen, krijgt een simpele ziel een Joods winkeltje toegewezen. Hij wordt de 'Aryan manager'. Zijn vrouw ziet zakken vol goud voor zich, maar de anti-held is een intuïtieve anti-fascist. Hij moet meteen kotsen als hij in een dronken bui Hitler imiteert. Natuurlijk belandt de deksel op de Slowaakse neuzen, in het uiterst eenvoudige knopen en garen-winkeltje van Lautmannova. Het oude dametje is stokdoof ('IK BEN JE ARIER') en geld is er volstrekt niet. Mevrouw wordt in leven gehouden door de Vereniging der Joden, die de nieuwe manager ook gewoon een loon uitbetaald. Dat is nog eens humaan. De Sinatra-achtige kerel leert het snel waarderen. Helemaal als ie in een pak heeft gestoken. Niet zonder reden heet de hond van de man 'Essenc'. De film keert heel galant terug naar de Rothige essentie. Wees er voor elkaar, met soep van 'prima klasse'. Alleen de geschiedenis, die houdt je niet tegen, zeker niet als je slechts dronken vanáchter een raam durft te protesteren. Echt pijnlijk, pijnlijk echt.

The Duke Of Burgundy
Nog eens, in de bios en een hogere resolutie dan die crappy rip die ik ongeduldig had gedownd. De moeite waard, nu écht een van mijn favoriete films ever geworden.

oh wow, ik word benieuwd(er). Expres het stukje in de VPRO gids alvast níet gelezen (al kan het best oktober worden voor ik 'm zie)

Valt niet veel aan te spoilen denk ik. :)

Nou, de trailer zet je toch echt op het verkeerde been.

Travolti da un insolito destino nell'azzurro mare d'agosto
Linda Wertmüller, enfant terrible van de Italiaanse cinema, doet hier haar gebruikelijke opbouw. De film begint als een Italiaanse komedie in overdrive, met een overdaad aan citaten uit het Groot Italiaanse Scheldwoordenboek, en eindigt met de leeg-melancholische blik van Giancarlo Giannini. Rijke lui zitten lekker op een jacht te chillen terwijl een van de vrouwen, Raffaella, iedereen zit te provoceren met haar rechtse denkbeelden. Iedereen boos waaronder een matroos die ze speciaal zit te sarren. Beide eindigen, om een lang verhaal kort te maken, op een onbewoond eiland en dan wordt het interessant. Want als de onderklasse aan de macht komt wordt het sadistisch. Wertmüller heeft er ook zichtbaar plezier in om er op te wijzen dat "de revolutionairen" geen boodschap hebben aan vrouwvriendelijkheid en ook gewoon het kapitalistische spelletje gaan naspelen. Mooie twijfel als redding nabij is, moet hij zijn utopie opgeven? Raffaella heeft dan al opgemerkt dat hij zich verveelt. Hij kan niet winnen maar veel medelijden kon ik niet opbrengen. Heerlijk brutale film die je nu niet meer kunt maken zonder dat de pleuris uitbreekt (al schijnt Guy Ritchie een remake te hebben gemaakt met Madonna?!?)

Mooi altijd die Italiaanse titels, altijd zo lekker kort en bondig. :)

Heheh, volgens mij een specialiteit van Wertmüller. De volgende op het menu in het Engels: Love & Anarchy. In het Italiaans: Film d'amore e d'anarchia, ovvero: stamattina alle 10, in via dei Fiori, nella nota casa di tolleranza...

al schijnt Guy Ritchie een remake te hebben gemaakt met Madonna?!?)

waaaht. Alleen in zijn gedachten misschien :P

Swept Away was de kortere Engelse titel van Travolti.. gelukkig. Wel een heel toffe, narren en zuigen-film natuurlijk

"Cazzo! Geloof je me niet?" :)

http://www.mad-eyes.net/films/images/2002_sa13.jpg

De sodomie en het gebruik van "nikker" zullen ook wel zijn verdwenen. Maar natuurlijk wel grappig dat ie in het origineel zegt dat ze op de Madonna lijkt.

damn... :) (of va fonculo of zoiets :P)

Nou, deze giallo-titel is ook niet mis: Il tuo vizio è una stanza chiusa e solo io ne ho la chiave of I corpi presentano tracce di violenza carnale of Perché quelle strane gocce di sangue sul corpo di Jennifer? … maar ook veel verschillende titels inderdaad. Verwarring alom en inderdaad twee keer dezelfde film gekocht op DVD (Reazione a catena/Bay of Blood).

