Filmforum

Georgy Girl
'How's life in the kitchen sink, Georgy Porgy?' Bikkelen met een grimlach. Het typische datesite-meisje Georgy heeft haar uiterlijk niet mee. Te groot, te breed, te degelijk. Iedereen wrijft het er ook alsmaar in. 'Doe wat aan je haar!' 'Doe wat aan die trui!'. Pas als Georgy (Lynn Redgrave) de kids expressieve dansles geeft, kan ze zichzelf zijn. Dan is ze ineens wél mooi. Zoals iedereen die in zijn element is, ongeacht uiterlijke kwaliteiten. Het is een van de kleine, lieve lesjes uit deze fijne film. Een ander wapen van Georgy is haar heerlijke, cynische humor. En juist op dat vlak vindt ze een kompaan in de malle Alan Bates. Hij is de 'lover' van Georgy's prachtige huisgenote Charlottte Rampling. Maar wie is er nu eigenlijk écht lief voor hem. Met wie kan hij écht lachen? Juist. Ik vond het tweetal een duo van Frances Ha-allure. Eigenlijk heeft de film aan hen genoeg. In de zijlijnen zoeken de makers echter – een tikkeltje jammerlijk – de farce op. James Mason neemt zijn rol als suikeroompje wat al te serieus. Hij stelt een heus contract op. Iets met benefits. 'Alles intact?' 'Yes, I am queen of the fairies.' Het vadertje van Georgy (tevens de butler van de rijkaard) staat erbij en kijkt er naar. Zwijgend als Peter Winnen in Dit Was Het Nieuws. Gelukkig maken anderen vele grappen. In de 'maternity ward', vraagt een kerel: 'How long?' '8 weeks!?'. Dat wordt handwerk.

Captain Courageous
'Go away with your foolish questions, which don't have no brain!' Ah, de wijsheden van de allochtoon annex armesloeber. Captain Courageous is een film uit Hollywood's 'communistische' periode, al heb je dan mijn fantasie nodig. De tycoons en de bankierszoontjes moeten even dimmen. In de eerste fase van de film zien we zo'n verwend nest. Pa geeft 'm alles, en op school wappert zoonlief zelf met geld. Maar niet alles is te koop. 'You're still the boy's dad, man.' Zoontje dondert van een 'steamer' en beland in een 'schooner'. Daar redden centjes je niet. Een klap voor de kop kun je krijgen. Op het kleine bootje krijgt de film de inborst van John Ford. Mannelijk maar sentimenteel. De vispraktijken worden aangenaam uitgebreid (en realistisch) getoond. Het is geen Leviathan, maar er vliegen genoeg mootjes in het rond, en haken in huiden. Het gaat natuurlijk om de 'nieuwe vader'. Een Portugees met Cousteau-mutsje en een hurdy-gurdy. Het 'aardige visschertje' bezingt het leven aandoenlijk. Iets té misschien, want zijn 'poulain' schiet wel erg vaak vol. Het laatste half uur wordt één groot jankfestijn. Daar wordt het scenario toch wat gemakzuchtig. Armesloeber geeft ultieme, persoonlijke les in afscheid. Hij kan gemist worden. Hij wel.

Suddenly, Last Summer
'Boys, between childhood and older.' Het duurt meer dan driekwart film voordat hét woord dan eindelijk, en héél voorzichtig valt. Jongens... Dát was wat de dichter zocht op de arme Europese stranden. Het woord homoseksualiteit valt nergens. In welk jaar zou Hollywood dat hebben aangedurfd? Toch maakt juist het gedraai de film spannender. Eigenlijk wel een slim trucje van Tennessee Williams. Van zijn verfilmde toneelstukken is dit wel een van de mindere, en een van de babbeligste (actie werd lastig he...). Het intro is nog wel zeer filmisch. 'Koningin' Katherine Hepburn laat haar luxueuze villa zien. Inclusief 'zeldzame planten'-tuin. Het broeit er als in To Have and Have Not. 'En dit is de Venus Flytrap'. Freudiaanse symboliek met de diepgang van een iel blaadje. Montgomery Clift waait ook bijna weg. Hij had nog zeven jaar te gaan, maar lijkt hier op sterven na dood, alsof het licht van de camera 'm pijn in de ogen doet. De woorden strompelen zijn mond uit. Hij moet nochtans Amerika's beste 'neurosurgeon' voorstellen. Nee, geen operaties op de gay (dat is de verloren en verdwenen zoon), maar op diens dekmantel. Elizabeth Taylor mag weer alles uit de kast halen (inclusief badpakken). Van mij had het plot-inhoudelijk nóg wel wat gemener en gekker gemogen, maar de maffe Fellini-finale is in alle opzichten Europees.

Suddenly, Last Summer

Heerlijke film. Zo'n winnende combinatie van vunzige bloemen en Taylors witte badpak.

Gosford Park
Altman: "Geef me alle Britse acteurs."
Producer [voorzichtig]: "Wie precies?"
Altman: "ALLEMAAL!"
En zo geschiedde. Ik dacht vrouwlief, detective-fundi, deze eens voor te schotelen. Ze was tevreden al stelde het als detective natuurlijk geen hol voor, je ziet meteen dat Stephen Fry een prutser is die geen moord gaat oplossen, zijn Baldrickachtige compaan zal uiteindelijk wel het papierwerk verzorgen. Hoe dan ook fijne tranplantatie van de Altman-methode naar de Engelse upper class. Binnen 10 minuten ben je helemaal tureluurs gedraaid van alle personages. Maggie Smith steelt de show als sjacherijnige oude dame ["oh, bought marmalade."] en verder zijn de praktische details van zo'n leven van masters and servants heel mooi weergegeven. Geen Short Cuts of Nashville maar UEFA-cupvoetbal is veilig gesteld.

Altman: "ALLEMAAL!"

lol

Gosford Park, ik denk er nog vaak an. En het is alweer jaren geleden. :)

Staten Island Summer
Net Wu-Tang gezien, volop zomer, leek toepasselijk. Helaas, tamelijk flauwe film.

Aliens
Beetje te lang, verder vermakelijke actie. Wat platter, dus niet zo goed als de eerste in ieder geval.

