Filmforum

Ja, Before the Devil Knows You're Dead. Een nieuwe Sidney Lumet die raving reviews krijgt.

The Darjeeling Limited nietwaar? Al las ik in Sight & Sound (fijn blad is dat trouwens, uitgebreide recensies zonder sterren!!! Ik word er bijna zenuwachtig van tijdens het lezen ;) dat die niet zo best is. Al zal Darth Ter Haar daar ongetwijfeld een positieve spin aan weten te geven. :)

wow Sidney Lumet die weer iets goeds doet??! Dat zou een mirakel zijn geloof ik.

No Country For Old Man. jaaa op IMDB kwam die zo'n beetje binnen in de top 20, ongehoord.

Ach, die slechte recensies voor Anderson zijn altijd van <i>haters</i> die het niet zien. Ik zie de buzzwords al weer 'emotieloos', 'vlak', 'studentikoos'. Die mensen moeten gewoon Steven Spielberg alles voor ze laten voorkauwen.

Le Trou (Jacques Becker, 1960) – in het kader van verplichte klassiekers. Volgens regisseur Jean-Pierre Melville is Le Trou de beste Franse film ooit gemaakt en daar zal hij waarschijnlijk niet ver naast zitten. Iets meer dan twee uur lang volgen we de pogingen van vier gedetineerden om uit een gevangenis in Parijs te ontsnappen. Ze krijgen onverwachts gezelschap van een jonge vijfde celgenoot waarvan ze niet 100% zeker weten of hij te vertrouwen is. Regisseur Jacques Becker hoeft geen muziek te gebruiken om het verhaal spannend te houden en zelfs een onafgebroken fragment waarin we getuige zijn hoe een vloer wordt gesloopt krijgt de opwinding niet op de rem. Le Trou toont aan hoe menselijk vernuft kan leiden tot vaak verrassende creatieve oplossingen (soms zo creatief dat een lach niet is te onderdrukken). Een knappe verfilming van een boek geschreven door een van de ex-gedetineerden en verdomd onderhoudend.

Yo Vido, waar haal jij je inspiratie vandaan voor Aziatische films? Zag dat je er recent weer twee gedaan hebt.

Zowel Carnival Of The Night als Take Care Of My Cat lagen bij Boudisque. De eerste film nam ik uiteindelijk mee n.a.v. de enthousiaste recensie op Midnight Eye (die overigens wel iets te overdreven enthousiast is) en de tweede nam ik mee n.a.v. de aanwezigheid van onze favoriete actrice uit Linda Linda Linda.

Ook recentelijk meegenomen uit Boudisque: The Banquet (2006) van Xiaogang Feng (een Chinese Hamlet naar het schijnt), maar die moet ik nog zien.

Khaneh siah ast
In 1963 gefilmd door Iraanse dichter Faroegh Farrokzhad, indringende beelden uit een lepra kolonie in Azerbeidzjan voorzien van poëzie die de pijn van de leprozen weergeeft. Indrukwekkend inzoemen op mismaakte mensen, maar door de tekst en later ook beeld vooral ook benadrukkend dat het ook mensen zijn. Deed me op een of andere manier aan Deathspell Omega denken. :)

lepra kolonie in Azerbeidzjan

die bestonden toen nog? Klinkt zo Ben-Hur.. (zou die met Kerst weer komen.. Wel een hoop goeie dingen op de BBC zag ik in de gauwigheid)

ondertussen..

Stardust
Via de IMDB-lijst.. had ik niet moeten doen. Het uitgangspunt van deze kinderfilm is zeker lief.. Een ster daalt neer op aarde (wacht 'ns even hoe kwam ze daar eigenlijk..) nou ja.. De ster is er in de gedaante van (natuurlijk!) een mooi blond meisje, dat letterlijk gloeit als ze gelukkig is. Da's erg leuk gevonden.. Maar de rest van het avontuur doet verlangen naar de Neverending Story of Gilliam's Baron Munchhausen. ALLES is nep hier. Er is geen beeld wat niet door de computer lijkt te zijn gegenereerd.. Echte sets (hoe knullig ook) zijn toch leuker om een sprookjeswereld op te roepen denk ik.
Overigens is het hoofdpersonage een soort Peter Docherty-jongen die door middel van de ster zijn vriendinnetje (Kate ik bedoel Sienna Miller) wil veroveren, wat natuurlijk anders loopt.
Verder bevat de film een eindeloze reeks flauwige volwassenen-grapjes met Robert de Niro als drag queen en meer van dat soort onzin.

