Filmforum

Inherent Vice
Voor iemand die zoveel blowt, stelt Sportello wel steeds de goede vragen aan zijn informanten, knap van ´m. Een wat lange film, maar toch genieten tot en met de aftiteling waar ook nog 3 verschillende nummers voorbijkomen. Mooie truc die vaak wordt toegepast zijn de close-ups van de damesgezichten, waaronder dat van Joanna Newsom (en de geroemde "bankscene" met ex van Sportello). Ook mooi is dat op een gegeven moment de soundtrack van Jonny Greenwood onder de dialogen doorloopt, ze wilden er blijkbaar niet in knippen.

Born Yesterday
'Who's we?' 'We is me, that's who.' Onverbloemd egoïsme, gebulderd op megafoon-niveau. Een erg rooskleurig beeld van de Amerikaanse politiek geeft Born Yesterday niet. Terecht niet, want de absurde (maar logische) verstrengeling van geld en politiek is van alle tijden. In het stokoude Born Yesterday heeft een 'junk man' een ielig congresmannetje 'in de pocket'. Ook toen al. De ambitieuze magnaat is met zijn 'trophy wife to be' naar Washington gekomen om de boel 'te regelen'. Waar de kerel bassend commandeert, zanikt zijn 'chorus line girl' met de krakende stem van een viswijf. Misschien ontstond hier dat Mighty Aphrodite-cliché, misschien bestond het al eeuwen. In elk geval zijn twee cartoonstemmen in één film erg veel van het goeie. De twee zijn op hun leukst als ze zwijgend een potje Gin Rummy spelen. Liefde en haat in één kaartspelletje verenigd. Omdat het 'domme blondje' domme blonde dingen roept huurt haar kerel een leraar in. Pygmalion-moves. Zij windt de bebrilde Washington-nerd snel om de vingers. 'Misschien kunnen we elkáár wat leren.' Jammer dat de leraar niet nog wat jonger was. De Grand Tour door Washington is amusant, maar erg patriottistisch. De teksten blijven echter leuk. 'Ik heb niks tegen een babybrein, maar als het dertig jaar dingen heeft kunnen absorberen...' 'What makes you think I'm 30?!'

Trollflöjten
Weer een gaatje in de cultuurkennis gevuld. Een opera van Mozart! Door Bergman. Omdat ik eigenlijk nooit een hele opera heb gezien (of het moet er één door Frank Groothof zijn...) kan ik niet goed aangeven wat de Zweedse meester nou precies heeft veranderd. Wellicht zit zijn eigen touch in het alledaagse, iedereen ziet er érg seventies uit. Elke aria hebben we een goed zicht op de vullingen. Het is allemaal heel pacificistisch en Zweeds. Bij de broederlijke teksten verschijnen de teksten op kartonnetjes. Charmant houtje touwtje-werk dus. (Zat Bergman daar nou zelf te schaken backstage?) Inhoudelijk kent Die Zauberflote één grote ster. Papageno! Het boswezentje in het groene pakje zou zó graag zijn Papagena vinden. Twiedeliet. Zijn fluitje lokt enkel fladderaars. Maar dankzij de toverfluit van de prins, beleeft hij een bij vlagen onnavolgbaar avontuur. (Het libretto bevat een haast postmoderne schurken-switch.) Shakespeariaanse heksen leiden de gezellige boel schaterend in. Die decolletés, da's wel ultiem opera hoor... Papageno would approve. Voor deze 'noob' is het verrassend dat de beroemdste a-a-a-a-ria in feite door een bijfiguur wordt gezongen. Maar de bijfiguren waren toch al het leukst. Daar is Papageno weer, depri in de weer met een touw... 'Now this tree will do nicely/Suits my purposes precisely.' Maar dan in het Zweeds hè.

Thief of Bagdad
'May Allah be with you. Though I doubt it.' Dat soort dingen zeiden ze niet in de Disney-versie! Al hadden ze Aladdin best 'masters of a 1000 fleas' kunnen (en mogen) noemen. Aan bloemrijke vergelijkingen geen gebrek, noch aan personages, want het Aladdin-karakter is gesplitst in tweeën. De dief én de prins, in plaats van de 'prince of thieves.' De twee vinden elkaar op de markt van Bagdad, en sluiten een oprechte 'bromance'. De dief zal de prins helpen de prinses te veroveren, en de prins zal de dief helpen om... nou ja dat is een beetje onduidelijk. Doet er ook niet toe. Korda's Thief of Bagdad gaat om de zwier in 1001 kleuren. Dit moet wel een van Michael Jacksons's favoriete films zijn geweest, vol Wizard of Oz-kinderfantasietjes. Een domme sultan (tevens pa van de prinses) heeft bijvoorbeeld de grootste collectie speelgoed ter wereld. Er zit zelfs een klein tv'tje bij. 'Usurper' Jaffar weet de arme monarch zo makkelijk in te palmen. Waarom iederéén die prinses toch wil blijft een raadsel. Het miepje is koel en chubby. (De prins is overigens is een graatmagere kalende Duitser...) Gelukkig zijn er harems vol gewaagde gewaden en sensuele sluiers. Wie de Geest wil zien moet geduld hebben. Na wat slimme spielerei met een spiegelreflectie, volgt een uur later dan toch de fles. De Geest blijkt een Afro-Amerikaanse worstelaar!

Anger Of The Dead
Zombies! Het duurt ff voor je door hebt hoe de twee lijnen lopen, maar overall spannend met een charmante hoofdrolspeelster. Wel al heel duidelijk opstapje voor het vervolg. Eindigt als een aflevering van een serie, zou nog best beter kunnen worden.

Crazy, Stupid, Love.
Onderhoudende romcom, misschien een beetje cliché-matig en een overdaad aan toevalligheden, maar whatever.

Shaun The Sheep Movie
‚Gewoon’ weer een leuke Aardmanproductie. Niet van deze tijd (zelfs wat belegen muziekkeus met Madness enzo) maar de animatie is van hoogstaand niveau, in elke tijd. En een prestatie onderhoudend te zijn zonder tekst.

Get Smart
Chez Nous
Hier en daar goed voor een glimlach, mehriffic.

Taped
Deze wordt in de VPRO Gids de grond ingeschreven maar ik zie niet zo goed waarom. Ik vond ’m redelijk aannemelijk al zijn er natuurlijk handige toevalligheden. Maar het was gewoon wel spannend en dat was volgens mij precies de bedoeling.

Oh, en hebben jullie nog recente films met het thema „laatste boodschapper” voor de geest, een vriendin zoekt ernaar voor een programma. Ik weet nog ff niks.

Ik had precies hetzelfde bij Tape, geen geweldige film, maar ik vond het acteerwerk verrassend goed.

Inhoudelijk kent Die Zauberflote één grote ster. Papageno!

:) pa-pa-pa-pa

met wat geduld doet Wim Wenders vast ook nog wel eens een Duitstalige filmversie. In 3D.

Oh, en hebben jullie nog recente films met het thema „laatste boodschapper” voor de geest, een vriendin zoekt ernaar voor een programma. Ik weet nog ff niks.

laatste boodschapper? als in Mohammed of zo? It's A Wonderful Life :P

Of zo ja, en recent, zei ik. ;)

La revanche des mortes vivantes
Dode meiden nemen wraak, door gif vallen ze dood neer en door ander gif staan ze op om allerlei mensen om het leven te brengen. Belabberd, maar op een grappige manier. De lesbo-zombie-eh, ja wat eigenlijk is echt weer next level shit.

Heavy Metal Massacre
Het kan altijd slechter, maar slechter dan deze?