Michiel De Ruyter
Ik wist niet dat we dit soort patriottisme in ons hadden. Soort Mad Max, maar dan serieus … en fuck, als ik nog eens Trevor Morris voor de muziek zie staan ga ik 'm niet kijken. Hoewel het wel weer past bij de potsierlijk slo-mo shots.

Un prophète
Pittige gevangenisfilm, de lengte is hier geen probleem, vliegt voorbij voor je denkt: "hoe lang zit ik eigenlijk al te kijken?"

Hot Girls Wanted
Je voelt mee met de hoofdrolspeelsters maar de docu schiet tekort. Stipt wat dingen aan die om onderzoek vragen, zoals de populariteit van sites met ellendige namen als Facial Abuse. De piepkleine flarden die erin zitten doen mij iig afvragen waarom je ernaar wil kijken. Nu blijft het steken in: jonge meisjes nemen onverstandige beslissingen en met die shelf life van een paar maanden blijft het aanbod teens vers.

nooit begrepen dat daar een markt voor is, betaalde porn sites. Halve internet en tumblrs liggen er vol mee voor niets, om nog te zwijgen over tv-kanalen

gezien het grote verloop hoop je dan maar dat die trailer trash girls niet te lang met de beelden worden achtervolgd, maar dat zal wel tegenvallen.

Er zijn kennelijk mensen die het in full HD willen zien om het precieze aantal stoppeltjes op de geschoren poes te kunnen tellen, een andere reden kan ik niet bedenken :)

hahaha. ja, man man waar blijven de tijden dat je meer pixels zag dan.. ah laat ook maar :P

Het ging niet zozeer over het betaalaspect. ;)

Al denken die meiden wel dat het een quick buck is

In de reviews wordt veel verweten dat de docu 'sex-negative' en het interview met Rashida Jones op VIce doet die ook hard haar best te nuanceren en geen 'prude' te zijn. Toch raar dat je blijkbaar alles maar normaal moet vinden, ook dat kinderen sexuele voorlichting krijgen van een site als Facial Abuse. Niks 'sex-negatiefs' aan, ik voor mij heeft kotsen en schelden niks met sex te maken. S&M snap ik nog al heb ik er verder geen interesse in, daar zit een soort wederkerigheid in, met strenge afspraken enzo, maar dat speelt hier niet. Hier worden meisjes feitelijk verkracht. Ze gaan regelmatig over grenzen als de camera eenmaal loopt en de lijnen tussen acteren en aanranding vervagen. Dat wordt echter niet echt uitgediept in de docu terwijl dat juist interessanter is dan de relatie met de familie enzo, dat is allemaal wel bekend.

Tampopo
Het viel me laatst in de bios ook weer op. Iedereen (inclusief ondergetekende) zat de hele film lang snoep te vermalen. De Japanse gangster uit het meta-intro van Tampopo kan daar bepááld slecht tegen. Hij laat voor zichzelf echter wel gewoon een uitgebreid diner op een uitklapptafeltje serveren... Daarmee zijn we meteen bij het hoofdthema: Eten. Japanners zijn er goed in. Al die rituele handelingen, dipjes en datjes. Het klaarmaken van noodles is een Nooteboom-achtig mysterie. Serieus moet men Tampop verder niet nemen. De film is eerder een verzameling Klokhuis-sketches, met de zoektocht naar de perfecte noodle soup als 'ramen'-werk. Een trucker met cowboyhoed redt daarin als The Stranger een 'diner'. De associatieve onzin om de queeste heen schiet alle kanten op. Zo wordt een zakenuitje hilarisch in verlegenheid gebracht in een Frans restaurant. Bijzonder sexy is een episode met een oestermeisje en een druppeltje dubbelzinnig bloed. Wat Japanners allemaal met eieren kunnen wist de cinefiel al uit een zekere seksclassic, maar Tampopo doet op het d'r dooier gemak over. Tegen het einde loopt de meligheid wat klappen op, ook omdat steeds weer dat onverslijtbare Mahler-thema klinkt. Een moeder voltrekt nog één keer haar taak. Het hete hart van de film blijft intussen kloppen. 'If you boil it, the soup will never clear.'

Sitting Pretty
Een filosoof als babysitter, hoe zou dat zijn? In Sitting Pretty worden de kindermeisjes gek. De suburban hel verzwelgt velen. Tijd voor Spartaans-stoicijnse logica! Eigenlijk was het nooit de bedoeling dat Lynn Belvedere een mán was, laat staan een wijsneus, maar laten we het toch maar proberen. Het is een aardig uitgangspunt voor een Mary Poppins-variant, al krijgen de kids uiteindelijk bar weinig aandacht. Wie weet is dat de crux! Clifton Webb speelt zijn rol met de uitgestrekenheid van Tati. Zijn pedante oneliners zijn ongeveer een half uurtje grappig: 'Intoxication is a form of escape, often sought by the mentally immature.' Stiekem is de chaos die aan zijn komst voorafgaat leuker. Zo is er een babysitter van zestien met een oogje op pa! De prachtige moderne mama Maureen 'O Hara wordt al jaloers, tot ze door pa Robert Young de mond wordt 'gesnoerd'. De twee kussen sowieso veel. Het valt op; in Hollywood kust men enkel als er nog veroverd moet worden... Scenariotechnisch is de aanwezigheid van de dorpsgek een missertje. Hij is net als de filosoof een excentriekeling, en zijn typetje lijkt ook teveel op hem. Het probleem? Wij moeten de roddelaar haten en de filosoof bewonderen. Dat gaat wringen. Alsof dezelfde nare kunstjes wél mogen mits ze kunst opleveren. 'I merely made a friendly observation. Well, make it someplace else.'