Azur er Asmar
Uiterst politiek correcte film over 2 jongetjes en 1 nanny. 1 jongen is bruin andere blank. De blanke wordt naar een rijke school gestuurd en de nanny + kind terug naar Marokko ofzo. Als ze volwassen zijn gaat de blanke jongen op zoek naar de fee uit het sprookje waarover de nanny hem verteld. Op weg naar de Arabische wereld, waar de 3 religies nog vreedzaam naast elkaar leven en de wijste man van het land een jood is. Grappige momenten zijn er met de enige monarch van het land een prinsesje van een jaar of 7.
Probleem is de animatie, de achtergronden zijn fraai geschilderd, maar de figuren zijn "3d" animaties, als een matig computerspel. Mislukt experiment.

New York Stories
De allerlaatste Woody! En dit is al slechts Woody 1/3.
Eerte deel: Scorsese over een schilder die zonder jonge muzen niet kan functioneert. Hint af en toe naar de mogelijkheid van een thriller, maar blijft redelijk gemoedelijk.
2e: Coppola die een Dahliaans verhaaltje verteld over een meisje dat, bij afwezigheid van haar pa en ma die beiden over de wereld zwerven, in een hotel leeft met een vriendelijke butler en ander personeel. Goed begin, maar daarna raakte ik (hoe is 't mogelijk!) de draad kwijt met een overval op 't hotel, gedoe met een oorbel en een happy end dat uit 't niets komt vallen. (En bovendien niet eens in New York plaatsvindt..)
Woody in deel 3 tenslotte combineert zijn 2 hobby's: bij de psy zitten en naar goochelaars kijken. Allemaal al eerder of later gezien. (De muziek tijdens het goochelen heeft ie vaker gebruikt) Het filmpje heeft een opvallend moment van brilliance.. Julia Kavner als mislukte clairvoyant en Woody in een romantisch rendez-vous.. Goed geacteerd. Meestal zijn Woody's romantische gedeelten overdreven, dan wel klunzig. Deze is precies goed.

Stardust is slappe hap. De innerlijke logica hangt met pleisters aan elkaar. Voorbeeld: voordat ze achter de ‘ster’ aangaat, heeft de stokoude heks Lamia (Michelle Pfeiffer) zich verjongd. Elk klein toverkunstje dat ze onderweg verricht maakt haar zichtbaar weer een stuk ouder. En toch kan ze ongestraft een heel hotel tevoorschijn toveren. Tsja…

En dan hebben we het nog niet eens over Robert De Niro in een jurk.

Pfeiffer is wel geknipt voor die rol, want ze zit er altijd al uit als een heks die een half-geslaagde verjonginskuur heeft ondergaan (botox, plastische chirurgie whatever)

in Hairspray was ze beter op dreef, in alweer een Villain-rol.

die bestonden toen nog

In 1963 wel ja. In Roemenië is er zelfs nu nog één (sterft langzaamaan uit, dat wel).

wow, wist niet dat dat eigenlijk nog steeds niet goed genezen kon worden.

Het kan wel, dat werd in de film verteld. Reeds aangerichte schade kan natuurlijk niet hersteld worden.

ach so :)

ik las later op wikipedia dat het nog altijd onduidelijk is waarom lepra eigenlijk uit grote delen van Europa is verdwenen..

Mijn filmoverzicht staat op subs. Met angst en beven ga ik nu een film opzetten (La Sconosciuta) die dit jaar blijkt te zijn uitgekomen. Zul je zien dattie de toptien inschiet...

Scream of the ants
Meesterwerk van Mohsen Makhmalbaf, spiritueel en poëtisch, prachtig, zelfs in een halfbakken wmv met Duitse ondertiteling. Bepaalde mensen hier met een zekere agnostische reflex hoeven 'm dan weer echt niet te gaan bekijken. ;)

ik zal Olaf's filmoverzicht als sjabloon gebruiken voor mijn versie. Ergens volgende week, ik pen nu nog aan een muzikaal jaaroverzicht, daat weer veel te breedsprakig gaat te worden.

Martijn moet ondertussen volgend jaar het enige filmfestival van Breda bezoeken. weet niet meer hoe het heet, maar vol c-horrorfilms, Deense porno uit de jaren '70 en andere cult. :D

een muzikaal jaaroverzicht, dat weer veel te breedsprakig gaat te worden.

Dat is mooi, want ik ben al begraven onder droge lijstjes. ;)

Ja, ik ken volgens mij een van de organisatoren of in ieder geval iemand die erbij betrokken is. :)

(D'r zullen toch geen twee van dat soort festivals zijn in Breda)

naah zo erg is 't niet ;) (in Breda)

en het muziekjaar staat erop. woef, veegt zweet van voorhoofd.