رضا موتوری (Reza, The Motorcyclist)
Reza is een boefje die de plaats inneemt van een intellectueel en dan valt op diens vriendinnetje. Beetje oubollig maar toch een leuk staaltje pre-revolutionair Iran (1970) met mooie dramatische muziek van Farhad.

Of zo ja, en recent, zei ik. ;)

heheheh. nope drawing blanks. (Alleen een vage associatie met Last Days Here)

La Femme du Boulanger
Wat verouderd eerder, echt of nep? Echt is onherroepelijk helemaal van het nu. Het neppe was altijd al een overduidelijke constructie, hoeveel jaren later je het ook ziet. De Franse regisseur Pagnol is een echte neppe. Hij is de chroniquer van een karikaturaal verleidelijk Frankrijk. Dat maakt 'm duidelijk ouderwetser dan een Jean Renoir (die nog in Pagnol's studio werkte). Toch vond ik La Femme du Boulanger veel leuker dan Renoir's neorealistische Toni. Pagnol's galante stijl zwiert zo lekker luchtig. Misschien heb ik inmiddels gewoon teveel Hollywood-melodrama's gezien. Pagnol's hoofdpersonage is een Chaplinesk bakkertje met een bloedmooie vrouw. Vers aangekomen weten de inwoners van het dorpje zowel het brood als 'de spelen' te waarden. De bakkersbabe grijpt de kans. (En heeft ook precies één rake lustige scene nodig om te bewijzen dat haar zin oprecht is.) De arme bakker (nu 'cocu') kan het niet geloven. 'Wie kon in godsnaam vermoeden dat ze Italiaans sprak!?' Omdat het dorp niet zonder het brood kan staan alle lage van de samenleving het bakkertje bij. Hier komen Pagnol's clichés het smakelijkst tot hun recht. De rechtschapen priester, de linkse leraar met de bleke blik van Harry Langdon (Hollywood is nooit ver weg), de oversekste markies, en natuurlijk vele, véle nukkige schoffelaars. 'Jij steelt mijn schaduw!' 'Jij mijn zon!'

Calle 54
Jazz, ik smurf het nog altijd niet. Wat ik wel weet: de koningen van de congas komen uit de latin. Hun fusion ritmes stopten de peper terug in de jazz '70. Wat minder modale improvisatie, wat meer ouderwetse swing. Cooler door hotter. Calle 54 betuigt eer aan de oude helden, en laat ze in een studio op 54th Street los. Nauwelijks verhaal, gewoon handenvol liedjes. Je kunt dus eigenlijk net zo goed de soundtrack opzetten, al mis je dan de karakterkoppen. Check de verbluffende muzikale spierballen van Michel Camilo. Speedy Gonzalez op de piano. Eén van zijn sidemen is óók goed voor een brede grijns (van zowel Camilo als de kijker). Anthony Jackson heeft de kop van Cee-Lo Green, een bas te groot voor zijn lijf, en een techniek! Soms is het gewoon niet leuk meer. (En aan het eind van zijn solo dondert ie bijna van zijn krukje.) In een wat minder interessante big band treffen we Dave Valentin. Zijn ogen puilen zover uit dat ze bijna zijn dwarsfluit raken. Later kreeg ie on stage een hersenbloeding. Dat verbaast nauwelijks... Tussen de warmbloedige liedjes door sjokken de muzikanten door een winters New York. Het slot is voor pa en zoon Valdes. Pa Bebo tegen zoon Chucho 'je bent zo dik als een pad!' Maar deze zoon, een uit de kluiten gewassen Jay-Z zorgt voor het mooiste muzikale moment. Achter de piano, impressionistisch in zichzelf gekeerd.

گروهبان (De Sergeant)
De sergeant komt getraumatiseerd terug uit de Iran/Irak-oorlog en focust op een stukje land maar vervreemd van z'n gezien. Veel betraande ogen, nog wat geweld en een spartaanse synth soundtrack die doet denken aan primitive escapades van black metalmuzikanten als Mortiis in die richting. Pure doom metal op celluloid.

Society
Yuzna, dus dan weet je het wel. Je moet wel door een flink stuk voor de kliederboel begint. Maar dan heb je Devin DeVasquez nog, die ik me nog herinnerde uit een Playboy uit 1985 … maakte indruk op deze 15-jarige. Kan mezelf geen ongelijk geven (blijkt nu getrouwd met Ron "Rits" Moss, lol).

Alphaville
Ik geloof dat ik een Godard-cherry gepopt heb hier. Bevalt me goed. Niet dat ik het helemaal snap maar ik zie veel motieven die me bevallen en bovendien is het qua cinematografie en cameravoering etc. wel heel erg mooi.

De Quiz
Dick Maas, geen man van subtiliteiten. Geen hoogvlieger dit, maar ik heb me toch ook niet verveeld.

vervreemdt

oeh hadden we ooit niet zo'n zwembaden in films zomerdiscussie. Alphaville heeft een heel creepy zwembad, iirc. :)

Vraag me af welke Godard-film daar nou het meest op lijkt. Het is wel een beetje een vreemde eend. (Al is zijn eigenzinnige ehhh eigenheid natuurlijk wel in elke film aan te treffen.) Maar of ie b.v. nog een ekte ekte sci-fi heeft, hmm.

The Fly
Ik vond het al een wondertje dat Cronenbergs The Fly überhaupt een remake wás, zozeer leek dat verhaal uit de koker van de Canadees te komen. Extra leuk dus dat het origineel (uit 1958!) bijna net zo tof is. Tuurlijk, letterlijk klassieker, en minder spannend, maar tegelijkertijd heel eigen. Dit is de 'repressed' gezinsvariant vol schaamte, met een grotere rol voor de vrouw ván. Bovendien schittert deze Fly caleidoscopisch door de glorieuze technicolor-kleuren. Het is net een Douglas Sirk-drama. Misschien moeten we die hele Verwandlung wel zien als een metafoor. (Voor de duistere, seksuele kant van mannen gevangen in een huwelijksnet, misschien?) De bijzondere locatie is alvast Cronenbergiaans. Montréal. Exotisch maar vertrouwd. 'Home' of Delambre Freres Electronics. Tikkie verwijfde broer doet de administratie. Broeierige denker zit in zijn onwaarschijnlijk coole lab, en komt af af en toe uit die cocon om vrouwlief nét aan tevreden te houden. 'You're in an unscientific mood.' Dat de man een moedervlek heeft, vind ik een mooie touch. Zijn vliegensvlugge transformatie heeft iets Abu Ghraibs gruwelijks, en het betrekt de vrouw op een manier die zowel eerlijk als pijnlijk is. In de marge een glansrol voor een cavia. Was onze held maar in zo'n exemplaar veranderd. Dan was ie snel teruggevonden. Even die koelkast openen!

Hamlet
'Thou art a scholar - speak to it, Ludo.' Ja, eh, lastig hoor. Misschien is het 'out of my star', maar van de drie pittige grootheden Jazz, Mozart, Shakespeare, word ik van laatstgenoemde dan nog het minst enthousiast. Het blijven verbluffende woordkunstjes die je gewoon mee móet lezen. Misschien is het beter al die theaterstukken twéé keer te zien. (Dat treft, er staat nog een Hamlet in de NY Times 1000...) Dit is de Oscar-winnende versie van Laurence Olivier. Regie en hoofdrol. De man deed me qua uiterlijk wat aan Sting denken! Het geeft sommige scenes onbedoeld wat komisch. An Englishman in Denmark. Toch is het fanatisme van Olivier aanstekelijk. Hij heeft er wél zin an. Ik ontwaakte zelf zo rond de eerste confrontatie met 'de geest' van de vader. Met ruisende stem en dito beelden heeft de schim pure black metal in zich. Lijkt me iets voor Varg. (Geen idee wat zijn standpunt over de 'rotten state of Denmark' is.) Misschien kan ie dan meteen een zinnetje als 'Madness in great ones must not unwatched go' meenemen. Het epos wordt echt spannend als het stuk in het stuk Hamlet's rebellie definitief doet ontsporen. Zo'n meta-verdubbeling, het blijft eeuwig zijn Gadamer-magie behouden. Het slot slaat met de scherpte van een 'rapier'. De zwaardvecht-skills van Laurence Olivier mogen er wezen. Toch zeg ik (natuurlijk), degenlijk.