Anna Christie
Er bestaan maar liefst drie versies van deze film: Engelstalig, Duitstalig en 'stil'. Ik koos op aanraden van de Times voor het Engelse exemplaar, al prefereerde Garbo de Duitse. Dit was haar talkie debuut, misschien dat ze nog wat aan haar eigen accent moest wennen... Wie kan er stoerder 'Rong!' roepen? Garbo's lage stem verraste de mensen, die zich iets feeëriekers hadden ingebeeld. Ik vind 'm passen. Garbo is een stoere actrice. Modern gróót ook. (En met leuke ironische snuitjes) Over Garbo valt dus niet te klagen. Anna Christie – een echte historische curiositeit – lijdt wél onder het accent van George Marion. Hij moet een Zweed voorstellen, maar zijn 'by golly's en 'by jiminy's' klinken als een Indiase theejongen. Al te koddig. Bovendien heeft het kereltje als een echte junkie maar één onderwerp. De drank. That old devil. De zeerot krijgt na vele, véle jaren bezoek van dochter Garbo. Zij heeft haar centjes in 'een huis' verdiend, en meldt zich nu ten einde raad bij haar dronken schippersvader. Hun eerste moment letterlijk en figuurlijk in hetzelfde schuitje is erg fraai, drijvend langs de grote New Yorkse gebouwen. Op open zee meldt zich een 'kaper'. Op een vlot, opdoemend uit de mist. De liefdestrubbels zijn aan de saaie kant. En wanneer het 'akkefietje' uit het verleden eindelijk is opgelost, doet zich prompt een religieus probleempje an!

Hail the Conquering Hero
Je kunt het rustig aan Preston Sturges overlaten om óók tijdens de WWII-propagandaproductie een oorlogsverhaaltje met een stevige twist te serveren. De marinemannetjes worden zowaar belachelijk gemaakt. Hij durft. Sturges komedie pakt modern uit, juist omdat hij peurt in die eeuwige Amerikaanse belachelijkheden. Je kunt duidelijk zien dat Woody Allen hier goed heeft opgelet. Eddie Bracken speelt een geflopte marinier die terugkeert naar zijn dorp. Hij drinkt zich nog éven moed en, en komt zes echte mariniers tegen. Die willen hem wel onder de hoede nemen. Zijn gedaanteverwisseling pakt iets te goed uit. De smalltown 'goes bananas'. Een Ivesiaanse collectie big bands begint polytopisch voor onze held te spelen. Vooral de eerste fase is zalig (of Zelig) Allenesk. Bracken is gortdroog in blinde paniek, en één van de mariniers heeft een heerlijk moedercomplexje. Het ultieme kapitalistische eerbetoon vindt tijdens een kerkceremonie plaats. Een schuld wordt kwijtgescholden! Het kan dus wél... Al even bij de tijd is het daaropvolgende plannetje. Moet 'onze held' geen burgemeester worden? Meneer de Burgemeester (een waar Samson-typetje) is aanvankelijk vol vertrouwen: I’m not running on a platform of correct grammar.' Dan volgt De Biecht. Nu is de burgemeester in alle staten: 'I think it's a vindication campaign!'

Genevieve
'Proper lunch or proper dinner?' Hoe krijg je Britten aan de Franse slag? Stop ze in een oldtimer! Begin jaren '50 bestond de retromanie naar oude auto's al. Een jong paartje kibbelt vlak voor de Londen-Brighton rally flink wat af. Het gemok is even kleurrijk en vrolijk als hun Technicolor-huisje. 'Jolly good stuff' met nette sjaaltjes en kekke mutsjes. Het meisje raakt pas overtuigd om ook dit jaar weer mee te gaan wanneer ze een modieus hoofddeksel herontdekt. De gebbetjes worden begeleid door de uitgelaten mondharmonica van Larry Adler, die al hobbelend a touch of Henry Orient toevoegt. Voor de snelheid zorgt de beste vriend van het stel. Hij heeft elk jaar een nieuwe vlam, wél geld, en een snelle Spycker. Dat wordt racen. Hoewel de concurrentiestrijd genoeg grappige (en sexy!) momenten kent, zijn de intermezzi nog leuker. Vóór de rally begint is de tv erbij. Sjaaltjesechtgenoot wordt er helemaal verlegen van. 'Ffieuw'. Een race later moet er overnacht worden in een shabby hotel. De receptioniste lijkt op Marleen Veldhuis (altijd een pre). De andere gasten zijn possibly bewildered. 'Are they Americans?' Zo barst Genevieve – auto én film – als een motor uit elkaar van de joie de vivre. Mijn glimlach was breder dan alle Londense Smile-winkeltjes bij elkaar. En dan vergeet ik nog de trompet 'break' te vermelden. 'She's out'.

The Shop on Main Street
Ah wee, die (h)eerlijke Assistant-thematiek. De goj en de jid, veroordeeld tot elkaar. In de winkel van Malamud was dat relatief 'gevaarloos', maar in The Shop on Main Street gaat het om het echie. De nazi's hebben in Slowakije de boel stevig opgejut en de 'vrijheidszin' aangewakkerd. Terwijl de dorpsbewoners een totempaal met Slowaaks beltoon-logo neerplempen, krijgt een simpele ziel een Joods winkeltje toegewezen. Hij wordt de 'Aryan manager'. Zijn vrouw ziet zakken vol goud voor zich, maar de anti-held is een intuïtieve anti-fascist. Hij moet meteen kotsen als hij in een dronken bui Hitler imiteert. Natuurlijk belandt de deksel op de Slowaakse neuzen, in het uiterst eenvoudige knopen en garen-winkeltje van Lautmannova. Het oude dametje is stokdoof ('IK BEN JE ARIER') en geld is er volstrekt niet. Mevrouw wordt in leven gehouden door de Vereniging der Joden, die de nieuwe manager ook gewoon een loon uitbetaald. Dat is nog eens humaan. De Sinatra-achtige kerel leert het snel waarderen. Helemaal als ie in een pak heeft gestoken. Niet zonder reden heet de hond van de man 'Essenc'. De film keert heel galant terug naar de Rothige essentie. Wees er voor elkaar, met soep van 'prima klasse'. Alleen de geschiedenis, die houdt je niet tegen, zeker niet als je slechts dronken vanáchter een raam durft te protesteren. Echt pijnlijk, pijnlijk echt.

The Duke Of Burgundy
Nog eens, in de bios en een hogere resolutie dan die crappy rip die ik ongeduldig had gedownd. De moeite waard, nu écht een van mijn favoriete films ever geworden.

oh wow, ik word benieuwd(er). Expres het stukje in de VPRO gids alvast níet gelezen (al kan het best oktober worden voor ik 'm zie)

Valt niet veel aan te spoilen denk ik. :)

Nou, de trailer zet je toch echt op het verkeerde been.