(La Sconosciuta) die dit jaar blijkt te zijn uitgekomen. Zul je zien dattie de toptien inschiet...

Volgens mij hoef je daar zeker niet bang voor te zijn. Mijn filmoverzicht bewaar ik voor de laatste paar dagen van dit jaar.

Twee keer special effects über alles:

The Corpse Bride van Tim Burton.
Ik heb een zwak voor stop motion animatie. In deze film is het echt schitterend gedaan, soms misschien zelfs iets té: het is zo vloeiend dat je zweert dat het computeranimatie moet zijn. Blijkt te komen omdat tegenwoordig digitale camera's worden gebruikt, waardoor de animators meteen kunnen terugkijken en eventueel verbeteren. Het actweerwerk van de poppetjes is hier daarom subtieler dan dat van menige echte acteur. Goede liedjes ook van Danny Elfman. Plot is minder boeiend: vrij standaard kindersprookje.

The Two Towers van Peter Jackson.
Toch maar gekeken gisteren op tv. Beter dan deel één, maar een flink deel van de problemen uit dat deel blijkt meegenomen: de twijfelachtige politieke strekkinng (Jackson gooit het er lekker bovenop door de soldaten van Mordor uit het zuiden en oosten te laten komen en ze ook Aziatische aandoende uniformen te geven. Verder moet er weer vaak eer betoond worden aan de koning en zijn speciale bloedlijn door het gewone volk), de special effects die zwabberen tussen zeer overtuigend (Gollem) en dramatisch slecht (Balrog, de Enten), maar bovenal de verschrikkelijk houterige dialogen die de keuring voor de gemiddelde soap niet hadden overleefd. Vooral Liv Tyler, normaal zeer door mij gewaardeerd op uiterlijk en acteerkwaliteiten, zit weer in een rampzalig Bouquet-reeks meets New Age-hoekje. Des te meer applaus voor Bernhard Hill, die zijn twijfelende koning Theoden zowaar iets Shakespeariaans weet mee te geven.
Toch beter dan deel één, omdat de film meer een lopend verhaal is dan de hindernisbaan die dat deel was en Jackson de grote veldslag fijn dramatisch opbouwt met veel moeders met huilende baby's, kindsoldaten en ruziënde bevelhebbers.

My blueberry nights (Wong Kar Wai, 2007). Ik kwam nogal verward de zaal uit. Ik vond het namelijk best een goede film. Tevens haalde hij het bij lange na niet bij Wong’s andere films en voelde het allemaal gewoner en rechtlijniger aan. Hoe het verschil te duiden? Is het oriëntalisme? Zet My blueberry nights in Hong Kong en het is een stuk beter? Ja, ik denk dat dit zeker het geval is.

My blueberry nights bevat nameijk alle ingrediënten die we kennen uit zijn andere films, en op tal van die ingrediënten wordt Wong nu aangevallen. Het camerawerk is prachtig, alleen wordt Wong nu beticht van mooie plaatjes schieterij, hetgeen wordt toegeschreven aan de andere cameraman Khondji i.p.v. Doyle. Je leest er alleen zelden bij wat die nieuwe cameraman dan verkeerd zou doen en zo wel, dan slaat het nergens op. Technisch gezien is het volkomen vergelijkbaar. Lange shots veelal in neon-licht en door ruiten geschoten, afgewisseld met vertraagde of juist versnelde montage. En is het Khondri’s schuld dat hem is gevraagd in Amerika te schieten? De recensenten merken op dat alle Amerikaanse clichés in beeld komen, maar denken die recensenten dan ook dat Doyle in Hong Kong alle clichés bewust heeft vermeden? Twee shots van wapperende verkeerlichten waren voor één recensent al genoeg om af te haken. Sja… Ook heeft men zich nogal geërgerd aan de voice-overs. Die zitten in de meeste van Wongs films, en die voice-over vertelt altijd ‘in character’, d.w.z. die wordt nooit te hoogdravend en is qua informatie veelal redundant. Ze klinken in het Chinees alleen wat mysterieuzer.

Dus ja, wat is het? Ockhuysen in de Volkskrant: “Het meest logische antwoord daarop luidt dat Wong tijdens zijn internationale avontuur de grens tussen cliché en betekenisloosheid uit het oog heeft verloren.” Ik hoop dat hij zelf begrijpt wat deze zin zou moeten betekenen. Ik denk dat er twee factoren zijn aan te wijzen: het script en het geld.