Goodbye, Mr. Chips
'I'm sorry for shy people. They must be awfully lonely sometimes.' De gekke leraar, met niemand behalve zijn geleende kinderen. Elk jaar verdwijnen ze in de mist. Een mooi uitgangspunt voor een 'tijd stroomt'-epos. Het veranderen van de jaren wordt zowaar gesymboliseerd door de gehanteerde Latijnse uitspraak! Tot afschuw van Meneer Chips moeten de kinderen op een gegeven moment 'Kikero' gaan zeggen... Ook de leukste grap maakt gebruik van de Oude Taal. Wereldoorlogen wekken dode talen tot leven. Maar dan zijn we bijna aan het eind, als het afscheid nadert. Goodbye, Mr. Chips is – ondanks die titel – beter in de openingsfase. De afkalving van de ambities van de leraar. Elk jaar iets meer gefnuikt. Elk jaar eenzamer. Mopperend op de bureaucratisering. (Dan al!) But everyone loves a sad professor. Een collega sleept 'm mee naar de Alpen. Het enige moment dat Chips buiten zijn habitat treedt. Meteen is het prijs. Een vrouw! De Kader Abdolah-kop van de man straalt zelfs door zijn verlegenheid heen. Een mooie menselijke scene, die razendsnel wordt afgestraft. De film vertraagt niet voor het ware drama. Zelfs een potentieel uiterst fraaie (maar pijnlijke) April Fool's Joke wordt houterig voorbij gesjeesd. We moeten immers naar een supersentimenteel einde. De leraar en de kostschooljongetjes. Het krijgt nog bijna iets fouts.

Green for Danger
Deze film is in zwart-wit om een spoiler te vermijden! Ook zonder kleurenhint is het Hoe wel ongeveer duidelijk. Maar de Wie? Het eerste half uurtje heeft Green for Danger nog helemaal niets van zo'n typisch Brits potje Cluedo. Het lijkt eerder een Joon-Ho genre-combine. Verrassend fris voor de forties! Zo zien we in de intro een stel artsen en verpleegster aan een operatie. Door de mondkapjes en 'nurse gowns' zijn ze allemaal nagenoeg onherkenbaar, en de vrouwen zijn duidelijk geselecteerd op hun sexy ogen. Smeuïge Spaanse horror komt verdekt in zicht. Maar even later vertoont de film dan weer vooral film noir trekjes. (Dáár helpt het zwart-wit zeker bij.) Een hoge pief van het ziekenhuis wenst 'moraal'. Misschien heeft hij wel een puntje. Alle artsen lijken het met alle verpleegsters te doen, of te willen doen. En vice versa. (Of het dan een goed idee is om een jazzfeestje te organiseren?) Maar net als de druk formidabel toeneemt, en er doden beginnen te vallen, verschijnt een olijke detective. Idiotically pleased with himself (zijn eigen woorden) keert de kerel de hele film binnenstebuiten. Met de smug en de 'grijns' van Thomas von der Dunk begint hij aan het klusje. Zijn one-liners zijn aan de matige kant, zijn clowneske kalende kop is plots wel erg karikaturaal. Een lijkje meer of minder wordt weggefloten. Het werkt nét. 'Bobs for Allah!'

Mijn oogst uit het vliegtuig. Ik maakte me op voor een verplicht Avengers: The Age of Fascism maar er was zowaar een groot aanbod en daar vond ik:

Tirez sur le pianiste
Dat vond ik wel stijlvol, om een nouvelle vague klassieker in deze setting te kijken, landerig terwijl je toch niet kan slapen. Een fijne vroege Truffaut over een pianist die in een bar werkt en door zijn gangsterbroer geconfronteerd wordt met zijn verleden. In een lange flashback zien we dat hij een succesvolle concertpianist was die breekt met dat leven nadat zijn vrouw zelfmoord pleegt. Charles Aznavour als de pianist is mooi onderkoeld met die fijne kop.

Tomorrowland
Ik probeerde ook dit veel bekritiseerde anti-retromania manifest van Disney. Niet zonder problemen, maar ik vond het uiteindelijk vermakelijk (ik was al tienjarige zeer tevreden geweest met dit verhaal van twee stoere tienermeisjes op avontuur). Een beetje van de nieuwe Interstellar-school van “waarom hebben we de toekomst opgegeven?” Daarom al meteen wat didactisch (“stel je een wereld voor waar kunstenaars, creativelingen en wetenschappers het voor het zeggen hebben zonder politiek en bureaucratie”, whoa dude!), maar ook een vreemd mengsel van steampunk (oh daarom is de Eiffeltoren gebouwd!), retrofuturisme en optimisme. Clooney doet zijn ding weer en dat mag ik toch altijd wel.

A Most Violent Year
Mooi. Noo Yawk, 1981. Iedereen in koor: het oude New York! Prachtig opgeroepen met vale kleuren, restjes vieze sneeuw en het gevoel dat geweld ambient is. We volgen de verrichtingen van ene Abel die zich in de competitieve olietranportbiz probeert te handhaven. Aan het begin van de film doet hij een aankoop van een stuk haven in New Jersey waarmee hij de concurrentie waarschijnlijk een beslissende slag kan toebrengen. Maar de aankoop is risicovol en zijn transportwagens worden steeds vaker gestolen. Bovendien wil de openbare aanklager hem als voorbeeld van de misstanden in de industrie aanpakken. Kortom druk van alle kanten (ook zijn vrouw lijkt doortastender te zijn.) Maar Abel gelooft in het rechte pad en wil niet meegaan in een wapenwedloop om zijn bedrijf te redden. Al snel lijkt de film af te stevenen op de Grote Neergang, maar je voelt dat hij te vroeg wordt ingezet, bijt er daarom doorheen en je krijgt zowaar een hoopvol einde (niet zonder een prijs overigens.) Geen meesterwerk maar wel een sfeervolle film die onvermijdelijk schatplichtig is aan de Amerikaanse auteurjaren. Er zit o.a. een fijne achtervolging in die onwillekeurig aan French Connection doet denken en de ingetogen Oscar Isaacs roept de Pacino van The Godfather op (pre-overacteren). Ik vond het overigens echt heel stoer dat de makers de verleiding hebben weerstaan om de soundtrack vol te gooien met hippe 1981 pop (ik zat echt klaar van: daar komen Talking Heads, Blondie et cetera.)