Ben ik nou echt de enige die The duke of Burgundy erg overschat vindt...? Ik had eigenlijk de hele film lang het gevoel dat de makers aan de juiste, smaakvolle knopjes zaten te draaien. Knopje voor gewaagd thema, knopje voor loom tempo, knopje voor genoeg thematische herhaling, knopje voor esoterisch tussenstukje, knopje voor onduidelijk jaartal, etcetera. Het leefde geen seconde voor mij, ik zat alleen maar knopjes te tellen.

Lijkt er wel op. ;)

Dat het een lesbische s/m-relatie is volgens mij helemaal het thema niet. Het gaat om rollen in relaties in algemene zin. Dan die dromerige Franco-sfeer nog (wel een stuk beschaafder dan inspiratiebron Lorna The Exorcist) en verder vond ik hem te tweede keer een stuk grappiger.

Ben ik nou echt de enige die The duke of Burgundy erg overschat vindt...?

Nee hoor, ik tikte dit een tijdje geleden in dit draadje.

Het zal wel aan mij liggen, maar ik vond de film een beetje kitscherig, het is dat er een 'scherp randje' aan zit, anders was het helemaal niet te harden geweest...

Maar goed, wat verwacht je van iemand die nog steeds het liefst slechte horror films kijkt :)

Nou ja, bij mij staat de boog ook niet altijd gespannen, ga me binnenkort eens wagen aan Sharknado 2 en 3.

La corta notte delle bambole di vetro
Waarom dit onder de giallo’s wordt geschaard is me niet duidelijk. Het is een paranormale thriller maar gemaskerde sexuele frusto’s en blote damsels in distress ontbreken, zelfs de eindscene is nauwelijks in te passen. Maar een uitstekende thriller at any rate.

My Brother’s Keeper
Documentaire van de mannen achter de West Memphis Three reeks en Some Kind of Monster of een stel analfabete broers waarvan er een lijkt te zijn vermoord door een van hen. Rechtzaak volgt. Pittige kwestie en fasninerende blik op dat platteland.

Chappie
Maffe film, heb verder niks met Die Antwoord dus die roem stoort me niet zo. Hooguit dat iets te opzichtig pimpen van de band. Maar goed, film is wel geinig, maar niet mijn soort sci-fi.

Poltergeist
Sam Raimi kan wel wat maar het kan deze remake niet redden. Ik heb het origineel lang geleden gezien, kan ik me niet veel meer van herinneren. Enkele aardige momenten, een sympathieke cast en zelfreferenties (die boom) daargelaten blijft een beetje modderen.

Sharknado 2: The Second One
Slecht slecht slecht, maar stiekem toch grappig. Ondanks of dankzij self awareness en alle plastic surgery.

When Albums Ruled the World
Riekt aan alle kanten naar ouwelullenpraat en dat is het ook wel. De stukken over bijvoorbeeld Sgt. Pepper hebben inmiddels wel een enorme baard. Maar goed, toch wel muzieknerd genoeg om er nog enige lol aan te beleven. Ook het feit dat de topdagen nu de standaard zijn is historisch gezien apart. Times they are a’changin’ was ’t toch?

Sharknado 3: Oh Hell No!
Meer van 't zelfde, de cameo's worden een ding al weten ze maat te houden. Toch nog niet echt vervelend, maar ben benieuwd of ze in deel 4 dan toch hun hand gaan overspelen.

Ontdekking: de BFI 50 films die je gezien moet hebben voor je veertiende Poeh, poeh Walkabout, goeie, maar wel creepy-creepy.
Meteen The Princess Bride gedaan.
Typisch jaren 80 postmodern sprookje zoals verteld door Peter Falk aan dat gozertje van The Wonder Years. In het sprookje veel bekende gezichten (o.a. Robin Wright, de Hulk, Billy Cristal). Het was mij een beetje te meta, een dochter vond het vrij goed, de ander haakte vroeg boos af omdat de achtergronden geschilderd waren. Tough crowd.