Het script: De dialogen zijn veel explicieter dan in zijn andere films en laten te weinig aan de kijker over. Daar waar Chungking Express en In the mood for love drijven op karakters die het achterste van hun tong niet laten zien, en veel door de kijker moet worden ingevuld. Nu had ik de neiging om Rachel Weisz een klap op d’r hoofd te geven. Ze bleef maar zitten zaniken over het verleden, daarmee de Tennessee-episode alle broeierigheid ontnemend.

Het geld: In the mood for love is geschoten in 15 maanden, waarin Wong veel heeft geëxperimenteerd en geïmproviseerd. Het is in dit proces dat een vrij eenvoudig verhaal als In the mood for love zijn juiste, gerijpte vorm heeft gekregen. Zoiets is ondenkbaar in de VS, met deze sterrencast. En ik acht het ook niet uitgesloten dat het geld voor deze film verstrekt is op voorwaarde van een happy end. Wong is niet de eerste buitenlander die deze knieval heeft gemaakt.

Dus ja, wat is het?

Soms is het blijkbaar je tijd om afgekraakt te worden. Heel vreemd maar intrigerend proces is dat.

Erg leuk dan om deze tegendraadse mening ook te lezen. ;)

Waitress (Shelly, 2007). Adrienne Shelly was de ster in twee Hal Hartley-klassiekers en de invloed van deze cineast is hier en daar te bespeuren in Waitress. Snelle dialogen, gortdroge humor, onbewogen uitgesproken. Verder is het een film die hoopt op te stijgen door het charmante en kleine, maar die toch aan de grond blijft staan door een wat al te cliché-matig script.

The way I spent the end of the world (Mitulescu, 2006). Roemeense film die zich afspeelt in het laatste jaar van Ceausescu. Gezichtspunt is vanuit opgroeiende tieners van wie het leven in belangrijke mate bepaald wordt door wat de ouders doen en denken. Film die het moet afleggen tegen zijn landgenoten van dit jaar, want de film wil maar niet echt onder je huid gaan zitten.
Tuya’s marriage (Wang Quan’an). Een film die gegeven onderwerpkeuze en executie wat doet denken aan Vierde Generatie (met name Chen Kaige). Degelijk drama over de strijd tussen liefde en verstandshuwelijk.Opvallend vlot verteld, goed geacteerd.

La sconosciuta (Tornatore, 2007). Wat begint als een stijlvol klassiek uitgevoerde thriller die behoorlijk spannend is, verliest gaandeweg zijn belangrijkste troeven. Twee plotwendingen werden vroegtijdig aangekondigd door een hevig Het-zal-toch-niet-gevoel (nou ja dus) en de plotwending die ik niet zag aankomen was te vergezocht. Jammer, had meer ingezeten. Nou ja, in termen van de wetenschappelijke tijdschriften heet het “re-submit after substantial revision”.

Ploy (Pen-ek Ratanaruang). Ja, dit beviel me wel! Thaise film over een echtpaar dat naar Bangkok komt voor een bruiloft en in een hotel trekt. Man ontmoet jong meisje in de bar dat uiteindelijk de onderhuidse crisis tussen hem en zijn vrouw naar de oppervlakte brengt. Werkelijkheid en fantasie gaan door elkaar lopen. De stijl doet een beetje denken aan Todd Haynes: traag geschoten, veel vale tinten en een onbestemde esoterische soundtrack.

Zorba the Greek (Kakogiannis, 1964). Maar dit was het grootste genot van de afgelopen week. Weinig van verwacht, maar des temeer verrast. Anthony Quinn (in de rol van zijn leven) speelt de Griek die een Engelsman Basil (Alan Bates) overtuigt hem in dienst te nemen. Hij wildebras, zijn baas een ingetogen schrijver. Samen proberen ze een verlaten mijn weer aan de gang te krijgen. Basil wordt verliefd op de prominente weduwe van het dorpje. De film is duidelijk een mix van Hollywood en Europa en eentje die hier heel goed uitpakt: heel toegankelijk maar met een Europese sensitiviteit die vooral tot uiting komt in de prachige ‘courting’ scene. Toch is Zorba niet de feelgood die ik verwacht had. De barbaarsheid van het dorp eist zijn tol en uiteindelijk valt alles in duigen. Aan het slot overzien Zorba en Basil samen de puinhopen en dan rest slechts één ding: de sirtaki. Je weet dat de film er mede bekend om is, je denkt dat je er even doorheen moet, maar die laatste scene is in de context van een film een juweel. Terwijl de camera Kreta langzaam verlaat, voel ik een druk op de traanbuizen.

Toch jammer dat zo'n pseudo-Griekse deun dan uithangbord van het land wordt.

Which reminds me, ik moet Rembitika eens zien te vinden, een film over Marika Ninou. Of Το Μινόρε Της Αυγής, maar die serie met ondertiteling vinden zal ijdele hoop zijn...