Tirez sur le pianiste! Wow, zo goed. Mehhn dat moet de invloed van Netflix zijn. :)

de invloed van Netflix

Dat zou best wel kunnen, je kon ook hele series kijken maar dat heeft minder charme (kon niet door de eerste aflevering van Better Call Saul heen komen.) Ze hadden zelfs Leviathan, maar volgens mij was de vlucht met 5,5 uur te kort om hem helemaal af te kijken. ;)

The Damned
'Our chancellor has a weakness for big industrialists.' Een mega-giallo met grote namen en dito budget. Zoiets moet Visconti voor ogen hebben gestaan, vanaf de cheesy intiteling tot en met het morbide einde. Nazi's en femme fatales, en de eeuwige vraag of je wel de juiste 'dub' zit te kijken. Het zijn de thirties in Duitsland. Een staalfamilie worstelt met het nieuwe regime. Sommige zijn voor, andere tegen, en allen zijn pro-centjes. Langzaamaan raakt bijna iedereen besmet. Verval als virus. In de marge is de film een fijn geschiedenislesje. Duitsland is bepaald geen eenheidsstaat. Zelfs de positie van Hitler is niet onaantastbaar. De ploerten van de SA roepen dat ze 'Hitler ook op de bok hebben gezet, dus...' Juist het einde van de bruinridders (ten faveure van de SS) is de beste sequentie van de film. Melancholisch gewelddadig in Peckinpah-style, vermengd met Berlijnse decadentie. Orgastische massamoord als cabaret. Eerst zuipen en dan de lange messen trekken. Nazisploitaiton. De staalfamilie vond ik verder nogal standaard Freudiaans. Zelfs 'night porter' Dirk Bogarde grijpt niet echt bij de keel. Het boeiendst is ene Helmut Berger, de perverse broer van het stel. Hij heeft een voorkeur voor jonge meisjes én zijn moeder. Dat verklaart al die bezwete koppen. Over een onwillig familielid: 'Zijn Hegeliaanse systeem is nog niet goed ontwikkeld.'

Dangerous Liaisons
Eén, twee, decolleté. Kusje erop. Hartje op slot. Dangerous Liaisons is The Game avant la lettre. De versiertactieken zullen wel eeuwig hetzelfde blijven. Aantrekken, expres weer afstoten, jaloezie oproepen, bijtende complimentjes. You name it, het is ook hier aanwezig. Ik had al eerder een Leclos-verfilming van de verschrikkelijke Vadim gezien, maar daar knapte ik op af. Frears doet het beter. Weelderiger vooral. Pure barok! La France heeft hier bijna net zoveel stijl als Coppola's Marie Antoinette. Zie het intro, waar Glenn Close en John Malkovich bepoederd, beparfumd en ontneushaard worden. Beide zijn aan elkaar gewaagd als pick up artists. Een weddenschap is het logische gevolg. De 'comte' Valmont, doet alsof hij het beste met de markiezin voor heeft – 'I think you should organize an infidelity' – maar intussen is zíj wel de prijs. De comte vindt zijn ex-eega sowieso wat braafjes geworden. 'I think it most unhealthy, this exclusivity.' Malkovich maakt een fraaie liason richting sexclusivity. De volgende filmuren zet hij de turbo aan. Het blijft een fenomenaal acteur. Sommigen klaagden dat ie te 'lilluk' is o Thurman en Pfeiffer het hoofd op te hol te brengen. Zij misten precies het punt. Met de juiste woordjes opent juíst de hork, de mooiste hartjes. Totdat de vrouw toch de baas blijkt. Dan kan enkel moralisme ons mannen nog redden.

A Shot in the Dark
'Whó did you assign to the case!?' Pink Panther! Al ontbreekt het beestje in de openingsanimatie... Met The Naked Gun net achter de kiezen wordt dat natuurlijk een wedstrijdje in oliedom agentendom. Ik heb veel meer sympathie voor Peter Sellers en Blake Edwards, dus het is met tegenzin dat ik toegeef: The Naked Gun wint. A Shot in the Dark is daarbij vergeleken toch echt een oude, slome film. Veel herhalingen van running gags, en al het gewaagds blijft bij suggestie. (Een nudist colony zonder tiet!) A Shot in the Dark vereist vooral een hoop 'shots' vooraf. Aangeschoten wordt aangeschoten wild vast onweerstaanbaar. Is er íets dat Clouseau fysiek lukt in deze film? Welk voorwerp hij ook in handen neemt, óf hij zelf valt, óf het voorwerp valt uiteen. 'You just broke my pointing stick, you fool!' Zelfs een politiepennetje is niet veilig. Clouseau maakt het zichzelf ook niet makkelijk. Hij heeft (heel arthouse!) een Aziaat ingehuurd die 'm op willekeurige momenten te grazen probeert te nemen. (In The Naked Gun zou dat dus wél een dame in latex zijn geweest.) Richting einde wordt de oenigheid toch aanstekelijk. Zowel voor de kijker, als voor de andere personages. 'Francois.' 'Yes, Commissioner?' 'I just cut off my thumb.' Clouseau zelf zet de 'onthulling' uiteen vanaf de sofa. Heel, héél langzaam kiepert het duikelaartje om.

I Remember Mama
'Is all?' 'Is good.' De geïntegreerde immigrantenfamilie aan het zaterdagavond ritueel. Geld tellen, geld apart leggen, en zorgvuldige keuzes maken. Dat zouden meer mensen moeten doen. Sappelen wordt zo iets heel liefs, in plaats van een daily struggle met bovenbaasjes. We zijn te gast bij een handvol Noren in het San Francisco van begin twintigste eeuw. Sommigen denken nog terug aan de fjorden in de 'old country', maar de meeste zijn helemaal thuis. 'I don't suppose we could have a horse?' Hollywood heeft vanaf haar beginperiode van accenten gehouden, en deze George Stevens-film pakt behoorlijk realistisch door. Aangezien we de familie bijna nergens verlaten, kan iedereen elkaar aansteken met de 'koets' en de 'jahs'. Waar de keuze voor een spierwitte noordelijke familie wel erg gebruikelijk is (vergelijk deze zoetsappigheid eens met de depiction van zuidelijke volkeren) slaagt I Remember Mama als ode aan Frisco. Zo zijn er precies genoeg shots die niet in de studio zijn opgenomen, maar werkelijk de heuvels en de markten opzoeken. Je voelt de liefde voor de omgeving. Het dramagehalte is verder even gevaarloos als de familie vol blonde vlechtjes en pijprokers, maar de cirkel naar het slot is een traantje waard. Samen één zijn. Met mama als motor en een lief dochtertje die het allemaal (tegen fikse betaling!) opschrijft. Win/win.

A Passage to India
'This is one of the most unnatural affairs I have ever attended.' Kolonialisme en waarom het niet werkt. De Engelsen behandelen de Indiërs zoals de Romeinen hun slaven. Ongegeneerd genegeerd. EM Forster heeft deze houding al verrassend scherp op de korrel genomen. In de mooiste scene van deze verfilming houden de kolonialen (met tropenhoeden) een feestje. Er zijn speciaal 'allerlei Indiërs' voor uitgenodigd. Kunnen we die ook eens 'zien'. Regisseur Lean krijgt het wat moeilijker in de ontplooiing van het epos. Lean kan wel zinderen, maar dan toch vooral in 'onthouding' (Brief Encounter!). De tropen spetteren niet genoeg. Ik heb nu niet het gevoel dat Lean de Kamasutra standbeelden in de mysterieuze grotten met plezier opzoekt. En dat had de film over passage de rite van een jonge vrouw toch gewaagder gemaakt. Feministisch en postkoloniaal theoretisch valt er wel genoeg te peinzen. Ik zou best een versie willen zien waarin Dr. Aziz wél die symbolische verkrachting pleegt.. Of wat te denken van een middenweg, dat er echt iets ontstaat tussen hem en de 'young girl, fresh from England.' Lean keert snel terug naar de politiek. Ná de rechtszaak komt de kruiperige Aziz terug als een nieuwe man. Je ziet de moslimfundamentalist ontstaan. Maar is dat eigenlijk geen arrogantie? Denken dat het Westen ook hem gewoon zelf heeft gecreëerd?