Niet op die lijst:
Phantom of the Paradise
Cultfilm van de hoogste graad. Brian de Palma pre-Carrie maakt een rockopera waarbij hij handig Phantom of the Opera mengt met Faust en Picture of Dorian Gray. Is weer helemaal herondekt sinds Daft Punk die Paul Williams heeft opgetrommeld voor Random Access Memories. Damn, die gast kan fijne liedjes schrijven en neemt ook nog even de rol op zich van succesvolle/creepy platenproducer. Daft Punk heeft zelf goed opgelet bij de fantoom (in leer gekleed, masker, machinestem en synthesizers - prachtig vrolijk deuntje bij de aftiteling). Begint een beetje stroef maar wordt steeds wilder en neemt de excessen van rockmuziek (Stones, Alice Cooper) heel fijn op de hak. Het eindconcert is pure Altamont-chaos.

wow (vooral re Phantom)

checkt.. Play Time. dat lijkt me dodelijk saai. Maar er staat een hoop fraais op die lijst ja :) Beetje onduidelijk waarom ik The Outsiders nog niet heb gezien. (gigantisch lage metascore, dat moet amusant cult zijn)

Ook het feit dat de topdagen nu de standaard zijn is historisch gezien apart

deze snapte ik even niet, verklaar u nader :)

Play Time zit ik al jaren tegen aan te hikken, al was het omdat hij om de aflevering bij Zomergasten werd aangevraagd. The Outsiders moet ik ook nog kijken, toch Coppola, destijds natuurlijk off-limits met al die gladjakkers.

The Outsiders...tja, destijds gekeken omdat ik nogal onder de indruk was Rumblefish en Matt Damon's spel in die film - Goede soundtrack ook, maar er is me van The Outsiders maar weinig bijgebleven. Een iets vuigere versie in die reeks aan Brat pack films.

deze snapte ik even niet, verklaar u nader :)

Dat de tijd dat je rijk kon worden, of zelfs maar je brood kon verdienen, van de albumverkoop historisch gezien eerder een anomalie is. Albums die anderen gemaakt hebben ook nog eens. En dan kun je nog stellen dat de investering die platenmaatschappijen in artiesten deden ook best stevig was, terwijl nu vooral wordt gehamerd op het uitbetalen van artiesten.

aha ja. :)

Roger and Me
'Yes We Can!' Ergens in deze docu flitst de slogan vér voor Obama al langs. Een echt kapitalistisch oppeppertje. Maak zélf wat van je leven. Don't blame the companies, zij doen gewoon wat ze moeten doen... Michael Moore vond hier zijn stiel, met een beetje hulp van Ralph Nader. GM besluit de hele autoindustrie eind jaren '80 naar lage lonen landen te verplaatsen. Moore's pleidooi voor een beetje 'voeling' met de basis (GM werd immers opgericht in Flint, Michigan) is niet eens zó meeslepend. Hij hoeft eigenlijk alleen maar de razendsnelle verkrotting te laten zien om zijn puntje te maken. De docu wordt op zijn wrangst (en tegelijkertijd leukst...) als Moore mensen bezoekt die een schamel nieuw baantje hebben gevonden. Een alto-meisje kweekt konijnen. 'The males castrate the other males'. Een andere dame adviseert over de kleur van je kleding. Da's nog lastig: 'I was not the season that I was telling people I was!' Maar de eenvoudige circulaire ironie raakt het meest. Voormalige GM medewerkers worden omgeschoold tot gevangenenbewakers, zodat ze hun collega's in de gaten kunnen houden die 'andere oplossingen' kozen. Flint bouwt ten einde raad dan maar een autopretpark. Inclusief miniatuurversie van haar vroegere zelf... In de marge is er nog een magisch sample momentje 'He said you can call me Dada'. DJ Shadow!