Rembetika*

The way I spent the end of the world

toch wel de mindere van al die Roemeense films ja. Ik kon me laatst behalve dat ik 'm had niet meer herinneren waar ie over ging. En 't was toch best een schattig verhaaltje.. Niet genoeg kennelijk.

The Kingdom
Zeker een kanshebber voor een van die zepers van het jaar. Ik bedoel, de FBI stuurt een team om een aanslag in Saudi-Arabie te zoeken en dan sturen ze een VROUW mee. ZONDER hoofddoek, doch in strakke t-shirts. Dan val je toch veel op, nog daargelaten dat ik altijd dacht dat je min of meer verplicht was een hoofddoek de draaien.
Maar ja de FBI waant zich boven alle kritiek verheven, ze schelden en tieren er ondiplomatiek oplos en dat is nog maar 't begin, want daarna begint een massale Rambo-strooptocht met een spoor van lijken.. Dieptepunt is een shoot-out in een woonwijk, verdekt opgestelde Jihadi's met raketwerpers op de daken, FBI op de grond en TOCH overleven ze 't.
Film probeert zich nog te redden met een politiek correct beeldrijm einde, maar tis al te laat.

Tales From Earthsea
Iemand ooit die boeken van Ursula Le Guin gelezen? Was er als 10-12 jarige wel dol op, die Earthsea trilogie over de gewone jongen Ged, die een soort chosen one blijkt te zijn en naar een tovenaarsschool gaat. (hey waar ken ik dat ook alweer van)
Ja al die fantasy-boeken zijn hetzelfde.. maar goed.
de zoon van Spirited Away regisseur Miyazaki waagde zich aan een verfilming, helaas niet van boek 1, maar op 't moment dat Ged al oppertovenaar is en een jonge prins tegenkomt, die zijn vader heeft vermoord. Samen slaan ze een beetje aan de wandel in de behoorlijk fraai geanimeerde wereld, maar na een drie kwartier begint de film te vervelen. Er wordt wel heel veel in gepraat en de slechte tovenaar is ook een wat absurd wezen (denk aan de zanger van Tokyo Hotel)
Komt allemaal niet meer goed, ik begreep het einde niet eens.

Die Fetten Jahre Sind Vorbei
Hiervan schijnen 2 eindes in omloop te zijn. De mijne stelde wat teleur (vette SPOILER) de Edukators als Mission Impossible red de wereld-team..?!? Nah da's teveel van het goeie.
Afgezien daarvan wel een mooie film, beetje romantiek, uit de hand gelopen "radicale" acties en dan maar kamperen..

The Bad News Bears
was deze niet geremade door Linklater? Wat is dat nou weer voor grap, lijkt me niet nodig, ik zou niet weten hoe 't beter zou kunnen. (of viel ie mee?)
Deze versie is een typische jaren '70 film denk ik. Totaal immoreel.. Een alcholist als coach, meisje van 11 die aan de pil willen, grappen over joden, negers, Allah en homo's en dat allemaal in een kinderfilm. Geweldig. En Jackie Earle Haley is en blijft natuurlijk een held.

een edit-functie zou mooi zijn, zzzz. Het is Kerst zzz..

Shit, was The Bad News Bears op tv? Dat immorele viel me als kind natuurlijk niet op. Wel dat Tatum O'Neal zoiets als het perfecte meisje was.

Iemand ooit die boeken van Ursula Le Guin gelezen?

Lathe of Heaven, Left Hand of Darkness en The Dispossessed wel (en die zijn geniaal), niet die fantasyshit. ;)

Two Towers ook een stuk bekeken, ga natuurlijk niet tot half twee blijven hangen. Blijft inderdaad met gemak de beste van de drie. Komt vooral door Rohan (prachtig vormgegeven, de stoere prinses....Theoden die op hilarische wijze zijn mannelijkheid hervindt. :) Deel 3 moet je ook kijken Martijn kan je lachen. Daar wordt de muziek echt ondragelijk en dat gemiep van Sam ook.

de twijfelachtige politieke strekkinng

Mjaaa...volgens mij heeft Jackson met die "arabische" Mordor-peeps wat onhandig zitten compenseren, wat daarvoor deed Sarumans oorlogmachine me toch wel heel erg Amerika-onder-Bush aan.

De soundtrack had van Burzum e.d. moeten komen.. die hordes orcs onder de klanken van War lijkt mij stukken beter dan die pseudo-Ierse drool die er nu bij zit.

De soundtrack had van Burzum e.d. moeten komen.