The Giver
Met al die verfilmingen van young adult boeken begint er zoiets als een patroon te ontstaan. Het lijkt wel alsof de jeugd wordt opgevoed met het idee dat een soort nieuw-fascisme onvermijdelijk wacht waar het individu compleet ondergeschikt is aan het collectief. Ik moet die films allemaal vinden vanwege de "we WILLEN nog meer Hunger Games!" eis. The Giver vond ik een van de betere in het genre. Het mooist gefilmd, al gaat het op een gegeven moment wel heel National Geographic los. Hoe dan ook twee grote acteerkanonnen doen mee: Meryl Streep is prima geschikt voor de rol van te vriendelijke moeder overste en The Dude als de oude Giver (de eenzame figuur aan de rand van de samenleving die collectieve herinneringen bewaart) doet ook zijn ding, al begint zijn mijn-mond-is-zwaar-van-de-tandartsverdoving-ding wel een beetje tegen te staan. Ongetwijfeld volgen nog twee delen.

Face to Face
Man, man, Bergman. Het hakt er weer in hoor. Zelfs de vrijgevochten seventies zijn hier één grote asgrauwe depressie. Dit is de film die Roy Andersson zou hebben gemaakt, als hij in de lange jaren van zijn writer's block koppig had doorgewerkt. Kleuren gesmoord in dofheid. We zijn meteen face to face met Liv Ullman. Haar verwrongen gezicht heeft iets pafferigs, alsof ze watjes in haar mond heeft. Die watten zitten echter eerder in het hoofd van de psychologe. Tijdens de zomer keert ze terug bij haar grootouders. Haar man is 'op congres', haar dochter op ponykamp. En de psy? Die heeft enkel de nymfo's op d'r werk. Zou een psycholoog een grotere kans dan gemiddeld hebben om gek te worden? Lijkt me wel. Thuis in het huis waar ze opgroeide krijgt Ullman visioenen, en op de Shampoo-zomerfeestjes heersen ook enkel illusies. De collega met wie ze uit arren moede aanpapt lijkt een creep. Het incident dat de vrouw 'over the edge' knikkert komt evenwel uit het niets, en is gruwelijk achteloos. Een klap in het gezicht. Het tweede uur zat ik zowat zelf te hyperventileren. Leuk is anders, en de film is zo'n nare mentale veldslag dat het bijna jammer is dat Bergman niet in de droom vlucht, waar hij wel op hint. Dan mezelf maar aan het grinniken gebracht; als ik geld had kocht ik de trailer van deze film, en liet 'm vóór Vijftig Tinten Grijs draaien.

Sergeant York
'They ain't turning out mules like they used to.' Nostalgie in 1916, in 'backwards' Tennessee. Het is een heerlijk gevoel voor de Americana-fan. De honkytonk-piano van de Felice Brothers wordt bespeeld, 'that old time religion' wordt swingend beleden, en het dorpje van Alvin York gaat zijn gangetje, zoals Winesburg, Ohio. Eén van de beste scenes lijkt letterlijk van Faulkner 'geleend'. In het dorpswinkeltje arriveert de moderne tijd in de vorm van 'gewaagde' lingerie. De ondergoedverkoper staat er bedremmeld bij. Het is de liefste botsing aller tijden, die van oud versus nieuw. Het dorp krijgt meer 'nieuws' te verwerken, want in Europa is een oorlog aan de gang. Gary Cooper (hij speelt Alvin York) wil er aanvankelijk niks mee te maken hebben. Hij heeft godbetert net God gevonden... Eigenlijk is Cooper minstens tien jaar te oud voor zijn rol als 'jonge' boerenzoon, maar dat komt ook door Joan Leslie. Haar moeder had gelogen over d'r leeftijd. Nu moet de zestienjarige veertigjarige kerels zoenen. Deert dat? Neen! Leslie briest dolenthousiast als een veulen door de film en houdt de boel aangenaam, ook als de oorlogspropagandafase aanbreekt. Dan breekt de nostalgie. De twintigste eeuw is ineens zo cynisch. De heldendaden van de sergeant ontmoeten eerst achterdocht, en worden dan commercieel benut. Dat zouden ze thuis nooit durven.

The World of Apu
'Geen elektriciteit, verleidelijk hè!' Het was een gokje. Zou het kijken van dit derde deel van Satyajit Ray's Apu Trilogie wel zin hebben, als ik het eerste deel járen geleden had gezien, en het tweede deel nog niet. (Of ik moest het vergeten zijn...) Het viel mee gelukkig. In The World of Apu geeft het hoofdpersonage zelf de benodigde invulling van achtergronden, nota bene in de vorm van een idee over een roman. Kunst over kunst. Meteen modern. Apu is een kunstig personage, maar hij wil ook zelf kunstenaar worden. Hij raakt echter (zoals dat gaat met personages...) gevangen in het Echte Dramatische Leven, vol van universal truths and cycles. Begeleid door de klanken van Ravi Shankar wordt Apu door zijn beste vriend uit het zolderkamertje van de 'artist as a young man' gebonjourd. Daar zat hij toch alleen maar met zijn fluit te spelen, schulden te maken, en naar de buurvrouw te staren. (Ik vond het typisch genoeg de beste fase!) De twee vrienden trekken naar het 'hinterland', waar de dingen gaan zoals ze altijd gaan. De rituelen van de uithuwelijking. En het lot is Apu dan nog goed gezind. Terug thuis moet hij prompt de ambtenaar uit gaan hangen. Met een collega grappen over de ideale vrouwen ('ze moet je wel tegen durven te spreken'). Het burgerlijke genot blijkt van korte duur. Apu is gedwongen zichzelf te overstijgen. Weg van het papier.

David Copperfield
'I'm a lone, lorn creature. And everything goes contrary with me.' Het wordt tijd om eens een Dickens te lézen. Als de teksten uit David Copperfield een graadmeter zijn, moet dat een humoristisch en scherp genoegen zijn. (Niet dat ik daaraan twijfelde!) Deze Cukor-verfilming is juist wat fragmentarisch, en nogal soft en weeïg. Eigenlijk komt Master Copperfield ondanks alles steeds goed terecht. De hoeveelheid jankgezichtjes die het verschrikkelijke kindacteurtje Freddie Bartholomew trekt, zijn dan ook aan de overdreven kant. Het mannetje was in Captains Courageous al pedant onuitstaanbaar, en daar helpt een Dickens-verhaal niks aan. Gelukkig wordt ie halverwege afgevoerd – voor de volwassen David – en prompt gaat het niveau omhoog. De pittoreske chaos werkt dan aanstekelijk. Copperfield wordt omringd door Roald Dahliaans excentriekelingen ('Janet, donkeys!') en smakelijke griezels. Zo is er W.C. Fields als de mislukte zakenman die praat in Shakespeariaanse woordschilderingen. 'In short, I am forever flawed.' Nog een tikkie met de cane leuker is Uriah Heep. Roland Young glibbert op zijn Gollems door de film. Een heerlijke creep, en o zo humble. En David? Die staat erbij en kijkt ernaar. Trouw je de verkeerde? Geen zorgen. Ze gaat snel uit eigen beweging hemelen. 'Ik was toch maar een stom kindvrouwtje'...