Petulia
'Stop being so damn casual.' Swingend door de sixties. Petulia is in haast alles de modieuze avant-garde film. Enkel de muziek van John Barry is wat te tonaal. Verder is het een echte Antonioni-affaire. Decadente yachten en chique mensen voor én achter de camera. (Roeg ving de beelden.) De hoofdrollen (met de nadruk op hóófd) zijn voor George C. Scott en Julie Christie. Het is amusant de rouwdouwer Scott in een coltrui te zien. Ergens doet ie zelfs een wít colbertje aan. Het moet niet gekker worden. Gek is Petulia wel, het borderliner-meisje dat op een donor avondje besluit een affaire met de arts te beginnen. Ze is teleurgesteld dat hij niet eens getrouwd is. (Zij wel.) 'Zo zijn we nooit gelijkwaardig in het schuldgevoel'. De twee verlaten het feestje voor een bizar motel. Dit is die post-technologische, pré-digitale era. Ergo, de portier komt tot je via tv, en de sleutel per buizenpost. De eerste minuten is de film zo een absoluut (OMC!)-feestje. Flitsende flashbacks omringen de affaire met duisternis. The Grateful Dead speelt. Julie Christie sjouwt met een tuba (highlight met een low note) en we zien een Cronenbergiaanse hoeveelheid bebloede lichaamsdelen. Toch is de magie van deze puzzeldoos 'of a downfall child' snel uitgewerkt. Daarvoor is het stijltje te bekend. Alsof alle vrouwen eind jaren '60 bij dokters op de bank lagen... Well, maybe they did.

Shoeshine
Vorig jaar zat ik bij The Selfish Giant al aan Koperdieven te denken, maar die vergelijking had ik er dus nog dikker op kunnen leggen. De Engelse film was een halve remake van Vittorio Di Sicca's Shoeshine. Inclusief paard. Zet ergens zo'n beest bij (liefst groot, wit en alleen) en je scene krijgt meteen iets mysterieus en magisch. De twee Shoeshine mennekes zijn helemaal gek op het beest, en sparen vlak na WWII fanatiek om het edele dier te kopen. Ze mogen er wel alvast wat proefritjes op maken. Met zijn tweeën, zonder zadel. Echte vriendschap. De feeërieke kinderdroom (inclusief waarzegster) wordt helaas snel verstoord. Na wat akkefietjes begint De Sica aan een gevangenis- en rechtbankfilm. Door de zoetgevooisde muziek en het Italiaans-overdreven brutale acteren van de jeugddelinquenten wil dat toch niet echt hardcore naturalistisch worden. (Ondanks een shot dat me aan Roma, Citta Aperta deed denken.) Sommige van de gevangenisscenes zijn zeker gritty, maar dit is toch ook een soort Dickens meets RAI Uno. Richting finale – als de vriendschap van de twee uiteengeslagen is door cynici in alle soorten en maten – begint De Sicca's operastijl weer wel te werken. Eén advocaat heeft enkel 'volwassen' advies: 'Bewaar dat voor de biecht, in de rechtbank zeg je wat ik wil dat je zegt.' De andere advocaat 'houdt het kort'... Met de kids als klos.

oh en voor duidelijk ik wéét dat ik Play Time dodelijk saai vond. Maar als veertienjarige (zoals die lijst beweert) lijkt me het helemaal ondoenbaar.

Mr. Hulot's Holiday daarentegen, da's er echt één voor ALLE leeftijden. :)

zo een absoluut (OMC!)-feestje.

Ik had al zo'n vermoeden, ga hem nu snel hoger op de kijklijst zetten. :)

magisch sample momentje

Altijd een mooi en vreemd moment.

jep. en bijna altijd totáál uit het niets.

een absoluut (OMC!)-feestje.

Ik had al zo'n vermoeden, ga hem nu snel hoger op de kijklijst zetten. :)

doe dat. Ik was in een kritisch buitje, er zit op zich genoeg fijns in die film.

Ultieme recente zomerfilm (Canadees): Tu dors Nicole. Tieners in de zomer, ouders weg, lanterfanten, kibbeligheden. Ondertussen is broerlief in de woonkamer bezig met het maken van een alternatieve rockdemo, heel niet onaardig. Beetje bij elkaar geraapt, lichtvoetig. Ik zeg toch, ultieme zomerfilm.

https://www.filmhallen.nl/wp-content/uploads/2015/05/129-TDN_Nicole-et-Veronique-dans-un-champs.jpg

:)

Ah, Mic had hem al gezien (zie ik na tien minuten laden van deze hele draad).

deze draad is een soort arthouse-film.