Travolti da un insolito destino nell'azzurro mare d'agosto
Linda Wertmüller, enfant terrible van de Italiaanse cinema, doet hier haar gebruikelijke opbouw. De film begint als een Italiaanse komedie in overdrive, met een overdaad aan citaten uit het Groot Italiaanse Scheldwoordenboek, en eindigt met de leeg-melancholische blik van Giancarlo Giannini. Rijke lui zitten lekker op een jacht te chillen terwijl een van de vrouwen, Raffaella, iedereen zit te provoceren met haar rechtse denkbeelden. Iedereen boos waaronder een matroos die ze speciaal zit te sarren. Beide eindigen, om een lang verhaal kort te maken, op een onbewoond eiland en dan wordt het interessant. Want als de onderklasse aan de macht komt wordt het sadistisch. Wertmüller heeft er ook zichtbaar plezier in om er op te wijzen dat "de revolutionairen" geen boodschap hebben aan vrouwvriendelijkheid en ook gewoon het kapitalistische spelletje gaan naspelen. Mooie twijfel als redding nabij is, moet hij zijn utopie opgeven? Raffaella heeft dan al opgemerkt dat hij zich verveelt. Hij kan niet winnen maar veel medelijden kon ik niet opbrengen. Heerlijk brutale film die je nu niet meer kunt maken zonder dat de pleuris uitbreekt (al schijnt Guy Ritchie een remake te hebben gemaakt met Madonna?!?)

Mooi altijd die Italiaanse titels, altijd zo lekker kort en bondig. :)

Heheh, volgens mij een specialiteit van Wertmüller. De volgende op het menu in het Engels: Love & Anarchy. In het Italiaans: Film d'amore e d'anarchia, ovvero: stamattina alle 10, in via dei Fiori, nella nota casa di tolleranza...

al schijnt Guy Ritchie een remake te hebben gemaakt met Madonna?!?)

waaaht. Alleen in zijn gedachten misschien :P

Swept Away was de kortere Engelse titel van Travolti.. gelukkig. Wel een heel toffe, narren en zuigen-film natuurlijk

"Cazzo! Geloof je me niet?" :)

http://www.mad-eyes.net/films/images/2002_sa13.jpg

De sodomie en het gebruik van "nikker" zullen ook wel zijn verdwenen. Maar natuurlijk wel grappig dat ie in het origineel zegt dat ze op de Madonna lijkt.

damn... :) (of va fonculo of zoiets :P)

Nou, deze giallo-titel is ook niet mis: Il tuo vizio è una stanza chiusa e solo io ne ho la chiave of I corpi presentano tracce di violenza carnale of Perché quelle strane gocce di sangue sul corpo di Jennifer? … maar ook veel verschillende titels inderdaad. Verwarring alom en inderdaad twee keer dezelfde film gekocht op DVD (Reazione a catena/Bay of Blood).

Ben ik nou echt de enige die The duke of Burgundy erg overschat vindt...? Ik had eigenlijk de hele film lang het gevoel dat de makers aan de juiste, smaakvolle knopjes zaten te draaien. Knopje voor gewaagd thema, knopje voor loom tempo, knopje voor genoeg thematische herhaling, knopje voor esoterisch tussenstukje, knopje voor onduidelijk jaartal, etcetera. Het leefde geen seconde voor mij, ik zat alleen maar knopjes te tellen.

Lijkt er wel op. ;)

Dat het een lesbische s/m-relatie is volgens mij helemaal het thema niet. Het gaat om rollen in relaties in algemene zin. Dan die dromerige Franco-sfeer nog (wel een stuk beschaafder dan inspiratiebron Lorna The Exorcist) en verder vond ik hem te tweede keer een stuk grappiger.

Ben ik nou echt de enige die The duke of Burgundy erg overschat vindt...?

Nee hoor, ik tikte dit een tijdje geleden in dit draadje.

Het zal wel aan mij liggen, maar ik vond de film een beetje kitscherig, het is dat er een 'scherp randje' aan zit, anders was het helemaal niet te harden geweest...

Maar goed, wat verwacht je van iemand die nog steeds het liefst slechte horror films kijkt :)

Nou ja, bij mij staat de boog ook niet altijd gespannen, ga me binnenkort eens wagen aan Sharknado 2 en 3.

La corta notte delle bambole di vetro
Waarom dit onder de giallo’s wordt geschaard is me niet duidelijk. Het is een paranormale thriller maar gemaskerde sexuele frusto’s en blote damsels in distress ontbreken, zelfs de eindscene is nauwelijks in te passen. Maar een uitstekende thriller at any rate.

My Brother’s Keeper
Documentaire van de mannen achter de West Memphis Three reeks en Some Kind of Monster of een stel analfabete broers waarvan er een lijkt te zijn vermoord door een van hen. Rechtzaak volgt. Pittige kwestie en fasninerende blik op dat platteland.

Chappie
Maffe film, heb verder niks met Die Antwoord dus die roem stoort me niet zo. Hooguit dat iets te opzichtig pimpen van de band. Maar goed, film is wel geinig, maar niet mijn soort sci-fi.

Poltergeist
Sam Raimi kan wel wat maar het kan deze remake niet redden. Ik heb het origineel lang geleden gezien, kan ik me niet veel meer van herinneren. Enkele aardige momenten, een sympathieke cast en zelfreferenties (die boom) daargelaten blijft een beetje modderen.

Sharknado 2: The Second One
Slecht slecht slecht, maar stiekem toch grappig. Ondanks of dankzij self awareness en alle plastic surgery.

When Albums Ruled the World
Riekt aan alle kanten naar ouwelullenpraat en dat is het ook wel. De stukken over bijvoorbeeld Sgt. Pepper hebben inmiddels wel een enorme baard. Maar goed, toch wel muzieknerd genoeg om er nog enige lol aan te beleven. Ook het feit dat de topdagen nu de standaard zijn is historisch gezien apart. Times they are a’changin’ was ’t toch?