Stormy Monday
Gedempte trompetten en een halfnaakte vrouw. Wie heeft meer nodig? Het is simpel. Ik houd niet van jazz, maar wel van jazz in films. Die broeien noirig, die hebben sexy klasse. Stormy Monday is een superstijlvolle combi van Moonlighting en The Long Good Friday. Sean Bean speelt een geblokte bloke zonder eigenschappen die aanvankelijk doelloos door Newcastle upon Tyne dwaalt tot ie op Melanie Griffith botst. . Newcastle lijkt de meest Europese stad van de UK. Overal oude steentjes. In (bewust) contrast daarmee houdt men American Week, en welk genre past daar nu beter bij dan jazz? Helaas voor de middenstand is de enige aanwezige jazzband het Krakow Jazz Ensemble, en die hebben zo hun eigen interpretatie van het genre. VVD- noch VVV-waardig. Het volkslied wordt op zijn Ornettes verkracht. Stormy Monday is geen film van dialogen. Het gaat om de muzikale en visuele vondsten. Zo brandt er een foto af tot een abstract kunstwerkje. Ook de kleine parallelen zijn genieten. De pianostemmer die overal opduikt, en de ochtendlijke staat van ontkleding van de hoofdpersonages. (Noem het een intiem puzzelstukje). Als de American Week zijn hoogtepunt nadert, neemt ook het geweld toe. Blade Runner-regen klettert sloom neer. De Polen klinken precies zoals een omschrijving van jazzclubeigenaar Sting; als een drummer die van de trap valt.

Exorcist II: The Heretic
Wordt veel op gehaat behalve door een vriend van me die het een van z'n favoriete films noemt (ondanks onvolkomendheden). Ik zit er ergens tussen in: prima film maar deel III en natuurlijk I zijn toch echt wel veel beter.

The Man Who Sued God
Billy Connolly vecht de verzekeringsvluchtroute "Act of God" aan via Zijn representanten: de kerk. Wat aardige momenten, interessante gedachtes maar zeker naar ’t eind toe toch behoorlijk cheesy.

The Howling
Zo'n klassieker die ik nog steeds niet gezien had. Leuke weerwolffilm. Hoewel de wolf zelf wat knullig oogt is de film prima gemaakt en heeft de tand des tijds goed doorstaan.

Les Amours imaginaires
Beetje hipsterig (als ik me goed herinner ontbrak de vinylcollectie weer niet). Een jongen en een meisje zijn verliefd op een Romeins ogende jongen, schattigheid enzo. Soms erg fraaie beelden die je dan weer minder snel verwacht.

نيمه پنهان (The Hidden Half)
Femisitische cinema uit Iran. Vrouw van advocaat vertelt van haar revolutionaire verleden (hidden half 1) om haar man te overtuigen naar een vrouw in het gevang te luisteren. Beetje melodramatisch maar wel een interessante film.

Ich Seh Ich Seh
Arthouse horror, beetje over-the-top qua martelingen, maar toch wel spooky.

The Ghost in the Invisible Bikini
Technicoloronzin, leuke plaatjes maar vrij infantiel.

The Rose Tattoo
'Madonna Santa, my husband's body with the head of a clown.' Tennessee Williams pende ook wel eens een mal en minder scenario, waarin hij iets teveel stof op de hoorntjes neemt. The Rose Tattoo blijft zo steken tussen oorverdovend decibeldrama en verwrongen komedie. De film begint nog spannend. Williams slecht altijd wel een taboetje of twee. Zo ook hier. Een tatoeageshop is een zelden vertoonde locatie in een oude film, en een vrouw die het overspel bezegelt met een eigen prentje, dat is zelfs noir-terrein pur sang. De femme fatale verdwijnt echter snel uit beeld. Net als de homp vlees die buiten de pot pist; we zien heel ingenieus alleen zijn brede rug. The Rose Tattoo gaat over de voornaamste achterblijver. Anna Magnani geeft álles, in haar ondergoed zit ze volslank depressief te wezen. Het heeft bij momenten zeker wat, maar vaker leidt haar lijden tot lawaai. Het wachten is dan op de tweede ster. Burt Lancaster. Pas na een uur duikt ie op. Monnikenkapsel en – inderdaad – die rare karakterkop. De koekwaus uit een lange lijn van koekwauzen ziet zijn reddingsboei drijven in een tranenbad. Jij hebt 'Face, figure and a heart'. (Ik zeg: leuk om te zien, mee te zijn en mee te zoenen.) De Italiaanse diva gelooft er niks van. Williams eigenlijk ook niet. Moet hij nu positief gaan doen? Met tegenzin. 'Nothing's too good for a man, if the man's good.'

Long Day's Journey Into Night
Who's afraid of eindeloos doorwauwelende toneelstukken? Ik wel. Zeker als alle vier de gezinsleden hun Shakespeare blijken te kennen... Niettemin heeft deze film van Lumet (naar Eugene O'Neill) ook voordelen. Een zomer zonder Humphrey Bogart, dat is pijnlijk, maar Robards doet een bijzonder goede variatie als de losgeslagen zoon van een elite-gezin. Hysterica Hepburn speelt op haar beurt een specialiteit van het huis. Ze begint zelfs op de fragiele Montgomery Clift te lijken. Toepasselijk, want moeder moet soms 'even naar boven'. Drugs blijven filmischer dan een 'gewone' depressie. De eindeloze familie-opstellingen over oude koeien worden begeleid door stoten van een misthoorn. Het signaal schuurt als een 'phone op vibrate' met een berichtje dat je nooit had willen krijgen. Pas na twee uur wordt er een rustmomentje gevonden. Hepburn en Robards verdwijnen, zodat pompeuze vader Richardson en de zieke zoon Stockwell een potje kunnen kaarten. Hun gesprekje is het hoogtepunt van de film. Even elkaar in de ogen kijken. De finale geeft natuurlijk wel vol gas. Robards pelt zichzelf nóg maar eens af, rappend in vino veritas. Jammer dat de film niet kort erop eindigt met het piano-momentje. Alles is gezegd, maar in zo'n stuk zijn er nooit woorden genoeg. 'We don't seem to be able to avoid unpleasant topics, do we?'

High Art
'I haven't been deconstructed in a long time.' De verslaafde en de scherven die je nooit meer bijeen krijgt geveegd, zelfs niet met de ijverige hulp van een 'assistant editor'. Lisa 'The Kids Are Allright' Chlodenko laat in haar debuutfilm werelden van verschil op elkaar botsen. De kunsthipsters op de schaduwwereld van heroine. Het brave jonge ding op de wereldwijze seen it all fotografe. Radha Mitchell vertegenwoordigt de veilige kant van die polen. Het wenkbrauwmeisje ontdekt dat er een legende boven haar woont. Haar degelijke vriendje heeft het gevaar snel gezien, maar het meisje wil meer. De groep verslaafden omarmt haar maar al te graag. Elke ziel extra om je samen wat minder lethargisch te voelen, is er eentje. Ally Sheedy máákt de film. Zij is de fotografe met een gat van tien jaar in haar cv. Tanig en indringend hypnotiseert Sheedy niet alleen het meisje, maar ook de kijker. Ze suggereert peilloze diepte, waar die niet (meer) is. Verlepte diva Patricia Clarkson vertegenwoordigt het clichématige slow motion ambient-gehalte van de film. Dancebeats en lijntjes. Chlodenko lijkt me meer thuis in de kunstwereld. Iedereen praat op kantoor in Bourdieu-ismen. 'A cultural currency!'. Maar voor sommige heeft nog slechts één ding waarde. Vreemd toch, hoe juist de verslaafde mét ambities altijd het snelst loslaat. High Art piekt gelukkig nog wel op een warme plek. Een prachtige liefdestraan. Jezelf vinden. De ultieme confrontatie met je innerlijk.

Kustom Kar Kommandos
Invocation of My Demon Brother
The Inauguration Of The Pleasure Dome
Weer eens wat Angertjes herbekeken. Viel toch weer beter dan de vorige keer, de eerste keer overheerste "wtf" en zaten misschien verwachtingen in de weg.