Dan 'beste film ooit'. :) Velvet Cacoon voor de scene's met Smeagol. Misschien dat je binnenkort gewoon zelf je soundtrack onder films kan zetten, erger dan het pseudo-Ierse gehannes vind ik de muur van strijkers die alles dicht plamuren met hun Hollywood "gij zult sidderen met grote gevoelens" onzin.

Die muur van strijkers schaar ik gewoon onder 'pseudo-Iers'. ;)

De kunst van soundtracks maken is al lang naar de gallemiezen. Als je hoort wat grote namen als John Barry en Jerry Goldsmith in de jaren zestig allemaal deden (kennen we allemaal via samples van Portishead e.d.), toen gebeurde er nog 'ns wat.

En dan heb ik het nog niet over wat de Italianen allemaal deden, het giallo werk van Morricone (veel beter dan die westerns) en de minder bekende goden als Bruno Nicolai, Piero Piccioni en Piero Umiliani. En Goblin natuurlijk, maar da's weer een andere orde.

Bad News Bears had ik gewoon via de welbekende torrent-sites binnengesluisd.

Wel dat Tatum O'Neal zoiets als het perfecte meisje was.

Jaaaa. (die rol zou eerst trouwens naar Jodie Foster gaan, die van gedachten veranderde en Taxi Driver deed...)

oh gelukkig. :)

die rol zou eerst trouwens naar Jodie Foster gaan

Een van die gelukkige wendingen in de kosmos (JD was dan wel weer perfect voor Taxi Driver.)

wel jammer dat Tatum vervolgens aan de heroine raakte..

hmm goede hedendaagse soundtrack-componisten.. Danny Elfman natuurlijk, alhoewel The Kingdom... maar Big Fish was magisch vooral dankzij hem.
Thomas Newman misschien.
Michael Andrews.. Joe Hisaishi..

maar jas tis wel anders die goede ouwe tijd van Hollywood met Hugo Friedhofer, Bernard Hermann en Elmer Bernstein.. :)

Anche libero va bene (Rossi Stuart, 2006). Degelijk Italiaans drama over een opvliegende man die met zijn twee kinderen er het beste van maakt totdat moeders weer voor de deur staat. Zeer zorgvuldig regiedebuut, dat zeer realistisch oogt. En met een paar mooie Italiaanse huilmomenten. Laten we wel wezen, Italiaans drama is tenslotte geen Italiaans drama zonder een paar Italiaanse huilmomenten.

Arizona dream (Kusturica, 1993). Eerste Amerikaanse film van Kusturica is er eentje die een deel van de Joegoslavische gekte meeneemt en een deel ter plekke bedenkt. Amusant allemaal, gekke types (uitstekende Vincent Gallo), maar wel erg licht vergeleken bij zijn meesterwerken.

Gone, baby gone (Affleck, 2007). Een stel wordt voor hulp benaderd door een vrouw wier kleindochter gekidnapt is. De moeder is alcoholiste en doet regelmatig een lijntje. Al snel blijkt dat de kidnap gerelateerd moet zijn aan een coke-deal waar moeders bij betrokken was. De uitwisselingstransactie, die meestal in het laatste kwartier van de film plaatsvindt, hebben we halverwege al achter de rug. Kind nog steeds foetsie. In het tweede deel komen de uitstekende plotwendingen die uiteindelijk leiden tot een goed gepresenteerd moreel dilemma voor ons stel. De film doet in toon en materie denken aan een film als Mystic river en heeft Amerikaanse critici terecht verrast. Want Gone, baby gone, met een sterrencast waaronder Ed Harris en Morgan Freeman, werd geregisseerd door Ben Affleck, het ex-schoothondje van Jennifer Lopez.