Sharknado 3: Oh Hell No!
Meer van 't zelfde, de cameo's worden een ding al weten ze maat te houden. Toch nog niet echt vervelend, maar ben benieuwd of ze in deel 4 dan toch hun hand gaan overspelen.

Ontdekking: de BFI 50 films die je gezien moet hebben voor je veertiende Poeh, poeh Walkabout, goeie, maar wel creepy-creepy.
Meteen The Princess Bride gedaan.
Typisch jaren 80 postmodern sprookje zoals verteld door Peter Falk aan dat gozertje van The Wonder Years. In het sprookje veel bekende gezichten (o.a. Robin Wright, de Hulk, Billy Cristal). Het was mij een beetje te meta, een dochter vond het vrij goed, de ander haakte vroeg boos af omdat de achtergronden geschilderd waren. Tough crowd.

Niet op die lijst:
Phantom of the Paradise
Cultfilm van de hoogste graad. Brian de Palma pre-Carrie maakt een rockopera waarbij hij handig Phantom of the Opera mengt met Faust en Picture of Dorian Gray. Is weer helemaal herondekt sinds Daft Punk die Paul Williams heeft opgetrommeld voor Random Access Memories. Damn, die gast kan fijne liedjes schrijven en neemt ook nog even de rol op zich van succesvolle/creepy platenproducer. Daft Punk heeft zelf goed opgelet bij de fantoom (in leer gekleed, masker, machinestem en synthesizers - prachtig vrolijk deuntje bij de aftiteling). Begint een beetje stroef maar wordt steeds wilder en neemt de excessen van rockmuziek (Stones, Alice Cooper) heel fijn op de hak. Het eindconcert is pure Altamont-chaos.

wow (vooral re Phantom)

checkt.. Play Time. dat lijkt me dodelijk saai. Maar er staat een hoop fraais op die lijst ja :) Beetje onduidelijk waarom ik The Outsiders nog niet heb gezien. (gigantisch lage metascore, dat moet amusant cult zijn)

Ook het feit dat de topdagen nu de standaard zijn is historisch gezien apart

deze snapte ik even niet, verklaar u nader :)

Play Time zit ik al jaren tegen aan te hikken, al was het omdat hij om de aflevering bij Zomergasten werd aangevraagd. The Outsiders moet ik ook nog kijken, toch Coppola, destijds natuurlijk off-limits met al die gladjakkers.

The Outsiders...tja, destijds gekeken omdat ik nogal onder de indruk was Rumblefish en Matt Damon's spel in die film - Goede soundtrack ook, maar er is me van The Outsiders maar weinig bijgebleven. Een iets vuigere versie in die reeks aan Brat pack films.

deze snapte ik even niet, verklaar u nader :)

Dat de tijd dat je rijk kon worden, of zelfs maar je brood kon verdienen, van de albumverkoop historisch gezien eerder een anomalie is. Albums die anderen gemaakt hebben ook nog eens. En dan kun je nog stellen dat de investering die platenmaatschappijen in artiesten deden ook best stevig was, terwijl nu vooral wordt gehamerd op het uitbetalen van artiesten.

aha ja. :)

Roger and Me
'Yes We Can!' Ergens in deze docu flitst de slogan vér voor Obama al langs. Een echt kapitalistisch oppeppertje. Maak zélf wat van je leven. Don't blame the companies, zij doen gewoon wat ze moeten doen... Michael Moore vond hier zijn stiel, met een beetje hulp van Ralph Nader. GM besluit de hele autoindustrie eind jaren '80 naar lage lonen landen te verplaatsen. Moore's pleidooi voor een beetje 'voeling' met de basis (GM werd immers opgericht in Flint, Michigan) is niet eens zó meeslepend. Hij hoeft eigenlijk alleen maar de razendsnelle verkrotting te laten zien om zijn puntje te maken. De docu wordt op zijn wrangst (en tegelijkertijd leukst...) als Moore mensen bezoekt die een schamel nieuw baantje hebben gevonden. Een alto-meisje kweekt konijnen. 'The males castrate the other males'. Een andere dame adviseert over de kleur van je kleding. Da's nog lastig: 'I was not the season that I was telling people I was!' Maar de eenvoudige circulaire ironie raakt het meest. Voormalige GM medewerkers worden omgeschoold tot gevangenenbewakers, zodat ze hun collega's in de gaten kunnen houden die 'andere oplossingen' kozen. Flint bouwt ten einde raad dan maar een autopretpark. Inclusief miniatuurversie van haar vroegere zelf... In de marge is er nog een magisch sample momentje 'He said you can call me Dada'. DJ Shadow!

Petulia
'Stop being so damn casual.' Swingend door de sixties. Petulia is in haast alles de modieuze avant-garde film. Enkel de muziek van John Barry is wat te tonaal. Verder is het een echte Antonioni-affaire. Decadente yachten en chique mensen voor én achter de camera. (Roeg ving de beelden.) De hoofdrollen (met de nadruk op hóófd) zijn voor George C. Scott en Julie Christie. Het is amusant de rouwdouwer Scott in een coltrui te zien. Ergens doet ie zelfs een wít colbertje aan. Het moet niet gekker worden. Gek is Petulia wel, het borderliner-meisje dat op een donor avondje besluit een affaire met de arts te beginnen. Ze is teleurgesteld dat hij niet eens getrouwd is. (Zij wel.) 'Zo zijn we nooit gelijkwaardig in het schuldgevoel'. De twee verlaten het feestje voor een bizar motel. Dit is die post-technologische, pré-digitale era. Ergo, de portier komt tot je via tv, en de sleutel per buizenpost. De eerste minuten is de film zo een absoluut (OMC!)-feestje. Flitsende flashbacks omringen de affaire met duisternis. The Grateful Dead speelt. Julie Christie sjouwt met een tuba (highlight met een low note) en we zien een Cronenbergiaanse hoeveelheid bebloede lichaamsdelen. Toch is de magie van deze puzzeldoos 'of a downfall child' snel uitgewerkt. Daarvoor is het stijltje te bekend. Alsof alle vrouwen eind jaren '60 bij dokters op de bank lagen... Well, maybe they did.