Ex Drummer
Ik heb geen Brusselmans gelezen maar je proeft de man zelf zoals hij zich op televisie profileert wel door de dialogen heen. Maar dan extremer. Onsmakelijkheid troef. Vies, vrouwonvriendelijk, ranzig, over-the-top en vrij bizar hier en daar. Hoewel ik het niet noodzakelijkerwijs goed vond toch een bijzondere film en op z'n tijd behoorlijk grappig, ook door het platte Vlaams.

Fubar
Nog zoiets, twee slackers met matjes drinken bier, trappen rotzooi en drinken bier. Dan krijgt er een teelbalkanker en schijnt er door al die ongein toch wat menselijkheid door. De vorm is echter een beetje hysterisch (intens gemonteerde pseudo-docu) en de mannen hebben wel erg idioot haar (pruiken Wayne's World-stylo) waardoor het allemaal een beetje melig blijft. Toch ook af en toe grappig.

Wes Craven RIP, horror-peepz nog bepaalde favorieten van de man? (ben zelf altijd meer een Carpenter man geweest)
Toevallig dit weekend de jeugd Scream voorgeschoteld (ah, dah 90s). Weet alleen nog dat ik The Hills Have Eyes chaotisch vond, Nightmare on Elm Street een bona fide klassieker van het genre is en Serpent and the Rainbow vind ik stiekem zijn leukste.

Ik heb alleen Last House On The Left recentelijk genoeg gezien om een goeie mening te hebben (een behoorlijk zieke film, met een historische waarde, dat wel). Scream destijds, kan me niet echt herinnneren wat ik ervan vond. Ik ga eens een klassieker bekijken nu.

The Last House on the Left is inderdaad een nare variant op The Virgin Spring van Ingmar Bergman uit 1960. Ik heb die film alleen maar voor de tweede keer bekeken om het audiocommentaar van Craven te beluisteren. The Hills Have Eyes (1977) en A Nightmare on Elm Street (1984) zijn uitstekende genreklassiekers. The People Under the Stairs (1991) is een vermakelijk over the top kat-en-muis-spel met onder meer Everett McGill en Wendy Robie (Big Ed en Nadine uit Twin Peaks). Deadly Blessing (1981) is alleen interessant omdat het de eerste hoofdrol is voor Sharon Stone. Heeft iemand nog Cravens muzikale uitstapje Music of the Heart (1999) met Meryl Streep gezien?

Maar één Craven gezien. ik citeer mezelf effe

de ultieme horror-tagline: 'ik geef je alles – wil je m'n geld?' 'Hoef ik niet'. 'Wat wil je dan!?'. 'I want to hear you scream!'

:) :)

op teletekst stond iets van 'Craven overleed aan de gevolgen van een kwaardaardige tumor'

En dan is dat kwaadaardig stiekem ook ineens grappig. Ik zie er in elk geval meteen een MOERHAHAHAH EVIL gezichtje bij

zo de boel is weer bijgewerkt (http://gracekellyblues.blogspot.nl/)
dus mijnerzijds it's intermission time:

http://s3.amazonaws.com/rapgenius/1355353935_intermission%2002.jpg

Net aflevering 1 van Mr. Robot gezien: fantastisch!
Dus Ludo, mocht je toch nog een serie willen proberen, na je teleurstelling over House of Cards dan is dit wel echt een aanrader...The WIre en Breaking Bad natuurlijk ook niet vergeten :)
http://www.imdb.com/title/tt4158110/

haha, klinkt in elk geval redelijk Damiaan Denys approved :D

Aflevering 1 van Mr. Robot smaakt zeker naar meer. Is DWDD toch nog ergens goed voor. Eerste indruk: Dexter, maar dan met een hacker i.p.v. een seriemoordenaar.

Gisteren op de deurmat gevonden: box met de complete trilogie The Decline of Western Civilization van Penelope Spheeris (Wayne's World ). Deel 1: Los Angeles punk rond 1980, deel 2: hairmetal midden jaren '80, deel 3: LA punk 20 jaar later. Het heeft even geduurd voordat de documentaires eindelijk officieel verkrijgbaar waren op dvd en Blu-ray, maar na de Amerikaanse release eerder dit jaar was deze week ook Europa aan de beurt. De films zijn opgepoetst zonder verlies van de rafelrandjes en voorzien van vele extra's zoals een audiocommentaar van Dave Grohl. Na het bekijken van de destructieve set van The Germs in deel 1 heb ik even opgezocht hoe het nu gesteld is met hun vocalist Darby Crash. Het verbaast me niets dat hij kort na het verschijnen van de film is bezweken aan een overdosis. Dat krijg je ervan als Sid Vicious je grote held is.

Het is ook echt een serie van deze tijd, met een voorliefde voor een donkere jaren 80 esthetiek. De bad corporate guys zijn gemodelleerd naar jaren 80 zakenmannen, al kan het zijn dat de jaren 80-achtige muziek mijn waarneming wat kleurt: de muziek geeft een soortgelijke melancholische vibe als dat bij Donnie Darko en Drive deed.
In aflevering 3 wordt onderstaand liedje op de achtergrond gespeeld en dit werkt op mij verpletterend:

https://www.youtube.com/watch?v=akCZjHcrTsQ

Lamb Of God: As The Palaces Burn
Begint als een documentaire over de band maar dan wordt tijdens de tour ineens de zanger gearresteerd in Tsjechië. Hij zou vier jaar geleden iemand van het podium hebben geduwd en deze jongeman is overleden. Zo wordt het ineens een rechtbankdrama. Scheelt, want dan hoor je niet teveel muziek, want aardig die jongens ook zijn: ik voel het niet. Maar de docu is leuk, door al deze complicaties en de bromance, iets wat lang niet altijd aanwezig is geweest in de band.

Fubar 2
Meer van hetzelfde, soms grappig, maar ook wat langdradig.

Love
Zo, lekker openingsscene … en zo gaat het ook wel door. Daar valt niks aan te simuleren nee. Toch is het geen porno, want alle sexscenes zijn expliciet maar verschillend in emotie. Soms romantisch maar vaak ook mechanisch en kil. De relatie met zijn droomvrouw was al behelpen en hij weet niet hoe het is te repareren en zoekt het in de sex (#fail). Dus zit hij vast in zijn kersverse gezinsleven. Vrij hopeloos. Wel mooi ook door de gweldige muziekkeus (Goblin, Coil, Funkadelic, etc.). Dat 3D-aspect voegt echter niks toe, sterker nog: het neemt kleur weg en er is ongemak en moeite met scherpstellen (en d'r hangen zoveel coole filmposters in die jongenskamer).

Bora York, is dat Bon Iver!? Lekker.

Love, dat lijkt me echt iets voor kerstavond, hubbahubba :-)

Love, dat lijkt me echt iets voor kerstavond

Beter op Nieuwjaarsdag (dan speelt-ie zich af.) Die trio-scène was wel enigszins eh... geil, maar halverwege de film begon het geseks me danig te vervelen. Dan toch liever een goed verhaal :-) Meestentijds erg goede soundtrack inderdaad, maar ook über-clichés als Bach en Satie. Ik zag 'm overigens in 2D, de kleuren (erg veel rood) zijn erg mooi.

Bach en Satie vond ik inderdaad ook tamelijk afgezaagde keuzes. :)

Dat gesex werd steeds dwangmatiger en hopelozer idd, dus dat klopt wel met het verhaal, m.i.