My heart is that eternal rose (Tam, 1989). Gekeken naar aanleiding van de lengte van Vido’s verhaal. Samengenomen met de roodgedrukte linken (Christopher Doyle, Tony Leung) kreeg ik de indruk dat het een film betrof die ik zou willen zien, en dan lees ik dat stuk verder niet, pas achteraf. De film zelf, sja, ik kan niet zeggen dat ik er wakker van ga liggen, dus laten we zeggen dat het historisch interessant is. Want dat is het zeker. Je ziet Doyle de juiste kadreringen kiezen en sommige shots zijn heel herkenbaar (zoals Vido zegt, vanaf het plafond, boven de fan). Maar de film zelf oogt als een krant. Fletse kleuren, een overdaad aan softfocus en de slecht lopende geluidsband memoreren de jaren zeventig. De kitscherige slow-motion, het wanstaltige bloesje van Leung, en de nog veel ergere soundtrack memoreren de vroege jaren tachtig. De film zelf is uit 1989. Dat is heel opmerkelijk, want de samenwerking van Doyle met Wong Kar Wai staat te beginnen. Dezelfde kitscherigheid zie je nog in As tears go by. Maar vanaf met name Fallen angels ontstaat er een gerijpte stijl die doorgetrokken wordt in In the mood for love en 2046 en die mondiaal simpelweg toonaangevend wordt, en een zichtbare invloed op Hollywood krijgt. Ik zag laatst een reclame van Philips (ik kijk haast geen tv) waarin de stijl van 2046 naadloos gekopiëerd werd, inclusief het nummer Sibonay. We hebben het hier dus niet over een ontwikkeling van 'achterlopende kitscherigheid' tot 'toonaangevend' die een generatie cineasten in Hong Kong weet te bewerkstellingen: We hebben het over tien jaar! Dat is toch eigenlijk onvoorstelbaar. Kortom, maak je borst maar nat Pieter v/d Hoogeband, want die 100 meter wordt gewoon gewonnen door een Aziaat.

Goed, jongens, veel plezier met films kijken. Ik ga naar mijn lief & zal Subs voornamelijk slechts lezen. Prettige kerst!

Ik geniet vaak van de seksuele film. Ik word zeer hard van dit. Veel stevige wordt vaak verkregen wanneer ik op seksuele films let.

Ik zag laatst een reclame van Philips (ik kijk haast geen tv) waarin de stijl van 2046 naadloos gekopiëerd werd, inclusief het nummer Sibonay.

Pik, die is door WKW zelf gemaakt. :) Er is zelfs <a href="http://www.youtube.com/watch?v=DMVXghdrsp4";>een versie</a> van bijna 10 minuten. Had het hier niet eerder genoemd want ik dacht: dat weten ze allemaal alllllll lang. :)

Flipmode met je takken-html.

Hier dus

AH, kijk aan! Nee dat wist ik niet. Nou ja, proves my point in a slightly different way. Het is ondenkbaar dat WKW pre-Fallen Angels door Philips gevraagd zou zijn.

Het is ondenkbaar dat WKW pre-Fallen Angels door Philips gevraagd zou zijn.

Pre-Chunking Expres dan toch.

Scorcese heeft ook recent een commercial gemaakt voor Freixenet. Het is een eerbetoon aan Hitchcock (laat meteen ook alle problemen zien die ik met Hitchcock heb.)

Once
lichtelijk genant anderhalf durend promo-filmpje voor de muziek van Glenn Hansard (van de Frames) en een jong ding dat piano speelt. Als je samen een cd maakt EN ook nog eens een film waarin je een (soort van) stelletje speelt dan is er iets aan de hand natuurlijk. het is een spoiler, maar soit, aan het eind van de film krijgen ze dan toch niks. Wat de kans nog groter maakte dat ze in 't echt wel wat zouden hebben. Ja, maar volgens de officiele lezing pas na de film-opnamen....
Oh het verhaaltje? Hij straatmuzikant, zij Tsjechische immigrante/schoonmaakster met als trigger een kapotte stofzuiger.

Love in the Afternoon
Met die oude Hollywood-films is vaak wat vreemds aan de hand. Het zou de bedoeling zijn dat je gaat zitten hopen dat de liefde overwint, maar in deze film speelt Maurice Chevalier zo goed dat ik zeer teleurgesteld was door het einde.
Audrey Hepburn is een jonge cello-studente, Gary Cooper een rijke zakenman/vrouwenverslinder. Zij valt voor hem natuurlijk. Tot ongenoegen van haar vader, een prive-detective.
Ondanks mijn bezwaren een leuke film, rustig tempo, zeer geduldig geeft het script voorzetjes die later ingekopt worden. (Hoewel de kijker in feite bij situatie 1 gaat weten hoe dit eindigt)
"when do you work? only when i am not busy"

True Romance
Christian Slater wil (als Sigmund aan de bar) een meisje meenemen naar de film. Maar een kung-fu-matinee (Streetfighter, Return of the Streetfighter en nog een) zijn niet haar ding. Dan verschijnen de credits.. "written by Quentin Tarantino". Natuurlijk! Het volgende meisje wil wel.. Maar da's niet zomaar. Film schakelt dan een beetje al te snel over op de toch wel verwachte geweldsorgie. Soms zelfs cartoonsk Home Alone geweld. (James Gandolfini is 't slachtoffer) Christopher Walken heeft een leuke scene als maffiamaatje. Terwijl het nieuwbakken paartje naar LA gaat. Ook dit keer vond ik 't einde maar weer zozo, meende me te herinneren dat Tarantino dat later nog eens had gerycled. Maar 't was Rodriguez in Planet Terror :)

(oh en n.a.v wat Olaf eerder over Love in the Afternoon schreef, hierboven)

"A girl may look as innocent as freshly fallen snow. But suddenly you discover the footprints of a hundred men"

een van de hardste lach-momenten van 't jaar. (nou ja tijdens het kijken van een film dan he)

nog 1 ding dan.. Roger Van Doude (nooit van gehoord, maar toch een Nederlander) heeft een geinig bijrolletje als een onhandige mede-studente van Audrey (hij heeft natuurlijk een oogje op haar)
Eens kijken of ik een interview kan vinden met die man.