Shoeshine
Vorig jaar zat ik bij The Selfish Giant al aan Koperdieven te denken, maar die vergelijking had ik er dus nog dikker op kunnen leggen. De Engelse film was een halve remake van Vittorio Di Sicca's Shoeshine. Inclusief paard. Zet ergens zo'n beest bij (liefst groot, wit en alleen) en je scene krijgt meteen iets mysterieus en magisch. De twee Shoeshine mennekes zijn helemaal gek op het beest, en sparen vlak na WWII fanatiek om het edele dier te kopen. Ze mogen er wel alvast wat proefritjes op maken. Met zijn tweeën, zonder zadel. Echte vriendschap. De feeërieke kinderdroom (inclusief waarzegster) wordt helaas snel verstoord. Na wat akkefietjes begint De Sica aan een gevangenis- en rechtbankfilm. Door de zoetgevooisde muziek en het Italiaans-overdreven brutale acteren van de jeugddelinquenten wil dat toch niet echt hardcore naturalistisch worden. (Ondanks een shot dat me aan Roma, Citta Aperta deed denken.) Sommige van de gevangenisscenes zijn zeker gritty, maar dit is toch ook een soort Dickens meets RAI Uno. Richting finale – als de vriendschap van de twee uiteengeslagen is door cynici in alle soorten en maten – begint De Sicca's operastijl weer wel te werken. Eén advocaat heeft enkel 'volwassen' advies: 'Bewaar dat voor de biecht, in de rechtbank zeg je wat ik wil dat je zegt.' De andere advocaat 'houdt het kort'... Met de kids als klos.

oh en voor duidelijk ik wéét dat ik Play Time dodelijk saai vond. Maar als veertienjarige (zoals die lijst beweert) lijkt me het helemaal ondoenbaar.

Mr. Hulot's Holiday daarentegen, da's er echt één voor ALLE leeftijden. :)

zo een absoluut (OMC!)-feestje.

Ik had al zo'n vermoeden, ga hem nu snel hoger op de kijklijst zetten. :)

magisch sample momentje

Altijd een mooi en vreemd moment.

jep. en bijna altijd totáál uit het niets.

een absoluut (OMC!)-feestje.

Ik had al zo'n vermoeden, ga hem nu snel hoger op de kijklijst zetten. :)

doe dat. Ik was in een kritisch buitje, er zit op zich genoeg fijns in die film.

Ultieme recente zomerfilm (Canadees): Tu dors Nicole. Tieners in de zomer, ouders weg, lanterfanten, kibbeligheden. Ondertussen is broerlief in de woonkamer bezig met het maken van een alternatieve rockdemo, heel niet onaardig. Beetje bij elkaar geraapt, lichtvoetig. Ik zeg toch, ultieme zomerfilm.

https://www.filmhallen.nl/wp-content/uploads/2015/05/129-TDN_Nicole-et-Veronique-dans-un-champs.jpg

:)

Ah, Mic had hem al gezien (zie ik na tien minuten laden van deze hele draad).

deze draad is een soort arthouse-film.

Mutiny on the Bounty
Het is van de zomer duidelijk Charles Laughton-retrospectief in dit filmhuis. Hij was me eerder nooit opgevallen, maar duikt ineens overal op. Zo ook in deze Eisensteins flitsende thirties-blockbuster. Laughton is de kapitein die zijn bootsjongens graag ziet kruipen. Hij likt er zijn dikke lippen nog nét niet bij af. Méér driedimensionale diepgang dan die uit-stekende, pompeuze grijns valt er niet te bespeuren. Mutiny on the Bounty moet het niet hebben van psychologie of politiek. Muiterij, daar wist men in Hollywood niet goed raad mee. Kon je dat eigenlijk wel 'endorsen'? De intiteling wringt zich alvast hilarisch in allerlei bochten. Het is dan ook lang wachten tot de muiters de sadist eindelijk overboord zetten. Clark Gable geeft met tegenzin het laatste zetje. De film lijkt in de warrige chronologie ook liever bij Laughton te blijven. Gable – zonder snor, met staartje – paradeert intussen als de Clooney van zijn tijd. Dat is bijna geen acteren meer, dat is gewoon elke scene superstar appeal uitstralen. De mannen van de Bounty beleven tussen de feodale ellende nog wel een langgerekt en gestrekt intermezzo in Tahiti. In de woorden van de captain: 'the tropical grog shop'. Hoewel de meisjes iets té decent gekleed gaan (extra opvallend tussen de overdaad aan mannentepels) is het best sensuele tropicalia. Geen wonder dat de muiters op Pitcairn bleven.

Les dimanches de Ville d'Avray
'Je verleden komt niet terug per trein.' De getraumatiseerde soldaat en het jonge meisje. We zitten meteen op Salinger-terrein. Een gepijnigde kerel spendeert zijn dagen lummelend op het station. Uit de ene hoek lijkt hij nog stoer als Steve McQueen, maar dichterbij wordt het steeds meer de manie van Chris Froome. Er brandt een verterend vuur in zijn binnenste, een Feu Follet. (Een op alle punten vergelijkbare sixties-classic.) De soldaat weet na een Vietnam-ongeluk niet meer wie hij is. Terug thuis krijg je dan Memento in een suburb van Parijs. Daar komt hij een meisje met haar vader tegen. Het meisje triggert iets. Een aanraakbare pijn. Iets concreet. Hij palmt haar snel in, en draait er niet omheen. 'Jij kan me helpen.' Het meisje evenzeer, nu pa haar heeft achtergelaten bij de nonnetjes. Ze is even alleen. Haar échte naam mag ze van de nonnen niet gebruiken. Twee naamlozen op zoek naar houvast. Hun zondagse middagen aan de wandel zijn bijzonder Zen. Het meisje gooit een steen in de vijver. De kringen omarmen elkaar. 'We zijn de cirkel binnengestapt.' Voor één moment vergeet de man de pijn dát hij vergeten is. Lang kan deze magie niet duren, natuurlijk. Het dorp begint te kijken, en de zelfopofferende verpleegster die voor begeleidingsmeisje speelt, vindt het ook maar ingewikkeld, zo'n piepjonge concurrente. Zeer Frans, zeer fraai.

Persona
Indrukwekkend drama, een mysterie, zo eentje waar je een beetje stil van wordt, maar waar je nog een tijdje over na kan denken.