Paperhouse
Deze had ik vroegâh op gekopieerde VHS (ja opa, ging dan met twee videorecorders films kopiëren) dus best wel vaak gezien. De horrorgoeroe in ons tienerbestaan kwam een keer met "een hele rare film, zonder echt geweld en bloed" aanzetten. Paperhouse groeide al snel uit tot een cultklassieker in onze kleine scene. Goeie film voor tienerdochters dacht ik, want de hoofdpersoon is een wat rebelse 11-jarige die last krijg van koortsaanvallen en wanneer ze flauwvalt of inslaapt in een droomwereld terechtkomt die zij zelf getekend heeft. Stukje bij beetje werkt ze die wereld bij, waarbij ze enkele praktische problemen moet oplossen (echt heel goed gedaan). Afijn, het gaat mis wanneer ze haar afwezige vader in de tekening plaatst. Nog steeds erg goed. Dat hele idee van een parallelle wereld is nu zo normaal als een depressief middenklassegezin, maar destijds was het vrij uniek (mmm, dat kan een keer mooi in kaart worden gebracht.) Het mooie is ook hoe fysieke veranderingen een effect in de droom hebben en dit gecombineerd wordt met puberproblematiek en vleugjes psychoanalyse, zonder dit er allemaal in te hameren. Ik was dan ook opgelucht toen filmnerd 2 concludeerde: "zoiets als de perfecte film."

hihi :)

Coraline-stylo. Klinkt goed.

Beter op Nieuwjaarsdag (dan speelt-ie zich af.)
plopperdeplop we knallen het nieuwe jaar in of zo. We'll see.

Guns
Boobies! Guns! Crappy gangsterfilm met veel neptieten. Geblinddoekt hoor je al aan synthesizersoundtrack dat het niet deugt.

Cradle Of Fear
Z’n rol is wel erg klein om een vehikel te zijn voor Dani Filth (van de Engelse black metallers Cradle of Filth), maar verder zijn er buiten de boobies bar weinig redeeming qualities. Opvallend veel drum-‘n’-bass en fuck wat zijn de nineties lang geleden … in een een film uit 2001.

Paradies: Liebe
Pijnlijk. Alles wat akelig is aan toerisme op een rijtje. Iedereen buit elkaar uit. Interessant ook omdat de rollen een beetje omgekeerd zijn, t.o.v. het cliché van de viespeuken die naar Bangkok enzo gaan.

The Campaign
Ferrell en Galifianakis, daar had meer ingezeten dan een paar glimlachjes.

Rewind This!
Nostalgie-tripje naar de VHS-tape. Hipster-alert ook. Maar als je het nog meegemaakt hebt best grappig (al was ik rijkelijk laat want de videorecorder kwam in eerste instantie slechts in schoolvakanties thuis, van de school waar m’n vader werkte, en horrorfilms huren kon ook pas als de ouders met vakantie waren, maar eenmaal het huis uit toch een flinke collectie opgenomen spul opgebouwd).

^het betere Subjectivisme :)

Mr. Robot valt toch wat tegen.
Aflevering 9 heb ik nog steeds niets gezien, helemaal niet nieuwsgierig naar, terwijl het al een week geleden is dat ik afl. 8 heb gekeken...

1971
Edward Snowden was niet de eerste, de FBI ging al ferm buiten hun boekje in de jaren ’50 en een groepje activisten in Media, Pennsylvania toonde dat aan door in te breken in een FBI-kantoortje. Niet alleen militanten als Black Panthers werden in de gaten gehouden, ook de padvinders omdat ze contacten achter het ijzeren gordijn. Een interessant verhaal, ook om weer eens herinnerd te worden aan dat de wereld heden ten dage niet meer in brand staat dan vroeger, maar de documentaire is wat saai.

Bloed Zweet & Tranen
Viel me heel erg mee, er word geen mooi beeld geschetst van de alcoholist Hazes. Waar het nog wat te vergoelijken was in de Appel-docu is nu niet meer goed te praten. Misschien beetje doorgeschoten zelfs maar aan de andere kant heeft ie al genoeg lof gehad. Ondanks het geheen-en-weer door de tijd coherent en prima geacteerd.

Paradies: Glaube
Een man komt thuis bij z'n godsdienstwaanzinnige vrouw en wordt langzamerhand gillend gek in pogingen weer contact te krijgen met zijn vrouw. Seidl, dus pijnlijk en hopeloos.

As Above So Below
Alchemie vooral exoterisch geïnterpreteerd vormt de basis van (maar weer eens) een found-footage-horrorfilm. Heeft wat aardige ideeën, een piepklein beetje esoterie in het gegeven van de uitweg die juist dieper gelegen is maar uiteindelijk plat vermaak en daarin gewoon niet spannend genoeg.

Limonata
Bij het sterfbed van z'n vader hoort een man van een halfbroer en gaat deze op verzoek ophalen. De weg naar het Bulgaarse dorpje is net te kort om een echte roadmovie te worden maar het bekvecht is toch lang en cliché genoeg om te gaan vervelen. En natuurlijk komt het dan toch tot verzoening tussen de twee.

Viikossa aikuiseksi
Ook deze Finse komedie is weinig verheffend. Een bont gezelschap komt aan zichzelf werken in een kamp. Als de leider ineens pleite is moeten ze het zelf doen en verrassing: dat lukt wonderwel. Allemaal nogal braaf.

אור (My Treasure)
Gitzwart is dit Israëlische drama. Or (uit de titel) is een 16-jarig meisje die haar handen vol heeft aan haar moeder, die uit de prostitutie probeert te stappen. Dat lukt allemaal voor geen meter natuurlijk en alles escaleert helemaal uit de hand. Een triest verhaal en de twee leidende (lijdende) rollen zijn indrukwekkend.

Mr. Robot E9, pianoversie van 'Where's My Mind', geinige knipoog. Cheeky, zou je in het Engels zeggen. Ben er overigens nog niet helemaal over uit wat ik er van moet vinden. Sinds Breaking Bad maak ik me bij series meteen zorgen of ze er wel op tijd een eind aan weten te maken ipv ten onder te gaan aan plotiritis.

Waar, maar Breaking Bad heeft het wat mij betreft wel heel lang op een hoog niveau volgehouden hoor. Alleen op het einde werd het wat sleets, vanaf het moment dat Pinkman als slaaf gehouden werd bij dat bizarre criminele clubje.

Knight of Cups
Buitencategorie. Waarschijnlijk de ultieme Malick. Bijna psychedelisch in hoe het de ogen opent (en oren, Burial in een clubscène...respect, de rest van de soundtrack allemaal Biosphere tracks.) 0,0 plot. Patrick Bateman verhuist naar Malibu en wordt existentialistische held. High-five voor iedereen.

En dankzij de track Hyperborea van Biosphere is er zowaar een fragment uit Twin Peaks op de soundtrack te horen. Malick en Lynch - die link had ik nog niet eerder gelegd. Verder vond ik Knight of Cups een oogstrelende luchtbel.

Ja, ja, ik zat hem net terug te luisteren. Met die Nederlandse reus. Het is sowieso een verwijzingsfestijn: die bazelende partyganger met bril is Bruce Wagner! Schrijver van Map to the Stars. :) (sowieso op dat feest een paar leuke cameo's). Verder ben ik nog jaren zoet met die film.

Ze, wat is er met Ludo gebeurd? Loopt die jongen te slacken? Of heb ik een dramatisch afscheid gemist? Dit is nou al de tweede donderdag op rij dat ik bot vang!

Pauze toch? Gebeurt wel vaker. Waarschijnlijk zit hij in de studio te werken aan een driedubbel conceptalbum.

Haha, ik kan niet achterblijven bij the Yearlings. :-)

Inderdaad, oktober weer verder.