Hmm, lijkt een obscuur figuur. Zelfs geen Wikipedia-entry.

Factotum van Bent Hamer.
Hank Chinaski is een schaamteloze alcoholist met losse handjes. Zijn totale gebrek aan liquide middelen weerhoudt hem er niet van zichzelf Gods geschenk aan de mensheid te vinden en zijn minachting voor de rest van die mensheid zo vaak en zo duidelijk te uiten. Kortom: Hank Chinaski is een cynische klootzak. Toch ga je de man waarderen. Hij heeft vaak namelijk gelijk en een van de redenen dat hij een cynische klootzak is geworden is dat hij te vaak is uitgekotst wegens het verkondigen van de waarheid.
Factotum, gebaseerd op een boek van Charles Bukowski, leunt zwaar op de zeer sterke performance van Matt Dillon. Regisseur Hamer kiest helaas voor een landerige, episodisch aanpak, waardoor de film zich nogal voortsleept.

The Wind That Shakes The Barley van Ken Loach.
Ierland anno 1920 is net Gaza anno 2007: als de Ieren niet tegen de Engelsen kunnen vechten, gaan de pragmatisten en de idealisten elkaar de hersens inslaan. In het geval van de broertjes O'Donovan pakt het wel heel tragisch uit.
Ken Loach is de meester van de karaktermotivatie: zelfs de denkpatronen van de meest brute Engelse officier zijn glashelder. Dat is mooi, maar Loach heeft hetzelfde al vaker gedaan. Beter ook, met minder expliete politieke toespraken.

It Happened One Night van Frank Capra
Vijf Oscars in 1935 voor deze film, waaronder de vier belangrijkste. Niet slecht voor een romantische komedie. Rijkeluisdochter Ellie Andrews (Claudette Colbert) is stieken getrouwd met een piloot. Haar vader probeert haar op zijn jacht in Miami op andere gedachten te brengen. Ze springt overboord en neemt de bus terug naar New York. In diezelfde bus zit Peter Warne (Clark Gable), zo een typische journalist uit films uit die tijd: gleufhoed, zeer scherp van tong en niet de beroerd om de waarheid een handje te helpen ten behoeve van een mooi verhaal. Vermiste rijkeluisdochter Andrews ziet hij eerst vooral als een buitenkansje. Maar dan... leert Warne dat romantiek meer is dan iets waarmee je sukkels kranten kan verkopen? Heeft Andrews wel de goede keuze gemaakt?
It Happened One Night is zeker grappig met lekker veel snelle dialogen. Zker Gable is erg fijn bezig. Maar het is nu niet bepaald een film die heden ten dage nog een onuitwisbare indruk achter laat, zoals bijvoorbeeld Casablanca dat nog wel doet. Daarvoor is het toch allemaal iets te vrijblijvend guitig. Wel leuk om te zien hoe anders Amerika nog was in 1934. Mooier vooral toch: veel meer groen en minder asfalt met industrietereinen ernaast. Het jacht van papa Andrews mag er ook zijn. Het muizige vrouwelijke schoonheidsideaal à la Colbert is dan weer minder begrijpelijk.

Once: Eerste helft erg leuk, origineel en vermakelijk. Ik dacht waar heeft Ludo het over? Musical met akoestische en on-affe versies van nummers, waardoor je het gevoel krijgt dat het proces van elkaar leren kennen en de muzikale voortgang elkaar illustreren en versterken. In de tweede helft gaat men een demo maken en al gauw zijn alle cliches uit de kast gekukeld. Coverbandje wordt van straat geplukt ("Is it Lizzy? We only do Lizzy"). Meespelen met clicktrack? Geen probleem! Jammer jammer. En toen begreep ik waar Ludo het over had. De songs nemen de overhand en het verhaal hangt er maar een beetje bij en de magie uitgewerkt. Overigens heb ik The frames altijd een nogal overschat bandje gevonden en de soundtrack van Once noopt mij niet die mening te herzien.