My Sweet Pepper Land
Een aardige Koerdische western. Zelfstandig geworden Iraaks-Koerdisch dorp moet worden bevrijd van de gangster/krijgsheer Aziz Aga door ex-verzetstrijder Baran. Een jonge ambitieuze lerares Govend heeft het ook te stellen met de lokale bevolking en die gansters. Vreemde mengeling tussen de serieuze problemen en de pief-paf-poef.

Dr. Strangelove or: How Learned to Stop Worrying and Love the Bomb
Zo'n gedoodverfde klassieker die dan misschien toch een beetje tegenvalt, of gedateerd is. Heb me vermaakt maar de reden voor de roem zag ik er niet aan af.

Im Keller
Oostenrijkse kelders, maar lang niet elke Oostenrijker zal er zulke hobby's op nahouden, me dunkt. Oneerbiedig gezegd een soort arty Man Bijt Hond, fascinerend en voor mannen bij vlagen pittig.

Unfriended
In het begin denk je: "ojee, gaan we een film lang naar een computerscherm kijken?" Dat doe je inderdaad maar het gaat verrassend goed. Hier en daar had het nog wel wat beter gekund, maar toch meestentijds spannend en origineel.

Hot Pursuit
Dat kan je van deze film niet zeggen. Behoorlijk crappy, zelfs Sofia Vergara speelt een te stereotype karakter om er van te kunnen geniet. Ook fascinerend hoe een toch duidelijk emancipatoire ambitie zo kan stranden in flauwe grappen over stereotypen. Iets wat vaak voorkomt in Nederlandse films.

Wonderbroeders
Ik heb een zwak voor Martin van Waardenberg maar hij kan deze wat flauwe comedy niet redden. Sterker nog, als schrijver is ie zelfs schuldig.

Jurassic World
Ben benieuwd wanneer je niet meer denk 'goh, wat knap toch, die cgi'. Het is namelijk razend knap – dat licht, die texturen, die rigging, etc. –, realistisch zelfs, maar toch is het nog steeds supernep. En dan nog is het de grootste verdienste van dezef film.

Pussy Riot: A Punk Prayer
Ik was erg skeptisch over Pussy Riot, omdat ik niet zo geloof dat ze zich niet bewust waren van het effect van hun laatste actie én de eagerness van de westerse sterren om zich achter hen te scharen. Zo zie veel beweringen dat de religieuze mentaliteit, waar westerse progressievelingen toch al weinig begrip voor danwel sjoege van hebben, wordt opgelegd door de staat. Voor de Russen met een sovjetverleden is het nou net die vrijheid die ze waarderen aan de huidige situatie en een aanval op hun religie is een aanval op verworven vrijheid. Als ík dat al weet dan moet Pussy Riot dat toch ook weten. Ook dat de huidige regering dat soort sentimenten ook stevig uitbuit, maar tegelijk is de constitutie veel seculierder en westerser (neoliberaler) dan veel westerlingen (willen) beseffen. Een van de sterkere punten uit het betoog van hun advocaat. In deze documentaire, die het conceptuele kunst, worden de religieuzen echter vooral gerepresenteerd door een soort Orthodoxe bikerbende (zonder motoren). Dat is denk ik niet zo eerlijk. Wel goed is het tonen van de conceptuele kunstachtergrond van de dames, de interviews met de ouders en uiteindelijk is wat ze gedaan hebben toch vrij onschuldig. Alleen kan Poetin het niet over z'n kant laten gaan voor z'n electeroraat. Anyway, zeker in het licht van Femen (ook al zo'n domme actie om een orthodox kruis af te zagen om maar te zwijgen van de waarde van topless protesteren) komen deze vrouwen wel wat oprechter over. Een beetje gek moet je wel zijn voor dit soort politieke kunst.

Il prato macchiato di rosso
Sukkelt nogal voordat er een beetje actie komt en de finale is zo idioot dat het nog wel een beetje grappig is maar allesbehalve goed.

Citizenfour
Angstaanjagende docu over en met Edward Snowden toen hij net naar buiten kwam, maar al wel op de vlucht. De diensten weten alles en elke regelgeving kan omzeild worden (Tempora verboden in de US, doen we het toch via de UK?) en you can't run, you can't hide.

The Escort
Sexverslaafde journalist schrijft stuk over escort girl en je weet toch? Niet origineel maar toch wel OK, doer sympathieke cast (inclusief Bruce "Evil Dead" Campbell als vader).

Inherent Vice
Voor iemand die zoveel blowt, stelt Sportello wel steeds de goede vragen aan zijn informanten, knap van ´m. Een wat lange film, maar toch genieten tot en met de aftiteling waar ook nog 3 verschillende nummers voorbijkomen. Mooie truc die vaak wordt toegepast zijn de close-ups van de damesgezichten, waaronder dat van Joanna Newsom (en de geroemde "bankscene" met ex van Sportello). Ook mooi is dat op een gegeven moment de soundtrack van Jonny Greenwood onder de dialogen doorloopt, ze wilden er blijkbaar niet in knippen.

Born Yesterday
'Who's we?' 'We is me, that's who.' Onverbloemd egoïsme, gebulderd op megafoon-niveau. Een erg rooskleurig beeld van de Amerikaanse politiek geeft Born Yesterday niet. Terecht niet, want de absurde (maar logische) verstrengeling van geld en politiek is van alle tijden. In het stokoude Born Yesterday heeft een 'junk man' een ielig congresmannetje 'in de pocket'. Ook toen al. De ambitieuze magnaat is met zijn 'trophy wife to be' naar Washington gekomen om de boel 'te regelen'. Waar de kerel bassend commandeert, zanikt zijn 'chorus line girl' met de krakende stem van een viswijf. Misschien ontstond hier dat Mighty Aphrodite-cliché, misschien bestond het al eeuwen. In elk geval zijn twee cartoonstemmen in één film erg veel van het goeie. De twee zijn op hun leukst als ze zwijgend een potje Gin Rummy spelen. Liefde en haat in één kaartspelletje verenigd. Omdat het 'domme blondje' domme blonde dingen roept huurt haar kerel een leraar in. Pygmalion-moves. Zij windt de bebrilde Washington-nerd snel om de vingers. 'Misschien kunnen we elkáár wat leren.' Jammer dat de leraar niet nog wat jonger was. De Grand Tour door Washington is amusant, maar erg patriottistisch. De teksten blijven echter leuk. 'Ik heb niks tegen een babybrein, maar als het dertig jaar dingen heeft kunnen absorberen...' 'What makes you think I'm 30?!'

Trollflöjten
Weer een gaatje in de cultuurkennis gevuld. Een opera van Mozart! Door Bergman. Omdat ik eigenlijk nooit een hele opera heb gezien (of het moet er één door Frank Groothof zijn...) kan ik niet goed aangeven wat de Zweedse meester nou precies heeft veranderd. Wellicht zit zijn eigen touch in het alledaagse, iedereen ziet er érg seventies uit. Elke aria hebben we een goed zicht op de vullingen. Het is allemaal heel pacificistisch en Zweeds. Bij de broederlijke teksten verschijnen de teksten op kartonnetjes. Charmant houtje touwtje-werk dus. (Zat Bergman daar nou zelf te schaken backstage?) Inhoudelijk kent Die Zauberflote één grote ster. Papageno! Het boswezentje in het groene pakje zou zó graag zijn Papagena vinden. Twiedeliet. Zijn fluitje lokt enkel fladderaars. Maar dankzij de toverfluit van de prins, beleeft hij een bij vlagen onnavolgbaar avontuur. (Het libretto bevat een haast postmoderne schurken-switch.) Shakespeariaanse heksen leiden de gezellige boel schaterend in. Die decolletés, da's wel ultiem opera hoor... Papageno would approve. Voor deze 'noob' is het verrassend dat de beroemdste a-a-a-a-ria in feite door een bijfiguur wordt gezongen. Maar de bijfiguren waren toch al het leukst. Daar is Papageno weer, depri in de weer met een touw... 'Now this tree will do nicely/Suits my purposes precisely.' Maar dan in het Zweeds hè.

Thief of Bagdad
'May Allah be with you. Though I doubt it.' Dat soort dingen zeiden ze niet in de Disney-versie! Al hadden ze Aladdin best 'masters of a 1000 fleas' kunnen (en mogen) noemen. Aan bloemrijke vergelijkingen geen gebrek, noch aan personages, want het Aladdin-karakter is gesplitst in tweeën. De dief én de prins, in plaats van de 'prince of thieves.' De twee vinden elkaar op de markt van Bagdad, en sluiten een oprechte 'bromance'. De dief zal de prins helpen de prinses te veroveren, en de prins zal de dief helpen om... nou ja dat is een beetje onduidelijk. Doet er ook niet toe. Korda's Thief of Bagdad gaat om de zwier in 1001 kleuren. Dit moet wel een van Michael Jacksons's favoriete films zijn geweest, vol Wizard of Oz-kinderfantasietjes. Een domme sultan (tevens pa van de prinses) heeft bijvoorbeeld de grootste collectie speelgoed ter wereld. Er zit zelfs een klein tv'tje bij. 'Usurper' Jaffar weet de arme monarch zo makkelijk in te palmen. Waarom iederéén die prinses toch wil blijft een raadsel. Het miepje is koel en chubby. (De prins is overigens is een graatmagere kalende Duitser...) Gelukkig zijn er harems vol gewaagde gewaden en sensuele sluiers. Wie de Geest wil zien moet geduld hebben. Na wat slimme spielerei met een spiegelreflectie, volgt een uur later dan toch de fles. De Geest blijkt een Afro-Amerikaanse worstelaar!

Anger Of The Dead
Zombies! Het duurt ff voor je door hebt hoe de twee lijnen lopen, maar overall spannend met een charmante hoofdrolspeelster. Wel al heel duidelijk opstapje voor het vervolg. Eindigt als een aflevering van een serie, zou nog best beter kunnen worden.

Crazy, Stupid, Love.
Onderhoudende romcom, misschien een beetje cliché-matig en een overdaad aan toevalligheden, maar whatever.

Shaun The Sheep Movie
‚Gewoon’ weer een leuke Aardmanproductie. Niet van deze tijd (zelfs wat belegen muziekkeus met Madness enzo) maar de animatie is van hoogstaand niveau, in elke tijd. En een prestatie onderhoudend te zijn zonder tekst.

Get Smart
Chez Nous
Hier en daar goed voor een glimlach, mehriffic.

Taped
Deze wordt in de VPRO Gids de grond ingeschreven maar ik zie niet zo goed waarom. Ik vond ’m redelijk aannemelijk al zijn er natuurlijk handige toevalligheden. Maar het was gewoon wel spannend en dat was volgens mij precies de bedoeling.

Oh, en hebben jullie nog recente films met het thema „laatste boodschapper” voor de geest, een vriendin zoekt ernaar voor een programma. Ik weet nog ff niks.

Ik had precies hetzelfde bij Tape, geen geweldige film, maar ik vond het acteerwerk verrassend goed.

Inhoudelijk kent Die Zauberflote één grote ster. Papageno!

:) pa-pa-pa-pa

met wat geduld doet Wim Wenders vast ook nog wel eens een Duitstalige filmversie. In 3D.

Oh, en hebben jullie nog recente films met het thema „laatste boodschapper” voor de geest, een vriendin zoekt ernaar voor een programma. Ik weet nog ff niks.

laatste boodschapper? als in Mohammed of zo? It's A Wonderful Life :P

Of zo ja, en recent, zei ik. ;)

La revanche des mortes vivantes
Dode meiden nemen wraak, door gif vallen ze dood neer en door ander gif staan ze op om allerlei mensen om het leven te brengen. Belabberd, maar op een grappige manier. De lesbo-zombie-eh, ja wat eigenlijk is echt weer next level shit.

Heavy Metal Massacre
Het kan altijd slechter, maar slechter dan deze?

رضا موتوری (Reza, The Motorcyclist)
Reza is een boefje die de plaats inneemt van een intellectueel en dan valt op diens vriendinnetje. Beetje oubollig maar toch een leuk staaltje pre-revolutionair Iran (1970) met mooie dramatische muziek van Farhad.